1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Movi ASA zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Artykuł 1 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że warunek umowy o kredyt hipoteczny zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, przewidujący, że stopa procentowa mająca zastosowanie do kredytu jest oparta na jednym z oficjalnych i przewidzianych w uregulowaniach krajowych wskaźników referencyjnych, jakie mogą być stosowane przez instytucje kredytowe do kredytów hipotecznych, wchodzi w zakres stosowania tej dyrektywy, jeżeli uregulowania te nie przewidują ani obowiązkowego stosowania owego wskaźnika niezależnie od wyboru dokonanego przez te strony, ani jego uzasadnionego dyspozytywnym charakterem stosowania w braku odmiennych ustaleń między tymi samymi stronami.

2)

Dyrektywę 93/13, a w szczególności jej art. 4 ust. 2 i art. 8, należy interpretować w ten sposób, że sąd państwa członkowskiego jest zobowiązany do zbadania, czy warunek umowny dotyczący głównego przedmiotu umowy jest wyrażony w sposób prosty i zrozumiały, i to niezależnie od kwestii transpozycji art. 4 ust. 2 tej dyrektywy do porządku prawnego tego państwa członkowskiego.

3)

Dyrektywę 93/13, a w szczególności jej art. 4 ust. 2 i art. 5, należy interpretować w ten sposób, że w celu spełnienia wymogu przejrzystości warunku umownego ustalającego zmienną stopę procentową w ramach umowy o kredyt hipoteczny warunek ten powinien nie tylko być zrozumiały pod względem formalnym i gramatycznym, ale również umożliwiać, by właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument był w stanie zrozumieć konkretne działanie metody obliczania tej stopy procentowej i oszacować tym samym w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria potencjalnie istotne konsekwencje gospodarcze takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych. Na elementy szczególnie istotne dla oceny, jakiej powinien dokonać sąd krajowy w tym względzie, składają się z jednej strony okoliczność, czy ze względu na publikację sposobu obliczania wspomnianej stopy procentowej główne elementy dotyczące obliczania tej stopy są łatwo dostępne dla każdej osoby zamierzającej zawrzeć umowę o kredyt hipoteczny, oraz z drugiej strony dostarczenie informacji na temat zmian w przeszłości wskaźnika, na podstawie którego obliczana jest ta stopa procentowa.

4)

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by w przypadku stwierdzenia nieważności nieuczciwego warunku umownego określającego wskaźnik referencyjny dla obliczania zmiennych odsetek od kredytu sąd krajowy zastąpił ten wskaźnik przewidzianym prawem wskaźnikiem mającym zastosowanie w braku odmiennego porozumienia między stronami umowy, pod warunkiem że umowa o dany kredyt hipoteczny nie może dalej obowiązywać w przypadku usunięcia rzeczonego nieuczciwego warunku, a unieważnienie całej umowy naraziłoby konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje.

1)

Uchyla się wyroki Sądu Unii Europejskiej: z dnia 6 grudnia 2017 r., Tulliallan Burlington/EUIPO – Burlington Fashion (Burlington) (T-120/16, EU:T:2017:873), z dnia 6 grudnia 2017 r., Tulliallan Burlington/EUIPO – Burlington Fashion (BURLINGTON THE ORIGINAL) (T-121/16, niepublikowany, EU:T:2017:872), z dnia 6 grudnia 2017 r., Tulliallan Burlington/EUIPO – Burlington Fashion (Burlington) (T-122/16, niepublikowany, EU:T:2017:871) i z dnia 6 grudnia 2017 r., Tulliallan Burlington/EUIPO – Burlington Fashion (BURLINGTON) (T-123/16, niepublikowany, EU:T:2017:870).

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 11 stycznia 2016 r. (sprawy R 94/2014-4, R 2501/2013-4, R 2409/2013 4 i R 1635/2013-4) w przedmiocie czterech postępowań w sprawie sprzeciwu między Tulliallan Burlington Ltd a Burlington Fashion GmbH.

3)

Burlington Fashion GmbH i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zostają obciążone, poza własnymi kosztami, w równych częściach kosztami poniesionymi przez Tulliallan Burlington Ltd zarówno w ramach postępowania w pierwszej instancji w sprawach od T-120/16 do T-123/16, jak i w postępowaniach odwoławczych.

1)

Pojęcie „osoby prawnej” występujące w szczególności w art. 1 lit. a) i art. 9 ust. 3 decyzji ramowej Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w świetle prawa państwa wydania orzeczenia nakładającego karę o charakterze pieniężnym.

2)

Decyzję ramową 2005/214, zmienioną decyzją ramową 2009/299, należy interpretować w ten sposób, że nie nakłada ona na sąd państwa członkowskiego obowiązku odstąpienia od stosowania przepisu prawa krajowego niezgodnego z art. 9 ust. 3 decyzji ramowej 2005/214, zmienionej decyzją ramową 2009/299, ponieważ przepis ten nie wywiera skutku bezpośredniego. Sąd odsyłający jest jednak zobowiązany do dokonywania, w największym możliwym stopniu, wykładni zgodnej prawa krajowego, tak by zapewnić osiągnięcie rezultatu zgodnego z celem realizowanym przez decyzję ramową 2005/214, zmienioną decyzją ramową 2009/299.

1)

Artykuł 132 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że właściwe organy danego państwa członkowskiego mogą w celu ustalenia, czy usługi opieki medycznej świadczone przez prywatny szpital, które to usługi leżą w interesie publicznym, są wykonywane na warunkach socjalnych porównywalnych do stosowanych w odniesieniu do instytucji prawa publicznego w rozumieniu tego przepisu, wziąć pod uwagę okoliczność, iż owe usługi są świadczone w ramach umów zawartych z organami publicznymi owego państwa członkowskiego po cenach ustalonych w tych umowach, a koszty tych usług są pokrywane częściowo przez instytucje zabezpieczenia społecznego wspomnianego państwa członkowskiego.

2)

Artykuł 391 dyrektywy 2006/112 w związku z jej art. 377 oraz zasadami uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa oraz neutralności podatkowej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on zwolnieniu z VAT świadczonych przez prywatny szpital usług opieki medycznej, które są objęte zakresem art. 132 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy, z powodu zmiany warunków wykonywania tych transakcji, która nastąpiła po wybraniu opcji poddania się opodatkowaniu przewidzianemu przez uregulowanie krajowe danego państwa członkowskiego, które oznacza obowiązek pozostawania przez każdego dokonującego takiego wyboru podatnika we wspomnianym systemie przez pewien okres, jeżeli okres ten jeszcze nie upłynął.

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 24 stycznia 2018 r., Constantin Film Produktion/EUIPO (Fack Ju Göhte) (T-69/17, niepublikowany, EU:T:2018:27), zostaje uchylony.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej z dnia 1 grudnia 2016 r. (sprawa R 2205/2015-5), dotyczącej rejestracji oznaczenia słownego „Fack Ju Göhte” jako unijnego znaku towarowego.

3)

Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Constantin Film Produktion GmbH w związku zarówno z postępowaniem w pierwszej instancji w sprawie T-69/17, jak i z postępowaniem odwoławczym.

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 7 marca 2018 r., Equivalenza Manufactory/EUIPO – ITM Entreprises (BLACK LABEL BY EQUIVALENZA) (T-6/17, niepublikowany, EU:T:2018:119), zostaje uchylony.

2)

Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez Equivalenza Manufactory SL do Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-6/17 zostaje oddalona.

3)

Equivalenza Manufactory SL pokrywa własne koszty poniesione zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji w sprawie T-6/17, jak i w postępowaniu odwoławczym, jak również koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) w obu tych postępowaniach.

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Buonotourist Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

CSTP Azienda della Mobilità SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ono na przeszkodzie obowiązywaniu uregulowań krajowych, na mocy których w przypadku kradzieży towarów objętych procedurą składowania celnego na posiadacza pozwolenia na składowanie celne zostaje nałożona odpowiednia kara pieniężna z tytułu naruszenia przepisów celnych.

2)

Artykuł 42 ust. 1 rozporządzenia nr 952/2013 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie obowiązywaniu uregulowań krajowych, na mocy których w przypadku usunięcia spod dozoru celnego towarów objętych procedurą składowania celnego posiadacz pozwolenia na składowanie celne musi zapłacić, oprócz kary pieniężnej, kwotę stanowiącą równowartość tych towarów.

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 25 września 2018 r., Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi/EUIPO – M.J. Dairies (BBQLOUMI) (T 328/17, niepublikowany, EU:T:2018:594), zostaje uchylony.

2)

Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1)

Wykładni art. 22 ust. 3 dyrektywy 97/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 kwietnia 1997 r. w sprawie wspólnych przepisów ramowych dotyczących zezwoleń ogólnych i indywidualnych w sektorze usług telekomunikacyjnych należy dokonywać w ten sposób, że stał on na przeszkodzie przepisom krajowym przedłużającym obowiązywanie, w odniesieniu do roku 1998, nałożonego na przedsiębiorstwo telekomunikacyjne będące posiadaczem istniejącego w dniu wejścia w życie tej dyrektywy zezwolenia zobowiązania do uiszczenia opłaty obliczonej na podstawie obrotu, nie zaś jedynie na podstawie kosztów administracyjnych wydawania, zarządzania, kontroli i wdrożenia systemu zezwoleń ogólnych i indywidualnych.

2)

Wykładni prawa Unii należy dokonywać w ten sposób, że nie zobowiązuje ono sądu krajowego do odstąpienia od stosowania krajowych przepisów proceduralnych przyznających powagę rzeczy osądzonej orzeczeniu sądowemu, nawet jeżeli umożliwiłoby to zaradzenie naruszeniu przepisu prawa Unii, co nie wyklucza możliwości pociągnięcia państwa do odpowiedzialności przez zainteresowane podmioty w celu uzyskania w ten sposób ochrony prawnej ich praw uznanych przez prawo Unii.

1)

Artykuł 132 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, iż usługi świadczone telefonicznie polegające na udzielaniu porad dotyczących zdrowia i chorób mogą być objęte zwolnieniem przewidzianym w tym przepisie, pod warunkiem że służą one celowi terapeutycznemu, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

2)

Artykuł 132 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie wymaga – ze względu na okoliczność, iż świadczenia opieki medycznej są realizowane przez telefon – aby pielęgniarki i asystenci medyczni, którzy świadczą te usługi, podlegali dodatkowym wymogom w zakresie kwalifikacji zawodowych, tak aby świadczenia te mogły korzystać ze zwolnienia przewidzianego w tym przepisie, pod warunkiem że takie usługi mogą zostać uznane za świadczone na poziomie jakości równoważnym poziomowi jakości usług świadczonych przez innych usługodawców wykorzystujących ten sam środek komunikacji, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Credito Fondiario SpA zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji.

3)

Republika Włoska i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

1)

Świadczenie takie jak zasiłek rehabilitacyjny rozpatrywany w postępowaniu głównym stanowi świadczenie z tytułu choroby w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 465/2012 z dnia 22 maja 2012 r.

2)

Rozporządzenie nr 883/2004, zmienione rozporządzeniem nr 465/2012, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ono na przeszkodzie sytuacji, w której osobie, która przestała być objęta systemem zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego pochodzenia po zaprzestaniu tam działalności zawodowej i przeniesieniu miejsca zamieszkania do innego państwa członkowskiego, gdzie pracowała i uzyskała większą część swoich okresów ubezpieczenia, właściwa instytucja państwa członkowskiego pochodzenia odmawia świadczenia takiego jak zasiłek rehabilitacyjny rozpatrywany w postępowaniu głównym, jeśli osoba ta podlega nie ustawodawstwu wspomnianego państwa pochodzenia, lecz ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się jej miejsce zamieszkania.

1)

Nie podjąwszy do dnia, w którym upłynął termin wyznaczony w wezwaniu do usunięcia uchybienia wystosowanym przez Komisję Europejską, a mianowicie dnia 5 grudnia 2017 r., środków niezbędnych do wykonania wyroku z dnia 23 kwietnia 2015 r., Komisja/Grecja (C-149/14, niepublikowany, EU:C:2015:264), Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 260 ust. 1 TFUE.

2)

Od Republiki Greckiej zasądza się zapłatę na rzecz Komisji Europejskiej ryczałtu w wysokości 3 500 000 EUR na wskazany przez nią rachunek.

3)

Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

—

uchylenie wyroku z dnia 12 września 2019 r. (sprawa T-225/18);

—

ponowne orzeczenie w przedmiocie skargi i uwzględnienie żądań wnoszącej odwołanie zawartych w jej piśmie wszczynającym postępowanie w pierwszej instancji;

—

obciążenie CdT kosztami postępowania w obu instancjach.

1)

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że przy ocenie niedopuszczalnych praktyk reklamowych koncesjonariusza sformułowanych przez Trybunał Sprawiedliwości w utrwalonym orzecznictwie w przypadku państwowego monopolu w zakresie gier losowych istotne jest, czy w całościowej ocenie w relewantnym okresie faktycznie nastąpił wzrost rynku gier losowych, czy też wystarczy już, że reklama ma na celu zachęcanie do czynnego udziału w grze, w szczególności poprzez banalizację gry, kształtowanie pozytywnego jej obrazu związanego z faktem, iż uzyskane przychody przeznacza się na działalność leżącą w interesie ogólnym, lub poprzez zwiększenie atrakcyjności gry za pomocą chwytliwych haseł reklamowych kuszących znacznymi wygranymi?

2)

Czy art. 56 TFUE należy ponadto interpretować w ten sposób, że praktyki reklamowe monopolisty w przypadku ich zaistnienia w każdym razie wykluczają spójność systemu monopolu, czy też w przypadku odpowiedniej działalności reklamowej podmiotów prywatnych monopolista ze swej strony może także zachęcać do czynnego udziału w grze, w szczególności poprzez banalizację gry, kształtowanie pozytywnego jej obrazu związanego z faktem, iż uzyskane przychody przeznacza się na działalność leżącą w interesie ogólnym, lub poprzez zwiększenie atrakcyjności gry za pomocą chwytliwych haseł reklamowych kuszących znacznymi wygranymi?

3)

Czy sąd krajowy, który w ramach swojej właściwości musi stosować art. 56 TFUE, na mocy własnych uprawnień decyzyjnych zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność tych norm, nie stosując wszelkich jego zdaniem sprzecznych z nimi przepisów prawa krajowego, nawet jeżeli w postępowaniu konstytucyjnym potwierdzono ich zgodność z prawem Unii?

a)

Czy art. 6 i art. 38 ust. 4 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej oraz motyw 34 tej dyrektywy, które ustanawiają obowiązek rozpatrzenia wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w świetle art. 18 karty praw podstawowych (zwanej dalej „kartą”), należy interpretować w ten sposób, że organ państwa członkowskiego właściwy w sprawach azylu powinien zagwarantować wnioskodawcy możliwość wszczęcia procedury azylowej w przypadku, gdy nie przeanalizował on wniosku o udzielenie azylu co do istoty powołując się na podstawę niedopuszczalności, o której mowa w pierwszym pytaniu prejudycjalnym, a następnie nakazał powrót wnioskodawcy do państwa trzeciego, które jednak odmówiło jego przyjęcia?

b)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie prejudycjalne 2 a) sąd odsyłający chciałby wiedzieć, jaka jest dokładna treść tego obowiązku? Czy wiąże się on z obowiązkiem zapewnienia możliwości złożenia nowego wniosku o udzielenie azylu, wyłączając tym samym negatywne skutki kolejnych wniosków, o których mowa w art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, czy też wiąże się z wszczęciem lub prowadzeniem z urzędu procedury azylowej?

c)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie prejudycjalne 2 a), uwzględniając również art. 38 ust. 4 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, czy państwo członkowskie może, w przypadku braku zmiany stanu faktycznego, ponownie zbadać niedopuszczalność wniosku w ramach tego nowego postępowania (co umożliwiłoby zastosowanie każdego rodzaju procedury, o której mowa w rozdziale III, na przykład poprzez ponowne zastosowanie którejś z podstaw niedopuszczalności), czy też powinno zbadać istotę wniosku o udzielenie azylu w odniesieniu do kraju pochodzenia?

d)

Czy z art. 33 ust. 1 i 2 lit. b) i c) oraz art. 35 i 38 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej w świetle art. 18 karty wynika, że readmisja przez państwo trzecie stanowi kumulatywną przesłankę zastosowania podstawy niedopuszczalności, to znaczy wydania decyzji opartej na takiej podstawie, czy też wystarczy sprawdzić spełnienie tej przesłanki w chwili wykonania takiej decyzji?

a)

Czy art. 43 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej należy interpretować w ten sposób, że sprzeczne z nim są przepisy państwa członkowskiego, które zezwalają na zatrzymanie wnioskodawcy w strefie tranzytowej na okres dłuższy niż cztery tygodnie?

b)

Czy art. 2 lit. h) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową (wersja przekształcona) (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie przyjmowania” (2)), mający zastosowanie na mocy art. 26 dyrektywy w sprawie procedur należy w świetle art. 6 i 52 ust. 3 karty interpretować w ten sposób, że zakwaterowanie w strefie tranzytowej w okolicznościach takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym (strefa, której zgodnie z prawem nie można dobrowolnie opuścić w żadnym kierunku) przez okres dłuższy niż cztery tygodnie, o którym mowa w art. 43 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, stanowi zatrzymanie?

c)

Czy zgodne z art. 8 dyrektywy w sprawie przyjmowania, mającym zastosowanie na mocy art. 26 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, jest zatrzymanie wnioskodawcy przez okres dłuższy niż cztery tygodnie, o którym mowa w art. 43 dyrektywy w sprawie procedur, wyłącznie na tej podstawie, że nie mógłby on zaspokoić swoich potrzeb (zakwaterowania i utrzymania) ze względu na brak niezbędnych w tym celu środków materialnych?

d)

Czy zgodna z art. 8 i 9 dyrektywy w sprawie przyjmowania, mającymi zastosowanie na mocy art. 26 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, jest sytuacja, w której zakwaterowanie stanowiące de facto zatrzymanie przez okres dłuższy niż cztery tygodnie, o którym mowa w art. 43 dyrektywy w sprawie procedur, nie zostało zarządzone w drodze nakazu zatrzymania, nie zagwarantowano możliwości zaskarżenia zgodności z prawem tego zatrzymania i jego kontynuacji, zatrzymanie ma de facto miejsce bez zbadania jego konieczności lub proporcjonalności, lub możliwych rozwiązań alternatywnych, a jego dokładny czas trwania, w tym czas zakończenia, jest nieokreślony?

e)

Czy art. 47 karty może być interpretowany w ten sposób, że, w przypadku, gdy sąd państwa członkowskiego ma do czynienia z oczywistym, niezgodnym z prawem zatrzymaniem, może on, w drodze środka tymczasowego obowiązującego do czasu zakończenia postępowania administracyjnego, zobowiązać organ do wyznaczenia obywatelowi państwa trzeciego miejsca pobytu poza strefą tranzytową, które nie będzie miejscem zatrzymania?

a)

Czy motywy 17 i 24 oraz art. 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie powrotów” (3)), należy w świetle art. 6 i art. 52 ust. 3 karty interpretować w ten sposób, że zakwaterowanie w strefie tranzytowej w okolicznościach takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym (strefa, której zgodnie z prawem nie można dobrowolnie opuścić w żadnym kierunku) stanowi pozbawienie wolności w rozumieniu tych przepisów?

b)

Czy zgodna z motywem 16 i art. 15 ust. 1 dyrektywy w sprawie powrotów w świetle art. 6 i art. 52 ust. 3 karty jest sytuacja, w której do zatrzymania wnioskodawcy z państwa trzeciego dochodzi tylko dlatego, że podlega on środkowi nakazującemu powrót i nie posiada środków materialnych niezbędnych do zaspokojenia swoich potrzeb (zakwaterowania i utrzymania)?

c)

Czy zgodna z motywem 16 i art. 15 ust. 2 dyrektywy w sprawie powrotów w świetle art. 6, 47 i 52 ust. 3 karty, jest sytuacja, w której zakwaterowania stanowiącego de facto zatrzymanie nie zarządzono w drodze nakazu zatrzymania, nie zagwarantowano możliwości zaskarżenia zgodności z prawem tego zatrzymania i jego kontynuacji, zatrzymanie ma de facto miejsce bez zbadania jego konieczności lub proporcjonalności, lub możliwych rozwiązań alternatywnych?

d)

Czy art. 15 ust. 1 i 4 6, a także motyw 16 dyrektywy w sprawie powrotów można w świetle art. 1, 4, 6 i 47 karty interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu zatrzymania bez określenia dokładnego czasu jego trwania i momentu zakończenia?

e)

Czy prawo Unii można interpretować w ten sposób, że, w sytuacji, gdy sąd państwa członkowskiego ma do czynienia z oczywistym, niezgodnym z prawem zatrzymaniem, może on w drodze środka tymczasowego obowiązującego do czasu zakończenia postępowania administracyjnego, zobowiązać organ do wyznaczenia obywatelowi państwa trzeciego miejsca pobytu poza strefą tranzytową, które nie będzie miejscem zatrzymania?

a)

Czy art. 6 i art. 38 ust. 4 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej oraz motyw 34 tej dyrektywy, które ustanawiają obowiązek rozpatrzenia wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w świetle art. 18 karty praw podstawowych (zwanej dalej „kartą”), należy interpretować w ten sposób, że organ państwa członkowskiego właściwy w sprawach azylu powinien zagwarantować wnioskodawcy możliwość wszczęcia procedury azylowej w przypadku, gdy nie przeanalizował on wniosku o udzielenie azylu co do istoty powołując się na podstawę niedopuszczalności, o której mowa w pierwszym pytaniu prejudycjalnym, a następnie nakazał powrót wnioskodawcy do państwa trzeciego, które jednak odmówiło jego przyjęcia?

b)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie prejudycjalne 2 a) sąd odsyłający chciałby wiedzieć, jaka jest dokładna treść tego obowiązku? Czy wiąże się on z obowiązkiem zapewnienia możliwości złożenia nowego wniosku o udzielenie azylu, wyłączając tym samym negatywne skutki kolejnych wniosków, o których mowa w art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, czy też wiąże się z wszczęciem lub prowadzeniem z urzędu procedury azylowej?

c)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie prejudycjalne 2 a), uwzględniając również art. 38 ust. 4 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, czy państwo członkowskie może, w przypadku braku zmiany stanu faktycznego, ponownie zbadać niedopuszczalność wniosku w ramach tego nowego postępowania (co umożliwiłoby zastosowanie każdego rodzaju procedury, o której mowa w rozdziale III, na przykład poprzez ponowne zastosowanie którejś z podstaw niedopuszczalności), czy też powinno zbadać istotę wniosku o udzielenie azylu w odniesieniu do kraju pochodzenia?

d)

Czy z art. 33 ust. 1 i 2 lit. b) i c) oraz art. 35 i 38 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej w świetle art. 18 karty wynika, że readmisja przez państwo trzecie stanowi kumulatywną przesłankę zastosowania podstawy niedopuszczalności, to znaczy wydania decyzji opartej na takiej podstawie, czy też wystarczy sprawdzić spełnienie tej przesłanki w chwili wykonania takiej decyzji?

a)

Czy art. 43 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej należy interpretować w ten sposób, że sprzeczne z nim są przepisy państwa członkowskiego, które zezwalają na zatrzymanie wnioskodawcy w strefie tranzytowej na okres dłuższy niż cztery tygodnie?

b)

Czy art. 2 lit. h) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową (wersja przekształcona) (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie przyjmowania” (2)), mający zastosowanie na mocy art. 26 dyrektywy w sprawie procedur należy w świetle art. 6 i 52 ust. 3 karty interpretować w ten sposób, że zakwaterowanie w strefie tranzytowej w okolicznościach takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym (strefa, której zgodnie z prawem nie można dobrowolnie opuścić w żadnym kierunku) przez okres dłuższy niż cztery tygodnie, o którym mowa w art. 43 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, stanowi zatrzymanie?

c)

Czy zgodne z art. 8 dyrektywy w sprawie przyjmowania, mającym zastosowanie na mocy art. 26 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, jest zatrzymanie wnioskodawcy przez okres dłuższy niż cztery tygodnie, o którym mowa w art. 43 dyrektywy w sprawie procedur, wyłącznie na tej podstawie, że nie mógłby on zaspokoić swoich potrzeb (zakwaterowania i utrzymania) ze względu na brak niezbędnych w tym celu środków materialnych?

d)

Czy zgodna z art. 8 i 9 dyrektywy w sprawie przyjmowania, mającymi zastosowanie na mocy art. 26 dyrektywy w sprawie procedur ochrony międzynarodowej, jest sytuacja, w której zakwaterowanie stanowiące de facto zatrzymanie przez okres dłuższy niż cztery tygodnie, o którym mowa w art. 43 dyrektywy w sprawie procedur, nie zostało zarządzone w drodze nakazu zatrzymania, nie zagwarantowano możliwości zaskarżenia zgodności z prawem tego zatrzymania i jego kontynuacji, zatrzymanie ma de facto miejsce bez zbadania jego konieczności lub proporcjonalności, lub możliwych rozwiązań alternatywnych, a jego dokładny czas trwania, w tym czas zakończenia, jest nieokreślony?

e)

Czy art. 47 karty może być interpretowany w ten sposób, że, w przypadku, gdy sąd państwa członkowskiego ma do czynienia z oczywistym, niezgodnym z prawem zatrzymaniem, może on, w drodze środka tymczasowego obowiązującego do czasu zakończenia postępowania administracyjnego, zobowiązać organ do wyznaczenia obywatelowi państwa trzeciego miejsca pobytu poza strefą tranzytową, które nie będzie miejscem zatrzymania?

a)

Czy motywy 17 i 24 oraz art. 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie powrotów” (3)), należy w świetle art. 6 i art. 52 ust. 3 karty interpretować w ten sposób, że zakwaterowanie w strefie tranzytowej w okolicznościach takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym (strefa, której zgodnie z prawem nie można dobrowolnie opuścić w żadnym kierunku) stanowi pozbawienie wolności w rozumieniu tych przepisów?

b)

Czy zgodna z motywem 16 i art. 15 ust. 1 dyrektywy w sprawie powrotów w świetle art. 6 i art. 52 ust. 3 karty jest sytuacja, w której do zatrzymania wnioskodawcy z państwa trzeciego dochodzi tylko dlatego, że podlega on środkowi nakazującemu powrót i nie posiada środków materialnych niezbędnych do zaspokojenia swoich potrzeb (zakwaterowania i utrzymania)?

c)

Czy zgodna z motywem 16 i art. 15 ust. 2 dyrektywy w sprawie powrotów w świetle art. 6, 47 i 52 ust. 3 karty, jest sytuacja, w której zakwaterowania stanowiącego de facto zatrzymanie nie zarządzono w drodze nakazu zatrzymania, nie zagwarantowano możliwości zaskarżenia zgodności z prawem tego zatrzymania i jego kontynuacji, zatrzymanie ma de facto miejsce bez zbadania jego konieczności lub proporcjonalności, lub możliwych rozwiązań alternatywnych?

d)

Czy art. 15 ust. 1 i 4 6, a także motyw 16 dyrektywy w sprawie powrotów można w świetle art. 1, 4, 6 i 47 karty interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu zatrzymania bez określenia dokładnego czasu jego trwania i momentu zakończenia?

e)

Czy prawo Unii można interpretować w ten sposób, że, w sytuacji, gdy sąd państwa członkowskiego ma do czynienia z oczywistym, niezgodnym z prawem zatrzymaniem, może on w drodze środka tymczasowego obowiązującego do czasu zakończenia postępowania administracyjnego, zobowiązać organ do wyznaczenia obywatelowi państwa trzeciego miejsca pobytu poza strefą tranzytową, które nie będzie miejscem zatrzymania?

1)

Czy uregulowanie dotyczące odszkodowania w przypadku odwołania lotu na podstawie art. 5 w związku z art. 7 rozporządzenia nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że pasażerowie, którzy w związku ze zmianą planu podróży są przewożeni ponad godzinę przed planowym czasem odlotu do miejsca docelowego i alternatywnym lotem do tego miejsca docelowego docierają wówczas wcześniej niż było to przewidziane planowanym (odwołanym) lotem, również otrzymują odszkodowanie poprzez analogiczne zastosowanie art. 7 rozporządzenia nr 261/2004?

2)

1)

Czy zawarte w art. 40 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (1) terminy „nowe elementy i ustalenia”, które „zaistniały lub zostały przedstawione przez wnioskodawcę”, obejmują również takie okoliczności, które istniały już przed prawomocnym zakończeniem uprzedniego postepowania w sprawie udzielenia azylu?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

2)

Czy w przypadku gdy pojawiają się nowe okoliczności lub dowody, które nie z winy cudzoziemca nie mogły zostać powołane w uprzednim postępowaniu, wystarczy, że osoba ubiegająca się o azyl może żądać wznowienia prawomocnie zakończonego uprzedniego postępowania?

3)

Czy w przypadku gdy osoba ubiegająca się o azyl ze swej winy nie przedstawiła już w poprzednim postępowaniu w sprawie udzielenia azylu twierdzeń dotyczących nowo powoływanych powodów, organ może odmówić merytorycznego rozpatrzenia kolejnego wniosku na podstawie normy krajowej ustanawiającej zasadę ogólnie obowiązującą w postępowaniu administracyjnym, mimo że państwo członkowskie z uwagi na brak wydania przepisów szczególnych nie dokonało prawidłowej transpozycji przepisów art. 40 ust. 2 i 3 dyrektywy 2013/32 i w wyniku tego również wyraźnie nie skorzystało z przyznanej w art. 40 ust. 4 tej dyrektywy możliwości ustanowienia odstępstwa od merytorycznego rozpatrzenia kolejnego wniosku?

1)

Czy zgodna z określoną w art. 6 ust. 1 dyrektywy (1) zasadą braku związania jest wykładnia sądowa (polegająca na tym, że zwrot kwot nienależnie zapłaconych na podstawie warunku dotyczącego kosztów ujętego w umowie kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem nie jest skutkiem stwierdzenia nieważności, lecz niezależnego roszczenia podlegającego terminowi przedawnienia), która pozwala na ostateczne związanie konsumenta warunkiem dotyczącym kosztów, gdyż nie może on uzyskać zwrotu, jeżeli wspomniane roszczenie uległo przedawnieniu?

2)

Czy zgodna ze wspomnianą zasadą jest instytucja przedawnienia roszczenia o zwrot kwoty nienależnie zapłaconej na podstawie zastosowania warunku uznanego za nieuczciwy, gdyż może ono się wiązać z utratą prawa do zwrotu, niezależnie od stwierdzenia nieważności warunku?

3)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie, czy pojęcie „rozsądnego terminu przedawnienia”, do którego odniósł się Trybunał, należy interpretować wyłącznie w oparciu o parametry krajowe, czy też przeciwnie, ten rozsądny charakter musi spełniać jakieś wymogi po to, aby zapewnić minimalny poziom ochrony dla konsumentów będących kredytobiorcami na całym obszarze Unii Europejskiej, i nie może stanowić zagrożenia dla istoty prawa do braku związania warunkiem uznanym za nieuczciwy?

4)

Na wypadek uznania, że rozsądny charakter terminu przedawnienia musi spełniać pewne minimalne wymogi, czy ów rozsądny charakter może zależeć od chwili, w której ustawodawstwo krajowe przewiduje możliwość wytoczenia powództwa? Czy rozsądne jest, aby bieg terminu przedawnienia rozpoczynał się w dniu zawarcia umowy, czy też, przeciwnie, zasada braku związania nieuczciwymi warunkami wymaga uprzedniego lub jednoczesnego stwierdzenia nieważności warunku dotyczącego kosztów, tak aby kredytobiorcy przysługiwał rozsądny termin na zażądanie zwrotu nienależnego świadczenia?

1)

Czy art. 30 [Karty praw podstawowych Unii Europejskiej] należy interpretować w ten sposób, że w przypadku niezgodnych z prawem zwolnień grupowych przyznaje on prawo do ochrony opartej na kryteriach efektywności, skuteczności, adekwatności i odstraszającego charakteru, ponieważ przesłanki te determinują charakter sankcji przewidzianych w „prawie Unii” w celu zapewnienia poszanowania podstawowych wartości, z którymi musi być zgodny przepis krajowy – lub praktyka stosowania – który wprowadza konkretny środek stanowiący sankcję w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy? Czy powyższe kryteria stanowią zatem istotną granicę zewnętrzną, na którą można się powołać przed sądem do celów przyznanych sądowi krajowemu działań mających na celu zapewnienie zgodności z prawem Unii przepisów krajowych lub praktyki krajowej, stanowiących wykonanie dyrektywy 98/59/WE (1)?

2)

Czy w celu określenia poziomu ochrony przewidzianego w prawie Unii, w przypadku niezgodnego z prawem zwolnienia grupowego, art. 30 karty należy interpretować z „należytym uwzględnieniem” materialnego znaczenia art. 24 zrewidowanej Europejskiej karty społecznej, o której mowa w Wyjaśnieniach, jak wynika z decyzji Europejskiego Komitetu Praw Społecznych, a zatem uznając owo znaczenie za istotne, oraz czy w związku z tym prawo Unii stoi na przeszkodzie przepisom krajowym i praktyce stosowania, które – poprzez wyłączenie środka w postaci przywrócenia do pracy – ogranicza ochronę do rozwiązania o charakterze wyłącznie odszkodowawczym, charakteryzującego się pułapem opartym na głównym kryterium stażu pracy, a nie na naprawieniu szkody poniesionej przez pracownika w wyniku utraty jego źródła utrzymania?

3)

Czy sąd krajowy powinien zatem, przy dokonywaniu oceny stopnia zgodności przepisu krajowego, który wprowadza lub ustanawia środek ochrony w przypadku niezgodnych z prawem zwolnień grupowych (z powodu naruszenia kryteriów selekcji), wziąć pod uwagę brzmienie Europejskiej karty społecznej wynikające z decyzji jej organów, a w każdym razie uznać, że konieczna jest pełna ochrona odszkodowawcza lub przynajmniej zasadniczo pełna ochrona przed konsekwencjami finansowymi wynikającymi z utraty umowy o pracę?

4)

Czy art. 20, 21, 34 i 47 karty stoją na przeszkodzie wprowadzeniu przepisów lub praktyki stosowania przez państwo członkowskie, stanowiących wykonanie dyrektywy 98/59/WE, które przewidują jedynie w stosunku do pracowników zatrudnionych po dniu 7 marca 2015 r., objętych tą samą procedurą, system sankcji, który w przeciwieństwie do środków zapewnionych innym pracownikom objętych tą samą procedurą, lecz zatrudnionych we wcześniejszym okresie, wyłącza przywrócenie do pracy, a w każdym razie naprawienie konsekwencji wynikających z utraty dochodów oraz utraty zabezpieczenia społecznego, przyznając wyłącznie odszkodowanie charakteryzujące się kwotą określoną głównie w oparciu o kryterium stażu pracy, różnicując w ten sposób sankcję, w zależności od daty zatrudnienia, co prowadzi do zróżnicowania poziomów ochrony w oparciu o wyżej wymienione kryterium, a nie w oparciu o rzeczywiste skutki poniesione w wyniku niesłusznej utraty źródła utrzymania?

1.

Czy art. 10 ust. 2 lit. l) dyrektywy 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że w umowie o kredyt:

2.

Czy art. 10 ust. 2 lit. r) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że w umowie o kredyt należy podać konkretną, zrozumiałą dla konsumenta metodę obliczania rekompensaty należnej w przypadku przedterminowej spłaty pożyczki, tak aby konsument mógł przynajmniej w przybliżeniu obliczyć wysokość rekompensaty należnej w przypadku wcześniejszego wypowiedzenia umowy?

3.

Czy art. 10 ust. 2 lit. s) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że w umowie o kredyt:

1)

Czy klauzula 5 porozumienia ramowego, o którym mowa w dyrektywie 1999/70/WE [dyrektywie Rady dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), zwanej dalej „dyrektywą”] (1), zatytułowana „Środki zapobiegania nadużyciom”, analizowana w związku z motywami 6 i 7 i klauzulą 4 tego porozumienia („Zasada niedyskryminacji”), a także w świetle zasad równoważności i skuteczności prawa [Unii Europejskiej], stoi na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, w tym przypadku art. 24 ust. 3 lit. a) i art. 22 ust. 9 ustawy nr 240/2010, które umożliwiają uniwersytetom nieograniczone korzystanie z trzyletnich umów o pracę na stanowisku asystenta, z możliwością przedłużenia na okres dwóch lat, bez uzależnienia ich zawierania i przedłużania od jakiegokolwiek obiektywnego powodu związanego z tymczasowymi lub wyjątkowymi potrzebami uniwersytetu zawierającego takie umowy[,] i które, jako jedyne ograniczenie w zawieraniu szeregu umów o pracę na czas określony z tą samą osobą, przewidują jedynie okres nie dłuższy niż dwanaście lat, nawet jeśli nie jest to okres ciągły?

2)

Czy cytowana klauzula 5 porozumienia ramowego, analizowana w związku z motywami 6 i 7 dyrektywy i z cytowaną klauzulą 4 rzeczonego porozumienia, a także w świetle [wymogu] skuteczności prawa [Unii Europejskiej], stoi na przeszkodzie przepisom prawa krajowego (w tym przypadku art. 24 i 29 ust. 1 ustawy 240/2010), w sytuacji, w której pozwalają one uniwersytetom na zatrudnianie asystentów wyłącznie na czas określony – bez uzależnienia odnośnej decyzji od istnienia tymczasowych lub wyjątkowych potrzeb i bez ustalania jakichkolwiek ograniczeń – poprzez potencjalnie nieograniczone zawieranie kolejnych umów na czas określony, w celu zaspokojenia zwykłych potrzeb dydaktycznych i badawczych tych uniwersytetów?

3)

Czy klauzula 4 tego porozumienia ramowego stoi na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, takiemu jak art. 20 ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 75/2017 (zgodnie z interpretacją zawartą w cytowanym okólniku ministerialnym nr 3/2017), który uznając możliwość zastosowania względem asystentów zatrudnionych na czas określony przez publiczne instytucje badawcze procedury stabilizacji zatrudnienia – ale tylko jeśli mają oni co najmniej trzyletni staż pracy do dnia 31 grudnia 2017 r. – nie zezwala na jej zastosowanie wobec asystentów uniwersyteckich zatrudnionych na czas określony tylko dlatego, że art. 22 ust. 16 dekretu ustawodawczego nr 75/2017 objął stosunek pracy, jakkolwiek, zgodnie z ustawą, oparty na umowie o pracę, „reżimem prawa publicznego”, mimo że art. 22 ust. 9 ustawy nr 240/2010 poddaje asystentów jednostek badawczych i uniwersytetów tej samej zasadzie w odniesieniu do maksymalnego czasu trwania nieprzerwanych umów o pracę na czas określony w formie umów z uniwersytetami i instytucjami badawczymi, o których mowa w art. 24, lub grantów badawczych, o których mowa w tym samym art. 22?

4)

Czy zasady równoważności i skuteczności prawa Unii, w odniesieniu do wyżej wymienionego porozumienia ramowego, a także zasada niedyskryminacji zawarta w jego klauzuli 4 stoją na przeszkodzie przepisom prawa krajowego [art. 24 ust. 3 lit. a) ustawy nr 240/2010 i art. 29 ust. 2 lit. d) i ust. 4 dekretu ustawodawczego nr 81/2015], które – mimo obowiązywania uregulowań mających zastosowanie do wszystkich pracowników publicznych i prywatnych, zawartych ostatnio w tymże dekrecie nr 81, ustalających (począwszy od 2018 r.) maksymalny 24 miesięczny okres obowiązywania umowy o pracę na czas określony (łącznie z przedłużeniem i odnowieniem) oraz uzależniających korzystanie z takiego rodzaju umowy o pracę przez administrację publiczną od istnienia „tymczasowych i wyjątkowych potrzeb” – zezwalają uniwersytetom na zatrudnianie asystentów w drodze umowy na czas określony na okres trzech lat, z możliwością jej przedłużania na okres lat dwóch w przypadku pozytywnej oceny działalności badawczej i dydaktycznej prowadzonej w tym trzyletnim okresie, bez uzależniania, zarówno zawarcia pierwszej umowy, jak i jej przedłużenia od istnienia takich tymczasowych i wyjątkowych potrzeb uniwersytetu, pozwalając mu wręcz, po zakończeniu pięcioletniego okresu, na zawarcie z tą samą osobą lub z innymi osobami kolejnej umowy na czas określony tego samego rodzaju, celem zaspokojenia tych samych potrzeb dydaktycznych i badawczych związanych z poprzednią umową?

5)

Czy klauzula 5 cytowanego porozumienia ramowego stoi, również w świetle zasad skuteczności i równoważności oraz wspomnianej klauzuli 4, na przeszkodzie temu, aby przepisy prawa krajowego [art. 29 ust. 2 lit. d) i ust. 4 dekretu ustawodawczego nr 81/2015 oraz art. 36 ust. 2 i 4 dekretu ustawodawczego nr 165/2001] wykluczały względem asystentów uniwersyteckich zatrudnionych na podstawie trzyletniej umowy na czas określony, z możliwością jej przedłużenia na kolejne dwa lata [zgodnie z wyżej wspominanym art. 24 ust. 3 lit. a) ustawy nr 240/2010], późniejsze zawarcie umów o pracę na czas nieokreślony, przy braku w ramach włoskiego porządku prawnego innych środków odpowiednich do zapobiegania nadużyciom w zawieraniu kolejnych umów o pracę na czas określony przez uniwersytety i karania tych nadużyć?

a)

Czy klauzulę 4 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r. i stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (1), należy rozumieć w ten sposób, że wymaga ona, by okresy pracy pracownika zatrudnionego na czas określony przez Autorità di Regolazione per Energia Reti e Ambiente [(ARERA) (urząd regulacji energii, sieci i środowiska)] na stanowiskach zbieżnych ze stanowiskami pracy pracownika mianowanego, zaszeregowanego do odpowiedniej kategorii w [ARERA], były brane pod uwagę przy określaniu jego stażu pracy również w przypadku, gdy jego późniejsze mianowanie następuje w wyniku konkursu publicznego, nawet pomimo specyfiki procedury konkursowej, która powoduje, jak wspomniano powyżej, całkowitą zmianę stosunku pracy oraz nawiązanie, wraz z ustaniem ciągłości zaakceptowanym przez uczestnika procedury konkursowej, nowego stosunku pracy charakteryzującego się istnieniem suwerennego aktu mianowania oraz szczególnymi obowiązkami i szczególną, wzmocnioną stabilnością?

b)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie, czy wcześniejszy staż pracy powinien zostać w pełni uznany, czy też istnieje obiektywny powód zróżnicowania kryteriów uznania w stosunku do pełnego uznania ze względu na wyżej wspomniane cechy szczególne?

c)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na powyższe pytanie, na podstawie jakich kryteriów należy obliczać uznawany staż pracy, aby nie był on dyskryminujący?

1)

Czy w ramach procedury zmiany specyfikacji produktu, która nie jest nieznaczna, każde rzeczywiste lub potencjalne oddziaływanie gospodarcze na osobę fizyczną lub prawną, które nie wykracza poza granicę wszelkiego prawdopodobieństwa, może być wystarczające, aby stanowić podstawę uzasadnionego interesu wymaganego do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku lub złożenia odwołania od pozytywnej decyzji w sprawie wniosku w rozumieniu art. 53 ust. 2 akapit pierwszy w związku z art. 49 ust. 3 akapit pierwszy i ust. 4 akapit drugi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (1)?

2)

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

Czy w procedurze zmiany specyfikacji produktu, która nie jest nieznaczna, uzasadniony interes w rozumieniu art. 53 ust. 2 akapit pierwszy w związku z art. 49 ust. 3 akapit pierwszy i ust. 4 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 mają (tylko) te podmioty gospodarcze, które wytwarzają produkty lub środki spożywcze podobne do wytwarzanych przez podmioty gospodarcze, dla których zarejestrowano chronione oznaczenie geograficzne?

3)

W przypadku udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi przeczącej:

1)

Czy art. 13 ust. 2 i 6 dyrektywy 2012/34 (1) (art. 15 ust. 5 i 6 rozporządzenia 2017/2177) (2) może być stosowany w taki sposób, aby organ regulacyjny mógł nałożyć na właściciela infrastruktury, który nie jest operatorem obiektu infrastruktury usługowej, obowiązek zapewnienia dostępu do usług?

2)

Czy art. 13 ust. 6 dyrektywy 2012/34 (art. 15 ust. 5 i 6 rozporządzenia 2017/2177) należy interpretować w ten sposób, że zezwala on właścicielowi budynku na rozwiązanie stosunku najmu i przekształcenie obiektu infrastruktury usługowej?

3)

Czy art. 13 ust. 6 dyrektywy 2012/34 (art. 15 ust. 5 i 6 rozporządzenia 2017/2177) należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on organ regulacyjny jedynie do sprawdzenia, czy operator obiektu infrastruktury usługowej (w niniejszej sprawie, właściciel obiektu infrastruktury usługowej) rzeczywiście zdecydował się na jego przekształcenie?

1)

Czy środek zaskarżenia przysługujący na gruncie prawa krajowego osobie ubiegającej się o azyl, której nakazano udać się do innego państwa członkowskiego w celu rozpatrzenia złożonego przez nią wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, stanowi skuteczny środek zaskarżenia w rozumieniu art. 27 rozporządzenia Dublin III (1), jeżeli jego wniesienie pozbawione jest wszelkiego skutku zawieszającego i wstrzymuje wykonanie zaskarżonej decyzji jedynie w wypadku, gdy wnioskującego pozbawiono wolności w celu nieuchronnego przekazania do innego państwa członkowskiego?

2)

Czy zapewnienie skutecznego środka zaskarżenia, o którym mowa w art. 27 rozporządzenia Dublin III, należy rozumieć w ten sposób, że wymaga ono wstrzymania jedynie przymusowego wykonania decyzji o przekazaniu, do czasu rozpatrzenia skargi złożonej na tę decyzję przez zainteresowanego, czy też wymaga wstrzymania wszelkich czynności przygotowawczych zmierzających do wydalenia, takich jak przeniesienie do ośrodka przeznaczonego dla osób ubiegających się o azyl, objętych nakazem udania się do innego państwa członkowskiego w celu rozpatrzenia ich wniosku?

1)

Czy środek zaskarżenia przysługujący na gruncie prawa krajowego osobie ubiegającej się o azyl, której nakazano udać się do innego państwa członkowskiego w celu rozpatrzenia złożonego przez nią wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, stanowi skuteczny środek zaskarżenia w rozumieniu art. 27 rozporządzenia Dublin III (1), jeżeli jego wniesienie pozbawione jest wszelkiego skutku zawieszającego i wstrzymuje wykonanie zaskarżonej decyzji jedynie w wypadku, gdy wnioskującego pozbawiono wolności w celu nieuchronnego przekazania do innego państwa członkowskiego?

2)

Czy zapewnienie skutecznego środka zaskarżenia, o którym mowa w art. 27 rozporządzenia Dublin III, należy rozumieć w ten sposób, że wymaga ono wstrzymania jedynie przymusowego wykonania decyzji o przekazaniu, do czasu rozpatrzenia skargi złożonej na tę decyzję przez zainteresowanego, czy też wymaga wstrzymania wszelkich czynności przygotowawczych zmierzających do wydalenia, takich jak przeniesienie do ośrodka przeznaczonego dla osób ubiegających się o azyl, objętych nakazem udania się do innego państwa członkowskiego w celu rozpatrzenia ich wniosku?

1)

Czy środek zaskarżenia przysługujący na gruncie prawa krajowego osobie ubiegającej się o azyl, której nakazano udać się do innego państwa członkowskiego w celu rozpatrzenia złożonego przez nią wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, stanowi skuteczny środek zaskarżenia w rozumieniu art. 27 rozporządzenia Dublin III (1), jeżeli jego wniesienie pozbawione jest wszelkiego skutku zawieszającego i wstrzymuje wykonanie zaskarżonej decyzji jedynie w wypadku, gdy wnioskującego pozbawiono wolności w celu nieuchronnego przekazania do innego państwa członkowskiego?

2)

Czy zapewnienie skutecznego środka zaskarżenia, o którym mowa w art. 27 rozporządzenia Dublin III, należy rozumieć w ten sposób, że wymaga ono wstrzymania jedynie przymusowego wykonania decyzji o przekazaniu, do czasu rozpatrzenia skargi złożonej na tę decyzję przez zainteresowanego, czy też wymaga wstrzymania wszelkich czynności przygotowawczych zmierzających do wydalenia, takich jak przeniesienie do ośrodka przeznaczonego dla osób ubiegających się o azyl, objętych nakazem udania się do innego państwa członkowskiego w celu rozpatrzenia ich wniosku?

1)

Czy regułę 3 a) Ogólnych reguł interpretacji [Nomenklatury scalonej] zawartych w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2015/1754 (1) z dnia 6 października 2015 r. zmieniającym załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej należy interpretować w ten sposób, że dla celów klasyfikacji wyrobów takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym – wykonanych z różnych materiałów, „pozycją określającą towar w sposób najbardziej szczegółowy” w każdym wypadku jest pozycja, którą objęty jest materiał przeważający ilościowo (objętościowo), czy też interpretacja ta jest ważna jedynie, jeśli sama pozycja przewiduje ilość (objętość) jako kryterium, które identyfikuje towar jaśniej i dokładniej oraz pełniej go opisuje?

2)

W zależności od odpowiedzi na pytanie pierwsze i w kontekście not wyjaśniających do [Zharmonizowanego systemu] dotyczących pozycji 4410 i 4419, czy rozporządzenie wykonawcze 2015/1754 należy interpretować w ten sposób, że pozycja 4419 nie odnosi się do artykułów z płyt wiórowych (pilśniowych), w których ciężar spoiwa (żywicy termoutwardzalnej) przekracza 15 % ciężaru płyty?

3)

Czy rozporządzenie wykonawcze 2015/1754 należy interpretować w ten sposób, że wyroby takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym – kubki wytworzone z mieszanego materiału składającego się w 72,33 % z roślinnych włókien lignocelulozowych i w 25,2 % ze spoiwa (żywicy melaminowej), należy sklasyfikować w podpozycji 39241000 załącznika I?

—

wydanie orzeczenia w przedmiocie ich skargi z dnia 31 lipca 2019 r. bez przekazywania Sądowi zaskarżonego postanowienia;

—

uchylenie postanowienia dziewiątej izby Sądu Unii Europejskiej z dnia 11 grudnia 2019 r., wpisanego do rejestru pod numerem 923557, dotyczącego wyżej wskazanej skargi i uwzględnienie w całości tej skargi;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia (UΕ) 2019/1157 (1) z dnia 20 czerwca 2019 r.;

—

obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

1.

Pierwszy zarzut odwołania , w którym wnoszący odwołanie podnoszą, że zaskarżone postanowienie, którym ich skargę uznano za niedopuszczalną i w którym. stwierdzono, iż „[…] zaskarżone rozporządzenie nie wpływa na sytuację skarżących, którzy są osobami fizycznymi, ze względu na szczególne dla nich cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia ich od wszelkich innych osób, lecz ze względu na ich przekonania, które są rzeczywiście lub potencjalnie głoszone przez nieokreśloną liczbę osób. W związku z tym zaskarżone rozporządzenie nie dotyczy tych skarżących indywidualnie w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE”, naruszyło art. 263 akapit czwarty TFUE, art. 19 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zasadę proporcjonalności, preambułę oraz art. 47 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2000/C 364/01), art. 5 ust. 1 i 4 Traktatu o Unii Europejskiej (osobno oraz w związku z protokołem nr 2 w sprawie stosowania zasady proporcjonalności), jak również odpowiednie orzecznictwo. Wnoszący odwołanie twierdzili bowiem w swojej skardze, że zaskarżone rozporządzenie narusza ich prawa człowieka, do których zaliczają się także prawa podstawowe przewidziane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (godność człowieka, wiara religijna, prawo do odmowy działania z powodu wolności religii, życie prywatne i wolność, dane osobowe, prawo do wyraźnej zgody na każde przetwarzanie danych), tak że rozporządzenie dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie, zaś oni są uprawnieni do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności do Sądu na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE z uwagi na sam charakter dochodzonych praw jako podstawowych praw człowieka; sądy Unii są zobowiązane do badania nieważności rozporządzeń w przypadku naruszenia podstawowych praw człowieka.

2.

Drugi zarzut odwołania , w którym wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd, uznając w zaskarżonym postanowieniu za niedopuszczalną reprezentację przed Sądem szóstego skarżącego, adwokata Christosa Papasotiriou, ponieważ „[…] szósty skarżący nie skorzystał z usług adwokata będącego osobą trzecią do reprezentowania go, lecz działał we własnym imieniu, podpisując samodzielnie skargę i powołując się na swój status adwokata na podstawie dokumentu poświadczającego, o którym mowa w art. 51 § 2 regulaminu postępowania […]”, dokonał błędnej wykładni contra legem postanowienia art. 19 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz naruszył art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasadę proporcjonalności, jak również odpowiednie przepisy prawa Unii przewidziane w celu jego zagwarantowania.

1)

Czy art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej interpretowany w świetle art. 4 protokołu nr 7 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego tego postanowienia, sprzeciwia się kumulacji postępowania karnego i postępowania administracyjnego o charakterze karnoprawnym, których przedmiotem z materialnego punktu widzenia jest ten sam czyn (telefoniczny marketing bezpośredni) ścigany na podstawie dwóch różnych kwalifikacji prawnych?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej [na pytanie pierwsze], co oznacza, że w związku z tym samym czynem prowadzi się jedno postępowanie, czy art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który ustanawia zasady legalności oraz proporcjonalności kar do czynów zabronionych pod groźbą kary, interpretowany w świetle praw i wolności wyrażonych w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz dotyczącego tych praw i wolności orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, nie wymaga, aby przesłanki i kryteria prowadzenia jednego tylko postępowania były uprzednio zdefiniowane z uwzględnieniem w szczególności poważnego charakteru naruszenia prawa?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej [na pytanie pierwsze], co oznacza kumulację postępowań, czy art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który ustanawia zasady legalności oraz proporcjonalności kar do czynów zabronionych pod groźbą kary, interpretowany w świetle praw i wolności wyrażonych w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz dotyczącego tych praw i wolności orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, nie wymaga, aby ta kumulacja postępowań karnych i postępowań administracyjnych o charakterze karnoprawnym, których przedmiotem z materialnego punktu widzenia jest ten sam czyn (telefoniczny marketing bezpośredni), była ograniczona do najpoważniejszych przypadków i aby w takiej sytuacji kryteria wagi czynów zabronionych były uprzednio zdefiniowane?

—

te same przepisy krajowe, w niniejszej sprawie przepisy belgijskie, nie zobowiązują pracodawców do ustanowienia niezawodnego systemu umożliwiającego pomiar dobowego czasu pracy świadczonej przez każdego pracownika;

—

a pracodawca nie wprowadził takiego systemu z własnej inicjatywy;

—

uniemożliwiając faktycznie w ten sposób pracownikowi wykazanie tego przekroczenia?

—

Wnosząca odwołanie wnosi o uwzględnienie odwołania i uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie T-295/18, którym to wyrokiem została oddalona skarga Republiki Greckiej z dnia 7 maja 2018 r. na decyzję wykonawczą Komisji (UE) 2018/304 z dnia 27 lutego 2018 r. wyłączającą z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) [notyfikowaną jako dokument nr C(2018) 955] (Dz.U. 2018, L 59, s. 3), w celu uwzględnienia wspomnianej wyżej skargi i stwierdzenia nieważności decyzji Komisji w części, w której z finansowania Unii Europejskiej zostały wyłączone niektóre wydatki Republiki Greckiej w łącznej kwocie (brutto) wynoszącej 17 869 131,75 EUR (skutki finansowe w wysokości 14 857 076,98 EUR), poniesione i zadeklarowane w ramach EFRROW w odniesieniu do środków 125A, 321 i 322 (kwota brutto w wysokości 15 631 043,52 EUR i skutki finansowe w wysokości 12 618 988,75 EUR) i środka 123A (kwota w wysokości 2 238 088,23 EUR), oraz w kwocie 588 103,59 EUR z tytułu wydatków dokonanych w ramach EFRG w wyniku kontroli transakcji przeprowadzonych w latach budżetowych 2011–2014.

1)

Czy zasadę ne bis in idem, taką jak zagwarantowana w art. 50 karty, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie nałożeniu przez właściwy organ administracji państwa członkowskiego grzywny za naruszenie europejskiego prawa konkurencji w sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie, w której ta sama osoba prawna została już prawomocnie uniewinniona w sprawie, w której krajowy pocztowy organ regulacyjny nałożył na nią karę administracyjną za zarzucane naruszenie prawa pocztowego związane z tymi samymi lub podobnymi okolicznościami faktycznymi, ze względu na to, że nie zostało spełnione kryterium tożsamości chronionego interesu prawnego, ponieważ niniejsza sprawa dotyczy dwóch odrębnych czynów stanowiących naruszenie dwóch odrębnych ustawodawstw należących do dwóch odrębnych dziedzin prawa?

2)

Czy zasadę ne bis in idem, taką jak zagwarantowana w art. 50 karty, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie nałożeniu przez właściwy organ administracji państwa członkowskiego grzywny za naruszenie europejskiego prawa konkurencji w sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie, w której ta sama osoba prawna została już prawomocnie uniewinniona w sprawie, w której krajowy pocztowy organ regulacyjny nałożył na nią karę administracyjną za zarzucane naruszenie prawa pocztowego związane z tymi samymi albo podobnymi okolicznościami faktycznymi z uwagi na to na to, że ograniczenie zasady ne bis in idem uzasadnia fakt, iż ustawodawstwo w dziedzinie konkurencji służy uzupełniającemu celowi interesu ogólnego, a mianowicie ochronie i utrzymaniu systemu wolnego od zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym, i nie wykracza poza to, co jest odpowiednie i koniecznego do osiągnięcia celu realizowanego w sposób uzasadniony przez to ustawodawstwo; lub celu w postaci ochrony prawa i wolności prowadzenia działalności gospodarczej przez pozostałych przedsiębiorców zgodnie z art. 16 karty?

—

stwierdzenie, że instytucje Unii Europejskiej poważnie naruszyły swoje obowiązki i wyrządziły skarżącemu szkodę, ponieważ:

—

stwierdzenie, że pozwana powinna zapłacić na rzecz skarżącego kwotę pieniężną w wysokości 4 800 000 EUR tytułem naprawienia szkody spowodowanej w wyżej wskazany sposób, w terminie trzech dni od uprawomocnienia się wyroku;

—

zasądzenie zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że skarżącemu została wyrządzona szkoda w ramach odpowiedzialności pozaumownej UE zgodnie z art. 340 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

W wyniku pomocy publicznej przyznanej konkurentom skarżącego z naruszeniem TFUE spółka skarżącego poniosła w zakresie konkurencji szkodę, która początkowo spowodowała zmniejszenie jej rocznego obrotu i zmniejszenie jej rocznego zysku o kwoty rzędu milionów koron czeskich. W związku z trwającą kilka lat pomocą państwa i związaną z tym niezadowalającą sytuacją gospodarczą spółki właściwy sąd w Republice Czeskiej wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości.

W przypadku gdyby rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/2008 (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) było zgodne z prawem, pomoc wprowadzana w życie w selektywny i dyskryminujący sposób w ramach programu subwencji OPPI spowodowała poniesienie przez skarżącego szczególnej i nietypowej szkody, całkowicie przekraczającej granice ryzyka ekonomicznego związanego z działalnością handlową spółki skarżącego.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) w formie, które nie zapewnia poszanowania art. 107 TFUE.

Na mocy art. 109 TFUE Rada jest upoważniona do określenia w drodze rozporządzenia obszarów, w których nie jest wymagana standardowa procedura, gdy Komisja ocenia wniosek w sprawie pomocy państwa i bada go pod kątem zgodności z art. 107 TFUE. Rada przyjęła rozporządzenie nr 659/1999 i upoważniła w nim (zgodnie z art. 108 ust. 4 TFUE) Komisję do wydawania rozporządzeń, w których określi warunki przyznawania pomocy publicznej poza standardowym systemem zezwoleń „ad hoc”. Komisja przyjęła rozporządzenie nr 70/2001, następnie rozporządzenie nr 800/2008, a następnie rozporządzenie nr 651/2014 (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych).

Rada ani Komisja nie mogły jednak swoim rozporządzeniem wykroczyć poza art. 107 TFUE, ponieważ ich rola polega na ustaleniu warunków pomocy państwa w taki sposób, aby państwa członkowskie, które wprowadzają w życie pomoc państwa na obszarach „objętych wyłączeniem”, nie mogły wprowadzać w życie pomocy państwa, która byłaby niezgodna z zasadą nieingerowania w konkurencję, nawet jeśli jest wyłączona ze standardowego postępowania przed Komisją. Dlatego nadal obowiązuje (ustanowiony i zagwarantowany w TFUE) nadzór Komisji nad systemami pomocy również w obszarach objętych wyłączeniem, dlatego dostępne jest (przynajmniej teoretycznie) postępowanie w sprawie odzyskania bezprawnie przyznanej pomocy i dlatego Unia Europejska nadal uznaje się za gospodarkę rynkową, a więc gospodarkę, która wytwarza towary i usługi nabywane dobrowolnie przez klientów w celu optymalizacji stosunku przychodów do kosztów, a nie towary i usługi określane przez polityków i urzędników.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja decyzją z dnia 3 grudnia 2007 r. przyjęła operacyjny program (OPPI) z naruszeniem traktatów i karty praw podstawowych i nie opublikowała tej decyzji.

Komisja jest jedyną instytucją Unii Europejskiej uprawnioną do kontrolowania, czy pomoc państwa jest wprowadzana w życie zgodnie z art. 107 TFUE.

W odniesieniu do zatwierdzonego programu operacyjnego Komisja nie zbadała, czy i dlaczego doszło do niewydolności rynku, która jest warunkiem wprowadzenia z życie pomocy państwa. Ponadto Komisja nie wymagała od Republiki Czeskiej przedstawienia analizy kosztów i korzyści (cost-benefit analysis, CBA), obiektywnie zdefiniowanych wskaźników, analizy wpływu na konkurencję i innych wymogów, które zdaniem skarżącego są konieczne dla wprowadzenie w życie pomocy państwa. Decyzja Komisji była zatem bezprawna i niezgodna z misją Komisji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja otrzymała od skarżącego szereg pism, w tym szczegółową analizę świadczącą o niezgodności z prawem pomocy przyznanej w ramach OPPI, nie postępowała zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 659/1999 i nie przestrzegała zasady dobrej administracji zagwarantowanej w Karcie praw podstawowych UE. Komisja, nie podejmując żadnych kroków kontrolnych ani nie żądając żadnych dodatkowych dokumentów, odmówiła zajęcia się skargą skarżącego, ponieważ „prima facie” nie dostrzega żadnego uchybienia we wprowadzeniu w życie programu subwencji OPPI.

5.

Zarzut piąty dotyczący pozbawienia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) dostępu do wymiaru sprawiedliwości z powodu nadmiernego formalizmu.

Skarżący wniósł do TSUE skargę o stwierdzenie nieważności trzech rozporządzeń w sprawie wyłączeń blokowych z powodu ich sprzeczności z traktatami i kartą praw podstawowych. TSUE w obu instancjach odrzucił wniesioną przez skarżącego skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzeń w sprawie wyłączeń blokowych z powodu oczywistej niedopuszczalności. Powodem odrzucenia było uchybienie obiektywnemu dwumiesięcznemu terminowi ustanowionemu w art. 263 TFUE. TSUE nie zajął się wcale istotą sprawy i jedynie formalnie zastosował termin do wniesienia skargi. Tymczasem skarżący argumentował, że nieprawidłowe działanie mechanizmu kontroli, której dokonuje Komisja, zostało ujawnione dopiero na podstawie odpowiedzi Komisji na skargę wniesioną do niej przez skarżącego. W skardze do TSUE skarżący wskazał, że za początek biegu przedawnienia terminu uznaje właśnie odpowiedź Komisji, w której odmówiła ona bardziej szczegółowego zajęcia się jego skargą.

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/1973 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie niezatwierdzenia zeolitu srebrowo-miedziowego jako istniejącej substancji czynnej do stosowania w produktach biobójczych [należących do] grup produktowych 2 i 7 (1);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Pozwana, opierając się na wydanej przez Komitet ds. Produktów Biobójczych opinii dotyczącej zatwierdzenia substancji czynnej zeolitu srebrowo-miedziowego dla produktów należących do grup produktowych 2 i 7, doszła do wniosku, że ta substancja nie może zostać zatwierdzona ze względu na to, iż nie wykazano jej wystarczającej skuteczności. Niemniej jednak, zdaniem skarżącej, ocena tej skuteczności została przeprowadzona w sposób błędny w stosunku do wyrobu poddanego działaniu produktów biobójczych. Podnosi ona, że pozwana, badając skuteczność zeolitu srebrowo-miedziowego, w swej ocenie i wnioskach w przedmiocie skuteczności tej substancji błędnie zinterpretowała i zastosowała odpowiednie przepisy prawa.

2.

Przyczyną niezatwierdzenia zeolitu srebrowo-miedziowego w zaskarżonym akcie jest rzekomo niewystarczająca skuteczność wyrobu poddanego działaniu produktów biobójczych. Niemniej jednak skarżąca twierdzi, że kryteria, które może zgodnie z prawem wziąć pod uwagę pozwana, ograniczają się do tych wyliczonych w art. 4 i 19 rozporządzenia (UE) nr 528/2012. Nie należy do nich skuteczność wyrobu poddanego działaniu produktów biobójczych, której ocena jest przeprowadzana na kolejnym, późniejszym etapie zatwierdzania produktu biobójczego na poziomie państwa członkowskiego. Biorąc pod uwagę okoliczność polegającą na tym, że ocena ta została przeprowadzona przez pozwaną właśnie w celu uzasadnienia niezatwierdzenia zeolitu srebrowo-miedziowego, co oznacza, że wyszła ona poza uprawnienia przysługujące jej na podstawie rozporządzenia (UE) nr 528/2012, pozwana naruszyła art. 290 traktatów oraz art. 4 i 19 tego rozporządzenia.

3.

Substancja skarżącej została potraktowana odmiennie od innych substancji stosowanych w produktach należących do tych samych grup produktowych 2 i 7, a pozwana nie uzasadniła w obiektywny sposób powodów, dla których zeolit srebrowo-miedziowy został potraktowany odmiennie od innych substancji, które, jako produkty należące do tych samych grup, również podlegają ocenie na tych samych zasadach, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 528/2012 (i dyrektywą 98/8/WE (3)).

4.

Pozwana skierowała do przewodniczącego Komitetu ds. Produktów Biobójczych list otwarty mający na celu uzyskanie wyjaśnień w przedmiocie tego, jak należy interpretować i stosować przepisy prawa dotyczące oceny i skuteczności wyrobów poddanych działaniu produktów biobójczych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 528/2012. Skarżąca oparła się na treści tego pisma, które potwierdzało jednoznaczność przepisów prawa, co spowodowało powstanie po jej stronie uzasadnionych oczekiwań co do zatwierdzenia danej substancji. Tak więc zaskarżony akt został przyjęty z naruszeniem zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

—

stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora generalnego DG ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego, zawartej w przesłanej pocztą elektroniczną przez właściwego pracownika działu zasobów ludzkich wiadomości z dnia 2 lipca 2019 r., w której oddalono wniosek Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop) o trzecie przedłużenie oddelegowania skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 23 stycznia 2020 r. oddalającej zażalenie złożone przez skarżącego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nieprawidłowości postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, które nie doprowadziło do właściwego ponownego rozpatrzenia zaskarżonej decyzji z dnia 2 lipca 2019 r. przez organ powołujący.

2.

Zarzut drugi dotyczący istotnego proceduralnego naruszenia art. 38 regulaminu pracowniczego.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia ogólnej zasady dbałości w ramach prawa do dobrej administracji w związku z nieuwzględnieniem wszystkich okoliczności faktycznych sprawy i brakiem uzasadnienia.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do ochrony rodziny, o którym mowa w art. 33 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—

tytułem żądania głównego, zgodnie z art. 263 TFUE, o:

—

tytułem żądania ewentualnego, zgodnie z art. 272 TFUE, o:

1.

Zarzut pierwszy na podstawie art. 263 TFUE, dotyczący okoliczności, że strona pozwana naruszyła prawo i błędnie zastosowała kryteria kwalifikowalności do celów subwencji na podstawie instrumentu poświęconego MŚP ustanowionego w rozporządzeniu nr 1290/2013 (1).

2.

Zarzut drugi na podstawie art. 263 TFUE, dotyczący okoliczności, że strona pozwana naruszyła prawo, gdyż zaskarżona decyzja jest obarczona naruszeniem zasady równego traktowania.

3.

Zarzut trzeci na podstawie art. 263 TFUE, dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja jest obarczona naruszeniem zasad pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań.

4.

Jedyny zarzut na podstawie art. 272 TFUE, dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja doprowadziła, w szczególności z powodu błędu stwierdzonego w wykładni obowiązującego prawa i praktyki dyskryminacyjnej, do nieprawidłowej wykładni i naruszenia zobowiązań umownych wobec strony skarżącej.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 grudnia 2019 r., o odrzuceniu, zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1), złożonego przez skarżącą w dniu 13 listopada 2019 r. wniosku potwierdzającego dotyczącego udzielenia dostępu do dokumentów na podstawie tego rozporządzenia;

—

nakazanie Komisji Europejskiej udzielenia skarżącej dostępu do jawnych wersji dokumentu zawierającego wykaz beneficjentów indywidualnych interpretacji prawa podatkowego (tax rulings) dostarczonego przez Luksemburg w dniu 22 grudnia 2014 r. w odpowiedzi na pismo Komisji z dnia 19 czerwca 2013 r. i przywołanego w pkt 4 wydanej przez Komisję w dniu 7 marca 2019 r. decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie dotyczącej pomocy państwa SA.50400 (2019/NN-2) – Luksemburg – Domniemana pomoc państwa na rzecz Huhtamäki, a także do przyjętych przez organy luksemburskiej administracji podatkowej indywidualnych interpretacji prawa podatkowego (tax rulings), o których mowa w pkt 4 i 7 tej decyzji Komisji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa, jakiego miała dopuścić się Komisja uznając, że przyjęte w orzecznictwie ogólne domniemanie nieujawniania ma zastosowanie do złożonego przez skarżącą wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów.

2.

Zarzut drugi, oparty na tym, że, przy założeniu, iż domniemanie nieujawniania ma zastosowanie w niniejszym przypadku (quod non), brak jakiegokolwiek możliwego naruszenia interesów chronionych przez art. 4 ust. 2 akapity pierwszy i trzeci rozporządzenia nr 1049/2001 stoi na przeszkodzie przyjęciu takiego domniemania (część pierwsza zarzutu drugiego). Skarżąca podnosi ponadto, że w każdym razie ciężar obalenia tego domniemania jest przeniesiony, gdyż nadrzędne względy związane z interesem ogólnym uzasadniają ujawnienie dokumentów, których dotyczą złożone wnioski (część druga zarzutu drugiego).

3.

Zarzut trzeci, oparty na tym, że Komisja naruszyła usankcjonowany w art. 296 TFUE obowiązek uzasadnienia, jak również przysługujące skarżącej prawo do dobrej administracji, które zostało usankcjonowane w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z wyjątkiem ustalenia, że rejestrację zakwestionowanego unijnego znaku towarowego należy utrzymać dla towarów „metale nieszlachetne i ich stopy”, należących do klasy 6;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 w związku z art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Oczywisty brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO i drugiej strony kosztami postępowania.

—

Naruszenie przepisów postępowania – art. 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/626;

—

Naruszenie przepisów postępowania – art. 7 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—

Naruszenie zasady prawa do bycia wysłuchanym;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności następujących części zaskarżonego aktu: i) pkt 1 lit. b) i 2 lit. b) załącznika VI w części w jakiej przewidują one, że „te wartości uznaje się za wartości zadeklarowane do celów procedury weryfikacji określonej w załączniku IX”; ii) pkt 2 lit. a) załącznika IX w części, w której stwierdza się, że „wartości deklarowane” odpowiadają tym „wartości[om] podan[ym] w dokumentacji technicznej”; oraz iii) pkt 2 lit. b) załącznika IX;

—

stwierdzenie nieważności zamieszczonej w załączniku IX tabeli 9 dotyczącej „Dopuszczalnych odchyleń na potrzeby weryfikacji” w części, w której zawiera ona parametry, które zostały ujęte w załączniku VI a nie zostały wymienione w załączniku V, mianowicie „EW, full, EW,½, EW,¼, EWD, full, EWD,½” i „WW, full, WW,½ WW, ¼, WWD, full, WWD,½”;oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza art. 3, 12 i 16 rozporządzenia ramowego (2), a Komisja działała ultra vires, wprowadzając niespójne wymogi w odniesieniu do dokumentacji technicznej, którą dostawcy mają obowiązek zamieścić w bazie danych, oraz w stosunku do procedury weryfikacyjnej do przeprowadzenia, której uprawnione są organy nadzoru rynku.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza zasadę pewności prawa i równego traktowania, ponieważ nie ustanawia jasnych i jednoznacznych ram regulacyjnych, uniemożliwiając dostawcom określenie ich obowiązków w zakresie danych, które należy udostępnić w dokumentacji technicznej; oraz znajdującej zastosowanie procedury weryfikacyjnej, która ma na celu ocenę dokładności danych.

—

stwierdzenie nieważności następujących części zaskarżonego aktu: i) pkt 42 załącznika I zawierającego definicję „wartości deklarowanej”; ii) akapit drugi pkt 2 lit. a) załącznika IX w części, w której stwierdza się, że „wartości deklarowane” odpowiadają tym „wartości[om] podan[ym] w dokumentacji technicznej”; oraz (iii) akapit drugi pkt 2 lit. b) załącznika IX;

—

stwierdzenie nieważności zamieszczonej w załączniku IX tabeli 9 dotyczącej „Dopuszczalnych odchyleń na potrzeby weryfikacji” w części, w której zawiera ona parametry, które zostały ujęte w załączniku VI a nie zostały wymienione w załączniku V, mianowicie: „Całkowita skuteczność sieci zasilającej ηTM”, „Współczynnik zachowania strumienia świetlnego (w przypadku FL i HID)”, „Współczynnik trwałości (w przypadku FL i HID)” oraz „Czystość wzbudzenia oblicza”;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza art. 3, 12 i 16 rozporządzenia ramowego (2), a Komisja działała ultra vires, wprowadzając niespójne wymogi w odniesieniu do dokumentacji technicznej, którą dostawcy mają obowiązek zamieścić w bazie danych, oraz w stosunku do procedury weryfikacyjnej do przeprowadzenia, której uprawnione są organy nadzoru rynku.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza zasadę pewności prawa i równego traktowania, ponieważ nie ustanawia jasnych i jednoznacznych ram regulacyjnych, uniemożliwiając dostawcom określenie ich obowiązków w zakresie danych, które należy udostępnić w dokumentacji technicznej; oraz znajdującej zastosowanie procedury weryfikacyjnej, która ma na celu ocenę dokładności danych.

—

stwierdzenie nieważności następujących części zaskarżonego aktu: i) akapit trzeci pkt 2 lit. a) załącznika IX w części, w której stanowi on, że „wartości deklarowane” odpowiadają „wartościom podanym w dokumentacji technicznej”; oraz ii) akapit trzeci pkt 2 lit. b) załącznika IX;

—

stwierdzenie nieważności zamieszczonej w załączniku IX tabeli 8 dotyczącej „Dopuszczalnych odchyleń na potrzeby weryfikacji” w części, w której zawiera ona parametry, które zostały ujęte w załączniku VI a nie zostały wymienione w załączniku V, mianowicie „E16, E32” i „Eaux”;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza art. 3, 12 i 16 rozporządzenia ramowego (2), a Komisja działała ultra vires, wprowadzając niespójne wymogi w odniesieniu do dokumentacji technicznej, którą dostawcy mają obowiązek zamieścić w bazie danych, oraz w stosunku do procedury weryfikacyjnej do przeprowadzenia, której uprawnione są organy nadzoru rynku.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza zasadę pewności prawa i równego traktowania, ponieważ nie ustanawia jasnych i jednoznacznych ram regulacyjnych, uniemożliwiając dostawcom określenie ich obowiązków w zakresie danych, które należy udostępnić w dokumentacji technicznej; oraz znajdującej zastosowanie procedury weryfikacyjnej, która ma na celu ocenę dokładności danych.

—

stwierdzenie nieważności następujących części zaskarżonego aktu: i) pkt 1 lit. b) załącznika VI w części w jakiej stanowi on, że „te wartości uznaje się za wartości zadeklarowane do celów procedury weryfikacji określonej w załączniku IX”; ii) akapit trzeci pkt 2 lit. a) załącznika IX w części, w której stwierdza się, że „wartości deklarowane” odpowiadają tym „wartości[om] podan[ym] w dokumentacji technicznej”; oraz iii) akapit trzeci pkt 2 lit. b) załącznika IX;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza art. 3, 12 i 16 rozporządzenia ramowego (2), a Komisja działała ultra vires, wprowadzając niespójne wymogi w odniesieniu do dokumentacji technicznej, którą dostawcy mają obowiązek zamieścić w bazie danych, oraz w stosunku do procedury weryfikacyjnej do przeprowadzenia, której uprawnione są organy nadzoru rynku.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza zasadę pewności prawa i równego traktowania, ponieważ nie ustanawia jasnych i jednoznacznych ram regulacyjnych, uniemożliwiając dostawcom określenie ich obowiązków w zakresie danych, które należy udostępnić w dokumentacji technicznej; oraz znajdującej zastosowanie procedury weryfikacyjnej, która ma na celu ocenę dokładności danych.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2131 z dnia 28 listopada 2019 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/1198 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 13 ust. 3 w związku z art. 5 ust. 10 i 11 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”), a także art. 6.1, 6.2 i 12.1 Porozumienia antydumpingowego WTO, zasadę niedyskryminacji oraz zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań poprzez niewłączenie skarżącej do wyczerpującego wykazu eksporterów w rozporządzeniu wszczynającym dochodzenie w sprawie obchodzenia środków, a następnie rozszerzając zakres dochodzenia i obejmując nim także skarżącą.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja bez podstawy prawnej objęła skarżącą zakresem spornego rozporządzeniem, w sytuacji gdy art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego nie obejmuje wprowadzenia środków przeciwdziałających obejściu ceł tylko na podstawie ryzyka obejścia ceł oraz wymaga ponadto uprzedniej rejestracji całego przedmiotowego przywozu. Ponadto, uzasadnienie podane przez Komisję jest z logicznego punku widzenia wadliwe, bezpodstawne oraz nie uwzględnia istotnych dowodów i stanowi zatem oczywisty błąd w ocenie.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja naruszyła prawo skarżącej do obrony a także zasadę niedyskryminacji, opierając swą końcową decyzję na dwóch nowych okolicznościach faktycznych, co do których skarżąca nie mogła odnieść się w toku dochodzenia przeglądowego.