8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/1

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/2

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/2

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/3

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/3

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/3

1)

Czy decyzja 2013/448/UE (1) jest nieważna i narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE (2), w zakresie w jakim wyłącza ona z podstawy obliczania, o której mowa w art. 10a ust. 5 lit. a) i b) emisje w związku z gazami odlotowymi wytwarzanymi przez instalacje objęte załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE lub energię cieplną wykorzystywaną w instalacjach objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która pochodzi z urządzeń kogeneracyjnych, dla których dopuszczony jest przydział bezpłatnych uprawnień na podstawie art. 10a ust. 1 i art. 10a ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE oraz decyzji 2011/278/UE (3)?

2)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza art. 3e i 3u dyrektywy 2003/87/WE samodzielnie lub w związku z art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim stanowi, że emisje CO2 w związku z gazami odlotowymi wytwarzanymi przez instalacje objęte załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE lub energia cieplna wykorzystywana w instalacjach objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która została uzyskana przez urządzenia kogeneracyjne, są emisjami produkowanymi przez „wytwórców energii elektrycznej”?

3)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza cele dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim ustanawia nierównowagę poprzez wyłączenie emisji w związku ze spalaniem gazów odlotowych i energią cieplną wytworzoną w drodze kogeneracji z podstawy obliczania, o której mowa w art. 10a ust. 5 lit. a) i b), podczas gdy uprawniają one do przydziału bezpłatnych uprawnień na podstawie art. 10a ust. 1 i art. 10a ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE i decyzji 2011/278/UE?

4)

Czy decyzja 2011/278/UE jest nieważna i narusza art. 290 TFUE i art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim jej art. 15 ust. 3 zmienia art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE lit. a) i b) w ten sposób, że zastępuje odniesienie do „instalacji, które nie są objęte ust. 3” odniesieniem do „instalacji, które nie są wytwórcami energii elektrycznej”?

5)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza art. 23 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim owa decyzja nie została przyjęta na podstawie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, przewidzianej w art. 5a decyzji Rady 199/468/WE i art. 12 rozporządzenia 182/2011/UE?

6)

Czy art. 17 europejskiej karty praw podstawowych należy rozumieć w ten sposób, że wyklucza on zatrzymanie przydziału bezpłatnych uprawnień w oparciu o bezprawne obliczenie międzysektorowego współczynnika korygującego?

7)

Czy art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE samodzielnie lub w związku z art. 15 ust. 3 decyzji 2011/278/UE należy rozumieć w ten sposób, że wyklucza on zastosowanie przepisu krajowego, który przewiduje stosowanie bezprawnie obliczonego międzysektorowego współczynnika korygującego tak, jak został on ustalony w art. 4 decyzji 2013/448/UE i w załączniku II do niej, do przydziału bezprawnych uprawnień w państwie członkowskim?

8)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim włącza ona tylko emisje z instalacji, które należały do systemu wspólnotowego od 2008 r., tak że wyłącza ona emisje związane z działaniami należącymi do systemu wspólnotowego od 2008 r. (w zmienionym załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE), jeżeli działania te miały miejsce w instalacjach, które należały do systemu wspólnotowego przed 2008 r.?

9)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim włącza ona tylko emisje z instalacji, które należały do systemu wspólnotowego od 2013 r., tak że wyłącza ona emisje związane z działaniami należącymi do systemu wspólnotowego od 2013 r. (w zmienionym załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE), jeżeli działania te miały miejsce w instalacjach, które należały do systemu wspólnotowego przed 2013 r.?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/5

1)

Czy decyzja 2013/448/UE (1) jest nieważna i narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE (2), w zakresie w jakim wyłącza ona z podstawy obliczania, o której mowa w art. 10a ust. 5 lit. a) i b) emisje w związku z gazami odlotowymi wytwarzanymi przez instalacje objęte załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE lub energię cieplną wykorzystywaną w instalacjach objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która pochodzi z urządzeń kogeneracyjnych, dla których dopuszczony jest przydział bezpłatnych uprawnień na podstawie art. 10a ust. 1 i art. 10a ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE oraz decyzji 2011/278/UE (3)?

2)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza art. 3e i 3u dyrektywy 2003/87/WE samodzielnie lub w związku z art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim stanowi, że emisje CO2 w związku z gazami odlotowymi wytwarzanymi przez instalacje objęte załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE lub energia cieplna wykorzystywana w instalacjach objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która została uzyskana przez urządzenia kogeneracyjne, są emisjami produkowanymi przez „wytwórców energii elektrycznej”?

3)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza cele dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim ustanawia nierównowagę poprzez wyłączenie emisji w związku ze spalaniem gazów odlotowych i energią cieplną wytworzoną w drodze kogeneracji z podstawy obliczania, o której mowa w art. 10a ust. 5 lit. a) i b), podczas gdy uprawniają one do przydziału bezpłatnych uprawnień na podstawie art. 10a ust. 1 i art. 10a ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE i decyzji 2011/278/UE?

4)

Czy decyzja 2011/278/UE jest nieważna i narusza art. 290 TFUE i art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim jej art. 15 ust. 3 zmienia art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE lit. a) i b) w ten sposób, że zastępuje odniesienie do „instalacji, które nie są objęte ust. 3” odniesieniem do „instalacji, które nie są wytwórcami energii elektrycznej”?

5)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza art. 23 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim owa decyzja nie została przyjęta na podstawie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, przewidzianej w art. 5a decyzji Rady 199/468/WE i art. 12 rozporządzenia 182/2011/UE?

6)

Czy art. 17 europejskiej karty praw podstawowych należy rozumieć w ten sposób, że wyklucza on zatrzymanie przydziału bezpłatnych uprawnień w oparciu o bezprawne obliczenie międzysektorowego współczynnika korygującego?

7)

Czy art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE samodzielnie lub w związku z art. 15 ust. 3 decyzji 2011/278/UE należy rozumieć w ten sposób, że wyklucza on zastosowanie przepisu krajowego, który przewiduje stosowanie bezprawnie obliczonego międzysektorowego współczynnika korygującego tak, jak został on ustalony w art. 4 decyzji 2013/448/UE i w załączniku II do niej, do przydziału bezprawnych uprawnień w państwie członkowskim?

8)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim włącza ona tylko emisje z instalacji, które należały do systemu wspólnotowego od 2008 r., tak że wyłącza ona emisje związane z działaniami należącymi do systemu wspólnotowego od 2008 r. (w zmienionym załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE), jeżeli działania te miały miejsce w instalacjach, które należały do systemu wspólnotowego przed 2008 r.?

9)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna i narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, w zakresie w jakim włącza ona tylko emisje z instalacji, które należały do systemu wspólnotowego od 2013 r., tak że wyłącza ona emisje związane z działaniami należącymi do systemu wspólnotowego od 2013 r. (w zmienionym załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE), jeżeli działania te miały miejsce w instalacjach, które należały do systemu wspólnotowego przed 2013 r.?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/6

1)

Czy jest sprzeczne z przepisami dyrektywy 77/388/EWG (1) pobieranie podatku VAT w przywozie od towarów, które były przedmiotem powrotnego wywozu jako towar niewspólnotowy, za które jednak powstał dług celny w wyniku naruszenia obowiązku przewidzianego w art. 204 kodeksu celnego (2) – tutaj: nieterminowe wykonanie obowiązku polegającego na wpisaniu wyprowadzenia towaru ze składu celnego w przewidzianej w tym celu ewidencji towarowej najpóźniej w momencie jego wyprowadzenia?

2)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź przecząca:

Czy przepisy dyrektywy 77/388/EWG wymagają w takich przypadkach pobrania podatku VAT w przywozie od towarów, czy też państwom członkowskim przysługuje w tym zakresie margines swobody?

oraz

3)

Czy podmiot prowadzący skład celny, który na podstawie umowy o świadczenie usług wprowadza do swojego składu celnego towar pochodzący z państwa trzeciego, nie mogąc nim rozporządzać, jest osobą zobowiązaną do zapłaty podatku VAT w przywozie, który powstał w wyniku naruszenia przez ten podmiot obowiązku przewidzianego w art. 10 ust. 3 akapit drugi dyrektywy 77/388/EWG w związku z art. 204 ust. 1 kodeksu celnego, nawet jeżeli towar ten nie jest używany do celów zawieranych transakcji podlegających opodatkowaniu w rozumieniu art. 17 ust. 2 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/7

—

Czy podatek VAT w przywozie od towarów, które jako towar niewspólnotowy pod dozorem celnym były przedmiotem powrotnego wywozu, za które jednak powstał dług celny w wyniku naruszenia obowiązku przewidzianego w art. 204 kodeksu celnego (1) – tutaj: brak terminowego zakończenia procedury zewnętrznego tranzytu wspólnotowego poprzez przedstawienie we właściwym urzędzie celnym przed przemieszczeniem do kraju trzeciego – uważa się za nienależny prawnie w rozumieniu art. 236 ust. 1 kodeksu celnego w związku z przepisami dyrektywy 2006/112/WE (2), w każdym razie wtedy gdy jako dłużnik do odpowiedzialności zostaje pociągnięty ten, na którym spoczywał naruszony obowiązek, chociaż nie był on uprawniony do rozporządzania towarami?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/8

1)

Czy odpowiednie przepisy prawa Unii, a w szczególności art. 1 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie krajowym przepisom ustawowym albo praktykom wyłączającym z liczby pracowników zatrudnionych w rozumieniu tego przepisu członka zarządu spółki kapitałowej, także wtedy gdy świadczy on pracę pod kierownictwem lub kontrolą innego organu tej spółki, w zamian za którą otrzymuje wynagrodzenie i sam nie posiada udziałów w spółce?

2)

Czy odpowiednie przepisy prawa Unii, a w szczególności art. 1 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nakazuje, aby przy obliczaniu osób zatrudnionych w rozumieniu tego przepisu do liczby zatrudnionych wliczać jako pracowników także osoby, które nie otrzymują wynagrodzenia od pracodawcy, ale są finansowo wspierane i uznawane przez właściwe organy publiczne odpowiedzialne za promowanie zatrudnienia i osoby te w praktyce świadczą pracę w celu zdobycia i pogłębienia wiedzy lub też ukończenia kształcenia zawodowego („praktykant”), czy też to państwa członkowskie są odpowiedzialne za uchwalenie odpowiednich krajowych przepisów ustawowych lub wprowadzenie odpowiednich praktyk?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/8

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/9

1)

Czy rolnik, który bez zawarcia umowy z uprawnionym ze wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin wykorzystuje uzyskany z własnej produkcji materiał reprodukcyjny chronionej odmiany jest już wtedy zobowiązany do zapłaty słusznego wynagrodzenia na podstawie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 (1) z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin, a w przypadku działania umyślnego lub niedbalstwa do naprawienia na podstawie art. 94 ust. 2 tego rozporządzenia wszelkich szkód wynikających z naruszenia systemu ochrony odmian roślin, jeżeli nie spełnił ciążącego na nim na podstawie art. 14 ust. 3 tiret czwarte tego rozporządzenia w związku z art. 5 i nast. rozporządzenia Komisji (WE) nr 1768/95 (2) z dnia 24 lipca 1995 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze w zakresie odstępstwa rolnego przewidzianego w art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2100/94 obowiązku zapłaty godziwego wynagrodzenia (opłata za produkcję własną) w momencie rzeczywistego wykorzystania materiału ze zbioru w celach reprodukcyjnych w uprawie polowej?

2)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź, że rolnik może jeszcze spełnić ciążący na nim obowiązek zapłaty godziwej opłaty za produkcję własną także po rzeczywistym wykorzystaniu materiału ze zbioru w celach reprodukcyjnych w uprawie polowej: czy wskazane przepisy należy interpretować w ten sposób, że określają one termin, podczas którego rolnik wykorzystujący uzyskany z produkcji własnej materiał reprodukcyjny chronionej odmiany musi wypełnić ciążący na nim obowiązek zapłaty godziwej opłaty za produkcję własną, aby przyjąć, iż produkcja własna może zostać uznana za produkcję „uprawnioną” w rozumieniu art. 94 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2100/94 w związku z art. 14 tegoż rozporządzenia?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/10

1)

Czy rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty (1) należy interpretować w ten sposób, że pozwany może złożyć wniosek o ponowne zbadanie przez sąd europejskiego nakazu zapłaty zgodnie z art. 20 ust. 2 tego rozporządzenia również wtedy, gdy nakaz zapłaty został mu wprawdzie skutecznie doręczony, ale na podstawie zawartych w formularzu wniosku informacji dotyczących właściwości sądu został wydany przez niewłaściwy sąd?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy wyjątkowe okoliczności w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 1896/2006 występują zgodnie z motywem 25 komunikatu Komisji Europejskiej z dnia 7 lutego 2006 r. (COD 2004/0055) już wtedy, gdy europejski nakaz zapłaty został wydany na podstawie informacji w formularzu wniosku, które mogą się później okazać fałszywe, w szczególności jeżeli zależy od tego właściwość sądu?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/10

1)

Czy art. 4 ust. 1 i art. 5 dyrektywy 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnoszącej się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 93/12/EWG (1), należy interpretować w ten sposób, ze poza przesłankami jakości ustanowionymi w przepisach krajowych przyjętych na podstawie rzeczonej dyrektywy, inne przepisy krajowe nie mogą nakładać na dostawcę paliw inne przesłanki dotyczące jakości, które zostaną ujęte w uregulowaniu krajowym, będą dodatkowymi przesłankami w stosunku do przesłanek ustanowionych w dyrektywie?

2)

Czy art. 1 ust. 6 i 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz przepisy dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego (2) należy interpretować w ten sposób, że jeżeli obowiązuje rozporządzenie techniczne (w niniejszej sprawie rozporządzenie ministerialne przyjęte w drodze delegacji ustawowej), to stosowanie przepisu krajowego przyjętego w tej samej dziedzinie może być dobrowolne, to znaczy, że ustawa nie może postanowić o obowiązkowym jej stosowaniu?

3)

Czy spełnia kryterium udostępnienia publicznego przepisu krajowego ustanowione w art. 1 ust. 6 dyrektywy 98/34/WE, przepis krajowy, który w chwili, gdy powinien być zastosowany, nie był dostępny w języku krajowym?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/11

1)

Czy kwota grzywny administracyjnej nałożona na podstawie art. 5/A ustawy XLVIII z 2007 w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 1889/2005 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Wspólnoty lub wywożonych ze Wspólnoty (zwanej dalej „krajową ustawą wykonawczą”) spełnia wymóg zawarty w art. 9 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia, zgodnie z którym sankcje ustanowione przez prawo krajowe powinny być skuteczne, odstraszające i jednocześnie proporcjonalne [...] do popełnionego naruszenia prawa i do zamierzonego przez to rozporządzenie celu?

2)

Czy art. 5/A krajowej ustawy wykonawczej w związku z kwotą ustanowionych przez niego grzywien nie narusza zakazu ukrytych ograniczeń [...] swobodnego przepływu kapitału ustanowionego w Traktacie o Unii Europejskiej i art. 65 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/12

1)

Czy prawo Unii Europejskiej sprzeciwia się temu, aby od przerzucanych przez prywatne przedsiębiorstwo dostarczające infrastruktury dystrybucyjnej gazu ziemnego na inne przedsiębiorstwo nabywające jego usługi, bez jakiejkolwiek wartości dodanej, kwot opłat za zajmowanie części podziemnej płaconych na rzecz gmin, w których istnieją rury, które stanowią część owej infrastruktury, był naliczany podatek VAT?

2)

Z uwagi na to, że opłaty za zajmowanie części podziemnej są pobierane przez organy samorządu terytorialnego bez naliczania podatku VAT, to czy prawo Unii Europejskiej sprzeciwia się temu, aby przy przerzucaniu kwot tych opłat płaconych przez przedsiębiorstwo dostarczające infrastruktury dystrybucji gazu ziemnego na inne przedsiębiorstwo nabywające jego usługi był nalizany podatek VAT?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/12

1)

W jaki sposób należy interpretować pojęcie zdarzenia w rozumieniu motywu 14 [rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1)]?

2)

Nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu ww. motywu 14 nie są, w świetle pkt 22 wyroku Wallentin (2), tożsame z sytuacjami przywołanymi w charakterze przykładu w formie wyliczenia w ww. motywie 14 zdanie drugie, które zostały przez Trybunał uznane za zdarzenia w pkt 22 ww. wyroku. Czy jest prawdziwe twierdzenie, że zdarzenia w rozumieniu ww. pkt 22 nie są tożsame ze zdarzeniami w rozumieniu ww. motywu 14 [rozporządzenia]?

3)

Co należy rozumieć przez pojęcie „nadzwyczajne okoliczności”, które zgodnie z pkt 23 wyroku Wallentin są związane ze zdarzeniem w postaci „nieoczekiwanych wad mogących wpłynąć na bezpieczeństwo lotu” w rozumieniu ww. motywu 14 [rozporządzenia], jeżeli zgodnie z pkt 22 [ww. wyroku] same nieoczekiwane wady mogące wpłynąć na bezpieczeństwo lotu nie stanowią nadzwyczajnych okoliczności, lecz mogą one jedynie spowodować ich zaistnienie?

4)

Zgodnie z pkt 23 ww. wyroku Wallentin problem techniczny można zaliczyć do „nieoczekiwanych wad mogących wpłynąć na bezpieczeństwo lotu”, a w związku z tym stanowi „zdarzenie” w rozumieniu pkt 22 ww. wyroku Wallentin; zgodnie z pkt 23 ww. wyroku Wallentin okoliczności związane z takim zdarzeniem mogą zostać uznane za nadzwyczajne tylko wówczas, gdy odnoszą się do zdarzenia, które nie wpisuje się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwala na skuteczne nad nim zapanowanie, ze względu na jego charakter lub źródło; zgodnie z jego pkt 24 rozwiązanie problemu technicznego będącego wynikiem braku przeglądu maszyny musi więc zostać uznane za immanentny element normalnego wykonywania działalności przewoźnika lotniczego; w konsekwencji zgodnie z pkt 25 ww. wyroku tego rodzaju problemy techniczne nie mogą stanowić, jako takie, nadzwyczajnych okoliczności. Z tych elementów uzasadnienia wydaje się wynikać, że problem techniczny należący do „nieoczekiwanych wad mogących wpłynąć na bezpieczeństwo lotu” jest jednocześnie zdarzeniem, z którym mogą być związane nadzwyczajne okoliczności, a nawet może sam stanowić nadzwyczajną okoliczność. Jak należy interpretować pkt 22-25 ww. wyroku Wallentin, tak by wyeliminować tę pozorną sprzeczność?

5)

Wyrażenie: „wpisuje się w ramy normalnego wykonywania działalności przewoźnika lotniczego” jest regularnie interpretowane przez sądy niższej instancji jako: „związane z normalną działalnością przewoźnika lotniczego” – co jest z kolei zgodne z wykładnią pasującą do niderlandzkiego słowa „inherent” (wpisujący się w ramy; immanentny element) (wersja niderlandzka nie jest autentyczną wersją wyroku) – tak że np. zderzenia z ptakami lub chmury popiołu nie są również postrzegane jako zdarzenia w rozumieniu pkt 23 wyroku Wallentin. Inne przykłady z orzecznictwa nawiązują przede wszystkim do wyrażenia: „i nie pozwala [przewoźnikowi lotniczemu] na skuteczne nad nim [tym zdarzeniem] panowanie, ze względu na jego charakter lub źródło” również użytego w pkt 23 wyroku Wallentin. Czy wyrażenie „wpisuje się w ramy” należy interpretować w ten sposób, że zakresem tego pojęcia są objęte jedynie zdarzenia, nad którymi przewoźnik lotniczy rzeczywiście może zapanować?

6)

W jaki sposób należy interpretować pkt 26 ww. wyroku Wallentin, względnie jak należy go interpretować w świetle odpowiedzi udzielonych przez Trybunał na pytania czwarte i piąte?

7)

8)

Przewoźnik lotniczy może powołać się na nadzwyczajne okoliczności tylko jeżeli jest w stanie dowieść, że odwołanie, względnie opóźnienie [lotu] jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć nawet wtedy gdyby podjęto wszelkie racjonalne środki. Czy trafny jest wniosek, iż podjęcie wszelkich racjonalnych środków rozumie się jako odnoszące się do uniknięcia zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności a nie do podjęcia środków mających na celu utrzymanie opóźnienia w granicach 3 godzin, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt c-iii) rozporządzenia nr 261/2004 w związku z pkt 57-61 wyroku w sprawach połączonych C-402/07 Sturgeon i in. (3)?

9)

W zasadzie można wyobrazić sobie dwa rodzaje środków służących ograniczeniu opóźnienia wynikającego z wystąpienia problemów technicznych do maksymalnie 3 godzin: z jednej strony przechowywanie zapasu części zamiennych w różnych miejscach na świecie, a więc nie tylko na lotnisku macierzystym przewoźnika lotniczego, a z drugiej strony przebookowanie pasażerów na inny lot. Czy decydując o ilości przechowywanych części wymiennych oraz o miejscach ich składowania na świecie przewoźnicy lotniczy mogą przyjąć za punkt wyjścia to co jest zwykle praktykowane w tym sektorze, również przez przedsiębiorstwa związane rozporządzeniem tylko w pewnym zakresie?

10)

Czy rozstrzygając kwestię tego, czy podjęto wszelkie racjonalne środki w celu ograniczenia opóźnienia wynikającego z wystąpienia problemów technicznych wpływających na bezpieczeństwo lotu, sąd musi wziąć pod uwagę okoliczności potęgujące skutki opóźnienia, takie jak okoliczność, iż samolot, którego dotyczy problem techniczny, zanim – tak jak w niniejszej sprawie – powrócił do swojej macierzystej bazy musi wylądować na większej liczbie lotnisk, co może spowodować jeszcze większą stratę czasu?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/14

—

uchylenie pkt 2 sentencji wyroku, w którym oddalono skargę w pozostałej części;

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania wraz ze wskazaniem co do właściwych przepisów prawa;

—

obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania przed Sądem i przed Trybunałem.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/15

1)

Czy art. 1 ust. 2 decyzji [2011/5/WE] (1) Komisji Europejskiej z dnia 28 października 2009 r. w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 należy interpretować w ten sposób, że uzasadnione oczekiwania, uznane w art. 1 ust. 2 i we wskazanym w nim zakresie, powinny być uznane za mające zastosowanie do odliczenia amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy zgodnie z art. 12 ust. 5 TRLIS w związku z pośrednim nabyciem udziałów w spółkach niebędących rezydentami dokonanym z racji bezpośredniego nabycia spółki holdingowej niebędącej rezydentem?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy jest nieważna decyzja C(2013) 4399 final z dnia 17 lipca 2013 r. w postępowaniu dotyczącym pomocy państwa SA.35550 (13/C) (ex 13/NN, ex 12/CP) – Amortyzacja podatkowa finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach niebędących rezydentami o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE z powodu naruszenia tego art. 108 TFUE i rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 (2) z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (obecnie art. 108 TFUE)?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/16

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/16

1)

Czy art. 2 pkt 1, art. 4 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1 oraz art. 10 ust. 1 i 2 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (1) (dalej: Szósta dyrektywa) należy interpretować w ten sposób, że czynność, dokonywana w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym, w której ani podatnik, ani organy podatkowe nie są w stanie ustalić tożsamości rzeczywistego dostawcy towaru, jest dostawą towarów?

2)

W razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, czy art. 17 ust. 2 lit. a), art. 18 ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 Szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, na których podstawie, w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym, podatek nie może być odliczony przez podatnika z uwagi na to, że faktura została wystawiona przez podmiot, który nie był rzeczywistym dostawcą towaru i nie ma możliwości ustalenia tożsamości rzeczywistego dostawcy towaru oraz zobowiązania go do zapłaty podatku, bądź określenia osoby zobowiązanej za wystawienie faktury na podstawie art. 21 ust. 1 lit. c) Szóstej dyrektywy?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/17

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/18

1)

Czy rozporządzenie [nr] 261/2004 (1) z uwzględnieniem motywu 15 powinno być interpretowane w ten sposób, że wystąpienie nadzwyczajnej okoliczności, która skłania przewoźnika lotniczego po jej wystąpieniu do świadomej zmiany trasy lotów i nadrobienia najpierw lotów, których dotyczyła bezpośrednio nadzwyczajna okoliczność, może usprawiedliwiać opóźnienie w rozumieniu art. 5 tegoż rozporządzenia i zwalniać przewoźnika lotniczego z ciążącego na nim obowiązku odszkodowawczego zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 261/2004 wobec pasażera, którego lot został wykonany dopiero po usunięciu wspomnianej okoliczności i nadrobieniu wszystkich lotów?

2)

Czy w tym kontekście art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 powinien być interpretowany w ten sposób, że przewoźnik lotniczy, który wykonuje loty w systemie obrotowym, podjął wszelkie racjonalne środki i tym samym jest zwolniony z obowiązku odszkodowawczego, gdy przewozi pasażerów, których lot jest już znacznie opóźniony bezpośrednio z powodu nadzwyczajnej okoliczności, w drodze pierwszeństwa samolotami, które są zasadniczo inaczej wykorzystywane w systemie obrotowym?

3)

Czy w świetle motywu 15 należy uznać, że istnienie nadzwyczajnych okoliczności można przyjąć tylko w odniesieniu do samolotu, którego dotyczy bezpośrednio strajk mogący dotyczyć jednego lub kilku lotów tego samolotu czy też krąg rozszerza się na więcej samolotów?

4)

Czy w ramach racjonalnych środków przewidzianych w art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 przedsiębiorstwu lotniczemu wolno wykorzystać samoloty, których nie dotyczy strajk, w celu zminimalizowania skutków strajku po stronie pasażerów, których on bezpośrednio dotyczy, i tym samym rozłożyć skutki strajku na większą liczbę samolotów i pasażerów?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/18

1)

Czy okoliczność, iż podmiotem odpowiedzialnym za zapłatę odszkodowania za szkody wyrządzone w związku z niewykonaniem prawa Unii jest państwo członkowskie, wyklucza zastosowanie uregulowania w dziedzinie odpowiedzialności przeciwko organowi państwowemu, który w rzeczywistości dokonał naruszenia, dla celów rozstrzygnięcia co do powództwa o zapłatę odszkodowania wniesionego na tej podstawie?

2)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 (1) wyłącza zastosowanie przez państwo przepisu, który w przypadku naruszenia obowiązków uregulowanych w rozporządzeniu ustanawia skutki prawne mające zastosowanie przeciwko kierowcy, który w rzeczywistości dopuścił się naruszenia, obok lub w miejsce przedsiębiorstwa transportowego?

3)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, czy należy uznać, że orzeczenie krajowego sądu administracyjnego które wobec art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, opiera się na prawie krajowym sprzecznym z tym przepisem, w sposób oczywisty narusza prawo Unii?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/19

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/20

—

uchylenie wydanego przez Sąd w dniu 20 marca 2014 r. wyroku w sprawie T-46/10 lub

—

tytułem żądania ewentualnego, uchylenie nałożonej na nią grzywny lub obniżenie w znaczny sposób jej kwoty lub

—

skierowanie sprawy do Sądu celem wydania przezeń ponownego rozstrzygnięcia oraz

—

w każdym razie, obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie w pierwszej instancji oraz w ramach niniejszego odwołania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/21

1)

Czy cała działalność gospodarcza kominiarza jest wyłączona na podstawie art. 2 ust. 2 lit. i) z zakresu stosowania dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (1), gdyż kominiarz wykonuje także zadania z zakresu ochrony przeciwpożarowej (kontrola przeciwpożarowa, opinie w ramach procesu budowlanego itp.)?

W wypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

2)

Czy uregulowanie prawa krajowego, zgodnie z którym uprawnienie do wykonywania działalności gospodarczej kominiarza jest co do zasady ograniczone do określonego „okręgu kominiarskiego” jest zgodne z art. 10 ust. 4 i art. 15 ust. 1, ust. 2 lit. a) oraz ust. 3 dyrektywy 2006/123/WE?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/21

1)

Czy art. 263 ust. 4 [TFUE] należy interpretować w ten sposób, że operatorzy instalacji, do których począwszy od roku 2013 mają zastosowanie zasady dotyczące handlu uprawnieniami do emisji określone w dyrektywie 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003 L 275, s. 32), z wyjątkiem operatorów instalacji, o których mowa w art. 10a ust. 3 dyrektywy oraz nowych instalacji, bez wątpienia mogli byli żądać przed Sądem stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. dotyczącej krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 240,s. 27) w zakresie, w jakim określa ona jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący?

2)

Czy decyzja 2013/448/UE, w zakresie, w jakim określa jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący, jest nieważna, ponieważ decyzja tan nie została przyjęta zgodnie z określoną w art. 10a ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą?

3)

Czy art. 15 decyzji Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 130, s. 1) narusza art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE, jako że pierwszy z wymienionych artykułów uniemożliwia uwzględnienie emisji wytwórców elektryczności dla celów określenia jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego? Jeśli tak, to jakie są konsekwencje tej niezgodności dla decyzji 2013/448/UE?

4)

Czy decyzja 2013/448/UE jest nieważna w zakresie, w jakim określa jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący, ze względu na to, że decyzja ta opiera się m.in. na danych przedłożonych w ramach wykonania art. 9a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, a nie przyjęto przepisów, o których mowa w tym artykule, zgodnie z art. 14 ust. 1?

5)

Czy decyzja 2013/448/UE, w zakresie, w jakim określa jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący, jest niezgodna w szczególności z art. 296 [TFUE] lub art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (1), ze względu na to, że decydująca dla obliczenia współczynnika korygującego wielkość emisji i liczba uprawnień do emisji zostały wskazane w decyzji tylko w części?

6)

Czy decyzja 2013/448/UE, w zakresie, w jakim określa jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący, jest niezgodna w szczególności z art. 296 [TFUE] lub art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ze względu na to, że ten współczynnik korygujący jest określony w oparciu o dane, o których operatorzy instalacji, których dotyczy handel uprawnieniami do emisji, nie mogli powziąć wiedzy?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/22

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/23

1)

Czy art. 45 i 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także dyrektywę 2005/36 z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (1) należy interpretować w ten sposób, że mają one zastosowanie do sytuacji, w której obywatel belgijski, zamieszkały w Belgii, który nie wykonywał działalność zawodowej w innym państwie członkowskim, w celu uzasadnienia swego wniosku o dopuszczenie do konkursu na stanowiska referendarzy przy belgijskim Cour de cassation (trybunale kasacyjnym) powołuje się na dyplom wydany przez uniwersytet francuski, a mianowicie uprawniający do wykonywania zawodu dyplom ukończenia studiów magisterskich z zakresu prawa, ekonomii, zarządzania na wydziale prawa prywatnego, o specjalizacji prawnik-lingwista, wydany w dniu 22 listopada 2010 r. przez francuski uniwersytet w Poitiers?

2)

Czy funkcja referendarza przy belgijskim Cour de cassation, w odniesieniu do której art. 259k Code judiciaire (kodeksu postępowania cywilnego) przewiduje, że powołanie jest uzależnione od posiadania dyplomu doktora lub licencjata prawa, jest funkcją regulowaną w rozumieniu art. 3 ww. dyrektywy 2005/36 z dnia 7 września 2005 r.?

3)

Czy funkcja referendarza przy Cour de cassation, którego zadania są określone przez art. 135a Code judiciaire, jest zatrudnieniem w administracji publicznej w rozumieniu art. 45 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a w konsekwencji stosowanie art. 45 i 49 tego traktatu, a także dyrektywy 2005/36 z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych jest wykluczone przez ww. art. 45 ust. 4?

4)

Jeśli art. 45 i 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także dyrektywa 2005/36 z dnia 7 września 2005 r. mają zastosowanie w niniejszym przypadku, to czy normy te należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby komisja konkursowa zajmująca się rekrutacją na stanowiska referendarzy przy Cour de cassation uzależniała dopuszczenie do tego konkursu od posiadania dyplomu doktora lub licencjata prawa wydanego przez uniwersytet belgijski lub od uznania przez Wspólnotę Francuską, właściwą ds. nauczania, że dyplom magistra, wydany skarżącemu przez francuski uniwersytet w Poitiers, jest równoważny ze stopniem doktora, licencjata lub magistra prawa przyznawanym przez uniwersytet belgijski?

5)

Jeśli art. 45 i 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także dyrektywa 2005/36 z dnia 7 września 2005 r. mają zastosowanie w niniejszym przypadku, to czy normy te należy interpretować w ten sposób, że nakładają one na komisję konkursową zajmującą się rekrutacją na stanowiska referendarzy przy Cour de cassation obowiązek porównania kwalifikacji skarżącego, wynikających z posiadanych przez niego dyplomów oraz doświadczenia zawodowego, z kwalifikacjami uzyskiwanymi wraz ze stopniem doktora lub licencjata prawa przyznawanym przez uniwersytet belgijski, a w stosownym przypadku do nałożenia na niego środka wyrównawczego, o którym mowa w art. 14 dyrektywy 2005/36?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/24

1)

Czy stanowi naruszenie art. 288 (wersji skonsolidowanej) traktatu z dnia 25 marca 1957 r. o funkcjonowaniu Unii Europejskiej sytuacja, gdy nie stosuje się bezpośrednio rozporządzenia (WE) nr 805/2004 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie utworzenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego dla roszczeń bezspornych, ponieważ:

2)

W wypadku udzielania odpowiedzi przeczącej na pytanie 1: Co należy rozumieć pod pojęciem „kontrol[i] orzeczenia” w rozumieniu art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 805/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie utworzenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego dla roszczeń bezspornych? Czy postępowanie dotyczące kontroli orzeczenia musi być przewidziane tylko w wypadku, gdy doręczenie lub powiadomienie dotyczące wezwania/pisma wszczynającego postępowanie nastąpiło zgodnie z art. 14 rozporządzenia nr 805/2004, czyli bez potwierdzenia odbioru? Czy prawo belgijskie w ramach sprzeciwu na podstawie art. 1047 i nast. Belgisch Gerechtelijk Wetboek (belgijski kodeks sądowy) i apelacji na podstawie art. 1050 i nast. Belgisch Gerechtelijk Wetboek nie zapewnia wystarczających gwarancji w celu spełnienia kryterium „postępowania dotyczącego kontroli” zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 804/2004?

3)

Czy art. 50 Belgisch Gerechtelijk Wetboek, zgodnie z którym wyznaczone pod sankcją przepadku terminy z art. 860 ust. 2, 55 i 1048 Belgisch Gerechtelijk Wetboek w wypadkach siły wyższej lub w związku z wystąpieniem nadzwyczajnych okoliczności, co do których zainteresowane podmioty nie ponoszą winy, mogą być przedłużane, oferuje wystarczającą ochronę w rozumieniu art. 19 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 805/2004?

4)

Czy nadanie zaświadczenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego dla roszczeń bezspornych stanowi orzeczenie sądowe, o wydanie którego należy wnieść w drodze pisma wszczynającego postępowanie? Jeśli tak: Czy sędzia musi nadać zaświadczenie a sekretarz musi wykazać nadanie zaświadczenia?

Jeśli nie: Czy zadanie polegające na nadaniu zaświadczenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego może należeć do sekretarza?

5)

W wypadku, gdy nadanie zaświadczenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego nie stanowi orzeczenia sądowego: Czy wnioskodawca, który nie wniósł o nadanie zaświadczenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego w drodze pisma wszczynającego postępowanie może w późniejszym terminie – czyli po uzyskaniu prawomocności przez to orzeczenie – wystąpić z wnioskiem do sekretarza o nadanie zaświadczenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/25

1)

Czy transport wykonywany przez uznane za organizację pożytku publicznego stowarzyszenie ochrony zwierząt jest transportem zwierząt nie mającym związku z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1/2005 (1), jeżeli służy on pośredniczeniu w adopcji bezpańskich psów na rzecz osób trzecich w zamian za wynagrodzenie („opłatę ochronną, mającą zagwarantować faktyczne zainteresowanie osoby adoptującej zwierzę”), które

2)

Czy występuje przedsiębiorstwo prowadzące handel wewnątrzwspólnotowy w rozumieniu art. 12 dyrektywy 90/425/EWG (2), jeżeli uznane za organizację pożytku publicznego stowarzyszenie ochrony zwierząt przemieszcza bezpańskie psy do Niemiec i pośredniczy w ich adopcji na rzecz osób trzecich w zamian za wynagrodzenie („opłatę ochronną, mającą zagwarantować faktyczne zainteresowanie osoby adoptującej zwierzę”), które

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/26

1)

Jak należy rozumieć pojęcie „procesu produkcyjnego” wspomnianego w przepisie art. 27 ust. 2 lit. d) dyrektywy Rady 92/83/EWG (1) z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych oraz czy tym pojęciem objęte są oczyszczanie lub dezynfekcja jako procesy osiągnięcia określonych stopni czystości przewidzianych przez dobrą praktykę wytwarzania produktów leczniczych?

2)

Czy art. 27 ust. 2 lit. d) dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych zezwala – przy normatywnie ustanowionym przez państwa członkowskie zwolnieniu alkoholu z opodatkowania zharmonizowaną akcyzą, gdy jest on wykorzystywany w procesie produkcyjnym, pod warunkiem że produkt końcowy nie zawiera alkoholu – na wprowadzenie zasady, zgodnie z którą do celów stosowania tego zwolnienia alkohol, który jest wykorzystywany jako środek czyszczący, nie jest uważany za wykorzystywany w procesie produkcyjnym?

3)

Czy dopuszczalne jest z punktu widzenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań wprowadzenie z natychmiastowym skutkiem (to jest bez przyznania rozsądnego terminu na dostosowanie działań podmiotów gospodarczych) fikcji prawnej takiej jak ta ustanowiona w art. 22 ust. 7 ZADS, która ogranicza wprowadzone uznaniowo przez państwo członkowskie zwolnienie z akcyzy poprzez jej zwrot w odniesieniu do alkoholu wykorzystanego jako środek czyszczący?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/27

1)

Czy należy uznać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 (usługi i działalność inwestycyjna) i pkt 17 (instrument finansowy) jak również z załącznikiem I sekcja C pkt 4 (terminowa transakcja walutowa, instrumenty pochodne) dyrektywy [2004/39/WE] (1), zaproponowana klientowi oferta konkretnej transakcji (kursu wymiany), która, w formie prawnej umowy kredytu denominowanego w walucie obcej polega na transakcji kasowej w chwili wypłaty i terminowej w chwili spłaty, dokonywana jest za pomocą zamiany na forinty określonej kwoty zarejestrowanej w walucie obcej i naraża kredyt klienta na skutki i ryzyko (ryzyko kursowe) rynku kapitałowego, stanowi instrument finansowy?

2)

Czy należy uznać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 (transakcje na własny rachunek) i z załącznikiem I sekcja A pkt 3 (zawieranie transakcji na własny rachunek) dyrektywy 2004/39/WE prowadzenie działalności w zakresie transakcji na własny rachunek odnośnie do wskazanego w pytaniu pierwszym instrumentu finansowego stanowi usługę lub działalność inwestycyjną?

3)

Czy instytucja finansowa powinna dokonać wprowadzonej w art. 19 ust. 4 i 5 tej dyrektywy oceny adekwatności, uwzględniając, że terminowa transakcja walutowa – która stanowi usługę inwestycyjną związaną z pochodnymi instrumentami finansowymi – została zaoferowana jako część innego produktu finansowego (a mianowicie umowy kredytu) i że ten instrument pochodny stanowi sam w sobie kompleksowy instrument finansowy? Czy należy uznać, że art. 19 ust. 9 tej dyrektywy nie znajduje zastosowania, ze względu na to, iż, ponieważ ryzyko, jakie ponosi klient odnośnie do kredytu i instrumentu finansowego jest zasadniczo odmienne, niezbędne jest przeprowadzenie oceny adekwatności w zakresie, w jakim transakcja ta obejmuje instrument pochodny?

4)

Czy z obejścia art. 19 ust. 4 i 5 dyrektywy wynika stwierdzenie nieważności umowy kredytu zawartej przez bank z klientem?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/28

1)

Czy ingerencje osób trzecich działających na własną odpowiedzialność, na które przeniesiono zadania należące do działalności przewoźnika lotniczego należy oceniać jako nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (1)?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy przy ocenie istotne jest, na czyje zlecenie (przewoźnika lotniczego, operatora portu lotniczego etc.) działała osoba trzecia?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/28

—

stwierdzenie, że wymagając od kandydatów na stanowiska w administracji lokalnej w regionach francuskojęzycznym i niemieckojęzycznym, z których dyplomów lub certyfikatów nie wynika, że ukończyli studia w danym języku, uzyskania certyfikatu wydawanego przez SELOR, po uprzednim zdaniu egzaminu przeprowadzanego przez tę organizację, który stanowi wyłączny dowód znajomości języka wymaganej do podjęcia pracy na tych stanowiskach, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 45 TFUE i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii (1);

—

obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/29

1)

Czy zasadę elastyczności i możliwości zmiany z [motywu] 20 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 (1), [motyw] 27 tego rozporządzenia i [motywy] 18, 23 i 26 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009 (2) należy interpretować w ten sposób, że jest sprzeczne z nimi uregulowanie krajowe, zgodnie z którym w przypadku uprawy rzadkiej odmiany roślin należy dołączyć do wniosku o zapłatę świadectwo dotyczące rzadkiej odmiany, biorąc pod uwagę praktykę administracyjną, zgodnie z którą wniosek o świadectwo przed wnioskiem o zapłatę dopuszczalny był jedynie w okresie od dnia 2 do 15 kwietnia 2010 r., możliwe było jego jednoczesne załączenie jedynie w chwili złożenia jedynego wniosku i uregulowanie nie pozwalało na późniejsze uzupełnienie wady wniosku polegającej na braku świadectwa?

2)

Czy przepis ten jest zgodny z obowiązkiem państw członkowskich do nienarażania celów wspólnej polityki rolnej lub też czy można stwierdzić, że skuteczność wykonywania prawa do pomocy rolnej dla rolników, którzy uprawiają rzadkie odmiany roślin, wynikającej z prawa Unii staje się nie możliwa, lub nadmiernie utrudniona i nieprzewidywalna w 2010 r. w chwili zmiany przepisów prawa [zmiana art. 43 ust. 6 rozporządzenia ministra ds. rolnictwa i rozwoju wsi nr 61/2009 (z dnia 14 kwietnia), wprowadzona do przepisów prawa przez rozporządzenie ministra ds. rolnictwa i rozwoju wsi nr 31/2010 (z dnia 30 marca)]?

3)

Czy jest sprzeczna z [motywami] 57 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 lub 75 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009, a w szczególności z zasadą proporcjonalności praktyka administracyjna, która w przypadku braku świadectwa dotyczącego rzadkiej odmiany roślin, bez uwzględnienia intencji, zaniedbania lub okoliczności, nakłada sankcję z tytułu zawyżonej deklaracji w odniesieniu do całego wniosku, przy czym wniosek o zapłatę w pozostałej części w odniesieniu do całej działki spełnia przesłanki przyznania pomocy, ponieważ rolnik uprawia zadeklarowaną roślinę na zadeklarowanej powierzchni?

4)

Czy powody zwalniające z odpowiedzialności przewidziane w [motywach 67 lub 71 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 lub zawarte w [motywie] 75 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009 maja zastosowanie w przypadku, w którym rolnik zarzuca istnienie sprzecznej lub niestosowanej praktyki administracyjnej, lub wyjątkowych okoliczności, i zamierza wykazać, że powodem jego błędu był błąd organu?

5)

Czy dopuszczenie deklaracji siły wyższej przedstawionej przez rolnika w związku z utratą wszystkich zbiorów (siewu) ma status prawidłowej informacji, o której mowa w [motywach 67 rozporządzenia (WE) nr 796/2004 i 93 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009, na którą powołuje się rolnik w odniesieniu do braku przedstawienia świadectwa dotyczącego rzadkiej rośliny, a w konsekwencji czy oznacza ono zwolnienie z sankcji w odniesieniu do całego wniosku?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/30

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/31

1)

Czy art. 13 część A ust. 1 lit. b i c szóstej dyrektywy VAT (1) sprzeciwia się temu, aby transport próbek i organów do celów przeprowadzenia analizy medycznej albo zapewnienia opieki medycznej lub terapeutycznej, wykonywany przez osobę trzecią prowadzącą samodzielną działalność gospodarczą, której świadczenia są objęte zwrotem z systemu zabezpieczeń społecznych na rzecz klinik i laboratoriów, był zwolniony z podatku VAT z tytułu świadczeń towarzyszących świadczeniom o charakterze medycznym, czyli świadczeniom mającym na celu diagnozowanie, leczenie i, w miarę możliwości, wyleczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych?

2)

Czy działalność polegająca na transporcie próbek i organów do celów przeprowadzenia analizy medycznej albo zapewnienia opieki medycznej lub terapeutycznej, wykonywana przez osobę trzecią prowadzącą samodzielną działalność gospodarczą, której świadczenia są objęte zwrotem z systemu zabezpieczeń społecznych na rzecz klinik i laboratoriów w celu przeprowadzania analiz medycznych, może być objęta zwolnieniem z podatku zgodnie z art. 13 część A ust. 1 lit. b i c szóstej dyrektywy VAT?

3)

Czy zawarte w art. 13 część A ust. 1 lit. b) szóstej dyrektywy pojęcie innych oficjalnie uznanych placówek o podobnym charakterze należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono spółki prywatne, których świadczenia polegają na transporcie próbek pochodzących od ludzi w celu przeprowadzenia analizy niezbędnej do osiągnięcia przez szpitale i zakłady opieki zdrowotnej celów terapeutycznych?

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/32

1)

Zawiesza się wykonanie decyzji Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) AFA-C-0000004274-77-09/F z dnia 24 stycznia 2014 r. w zakresie, w jakim udzielono w niej osobie trzeciej, na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, dostępu do sprawozdania w przedmiocie bezpieczeństwa chemicznego i analizy roztworów będących zamiennikami substancji ftalan di(2-etyloheksyl) (DEHP) w wersji bardziej szczegółowej niż wersja zawierająca zaciemnienia wskazane we wniosku w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego i zamieszczona w załącznikach A.4.5 i A.4.6 do tego wniosku, z wyjątkiem, po pierwsze, informacji dotyczących klasyfikacji i oznaczania substancji, a po drugie, danych odnoszących się konkretnie i wyłącznie do spółek Arkema France, Grupa Azoty Zakłady Azotowe Kędzierzyn S.A. i Vinyloop Ferrara S.p.A.

2)

Nakazuje się ECHA powstrzymanie się od ujawnienia:

3)

Rozstrzygniecie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/33

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 marca 2014 r. w sprawie R 1601/2013-1 w całości;

—

obciążenie kosztami postępowania strony pozwanej i drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/33

—

stwierdzenie nieważności decyzji w części, w jakiej stwierdzono w niej popełnienie naruszenia w okresie od 1 października 2001 r. do 28 stycznia 2009 r.;

—

uchylenie nałożonej na nią grzywny lub obniżenie kwoty tej grzywny; oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzuty pierwszy i drugi, w których twierdzi, że Komisja popełniła błąd, stwierdzając udział skarżącej w naruszeniu obejmującym okres od 1 października 2001 r. do 28 stycznia 2009 r.

2.

Zarzuty trzeci i czwarty, w których twierdzi, że zastosowanie przez Komisję pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (1) narusza zasady proporcjonalności oraz równej ochrony, ponieważ i) uprzywilejowuje w nieproporcjonalny sposób europejskich producentów kabli elektrycznych oraz ii) ignoruje istotne różnice w udziale poszczególnych producentów w popełnieniu naruszenia.

3.

Zarzut piąty, w którym twierdzi, że Komisja popełniła błąd, przypisując skarżącej wartość sprzedaży zrealizowanej przez jej udziałowców do celów ustalenia wysokości grzywny podlegającej wymierzeniu.

4.

Zarzut szósty, w którym twierdzi, że Komisja błędnie zwiększyła część wartości sprzedaży podlegającej uwzględnieniu na podstawie połączonych udziałów stron w rynku.

5.

Zarzut siódmy, w którym twierdzi, że Komisja popełniła błąd, nie stosując obniżki kwoty grzywny z tytułu okoliczności łagodzących.

6.

Zarzut ósmy, w którym strona skarżąca wnosi do Sądu o skorzystanie z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania i znaczne obniżenie kwoty grzywny, która została na nią nałożona.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/34

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odmawiającej udzielenia skarżącemu dostępu do dokumentów wnioskowanych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, doręczonej skarżącemu w piśmie z dnia 3 kwietnia 2014 r. o sygnaturze SG.B.4/LR/rc – sg.dsg2.b.4(2014) 1028887;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania zgodnie z art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem, w tym kosztami poniesionymi przez ewentualnych interwenientów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku zastosowania art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001 (1) oraz naruszenia przez Komisję obowiązku uzasadnienia. W ocenie skarżącego Komisja błędnie zinterpretowała i zastosowała przewidziany w tym przepisie wyjątek od zasady dostępu do dokumentów, jako że dokumenty, o które się zwrócono, nie wchodzą w skład procesu podejmowania decyzji przez Komisję. Skarżący podnosi też, że Komisja nie uzasadniła dlaczego przepis ten ma zastosowanie.

2.

Zarzut drugi, podniesiony pomocniczo, dotyczący błędnego zastosowania art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001 oraz naruszenia obowiązku uzasadnienia. W ocenie skarżącego nawet gdyby przepis ten miał zastosowanie, Komisja nie wykazała, że udostępnienie mu żądanych dokumentów naruszyłoby proces podejmowania decyzji przez tę instytucję oraz nie udzieliła konkretnych wyjaśnień w tym zakresie.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony pomocniczy, dotyczący błędnego zastosowania kryterium nadrzędnego interesu publicznego, o którym mowa w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001, oraz naruszenia obowiązku uzasadnienia. W ocenie skarżącego nawet gdyby przepis ten miał zastosowanie, Komisja błędnie zinterpretowała i zastosowała kryterium wyważenia nadrzędnego interesu publicznego oraz nie wykazała, że nadrzędny interes publiczny nie przemawia za udostępnieniem żądanych dokumentów. Skarżący podnosi też, że wyjaśnienia Komisji w tym względzie są niewystarczające.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/35

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odmawiającej udzielenia skarżącemu dostępu do dokumentów wnioskowanych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, doręczonej skarżącemu w piśmie z dnia 1 kwietnia 2014 r. o sygnaturze SG.B.4/LR/rc-sg.dsg2.b.4(2014) 1029188;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania zgodnie z art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem, w tym kosztami poniesionymi przez ewentualnych interwenientów.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/36

—

stwierdzenie nieważności, zgodnie z art. 264 akapit pierwszy TFUE, art. 1 pkt 2, art. 2 lit. b) i – w zakresie, w jakim dotyczy on skarżących – art. 3 decyzji pozwanej z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie AT.39610 — Kable elektryczne;

—

ewentualnie, zgodnie z art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia nr 1/2003, obniżenie według uznania Sądu wysokości grzywny nałożonej na skarżące w art. 2 lit. b) decyzji pozwanej z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie AT.39610 — Kable elektryczne;

—

w każdym razie, zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem, obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżące.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony i prawa do rzetelnego procesu z powodu nieprzyznania dostępu do akt sprawy i doręczenia żądań udzielenia informacji i zarzutów w języku angielskim

2.

Zarzut drugi dotyczący braku kompetencji pozwanej w zakresie naruszeń popełnionych przez państwa trzecie bez skutków dla EOG:

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia domniemania niewinności wskutek przesunięcia i rozciągnięcia ciężaru dowodu w ramach jednolitego i powtarzającego się względnie jednego i ciągłego naruszenia:

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia obowiązku przeprowadzenia dochodzenia i obowiązku uzasadnienia poprzez błędne stwierdzenie okoliczności faktycznych i sfałszowanie dowodów:

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa materialnego z powodu błędnego zastosowania art. 101 TFUE względnie art. 53 porozumienia EOG

Zdaniem skarżących pozwana narusza art. 101 TFUE względnie art. 53 porozumienia EOG, przypisując skarżącym za pomocą koncepcji prawnej jednolitego i powtarzającego się względnie jednego i ciągłego naruszenia porozumienia innych przedsiębiorstw uczestniczących w naruszeniu, w których to porozumieniach skarżące nie były obiektywnie w stanie brać udziału.

6.

Zarzut szósty dotyczący nadużycia władzy z powodu błędnego obliczenia grzywny:

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/38

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 9 lit. a) decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w nim, że naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG obejmujące Furukawę trwało od dnia 18 lutego 1999 r. do dnia 30 września 2001 r. Ewentualnie, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 9 lit. a) decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w nim, że naruszenie obejmujące Furukawę rozpoczęło się w dniu 18 lutego 1999 r. lub że bezpośredni udział Furukawy w naruszeniu był kontynuowany po dniu 11 czerwca 2001 r.;

—

stwierdzenie nieważności art. 2 lit. n) decyzji lub znaczne obniżenie kwoty grzywny;

—

gdyby w ramach skargi wniesionej przez VISCAS Corporation Sąd miał wydać wyrok obniżający kwotę grzywny nałożonej w art. 2 lit. p) decyzji za naruszenia popełnione przez VISCAS Corporation, za które Furukawa ponosi solidarną odpowiedzialność, stwierdzenie, że Furukawa ma prawo do równoważnej obniżki kwoty grzywny, do zapłaty której jest solidarnie zobowiązana;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG lub rozporządzenie nr 1/2003 (1), ponieważ dokonała błędnej analizy zachowania mającego miejsce od dnia 18 lutego 1999 r. do dnia 30 września 2001 r. Skarżąca podnosi, że:

2.

Zarzut drugi, podniesiony pomocniczo, dotyczący tego, że Komisja nie wywiązała się ze spoczywającego na niej ciężaru dowodu, twierdząc, że skarżąca uczestniczyła w dalszym ciągu w naruszeniu po dniu 11 czerwca 2001 r. lub że „w dalszym ciągu” uczestniczyła w nim za pośrednictwem VISCAS Corporation po dniu 30 września 2001 r.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony pomocniczo, dotyczący tego, że Komisja nie wywiązała się ze spoczywającego na niej ciężaru dowodu w odniesieniu do zakresu udziału skarżącej w naruszeniu.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że grzywna nałożona na skarżącą w odniesieniu do okresu przed dniem 1 października 2001 r. jest przedawniona.

5.

Zarzut piąty, podniesiony pomocniczo, dotyczący tego, że Komisja dopuściła się błędów przy obliczeniu grzywny nałożonej na skarżącą, gdyż:

6.

Zarzut szósty, w ramach którego skarżąca wnosi do Sądu o objęcie jej jakąkolwiek obniżką grzywny, którą Sąd mógłby przyznać VISCAS Corporation na podstawie wniesionej przez VISCAS Corporation skargi o stwierdzenie nieważności lub skargi zmierzającej do zmiany kwoty grzywny nałożonej na tę ostatnią w zaskarżonej decyzji.

7.

Zarzut szósty dotyczący tego, że grzywna jest w każdym razie ewidentnie nieproporcjonalna, zbyt wygórowana i nieodpowiednia, w związku z czym Sąd powinien skorzystać z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania zgodnie z art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia nr 1/2003 celem skontrolowania wysokości grzywny i znacznego jej obniżenia.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/39

—

stwierdzenie częściowej nieważności art. 1 decyzji, w którym Komisja stwierdza, że skarżące uczestniczyły w jednolitym i ciągłym naruszeniu w sektorze podziemnych kabli elektrycznych lub podwodnych morskich kabli elektrycznych (bardzo) wysokiego napięcia, w zakresie w jakim owo ustalenie obejmuje wszystkie projekty dotyczące podziemnych kabli elektrycznych o minimalnym napięciu 110 kV (a nie tylko projekty dotyczące podziemnych kabli elektrycznych o minimalnym napięciu 220 kV);

—

stwierdzenie częściowej nieważności art. 1 decyzji, w którym Komisja stwierdza, że skarżące uczestniczyły w jednolitym i ciągłym naruszeniu w sektorze podziemnych kabli elektrycznych lub podwodnych morskich kabli elektrycznych (bardzo) wysokiego napięcia, w zakresie w jakim owo ustalenie obejmuje wszystkie akcesoria odnoszące się do projektów dotyczących podziemnych kabli elektrycznych o minimalnym napięciu 110 kV (a nie tylko akcesoria odnoszące się do projektów dotyczących podziemnych kabli elektrycznych o minimalnym napięciu 220 kV);

—

stwierdzenie częściowej nieważności art. 1 decyzji, w zakresie w jakim Komisja stwierdza, że uczestnictwo skarżących w naruszeniu rozpoczęło się w dniu 1 kwietnia 2000 r.;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja nie wywiązała się ze spoczywającego na niej ciężaru dowodu oraz dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając, iż naruszenie obejmowało wszystkie projekty dotyczące podziemnych kabli elektrycznych o minimalnym napięciu 110 kV, podczas gdy z akt sprawy Komisji jasno wynika, że nie wszystkie projekty związane z napięciem poniżej 220 kV były objęte naruszeniem.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja nie wywiązała się ze spoczywającego na niej ciężaru dowodu, stwierdzając uczestnictwo skarżących w takim naruszeniu obejmującym wszystkie projekty dotyczące podziemnych kabli elektrycznych o minimalnym napięciu 110 kV.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, stwierdzając, iż naruszenie obejmowało wszystkie akcesoria do podziemnych kabli elektrycznych związane z projektami wymagającymi podziemnych kabli elektrycznych o minimalnym napięciu 110 kV, podczas gdy dowody zawarte w aktach sprawy Komisji wskazują, że naruszenie obejmowało jedynie akcesoria do kabli elektrycznych związanych z projektami wymagającymi podziemnych kabli elektrycznych o minimalnym napięciu 220 kV.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja naruszyła prawo, stwierdzając, iż skarżące uczestniczyły w naruszeniu od dnia 1 kwietnia 2000 r.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła domniemanie niewinności, przyjmując, iż uczestnictwo skarżących w naruszeniu rozpoczęło się w możliwie najwcześniejszym momencie.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest nieodostatecznie uzasadniona, wbrew wymogowi przewidzianemu w art. 296 TFUE.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/40

—

stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej, że skarżące są odpowiedzialne za jednolite, złożone i ciągłe naruszenie obejmujące zmowę między producentami europejskimi i zmowę w konfiguracji A/R, lub ewentualnie – znaczne obniżenie kwoty grzywny;

—

tytułem żądania ewentualnego – stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 8 lit. a)–c) decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała tam, że skarżące są odpowiedzialne za naruszenie w okresie od dnia 26 lipca 2006 r. do dnia 10 kwietnia 2008 r.;

—

tytułem dalszego żądania ewentualnego – stwierdzenie nieważności art. 2 lit. m) decyzji Komisji i obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżące, zważywszy na szczególnie ograniczone uczestnictwo skarżących w okresie od dnia 26 lipca 2006 r. do dnia 10 kwietnia 2008 r.;

—

stwierdzenie nieważności decyzji w całości, ponieważ opiera się ona w znacznym zakresie na dowodach zajętych nielegalnie w pomieszczeniach Nexans SA i Nexans France;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja nie wykazała jednolitego, złożonego i ciągłego naruszenia obejmującego porozumienie między azjatyckimi i europejskimi producentami przewidujące obowiązek trzymania się przez nich z dala od ich odnośnych rynków krajowych oraz porozumienie w sprawie podziału projektów w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) miedzy europejskie przedsiębiorstwa.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja dopuściła się błędów w ustaleniach faktycznych oraz naruszyła prawo przy stosowaniu art. 101 TFUE w zakresie, w jakim nie wykazała ona w zaskarżonej decyzji w sposób wystarczający pod względem prawnym uczestnictwa skarżących w naruszeniu przez cały czas jego trwania.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja naruszyła prawo i dopuściła się błędów w ocenie przy obliczaniu grzywny nałożonej na skarżące, jako że nałożona grzywna nie odzwierciedla wagi naruszenia i szczególnie ograniczonej roli skarżących przez znaczny czas jego trwania.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych oraz prawa do obrony, ponieważ zaskarżona decyzja opiera się w przeważającym zakresie na dowodach, które Komisja nielegalnie zajęła podczas kontroli w pomieszczeniach Nexans.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/41

—

obniżenie grzywny nałożonej na nią w art. 2 lit. o) decyzji z tytułu jej bezpośredniego uczestnictwa w kartelu od dnia 18 lutego 1999 r. do dnia 30 września 2001 r.;

—

stwierdzenie nieważności art. 2 lit. p) decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdza tam, że Fujikura jest solidarnie zobowiązana do zapłaty grzywny nałożonej na Viscas za okres od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 28 stycznia 2009 r.;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja popełniła błąd, wliczając wartość niezależnej sprzedaży spółek dominujących Viscas w 2004 r. do wartości sprzedaży wykorzystanej do obliczenia podstawowej kwoty grzywny. Skarżąca podnosi, że uczestniczyła ona jedynie w domniemywanym kartelu do dnia 30 września 2001 r. i że jej niezależna sprzedaż w 2004 r. nie była związana z kartelem.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, gdyż nie uwzględniła dostatecznie ograniczonego znaczenia japońskich przedsiębiorstw w ramach kartelu, gdy obliczała podstawową kwotę grzywny. Skarżąca podnosi, że skoro stała w obliczu poważnych przeszkód technicznych i handlowych w wejściu na rynek europejski, jej zobowiązanie do niekonkurowania w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) nie miało wpływu na skuteczność porozumień w sprawie podziału klientów w EOG między producentów europejskich. Dlatego też Komisja winna była bardziej zróżnicować współczynnik wagi naruszenia wykorzystany do obliczenia grzywien nałożonych na skarżącą (lub innych producentów azjatyckich) oraz na producentów europejskich.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja popełniła błąd, przyjmując odpowiedzialność skarżącej jako spółki dominującej za grzywnę nałożoną na Viscas również począwszy od dnia 1 stycznia 2005 r. Skarżąca twierdzi, że gdy w styczniu 2005 r. Viscas stała się w pełni funkcjonującym wspólnym przedsiębiorstwem, więzi prawne (na przykład sprawozdawczość), więzi organizacyjne (na przykład oddelegowanie stałych członków zarządu) oraz więzi ekonomiczne (na przykład poręczanie pożyczek) między Viscas a skarżącą stały się zbyt luźne, by Komisja mogła uznać, że skarżąca w dalszym ciągu wywierała decydujący wpływ na Viscas w okresie trwania naruszenia miedzy styczniem 2005 r. a styczniem 2009 r.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/42

—

stwierdzenie nieważności decyzji MS/sd[IPOL-COM-PETI D (2014) 14486] komisji ds. petycji Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r., którą zarządza się odrzucenie petycji przedstawionej w sprawie zamku Lónyay w Rusovcach (Słowacja),

—

nakazanie komisji ds. petycji Parlamentu Europejskiego rozpoznanie petycji i podjęcie prawem wymaganych kroków,

—

Obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/43

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 307/2014 z dnia 24 marca 2014 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 875/2013 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz określonej przetworzonej lub zakonserwowanej kukurydzy cukrowej w postaci ziaren pochodzącej z Tajlandii w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009;

—

nakazanie Radzie sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 875/2013, uwzględniając stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 307/2004;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, w którym strona skarżąca utrzymuje, że instytucje popełniły oczywisty błąd w ocenie i naruszyły art. 2 ust. 3 i 4 rozporządzenia Rady nr 1225/2009 (1), ponieważ nie przeprowadziły prawidłowej oceny okoliczności, czy sprzedaż krajowa River Kwai International Food Industry była dokonywania w zwykłym obrocie handlowym i czy w konsekwencji sprzedaż ta powinna stanowić podstawę obliczenia wartości normalnej River Kwai International Food Industry.

2.

Zarzut drugi, w którym strona skarżąca podnosi, że instytucje naruszyły art. 2 ust. 10 rozporządzenia Rady nr 1225/2009, ponieważ nie dokonały obiektywnego porównania ceny eksportowej stosowanej przez River Kwai International Food Industry z wartością normalną.

3.

Zarzut trzeci, w którym strona skarżąca twierdzi, że instytucje naruszyły art. 11 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 1225/2009, ponieważ nie przeprowadziły prawidłowej oceny domniemanej zmiany marginesu dumpingu River Kwai International Food Industry i trwałego charakteru takiej domniemanej zmiany.

4.

Zarzut czwarty, w którym strona skarżąca podnosi, że instytucje naruszyły art. 19 ust. 2 i art. 20 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 1225/2009, ponieważ nie dostarczyły stronie skarżącej mającego znaczenie streszczenia dowodów, w oparciu o które zamierzały zmienić margines dumpingu River Kwai International Food Industry, oraz nie przedstawiły jej ustaleń, na podstawie których zamierzały zmienić stosowane wobec River Kwai International Food Industry cło antydumpingowe.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/44

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji w sprawie C (2014) 2093 w zakresie, w jakim nadal należy stosować dyrektywę 2004/17/WE w odniesieniu do udzielania zamówień dotyczących niewymienionych w art. 1 decyzji wykonawczej usług pocztowych, o których wyłączenie wystąpiła skarżąca na podstawie art. 30 ust. 6 dyrektywy 2004/17/WE;

—

posiłkowo, jeżeli w opinii Sądu częściowe zaskarżenie zaskarżonej decyzji jest niedopuszczalne albo niemożliwe, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/45

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 111, s. 91) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 111, s. 33) w zakresie, w jakim na podstawie zaskarżonych aktów nazwisko skarżącego zostało umieszczone w wykazie osób i podmiotów, do których stosuje się środki ograniczające;

—

obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/46

—

Nakazanie w drodze orzeczenia wstępnego zapłaty odszkodowania przez Unię Europejską na podstawie art. 340 ust. [akapit] 2 TFUE z tytułu wszystkich szkód materialnych, jakie wszyscy skarżący ponieśli w okresie od 1 stycznia 2012 r. do chwili, w której skarżący rozpoczęli pracę w charakterze chorwackich woźnych sądowych zgodnie z art. 36 i załącznikiem VII pkt 1 aktu przystąpienia, który wiąże prawnie wszystkie 28 państw podpisujących traktat o przystąpieniu Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej, w tym Komisję od dnia 9 grudnia 2011 r., w konsekwencji tego, że Komisja Europejska nie wykonała obowiązku nadzorowania (monitoringu) wynikającego z art. 36 ust. 1 i 2 akt o przystąpieniu, mającego na celu zapewnienie, że Republika Chorwacji zagwarantuje rozpoczęcie wykonywania zawodu woźnego sądowego przez urzędników chorwackich z dniem 1 stycznia 2012 r., które to zobowiązanie zostało wprowadzone w trakcie negocjacji o przystąpieniu Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej w rozdziale 23 „Sądownictwo i prawa podstawowe”, wymienione w załączniku VII pkt 1 do akt przystąpienia „Szczególne zobowiązania podjęte przez Republikę Chorwacji podczas negocjacji akcesyjnych”, który stanowi „Dalsza skuteczna realizacja strategii i planu działania dotyczących reformy sądownictwa”.

—

Do czasu nabycie prawomocności orzeczenia wstępnego, o którym mowa w tiret pierwsze niniejszej skargi, o zawieszenie postępowania w kwestii łącznej wysokości szkody materialnej, za którą skarżący usiłują uzyskać odszkodowanie od Unii Europejskiej w drodze niniejszej skargi.

—

Po uzyskaniu prawomocności przez orzeczenie wstępne, o którym mowa w tiret pierwszym niniejszej skargi, po przeprowadzeniu rozprawy i przedstawieniu dowodów dotyczących ustalenia całej wysokości szkody materialnej, za którą skarżący dochodzą odszkodowania w niniejszej skardze, o nakazanie Unii Europejskiej zapłaty odszkodowania na rzecz każdego ze skarżących za poniesioną szkodę w konsekwencji sprzecznego z prawem niewykonania zobowiązania przez Komisję, o którym mowa w tiret pierwsze niniejszej skargi, to znaczy całej powstałej szkody (damnum emergens) wraz z utraconym zyskiem (lucrum cessans) skarżących poniesionej w okresie od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia przedstawienia przez Sąd ministerstwu skarbu państwa i ministerstwu sprawiedliwości odpowiednich wniosków, łącznie w wysokości 6 00  000,00 EUR za każdy rok kalendarzowy i dla każdego ze skarżących wraz odsetkami za zwłokę w wysokości 12 % rocznie liczonych:

—

Po uzyskaniu prawomocności przez orzeczenie wstępne, o którym mowa w tiret pierwszym niniejszej skargi, po przeprowadzeniu rozprawy i przedstawieniu odpowiednich dowodów dotyczących wysokości roszczenia, nakazanie Unii Europejskiej zapłaty kosztów postępowania na rzecz skarżących.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/47

—

stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej z dnia 30 kwietnia 2014 r. w sprawach R 240/2013-5 i R 303/2013-5, w zakresie w jakim dotyczy ona sprawy R 240/2013-5, oraz

—

obciążenie strony pozwanej własnymi kosztami oraz kosztami strony skarżącej.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/48

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie R 2324/2013-1;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/49

—

stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej istnienie pomocy państwa i nakazała jej odzyskanie od inwestorów AIE;

—

tytułem żądania ewentualnego, uwzględnienie przedstawionych argumentów i uznanie za bezskuteczny zawarty w art. 4.1 in fine nakaz odzyskania rzekomej pomocy jako sprzeczny z zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na to, że nakaz odzyskania pomocy nie może zostać skierowany wcześniej niż publikacja w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 21 września 2011 r. decyzji o wszczęciu postępowania; ponadto, przyjęcie istnienia po stronie spełniających obiektywne warunki AIE podlegających ochronie uzasadnionych oczekiwań odnośnie ulg podatkowych, które zostały zakwestionowane przed opublikowaniem w Dz.U. UE decyzji z 2006 r.;

—

stwierdzenie częściowej nieważności art. 2 tej decyzji i uznanie za niezgodną z prawem zaproponowaną w jej pkt 263 i 167 metodologię określania rzekomej korzyści, której wartość winni zwrócić inwestorzy i której wartość winna zostać ze względu na pewne nieuwzględnione okoliczności obniżona;

—

stwierdzenie nieważności art. 4.1 zaskarżonej decyzji ze względu na to, że przyjmując go Komisja ewidentnie przekroczyła przysługujące jej uprawnienia, gdyż przewiduje on wypłatę inwestorom odszkodowania w przypadku, gdy ustanowione w ramach systemu podatkowego stosowanego do niektórych umów leasingu finansowego, zwanego również hiszpańskim systemem leasingu podatkowego, ulgi podatkowe zostaną uznane za pomoc państwa;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/49

—

stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej istnienie pomocy państwa i nakazała jej odzyskanie od inwestorów;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1, 2 i 4.1 tej decyzji w zakresie, w jakim Komisja wskazała w nich tych inwestorów AIE jako beneficjentów pomocy, którzy winni dokonać jej zwrotu;

—

tytułem żądania ewentualnego, uznanie za bezskuteczny skierowany do inwestorów zawarty w art. 4.1 in fine nakaz odzyskania pomocy jako sprzeczny z zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań ze względu na to, że nakaz odzyskania pomocy nie może zostać skierowany wcześniej niż nastąpiła publikacja decyzji o wszczęciu postępowania;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2 tej decyzji i uznanie za niezgodną z prawem zaproponowaną w jej pkt 263 i 167 metodologię określania rzekomej korzyści, której wartość winni zwrócić inwestorzy i której wartość winna zostać ze względu na pewne wartości obniżona;

—

stwierdzenie nieważności art. 4.1 zaskarżonej decyzji dotyczącego „zakazu przenoszenia ciężaru odzyskania pomocy na inne podmioty” ze względu na to, że zawiera on rozstrzygnięcie w przedmiocie legalności zawieranych z podmiotami trzecimi postanowień umownych w przedmiocie kwot, jakie inwestorzy winni zwrócić państwu hiszpańskiemu, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/50

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie R 1230/2013 w całości;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/51

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 maja 2014 r. w sprawie R 1522/2013-4;

—

obciążenie strony pozwanej oraz drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą, jeśli wstąpi do sprawy w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/52

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 9 kwietnia 2014 r. w sprawie R 1523/2013-1;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/52

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 maja 2014 r. w sprawie R 1777/2013-4;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/53

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie R 1326/2013;

—

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/54

—

częściowe odrzucenie zgłoszenia zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 1 1 6 24  483 z dnia 13 sierpnia 2013 r. i stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 maja 2014 r. w sprawie R 1940/2013-4;

—

zarządzenie dopuszczenia do rejestracji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 1 1 6 24  483 (także) w odniesieniu do następujących usług:

—

obciążenia pozwanego kosztami postępowania w sprawie odwołania R 1940/2013-4 oraz kosztami niniejszego postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b), c) i d) rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 207/2009.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/55

—

stwierdzenie nieważności decyzji 2011/137/WPZiB i decyzji 2011/178/WPZiB;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości Rady w odniesieniu do umieszczenia skarżącego w wykazie osób objętych środkami ograniczającymi, ponieważ jego nazwisko nie zostało wymienione w rezolucjach Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych 1970 (2011) i 1973 (2011).

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia w zakresie, w jakim Rada ograniczyła się według skarżącego do oparcia się na wyżej wymienionych rezolucjach, nie uwzględniając sytuacji osobistej skarżącego.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa skarżącego do obrony i naruszenia zasady domniemania niewinności ze względu na brak postępowania kontradyktoryjnego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia praw podstawowych w zakresie, w jakim obejmując skarżącego środkami ograniczającymi, Rada ograniczyła niezgodnie z prawem według skarżącego jego swobodę przemieszczania się i jego prawo własności.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/55

—

stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Rady 2014/222/WPZiB z dnia 16 kwietnia 2014 r., w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczy i do wykluczenia jej z załącznika do tej decyzji;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 397/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w zakresie, w jakim ono jej dotyczy i do wykluczenia jej z załącznika do tego rozporządzenia, i

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ustaleniach faktycznych, na których opierają się zaskarżone przepisy, ponieważ pozbawione są one rzeczywistej podstawy faktycznej dowodowej.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku wykonania obowiązku uzasadnienia, ponieważ zaskarżone przepisy pozbawione są w odniesieniu do skarżącej uzasadnienia odnośnie do rzeczywistych podstaw, a przedstawione uzasadnienie jest nieprecyzyjne, niedokładne i ogólne, uniemożliwiając w ten sposób skarżącej prawidłowe sformułowanie obrony.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa i skutecznej ochrony sądowej w zakresie uzasadnienia przepisów, braku dowodów na podnoszone zarzuty oraz naruszenie prawa do obrony i prawa własności, ponieważ nie wykonano obowiązku uzasadnienia i obowiązku przedstawienia rzeczywistych dowodów, co ma wpływ na pozostałe prawa.

4.

Czwarty zarzut opiera się na przekroczeniu kompetencji, ponieważ istnieją wskazówki obiektywne, precyzyjne i zgodne, które pozwalają na stwierdzenie, że Rada nadużywając swojej pozycji w sprzeczny z prawem sposób przyjęła środki sankcjonujące dążąc do osiągniecia innych celów niż przez nią wskazane

5.

Piąty zarzut opiera się na nieprawidłowej wykładni przepisów prawa, które zastosowano, ponieważ dokonano zbyt szerokiej wykładni i zbyt szerokiego zastosowania, co jest niedopuszczalne w przypadku przepisów sankcjonujących.

6.

Szósty zarzut opiera się na naruszeniu prawa własności, ponieważ zostało ono ograniczone bez uzasadnienia i z naruszeniem zasady proporcjonalności.

7.

Siódmy zarzut opiera się na naruszeniu zasady równego traktowania, ponieważ naruszono pozycję konkurencyjną skarżącej, przy czym brak było powodów ku temu.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/56

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 maja 2014 r. w sprawie R 917/2013-4;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/57

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/58

8.9.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 303/58