Dziennik Urzędowy C 102/7 kw

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/2

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien – Austria) – Krejci Lager & Umschlagbetriebs GmbH przeciwko Olbrich Transport und Logistik GmbH

(Sprawa C-469/12) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Konwencja brukselska - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 5 pkt 1 lit. b) - Jurysdykcja - Jurysdykcja szczególna - Sprawy dotyczące umów lub roszczeń wynikających z umów - Pojęcie świadczenia usług - Umowa składu])

2014/C 102/02

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Handelsgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Krejci Lager & Umschlagbetriebs GmbH

Strona pozwana: Olbrich Transport und Logistik GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Handelsgericht Wien – Wykładnia art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1) – Jurysdykcja szczególna – Pojęcie świadczenia usług – Umowa składu

Sentencja

Artykuł 5 pkt 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że umowa dotycząca składu towarów, taka jak rozpatrywana w sprawie głównej, stanowi „umowę o świadczenie usług” w rozumieniu tego przepisu.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/3

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 10 października 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Debreceni Munkaügyi Bíróság – Węgry) – Nagy Sándor (C-488/12) przeciwko Hajdú-Bihar Megyei Kormányhivatal, Lajos Tiborné Böszörményi (C-489/12), Róbert Gálóczhi-Tömösváry (C-490/12), Magdolna Margit Szabadosné Bay (C-491/12) przeciwko Mezőgazdasági és Vidékfejlesztési Hivatal i Józsefné Ványai (C-526/12) przeciwko Nagyrábé Község Polgármesteri Hivatal

(Sprawy połączone od C-488/12 do C-491/12 i C-526/12) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 30 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Wprowadzenie w życie prawa Unii - Brak - Oczywisty brak właściwości Trybunału))

2014/C 102/03

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Debreceni Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Nagy Sándor (C-488/12), Lajos Tiborné Böszörményi (C-489/12), Róbert Gálóczhi-Tömösváry (C-490/12), Magdolna Margit Szabadosné Bay (C-491/12) i Józsefné Ványai (C-526/12)

Druga strona postępowania: Hajdú-Bihar Megyei Kormányhivatal(C-488/12), Mezőgazdasági és Vidékfejlesztési Hivatal (C-489/12, C-490/12, C-491/12) i Nagyrábé Község Polgármesteri Hivatal (C-526/12)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Debreceni Munkaügyi Bíróság – Wykładnia art. 30 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Bezprawne zwolnienie – Zwolnienie bez przedstawienia powodów – Urzędnik organu administracji publicznej, który został zwolniony na podstawie przepisu prawa dotyczącego statusu urzędników państwa

Sentencja

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest oczywiście niewłaściwy do udzielenia odpowiedzi na pytania skierowane przez Debreceni Munkaügyi Bíróság (Węgry).

(1) Dz.U. C 79 z 16.3.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/3

Postanowienie Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 1 de Catarroja i Juzgado de Primera Instancia no 17 de Palma de Mallorca (Hiszpania) – Banco Popular Español SA przeciwko Marii Teodolindzie Rivas Quichimbo, Wilmarowi Edgarowi Cunowi Pérezowi (C-537/12) i Banco de Valencia SA przeciwko Joaquínowi Valldeperasowi Tortosie, Maríi Ángeles Miret Jaume (C-116/13)

(Sprawy połączone C-537/12 i C-116/13) (1)

((Dyrektywa 93/13/EWG - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Umowy konsumenckie - Umowa pożyczki hipotecznej - Postępowanie w przedmiocie egzekucji wierzytelności zabezpieczonej hipoteką - Właściwość sądu krajowego rozpoznającego wniosek o wszczęcie egzekucji - Nieuczciwe warunki - Kryteria oceny))

2014/C 102/04

Język postępowania: hiszpański

Sądy odsyłające

Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 1 de Catarroja, Juzgado de Primera Instancia no 17 de Palma de Mallorca

Strony w postępowaniach głównych

Strona skarżąca: Banco Popular Español SA (C-537/12), Banco de Valencia SA Jaume (C-116/13),

Strona pozwana: Maria Teodolinda Rivas Quichimbo, Wilmar Edgar Cun Pérez (C-537/12), Joaquín Valldeperas Tortosa, María Ángeles Miret Jaume (C-116/13).

Przedmiot

C-537/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Juzgado de Primera Instancia e Instrucción – Wykładnia dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29) – Ochrona konsumentów w zakresie pożyczek na zakup nieruchomości – Zarzut podniesiony w postępowaniu egzekucyjnym oparty na nieuczciwym charakterze warunku umowy kredytu – Krajowe przepisy postępowania cywilnego mające zastosowanie do postępowania egzekucyjnego, wykluczające taki zarzut – Brak możliwości badania przez sąd krajowy nieuczciwego charakteru takiego warunku

C-116/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Juzgado de Primera Instancia de Palma de Mallorca – Wykładnia art. 3 ust. 1 i 3, 7 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29) oraz pkt 1 lit. e) i g) i pkt 2 lit. a) załącznika do niej – Ochrona konsumentów w dziedzinie pożyczek na zakup nieruchomości – Krajowe przepisy procedury cywilnej mające zastosowanie do postępowania dotyczącego egzekucji z hipoteki – Kompetencje sądu krajowego

Sentencja

Dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie istnieniu w państwie członkowskim przepisów takich jak te będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych, zgodnie z którymi sąd rozpoznający wniosek o wszczęcie egzekucji nie może, w ramach postępowania egzekucyjnego z hipoteki, ani badać, czy to z urzędu, czy na wniosek konsumenta, czy warunek zawarty w umowie będącej podstawą egzekwowanego długu i tytułu egzekucyjnego ma nieuczciwy charakter, ani zarządzić środków tymczasowych, w tym w szczególności zawieszenia egzekucji, kiedy ich zarządzenie jest niezbędne do zagwarantowania pełnej skuteczności ostatecznego rozstrzygnięcia sądu prowadzącego odpowiednie postępowanie rozpoznawcze, który jest właściwy do zbadania nieuczciwego charakteru tego warunku.

Artykuł 3 ust. 1 i 3 dyrektywy 93/13 oraz pkt 1 lit. e) i g) i pkt 2 lit. a) załącznika do niej należy interpretować w ten sposób, że do celów oceny, czy warunek umowny dotyczący wcześniejszej wymagalności spłaty pożyczki hipotecznej, taki jak ten w postępowaniu głównym, ma nieuczciwy charakter, zasadnicze znaczenie ma w szczególności to, czy:

—	przysługujące przedsiębiorcy uprawnienie do jednostronnego rozwiązania umowy jest uzależnione od niewywiązania się przez konsumenta ze zobowiązania o zasadniczym dla danego stosunku umownego znaczeniu;

—	uprawnienie takie przysługuje w przypadkach, w których takie niewywiązanie się ma charakter wystarczająco poważny w stosunku do okresu, na który udzielono pożyczki, i do kwoty tej pożyczki;

—	uprawnienie to stanowi odstępstwo od mających zastosowanie w tym zakresie w braku uzgodnienia przez strony reguł, przez co dostęp do sądu i korzystanie z prawa do obrony przez konsumenta są utrudnione, zważywszy na środki procesowe, którymi ów konsument dysponuje, oraz

—	prawo krajowe przewiduje odpowiednie i skuteczne środki umożliwiające konsumentowi, w odniesieniu do którego stosowany jest taki warunek umowny, zaradzenie skutkom tego jednostronnego rozwiązania umowy pożyczki.

Na sądzie odsyłającym spoczywa zadanie dokonania tej oceny w świetle wszystkich okoliczności sprawy w postępowaniu głównym.

(1) Dz.U. C 38 z 9.2.2013.

Dz.U. C 171 z 15.6.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/5

Postanowienie Trybunału z dnia 14 listopada 2013 r. – J przeciwko Parlamentowi

(Sprawa C-550/12P) (1)

((Artykuł 227 TFUE - Prawo do petycji - Petycja skierowana do Parlamentu Europejskiego - Decyzja o nienadaniu biegu sprawie - Przedmiot nieobjęty zakresem działalności Unii Europejskiej))

2014/C 102/05

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: J (przedstawiciel: A. Auer, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Lorenz i N. Görlitz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) z dnia 27 września 2012 r. w sprawie T-160/10 J przeciwko Parlamentowi, w którym Sąd oddalił skargę J o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Petycji Parlamentu Europejskiego z dnia 2 marca 2010 r. o umorzeniu postępowania w sprawie petycji skarżącego z dnia 19 listopada 2009 r. (petycja nr 1673/2009) – Niewystarczające uzasadnienie – Naruszenie praw podstawowych.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Wniosek o pomoc prawną zostaje odrzucony.

3)	J zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 32 z 2.2.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/5

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 21 listopada 2013 r. – Kuwait Petroleum Corp., Kuwait Petroleum International Ltd, Kuwait Petroleum (Nederland) BV przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-581/12 P) (1)

((Odwołania - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Niderlandzki rynek bitumu do nawierzchni drogowych - Ustalanie ceny brutto bitumu do nawierzchni drogowych - Ustalanie zniżki dla przedsiębiorstw budowy dróg - Komunikat w sprawie współpracy z 2002 r. - Punkt 23 lit. b) akapit ostatni - Częściowe zwolnienie - Dowody na okoliczności faktyczne, które nie były uprzednio znane Komisji Europejskiej - Odwołanie oczywiście niedopuszczalne lub oczywiście bezzasadne))

2014/C 102/06

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Kuwait Petroleum Corp., Kuwait Petroleum International Ltd, Kuwait Petroleum (Nederland) BV (przedstawiciele: D. Hull, solicitor i G. Berrisch, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Ronkes Agerbeek i P. Van Nuffel, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie wniesione od wyroku Sądu (szósta izba) z dnia 27 września 2012 r. w sprawie T-370/06 Kuwait Petroleum i in. przeciwko Komisji, którym to wyrokiem Sąd oddalił skargę mającą na celu stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji C(2006) 4090 z dnia 13 września 2006 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] (sprawa COMP/F/38.456 – Asfalt – Niderlandy) odnoszącej się do porozumień w sprawie ustalania ceny brutto bitumu do nawierzchni drogowych w Niderlandach oraz ustalania jednolitej minimalnej zniżki na rzecz przedsiębiorstw budowy dróg będących członkami kartelu i maksymalnej niższej zniżki mającej zastosowanie do innych przedsiębiorstw budowy dróg – Obniżenie grzywny nałożonej na wnoszące odwołanie

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Kuwait Petroleum Corp., Kuwait Petroleum International Ltd i Kuwait Petroleum (Nederland) BV zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 55 z 23.2.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/6

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 24 października 2013 r. – Lancôme parfums et beauté & Cie przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Focus Magazin Verlag GmbH

(Sprawa C-593/12 P) (1)

((Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Słowny znak towarowy Color Focus - Wniosek o unieważnienie prawa do znaku złożony przez właściciela słownego wspólnotowego znaku towarowego Focus - Unieważnienie prawa do znaku - Zrzeczenie się prawa do znaku - Artykuł 149 regulaminu postępowania - Odwołanie, które stało się bezprzedmiotowe - Umorzenie postępowania))

2014/C 102/07

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lancôme parfums et beauté & Cie (przedstawiciel: A. von Mühlendahl, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik, R. Schweizer, Rechtsanwalt), Focus Magazin Verlag GmbH (przedstawiciel: R. Schweizer, Rechtsanwalt)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) z dnia 5 października 2012 r. w sprawie T-204/10 Lancôme przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez właściciela słownego znaku towarowego „COLOR FOCUS” dla towarów należących do klasy 3 na decyzję R 238/2009-2 Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 11 lutego 2010 r., oddalającą odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień, w której uwzględniono wniosek o unieważnienie wspomnianego znaku, złożony przez właściciela słownego wspólnotowego znaku towarowego „FOCUS”, zarejestrowanego dla towarów należących do klasy 3 – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Podobieństwo znaków towarowych – Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego – Nadużycie praw

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie odwołania zostaje umorzone.

2)	Lancôme parfums et beauté & Cie zostaje obciążona kosztami niniejszego postępowania.

(1) Dz.U. C 55 z 23.2.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/7

(Sprawa C-617/12) (1)

([Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Dodatkowe świadectwo ochronne - Rozporządzenie (WE) nr 469/2009 - Artykuł 13 ust. 1 - Pojęcie „pierwszego pozwolenia na dopuszczenie produktu leczniczego do obrotu we Wspólnocie” - Pozwolenie wydane przez szwajcarską agencję ds. produktów terapeutycznych (Swissmedic) - Automatyczne uznanie w Liechtensteinie - Pozwolenie wydane przez Europejską Agencję Leków - Okres ważności świadectwa])

2014/C 102/08

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Astrazeneca AB

Strona pozwana: Comptroller General of Patents

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – High Court of Justice, Chancery Division, Patents Court – Zjednoczone Królestwo – Wykładania art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 469/2009 z dnia 6 maja 2009 r. dotyczącego dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych (Dz.U. L 152, s. 1) – Pojęcie pierwszego pozwolenia na dopuszczenie produktu leczniczego do obrotu – Pozwolenie szwajcarskie, które jest automatycznie uznawane przez Liechtenstein, ale które nie zostało wydane zgodnie z procedurą administracyjną przewidzianą w dyrektywie 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi

Sentencja

W kontekście Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 469/2009 z dnia 6 maja 2009 r. dotyczącego dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych należy interpretować w ten sposób, że administracyjne pozwolenie wydane dla produktu leczniczego przez szwajcarską agencję ds. produktów terapeutycznych (Swissmedic), które jest automatycznie uznawane w Liechtensteinie, należy uznać za pierwsze pozwolenie na dopuszczenie tego produktu leczniczego do obrotu w Europejskim Obszarze Gospodarczym w rozumieniu tego przepisu, jeśli pozwolenie to jest wcześniejsze niż pozwolenia na dopuszczenie tego samego produktu leczniczego do obrotu wydane przez Europejską Agencję Leków (EMA) lub organy państw członkowskich Unii Europejskiej zgodnie z wymogami zawartymi w dyrektywie 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi oraz przez organy Republiki Islandii i Królestwa Norwegii. W tym względzie okoliczność, że na podstawie analogicznych danych klinicznych Europejska Agencja Leków, w przeciwieństwie do szwajcarskiego organu, odmówiła wydania pozwolenia na dopuszczenie tego samego produktu leczniczego do obrotu w wyniku badania tych samych danych klinicznych, czy też okoliczność, że szwajcarskie pozwolenie zostało zawieszone przez szwajcarską agencję ds. produktów terapeutycznych i zostało przywrócone następnie przez ten organ dopiero po tym, jak podmiot, któremu wydano pozwolenie, przedstawił dodatkowe dane, są bez znaczenia.

(1) Dz.U. C 86 z 23.3.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/8

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 10 października 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szombathelyi Törvényszék – Węgry) – Ferenc Tibor Kovács przeciwko Vas Megyei Rendőr-főkapitányság

(Sprawa C-5/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 45 TFUE - Swoboda przepływu pracowników - Ustawodawstwo krajowe przewidujące, pod karą grzywny, ciążący na osobie prowadzącej pojazd zaopatrzony w tablice rejestracyjne innego państwa obowiązek wykazania na miejscu w trakcie kontroli policyjnej, że jest w pełni uprawniona do korzystania z pojazdu))

2014/C 102/09

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Szombathelyi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ferenc Tibor Kovács

Druga strona postępowania: Vas Megyei Rendőr-főkapitányság

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Szombathelyi Törvényszék – Wykładnia zasad swobodnego przepływu osób, zakazu dyskryminacji, jak również prawa do rzetelnego procesu – Ustawodawstwo krajowe dotyczące ruchu drogowego przewidujące, że po drogach na terytorium krajowym mogą poruszać się pojazdy zaopatrzone w dokument stwierdzający dopuszczenie do ruchu i tablice rejestracyjne wydane przez organy węgierskie, oraz że spełnienie warunków pozwalających na zwolnienie z rygorów tego przepisu może być wykazane jedynie podczas kontroli – Spoczywający na osobie zamieszkałej w państwie członkowskim A i pracującej w państwie członkowskim B, której pracodawca udostępnił należący do niego pojazd zaopatrzony w tablice rejestracyjne państwa członkowskiego B, obowiązek wykazania w trakcie kontroli policyjnej, że jest w pełni uprawniona do korzystania z pojazdu w państwie członkowskim A – Brak możliwości dostarczenia przez prowadzącego pojazd dowodu tego uprawnienia na późniejszym etapie, w trakcie postępowania administracyjnego.

Sentencja

Artykuł 45 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego takiemu jak omawiane w postępowaniu głównym, które przewiduje, że co do zasady po drogach tego państwa członkowskiego mogą poruszać się jedynie pojazdy zaopatrzone w dokument stwierdzający dopuszczenie do ruchu i tablice rejestracyjne wydane przez to państwo członkowskie oraz że rezydent tego państwa członkowskiego, który pragnie powołać się na odstępstwo od tej zasady oparte na fakcie, że korzysta z pojazdu udostępnionego mu przez pracodawcę mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, musi być w stanie wykazać na miejscu w trakcie kontroli policyjnej, iż spełnia warunki zastosowania tego odstępstwa przewidziane owym uregulowaniem krajowym, pod rygorem natychmiastowego i nieodwołalnego nałożenia grzywny w wysokości równej tej stosowanej w przypadku naruszenia obowiązku rejestracji pojazdu.

(1) Dz.U. C 114 z 20.4.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/8

Postanowienie Trybunału trzecia izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Úřad průmyslového vlastnictví – Republika Czeska) – MF 7 a.s. przeciwko MAFRA a.s.

(Sprawa C-49/13) (1)

((Artykuł 267 TFUE - Pojęcie „sądu” - Postępowanie mające na celu wydanie orzeczenia o charakterze sądowym - Niezawisłość - Oczywisty brak właściwości Trybunału))

2014/C 102/10

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Úřad průmyslového vlastnictví

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: MF 7 a.s.

Strona pozwana: MAFRA a.s.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Úřad průmyslového vlastnictví – Wykładnia art.3 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2008/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U., L 299, s. 25) – Kryteria oceny złej wiary – Wpływ okoliczności zaistniałych po złożeniu wniosku o rejestrację na ocenę dobrej wiary wnioskodawcy – Zgoda właściciela znaku towarowego na zachowanie mogące ograniczyć jego wyłączne prawa – Umowy zawarte między właścicielem wcześniejszego znaku a podmiotem wnioskującym o rejestrację znaku późniejszego nieregulujące kwestii praw własności intelektualnej – Długotrwałe tolerowanie zaskarżonego znaku przez właściciela znaku wcześniejszego

Sentencja

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest oczywiście niewłaściwy do udzielenia odpowiedzi na pytania skierowane do niego przez Úřad průmyslového vlastnictví (Republika Czeska) postanowieniem z dnia 22 stycznia 2013 r.

(1) Dz.U. C 141 z 18.5.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/9

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 12 grudnia 2013 r. – Getty Images (US), Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-70/13 P) (1)

([Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Słowny znak towarowy PHOTOS.COM - Częściowa odmowa rejestracjo - Równość traktowania - Obowiązek uwzględnienia przez OHIM swojej wcześniejszej praktyki decyzyjnej - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne])

2014/C 102/11

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Getty Images (US), Inc. (przedstawiciel: P. Olson, advokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie T-338/11 Getty Images przeciwko OHIM, w którym Sąd oddalił skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji R 1831/2010-2 Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHM) z dnia 6 kwietnia 2011 r. oddalającej odwołanie od decyzji eksperta odmawiającej częściowo rejestracji słownego znaku towarowego „PHOTOS.COM” dla towarów i usług należących do klas 9, 42 i 45 – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Brak charakteru odróżniającego

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone i w pozostałym zakresie oddalone.

2)	Getty Images (US) Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 101 z 6.4.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/10

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 28 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil régional d’expression française de l’ordre des médecins vétérinaires – Belgia) – postępowanie dyscyplinarne przeciwko Jeanowi Devillersowi

(Sprawa C-167/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Conseil régional d’expression française de l’ordre des médecins vétérinaires - Pojęcie „sądu krajowego” w rozumieniu art. 267 TFUE - Brak właściwości Trybunału))

2014/C 102/12

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil régional d’expression française de l’ordre des médecins vétérinaires

Strona w postępowaniu głównym

Jean Devillers

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Conseil régional d’expression française de l’ordre des médecins vétérinaires – Wykładnia art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniającego dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1255/97 (Dz.U. 2005, L 3 s. 1) – Pytanie prejudycjalne zadane przez samorząd zawodowy – Pojęcie sądu w rozumieniu art. 267 TFUE – Właściwość Trybunału – Niewystarczający charakter informacji dotyczących stanu faktycznego i prawnego – Dopuszczalność pytania

Sentencja

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest oczywiście niewłaściwy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie zadane przez Conseil régional d’expression française de l’ordre des médecins vétérinaires (Belgia) w postanowieniu z dnia 23 marca 2013 r.

(1) Dz.U. C 164 z 8.6.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/10

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) – Zjednoczone Królestwo) – Glaxosmithkline Biologicals SA, Glaxosmithkline Biologicals, Niederlassung der Smithkline Beecham Pharma GmbH & Co. KG przeciwko Comptroller-General of Patents, Designs and Trade Marks

(Sprawa C-210/13) (1)

((Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Dodatkowe świadectwo ochronne - Rozporządzenie (WE) nr 469/2009 - Pojęcia „aktywnego składnika” i „mieszaniny aktywnych składników” - Adjuwant))

2014/C 102/13

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Glaxosmithkline Biologicals SA, Glaxosmithkline Biologicals, Niederlassung der Smithkline Beecham Pharma GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Comptroller-General of Patents, Designs and Trade Marks

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – High Court of Justice (Chancery Division) – Wykładnia art. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 469/2009 z dnia 6 maja 2009 r. dotyczącego dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych (Dz.U. L 152, s. 1) – Pojęcia „aktywnego składnika” i „mieszaniny aktywnych składników” – Adjuwant, który samodzielnie nie posiada efektu terapeutycznego, ale zwiększa efekt terapeutyczny antygenu

Sentencja

Artykuł 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 469/2009 z dnia 6 maja 2009 r. dotyczącego dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych należy interpretować w ten sposób, że podobnie jak adjuwant nie jest objęty pojęciem „aktywnego składnika” w rozumieniu owego przepisu, tak mieszanina dwóch substancji, z których jedna jest aktywnym składnikiem odznaczającym się właściwymi mu efektami terapeutycznymi, podczas gdy druga, będąca adjuwantem, umożliwia wzmocnienie owych efektów terapeutycznych, jednak sama nie wywołuje własnych efektów terapeutycznych, nie jest objęta pojęciem „mieszaniny aktywnych składników” w rozumieniu owego przepisu.

(1) Dz.U. C 189 z 29.6.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/11

Postanowienie Trybunału ósma izba) z dnia 14 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal des affaires de sécurité sociale des Bouches du Rhône – Francja) – Anouthani Mlamali przeciwko Caisse d’allocations familiales des Bouches-du-Rhône

(Sprawa C-257/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Brak dostatecznych wyjaśnień w przedmiocie stanu faktycznego i prawnego sporu głównego oraz powodów uzasadniających konieczność uzyskania odpowiedzi na pytania prejudycjalne - Oczywista niedopuszczalność))

2014/C 102/14

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal des affaires de sécurité sociale des Bouches du Rhône

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Anouthani Mlamali

Strona pozwana: Caisse d’allocations familiales des Bouches-du-Rhône

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Tribunal des affaires de sécurité sociale des Bouches du Rhône – Wykładnia art. 11 dyrektywy 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. L 16, s. 44) – Przebywający legalnie obywatel państwa trzeciego – Oddalenie wniosku o przyznanie świadczeń rodzinnych na pozostające na utrzymaniu dziecko będące również obywatelem państwa trzeciego – Obejście przepisu ustawy dotyczącego łączenia rodzin – Odmowa uzasadniona niezłożeniem zaświadczenia lekarskiego wystawionego przez krajową agencję ds. pobytu cudzoziemców i migracji – Równość traktowania

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal des affaires de sécurité sociale des Bouches du Rhône (Francja) postanowieniem z dnia 13 maja 2013 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

(1) Dz.U. C 207 z 20.7.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/12

Postanowienie Trybunału (druga izba) z dnia 28 listopada 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez 5a Vara Cível de Lisboa – Portugalia) – Sociedade Agrícola e Imobiliária da Quinta de S. Paio, Lda przeciwko Instituto da Segurança Social, IP

(Sprawa C-258/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo do skutecznego środka prawnego - Osoby prawne o celu zarobkowym - Pomoc prawna - Brak powiązania z prawem Unii - Oczywisty brak właściwości Trybunału))

2014/C 102/15

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

5 a Vara Cível de Lisboa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sociedade Agrícola e Imobiliária da Quinta de S. Paio, Lda

Strona pozwana: Instituto da Segurança Social, IP

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Varas Cíveis de Lisboa – Wykładnia art. 6 i art. 267 TFUE oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2000, C 364, s. 1) – Prawo do skutecznego środka prawnego – Uregulowanie krajowe wyłączające możliwość skorzystania przez osoby prawne mające cel zarobkowy z pomocy prawnej – Zwolnienie z kosztów sądowych mające zastosowanie do rzeczonych osób prawnych w przypadku upadłości lub postępowania naprawczego

Sentencja

Trybunał jest oczywiście niewłaściwy do udzielenia odpowiedzi na pytania przedłożone w trybie prejudycjalnym przez 5a Vara Cível de Lisboa (Portugalia) postanowieniem z dnia 13 marca 2013 r. (sprawa C-258/13).

(1) Dz.U. C 215 z 27.7.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Grondwettelijk Hof (Belgia) w dniu 2 stycznia 2014 r. – KPN Group Belgium NV i Mobistar NV przeciwko Ministerraad, interwenient: Belgacom NV

(Sprawa C-1/14)

2014/C 102/16

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Grondwettelijk Hof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: KPN Group Belgium NV i Mobistar NV

Strona pozwana: Ministerraad

Interwenient: Belgacom NV

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywę 2002/22/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) – a w szczególności jej art. 9 i 32 – należy interpretować w ten sposób, że taryfa socjalna dla usług powszechnych jak również przewidziany w art. 13 ust. 1 lit. b) dyrektywy o usłudze powszechnej mechanizm kompensacyjny mają zastosowanie nie tylko do łączności elektronicznej poprzez przyłącze telefoniczne do stacjonarnej publicznej sieci łączności, lecz również do łączności elektronicznej poprzez usługi łączności ruchomej lub abonamenty internetowe?

2)	Czy art. 9 ust. 3 dyrektywy o usłudze powszechnej należy interpretować w ten sposób, że zezwala on państwom członkowskim na dodanie do usługi powszechnej specjalnych opcji taryfowych dla innych usług niż usługi, o których mowa w art. 9 ust. 2 dyrektywy o usłudze powszechnej?

3)	W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytania pierwsze i drugie: Czy rozpatrywane przepisy dyrektywy o usłudze powszechnej są zgodne z zasadą równości w postaci, w jakiej zawarta jest ona między innymi w art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2)?

(1) Dz.U. L 108, s. 51.

(2) Dz.U. 2000, C 364, s. 1.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska) w dniu 3 stycznia 2014 r. – Polska Telefonia Cyfrowa S.A. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

(Sprawa C-3/14)

2014/C 102/17

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Polska Telefonia Cyfrowa SA w Warszawie

Strona pozwana: Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej

Pytania prejudycjalne

Czy art. 7 ust. 3 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (1) w związku z art. 28 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa usłudze powszechnej) (2) należy interpretować w ten sposób, że każdy środek podjęty przez krajowy organ regulacyjny w celu realizacji obowiązku wynikającego z art. 28 dyrektywy 2002/22 oddziałuje na wymianę handlową pomiędzy Państwami Członkowskimi, jeżeli tylko środek ten może zapewnić użytkownikom końcowym z innych państw członkowskich możliwość dostępu do numerów niegeograficznych na terytorium tego Państwa Członkowskiego?

Czy art. 7 ust. 3 w związku z art. 6 oraz art. 20 dyrektywy 2002/21 należy interpretować w ten sposób, że krajowy organ regulacyjny, rozstrzygając spór między przedsiębiorstwami udostępniającymi sieci lub usługi łączności elektronicznej dotyczący zapewnienia realizacji przez jedno z tych przedsiębiorstw obowiązku wynikającego z art. 28 dyrektywy 2002/22, nie może przeprowadzić postępowania konsolidacyjnego, nawet gdy środek oddziałuje na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi, a prawo krajowe zobowiązuje krajowy organ regulacyjny do przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego zawsze, gdy środek może na taką wymianę oddziaływać?

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 2, czy art. 7 ust. 3 w związku z art. 6 oraz art. 20 dyrektywy 2002/21 w związku z art. 288 TFUE oraz art. 4 ust. 3 TUE należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy ma obowiązek odmówić zastosowania przepisów prawa krajowego nakazujących krajowemu organowi regulacyjnemu przeprowadzenie postępowania konsolidacyjnego zawsze, gdy podejmowany przez niego środek może oddziaływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi?

(1) Dz.U. L 108, s. 33; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 13 Tom 29 P. 349 – 366.

(2) Dz.U. L 108z 24.4.2002, str. 51; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 13 Tom 29 P. 367 – 393.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de primera instancia (Hiszpania) w dniu 10 stycznia 2014 r. – Unnim Banc S.A. przeciwko Diegowi Fernándezowi Gabarrowi i in.

(Sprawa C-8/14)

2014/C 102/18

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de primera instancia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Unnim Banc S.A.

Strony pozwane: Diego Fernández Gabarro i in.

Pytanie prejudycjalne

Czy jednomiesięczny termin ustanowiony przez [czwarty przepis przejścowy] Ley 1/2013, de Protección al Deudor Hipotecario, Reestructuración de Deuda y Alquiler Social [ustawy o ochronie dłużnika hipotecznego, restrukturyzacji długu i wynajmu socjalnego] należy interpretować jako sprzeczny z treścią art. 6 i 7 dyrektywy 93/13/EWG?

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 13 stycznia 2014 r. – Staatssecretaris van Financiën przeciwko D.G. Kiebackowi

(Sprawa C-9/14)

2014/C 102/19

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Staatssecretaris van Financiën

Druga strona postępowania: D.G. Kieback

Pytania prejudycjalne

Czy art. 39 WE należy interpretować w ten sposób, że opodatkowując dochody państwo członkowskie, w którym podatnik wykonuje pracę najemną musi uwzględnić sytuację osobistą i rodzinną podatnika w przypadku, gdy (i) podatnik ten pracował w tym państwie tylko przez część roku podatkowego, podczas gdy w tym okresie zamieszkiwał w innym państwie członkowskim, (ii) w okresie tym uzyskał cały, bądź niemal cały dochód na terytorium państwa miejsca wykonywania pracy, (iii) podczas tego roku przeprowadził się do innego państwa i podjął w nim pracę oraz (iv) biorąc pod uwagę cały rok podatkowy nie uzyskał całego, bądź niemal całego dochodu w wyżej wymienionym państwie miejsca wykonywania pracy?

2)	Czy dla treści odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze ma znaczenie, czy państwo, w którym podatnik zamieszkał i podjął pracę w trakcie roku podatkowego jest państwem członkowskim Unii Europejskiej, czy też nie?

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Beroep te Gent (Belgia) w dniu 16 stycznia 2014 r. – Property Development Company NV przeciwko Belgische Staat

(Sprawa C-16/14)

2014/C 102/20

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van Beroep te Gent

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Property Development Company NV

Strona pozwana: Belgische Staat

Pytania prejudycjalne

Czy odsetki od kapitału obcego, które zgodnie z art. 35 ust. 4 Czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG (1) (z dnia 25 lipca 1978 r.) mogą być uwzględnione w kosztach wytworzenia w zakresie, w jakim przypadają na okres wytworzenia, są częścią podstawy opodatkowania zastosowania [zastosowania do celów prywatnych] w rozumieniu art. 5 ust. 6 Szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG (2) (z dnia 17 maja 1977 r.) w szczególności „kosztu produkcji” w rozumieniu art. 11 część A ust. 1 lit. b) tej dyrektywy albo wydatków nadzwyczajnych [dodatkowych kosztów] w rozumieniu jej art. 11 część A ust. 2?

(1) Dyrektywa wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) traktatu w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (Dz.U. L 222, s. 11)

(2) Dyrektywa w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s.1)

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/15

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 8 listopada 2013 r. w sprawie T-536/10 Kessel Marketing & Vertriebs GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 21 stycznia 2014 r. przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-31/14 P)

2014/C 102/21

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Kessel Marketing & Vertriebs GmbH, Janssen Cilag GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	oddalenie skargi na decyzję Czwartej Izby Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 września 2010 r. w sprawie R 708/2010-4, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—	obciążenie skarżącej w postępowaniu w pierwszej instancji zarówno kosztami postępowania w pierwszej instancji jak i kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd utrzymał w mocy decyzję Izby Odwoławczej, zgodnie z którą dokonane przez skarżącą ograniczenie wykazu towarów i usług jest niedookreślone, gdy opiera się na kryterium braku wymogu przepisania przez lekarza. Jednocześnie Sąd orzekł, że ten brak oznaczoności nie może prowadzić od całkowitego nieuwzględnienia wniosku o ograniczenie wykazu towarów i usług. Urząd zajmuje stanowisko, w myśl którego w przypadku braku oznaczoności ograniczenie wykazu towarów i usług nie może stać się przedmiotem rejestracji, ani stanowić podstawy dla porównania towarów i usług. Jako że brak ten został stwierdzony w niniejszym przypadku, zdaniem Urzędu Izba Odwoławcza nie mogła uwzględnić odnośnego wniosku.

Ponadto Sąd orzekł, że wnioskowane przez skarżącą ograniczenie jest niedopuszczalne, w zakresie, w jakim zostało oparte na braku wymogu przepisania przez lekarza odnośnych towarów. Kryterium braku wymogu przepisania przez lekarza nie może posłużyć do wydzielenia podgrupy zgłoszonych towarów. Nie jest to stosowne kryterium dla wydzielenia podgrupy zgłoszonych produktów farmaceutycznych, dla których zgłoszony został znak towarowy. Ze względu na brak harmonizacji na poziomie europejskim kwestia istnienia, bądź braku, wymogu przepisania przez lekarza zależy od krajowych przepisów dotyczących produktów farmaceutycznych, które w każdej chwili mogą zostać zmienione przez krajowego ustawodawcę. Prawo do ochrony wspólnotowego znaku towarowego nie może jednak zależeć od kryterium podlegającego prawu krajowemu, ani od kryterium, które wraz z upływem czasu może ulec zmianie. Urząd tego nie kwestionuje. Sąd orzekł jednak również, że Izba Odwoławcza popełniła błąd całkowicie nie uwzględniając wniosku o ograniczenie wykazu towarów i usług. Izba Odwoławcza nie mogła była potraktować ograniczenia jako całkowicie pozbawionego znaczenia. Powinna była dokonać porównania towarów przyjmując za punkt wyjścia ograniczony przez skarżącą wykaz towarów, dla których zgłoszono znak towarowy oraz towary, dla których zarejestrowana starszy znak towarowy, nie uwzględniając przy tym kryterium wymogu przepisania przez lekarza.

W związku z tym w przekonaniu Urzędu wyrok Sądu narusza art. 43 ust. rozporządzenia nr 207/2009 (1) w związku z art. 2 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 (2), ponieważ brak oznaczoności czyni wykaz towarów i usług niedopuszczalnym w całości. Niedopuszczalne ograniczenie nie może stać się przedmiotem rejestracji, ani zostać uwzględnione w ramach porównania towarów. Wyrok narusza także zasadę związania treścią zgłoszenia, która leży u podstawy systemu wspólnotowego znaku towarowego. Wykaz towarów i usług musi zostać jako taki poddany ocenie w formie przedstawionej przez zgłaszającego. Urząd nie ma kompetencji umożliwiającej zmianę treści wykazu.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, s. 1)

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 23 stycznia 2014 r. – ERSTE Bank Hungary Zrt. przeciwko Attila Sugár

(Sprawa C-32/14)

2014/C 102/22

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca o przeprowadzenie egzekucji: ERSTE Bank Hungary Zrt.

Dłużnik: Attila Sugár

Pytania prejudycjalne

Czy postępowanie państwa członkowskiego, zgodnie z którym, w wypadku gdy konsument uchybia zobowiązaniu przyjętemu na podstawie sporządzonego przez notariusza w należytej formie dokumentu, strona zawierająca umowę z konsumentem domaga się kwoty, którą ona sama wskazuje poprzez nadanie tak zwanej klauzuli wykonalności bez konieczności wszczynania przed sądem postępowania kontradyktoryjnego, w ramach którego można zbadać nieuczciwy charakter warunków umownych leżących u podstaw klauzuli, jest zgodne z art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG (1)?

Czy konsument w ramach wspomnianego postępowania może wnosić o uchylenie już nadanej klauzuli wykonalności, powołując się na niezbadanie nieuczciwego charakteru warunków umowy leżącej u jej podstaw, mimo że, zgodnie z wyrokiem wydanym w sprawie C-472/11, w postępowaniu sąd powinien poinformować konsumenta o nieuczciwych warunkach, które stwierdził?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29).

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/17

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 11 listopada 2013 r. w sprawie T-545/12 Mory i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 24 stycznia 2014 r. przez Mory SA, w likwidacji, Mory Team, w likwidacji, Superga Invest

(Sprawa C-33/14 P)

2014/C 102/23

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Mory SA, w likwidacji, Mory Team, w likwidacji, Superga Invest (przedstawiciele: B. Vatier i F. Loubières, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie postanowienia wydanego przez siódmą izbę Sądu;

—	odesłanie sprawy do Sądu celem ponownego jej zbadania w warunkach zapewniających bezstronność tego badania;

—	stwierdzenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w zależności o wyniku postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie zostało oparte przez wnoszące je na dwóch zarzutach.

Po pierwsze, zdaniem wnoszących odwołanie Sąd dopuścił się błędu w wykładni art. 263 TFUE nie stwierdzając występowania po ich stronie interesu prawnego. Twierdzą one jednak, że dopuszczalność skargi jest uwarunkowana tym, czy skarżące w pierwszej instancji, które nie były adresatami kwestionowanej w niej decyzji, wykażą, iż decyzja ta dotyczyła ich bezpośrednio i indywidualnie. Zdaniem wnoszących odwołanie jest to jedyny ustanowiony w Traktatach warunek służący ocenie dopuszczalności skargi. Traktaty nie wskazują też interesu prawnego jako niezależnego warunku [dopuszczalności] skargi.

Zdaniem wnoszących odwołanie mają one interes prawny z następujących względów. Po pierwsze, okoliczność, że Mory SA miała być stroną zainteresowaną w postępowaniach, które zakończyły się wydaniem decyzji Sernam 1, Sernam 2 i Sernam 3, i że miała ona osobiście wziąć udział w tych postępowaniach, przyznawałaby jej interes prawny w kwestionowaniu decyzji dotyczącej szczegółowych zasad stosowania ostatniej z tych decyzji. Po drugie, można by było uznać występowanie interesu prawnego wnoszących odwołanie również ze względu na okoliczność, że były one stronami w toczących się w dwóch instancjach postępowaniach zawisłych przed sądami francuskimi. Po trzecie, interes prawny spółki Superga Invest ma wynikać bezpośrednio z interesu prawnego spółek Mory SA i Mory Team, których jest ona głównym udziałowcem, a także – z udziału w postępowaniu toczącym się w ww. instancjach. Wreszcie, interes prawny wnoszących odwołanie ma wynikać bezpośrednio z tego, że zostały one pozbawione przysługującego im prawa procesowego do wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego, choć wysłały one do Komisji pismo informujące o przejęciu przez Geodis aktywów spółki Sernam.

Po drugie, wnoszące odwołanie zarzucają Sądowi, iż ten nie doszedł do wniosku, że kwestionowany przed nim akt dotyczył ich „bezpośrednio i indywidualnie” w rozumieniu art. 263 TFUE. Sąd błędnie nie zbadał podniesionych przez Komisję zarzutów niedopuszczalności, nie badając przy tym kwestii braku indywidualnego oddziaływania kwestionowanego przed nim aktu na wnoszące odwołanie. Ich zdaniem w niniejszym przypadku nie ma żadnych wątpliwości co do występowania indywidualnego oddziaływania w rozumieniu orzecznictwa Sądu.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/18

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 12 listopada 2013 r. w sprawie T-245/12 Gamesa Eólica, SL przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)(OHIM), wniesione w dniu 23 stycznia 2014 r. przez Enercon GmbH

(Sprawa C-35/14 P)

2014/C 102/24

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Enercon GmbH (przedstawiciel: J. Eberhardt, Rechtsanwalt, R. Böhm, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Gamesa Eólica, SL

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 12 listopada 2013 r. w sprawie T-245/12;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi, iż zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony na następujących podstawach:

Ze względu na fakt, iż wnoszący odwołanie nie wniósł odpowiedzi na skargę w postępowaniu przed Sądem, Sąd nie włączył wnoszącego odwołanie do postępowania i nie doręczył mu odpisu wyroku. Sąd działał zatem z naruszeniem regulaminu postępowania i naruszył prawa własności wnoszącego odwołanie pozbawiając go zgodnego z prawem postępowania sądowego.

2.	Sąd błędnie założył, iż sporny znak towarowy jest „kolorowym znakiem towarowym per se” i nie powinien był odnieść się do tej kategorii, jako jedynej podstawy przy dokonywaniu oceny charakteru odróżniającego znaku towarowego.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/18

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-37/14)

2014/C 102/25

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-F. Brakeland i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując w wyznaczonych terminach wszystkich środków niezbędnych do odzyskania od jej beneficjentów pomocy państwa uznanej za niezgodną z prawem i wspólnym rynkiem w art. 1 decyzji Komisji 2009/402/WE z dnia 28 stycznia 2009 r. w sprawie „planów interwencyjnych” w sektorze owoców i warzyw wprowadzonych przez Francję (1) oraz nie informując Komisji w wyznaczonym terminie o środkach przyjętych w celu dostosowania się do tej decyzji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 288 akapit czwarty TFUE oraz art. 2, 3 i 4 tej decyzji;

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wyznaczony w ww. decyzji termin na odzyskanie uznanej za bezprawną pomocy państwa upłynął, a pomoc ta nie została w całości odzyskana.

Zaś w momencie wniesienia niniejszej skargi pozwana nie przyjęła wszystkich środków niezbędnych do odzyskania pomocy od będących jej beneficjentami przedsiębiorstw, ani też nie przekazała Komisji wszystkich zażądanych przez tą instytucję informacji.

(1) Dz.U. L 127, s. 11.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 27 stycznia 2014 r. – Bodenverwertungs- und -verwaltungs GmbH (BVVG) i in.

(Sprawa C-39/14)

2014/C 102/26

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Bodenverwertungs- und -verwaltungs GmbH (BVVG)

Interwenienci: Thomas Erbs, Ursula Erbs

Urząd udzielający zezwolenia: Landkreis Jerichower Land.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 107 ust. 1 TFUE stoi na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu, takiemu jak § 9 ust. 1 pkt 3 Grundstücksverkehrsgesetz (ustawy o obrocie nieruchomościami gruntowymi), które w celu polepszenia struktury rolnej zakazuje podmiotom zależnym od państwa, takim jak BVVG, sprzedaży gruntu rolnego wystawionego na sprzedaż w ramach publicznego przetargu na rzecz oferenta proponującego najwyższą cenę, jeśli oferta ta pozostaje znacząco nieproporcjonalna wobec wartości nieruchomości?

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 27 stycznia 2014 r. – Direction générale des douanes et droits indirects, Chef de l'agence de poursuites de la Direction nationale du renseignement et des enquêtes douanières, Direction régionale des douanes et droits indirects de Lyon przeciwko Utopia SARL działająca pod nazwą handlową Marshall Bioresources

(Sprawa C-40/14)

2014/C 102/27

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Direction générale des douanes et droits indirects, Chef de l'agence de poursuites de la Direction nationale du renseignement et des enquêtes douanières, Direction régionale des douanes et droits indirects de Lyon

Strona pozwana: Utopia SARL działająca pod nazwą handlową Marshall Bioresources

Pytania prejudycjalne

Czy importer zwierząt specjalnie przygotowanych do celu laboratoryjnego może korzystać ze zwolnienia z należności przywozowych, ustanowionego dla tego rodzaju towaru w art. 60 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (1), w przypadku, gdy sam nie jest instytucją publiczną lub instytucją użytku publicznego albo upoważnioną instytucją prywatną, których podstawową działalnością jest edukacja lub prowadzenie badań naukowych, lecz jego klientami są instytucje spełniające te wymogi?

Czy ogólną regułę 5 b) ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej należy interpretować w ten sposób, że klatki służące do transportu zwierząt żywych przeznaczonych do badań laboratoryjnych należą do kategorii opakowań w rozumieniu tej reguły?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy wyrażenie „nadają się w sposób oczywisty do ponownego użytku”, mające zastosowanie do tych opakowań, należy oceniać w sposób ogólny, czy tylko w stosunku do ich wykorzystania na terytorium Unii?

(1) Dz.U. L 105, s. 1.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 27 stycznia 2014 r. – Christie’s France SNC przeciwko Syndicat national des antiquaires

(Sprawa C-41/14)

2014/C 102/28

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Christie’s France SNC

Strona pozwana: Syndicat national des antiquaires

Pytanie prejudycjalne

Czy zasadę ustanowioną w art. 1 ust. 4 dyrektywy 2001/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie prawa autora do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki (1), która nakłada na sprzedawcę obowiązek wypłaty honorarium autorskiego, należy interpretować w ten sposób, iż właśnie sprzedawca ponosi ostatecznie jego koszt bez możliwości odstępstwa w drodze umowy?

(1) Dz.U. L 272, s.32.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 30 stycznia 2014 r. – Holterman Ferho Exploitatie BV i in. przeciwko F. L. F. Spies von Büllesheim

(Sprawa C-47/14)

2014/C 102/29

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: Holterman Ferho Exploitatie BV, Ferho Bewehrungsstahl GmbH, Ferho Vechta GmbH und Ferho Frankfurt GmbH

Druga strona postępowania: F. L. F. Spies von Büllesheim

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy sekcji 5 rozdziału II (art. 18 21) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu art. 5 pkt 1 lit. a) albo art. 5 pkt 3 tego rozporządzenia w przypadku takim jak w niniejszej sprawie, w którym do odpowiedzialności pociągnięty zostaje pozwany przez spółkę nie tylko w charakterze osoby zarządzającej tą spółką w związku z nieprawidłowym wykonaniem swoich obowiązków albo w związku z czynem niedozwolonym, lecz także niezależnie od tej cechy w związku z umyślnością albo świadomą lekkomyślnością przy wykonywaniu umowy o pracę zawartej między tą osobą a spółką?

(a).

Czy w razie odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, pojęcie „umow[y] lub roszczeni[a] wynikając[ego] z umowy” w art. 5 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również przypadek taki jak w niniejszej sprawie, w którym spółka pociąga do odpowiedzialności osobę w charakterze osoby zarządzającej tą spółką w związku z naruszeniem jej zobowiązania do prawidłowego wykonywania swoich obowiązków na gruncie prawa handlowego?

(b).

Czy w razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie lit. a) pojęcie „miejsc[a], gdzie [stanowiące podstawę powództwa] zobowiązanie zostało wykonane albo miało być wykonane” z art. 5 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że oznacza ono miejsce, w którym osoba zarządzająca spełniła swoje obowiązki na gruncie prawa handlowego albo w którym miałaby je do spełnienia, co z reguły stanowi miejsce, w którym znajduje się główny organ zarządzający lub główne przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 60 ust. 1 lit. b) i c) tego rozporządzenia?

(a).

Czy w razie odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze pojęcie „czynu niedozwolonego” z art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono przypadek taki jak w niniejszej sprawie, w którym spółka pociąga do odpowiedzialności osobę w charakterze osoby zarządzającej tej spółki w związku z nieprawidłowym wykonywaniem swoich obowiązków na gruncie prawa handlowego albo w związku z czynem niedozwolonym?

(b).

Czy w razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie lit. a) pojęcie miejsca „gdzie [Or. 20] nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę” z art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 należy interpretować w ten sposób, że oznacza miejsce, w którym osoba zarządzająca spełniła swoje obowiązki na gruncie prawa handlowego albo w którym miałaby je do spełnienia, co z reguły stanowić będzie miejsce, w którym znajduje się główny organ zarządzający lub główne przedsiębiorstwo danej spółki w rozumieniu art. 60 ust. 1 lit. b) i c) tego rozporządzenia?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001 L 12, s.1)

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/21

Skarga wniesiona w dniu 30 stycznia 2014 r. – Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-48/14)

2014/C 102/30

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Visaggio i J. Rodrigues, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności dyrektywy Rady 2013/51/Euratom z dnia 22 października 2013 r. określającej wymogi dotyczące ochrony zdrowia ludności w odniesieniu do substancji promieniotwórczych w wodzie przeznaczonej do spożycia przez ludzi (1);

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Parlament podnosi trzy zarzuty na poparcie swej skargi.

Po pierwsze, Parlament twierdzi, że wybór podstawy prawnej dokonany przez Radę jest błędny, ponieważ środki będące przedmiotem zaskarżonej dyrektywy objęte są zakresem uprawnień Unii w dziedzinie ochrony środowiska, o których mowa w art. 192 TFUE. Owe środki powinny zatem zostać przyjęte na podstawie tego artykułu zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, a nie na podstawie art. 31 i 32 EWEA.

Po drugie, Parlament podnosi, że zaskarżona dyrektywa narusza zasadę pewności prawa, jako że wprowadza zasady kontroli i analizy, które nakładają się na zasady obowiązujące już na mocy dyrektywy 98/83/WE (2).

Po trzecie, Parlament uważa, że wydając zaskarżoną dyrektywę, Rada naruszyła zasadę lojalnej współpracy między instytucjami, o której mowa w art. 13 ust. 2 TUE.

(1) Dz.U. L 296, s. 12.

(2) Dyrektywa Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 330, s. 32).

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/22

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 3 grudnia 2013 r. w sprawie T-573/11 JAS Jet Air Service France przeciwko Komisji, wniesione w dniu 4 lutego 2014 r. przez JAS Jet Air Service France (JAS)

(Sprawa C-53/14 P)

2014/C 102/31

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: JAS Jet Air Service France (JAS) (przedstawiciele: T. Gallois i E. Dereviankine, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie orzeczenia Sądu zawartego w sentencji wyroku z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie T-573/11;

—

uwzględnienie żądań podniesionych przez spółkę JAS Jet Air Service France w pierwszej instancji obejmujących stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 5 sierpnia 2011 r. w sprawie REM 01/2008 oddalającej wniosek o umorzenie należności celnych przywozowych w kwocie 1 001 778,20 EUR złożony w dniu 24 stycznia 2008 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi dwa zarzuty na poparcie odwołania od wyroku, w którym Sąd utrzymał w mocy decyzję Komisji z dnia 5 sierpnia 2011 r. oddalającą wniosek o umorzenie należności celnych przywozowych, złożony przez wnoszącego odwołanie.

W pierwszej kolejności wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi, że naruszył art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 1430/79 (1) i art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego (2), gdyż nie uznał zaistnienia „szczególnej sytuacji” umożliwiającej przyznanie żądanego umorzenia. Sąd stwierdził, że sytuacja wnoszącego odwołanie nie była porównywalna z sytuacją spółki CALBERSON BV (sprawa REM 10/01), której Komisja przyznała umorzenie.

W drugiej kolejności wnoszący odwołanie uważa, że Sąd naruszył wyżej cytowane artykuły, gdyż nie uwzględnił, w celu uznania zaistnienia „szczególnej sytuacji”, nieprawidłowości występujących w ramach wewnętrznej procedury wydawania i kontroli pozwoleń na przywóz zwolniony z podatku VAT, zwanych AI2 (art. 275 francuskiego kodeksu podatkowego i przepisy wykonawczego do niego). Sąd przeniósł ciężar dowodu i naruszył zatem ogólne zasady prawa uznając, że to do wnoszącego odwołanie należało wykazanie w szczegółach skutków wskazanych nieprawidłowości.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1430/79 z dnia 2 lipca 1979 r. w sprawie zwrotu lub umarzania należności celnych przywozowych lub wywozowych (Dz.U. L 175, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1).

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel de Mons (Belgia) w dniu 5 lutego 2014 r. – Régie communale autonome du stade Luc Varenne przeciwko państwu belgijskiemu

(Sprawa C-55/14)

2014/C 102/32

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Mons

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Régie communale autonome du stade Luc Varenne

Strona pozwana: Państwo belgijskie

Czy udostępnianie urządzeń sportowych używanych do celów związanych wyłącznie z piłką nożną, rozumiane jako możliwość używania w określonych momentach płyty boiska stadionu do piłki nożnej (boisko) i korzystania z niego, jak również z szatni dla piłkarzy i arbitrów w wymiarze maksymalnie 18 dni w sezonie sportowym (przy czym sezon sportowy rozpoczyna się w dniu 1 lipca każdego roku kalendarzowego i kończy w dniu 30 czerwca następnego roku) stanowi najem nieruchomości zwolniony z podatku w rozumieniu art. 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich nr 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (1) (art. 135 akapit pierwszy [ust. 1 lit.] l) dyrektywy VAT nr 2006/112 (2)) w zakresie, w jakim przyznającemu prawo używania i korzystania:

—	przysługuje w pełni i w całym zakresie uprawnienie do przyznawania identycznych praw innym osobom fizycznym lub prawnym w czasie innym niż przywołane 18 dni,

—

przysługuje prawo dostępu do tych urządzeń w każdym czasie, bez uprzedniej zgody podmiotu otrzymującego prawo używania i korzystania, w szczególności w celu zapewnienia ich prawidłowego używania i zabezpieczenia przed szkodami, jedynie pod warunkiem niezakłócania prawidłowego przebiegu zawodów sportowych,

—	ponadto przysługuje mu prawo do stałej kontroli dostępu do urządzeń, w tym w okresie ich używania przez R.F.C.T.,

—

przysługuje wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 1750 EUR za każdy dzień korzystania z płyty boiska, szatni, korzystania z bufetu, usługi recepcyjnej, nadzoru i kontroli całości urządzeń, przy czym przysługujące wynagrodzenie odpowiada, zgodnie z umową, w 20% prawu dostępu do boiska do piłki nożnej, a w 80% świadczeniu wzajemnemu za różne usługi utrzymania, sprzątania, konserwacji (strzyżenie trawnika, zasiewanie, itp.) i zapewnienia zgodności płyty boiska z normami, a także za świadczenie usług dodatkowych przez przyznającego prawo używania i korzystania (w niniejszej sprawie Régie, będący obecnie stroną wnoszącą odwołanie)?

(1) Dz.U. L 145, s. 1.

(2) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Ordinario di Aosta (Włochy) w dniu 10 lutego 2014 r. – Equitalia Nord SpA przeciwko CLR di Camelliti Serafino & C. Snc

(Sprawa C-68/14)

2014/C 102/33

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Ordinario di Aosta

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Equitalia Nord SpA

Strona pozwana: CLR di Camelliti Serafino & C. Snc

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 ust. 1 i 4 włoskiego rozporządzenia z mocą ustawy nr 95 z dnia 6 lipca 2012 r. częściowo zmienionego ustawą przekształcającą nr 135 z dnia 7 sierpnia 2012 r. w części, w której przewiduje, że „ze względu na wyjątkową sytuację gospodarczą i uwzględniając priorytetowy charakter konieczności osiągnięcia celów ograniczenia wydatków publicznych, od dnia wejścia w życie niniejszego aktu, w latach 2012, 2013 i 2014 aktualizacja zmian wskaźników Istituto nazionale di statistica przewidziana w obowiązujących przepisach, nie ma zastosowania do czynszu należnego od organów administracji wpisanych do ujednoliconego sprawozdania gospodarczego administracji publicznej, określanych przez Istituto nazionale di Statistica zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy nr 196 z dnia 31 grudnia 2009 r. oraz do czynszu należnego od niezależnych organów, w tym od Commissione nazionale per le società e la borsa (Consob) w odniesieniu do najmu nieruchomości na cele instytucjonalne” i ponadto w ust. 4, że „w celu ograniczenia wydatków publicznych, w odniesieniu do umów najmu, których przedmiotem są nieruchomości wykorzystywane na cele instytucjonalne, zawartych przez organy administracji centralnej, określane przez Istituto nazionale di statistica zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy nr 196 z dnia 31 grudnia 2009 r. oraz umów najmu zawartych przez niezależne organy w tym przez Commissione nazionale per le società e la borsa (Consob), czynsz najmu podlega zmniejszeniu od dnia 1 stycznia 2015 r. o 15% w stosunku do obecnie płaconej kwoty” natomiast „od dnia wejścia w życie ustawy przekształcającej niniejsze rozporządzenie, zmniejszenie o którym mowa w poprzednim zdaniu ma w każdym razie zastosowanie do umów wygasłych lub odnowionych po tym dniu”, jest niezgodny z art. 106 ust. 1 i 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ponieważ może zapewniać podmiotom działającym w warunkach konkurencji nieuzasadnioną i dyskryminującą korzyść w stosunku do innych podmiotów wykonujących tę samą działalność, lecz niebędących beneficjentami rozpatrywanego przepisu?

Czy ponadto przepis ten można uznać za „pomoc państwa” w rozumieniu i dla celów art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ może on zapewniać podmiotom działającym w warunkach konkurencji nieuzasadnioną i dyskryminującą korzyść w stosunku do innych podmiotów wykonujących tę samą działalność, lecz niebędących beneficjentami rozpatrywanego przepisu?

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez First-tier Tribunal (Information Rights) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 10 lutego 2014 r. – East Sussex County Council przeciwko The Information Commissioner, Property Search Group, Local Government Association

(Sprawa C-71/14)

2014/C 102/34

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

First-tier Tribunal (Information Rights)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: East Sussex County Council

Strona pozwana: The Information Commissioner, Property Search Group, Local Government Association

Pytania prejudycjalne

Jak należy interpretować art. 5 ust. 2 dyrektywy 2003/4/WE (1), a w szczególności czy uzasadniona kwota opłaty za dostarczenie określonego rodzaju informacji o środowisku może zawierać:

a)	część kosztów utrzymania bazy danych, z której korzysta organ władzy publicznej w celu udzielenia odpowiedzi na wnioski o udostępnienie informacji takiego rodzaju;

b)	ogólne koszty związane z czasem przeznaczonym przez pracowników, odpowiednio wzięte pod uwagę przy obliczaniu opłaty?

Czy jest zgodne z art. 5 ust. 2 i art. 6 dyrektywy upoważnienie przez państwo członkowskie w swoich przepisach organu władzy publicznej do pobierania opłaty za dostarczenie informacji o środowisku, która „[...] nie przekracza kwoty uznanej przez organ władzy publicznej za uzasadnioną”, jeżeli decyzja organu władzy publicznej co do tego, jaka kwota jest „kwotą uzasadnioną”, podlega kontroli administracyjnej i sądowej, tak jak ma to miejsce w prawie angielskim?

(1) Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41, s. 26 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 15, t. 7, s. 375).

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/25

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-77/14)

2014/C 102/35

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i A. Marcoulli)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie podjąwszy w wyznaczonym terminie wszelkich działań koniecznych do odzyskania pomocy uznanej za bezprawnie przyznaną i niezgodną ze wspólnym rynkiem zgodnie z art. 1 decyzji (1) Komisji z dnia 13 lipca 2011 r. – C(2011) 4916 (w sprawie pomocy państwa SA.26117 – C 2/2010, ex NN 62/2009) udzielonej przez Grecję na rzecz Aluminium of Greece SA) – lub w każdym razie nie informując wystarczająco Komisji o działaniach podjętych zgodnie z art. 4, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na podstawie art. 2, 3 i 4 wspomnianej decyzji i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga Komisji odnosi się do niewykonania przez Republikę Grecką decyzji Komisji dotyczącej pomocy państwa przyznanej bezprawnie spółce Aluminium of Greece SA, która musi zostać odzyskana przez publiczne przedsiębiorstwo energetyczne (DEI).

Komisja podkreśla, że Grecja była zobowiązana zapewnić wykonanie decyzji w terminie czterech miesięcy od dnia jej doręczenia. Decyzja została doręczona w dniu 14 lipca 2011 r. i Komisja nie przyznała żadnego przedłużenia na wykonanie decyzji. W konsekwencji z formalnego punktu widzenia termin do zastosowania się do decyzji upłynął w dniu 14 listopada 2011 r.

Komisja przypomina, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału jedynym uzasadnionym powodem, na jaki państwo członkowskie może się powołać wobec skargi o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wniesionej przez Komisję na podstawie art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, jest bezwzględna niemożliwość prawidłowego wykonania decyzji.

Niemniej w niniejszym przypadku władze greckie nigdy nie podniosły argumentu opartego na bezwzględnej niemożliwości wykonania. Wręcz przeciwnie, od samego początku władze te wyraziły wolę wykonania decyzji możliwie jak najszybciej. W każdym razie Komisja podkreśla, iż aż do momentu wniesienia niniejszej skargi władze greckie nie podjęły jeszcze żadnego działania w celu choćby częściowego wykonania decyzji.

Ponadto Komisja zauważa, że nakaz zapłaty kwoty pomocy zabezpieczonej przez DEI na rzecz Aluminium of Greece SA został zawieszony wyrokiem Monomeles Protodikeio Athinon (sądu pierwszej instancji w Atenach). Zdaniem Komisji sąd krajowy, o którym mowa, zawieszając wykonanie nakazu zapłaty, nie uwzględnił określonych w utrwalonym orzecznictwie Trybunału przesłanek zawieszenia wykonania aktu krajowego wydanego w celu wykonania prawa Unii (2).

Komisja uważa, że Grecja nie podjęła działań koniecznych do wykonania decyzji bądź zgodnie z rozwiązaniem będącym przedmiotem dyskusji między jej służbami a właściwymi władzami greckimi, bądź w jakikolwiek inny odpowiedni sposób.

(1) Dz.U. L 166 z 27 czerwca 2012 r., s. 83-89.

(2) Wyroki: z dnia 21 lutego 1991 r. w sprawach połączonych C-143/88 i C-92/89 Zuckerfabrik Süderdithmarschen A.G. i in., Rec. s. I-415; z dnia 9 listopada 1995 r. w sprawie C-465/93 Atlanta Fruchthandelsgesellschaft mbH i in., Rec. s. I-3761.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/26

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2013 r. w sprawie T-117/12 ANKO przeciwko Komisji, wniesione w dniu 13 lutego 2014 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-78/14 P)

2014/C 102/36

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i B. Conte)

Druga strona postępowania: ANKO AE Antiprosopeion, Emporiou kai Viomichanias

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu;

—	obciążenie drugiej strony kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja zawarła z dwoma różnymi konsorcjami, do których należała druga strona postępowania ANKO, porozumienia w sprawie subwencji na finansowanie projektów „OASIS” i „PERFORM” w ramach Siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji.

W ramach wspomnianej umowy Komisja twierdzi, że Sąd błędnie zinterpretował ogólne warunki umowy, a w szczególności art. ΙΙ 5 ust. 3 lit. d) (oraz posiłkowo, art. ΙΙ 14 ust. 1 akapit drugi).

Mówiąc konkretnie, Komisja podnosi następujące zarzuty w odniesieniu do błędnej wykładni ogólnych warunków umowy:

1.	błędna ocena poważnego i systematycznego charakteru nieprawidłowości jako powodu zawieszenia;

2.	błędna ocena możliwości bądź ryzyka powtórzenia się nieprawidłowości;

3.	błędne wnioski ze sprostowań ad hoc;

4.	błędna wykładnia możliwości stosowania średnich kosztów i błędne zastosowanie tej możliwości do fikcyjnych kosztów – przeinaczenie dowodów;

5.	pomylenie przesłanek zawieszenia (podejrzenie) i przesłanek kwalifikowalności (pewność).

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/27

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2014 r. – Komisja Europejska przeciwko Irlandii

(Sprawa C-87/14)

2014/C 102/37

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Enegren i M. van Beek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez niezastosowanie przepisów dyrektywy 2003/88/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy do rozkładu czasu pracy lekarzy stażystów (lekarzy szpitalnych, którzy nie udzielają konsultacji) Irlandia nie wypełniła zobowiązań ciążących na niej na podstawie art. 3, 5, 6, 17 ust. 2 i 17 ust. 5 dyrektywy.

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 3

Irlandia nie zapewniła, by lekarzom stażystom przysługiwał minimalny dobowy odpoczynek w okresie 24-godzinnym.

Artykuł 5

Irlandia nie zapewniła, by lekarzom stażystom przysługiwał minimalny nieprzerwany okres odpoczynku w okresie siedmiodniowym.

Artykuł 6

Irlandia nie zapewniła, by przeciętny wymiar czasu pracy w okresie siedmiodniowym nie przekraczał 48 godzin.

Artykuł 17 ust. 2

Irlandia nie zapewniła, by lekarzom stażystom przysługiwały równoważne okresy wyrównawczego odpoczynku, gdy muszą oni pracować, bez konieczności korzystania z okresów odpoczynku wskazanych w art. 3 i 5.

Artykul 17 ust. 5

Irlandia nie zapewniła, by lekarze stażyści nie przekraczali tygodniowego wymiaru czasu pracy po zakończeniu okresu przejściowego, o którym mowa w art. 17 ust. 5.

(1) Dz.U. L 299, s. 9.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/32

Wyrok Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. – LG Display i LG Display Taiwan przeciwko Komisji

(Sprawa T-128/11) (1)

([Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Światowy rynek wyświetlaczy ciekłokrystalicznych (LCD) - Porozumienia i uzgodnione praktyki w dziedzinie cen i zdolności produkcyjnych - Sprzedaż wewnętrzna - Prawo do obrony - Grzywny - Częściowe zwolnienie z grzywny - Jednolite i ciągłe naruszenie - Zasada ne bis in idem])

2014/C 102/50

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: LG Display Co. Ltd (Seul, Korea Południowa); i LG Display Taiwan Co. Ltd (Tajpej, Tajwan) (przedstawiciele: A. Winckler i F.-C. Laprévote, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Van Nuffel i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy, wspierani przez S. Kingston, barrister)

Przedmiot

Żądanie częściowego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2010) 8761 wersja ostateczna z dnia 8 grudnia 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 [TFUE] oraz w art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (sprawa COMP/39.309 – LCD) oraz obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżące w tej decyzji

Sentencja

Kwota grzywny nałożonej na zasadzie odpowiedzialności solidarnej na LG Display Co. Ltd i na LG Display Taiwan Co. Ltd w art. 2 decyzji Komisji C(2010) 8761 wersja ostateczna z dnia 8 grudnia 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 [TFUE] oraz w art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (sprawa COMP/39.309 – LCD) zostaje ustalona na 210 000 000 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	LG Display i LG Display Taiwan pokrywają własne koszty oraz trzy czwarte kosztów poniesionych przez Komisję Europejską.

4)	Komisja pokrywa jedną czwartą własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 130 z 30.4.2011.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/32

Wyrok Sądu z dnia 7 lutego 2014 r. – Ezz i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-256/11) (1)

((Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie - Zamrożenie funduszy - Podstawa prawna - Obowiązek uzasadnienia - Błąd dotyczący okoliczności faktycznych - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Prawo własności - Swoboda prowadzenia działalności gospodarczej))

2014/C 102/51

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ahmed Abdelaziz Ezz (Giza, Egipt); Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed (Londyn, Zjednoczone Królestwo); Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin (Londyn); i Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar (Giza) (przedstawiciele: początkowo M. Lester, barrister, i J. Binns, solicitor, następnie J. Binns, J. Lewis, QC, B. Kennelly, barrister, i I. Burton, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i I. Gurov, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher, M. Konstantinidis i A. Bordes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2011 L 76, s. 63) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 270/2011 z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2011 L 76, s. 4), w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżących.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ahmed Abdelaziz Ezz oraz Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed, Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin i Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar pokrywają, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 89 z 19.3.2011.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/33

Wyrok Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. – Advance Magazine Publishers przeciwko OHIM – López Cabré (TEEN VOGUE)

(Sprawa T-37/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego TEEN VOGUE - Wcześniejszy krajowy słowny znak towarowy VOGUE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Identyczność towarów - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 - Zasada 22 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 - Częściowa odmowa rejestracji])

2014/C 102/52

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Advance Magazine Publishers, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: T. Alkin, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: P. Bullock, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również: Eduardo López Cabré (Barcelona, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 listopada 2011 r. (sprawa R 1763/2010-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Eduardem Lópezem Cabrém a Advance Magazine Publishers, Inc.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Advance Magazine Publishers, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 73 z 10.3.2012.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/34

Wyrok Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. – Lidl Stiftung przeciwko OHIM – Lídl Music (LIDL express)

(Sprawa T-225/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego LIDL express - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy LÍDL MUSIC - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 15 ust. 1 i art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009])

2014/C 102/53

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lidl Stiftung & Co. KG (Neckarsulm, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci M. Schaeffer, M. Wolter i A. Marx, następnie M. Wolter, A. Marx i M. Kefferpütz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Lídl Music spol. s r.o. (Brno, Republika Czeska)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 marca 2012 r. (sprawa R 2379/2010-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Lídl Music spol. s r.o. a Lidl Stiftung & Co. KG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lidl Stiftung & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 227 z 28.7.2012.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/34

Wyrok Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. – Lidl Stiftung przeciwko OHIM – Lídl Music (LIDL)

(Sprawa T-226/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego LIDL - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy LÍDL MUSIC - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 15 ust. 1 i art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009])

2014/C 102/54

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lidl Stiftung & Co. KG (Neckarsulm, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci M. Schaeffer, M. Wolter i A. Marx, następnie M. Wolter, A. Marx i M. Kefferpütz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Lídl Music spol. s r.o. (Brno, Republika Czeska)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 marca 2012 r. (sprawa R 2380/2010-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Lídl Music spol. s r.o. a Lidl Stiftung & Co. KG.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lidl Stiftung & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 227 z 28.7.2012.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/35

Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2014 r. – Sartorius Lab Instruments przeciwko OHIM (Żółty łuk na dolnej krawędzi ekranu)

(Sprawa T-331/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego żółty łuk na dolnej krawędzi ekranu - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2014/C 102/55

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sartorius Lab Instruments GmbH & Co. KG (Göttingen, Niemcy), dopuszczona do wstąpienia w miejsce Sartorius Weighing Technology GmbH (przedstawiciel: adwokat K. Welkerling)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 maja 2012 r. (sprawa R 1783/2011-1), dotyczącą rejestracji oznaczenia przedstawiającego żółty łuk na dolnej krawędzi ekranu jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sartorius Lab Instruments GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 287 z 22.9.2012.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/36

Wyrok Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. – Advance Magazine Publishers przeciwko OHIM – Nanso Group (TEEN VOGUE)

(Sprawa T-509/12) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego TEEN VOGUE - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy VOGUE - Dopuszczalność - Kwalifikacja żądań - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Identyczność lub podobieństwo towarów - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Częściowa odmowa rejestracji])

2014/C 102/56

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Advance Magazine Publishers, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: C. Aikens, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Nanso Group Oy (Nokia, Finlandia) (przedstawiciel: adwokat M. Tuominen)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 września 2012 r. (sprawa R 147/2011-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Nanso Group Oy a Advance Magazine Publishers, Inc.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Advance Magazine Publishers, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2013.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/36

Skarga wniesiona w dniu 3 stycznia 2014 r. – Banco de Santander i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-6/14)

2014/C 102/57

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Banco de Santander, SA (Santander, Hiszpania); Santander Investment, SA (Santander, Hiszpania); oraz Naviera Séneca, AIE (Las Palmas de Gran Canaria, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo i A. Biondi, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja zakwalifikowała w niej całokształt środków, której jej zdaniem stanowią tzw. hiszpański system leasingu podatkowego, jako niezgodną wewnętrznym nową pomoc państwa;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i 4 zaskarżonej decyzji, w których Komisja wskazała inwestorów AIE jako beneficjentów ww. rzekomej pomocy i jedynych adresatów nakazu jej zwrotu;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera on nakaz odzyskania rzekomej pomocy;

—	stwierdzenie nieważności art. 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zawiera ono rozstrzygnięcie w przedmiocie legalności prywatnoprawnych umów zawieranych między inwestorami a innymi podmiotami, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty skargi są identyczne z podniesionymi przez skarżącą w sprawie T-700/13 Bankia przeciwko Komisji.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/37

Skarga wniesiona w dniu 30 stycznia 2014 r. – Bateaux mouches przeciwko OHIM (BATEAUX MOUCHES)

(Sprawa T-72/14)

2014/C 102/58

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Compagnie des bateaux mouches SA (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat G. Barbaut)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 listopada 2013 r. w sprawie R 284/2013-2;

—	zmianę decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 listopada 2013 r. w sprawie R 284/2013-2;

—	obciążenie Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego „BATEAUX MOUCHES” dla usług z klasy 37 (nr 1 092 478)

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

—	Błędna ocena, że sporny znak towarowy nie uzyskał w następstwie używania charakteru odróżniającego dla oznaczonych usług.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/38

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2014 r. – Red Bull przeciwko OHIM – Automobili Lamborghini (Przedstawienie dwóch byków)

(Sprawa T-73/14)

2014/C 102/59

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Red Bull GmbH (Fuschl am See, Austria) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, J. Fuhrmann i A. Renck oraz I. Fowler, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Automobili Lamborghini SpA (Sant’ Agata Bolognese, Włochy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 listopada 2013 r. w sprawie R 1263/2012-1;

—	obciążenie pozwanego i – w razie wstąpienia do postępowania – drugiej strony postępowania przed izbą odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku: Graficzny znak towarowy przedstawiający dwa byki, zarejestrowany dla towarów z klasy 12 (wspólnotowy znak towarowy nr 3 629 342)

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do wspólnotowego znaku towarowego: Automobili Lamborghini SpA

Decyzja Wydziału Unieważnień: Uwzględnienie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 51 ust 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/38

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2014 r. – PT Musim Mas przeciwko Radzie

(Sprawa T-80/14)

2014/C 102/60

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PT Perindustrian dan Perdagangan Musim Semi Mas (PT Musim Mas) (Medan, Indonezja) (przedstawiciele: J. García-Gallardo Gil-Fournier, lawyer, C. Humpe, Solicitor oraz A. Verdegay Mena, lawyer)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1194/2013 z dnia 19 listopada 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji (Dz.U. 2013 L 315, s. 2) w zakresie, w jakim przepisy te dotyczą strony skarżącej; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w ramach tego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia (i) art. 1 ust. 1, art. 7 ust. 2 oraz art. 9 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009 L 343, s. 51) przez Radę Unii Europejskiej, a także naruszenia (ii) zasad dobrej administracji, proporcjonalności i niedyskryminacji przez Radę Unii Europejskiej przy ostatecznym pobraniu tymczasowych ceł antydumpingowych nałożonych na skarżącą, ponieważ:

—

na podstawie art. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 na eksporterów, takich jak skarżąca, których produkty nie zostały uznane za przywiezione po cenach antydumpingowych, nie można nałożyć żadnych środków antydumpingowych. Nie istnieje zatem podstawa prawna do nałożenia na skarżącą tymczasowych ceł antydumpingowych, a tym bardziej do nakazania ich pobrania;

—	Rada naruszyła art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 poprzez nałożenie i ostatecznie pobranie od skarżącej tymczasowego cła antydumpingowego w wysokości 2,8%, przekraczającego prawidłowy tymczasowy margines dumpingu;

—

artykuł 9 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 zakazuje nakładania ceł tymczasowych przez Komisję w przypadku, gdy tymczasowy margines dumpingu wynosi mniej niż 2%. Rada naruszyła art. 9 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 poprzez nakazanie ostatecznego pobrania ceł tymczasowych nałożonych na skarżącą;

—

w związku z błędami popełnionymi przez Komisję Europejską przy obliczaniu tymczasowego marginesu dumpingu skarżącej Rada powinna była stwierdzić, że Komisja nie zbadała w sposób dokładny i bezstronny wszystkich istotnych aspektów sprawy. Takie uchybienie stanowi naruszenie zasady dobrej administracji;

—	działania Rady, polegające na ostatecznym pobraniu nieprawidłowo nałożonych na skarżącą ceł tymczasowych, powinny być uznane za nieproporcjonalne do celu rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009, a w konsekwencji za stanowiące naruszenie zasady proporcjonalności;

—

domagając się ostatecznego pobrania od skarżącej nieprawidłowo obliczonych ceł dumpingowych i nie domagając się od P.T. Cilandra Perkasa zapłaty tymczasowych ceł dumpingowych, Rada dopuściła się dyskryminacji pomiędzy dwoma przedsiębiorstwami, które znajdują się w porównywalnych sytuacjach. W związku z tym skarżąca utrzymuje, że Rada działa z naruszeniem zasady niedyskryminacji.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 20 ust. 2, art. 2 ust. 5, art. 2 ust 8 i art. 2 ust. l0 lit. i) rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej, ponieważ Rada Unii Europejskiej:

—	nie przekazała najważniejszych faktów w związku z istnieniem „szczególnej sytuacji rynkowej”, z naruszeniem art. 20 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009;

—	dostosowała koszty produkcji skarżącej ze względu na domniemane istnienie „szczególnej sytuacji rynkowej” w oparciu o art. 2 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009;

—	nie uznała wykorzystania przez skarżącą Palm Fatty Distillates jako surowca;

—	nie uznała opłaty związanej z podwójnym liczeniem za część ceny eksportowej skarżącej, naruszając art. 2 ust. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009; oraz

—	nie uznała skarżącej i jej spółek powiązanych za jeden podmiot gospodarczy, naruszając art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/40

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2014 r. – Iranian Offshore Engineering & Construction przeciwko Radzie

(Sprawa T-95/14)

2014/C 102/61

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Iranian Offshore Engineering & Construction Co. (Teheran, Iran) (przedstawiciele: J. Viñals Camallonga, L. Barriola Urruticoechea i J. Iriarte Ángel adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Rady 2013/661/WPZiB w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej oraz wykreślenie jej nazwy z załącznika do tej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności art. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1154/2013 w zakresie, w jakim dotyczy on skarżącej oraz wykreślenie jej nazwy z załącznika do tego rozporządzenia oraz

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko art. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1154/2013 z dnia 15 listopada 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 306, s. 3) oraz art. 1 decyzji Rady 2013/661/WPZiB z dnia 15 listopada 2013 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 306, s. 18) w zakresie, w jakim przewidują umieszczenie nazwy skarżącej w wykazie osób i podmiotów, do których stosują się rzeczone środki ograniczające

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie stanu faktycznego, na który opierają się zaskarżone przepisy, jako że są one pozbawione rzeczywistej podstawy faktycznej i dowodowej.

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ – w odniesieniu do IOEC – uzasadnienie zaskarżonych przepisów nie tylko jest pozbawione podstaw, ale również jest nieprecyzyjne, niekonkretne i ogólne, co uniemożliwia skarżącej przygotowanie swojej obrony w odpowiedni sposób.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa do skutecznej obrony sądowej w odniesieniu do uzasadnienia aktów, braku dowodów na podnoszone zarzuty oraz prawa do obrony i prawa własności, jako że obowiązek uzasadnienia i konieczność przedstawienia rzeczywistych dowodów nie były przestrzegane, co ma wpływ na inne prawa.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący nadużycia władzy, jako że istnieją obiektywne, precyzyjne i spójne poszlaki pozwalające twierdzić, że Rada, nadużywając poprzez obejście prawa swojej pozycji, miała przy przyjmowaniu sankcji inne cele niż te, na które się powołuje.

5.	Zarzut piąty, dotyczący błędnej wykładni stosowanych norm prawnych, jako że została dokonana ich szeroka i błędna wykładnia, co jest nie do przyjęcia w przypadku przepisów nakładających sankcje.

6.	Zarzut szósty, dotyczący naruszenia prawa własności, w zakresie w jakim zostało ono ograniczone bez rzeczywistego uzasadnienia.

7.	Zarzut siódmy, dotyczący naruszenia zasady równego traktowania, jako że bez powodu naruszono pozycję konkurencyjną skarżącego przedsiębiorstwa.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/41

Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2014 r. – Alesa przeciwko Komisji

(Sprawa T-99/14)

2014/C 102/62

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Alesa Srl (Chieti, Włochy) (przedstawiciel: N. Giampaolo, avvocato)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

tytułem wstępnym i zapobiegawczym, zawieszenie udzielenia konsorcjum, na czele którego stoi GIZ GmbH nr DCI ASIE/2013/329 453, zamówienia nr CI-ASIE/2013/329 453 przez Komisję Europejską na rzecz państwa będącego beneficjentem – Chińskiej Republiki Ludowej – opublikowanego w dniu 3 grudnia 2013 r., o wartości 9 304 400 EUR;

—

co do meritum, uwzględnienie skargi z powodów w niej przedstawionych i w konsekwencji stwierdzenie nieważności udzielenia konsorcjum, na czele którego stoi GIZ GmbH nr DCI ASIE/2013/329 453, zamówienia nr CI-ASIE/2013/329 453 przez Komisję Europejską na rzecz państwa będącego beneficjentem, Chińskiej Republiki Ludowej, opublikowanego w TED [(Tenders Electronic Daily), internetowej wersji „Suplementu do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej” poświęconej przetargom publicznym] z dnia 3 grudnia 2013 r., o wartości 9 304 400 EUR;

—	co do meritum, nakazanie Komisji Europejskiej naprawienia szkód poniesionych przez skarżącą, osobiście oraz na szkodę członków Consorzio Sharewich, z różnych powodów wskazanych w skardze, w wysokości 900 tys. EUR lub w kwocie, jaką Sąd uzna za słuszną i sprawiedliwą tytułem odszkodowania;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez skarżącą;

—

zgodnie z art. 277 TFUE i ze skutkami w nim przewidzianymi, dokonanie oceny zgodności lub niezgodności z prawem art. 266 ust. 1 zasad stosowania rozporządzenia finansowego [rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012] i art. 2.4.13 PRAG 2013 (Praktycznego przewodnika procedur zawierania umów dla zewnętrznych działań UE) w odniesieniu do innych uregulowań w dziedzinie zarządzania zamówieniami publicznymi i ich udzielania, w zakresie, w jakim po uchyleniu ogłoszonego przetargu, niezależnie od wartości umowy i w wypadku przekroczenia przez nią progu określonego przez obowiązujące przepisy, została przewidziana możliwość rozpoczęcia przez instytucję zamawiającą bezpośrednich negocjacji z jednym lub więcej oferentów bez wcześniejszego powiadomienia pozostałych oferentów wykluczonych z bezpośrednich negocjacji.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga jest skierowana przeciwko postępowaniu przetargowemu dotyczącemu zamówienia (Contract Award) nr DCI-ASIE/2013/329-453 udzielonego przez Komisję Europejską konsorcjum GIZ GmbH, wszczętemu ogłoszeniem publicznym nr 2012/S 223-366462, którego przedmiotem jest świadczenie usług wsparcia technicznego na rzecz ministerstwa rozwoju miast i obszarów wiejskich (MOHURD) Chińskiej Republiki Ludowej w celu przekazania najlepszych praktyk europejskich w zakresie polityki rozwoju miast oraz ograniczenia emisji gazu i efektu cieplarnianego (projekt „Zrównoważony rozwój miast. Partnerstwo ekologicznych miast Europy i Chin”).

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012, jego błędnej interpretacji i zastosowania oraz nadużycia władzy przy wykonywaniu dyskrecjonalnego uprawnienia przyznanego Komisji Europejskiej i jej przedstawicielom oraz oddelegowanym służbom przy wykonywaniu funkcji instytucji zamawiającej (Contracting Authority);

Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 2.4.13 PRAG 2013, jego błędnej interpretacji i zastosowania oraz nadużycia władzy przy wykonywaniu dyskrecjonalnego uprawnienia przyznanego Komisji Europejskiej i jej przedstawicielom oraz oddelegowanym służbom przy wykonywaniu funkcji instytucji zamawiającej (Contracting Authority);

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasad jawności przewidzianych w art. 15 TFUE i w art. 298 TFUE, a także w art. 102 ust. 1 (zasad dotyczących zamówień publicznych) i w art. 112 ust. 1 (zasad równego traktowania i jawności) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, ich błędnej interpretacji i zastosowania oraz nadużycia władzy przy wykonywaniu dyskrecjonalnego uprawnienia przyznanego Komisji Europejskiej i jej przedstawicielom oraz oddelegowanym służbom przy wykonywaniu funkcji instytucji zamawiającej (Contracting Authority);

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia kluczowych zasad przewidzianych w dyrektywie 2004/18/WE i innych szczegółowych odniesień zawartych w tej dyrektywie, dotyczących zarządzania zamówieniami publicznymi na usługi i ich udzielania, ich błędnej interpretacji i zastosowania oraz nadużycia władzy przy wykonywaniu dyskrecjonalnego uprawnienia przyznanego Komisji Europejskiej i jej przedstawicielom oraz oddelegowanym służbom przy wykonywaniu funkcji instytucji zamawiającej (Contracting Authority).

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/42

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2014 r. – Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-122/14)

2014/C 102/63

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: S. Fiorentino, avvocato dello Stato, i G. Palmieri, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji Komisji Europejskiej nr C(2013) 8681 wersja ostateczna z dnia 9 grudnia 2013 r., w której, w wykonaniu wyroku wydanego przez Trybunał w dniu 17 listopada 2011 r. w sprawie C-496/09, Komisja nakazała Republice Włoskiej zapłatę sumy 6 252 000 EUR tytułem okresowej karty pieniężnej.

Zaskarżona decyzja odnosi się do drugiego półrocza opóźnienia, czyli okresu od dnia 17 maja do dnia 17 listopada 2012 r.

Na poparcie skargi rząd włoski podnosi następujące zarzuty:

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 260 ust. 1 i ust. 3 akapit drugi TFUE, jak również naruszenia wyroku podlegającego wykonaniu w odniesieniu do wierzytelności przysługujących wobec przedsiębiorstw, którym umożliwiono zawarcie układu w ramach postępowania upadłościowego („concordato preventivo”) lub które poddano zarządowi przymusowemu („amministrazione concordata”).

W powyższym względzie podnosi się, że w decyzji nie odliczono od pomocy podlegającej zwrotowi w momencie upływu półrocznego okresu odniesienia wierzytelności przysługujących wobec niewypłacalnych lub objętych postępowaniem upadłościowym przedsiębiorstw będących dłużnikami, które to wierzytelności zostały zgłoszone w ramach odpowiednich postępowań, mimo że zdaniem rządu włoskiego chodzi tu o wierzytelności, w celu odzyskania których państwo członkowskie dołożyło wszelkiej koniecznej staranności, w związku z czym powinny one zostać wyłączone z kwoty pomocy, która podlega zwrotowi zgodnie z wyrokiem podlegającym wykonaniu.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1) oraz nieprawidłowego zastosowania art. 11 rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 140, s. 1).

W powyższym względzie podnosi się, że w decyzji nałożono na władze włoskie obowiązek zastosowania do kwot należnych od przedsiębiorstw tytułem zwrotu pomocy państwa odsetek o złożonej stopie procentowej, jak przewidziano w art. 11 rozporządzenia nro794/2004. Rząd włoski kwestionuje to, twierdząc, że – także w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (a w szczególności wyroku z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-295/07 Komisja przeciwko Département du Loiret i Scott SA) – tego systemu obliczania odsetek nie można stosować do decyzji w sprawie odzyskania pomocy, które zostały wydane przed wejściem w życie rozporządzenia nr 794/2004 ani tym bardziej do decyzji, które zostały wydane przed opublikowaniem komunikatu Komisji dotyczącego stóp procentowych mających zastosowanie w przypadku odzyskania bezprawnie przyznanej pomocy państwa (Dz.U. C 110 z dnia 8 maja 2003 r., s. 21).

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/44

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 26 lutego 2014 r. – Diamantopoulos przeciwko ESDZ

(Sprawa F-53/13) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Decyzja o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 12 - Dorozumiana decyzja oddalająca zażalenie - Wyraźna decyzja oddalająca zażalenie wydana po wniesieniu skargi - Uzasadnienie))

2014/C 102/64

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alkis Diamantopoulos (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, J.N. Louis i D. Abreu Caldas, avocats)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: S. Marquardt i E. Chaboureau, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 12 w postępowaniu w ramach awansu w 2012 r.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych o nieawansowaniu A. Diamantopoulosa do grupy zaszeregowania AD 12 w postępowaniu w ramach awansu w 2012 r.

2)	Europejska Służba Działań Zewnętrznych pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez A. Diamantopoulosa.

(1) Dz.U. C 215 z 27.7.2013, s. 20.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/44

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 25 lutego 2014 r. – Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-118/11) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Decyzja organu powołującego w sprawie przeniesienia urzędnika w stan spoczynku i przyznania renty inwalidzkiej - Decyzja, w której nie zajęto stanowiska w sprawie zawodowego pochodzenia choroby uzasadniającej przeniesienie w stan spoczynku - Spoczywający na organie powołującym obowiązek uznania zawodowego pochodzenia choroby - Artykuł 78 akapit piąty regulaminu pracowniczego - Konieczność zwołania nowej komisji ds. inwalidztwa - Istotność wcześniejszej decyzji wydanej na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego - Artykuł 76 regulaminu postępowania - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna a w części oczywiście bezzasadna))

2014/C 102/65

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy, A. Dal Ferro, avocat)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji odmownej Komisji w sprawie wydania decyzji dotyczącej zawodowego pochodzenia choroby skarżącego.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako w części oczywiście niedopuszczalna a w części oczywiście bezzasadna.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 25 z 28.1.2012, s. 70.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/45

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 25 lutego 2014 r. – García Domínguez przeciwko Komisji

(Sprawa F-155/12) (1)

((Służba publiczna - Konkurs - Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/215/11 - Niewpisanie na listę rezerwy kadrowej - Uzasadnienie decyzji w sprawie odrzucenia kandydatury - Zasada równego traktowania - Konflikt interesów))

2014/C 102/66

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Luis García Domínguez (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Rodrigues i A. Tymen, avocats)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Eggers i G. Gattinara)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie niewpisania skarżącego na listę rezerwy kadrowej konkursu EPSO/AD/215/11

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście pozbawiona jakiejkolwiek podstawy prawnej.

2)	Luis García Domínguez pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 63 z 2.3.2013, s. 26.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/45

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2014 r. – ZZ przeciwko ESDZ

(Sprawa F-11/14)

2014/C 102/67

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: S. Rodrigues i A. Tymen, avocats)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ)

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności umowy o pracę ze skarżącym w zakresie, w jakim dokonano w niej jego zaszeregowania do grupy AD5 oraz naprawienie rzekomo poniesionej szkody.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 1 kwietnia 2013 r. w zakresie, w jakim dokonano w niej zaszeregowania skarżącego do grupy AD5;

—	o ile zaistnieje taka potrzeba, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 28 października 2013 r. w sprawie oddalenia zażalenia skarżącego;

—	nakazanie zmiany zaszeregowania obejmowanego przez skarżącego stanowiska do grupy odpowiadającej poziomowi jego obowiązków;

—	nakazanie stronie pozwanej wyciągnięcia wszelkich konsekwencji, przede wszystkim finansowych, z tej zmiany zaszeregowania, z mocą wsteczną od dnia podjęcia służby;

—	zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez skarżącego, oszacowaną ex aequo et bono na kwotę 5 000 EUR;

—	obciążenie ESDZ kosztami postępowania.

7.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 102/46

Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2014 r. – ZZ przeciwko Komisji

(Sprawa F-13/14)

2014/C 102/68

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Strona pozwana: Komisja

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o odmowie przedłużenia uprzedniej zgody na zwrot kosztów terapii logopedycznej syna skarżącej w ramach leczenia jego poważnej choroby na rok 2012/2013

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 kwietnia 2013 r. o odmowie przedłużenia zwrotu kosztów terapii logopedycznej syna skarżącej w ramach leczenia jego poważnej choroby na rok 2012/2013.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 102

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 57 7 kwietnia 2014

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2014/C 102/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 93 z 29.3.2014.	1