1)

Artykuł 1 ust. 2 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG, należy interpretować w ten sposób, że opłata, z której wpływy przeznaczone są w sposób ogólny na finansowanie przedsiębiorstwa publicznego posiadającego koncesję na zarządzanie siecią dróg krajowych i której struktura nie wskazuje w żaden sposób na zamiar zniechęcania do używania paliw wykorzystywanych najczęściej w transporcie drogowym, nie służy „szczególnym celom” w rozumieniu tego przepisu.

2)

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie temu, by organy krajowe mogły uzasadnić odmowę zwrotu opłaty pośredniej sprzecznej z dyrektywą 2008/118, przyjmując domniemanie przerzucenia tej opłaty na osoby trzecie, a tym samym bezpodstawnego wzbogacenia podatnika.

1.

Czy prawo Unii stoi na przeszkodzie temu, aby w ramach określania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu, dobru dziecka, z którym wnioskodawczyni była w ciąży w momencie złożenia tego wniosku, było na mocy przepisu prawa krajowego przyznawane samodzielne znaczenie?

2.

3.

Jeżeli prawo Unii nie stoi na przeszkodzie temu, aby w ramach określania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu, dobru nienarodzonego dziecka na mocy przepisu prawa krajowego przyznane było samodzielne znaczenie, to czy art. 16 ust. 1 rozporządzenia dublińskiego może mieć zastosowanie do relacji pomiędzy nienarodzonym dzieckiem, a przebywającym legalnie w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek, ojcem tego nienarodzonego dziecka?

1a)

Czy dany produkt, aby został zaklasyfikowany jako żywność specjalnego przeznaczenia medycznego, musi wykazywać w udowodniony sposób zdolność do osiągania deklarowanych rezultatów specyficznych dla choroby lub dolegliwości wyłącznie w ramach dietetycznego odżywiania wskazanego dla zdrowia ze względu na tą chorobę lub dolegliwość w odniesieniu do wymagań związanych z tą dolegliwością lub chorobą dotyczących przyjmowania środków spożywczych?

1b)

Czy w tym kontekście można uznać, że dietetyczne odżywianie ma miejsce tylko wtedy, gdy dana osoba zmienia sposób odżywiania się w taki sposób, że przyjmowane są inne lub dodatkowe składniki odżywcze, które organizm przyswaja przez trawienie?

1c)

Czy dla zaklasyfikowania jako żywność specjalnego przeznaczenia medycznego dodatkowo konieczne jest również, aby dolegliwość lub choroba, ze względu na którą produkt jest przeznaczony, wymagała dietetycznego odżywiania w ten sposób, aby pacjent przyjmował zawarte w produkcie składniki odżywcze, które nie mogą być przyjmowane w drodze normalnej diety?

1d)

Czy żywność specjalnego przeznaczenia medycznego powinna spełniać swoje działanie lecznicze jedynie poprzez to, że zawiera wszystkie lub niektóre z tych składników odżywczych, których nie można przyjmować w drodze normalnej diety, ale które są konieczne lub wymagane do utrzymania przez pacjenta funkcji życiowych?

2a)

Czy zaklasyfikowanie danego produktu jako suplementu żywnościowego wyklucza możliwość zaklasyfikowania tego produktu również jako żywności specjalnego przeznaczenia medycznego?

2b)

W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej: według jakich kryteriów należy ustalić, że określony suplement żywnościowy nie może być zaklasyfikowany jako żywność specjalnego przeznaczenia medycznego?

2c)

Czy „dietetyczne odżywianie” w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013 może wyczerpywać się również przez stosowanie „suplementów żywnościowych”, o których mowa w dyrektywie 2002/46/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych?

2d)

Czy dana żywność staje się żywnością specjalnego przeznaczenia medycznego już wtedy, gdy zawiera składniki odżywcze, które można również przyjmować w drodze spożywania suplementów żywnościowych lub innych środków spożywczych, których skład nie jest jednak przygotowany specjalnie ze względu na daną chorobę lub daną dolegliwość?

3)

Według jakich kryteriów należy odróżnić produkt leczniczy od żywności specjalnego przeznaczenia medycznego lub odgraniczyć je od siebie?

4)

Czy wymóg w art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013, zgodnie z którym składniki istotne dla zaklasyfikowania jako żywność specjalnego przeznaczenia medycznego muszą rozwijać swoje działanie w ramach dietetycznego odżywiania, które nie może zostać osiągnięte przez zmianę normalnej diety, należy interpretować w ten sposób, że pacjent, ze względu na którego chorobę lub dolegliwość jest wprowadzana do obrotu żywność specjalnego przeznaczenia medycznego, nie jest w stanie pokryć w sposób wystarczający własnych wymagań żywieniowych poprzez przyjmowanie ogólnie dostępnej żywności?

5a)

Czy sformułowanie „w przypadku których dietetyczne odżywianie nie może zostać osiągnięte jedynie przez zmianę normalnej diety” w art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013 jest względne, jeżeli należy uznać, że wymóg ten jest spełniony również wtedy, gdy przyjmowanie składników odżywczych wymagane ze względu na daną chorobę lub daną dolegliwość można osiągnąć poprzez ogólnie dostępną żywność (w szczególności suplementów żywnościowych) jedynie ze szczególnym trudem?

5b)

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, według jakich kryteriów należy ustalić, że trud związany z przyjmowaniem ogólnie dostępnej żywności spełnia wymóg polegający na tym, że „dietetyczne odżywianie nie może zostać osiągnięte jedynie przez zmianę normalnej diety”, określony w art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013? Czy spełnienie tej przesłanki można uznać już wtedy, gdyby pacjent był zobowiązany do spożywania oddzielnie kilku ogólnie dostępnych suplementów żywnościowych?

6a)

Co należy rozumieć pod pojęciem składnika odżywczego w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013?

6b)

Według jakich kryteriów należy ustalić, czy określony składnik produktu powinien zostać zaklasyfikowany jako składnik odżywczy w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013?

7a)

Czy zawarty w art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013 wymóg „stosowan[ia] pod nadzorem lekarza” jest spełniony już wtedy, gdy produkt ten jest sprzedawany w aptece bez konieczności wystawienia wcześniejszej recepty lekarskiej?

7b)

Według jakich kryteriów należy ustalić, czy w odniesieniu do określonego produktu jest spełniony wymóg stosowania pod nadzorem lekarza w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013?

7c)

Jaka jest konsekwencja ewentualnej okoliczności, że rzeczony wymóg stosowania pod nadzorem lekarza w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 609/2013 nie jest spełniony w konkretnym przypadku lub nawet ogólnie?

8a)

Czy należy uznać, że chodzi o żywność specjalnego przeznaczenia medycznego tylko wtedy, gdy NIE może ona być stosowana pod nadzorem lekarza?

8b)

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, według jakich kryteriów należy ustalić, czy żywność może być stosowana również bez nadzoru lekarza?

1)

Czy warunkowe pozwolenia wydane przez Komisję na podstawie pozytywnej opinii EMA, dotyczące szczepionek znajdujących się obecnie na rynku, można uznać za nadal ważne zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 507/2006 (1) w świetle faktu, że w kilku państwach członkowskich [np. we Włoszech – zatwierdzenie przez AIFA (Agenzia Italiana del Farmaco – włoską agencję leków) protokołu leczenia z użyciem przeciwciał monoklonalnych lub przeciwwirusowych] zostały zatwierdzone alternatywne metody leczenia COVID SARS 2, które są skuteczne i zdaniem strony powodowej mniej niebezpieczne dla zdrowia i to również w świetle art. 3 i 35 karty nicejskiej?

2)

Czy w przypadku pracowników służby zdrowia, względem których prawo państwa członkowskiego nałożyło obowiązek szczepienia, szczepionki zatwierdzone przez Komisję w formie warunkowej na mocy i do celów rozporządzenia nr 507/2006 mogą być stosowane do celów obowiązkowych szczepień, nawet jeśli wspomniani pracownicy byli już zakażeni i w związku z tym uzyskali już naturalną odporność, a więc mogą wystąpić o zastosowanie względem nich odstępstwa od obowiązku?

3)

Czy w przypadku pracowników służby zdrowia, względem których prawo państwa członkowskiego nałożyło obowiązek szczepienia, szczepionki zatwierdzone przez Komisję warunkowo na mocy i do celów rozporządzenia nr 507/2006 mogą być stosowane do celów obowiązkowych szczepień bez zastosowania jakiejkolwiek procedury ostrożnościowej, czy też ze względu na warunkowość pozwolenia pracownicy ci mogą sprzeciwić się zaszczepieniu, przynajmniej dopóki właściwy organ służby zdrowia konkretnie i z uzasadnioną pewnością nie wykluczy, po pierwsze, że nie ma przeciwwskazań w tym sensie, po drugie zaś, że wynikające z tego korzyści przewyższają te pochodzące z innych dostępnych obecnie leków? Czy w takim wypadku właściwe organy służby zdrowia muszą postępować zgodnie z art. 41 karty nicejskiej?

4)

Czy w przypadku szczepionki zatwierdzonej przez Komisję w formie warunkowej jakiekolwiek niepoddanie się jej przez personel medyczny służby zdrowia, względem którego prawo państwa nakłada obowiązek szczepienia, może automatycznie prowadzić do zawieszenia w miejscu pracy bez wynagrodzenia, czy też należy przewidzieć stopniowalność sankcji zgodnie z podstawową zasadą proporcjonalności?

5)

Czy w przypadku gdy prawo krajowe dopuszcza formy „dépeçage”, weryfikacja możliwości wykorzystania pracownika w alternatywnej formie musi nastąpić z poszanowaniem zasady kontradyktoryjności na podstawie i dla celów art. 41 karty nicejskiej, z wynikającym z tego prawem do odszkodowania, w przypadku gdyby weryfikacji takiej nie przeprowadzono?

6)

Czy w świetle rozporządzenia nr 953/21 (2), które zakazuje wszelkiej dyskryminacji między osobami, które przyjęły szczepionkę, a osobami, które nie chciały lub nie mogły jej przyjąć z powodów medycznych, zgodne z prawem jest uregulowanie prawa krajowego, takie jak wynikające z art. 4 ust. 11 decreto-legge nr 44/2021, który zezwala pracownikom służby zdrowia zwolnionym z obowiązku szczepienia na wykonywanie swoich czynności w kontakcie z pacjentem, aczkolwiek przestrzegając środków bezpieczeństwa nałożonych przez obowiązujące prawo, podczas gdy pracownik służby zdrowia, który podobnie jak strona powodowa – jako naturalnie odporny w następstwie zakażenia – nie chce poddać się szczepieniu bez wnikliwych badań lekarskich, zostaje automatycznie zawieszony we wszelkich czynnościach zawodowych bez prawa do wynagrodzenia?

7)

Czy uregulowanie państwa członkowskiego, które zobowiązuje wszystkich pracowników służby zdrowia do szczepionki przeciwko Covid – warunkowo zatwierdzonej przez Komisję – nawet jeśli pochodzą z innego państwa członkowskiego i przebywają we Włoszech w celu wykonywania prawa do swobodnego świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości, jest zgodne z rozporządzeniem UE 2021/953 oraz z zawartymi w nim zasadami proporcjonalności i niedyskryminacji?

1.

Czy należy przyjąć, mając na względzie art. 70 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (1) z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny w związku z art. 75 ust. 5 akapit pierwszy i art. 75 ust. 6 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/891 (2) z dnia 13 marca 2017 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw, uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do kar, które mają być stosowane w tych sektorach, a także zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011, że dla oceny spełnienia przesłanki określonej w art. 70 ust. 3 lit. d) wspomnianego kodeksu – by „kupujący i sprzedający nie [byli] ze sobą powiązani” w związku ze stosowaniem wartości transakcyjnej produktów dla celów celnych w ramach konkretnej deklaracji celnej dotyczącej importu warzyw – istotne są:

Na wypadek gdyby wskazane okoliczności były istotne, czy umożliwiają one określenie przedsiębiorców będących importerem i eksporterem, odpowiednio, importerem i kupującym na pierwszym poziomie handlowym w Unii Europejskiej, jako „prawnie uznanych wspólników w działalności gospodarczej”, odpowiednio, podmioty powiązane w rozumieniu art. 127 ust. 1 lit. b) i art. 142 ust. 4 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (3) z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny?

Jeśli wskazane okoliczności są istotne, lecz nie są wystarczające do stwierdzenia, że przedsiębiorcy są podmiotami powiązanymi, to czy dla celów kontroli, o której mowa w art. 75 ust. 6 rozporządzenia delegowanego 2017/891, powstaje obowiązek dokonania oceny, czy relacje między przedsiębiorcami nie wywarły wpływu przy określeniu wyższej ceny produktu w ramach konkretnego importu, aby zapobiec uchyleniu się od zapłaty cła i utracie dochodów podatkowych w budżecie Unii Europejskiej, mając na względzie również dalszą sprzedaż ze stratą na pierwszym poziomie handlowym w Unii Europejskiej?

2.

Czy z art. 47 akapit pierwszy i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej interpretowanych w związku z określonym w art. 44 ust. 1 rozporządzenia 952/2013 prawem do wniesienia skargi przez importera oraz obowiązkiem uzasadnienia przez organy celne decyzji określonej w art. 29 w związku z art. 22 ust. 7 wspomnianego kodeksu, a także okoliczności w sprawie – mając na względzie, że w postępowaniu dotyczącym zaskarżenia w trybie sądowym wydanej decyzji sąd pierwszej instancji z urzędu ma obowiązek zbadać zgodność z prawem tej decyzji i, na niewskazanych w skardze podstawach, gromadzić nowe dowody i z urzędu wyznaczyć biegłego – wynika, że:

3.

Czy z art. 75 ust. 5 akapit czwarty rozporządzenia delegowanego 2017/891 – zgodnie z którym „importer udostępnia […] wszystkie dokumenty konieczne do przeprowadzenia odpowiednich kontroli celnych w odniesieniu do sprzedaży i zbytu każdego produktu z danej partii”, w kontekście wykładni dokonanej w pkt 1 sentencji wyroku Trybunału z dnia 11 marca 2020 r., BV, С-160/18, EU:C:2020:190, w związku z wykazaniem deklarowanej wartości transakcyjnej, o której mowa w art. 70 ust. 1 unijnego kodeksu celnego – w okolicznościach niniejszej sprawy wynika, że przepis ten:

4.

Czy z art. 75 ust. 5 i 6 rozporządzenia delegowanego 2017/891 i z wykładni dokonanej w wyroku z dnia 16 czerwca 2016 r., EURO 2004. Hungary, С-291/15, EU:C:2016:455, w okolicznościach w postępowaniu głównym, wynika, że wartość celna przy imporcie warzyw z państw trzecich nie może być określona według deklarowanej wartości transakcyjnej, gdy:

—

Uznanie odwołania za dopuszczalne i zasadne;

—

Uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

Rozstrzygnięcie sprawy zgodnie z żądaniami skarżących w pierwszej instancji, w tym obciążenia strony pozwanej kosztami postępowania, lub ewentualnie

—

Przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

—

Naruszenie prawa do obrony i obowiązku uzasadnienia;

—

Błędna ocena faktów i przeinaczenie dowodów, co doprowadziło do naruszenia prawa przez Sąd przy ocenie stanu faktycznego;

—

Naruszenie prawa przy w interpretacji mających zastosowanie przepisów prawa.

1)

Czy dla wystąpienia nieuniknionych i nadzwyczajnych okoliczności w miejscu docelowym w rozumieniu art. 12 ust. 2 zdanie pierwsze dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniającej rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającej dyrektywę Rady 90/314/EWG (1) (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie imprez turystycznych”) jest wystarczające, że docelowy obszar imprezy został zaklasyfikowany jako obszar ryzyka przez krajowy specjalny organ utworzony w celu ochrony przed chorobami zakaźnymi, a warunki zaklasyfikowania jako obszar ryzyka nie były jednocześnie spełnione w miejscu zamieszkania?

2)

Czy podróżny musi mieć możliwość dokonania prognozy w momencie odstąpienia od imprezy turystycznej w rozumieniu art. 12 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy w sprawie imprez turystycznych, że w miejscu docelowym lub w jego bezpośrednim sąsiedztwie w dniu wyjazdu lub w terminie imprezy będzie występowało odziaływanie w znaczącym stopniu?

3)

Czy odstąpienie musi nastąpić bezpośrednio przed imprezą, czy też oświadczenie o odstąpieniu może zostać złożone w każdym momencie między rezerwacją imprezy i rozpoczęciem imprezy, jeżeli w momencie odstąpienia nie miał miejsca brak jakichkolwiek poszlak wskazujących na możliwość wystąpienia nadzwyczajnej okoliczności?

1)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE należy interpretować w ten sposób, że środki prawne niezbędne do skutecznej ochrony sądowej nie zostały zapewnione obywatelom ze względu na naruszenie niezależności sądu, gdy w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej dopuszczalne jest delegowanie sędziów na nieograniczony okres za ich zgodą do sądu wyższej instancji na podstawie decyzji organu zarządzającego władzy sądowniczej, który jest niezależny od pozostałych organów państwowych, jeśli przewidziano warunki przyjęcia decyzji o zakończeniu delegowania, a także ochronę sądową przed tą ostatnią decyzją, lecz bez możliwości zakończenia jej obowiązywania, gdy postępowanie jest zawisłe – i według jakich kryteriów należy ocenić konkretnie, że dopuszczalne jest delegowanie bez terminu?

2)

Czy odpowiedź na pytanie pierwsze byłaby odmienna, jeśli obiektywne warunki wydania decyzji o zakończeniu delegowania przewidziano w ustawie i podlegają one kontroli sądowej, lecz nie przewidziano takich warunków podlegających kontroli sądowej przy wydaniu decyzji dotyczących wyboru sędziego, który zostanie delegowany?

3)

Na wypadek udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi, że w podobnych warunkach delegowanie sędziów jest dopuszczalne, jeśli przestrzega się obiektywnych reguł, czy przy ocenie kwestii, w jakim zakresie krajowy reżim prawny narusza wymóg istnienia wystarczających niezbędnych środków skutecznej ochrony prawnej, o którym mowa w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, należy wziąć pod uwagę nie tylko określone w ustawie kryteria, lecz również sposób ich stosowania przez właściwe krajowe organy administracji i organy sądowe?

4)

Czy decyzję Komisji 2006/929/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia mechanizmu współpracy i weryfikacji postępów Bułgarii w realizacji określonych założeń w zakresie reformy systemu sądownictwa oraz walki z korupcją i przestępczością zorganizowaną należy interpretować w ten sposób, że zmienia ona odpowiedź na poprzedzające trzy pytania, jeśli ustalono istnienie krajowej praktyki w zakresie delegowania, która była uregulowana w sposób podobny do aktualnie obowiązujących uregulowań, i było to powodem przedstawienia uwag w ramach mechanizmu współpracy oraz przeprowadzenia weryfikacji określonej w przytoczonej decyzji?

5)

Jeśli zostanie ustalone, że przewidziane krajowe reguły dotyczące delegowania sędziów ewentualnie naruszają obowiązek zapewnienia środków niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony sądowej, zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, czy to ostatnie postanowienie traktatu należy interpretować w ten sposób, że wyłącza ono stosowanie wiążących wskazówek skierowanych do krajowego sądu przez sąd wyższej instancji, w którego składzie zasiadał delegowany sędzia, i na jakich warunkach? W szczególności, czy wadą dotknięte są wskazówki, które nie dotyczą istoty sporu sądowego, lecz zawierają wskazania dotyczące tego, jakie czynności procesowe należy podjąć?

1)

Czy osoby fizyczne i prawne – uczestniczące we wprowadzaniu do obrotu substancji sklasyfikowanych w taki sposób, że udział ten stanowi czyn zabroniony, podlegający karze na podstawie art. 2 ust. 1 zdanie prowadzające i lit. d) decyzji ramowej 2004/757 (1) – należy uznać za „podmioty gospodarcze” w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia nr 273/2004 (2)?

Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca:

2)

1)

Czy § 38a ust. 1 Gesetz über den Aufenthalt, die Erwerbstätigkeit und die Integration von Ausländern im Bundesgebiet (Aufenthaltsgesetz) [ustawy o pobycie, działalności zarobkowej i integracji cudzoziemców na terytorium federalnym (ustawy o pobycie), zwanej dalej „AufenthG)”], który zgodnie z prawem krajowym wykłada się w ten sposób, że rezydent długoterminowy, który zmienia państwo pobytu, musi posiadać status rezydenta długoterminowego w pierwszym państwie członkowskim również w momencie odnowienia dokumentu pobytowego, jest zgodny z przepisami art. 14 i nast. dyrektywy 2003/109/WE (1), zwanej dalej „dyrektywą 2003/109”, które stanowią jedynie, że rezydent długoterminowy ma prawo do zamieszkiwania na terytorium państw członkowskich innych niż państwo, które przyznało mu status rezydenta długoterminowego, na okres przekraczający trzy miesiące, jeżeli spełnione są warunki określone w rozdziale III tej dyrektywy?

2)

Czy zgodnie z przepisami art. 14 i nast. dyrektywy 2003/109 organ do spraw cudzoziemców rozpoznający wniosek o odnowienie dokumentu pobytowego na podstawie § 38a ust. 1 AufenthG, jeżeli spełnione są pozostałe warunki odnowienia z ograniczonym okresem ważności i cudzoziemiec w szczególności posiada stałe i regularne dochody, jest uprawniony do ustalenia ze skutkiem w postaci utraty przez cudzoziemca prawa do pobytu, że cudzoziemiec ten w międzyczasie, a więc po przeprowadzeniu się do drugiego państwa członkowskiego, utracił status prawny rezydenta długoterminowego w pierwszym państwie członkowskim zgodnie z art. 9 ust. 4 pkt 2 dyrektywy 2003/109? Czy stan istotny dla rozstrzygnięcia określa się na moment ostatniej decyzji organu, ewentualnie ostatniego orzeczenia sądu?

3)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytania pierwsze i drugie:

Czy na rezydencie długoterminowym spoczywa ciężar dowodu co do tego, że przysługujące mu prawo do pobytu rezydenta długoterminowego w pierwszym państwie członkowskim nie wygasło?

W przypadku odpowiedzi przeczącej: czy sąd lub organ krajowy są uprawnione do badania, czy wygasł wydany rezydentowi długoterminowemu dokument pobytowy z nieograniczonym okresem ważności, czy też byłoby to sprzeczne z wynikającą z prawa Unii zasadą wzajemnego uznawania decyzji organów?

4)

Czy obywatelce państwa trzeciego posiadającej dokument pobytowy dla rezydentów długoterminowych z nieograniczonym okresem ważności, która wjechała do Niemiec z Włoch i która ma stałe i regularne dochody, można zarzucić, że nie przedstawiła dowodu potwierdzającego posiadanie odpowiednich warunków mieszkaniowych, chociaż Niemcy nie skorzystały z upoważnienia zawartego w art. 15 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2003/109, a skierowanie tej obywatelki państwa trzeciego do mieszkania socjalnego było konieczne tylko dlatego, że dopóki nie posiada ona żadnego dokumentu pobytowego zgodnie z § 38a AufenthG, to nie jest jej wypłacany zasiłek na dziecko?

1)

Czy hiszpańskie przepisy krajowe ustanawiające podatek od węgla wykorzystywanego do wytwarzania energii elektrycznej są zgodne z art. 14 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2003/96/WE (1), jeżeli – pomimo wskazania, że ich celem jest ochrona środowiska – cel ten nie znajduje odzwierciedlenia w strukturze podatku, a dochody z niego są przeznaczone na finansowanie kosztów systemu elektroenergetycznego?

2)

Czy można uznać, że cel związany z ochroną środowiska znajduje konkretny wyraz w strukturze podatku poprzez fakt, iż stawki podatku są ustalane w odniesieniu do wartości opałowej węgla wykorzystywanego do wytwarzania energii elektrycznej?

3)

Czy cel związany z ochroną środowiska zostaje osiągnięty przez sam fakt, że podatki są nakładane na niektóre produkty energetyczne pochodzące z nieodnawialnych źródeł energii oraz że wykorzystanie tych produktów energetycznych, które są uważane za mniej szkodliwe dla środowiska, nie podlega opodatkowaniu?

1)

Czy art. 30 ust. 2 w związku z art. 30 ust. 1 lit. a) Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (zwanej dalej „umową”) należy interpretować w ten sposób, że osoby wskazane w drugim z tych postanowień są objęte podmiotowym zakresem stosowania art. 31 ust. 1 tej umowy, jeśli bez przerwy były one równocześnie zarówno obywatelami tego samego państwa członkowskiego, jak i podlegały ustawodawstwu Zjednoczonego Królestwa przez cały okres przejściowy, lub należy interpretować w ten sposób, że osoby określone w art. 30 ust. 1 lit. a) tej umowy są objęte podmiotowym zakresem stosowania art. 31 ust. 1 wyłącznie, gdy wykonują pracę najemną na terytorium Zjednoczonego Królestwa w chwili zakończenia okresu przejściowego lub po tym okresie?

2)

Czy art. 30 ust. 2 w związku z art. 30 ust. 1 lit. c) umowy należy interpretować w ten sposób, że osoby wskazane w tym drugim postanowieniu są objęte podmiotowym zakresem stosowania art. 31 ust. 1 tej umowy, jeśli osoby te w charakterze obywateli Unii bez przerwy przez cały okres przejściowy przebywały wyłącznie na terytorium Zjednoczonego Królestwa, podczas gdy równocześnie z powyższym przez cały ten okres przejściowy do chwili jego upływu podlegały ustawodawstwu tego samego państwa członkowskiego, lub należy interpretować w ten sposób, że osoby określone w art. 30 ust. 1 lit. c) tej umowy nie są objęte podmiotowym zakresem stosowania art. 31 ust. 1, gdy przestały przebywać na terytorium Zjednoczonego Królestwa po upływie okresu przejściowego?

3)

Na wypadek gdyby wykładnia art. 30 ust. 2 w związku z art. 30 ust. 1 lit. a) i c) umowy prowadziła do wniosku dotyczącego niemożności stosowania tych postanowień do okoliczności faktycznych w postępowaniu głównym ze względu na przerwę w pobycie na terytorium Zjednoczonego Królestwa obywatela Unii po upływie okresu przejściowego, czy z wykładni art. 30 ust. 4 w związku z art. 30 ust. 3 tej umowy wynika, że osoby przebywające lub pracujące w państwie przyjmującym lub w państwie miejsca zatrudnienia nie są już objęte zakresem stosowania art. 31 ust. 1, jeśli ich stosunki prawne jako osób zatrudnionych (pracowników) zostały zakończone i w wyniku tego utraciły one prawo pobytu i opuściły terytorium państwa miejsca zatrudnienia, odpowiednio państwa przyjmującego, po upływie okresu przejściowego, lub postanowienia te należy interpretować w ten sposób, że ograniczenie określone w art. 30 ust. 4 dotyczy prawa pobytu lub prawa do pracy wykonanych po upływie okresu przejściowego – przy czym bez znaczenia jest, kiedy następnie prawa te wygasły, jeśli istniały po upływie tego okresu przejściowego?

1)

Czy działalność komisji śledczej powołanej przez parlament państwa członkowskiego w ramach wykonywania przysługującego mu prawa do kontroli władzy wykonawczej wchodzi, niezależnie od przedmiotu dochodzenia, w zakres stosowania prawa Unii w rozumieniu art. 16 ust. 2 zdanie pierwsze TFUE, wobec czego do przetwarzania danych osobowych przez parlamentarną komisję śledczą państwa członkowskiego ma zastosowanie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych; RODO) (1)?

2)

Czy działalność komisji śledczej powołanej przez parlament państwa członkowskiego w ramach wykonywania przysługującego mu prawa do kontroli władzy wykonawczej, której przedmiotem dochodzenia są działania policyjnego organu ochrony państwa, a więc działania związane z ochroną bezpieczeństwa narodowego w rozumieniu motywu 16 RODO, jest objęta odstępstwem określonym w art. 2 ust. 2 lit. a) RODO?

3)

Jeżeli – tak jak w niniejszej sprawie – państwo członkowskie ustanowiło tylko jeden organ nadzorczy, o którym mowa w art. 51 ust. 1 RODO, czy jego właściwość w zakresie skarg, o których mowa w art. 77 ust. 1 w związku z art. 55 ust. 1 RODO, wynika już bezpośrednio z RODO?

—

Stwierdzenie, że Republika Czeska, nie dokonując prawidłowej transpozycji art. 3 ust. 1 lit. g) i h), art. 6 lit. b), art. 7 ust. 3, art. 21 ust. 6, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 2 lit. c), f) i części lit. e), art. 45 ust. 3, art. 50 ust. 1 w związku z pkt 1 lit. d) i e) załącznika VII oraz art. 51 ust. 1 dyrektywy 2005/36/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE (2), uchybiła zobowiązaniom wynikającym dla niej z tych przepisów dyrektywy;

—

obciążenie Republiki Czeskiej kosztami postępowania.

—

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 1 grudnia 2021 r. w sprawie T-230/21, Jalkh/Parlament;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego P9_TA(2021)0092 z dnia 25 marca 2021 r. w przedmiocie wniosku o uchylenie immunitetu skarżącego [2020/2110 (IMM)];

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania.

—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

stwierdzenie zasadności i uwzględnienie odwołania złożonego do Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO w dniu 20 października 2021 r. w sprawie R 544/2020-1, dotyczącego zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 18 144 809;

—

częściowe stwierdzenie nieważności decyzji nr L 110 z dnia 8 listopada 2019 r. zawierającej uzasadnienie odmowy rejestracji unijnego znaku towarowego nr 18 144 809, a tym samym uwzględnienie zgłoszenia rejestracji w całości i ochrony znaku towarowego jako oznaczenia odróżniającego dla towarów i usług skarżącej na terytorium Unii Europejskiej w odniesieniu do zgłoszonych klas klasyfikacji;

—

częściowe stwierdzenie nieważności decyzji nr L 13 z dnia 20 stycznia 2020 r. zawierającej uzasadnienie odmowy rejestracji unijnego znaku towarowego nr 18 144 809, a tym samym uwzględnienie zgłoszenia rejestracji w całości i ochrony znaku towarowego jako oznaczenia odróżniającego dla towarów i usług skarżącej na terytorium Unii Europejskiej w odniesieniu do zgłoszonych klas klasyfikacji;

—

nakazanie pozwanej administracji Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej objęcia ochroną znaku towarowego „polis loutron” dla wszystkich zgłoszonych klas i dla wszystkich zgłoszonych towarów i usług;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

—

uwzględnienie skargi;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

nakazanie EUIPO i spółce LULU’S FASHION LOUNGE LLC pokrycia własnych kosztów oraz, łącznie, kosztów poniesionych przez Uga Bensoussana, w tym kosztów poniesionych w postępowaniu przed EUIPO.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

uwzględnienie skargi w postaci, w jakiej została sformułowana i uzasadniona;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i w konsekwencji, uwzględnienie wniosku o unieważnienie unijnego znaku towarowego nr 10 864 511.

—

Naruszenie przepisów art. 60 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

uwzględnienie skargi w postaci, w jakiej została sformułowana i uzasadniona;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i w konsekwencji, uwzględnienie wniosku o unieważnienie unijnego znaku towarowego nr 18 100 664.

—

Naruszenie przepisów art. 60 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

uwzględnienie skargi w postaci, w jakiej została sformułowana i uzasadniona;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i w konsekwencji, uwzględnienie wniosku o unieważnienie unijnego znaku towarowego nr 18 064 805.

—

Naruszenie przepisów art. 60 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

uznanie skargi za zasadną;

—

stwierdzenie nieważności obu zaskarżonych decyzji, z wyjątkiem jej części drugiej, w której pozwany uwzględnił zarzuty skarżącego dotyczące wieku emerytalnego;

—

stwierdzenie, że wysokość emerytury skarżącego powinna zostać obliczona na podstawie średniej wszystkich wynagrodzeń skarżącego otrzymanych przez wnioskodawcę w okresie od 24 czerwca 2010 r. do 31 marca 2021 r. (reguła proporcjonalności);

—

stwierdzenie, że przy obliczaniu wysokości emerytury skarżącego należy uwzględnić również okres pracy w instytucji od 27 lipca 2004 r. do 1 lipca 2009 r.;

—

na wypadek, gdyby Sąd nie uwzględnił żądań sformułowanych w pkt 2, 3 i 4 powyżej, zobowiązanie pozwanego do naprawienia szkody poniesionej przez skarżącego w kwocie określonej zgodnie z formułą, o której mowa w paragrafie 74 skargi lub w innej kwocie, którą Sąd uzna za słuszną i sprawiedliwą; oraz

—

w każdym wypadku obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym w zaskarżonych decyzjach ustalono z góry pewne szczegółowe zasady obliczania wysokości uprawnień emerytalnych skarżącego, w związku z czym skarga jest dopuszczalna.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym w zaskarżonych decyzjach dokonano błędnej interpretacji orzecznictwa Trybunału dotyczącego dopuszczalności.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym decyzja, o wydanie której wniósł skarżący, nie ma negatywnych skutków dla pozwanego, nawet w przypadku przyszłych zmian statusu zawodowego skarżącego.

4.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym okres służby pełnionej przez skarżącego w latach 2004–2009 powinien zostać uznany za okres służby pełnionej w instytucji.

5.

Zarzut piąty, zgodnie z którym ponowne ustalenie wieku emerytalnego powinno prowadzić do wskazania wieku 63 lat, bez uszczerbku dla możliwości odwołania się od przyszłej decyzji pozwanego.

6.

Zarzut szósty, zgodnie z którym należy zastosować regułę proporcjonalności.

7.

Zarzut siódmy, w ramach którego skarżący domaga się ewentualnego częściowego niestosowania art. 77 ust. 2 regulaminu pracowniczego, w związku z użyciem w nim słów „ostatniego” i „ostatniej”, w celu naprawienia naruszeń zasad równości i proporcjonalności.

8.

Zarzut ósmy, w ramach którego skarżący domaga odszkodowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji 2021/2020 w części, w której wyłącza ona z finansowania Unii Europejskiej wydatki w łącznej wysokości 178 320 110,85 EUR poniesione przez akredytowaną agencję płatniczą w Rumunii i zadeklarowane w ramach EFRG i EFRROW, które stanowią ryczałtowe korekty finansowe (5 % i 2 %) zastosowane ze względu na naruszenie prawa Unii w odniesieniu do płatności obszarowych na lata składania wniosków 2017 i 2018 (lata budżetowe 2018 i 2019) (1);

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nieodpowiedniego wykonania przez Komisję uprawnienia do wyłączenia pewnych kwot z finansowania Unii na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 1306/2013 (2).

Komisja w niewłaściwy sposób przeprowadziła procedurę rozliczania zgodności w odniesieniu do lat składania wniosków 2017 i 2018:

Komisja popełniła błąd, uznając, że wystąpiła nieprawidłowość dotycząca kontroli administracyjnych obejmujących płatności z tytułu zazieleniania, mająca wpływ na fundusze. Nawet przy założeniu, że taka nieprawidłowość wystąpiła, zachowanie instytucji Unii – w szczególności wyjątkowo niejasne sformułowanie ustaleń i zbieżność w czasie dochodzeń z 2017 r. i 2018 r. – uniemożliwiło przedstawienie odpowiednich obliczeń skutków z zachowaniem terminu przewidzianego w art. 34 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia nr 908/2014 (3). W tym kontekście Komisja odmówiła, bez uzasadnienia i z naruszeniem art. 34 ust. 6 tego rozporządzenia, przeanalizowania danych i obliczeń przedstawionych przez władze rumuńskie we wniosku o polubowne załatwienie sprawy w odniesieniu do dochodzenia z 2018 r. (wniosek z dnia 5 lutego 2020 r.). W żadnym wypadku Komisja nie powinna była zastosować korekt ryczałtowych w wysokości 5 %.

Zachowanie instytucji Unii w ramach dochodzenia z 2018 r. w odniesieniu do nieprawidłowości dotyczących aktualizacji LPIS (4)– jakości i prawidłowej identyfikacji działek referencyjnych w LPIS-GIS (5), w szczególności fakt, że w jej ostatecznym stanowisku dotyczącym dochodzenia z 2017 r. wyjaśniono istotne aspekty (stanowisko przekazane w dniu 20 grudnia 2019 r.), uniemożliwiło ustalenie zakresu tych nieprawidłowości i przedstawienie odpowiednich obliczeń skutków z zachowaniem terminu przewidzianego w art. 34 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia nr 908/2014. W tym kontekście Komisja odmówiła, bez uzasadnienia i z naruszeniem art. 34 ust. 6 tego rozporządzenia, przeanalizowania danych i obliczeń przedstawionych przez władze rumuńskie we wniosku o polubowne załatwienie sprawy w odniesieniu do dochodzenia z 2018 r. (wniosek z dnia 5 lutego 2020 r.).

Zachowanie instytucji Unii w ramach dochodzenia z 2018 r. w odniesieniu do nieprawidłowości dotyczącej maksymalnej powierzchni kwalifikującej się do objęcia pomocą obszarową finansowaną przez EFRROW, które polegało na narzuceniu własnej metody obliczania, nie może zastąpić analizy danych i obliczeń przedstawionych przez władze rumuńskie w dniu 10 czerwca 2019 r. Ponadto zachowanie to uniemożliwiło władzom rumuńskim zidentyfikowanie w terminie przewidzianym w art. 34 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia nr 908/2014 koniecznych dostosowań danych i obliczeń. W tym kontekście Komisja odmówiła, bez uzasadnienia i z naruszeniem art. 34 ust. 6 tego rozporządzenia, przeanalizowania danych i obliczeń przedstawionych przez władze rumuńskie we wniosku o polubowne załatwienie sprawy w odniesieniu do dochodzenia z 2018 r. (wniosek z dnia 5 lutego 2020 r.).

Komisja niesłusznie uznała, że wystąpiła nieprawidłowość dotycząca przeprowadzenia wystarczającej liczby kontroli na miejscu w ramach systemu płatności z tytułu zazieleniania, odwołując się błędnie do danych i statystyk kontrolnych przekazanych na podstawie art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 809/2014 (6). Nawet przy założeniu, że taka nieprawidłowość wystąpiła, Komisja nie powinna była zastosować korekt ryczałtowych w wysokości 5 %.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

Rumunia uważa, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z zasadą proporcjonalności, ponieważ zastosowanie korekt ryczałtowych w wysokości 5 % w odniesieniu do płatności z tytułu EFRG i w wysokości 2 % w odniesieniu do płatności z EFFROW w odniesieniu do lat składania wniosków 2017 i 2018 (lata budżetowe 2018 i 2019) doprowadziło do zawyżenia straty finansowej Unii wynikającej ze stwierdzonych nieprawidłowości, ponieważ stawki wynoszące 5 % i 2 % nie uwzględniły charakteru i wagi naruszenia ani jego skutków finansowych dla budżetu Unii.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ponieważ nie uzasadniła w sposób wymagany prawem z jednej strony istnienia nieprawidłowości oraz odrzucenia argumentów i obliczeń przedstawionych przez władze rumuńskie, a z drugiej strony braku zastosowania art. 34 ust. 6 rozporządzenia nr 908/2014 w odniesieniu do specyfiki procedury rozliczania zgodności, która dotyczyła lat składania wniosków 2017 i 2018.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—

tytułem ewentualnym stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części dotyczącej klas 35 i 39 wskazanych w zgłoszeniu do rejestracji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej;

—

brak określenia bezpośredniego związku między oznaczeniem FRESH a niedopuszczalnością jego rejestracji dla towarów i usług z klas 35 i 39.

—

zmiana zaskarżonej decyzji o odrzucenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku w całości;

—

nakazanie EUIPO i interwenientowi zapłaty własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez stronę skarżącą, w tym kosztów związanych z postępowaniem przed EUIPO.

—

Naruszenie art. 95 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—

Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (1);

—

Naruszenie art. 8 ust. 4 i art. 60 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 16 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 lit. d) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625.

—

stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, decyzji ECHA SME D (2021)8531-DC z dnia 25 listopada 2021 r., w której ECHA uznała, że skarżącej nie można uznać za MŚP i że nie kwalifikuje się ona do skorzystania z opłat ulgowych dla średniego przedsiębiorstwa, o co ubiegała się w chwili składania wniosku;

—

obciążenie ECHA wszystkimi kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że ECHA naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, ponieważ dokonała błędnej wykładni przepisów prawnych mających zastosowanie do oceny wielkości małych i średnich przedsiębiorstw (zwanych dalej „MŚP”), zawartych w rozporządzeniu REACH (1), w zaleceniu 2003/361 (2) i w rozporządzeniu nr 340/2008 (3).

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, ponieważ zaskarżona decyzja opiera się na błędnej interpretacji istnienia okoliczności faktycznych, od których uzależnione jest zakwalifikowanie przedsiębiorstwa jako MŚP, mimo że ECHA posiadała wszystkie informacje niezbędne do oceny wielkości skarżącej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i zasady dobrej administracji, ponieważ pomimo szczegółowych i udokumentowanych uwag przedstawionych przez skarżącą w celu określenia rozmiarów przedsiębiorstwa ECHA w ogóle nie uwzględniła przedstawionych argumentów.

—

stwierdzenie nieważności dwóch decyzji z dnia 8 grudnia 2021 r. o odrzuceniu ofert złożonych przez utworzone na potrzeby przetargu joint venture, którego członkiem była spółka Siemens, SAS, w odniesieniu do części 1 i 2 zamówienia;

—

stwierdzenie nieważności dwóch decyzji: o udzieleniu części 1 zamówienia spółce Santerne Alsace i o udzieleniu części 2 zamówienia spółce Detection Electronique Française (DEF);

posiłkowo o:

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego obowiązkiem zapłaty kwoty 1 967 994 EUR na rzecz spółki Siemens SAS tytułem odszkodowania za szkody wynikające z utraty możliwości uzyskania części 1 i 2 spornego zamówienia;

w każdym wypadku o:

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy niezgodności z prawem odrzucenia ofert złożonych przez spółkę Siemens SAS w odniesieniu do części 1 i 2 zamówienia. Skarżąca podnosi w tym względzie, po pierwsze, że przy ocenie ofert przez Parlament Europejski dopuszczono się oczywistego błędu w ocenie, a po drugie, że w wyniku przekazania przez Parlament spółce Siemens SAS wadliwego narzędzia do przeprowadzania symulacji, odgrywającego decydującą rolę przy opracowywaniu ofert, naruszono zasadę przejrzystości.

2.

Zarzut drugi dotyczy powstania po stronie Parlamentu odpowiedzialności pozaumownej. Skarżąca domaga się zrekompensowania szkody wynikającej z utraty możliwości uzyskania części 1 i 2 zamówienia.

—

stwierdzenie nieważności decyzji C(2021) 8946 final z dnia 3 grudnia 2021 r. w sprawie odmowy ujawnienia planu odbudowy i zwiększania odporności Hiszpanii; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że pozwana błędnie zastosowała art. 4 ust. 1 lit. a) tiret czwarte rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1), naruszając interes publiczny w odniesieniu do polityki finansowej i ekonomicznej. Skarżąca podnosi ponadto, że w zaskarżonej decyzji nie przedstawiono prawidłowo okoliczności faktycznych dotyczących hipotetycznego zagrożenia dla stabilności gospodarczej Królestwa Hiszpanii wynikającego z ujawnienia skarżącej planu odbudowy i zwiększania odporności tego państwa członkowskiego.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że pozwana błędnie zastosowała art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, uznając, iż publiczne ujawnienie objętych wnioskiem dokumentów naruszyłoby prywatność oraz integralność osób fizycznych wymienionych w tych dokumentach.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że pozwana błędnie zastosowała art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, uznając, iż publiczne ujawnienie objętych wnioskiem dokumentów poważnie naruszyłoby trwający proces podejmowania decyzji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że pozwana błędnie zastosowała art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, uznając, iż nie wykazano istnienia nadrzędnego interesu publicznego w ujawnieniu objętych wnioskiem dokumentów, który przeważałby nad potrzebą ochrony trwającego procesu podejmowania decyzji.

—

tytułem głównym

—

posiłkowo

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postepowania.