Dziennik Urzędowy C 382/20 w

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 lipca 2021 r. – Komisja Europejska / Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-791/19) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - System odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów - Państwo prawne - Niezawisłość sędziowska - Skuteczna ochrona prawna w dziedzinach objętych prawem Unii - Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi TUE - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Uznawanie treści orzeczeń sądowych za przewinienia dyscyplinarne - Niezawisłe sądy dyscyplinarne ustanowione na mocy ustawy - Dochowanie rozsądnego terminu i poszanowanie prawa do obrony w postępowaniach dyscyplinarnych - Artykuł 267 TFUE - Ograniczenie uprawnienia i obowiązku sądów krajowych w zakresie zwrócenia się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(2021/C 382/02)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo K. Banks,. S.L. Kalėda i H. Krämer, następnie K. Banks, S.L. Kalėda i P.J.O. Van Nuffel, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, D. Kupczak, S. Żyrek, A. Dalkowska i A. Gołaszewska, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę skarżącą: Królestwo Belgii (przedstawiciele: C. Pochet, M. Jacobs i L. Van den Broeck, pełnomocnicy), Królestwo Danii (przedstawiciele: początkowo M. Wolff, M. Jespersen i J. Nymann-Lindegren, następnie M. Wolff i J. Nymann-Lindegren, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman i J. Langer, pełnomocnicy), Republika Finlandii (przedstawiciele: M. Pere i H. Leppo, pełnomocnicy), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: C. Meyer-Seitz, H. Shev, A. Falk, J. Lundberg i H. Eklinder, pełnomocnicy)

Sentencja

—

Nie zapewniając niezależności i bezstronności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego (Polska), do której właściwości należy kontrola decyzji wydanych w postępowaniach dyscyplinarnych prowadzonych wobec sędziów [art. 3 pkt 5, art. 27 i art. 73 § 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym, w brzmieniu wynikającym z tekstu jednolitego opublikowanego w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej z 2019 r. (poz. 825) w związku z art. 9a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa, zmienionej ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw];

—

dopuszczając, aby w przypadku sędziów sądów powszechnych treść orzeczeń sądowych mogła być kwalifikowana jako przewinienie dyscyplinarne [art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych, w brzmieniu wynikającym z kolejnych zmian opublikowanych w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej z 2019 r. (poz. 52, 55, 60, 125, 1469 i 1495) oraz art. 97 § § 1 i 3 ustawy o Sądzie Najwyższym, w brzmieniu wynikającym z tekstu jednolitego opublikowanego w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej z 2019 r. (poz. 825)];

—

przyznając Prezesowi kierującemu pracą Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego prawo do dyskrecjonalnego wyznaczania właściwego sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji w sprawach sędziów sądów powszechnych [art. 110 § 3 i art. 114 § 7 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, w brzmieniu wynikającym z kolejnych zmian opublikowanych w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej z 2019 r. (poz. 52, 55, 60, 125, 1469 i 1495)], a tym samym nie zapewniając, aby sprawy dyscyplinarne rozstrzygał sąd „ustanowiony na mocy ustawy”; oraz

—

nie zapewniając, aby sprawy dyscyplinarne sędziów sądów powszechnych zostały rozpoznane w rozsądnym terminie (art. 112b § 5 zdanie drugie tej ustawy), a także przewidując, że czynności związane z wyznaczeniem obrońcy oraz podjęciem przez niego obrony nie wstrzymują biegu postępowania dyscyplinarnego (art. 113a wspomnianej ustawy) oraz że sąd dyscyplinarny prowadzi postępowanie pomimo usprawiedliwionej nieobecności zawiadomionego obwinionego sędziego lub jego obrońcy (art. 115a § 3 owej ustawy), a tym samym nie zapewniając poszanowania prawa do obrony obwinionych sędziów sądów powszechnych,

Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE.

Dopuszczając, aby prawo sądów do kierowania do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym było ograniczone przez możliwość wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 267 akapity drugi i trzeci TFUE.

3)	Rzeczpospolita Polska pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

4)	Królestwo Belgii, Królestwo Danii, Królestwo Niderlandów, Republika Finlandii i Królestwo Szwecji pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 413 z 9.12.2019.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 lipca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État – Francja) – Fédération bancaire française (FBF) / Autorité de contrôle prudentiel et de résolution (ACPR)

(Sprawa C-911/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 263 i 267 TFUE - Akt Unii niewiążący prawnie - Kontrola sądowa - Wytyczne wydane przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) - Zasady nadzoru nad produktami i ustalenia zarządcze dla produktów bankowości detalicznej - Ważność - Kompetencja EUNB)

(2021/C 382/03)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Fédération bancaire française (FBF)

Druga strona postępowania: Autorité de contrôle prudentiel et de résolution (ACPR)

Sentencja

Artykuł 263 TFUE należy interpretować w ten sposób, że akty takie jak wytyczne Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EUNB) z dnia 22 marca 2016 r. dotyczące zasad nadzoru nad produktami i ustaleń zarządczych dla produktów bankowości detalicznej (EBA/GL/2015/18) nie mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie tego artykułu.

Artykuł 267 TFUE należy interpretować w ten sposób, że Trybunał jest właściwy na podstawie tego artykułu do oceny ważności aktów takich jak wytyczne Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EUNB) z dnia 22 marca 2016 r. dotyczące zasad nadzoru nad produktami i ustaleń zarządczych dla produktów bankowości detalicznej (EBA/GL/2015/18).

3)	Prawo Unii nie wymaga, by dopuszczalność przed sądem krajowym zarzutu niezgodności z prawem aktu Unii była uzależniona od warunku, aby odnośny akt dotyczył bezpośrednio i indywidualnie podmiotu, który podnosi ten zarzut.

4)	Analiza pytania trzeciego nie wykazała żadnego elementu, który mógłby podważyć ważność wytycznych Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EUNB) z dnia 22 marca 2016 r. dotyczących zasad nadzoru nad produktami i ustaleń zarządczych dla produktów bankowości detalicznej (ABE/GL/2015/18).

(1) Dz.U. C 61 z 24.2.2020.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/4

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 sierpnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus – Finlandia) – A / B

(Sprawa C-262/21 PPU) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Zakres stosowania - Artykuł 2 pkt 11 - Pojęcie „bezprawnego uprowadzenia albo zatrzymania dziecka” - Konwencja haska z dnia 25 października 1980 r. - Wniosek o powrót małego dziecka, nad którym rodzice sprawują wspólną pieczę - Obywatele państw trzecich - Przekazanie dziecka i jego matki do państwa odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej na podstawie rozporządzenia (UE) nr 604/2013 (Dublin III))

(2021/C 382/04)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: A

Strona pozwana: B

Sentencja

Artykuł 2 pkt 11 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 należy interpretować w ten sposób, że bezprawnego uprowadzenia lub bezprawnego zatrzymania w rozumieniu tego przepisu nie może stanowić sytuacja, w której jedno z rodziców, bez zgody drugiego rodzica, zostaje – w ramach wykonania decyzji o przekazaniu wydanej przez pierwsze państwo członkowskie na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca – doprowadzone do zabrania dziecka z jego państwa zwykłego pobytu do innego państwa członkowskiego, a następnie do pozostania w tym drugim państwie członkowskim, gdy została stwierdzona nieważność decyzji o przekazaniu, a organy pierwszego państwa członkowskiego nie zdecydowały o wtórnym przejęciu przekazanych osób lub wydaniu im zezwolenia na pobyt.

(1) Dz.U. C 252 z 28.6.2021.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/5

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 22 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Bucureşti – Rumunia) – SC Mitliv Exim SRL / Agenţia Naţională de Administrare Fiscală, Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

(Sprawa C-81/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 i art. 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Prawa podstawowe - Zasada ne bis in idem - Kumulacja sankcji karnych i administracyjnych - Brak możliwości zastosowania - Akcesoryjne obowiązki podatkowe - Odsetki od kwoty zapłaconej przez podatnika w ramach postępowania karnego)

(2021/C 382/05)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SC Mitliv Exim SRL

Strona pozwana: Agenţia Naţională de Administrare Fiscală, Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

Sentencja

Artykuły 2 i 63 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy miały miejsce transakcje podlegające opodatkowaniu i związany z nimi podatek od wartości dodanej jest wymagalny, zapłata, nawet tymczasowa, mająca na celu uregulowanie odpowiedniej wierzytelności podatkowej nie może zostać uznana za nienależną i nie może ona generować odsetek na rzecz podatnika, który ją uiścił.

(1) Dz.U. C 279 z 24.8.2020.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/5

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 22 czerwca 2021 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice Queen’s Bench Division (Administrative Court) – Zjednoczone Królestwo] – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego wobec VA

(Sprawa C-206/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 8 ust. 1 lit. c) - Europejski nakaz aresztowania wydany przez prokuraturę państwa członkowskiego w celu przeprowadzenia postępowania karnego na podstawie środka polegającego na pozbawieniu wolności wydanego przez ten sam organ - Brak kontroli sądowej przed przekazaniem osoby, której dotyczy wniosek - Konsekwencje - Skuteczna ochrona sądowa - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 47)

(2021/C 382/06)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VA

Przy udziale: Prosecutor of the regional prosecutor’s office in Ruse, Bułgaria

Sentencja

Artykuł 8 ust. 1 lit. c) decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i orzecznictwem Trybunału należy interpretować w ten sposób, że wymogi skutecznej ochrony sądowej, z której powinna korzystać osoba, wobec której wydano europejski nakaz aresztowania w celu przeprowadzenia postępowania karnego, nie są spełnione wówczas, gdy zarówno europejski nakaz aresztowania, jak i orzeczenie sądowe stanowiące podstawę jego wydania zostały wydane przez prokuratora, którego można uznać za „wydający nakaz organ sądowy” w rozumieniu art. 6 ust. 1 tej decyzji ramowej, zmienionej decyzją ramową 2009/299, lecz wspomniany europejski nakaz aresztowania lub wspomniane orzeczenie sądowe nie może podlegać kontroli sądowej w wydającym nakaz państwie członkowskim przed przekazaniem osoby, której dotyczy wniosek, przez wykonujące nakaz państwo członkowskie.

(1) Dz.U. C 262 z 10.8.2020.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/6

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lipca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Pécsi Törvényszék – Węgry) – Tolnatext Bt. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-636/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Unijny kodeks celny - Artykuł 22 ust. 6 - Artykuł 29 - Prawo do bycia wysłuchanym - Postępowania wszczynane z urzędu - Artykuł 53 § 2 i art. 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Brak wyjaśnienia przyczyn uzasadniających potrzebę udzielenia odpowiedzi na pytania prejudycjalne w celu rozstrzygnięcia sporu zawisłego w postępowaniu głównym - Oczywista niedopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(2021/C 382/07)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Pécsi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Tolnatext Bt.

Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Pécsi Törvényszék (sąd w Peczu, Węgry) postanowieniem z dnia 30 października 2020 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

(1) Dz.U. C 62 z 22.2.2021.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 4 de Castellón de la Plana (Hiszpania) w dniu 12 maja 2021 r. – Casilda / Banco Cetelem SA

(Sprawa C-302/21)

(2021/C 382/11)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia no 4 de Castellón de la Plana

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Casilda

Strona pozwana: Banco Cetelem SA

Pytania prejudycjalne

Pierwsze pytanie prejudycjalne:

Zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa Unii w zakresie jej kompetencji, w szczególności w ramach uregulowania dotyczącego kredytu konsumenckiego i umów zawieranych z konsumentami, sąd odsyłający zwraca się z pytaniem, czy zgodność z prawem Unii orzecznictwa hiszpańskiego Tribunal Supremo, jako sądu najwyższego, w przedmiocie wykładni i stosowania Ley de 23 de julio de 1908, sobre nulidad de los contratos de préstamos usurarios [ustawy z dnia 23 lipca 1908 r. o nieważności lichwiarskich umów pożyczek], jako przepisu prawa krajowego, w zakresie, w jakim orzecznictwo to dotyczy nie tylko nieważności zawartej umowy, lecz również określenia „głównego celu” umowy o kredyt konsumencki, warunków kredytu odnawialnego oraz stosunku „jakości do ceny” świadczonej usługi, powinna być badana przez sąd krajowy „z urzędu”, czy też przeciwnie, jak stwierdził hiszpański Tribunal Supremo, obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem Unii i dyrektywami unijnymi jest uwarunkowany lub podporządkowany żądaniom pozwu wniesionego przez stronę powodową (zasada dyspozycyjności); efektem czego, jeżeli „jedynym lub głównym” roszczeniem zawartym w powództwie, wynikającym z przepisu prawa krajowego, jest stwierdzenie nieważności umowy kredytu konsumenckiego ze względu na „jej lichwiarski charakter”, należy rozumieć, że pierwszeństwo prawa Unii i wprowadzonej przez nie harmonizacji „nie wchodzi w grę”, nawet jeżeli orzecznictwo hiszpańskiego Tribunal Supremo w zakresie wykładni i zastosowania przywołanej ustawy o lichwie dotyczy definicji głównego celu oraz stosunku jakości do ceny kredytu konsumenckiego będącego przedmiotem sprawy, którą ma rozstrzygnąć sąd krajowy.

Zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa Unii w zakresie harmonizacji jej kompetencji, w szczególności w ramach uregulowania dotyczącego kredytu konsumenckiego i umów zawieranych z konsumentami, mając na uwadze, że w orzecznictwie hiszpańskiego Tribunal Supremo wielokrotnie wskazano, iż regulacja przewidująca „wyłączenie”, o którym mowa w art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/WE (1), jako przepis harmonizujący, została w pełni transponowana do hiszpańskiego porządku prawnego, nie jest właściwe, aby sąd krajowy dokonywał sądowej kontroli cen, zważywszy, że w hiszpańskim porządku prawnym nie istnieje żaden przepis, który by w sposób ogólny zezwalał lub dawał podstawę do dokonywania wspomnianej sądowej kontroli cen, i sama ustawa z 1908 r. o zwalczaniu lichwy [nie daje takiej podstawy], zważywszy ponadto, że nie dokonano oceny ewentualnego braku przejrzystości warunku umownego określającego cenę kredytu konsumenckiego, sąd odsyłający zwraca się z pytaniem, czy sprzeczne z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG jest działanie sądu krajowego, w wyniku zastosowania przepisu prawa krajowego, to jest przywołanej ustawy z 1908 r. o zwalczaniu lichwy, poza jego naturalnym zakresem zastosowania w ramach stwierdzenia nieważności zawartej umowy, dokonał, w ramach uprawnienia „ex novum”, „kontroli sądowej” głównego przedmiotu umowy w celu ogólnego określenia bądź ceny kredytu konsumenckiego rozumianej jako odsetki od kredytu (NSP – nominalna stopa oprocentowania), bądź jako koszt kredytu konsumenckiego rozumiany jako rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO).

wreszcie, zgodnie z powyższym i uwzględniając określone w TFUE ramy regulacyjne oraz harmonizacyjne, w szczególności w zakresie dotyczącym funkcjonowania rynku wewnętrznego, zwraca się z pytaniem, czy kontrola dokonywana przez sąd krajowy w celu ogólnego określenia ceny lub kosztu kredytu konsumenckiego bez uprzedniego ustanowienia wyraźnie na to zezwalających przepisów prawa krajowego „jest zgodna” z art. 120 TFUE w kontekście otwartej gospodarki rynkowej i zasady swobody zawierania umów przez strony.

Drugie pytanie prejudycjalne:

Zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa Unii Europejskiej w zakresie harmonizacji jej kompetencji, w szczególności w ramach dyrektyw regulujących kwestie kredytu konsumenckiego i umów zawieranych z konsumentami, mając na uwadze, że zasada pewności prawa jest koniecznym warunkiem właściwego i skutecznego funkcjonowania wewnętrznego rynku kredytu konsumenckiego, zwraca się z pytaniem, czy sprzeczne ze wspomnianą zasadą pewności prawa jest mające na celu prawidłowe funkcjonowanie wewnętrznego rynku kredytu konsumenckiego ograniczenie RRSO, która ogólnie rzecz biorąc narzucana jest konsumentowi w umowie o kredyt konsumencki, w celu zwalczania lichwy, zgodnie z orzecznictwem hiszpańskiego Tribunal Supremo, na podstawie parametrów, które nie są obiektywne i precyzyjne, lecz jedynie przybliżone w taki sposób, iż to od uznania każdego sądu krajowego zależy ich skonkretyzowanie w celu rozstrzygnięcia zawisłego sporu.

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil nr 3 de Valencia (Hiszpania) w dniu 19 maja 2021 r. – Tráficos Manuel Ferrer S.L. i in. / Daimler AG

(Sprawa C-312/21)

(2021/C 382/12)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Mercantil nr 3 de Valencia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Tráficos Manuel Ferrer S.L., Ignacio

Strona pozwana: Daimler AG

Pytania prejudycjalne

Czy system przewidziany w art. 394.2 LEC, który umożliwia, by strona poszkodowana z tytułu zachowania antykonkurencyjnego, o którym mowa w art. 101 TFUE poniosła część kosztów postępowania w zależności od wysokości kwot nienależnie zapłaconych tytułem nadwyżki ceny, które są jej zwracane w wyniku częściowego uznania jej roszczenia odszkodowawczego, co jako przesłankę deklaratywną zakłada istnienie naruszenia antykonkurencyjnego i jego związku przyczynowego z powstaniem szkody, która w wyniku postępowania zostanie z pewnością uznana, oszacowana i zasądzona, jest zgodny z prawem do pełnego odszkodowania poszkodowanego z tytułu zachowania antykonkurencyjnego, o którym mowa w art. 101 TFUE i z orzecznictwem, w którym dokonuje się jego wykładni?

Czy uprawnienie sądu krajowego do określenia wysokości szkody pozwala na ustalenie wysokości szkody w sposób subsydiarny i autonomiczny ze względu na stwierdzenie sytuacji asymetrii w dostępie do informacji lub nierozwiązywalnych trudności w ustalaniu wysokości szkody, które nie powinny stanowić przeszkody dla prawa do pełnego naprawienia szkody przysługującego osobie poszkodowanej, powstałej w wyniku praktyki antykonkurencyjnej, o której mowa w art. 101 TFUE w związku z art. 47 karty, w tym w przypadkach, w których poszkodowany w wyniku naruszenia prawa konkurencji polegającego na istnieniu kartelu pobierającego nadmierne opłaty, miał w toku postępowania dostęp do danych, na których sama strona pozwana opiera swoją ekspertyzę zmierzającą do wykluczenia istnienia szkody podlegającej odszkodowaniu?

Czy uprawnienie sądu krajowego do określenia wysokości szkody pozwala na ustalenie wysokości szkody w sposób subsydiarny i autonomiczny ze względu na stwierdzenie sytuacji asymetrii w dostępie do informacji lub nierozwiązywalnych trudności w ustalaniu wysokości szkody, które nie powinny stanowić przeszkody dla prawa do pełnego naprawienia szkody przysługującego osobie poszkodowanej, powstałej w wyniku praktyki antykonkurencyjnej, o której mowa w art. 101 TFUE i w związku z art. 47 karty, w tym w przypadkach, w których poszkodowany w wyniku naruszenia prawa konkurencji polegającego na istnieniu kartelu pobierającego nadmierne opłaty, kieruje swoje roszczenie o odszkodowanie przeciwko jednemu z adresatów decyzji administracyjnej, który jest solidarnie odpowiedzialny za tę szkodę, lecz który nie wprowadził do obrotu produktu lub usługi nabytych przez tego poszkodowanego?

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/9

Odwołanie od postanowienia Sądu (dziesiąta izba) wydanego w dniu 12 marca 2021 r. w sprawie T-50/20, PNB Banka / EBC, wniesione w dniu 25 maja 2021 r. przez PNB Banka AS

(Sprawa C-326/21 P)

(2021/C 382/13)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: PNB Banka AS (przedstawiciel: O. Behrends, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału:

—	o uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—

o stwierdzenie na podstawie art. 264 TFUE nieważności decyzji EBC z dnia 19 listopada 2019 r., w której EBC odmówił nakazania zarządcy sądowemu wnoszącej odwołanie udzielenia umocowanemu przez zarząd wnoszącej odwołanie adwokatowi dostępu do jej pomieszczeń, posiadanych przez nią informacji, jej personelu oraz jej zasobów;

—	w zakresie, w jakim Trybunał Sprawiedliwości nie jest w stanie rozstrzygnąć co do istoty sprawy – o przekazanie jej Sądowi do ponownego rozpoznania, aby orzekł on w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności; oraz

—	o obciążenie EBC kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszącą odwołanie oraz kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi na jego poparcie dwanaście zarzutów.

Zarzut pierwszy odwołania: Sąd błędnie oparł się na orzecznictwie dotyczącym skarg wnoszonych przez podmioty niebędące adresatami na akty prawa Unii o skutku ogólnym, które wymagają transpozycji lub pociągają za sobą uchwalenie krajowych aktów wykonawczych, i zastosował to orzecznictwo do niniejszej sprawy, która dotyczy bezpośredniej skargi na indywidualny akt prawa Unii, który może być zaskarżony wyłącznie w drodze skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE i który wywołuje skutki bezpośrednio, bez potrzeby dokonywania jego transpozycji.

Zarzut drugi odwołania: zaskarżone postanowienie narusza zasadę, zgodnie z którą dostęp do Trybunału Sprawiedliwości na gruncie art. 263 TFUE nie może zależeć od państw członkowskich.

Zarzut trzeci odwołania: zaskarżone postanowienie narusza wyłączną właściwość Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na gruncie art. 263 TFUE.

Zarzut czwarty odwołania: zaskarżone postanowienie jest niezgodne z zasadą, stosownie do której środek prawny nie jest skuteczny, jeżeli ze względów strukturalnych ma on charakter teoretyczny i iluzoryczny.

Zarzut piąty odwołania: zaskarżone postanowienie narusza art. 51 karty.

Zarzut szósty odwołania: zaskarżone postanowienie opiera się na błędnej redukcji teleologicznej kompetencji EBC w zakresie nadzoru ostrożnościowego.

Zarzut siódmy odwołania: Sąd nie uwzględnił, że analiza dokonywana na podstawie art. 47 karty powinna opierać się na sposobie, w jaki dana instytucja europejska rzeczywiście działa i może działać, a nie jedynie na jej zdolności do wydawania formalnych wiążących poleceń osobom trzecim.

Zarzut ósmy odwołania: zaskarżone postanowienie opiera się na błędnym rozróżnieniu między prawem nadzoru ostrożnościowego a prawem upadłościowym.

Zarzut dziewiąty odwołania: Sąd błędnie założył, że EBC nie posiada wymaganej kompetencji.

Zarzut dziesiąty odwołania: zaskarżone postanowienie opiera się na błędnym założeniu co do wpływu cofnięcia zezwolenia na kompetencje EBC.

Zarzut jedenasty odwołania: Sąd błędnie założył, że EBC zastosował się do wyroku z dnia 5 listopada 2019 r., EBC i in./Trasta Komercbanka i in. (C-663/17 P, C-665/17 P i C-669/17 P, EU:C:2019:923).

Zarzut dwunasty odwołania: Sąd nie odniósł się w odpowiedni sposób do zarzutów wnoszącej odwołanie dotyczących jej prawa do bycia wysłuchaną, wymogu uzasadnienia i zasady nemo auditur.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil nr 17 de Madrid (Hiszpania) w dniu 27 maja 2021 r. – European Superleague Company, S.L. / Unión de Federaciones Europeas de Fútbol (UEFA) y Fédération internationale de football association (FIFA)

(Sprawa C-333/21)

(2021/C 382/14)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Mercantil nr 17 de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: European Superleague Company, S.L.

Strona pozwana: Unión de Federaciones Europeas de Fútbol (UEFA) y Fédération internationale de football association (FIFA)

Pytania prejudycjalne

Czy art. 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że zakazuje on nadużywania pozycji dominującej polegającej na tym, że FIFA i UEFA ustanawiają w swoich statutach (w szczególności w art. 22 i 71–73 statutu FIFY, art. 49 i 51 statutu UEFY, jak również we wszelkich postanowieniach o podobnej treści zawartych w statutach związków członkowskich i lig krajowych), iż w celu ustanowienia przez podmiot trzeci nowych ogólnoeuropejskich rozgrywek klubowych, takich jak Superliga, wymagane jest uzyskanie uprzedniej zgody wspomnianych podmiotów, które przyznały sobie wyłączną kompetencję w zakresie organizowania międzynarodowych rozgrywek klubowych w Europie lub wyrażania zgody na takie rozgrywki, w szczególności w sytuacji, gdy nie istnieje procedura uregulowana na podstawie obiektywnych, przejrzystych i niedyskryminujących kryteriów, oraz przy uwzględnieniu potencjalnego konfliktu interesów dotyczącego FIFY i UEFY?

Czy art. 101 TFUE należy interpretować w ten sposób, że zakazuje on FIFIE i UEFIE wymagania w ich statutach (w szczególności w art. 22 i 71–73 statutu FIFY, art. 49 i 51 statutu UEFY, jak również we wszelkich postanowieniach o podobnej treści zawartych w statutach związków członkowskich i lig krajowych) uzyskania uprzedniej zgody tych podmiotów, które przyznały sobie wyłączną kompetencję w zakresie organizowania międzynarodowych rozgrywek w Europie lub wyrażania zgody na takie rozgrywki, na utworzenie przez podmiot trzeci ogólnoeuropejskich rozgrywek klubowych, takich jak Superliga, w szczególności w sytuacji, gdy nie istnieje procedura uregulowana na podstawie obiektywnych i niedyskryminujących kryteriów, oraz przy uwzględnieniu potencjalnego konfliktu interesów, który dotknąłby FIFĘ i UEFĘ?

Czy art. 101 lub 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że zakazują one podejmowania przez FIFĘ, UEFĘ, ich federacje członkowskie lub ligi krajowe działań polegających na grożeniu nałożeniem sankcji na kluby uczestniczące w Superlidze lub na ich zawodników ze względu na odstraszający skutek, jaki działania te mogą spowodować? Czy w przypadku przyjęcia sankcji w postaci wykluczenia z rozgrywek lub zakazu udziału w meczach reprezentacji narodowej takie sankcje, które nie są oparte na obiektywnych, przejrzystych i niedyskryminujących kryteriach, stanowiłyby naruszenie art. 101 lub 102 TFUE?

Czy art. 101 lub 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia art. 67 i 68 statutu FIFY są z nimi niezgodne w zakresie, w jakim wskazuje się w nich UEFĘ i jej krajowe federacje członkowskie jako „pierwotne podmioty wszelkich praw wynikających z rozgrywek […] podlegających ich jurysdykcji”, pozbawiając uczestniczące kluby i wszelkich organizatorów alternatywnych rozgrywek pierwotnej własności wspomnianych praw oraz przypisując sobie wyłączną odpowiedzialność za sprzedaż owych praw?

Czy gdyby FIFA i UEFA, jako podmioty przypisujące sobie wyłączną kompetencję do organizowania międzynarodowych rozgrywek klubowych w piłce nożnej w Europie lub do wyrażania zgody na organizowanie takich rozgrywek, zakazały rozwoju Superligi lub sprzeciwiły się mu na podstawie wyżej wymienionych postanowień ich statutów, art. 101 TFUE należałoby interpretować w ten sposób, że takie ograniczenia konkurencji mogłyby być objęte wyjątkiem ustanowionym w tym postanowieniu, zważywszy na to, że ogranicza się w znacznym stopniu produkcję, uniemożliwia się pojawienie się na rynku produktów alternatywnych w stosunku do produktów oferowanych przez FIFĘ/UEFĘ i ogranicza się innowacyjność poprzez uniemożliwienie innych formatów i rozwiązań, eliminując potencjalną konkurencję na rynku i ograniczając wybór konsumenta? Czy takie ograniczenie mogłoby być obiektywnie uzasadnione, co pozwalałoby uznać, że nie doszło do nadużycia pozycji dominującej w rozumieniu art. 102 TFUE?

Czy art. 45, 49, 56 lub 63 TFUE należy interpretować w ten sposób, że postanowienie takie jak to zawarte w statutach FIFY i UEFY (w szczególności w art. 22 i 71–73 statutu FIFY, art. 49 i 51 statutu UEFY, jak również we wszelkich innych postanowieniach o podobnej treści zawartych w statutach związków członkowskich i lig krajowych) stanowi ograniczenie sprzeczne z jedną z podstawowych swobód uznanych w wymienionych postanowieniach TFUE, gdyż wymaga uzyskania uprzedniej zgody wspomnianych podmiotów na utworzenie przez podmiot gospodarczy z państwa członkowskiego ogólnoeuropejskich rozgrywek klubowych, takich jak Superliga?

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia nr 10 bis de Sevilla (Hiszpania) w dniu 27 maja 2021 r. – Vicente / Delia

(Sprawa C-335/21)

(2021/C 382/15)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia nr 10 Bis de Sevilla

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vicente

Strona pozwana: Delia

Pytania prejudycjalne

Czy postępowanie uproszczone w przedmiocie roszczenia o wynagrodzenie adwokata, w toku którego sąd nie może zbadać z urzędu ewentualnego, nieuczciwego charakteru warunków umownych znajdujących się w umowie zawartej z konsumentem, ponieważ postępowanie to nie przewiduje udziału sądu na jakimkolwiek etapie tego postępowania, z wyjątkiem przypadku, gdy klient wniesie sprzeciw od wezwania do zapłaty, a następnie jedna ze stron wniesie skargę na ostateczne zarządzenie Letrado de la Administración de Justicia [sekretarza sądowego], jest zgodne z dyrektywą 93/13 (1) oraz zasadą skuteczności tej dyrektywy w związku z prawem do skutecznego środka prawnego, o którym mowa art. 47 Karty?

Czy okoliczność, że w tego rodzaju postępowaniu o charakterze uproszczonym ewentualna kontrola przez sąd nieuczciwego charakteru warunków umownych, z urzędu lub na wniosek strony, może zostać przeprowadzona w ramach środka prawnego wniesionego na zarządzenie wydane przez organ, który nie jest sądem, taki jak Letrado de la Administración de Justicia [sekretarz sądowy], które zasadniczo powinno ograniczać się wyłącznie do przedmiotu tego zarządzenia i w ramach którego nie jest dopuszczalne postępowanie dowodowe w zakresie innych dowodów niż dowody z dokumentów przedstawionych już przez strony, jest zgodna z dyrektywą 93/13 oraz zasadą skuteczności tej dyrektywy w związku z prawem do skutecznego środka prawnego, o którym mowa art. 47 Karty?

Czy należy uznać, że warunek umowny znajdujący się w umowie zawartej między adwokatem a konsumentem, taki jak sporny w niniejszej sprawie, który przewiduje zapłatę wynagrodzenia w określonym przypadku, to jest gdy klient cofnie powództwo przed zakończeniem postępowania sądowego lub zawrze ugodę z instytucją bez wiedzy lub wbrew zaleceniom kancelarii adwokackiej, mieści się w ramach zastosowania art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, ponieważ chodzi o główny warunek umowny dotyczący przedmiotu umowy, w tym przypadku, ceny?

W przypadku udzielenia na poprzednie pytanie odpowiedzi twierdzącej, czy przywołany warunek umowny, zgodnie z którym ustala się wynagrodzenie poprzez odesłanie do tabeli opłat izby adwokackiej, która w zależności od przypadku przewiduje różne zasady ustalenia wynagrodzenia, o czym nie wspomniano we wcześniejszych informacjach, może zostać uznany, zgodnie z przywołanym art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, za jasny i zrozumiały?

W przypadku udzielenia na poprzednie pytanie odpowiedzi przeczącej, czy włączenie do umowy zawartej między adwokatem a konsumentem warunku umownego, takiego jak sporny w niniejszej sprawie, zgodnie z którym ustala się wynagrodzenie adwokata poprzez zwykłe odesłanie do tabeli opłat izby adwokackiej, która w zależności od przypadku przewiduje różne zasady ustalenia wynagrodzenia, o czym nie wspomniano ani w ofercie handlowej, ani we wcześniejszych informacjach, może zostać uznane za nieuczciwą praktykę handlową w rozumieniu dyrektywy 2005/29 (2)?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich(Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

(2) Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2005, L 149, s. 22).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação do Porto (Portugalia) w dniu 4 czerwca 2021 r. – ING Luxembourg SA / VX

(Sprawa C-346/21)

(2021/C 382/16)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação do Porto.

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację w drugiej instancji: ING Luxembourg SA.

Druga strona postępowania: VX.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1393/2007 (1) można interpretować w ten sposób, że w okolicznościach niniejszego postępowania należy uznać za ważne dokonane listem poleconym pozwanie spółki mającej siedzibę w innym państwie członkowskim bez posłużenia się formularzem znajdującym się w załączniku II do rozporządzenia nr 1393/2007?

Czy rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 i zasady prawa Unii mogą być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one stosowaniu postanowień ust. 2 art. 191 Código de Processo Civil (portugalskiego kodeksu cywilnego) w niniejszej sprawie, ponieważ przepis ten przewiduje, że podniesienie zarzutu nieważności powództwa powinno być dokonane w określonym terminie (lub [terminie], który został wyznaczony na udzielenie odpowiedzi)?

(1) Rozporządzenie nr 1393/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. dotyczące doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych (doręczanie dokumentów) oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 (Dz.U. 2007, L 324, s. 79).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 14 czerwca 2021 r. – R.T. / Hauptzollamt Hamburg

(Sprawa C-368/21)

(2021/C 382/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: R.T.

Strona przeciwna: Hauptzollamt Hamburg

Pytania prejudycjalne

Czy art. 30 i 60 dyrektywy 2006/112/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że miejsce do celów VAT importu zarejestrowanego w państwie trzecim środka transportu wprowadzanego na terytorium Unii z naruszeniem przepisów celnych znajduje się w państwie członkowskim, w którym nastąpiło naruszenie przepisów celnych a środek transportu był po raz pierwszy używany w Unii jako środek transportu, czy też w państwie członkowskim, w którym ten, kto dopuścił się naruszenia obowiązków celnych, ma swoje miejsce zamieszkania i użytkuje tam pojazd?

Na wypadek, gdyby miejsce importu znajdowało się w innym państwie członkowskim niż Niemcy: czy w przypadku gdy przepis prawa państwa członkowskiego stwierdza, że do VAT w przywozie ma odpowiednio zastosowanie art. 87 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 (2), stanowi to naruszenie dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności jej art. 30 i 60?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. 2013, L 269, s. 1).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 17 czerwca 2021 r. – Freikirche der Siebenten-Tags-Adventisten in Deutschland KdöR

(Sprawa C-372/21)

(2021/C 382/18)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof (Austria)

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: Freikirche der Siebenten-Tags-Adventisten in Deutschland

Urząd będący drugą stroną postępowania: Bildungsdirektion für Vorarlberg

Pytania prejudycjalne

Czy w świetle art. 17 TFUE sytuacja, w której związek wyznaniowy – uznany i mający siedzibę w jednym państwie członkowskim Unii – ubiega się w innym państwie członkowskim o dofinansowanie dla szkoły prywatnej, którą uznaje za szkołę wyznaniową i która jest prowadzona w tym innym państwie członkowskim przez stowarzyszenie zarejestrowane zgodnie z prawem tego innego państwa członkowskiego, jest objęta zakresem stosowania prawa Unii, w szczególności art. 56 TFUE?

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

2)	Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, które ustanawia warunek przyznania dofinansowania dla prywatnych szkół wyznaniowych, zgodnie z którym wnioskodawca musi być uznany za kościół lub związek wyznaniowy zgodnie z prawem krajowym?

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Mons (Belgia) w dniu 24 czerwca 2021 r. – Ryanair DAC / Happy Flights Srl, dawniej Happy Flights Sprl

(Sprawa C-386/21)

(2021/C 382/19)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Mons

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Ryanair DAC

Strona pozwana: Happy Flights Srl, dawniej Happy Flights Sprl

Pytania prejudycjalne

Czy art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „spraw dotyczących umowy” w rozumieniu tego przepisu obejmuje powództwo o odszkodowanie złożone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (2) przez spółkę windykacyjną niebędącą stroną umowy przewozu lotniczego, która powołuje się na swój status cesjonariusza wierzytelności pasażera, podczas gdy spółka ta nie wykazuje, że wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki pierwotnej strony umowy?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze – czy art. 7 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że miejscem wykonania zobowiązania, na którym opiera się powództwo, jest miejsce wykonania umowy przewozu lotniczego, czyli miejsce odlotu lub przylotu samolotu lub w stosownym przypadku inne miejsce?

(1) Dz.U. 2012, L 351, s. 1.

(2) Dz.U. 2004, L 46, s. 1.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Erfurt (Niemcy) w dniu 23 czerwca 2021 r. – A / B

(Sprawa C-388/21)

(2021/C 382/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Erfurt

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: A

Strona pozwana: B

Pytania prejudycjalne

Czy art. 18 ust. 1, art. 26 ust. 1 i art. 46 dyrektywy 2007/46/WE (1) w związku z art. 4, 5 i 13 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 (2) mają również na celu ochronę interesów indywidualnych nabywców pojazdów silnikowych i ich majątku? Czy obejmuje to również interes indywidualnego nabywcy w tym, aby nie nabyć pojazdu, który nie spełnia wymogów prawa Unii, w szczególności, aby nie nabyć pojazdu, który jest wyposażony w zabronione urządzenie ograniczające skuteczność działania, o którym mowa w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007?

Czy prawo Unii, a w szczególności zasada skuteczności i podstawowe prawa europejskie oraz własne prawa natury wymagają, aby nabywcy pojazdu przysługiwało cywilnoprawne roszczenie odszkodowawcze wobec producenta pojazdu w przypadku każdego zawinionego –wynikającego z niedbalstwa lub z winy umyślnej – działania tego producenta polegającego na wprowadzeniu do obrotu pojazdu wyposażonego w zabronione urządzenie ograniczające skuteczność działania, o którym mowa w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007?

(1) Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywa ramowa) (Dz.U. 2007, L 263, s. 1).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (Dz.U. 2007, L 171, s. 1).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht München I (Niemcy) w dniu 29 czerwca 2021 r. – KT, NS / FTI Touristik GmbH

(Sprawa C-396/21)

(2021/C 382/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht München I

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: KT, NS

Strona pozwana: FTI Touristik GmbH

Pytanie prejudycjalne

Czy ograniczenia w związku z panującą w docelowym miejscu podróży chorobą zakaźną stanowią niezgodność w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy (UE) 2015/2302 (1) także wtedy, gdy z powodu globalnego rozprzestrzenienia się choroby zakaźnej takie ograniczenia zostały podjęte zarówno w miejscu zamieszkania podróżnego, jak i w innych krajach?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz.U. 2015, L 326, s. 1).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 28 czerwca 2021 r. – Conseil national des barreaux, Conférence des bâtonniers, Ordre des avocats du barreau de Paris / Premier ministre, Ministre de l’Economie, des Finances et de la Relance

(Sprawa C-398/21)

(2021/C 382/22)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Conseil national des barreaux, Conférence des bâtonniers, Ordre des avocats du barreau de Paris

Strona przeciwna: Premier ministre, Ministre de l’Economie, des Finances et de la Relance

Pytania prejudycjalne

Czy art. 8ab ust. 5 dyrektywy 2011/16 (1):

—

narusza prawo do rzetelnego procesu sądowego gwarantowane na mocy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, gdyż co do zasady nie wyłącza adwokatów działających w ramach świadczenia pomocy prawnej przed sądami, z zakresu pojęcia pośredników obowiązanych do dostarczania organom podatkowym informacji niezbędnych do zgłoszenia transgranicznych schematów podatkowych albo do powiadomienia o tym obowiązku innego pośrednika?

—

narusza prawo do poszanowania korespondencji i życia prywatnego gwarantowane na mocy art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 8 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, gdyż co do zasady nie wyłącza adwokatów działających w ramach świadczenia usług, których przedmiotem jest ocena sytuacji prawnej ich klientów, z zakresu pojęcia pośredników obowiązanych do dostarczania organom podatkowym informacji niezbędnych do zgłoszenia transgranicznych schematów podatkowych albo do powiadomienia o tym obowiązku innego pośrednika?

(1) Dyrektywa Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylająca dyrektywę 77/799/EWG (Dz.U. 2011, L 64, s. 1).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/17

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 21 kwietnia 2021 r. w sprawie T-322/19, El-Qaddafi / Rada, wniesione w dniu 6 lipca 2021 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-413/21 P)

(2021/C 382/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: V. Piessevaux i M. Bishop, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Aisha Muammer Mohamed El-Qaddafi

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu;

—	ostateczne rozstrzygnięcie kwestii będących przedmiotem niniejszego odwołania i oddalenie skargi skarżącej; oraz

—	obciążenie skarżącej kosztami niniejszego odwołania oraz postępowania w sprawie T-322/19.

Zarzuty i główne argumenty

Rada podnosi, że w wyroku w sprawie T-322/19 Sąd popełnił szereg błędów będących przedmiotem następujących zarzutów niniejszego odwołania:

—	zarzut pierwszy: naruszenie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 36 w związku z art. 53 akapit pierwszy Statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz błędna wykładnia decyzji Rady (WPZiB) 2015/1333 (1);

—	zarzut drugi: błędna wykładnia art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1 decyzji Rady 2015/1333 oraz art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady 2016/44 (2);

—

zarzut trzeci: Sąd przeinaczył argumenty Rady, naruszył zasadę, w myśl której pisma procesowe i wystąpienia stron należy rozumieć zgodnie z ich rzeczywistym brzmieniem, dokonał błędnej wykładni decyzji Rady 2015/1333 i rozporządzenia Rady 2016/44 oraz naruszył art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—

zarzut czwarty: Sąd przeinaczył materiał dowodowy, naruszył zasadę, w myśl której pisma procesowe i wystąpienia stron należy rozumieć zgodnie z ich rzeczywistym brzmieniem, naruszył art. 36 w związku z art. 53 akapit pierwszy Statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 263 TFUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2015/1333 z dnia 31 lipca 2015 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii oraz uchylająca decyzję 2011/137/WPZiB (Dz.U. 2015, L 206, s. 34; sprostowani: Dz.U. 2016, L 98, s. 6; Dz.U. 2016, L 243, s. 16; Dz.U. 2018, L 268, s. 92).

(2) Rozporządzenie Rady (UE) 2016/44 z dnia 18 stycznia 2016 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii oraz uchylające rozporządzenie (UE) nr 204/2011 (Dz.U. 2016, L 12, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2016, L 98, s. 6; Dz.U. 2016, L 217, s. 81; Dz.U. 2016, L 243, s. 16; Dz.U. 2018, L 268, s. 92; Dz.U. 2019, L 6, s. 10).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/18

Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 19 maja 2021 r. w sprawie T-628/20, Ryanair / Komisja (Hiszpania; Covid-19), wniesione w dniu 16 lipca 2021 r. przez Ryaniar DAC

(Sprawa C-441/21 P)

(2021/C 382/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Ryanair DAC (przedstawiciele: V. Blanc, E. Vahida i F.-C. Laprévote, avocats, S. Rating, abogado, i I.G. Metaxas-Maranghidis, dikigoros)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 5414 final z dnia 31 lipca 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.57659 (2020/N) – Hiszpania COVID-19 – Fundusz dokapitalizowania; i

—	obciążenie Komisji jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Ryanaira, a także orzeczenie, że interwenienci w pierwszej instancji i w niniejszym odwołaniu (o ile przystąpią) pokrywają własne koszty.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy: Sąd naruszył prawo, oddalając zarzut wnoszącego odwołanie, że bezpodstawnie naruszono zasadę niedyskryminacji.

Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo i w oczywisty sposób przeinaczył okoliczności faktyczne w odniesieniu do podniesionego przez wnoszącego odwołanie zarzutu naruszenia zasady swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług

Zarzut trzeci: Sąd naruszył prawo i w oczywisty sposób przeinaczył okoliczności faktyczne, oddalając zarzut wnoszącego odwołanie dotyczący błędnego zastosowania kryterium wyważenia skutków pomocy.

Zarzut czwarty: Sąd naruszył prawo i popełnił oczywisty błąd w ocenie przy zakwalifikowaniu pomocy jako systemu pomocy.

Zarzut piąty: Sąd naruszył prawo i w oczywisty sposób przeinaczył okoliczności faktyczne w odniesieniu do braku wszczęcia przez Komisję formalnego postępowania wyjaśniającego.

Zarzut szósty: Sąd naruszył prawo i w oczywisty sposób przeinaczył okoliczności faktyczne w odniesieniu do braku podania przez Komisję uzasadnienia.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/19

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 5 maja 2021 r. w sprawie T-561/18, Danske Fragtmænd / Komisja, wniesione w dniu 15 lipca 2021 r. przez by ITD, Brancheorganisation for den danske vejgodstransport A/S, Danske Fragtmænd A/S

(Sprawa C-442/21 P)

(2021/C 382/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: by ITD, Brancheorganisation for den danske vejgodstransport A/S, Danske Fragtmænd A/S (przedstawiciel: L. Sandberg-Mørch, advokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Jørgen Jensen Distribution A/S, Dansk Distribution A/S, Królestwo Danii

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 5 maja 2021 r. w sprawie T-561/18 w zakresie, w jakim oddalono w nim zarzuty wnoszących odwołanie, w których podnieśli, że Komisja napotkała poważne trudności w stwierdzeniu, iż rekompensata za świadczenie powszechnej usługi pocztowej stanowi pomoc zgodną z rynkiem wewnętrznym, że Komisja napotkała poważne trudności w stwierdzeniu, iż gwarancja państwa stanowiła pomoc istniejącą, i że Komisja również napotkała poważne trudności przy ocenie błędnego księgowego podziału kosztów;

—	obciążenie drugiej strony postępowania jej własnymi kosztami i kosztami poniesionymi przez wnoszących odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Po pierwsze, Sąd naruszył prawo i wypaczył okoliczności faktyczne, orzekając, że Komisja nie napotkała poważnych trudności w odniesieniu do wykluczenia z nieponiesionych kosztów netto korzyści niematerialnych (na które składają się renoma przedsiębiorstwa i powszechna obecność), jakie Post Danmark uzyskała dzięki obowiązkowi świadczenia usługi powszechnej.

Po drugie, Sąd naruszył prawo i wypaczył okoliczności faktyczne, orzekając, że Komisja nie napotkała poważnych trudności, kiedy stwierdziła, że pomoc jest zgodna rynkiem wewnętrznym na podstawie zasad ramowych UOIG dla wypełnienia obowiązku świadczenia usługi powszechnej, następnie zatwierdziła jednak pomoc na koszty zwolnienia pracowników w kontekście przekształcenia/restrukturyzacji Post Danmark.

Po trzecie, z naruszeniem art. 107 ust. 1 i art. 108 ust. 2 TFUE Sąd błędnie orzekł, że Komisja nie napotkała poważnych trudności, stwierdzając, iż zawyżone przyporządkowanie przez Post Danmark kosztów wspólnych do pozycji dotyczącej obowiązku świadczenia usługi powszechnej nie stanowi pomocy państwa.

Wnoszący odwołanie utrzymują, że błędny wniosek Sądu opiera się na dwóch naruszeniach prawa, do których odnoszą się dwie części tego zarzutu:

Sąd naruszył prawo, uznając, że art. 4 ust. 4 lit. c) przepisów dotyczących rachunkowości z 2006 r. i art. 4 ust. 4 lit. c) przepisów dotyczących rachunkowości z 2011 r. są jedynie konkretnym zastosowaniem zasad określonych w art. 4 ust. 4 lit. a) i art. 4 ust. 4 lit. b) przepisów dotyczących rachunkowości z 2006 r. i 2011 r.

b.	Sąd naruszył prawo, uznając, że prawidłowości księgowego podziału kosztów wspólnych przez Post Danmark dowodzi fakt, że księgowość Post Danmark podlegała regularnym kontrolom.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/19

Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2021 r. – Komisja Europejska / Irlandia

(Sprawa C-444/21)

(2021/C 382/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Hermes i M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Irlandia uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 4 ust. 4 i art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1) poprzez

—

brak wyznaczenia na swoim terytorium możliwie najszybciej, nie później niż w ciągu sześciu lat jako specjalnych obszarów ochrony (SOO) 217 terenów z 423 terenów mających znaczenie dla Wspólnoty w atlantyckim regionie biogeograficznym, wymienionych w decyzji Komisji 2004/813/WE z dnia 7 grudnia 2004 r. (2), uaktualnionej decyzją Komisji 2008/23/WE z dnia 12 listopada 2007 r. (3). i decyzją Komisji 2009/96/WE z dnia 12 grudnia 2008 r. (4).;

—	brak przyjęcia szczegółowych celów ochrony właściwych dla 140 terenów spośród 423 terenów wymienionych w ww. decyzjach Komisji; i

—	brak ustanowienia koniecznych środków ochronnych, odpowiadających ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych wymienionych w załączniku I i gatunków wymienionych w załączniku II do dyrektywy dla każdego z 423 terenów wymienionych w ww. decyzjach Komisji;

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa, że Irlandia nie ustanowiła swojej sieci Natura 2000 i nie zarządzała nią zgodnie z wymogami prawnymi ustanowionymi w dyrektywie 92/43.

Po pierwsze, Irlandia nie wypełniła swoich zobowiązań wynikających z art. 4 ust. 4 dyrektywy nie wyznaczywszy jako SOO możliwie najszybciej, a nie później niż w ciągu sześciu lat wszystkich 423 terenów wymienionych w ww. decyzjach Komisji. Ten brak dotyczył 217 terenów na koniec okresu wyznaczonego w dodatkowej uzasadnionej opinii.

Po drugie, Irlandia naruszyła art. 4 ust. 4 dyrektywy poprzez brak przyjęcia szczegółowych celów ochrony właściwych dla każdego ze wspomnianych 423 terenów. Ten brak dotyczył 140 terenów na koniec okresu wyznaczonego w dodatkowej uzasadnionej opinii.

Po trzecie, Irlandia nie przyjęła koniecznych środków ochronnych odpowiadających wymogom ekologicznym typów siedlisk przyrodniczych wymienionych w załączniku I i gatunków wymienionych w załączniku II zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy dla 423 terenów objętych tym uchybieniem. Praktyka Irlandii w zakresie środków ochronnych doprowadziła do sytuacji, w której żaden z 423 terenów objętych tym uchybieniem nie posiadał na koniec okresu wyznaczonego w dodatkowej uzasadnionej opinii środków ochronnych odpowiadających wymogom prawnym określonym w art. 6 ust. 1 dyrektywy. Wiele terenów nie posiada w ogóle środków ochronnych. Inne tereny posiadają środki ochronne tylko dla części mających znaczenie typów siedlisk przyrodniczych określonych w załączniku I i gatunków wymienionych w załączniku II występujących wyraźnie na tych terenach. Następnie duża liczba terenów nie posiadała środków ochronnych opartych na szczegółowych, właściwych dla danych terenów, jednoznacznie zdefiniowanych celów ochrony. Ponadto Irlandia w sposób ogólny i ciągły naruszała art. 6 ust. 1 dyrektywy, ustanawiając środki ochrony, które nie są wystarczająco precyzyjne i szczegółowe i nie uwzględniają wszystkich istotnych obciążeń i zagrożeń.

(1) Dz.U. 1992, L 206, s. 7.

(2) 2004/813/WE: Decyzja Komisji z dnia 7 grudnia 2004 r. przyjmująca, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów atlantyckiego regionu biogeograficznego mających znaczenie dla Wspólnoty (Dz.U. 2004, L 387, s. 1).

(3) 2008/23/WE: Decyzja Komisji z dnia 12 listopada 2007 r. przyjmująca, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, pierwszy zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na atlantycki region biogeograficzny (Dz.U. 2008, L 12, s. 1).

(4) 2009/96/WE: Decyzja Komisji z dnia 12 grudnia 2008 r. przyjmująca na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG drugi zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na atlantycki region biogeograficzny (Dz.U. 2009, L 43, s. 466).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/21

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 maja 2021 r. w sprawach połączonych T-516/18 i T-525/18, Wielkie Księstwo Luksemburga i in. / Komisja, wniesione w dniu 22 lipca 2021 r. przez Engie Global LNG Holding Sàrl, Engie Invest International SA, Engie SA.

(Sprawa C-454/21 P)

(2021/C 382/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Engie Global LNG Holding Sàrl, Engie Invest International SA, Engie SA (przedstawiciele: C. Rydzynski, B Le Bret, M. Struys, F. Pili, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	stwierdzenie, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 maja 2021 r. w sprawach połączonych T-516/18 i T-525/18, Luksemburg i Engie Global LNG Holding i in. / Komisja;

—

wydanie ostatecznego orzeczenia co do istoty sprawy zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz uwzględnienie żądań wniesionych przez Engie w pierwszej instancji, lub – tytułem żądania ewentualnego – stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji Komisji (UE) 2019/421 z dnia 20 czerwca 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.44888 (2016/C) (ex 2016/NN) wdrożonej przez Luksemburg na rzecz grupy Engie (Dz.U. 2019, L 78, s. 1), w zakresie, w jakim Komisja nakazuje odzyskanie przyznanej pomocy;

—	tytułem dalszego żądania ewentualnego przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi Engie Global LNG Holding, Engie Invest International i Engie podnoszą trzy zarzuty.

Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd naruszył prawo i popełnił błąd w ustaleniach faktycznych, określając wąskie ramy odniesienia (i) wyłączając z zakresu definicji tych ram odniesienia dyrektywę o spółkach dominujących i zależnych; (ii) tworząc związek między art. 164 i 166 luksemburskiej ustawy o podatku dochodowym; (iii) uznając, że udziały ZORA stanowią podział zysków; oraz (iv) uznając, że sporne zaliczki na poczet podatku przyznają selektywną korzyść.

Ponadto, Sąd naruszył prawo i popełnił błędy w ustaleniach faktycznych, wykazując istnienie selektywnej korzyści na podstawie luksemburskiego przepisu dotyczącego nadużycia prawa (i) w odniesieniu do zastosowanych ram odniesienia, (ii) w celu zidentyfikowania selektywnej korzyści oraz (iii) w celu dokonania wykładni prawa luksemburskiego.

W konsekwencji podniesienia zarzutów pierwszego i drugiego wnoszące odwołanie stwierdzają, że Sąd naruszył prawo odrzucając argumenty przedstawione przez nie w skardze o stwierdzenie nieważności w odniesieniu do ograniczonych kompetencji Komisji na podstawie art. 2, 3, 4 i 5 TFUE dotyczących podziału kompetencji między Unią Europejską a państwami członkowskimi w związku z art. 113–117 TFUE.

Wreszcie, nakazany przez Sąd zwrot pomocy jest sprzeczny z zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/22

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 19 maja 2021 r. w sprawie T-254/18, China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in. / Komisja, wniesione w dniu 2 sierpnia 2021 r. przez China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products, Cangzhou Qinghong Foundry Co. Ltd, Botou City Qinghong Foundry Co. Ltd, Lingshou County Boyuan Foundry Co. Ltd, Handan Qunshan Foundry Co. Ltd, Heping Cast Co. Ltd Yi County, Hong Guang Handan Cast Foundry Co. Ltd, Shanxi Yuansheng Casting and Forging Industrial Co. Ltd, Botou City Wangwu Town Tianlong Casting Factory, Tangxian Hongyue Machinery Accessory Foundry Co. Ltd

(Sprawa C-478/21 P)

(2021/C 382/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products (CCCME), Cangzhou Qinghong Foundry Co. Ltd, Botou City Qinghong Foundry Co. Ltd, Lingshou County Boyuan Foundry Co. Ltd, Handan Qunshan Foundry Co. Ltd, Heping Cast Co. Ltd Yi County, Hong Guang Handan Cast Foundry Co. Ltd, Shanxi Yuansheng Casting and Forging Industrial Co. Ltd, Botou City Wangwu Town Tianlong Casting Factory, Tangxian Hongyue Machinery Accessory Foundry Co. Ltd (przedstawiciele: R. Antonini, avvocato, E. Monard i B. Maniatis, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, EJ Picardie, Fondatel Lecomte, Fonderies Dechaumont, Fundiciones de Odena, SA, Heinrich Meier Eisengießerei GmbH & Co. KG, Saint-Gobain Construction Products UK Ltd, Saint-Gobain Pam, Ulefos Oy

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

uwzględnienie żądań wnoszących odwołanie podniesionych w skardze wniesionej do Sądu i stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/140 z dnia 29 stycznia 2018 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych artykułów z żeliwa pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej oraz kończącego dochodzenie dotyczące przywozu niektórych artykułów z żeliwa pochodzących z Indii (1), w zakresie w jakim odnosi się ono do CCCME, poszczególnych spółek i zainteresowanych członków; oraz

—	obciążenie Komisji poniesionymi przez wnoszące odwołanie kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem, oraz obciążenie interwenientów kosztami własnymi.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy odwołania. Sąd błędnie nie stwierdził naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5, 6 i 7 rozporządzenia podstawowego (2) oraz zasady dobrej administracji w odniesieniu do istotnych danych.

Zarzut drugi odwołania. Sąd błędnie nie stwierdził naruszenia art. 3 ust. 2, 3, 5, 6 i 7 rozporządzenia podstawowego oraz zasady dobrej administracji z uwagi na brak oparcia ustalenia szkody i związku przyczynowego na zebranych dowodach i obiektywnej ocenie.

Zarzut trzeci odwołania. Sąd błędnie stwierdził, że analiza szkody w odniesieniu do danego segmentu nie była konieczna do wywiązania się z obowiązków wynikających z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego.

Zarzut czwarty odwołania. Sąd błędnie nie stwierdził naruszenia art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do braku podcięcia cenowego względem części unijnej sprzedaży.

Zarzut piąty odwołania. Sąd zastosował błędne kryterium prawne, stwierdzając że zarzut trzeci był częściowo niedopuszczalny. Sąd błędnie nie stwierdził naruszenia art. 6 ust. 7, art. 19 ust. 1 i 2, art. 20 ust. 2 i 4 rozporządzenia podstawowego oraz prawa do obrony w odniesieniu do wymogu ujawnienia istotnych faktów i ustaleń.

(1) Dz.U. 2018 L 25, s. 6.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016 L 176, s. 21).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/25

Postanowienie Sądu z dnia 12 lipca 2021 r. – Ryanair i Laudamotion / Komisja

(Sprawa T-866/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Transport lotniczy - Rozporządzenie (WE) nr 1008/2008 - Zasady podziału ruchu lotniczego między portami lotniczymi Amsterdam-Schiphol i Amsterdam-Lelystad - Pierwszeństwo w przydziale czasu na start lub lądowanie dla portu lotniczego Lelystad - Akt regulacyjny wymagający przyjęcia środków wykonawczych - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2021/C 382/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia), Laudamotion GmbH (Schwechat, Austria) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida i I.-G. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci i W. Mölls, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/1585 z dnia 24 września 2019 r. w sprawie ustanowienia zasad podziału ruchu lotniczego na podstawie art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 w odniesieniu do portów lotniczych Amsterdam-Schiphol i Amsterdam-Lelystad (Dz.U. 2019, L 246, s. 24).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Postępowanie w sprawie wniosku Królestwa Niderlandów o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Ryanair DAC i Laudamotion GmbH zostają obciążone własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

4)	Królestwo Niderlandów pokrywa własne koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 68 z 2.3.2020.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/25

Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2021 r. – AI / ECDC

(Sprawa T-79/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Służba publiczna - Personel ECDC - Mobbing - Artykuł 12a regulaminu pracowniczego - Naruszenie czci - Wniosek o udzielenie wsparcia - Artykuł 24 regulaminu pracowniczego - Oddalenie wniosku - Prawo do bycia wysłuchanym - Brak uprawdopodobnienia - Obowiązek dbałości - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna)

(2021/C 382/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AI (przedstawiciele: adwokatki L. Levi i A. Champetier)

Strona pozwana: Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (przedstawiciele: A. Iber i J. Mannheim, pełnomocnicy, których wspomagali adwokaci D. Waelbroeck i A. Duron)

Przedmiot

Wniesiony na podstawie art. 270 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji odmownej Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób z dnia 5 kwietnia 2019 r. w przedmiocie wniosku skarżącego o udzielenie wsparcia z dnia 10 kwietnia 2018 r. oraz w razie potrzeby, decyzji z dnia 4 listopada 2019 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 5 kwietnia 2019 r., a także o zasądzenie odszkodowania za poniesioną szkodę.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	AI zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/26

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2021 r. – Roxtec / EUIPO – Wallmax (Przedstawienie pomarańczowego kwadratu zawierającego siedem czarnych koncentrycznych kręgów)

(Sprawa T-455/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający pomarańczowy kwadrat zawierający siedem czarnych koncentrycznych kręgów - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Oznaczenie tworzone wyłącznie przez kształt towaru niezbędny do uzyskania efektu technicznego - Artykuł 7 ust. 1 lit. e) ppkt ii) rozporządzenia WE nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt ii) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 382/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Roxtec AB (Karlskrona, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci J. Olsson i J. Adamsson)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V Ruzek, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Wallmax Srl (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci A. Bergmann, F. Ferrari i L. Goglia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 kwietnia 2020 r. (sprawa R 2385/2018-2), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Wallmax a Roxtec).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Roxtec AB pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Wallmax Srl pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 304 z 14.9.2020.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/27

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 12 lipca 2021 r. – Jalkh / Parlament

(Sprawa T-230/21 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Prawo instytucjonalne - Członek Parlamentu Europejskiego - Przywileje i immunitety - Uchylenie immunitetu parlamentarnego - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2021/C 382/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-François Jalkh (Gretz-Armainvilliers, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Wagner)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Lorenz i A.M. Dumbrăvan, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparty na 278 TFUE wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Parlamentu TA(2021)0092 z dnia 25 marca 2021 r. w sprawie wniosku o uchylenie skarżącemu immunitetu [2020/2110(IMM)].

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/27

Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2021 r – Natixis / Komisja

(Sprawa T-449/21)

(2021/C 382/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Natixis (Paryż, Francja) (przedstawiciele: J. Stratford, Barrister-at-law, i adwokat J.J. Lemonnier)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie całkowitej nieważności decyzji Komisji C(2021) 3489 final z dnia 20 maja 2021 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG w sprawie COMP/AT.40324 – Europejskie obligacje rządowe (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim dotyczy strony skarżącej; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania i innymi kosztami związanymi z niniejszą sprawą poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnionego interesu Komisji w wydaniu zaskarżonej decyzji, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ostatnie zdanie rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (1).

Zarzut drugi dotyczący naruszenia a) prawa strony skarżącej do obrony; b) art. 27 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003 lub c) art. 10 ust. 2 i art. 11 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 (2).

—

Strona skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji Komisja, w celu uzasadnienia swojego uzasadnionego interes w stwierdzeniu naruszeni, oparła się na wynikających z niego skutkach prawnych odstraszających; nie był to jednak zarzut przedstawiony stronie skarżącej, co do którego miała ona możliwość skutecznie przedstawić swoje uwagi.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest niewłaściwie uzasadniona lub jest nieproporcjonalny. Strona skarżąca podnosi, że:

—	w przypadku istnienia uzasadnionego interesu (co strona skarżąca kwestionuje) w stwierdzeniu wobec skarżącej naruszenia, Komisja nie uzasadniła w wystarczający sposób skorzystania ze swoich uprawnień dyskrecjonalnych w celu dokonania takiego stwierdzenia;

—

skorzystanie przez Komisję ze swoich uprawnień dyskrecjonalnych naruszyło zasadę proporcjonalności, ponieważ zaskarżona decyzja nie była konieczna dla osiągnięcia celu polegającego na skutecznym stosowaniu prawa konkurencji, a niekorzystne dla strony skarżącej skutki stwierdzenia naruszenia są nieproporcjonalne do tego celu.

W razie uwzględnienia któregokolwiek z zarzutów od pierwszego do trzeciego lub wszystkich tych zarzutów strona skarżąca twierdzi, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w całości. W razie potrzeby strona skarżąca podnosi jednak kolejny zarzut:

Zarzut czwarty dotyczący tego, że art. 3 zaskarżonej decyzji jest niezgodny z prawem, ponieważ Komisja:

—	przekroczyła swoje uprawnienia, nakazując zaprzestanie naruszenia i zakazując jego wznowienia, w sytuacji, gdy naruszenie ustało;

—	odwróciła ciężar dowodu z naruszeniem zasady domniemania niewinności, korzystając z przysługujących jej uprawnień, ponieważ nie mogła być pewna, że naruszenie ustało;

—	popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych, stwierdzając, że naruszenie – zakresie dotyczącym strony skarżącej lub w całości – nie ustało; lub

—	działała w sposób nieproporcjonalny, ponieważ nie było ani potrzebne, ani właściwe, aby Komisja wykonała swoje uprawnienia w celu zapobieżenia naruszeniu przez stronę skarżącą prawa konkurencji.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 traktatu (Dz.U. 2004, L 123, s. 18).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/28

Skarga wniesiona w dniu 2 sierpnia 2021 r. – Quantic Dream / EUIPO – Quentia (Q)

(Sprawa T-458/21)

(2021/C 382/40)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Quantic Dream (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Grolée)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Quentia GmbH (Gersthofen, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „Q” – zgłoszenie nr 18 069 734

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2021 r. w sprawie R 2070/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie sprzeciwu nr B 3 092 566 od zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 18 069 734 Q z dnia 21 maja 2019 r.;

—	obciążenie EUIPO lub Quentia GmbH kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniach przed EUIPO i Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 71 ust. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 7 TFUE;

—	Naruszenia art. 58a Statutu Trybunału Sprawiedliwości;

—	Naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/29

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2021 r. – Calrose Rice / EUIPO – Ricegrowers (Sunwhite)

(Sprawa T-459/21)

(2021/C 382/41)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Calrose Rice (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat H. Raychev)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ricegrowers Ltd (Leeton, Nowa Południowa Walia, Australia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „Sunwhite” – zgłoszenie nr 18 115 808

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 czerwca 2021 r. w sprawie R 2465/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i zwrócenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 18 115 808 SUNWHITE EUIPO w celu dokonania jego rejestracji;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta w niniejszej sprawie własnymi kosztami oraz kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą, jak również kosztami postępowania przed Czwartą Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Izba błędnie założyła, że skarżący przyznał w uzasadnieniu, iż porównywane towary z klasy 30 są identyczne;

—	Izba błędnie ustaliła, że porównywane oznaczenia dzielą swoje elementy;

—	Izba błędnie ograniczyła swoje wnioski dotyczące porównania oznaczeń na ich słownych elementach, bądź też skupiła się wyłącznie na nich;

—	Izba niewystarczająco uwzględniła różnice na płaszczyźnie wizualnej między oznaczeniami, wypowiadając się w tej kwestii bardzo ogólnie bez szczegółowego uzasadnienia.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/30

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – Ionfarma / EUIPO – LG Electronics (AION)

(Sprawa T-465/21)

(2021/C 382/42)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ionfarma, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat S. Correa Rodríguez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: LG Electronics, Inc. (Seul, Korea Południowa)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „AION” – zgłoszenie nr 17 892 367

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 maja 2021 r. w sprawie R 2223/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i odmowę rejestracji unijnego znaku towarowego AION nr 17 892 367 w odniesieniu do wszystkich towarów;

—	obciążenie EUIPO oraz LG Electronics, jeżeli przystąpi do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/31

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – Baumberger / EUIPO – Nube (Lío)

(Sprawa T-466/21)

(2021/C 382/43)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dino Baumberger (Wesel, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Fusbahn i D. Dawirs)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Nube, SL (Ibiza, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Lío w kolorach żółtym i czarnym – zgłoszenie nr 14 194 872

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2021 r. w sprawie R 1221/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz w konsekwencji decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 28 kwietnia 2020 r. (decyzja o unieważnieniu prawa do znaku nr 000025762 C);

—	oddalenie wniosku o unieważnienia prawa do znaku i utrzymanie w mocy rejestracji znaku towarowego nr 14 194 872.

—	obciążenie EUIPO i Nube SL kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/31

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – DBM Videovertrieb / EUIPO – Nube (Lío)

(Sprawa T-467/21)

(2021/C 382/44)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: DBM Videovertrieb GmbH (Wesel, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Fusbahn i D. Dawirs)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Nube, SL (Ibiza, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Lío w kolorach żółtym i czarnym – zgłoszenie nr 17 225 939

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2021 r. w sprawie R 1220/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz w konsekwencji decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 28 kwietnia 2020 r. (decyzja o unieważnieniu prawa do znaku nr 000025781 C);

—	oddalenie wniosku o unieważnienia prawa do znaku i utrzymanie w mocy rejestracji znaku towarowego nr 17 225 939.

—	obciążenie EUIPO i Nube SL kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/32

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – RTE / ACER

(Sprawa T-472/21)

(2021/C 382/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: RTE Réseau de transport de l’électricité (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokat M. Lewitt, B. Byrne, Solicitor, i adwokat D. Vasbeck)

Strona pozwana: Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji A-001–2021 (wersja skonsolidowana) wydanej w dniu 28 maja 2021 r. przez komisję odwoławczą pozwanej w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej (zwanej dalej „decyzją”), utrzymującej w mocy decyzję pozwanej 30/2020 z dnia 30 listopada 2020 r.;

—	uwzględnienie żądań skarżącej zawartych w odwołaniu wniesionym przez nią do komisji odwoławczej pozwanej oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że decyzja jest obarczona naruszeniem prawa, ponieważ utrzymując w mocy decyzję pozwanej 30/2020 z dnia 30 listopada 2020 r., komisja odwoławcza pozwanej niezgodnie z prawem rozszerzyła zakres stosowania art. 16 ust. 13 rozporządzenia w sprawie energii elektrycznej (1) a także art. 74 rozporządzenia CACM (2) i naruszyła podstawową zasadę przyznania ustanowioną w art. 5 ust. 2 TUE.

Zarzut drugi dotyczy tego, że decyzja jest obarczona naruszeniem prawa, ponieważ komisja odwoławcza pozwanej dokonała błędnej wykładni właściwych ram prawnych i niewłaściwie zastosowała parametry wymagane dla przyjęcia wspólnej metodologii podziału kosztów redysponowania i zakupów przeciwnych dla regionu wyznaczenia zdolności przesyłowych Core.

3.	Zarzut trzeci dotyczy tego, że decyzja narusza zasadę dobrej administracji i obowiązek uzasadnienia oraz nie spełnia obowiązków prawnych spoczywających na komisji odwoławczej pozwanej jako na instancji odwoławczej.

Zarzut czwarty dotyczy tego, ze decyzja jest obarczona naruszeniem prawa, ponieważ komisja odwoławcza pozwanej dokonała błędnej wykładni i zastosowania art. 3 rozporządzenia (3), jak również postanowień i zasad prawa Unii dotyczących języków, w jakich pozwana jest zobowiązana wydawać swoje decyzje, w szczególności art. 342 TFUE, art. 3 ust. 3 TUE, art. 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 44 ust. 1 rozporządzenia w sprawie ACER (4), zasady pewności prawa i prawa do obrony.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/943 z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie rynku wewnętrznego energii elektrycznej (Dz.U 2019, L 158, s. 54).

(2) Rozporządzenie Komisji (UE) 2015/1222 z dnia 24 lipca 2015 r. ustanawiające wytyczne dotyczące alokacji zdolności przesyłowych i zarządzania ograniczeniami przesyłowymi (Dz.U. 2015, L 197, s. 24).

(3) Rozporządzenie Rady nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U 1958, P 17, s. 385), ostatnio zmienione przez rozporządzenie Rady 517/2013 z dnia 13 maja 2013 r. (Dz.U. 2013 L 158, s. 1).

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/942 z dnia 5 czerwca 2019 r. ustanawiające Agencję Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (Dz.U. 2019, L 158, s. 22).

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/33

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – Schenk Italia / EUIPO – Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella (AMICONE)

(Sprawa T-474/21)

(2021/C 382/46)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Schenk Italia SpA (Ora, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci D. Caneva i M. Lucchini)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella (San Pietro in Cariano, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy AMICONE – unijny znak towarowy nr 11 005 725

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 czerwca 2021 r. w sprawie R 2885/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

ustalenie i orzeczenie, że unijny znak towarowy AMICONE nr 11 005 725 nie stanowi przywołania ChNP „Amarone della Valpolicella” w rozumieniu art. 103 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 (1) i nie wchodzi w zakres żadnej z pozostałych podstaw nieważności, bezwzględnych lub względnych, podnoszonych przez Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella, w związku z czym jest ważny;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella i ewentualnie innych interwenientów.

Podniesione zarzuty

—	Błędne wskazanie istotnej części ChNP „Amarone della Valpolicella” dla celów zastosowania art. 103 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013;

—	Błędne zastosowanie art. 103 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 1308/2013 w kontekście oceny przywołania ChNP przez sporny znak towarowy;

—	Błędne zastosowanie art. 95 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Znak towarowy AMICONE nie wchodzi w zakres żadnej z pozostałych podstaw nieważności, bezwzględnych lub względnych, podnoszonych przez Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. 2013, L 347, s. 671)

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/34

Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2021 r. – Glaxo Group / EUIPO – Cipla Europe (Kształt inhalatora)

(Sprawa T-477/21)

(2021/C 382/47)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Glaxo Group Ltd (Brentford, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i F. Verhoestraete)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Cipla Europe NV (Antwerpia, Polska)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt inhalatora) –unijny znak towarowy nr 2 179 562

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 maja 2021 r. w sprawie R 1835/2016-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami skarżącego poniesionymi przed Pierwszą Izbą Odwoławczą Urzędu.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) 40/94;

—	Naruszenie art. 52 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) 207/2009.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/35

Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2021 r. – Les Éditions P. Amaury / EUIPO – Golden Balls (BALLON D’OR)

(Sprawa T-478/21)

(2021/C 382/48)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Les Éditions P. Amaury (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i M. Laborde)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Golden Balls Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy BALLON D’OR – unijny znak towarowy nr 4 226 148

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 czerwca 2021 r. w sprawie R 1073/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	częściowe stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Czwartą Izbą Odwoławczą EUIPO.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009.

20.9.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 382/35

Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2021 r. – TenneT TSO i TenneT TSO / ACER

(Sprawa T-482/21)

(2021/C 382/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TenneT TSO GmbH (Bayreuth, Niemcy), TenneT TSO (Arnhem, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci D. Uwer, J. Meinzenbach, P. Rieger, R. Klein i S. Westphal)

Strona pozwana: Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie całkowitej nieważności decyzji komisji odwoławczej ACER A-001–2021 (wersja skonsolidowana) z dnia 28 maja 2021 r. utrzymującej w mocy decyzję ACER 30/2020 z dnia 30 listopada 2020 r. w sprawie wniosku OSP w regionie wyznaczania zdolności przesyłowych Core dotyczącego metody podziału kosztów redysponowania i zakupów przeciwnych;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy niezgodności z prawem zakresu stosowania potwierdzonej metodologii podziału kosztów redysponowania i zakupów przeciwnych. Zgodnie z tym zakresem stosowania co do zasady „wszystkie” elementy sieci o poziomie kilowoltów 220 i wyższym kwalifikują się do podziału kosztów zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci” stosownie do art. 16 ust. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/943 z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie rynku wewnętrznego energii elektrycznej (zwanego dalej „rozporządzeniem w sprawie energii elektrycznej”). Jest to niezgodne z prawem. Zakres stosowania metodologii podziału kosztów powinien być zgodny z procesem wyznaczania zdolności przesyłowych, zgodnie z którym jedynie w przypadku elementów sieci o wartości PTDF wynoszącej co najmniej 5 % istnieje techniczna możliwość ograniczenia obrotu transgranicznego, a zatem wprowadzenia wymogu stosowania mających znaczenie transgraniczne środków redysponowania i zakupów przeciwnych.

Należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ponieważ narusza ona w szczególności art. 16 ust. 13 rozporządzenia w sprawie energii elektrycznej i art. 74 ust. 2 i 4 rozporządzenia Komisji (UE) 2015/1222 z dnia 24 lipca 2015 r. ustanawiającego wytyczne dotyczące alokacji zdolności przesyłowych i zarządzania ograniczeniami przesyłowymi (zwanego dalej rozporządzeniem „CACM”). Komisja odwoławcza pomija okoliczność, że konieczna jest podstawa prawna, aby rozszerzyć podział kosztów zgodnie z zasadą zanieczyszczający płaci również na elementy sieci o wartości PTDF poniżej 5 %.

Taka podstawa prawna jednak nie istnieje. Co więcej, objęcie prawie wszystkich elementów sieci zakresem stosowania przedmiotowej metodologii narusza art. 74 rozporządzenia CACM, ponieważ powoduje niewłaściwe zachęty i jest niezgodne z ustawowymi obowiązkami i zobowiązaniami OSP.

Zarzut drugi dotyczy konieczności stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji za względu na to, że komisja odwoławcza niezgodnie z prawem potwierdziła, iż metoda śledzenia przepływu energii elektrycznej poprzez barwienie („Power Flow Colouring Method”, zwana dalej metodą „PFC”) jest metodą rozkładu przepływów mającą zastosowanie do przedmiotowej metodologii.

Metoda PFC jest sprzeczna z celem art. 6 ust. 13 rozporządzenia w sprawie energii elektrycznej polegającym na ustanowieniu zasady zanieczyszczający płaci. Metoda tanie jest oparta na rzeczywistych przepływach fizycznych, tylko raczej na raczej na wynikach rynku wirtualnego. Powszechnie wiadomo jednak, że fizyczne przepływy różnią się od wyników rynkowych. Zatem wynik metody PFC nie pozwala wiarygodnie wskazać rzeczywistego sprawcy odnośnych ograniczeń przesyłowych. W efekcie metoda PFC nie pozwala też na stworzenie odpowiednich zachęt do zarządzania ograniczeniami przesyłowymi, działań zaradczych i skutecznych inwestycji, wbrew art. 74 rozporządzenia CACM. Co więcej, komisja odwoławcza nie dokonała należytej oceny aspektów technicznych, co prowadzi do niezgodności metody PFC z prawem i do niewiarygodnych wniosków wyciągniętych na podstawie nie dokonała należytej oceny.

W odniesieniu do rozkładu przepływów komisja odwoławcza również niezgodnie z prawem potwierdziła pewne założenia, które powinny mieć zastosowania jedynie do procesu rozkładu przepływów na elementach sieci wysokiego napięcia prądu stałego (sieci HVDC). Założenia te są fizycznie nieuzasadnione, sprzeczne z art. 16 ust. 13 rozporządzenia w sprawie energii elektrycznej i powodują wzrost kosztów alokacji do elementów sieci HVDC. Ponadto założenia te powodują nierówne traktowanie elementów sieci HVDC w stosunku do elementów sieci prądu przemiennego (sieci AC). Komisja odwoławcza nie dokonała należytej oceny tych założeń dotyczących sieci HVDC i wyciągnęła niewiarygodne wnioski na podstawie niewystarczających dowodów.

Zarzut trzeci dotyczy konieczności stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji za względu na to, że niezgodnie z prawem potwierdza ona wspólny pułap przepływów kołowych ustalony przez ACER jako 10 % na podstawie estymacji kosztów. Jest to niezgodne z art. 16 ust. 13, ponieważ pułap ten nie jest oparty na rzeczywistych danych dotyczących poziomu przepływów kołowych, jaki istniałby, gdyby strukturalnych ograniczeń przesyłowych nie było. ACER nie jest właściwy do określenia pułapu jako 10 %. Pułap ten nie uwzględnia również art. 16 ust. 8 rozporządzenia w sprawie energii elektrycznej, zgodnie z którym operatorzy systemów przesyłowych mogą wykorzystać do 30 % na potrzeby przepływów wewnętrznych, marginesów niezawodności i przepływów kołowych. Ponadto dokonana przez komisję odwoławczą ocena jest oparta na błędach faktycznych i tworzy nieodpowiednie zachęty do inwestycji sieciowych, wbrew art. 74 rozporządzenia CACM. Co więcej, komisja odwoławcza naruszyła prawo, stwierdzając, że art. 16 ust. 13 rozporządzenia w sprawie energii elektrycznej wymaga pułapu przepływów kołowych jedynie dla obszaru rynkowego, nie zaś dla granic obszaru rynkowego.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 382

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 64 20 września 2021

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2021/C 382/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2021/C 382/02	Sprawa C-791/19: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 lipca 2021 r. – Komisja Europejska / Rzeczpospolita Polska (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego – System odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów – Państwo prawne – Niezawisłość sędziowska – Skuteczna ochrona prawna w dziedzinach objętych prawem Unii – Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi TUE – Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Uznawanie treści orzeczeń sądowych za przewinienia dyscyplinarne – Niezawisłe sądy dyscyplinarne ustanowione na mocy ustawy – Dochowanie rozsądnego terminu i poszanowanie prawa do obrony w postępowaniach dyscyplinarnych – Artykuł 267 TFUE – Ograniczenie uprawnienia i obowiązku sądów krajowych w zakresie zwrócenia się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)	2
2021/C 382/03	Sprawa C-911/19: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 lipca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État – Francja) – Fédération bancaire française (FBF) / Autorité de contrôle prudentiel et de résolution (ACPR) (Odesłanie prejudycjalne – Artykuły 263 i 267 TFUE – Akt Unii niewiążący prawnie – Kontrola sądowa – Wytyczne wydane przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) – Zasady nadzoru nad produktami i ustalenia zarządcze dla produktów bankowości detalicznej – Ważność – Kompetencja EUNB)	3
2021/C 382/04	Sprawa C-262/21 PPU: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 sierpnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus – Finlandia) – A / B [Odesłanie prejudycjalne – Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości – Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej – Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 – Zakres stosowania – Artykuł 2 pkt 11 – Pojęcie bezprawnego uprowadzenia albo zatrzymania dziecka – Konwencja haska z dnia 25 października 1980 r. – Wniosek o powrót małego dziecka, nad którym rodzice sprawują wspólną pieczę – Obywatele państw trzecich – Przekazanie dziecka i jego matki do państwa odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej na podstawie rozporządzenia (UE) nr 604/2013 (Dublin III)]	4
2021/C 382/05	Sprawa C-81/20: Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 22 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Bucureşti – Rumunia) – SC Mitliv Exim SRL / Agenţia Naţională de Administrare Fiscală, Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili [Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 53 § 2 i art. 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Podatek od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Prawa podstawowe – Zasada ne bis in idem – Kumulacja sankcji karnych i administracyjnych – Brak możliwości zastosowania – Akcesoryjne obowiązki podatkowe – Odsetki od kwoty zapłaconej przez podatnika w ramach postępowania karnego]	5
2021/C 382/06	Sprawa C-206/20: Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 22 czerwca 2021 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice Queen’s Bench Division (Administrative Court) – Zjednoczone Królestwo] – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego wobec VA [Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych – Europejski nakaz aresztowania – Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW – Artykuł 8 ust. 1 lit. c) – Europejski nakaz aresztowania wydany przez prokuraturę państwa członkowskiego w celu przeprowadzenia postępowania karnego na podstawie środka polegającego na pozbawieniu wolności wydanego przez ten sam organ – Brak kontroli sądowej przed przekazaniem osoby, której dotyczy wniosek – Konsekwencje – Skuteczna ochrona sądowa – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Artykuł 47]	5
2021/C 382/07	Sprawa C-636/20: Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lipca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Pécsi Törvényszék – Węgry) – Tolnatext Bt. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága [Odesłanie prejudycjalne – Unijny kodeks celny – Artykuł 22 ust. 6 – Artykuł 29 – Prawo do bycia wysłuchanym – Postępowania wszczynane z urzędu – Artykuł 53 § 2 i art. 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Brak wyjaśnienia przyczyn uzasadniających potrzebę udzielenia odpowiedzi na pytania prejudycjalne w celu rozstrzygnięcia sporu zawisłego w postępowaniu głównym – Oczywista niedopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym]	6
2021/C 382/08	Sprawa C-95/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 16 lutego 2021 r. – Deutsche Lufthansa AG / AirHelp Germany GmbH	6
2021/C 382/09	Sprawa C-142/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 5 marca 2021 r. – Deutsche Lufthansa AG / Airhelp Germany GmbH	7
2021/C 382/10	Sprawa C-173/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 22 marca 2021 r. – Deutsche Lufthansa AG / GE	7
2021/C 382/11	Sprawa C-302/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 4 de Castellón de la Plana (Hiszpania) w dniu 12 maja 2021 r. – Casilda / Banco Cetelem SA	7
2021/C 382/12	Sprawa C-312/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil nr 3 de Valencia (Hiszpania) w dniu 19 maja 2021 r. – Tráficos Manuel Ferrer S.L. i in. / Daimler AG	9
2021/C 382/13	Sprawa C-326/21 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (dziesiąta izba) wydanego w dniu 12 marca 2021 r. w sprawie T-50/20, PNB Banka / EBC, wniesione w dniu 25 maja 2021 r. przez PNB Banka AS	9
2021/C 382/14	Sprawa C-333/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil nr 17 de Madrid (Hiszpania) w dniu 27 maja 2021 r. – European Superleague Company, S.L. / Unión de Federaciones Europeas de Fútbol (UEFA) y Fédération internationale de football association (FIFA)	10
2021/C 382/15	Sprawa C-335/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia nr 10 bis de Sevilla (Hiszpania) w dniu 27 maja 2021 r. – Vicente / Delia	12
2021/C 382/16	Sprawa C-346/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação do Porto (Portugalia) w dniu 4 czerwca 2021 r. – ING Luxembourg SA / VX	13
2021/C 382/17	Sprawa C-368/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 14 czerwca 2021 r. – R.T. / Hauptzollamt Hamburg	13
2021/C 382/18	Sprawa C-372/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 17 czerwca 2021 r. – Freikirche der Siebenten-Tags-Adventisten in Deutschland KdöR	14
2021/C 382/19	Sprawa C-386/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d’appel de Mons (Belgia) w dniu 24 czerwca 2021 r. – Ryanair DAC / Happy Flights Srl, dawniej Happy Flights Sprl	14
2021/C 382/20	Sprawa C-388/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Erfurt (Niemcy) w dniu 23 czerwca 2021 r. – A / B	15
2021/C 382/21	Sprawa C-396/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht München I (Niemcy) w dniu 29 czerwca 2021 r. – KT, NS / FTI Touristik GmbH	16
2021/C 382/22	Sprawa C-398/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 28 czerwca 2021 r. – Conseil national des barreaux, Conférence des bâtonniers, Ordre des avocats du barreau de Paris / Premier ministre, Ministre de l’Economie, des Finances et de la Relance	16
2021/C 382/23	Sprawa C-413/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 21 kwietnia 2021 r. w sprawie T-322/19, El-Qaddafi / Rada, wniesione w dniu 6 lipca 2021 r. przez Radę Unii Europejskiej	17
2021/C 382/24	Sprawa C-441/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 19 maja 2021 r. w sprawie T-628/20, Ryanair / Komisja (Hiszpania; Covid-19), wniesione w dniu 16 lipca 2021 r. przez Ryaniar DAC	18
2021/C 382/25	Sprawa C-442/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 5 maja 2021 r. w sprawie T-561/18, Danske Fragtmænd / Komisja, wniesione w dniu 15 lipca 2021 r. przez by ITD, Brancheorganisation for den danske vejgodstransport A/S, Danske Fragtmænd A/S	19
2021/C 382/26	Sprawa C-444/21: Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2021 r. – Komisja Europejska / Irlandia	19
2021/C 382/27	Sprawa C-454/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 maja 2021 r. w sprawach połączonych T-516/18 i T-525/18, Wielkie Księstwo Luksemburga i in. / Komisja, wniesione w dniu 22 lipca 2021 r. przez Engie Global LNG Holding Sàrl, Engie Invest International SA, Engie SA.	21
2021/C 382/28	Sprawa C-478/21 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 19 maja 2021 r. w sprawie T-254/18, China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in. / Komisja, wniesione w dniu 2 sierpnia 2021 r. przez China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products, Cangzhou Qinghong Foundry Co. Ltd, Botou City Qinghong Foundry Co. Ltd, Lingshou County Boyuan Foundry Co. Ltd, Handan Qunshan Foundry Co. Ltd, Heping Cast Co. Ltd Yi County, Hong Guang Handan Cast Foundry Co. Ltd, Shanxi Yuansheng Casting and Forging Industrial Co. Ltd, Botou City Wangwu Town Tianlong Casting Factory, Tangxian Hongyue Machinery Accessory Foundry Co. Ltd	22
2021/C 382/29	Sprawa C-345/20: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 25 czerwca 2021 r. – Komisja Europejska / Republika Portugalska	23
2021/C 382/30	Sprawa C-629/20: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 17 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln – Niemcy) – Deutsche Lufthansa AG / LE	23
2021/C 382/31	Sprawa C-9/21: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 21 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln – Niemcy) – AX / Deutsche Lufthansa AG	23
2021/C 382/32	Sprawa C-37/21: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 29 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Hamburg – Niemcy) – flightright GmbH / Ryanair DAC	23
2021/C 382/33	Sprawa C-106/21: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 18 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln – Niemcy) – Deutsche Lufthansa AG / BC	24
2021/C 382/34	Sprawa C-182/21: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 24 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Düsseldorf – Niemcy) – Nokia Technologies Oy / Daimler AG, przy udziale: Continental Automotive GmbH i in.	24
	Sąd
2021/C 382/35	Sprawa T-866/19: Postanowienie Sądu z dnia 12 lipca 2021 r. – Ryanair i Laudamotion / Komisja [Skarga o stwierdzenie nieważności – Transport lotniczy – Rozporządzenie (WE) nr 1008/2008 – Zasady podziału ruchu lotniczego między portami lotniczymi Amsterdam-Schiphol i Amsterdam-Lelystad – Pierwszeństwo w przydziale czasu na start lub lądowanie dla portu lotniczego Lelystad – Akt regulacyjny wymagający przyjęcia środków wykonawczych – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność]	25
2021/C 382/36	Sprawa T-79/20: Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2021 r. – AI / ECDC [Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie – Służba publiczna – Personel ECDC – Mobbing – Artykuł 12a regulaminu pracowniczego – Naruszenie czci – Wniosek o udzielenie wsparcia – Artykuł 24 regulaminu pracowniczego – Oddalenie wniosku – Prawo do bycia wysłuchanym – Brak uprawdopodobnienia – Obowiązek dbałości – Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna]	25
2021/C 382/37	Sprawa T-455/20: Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2021 r. – Roxtec / EUIPO – Wallmax (Przedstawienie pomarańczowego kwadratu zawierającego siedem czarnych koncentrycznych kręgów) [Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający pomarańczowy kwadrat zawierający siedem czarnych koncentrycznych kręgów – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Oznaczenie tworzone wyłącznie przez kształt towaru niezbędny do uzyskania efektu technicznego – Artykuł 7 ust. 1 lit. e) ppkt ii) rozporządzenia WE nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt ii) rozporządzenia (UE) 2017/1001]]	26
2021/C 382/38	Sprawa T-230/21 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 12 lipca 2021 r. – Jalkh / Parlament [Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych – Prawo instytucjonalne – Członek Parlamentu Europejskiego – Przywileje i immunitety – Uchylenie immunitetu parlamentarnego – Wniosek o zawieszenie wykonania – Brak pilnego charakteru]	27
2021/C 382/39	Sprawa T-449/21: Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2021 r – Natixis / Komisja	27
2021/C 382/40	Sprawa T-458/21: Skarga wniesiona w dniu 2 sierpnia 2021 r. – Quantic Dream / EUIPO – Quentia (Q)	28
2021/C 382/41	Sprawa T-459/21: Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2021 r. – Calrose Rice / EUIPO – Ricegrowers (Sunwhite)	29
2021/C 382/42	Sprawa T-465/21: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – Ionfarma / EUIPO – LG Electronics (AION)	30
2021/C 382/43	Sprawa T-466/21: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – Baumberger / EUIPO – Nube (Lío)	31
2021/C 382/44	Sprawa T-467/21: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – DBM Videovertrieb / EUIPO – Nube (Lío)	31
2021/C 382/45	Sprawa T-472/21: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – RTE / ACER	32
2021/C 382/46	Sprawa T-474/21: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2021 r. – Schenk Italia / EUIPO – Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella (AMICONE)	33
2021/C 382/47	Sprawa T-477/21: Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2021 r. – Glaxo Group / EUIPO – Cipla Europe (Kształt inhalatora)	34
2021/C 382/48	Sprawa T-478/21: Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2021 r. – Les Éditions P. Amaury / EUIPO – Golden Balls (BALLON D’OR)	35
2021/C 382/49	Sprawa T-482/21: Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2021 r. – TenneT TSO i TenneT TSO / ACER	35
2021/C 382/50	Sprawa T-49/21: Postanowienie Sądu z dnia 13 lipca 2021 r. – PZ / Komisja	37