—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie T-665/17;

—

wydanie ostatecznego orzeczenia w odniesieniu do art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 (1) lub, ewentualnie, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—

obciążenie EUIPO i każdego interwenienta w niniejszym odwołaniu własnymi kosztami oraz kosztami wnoszącego odwołanie poniesionymi w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu przed Sądem w sprawie T-665/17.

1.

naruszył przepisy art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 oraz

2.

nie uzasadnił swojego wniosku, zgodnie z którym powołany przez interwenienta wcześniejszy znak towarowy (zwany dalej „wcześniejszym znakiem towarowym”) posiada wzmocniony charakter odróżniający w odniesieniu do „spraw finansowych, spraw monetarnych, spraw bankowych”, oraz

3.

przeinaczył okoliczności faktyczne zarówno przy dokonywaniu swojej oceny wcześniejszego znaku towarowego i spornego znaku towarowego, jak również przy dochodzeniu do wspomnianego powyżej wniosku w odniesieniu do wzmocnionego charakteru odróżniającego.

1.

Sąd uwzględnił renomę wcześniejszego znaku towarowego zarówno w trakcie pierwszego etapu dokonywania oceny podobieństwa znaków towarowych, jak i przy dokonywaniu całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, co było nieprawidłowym podejściem prowadzącym do niedozwolonego „podwójnego uwzględnienia”;

2.

Sąd błędnie uznał zarówno wcześniejszy znak towarowy, jak i sporny znak towarowy za zasadniczo słowne znaki towarowe, nie biorąc wystarczająco pod uwagę ich charakteru graficznego, co miało negatywny wpływ na ocenę podobieństwa zarówno wizualnego, jak i fonetycznego rozpatrywanych znaków towarowych oraz na względne znaczenie, jakie należało nadać każdej z tych kwestii;

3.

Sąd popełnił szereg błędów przy określaniu usług z klasy 36 w odniesieniu do których stwierdził on, iż wcześniejszy znak towarowy cieszy się renomą, a w konsekwencji charakterem odróżniającym, oraz

4.

z uwagi zarówno na wspomniane powyżej błędy, jak i na fakt, iż Sąd nie wziął pod uwagę dodatkowych ważnych czynników, Sąd nie dokonał właściwej całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wypadku wcześniejszego znaku towarowego i spornego znaku towarowego.

1.

uchylenie w całości wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 4 grudnia 2018 r. w sprawie T-560/16;

2.

orzeczenie zgodnie z żądaniami przedstawionymi we wspomnianym postępowaniu przez skarżącego, czyli:

stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO (w owym okresie — OHIM) z dnia 2 października 2014 r. o przeniesieniu skarżącego z departamentu „Współpraca międzynarodowa i sprawy prawne” do departamentu „Operacje” tego organu;

posiłkowo, po uchyleniu wspomnianego wyroku, przekazanie sprawy Sądowi;

3.

obciążenie EUIPO całością kosztów postępowania, a mianowicie zarówno postępowania przed Sądem, jak i postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości.

1)

Czy art. 1 ust. 2 dyrektywy 2008/118/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie nominalnie bezpośredniemu podatkowi takiemu jak IVPEE, który, zważywszy na jego rzeczywisty charakter, jest podatkiem pośrednim bez szczególnego celu, wyłącznie o charakterze budżetowym, przy czym kwalifikacja przyznana mu przez prawo krajowe nie może mieć pierwszeństwa nad wykładnią prawa Unii, które podlega celom właściwym dla tego porządku prawnego i na podstawie obiektywnych cech opodatkowania?

2)

Czy pomimo zakwalifikowania IVPEE jako podatek środowiskowy podatek ten realizuje zasadniczy cel budżetowy poprzez opodatkowanie w taki sam sposób działalności w zakresie produkcji oraz włączenia do systemu energii elektrycznej, niezależnie od intensywności tej działalności i jej wpływu na środowisko, z naruszeniem art. 1, art. 3 ust. 1, 2 i art. 3 ust. 3 lit. a) w związku z art. 2 lit. k) dyrektywy 2009/28/WE?

3)

Czy należy interpretować, że zasada wolnej konkurencji i promowania energii ze źródeł odnawialnych sprzeciwia się IVPEE w zakresie, w jakim IVPEE zapewnia takie samo traktowanie pod względem podatkowym energii ze źródeł nieodnawialnych i energii ze źródeł odnawialnych, dyskryminując źródła odnawialne i naruszając system wsparcia przewidziany w art. 2 lit. k) dyrektywy 2009/28/WE?

4)

Wreszcie, czy wspomniana zasada wolnej konkurencji oraz art. 32, 33 i 34 (rozdział VIII, „Organizacja dostępu do systemu”) dyrektywy 2009/72/WE sprzeciwiają się IVPEE ze względu na to, że IVPEE zezwala na dyskryminację pozytywną producentów energii elektrycznej innych niż krajowi, ze szkodą dla producentów hiszpańskich, zakłócając krajowy rynek energii elektrycznej i dostęp do systemu?

1)

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który przewiduje bardzo wysokie grzywny, w szczególności wysokie kary minimalne nakładane łącznie na danego pracownika, za naruszenie formalnych obowiązków w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników, takich jak brak utrzymywania dokumentów dotyczących wynagrodzeń lub brak zawiadomienia centralnego urzędu koordynacji (zawiadomienia ZKO)?

2)

W wypadku nieudzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy art. 56 TFUE i dyrektywę 96/71/WE oraz dyrektywę 2014/67/UE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie nakładaniu kumulatywnych grzywien za naruszenie obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego zatrudnienia pracowników bez bezwzględnej górnej granicy?

1)

Czy art. 7, 8 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ewentualnie interpretowane w związku z art. 47 rzeczonej karty, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom prawa krajowego państwa członkowskiego, które w ramach procedury dotyczącej wymiany informacji na podstawie wniosku, ustanowionej w szczególności w celu wdrożenia dyrektywy Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylającej dyrektywę 77/799/EWG (1), wykluczają możliwość wniesienia jakiegokolwiek środka zaskarżenia, w tym sądowego, przez osobę trzecią, która posiada odnośne informacje, przeciwko decyzji, w drodze której właściwy organ tego państwa członkowskiego zobowiązuje ją do udzielenia mu informacji w celu wykonania wniosku o wymianę informacji pochodzącego z innego państwa członkowskiego?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 1 ust. 1 i art. 5 dyrektywy 2011/16 należy interpretować, w razie potrzeby biorąc pod uwagę ewolucyjny charakter wykładni art. 26 modelowej konwencji podatkowej OECD, w ten sposób, że wniosek o wymianę informacji wraz z wykonującą go decyzją nakazową właściwego organu współpracującego państwa członkowskiego spełnia kryterium oczywistego braku przewidywalnego związku, w przypadku gdy wnioskujące państwo członkowskie wskazuje tożsamość danego podatnika, okres objęty dochodzeniem we wnioskującym państwie członkowskim oraz tożsamość posiadacza żądanych informacji, jednak występuje o informacje dotyczące umów oraz związanych z nimi faktur i płatności, które nie są określone precyzyjnie, lecz za pomocą kryteriów dotyczących, po pierwsze, faktu zawarcia ich przez wskazanego posiadacza informacji, po drugie, ich stosowania w latach podatkowych, których dotyczy dochodzenie organów wnioskującego państwa, oraz po trzecie, ich związku ze wskazanym podatnikiem?

1)

Czy art. 7, 8 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ewentualnie interpretowane w związku z art. 47 rzeczonej karty, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom prawa krajowego państwa członkowskiego, które w ramach procedury dotyczącej wymiany informacji na podstawie wniosku, ustanowionej w szczególności w celu wdrożenia dyrektywy Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylającej dyrektywę 77/799/EWG (1), wykluczają możliwość wniesienia jakiegokolwiek środka zaskarżenia, w tym sądowego, przez podatnika, którego dotyczy dochodzenie we wnioskującym państwie członkowskim, oraz przez zainteresowaną osobę trzecią przeciwko decyzji, w drodze której właściwy organ tego państwa członkowskiego zobowiązuje osobę, która posiada odnośne informacje, do udzielenia mu informacji w celu wykonania wniosku o wymianę informacji pochodzącego z innego państwa członkowskiego?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 1 ust. 1 i art. 5 dyrektywy 2011/16 należy interpretować, w razie potrzeby biorąc pod uwagę ewolucyjny charakter wykładni art. 26 modelowej konwencji podatkowej OECD, w ten sposób, że wniosek o wymianę informacji wraz z wykonującą go decyzją nakazową właściwego organu współpracującego państwa członkowskiego spełnia kryterium oczywistego braku przewidywalnego związku, w przypadku gdy wnioskujące państwo członkowskie wskazuje tożsamość danego podatnika, okres objęty dochodzeniem we wnioskującym państwie członkowskim oraz tożsamość posiadacza żądanych informacji, jednak występuje o informacje dotyczące rachunków bankowych i aktywów finansowych, które nie są określone precyzyjnie, lecz za pomocą kryteriów dotyczących, po pierwsze, faktu posiadania tych informacji przez wskazanego posiadacza informacji, po drugie, lat podatkowych, których dotyczy dochodzenie organów wnioskującego państwa, oraz po trzecie, ich związku ze wskazanym podatnikiem?

—

Skarżąca wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że:

1.

W braku zintegrowanego i funkcjonalnego systemu zbierania Republika Cypryjska nie dochowała terminu upływającego w dniu 31 grudnia 2012 r. określonego dyrektywą 91/271/EWG dotyczącą oczyszczania ścieków komunalnych (przedłużonego traktatem o przystąpieniu Republiki Cypryjskiej do Unii Europejskiej) w odniesieniu do zbierania (art. 3) i w związku z tym wtórnego oczyszczania ścieków (art. 4) oraz infrastruktury i kontroli w zakresie takiego oczyszczania (art. 10 i 15) w czterech aglomeracjach o równoważnej liczbie mieszkańców powyżej 10 000.

2.

W braku zintegrowanego i funkcjonalnego systemu zbierania Republika Cypryjska nie dochowała terminu upływającego w dniu 31 grudnia 2012 r. określonego dyrektywą 91/271/EWG dotyczącą oczyszczania ścieków komunalnych (przedłużonego traktatem o przystąpieniu Republiki Cypryjskiej do Unii Europejskiej) w odniesieniu do zbierania (art. 3) i w związku z tym wtórnego oczyszczania ścieków (art. 4) oraz infrastruktury i kontroli w zakresie takiego oczyszczania (art. 10 i 15) w 27 aglomeracjach o równoważnej liczbie mieszkańców od 2000 do 10 000.

1)

Czy przynajmniej w odniesieniu do krajowego porządku prawnego, który w celu ochrony niezawisłości i bezstronności sądów przewiduje w swojej konstytucji prawo podstawowe do przydzielania spraw sędziom według stałego klucza podziału tych spraw ustalonego uprzednio zgodnie z pewnymi zasadami ogólnymi, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 47 karty i zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że ustawodawca powinien zapewnić, by ta gwarancja praw podstawowych była skuteczna, a nie tylko istniała teoretycznie?

2)

Czy przynajmniej w odniesieniu do krajowego porządku prawnego, który w celu ochrony niezawisłości i bezstronności sądów przewiduje w swojej konstytucji prawo podstawowe do przydzielania spraw sędziom według stałego klucza podziału tych spraw ustalonego uprzednio zgodnie z pewnymi zasadami ogólnymi, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 47 karty i zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że sędzia, który ma wątpliwości (l) co do zgodności z prawem wewnętrznego podziału spraw w sądzie lub (2) co do zgodności z prawem decyzji wewnętrznej sądu w przedmiocie realizacji tego wewnętrznego podziału spraw w sądzie, która ma bezpośredni wpływ na działalność tego sędziego (w szczególności decyzji o przydzieleniu sprawy), powinien mieć możliwość wniesienia w związku z tymi wątpliwościami środka zaskarżenia (który w szczególności nie byłby dla tego sędziego obciążający finansowo) do innego sądu, który ma pełne uprawnienia do kontroli zgodności z prawem aktu prawnego zakwalifikowanego jako niezgodny z prawem?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej: Czy ustawodawca powinien zapewnić spełnienie innych wymogów, które zagwarantują, że sędzia będzie w stanie doprowadzić do zgodności z prawem odnoszących się do niego wymogów ustawowych dotyczących uwzględniania ustawowych wymogów w zakresie przydzielania spraw (w szczególności odnośnie do wewnętrznego funkcjonowania sądów)?

3)

Czy przynajmniej w odniesieniu do krajowego porządku prawnego, który w celu ochrony niezawisłości i bezstronności sądów przewiduje w swojej konstytucji prawo podstawowe do przydzielania spraw sędziom według stałego klucza podziału tych spraw ustalonego uprzednio zgodnie z pewnymi zasadami ogólnymi, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 47 karty i zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że strona postępowania, która ma wątpliwości (l) co do zgodności z prawem przepisu dotyczącego wewnętrznego podziału spraw w sądzie, który ma charakter prejudycjalny dla rozstrzygnięcia w jej postępowaniu, lub (2) co do zgodności z prawem przydzielenia danego postępowania do konkretnego sędziego, powinna mieć możliwość — jeszcze przed wydaniem przez sąd rozstrzygnięcia w sprawie — wniesienia w związku z tymi wątpliwościami środka zaskarżenia (który nie byłby dla tej strony nadmiernie obciążający finansowo) do innego sądu, który ma uprawnienia do pełnej kontroli zgodności z prawem aktu prawnego zakwalifikowanego jako niezgodny z prawem?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej: Czy ustawodawca powinien zapewnić spełnienie innych wymogów, które zagwarantują, że strona będzie w stanie — jeszcze przed wydaniem przez sąd rozstrzygnięcia w sprawie — doprowadzić do należytego przestrzegania jej prawa podstawowego do tego, by jej sprawa była rozstrzygana przez „sędziego wyznaczonego na mocy ustawy”?

4)

Czy przynajmniej w odniesieniu do krajowego porządku prawnego, który w celu ochrony niezawisłości i bezstronności sądów przewiduje w swojej konstytucji prawo podstawowe do przydzielania spraw sędziom według stałego klucza podziału tych spraw ustalonego uprzednio zgodnie z pewnymi zasadami ogólnymi, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 47 karty i zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że zasady wewnętrznego podziału spraw w sądzie oraz wewnętrznego sposobu dokumentowania wpływających akt powinny być na tyle przejrzyste i zrozumiałe, aby sędzia lub strona byli w stanie, bez szczególnego wysiłku, sprawdzić zgodność konkretnego przydzielenia sprawy danemu sędziemu lub składowi orzekającemu z wymogami wewnętrznego podziału spraw w sądzie?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej: Czy istnieją jakieś inne wymogi, które powinien określić ustawodawca, gwarantujące, że sędzia względnie strona będą w stanie uzyskać informację na temat zgodności z prawem konkretnego przydzielenia sprawy sądowej?

5)

Czy przynajmniej w odniesieniu do krajowego porządku prawnego, który w celu ochrony niezawisłości i bezstronności sądów przewiduje w swojej konstytucji prawo podstawowe do przydzielania spraw sędziom według stałego klucza podziału tych spraw ustalonego uprzednio zgodnie z pewnymi zasadami ogólnymi, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 47 karty i zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że strony postępowania i prowadzący postępowanie sędzia powinni być w stanie, bez szczególnego zaangażowania z ich strony, zrozumieć treść przepisów regulujących podział spraw i w ten sposób sprawdzić zgodność z prawem dokonanego przydzielenia sprawy danemu sędziemu lub składowi orzekającemu?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej: Czy istnieją jakieś inne wymogi, które powinien określić ustawodawca, gwarantujące, że sędzia względnie strona będą w stanie uzyskać informację na temat zgodności z prawem konkretnego przydzielenia sprawy sądowej?

6)

Jakie działania powinien podjąć sędzia ze względu na ciążący na nim na mocy prawa Unii obowiązek przestrzegania wymogów proceduralnych prawa Unii, w sytuacji gdy aktem prawnym (pozasądowym lub dotyczącym wewnętrznego funkcjonowania sądów), którego nie może zakwestionować, jest on zobowiązany do postępowania w sposób naruszający prawo Unii i prawa stron?

—

Przekazanie skargi do ponownego rozpoznania przez Sąd z uwzględnieniem ustaleń Trybunału;

—

nakazanie, aby nie później niż do dnia 12 kwietnia 2019 r. (lub do daty, do której przewidziany w art. 50 TFUE termin może zostać przedłużony):

—

stwierdzenie, że strony mogą w razie potrzeby zwrócić się do Sądu o udzielenie dalszych wskazówek;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszącego odwołanie.

—

stwierdzenie, że nie podejmując wszystkich środków zapewniających wykonanie wyroku wydanego przez Trybunał w dniu 23 kwietnia 2015 r. w sprawie C-149/14, Komisja/Republika Grecka (1), Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 260 ust. 1 TFUE;

—

zobowiązanie Republiki Greckiej do zapłaty zaproponowanej okresowej kary pieniężnej w wysokości 23 753,25 EUR za każdy dzień zwłoki w wykonaniu wyroku wydanego w sprawie C-149/14, od dnia ogłoszenia wyroku w rzeczonej sprawie do dnia wykonania wyroku wydanego w tej sprawie;

—

zobowiązanie Republiki Greckiej do zapłaty ryczałtu, którego dzienna stawka wynosi 2639,25 EUR, od dnia ogłoszenia wyroku w sprawie C-149/14 do dnia, w którym zostanie wydany wyrok w niniejszej sprawie lub do dnia wykonania wyroku wydanego w sprawie C-149/14, jeżeli nastąpi ono wcześniej, oraz, o ile rzeczona kwota nie będzie wyższa, nałożenie minimalnego ryczałtu w wysokości 1 310 000 EUR;

—

obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

1.

Na podstawie art. 260 ust. 1 TFUE Republika Grecka jest zobowiązana do podjęcia środków koniecznych do zastosowania się do wyroku Trybunału w sprawie C-149/14. Niemniej jednak Republika Grecka nie podjęła wszystkich środków koniecznych do zastosowania się do sentencji rzeczonego wyroku. W szczególności Republika Grecka nie ustanowiła programów działania dotyczących stref zagrożenia charakteryzujących się obecnością zbiorników wód powierzchniowych i gruntowych zanieczyszczonych azotanami pochodzenia rolniczego. W konsekwencji Komisja postanowiła wnieść do Trybunału niniejszą skargę.

2.

W swojej skardze Komisja wnosi do Trybunału o zobowiązanie Republiki Greckiej do zapłaty ryczałtu, którego dzienna stawka wynosi 2639,25 EUR, i okresowej kary pieniężnej, której dzienna stawka wynosi 23 753,25 EUR. Kwoty ryczałtu i okresowej kary pieniężnej zostały obliczone z uwzględnieniem wagi i czasu trwania naruszenia, a także skutku odstraszającego na podstawie zdolności płatniczej wspomnianego państwa członkowskiego.

—

Stwierdzenie, że Republika Czeska, nie zapewniając, by w budynkach o całkowitej powierzchni użytkowej większej niż 500 m2, dla których zostało wydane świadectwo charakterystyki energetycznej zgodnie z art. 12 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/31/UE (1) z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków i które są często odwiedzane przez ludność, były umieszczane świadectwa charakterystyki energetycznej, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 13 ust. 2 tej dyrektywy;

—

obciążenie Republiki Czeskiej kosztami postępowania.

1.

Artykuł 13 ust. 2 dyrektywy 2010/31/UE przewiduje zobowiązanie do wystawiania świadectwa charakterystyki energetycznej, wydanego zgodnie z art. 12 ust. 1 dyrektywy w przypadkach, gdy budynek o powierzchni użytkowej większej niż 500 m2 jest często odwiedzany przez ludność.

2.

Niemniej prawo czeskie (§ 7a zákon č. 406/2000 Sb., o hospodaření energií, ve znění pozdějších předpisů) (§ 7a ustawy nr 406/2000 o gospodarowaniu energią, z późniejszymi zmianami) przewiduje zobowiązanie do wystawiania świadectwa charakterystyki energetycznej lub paszportu energetycznego w odniesieniu do tych budynków tylko wtedy, gdy są one zajmowane przez władze publiczne. Prawo czeskie nie przewiduje zatem zobowiązania do wystawiania paszportu energetycznego w sytuacjach, gdy takie budynki są zajmowane przez inne podmioty niż władze publiczne i są często odwiedzane przez ludność. Wymagane uregulowania prawne są nadal jedynie na etapie przygotowawczym.

3.

Republika Czeska nie zapewniła zatem, by w budynkach o całkowitej powierzchni użytkowej większej niż 500 m2, dla których zostało wydane świadectwo charakterystyki energetycznej zgodnie z art. 12 ust. 1 dyrektywy i które są często odwiedzane przez ludność, były umieszczane świadectwa charakterystyki energetycznej, i tym samym uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.

1)

Czy art. 56 i nast. Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej znajdują zastosowanie do krajowego uregulowania prawnego (powszechnie obowiązującego zarządzenia gminy), które zakazuje świadczenia określonej usługi w części jednej gminy, wyłącznie z tego powodu, że część klientów usługodawcy, do którego odnosi się to uregulowanie, może pochodzić lub pochodzi z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej?

Jeżeli tak, to czy dla zastosowania art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wystarczające jest jedynie powołanie się na możliwość wystąpienia klientów z innego państwa członkowskiego, czy też usługodawca jest zobowiązany wykazać, że rzeczywiście świadczy usługi na rzecz klientów pochodzących z innych państw członkowskich?

2)

Czy dla udzielenia odpowiedzi na pierwsze przedłożone pytanie ma jakiekolwiek znaczenie to, że:

—

uchylenie wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) z dnia 14 lutego 2019 r. w sprawach połączonych T-131/16 i T-263/16, Belgia i Magnetrol International/Komisja, EU:T:2019:91, w zakresie, w jakim Sąd orzekł, że decyzja Komisji (UE) 2016/1699 (1) z dnia 11 stycznia 2016 r. w sprawie programu pomocy państwa dotyczącego zwolnienia z opodatkowania nadmiernych zysków SA.37667 (2015/C) (ex 2015/NN) wdrożonego przez Belgię błędnie zakwalifikowała system „nadmiernych zysków” jako system, o którym mowa w art. 1 lit. d) rozporządzenia 2015/1589 (2);

—

przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd w celu zbadania zarzutów, które nie zostały jeszcze rozpatrzone; oraz

—

rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i o kosztach postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

—

stwierdzenie, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—

w konsekwencji, uchylenie wyroku z dnia 28 lutego 2019 r. (T-414/16).

—

stwierdzona zostanie nieważność decyzji (WPZiB) 2016/850 z dnia 27 maja 2016 r. (1) i późniejszych aktów wykonawczych do niej w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącej odwołanie;

—

Rada zostanie obciążona kosztami postępowania.

—

stwierdzenie, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—

w konsekwencji, uchylenie wyroku z dnia 28 lutego 2019 r. (T-415/16).

—

stwierdzona zostanie nieważność decyzji (WPZiB) 2016/850 z dnia 27 maja 2016 r. (1) i późniejszych aktów wykonawczych do niej w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącej odwołanie;

—

Rada zostanie obciążona kosztami postępowania.

—

stwierdzenie, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—

w konsekwencji, uchylenie wyroku z dnia 28 lutego 2019 r. (T-440/16).

—

stwierdzona zostanie nieważność decyzji (WPZiB) 2016/850 z dnia 27 maja 2016 r. (1) i późniejszych aktów wykonawczych do niej w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącej odwołanie;

—

Rada zostanie obciążona kosztami postępowania.

—

Stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 170 i 171 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) oraz art. 5 dyrektywy Rady 2008/9/WE z dnia 12 grudnia 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (2), w ten sposób, że systematycznie odmawia żądania brakujących informacji we wniosku o zwrot podatku od wartości dodanej (VAT) i zamiast tego bezpośrednio odrzuca wnioski o zwrot w tych przypadkach, w których takie informacje mogłyby zostać przedłożone dopiero po upływie terminu zawitego w dniu 30 września;

—

obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy — naruszenie zasady neutralności podatkowej

Republika Federalna Niemiec naruszyła zapisaną w art. 170 i 171 dyrektywy 2006/112 oraz w art. 5 dyrektywy 2008/9 zasadę neutralności VAT, zgodnie z którą przy nabyciu towarów i otrzymaniu usług zapłacony na poprzednich etapach obrotu VAT należy uregulować na korzyść podatnika.

Zasada neutralności podatku obrotowego wymaga uwzględnienia każdego wniosku o zwrot, którego wymogi materialne zostały spełnione. W przypadku wątpliwości co do istnienia materialnych przesłanek zwrotu wnioski o zwrot na podstawie art. 5 w związku z art. 21 akapit pierwszy zdanie pierwsze dyrektywy 2008/9 mogą zostać odrzucone tylko wtedy, gdy żądanie udzielenia informacji skierowane przez państwo członkowskie zwrotu na podstawie art. 20 tej dyrektywy pozostało bezskuteczne.

2.

Zarzut drugi — naruszenie zasady praktycznej skuteczności wniosku o zwrot VAT

Dokonana przez Republikę Federalną Niemiec wykładnia art. 20 ust. 1 dyrektywy 2008/9 utrudnia skuteczne wykonywanie prawa do zwrotu VAT przez podatników niemających siedziby w państwie członkowskim zwrotu. Praktyka administracyjna niemieckich organów podatkowych narusza zatem prawa tych podatników wypływające z art. 170 i 171 dyrektywy 2006/112 oraz art. 5 dyrektywy 2008/9.

Praktyczna skuteczność dyrektyw 2006/112 i 2008/9 wymaga egzekwowania materialnie istniejących roszczeń o zwrot VAT, aby w jak największym stopniu zapewnić zgodność z zasadą neutralności. Celem przepisów przy zakupie towarów i otrzymaniu usług jest całkowite uregulowanie VAT zapłaconego na poprzednich etapach obrotu, a tym samym także w przypadku transakcji transgranicznych stworzenie w dużej mierze równych warunków konkurencji dla wszystkich podatników. Należy przy tym podjąć wszystkie odpowiednie środki administracyjne przewidziane w dyrektywie, które służą rozpatrzeniu wniosków o zwrot VAT.

3.

Zarzut trzeci — naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Systematyczna odmowa przez Republikę Federalną Niemiec żądania dodatkowych informacji i dowodów na podstawie art. 20 ust. 1 dyrektywy 2008/9 jest sprzeczna z zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań. Po otrzymaniu potwierdzenia otrzymania wniosku o zwrot każdy podatnik może oczekiwać, że jego wniosek zostanie rozpatrzony zgodnie z przepisami tej dyrektywy. Niezastosowanie się do tego wymogu narusza uzasadnione oczekiwania podatnika co do zgodnego z prawem rozpatrzenia wniosku.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 26 stycznia 2016 r. oddalającej wniosek QH o udzielenie wsparcia, utrzymanej w mocy decyzją z dnia 12 lipca 2016 r. oddalającą zażalenie.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Każda ze stron pokrywa własne koszty.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałym zakresie oddalona.

2)

Scor SE pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską i Caisse centrale de réassurance (CCR), w tym koszty poniesione w związku z wnioskiem o zachowanie poufności.

3)

Republika Francuska pokrywa własne koszty, w tym koszty poniesione w związku z wnioskiem o zachowanie poufności.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji biura ds. rozliczeń wspólnego systemu ubezpieczenia zdrowotnego w Luksemburgu wynikającej z rozliczenia nr 244 z dnia 25 stycznia 2017 r. o obciążeniu Francisa Wattiau kwotą 843,01 EUR, stanowiącą 15 % sumy faktury za leczenie z dnia 30 maja 2016 r.

2)

Parlament Europejski pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez F. Wattiau.

3)

Association des seniors de la fonction publique européenne (SFPE) pokrywa własne koszty postępowania.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 grudnia 2017 r. (sprawa R 3111/2014-1).

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

1)

Sprawy od T-152/18 do T-155/18 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 20 grudnia 2017 r. (sprawy R 1319/2017-4, R 1321/2017-4, R 1322/2017-4 i R 1323/2017-4).

3)

EUIPO i Solgar Holdings, Inc. pokrywają własne koszty oraz po połowie kosztów poniesionych przez Sona Nutrition Ltd.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Steeve Briois pokrywa własne koszty postępowania jak również koszty poniesione przez Parlament Europejski.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Walter Mauritsch zostaje obciążony kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

WP zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 28 marca 2018 r. (sprawa R 1326/2017-5).

2)

EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Victor Lupu zostaje obciążony kosztami postępowania.

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

Promeco NV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)

Aerts NV pokrywa własne koszty.

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

Engel GmbH i F. Engel K/S pokrywają własne koszty, a Engel GmbH pokrywa koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

Dermatest Gesellschaft für allergologische Forschung u. Vertrieb von Körperpflegemitteln mbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)

Rumunia zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

1)

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i potwierdzenie ważności prawa do unijnego znaku towarowego nr 13 545 181, zarejestrowanego w dniu 5 maja 2016 r., dla wszystkich towarów i usług;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Niemożność zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

brak dowodu dotyczącego naruszenia interesu ogólnego.

—

stwierdzenie, że od dnia 18 grudnia 2018 r., tj. od daty elektronicznego powiadomienia skarżącej o drugim wezwaniu do usunięcia uchybienia, pozwana, nie podejmując działań, naruszyła obowiązek wydania kończącej postępowanie wyjaśniające decyzji w ramach postępowania w sprawie pomocy państwa SA.48706 (RVVV Rostocker Versorgungs- und Verkehrs-Holding GmbH i Nordwasser GmbH), o której skarżąca powinna zostać powiadomiona jako wnosząca skargę administracyjną, a mianowicie albo decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, albo decyzji o niewszczynaniu postępowania;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania; oraz

—

tytułem środka ostrożności i ewentualnie, w razie gdyby zaniechanie działania przez pozwaną ustało po zawisłości powództwa, obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem w dalszej kolejności ewentualnym, stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona, w odniesieniu do lat 2012 i 2013, odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, odzyskanie ponad 15 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, oraz odzyskanie ponad 10 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin;

—

tytułem w ostatniej kolejności ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami obsługi prawnej i podróży.

1.

Błędne uznanie, że istnieje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust.1 TFUE

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo, uznając podczas badania spornych zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci, że zostały zaangażowane zasoby państwowe.

Ponadto podczas badania kryterium selektywności układ odniesienia został określony w sposób nieprawidłowy i niekompletny.

Skarżąca podnosi ponadto, że ze względu na niekompletność określonego układu odniesienia pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE.

2.

Naruszenie zasady równego traktowania

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że decyzja strony pozwanej zobowiązuje do wnoszenia dodatkowych opłat jedynie dużych odbiorców, którzy w latach 2012 i 2013 byli całkowicie zwolnieni z opłat za użytkowanie sieci. Wskazanych odbiorców potraktowano zatem odmiennie i mniej korzystnie, bez uzasadnienia, niż tych dużych odbiorców, którzy w tym samym okresie korzystali z ryczałtowych obniżek opłat za użytkowanie sieci i których nie zobowiązano do wniesienia żadnych dopłat.

W odniesieniu do naruszenia zasady równego traktowania skarżąca zarzuca pozwanej również uchybienie obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. To naruszenie zasady równego traktowania jest ponadto jej zdaniem sprzeczne z zasadą niedyskryminacji wynikającą z art. 32 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (1).

3.

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że ze względu na charakterystyczne dla niej okoliczności mogła ona oczekiwać, że w dalszym ciągu będzie korzystać z przyznanej jej specjalnej opłaty za użytkowanie sieci.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem w dalszej kolejności ewentualnym, stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona, w odniesieniu do lat 2012 i 2013, odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, odzyskanie ponad 15 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, oraz odzyskanie ponad 10 % opłat za opublikowanych użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin;

—

tytułem w ostatniej kolejności ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej 7 000 godzin; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami obsługi prawnej i podróży.

1.

Błędne uznanie, że istnieje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust.1 TFUE

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo, uznając podczas badania spornych zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci, że zostały zaangażowane zasoby państwowe.

Ponadto podczas badania kryterium selektywności układ odniesienia został określony w sposób nieprawidłowy i niekompletny.

Skarżąca podnosi ponadto, że ze względu na niekompletność określonego układu odniesienia pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE.

2.

Naruszenie zasady równego traktowania

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że decyzja strony pozwanej zobowiązuje do wnoszenia dodatkowych opłat jedynie dużych odbiorców, którzy w latach 2012 i 2013 byli całkowicie zwolnieni z opłat za użytkowanie sieci. Wskazanych odbiorców potraktowano zatem odmiennie i mniej korzystnie, bez uzasadnienia, niż tych dużych odbiorców, którzy w tym samym okresie korzystali z ryczałtowych obniżek opłat za użytkowanie sieci i których nie zobowiązano do wniesienia żadnych dopłat.

W odniesieniu do naruszenia zasady równego traktowania skarżąca zarzuca pozwanej również uchybienie obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. To naruszenie zasady równego traktowania jest ponadto jej zdaniem sprzeczne z zasadą niedyskryminacji wynikającą z art. 32 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (1).

3.

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że ze względu na charakterystyczne dla niej okoliczności mogła ona oczekiwać, że w dalszym ciągu będzie korzystać z przyznanej jej specjalnej opłaty za użytkowanie sieci.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem w dalszej kolejności ewentualnym, stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona, w odniesieniu do lat 2012 i 2013, odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, odzyskanie ponad 15 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin oraz odzyskanie ponad 10 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin;

—

tytułem w ostatniej kolejności ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin oraz;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami obsługi prawnej i podróży.

1.

Błędne uznanie, że istnieje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust.1 TFUE

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo, uznając podczas badania spornych zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci, że zostały zaangażowane zasoby państwowe.

Ponadto podczas badania kryterium selektywności układ odniesienia został określony w sposób nieprawidłowy i niekompletny.

Skarżąca podnosi ponadto, że ze względu na niekompletność określonego układu odniesienia pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE.

2.

Naruszenie zasady równego traktowania

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że decyzja strony pozwanej zobowiązuje do wnoszenia dodatkowych opłat jedynie dużych odbiorców, którzy w latach 2012 i 2013 byli całkowicie zwolnieni z opłat za użytkowanie sieci. Wskazanych odbiorców potraktowano zatem odmiennie i mniej korzystnie, bez uzasadnienia, niż tych dużych odbiorców, którzy w tym samym okresie korzystali z ryczałtowych obniżek opłat za użytkowanie sieci i których nie zobowiązano do wniesienia żadnych dopłat.

W odniesieniu do naruszenia zasady równego traktowania skarżąca zarzuca pozwanej również uchybienie obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. To naruszenie zasady równego traktowania jest ponadto jej zdaniem sprzeczne z zasadą niedyskryminacji wynikającą z art. 32 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (1).

3.

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że ze względu na charakterystyczne dla niej okoliczności mogła ona oczekiwać, że w dalszym ciągu będzie korzystać z przyznanej jej specjalnej opłaty za użytkowanie sieci.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem w dalszej kolejności ewentualnym, stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona, w odniesieniu do lat 2012 i 2013, odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, odzyskanie ponad 15 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej , godzin oraz odzyskanie ponad 10 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin;

—

tytułem w ostatniej kolejności ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, oraz;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami obsługi prawnej i podróży.

1.

Błędne uznanie, że istnieje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust.1 TFUE

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo, uznając, podczas badania spornych zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci, że zostały zaangażowane zasoby państwowe.

Ponadto podczas badania kryterium selektywności układ odniesienia został określony w sposób nieprawidłowy i niekompletny.

Skarżąca podnosi ponadto, że ze względu na niekompletność określonego układu odniesienia pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE.

2.

Naruszenie zasady równego traktowania

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że decyzja strony pozwanej zobowiązuje do wnoszenia dodatkowych opłat jedynie dużych odbiorców, którzy w latach 2012 i 2013 byli całkowicie zwolnieni z opłat za użytkowanie sieci. Wskazanych odbiorców potraktowano zatem odmiennie i mniej korzystnie, bez uzasadnienia, niż tych dużych odbiorców, którzy w tym samym okresie korzystali z ryczałtowych obniżek opłat za użytkowanie sieci i których nie zobowiązano do wniesienia żadnych dopłat.

W odniesieniu do naruszenia zasady równego traktowania skarżąca zarzuca pozwanej również uchybienie obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. To naruszenie zasady równego traktowania jest ponadto jej zdaniem sprzeczne z zasadą niedyskryminacji wynikającą z art. 32 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (1).

3.

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że ze względu na charakterystyczne dla niej okoliczności mogła ona oczekiwać, że w dalszym ciągu będzie korzystać z przyznanej jej specjalnej opłaty za użytkowanie sieci.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem w dalszej kolejności ewentualnym, stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona, w odniesieniu do lat 2012 i 2013, odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, odzyskanie ponad 15 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, oraz odzyskanie ponad 10 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin;

—

tytułem w ostatniej kolejności ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, oraz;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami obsługi prawnej i podróży.

1.

Błędne uznanie, że istnieje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust.1 TFUE

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo, uznając podczas badania spornych zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci, że zostały zaangażowane zasoby państwowe.

Ponadto podczas badania kryterium selektywności układ odniesienia został określony w sposób nieprawidłowy i niekompletny.

Skarżąca podnosi ponadto, że ze względu na niekompletność określonego układu odniesienia pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE.

2.

Naruszenie zasady równego traktowania

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że decyzja strony pozwanej zobowiązuje do wnoszenia dodatkowych opłat jedynie dużych odbiorców, którzy w latach 2012 i 2013 byli całkowicie zwolnieni z opłat za użytkowanie sieci. Wskazanych odbiorców potraktowano zatem odmiennie i mniej korzystnie, bez uzasadnienia, niż tych dużych odbiorców, którzy w tym samym okresie korzystali z ryczałtowych obniżek opłat za użytkowanie sieci i których nie zobowiązano do wniesienia żadnych dopłat.

W odniesieniu do naruszenia zasady równego traktowania skarżąca zarzuca pozwanej również uchybienie obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. To naruszenie zasady równego traktowania jest ponadto jej zdaniem sprzeczne z zasadą niedyskryminacji wynikającą z art. 32 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (1).

3.

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że ze względu na charakterystyczne dla niej okoliczności mogła ona oczekiwać, że w dalszym ciągu będzie korzystać z przyznanej jej specjalnej opłaty za użytkowanie sieci.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy błędnej wykładni art. 150 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w części odnoszącej się do ustalenia kwalifikowanej większości producentów zainteresowanych proponowaną regulacją podaży.

2.

Zarzut drugi dotyczy błędnej wykładni art. 150 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w części odnoszącej się do potrzeby ustalenia istotnych założeń dotyczących nierówności rynkowych dla przyjęcia tymczasowych środków regulacji podaży i do odnośnego odpowiedniego uzasadnienia.

3.

Zarzut trzeci dotyczy błędnej wykładni art. 150 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w części odnoszącej się do zakazu planów regulacji podaży, których treść jest dyskryminująca.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013 oraz;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami obsługi prawnej i podróży.

1.

Błędne uznanie, że istnieje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust.1 TFUE

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo, uznając podczas badania spornych zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci, że zostały zaangażowane zasoby państwowe.

Ponadto podczas badania kryterium selektywności układ odniesienia został określony w sposób nieprawidłowy i niekompletny.

Skarżąca podnosi ponadto, że ze względu na niekompletność określonego układu odniesienia pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE.

2.

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca utrzymuje, że ze względu na charakterystyczne dla niej okoliczności mogła ona oczekiwać, że w dalszym ciągu będzie korzystać z przyznanej jej specjalnej opłaty za użytkowanie sieci.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem w dalszej kolejności ewentualnym, stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona, w odniesieniu do lat 2012 i 2013, odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, odzyskanie ponad 15 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, oraz odzyskanie ponad 10 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin;

—

tytułem w ostatniej kolejności ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, oraz;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami obsługi prawnej i podróży.

1.

Błędne uznanie, że istnieje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust.1 TFUE

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo, uznając podczas badania spornych zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci, że zostały zaangażowane zasoby państwowe.

Ponadto podczas badania kryterium selektywności układ odniesienia został określony w sposób nieprawidłowy i niekompletny.

Skarżąca podnosi ponadto, że ze względu na niekompletność określonego układu odniesienia pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE.

2.

Naruszenie zasady równego traktowania

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że decyzja strony pozwanej zobowiązuje do wnoszenia dodatkowych opłat jedynie dużych odbiorców, którzy w latach 2012 i 2013 byli całkowicie zwolnieni z opłat za użytkowanie sieci. Wskazanych odbiorców potraktowano zatem odmiennie i mniej korzystnie, bez uzasadnienia, niż tych dużych odbiorców, którzy w tym samym okresie korzystali z ryczałtowych obniżek opłat za użytkowanie sieci i których nie zobowiązano do wniesienia żadnych dopłat.

W odniesieniu do naruszenia zasady równego traktowania skarżąca zarzuca pozwanej również uchybienie obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. To naruszenie zasady równego traktowania jest ponadto jej zdaniem sprzeczne z zasadą niedyskryminacji wynikającą z art. 32 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (1).

3.

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że ze względu na charakterystyczne dla niej okoliczności mogła ona oczekiwać, że w dalszym ciągu będzie korzystać z przyznanej jej specjalnej opłaty za użytkowanie sieci.

—

stwierdzenie nieważności wydanej przez pozwaną decyzji notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) udzielonej przez Niemcy dużym odbiorcom energii elektrycznej na podstawie § 19 Stromnetzentgeltverordnung (zwanego dalej „StromNEV”) oraz;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności wydanej przez pozwaną decyzji notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) udzielonej przez Niemcy dużym odbiorcom energii elektrycznej na podstawie § 19 Stromnetzentgeltverordnung (zwanego dalej „StromNEV”) oraz;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) w odniesieniu do lat 2012 i 2013;

—

tytułem w dalszej kolejności ewentualnym, stwierdzenie nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona, w odniesieniu do lat 2012 i 2013, odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, odzyskanie ponad 15 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin, oraz odzyskanie ponad 10 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin;

—

tytułem w ostatniej kolejności ewentualnym, stwierdzenie w odniesieniu do skarżącej nieważności decyzji SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) z dnia 28 maja 2018 r. notyfikowanej jako dokument nr C(2018) w zakresie, w jakim nakazuje ona odzyskanie ponad 20 % opublikowanych opłat za użytkowanie sieci od dużych odbiorców energii elektrycznej, których roczne zużycie wynosi co najmniej godzin; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami obsługi prawnej i podróży.

1.

Błędne uznanie, że istnieje pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust.1 TFUE

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo, uznając podczas badania spornych zwolnień z opłaty za użytkowanie sieci, że zostały zaangażowane zasoby państwowe.

Ponadto podczas badania kryterium selektywności układ odniesienia został określony w sposób nieprawidłowy i niekompletny.

Skarżąca podnosi ponadto, że ze względu na niekompletność określonego układu odniesienia pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE.

2.

Naruszenie zasady równego traktowania

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi, że decyzja strony pozwanej zobowiązuje do wnoszenia dodatkowych opłat jedynie dużych odbiorców, którzy w latach 2012 i 2013 byli całkowicie zwolnieni z opłat za użytkowanie sieci. Wskazanych odbiorców potraktowano zatem odmiennie i mniej korzystnie, bez uzasadnienia, niż tych dużych odbiorców, którzy w tym samym okresie korzystali z ryczałtowych obniżek opłat za użytkowanie sieci i których nie zobowiązano do wniesienia żadnych dopłat.

W odniesieniu do naruszenia zasady równego traktowania skarżąca zarzuca pozwanej również uchybienie obowiązkowi uzasadnienia ciążącemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. To naruszenie zasady równego traktowania jest ponadto jej zdaniem sprzeczne z zasadą niedyskryminacji wynikającą z art. 32 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE (1).

3.

Naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

W ramach zarzutu trzeciego strona skarżąca utrzymuje, że ze względu na charakterystyczne dla niej okoliczności mogła ona oczekiwać, że w dalszym ciągu będzie korzystać z przyznanej jej specjalnej opłaty za użytkowanie sieci.

—

stwierdzenie nieważności wydanej przez Komisję Europejską decyzji notyfikowanej jako dokument nr C(2018) (Dz.U. 2019, L 14, s. 1) z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) udzielonej przez Niemcy dużym odbiorcom energii elektrycznej na podstawie § 19 Stromnetzentgeltverordnung oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania przed Sądem oraz postępowania przed Izbą Odwoławczą, w tym niezbędnymi wydatkami poniesionymi przez stronę skarżącą w obu postępowaniach.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (EU) 2019/67 z dnia 16 stycznia 2019 r. (1) i

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż ograniczenie pojęcia producentów Unii Europejskiej do producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, jakie są wytwarzane przy wykorzystaniu surowców (ryżu niełuskanego) wytwarzanego w Unii Europejskiej, narusza art. 22 ust. 1 i art. 23 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 z dnia 25 października 2012 r. (2). Alternatywnie strona skarżąca zarzuca, iż narusza ono art. 22 ust. 2 rozporządzenia nr 978/2012.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że poprzez oparcie się na nieprawidłowych lub niedokładnych danych lub danych, które nie odnoszą się w szczególności do produktu podobnego, strona pozwana nie wykazała prawidłowo „poważnych trudności” z naruszeniem art. 23 rozporządzenia nr 978/2012. Uczyniło to niemożliwym prawidłowe wykazanie, czy przesłanki z art. 22 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 zostały spełnione w odniesieniu do produktu podobnego zdefiniowanego w art. 22 ust. 2 rozporządzenia nr 978/2012.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że strona pozwana dokonała porównania cen importowych w Kambodży i w Unii Europejskiej w sposób, który narusza art. 22 ust. 1 i art. 23 rozporządzenia nr 978/2012.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, iż ocena przyczyn dokonana przez stronę pozwaną narusza art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 978/2012, ponieważ poważne trudności, jakie napotyka przemysł Unii Europejskiej, nie mogły być bezpośrednią konsekwencją wielkości i cen kambodżańskiego przywozu. W zakresie, w jakim rozporządzenie 2019/67 opiera się na kumulatywnej analizie, narusza ono również art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 978/2012.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że strona pozwana nie ujawniła kilku istotnych faktów lub względów lub leżących u podstaw szczegółów, takich jak istotne okoliczności i względy z naruszeniem rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1083/2013 z dnia 28 sierpnia 2013 r. (3), art. 38 rozporządzenia nr 978/2012 oraz z naruszeniem prawa skarżącego do obrony.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że utworzone akta są brakujące i pomijają istotne informacje. Stanowi to naruszenie art. 14 rozporządzenia delegowanego Komisji nr 1083/2013, art. 38 rozporządzenia nr 978/2012 i prawa skarżącego do obrony.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego P8_TA-PROV(2019)0137 z dnia 12 marca 2019 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu skarżącej 2018/2267(IMM) i faktycznie uchylającej immunitet skarżącej;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej (Dz.U. 2010, C 83, s. 266), art. 5 ust. 1 i 5 Regulaminu Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2005, L 44, s. 1) oraz komunikatów dla posłów nr 11/2003 i 11/2016.

2.

Zarzut drugi dotyczący nadużycia proceduralnego, w szczególności naruszenia art. 43 komunikatu dla posłów nr 11/2016, ponieważ celem postępowania jest zaszkodzenie działalności politycznej skarżącej, co stanowi przypadek fumus persecutionis wobec niej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia ogólnych zasad prawa Unii „ne bis in idem” i „una via electa”, nadużycia procedury i nadużycia władzy.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 5 lutego 2019 r. w sprawie M.8900 — Wieland/Aurubis Rolled Products/Schwermetall;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja popełniła oczywiste błędy, opierając zaskarżoną decyzję na błędnym pojęciu tzw. „górnego” podsegmentu, zamiast oprzeć zaskarżoną decyzję na właściwym rynku produktów z miedzi walcowanej zdefiniowanym przez samą Komisję.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja nie przedstawiła ani definicji, ani wyraźnego zasięgu tzw. „górnego” podsegmentu, na którym — bezzasadnie — oparła swoją ocenę. Podejście Komisji jest oczywiście błędne i spekulatywne.

3.

Zarzut trzeci dotyczący popełnienia przez Komisję oczywistych błędów w ocenie poprzez zaprzeczenie swoim własnym ustaleniom zawartym w decyzji zatwierdzającej w sprawie M.8909 — KME/MKM.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja zastosowała bezprecedensową i bezzasadną teorię sui generis szkody, w niewłaściwy sposób łącząc skutek horyzontalny i niehoryzontalny oraz wprowadzając chaos do jasnych i ścisłych wskazówek zawartych w wytycznych w sprawie koncentracji.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie wpływu na konkurencję jego rzekomego wymiaru horyzontalnego, ewidentnie nie badając oczywistych okoliczności faktycznych przy ustalaniu sytuacji konkurencyjnej na właściwym rynku.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że dokonana przez Komisję ocena dotycząca możliwości zmiany klientów jest oczywiście błędna.

7.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że Komisja powołuje się na wzrost cen w związku z transakcją, nie przedstawiając żadnych odpowiednich dowodów.

8.

Zarzut ósmy dotyczący popełnienia przez Komisję oczywistych błędów w ocenie przejścia od wspólnej kontroli do wyłącznej kontroli nad spółką Schwermetall. W szczególności Komisja nie podjęła niezbędnych czynności wyjaśniających.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący popełnienia przez Komisję oczywistych błędów w ocenie zobowiązań zaproponowanych przez skarżącą.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący tego, że sposób przeprowadzenia przez Komisję postępowania w sprawie środków zaradczych i testu rynkowego nie był zgodny z zasadami rzetelnego postępowania.

11.

Zarzut jedenasty dotyczący tego, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne i zasady rzetelnego postępowania. Komisja odmówiła przeprowadzenia testu rynkowego w odniesieniu do dwóch pierwszych zobowiązań i rozpoczęła test rynkowy o wiele za późno w trakcie postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady zawartej w piśmie do skarżącego z dnia 12 lutego 2019 r. o odmowie pełnego dostępu do dokumentu ST 13593 2018 INIT (opinia prawna Służby Prawnej Rady z dnia 25 października 2018 r.) zgodnie z art. 4 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 1049/2001 (1);

—

pomocniczo, nakazanie Radzie udzielenia częściowego szerszego dostępu w odniesieniu do dokumentu ST 13593 2018 INIT zgodnie z art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001; oraz

—

obciążenie Rady kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego, w tym kosztami poniesionymi przez interwenientów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa i błędnego stosowania art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia nr 1049/2001.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa i błędnego stosowania art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony tytułem żądania ewentualnego, dotyczy tego, że poprzez zastosowanie powołanych wyjątków do żądanego dokumentu Rada naruszyła art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 w ten sposób, iż odmawiając dostępu do całej części analizy prawnej, w oczywisty sposób nie wypełniła ona swojego obowiązku udzielenia (właściwego i wymaganego) częściowego dostępu do żądanego dokumentu zgodnie ze wspomnianym art. 4 ust. 6.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 18 maja 2018 r. o rozwiązaniu umowy o pracę ze stroną skarżącą;

—

w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 4 stycznia 2019 r., doręczonej w dniu 9 stycznia 2019 r., o oddaleniu zażalenia strony skarżącej z dnia 16 sierpnia 2018 r.;

—

zasądzenie od strony pozwanej zadośćuczynienia na rzecz strony skarżącej za krzywdę doznaną z winy strony pozwanej, oszacowaną na kwotę 50 000 EUR;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i przepisów proceduralnych mających zastosowanie w przypadku rozwiązania rozpatrywanej umowy.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 12a i 24 regulaminu pracowniczego, a w związku z tym naruszenia prawa strony skarżącej do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia jej sprawy, naruszenia obowiązku staranności i oczywistego błędu w ocenie.

—

stwierdzenie, że art. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/85 z dnia 21 stycznia 2019 r. (1) i art. 1 decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2019/87 z dnia 21 stycznia 2019 r. (2) nie mają zastosowania do skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności, w zakresie dotyczącym skarżącego, rozporządzenia wykonawczego Rady 2019/85 i decyzji wykonawczej Rady 2019/87;

—

nakazanie Radzie usunięcie nazwiska skarżącego z załącznika (z pozycji 266) do rozporządzenia wykonawczego Rady 2019/85 i z załącznika (z pozycji 266) do decyzji wykonawczej Rady 2019/87; oraz

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, w którym skarżący podnosi, że przedstawione przez pozwaną powody umieszczenia jego nazwiska w wykazie były niewystarczające lub niepoparte dowodami.

2.

Zarzut drugi, w którym skarżący twierdzi, że decyzja o umieszczeniu jego nazwiska w wykazie jest oparta na oczywistym błędzie w ocenie okoliczności faktycznych w zakresie, w jakim pozwana nie przedstawiła dowodów na poparcie lub zmierzających do poparcia okoliczności faktycznych przedstawionych w celu uzasadnienia podjętych środków lub w zakresie, w jakim pozwana wyciągnęła nieproporcjonalne wnioski z tych okoliczności faktycznych.

3.

Zarzut trzeci, w którym skarżący twierdzi, że decyzja o umieszczeniu jego nazwiska w wykazie narusza jego prawo do obrony.

4.

Zarzut czwarty, w którym skarżący podnosi, że decyzja o umieszczeniu jego nazwiska w wykazie narusza jego prawo własności, prawo do prowadzenia działalności gospodarczej oraz zasadę proporcjonalności.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 lutego 2019 r. o sygn. Ares(2019)856949 w sprawie wykluczenia IMAGINA MEDIA AUDIOVISUAL SL z postępowań o udzielenie zamówień i dotacji podlegających przepisom rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU, Euratom) nr 2018/1046 (1) w zakresie, w jakim wykluczono konsorcjum Imagina/dpa lub odrzucono jego oferty;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 9 kwietnia 2019 r. o sygn. Ares(2019)2494476 w zakresie, w jakim należy uznać, że wykluczono w niej konsorcjum z przetargu o sygn. PO/2018-05/A4 lub odrzucono jego oferty;

—

stwierdzenie nieważności czynności udzielenia przez Komisję zamówień lub czynności, poprzez które Komisja zezwoliła wykonawcy innemu niż konsorcjum Imagina/dpa na realizację relacji audiowizualnych z bieżących wydarzeń unijnych, dotyczących części 1, 3 i 6, zgodnie z opisem w dokumentacji przetargu;

—

nakazanie Komisji naprawienia szkody wyrządzonej konsorcjum przez Komisję poprzez uniemożliwienie konsorcjum realizacji zamówień na części 1, 3 i 6;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, gdyż nie uznała, że wykluczenie Imagina Media Audiovisual SL — będącej jednym z członków konsorcjum — nie ma wpływu na realizację zamówienia w odniesieniu do części 1, 3 i 6 przetargu przez konsorcjum. Wykluczenie Imagina Media Audiovisual SL nie ma też żadnego wpływu na decyzje Komisji o udzieleniu tych zamówień konsorcjum.

2.

Zarzut drugi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, gdyż nie zastosowała właściwie dokumentacji przetargowej. W konsekwencji Komisja nie zażądała od konsorcjum zastąpienia Imagina Media Audiovisual SL innym podmiotem, który wszedłby w skład konsorcjum, czego wymagała dokumentacja przetargowa.

3.

Zarzut trzeci, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, gdyż nie zastosowała właściwie art. 136 ust. 9 rozporządzenia 2018/1046. W konsekwencji urzędnik zatwierdzający Komisji nie zażądał od konsorcjum zastąpienia Imagina Media Audiovisual SL innym podmiotem, który wszedłby w skład konsorcjum, czego wymagało rozporządzenie 2018/1046.

4.

Zarzut czwarty, że Komisja naruszyła prawo konsorcjum do skutecznego środka odwoławczego oraz zasadę dobrej administracji. Komisja niezgodnie z prawem posłużyła się swoją decyzją z dnia 12 lutego 2019 r. o sygn. Ares(2019)856949 w sprawie wykluczenia Imagina Media Audiovisual SL lub swoim pismem z dnia 9 kwietnia 2019 r. o sygn. Ares(2019)2494476 do tego, by wykluczyć konsorcjum z przetargu o sygn. PO/2018-05/A4.

5.

Zarzut piąty, że Komisja naruszyła prawo konsorcjum do skutecznego środka odwoławczego, obowiązek uzasadnienia oraz zasadę dobrej administracji. Komisja dopuściła się uchybień proceduralnych i niezgodnie z prawem udzieliła zamówień na części 1, 3 i 6 przetargu o sygn. PO/2018-05/A4 wykonawcy innemu niż konsorcjum.

6.

Zarzut szósty, że Komisja wyrządziła szkodę konsorcjum swoim niezgodnym z prawem zachowaniem, wskutek czego konsorcjum nie może zrealizować zamówienia na części 1, 3 i 6 przetargu o sygn. PO/2018-05/A4.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Ares(2019)856949, przez którą Komisja wykluczyła skarżącą na dwa lata i zarejestrowała skarżącą w bazie danych dotyczącej wczesnego wykrywania i wykluczania (1);

—

nakazanie Komisji zapłaty odszkodowania na rzecz skarżącej za szkodę wyrządzoną zaskarżoną decyzją;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja naruszyła prawo poprzez brak przeprowadzenia swojego własnego przeglądu i oceny, opierając się wyłącznie na ustaleniach Departamentu Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych, bez własnej oceny, oraz przez nieprawidłową interpretację ustaleń Departamentu Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych. W wyniku tego Komisja popełniła błąd w ustaleniach stanu faktycznego, a w ten sposób naruszyła obowiązek należytej staranności.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja błędnie wykluczyła skarżącą, naruszając tym samym art. 136 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2018/1046 oraz prawa do obrony skarżącej poprzez brak dokładnego ustalenia, co miałoby stanowić poważne wykroczenie zawodowe. Ponadto Komisja naruszyła prawo, stwierdzając, że skarżąca jest również wykluczona z toczących się przetargów, ponieważ nie wynika to z części operacyjnej zaskarżonej decyzji, poprzez wykluczenie skarżącej za zachowania związane z mediami i prawem marketingowym w sporcie z przetargu na audiowizualną obsługę bieżących spraw Unii Europejskiej, ponieważ są to różne rynki, które nie mają na siebie wpływu, a zatem możliwe jest wykazanie wiarygodności skarżącej w zamówieniach z Unią Europejską poprzez zadecydowanie, że skarżąca powinna zostać wykluczona, ponieważ brak jest wystarczających dowodów dla wydania zaskarżonej decyzji, a umowa o nieściganiu pomiędzy skarżącą a Departamentem Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych nie stwierdza, iż skarżąca lub osoby nią zarządzające są winne.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja naruszyła prawo poprzez postanowienie, iż wykluczenie będzie proporcjonalne w rozumieniu art. 136 ust. 3 rozporządzenia 2018/1046, a przez to pominęła brak wpływu na finansowe interesy i wizerunek Unii oraz upływ czasu od tego zachowania.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja naruszyła prawo, postanawiając, że środki naprawcze podjęte przez skarżącą są prowizyjne i niewystarczające z uwagi na art. 136 ust. 6 w związku z art. 136 ust. 7 rozporządzenia 2018/1046.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Komisja naruszyła podstawową zasadę równego traktowania poprzez potraktowanie skarżącej w odmienny sposób niż pozostałych uczestników przetargu, którzy zawarli umowę o nieściganiu z Departamentem Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że Komisja wyrządziła szkodę skarżącej poprzez postanowienie z naruszeniem prawa, iż skarżąca powinna zostać wykluczona z postępowań przetargowych regulowanych przez rozporządzenie 2018/1046.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania przed Sądem oraz postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO, w tym niezbędnymi wydatkami poniesionymi przez stronę skarżącą w obu postępowaniach.

—

Odmawiając ochrony przedmiotowego znaku towarowego, Izba Odwoławcza naruszyła art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów o pracę (OUZU) w ESDZ z dnia 15 czerwca 2018 r., zgodnie z którą skarżąca miałaby nie spełniać wszystkich warunków zatrudnienia przewidzianych w art. 82 WZIP i nie może być zatrudniona w ESDZ w charakterze pracownika kontraktowego 3b;

—

stwierdzenie nieważności decyzji OUZU w ESDZ z dnia 14 stycznia 2019 r. oddalającej zażalenie złożone przez skarżącą w dniu 14 września 2018 r.;

—

zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej odszkodowania oszacowanego na 36 992,52 EUR, odpowiadającego rocznemu wynagrodzeniu za umowę AC FG II zgodnie ze skalą płac obowiązującą od dnia 1 listopada 2017 r., z zastrzeżeniem doprecyzowania tej kwoty w trakcie postępowania;

—

nakazanie ESDZ obliczenia strat w zakresie uprawnień emerytalnych w związku z brakiem zatrudnienia w ESDZ;

—

zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej kwoty w wysokości 15 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z naruszenia jej godności i reputacji zawodowej;

—

zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej kwoty w wysokości 15 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z naruszenia jej zdrowia i równowagi osobistej;

—

zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej kwoty w wysokości 15 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z naruszenia przez ESDZ rozporządzenia nr 45/2001 o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych;

—

zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej kwoty w wysokości 10 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z naruszenia tajemnicy lekarskiej i poufnego charakteru danych osobowych zawartych w aktach medycznych skarżącej;

—

zasądzenie od ESDZ na rzecz skarżącej kwoty w wysokości 15 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą ze oczerniania i zniesławienia skarżącej;

—

obciążenie ESDZ całością kosztów postepowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 33 akapit drugi Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej oraz art. 82 i 83 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej, zasad proporcjonalności i postępowania kontradyktoryjnego, prawa do dobrej administracji i staranności, zasady niedyskryminacji oraz prawa do bezstronnego i sprawiedliwego traktowania, a także zakazu wszelkiego mobbingu.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. 2001, L 8, s. 1) oraz art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w postępowaniu przed Wydziałem Unieważnień i w postępowaniu przed Drugą Izbą Odwoławczą EUIPO.

—

Naruszenie art. 53 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 14 lutego 2019 r. w sprawie przeprowadzenia kontroli na miejscu w lokalach PNB Banka AS oraz spółek należących do jej grupy;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC nie był właściwym organem nadzorczym w stosunku do PNB Banka AS w momencie wydania decyzji w sprawie przeprowadzenia kontroli na miejscu.

2.

Zarzut drugi oparty na twierdzeniu, w myśl którego zaskarżona decyzja nie była „niezbędna” w rozumieniu art. 12 rozporządzenia w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (1).

3.

Zarzut trzeci oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC nie wykonał w należyty sposób uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących mu na podstawie art. 12 ust. 1 rozporządzenia w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC naruszył zasadę proporcjonalności.

5.

Zarzut piąty oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC naruszył prawo strony skarżącej do bycia wysłuchanym.

6.

Zarzut szósty oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC naruszył ciążący na nim obowiązek dokładnego i bezstronnego zbadania i oceny wszelkich istotnych elementów każdej sprawy indywidualnie.

7.

Zarzut siódmy oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC naruszył obowiązek należytego uzasadnienia wydanej przezeń decyzji.

8.

Zarzut ósmy oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC naruszył zasady uzasadnionych oczekiwań oraz pewności prawa.

9.

Zarzut dziewiąty oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC naruszył zasadę równego traktowania oraz postąpił wobec skarżących w dyskryminujący sposób.

10.

Zarzut dziesiąty oparty na twierdzeniu, w myśl którego EBC naruszył art. 19 i motyw 75 rozporządzenia w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego oraz dopuścił się nadużycia władzy.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji organu powołującego, której treść znajduje się w wiadomości e-mail z dnia 20 września 2018 r. od kierownika wydziału administracyjnego, a także dorozumianej decyzji organu powołującego oddalającej zażalenie strony skarżącej. W konsekwencji EASO powinno podjąć działania niezbędne do wykonania orzeczenia Sądu, zgodnie z art. 266 TFUE, ze skutkiem wstecznym;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku uzasadnienia i w związku z tym naruszenia istotnego wymogu proceduralnego w rozumieniu art. 263 TFUE.

3.

Zarzut trzeci dotyczący niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, która zawiera błąd co do istoty.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa, ponieważ decyzja nie uwzględniała interesów służby i obowiązku staranności administracji wobec jej personelu.

—

orzeczenie, że w zaskarżonej decyzji błędnie zastosowano wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 23 listopada 2017 r. w sprawie T-410/15;

—

zmianę zaskarżonej decyzji, unieważnienie decyzji CPVO NN010 z dnia 23 września 2013 r. i uwzględnienie zakwestionowania ważności wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin nr UE 15118 dokonanego przez stronę skarżącą w dniu 28 sierpnia 2012 r.;

—

stwierdzenie nieważności ab initio wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin nr UE 15118;

—

obciążenie CPVO kosztami postępowania zgodnie z art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem, w tym kosztami interwenienta.

—

Naruszenie zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań;

—

niedopełnienie obowiązków i naruszenie prawa do sądu.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odrzucającej skargę strony skarżącej (sprawa SA.53105 — zarzucana pomoc dla Eurobank Ergasias udzielona poprzez sprzedaż Piraeus Bank Bulgaria) przynajmniej w zakresie, w jakim odnosi się ona do naruszeń zobowiązań restrukturyzacyjnych w sprawach SA.43364 i SA.43363;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez decyzję Komisji istotnych wymogów proceduralnych oraz:

2.

Zarzut drugi dotyczący przyjęcia przez Komisję błędnego wniosku, że (i) zobowiązania podjęte w sprawie SA.43364 w odniesieniu do pomocy państwa otrzymanej przez Piraeus Bank i (ii) zobowiązania podjęte w sprawie SA.43363 w odniesieniu do pomocy państwa otrzymanej przez Eurobank Ergasias nie miały zastosowania ratione temporis, gdyż zakończenie sprzedaży Piraeus Bank Bulgaria będzie miało miejsce po dniu 31 grudnia 2018 r.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie, że skarżąca nie ma obowiązku zapłaty na rzecz Komisji Europejskiej kwot żądanych przez tę ostatnią w nocie obciążeniowej nr 3241902288 doręczonej w dniu 22 lutego 2019 r. i ostatnio w piśmie doręczonym w dniu 29 kwietnia 2019 r. — Ref. Ares(2019)2858540, tytułem odzyskania wkładu i wypłaty odszkodowania ze względu na zarzucane uchybienie przez Studio Galli Ingegneria obowiązkom spoczywającym na nim na mocy umowy powierzenia grantu nr 619120 dotyczącej projektu zwanego „MARSOL”;

—

stwierdzenie nieistnienia uchybień podnoszonych przez Komisję;

—

stwierdzenie bezprawności, nieważności, a w każdym razie bezzasadności wstępnego pisma informacyjnego z dnia 19 grudnia 2018r., sprawozdania z kontroli OLAF-u, noty obciążeniowej z dnia 22 lutego 2019 r., kolejnego przypomnienia z dnia 2 kwietnia 2019 r. oraz ostatecznego pisma z dnia 29 kwietnia 2019 r. określającego żądaną kwotę i oddalającego kolejne wnioski SGI — Ref. Ares(2019)2858540;

—

stwierdzenie nieistnienia wierzytelności zgłoszonej przez Komisję;

—

stwierdzenie prawa skarżącej do wkładu rzeczywiście wypłaconego przez Komisję na mocy umowy powierzenia grantu nr 619120 na projekt „MARSOL”;

—

tytułem ewentualnym — stwierdzenie, że kwota będąca przedmiotem odzyskania przez Komisję nie może przekraczać 100 044,99 EUR;

—

dalszym tytułem ewentualnym — zobowiązanie Komisji do zapłaty na rzecz SGI kosztów poniesionych na wykonanie projektu „MARSOL” tytułem bezpodstawnego wzbogacenia.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia zasady dobrej wiary w umowach, naruszenia prawa do obrony na etapie następującym po zakończeniu kontroli, naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego w rozumieniu art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „KPP”), naruszenia prawa do dobrej administracji w rozumieniu art. 41 KPP, naruszenia prawa dostępu do dokumentów w rozumieniu art. 42 KPP, a także naruszenia art. II.22 umowy powierzenia grantu i art. belgijskiego kodeksu cywilnego.

2.

Zarzut drugi dotyczy nieistnienia zarzucanego uchybienia, nieistnienia wierzytelności podnoszonej przez Komisję Europejską, bezprawności i bezzasadności sprawozdania z kontroli OLAF-u, a w konsekwencji wstępnego pisma informacyjnego i not obciążeniowych Komisji, naruszenia zasad domniemania niewinności, ciężaru dowodu, słuszności, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r., a także istnienia błędu w ocenie dowodu oraz naruszenia art. belgijskiego kodeksu cywilnego.

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności, słuszności i dobrej wiary w umowach oraz art. II.22 umowy powierzenia grantu.

4.

Zarzut czwarty, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczy prawa do odszkodowania ze względu na bezpodstawne wzbogacenie Komisji.

—

stwierdzenie — na podstawie art. 263 TFUE — nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2019/354 z dnia 4 marca 2019 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2019, L 64, s. 7) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/352 z dnia 4 marca 2019 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2019, L 64, s. 1) w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącego;

—

zarządzenie — na podstawie art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem — pewnych środków organizacji postępowania, a mianowicie:

—

obciążenie Rady — na podstawie art. 87 ust. 2 regulaminu postępowania przed Sądem — kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej z dnia 22 lutego 2019 r. wydanej w sprawie R 1785/2018-2;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 10 lipca 2018 r. (sprzeciw nr B 2 598 285);

—

nakazanie rejestracji unijnego znaku towarowego nr 14 180 038, wobec którego wniesiono sprzeciw, dla wszystkich wskazanych towarów;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie dopuszczalności skargi Oleksandra Viktorovycha Klymenki;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2019/354 z dnia 4 marca 2019 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/352 z dnia 4 marca 2019 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania zgodnie z art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ zaskarżone akty nie zostały wystarczająco uzasadnione.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej zagwarantowanych jako podstawowe zasady prawa Unii oraz wymienionych w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także w art. 6 i 13 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

3.

Zarzut trzeci dotyczący braku podstawy prawnej, ponieważ art. 29 Traktatu o Unii Europejskiej nie może stanowić podstawy prawnej dla środka ograniczającego przyjętego wobec skarżącego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ponieważ skarżący przedstawił dowody wykazujące brak wystarczającej podstawy faktycznej mogącej uzasadnić jakiekolwiek postępowanie karne.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa do poszanowania własności — podstawowej zasady prawa Unii chronionej na mocy art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu dodatkowego nr 1 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

—

zmianę zaskarżonej decyzji i odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 13 761 168 SUM011 w odniesieniu do pozostałych usług z klas 35 i 39;