Dziennik Urzędowy C 38/1 lu

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 1 grudnia 2015 r. – Parlament Europejski, Komisja Europejska/Rada Unii Europejskiej

(Sprawy połączone C-124/13 i C-125/13) (1)

([Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (UE) nr 1243/2012 - Wybór podstawy prawnej - Artykuł 43 ust. 2 i 3 TFUE - Decyzja mająca charakter polityczny - Długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza])

(2016/C 038/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: I. Liukkonen, L.G. Knudsen i R. Kaškina, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, K. Banks i A. Szmytkowska, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: E. Sitbon, A. de Gregorio Merino i A. Westerhof Löfflerová, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: M. Sampol Pucurull i N. Díaz Abad, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues, D. Colas, R. Coesme i C. Candat, pełnomocnicy), Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, M. Nowacki i A. Miłkowska, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność rozporządzenia Rady (UE) nr 1243/2012 z dnia 19 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1342/2008 ustanawiające długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza i połowów tych zasobów.

Skutki rozporządzenia nr 1243/2012 zostają utrzymane w mocy do czasu wejścia w życie w rozsądnym terminie nieprzekraczającym dwunastu miesięcy począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie ogłoszenia niniejszego wyroku nowego rozporządzenia wydanego na właściwej podstawie prawnej, to jest na podstawie art. 43 ust. 2 TFUE.

3)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

4)	Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska i Rzeczpospolita Polska ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U. C 156 z 1.6.2013.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/4

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 26 listopada 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – MedEval – Qualitäts-, Leistungs- und Struktur-Evaluierung im Gesundheitswesen GmbH

(Sprawa C-166/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 89/665/EWG - Zasady skuteczności i równoważności - Procedury odwoławcze w dziedzinie udzielania zamówień publicznych - Termin do wniesienia skargi - Przepisy krajowe uzależniające powództwo o odszkodowanie od uprzedniego stwierdzenia niezgodności z prawem procedury - Termin zawity, którego bieg rozpoczyna się niezależnie od powzięcia przez powoda wiadomości o bezprawności))

(2016/C 038/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: MedEval – Qualitäts-, Leistungs- und Struktur-Evaluierung im Gesundheitswesen GmbH

przy udziale: Bundesminister für Wissenschaft, Forschung und Wirtschaft, Hauptverband der österreichischen Sozialversicherungsträger, Pharmazeutische Gehaltskasse für Österreich

Sentencja

Prawo Unii Europejskiej, a w szczególności zasada skuteczności, sprzeciwia się przepisom krajowym, które uzależniają wystąpienie ze skargą o odszkodowanie w związku z naruszeniem normy prawa zamówień publicznych od wcześniejszego stwierdzenia niezgodności z prawem procedury w sprawie udzielenia danego zamówienia w związku z brakiem uprzedniego opublikowania ogłoszenia o zamówieniu, w wypadku gdy ten wniosek o stwierdzenie niezgodności z prawem jest obwarowany terminem zawitym sześciu miesięcy, którego bieg rozpoczyna się od dnia następującego po dniu udzielenia analizowanego zamówienia publicznego i to niezależnie od kwestii, czy występujący z wnioskiem mógł mieć wiedzę o istnieniu niezgodności z prawem, jaką była obarczona decyzja instytucji zamawiającej.

(1) Dz.U. C 282 z 25.8.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 grudnia 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht – Niemcy) – Pfotenhilfe-Ungarn e.V./Ministerium für Energiewende, Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume des Landes Schleswig-Holstein

(Sprawa C-301/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 1/2005 - Artykuł 1 ust. 5 - Ochrona zwierząt podczas transportu - Transport bezpańskich psów z jednego państwa członkowskiego do drugiego prowadzony przez stowarzyszenie ochrony zwierząt - Pojęcie „działalności gospodarczej” - Dyrektywa 90/425/EWG - Artykuł 12 - Pojęcie „pośrednika zaangażowanego w handel wewnątrzwspólnotowy”])

(2016/C 038/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Pfotenhilfe-Ungarn e.V.

Strona pozwana: Ministerium für Energiewende, Landwirtschaft, Umwelt und ländliche Räume des Landes Schleswig-Holstein

Przy udziale: Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

Sentencja

Pojęcie „działalności gospodarczej” w rozumieniu art. 1 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniającego dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1255/97 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono działalność taką jak ta, o której mowa w postępowaniu głównym, dotyczącą transportu bezpańskich psów z jednego państwa członkowskiego do drugiego prowadzonego przez stowarzyszenie pożytku publicznego celem powierzenia tych psów osobom, które zobowiązały się je przyjąć, w zamian za zapłatę przez te osoby kwoty pokrywającej zasadniczo koszty poniesione w tym celu przez to stowarzyszenie.

Pojęcie „pośrednika zaangażowanego w handel wewnątrzwspólnotowy” w rozumieniu art. 12 dyrektywy Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego, zmienionej dyrektywą Rady 92/60/EWG z dnia 30 czerwca 1992 r., należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono między innymi stowarzyszenie pożytku publicznego, które transportuje bezpańskie psy z jednego państwa członkowskiego do drugiego celem powierzenia tych psów osobom, które zobowiązały się je przyjąć, w zamian za zapłatę przez te osoby kwoty pokrywającej zasadniczo koszty poniesione w tym celu przez to stowarzyszenie.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/6

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 grudnia 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Ráckevei Járásbíróság – Węgry) – Banif Plus Bank Zrt./Márton Lantos, Mártonné Lantos

(Sprawa C-312/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2004/39/WE - Artykuł 4 ust. 1 i art. 19 ust. 4, 5 i 9 - Rynki instrumentów finansowych - Pojęcie „usług inwestycyjnych i działalności inwestycyjnej” - Przepisy zapewniające ochronę inwestora - Zobowiązania dotyczące prowadzenia działalności w przypadku świadczenia usług inwestycyjnych na rzecz klientów - Obowiązek oceny adekwatności lub właściwego charakteru świadczonej usługi - Umowne skutki braku poszanowania tego obowiązku - Umowa kredytu konsumenckiego - Pożyczka denominowana w walucie obcej - Uruchomienie i zwrot pożyczki w walucie krajowej - Postanowienia dotyczące kursów wymiany walut))

(2016/C 038/07)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Ráckevei Járásbíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Banif Plus Bank Zrt.

Strony pozwane: Márton Lantos, Mártonné Lantos

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 pkt 2 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych, zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 93/22/EWG, należy interpretować w ten sposób, że z zastrzeżeniem weryfikacji dokonanej przez sąd odsyłający, nie stanowią usługi lub działalności inwestycyjnej w rozumieniu tego przepisu niektóre transakcje wymiany, dokonywane przez instytucję kredytową na podstawie postanowień umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, takiej jak umowa w postępowaniu głównym, polegające na określeniu kwoty kredytu na podstawie kursu kupna waluty mającego zastosowanie przy uruchomieniu środków oraz ustaleniu wysokości rat na podstawie kursu sprzedaży wspomnianej waluty mającego zastosowanie przy obliczaniu każdej raty.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/6

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 26 listopada 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – Verein für Konsumenteninformation/A1 Telekom Austria AG

(Sprawa C-326/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2002/22/WE - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Prawa użytkowników - Prawo abonentów do wycofania się z umowy bez ponoszenia kar - Zmiana opłat wynikająca z warunków umowy - Podwyższenie opłaty w przypadku podwyższenia cen konsumpcyjnych))

(2016/C 038/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Verein für Konsumenteninformation

Strona pozwana: A1 Telekom Austria AG

Sentencja

Artykuł 20 ust. 2 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/136/WE z dnia 25 listopada 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że zmiana opłat za świadczenie usług związanych z sieciami lub usług łączności elektronicznej, następująca na podstawie postanowienia o waloryzacji opłat, które jest zawarte w ogólnych warunkach umów stosowanych przez przedsiębiorstwo świadczące te usługi i które przewiduje, że taka waloryzacja jest zależna od obiektywnego wskaźnika cen konsumpcyjnych ustalonego przez instytucję publiczną, nie stanowi „zmiany warunków umowy” w rozumieniu tego przepisu, uprawniającej abonenta do wycofania się z umowy bez ponoszenia kar.

(1) Dz.U. C 339 z 29.9.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 grudnia 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Bruxelles – Belgia) – Quenon K. SPRL/Beobank SA, dawniej Citibank Belgium SA, Metlife Insurance SA, dawniej Citilife SA

(Sprawa C-338/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Przedstawiciele handlowi działający na własny rachunek - Dyrektywa 86/653/EWG - Artykuł 17 ust. 2 - Rozwiązanie umowy agencyjnej przez zleceniodawcę - Świadczenie wyrównawcze na rzecz przedstawiciela - Zakaz łączenia systemu świadczenia wyrównawczego z tytułu pozyskania klienteli i systemu odszkodowania - Prawo przedstawiciela do odszkodowania uzupełniającego w stosunku do świadczenia wyrównawczego z tytułu pozyskania klienteli - Przesłanki))

(2016/C 038/09)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Quenon K. SPRL

Strona pozwana: Beobank SA, dawniej Citibank Belgium SA, Metlife Insurance SA, dawniej Citilife SA

Sentencja

Artykuł 17 ust. 2 dyrektywy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym w następstwie rozwiązania umowy agencyjnej przedstawiciel ma prawo jednocześnie do świadczenia wyrównawczego z tytułu pozyskania klienteli, ograniczonego maksymalnie do jego jednorocznego wynagrodzenia, oraz – w przypadku gdy świadczenie to nie pokrywa całości rzeczywiście poniesionej szkody – do otrzymania odszkodowania uzupełniającego, o ile takie uregulowanie nie prowadzi do podwójnego zrekompensowania przedstawiciela z tytułu utraty prowizji wskutek rozwiązania wspomnianej umowy.

Artykuł 17 ust. 2 lit. c) dyrektywy 86/653 należy interpretować w ten sposób, iż nie uzależnia on przyznania odszkodowania od wykazania, że zleceniodawca dopuścił się zawinionego zachowania pozostającego w związku przyczynowym z podnoszoną szkodą, lecz wymaga, aby podnoszona szkoda była inna od tej naprawionej w drodze świadczenia wyrównawczego z tytułu pozyskania klienteli.

(1) Dz.U. C 339 z 29.9.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/8

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 26 listopada 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā Tiesa – Łotwa) – SIA „Maxima Latvija”/Konkurences padome

(Sprawa C-345/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Artykuł 101 ust. 1 TFUE - Stosowanie analogicznego uregulowania krajowego - Właściwość Trybunału - Pojęcie „porozumienia mającego na celu ograniczenie konkurencji” - Umowy dzierżawy - Centra handlowe - Przysługujące najemcy referencyjnemu uprawnienie do sprzeciwu wobec wynajmu powierzchni handlowych osobom trzecim))

(2016/C 038/10)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SIA „Maxima Latvija”

Strona pozwana: Konkurences padome

Sentencja

Artykuł 101 ust. 1 TFUE należy interpretować w taki sposób, że okoliczność, iż umowa dzierżawy znajdującego się w centrum handlowym lokalu wielkopowierzchniowego zawiera postanowienie uprawniające najemcę do sprzeciwienia się wynajmowi znajdujących się w tym centrum powierzchni handlowych innym najemcom, nie skutkuje sama w sobie tym, że celem tej umowy jest ograniczenie konkurencji w rozumieniu tego postanowienia.

Umowy dzierżawy takie jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym mogą zostać uznane za mające znamiona porozumienia, którego skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE, jeśli po przeprowadzeniu pogłębionej analizy kontekstu ekonomicznego i prawnego, w jaki wpisują się te umowy, a także cech szczególnych danego rynku referencyjnego, okaże się, że znacząco przyczyniają się one do ewentualnego wprowadzenia barier na tym rynku. To, w jakim stopniu każda z tych umów przyczynia się do tego wprowadzenia barier, jest uzależnione od zajmowanej przez strony umów pozycji rynkowej oraz czasu, na jaki umowy te są zawierane.

(1) Dz.U. C 329 z 22.9.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/9

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 26 listopada 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – SC Total Waste Recycling SRL/Országos Környezetvédelmi és Természetvédelmi Főfelügyelőség

(Sprawa C-487/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Środowisko - Odpady - Przemieszczanie - Rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 - Przemieszczanie wewnątrz Unii Europejskiej - Punkt wjazdu inny niż punkt przewidziany w dokumencie zgłoszeniowym i w uprzedniej zgodzie - Istotna zmiana charakterystyki przemieszczania odpadów - Nielegalne przemieszczanie - Proporcjonalność grzywny administracyjnej])

(2016/C 038/11)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SC Total Waste Recycling SRL

Strona pozwana: Országos Környezetvédelmi és Természetvédelmi Főfelügyelőség

Sentencja

Artykuł 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 669/2008 z dnia 15 lipca 2008 r., winien być interpretowany w ten sposób, że przemieszczanie do państwa tranzytu odpadów takich jak te, o których mowa w załączniku IV do tego rozporządzenia, przez przejście graniczne inne niż przejście wskazane w dokumencie zgłoszeniowym, na które właściwe organy wyraziły zgodę, należy uznać za istotną zmianę dotyczącą charakterystyki lub warunków przemieszczania, na które wydana została zgoda, w związku z czym fakt, iż właściwe organy nie zostały zawiadomione o tej zmianie, ma ten skutek, że przemieszczanie odpadów jest nielegalne, ponieważ odbywa się „w sposób, który nie jest zgodny z [tym] określonym w dokumencie zgłoszeniowym” w rozumieniu art. 2 pkt 35 lit. d) tego rozporządzenia.

Artykuł 50 ust. 1 rozporządzenia nr 1013/2006, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 669/2008, zgodnie z którym sankcje stosowane przez państwa członkowskie za naruszenie przepisów tego rozporządzenia muszą być proporcjonalne, należy interpretować w ten sposób, że nałożenie grzywny za przemieszczanie do państwa tranzytu odpadów takich jak te, o których mowa w załączniku IV do rzeczonego rozporządzenia, przez przejście graniczne inne niż przejście wskazane w dokumencie zgłoszeniowym, na które właściwe organy wyraziły zgodę, jeśli kwota podstawowa tej grzywny odpowiada kwocie grzywny nakładanej w przypadku naruszenia obowiązku uzyskania zgody i dokonania uprzedniego pisemnego zgłoszenia, może zostać uznane za proporcjonalne tylko wówczas, gdy okoliczności charakteryzujące popełnione naruszenie pozwalają stwierdzić, że chodzi o naruszenia o jednakowej wadze. Sąd krajowy winien sprawdzić, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności faktyczne i prawne charakteryzujące rozpatrywaną przez niego sprawę, a w szczególności ryzyko, jakie może zaistnieć w wyniku naruszenia w dziedzinie ochrony środowiska i zdrowia ludzi, czy kwota grzywny nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów polegających na zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony środowiska i zdrowia ludzi.

(1) Dz.U. C 7 z 12.1.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/10

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 26 listopada 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Autónoma del País Vasco – Hiszpania) – Administrador de Infraestructuras Ferroviarias (ADIF)/Luis Aira Pascual, Algeposa Terminales Ferroviarios SL, Fondo de Garantía Salarial

(Sprawa C-509/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2001/23/WE - Artykuł 1 ust. 1 - Przejęcia przedsiębiorstw - Ochrona praw pracowniczych - Obowiązek przejęcia pracowników przez przejmującego - Przedsiębiorstwo publiczne świadczące usługę publiczną - Świadczenie usługi przez inne przedsiębiorstwo na podstawie umowy o zarządzanie usługami publicznymi - Decyzja o nieprzedłużeniu tej umowy po wygaśnięciu - Utrzymanie tożsamości jednostki gospodarczej - Działalność zasadniczo opierająca się na sprzęcie - Brak przejęcia personelu))

(2016/C 038/12)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Autónoma del País Vasco

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Administrador de Infraestructuras Ferroviarias (ADIF)

Strona pozwana: Luis Aira Pascual, Algeposa Terminales Ferroviarios SL, Fondo de Garantía Salarial

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów należy interpretować w ten sposób, że zakresem zastosowania tej dyrektywy jest objęta sytuacja, w której przedsiębiorstwo publiczne prowadzące działalność gospodarczą polegającą na przeładunku jednostek transportu intermodalnego powierza w drodze umowy o zarządzanie usługami publicznymi wykonywanie tej działalności innemu przedsiębiorstwu, udostępniając mu niezbędną infrastrukturę i niezbędny sprzęt, których jest właścicielem, a następnie postanawia rozwiązać tę umowę bez przejmowania personelu tego ostatniego przedsiębiorstwa ze względu na to, że od tej chwili samo będzie prowadziło wspomnianą działalność za pomocą własnego personelu.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/10

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 26 listopada 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Hauptzollamt Frankfurt am Main/Duval GmbH & Co. KG

(Sprawa C-44/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Unia celna i Wspólna taryfa celna - Klasyfikacja taryfowa - Nomenklatura scalona - Pozycja 9025 - Pojęcie termometru - Wskaźniki ekspozycji na określoną wcześniej temperaturę reakcji do jednorazowego użytku))

(2016/C 038/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hauptzollamt Frankfurt am Main

Strona pozwana: Duval GmbH & Co. KG

Sentencja

Pozycję 9025 Nomenklatury scalonej zamieszczonej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1549/2006 z dnia 17 października 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ona wskaźniki temperatury otoczenia wykonane z papieru, pokryte ewentualnie folią plastikową, które tak jak produkty będące przedmiotem postępowania głównego wskazują poprzez zmianę w sposób nieodwracalny zabarwienia i bez możliwości kolejnego użycia, czy osiągnięte zostały określone wartości temperatury.

(1) Dz.U. C 127 20.4.2015

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/12

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 6 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Ministero dell'Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero della Salute, Ministero dello Sviluppo economico/Ediltecnica SpA

(Sprawa C-592/13) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Artykuł 191 ust. 2 TFUE - Dyrektywa 2004/35/WE - Odpowiedzialność za środowisko naturalne - Przepisy krajowe nieprzewidujące możliwości nałożenia przez administrację na właścicieli zanieczyszczonych nieruchomości, którzy nie przyczynili się do tego zanieczyszczenia, obowiązku wykonania środków zapobiegawczych i zaradczych i przewidujące tylko obowiązek zwrotu kosztów działań podjętych przez administrację - Zgodność z zasadami „zanieczyszczający płaci”, ostrożności, działania zapobiegawczego, naprawiania szkody w pierwszym rzędzie u źródła))

(2016/C 038/15)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ministero dell'Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero della Salute, Ministero dello Sviluppo economico

Strona pozwana: Ediltecnica SpA

Sentencja

Dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które w sytuacji, gdy jest niemożliwe zidentyfikowanie podmiotu odpowiedzialnego za zanieczyszczenie nieruchomości lub wyegzekwowanie od tego podmiotu środków zaradczych, nie pozwalają właściwemu organowi na nałożenie obowiązku wykonania środków zapobiegawczych i zaradczych na właściciela tej nieruchomości, który nie jest odpowiedzialny za zanieczyszczenie, i jest on tylko zobowiązany do zwrotu kosztów działań podjętych przez właściwy organ w granicach wartości rynkowej terenu określonej po zakończeniu działań.

(1) Dz.U. C 52 z 22.2.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/12

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 6 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Tamoil Italia SpA/Ministero dell’Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare

(Sprawa C-156/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Artykuł 191 ust. 2 TFUE - Dyrektywa 2004/35/WE - Odpowiedzialność za środowisko naturalne - Przepisy krajowe nieprzewidujące możliwości nałożenia przez administrację na właścicieli zanieczyszczonych nieruchomości, którzy nie przyczynili się do tego zanieczyszczenia, obowiązku wykonania środków zapobiegawczych i zaradczych oraz przewidujące jedynie obowiązek zwrotu kosztów działań podjętych przez administrację - Zgodność z zasadami „zanieczyszczający płaci”, ostrożności, działania zapobiegawczego i naprawiania szkody w środowisku w pierwszym rzędzie u źródła))

(2016/C 038/16)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Tamoil Italia SpA

Strona pozwana: Ministero dell’Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare

przy udziale: Provincia di Venezia, Comune di Venezia, Regione Veneto

Sentencja

Dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które w sytuacji gdy jest niemożliwe zidentyfikowanie podmiotu odpowiedzialnego za zanieczyszczenie nieruchomości lub wyegzekwowanie od tego podmiotu środków zaradczych, nie pozwalają właściwemu organowi na nałożenie obowiązku wykonania środków zapobiegawczych i zaradczych na właściciela tej nieruchomości, który nie jest odpowiedzialny za zanieczyszczenie, i jest on tylko zobowiązany do zwrotu kosztów działań podjętych przez właściwy organ w granicach wartości rynkowej terenu określonej po zakończeniu działań.

(1) Dz.U. C 194 z 24.6.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/13

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 30 września 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szekszárdi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – Jácint Gábor Balogh/Nemzeti Adó- és Vámhivatal Dél-dunántúli Regionális Adó Főigazgatósága

(Sprawa C-424/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Podatek VAT - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 213 i 214 - Brak zgłoszenia podjęcia działalności gospodarczej - Zwolnienie dla małych przedsiębiorstw - Sankcje))

(2016/C 038/17)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Szekszárdi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Jácint Gábor Balogh

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Dél-dunántúli Regionális Adó Főigazgatósága

Sentencja

Artykuł 213 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym nakładającym na podatnika obowiązek zgłoszenia podjęcia działalności gospodarczej, gdy przychody z tej działalności nie przekraczają progu zwolnienia dla małych przedsiębiorstw, a podatnik nie zamierza prowadzić działalności podlegającej opodatkowaniu.

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że nie stoi na przeszkodzie stosowaniu kary grzywny administracyjnej w przypadku braku poszanowania przez podatnika ciążącego na nim obowiązku zgłoszenia podjęcia działalności gospodarczej, gdy przychody z tej działalności nie przekraczają pułapu zwolnienia dla małych przedsiębiorstw. Do sądu odsyłającego należy dokonanie oceny, czy sankcja nałożona w postępowaniu głównym jest zgodna z zasadą proporcjonalności.

(1) Dz.U. C 439 z 8.12.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/14

Postanowienie Trybunału (trzecia izba) z dnia 6 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Torino – Włochy) – Ford Motor Company/Wheeltrims srl

(Sprawa C-500/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Wzory - Dyrektywa 98/71/WE - Artykuł 14 - Rozporządzenie (WE) nr 6/2002 - Artykuł 110 - Klauzula „naprawy” - Używanie znaku towarowego bez zgody właściciela w odniesieniu do części zamiennych lub akcesoriów dla pojazdów, identycznych z towarami, dla których znak ten został zarejestrowany])

(2016/C 038/18)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale ordinario di Torino

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ford Motor Company

Strona pozwana: Wheeltrims srl

Sentencja

Artykuł 14 dyrektywy 98/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. w sprawie prawnej ochrony wzorów i art. 110 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych należy interpretować w ten sposób, że nie zezwalają one, na zasadzie odstępstwa od przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych i rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, producentowi części zamiennych i akcesoriów do samochodów, takich jak kołpaki, na umieszczanie na swoich produktach oznaczenia identycznego z zarejestrowanym przez producenta samochodów znakiem towarowym, między innymi dla takich towarów, bez zgody tego producenta, na tej podstawie, że użycie znaku towarowego w taki sposób stanowi jedyny środek naprawy danego pojazdu poprzez odtworzenie jego oryginalnego wyglądu jako produktu złożonego.

(1) Dz.U. C 46 z 9.2.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/14

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 6 października 2015 r. – Schutzgemeinschaft Milch und Milcherzeugnisse e.V./Komisja Europejska, Królestwo Niderlandów, Nederlandse Zuivelorganisatie

(Sprawa C-517/14 P) (1)

([Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Rolnictwo - Rozporządzenie (WE) nr 510/2006 - Rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych - Rejestracja nazwy „Edam Holland” - Producenci używający nazwy „edam” - Brak interesu prawnego])

(2016/C 038/19)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Schutzgemeinschaft Milch und Milcherzeugnisse e.V. (przedstawiciele: M. Loschelder i V. Schoene, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Schima, J. Guillem Carrau i G. von Rintelen, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: B. Koopman i M. Bulterman, pełnomocnicy), Nederlandse Zuivelorganisatie (przedstawiciele: P. van Ginneken i G. Béquet, advocaten)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie zostaje oddalone.

2)	Schutzgemeinschaft Milch und Milcherzeugnisse e.V. zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Królestwo Niderlandów i Nederlandse Zuivelorganisatie pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/15

(Sprawa C-519/14 P) (1)

((Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Rolnictwo - Rozporządzenie (WE) nr 510/2006 - Rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych - Rejestracja nazwy „Gouda Holland” - Producenci używający nazwy „gouda” - Brak interesu prawnego))

(2016/C 038/20)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Schutzgemeinschaft Milch und Milcherzeugnisse e.V. (przedstawiciele: M. Loschelder i V. Schoene, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Schima, J. Guillem Carrau i G. von Rintelen, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. Bulterman i B. Koopman, pełnomocnicy), Nederlandse Zuivelorganisatie (przedstawiciele: P. van Ginneken i G. Béquet, advocaten)

Sentencja

1.	Odwołanie zostaje oddalone.

2.	Schutzgemeinschaft Milch und Milcherzeugnisse e.V. zostaje obciążona kosztami postępowania.

3.	Królestwo Niderlandów i Nederlandse Zuivelorganisatie pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 16 z 19.1.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/15

Postanowienie Trybunału (druga izba) z dnia 22 października 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka

(Sprawa C-530/14 P) (1)

((Odwołanie - Pomoc państwa - Kasyna greckie - Regulacja przewidująca wynoszące 80 % obciążenie pobierane od opłat za wejście w różnej wysokości - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Pojęcie pomocy państwa - Korzyść - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne))

(2016/C 038/21)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouchagiar i P.J. Loewenthal, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Republika Grecka (przedstawiciele: K. Boskovits i P. Mylonopoulos, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w części oddalone.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 26 z 26.1.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/16

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 1 grudnia 2015 r. – Aguy Clement Georgias, Trinity Engineering (Private) Ltd, Georgiadis Trucking (Private) Ltd/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

(Sprawa C-545/14 P) (1)

((Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Skarga o odszkodowanie - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Zimbabwe - Wykreślnie zainteresowanego z wykazu osób i podmiotów, których te środki dotyczą - Naprawienie szkody, jaka miała zostać poniesiona))

(2016/C 038/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Aguy Clement Georgias, Trinity Engineering (Private) Ltd, Georgiadis Trucking (Private) Ltd (przedstawiciele: H. Mercer QC, I. Quirk, Barrister)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: G. Étienne i B. Driessen, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Bartelt i M. Konstantinidis, pełnomocnicy),

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Aguy Clement Georgias, Trinity Engineering (Private) Ltd i Georgiadis Trucking (Private) Ltd zostają obciążeni, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej i Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 46 z 9.2.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/17

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 19 listopada 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Oradea – Rumunia) – Dumitru Tarcău, Ileana Tarcău/Banca Comercială Intesa Sanpaolo România SA i in.

(Sprawa C-74/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/EWG - Artykuł 1 ust. 1 i art. 2 lit. b) - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Umowy poręczenia i gwarancji na nieruchomości zawarte z instytucją kredytową przez osoby fizyczne działające w celach niemieszczących się w ramach ich działalności zawodowej i niemające powiązań funkcjonalnych ze spółką handlową, na rzecz której wystąpili jako gwaranci względnie poręczyciele))

(2016/C 038/25)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Oradea

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Dumitru Tarcău, Ileana Tarcău

Strona pozwana: Banca Comercială Intesa Sanpaolo România SA Arad, Banca Comercială Intesa Sanpaolo România SA – Sucursala Baia Mare, Cristian Tarcău, Corina Tarcău, SC Magenta, w likwidacji, SC Crisco SRL

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 i art. 2 lit. b) dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że dyrektywa ta może mieć zastosowanie do umowy gwarancji na nieruchomości lub poręczenia zawartej pomiędzy osobą fizyczną i instytucją kredytową w celu zagwarantowania zobowiązań spółki handlowej powziętych względem rzeczonej instytucji w ramach umowy kredytu, jeżeli taka osoba fizyczna działała w celach niezwiązanych z jej działalnością zawodową i nie ma powiązań funkcjonalnych z tą spółką.

(1) Dz.U. C 171 z 26.5.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/18

Postanowienie Trybunału dziewiąta izba) z dnia 21 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský súd v Košiciach – Słowacja) – Kovozber s. r. o./Daňový úrad Košice

(Sprawa C-120/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postepowania przed Trybunałem - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 183 - Zwrot nadpłaconego podatku VAT - Przepisy krajowe przewidujące naliczenie odsetek za zwłokę w odniesieniu do zwrotu nadpłaconego podatku VAT dopiero z upływem dziesięciodniowego terminu po zakończeniu postępowania kontroli podatkowej))

(2016/C 038/26)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Krajský súd v Košiciach

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Kovozber s. r. o.

Strona pozwana: Daňový úrad Košice

Sentencja

Artykuł 183 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu takiemu jak to będące przedmiotem sporu w postepowaniu głównym, przewidującemu naliczenie odsetek za zwłokę w odniesieniu do zwrotu nadpłaconego podatku od wartości dodanej dopiero z upływem dziesięciodniowego terminu po zakończeniu postępowania kontroli podatkowej.

(1) Dz.U. C 213 z 29.6.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/19

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 17 listopada 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Autónoma del País Vasco – Hiszpania) – María Pilar Plaza Bravo/Servicio Público de Empleo Estatal Dirección Provincial de Álava

(Sprawa C-137/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Dyrektywa 79/7/EWG - Artykuł 4 ust. 1 - Równe traktowanie pracowników płci męskiej i pracowników płci żeńskiej - Pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy, w przeważającej części będący pracownikami płci żeńskiej - Uregulowanie krajowe przewidujące maksymalną wysokość świadczenia z tytułu bezrobocia - Uregulowanie odwołujące się, w celu ustalenia tej wysokości, do relacji między czasem pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy a czasem pracy pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy))

(2016/C 038/27)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Autónoma del País Vasco

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: María Pilar Plaza Bravo

Strona pozwana: Servicio Público de Empleo Estatal Dirección Provincial de Álava

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego nie sprzeciwia się, w okolicznościach takich jak rozpatrywane w niniejszej sprawie, uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym w celu obliczenia wysokości świadczenia z tytułu całkowitego bezrobocia przysługującego pracownikowi w związku z utratą jego jedynego zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy do ustawowej maksymalnej wysokości tego świadczenia stosuje się współczynnik redukcyjny odpowiadający procentowemu udziałowi czasu pracy pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy w stosunku do czasu pracy porównywalnego pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy.

(1) Dz.U. C 178 z 1.6.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/19

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 23 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação de Lisboa – Portugalia) – Cruz & Companhia Lda/Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas IP (IFAP), Caixa Central – Caixa Central de Crédito Agrícola Mútuo CRL

(Sprawa C-152/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postepowania przed Trybunałem - Rolnictwo - Wspólna organizacja rynków - Rozporządzenie (EWG) nr 3665/87 - Artykuł 4 ust. 1 i art. 13 - Rozporządzenie (EWG) nr 2220/85 - Artykuł 19 ust. 1 lit. a) - Warunki zwolnienia zabezpieczenia ustanowionego w celu zapewnienia zwrotu zaliczki - Przesłanki przyznania refundacji - Solidna i właściwa jakość handlowa wywożonych produktów - Uwzględnienie w celu przyznania refundacji okoliczności faktycznych ustalonych przez właściwy organ w wyniku kontroli, która ma miejsce po faktycznym wywozie i odprawie celnej produktów - Wykładnia wyroku Cruz & Companhia (C-128/13, EU:C:2014:2432)))

(2016/C 038/28)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação de Lisboa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Cruz & Companhia Lda

Strona pozwana: Instituto de Financiamento da Agricultura e Pescas IP (IFAP), Caixa Central – Caixa Central de Crédito Agrícola Mútuo CRL

Sentencja

Artykuł 19 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2220/85 z dnia 22 lipca 1985 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu zabezpieczeń w odniesieniu do produktów rolnych, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 3403/93 z dnia 10 grudnia 1993 r. należy interpretować w ten sposób, że ustanowiona przez eksportera w celu zapewnienia zwrotu zaliczki otrzymanej na poczet refundacji wywozowej gwarancja może zostać uruchomiona w przypadku gdy w wyniku kontroli przeprowadzonej po faktycznym wywozie i odprawie celnej odnośnych produktów ustalono, że któraś z pozostałych przesłanek przyznania tej refundacji, w szczególności przesłanka dotycząca solidnej i właściwej jakości handlowej wywożonych produktów, przewidziana w art. 13 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1829/94 z dnia 26 lipca 1994 r., nie jest spełniona.

(1) Dz.U. C 205 z 22.6.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/20

Postanowienie Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 września 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam – Niderlandy) – Openbaar Ministerie/A.

(Sprawa C-463/15 PPU) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Europejski nakaz aresztowania - Artykuł 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 - Warunki wykonania - Krajowe prawo karne uzależniające wykonanie europejskiego nakazu aresztowania, oprócz wymogu podwójnej odpowiedzialności karnej, od warunku, żeby zarzucany czyn był w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego zagrożony karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym polegającym na pozbawieniu wolności o górnej granicy co najmniej 12 miesięcy))

(2016/C 038/29)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Openbaar Ministerie

Strona pozwana: A.

Sentencja

Artykuł 2 ust. 4 i art. 4 pkt 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby przekazanie na podstawie europejskiego nakazu aresztowania było uzależnione w państwie członkowskim wykonującym nakaz nie tylko od warunku, żeby czyn, w przypadku którego wydany został europejski nakaz aresztowania, stanowił przestępstwo w świetle prawa tego państwa członkowskiego, ale również żeby był on w świetle tego samego prawa zagrożony karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 12 miesięcy

(1) Dz.U. C 363 z 3.11.2015

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 21 października 2015 r. – J.J. de Lange/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-548/15)

(2016/C 038/31)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: J.J. de Lange

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 dyrektywy Rady 2000/78/WE (1) z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do korzyści podatkowej przewidzianej w przepisach podatkowych, na podstawie których pod określonymi warunkami można dokonać odliczenia kosztów studiów od dochodu podlegającego opodatkowaniu?

W razie udzielania odpowiedzi przeczącej na pierwsze pytanie prejudycjalne:

Czy zasadę niedyskryminacji ze względu na wiek jako ogólną zasadę prawa Unii należy zastosować do korzyści podatkowej, na podstawie której wydatki na kształcenie tylko pod określonymi warunkami podlegają odliczeniu podatkowemu, nawet wtedy, gdy korzyść ta nie jest objęta przedmiotowym zakresem stosowania dyrektywy 2000/78/WE, a wymieniona regulacja nie służy wykonaniu prawa Unii?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze lub drugie pytanie prejudycjalne:

a)	Czy odmienne traktowanie niezgodne z zasadą niedyskryminacji ze względu na wiek jako ogólną zasadą prawa Unii może być uzasadnione w sposób przewidziany w art. 6 dyrektywy 2000/78/WE?

b)	Jeśli tak nie jest, jakie kryteria obowiązują przy stosowaniu tej zasady lub w odniesieniu do uzasadnienia rozróżnienia w zależności od wieku?

a)	Czy art. 6 dyrektywy 2000/78/WE lub zasadę niedyskryminacji ze względu na wiek należy interpretować w ten sposób, że odmienne traktowanie ze względu na wiek może być uzasadnione, gdy podstawa tego odmiennego traktowania dotyczy tylko części przypadków, które są objęte wymienionym rozróżnieniem?

b)	Czy rozróżnienie w zależności od wieku może być uzasadnione stanowiskiem ustawodawcy, zgodnie z którym od określonego wieku korzyść podatkowa nie musi być dostępna, gdyż osoba ubiegająca się o nią ponosi „własną odpowiedzialność” za osiągnięcie celu, którego realizacji ma służyć ta korzyść?

(1) Dz.U. L 303, s. 16.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Craiova (Rumunia) w dniu 28 października 2015 r. – Fondul Proprietatea SA/Societatea Complexul Energetic Oltenia SA (CE Oltenia)

(Sprawa C-556/15)

(2016/C 038/32)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Craiova

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Fondul Proprietatea SA

Strona pozwana: Societatea Complexul Energetic Oltenia SA (CE Oltenia)

Pytania prejudycjalne

Czy art. 107 TFUE należy interpretować w ten sposób, że udział spółki Complexul Energetic Oltenia SA w kapitale zakładowym spółki celowej Hidro Tarniţa SA, której celem jest budowa elektrowni wodnej Tarnița-Lăpuștești i zarządzanie nią, stanowi pomoc państwa dla producentów energii wiatrowej i słonecznej zważywszy, że deklarowanym celem projektu jest zapewnienie optymalnych warunków dla instalacji większej mocy w elektrowniach produkujących takie rodzaje energii, a więc: i) czy chodzi o środek finansowany przez państwo lub przy użyciu zasobów państwowych, ii) czy ma on charakter selektywny i iii) czy ma wpływ na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi?

2)	W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy taka pomoc państwa podlegała obowiązkowi zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 TFUE?

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 3 listopada 2015 r. – Onix Asigurări SA/Istituto per la Vigilanza Sulle Assicurazioni (Ivass)

(Sprawa C-559/15)

(2016/C 038/33)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Onix Asigurări SA

Strona pozwana: Istituto per la Vigilanza Sulle Assicurazioni (Ivass)

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo wspólnotowe, a w szczególności art. 40 ust. 6 dyrektywy 92/49/EWG (1), komunikat Komisji dotyczący interpretacji 2000/C/43/03 – pkt 5 oraz wspólnotowa zasada home country control sprzeciwiają się przyjętej w orzecznictwie wykładni (dotyczącej art. 193 ust. 4 codice delle assicurazioni private [kodeksu ubezpieczeń prywatnych], zatwierdzonego dekretem ustawodawczym z dnia 7 września 2005 r. nr 209, podzielanej przez sąd odsyłający), zgodnie z którą organ nadzoru przyjmującego państwa, w którym zakład ubezpieczeń korzysta ze swobody świadczenia usług może, w trybie pilnym w celu ochrony interesów ubezpieczonych i podmiotów mających prawo do świadczeń z tytułu ubezpieczenia, wydawać nakazy zaprzestania, na mocy których zakazuje w szczególności zawierania nowych umów na terytorium przyjmującego państwa, których podstawą jest niespełnienie podmiotowej przesłanki koniecznej w celu wydania zezwolenia na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej, a w szczególności przesłanki dotyczącej nienagannej reputacji, która to przesłanka nie była spełniona lub przestaje być spełniona, zgodnie z oceną przyjętą w ramach swobodnego uznania?

(1) Dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniająca dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (Dz.U. L 228, s. 1).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 30 października 2015 r. – Europa Way Srl, Persidera SpA/Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni i in.

(Sprawa C-560/15)

(2016/C 038/34)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Europa Way Srl, Persidera SpA

Druga strona postępowania: Autorità per le Garanzie nelle Comunicazioni, Ministero dello Sviluppo economico, Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero dell’Economia e delle Finanze

Pytania prejudycjalne

Czy kwestionowane działanie prawodawcze oraz stanowiące jego następstwo akty wykonawcze naruszyły uregulowania, zgodnie z którymi zadania regulacji rynku telewizyjnego należą do niezależnego organu administracyjnego (art. 3 i art. 8 dyrektywy 2002/21/WE (1), tak zwanej dyrektywy ramowej, w brzmieniu zmienionym przez dyrektywę 2009/140/WE (2))?

Czy kwestionowane działanie prawodawcze oraz stanowiące jego następstwo akty wykonawcze naruszyły przepisy (art. 7 dyrektywy 2002/20/WE (3), tak zwanej dyrektywy o zezwoleniach i art. 6 dyrektywy 2002/21/WE, tak zwanej dyrektywy ramowej), które przewidują uprzednie przeprowadzenie konsultacji publicznej przez niezależny krajowy organ regulacyjny danego sektora?

Czy prawo Unii Europejskiej, a w szczególności art. 56 TFUE, art. 9 dyrektywy 2002/21/WE, tzw. dyrektywy ramowej, art. 3, 5 i 7 dyrektywy 2002/20/WE, tzw. dyrektywy o zezwoleniach, oraz art. 2 i 4 dyrektywy 2002/77/WE, tzw. dyrektywy o konkurencji, a także zasady niedyskryminacji, przejrzystości, wolności konkurencji, proporcjonalności, skuteczności i pluralizmu informacji, stoi na przeszkodzie unieważnieniu procedury przetargowej w formie beauty contest – która została ogłoszona, w systemie przyznawania cyfrowych częstotliwości telewizyjnych, celem sanacji bezprawnego wykluczenia przedsiębiorstw działających na rynku oraz umożliwienia dostępu małym przedsiębiorstwom – i jej zastąpieniu innym, odpłatnym przetargiem, w którym przewidziano nałożenie na uczestników warunków i obowiązków, których nie wymagano uprzednio od przedsiębiorców o ugruntowanej pozycji, czyniąc konkurencję kosztowną i nieekonomiczną?

Czy prawo Unii Europejskiej, a w szczególności art. 56 TFUE, art. 9 dyrektywy 2002/21/WE, tzw. dyrektywy ramowej, art. 3,5 i 7 dyrektywy 2002/20/WE, tzw. dyrektywy o zezwoleniach, oraz art. 2 i 4 dyrektywy 2002/77/WE (4), tzw. dyrektywy o konkurencji, i art. 258 TFUE, a także zasady niedyskryminacji, przejrzystości, wolności konkurencji, proporcjonalności, skuteczności i pluralizmu informacji, stoi na przeszkodzie dla zmiany planu przeznaczenia częstotliwości, z ograniczeniem sieci krajowych z 25 do 22 (oraz zachowaniem na rzecz przedsiębiorców o ugruntowanej pozycji takiego samego dostępu do multipleksu), ograniczeniem zakresu ofert do 3 multipleksów, przyznaniem częstotliwości w pasmie VHF-III narażonym na ryzyko silnych zakłóceń?

Czy ochrona zasady uzasadnionych oczekiwań, w kształcie wypracowanym przez Trybunał Sprawiedliwości, jest zgodna z unieważnieniem procedury beauty contest, co nie pozwoliło wnoszącym apelację, uprzednio dopuszczonym do nieodpłatnego postępowania przetargowego, uzyskać z pewnością jakiejkolwiek z kategorii stanowiących przedmiot przetargu?

Czy z prawem Unii w przedmiocie przyznawania praw do użytkowania częstotliwości (art. 8 i 9 dyrektywy 2002/21/WE, tzw. dyrektywy ramowej, art. 5 i 7 dyrektywy 2002/20/WE, tzw. dyrektywy o zezwoleniach, art. 2 i 4 dyrektywy 2002/77/WE, tzw. dyrektywy o konkurencji) zgodne jest ustanowienie przepisu, takiego jak art. 3d rozporządzenia z mocą ustawy nr 16 z 2012 r., który odbiega od cech właściwych dla rynku usług radiowo-telewizyjnych?

(1) Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 108, s. 33).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r. zmieniająca dyrektywy 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, 2002/19/WE w sprawie dostępu do sieci i usług łączności elektronicznej oraz wzajemnych połączeń oraz 2002/20/WE w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (Dz.U. L 337, s. 37).

(3) Dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (Dz.U. L 108, s. 21).

(4) Dyrektywa Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej (Dz.U. L 249, s. 21).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 4 listopada 2015 r. – Hans-Peter Ofenböck

(Sprawa C-565/15)

(2016/C 038/35)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hans-Peter Ofenböck

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych, zwana dalej „dyrektywą 2005/29”) (1) sprzeciwia się stosowaniu przepisu prawa krajowego, który ogranicza pod względem czasowym możliwość zmiany przez podmiot prowadzący stację benzynową ceny paliw w ten sposób, że dopuszczalne jest jedynie jednorazowe ustalenie wyższej ceny w ciągu dnia?

W razie nieudzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, lecz gdyby zgodnie z orzecznictwem Trybunału przy ocenie dopuszczalności takiego ograniczenia na podstawie przepisów art. 5-9 dyrektywy 2005/29 znaczenie miałyby mieć okoliczności konkretnego przypadku:

Jakie aspekty należałoby uwzględnić przy koniecznej zgodnie z wyrokiem Trybunału w sprawie C-540/08 ocenie dopuszczalności takiego ograniczenia w ramach konkretnego przypadku na podstawie art. 5-9 dyrektywy 2005/29 w wypadku uregulowania ograniczającego możliwość podwyższenia cen konsumenckich?

(1) Dz.U. L 149, s. 22.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Stuttgart (Niemcy) w dniu 5 listopada 2015 r. – Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs Frankfurt am Main e.V./comtech GmbH

(Sprawa C-568/15)

(2016/C 038/36)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Stuttgart

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs Frankfurt am Main e.V.

Strona pozwana: comtech GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 21 ust. 1 dyrektywy 2011/83/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku, gdy konsument kontaktuje się z przedsiębiorcą, który uruchomił linię telefoniczną po to, by konsument mógł kontaktować się z nim telefonicznie w związku z zawartą umową, konsument ten nie może ponosić kosztów wyższych niż te, które ponosiłby przy połączeniu ze zwykłym (geograficznym) numerem w sieci stacjonarnej lub numerem w sieci ruchomej?

Czy art. 21 ust. 1 dyrektywy 2011/83/UE pozostaje w sprzeczności z przepisem prawa krajowego, zgodnie z którym, w przypadkach, w których przedsiębiorca zorganizował pod specjalnym numerem [prefiks 0180] obsługę serwisową w celu umożliwienia konsumentowi telefonicznego kontaktowania się z nim w związku z zawartą umową, konsument ma ponosić te koszty, które nalicza mu operator telekomunikacyjny za korzystanie z usług telekomunikacyjnych i to również wtedy, gdy przekraczają one koszty, które ponosiłby przy połączeniu ze zwykłym (geograficznym) numerem w sieci stacjonarnej lub numerem w sieci ruchomej?

Czy w każdym razie art. 21 ust. 1 dyrektywy nie pozostaje w sprzeczności z takim przepisem prawa krajowego w przypadkach, gdy ten operator telekomunikacyjny nie odprowadza na rzecz tego przedsiębiorcy części z naliczanej konsumentowi za kontaktowanie się z numerem specjalnym opłaty?

(1) Dyrektywa 2011/83/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady] (Dz.U. L 304, s. 64).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 5 listopada 2015 r. – X/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-569/15)

(2016/C 038/37)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: X

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy tytuł II rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 (1) należy interpretować w ten sposób, że pracownik zamieszkujący w Niderlandach, który zwykle wykonuje działalność zawodową w Niderlandach i któremu udzielono urlopu bezpłatnego na okres trzech miesięcy, powinien być traktowany tak, jak gdyby (również) w tym okresie był w dalszym ciągu zatrudniony w Niderlandach, w sytuacji, gdy i) jego stosunek pracy jest w owym okresie nadal trwa oraz ii) wskazany okres jest uznawany za okres, w trakcie którego wykonywana jest praca najemna w rozumieniu niderlandzkiej ustawy o bezrobociu?

a)	Jakie przepisy prawa mają zastosowanie na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sytuacji, gdy w trakcie urlopu bezpłatnego pracownik ten jest zatrudniony w innym państwie członkowskim?

Czy w tym kontekście ma także znaczenie okoliczność, że dana osoba była zatrudniana w owym innym państwie członkowskim na okresy wynoszące około jednego tygodnia lub dwóch tygodni, dwukrotnie w następnym roku oraz jednokrotnie w każdym z kolejnych trzech lat, przy czym nie korzystała w związku z tym z urlopu bezpłatnego w Niderlandach?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 5 listopada 2015 r. – X/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-570/15)

(2016/C 038/38)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: X

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Financiën

Pytanie prejudycjalne

Według jakiego kryterium lub jakich kryteriów należy badać, które ustawodawstwo jest w świetle rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 (1) właściwe w przypadku pracownika zamieszkałego w Belgii, który wykonuje zdecydowanie większą część pracy dla swojego pracodawcy w Niderlandach i dodatkowo świadczy 6,5 % tej pracy w danym roku w Belgii – w domu i u klientów – przy czym w grę nie wchodzi stały wzór, zaś pracownik nie dokonał żadnych uzgodnień ze swoim pracodawcą w kwestii wykonywania pracy w Belgii?

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2, wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 1, s. 35).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/27

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 9 września 2015 r. w sprawie T-584/14 INDITEX/OHIM-ANSELL (ZARA), wniesione w dniu 9 listopada 2015 r. przez Industria de Diseño Textil, SA (Inditex)

(Sprawa C-575/15 P)

(2016/C 038/40)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Industria de Diseño Textil, SA (Inditex) (przedstawiciel: adwokat C. Duch)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—

Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej oddalającego skargę wniesioną przez Inditex SA na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 maja 2014 r. (sprawa R 1118/2013-2) i w konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz wcześniejszej decyzji Wydziału Unieważnień OHIM z dnia 30 kwietnia 2013 r., który uwzględnił wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia rejestracji wspólnotowego znaku towarowego ZARA nr 112 755 dla towarów z klasy 39.

—	Obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1.	Wnosząca odwołanie kwestionuje w drodze sześciu zarzutów uzasadnienie prawne zawarte w pkt 32 – 37 zaskarżonego wyroku.

W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył art. 65 ust. 3 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) w ten sposób, że w pkt 37 zaskarżonego wyroku wykroczył poza granice wniesionej do niego skargi, gdy zakwestionował używanie samo w sobie znaku towarowego ZARA nr 112 755 dla usług z klasy 39, podczas gdy kwestia ta nie była roztrząsana i nie była przedmiotem skargi.

Przedmiot odwołania wniesionego do izby odwoławczej ograniczał się do ustalenia, czy używanie przez spółkę Inditex znaku towarowego ZARA dla usług transportu i dystrybucji towarów dostarczanych przez tę spółkę franczyzobiorcom mogło być uznane za używanie publiczne, w przeciwieństwie do używania prywatnego wewnątrz przedsiębiorstwa, a tym samym, czy można było uznać, że miało miejsce rzeczywiste używanie znaku towarowego. W konsekwencji istnienie używania samego w sobie znaku towarowego ZARA dla usług transportu i dystrybucji świadczonych przez uprawnioną ze znaku towarowego było faktem pozaspornym i nie było roztrząsane na drodze administracyjnej.

W zarzucie drugim wnosząca odwołanie, spółka Inditex, podnosi, że w pkt 32, 33 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo przy stosowaniu art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, myląc pojęcia „integracji handlowej”, cechujące przedsiębiorstwo będące franczyzobiorcą, kiedy integruje się ono w system handlowy franczyzodawcy, z pojęciem „integracji gospodarczej” czy „jedności gospodarczej” w rozumieniu stopnia zależności ekonomicznej.

W pkt 33 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, że okoliczność, iż franczyzobiorcy spółki Inditex działają według modelu handlowego zintegrowanego z metodą handlową franczyzodawcy, oznacza, że franczyzobiorcy ci tracą status niezależnych jednostek gospodarczych, to znaczy podmiotów trzecich względem wewnętrznej organizacji franczyzodawcy. Zdaniem wnoszącej odwołanie ocena ta jest nieprawidłowa, ponieważ jest ona sprzeczna z prawem.

Zarzut trzeci odwołania wnosząca odwołanie wskazuje, że w pkt 33 zaskarżonego wyroku Sąd przeinaczył treść affidavit Antonia Abrila z dnia 7 maja 2012 r. (załącznik 4 do odwołania), przejmując częściowo część oświadczeń złożonych przez niego w rzeczywistości, co spowodowało, że Sąd błędnie zinterpretował ten dokument oraz miało wpływ na wniosek Sądu dotyczący ustalenia publicznego charakteru używania znaku towarowego ZARA.

W zarzucie czwartym podniesiono naruszenie przez Sąd prawa przy stosowaniu art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego poprzez naruszenie przez Sąd, w pkt 35 zaskarżonego wyroku, zasad, zgodnie z którymi w celu oceny rzeczywistego używania znaku towarowego należy uwzględnić wszystkie fakty i okoliczności właściwe dla ustalenia prawdziwości jego wykorzystania handlowego. Konkretnie wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd uznał, iż spółka Inditex nie była obecna na rynku usług transportu towarów pod swoim znakiem ZARA, ponieważ nie posiadała ona obrotu generowanego świadczeniem usług zawartych w klasie 39.

Sąd uznał, że spółka Inditex nie świadczyła usług transportu towarów podmiotom zewnętrznym, jako że INDITEX jest spółką zajmującą się wytwarzaniem i sprzedażą produktów związanych z modą, a nie przedsiębiorstwem transportowym. Takie stanowisko Sądu jest zdaniem wnoszącej odwołanie błędne i narusza prawo oraz orzecznictwo Unii przytoczone w odnośnym zarzucie.

W zarzucie piątym spółka Inditex twierdzi, ze w pkt 35 zaskarżonego wyroku Sąd przeinaczył treść affidavit Antonia Abrila z dnia 7 maja 2012 r., interpretując zawarte w pkt 18 affidavit dane liczbowe jako potwierdzenie prawdziwości wykorzystania handlowego spornego znaku towarowego dla celów wprowadzania do obrotu towarów, podczas gdy w rzeczywistości kwoty wymienione w tym dokumencie dotyczą wyłącznie kwot otrzymanych przez spółkę Inditex od franczyzobiorców za świadczone przez nią na rzecz franczyzobiorców usługi transportowe.

10.

Wreszcie w zarzucie szóstym strona wnosząca odwołanie podnosi zarzut naruszenia prawa wynikający z naruszenia art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w związku z zasadą 22 rozporządzenia nr 2869/1995 (2) poprzez zażądanie przez Sąd od spółki Inditex, w pkt 36 zaskarżonego wyroku, przedstawienia „probatio diabolica”, gdy Sąd stwierdził, że nie zostały przedstawione dowody dotyczące obrotu, ponieważ nie zostały przedłożone faktury i to mimo że Sąd miał świadomość, że Spółka Inditex nie miała możliwości przedstawienia takich faktur, gdyż chodziło dokumenty takie nie istniały z powodów wskazanych w przedmiotowym zarzucie.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303. s. 1)

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg West-Vlaanderen, afdeling Brugge (Belgia) w dniu 9 listopada 2015 r. – Johannes Van der Weegen i Anna Pot/Belgische Staat

(Sprawa C-580/15)

(2016/C 038/41)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg West-Vlaanderen, afdeling Brugge

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Johannes Van der Weegen i Anna Pot

Strona pozwana: Belgische Staat (państwo belgijskie)

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 21 pkt 5 WIB 1992 [Wetboek van de inkomstenbelastingen, kodeksu podatków dochodowych z 1992 r.] w brzmieniu nadanym art. 170 ustawy z dnia 25 kwietnia 2014 r. ustanawiającej różne przepisy narusza art. 56 TFUE i 63 TFUE, jak również art. 36 i 40 porozumienia EOG, ponieważ przepis ten, mimo że obowiązuje on bez różnicy zarówno w stosunku do krajowych, jak i zagranicznych usługodawców, wymaga spełnienia warunków, które są analogiczne do warunków określonych w art. 2 KB/WIB 1992 [królewskiego dekretu wykonawczego do kodeksu podatków dochodowych z 1992 r.] i które są de facto właściwe rynkowi belgijskiemu, w związku z czym stanowią one poważną przeszkodę dla zagranicznych usługodawców w oferowaniu swoich usług w Belgii?

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/29

Skarga wniesiona w dniu 12 listopada 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Portugalska

(Sprawa C-583/15)

(2016/C 038/42)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Guerra e Andrade i J. Hottiaux, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez brak utworzenia krajowego rejestru elektronicznego przedsiębiorców transportu drogowego i poprzez brak połączenia go z krajowymi rejestrami elektronicznymi innych państw członkowskich, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 16 ust. 1 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE;

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 16 ust. 1 rozporządzenia nr 1071/2009 każde państwo członkowskie powinno utrzymywać rejestr elektroniczny przedsiębiorców transportu drogowego, którzy uzyskali zezwolenie właściwego organu krajowego na prowadzenie działalności w zakresie transportu drogowego.

Wspomniany ust. 1 stanowi ponadto, iż przetwarzanie danych zawartych w rejestrze oraz danych podstawowych, o których mowa w art. 16 ust. 2, powinno następować pod kontrolą wyznaczonego organu publicznego. Dane te powinny być dostępne dla każdego właściwego organu danego państwa członkowskiego.

Tymczasem z odpowiedzi państwa portugalskiego na wezwanie do usunięcia uchybień wynika, że portugalska administracja nie doprowadziła nawet do porozumienia pomiędzy trzema organami krajowymi uczestniczącymi w systemie, tj. Autoridade Nacional de Segurança Rodoviária(krajowy organ bezpieczeństwa drogowego), Autoridade para as Condições do Trabalho (organ ds. warunków pracy) i Direção-Geral da Administração da Justiça (generalna dyrekcja administracji wymiaru sprawiedliwości).

W tych okolicznościach nie dość, że nie istnieje krajowy rejestr i nadal istnieją poszczególne rejestry tych trzech organów, to ponadto odnośne dane nie są dostępne dla właściwych organów państwa portugalskiego.

W związku z tym, państwo portugalskie uchybiło art. 16 st. 1 rozporządzenia nr 1071/2009.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 rozporządzenia nr 1071/2009 państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia, aby krajowe rejestry elektroniczne zostały połączone ze sobą i były dostępne w całej Unii.

Ponieważ nawet nie istnieje rejestr krajowy, nie ma wątpliwości, iż administracja portugalska nie podjęła wszelkich niezbędnych działań dla połączenia rejestru krajowego, którego nie posiada, z innymi rejestrami krajowymi.

Tym samym państwo portugalskie nie wykonało art. 16 ust. 5 rozporządzenia nr 1071/2009.

(1) Dz. U. 300, s. 51.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif de Melun (Francja) w dniu 11 listopada 2015 r. – Glencore Céréales France/Etablissement national des produits de l'agriculture et de la mer (FranceAgriMer)

(Sprawa C-584/15)

(2016/C 038/43)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal administratif de Melun

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Glencore Céréales France

Strona pozwana: Etablissement national des produits de l'agriculture et de la mer (FranceAgriMer)

Pytania prejudycjalne

Czy z brzmienia orzeczenia z dnia 9 marca 2012 r. w sprawie C–564/10, Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung przeciwko Pfeifer & Langen KG można wywieść, że art. 3 rozporządzenia nr 2988/95 (1) określający zasady przedawnienia w prawie wspólnotowym znajduje zastosowanie do środków zmierzających do zapłaty odsetek należnych w myśl art. 52 rozporządzenia nr 800/1999 (2) oraz art. 5a rozporządzenia nr 770/96 (3)?

2)	Czy należy uznać, że roszczenie o zapłatę odsetek wynika ze swej istoty z nieprawidłowości „ciągłej lub powtarzającej się”, która ustaje w dniu zapłaty należności głównej, a tym samym rozpoczęcie biegu przedawnienia tego roszczenia zostaje odsunięte w czasie do owego dnia?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, czy bieg przedawnienia rozpoczyna się w dniu dopuszczenia się nieprawidłowości, która była przyczyną powstania wierzytelności głównej, czy też dopiero w dniu płatności pomocy albo zwolnienia zabezpieczenia, to jest w dniu odpowiadającym rozpoczęciu obliczania wspomnianych odsetek?

Czy w celu stosowania ustanowionych rozporządzeniem nr 2988/95 zasad dotyczących przedawnienia, należy uznać, że każda czynność przerywająca bieg przedawnienia w odniesieniu do roszczenia głównego, przerywa także bieg przedawnienia w odniesieniu do odsetek, mimo iż czynności, które przerwały bieg przedawnienia nie odnoszą się do odsetek, lecz do wierzytelności głównej?

5)	Czy upływ terminu przedawnienia następuje wraz z upływem maksymalnego terminu przewidzianego w art. 3 ust. 1 akapit czwarty rozporządzenia nr 2988/95, jeśli w tym terminie agencja płatnicza żąda zwrotu nienależnie wypłaconej pomocy bez jednoczesnego żądania zapłaty odsetek?

Czy przewidziany w ogólnych przepisach prawa pięcioletni termin przedawnienia, wprowadzony do prawa krajowego w art. 2224 kodeksu cywilnego ustawą nro2008–561 z dnia 17 czerwca 2008 r., mógł zastąpić, w odniesieniu do przedawnień, których terminy jeszcze nie upłynęły w dniu wejścia w życie tej ustawy, przewidziany rozporządzeniem nr 2988/95 termin przedawnienia wynoszący cztery lata – w myśl odstępstwa przewidzianego w art. 3 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia?

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 102, s. 11).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 770/96 z dnia 26 kwietnia 1996 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 3002/92 ustanawiające wspólne szczegółowe zasady kontroli wykorzystania i/lub przeznaczenia produktów z interwencji (Dz.U. L 104, s. 13).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal de première instance de Bruxelles (Belgia) w dniu 12 listopada 2015 r. – Raffinerie Tirlemontoise SA/État belge

(Sprawa C-585/15)

(2016/C 038/44)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de première instance de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Raffinerie Tirlemontoise SA

Strona pozwana: État belge

Pytania prejudycjalne

Czy art. 33 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2038/1999 z dnia 13 września 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (1), należy, zwłaszcza w świetle wyroku z dnia 27 września 2012 r. Zuckerfabrick Jülich (C-113/10, C-147/10 i C-234/10), interpretować w ten sposób, że, w celu obliczenia średniej straty należy, w odniesieniu do wszystkich wywożonych kategorii cukru, podzielić sumę rzeczywistych wydatków przez sumę wywiezionych ilości, niezależnie od tego, czy w odniesieniu do tych ilości rzeczywiście zostały wypłacone refundacje wywozowe?

Czy art. 33 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 2038/1999 z dnia 13 września 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru, należy, zwłaszcza w świetle wyroku z dnia 27 września 2012 r. Zuckerfabrick Jülich (C-113/10, C-147/10 i C-234/10), interpretować w ten sposób, że przeniesienia, które należy uwzględnić (po stronie debetowej i kredytowej) przy łącznym ustalaniu opłat produkcyjnych należy, w odniesieniu do wszystkich wywożonych kategorii cukru, obliczyć dzieląc sumę rzeczywistych wydatków przez sumę wywiezionych ilości, niezależnie od tego, czy w odniesieniu do tych ilości rzeczywiście zostały wypłacone refundacje wywozowe?

3.	Czy w przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej rozporządzenia nr 2267/2000 (2) i nr 1993/2001 (3) należy uznać za nieważne?

(1) Dz.U. L 252, s. 1

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2267/2000 z dnia 12 października 2000 r. ustalające kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 1999/2000 (Dz.U. L 259, s. 29).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1993/2001 z dnia 11 października 2001 r. ustalające wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na rok gospodarczy 2000/2001 (Dz.U. L 271, s. 15).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 1de Jerez de la Frontera (Hiszpania) w dniu 16 listopada 2015 r. – Banco Santander, S.A./Cristobalina Sánchez López

(Sprawa C-598/15)

(2016/C 038/45)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia de Jerez de la Frontera

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Banco Santander, S.A.

Strona pozwana: Cristobalina Sánchez López

Pytania prejudycjalne

Czy jest sprzeczne z wymienionymi przepisami dyrektywy (art. 3 ust. 1 i 2, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG) (1) i jej celami uregulowanie takie jak uregulowanie krajowe, które ustanawia postępowanie takie jak postępowanie w trybie art. 250 ust. 1 pkt 7 Ley de Enjuiciamiento Civil (kodeksu postępowania cywilnego), w którym sąd ma obowiązek wydania wyroku nakazującego wydanie lokalu mieszkalnego, do którego była prowadzona egzekucja, osobie, której lokal ten został przyznany w pozasądowym postępowaniu egzekucyjnym, w którym to postępowaniu, zgodnie z obowiązującym systemem uregulowanym w art. 129 Ley Hipotecaria (ustawy o hipotece) w brzmieniu nadanym ustawą 1/2000 z dnia 8 stycznia 2000 r. i w art. 234–236-0 Reglamento Hipotecario (rozporządzenia w sprawie hipoteki) w brzmieniu nadanym dekretem królewskim 290/1992, nie było możliwości ani przeprowadzenia z urzędu kontroli sądowej nieuczciwych warunków umownych, ani skutecznego sprzeciwu dłużnika na takiej podstawie, czy to w ramach egzekucji pozasądowej, czy to w ramach odrębnego procesu sądowego?

Czy jest sprzeczne z wymienionymi przepisami dyrektywy i jej celami uregulowanie takie jak przepis przejściowy 5 z ustawy 1/2013, który zezwala na zawieszenie przez notariusza pozasądowego postępowania egzekucyjnego dotyczącego wierzytelności zabezpieczonej hipoteką, które było wszczęte w chwili wejścia w życie ustawy 1/2013, jedynie wówczas gdy konsument wykaże, że zaskarżył nieuczciwy charakter któregoś z warunków umowy o kredyt hipoteczny stanowiącego podstawę sprzedaży pozasądowej lub określającego kwotę wymagalną, i to o ile to odrębne żądanie zostało wniesione przez konsumenta w terminie jednego miesiąca od opublikowania ustawy 1/2013, mimo braku osobistego doręczenia konsumentowi informacji o tym terminie oraz zanim nastąpi przyznanie własności przez notariusza?

Czy wymienione przepisy dyrektywy, jej cel oraz obowiązek, jaki nakłada ona na sąd krajowy, polegający na badaniu z urzędu nieuczciwych warunków umownych w umowach konsumenckich bez potrzeby złożenia stosownego wniosku przez konsumenta, należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one sądowi krajowemu, w postępowaniu takim jak to ustanowione w art. 250 ust. 1 pkt 7 kodeksu postępowania cywilnego lub w procedurze „sprzedaży pozasądowej” uregulowanej w art. 129 ustawy o hipotece, na niestosowanie prawa krajowego, kiedy nie pozwala ono na kontrolę sądową z urzędu, zważywszy na jasność przepisów dyrektywy i utrwalone stanowisko Trybunału Sprawiedliwości w przedmiocie ciążącego na sądach krajowych obowiązku badania z urzędu istnienia nieuczciwych warunków umownych w sporach dotyczących umów konsumenckich?

Czy jest sprzeczne z wymienionymi przepisami dyrektywy i jej celami uregulowanie krajowe takie jak art. 129 ustawy o hipotece w brzmieniu nadanym ustawą 1/2013, który jako jedyny skuteczny środek ochrony praw konsumentów usankcjonowanych w dyrektywie i w odniesieniu do pozasądowych postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności zabezpieczonych hipoteką przewiduje zwykłe uprawnienie notariusza do pouczenia o istnieniu nieuczciwych warunków umownych; lub możliwość, że dłużnik będący konsumentem, przeciwko któremu prowadzona jest egzekucja pozasądowa, założy sprawę w odrębnym postępowaniu sądowym zanim notariusz przyzna nieruchomość, z której była prowadzona egzekucja?

Czy jest sprzeczne z wymienionymi przepisami dyrektywy i jej celami uregulowanie krajowe takie jak art. 129 ustawy o hipotece w brzmieniu nadanym ustawą 1/2000 z dnia 8 stycznia 2000 r. i art. 234-236-0 rozporządzenia w sprawie hipoteki w brzmieniu nadanym dekretem królewskim 290/1992, które ustanawia pozasądowe postępowanie egzekucyjne w odniesieniu do kredytów hipotecznych zawartych między przedsiębiorcami a konsumentami, w którym nie istnieje jakakolwiek możliwość badania przez sąd z urzędu nieuczciwych warunków umownych?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29)

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/33

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 14 września 2015 r. w sprawie T-784/14, Komisja/Rumunia, wniesione w dniu 16 listopada 2015 r. przez Rumunię

(Sprawa C-599/15 P)

(2016/C 038/46)

Język postępowania: rumuński

Strony

Wnoszący odwołanie: Rumunia (przedstawiciele: R.H. Radu, A. Buzoianu, E. Gane i M. Chicux, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja

Żądania wnoszącego odwołanie

—

I. Stwierdzenie dopuszczalności odwołania, uchylenie w całości postanowienia w sprawie T-784/14 i ponowne rozpoznanie sprawy T-784/14 poprzez uwzględnienie skargi o stwierdzenie nieważności i stwierdzenie nieważności pisma BUDG/B/03MV D (2014) 3079038 z dnia 19 września 2014 r.

lub

stwierdzenie dopuszczalności odwołania, uchylenie w całości postanowienia w sprawie T-784/14, przekazanie sprawy T-784/14 do ponownego rozpoznania przez Sąd, aby w nowym wyroku uwzględnił skargę o stwierdzenie nieważności i stwierdził nieważność pisma BUDG/B/03MV D (2014) 3079038 z dnia 19 września 2014 r.

—	II. Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: uchybienia proceduralne przed Sądem na niekorzyść państwa rumuńskiego

Rumunia podnosi, że postanowienie zostało wydane z naruszeniem art. 130 ust. 7 w związku z ust. 8 regulaminu postępowania przed Sądem.

Sąd nie rozpatrzył kwestii, czy rozstrzygnięcie zarzutu niedopuszczalności należy połączyć z rozstrzygnięciem w sprawie głównej, i nie uzasadnił jej odpowiednio.

Chociaż Sąd nie uznał za uzasadnione, by połączyć rozstrzygnięcie zarzutu niedopuszczalności z rozstrzygnięciem w sprawie głównej, określił ramy prawne obowiązku zapłaty, któremu podlega Rumunia w zakresie uregulowanym w decyzji 2007/436/EG, Euratom (1) i rozporządzeniu nr 1150/2000 (2), przy czym stwierdził, że państwo rumuńskie zgodnie z tymi przepisami jest zobowiązane do ustalenia i zapłaty kwoty 14 883,79 EUR jako tradycyjnych zasobów własnych.

Poprzez rozpatrzenie charakteru i zasadności obowiązku zapłaty Sąd rozpoznał sprawę co do istoty i tym samym postąpił wbrew swej decyzji o rozpoznaniu wyłącznie zarzutu niedopuszczalności.

Zarzut drugi: naruszenie prawa Unii przez Sąd

Rumunia uważa, że Sąd błędnie zakwalifikował charakter obowiązków wynikających z pisma BUDG/B/03MV D (2014) 3079038 z dnia 19 września 2014 r. i w ten sposób dopuścił się błędu prawnego, który wpłynął na przeprowadzoną przezeń analizę w odniesieniu do (i) oceny uprawnień Komisji i (ii) charakteru zaskarżonego pisma.

Posiłkowo Rumunia uważa, że Sąd naruszył prawo Unii i orzecznictwo Trybunału, stwierdzając, że obowiązkiem państw członkowskich jest ustalenie, czy występuje strata tradycyjnych zasobów własnych, i że istnieje obwiązek zapłaty takich zasobów.

Ponadto Rumunia kwestionuje zastosowanie mechanizmu zapłaty warunkowej w niniejszej sprawie i w konsekwencji związane z tym rozważania Sądu.

(1) Decyzja Rady z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 163, s. 17).

(2) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 130, s. 1).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 17 listopada 2015 r. – J. N., druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-601/15)

(2016/C 038/47)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: J. N.

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 8 ust. 3 lit. e) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową (Dz.U. L 180) jest zgodny z art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2007, C 303/01):

(1)

w sytuacji gdy obywatel państwa trzeciego został zatrzymany na podstawie art. 8 ust. 3 lit. e) tej dyrektywy, a na podstawie art. 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. L 180) przysługuje mu prawo do pozostania w państwie członkowskim dopóki w przedmiocie jego wniosku o udzielenie azylu nie zostanie wydana decyzja pierwszej instancji; oraz

(2)

w świetle wyjaśnień dotyczących karty praw podstawowych (Dz.U. 2007 C 303/02), zgodnie z którymi prawnie nałożone ograniczenia praw przewidzianych w art. 6 karty nie mogą wykraczać poza ramy dozwolone przez EKPC w treści artykułu 5 ust. 1 lit. f) i przy uwzględnieniu wykładni tego ostatniego postanowienia dokonanej przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, w szczególności w wyroku z dnia 22 września 2015 r., Nabil i in. v. Węgry, 62116/12, zgodnie z którą zatrzymanie osoby występującej z wnioskiem o udzielenie azylu jest sprzeczne z wyżej wymienionym postanowieniem EKPC, o ile zatrzymanie to nie zostało nakazane do celów wydalenia?

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/35

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 9 września 2015 r. w sprawie T-168/14, Pérez Gutierrez/Komisja, wniesione w dniu 15 listopada 2015 r. przez Ana Pérez Gutiérrez

(Sprawa C-604/15 P)

(2016/C 038/48)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Ana Pérez Gutiérrez (przedstawiciel: adwokat J. Soler Puebla)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o uchylenie wyroku Sądu z dnia 9 września i nadanie dalszego biegu postępowaniu oraz o wydanie kolejnego wyroku, w którym Trybunał:

Stwierdzi bezprawną ingerencję w prawo do poszanowania dobrego imienia, prywatności rodzinnej i wizerunku ze względu na wykorzystanie bez zgody wizerunku Patricka Johannesa Jacquemyna, ponieważ Komisja Europejska włączyła jego fotografię do biblioteki obrazów ostrzeżeń związanych z ochroną zdrowia dla wyrobów tytoniowych w Unii Europejskiej.

2.	Zasądzi od Komisji zapłatę na rzecz wnoszącej odwołanie kwoty 181 104 EUR z tytułu utraconego zysku.

Zasądzi od Komisji zapłatę na rzecz wnoszącej odwołanie kwoty jednego eurocenta (0,01 EUR) za paczkę lub wyrób tytoniowy, na którym umieszczono wizerunek Patrycka Jacquemyna, całkowitej kwoty, jaka zostanie ustalona na podstawie wyroku i która obecnie odpowiada kwocie dwudziestu siedmiu milionów pięciuset osiemdziesięciu ośmiu tysięcy pięciuset dwudziestu czterech EUR (27 588 524 EUR).

4.	Zasądzi od Komisji na rzecz wnoszącej odwołanie odszkodowanie za uzyskane za niezgodne z prawem wykorzystanie wizerunku Patricka Jacquemyna korzyści w kwocie 13 790 000 EUR w Hiszpanii, miejscu zamieszkania skarżącej i Patricka Jacquemyna.

Zarzuty i główne argumenty

Brak tożsamości między przebiegiem rozprawy a ww. wyrokiem

Wnosząca odwołanie nigdy nie uznała oświadczeń Komisji Europejskiej, ale jedynie wyraziła zgodę na przedstawienie po terminie niezmienionych dokumentów, co nie zostało wyjaśnione w wyroku.

Naruszenie art. 15 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

Naruszenie zasady europejskiego uregulowania dostępu obywateli Unii do dokumentów, z jakich skorzystały organy Unii przy podejmowaniu decyzji. Wnosząca odwołanie wielokrotnie zwróciła się o przekazanie jej dokumentów dotyczących praw do wizerunku związanego ze sporną fotografią, a dokumentów tych nigdy jej nie przekazano.

Brak dowodów i ich wadliwość związana z przeprowadzeniem postępowania dowodowego w sprawie przez Sąd

Dowody, o które wnioskowała wnosząca odwołanie, nie zostały przedstawione, a przedłożone przez pozwaną dowody nie dostarczyły najmniejszego dowodu, ponieważ prawie wszystkie informacje zostały zmienione.

Naruszenie zasady kontradyktoryjności i równości stron procesowych

Dokumenty przedstawione przez Komisję Europejską zostały zmienione i nie zawierały żadnych informacji oraz uniemożliwiały one przeprowadzenie jakiejkolwiek kontradyktoryjnej analizy przez wnoszącą odwołanie, a zatem wnosząca odwołanie nie uważa tych dokumentów za ważne dowody ani nie mogły one zostać zaklasyfikowane przez Sąd jako dowody.

Przeinaczenie okoliczności faktycznych (Distort of facts)

Zmienione dokumenty niezawierające żadnych informacji skłoniły Sąd do stwierdzenia, że zarzucane przez wnosząca odwołanie wykonanie fotografii było co do zasady zgodne z prawem i wnosząca odwołanie nie mogła podważyć tej symulacji z uwagi na brak jakichkolwiek dowodów w dokumentach. Informacje w dokumentach zostały zmienione na podstawie błędnego zastosowania zasad ochrony danych wynikających z dyrektywy z 1995 r. (1)..

(1) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Letrado de la Administración de Justicia, Titular de la Secretaría del Juzgado de Violencia sobre la mujer único de Terrassa (Hiszpania) w dniu 18 listopada 2015 r. – María Assumpció Martínez Roges/José Antonio García Sánchez

(Sprawa C-609/15)

(2016/C 038/49)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Letrado de la Administración de Justicia del Juzgado de Violencia sobre la mujer único de Terrassa.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: María Assumpció Martínez Roges.

Strona pozwana: José Antonio García Sánchez.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 34 i 35 Ley 1/2000 są sprzeczne z art. 6 ust. 1 i art. 7.2 dyrektywy 93/13/EWG, (1) i art. 6 ust. 1 lit. d) i art. 11 i 12 dyrektywy 2005/29/WE (2) ponieważ wykluczają one kontrolę z urzędu ewentualnych nieuczciwych warunków lub nieuczciwych praktyk handlowych zawartych w umowach podpisanych pomiędzy adwokatami a osobami fizycznymi, działającymi w celach niezwiązanych z ich działalnością gospodarczą?

Czy art. 34 i 35 Ley 1/2000 są sprzeczne z art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 2 i pkt 1 lit. q) załącznika 3 do dyrektywy 93/13/EWG, ponieważ uniemożliwiają one w praktyce przeprowadzenie dowodu w postępowaniu administracyjnym w sprawie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia pełnomocników sądowych („jura de cuentas”) w celu rozstrzygnięcia sporu?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29).

(2) Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych” (Dz.U. L 149, s. 2).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/37

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 23 listopada 2015 r. – Concurrence Sàrl/Samsung Electronics France SAS, Amazon Services Europe Sàrl

(Sprawa C-618/15)

(2016/C 038/51)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Concurrence Sàrl

Strona pozwana: Samsung Electronics France SAS, Amazon Services Europe Sàrl

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) należy interpretować w ten sposób, że w razie zarzucanego naruszenia zakazów odsprzedaży poza siecią dystrybucji selektywnej i za pośrednictwem portalu handlowego przez oferty sprzedaży umieszczone online na kilku stronach internetowych prowadzonych w różnych państwach członkowskich autoryzowany dystrybutor uważający się za poszkodowanego ma możliwość wniesienia powództwa o zaprzestanie niezgodnych z prawem zakłóceń do sądu właściwego dla terytorium, na którym są lub były dostępne treści umieszczone online, czy też wymagane jest istnienie innego łącznika?

(1) JO L 12, s. 1.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/38

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 24 listopada 2015 r. – The Trustees of the BT Pension Scheme/Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

(Sprawa C-628/15)

(2016/C 038/52)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie i druga strona postępowania: The Trustees of the BT Pension Scheme

Druga strona postępowania i strona wnosząca odwołanie: Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

Pytania prejudycjalne

Mając na uwadze, że Trybunał w swojej odpowiedzi na pytanie czwarte w wyroku z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie Test Claimants in the FII Group Litigation/Commissioners of Inland Revenue, C-4446/04, Zb.Orz. s. I-11753 orzekł, że art. 43 WE i 56 WE – obecnie art. 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 63 tego traktatu – sprzeciwiają się przepisom państwa członkowskiego, które przyznają spółkom będącym rezydentami i dokonującym na rzecz swych udziałowców wypłaty dywidend, które wynikają z dywidend zagranicznych otrzymanych przez te spółki, możliwość wyboru systemu umożliwiającego im odzyskanie podatku dochodowego od osób prawnych zapłaconego w formie zryczałtowanej, ale po pierwsze, zobowiązują te spółki do zapłaty wspomnianego zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych oraz do wystąpienia następnie z wnioskiem o jego zwrot, a po drugie, nie przewidują ulgi podatkowej dla udziałowców tych spółek, podczas gdy udziałowcy ci uzyskaliby taką ulgę w przypadku wypłaty przez spółkę będącą rezydentem dokonanej na podstawie dywidend krajowych: czy jakiekolwiek prawa przyznawane są rzeczonym udziałowcom przez unijny porządek prawny, na mocy art. 63 TFUE lub innych postanowień, w przypadku gdy otrzymują oni dywidendy i wybierają możliwość uzyskania wypłaty w ramach wspomnianego systemu; w szczególności w sytuacji, gdy udziałowiec ma siedzibę w tym samym państwie członkowskim, co spółka dokonująca wypłaty dywidend?

2)	Czy w przypadku gdy udziałowcowi, o którym mowa w pytaniu pierwszym, nie przysługują prawa na mocy art. 63 TFUE, jest on uprawniony do powoływania jakiegokolwiek naruszenia praw spółki wypłacającej dywidendę na mocy art. 49 TFUE i 63 TFUE?

W razie udzielenia na pytanie pierwsze lub pytanie drugie odpowiedzi, że udziałowcowi przysługują prawa wynikające z prawa Unii lub może on powoływać prawo Unii, czy prawo Unii przewiduje jakiekolwiek wymogi odnośnie do środka odwoławczego, jaki należy zapewnić udziałowcowi na gruncie prawa krajowego?

Czy odpowiedź Trybunału na pytania przedstawione powyżej byłyby inna, jeśli:

udziałowiec nie podlega obowiązkowi z tytułu podatku dochodowego w państwie członkowskim od jakichkolwiek otrzymanych dywidend, na skutek czego w przypadku dokonania przez spółkę będącą rezydentem wypłaty poza wspomnianym systemem ulga podatkowa, do której otrzymania udziałowiec uprawniony jest na mocy prawa krajowego, może skutkować wypłatą ulgi podatkowej na rzecz udziałowca przez państwo członkowskie;

sąd krajowy uznał, że naruszenie prawa Unii przez rozpatrywane przepisy krajowe nie miało wystarczająco poważnego charakteru, aby powodować powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej państwa członkowskiego wobec spółki wypłacającej dywidendy, zgodnie z zasadami ustanowionymi w wyroku w sprawach połączonych Brasserie du Pêcheur SA/Niemcy i The Queen/Secretary of State for Transport, ex parte: Factortame Limited i in., C-46/93 i C-48/93, Rec. s. I-1029; lub jeśli

w niektórych przypadkach spółka wypłacająca dywidendy w ramach wspomnianego wyżej systemu mogła zwiększyć kwoty wypłacane na rzecz wszystkich udziałowców w celu uzyskania sumy odpowiadającej kwocie, jaką zwolniony z podatku udziałowiec uzyskałby w ramach wypłaty dywidend dokonanej poza rzeczonym systemem?

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/39

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 15 września 2015 r. w sprawie T-472/12: Novartis Europharm Ltd/Komisja Europejska, wniesione w dniu 24 listopada 2015 r.

(Sprawa C-629/15 P)

(2016/C 038/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Novartis Europharm Ltd (przedstawiciel: C. Schoonderbeek, advocate)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Teva Pharma BV

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd oddalił w nim skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną w sprawie T-472/12,

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, jeśli zajdzie taka potrzeba, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze o stwierdzenie nieważności wniesionej w sprawie T-472/12 Novartis zwrócił się do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2012) 5894 final z dnia 16 sierpnia 2012 r. przyznającej pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 726/2004 (1) dla produktu leczniczego stosowanego u ludzi „Zoledronic acid Teva Pharma – zoledronic acid”, gdyż decyzja ta narusza przysługujące Novartis prawa do wyłączności danych w odniesieniu do jej produktu leczniczego Aclasta – zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2309/93 (2) w związku z art. 14 ust. 11 i art. 89 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 oraz art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE (3). Na mocy zaskarżonego wyroku żądanie stwierdzenia nieważności zostało oddalone.

Na poparcie niniejszego odwołania wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, gdyż dokonał błędnej wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE, który ustanawia pojęcie ogólnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu oraz nie przedstawił w zaskarżonym wyroku wystarczającego uzasadnienia.

W tym względzie wnoszący odwołanie twierdzi po pierwsze, że zaskarżony wyrok opiera się na błędnym rozumieniu treści i celu art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE oraz ram prawnych dotyczących pozwoleń na nowe wskazania terapeutyczne oraz na błędnym założeniu, że dokonana przez wnoszącego odwołanie interpretacja art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE ułatwiłaby manipulowanie ochroną danych i obchodzenie wymogów dotyczących ochrony danych oraz bezterminowe przedłużenie ochrony danych w odniesieniu do referencyjnych produktów leczniczych.

Po drugie wnoszący odwołanie twierdzi, że wniosek Sądu, iż art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE znajduje zastosowanie do Aclasty, ponieważ produkt ten mógł zostać dopuszczony jako zmiana albo rozszerzenie produktu leczniczego Zometa jest sprzeczny z zasadą pewności prawa oraz pozbawiłby firmy farmaceutyczne zachęty, by inwestować w badania i rozwój nowych metod leczenia, a zatem nie jest w interesie zdrowia publicznego.

To właśnie na podstawie wspomnianej błędnej wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83 Sąd nie uznał, że decyzja wykonawcza Komisji stanowi naruszenie przysługujących Novartis praw do ochrony danych w odniesieniu do Aclasty na podstawie art. 13 ust. 4 rozporządzenia 2309/93, w związku z art. 14 ust. 11 i art. 89 rozporządzenia 726/2004 i że z tego względu należy stwierdzić nieważność decyzji wykonawczej.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków Dz.U. L 136, s. 1

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2309/93 z dnia 22 lipca 1993 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję ds. Oceny Produktów Leczniczych Dz.U. L 214, s. 1

(3) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi Dz.U. L 311, s. 67

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/40

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 15 września 2015 r. w sprawie T-67/13, Novartis Europharm Ltd/Komisja Europejska wniesione w dniu 24 listopada 2015 r. przez Novartis Europharm Ltd

(Sprawa C-630/15 P)

(2016/C 038/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Novartis Europharm Ltd (przedstawiciel: C. Schoonderbeek, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Hospira UK Ltd

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie w jakim Sąd oddalił w nim skargę o stwierdzenie nieważności w sprawie T-67/13,

—	skierowanie ewentualnie sprawy do Sądu do ponownego rozpoznania, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swej skardze o stwierdzenie nieważności w sprawie T-67/13 Novartis wniosła do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2012) 8605 wersja ostateczna z dnia 19 listopada 2012 r. przyznającej pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 726/2004 (1) dla produktu leczniczego stosowanego u ludzi „Zoledronic acid Hospira – zoledronic acid”, z uwagi na fakt, że decyzja ta narusza prawa Novartis do ochrony danych w odniesieniu do jej produktu leczniczego Aclasta zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2309/93 (2) w związku z art. 14 ust. 11 i art. 89 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 oraz art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE (3). W zaskarżonym wyroku skarga została oddalona.

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, gdyż dokonał błędnej wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83, który definiuje pojęcie ogólnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu oraz nie uzasadnił należycie zaskarżonego wyroku.

W tym zakresie wnosząca odwołanie twierdzi w pierwszej kolejności, że zaskarżony wyrok oparty jest na błędnej wykładni treści i celu art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE oraz ram prawnych dotyczących pozwolenia na nowe wskazania terapeutyczne, a także na błędnym założeniu, zgodnie z którym wykładnia art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE przyjęta przez wnoszącą odwołanie sprzyjałaby manipulacji i obejściu prawa w zakresie ochrony danych, a także rozszerzeniu w nieskończoność okresu ochrony danych referencyjnych produktów leczniczych.

W drugiej kolejności, wnosząca odwołanie podnosi, że wniosek przyjęty przez Sąd, zgodnie z którym art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE znajduje zastosowanie do Aclasta, w zakresie w jakim mogło zostać wydane pozwolenie na ten produkt leczniczy jako odmianę lub rozszerzenie produktu leczniczego Zometa pozostaje w sprzeczności z zasadą pewności prawa oraz odwodzi spółki farmaceutyczne od dokonywania inwestycji w badania naukowe i rozwój nowych terapii, pozostając zatem w sprzeczności z interesem zdrowia publicznego.

To na podstawie tej błędnej wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83 Sąd nie stwierdził, że decyzja wykonawcza Komisji stanowi naruszenie przysługujących Novartis praw do ochrony danych w odniesieniu do jej produktu leczniczego Aclasta, zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 2309/93 w związku z art. 14 ust. 11 i art. 89 rozporządzenia nr 726/2004, i z tego powodu należałoby stwierdzić nieważność decyzji wykonawczej Komisji.

(3) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, Dz.U. L 311, s. 67.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/41

Skarga wniesiona w dniu 2 grudnia 2015 r. – Republika Słowacka/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-643/15)

(2016/C 038/55)

Język postępowania: słowacki

Strony

Strona skarżąca: Republika Słowacka (przedstawiciel: minister sprawiedliwości Republiki Słowackiej)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Rady (UE) 2015/1601 (1) z dnia 22 września 2015 r. ustanawiającej środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji;

—	Obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi Republika Słowacka podnosi sześć zarzutów:

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 68 TFUE, jak też art. 13 ust. 2 TUE i zasady równowagi instytucjonalnej

Przyjmując zaskarżoną decyzję poza ramami nadrzędnych wytycznych Rady Europejskiej, a tym samym niezgodnie ze swoim mandatem, Rada naruszyła art. 68 TFUE, jak też art. 13 ust. 2 TUE i zasadę równowagi instytucjonalnej.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 10 ust. 1 i 2 TUE, art. 13 ust. 1 TUE, art. 78 ust. 3 TFUE, art. 3 i 4 protokołu nr 1 i 6 i art. 7 protokołu nr 2, jak też naruszenia zasad pewności prawa, demokracji przedstawicielskiej i równowagi instytucjonalnej

Aktu tego typu jak zaskarżona decyzja nie można przyjąć na podstawie art. 78 ust. 3 TFUE. W świetle swojej treści zaskarżona decyzja ma charakter aktu legislacyjnego, więc powinna była zostać przyjęta w drodze procedury ustawodawczej, która wszakże nie jest przewidziana w art. 78 ust. 3 TFUE. Przyjęcie przez Radę zaskarżonej decyzji na podstawie art. 78 ust. 3 TFUE stanowi naruszenie nie tylko tego postanowienia, lecz również ingerencję w prerogatywy parlamentów krajowych i Parlamentu Europejskiego.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia mających zastosowanie postanowień proceduralnych regulujących procedurę ustawodawczą, takich jak art. 10 ust. 1 i 2 TUE, art. 13 ust. 2 TUE oraz zasad demokracji przedstawicielskiej, równowagi instytucjonalnej i dobrej administracji

Na wypadek gdyby Trybunał miał dojść – pomimo argumentów przedstawionych przez Republikę Słowacką w ramach zarzutu drugiego – do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja została przyjęta w procedurze ustawodawczej (quod non), Republika Słowacka powołuje się posiłkowo na naruszenia mających zastosowanie postanowień proceduralnych zawartych w art. 16 ust. 8 TUE, art. 15 ust. 2 TFUE, art. 78 ust. 3 TFUE, art. 3 i 4 protokołu nr 1, art. 6 i 7 ust. 1 i 2 protokołu nr 2, jak też na naruszenie art. 10 ust. 1 i 2 TUE i art. 13 ust. 2 TUE i zasad demokracji przedstawicielskiej, równowagi instytucjonalnej i dobrej administracji. Konkretnie doszło do naruszenia wymagań jawności negocjacji i głosowania w Radzie z ograniczeniem udziału parlamentów krajowych w procesie przyjęcia zaskarżonej decyzji i z naruszeniem wymogu konsultacji z Parlamentem Europejskim.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia mających zastosowanie postanowień proceduralnych zawartych w art. 78 ust. 3 TFUE i art. 293 TFUE, jak też w art. 10 ust. 1 i 2 TUE i art. 13 ust. 2 TUE oraz naruszenia zasad demokracji przedstawicielskiej, równowagi instytucjonalnej i dobrej administracji.

Przed przyjęciem zaskarżonej decyzji Rada wprowadziła w wyniku propozycji Komisji szereg zmian i uzupełnień. Naruszyła przy tym mające zastosowanie postanowienia proceduralne zawarte w art. 78 ust. 3 i art. 293 TFUE, jak też w art. 10 ust. 1 i 2 i art. 13 ust. 2 TUE oraz zasady demokracji przedstawicielskiej, równowagi instytucjonalnej i dobrej administracji. Nie konsultowano się regularnie z Parlamentem Europejskim, a Rada nie wypowiedziała się jednogłośnie co do zmian i uzupełnień wprowadzonych w wyniku propozycji Komisji.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 78 ust. 3 TFUE poprzez niespełnienie warunków jego zastosowania

Posiłkowo względem zarzutu drugiego Republika Słowacka podnosi naruszenie art. 78 ust. 3 TFUE ze względu na to, że nie były spełnione warunki jego zastosowania związane z tymczasowym charakterem przyjętych środków i istnieniem pilnej sytuacji spowodowanej nagłym napływem obywateli państw trzecich.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności Zaskarżona decyzja jest w oczywisty sposób sprzeczna z zasadą proporcjonalności, gdyż nie jest ona ani odpowiednia, ani konieczna do osiągniecia zamierzonego celu.

(1) Dz.U. L 248, s. 80.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/43

Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2015 r. – Węgry/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-647/15)

(2016/C 038/56)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciel: Z. Fehér, pełnomocnik)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

W swojej skardze Węgry wnoszą do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (UE) 2015/1601 z dnia 22 września 2015 r. ustanawiającej środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji (1) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”);

—	subsydiarnie, w razie nieuwzględnienia pierwszego żądania, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jaki odnosi się ona do Węgier;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Rząd węgierski uważa, że art. 78 ust. 3 TFUE nie daje Radzie podstawy prawnej odpowiedniej dla przyjęcia zaskarżonej decyzji. Art. 78 ust. 3 TFUE nie upoważnia Rady do przyjęcia aktu ustawodawczego ani tym samym przyjęcia środków ustanowionych w zaskarżonej decyzji, konkretnie tych, które oznaczają wiążący wyjątek w odniesieniu do aktu ustawodawczego, w niniejszym przypadku rozporządzenia (UE) nr 604/2013 (2). Z punktu widzenia treści zaskarżona decyzja stanowi akt ustawodawczy – jako że ustanawia wyjątek od w odniesieniu do rozporządzenia nr 604/2013 – i dlatego jej przyjęcie nie może opierać się na art. 78 ust. 3 TFUE, który upoważnia Radę jedynie do przyjmowania aktów w procedurze nieustawodawczej, a zatem aktów niebędących aktami ustawodawczymi. Na wypadek gdyby okazało się, że mimo tego, co tu podniesiono, art. 78 ust. 3 TFUE owszem, może stanowić podstawę przyjęcia aktu prawnego oznaczającego wyjątek od aktu ustawodawczego, rząd węgierski uważa, że wyjątek ten nie może być tego rodzaju, by miał wpływ na istotę aktu ustawodawczego i pozbawiał treści jego podstawowe przepisy, co ma miejsce w przypadku zaskarżonej decyzji.

Nie jest zgodny z pojęciem „środków tymczasowych”, zawartym w art. 78 ust. 3 TFUE, środek ustanowiony na okres 24 miesięcy – a w określonych przypadkach na okres 36 miesięcy – którego skutki ponadto wykraczają poza rzeczony okres. Zaskarżona decyzja wykracza poza uprawnienie przyznane Radzie w art. 78 ust. 3 TFUE, jako że – dla celów określenia okresu jej obowiązywania – nie uwzględniono czasu niezbędnego do przyjęcia aktu ustawodawczego opartego na art. 78 ust. 3 TFUE.

3.	Przy przyjmowaniu zaskarżonej decyzji Rada naruszyła art. 293 ust. 1 TFUE, ponieważ odeszła od wniosku Komisji, nie osiągając jednomyślności.

Zaskarżona decyzja ustanawia wyjątek w odniesieniu do aktu ustawodawczego i z punktu widzenia swej treści stanowi akt ustawodawczy i dlatego, dla celów jej przyjęcia – nawet przy założeniu, że byłoby ono możliwe na podstawie art. 78 ust. 3 TFUE – należało przestrzegać prawa parlamentów krajowych do przedstawienia opinii w przedmiocie aktów ustawodawczych, uznanego w protokołach nr 1 i 2 załączonych do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

5.	Po konsultacji z Parlamentem Europejskim Rada istotnie zmieniła treść projektu, a mimo to nie skierowała go do ponownej konsultacji z Parlamentem Europejskim.

6.	W chwili zatwierdzenia przez Radę nie były dostępne wersje językowe projektu decyzji w językach urzędowych Unii.

7.	Zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem również dlatego, że jej przyjęcie jest sprzeczne z art. 68 TFUE oraz konkluzjami Rady Europejskiej z posiedzenia w dniach 25 i 26 czerwca 2015r.

Zaskarżona decyzja narusza zasady pewności prawa i jasności przepisów, jako że w różnych aspektach nie wyjaśnia, w jaki sposób powinny być stosowane jej przepisy, ani jaki jest ich związek z przepisami rozporządzenia nr 604/2013. Wśród tych niejasnych aspektów wyróżnia się kwestia stosowania przepisów proceduralnych i gwarancji w odniesieniu do podejmowania decyzji o relokacji, a także fakt, że zaskarżona decyzja nie ustanawia wyraźnie kryteriów wyboru dla celów relokacji ani nie reguluje odpowiednio statusu wnioskodawców w państwie członkowskim relokacji. Zaskarżona decyzja jest sprzeczna z konwencją genewska dotyczącą statusu uchodźców (3), jako że pozbawia wnioskodawców prawa pozostawania na terytorium państwa członkowskiego, w którym złożyli wniosek i pozwala na ich relokację w innym państwie członkowskim, bez potrzeby wykazywania istnienia materialnego związku między wnioskodawcą a państwem członkowskim relokacji.

Zaskarżona decyzja narusza zasady niezbędności i proporcjonalności. Z jednej strony, biorąc pod uwagę, że w świetle pierwotnej propozycji Komisji Węgry były wyłączone z grupy państw beneficjentów, zaskarżona decyzja nie uzasadnia, dlaczego wprowadza relokację 120 000 wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową. W świetle faktu, że w zaskarżonej decyzji nie przewiduje się żadnej relokacji z terytorium Węgier, pierwotnie zaproponowana liczba 120 000 wnioskodawców okazała się dyskrecjonalna i bez związku z sytuacją przedstawioną we wniosku Komisji i której rzeczywiście zamierzano zaradzić. Nie do przyjęcia jest, w szczególności jeżeli chodzi o środek tymczasowy przyjęty zgodnie z art. 78 ust. 3 TFUE, żeby w odniesieniu do niemal połowy wnioskodawców włączonych w jego zakres zastosowania decyzja o ich ostatecznej relokacji była zależna od okoliczności przyszłych.

10.

Subsydiarnie rząd węgierski podnosi, że zaskarżona decyzja narusza względem Węgier zasadę proporcjonalności, ponieważ, mimo że chodzi, jak powszechnie wiadomo, o państwo członkowskie, na którego terytorium przedostała się znaczna liczba nielegalnych imigrantów i w którym złożono znaczą liczbę wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, zostają mu narzucone obowiązkowe kwoty jako państwu przyjmującemu. W odniesieniu do Węgier zaskarżona decyzja nie jest zgodna z art. 78 ust. 3 TFUE, ponieważ nie spełnia wymogu ustanowionego w tym postanowieniu – zgodnie z którym środki mogą być przyjmowane na korzyść państwa lub państw członkowskich dotkniętych nagłym napływem obywateli państw trzecich – środek, który wobec jednego z takich państw ustanawia wyłącznie obowiązki.

(1) Dz.U. L 248, s. 80.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. L 180, s. 31).

(3) Konwencja dotycząca statusu uchodźców, sporządzona w Genewie dnia 28 lipca 1951 r. uzupełniona sporządzonym w Nowym Jorku dnia 31 stycznia 1967 r.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/45

Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2015 r. – Republika Austrii/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-648/15)

(2016/C 038/57)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Austrii (przedstawiciel: C. Pesendorfer, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Skarga złożona na podstawie art. 25 ust. 5 umowy zawartej między Republiką Austrii i Republiką Federalną Niemiec o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków dochodowych i majątkowych, öBGBl III 182/2002 wzgl. dBGBl II 2002, 735, dBStBl I 2002, 584 (zwana dalej „umową o unikaniu podwójnego opodatkowania”) w związku z art. 273 TFUE z powodu różnic między stanowiskami Republiki Austrii i Republiki Federalnej Niemiec odnośnie do wykładni i stosowania art. 11 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o przyznanie i wydanie orzeczenia, że

—

Stanowiące przedmiot powództwa przychody z tytułu świadectw udziałowych nie podlegają kwalifikacji jako „wierzytelności powiązane z udziałem w zysku” w rozumieniu art. 11 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Z tego względu zgodnie z art. 11 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania Austrii – jako państwu siedziby Bank Austria – przysługuje wyłączne prawo opodatkowania przychodów z tytułu świadectw udziałowych.

—	Republika Federalna Niemiec ma zatem obowiązek zaniechania opodatkowywania spornych świadectw udziałowych Bank Austria i zwrotu już pobranego stąd podatku.

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Republika Austrii kwestionuje dokonaną przez Republikę Federalną Niemiec kwalifikację spornego wynagrodzenia jako odsetki „powiązane z udziałem w zysku” w rozumieniu art. 11 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z powyższym wynagrodzenie oblicza się wprawdzie na podstawie co do zasady stałej stawki procentowej. Jednak z uwagi na konieczność wystąpienia minimalnego zysku bilansowego jest ono uzależnione od przychodu.

Republika Austrii stoi natomiast na stanowisku, że przedmiotowe świadectwa udziałowe uprawniają do oprocentowania opierającego się na stałej stawce procentowej od wartości nominalnej. Ta wykładnia wynika już z samego języka potocznego; jest ona potwierdzona poprzez porównanie z formami finansowania przykładowo wymienionymi w art. 11 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W niniejszym przypadku mamy więc do czynienia ze zwyczajną prolongatą zapłaty przez wierzyciela, ponieważ świadectwo udziałowe użytkowe zwłaszcza w okresie, na jaki opiewało przyznawało zasadniczo prawo do wypłaty w późniejszych latach. Świadectwa udziałowe w rezultacie odpowiadały w ten sposób papierom wartościowym ze stałym oprocentowaniem, które były w pewnym zakresie zależne od strat.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/47

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2015 r. – Grecja i Ellinikos Chrysos/Komisja

(Sprawy T-233/11 i T-262/11) (1)

((Pomoc państwa - Sektor górniczy - Subwencja przyznana przez organy greckie na rzecz przedsiębiorstwa górniczego Ellinikos Chrysos - Umowa zbycia kopalni po cenie niższej od wartości rynkowej i zwolnienie z podatku od tej transakcji - Decyzja uznająca pomoc za bezprawną i nakazująca odzyskanie odpowiednich kwot - Pojęcie korzyści - Kryterium inwestora prywatnego))

(2016/C 038/60)

Język postępowania: grecki i angielski

Strony

Strony skarżące: Republika Grecka (przedstawiciele: P. Mylonopoulos, V. Asimakopoulos, G. Kanellopoulos i A. Iosifidou, pełnomocnicy) (sprawa T-233/11); oraz Ellinikos Chrysos AE Metalleion kai Viomichanias Chrysou (Kifissia, Grecja) (przedstawiciele: początkowo K. Adamantopoulos, E. Petritsi, E. Trova i P. Skouris, następnie K. Adamantopoulos, E. Trova, P. Skouris i E. Roussou, pełnomocnicy) (sprawa T-262/11)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2011/452/UE z dnia 23 lutego 2011 r. dotyczącej pomocy państwa C 48/08 (ex NN 61/08) przyznanej przez Grecję na rzecz Ellinikos Chrysos AE (Dz.U. L 193, s. 27).

Sentencja

1)	Sprawy T-233/11 i T-262/11 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)	W sprawie T-233/11 Republika Grecka pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	W sprawie T-262/11 Ellinikos Chrysos AE Metalleion kai Viomixanias Chrysou pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 204 z 9.7.2011.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/47

Wyrok Sądu z dnia 10 grudnia 2015 r. – Belgia/Komisja

(Sprawa T-563/13) (1)

((EFRG - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Belgię - Owoce i warzywa - Obowiązek uzasadnienia - Warunki uznania organizacji producentów - Zlecanie na zewnątrz zadań podstawowych przez organizację producentów - Kwota podlegająca wyłączeniu - Proporcjonalność))

(2016/C 038/61)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Belgii (przedstawiciele: J.C. Halleux i M. Jacobs, pełnomocnicy, wspierani przez F. Tuytschaevera i M. Vargę, adwokatów)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Kranenborg i P. Rossi, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2013/433/UE z dnia 13 sierpnia 2013 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 219, s. 49), w zakresie w jakim dotyczy ona wydatków poniesionych przez Królestwo Belgii, lub w każdym razie żądanie zmniejszenia kwoty, która ma zostać wyłączona z finansowania.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 367 z 14.12.2013.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/48

Wyrok Sądu z dnia 15 grudnia 2015 r. – LTJ Diffusion/OHIM – Arthur i Aston (ARTHUR & ASTON)

(Sprawa T-83/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego znaku towarowego ARTHUR & ASTON - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy Arthur - Brak rzeczywistego używania znaku towarowego - Artykuł 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Postać różniąca się co do elementów, które wpływają na charakter odróżniający])

(2016/C 038/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: LTJ Diffusion (Colombes, Francja) (przedstawiciele: adwokaci, początkowo S. Lederman, następnie F. Fajgenbaum)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Arthur i Aston SAS (Giberville, Francja) (przedstawiciel: adwokat N. Boespflug)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 grudnia 2013 r. (sprawa R 1963/2012-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między LTJ Diffusion a Arthur i Aston SAS.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	LTJ Diffusion zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 112 z 14.4.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/49

Wyrok Sądu z dnia 11 grudnia 2015 r. – Finlandia/Komisja

(Sprawa T-124/14) (1)

([EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Rozwój obszarów wiejskich - Jednorazowa korekta finansowa - Kwalifikowalność wydatków dokonanych w celu zakupu używanych urządzeń i wyposażenia - System stanowiący odstępstwo obowiązujący mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa - Artykuł 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1974/2006])

(2016/C 038/63)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Republika Finlandii (przedstawiciele: J. Heliskoski i S. Hartikainen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Aalto, J. Aquilina, P. Rossi i T. Sevón, pełnomocnicy).

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2013/763/UE z dnia 12 grudnia 2013 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 338, s. 81) w zakresie, w jakim decyzja ta wyłącza z finansowania Unii na podstawie EFRROW niektóre wydatki Republiki Finlandii w wysokości 927 827,58 EUR z uwagi na ich niezgodność z normami Unii.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji 2013/763/UE z dnia 12 grudnia 2013 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim decyzja ta wyłącza z finansowania Unii z tytułu EFRROW niektóre wydatki Republiki Finlandii w wysokości 927 827,58 EUR z uwagi na ich niezgodność z zasadami Unii.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 142 z 12.5.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/49

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2015 r. – Comercializadora Eloro/OHIM – Zumex Group (zumex)

(Sprawa T-354/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego ZUMEX - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy JUMEX - Brak rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 42 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2016/C 038/64)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Comercializadora Eloro, SA (Ecatepec, Meksyk) (przedstawiciel: adwokat J. de Castro Hermida)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Zumex Group, SA (Moncada, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M.C. March Cabrelles)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 lutego 2014 r. (sprawa R 391/2012-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Comercializadora Eloro, SA a Zumex Group, SA.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Comercializadora Eloro, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 253 z 4.8.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/50

Wyrok Sądu z dnia 10 grudnia 2015 r. – Fútbol Club Barcelona/OHIM (Przedstawienie konturu escudo)

(Sprawa T-615/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego kontur escudo - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009])

(2016/C 038/65)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Fútbol Club Barcelona (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Carbonell Callicó)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 maja 2014 r. (sprawa R 2500/2013-1) dotyczącą zgłoszenia do rejestracji oznaczenia graficznego przedstawiającego kontur escudo jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fútbol Club Barcelona zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 372 z 20.10.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/51

Wyrok Sądu z dnia 10 grudnia 2015 r. – Sony Computer Entertainment Europe/OHIM – Marpefa (Vieta)

(Sprawa T-690/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny wspólnotowy znak towarowy Vieta - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Charakter używania - Artykuł 15 ust. 1 i art. 51 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Używanie znaku towarowego w postaci różniącej się co do elementów niewpływających na charakter odróżniający - Dowód używania znaku towarowego w odniesieniu do towarów, dla których został on zarejestrowany])

(2016/C 038/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Computer Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Malynicz, pełnomocnik)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Marpefa, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat I. Barroso Sánchez-Lafuente)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 lipca 2014 r. (sprawa R 2100/2013-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy Sony Computer Entertainment Europe Ltd a Marpefa, SL.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 2 lipca 2014 r. (sprawa R 2100/2013-2) w zakresie, w jakim oddalono w niej odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień o oddaleniu wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do graficznego wspólnotowego znaku towarowego Vieta dla „urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów”.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 431 z 1.12.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/51

Wyrok Sądu z dnia 11 grudnia 2015 r. – Hikari Miso/OHMI – Nishimoto Trading (Hikari)

(Sprawa T-751/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Hikari - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy HIKARI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009)])

(2016/C 038/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hikari Miso Co. Ltd (Simosuwa-machi, Japonia) (przedstawiciel: D. McFarland, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: H. O’Neill, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Nishimoto Trading Co. Ltd (Santa Fe Springs, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: G. Pritchard, barrister)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 września 2014 r. (sprawa R 2394/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Nishimoto Trading Co. Ltd a Hikari Miso Co. Ltd.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hikari Miso Co. Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 7 z 12.1.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/52

Postanowienie Sądu z dnia 1 grudnia 2015 r. – REWE-Zentral/OHIM – Planet GDZ (PRO PLANET)

(Sprawa T-373/12) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania))

(2016/C 038/68)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: REWE-Zentral AG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci M. Kinkeldey i A. Bognár, następnie adwokaci M. Kinkeldey i C. Schmitt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Planet GDZ AG (Tagelswangen, Szwajcaria) (przedstawiciele: początkowo adwokaci M. Nentwig i G.M. Becker, następnie M. Nentwig)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 czerwca 2012 r. (sprawa R 1350/2011-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Planet GDZ AG a REWE-Zentral AG.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	REWE–Zentral AG i Planet GDZ AG pokrywają własne koszty oraz po połowie koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

(1) Dz.U. C 319 z 20.10.2012.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/53

Postanowienie Sądu z dnia 30 listopada 2015 r. – Gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo/Komisja

(Sprawa T-215/14) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Zastąpienie zaskarżonego aktu w toku postępowania - Dostosowanie żądań - Skarga równoległa na nową decyzję - Umorzenie postępowania))

(2016/C 038/69)

Język postępowania: polski

Strony

Skarżące: Gmina Miasto Gdynia (Gdynia, Polska) (przedstawiciele: T. Koncewicz, adwokat, i K. Gruszecka-Spychała, radca prawna) i Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo sp. z o.o. (Gdynia) (przedstawiciele: początkowo T. Koncewicz, adwokat, i K. Gruszecka-Spychała, radca prawna, następnie P. Rosiak, radca prawny)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Grespan, S. Noë i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania skarżących: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Przedmiot

Początkowo wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2014/883/UE z dnia 11 lutego 2014 r. w sprawie środka SA.35388 (13/C) (ex 13/NN i ex 12/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo (Dz.U. L 357, s. 51), jak również następnie wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2015/1586 z dnia 26 lutego 2015 r. w sprawie środka SA.35388 (13/C) (ex 13/NN i ex 12/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo (Dz.U. L 250, s. 165), zastępującej decyzję 2014/883.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez gminę Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia–Kosakowo sp. z o.o. w postępowaniu głównym.

3)	Gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia–Kosakowo pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego.

4)	Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 175 z 10.6.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/53

Postanowienie Sądu z dnia 30 listopada 2015 r. – Gmina Kosakowo/Komisja

(Sprawa T-217/14) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Zastąpienie zaskarżonego aktu w toku postępowania - Umorzenie postępowania))

(2016/C 038/70)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Gmina Kosakowo (Kosakowo, Polska) (przedstawiciel: M. Leśny, radca prawny)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Grespan, S. Noë i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony skarżącej: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Przedmiot

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2014/883/UE z dnia 11 lutego 2014 r. w sprawie środka SA.35388 (13/C) (ex 13/NN i ex 12/N) – Polska – Utworzenie portu lotniczego Gdynia-Kosakowo (Dz.U. L 357, s. 51).

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie zostaje umorzone.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez gminę Kosakowo w postępowaniu głównym.

3)	Gmina Kosakowo pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego.

4)	Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 202 z 30.6.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/54

Postanowienie Sądu z dnia 30 listopada 2015 r. – GreenPack/OHMI (greenpack)

(Sprawa T-513/14) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Odmowa rejestracji - Wycofanie zgłoszenia do rejestracji - Umorzenie postępowania))

(2016/C 038/71)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: GreenPack GmbH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci, początkowo P. Ruess i A. Doepner-Thiele, następnie C. Glasemann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo G. Schneider, następnie G. Schneider i D. Botis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 kwietnia 2014 r. (sprawa R 2324/2013-1) dotyczącą zgłoszenia do rejestracji oznaczenia słownego greenpack jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	GreenPack GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/55

Postanowienie Sądu z dnia 23 listopada 2015 r. – EREF/Komisja

(Sprawa T-694/14) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Wytyczne w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska i cele związane z energią w latach 2014-2020 - Stowarzyszenie - Brak bezpośredniego oddziaływania na członków - Niedopuszczalność))

(2016/C 038/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Renewable Energies Federation (EREF) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: U. Prall, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, K. Herrmann i R. Sauer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności komunikatu Komisji z dnia 28 czerwca 2014 r. zatytułowanego „Wytyczne w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska i cele związane z energią w latach 2014–2020” (Dz.U. C 200, s. 1), w zakresie w jakim dotyczy on kryteriów oceny zgodności z rynkiem wewnętrznym pomocy na rzecz produkcji energii ze źródeł odnawialnych.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	European Renewable Energies Federation (EREF) zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, również kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 409 z 17.11.2014.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/55

Postanowienie Sądu z dnia 23 listopada 2015 r. – Actega Terra/OHIM – Heidelberger Druckmaschinen (FoodSafe)

(Sprawa T-766/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny wspólnotowy znak towarowy FoodSafe - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

(2016/C 038/73)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Actega Terra GmbH (Lehrte, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Onken)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A.Schifko, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Heidelberger Druckmaschinen AG (Heidelberg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat: I. Lins)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 września 2014 r. (sprawa R 2440/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Heidelberger Druckmaschinen AG a Actega Terra GmbH.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Actega Terra GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 46 z 9.2.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/56

Postanowienie Sądu z dnia 27 listopada 2015 r. – Włochy/Komisja

(Sprawa T-809/14) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - System językowy - Ogłoszenie o naborze na stanowisko dyrektora Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii - Wymagania językowe zawarte w internetowym wzorze prezentacji kandydatur - Rzekoma rozbieżność z ogłoszeniem o naborze na stanowisko opublikowanym w Dzienniku Urzędowym - Pismo przesłane przez Komisję w następstwie zamknięcia procedury zgłaszania kandydatur - Niedopuszczalność))

(2016/C 038/74)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierany przez P. Gentiliego, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i G. Gattinara, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności rzekomej decyzji Komisji zawartej w piśmie dyrektora generalnego dyrekcji generalnej ds. zasobów ludzkich i bezpieczeństwa Komisji z dnia 2 października 2014 r., skierowanym do dyrektora generalnego ds. Unii Europejskiej ministerstwa spraw zagranicznych Republiki Włoskiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Republika Włoska pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 46 z 9.2.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/56

Postanowienie Sądu z dnia 1 grudnia 2015 r. – Banco Espírito Santo/Komisja

(Sprawa T-814/14) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Pomoc przyznana przez władze portugalskie w ramach rozwiązania instytucji finansowej Banco Espírito Santo, SA - Stworzenie instytucji pomostowej - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Zobowiązania przyjęte przez władze portugalskie - Sprawowana przez pełnomocnika kontrola przestrzegania tych zobowiązań - Wynagrodzenie tego pełnomocnika przez bank bilansujący dług - Żądanie częściowego stwierdzenia nieważności - Niedopuszczalność))

(2016/C 038/75)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Banco Espírito Santo, SA (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciele: M. Gorjão-Henriques i L. Bordalo e Sá, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, M. França i P.J. Loewenthal, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności pkt 9 i 18 załącznika II do decyzji Komisji C (2014) 5682 wersja ostateczna z dnia 3 sierpnia 2014 r. w sprawie niepodnoszenia zastrzeżeń wobec pomocy państwa SA.39250 (2014/N), zgłoszonej przez Portugalię i dotyczącej rozwiązania Banco Espírito Santo SA w zakresie, w jakim Komisja nakłada w nich na skarżącą obowiązek pokrywania wynagrodzenia i innych kosztów pełnomocnika, któremu zostało powierzone zadanie czuwania nad przestrzeganiem zobowiązań przyjętych przez Republikę Portugalską czy też punkty te mogą być interpretowane w ten sposób, że Komisja nakłada w nich na skarżącą taki obowiązek.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w przedmiocie złożonego przez Republikę Portugalską wniosku o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Banco Espírito Santo, SA pokrywa swe koszty oraz te poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Banco Espírito Santo, SA, Komisja Europejska i Republika Portugalska pokrywają swe koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 118 z 13.4.2015

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/57

Postanowienie Sądu z dnia 30 listopada 2015 r. – August Brötje/OHIM (HydroComfort)

(Sprawa T-845/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego HydroComfort - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

(2016/C 038/76)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: August Brötje GmbH (Rastede, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Pietzcker i C. Spintig)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: W. Schramek, D. Walicka i A. Schifko, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 października 2014 r. (sprawa R 1302/2014-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego HydroComfort jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Peri GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 89 z 16.3.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/58

Postanowienie Sądu z dnia 2 grudnia 2015 r. – Novartis/OHIM – Mabxience (HERTIXAN)

(Sprawa T-41/15) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie wniosku o rejestrację - Umorzenie postępowania))

(2016/C 038/77)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Novartis AG (Bazylea, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat M. Douglas)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Mabxience SA (Montevideo, Urugwaj)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 października 2014 r. (sprawa R 2550/2013-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Novartis AG a Mabxience SA.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Novartis AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 107 z 30.3.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/58

Postanowienie Sądu z dnia 23 listopada 2015 r. – Słowenia/Komisja

(Sprawa T-118/15) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - EFOGR - Sekcja Gwarancji - EFRG i EFRROW - Termin do wniesienia skargi - Rozpoczęcie biegu terminu - Przekroczenie terminu - Niedopuszczalność))

(2016/C 038/78)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Republika Słowenii (przedstawiciel: L. Bembič, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Rous Demiri i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej 2014/950/UE Komisji z dnia 19 grudnia 2014 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 369, s. 71), w zakresie w jakim wyłącza niektóre wydatki dokonane przez Republikę Słowenii.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w przedmiocie wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta przedstawionych przez Republikę Włoską, Republikę Francuską i Węgry zostaje umorzone.

3)	Republika Słowenii pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Republika Słowenii, Komisja, Republika Włoska, Republika Francuska i Węgry pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) JO C 146 du 4.5.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/59

Postanowienie Sądu z dnia 20 listopada 2015 r. – Zitro IP/OHIM (WORLD OF BINGO)

(Sprawa T-202/15) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego WORLD OF BINGO - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

(2016/C 038/79)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Zitro IP Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: V. Melgar i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 lutego 2015 r. (sprawa R 1899/2014-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego WORLD OF BINGO jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zitro IP Sàrl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 198 z 15.6.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/60

Postanowienie Sądu z dnia 20 listopada 2015 r. – Zitro IP/OHIM (WORLD OF BINGO)

(Sprawa T-203/15) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego WORLD OF BINGO - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga oczywiście pozbawiona podstawy prawnej])

(2016/C 038/80)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Zitro IP Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: V. Melgar i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 lutego 2015 r. (sprawa R 1900/2014-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego WORLD OF BINGO jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zitro IP Sàrl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 198 z 15.6.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/60

Postanowienie Sądu z dnia 2 grudnia 2015 r. – Lidl Stiftung/OHIM – toom Baumarkt (Super-Samstag)

(Sprawa T-213/15) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Wniosek o unieważnienie prawa do znaku - Wycofanie wniosku o unieważnienie prawa do znaku - Umorzenie postępowania))

(2016/C 038/81)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Lidl Stiftung & Co. KG (Neckarsulm, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Wolter i A.C. Berger)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: H.P. Kunz, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: toom Baumarkt GmbH (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci: M. Kinkeldey, S. Brandstätter i J. Rosenhäger)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 lutego 2015 r. (sprawa R 657/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między toom Baumarkt GmbH a Lidl Stiftung & Co. KG.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Lidl Stiftung & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 205 z 22.6.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/61

Postanowienie Sądu z dnia 17 listopada 2015 r. – Certuss Dampfautomaten/OHIM – Universal for Engineering Industries (Universal 1800 TC)

(Sprawa T-329/15) (1)

((Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania))

(2016/C 038/82)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Certuss Dampfautomaten GmbH & Co. KG (Krefeld, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Sroka)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Universal for Engineering Industries SAE (Giza, Egipt)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 kwietnia 2015 r. (sprawa R 1303/2014-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Universal for Engineering Industries SAE a Certuss Dampfautomaten GmbH & Co. KG.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Certuss Dampfautomaten GmbH & Co. KG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

(1) Dz.U. C 279 z 24.8.2015.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/61

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 10 grudnia 2015 r. – GGP Italy/Komisja

(Sprawa T-474/15 R)

((Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Dyrektywa 2006/42/WE - Ochrona zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów oraz pracowników w związku z zagrożeniem wynikającym z użytkowania maszyn - Środek przyjęty przez łotewskie władze zakazujący użycia określonego typu kosiarki - Decyzja Komisji stwierdzająca zasadność środka - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru))

(2016/C 038/83)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Global Garden Products Italy SpA (GGP Italy) (Castelfranco Veneto, Włochy) (przedstawiciele: A. Villani, L. D’Amario i M. Caccialanza, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Braga da Cruz i L. Cappelletti, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/902 z dnia 10 czerwca 2015 r. w sprawie środka wprowadzonego przez Łotwę zgodnie z dyrektywą 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w celu zakazania wprowadzenia do obrotu kosiarki produkowanej przez przedsiębiorstwo GGP Italy SpA (JO L 147, p. 22).

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/62

Skarga wniesiona w dniu 6 października 2015 r. – Flamagas/OHIM – MatMind (CLIPPER)

(Sprawa T-580/15)

(2016/C 038/84)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Flamagas, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci I. Valdelomar Serrano, G. Hinarejos Mulliez i D. Gabarre Armengol)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MatMind Srl (Formello, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Trójwymiarowy wspólnotowy znak towarowy (Kształt zapalniczki zawierającej element słowny „CLIPPER”) – zgłoszenie nr 4 758 652

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 lipca 2015 r. w sprawie R 924/2013-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 22 marca 2013 r. wydanej w postępowaniu nr C 5642 w sprawie unieważnienia prawa do znaku towarowego nr 4 758 652;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. e) pkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/63

Skarga wniesiona w dniu 27 października 2015 r. – Yieh United Steel/Komisja

(Sprawa T-607/15)

(2016/C 038/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Yieh United Steel Corp. (Kaohsiung City, Tajwan) (przedstawiciel: D. Luff, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/1429 z dnia 26 sierpnia 2015 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajwanu (1) (zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem” lub „rozporządzeniem w sprawie ostatecznego cła”) w zakresie dotyczącym skarżącej oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	W zarzucie pierwszym podniesiono, że Sąd jest właściwy do przeprowadzenia kontroli art. 1 i 2 zaskarżonego rozporządzenia i jego zgodności z rozporządzeniem podstawowym i ogólnymi zasadami prawa europejskiego.

W zarzucie drugim podniesiono, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, ponieważ błędnie odmówiła uwzględnienia metod podziału kosztów, zwykle stosowanych przez skarżącą, odpowiadających uznanym międzynarodowo praktykom księgowym. W związku z tym naruszeniem Komisja błędnie odmówiła odliczenia odzyskanego złomu od kosztów produkcji rozpatrywanego produktu sztucznie zwiększając w związku z tym wartość normalną z naruszeniem art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

W zarzucie trzecim podniesiono, że naruszono art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w związku z tym, że Komisja błędnie pominęła sprzedaże spornego produktu, które miały miejsce w toku zwykłych transakcji handlowych z niezależnym klientem krajowym przy obliczaniu wartości normalnej. Komisja w niewystarczający sposób uzasadniła ten brak uwzględnienia. Ponadto, zakładając, że powodem tego nieuwzględnienia był zwykły fakt, że owe sprzedaże były przedmiotem wywozu po sprzedaży (bez wiedzy skarżącej), Komisja zastosowała kryterium niezgodne z prawem. Powinna ona była wziąć pod uwagę intencję skarżącej co do końcowego przeznaczenia tych sprzedaży w chwili ich realizacji. Komisja naruszyła zatem art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego nie uwzględniając sprzedaży wewnętrznych jedynie z tego względu, że były one przedmiotem wywozu przez niezależnego klienta po sprzedaży.

(1) Dz.U. 2015 L 224, s.10

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/64

Skarga wniesiona w dniu 29 października 2015 r. – Azur Space Solar Power/OHIM (Przedstawienie linii w kolorze czarnym)

(Sprawa T-614/15)

(2016/C 038/86)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Azur Space Solar Power GmbH (Heilbronn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Nicodemus)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego (Przedstawienie linii w kolorze czarnym) – zgłoszenie nr 1 201 652

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 września 2015 r. w sprawie R 3233/2015-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/64

Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2015 r. – E-Control/ACER

(Sprawa T-671/15)

(2016/C 038/87)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Energie-Control Austria für die Regulierung der Elektrizitäts- und Erdgaswirtschaft (E-Control) (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: F. Schuhmacher, adwokat)

Strona pozwana: Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności opinii Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki nr 09/2015 z dnia 23 września 2015 r. w sprawie zgodności decyzji krajowych organów regulacyjnych zatwierdzających metody alokacji transgranicznej zdolności przesyłowej w Europie Środkowej i Wschodniej z rozporządzeniem (WE) nr 714/2009 i z wytycznymi w sprawie zarządzania i alokacji dostępnej zdolności przesyłowej połączeń wzajemnych między systemami krajowymi, zawartymi w Załączniku I do tego rozporządzenia, oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia wymogów proceduralnych, w tym w szczególności braku zasad postępowania, naruszenia prawa dostępu do akt postępowania, naruszenia prawa do bycia wysłuchanymi oraz braku właściwego uzasadnienia.

Zarzut drugi dotyczy braku podstaw prawnych zaproponowanych środków, ponieważ ACER nie postępował zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 8 rozporządzenia (WE) nr 713/2009, tylko oparł swoją opinię na art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 713/2009 i wobec tego przekroczył kompetencje przyznane w tym przepisie, działając ultra vires.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia rozporządzenia (WE) nr 714/2009, ponieważ wniosek ACER, że na granicy niemiecko-austriackiej występuje strukturalne przeciążenie nie ma potwierdzenia w faktach i jest niezgodny z definicją przeciążenia. Ponadto w opinii brakuje oceny oddziaływania i rozwiązań alternatywnych. Wreszcie, przedstawiona w opinii procedura alokacji wydolności nie stanowi właściwego i proporcjonalnego rozwiązania wskazanych tam problemów.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia rozporządzenia Komisji (EU) nr 1222/2015 (wytyczne dotyczące alokacji zdolności przesyłowych i zarządzania ograniczeniami przesyłowymi), ponieważ opinia nie spełnia wiążących wymogów merytorycznych i formalnych zawartych w owym rozporządzeniu, które weszło w życie przed jej wydaniem.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia art. 101 i 102 TFUE w związku z art. 4 ust. 3 TUE, ponieważ opinia narusza podstawowe zasady europejskiego wewnętrznego rynku energii elektrycznej poprzez nakazanie krajowym organom regulacyjnym i OSP (operatorom systemów przesyłowych) sztucznego podziału zintegrowanego rynku energii elektrycznej pomiędzy Austrię i Niemcy.

6.	Zarzut szósty dotyczy naruszenia art. 34 i 35 TFUE, ponieważ środek regulacyjny narzuciłby sztuczne bariery w handlu pomiędzy państwami członkowskimi i kolidowałby z podstawową zasadą swobodnego przepływu towarów w rozumieniu art. 34 i 35 TFUE.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/65

Skarga wniesiona w dniu 20 listopada 2015 r. – Shanxi Taigang Stainless Steel przeciwko Komisji

(Sprawa T-675/15)

(2016/C 038/88)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Shanxi Taigang Stainless Steel Co. Ltd (Taiyuan, Chiny) (przedstawiciele: F. Carlin, barrister i N. Niejahr, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/1429 z dnia 26 sierpnia 2015 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Tajwanu (Dz.U. 2015 L 224, s. 10) w zakresie, w którym nakłada cła antydumpingowe na wywozy skarżącej i dokonuje poboru tymczasowych ceł nałożonych na tego rodzaju wywozy oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

W zarzucie pierwszym podniesiono, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 7 lit. a) akapit drugi rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) poprzez wskazanie i wybranie w niniejszej sprawie Stanów Zjednoczonych Ameryki (zwanych dalej „USA”) jako odpowiedniego państwa analogicznego. Wybór ten został dokonany w oparciu o błędną interpretację i błędne zastosowanie art. 2 ust. 7 lit. a) akapit drugi rozporządzenia podstawowego oraz na oczywistych błędach w ocenie stanu faktycznego. Pomocniczo Komisja oczywiście błędnie zastosowała art. art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego poprzez zaniechanie dokonania określonych wymaganych dostosowań wartości normalnej pomimo wyboru USA jako państwa analogicznego.

2.	W zarzucie drugim podniesiono, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego poprzez zaniechanie dokonania wymaganych dostosowań w odniesieniu do wewnętrznych kosztów transportu producenta z USA dokonującego wywozów zgodnie z lit. k) tego przepisu.

W zarzucie trzecim podniesiono, że Komisja naruszyła art. 3 ust. 2, 6 i 7 rozporządzenia podstawowego. Badanie Komisji dotyczące określonych czynników szkodliwych i powodowania szkód jest obarczone oczywistymi błędami w ocenie stanu faktycznego i nie jest zgodne z ciążącym na Komisji obowiązkiem dokonywania analizy danych w sposób staranny i bezstronny.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/66

Skarga wniesiona w dniu 20 listopada 2015 r. – Les Éclaires/OHIM – L’éclaireur International (L’ECLAIREUR)

(Sprawa T-680/15)

(2016/C 038/89)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Les Éclaires GmbH (Norymberga, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Bund)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: L’éclaireur International (Luksemburg, Luksemburg)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: L’éclaireur International

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „L’ECLAIREUR” – zgłoszenie nr 3 494 028

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 września 2015 r. w sprawie R 2266/2014-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie Wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw związanych ze wspólnotowymi znakami towarowymi, część C, sekcja 6.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/67

Skarga wniesiona w dniu 20 listopada 2015 r. – Environmental Manufacturing/OHIM – Société Elmar Wolf (Przedstawienie głowy wilka)

(Sprawa T-681/15)

(2016/C 038/90)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Environmental Manufacturing LLP (Stowmarket, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Malynicz, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Société Elmar Wolf SA (Wissembourg, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy (Przedstawienie głowy wilka) – zgłoszenie nr 4 971 511

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 września 2015 r. w sprawie R 1252/2015-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/67

Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2015 r. – Sulayr Global Service/OHIM – Sulayr Calidad (sulayr GLOBAL SERVICE)

(Sprawa T-685/15)

(2016/C 038/91)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Sulayr Global Service, SL (Valle del Zalabi, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, G. Marín Raigal i E. Armero Lavie)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Sulayr Calidad, SL (Granada, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „sulayr GLOBAL SERVICE” – zgłoszenie nr 11 960 515

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23.09.2015 r. w sprawie R 149/2015-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim uznano w niej, że istnieje podobieństwo między usługami zgłoszonymi w klasie 40 i usługami chronionymi wcześniejszym znakiem towarowym z klasy 42 oraz, w konsekwencji, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd co do tych usług;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 60 rozporządzenia nr 207/2009 i zasady 49 ust. 1 z rozporządzenia nr 2868/95;

—	Naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/68

Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2015 r. – Clover Canyon/OHIM – Kaipa Sportswear (CLOVER CANYON)

(Sprawa T-693/15)

(2016/C 038/92)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Clover Canyon, Inc. (Los Angeles, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat T. Schmitz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Kaipa Sportswear GmbH (Heilbronn, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego „CLOVER CANYON”) – zgłoszenie nr 1 120 485

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 sierpnia 2015 r. w sprawie R 3018/2014-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego przed OHIM; albo

—	obciążenie drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego przed OHIM.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/69

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2015 r. – Micula/Komisja

(Sprawa T-694/15)

(2016/C 038/93)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ioan Micula (Oradea, Rumunia) (przedstawiciele: adwokat K. Struckmann, G. Forwood, Barrister i A. Kadri, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2015/1470 z dnia 30 marca 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.38517 (2014/C) (ex 2014/NN) wdrożonej przez Rumunię – Orzeczenie arbitrażowe w sprawie Micula przeciwko Rumunii z dnia 11 grudnia 2013 r. (notyfikowanej jako dokument nr C(2015) 2112) (Dz.U. 2015 L 232, s. 43);

—

posiłkowo, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim (a) dotyczy ona skarżącego, (b) uniemożliwia Rumunii dostosowanie się do orzeczenia arbitrażowego, (c) nakazuje Rumunii odzyskanie wszelkiej pomocy niezgodnej z rynkiem wewnętrznym, (d) nakazuje skarżącemu spłacenie na zasadzie odpowiedzialności solidarnej pomocy otrzymanej przez podmioty wymienione w art. 2 ust. 2 zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie zastosowano do niniejszej sprawy art. 351 TFUE oraz ogólne zasady prawa.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie stwierdzono, iż rozpatrywany środek przyznaje korzyść skarżącemu – konkretnie poprzez błędną ocenę czasu przyznania rzekomej korzyści albo – posiłkowo – poprzez uznanie, że zapłata odszkodowania stanowi korzyść.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie uznano, iż rozpatrywany środek można przypisać państwu rumuńskiemu.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji dokonano błędnej oceny zgodności rzekomego środka pomocy z rynkiem wewnętrznym.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie wskazano beneficjentów rzekomej pomocy oraz nie przedstawiono uzasadnienia zawartego w niej twierdzenia, konkretnie w zakresie wskazania osób fizycznych i prawnych będących tymi rzekomymi przedsiębiorstwami beneficjentami.

6.	Zarzut szósty dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji naruszono prawo i przekroczono uprawnienia poprzez nakazanie odzyskania rzekomej pomocy.

7.	Zarzut siódmy dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji naruszono zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

8.	Zarzut ósmy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest wadliwa ze względu na nieposzanowanie istotnych wymogów proceduralnych, konkretnie prawa do bycia wysłuchanym, art. 108 ust. 3 TFUE i art. 6 ust. 1 rozporządzenia 659/1999 (1).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dz.U. L 83, s. 1 (po zmianach).

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/70

Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2015 r. – BMB/OHIM – Ferrero (pojemnik na cukierki, pudełko)

(Sprawa T-695/15)

(2016/C 038/94)

Język skargi: polski

Strony

Strona skarżąca: BMB sp. z o.o. (Grójec, Polska) (przedstawiciel): K. Czubkowski, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ferrero (Alba, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 826 680-0001

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 września 2015 r. w sprawie R 1150/2012-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Uchylenie zaskarżonej decyzji.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 62 i art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/71

Skarga wniesiona w dniu 1 grudnia 2015 r. – Bodegas Vega Sicilia, SA/OHIM (TEMPOS VEGA SICILIA)

(Sprawa T-696/15)

(2016/C 038/95)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Bodegas Vega Sicilia, SA (Valbuena de Duero, Hiszpania) (przedstawiciel: S. Alonso Maruri, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „TEMPOS VEGA SICILIA” – zgłoszenie nr 13 066 121

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 września 2015 r. w sprawie R 285/2015-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 września 2015 r. w sprawie R 285/2015-4, a w konsekwencji uznanie jej za bezskuteczną;

—	stwierdzenie nieważności wydanej przez OHIM w dniu 8 grudnia 2014 r. decyzji odrzucającej zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego „TEMPOS VEGA SICILIA” w odniesieniu do produktów klasy 33, a w konsekwencji uznanie jest za bezskuteczną;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 118l rozporządzenia nr 491/2009 dotyczącym organizacji rynku wina.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/71

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2015 r. – Volfas Engelman/OHIM – Rauch Fruchtsäfte (BRAVORO PINTA)

(Sprawa T-700/15)

(2016/C 038/96)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Volfas Engelman AB (Kowno, Litwa) (przedstawiciel: adwokat P. Olson)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Rauch Fruchtsäfte GmbH (Rankweil, Austria)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „BRAVORO PINTA” – zgłoszenie nr 10 725 381

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 września 2015 r. w sprawie R 1649/2014-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i uwzględnienie zgłoszenia nr 1072538; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Izba Odwoławcza błędnie określiła właściwy krąg odbiorców;

—	Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że właściwy krąg odbiorców wykaże przeciętny poziom uwagi;

—	Izba Odwoławcza błędnie nie uwzględniła istotnych wizualnych elementów zgłoszonego znaku towarowego;

—	Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła podobieństwo fonetyczne w wypadku znaków towarowych;

—	Izba Odwoławcza błędnie oparła decyzję na stwierdzeniu w pkt 42 decyzji, że wcześniejszy znak towarowy ma wzmocniony charakter odróżniający w odniesieniu do napojów energetyzujących;

—	Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/72

Skarga wniesiona w dniu 25 listopada 2015 r. – Stock Polska/OHIM – Lass & Steffen (LUBELSKA)

(Sprawa T-701/15)

(2016/C 038/97)

Język skargi: polski

Strony

Strona skarżąca: Stock Polska Sp. z o.o. (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: T. Gawrylczyk, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Lass & Steffen GmbH Wein- und Spirituosen-Import (Lübeck, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający element słowny „LUBELSKA” – zgłoszenie nr 11 657 459

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 września 2015 r. w sprawie R 1788/2014-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/73

Skarga wniesiona w dniu 2 grudnia 2015 r. – Makhlouf/Rada

(Sprawa T-706/15)

(2016/C 038/98)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ehab Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: E. Ruchat, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności powództwa skarżącego;

—	w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez skarżącego w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący szkody którą, jak twierdzi, poniosła i za którą odpowiedzialność jej zdaniem ponosi Rada Unii Europejskiej. Podniesiony zarzut składa się z trzech części.

—	Pierwsza część dotyczy niezgodności z prawem aktów podjętych przez Radę, z tego względu że, po pierwsze, środki ograniczające mają charakter nieuzasadniony i nieproporcjonalny, a po drugie, naruszają prawa do dobrej administracji oraz reputację skarżącego, a także jego prawo własności.

—	Druga część dotyczy krzywdy, jakiej doznał skarżący w następstwie umieszczenia do w wykazie osób i podmiotów, których dotyczą sankcje nałożone na Syrię.

—	Trzecia część dotyczy odpowiedzialności niezależnej od winy, jaką ponosi Unia Europejska, ponieważ środki przyjęte względem skarżącego ograniczają w sposób rażący jego prawa podstawowe.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/73

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2015 r. – Pharm-a-care Laboratories/OHIM – Pharmavite (VITAMELTS)

(Sprawa T-713/15)

(2016/C 038/99)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pharm-a-care Laboratories Pty. Ltd (Sydney, Australia) (przedstawiciel: I. De Freitas, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Pharmavite LLC (Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „VITAMELTS” – zgłoszenie nr 11 403 581

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 września 2015 r. w sprawie R 2649/2014-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Unieważnień w całości, a w konsekwencji oddalenie wniosku 8627 C o unieważnienie prawa do znaku;

—	obciążenie OHIM oraz Pharmavite LLC kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie przez Izbę Odwoławczą art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Izba Odwoławcza popełniła błąd poprzez stwierdzenie, że zgłaszając do rejestracji sporny znak towarowy, strona skarżąca działała w złej wierze;

—	Decyzja Izby Odwoławczej została wydana z naruszeniem zasadniczego wymogu proceduralnego, polegającym na pozbawieniu strony skarżącej możliwości ustosunkowania się do dowodów zawartych we wniosku o unieważnienie prawa do znaku towarowego.

1.2.2016

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 38/74

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2015 r. – Drugsrus/EMA

(Sprawa T-717/15)

(2016/C 038/100)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Drugsrus Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: M. Howe i S. Ford, Barristers, oraz R. Sanghvi, Solicitor)

Strona pozwana: Europejska Agencja Leków

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w wiadomości elektronicznej EMA z dnia 8 października 2015 r., zgodnie z którą Drugsrus nie ma prawa umieścić znaku towarowego Eklira Genuair na produkcie przywożonym jako Bretaris Genuair; oraz

—	nakazanie EMA pokrycia kosztów postępowania poniesionych przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut.

Strona skarżąca twierdzi, że EMA naruszyła prawo stwierdzając, że skarżąca nie ma prawa zmienić znaku towarowego produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu zgodnie z procedurą zcentralizowaną. Podnosi, że na mocy postanowień TFUE dotyczących swobodnego przepływu towarów importer równoległy może przepakować lub zmienić znak towarowy produktu w odniesieniu do dystrybucji równoległej pod warunkiem, że takie przepakowanie lub taka zmiana znaku towarowego są obiektywnie konieczne do tego, by przywożony produkt mógł uzyskać rzeczywisty dostęp do rynku państwa członkowskiego przywozu.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 38

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 59 1 lutego 2016

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2016/C 038/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1
2016/C 038/02	Mianowanie sekretarza	2