22.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/1

A.

mając na uwadze, że runda z Ad-Dauhy została zainicjowana w 2001 r. w celu stworzenia nowych możliwości handlowych, wzmocnienia wielostronnych zasad handlowych, skorygowania istniejących nierówności w systemie handlu oraz wykorzystania handlu do osiągnięcia zrównoważonego rozwoju, z naciskiem na integrację gospodarczą krajów rozwijających się, zwłaszcza krajów najsłabiej rozwiniętych, a także w przekonaniu, że system wielostronny, oparty na sprawiedliwszych i bardziej godziwych zasadach, może przyczynić się do uczciwego i wolnego handlu służącego rozwojowi wszystkich kontynentów,

B.

mając na uwadze, że deklaracja z Ad-Dauhy potwierdza zobowiązanie do szczególnego i zróżnicowanego traktowania krajów rozwijających się w celu uwzględnienia ich odmiennej sytuacji,

C.

mając na uwadze, że rozmowy ministerialne prowadzone na forum WTO w celu zamknięcia rundy z Ad-Dauhy utknęły w martwym punkcie pod koniec lipca 2008 r.,

D.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy szczególnie boleśnie uderzył w handel międzynarodowy, a przepływy handlowe skurczyły się w jeszcze większym stopniu niż światowa produkcja,

E.

mając na uwadze, że udoskonalenie zasad WTO dotyczących ułatwień handlowych przyniosłoby korzyść wszystkim członkom WTO, zwiększając pewność prawa, obniżając koszty transakcji handlowych i zapobiegając nadużyciom,

F.

mając na uwadze, że podczas siódmej konferencji ministerialnej WTO, która odbyła się od 30 listopada do 2 grudnia 2009 r. w Genewie, podkreślono ogromne znaczenie handlu i rundy dauhańskiej dla ożywienia gospodarczego i złagodzenia ubóstwa w krajach rozwijających się,

G.

mając na uwadze, że w WTO nazwy „Unia Europejska” użyto po raz pierwszy na sesji roboczej w dniu 1 grudnia 2009 r. podczas siódmej konferencji ministerialnej, w wyniku wejścia w życie traktatu z Lizbony,

1.

przypomina o swoim zaangażowaniu na rzecz wielostronnego systemu handlu oraz na rzecz WTO jako gwaranta systemu handlowego opartego na zasadach; uważa, że WTO ma do odegrania kluczową rolę w zapewnieniu lepszego zarządzania globalizacją oraz sprawiedliwszego podziału płynących z niej korzyści;

2.

jest zdania, że podczas obecnego kryzysu gospodarczego zasady i zobowiązania WTO w dużej mierze uniemożliwiły jej członkom stosowanie środków ograniczających handel, pozwalając zarazem na elastyczność w przyjmowaniu środków ożywiających gospodarkę;

3.

zachęca członków WTO do dalszego zaangażowania w aktywne zwalczanie protekcjonizmu we wszystkich ich dwu- i wielostronnych stosunkach handlowych oraz w przyszłych porozumieniach;

4.

ponownie wyraża zdecydowane poparcie dla uznania rozwoju za centralny element dauhańskiej agendy rozwoju i wzywa członków WTO do utrzymania ambitnych celów określonych w deklaracji z Ad-Dauhy z 2001 r. w celu zapewnienia, że trwająca runda negocjacji handlowych będzie faktycznie poświęcona rozwojowi i przyczyni się do realizacji milenijnych celów rozwoju ONZ;

5.

jest zdania, że aby w pełni zrealizować zobowiązanie do zakończenia rundy rozwojowej, kraje rozwinięte muszą unikać dążenia do celów negocjacyjnych, które mogłyby podważyć cele rozwojowe rundy; ponadto uważa, że kraje wschodzące muszą dopilnować, by ich cele w zakresie rozwoju nie stały w sprzeczności z celami innych krajów rozwijających się, zwłaszcza tych najsłabiej rozwiniętych;

6.

dostrzega postęp, jaki osiągnięto w ramach dauhańskiej agendy rozwoju od konferencji ministerialnej w Hongkongu; odnotowuje zaangażowanie widoczne podczas siódmej konferencji ministerialnej w Genewie, którego zabrakło podczas dauhańskiej rundy negocjacji;

7.

zdecydowanie popiera zamknięcie dauhańskiej agendy rozwoju w oparciu o kompleksowe, ambitne i wyważone wyniki negocjacji, korzystne dla wzrostu gospodarczego i rozwoju na całym świecie, a także dla wiarygodności wielostronnego systemu handlu; jest zdania, że pomyślne zamknięcie dauhańskiej agendy rozwoju może być ważnym czynnikiem stymulującym ogólnoświatowe ożywienie gospodarcze po kryzysie finansowym i gospodarczym;

8.

wzywa kraje wschodzące, by przyjęły na siebie odpowiedzialność, jaka przypada im ze względu na rolę odgrywaną przez nie w światowej gospodarce, oraz by poczyniły ustępstwa współmierne do stopnia ich rozwoju i konkurencyjności (sektorowej); podkreśla znaczenie handlu na osi Północ-Południe, a także Południe-Południe;

9.

wzywa kraje rozwinięte i wschodzące, by przyłączyły się do inicjatywy UE „wszystko prócz broni”, oferując krajom najsłabiej rozwiniętym stuprocentowo bezcłowy i bezkontyngentowy dostęp do rynku; podkreśla również znaczenie wzmocnionych ram pomocy na rzecz wymiany handlowej;

10.

wzywa Komisję do realizowania celów wymienionych w mandacie negocjacyjnym w zakresie ochrony oznaczeń geograficznych i praw własności intelektualnej, dostępu do rynku dla towarów przemysłowych i usług oraz zamówień publicznych zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się, a także minimalnych wymogów w dziedzinie standardów środowiskowych i społecznych;

11.

zachęca UE, by odegrała istotną rolę we wspieraniu namacalnych postępów w toczących się negocjacjach w WTO z myślą o zamknięciu rundy dauhańskiej, a także w ułatwianiu pełnego udziału krajów rozwijających się i krajów najsłabiej rozwiniętych w światowym handlu, działając jako pomost między stanowiskami poszczególnych członków WTO;

12.

wzywa Komisję do ścisłego przestrzegania mandatu negocjacyjnego udzielonego jej przez Radę, w którym zakończona już reforma WPR wyznacza limit działania Komisji, pod warunkiem że jej partnerzy handlowi zgodzą się na podobne ustępstwa, a także do zdecydowanej obrony stanowiska UE w sprawie oznaczeń geograficznych;

13.

wzywa Komisję, by w zawieranym obecnie porozumieniu w sprawie bananów zapewniła producentom z AKP i producentom wspólnotowym autentyczną pewność prawa oraz uwzględnienie finansowych konsekwencji tego porozumienia;

14.

przypomina o zobowiązaniu do uzyskania równoczesnej eliminacji wszelkich form subsydiów eksportowych i wprowadzenia warunków stosowania wszelkich środków eksportowych o równoważnym skutku, przyjętym przez członków WTO na konferencji ministerialnej w Hongkongu;

15.

wzywa kraje rozwinięte i wschodzące do dopilnowania, by porozumienie umożliwiło krajom rozwijającym się korzystanie z instrumentów politycznych koniecznych do ochrony i rozwoju ich sektora rolnictwa i lokalnej produkcji żywności, podniesienia standardu życia na obszarach wiejskich oraz poprawy gwarancji podaży żywności (tzn. powszechnego dostępu do odpowiedniej ilości żywności po przystępnych cenach); w związku z tym domaga się zawarcia w porozumieniu jasnych postanowień o specjalnym i wyróżniającym traktowaniu, zwłaszcza w odniesieniu do produktów specjalnych i szczególnych mechanizmów ochronnych;

16.

wzywa do osiągnięcia ambitnych wyników w negocjacjach w sprawie dostępu do rynku dla towarów nierolnych (NAMA), gwarantujących nowe możliwości rzeczywistego dostępu do rynku poprzez znaczne obniżenie stosowanych stawek, a jednocześnie umożliwiających szczególne i zróżnicowane traktowanie; popiera podejmowanie inicjatyw sektorowych w dziedzinach mających znaczenie dla interesów eksportowych UE;

17.

nalega, by Komisja utrzymywała twarde stanowisko negocjacyjne, którego celem będzie rzeczywiście zwiększony dostęp europejskich produktów i usług do rynku zarówno w krajach rozwiniętych, jak i wschodzących;

18.

w związku z tym wzywa do podjęcia kroków w celu dopilnowania, by porozumienia handlowe w sektorze usług finansowych zawierały postanowienia zapewniające zgodność z celami społeczności międzynarodowej oraz grupy G20, jeżeli chodzi o regulację tych usług, w szczególności zaś o unikanie luk prawnych i uchylanie się od zobowiązań podatkowych;

19.

wzywa do intensyfikacji rozmów w dziedzinie usług z myślą o ich dalszej powszechnej liberalizacji, a jednocześnie do utrzymania celów polityki krajowej członków WTO i ich prawa do regulowania usług publicznych;

20.

zwraca uwagę, że należy przeprowadzić refleksję nad reformą instytucjonalną WTO, która poprawi jej funkcjonowanie oraz umocni jej legitymację demokratyczną i zasady ponoszenia odpowiedzialności; w tym kontekście podkreśla znaczenie parlamentarnego wymiaru WTO; wzywa Komisję do odegrania aktywnej roli w przyszłej reformie instytucjonalnej WTO oraz we wspieraniu Zgromadzenia Parlamentarnego WTO;

21.

jest zdania, że WTO musi skuteczniej zająć się powiązaniami handlu z nowymi globalnymi wyzwaniami, takimi jak zmiany klimatu, bezpieczeństwo żywnościowe i niezależność żywnościowa oraz godziwe warunki pracy;

22.

wzywa do zacieśnienia współpracy między WTO a innymi organizacjami i organami międzynarodowymi, takimi jak Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP), Program Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP), Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP) oraz Konferencja Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD), z myślą o zapewnieniu wzajemnego wsparcia i spójności między aspektami handlowymi i pozahandlowymi; w związku z tym wspiera wysiłki prowadzące do przyjęcia międzynarodowych standardów i współpracy regulacyjnej;

23.

popiera wzmocnienie istniejących oraz zawieranie nowych dwustronnych i regionalnych umów o wolnym handlu (WTO plus) jako uzupełnienia ram wielostronnych;

24.

wzywa Komisję do ścisłego włączenia Parlamentu w obecny proces negocjacji; w związku z tym zwraca uwagę na potrzebę renegocjacji Ramowego Porozumienia dotyczącego stosunków pomiędzy Parlamentem a Komisją w celu odzwierciedlenia postanowień traktatu z Lizbony dotyczących handlu, zgodnie z którymi polityka handlowa UE musi zostać objęta bardziej rygorystycznym nadzorem demokratycznym; w świetle traktatu z Lizbony zamierza dokonać przeglądu tego porozumienia międzyinstytucjonalnego, aby umożliwić Parlamentowi pełny udział w międzynarodowych negocjacjach handlowych prowadzonych przez UE, gwarantując w szczególności, że:

25.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz dyrektorowi generalnemu WTO.

22.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/5

A.

mając na uwadze, że poszanowanie praw człowieka jest jedną z wartości, na jakich opiera się Unia (art. 2 TUE), co znajduje odzwierciedlenie również w jej działaniach zewnętrznych, gdyż zgodnie z art. 21 ust. 1 TUE jej „działania na arenie międzynarodowej oparte są na zasadach, które leżą u podstaw jej utworzenia, rozwoju i rozszerzenia oraz które zamierza wspierać na świecie: demokracji, państwa prawnego, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, zasad równości i solidarności oraz poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego”,

B.

mając na uwadze, że Unia jest zobowiązana do walki z terroryzmem we wszystkich jego aspektach – niezależnie od tego, czy jego przyczyny występują na jej terytorium, czy poza nim lub też czy działania terrorystyczne są prowadzone na jej terytorium, czy poza nim – działając przy użyciu różnych instrumentów i środków w granicach jasno wyznaczonych przez praworządność i poszanowanie praw podstawowych; mając na uwadze, że należy zachować wyjątkową ostrożność w celu zadbania o to, by w tej szczególnej dziedzinie prawa podstawowe były w pełni przestrzegane, a wszelkie środki przyjmowane z myślą o zwalczaniu terroryzmu były adekwatne, właściwe i skuteczne,

C.

mając na uwadze, że środki, za pomocą których Unia zamierza osiągnąć powyższe cele, w tym walka z terroryzmem, obejmują między innymi środki ograniczające (sankcje) skierowane przeciwko rządom krajów trzecich, osobom fizycznym lub prawnym, grupom lub podmiotom innym niż państwa; mając na uwadze, że wciąż istnieją wątpliwości, czy ONZ i UE zgromadziły wystarczające dowody na to, że tego typu środki przyczyniają się do ograniczenia finansowania aktów terroryzmu; mając także na uwadze, że środki te znacznie osłabiły wiarygodność UE i ONZ, jeżeli chodzi o zaangażowanie na rzecz ochrony praw podstawowych,

D.

mając na uwadze, że zgodnie z ogólną praktyką stosowaną w UE terminy „sankcje” i „środki ograniczające” (15) stosowane są wymiennie; mając na uwadze, że w opinii Rady sankcje należy nakładać w taki sposób, aby wywrzeć jak największy wpływ na osoby, na których zachowanie sankcje te mają w zamierzeniu wpłynąć; tak precyzyjnie nałożone sankcje powinny ograniczyć do minimum wszelkie niepożądane skutki humanitarne, ryzyko niezamierzonych konsekwencji dla osób, które nie są celem tego działania, lub też ewentualne niepożądane skutki dla krajów trzecich,

E.

mając na uwadze, że art. 215 ust. 2 TFUE stanowi, że „jeżeli przewiduje to decyzja przyjęta zgodnie z tytułem V rozdział 2 Traktatu o Unii Europejskiej, Rada może przyjąć środki ograniczające wobec osób fizycznych lub prawnych, grup lub podmiotów innych niż państwa, zgodnie z procedurą, o której mowa w ustępie 1”; mając również na uwadze, że art. 75 akapit pierwszy TFUE stanowi, że „jeżeli wymaga tego realizacja celów, o których mowa w artykule 67, w odniesieniu do zapobiegania terroryzmowi i działalności powiązanej oraz zwalczania tych zjawisk, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, określają ramy środków administracyjnych dotyczących przepływu kapitału i płatności, takich jak zamrożenie funduszy, aktywów finansowych lub zysków z działalności gospodarczej, które należą do osób fizycznych lub prawnych, grup lub innych podmiotów innych niż państwa, są w ich posiadaniu lub dyspozycji”,

F.

mając na uwadze, że art. 275 akapit drugi TFUE stanowi również, że „Trybunał jest jednak właściwy w zakresie […] orzekania w sprawie skarg wniesionych na warunkach przewidzianych w artykule 263 akapit czwarty niniejszego Traktatu, dotyczących kontroli legalności decyzji przewidujących środki ograniczające wobec osób fizycznych lub prawnych przyjętych przez Radę na podstawie tytułu V rozdział 2 Traktatu o Unii Europejskiej”,

G.

mając na uwadze, że art. 16 ust. 2 TFUE wzywa Parlament Europejski i Radę do ustanowienia przejrzystych i stabilnych ram prawnych w zakresie ochrony danych, zawierających zasady „dotyczące ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii oraz przez państwa członkowskie w wykonywaniu działań wchodzących w zakres zastosowania prawa Unii, a także zasady dotyczące swobodnego przepływu takich danych”; mając na uwadze, że ten sam artykuł stanowi, iż „przestrzeganie tych zasad podlega kontroli niezależnych organów”; mając na uwadze, że wynika z tego, iż przytoczone wyżej zasady miałyby również zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przez instytucje Unii w obszarze wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa; mając na uwadze, że art. 39 TUE (w rozdziale 2 zatytułowanym „Postanowienia szczególne dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa”) należy traktować jako odstępstwo od art. 16 TFUE, zgodnie z którym „Rada przyjmuje decyzję określającą zasady dotyczące ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych przez państwa członkowskie w wykonywaniu działań wchodzących w zakres zastosowania niniejszego rozdziału oraz zasady dotyczące swobodnego przepływu takich danych”; mając na uwadze, że – podobnie jak art. 16 ust. 2 TFUE – również tutaj artykuł stanowi, iż „przestrzeganie tych zasad podlega kontroli niezależnych organów”,

H.

mając na uwadze, że w wyżej wspomnianej sprawie Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji Trybunał Sprawiedliwości unieważnił rozporządzenie (WE) nr 881/2002, jeżeli chodzi o Yassina Abdullaha Kadiego i międzynarodową fundację Al Barakaat, oraz uznał, że organ wspólnotowy, który podejmuje decyzję o zamrożeniu funduszy i zasobów ekonomicznych danej osoby lub podmiotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 881/2002 musi podać powody takiej decyzji tej osobie lub podmiotowi, aby przestrzegać praw do obrony, szczególnie prawa do bycia wysłuchanym, a także prawa do kontroli sądowej, biorąc ponadto pod uwagę, że osoby te lub podmioty nie zostały poinformowane o przytaczanych przeciwko nim dowodach, nie mogły zatem bronić swoich praw w odniesieniu do tych dowodów w zadowalających warunkach przed sądem wspólnotowym,

I.

mając na uwadze, że w swoim orzecznictwie Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich podkreśla, że kontrola sądowa jest tym bardziej niezbędna, ponieważ stanowi jedyne zabezpieczenie proceduralne, gwarantujące równowagę między potrzebą zwalczania międzynarodowego terroryzmu a ochroną praw podstawowych (16); mając na uwadze, że wcześniejsze wyroki Sądu Pierwszej Instancji (sprawy połączone T-110/03, T-150/03 i T-405/03 Sison przeciwko Radzie (17) utrzymały w mocy trzy kolejne decyzje Rady odmawiające prawnikom Jose Marii Sisona dostępu do dokumentów leżących u podstaw decyzji Rady o umieszczeniu jego nazwiska na liście osób podlegających szczególnym środkom ograniczającym zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001,

J.

mając na uwadze wyniki analiz, zgodnie z którymi w systemach krajowych zamrożenie aktywów stanowi doraźny środek podejmowany do czasu sądowego rozstrzygnięcia kwestii udziału danej osoby w działalności przestępczej; mając również na uwadze, że na szczeblu ONZ i UE nie można uznawać tych sankcji za doraźne środki podejmowane do czasu rozstrzygnięcia sądowego, ale de facto za alternatywę dla takowego rozstrzygnięcia (18),

K.

mając na uwadze, że rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ S/RES/1822 (2008) przyniosła pewną poprawę, jeżeli chodzi o: wymóg publikacji uzasadnienia wpisania danej osoby na listę na stronie internetowej Komitetu ds. Sankcji; obowiązek podjęcia przez państwa członkowskie – zgodnie z przepisami i praktykami krajowymi – wszelkich możliwych działań w celu powiadomienia lub poinformowania w odpowiednim czasie osoby lub podmiotu znajdującego się na liście o dokonaniu wpisu oraz załączenia do tego powiadomienia kopii publicznie dostępnego fragmentu opisu sprawy oraz innych odnośnych informacji; stworzenie punktu, w którym osoby umieszczone na czarnej liście mogą bezpośrednio składać skargi (19); pełny przegląd wszystkich nazw i nazwisk na skonsolidowanej liście,

L.

mając na uwadze, że wciąż brakuje międzynarodowego mechanizmu prawnego służącego kontroli ścisłości informacji stanowiących podstawę wpisywania na czarną listę przez Komitet ds. Sankcji ONZ lub sprawdzeniu, czy przyjęte środki są konieczne i współmierne; mając na uwadze, że osoby fizyczne nadal nie posiadają prawa dostępu do sądu lub organu quasi-sądowego na szczeblu ONZ (20),

1.

uważa, że należy zastanowić się nad ogólnymi ramami dla wszystkich ukierunkowanych sankcji nakładanych przez UE na osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy, które to ramy zagwarantują poszanowanie podstawowych praw tych osób, podmiotów i organów;

2.

jest zdania, że w szczególnym obszarze, jakim są sankcje antyterrorystyczne, rozróżnienie między zagrożeniami „zewnętrznymi” i „wewnętrznymi” jest trudne do uzasadnienia w praktyce, zwłaszcza w przypadku, kiedy takie sankcje mogłyby również naruszać prawa obywateli i rezydentów UE zapisane w Karcie (21); uważa, że na mocy art. 75 TFUE należy ustanowić ramy prawne dla środków dotyczących przepływów kapitału i płatności – takich jak zamrożenie funduszy, aktywów finansowych lub zysków z działalności gospodarczej, które należą do osób fizycznych lub prawnych, grup lub innych podmiotów niepaństwowych, są w ich posiadaniu lub dyspozycji – w tym (jak zwróciła również uwagę Komisja Prawna PE) dla środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom powiązanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami; takie podejście pozwoliłoby na zachowanie odpowiedniego poziomu odpowiedzialności demokratycznej poprzez interwencję Parlamentu za pośrednictwem procedury współdecyzji (zwykłej procedury prawodawczej); należy również odpowiednio zadbać o właściwe zaangażowanie parlamentów krajowych;

3.

uważa, że w przypadku przyszłych środków – takich jak środki ograniczające wobec Zimbabwe oraz pewne konkretne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom fizycznym i prawnym, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Somalii, podjęte na mocy art. 215 ust. 2 TFUE – należy uwzględnić możliwość opcjonalnej konsultacji z Parlamentem (zgodnie z uroczystą deklaracją stuttgarcką Rady Europejskiej o Unii Europejskiej z dnia 19 czerwca 1983 r., w której przewidziano możliwość opcjonalnej konsultacji z Parlamentem w kwestiach międzynarodowych, nawet jeżeli traktaty tego nie przewidują); podejście takie można by uznać za zgodne z duchem traktatu lizbońskiego oraz z dotychczasową (konsultacyjną) rolą Parlamentu w tym obszarze;

4.

ponawia swój wniosek o coroczne przeprowadzanie dokładnej oceny wdrożenia przepisów nakładających środki ograniczające oraz ich skuteczności, a także o jednoczesne przekazywanie Parlamentowi w odpowiednim czasie właściwych informacji na ten temat; uważa, że w tym celu sankcjom powinny towarzyszyć wyraźne normy odniesienia;

5.

wzywa Komisję do utworzenia sieci niezależnych ekspertów, których zadaniem byłoby zaproponowanie Radzie najlepszych środków ograniczających w danej sytuacji, składanie regularnych sprawozdań na temat zmian sytuacji w świetle kryteriów referencyjnych i realizowanych celów, a także w odpowiednich przypadkach proponowanie sposobów skuteczniejszego wdrażania sankcji; uważa, że stworzenie takiej sieci przyczyniłoby się do zwiększenia przejrzystości, ogólnej poprawy jakości debaty na temat sankcji oraz lepszego stosowania i stałej kontroli sankcji w konkretnych przypadkach;

6.

podkreśla, że działalność organizacji pozarządowych ma istotne znaczenie dla rozwoju, demokracji i praw człowieka i że konsultowanie się z nimi w odniesieniu do polityki UE w dziedzinie przeciwdziałania terroryzmowi mogłoby być przydatne celem uzyskania użytecznych informacji na temat sytuacji na miejscu; ponadto zauważa, że represyjne środki przeciwdziałania terroryzmowi, nie powinny być przeszkodą w realizacji ich celów w dziedzinie rozwoju, demokracji i praw człowieka;

7.

podkreśla, że przedstawione komentarze odnoszą się między innymi do treści wniosków przedstawionych przez Komisję w dotychczasowych ramach prawnych, które są obecnie nieaktualne w świetle ram prawnych ustanowionych przez traktat lizboński; zwraca uwagę, że wszelkie odniesienia do decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (22) należy uznać za nieaktualne;

8.

zwraca uwagę, że zamrożenie funduszy i zasobów ekonomicznych niektórych osób, grup i podmiotów uznano za właściwy instrument realizacji zobowiązań dotyczących zwalczania terroryzmu przy jednoczesnym poszanowaniu praw człowieka; podkreśla, że realizacji takich środków muszą zawsze towarzyszyć silne i odpowiednie instrumenty zabezpieczające i gwarancje, mając na uwadze bardzo poważne konsekwencje, jakie dla danych osób lub organizacji ma umieszczenie na czarnej liście; zwraca uwagę, że do środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom powiązanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami zastosowanie ma art. 75 TFUE;

9.

zwraca uwagę na potrzebę dogłębnego rozważenia poważnych skutków karno-prawnych, jakie pociągają za sobą sankcje antyterrorystyczne, a także potrzebę przyjęcia na szczeblu krajowym odpowiednich prawnych środków naprawczych w odniesieniu do umieszczenia na czarnej liście;

10.

zwraca uwagę, że procedury sporządzania list i usuwania z nich wpisów w systemie sankcji ONZ i UE były ostro krytykowane za brak zadowalającej ochrony praw podstawowych (proceduralnych lub materialnych) oraz pewności prawnej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje niedawne inicjatywy na szczeblu UE, mające na celu naprawę wyżej wymienionych niedociągnięć; wyraża jednocześnie ubolewanie, że zwłaszcza Rada wykazała się ograniczonymi ambicjami w kwestii zadbania o to, aby zmienione rozporządzenie (WE) nr 881/2002 respektowało prawa podstawowe danych osób i podmiotów;

11.

jeżeli chodzi o uzasadnienie, które ma zostać dostarczone, wyraża wątpliwość, czy wniosek Komisji lub tekst Rady spełnia wymogi wyroku we wspomnianej powyżej sprawie Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji, które dotyczyły obowiązku przekazania informacji o powodach, na podstawie których w tych przypadkach nazwisko osoby lub nazwa podmiotu znalazły się na liście, ze szczególnym uwzględnieniem prawa danych osób lub podmiotów do otrzymania informacji o dowodach przeciwko nim;

12.

podkreśla, że w niektórych przypadkach dowody opierają się głównie na informacjach służb wywiadowczych, które mogą działać na mocy szczególnych przepisów krajowych; podtrzymuje swoje stanowisko z 2008 r., że przywileje wykonawcze nie powinny uniemożliwiać pełnego wykonywania prawa do rzetelnego procesu sądowego lub prowadzić do bezkarności w przypadku naruszenia prawa międzynarodowego; w związku z tym wzywa parlamenty krajowe do sprawowania pełnej kontroli nad działaniami swoich rządów oraz do pełnego i sprawnego wdrożenia europejskich ram prawnych bazujących na art. 15 TFUE; potwierdza potrzebę włączenia Parlamentu w prace ustanowionej już konferencji komisji nadzoru służb wywiadowczych państw członkowskich;

13.

wzywa do dokonania w odpowiednim czasie pełnej oceny skuteczności systemów sankcji antyterrorystycznych UE i ONZ; ponadto z niepokojem zauważa, że – jak się wydaje – sankcje antyterrorystyczne wywarły w wielu regionach szkodliwy wpływ na działania mające na celu rozwiązanie konfliktów i rozwój oraz domaga się uwzględnienia tego czynnika przy ocenie systemów;

14.

uważa, że należy w trybie pilnym poprawić praktyki sporządzania list i usuwania z nich wpisów przez ONZ oraz że państwa członkowskie powinny również działać na rzecz poprawy swoich wewnętrznych procedur nakładania (wdrażania) ukierunkowanych sankcji, zgodnie z propozycją zawartą we wspomnianym wyżej sprawozdaniu oraz uzupełnieniu Komisji Zagadnień Prawnych i Praw Człowieka Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy;

15.

uważa, że zamiar przyświecający wspólnemu stanowisku Rady 2008/632/WPZiB oraz wynikającemu z niego wnioskowi (projektowi rozporządzenia) – rozszerzającemu środki ograniczające na osoby i podmioty pozarządowe odpowiedzialne za naruszenia praw człowieka w Zimbabwe – należy przyjąć z zadowoleniem, podobnie jak uzgodnienie prawodawstwa z niedawnymi decyzjami Trybunału Sprawiedliwości w sprawie podstawowego prawa do rzetelnego procesu dla osób i podmiotów, wobec których wprowadzono środki ograniczające;

16.

jest zdania, że należy prowadzić uważną kontrolę, aby ocenić, czy powody, dla których wprowadzono środki ograniczające, nadal istnieją, a także aby zbadać, w jaki sposób środki ograniczające mogą zostać połączone z wiarygodnymi zachętami do propagowania demokracji i praw człowieka w Zimbabwe;

17.

przyjmuje z zadowoleniem i popiera przepisy gwarantujące wywiązywanie się UE z jej międzynarodowych zobowiązań do natychmiastowego wdrażania ukierunkowanych sankcji przyjmowanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych, wymierzonych w osoby i podmioty, w stosunku do których stwierdzono, iż podejmują lub wspierają działania zagrażające pokojowi, bezpieczeństwu i stabilności w Somalii poprzez naruszenie embarga na broń lub utrudnienie dostarczenia pomocy humanitarnej;

18.

ponownie wyraża jednak wątpliwość co do odpowiedniości tekstów zaproponowanych przez Komisję, jeżeli chodzi o informacje, które mają zostać przekazane osobom umieszczonym na liście – w odniesieniu do powodów wpisania nazwisk osób lub nazw podmiotów na listę oraz ich praw – w świetle wspomnianej wyżej sprawy Kadi i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie i Komisji;

19.

zwraca uwagę, że – jak podkreśliła Komisja Prawna PE – art. 215 TFUE miałby zastosowanie do tych środków, o ile spełniony zostanie szereg warunków; środki te muszą na przykład opierać się na wniosku Wiceprzewodniczącego Komisji/Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, a Komisja musi włączyć niezbędne przepisy dotyczące prawnych środków ochronnych;

20.

uważa, że przy przyjmowaniu środków wykonawczych należy wziąć pod uwagę art. 291 TFUE, jeżeli art. 215 TFUE wykorzystywany jest jako podstawa prawna przyszłych wniosków;

21.

z zadowoleniem przyjmuje nowe przepisy we wniosku Komisji dotyczącym Al-Kaidy, zwraca jednak uwagę na komentarze Europejskiego Inspektora Ochrony Danych dotyczące ochrony danych osobowych, szczególnie w odniesieniu do wyjaśnienia odstępstw od zasad ochrony danych, które mogą być konieczne, oraz prawa dostępu do informacji niejawnych; podkreśla, że te zastrzeżenia Europejskiego Inspektora Ochrony Danych mogłyby mieć zastosowanie odpowiednio do wszystkich trzech wniosków Komisji; wyraża ubolewanie, że w tekście Rady skreślono wyraźne odniesienie w art. 7e ust. 5 do praw podmiotów ochrony danych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (23), o których wspomina jedynie art. 7d ust. 1;

22.

zwraca uwagę, że ewentualne przekazywanie danych do krajów trzecich i organizacji międzynarodowych powinno być zgodne z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001, aby zagwarantować odpowiednią ochronę tych danych; potrzebne może być uzupełnienie wniosku o stosowne przepisy, konieczne mogą być również ustalenia z ONZ; zauważa, że wniosek nie ma wpływu na odpowiedzialność, jaka może powstać w przypadku nieuprawnionego przetwarzania i publikacji danych osobowych;

23.

podkreśla fakt, że powiadomienie odpowiednich osób i podmiotów, do którego wzywa Trybunał Sprawiedliwości, powinno być jak najpełniejsze; a dostarczone informacje na temat osób fizycznych znajdujących się na liście w danych załącznikach powinny zostać wyjaśnione (24);

24.

zwraca uwagę, że niezależne organy ochrony danych mogą odegrać istotną rolę w kontroli legalności przetwarzania danych osobowych na czarnych listach terrorystów, przyjmując tym samym funkcję quasi-sądowniczą, która może skutecznie uzupełnić przegląd dokonany przez organy władzy sądowniczej (25);

25.

uważa, że sprawą najwyższej wagi jest jak najszybsze przyjęcie ogólnych ram prawnych dotyczących ochrony danych zgodnie z art. 16 TFUE oraz przyjęcie konkretnych przepisów wymaganych przez art. 39 TUE;

26.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Sekretarzom Generalnym Organizacji Narodów Zjednoczonych i Rady Europy.

22.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/12

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska „poprzez ustanowienie obywatelstwa Unii oraz stworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości stawia jednostkę w centrum swych działań” (Preambuła Karty praw podstawowych), a także mając na uwadze, że „każdy obywatel Unii i każda osoba fizyczna lub prawna mająca miejsce zamieszkania lub statutową siedzibę w państwie członkowskim ma prawo dostępu do dokumentów instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii, niezależnie od ich formy” (art. 42 Karty praw podstawowych),

B.

mając na uwadze, że traktat lizboński zmienił nie tylko podstawę prawną rozporządzenia w sprawie dostępu do dokumentów, lecz także kontekst prawny, w którym ma ono zastosowanie, szczególnie w odniesieniu do stosunku między unijnymi instytucjami a obywatelami (1),

C.

mając na uwadze, że obecnie stosunek ten powinien opierać się na demokratycznych zasadach określonych w nowym tytule II TUE, który przewiduje, że „Unia przestrzega zasady równości swoich obywateli, którzy są traktowani z jednakową uwagą przez jej instytucje, organy i jednostki organizacyjne” (art. 9) i że „Każdy obywatel ma prawo uczestniczyć w życiu demokratycznym Unii. Decyzje są podejmowane w sposób jak najbardziej otwarty i zbliżony do obywatela.” (art. 10 ust. 3),

D.

mając na uwadze, że gotowość państw członkowskich, by „umocnić demokratyczny charakter i skuteczność działania instytucji” (Preambuła TUE), umożliwiła pełną integrację Wspólnoty Europejskiej z UE, jak również zniesienie systemu międzyrządowego, który obowiązywał nadal w stosunku do współpracy sądowej i policyjnej w sprawach karnych,

E.

mając na uwadze, że przestrzegając tych nowych ram prawnych obecnie obowiązkiem wszystkich instytucji, organów, urzędów i agencji UE, nie zaś tylko Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (które były już związane art. 255 wcześniejszego traktatu WE) jest prowadzenie prac w sposób jak najbardziej otwarty (art. 15 ust. 1 TFUE),

F.

mając na uwadze, że zgodnie z nowym TUE i orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) (2) otwartość i zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego są podstawowymi warunkami wspierania dobrego zarządzania instytucjami UE, a tym samym „skuteczności procesu decyzyjnego”,

G.

mając na uwadze, że zgodnie z podstawowymi zasadami demokracji obywatele mają prawo znać i śledzić przebieg procesu decyzyjnego oraz że instytucje UE i przedstawiciele państw członkowskich, występujący w roli członków Rady przed rozpoczęciem legislacyjnego i nielegislacyjnego procesu decyzyjnego, w jego trakcie i po jego zakończeniu, muszą zagwarantować większą przejrzystość w celu umożliwienia obywatelom UE i parlamentom narodowym kompleksowego zrozumienia, kto odpowiada za co i dlaczego, oraz monitorowania działalności swoich przedstawicieli,

H.

mając na uwadze, że instytucje UE „umożliwiają obywatelom i stowarzyszeniom przedstawicielskim wypowiadanie się i publiczną wymianę poglądów we wszystkich dziedzinach działania Unii” oraz „utrzymują otwarty, przejrzysty i regularny dialog ze stowarzyszeniami przedstawicielskimi i społeczeństwem obywatelskim” (art. 11 ust. 1 i 2 TUE),

I.

mając na uwadze, że traktat lizboński wzywa do dalszej poprawy przejrzystości i publicznego dostępu do dokumentów; oraz że orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości okazało się już bardzo pomocne przy wyjaśnianiu niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, w związku z czym należy je obecnie interpretować zgodnie z koncepcją opartą na zasadzie przyjaznego dostępu, za którą opowiedział się Parlament, gdy rozporządzenie zostało przyjęte; mając na uwadze, że Parlament nie pozwoli na żadne próby legislacyjne Komisji i Rady mające na celu ograniczenie publicznego dostępu do dokumentów lub prawa obywateli do informacji,

J.

mając na uwadze, że zasady otwartości i przejrzystości powinny regulować nie tylko proces decyzyjny, lecz również określać sposób przygotowywania tekstów i ich uzupełniania wszelkimi niezbędnymi informacjami celem spełnienia kryteriów proporcjonalności i pomocniczości w interesie obywateli UE, parlamentów narodowych, a także mając na uwadze, że tak samo powinno być w przypadku sądownictwa; mając na uwadze, że należy zagwarantować przejrzystość i dostęp do dokumentów również w odniesieniu do sposobu wdrażania strategii politycznych UE na wszystkich poziomach oraz w odniesieniu do sposobu wykorzystywania środków UE, co zostało potwierdzone w przedstawionej przez Komisję Europejskiej Inicjatywie na rzecz Przejrzystości,

K.

mając na uwadze, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, iż otwartość i dostęp do informacji „pozwalające na to, by rozbieżności między szeregiem punktów widzenia były poddane otwartej debacie, przyczyniają się do tego, by przydać większej legitymizacji w oczach europejskich obywateli i zdobyć ich większe zaufanie. W rzeczywistości to raczej brak informacji i debaty może wzbudzić u obywateli wątpliwości, nie tylko co do zgodności z prawem pojedynczego aktu, lecz co do legitymizacji procedury legislacyjnej w całości.” (połączone sprawy C-39/05 i C-52/05, punkt uzasadnienia 59),

L.

mając na uwadze, że należy podjąć długo oczekiwane środki prawne, finansowe i operacyjne celem zagwarantowania, że wszystkie dokumenty dotyczące określonej procedury legislacyjnej, niezależnie od tego, czy została ona zainicjowana przez służby wewnętrzne, czy przez zewnętrzne grupy interesu, będą dostępne w jasny sposób i we właściwym czasie; mając na uwadze, że informacje te mogłyby być udostępniane na międzyinstytucjonalnej stronie internetowej łączącej wewnętrzne rejestry instytucji (takie jak zreorganizowana strona Urzędu Publikacji Unii Europejskiej EUR-Lex); a także mając na uwadze, że należy odpowiednio zmienić wewnętrzne przepisy oraz wynegocjować szybko wiążące umowy międzyinstytucjonalne na podstawie art. 295 TFUE,

M.

mając na uwadze, że nowe uprawnienia Unii Europejskiej, a w szczególności Parlamentu Europejskiego w takich dziedzinach jak umowy międzynarodowe dotyczące współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, wymagają mocniejszych ram prawnych, które należy określić w art. 4 i 9 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, tak aby odpowiednio chronić bezpieczeństwo UE, jednocześnie zapewniając pełny nadzór Parlamentu Europejskiego jako przedstawiciela obywateli europejskich,

N.

mając na uwadze, że szereg państw członkowskich UE przyjęło już przepisy o wolności informacji lub ogólne zasady dostępu do informacji i dokumentów instytucji publicznych,

1.

uważa, że po wejściu w życie traktatu lizbońskiego należy w trybie pilnym zaktualizować rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 poprzez:

2.

zwraca uwagę, że po wejściu w życie traktatu lizbońskiego, Komisja zatwierdziła dnia 2 grudnia 2009 r. komunikat (COM(2009)0665) aktualizujący podstawę prawną pierwotnego wniosku unikając modyfikacji jego treści;

3.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że mimo jasnych wniosków, które wysunął w dniu 11 marca 2009 r.:

4.

wzywa obecną i przyszłą prezydencję Rady do bezzwłocznego nawiązania dialogu międzyinstytucjonalnego na szczeblu politycznym w celu przygotowania nowego rozporządzenia w sprawie dostępu do dokumentów najpóźniej do dnia 30 czerwca 2010 r.;

5.

w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje posiedzenie międzyinstytucjonalnego komitetu ds. dostępu do dokumentów, stworzonego na mocy art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, które odbyło się dnia 15 grudnia 2009 r.; zwraca uwagę na przyjęte przezeń wnioski, a w szczególności w sprawie:

6.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

22.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/16

A.

mając na uwadze, że w konkluzjach z dnia 17 listopada 2009 r. Rada uznaje, że pojawiły się nowe możliwości dialogu i pogłębienia współpracy między UE a Białorusią z myślą o wspieraniu rzeczywistych postępów w kierunku demokracji i przestrzegania praw człowieka, a także potwierdza swoją gotowość do pogłębienia stosunków między Unią Europejską a Białorusią pod warunkiem uzyskania dalszych postępów na drodze ku demokracji, przestrzeganiu praw człowieka i praworządności, a także do wspierania Białorusi w realizacji tych celów,

B.

mając na uwadze, że Unia Europejska postrzega Białoruś jako partnera m.in. w takich kwestiach, jak bezpieczeństwo energetyczne, transport, współpraca kulturalna, ochrona środowiska i bezpieczeństwo żywnościowe,

C.

mając na uwadze, że Rada – po dokonaniu oceny sytuacji na Białorusi w następstwie decyzji podjętej w dniu 16 marca 2009 r. zgodnie z warunkami określonymi we wspólnym stanowisku 2009/314/WPZiB – podjęła decyzję o przedłużeniu stosowania środków ograniczających wobec niektórych urzędników białoruskich oraz o zawieszeniu stosowania tych ograniczeń w zakresie podróży do UE do października 2010 r.,

D.

mając na uwadze, że od października 2008 r. podjęto pewne pozytywne działania, np. uwolnienie pewnej liczby więźniów politycznych i zezwolenie na dystrybucję dwóch niezależnych gazet,

E.

mając na uwadze, że w odpowiedzi na pozytywne działania podjęte przez Białoruś Komisja nawiązała już intensywny dialog z tym krajem w takich dziedzinach, jak energetyka, środowisko naturalne, cła, transport i bezpieczeństwo żywnościowe,

F.

mając na uwadze, że w decyzji z dnia 20 marca 2009 r. Rada włączyła Białoruś do inicjatywy partnerstwa wschodniego, którą Komisja zapoczątkowała w wyżej wymienionym komunikacie z dnia 3 grudnia 2008 r. w celu zacieśnienia współpracy z pewną liczbą krajów wschodnioeuropejskich; mając na uwadze, że jednym z celów udziału Białorusi w inicjatywie partnerstwa wschodniego oraz w jej organie parlamentarnym – zgromadzeniu Euronest – jest zacieśnienie współpracy między Białorusią a UE, również w wymiarze międzyludzkim,

G.

mając na uwadze, że Międzynarodowa Federacja Dziennikarzy – na podstawie raportu z misji informacyjnej do Mińska (20 do 24 września 2009 r.) przeprowadzonej we współpracy z kilkoma międzynarodowymi organizacjami pozarządowymi – nie odnotowała żadnych istotnych postępów w zakresie wolności mediów na Białorusi,

H.

mając na uwadze, że Białoruś zobowiązała się rozważyć zalecenia OBWE/ODIHR dotyczące zmian w prawie wyborczym w celu dostosowania go do międzynarodowych norm demokratycznych wyborów, a także konsultować proponowane zmiany z OBWE; mając na uwadze, że Zgromadzenie Narodowe Białorusi zatwierdziło ostatnio reformę ordynacji wyborczej bez wcześniejszej konsultacji z OBWE,

I.

mając na uwadze, że Białoruś to jedyny kraj europejski, w którym wciąż stosuje się karę śmierci; mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach wydano kolejne wyroki śmierci,

J.

mając na uwadze, że w dniu 2 listopada 2009 r. prezydent Białorusi Alaksandr Łukaszenka oświadczył, że „stosunki z Unią Europejską, która jest silnym i mocnym partnerem, to jeden z podstawowych czynników gwarantujących niezależność i suwerenność Białorusi, a także jej rozwój gospodarczy, naukowy i technologiczny”,

1.

popiera decyzję Rady o przedłużeniu stosowania środków ograniczających wobec niektórych urzędników białoruskich przy jednoczesnym zawieszeniu stosowania tych środków do października 2010 r.;

2.

podkreśla, że pogłębiony dialog polityczny i rozpoczęcie dialogu w zakresie praw człowieka między UE a Białorusią musi prowadzić do konkretnych rezultatów i istotnych postępów w dziedzinie demokratycznych reform, przestrzegania praw człowieka i praworządności;

3.

z zadowoleniem przyjmuje konstruktywny i aktywny udział Białorusi w partnerstwie wschodnim – inicjatywie, której celem jest umocnienie demokracji i praworządności oraz wspieranie współpracy europejskiej; uznaje udział Białorusi w partnerstwie wschodnim za krok na drodze do dalszego dialogu z Unią Europejską i zacieśnienia stosunków w oparciu o gotowość i zaangażowanie Białorusi na rzecz osiągnięcia tych celów; z zadowoleniem przyjmuje współpracę trójstronną między Litwą, Białorusią i Ukrainą w ramach partnerstwa wschodniego, której priorytetem są projekty dotyczące zintegrowanej kontroli granic, transportu i tranzytu, wspólnego dziedzictwa kulturowego i historycznego, zabezpieczeń socjalnych i bezpieczeństwa energetycznego;

4.

wzywa Komisję do opracowania wniosku w sprawie wspólnego planu przejściowego dla Białorusi, określającego priorytety reform inspirowanych planami działań przygotowanymi w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa w celu ożywienia zawieszonego procesu ratyfikacji porozumienia o partnerstwie i współpracy między UE a Białorusią; uważa w tym kontekście, że po zakończeniu i wdrożeniu wszystkich reform politycznych należy odnowić porozumienie o partnerstwie i współpracy między UE a Białorusią, „zamrożone” od 1997 r.;

5.

wzywa Europejski Bank Inwestycyjny oraz Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, by rozważyły zwiększenie pomocy finansowej dla Białorusi, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji małych i średnich przedsiębiorstw, a równocześnie do dokonania przeglądu mandatu obu banków w celu wsparcia przemian na Białorusi, zmierzających do demokracji, społeczeństwa pluralistycznego i gospodarki rynkowej; uważa, że takie ewentualne wsparcie finansowe powinno być uzależnione od osiągnięcia znacznych postępów w obszarach wymienionych poniżej;

6.

wzywa Radę i Komisję do rozważenia środków mających na celu poprawę klimatu dla przedsiębiorczości, handlu, inwestycji, infrastruktury energetycznej i transportowej oraz współpracy transgranicznej między UE a Białorusią; odnotowuje starania Białorusi o złagodzenie skutków kryzysu finansowego i gospodarczego oraz o ożywienie gospodarki poprzez zniesienie barier dla inwestycji oraz reformę praw własności i sektora prywatnego, zauważa także osiągnięcia w tym zakresie;

7.

podkreśla, że wysiłki o rozwiązanie problemu korupcji, zwiększenie przejrzystości i wzmocnienie praworządności, które są nieodzowne dla przyciągnięcia większej liczby inwestycji zagranicznych, są niewystarczające;

8.

zwraca się do Komisji o przygotowanie zaleceń dotyczących ewentualnego przyjęcia dyrektyw w sprawie porozumień z Białorusią dotyczących ułatwień wizowych i readmisji po spełnieniu odpowiednich warunków; uważa, że takie działania mają zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia głównego celu polityki UE wobec Białorusi, czyli zacieśnienia kontaktów międzyludzkich, włączenia Białorusi w procesy europejskie i regionalne oraz trwałej demokratyzacji kraju;

9.

wzywa Radę i Komisję, by w tym kontekście rozważyły możliwość zmniejszenia opłat wizowych dla obywateli Białorusi wjeżdżających do strefy Schengen i uproszczenia procedury wydawania wiz; podkreśla, że celem długoterminowym jest ruch bezwizowy między Unią Europejską a Białorusią; wzywa władze białoruskie, by podpisały porozumienie z sąsiadującymi krajami UE w sprawie ruchu bezwizowego dla mieszkańców stref przygranicznych;

10.

stanowczo potępia niedawną odmowę wydania wiz wjazdowych dyrektor telewizji Biełsat Agnieszce Romaszewskiej, profesorom Uniwersytetu w Białymstoku, posłowi do parlamentu cypryjskiego Christosowi Pourgouridesowi oraz posłowi do parlamentu litewskiego Emanuelisowi Zingerisowi;

11.

wzywa Radę i Komisję, by rozważyły możliwość całkowitego zniesienia zakazu podróżowania, a także przyjęcia środków na rzecz ułatwienia postępu gospodarczo-społecznego i przyspieszenia procesu integracji Białorusi z europejską rodziną demokratycznych państw, jeżeli w ciągu nadchodzącego roku Białoruś osiągnie znaczne postępy i spełni odpowiednie kryteria;

12.

zwraca uwagę, że należy nadać nowy impuls owocnemu dla obu stron dialogowi między Białorusią a Unią Europejską poprzez współpracę parlamentarną w zgromadzeniu Euronest; zauważa, że Białoruś zostanie zaproszona do pełnego udziału na równych zasadach w zgromadzeniu Euronest, które stanowi parlamentarny element partnerstwa wschodniego, kiedy tylko odbędą się wolne i uczciwe wybory do białoruskiego parlamentu, i uważa, że do tego momentu należy powinny obowiązywać przepisy przejściowe;

13.

jest zdania, że wszystkie państwa członkowskie UE oraz ich rządy powinny zajmować jednakową postawę w stosunkach z krajami trzecimi w oparciu o wspólne stanowiska uzgodnione w Radzie; uważa również, że instytucje europejskie powinny realizować wspólną strategię i łączyć wysiłki na rzecz osiągnięcia konkretnych rezultatów w stosunkach między UE a Białorusią; wzywa wszystkich przedstawicieli UE i państw członkowskich do organizowania spotkań politycznych z przedstawicielami opozycji demokratycznej, zwłaszcza podczas wizyt na Białorusi;

14.

wzywa Białoruś do dalszej współpracy z Biurem Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE/ODIHR) w dziedzinie prawa wyborczego i oczekuje, że nowe prawo wyborcze będzie zgodne z normami międzynarodowymi i wejdzie w życie przed wyborami samorządowymi, które mają się odbyć na wiosnę 2010 r.;

15.

podkreśla z naciskiem, że oczekuje się wyraźnych i istotnych postępów na drodze ku demokratyzacji w ciągu najbliższego roku w celu całkowitego zniesienia sankcji, oraz uważa, że warunkiem pełnego wznowienia stosunków z Białorusią powinno być:

16.

z ubolewaniem zauważa, że po początkowych pozytywnych działaniach rządu białoruskiego nie odnotowano dalszych niezbędnych postępów w obszarze praw człowieka i podstawowych wolności; w związku z tym przypomina o ciągłych represjach wobec przeciwników politycznych oraz odmowie rejestracji partii politycznych (Białoruska Chrześcijańska Demokracja), organizacji pozarządowych (Wiasna) i niezależnych mediów (telewizja Biełsat); wzywa władze białoruskie do rewizji wyroków ograniczenia wolności wydanych wobec uczestników pokojowej demonstracji w styczniu 2008 r., a także sprawy uwięzienia Artioma Dubskiego; zwraca uwagę, że Amnesty International uznaje wszystkie te osoby za więźniów sumienia; wzywa do natychmiastowego uwolnienia przedsiębiorców Mikałaja Autuchowicza i Uładzimira Asipenki, przetrzymywanych w areszcie tymczasowym od ośmiu miesięcy;

17.

wzywa rząd Białorusi, by niezwłocznie wprowadził moratorium na wszystkie wyroki śmierci i egzekucje z myślą o zniesieniu kary śmierci (zgodnie z rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie moratorium na wykonywanie kary śmierci), bezzwłocznie zamienił wyroki wszystkich więźniów oczekujących na wykonanie kary śmierci na karę więzienia, dostosował przepisy krajowe do zobowiązań Białorusi wynikających z umów międzynarodowych dotyczących praw człowieka i zagwarantował ścisłe przestrzeganie uznanych przez społeczność międzynarodową norm sprawiedliwego procesu;

18.

wzywa białoruskie władze do wszczęcia bezstronnych i przejrzystych dochodzeń w sprawie porwań młodych działaczy (Artura Finkiewicza, porwanego w dniu 17 października 2009 r., Nasty Pałażanki i Dzianisa Karnowa, porwanych w dniu 5 grudnia 2009 r., Uładzimira Lemiesza, porwanego w dniu 27 listopada 2009 r., Źmiciera Daszkiewicza, porwanego w dniu 5 grudnia 2009 r. i Jauchena Afnahela porwanego w dniu 6 grudnia 2009 r.), a także w sprawie niedawnej śmierci Waliancina Downara, członka i działacza Białoruskiego Frontu Ludowego, oraz do opublikowania wyników tych dochodzeń;

19.

wzywa władze Białorusi do przestrzegania praw mniejszości narodowych zgodnie z Konwencją ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych z dnia 1 lutego 1995 r.; w tym kontekście wzywa władze białoruskie do uznania Związku Polaków na Białorusi kierowanego przez Andżelikę Borys, wybraną ponownie na stanowisko przewodniczącej podczas zjazdu organizacji w dniu 15 marca 2009 r.;

20.

wzywa władze Białorusi do prowadzenia rzeczywistego dialogu z przedstawicielami opozycji demokratycznej; w związku z tym podkreśla, jak ważne jest określenie roli i metod pracy Publicznej Rady Doradczej;

21.

wzywa Komisję do pełnego i skutecznego wykorzystania możliwości wspierania społeczeństwa obywatelskiego i procesu demokratyzacji na Białorusi za pomocą europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka, podkreślając jednocześnie, że wsparcie demokratycznej opozycji musi być nieodłącznym elementem procesu stopniowego wznawiania stosunków z Białorusią;

22.

wzywa Komisję i rządy państw członkowskich do przyznania wsparcia finansowego telewizji Biełsat oraz nalega, by rząd Białorusi oficjalnie zarejestrował stację Biełsat na Białorusi; wzywa rząd białoruski, by w geście dobrej woli i na znak pozytywnych zmian zezwolił białoruskiemu Europejskiemu Uniwersytetowi Humanistycznemu działającemu na uchodźstwie w Wilnie (Litwa) na legalny powrót na Białoruś z rzeczywistą gwarancją, że będzie mógł on swobodnie działać i ponownie ukonstytuować się na warunkach odpowiednich dla jego przyszłego rozwoju w Mińsku, szczególnie poprzez zezwolenie uniwersytetowi na ponowne otwarcie biblioteki w Mińsku, przy zapewnieniu pomieszczeń i stworzeniu warunków umożliwiających otwarcie i publiczne udostępnienie bogatych zbiorów w języku białoruskim, rosyjskim, angielskim, niemieckim i francuskim;

23.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, zgromadzeniom parlamentarnym OBWE i Rady Europy, Sekretariatowi Wspólnoty Niepodległych Państw oraz parlamentowi i rządowi Białorusi.

22.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/21

A.

mając na uwadze, że wojna i niepokoje we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga wywołały falę zabójstw, wysiedleń ludności oraz aktów przemocy seksualnej wobec kobiet, które to akty osiągnęły alarmującą skalę i których dopuszczają się uzbrojone grupy rebeliantów, jak również rządowe siły wojskowe i policyjne,

B.

mając na uwadze, że od 1998 r. w konflikcie dotykającym DRK życie straciło 5 400 000 osób i że bezpośrednio lub pośrednio w wyniku tego konfliktu nadal umiera miesięcznie aż 45 000 osób (3); mając na uwadze, że zgodnie ze sprawozdaniami UNHCR w DRK przebywa około 1 460 000 wewnętrznych przesiedleńców, przy czym w Kiwu Północnym jest to 980 000 osób (4),

C.

mając na uwadze, że siły MONUC stacjonują w DRK od 1999 r. w celu ochrony ludności cywilnej, budowania procesu pokojowego w kraju oraz wspierania rządu w ponownym objęciu nadzorem regionów kontrolowanych przez walczące frakcje,

D.

mając na uwadze, że operacja Organizacji Narodów Zjednoczonych w DRK (MONUC) stanowi największą na świecie misję pokojową, o łącznej sile 20 000 żołnierzy, obecną głównie w Kiwu Północnym i Południowym i kosztującą około 1,4 mld USD rocznie, a jej mandat przewiduje wykorzystanie wszystkich środków niezbędnych do powstrzymania prób użycia siły przez obce lub kongijskie grupy zbrojne, które wiązałyby się z zagrożeniem procesu politycznego, oraz do zapewnienia ochrony ludności cywilnej w przypadku bezpośredniego zagrożenia przemocą fizyczną,

E.

mając na uwadze, że nielegalny handel minerałami w DRK pozwala wielu podmiotom nadal kupować minerały z obszarów kontrolowanych przez grupy rebeliantów, tym samym finansując te grupy, oraz mając na uwadze, że jest to jeden z czynników podsycających i zaogniających konflikt,

F.

mając na uwadze, że zarówno wojska DRK, jak i bojownicy przynależący do Demokratycznych Sił na rzecz Wyzwolenia Ruandy (FDLR) są podobno powiązani z sieciami przestępczymi uczestniczącymi w eksploatacji i sprzedaży za broń złota i minerałów na wschodzie DRK,

G.

mając na uwadze, że gwałt stał się narzędziem walki stosowanym przez rebeliantów, członków armii kongijskiej i osoby cywilne,

H.

mając na uwadze, że od stycznia 2009 r. operacje wojskowe, w tym operacja Kimia II, doprowadziły do rozbrojenia 1 243 bojowników FDRL z ich ogólnej liczby szacowanej na 6 000, choć FDRL nie zaprzestaje rekrutacji i utrzymuje rozbudowaną, zaawansowaną sieć, do której należą polityczni i finansowi poplecznicy w regionie i na całym świecie (5),

I.

mając na uwadze, że ostatnie działania wojenne zaostrzyły kryzys humanitarny, prowadząc do powszechnych masakr i łamania praw człowieka,

J.

mając na uwadze, że walki między armią kongijską, oddziałami rebeliantów zdymisjonowanego generała Laurenta Nkundy, bojownikami FDLR, a także wojskami ugandyjskiej Armii Oporu Pana (LRA) nadal prowadzą do niedopuszczalnych cierpień ludności cywilnej we wschodnich prowincjach DRK,

K.

mając na uwadze, że armia kongijska nadal nie dysponuje wystarczającymi zasobami ludzkimi, technicznymi ani finansowymi do wykonywania swoich zadań we wschodnich prowincjach DRK, a ponadto w jej szeregach brak dyscypliny, co nadal ogranicza jej rolę w ochronie ludności i ponownym zaprowadzaniu pokoju,

L.

mając na uwadze, że Organizacja Narodów Zjednoczonych zawiesiła ostatnio pomoc logistyczną i wsparcie operacyjne dla niektórych jednostek kongijskiej armii w związku z zarzutami, że w okresie od maja do września 2009 r. w regionie Kiwu Północnego wojska te zabiły kilkudziesięciu cywilów, w tym kobiety i dzieci,

M.

mając na uwadze, że szereg organizacji humanitarnych zostało zmuszonych do zawieszenia działalności, a osoby udzielające pomocy w Kiwu Północnym nie są w stanie dotrzeć do 70, lub więcej, procent ludności potrzebującej pomocy,

1.

w najdobitniejszych słowach wyraża ubolewanie z powodu rzezi, zbrodni przeciwko ludzkości, rekrutacji dzieci-żołnierzy oraz aktów przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewcząt, które nadal mają miejsce; wzywa wszystkie podmioty do zintensyfikowania walki z bezkarnością;

2.

wzywa do natychmiastowego zaprzestania przemocy i naruszania praw człowieka w DRK; podkreśla konieczność dalszych starań na rzecz zakończenia działalności zagranicznych grup zbrojnych we wschodniej części DRK, a zwłaszcza FDLR i LRA; wzywa wszystkie te grupy do natychmiastowego złożenia broni i zaprzestania ataków wymierzonych przeciwko ludności cywilnej oraz apeluje do wszystkich stron porozumień z dnia 23 marca 2009 r. o przestrzeganie zawieszenia broni i realizację ich zobowiązań skutecznie i w dobrej wierze;

3.

w dalszym ciągu wyraża poważne zaniepokojenie w związku z pogarszającą się sytuacją humanitarną we wschodniej części DRK w następstwie aktów okrucieństwa wobec lokalnej ludności, co zostało podkreślone w dwu najnowszych sprawozdaniach Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka; wyraża w szczególności zaniepokojenie niedawnymi doniesieniami o umyślnych zabójstwach co najmniej 270 cywilów dokonanych przez kongijskich żołnierzy w miastach Nyabiondo i Pinga w Kiwu Północnym oraz o ostatnich walkach, które zmusiły 21 800 osób do opuszczenia domów w Dongo i okolicach, na zachodzie kraju; powtarza, że konieczna jest szybka reakcja, aby zapobiec nowej katastrofie humanitarnej;

4.

zwraca uwagę na istotną rolę sił MONUC i na fakt, że ich mandat i zasady zaangażowania muszą być stosowane ze zdecydowaniem i muszą mieć stały charakter w celu skuteczniejszego zagwarantowania bezpieczeństwa ludności, unikając przy tym wspierania w jakikolwiek sposób oddziałów kongijskich, które nie przestrzegają praw człowieka;

5.

uznaje, że obecność MONUC pozostaje niezbędna i wzywa do podjęcia wszelkich starań celem umożliwienia tym siłom pełnej realizacji ich mandatu, aby chronić zagrożoną ludność; w związku z tym wzywa Radę do odegrania wiodącej roli w zapewnianiu wsparcia Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych dla zdolności operacyjnych MONUC przez lepsze zdefiniowanie ich priorytetów, których liczba wynosi obecnie 41;

6.

z zadowoleniem przyjmuje zatrzymanie przez władze Niemiec Ignace’a Murwanashyaki, przywódcy Demokratycznych Sił na rzecz Wyzwolenia Ruandy (FDLR), oraz jego zastępcy, Stratona Musoniego, co stanowi ważny krok w kierunku rozwiązania problemu bezkarności;

7.

podkreśla, że modernizacja i reforma systemu sądownictwa (obejmująca wymiar zapobiegania i ochrony oraz zwalczania bezkarności w odniesieniu do przemocy seksualnej), jak również pomoc ofiarom i ich ponowna integracja powinny być centralnym elementem programów pomocowych, które będą objęte finansowaniem; w związku z tym wzywa do zgłaszania do Międzynarodowego Trybunału Karnego przypadków masowych gwałtów na wschodzie DRK;

8.

podkreśla potrzebę doprowadzenia przed sąd sprawców nadużyć praw człowieka, rekrutujących się z kongijskich sił zbrojnych, kładąc nacisk na kluczową rolę MONUC w tych działaniach; z zadowoleniem przyjmuje zatem promowaną przez prezydenta Josepha Kabilę politykę zerowej tolerancji wobec przemocy seksualnej i wykroczeń w siłach zbrojnych oraz zachęca rząd DRK do niezwłocznego wdrożenia przy wsparciu MONUC nowej strategii przeciwko przemocy o podłożu seksualnym;

9.

podkreśla znaczenie głównych zadań misji EUSEC DR Konga polegających na oferowaniu doradztwa i pomocy w reformowaniu sił obronnych w celu zrealizowania kongijskiego skorygowanego planu reform kongijskich sił zbrojnych (FARDC); wzywa zatem władze Konga do kontynuowania procesu reform, zachęca do stworzenia mechanizmu koordynacji w zakresie prowadzonej przez Kongo reformy obronności, przy odpowiednim wsparciu ze strony EUSEC oraz zachęca do bezzwłocznego przystąpienia do budowy koszar i obozów wojskowych;

10.

zaleca, aby rząd Demokratycznej Republiki Konga promował bezpieczeństwo zapasów, odpowiedzialność za broń i amunicję oraz zarządzanie nimi jako zdecydowany priorytet i aby wdrożył narodowy program znakowania broni zgodnie z normami ustalonymi w protokole z Nairobi i przez Regionalne Centrum ds. Broni Strzeleckiej;

11.

z zadowoleniem przyjmuje postępy poczynione w regionie dzięki poprawie dwustronnych stosunków dyplomatycznych pomiędzy DRK a Ruandą; wzywa DRK oraz Ruandę do pełnego wdrożenia porozumień pokojowych z Nairobi i Gomy, jak również porozumienia z Ihusi z dnia 23 marca 2009 r.;

12.

zachęca wszystkie rządy regionu Wielkich Jezior oraz społeczność międzynarodową do kontynuowania dialogu mającego na celu koordynację wysiłków zmierzających do zakończenia aktów przemocy we wschodnich częściach DRK, zwracając szczególną uwagę na pojednanie, bezpieczeństwo ludności, większą odpowiedzialność sądową oraz powrót i integrację uchodźców i wewnętrznych przesiedleńców;

13.

ubolewa nad nasilającymi się aktami przemocy wobec pracowników organizacji humanitarnych, co pociąga za sobą poważne skutki dla sytuacji humanitarnej na tym obszarze; wzywa władze, by wszczęły gruntowne dochodzenia w każdej z poszczególnych spraw i apeluje o natychmiastowe wzmocnienie ochrony;

14.

podkreśla potrzebę stałego i zwiększonego finansowania pomocy humanitarnej we wschodniej części DRK, biorąc pod uwagę rosnącą liczbę wewnętrznych przesiedleńców oraz pogarszające się warunki; z myślą o tym popiera wezwanie skierowane w dniu 30 listopada 2009 r. przez ONZ, a także przez 380 organizacji pomocowych i organizacji pozarządowych do zebrania 7,1 mld USD na działania humanitarne w 2010 r.; zwraca się do wszystkich państw członkowskich o uczciwy wkład z ich strony;

15.

wyraża ciągłe zaniepokojenie w związku z prowadzonym przez grupy rebeliantów nielegalnym handlem minerałami i innymi zasobami naturalnymi we wschodniej części DRK; wzywa Radę i Komisję, by w rozmowach z rządami DRK i państw sąsiadujących nalegały na wdrożenie skutecznych systemów ustalania i dowodzenia pochodzenia zasobów naturalnych oraz apeluje o zintensyfikowanie walki z korupcją;

16.

wzywa do wznowienia dialogu, który legł u podstaw programu Amani na rzecz bezpieczeństwa, przywrócenia pokoju, stabilizacji i odbudowy Północnego i Południowego Kiwu;

17.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, instytucjom Unii Afrykańskiej, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, podsekretarzowi generalnemu do spraw humanitarnych i koordynatorowi pomocy w sytuacjach kryzysowych, Radzie Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, Komisji Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz rządom i parlamentom państw regionu Wielkich Jezior Afrykańskich.

22.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/25

A.

mając na uwadze, że 25 września 2009 r. poseł David Bahati złożył w parlamencie ugandyjskim projekt ustawy skierowanej przeciwko homoseksualizmowi,

B.

mając na uwadze, że projekt ten przewiduje wprowadzenie surowszych kar i uznanie homoseksualizmu za niezgodne z prawem, a także karanie osób będących rzekomo lesbijkami, gejami, biseksualistami i transgenderystami (LGBT) karą dożywotniego więzienia lub karą śmierci,

C.

mając na uwadze, że projekt ustawy przewiduje możliwość kary więzienia do trzech lat dla osób, również heteroseksualnych, które w ciągu 24 godzin nie ujawnią tożsamości znanych im lesbijek, gejów, biseksualistów i transgenderystów lub które popierają prawa człowieka osób będących lesbijkami, gejami, biseksualistami lub transgenderystami,

D.

mając na uwadze, że projekt ustawy przewiduje unieważnienie przez Ugandę wszystkich jej międzynarodowych lub regionalnych zobowiązań pozostających w sprzeczności z przepisami projektu ustawy,

E.

mając na uwadze, że projekt ustawy został już potępiony przez komisarza europejskiego, De Guchta, przez rządy Wielkiej Brytanii, Francji i Szwecji, a także przez prezydenta Obamę oraz przewodniczącego i wiceprzewodniczącego komisji spraw zagranicznych Izby Reprezentantów USA,

F.

mając na uwadze, że projekt ustawy został potępiony przez organizacje pozarządowe na całym świecie i w samej Ugandzie jako główna przeszkoda w zwalczaniu HIV/AIDS w społeczności homoseksualistów,

G.

mając na uwadze, że w Afryce homoseksualizm jest legalny jedynie w 13 krajach, a karalny w 38 krajach, przy czym w Mauretanii, Sudanie i północnej Nigerii przewidziana jest również kara śmierci za homoseksualizm, oraz że przyjęcie tego rodzaju ustawy może wywrzeć wpływ na inne kraje afrykańskie, w których ludzie są lub mogą być prześladowani ze względu na ich orientację seksualną,

1.

podkreśla, że orientacja seksualna wchodzi w zakres indywidualnego prawa do prywatności, gwarantowanego na mocy międzynarodowego prawa w dziedzinie praw człowieka, zgodnie z którym należy promować równe traktowanie oraz traktowanie wolne od dyskryminacji, jak również gwarantować wolność wypowiedzi; w tym kontekście potępia projekt ustawy przeciwko homoseksualizmowi z 2009 r.;

2.

wzywa w związku z tym władze Ugandy do odrzucenia projektu legislacyjnego oraz zmiany obowiązującego prawa krajowego, tak by nie uznawało homoseksualizmu za przestępstwo;

3.

przypomina rządowi Ugandy o jego zobowiązaniach wynikających z prawa międzynarodowego oraz umowy z Kotonu, która wzywa do poszanowania uniwersalnych praw człowieka;

4.

przypomina oświadczenia Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Ludów oraz Komitetu Praw Człowieka ONZ, w których stwierdzono, że akty prawne danego państwa nie mogą negować międzynarodowych zobowiązań w zakresie praw człowieka;

5.

jest szczególnie zaniepokojony faktem, że darczyńcy międzynarodowi, jak również organizacje pozarządowe i humanitarne, będą zmuszeni rozważyć zaprzestanie swojej działalności w pewnym zakresie, w przypadku przyjęcia projektu ustawy;

6.

stanowczo odrzuca wszelkie kroki zmierzające do wprowadzenia kary śmierci;

7.

wzywa Radę i Komisję do natychmiastowego wysłania swoich przedstawicieli do władz Ugandy, a w przypadku przyjęcia projektu stanowiącego naruszenie międzynarodowego prawa w zakresie praw człowieka, do ponownego rozważenia kwestii zaangażowania w Ugandzie, w tym do zaproponowania innego miejsca organizacji konferencji przeglądowej statutu rzymskiego, zaplanowanej na dzień 31 maja 2010 r.;

8.

wzywa Radę, Komisję oraz państwa członkowskie do przeanalizowania sytuacji w krajach trzecich w związku z egzekucjami, kryminalizacją lub dyskryminacją ze względu na orientację seksualną, a także do podjęcia spójnych działań międzynarodowych na rzecz promocji poszanowania praw człowieka w tych krajach przy pomocy odpowiednich środków, w tym współpracy z lokalnymi organizacjami pozarządowymi;

9.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, prezydentowi Republiki Ugandy oraz przewodniczącemu parlamentu Ugandy.

22.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/27

A.

mając na uwadze, że Azerbejdżan bierze aktywny udział w działaniach podejmowanych w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa oraz w partnerstwie wschodnim i zobowiązał się do przestrzegania demokracji, praw człowieka i zasad praworządności, które są podstawowymi wartościami obu powyższych inicjatyw,

B.

mając na uwadze, że we wrześniu 2009 r. Rada zdecydowała się poprawić stosunki między UE a trzema krajami Kaukazu Południowego i poprosiła Komisję o przygotowanie projektu wytycznych negocjacyjnych dotyczących nowych porozumień, zastępujących obowiązujące obecnie umowy o partnerstwie i współpracy, które niedługo wygasają,

C.

mając na uwadze, że na mocy dekretu podpisanego przez prezydenta Ilhama Alijewa w dniu 28 grudnia 2007 r. zwolniono 119 więźniów, w tym pięciu dziennikarzy,

D.

mając na uwadze, że istnieje dobrze udokumentowany wykaz ostatnich wyroków, przypadków napastowania i zastraszania osób pracujących w mediach w Azerbejdżanie, opisanych również w sprawozdaniu wprowadzającym nt. przestrzegania wolności mediów, skierowanym do Komisji Kultury, Nauki i Edukacji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, a także w sprawozdaniach Amnesty International i Reporterów bez Granic,

E.

mając na uwadze, że klimat medialny pogorszył się w ciągu ostatnich lat mimo przyjęcia planu działań w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa, niezależne stacje telewizyjne i radiowe zostały tymczasowo zamknięte, największe gazety opozycyjne pozbawiono biur, a liczne sprawy sądowe przeciwko osobom pracującym w mediach i fizyczne ataki na dziennikarzy doprowadziły do powszechnego strachu i autocenzury wśród dziennikarzy; mając na uwadze, że w grudniu 2008 r. BBC, Radio Wolna Europa/Radio Liberty i inne zagraniczne media otrzymały zakaz nadawania na krótkich falach radiowych,

F.

mając na uwadze, że blogerzy Emin Milli i Adnan Hajizade zostali aresztowani 8 lipca 2009 r. po zaatakowaniu ich przez dwóch mężczyzn w restauracji w Baku, gdzie zgodnie z relacjami świadków wysłuchanych przez Amnesty International na obydwu blogerów napadnięto, kiedy spożywali obiad z innymi działaczami,

G.

mając na uwadze, że dwóch blogerów wykorzystało narzędzia sieciowe online, takie jak YouTube, Facebook i Twitter w celu rozpowszechnienia informacji o sytuacji politycznej w Azerbejdżanie krytykujących rząd tego kraju; mając na uwadze, że 11 listopada 2009 r. sąd rejonowy w Baku skazał Emina Milliego na dwa i pół roku więzienia, a Adnana Hajizadego na dwa lata pod zarzutem chuligaństwa i spowodowania lekkich obrażeń ciała,

H.

mając na uwadze, że zarzuty przeciwko obydwu działaczom są prawdopodobnie motywowane politycznie,

1.

ubolewa, że 11 listopada 2009 r. blogerów Emina Milliego i Adnana Hajizadego skazano na surowe kary więzienia w oparciu o wysoce nieprawdopodobne zarzuty i nieuczciwy proces; wzywa do natychmiastowego uwolnienia Emina Milliego i Adnana Hajizadego oraz do przeprowadzenia – w oparciu o obiektywne śledztwo policyjne – ponownego, całkowicie otwartego i uczciwego procesu, spełniającego wszystkie odpowiednie standardy międzynarodowe;

2.

jest zaniepokojony pogorszeniem się sytuacji w zakresie wolności mediów w Azerbejdżanie, ubolewa nad praktyką aresztowania, prześladowania i skazywania opozycyjnych dziennikarzy na podstawie różnych zarzutów oskarżenia, jak wykazano w przypadku Eynully Fatullajewa, oraz wzywa władze Azerbejdżanu do natychmiastowego uwolnienia więzionych dziennikarzy;

3.

przypomina oświadczenie prezydenta Ilhama Alijewa z marca 2005 r., w którym zapewnił on, że prawa każdego dziennikarza są chronione i powinny być gwarantowane przez państwo;

4.

wzywa władze Azerbejdżanu do zajęcia się problemem nieprzeprowadzenia śledztw policyjnych w związku z przypadkami przemocy wobec dziennikarzy i napastowania ich, a także faktem, iż za wiele przestępstw nie wymierzono dotychczas kar; podkreśla, że należy w trybie pilnym poprawić bezpieczeństwo osób zatrudnionych w mediach; wyraża zadowolenie z powodu poprawek zaproponowanych do przepisów prawa karnego dotyczących zniesławienia i zniewagi, gdyż mogłyby one stanowić przeszkodę w korzystaniu z prawa do wolności wypowiedzi i z prawa do informacji, prowadząc do autocenzury, oraz wzywa do ich szybkiego przyjęcia;

5.

wzywa władze Azerbejdżanu do zwrócenia szczególnej uwagi na kwestię bezpieczeństwa i wolności działaczy społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza tych, którzy działają w pozarządowych organizacjach młodzieżowych, oraz dziennikarzy i mediów, do podjęcia natychmiastowych kroków umożliwiających osobom prywatnym angażowanie się w pokojową działalność demokratyczną, do zezwolenia na swobodne organizowanie tego rodzaju działalności bez groźby interwencji rządowych oraz do ochrony dziennikarzy po niedawnej fali przemocy wobec przedstawicieli mediów;

6.

ubolewa nad szeregiem negatywnych wydarzeń dotyczących mediów i poszczególnych dziennikarzy w Azerbejdżanie, wymienionych w sprawozdaniu wprowadzającym na temat poszanowania wolności mediów, przygotowanym niedawno dla Komisji Kultury, Nauki i Edukacji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy; zwraca uwagę na nowe regularne sprawozdanie przedstawiciela OBWE w sprawie wolności mediów, skierowane do Rady OBWE, jak również na głębokie zaniepokojenie międzynarodowych organizacji pozarządowych, takich jak Komitet Obrony Dziennikarzy, Reporterzy bez Granic, International PEN i Human Rights Watch;

7.

wzywa władze Azerbejdżanu do przedłużenia licencji na częstotliwości radiowe kilku nadawcom międzynarodowym, takim jak BBC World Service, Głos Ameryki i Radio Wolna Europa/Radio Liberty; zauważa, że zakończenie nadawania przez te stacje na falach krótkich oznacza wyeliminowanie ważnych, obiektywnych i cennych niezależnych źródeł wiarygodnych informacji dla opinii publicznej i ogranicza pluralizm mediów w Azerbejdżanie;

8.

wzywa władze Azerbejdżanu do wykazania się wystarczającymi postępami w zakresie spełnienia warunków zmiany stosunków umownych, określonych w deklaracji Rady Europejskiej w sprawie partnerstwa wschodniego z dnia 19-20 marca 2009 r., zwłaszcza w dziedzinie demokracji, praworządności i praw człowieka;

9.

z zadowoleniem przyjmuje starania władz Azerbejdżanu, w tym dwa posiedzenia zorganizowane przez krajową komisję ds. integracji europejskiej, które odbyły się w 2009 r., mające na celu poprawę istniejących mechanizmów ochrony praw człowieka oraz możliwości instytucji demokratycznych w kraju oraz wzywa UE i Azerbejdżan do zintensyfikowania dialogu dotyczącego praw człowieka;

10.

z zadowoleniem przyjmuje udział władz Azerbejdżanu w przeglądzie praw człowieka w tym kraju podczas szóstego posiedzenia grupy roboczej ONZ ds. powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, które odbyło się 6 lutego 2009 r., oraz wzywa rząd Azerbejdżanu do wdrożenia wszystkich zaleceń zawartych w powszechnym okresowym przeglądzie praw człowieka, w tym również ratyfikowania rzymskiego statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego legalizującego zniesławienie i oszczerstwo w celu uwolnienia dziennikarzy od niepotrzebnej presji, zagwarantowania pełnego poszanowania wolności wypowiedzi i wolności mediów oraz zagwarantowania dostępu do mediów nadawczych, a także przeprowadzenia śledztwa i ścigania winnych przestępstw oraz napastowania dziennikarzy i obrońców praw człowieka; wzywa również do skutecznego zagwarantowania prawa do pokojowych zgromadzeń i wolności zrzeszania się, poprawienia warunków panujących w więzieniach oraz ochrony praw człowieka najsłabszych grup społecznych, w tym mniejszości, migrantów, osób ubiegających się o azyl i uchodźców wewnętrznych;

11.

oczekuje realizacji projektu rządu Azerbejdżanu pt. „Wsparcie reformy wymiaru sprawiedliwości w Azerbejdżanie”, którego celem jest podniesienie stopnia niezależności sądownictwa, zwłaszcza w odniesieniu do utworzenia i funkcjonowania Akademii Wymiaru Sprawiedliwości i regionalnych departamentów sprawiedliwości, a także wsparcia na rzecz reform systemu penitencjarnego dostosowujących go do standardów międzynarodowych;

12.

wzywa władze Azerbejdżanu do udzielenia gwarancji, że wybory lokalne w dniu 23 grudnia 2009 r. będą wolne, uczciwe i zgodne z międzynarodowymi standardami, oraz docenia znaczenie wyborów w procesie tworzenia państwowości poprzez ciągłe reformy demokratyczne na szczeblu lokalnym oraz wzmocnienie społeczeństwa obywatelskiego i konsolidację ogólnego systemu politycznego;

13.

z zadowoleniem przyjmuje powołanie dwóch podkomisji w ramach komisji ds. współpracy między UE a Azerbejdżanem, które wzmocnią ramy instytucjonalne i umożliwią dyskusje w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa oraz na temat przestrzegania praw człowieka i demokracji, a także zatrudnienia, spraw socjalnych, zdrowia publicznego, edukacji i młodzieży, kultury, społeczeństwa informacyjnego i polityki w zakresie środków audiowizualnych oraz nauki i technologii;

14.

wzywa Azerbejdżan do wznowienia wysiłków na rzecz pełnego wdrożenia planu działań w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa, a Komisję Europejską – do wspierania Azerbejdżanu w tych dążeniach;

15.

wzywa prezydenta Republiki Azerbejdżanu do monitorowania pracy struktur egzekwowania prawa i bezpieczeństwa państwa w swoim kraju, zwłaszcza pod kątem mediów i innych kwestii związanych z prawami człowieka, ponieważ sposób działania tych struktur wyraźnie oddala Azerbejdżan od UE;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz prezydentowi i parlamentowi Azerbejdżanu.

22.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/30

A.

mając na uwadze, iż w art. 7 ust. 1 i 2 aktu z dnia 20 września 1976 r. wymieniono stanowiska, których nie można łączyć z funkcją posła do Parlamentu Europejskiego,

B.

mając w szczególności na uwadze, że od początku obecnej kadencji nie można łączyć funkcji posła do Parlamentu Europejskiego z funkcją posła do parlamentu krajowego któregokolwiek z państw członkowskich, w tym Wielkiej Brytanii, ponieważ nie obowiązuje już tymczasowe odstępstwo, przyznane na mocy art. 7 ust. 2 akapit drugi tiret drugie wspomnianego aktu,

C.

mając na uwadze, że w związku z tym władze Wielkiej Brytanii przyjęły w 2008 r. przepisy o niełączeniu funkcji członka Izby Lordów z funkcją posła do Parlamentu Europejskiego, zgodnie z którymi dożywotni parowie Izby Lordów nie mogą zasiadać ani głosować w Izbie Lordów ani w żadnej jej komisji w czasie pełnienia funkcji posła do Parlamentu Europejskiego, a także nie mogą otrzymać mandatu członka Izby Lordów, gdyż są tego prawa pozbawieni na mocy tych przepisów,

D.

mając na uwadze, iż w świetle art. 9 Regulaminu i załącznika I do Regulaminu posłowie są zobowiązani do złożenia szczegółowych oświadczeń dotyczących ich działalności zawodowej oraz każdej innej funkcji lub działalności, z tytułu której otrzymują wynagrodzenie,

E.

mając na uwadze, iż wszystkie państwa członkowskie zgłosiły Parlamentowi Europejskiemu nazwiska wybranych kandydatów, lecz niektóre spośród nich nie zgłosiły jeszcze (lub zrobiły to z opóźnieniem) listy ewentualnych zastępców w kolejności ustalonej według wyników głosowania, zgodnie z przepisami art. 3 ust. 4 Regulaminu,

F.

mając na uwadze, że w niektórych przypadkach państwa członkowskie częściowo zgłosiły wybranych kandydatów, a następnie przekazały dalsze szczegóły,

G.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich zgodnie z ustawodawstwem krajowym ma miejsce analiza zastrzeżeń dotyczących ważności wyboru niektórych posłów, i że procedury te mogą doprowadzić do anulowania wyboru tych posłów,

H.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 12 aktu z dnia 20 września 1976 r. Parlament Europejski ma obowiązek rozstrzygania wszelkich sporów dotyczących ważności mandatu swoich członków jedynie w sytuacji, gdy spory te dotyczą naruszeń postanowień wyżej wymienionego aktu, nie zaś w przypadku naruszeń krajowych przepisów wyborczych, do których akt ten się odnosi,

1.

stwierdza ważność mandatu posłów do Parlamentu Europejskiego wymienionych w załączniku do niniejszej decyzji, o których wyborze poinformowały właściwe organy krajowe i którzy złożyli pisemne oświadczenia wymagane na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 aktu z dnia 20 września 1976 r. oraz załącznika I do Regulaminu, z zastrzeżeniem ewentualnych decyzji właściwych organów państw członkowskich w sprawie sporów wyborczych;

2.

ponawia wezwanie skierowane do właściwych organów krajowych o natychmiastowe zgłoszenie Parlamentowi Europejskiemu nie tylko nazwisk wybranych kandydatów, ale także o przekazanie nazwisk ich ewentualnych zastępców w kolejności ustalonej według wyników głosowania;

3.

wzywa właściwe władze państw członkowskich, by jak najszybciej zakończyły analizę zastrzeżeń, które zostały im przedstawione i by poinformowały Parlament Europejski o jej wynikach;

4.

wzywa Komisję, by sprawdziła, czy przepisy z 2008 r. o niełączeniu funkcji członka Izby Lordów z funkcją posła do Parlamentu Europejskiego, a zwłaszcza ich art. 4, są w pełni zgodne z aktem z dnia 20 września 1976 r., a w przeciwnym wypadku wzywa Komisję do wszczęcia odpowiedniej procedury;

5.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji właściwym organom krajowym oraz parlamentom państw członkowskich oraz Komisji.