7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/3

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1892/2004 ustaliło na 460 000 ton dodatkową dostępną ilość bananów, które mogą być przywiezione do nowych Państw Członkowskich w roku 2005, odpowiednio 381 800 ton przez importerów tradycyjnych oraz 78 200 ton przez importerów nietradycyjnych.

(2)

Zgodnie z art. 5 i 6 wspomnianego rozporządzenia należy ustalić niezbędne współczynniki dostosowawcze w celu umożliwienia kompetentnym władzom krajowym ustalenie indywidualnych ilości referencyjnych dla importerów tradycyjnych oraz indywidualnych alokacji dla importerów nietradycyjnych na rok 2005.

(3)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez władze krajowe łączne indywidualne ilości referencyjne importerów tradycyjnych wynoszą 579 810,262 ton, a łączne wnioskowane alokacje indywidualne dla importerów nietradycyjnych wynoszą 365 777,714 ton.

(4)

Wobec powyższego należy określić, w zależności od dodatkowej ilości oraz informacji Państw Członkowskich, współczynniki dostosowawcze wspomniane powyżej. W celu umożliwienia importerom złożenia wniosków o pozwolenie w stosownym terminie niniejsze rozporządzenie musi wejść w życie niezwłocznie,

a)

współczynnik dostosowawczy, który należy zastosować do indywidualnej ilości referencyjnej dla każdego importera tradycyjnego, określony w art. 5 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia, wynosi 0,65849;

b)

współczynnik dostosowawczy, który należy zastosować do indywidualnej wnioskowanej alokacji dla każdego importera nietradycyjnego, określony w art. 6 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia, wynosi 0,21379.

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/4

(1)

Z uwagi na przystąpienie do Wspólnoty Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (zwanych dalej „nowymi Państwami Członkowskimi”, należy dostosować rozporządzenie Komisji (WE) nr 2298/2001 (1) i ustalić niektóre wpisy w językach nowych Państw Członkowskich.

(2)

Należy w związku z tym zmienić rozporządzenie (WE) nr 2298/2001,

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/6

(1)

W świetle reformy sektora nasion wprowadzonej rozporządzeniem Rady (WE) nr 1782/2003 (2) wymagane informacje, które muszą być przekazywane Komisji przez Państwa Członkowskie zgodnie z art. 9 rozporządzenia (EWG) nr 2358/71, wymagają przeglądu i uproszczenia. Ponadto rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3083/73 z dnia 14 listopada 1973 r. w sprawie przekazywania informacji niezbędnych do wykonania rozporządzenia (EWG) nr 2358/71 w sprawie wspólnej organizacji rynku nasion (3) było wielokrotnie zmieniane. Dla jasności, konieczne jest zastąpienie tego rozporządzenia nowym tekstem. Rozporządzenie (EWG) nr 3083/73 należy w związku z tym uchylić.

(2)

Uwzględniając zmienioną sytuację na rynku hybrydy kukurydzy i sorgo przeznaczonych do siewu, nie ma już potrzeby stałego monitoringu modelu wymiany handlowej z państwami trzecimi. Hybryda kukurydzy i sorgo przeznaczone do siewu nie powinny dłużej podlegać systemowi pozwoleń na przywóz zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2358/71. Dlatego właściwe jest uchylenie rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1117/79 z dnia 6 czerwca 1979 r. określającego produkty w sektorze nasion, które należy objąć systemem pozwoleń na przywóz (4) oraz nieprzekazywanie dłużej odpowiednich danych.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Nasion nie wydał opinii w czasie ustalonym przez jego przewodniczącego,

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/8

(1)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 422/2004 rozporządzenie (WE) nr 40/94 zostało zmienione między innymi w kwestii organizacji i procedur izb odwoławczych, określonych w jego art. 130 i 131.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 422/2004 wprowadziło w szczególności nowe stanowisko przewodniczącego izb odwoławczych, ustanowiło poszerzoną izbę odwoławczą i ustaliło, że, pod pewnymi warunkami, decyzje izb odwoławczych mogą być podejmowane przez jednego członka. W związku z tym konieczne jest szczegółowe określenie uprawnień przewodniczącego izb odwoławczych, składu i uprawnień organów izb odwoławczych, przydzielania spraw izbom odwoławczym, jak również składu poszerzonej izby oraz spraw, w których decyzje podejmowane są przez jednego członka.

(3)

Praktyka działania izb odwoławczych uwidoczniła konieczność dokonania pewnych zmian w organizacji i procedurach izb odwoławczych, takich jak rola kancelarii i niektóre aspekty proceduralne. Centralizacja wydziału kancelaryjnego oraz zmiany jego kompetencji, jak również ustalenie przepisów dotyczących wymiany memoriałów pomiędzy stronami mają na celu zapewnienie większej skuteczności przy rozpatrywaniu spraw przez izby odwoławcze. By nie zakłócać postępowań toczących się już w chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, należy przewidzieć okres przejściowy dla wymiany przedłożeń pomiędzy stronami.

(4)

Środki określone w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu (Committee on Fees, Implementation Rules and the Procedure of the Boards of Appeal of the Office for Harmonization in the Internal Market (trade mark and designs)),

1)

artykuł 1 zastępuje się następującym tekstem:

„Artykuł 1

Prezydium izb odwoławczych

1.   Organ wymieniony w art. 130 i 131 rozporządzenia stanowi Prezydium izb odwoławczych (zwane dalej Prezydium).

2.   W skład Prezydium wchodzą: przewodniczący izb odwoławczych w randze przewodniczącego, przewodniczący poszczególnych izb i członkowie izb, wybierani na każdy rok kalendarzowy przez wszystkich członków izb, którzy nie piastują stanowiska przewodniczącego izb ani przewodniczących poszczególnych izb. Liczba wybranych w ten sposób członków wynosi jedną czwartą liczby członków izb, którzy nie są przewodniczącymi izb ani przewodniczącymi poszczególnych izb, zaokrągloną w górę.

3.   W przypadku niemożności wykonywania przez przewodniczącego izb odwoławczych swojej funkcji lub nieobsadzenia jego stanowiska, Prezydium przewodniczy:

4.   Prezydium może ważnie obradować jedynie przy obecności co najmniej dwóch trzecich jego członków, w tym przewodniczącego Prezydium i dwóch przewodniczących izb. Decyzje Prezydium podejmowane są większością głosów; w przypadku równego podziału głosów głos przewodniczącego jest decydujący.

5.   Przed rozpoczęciem każdego roku kalendarzowego i bez uszczerbku dla przepisów art. 1 ust. 2 Prezydium sporządza obiektywne kryteria przydzielania spraw poszczególnym izbom na dany rok kalendarzowy oraz wyznacza członków i ich zastępców dla każdej z tych izb na dany rok kalendarzowy. Każdy członek izby odwoławczej może zostać przydzielony do kilku izb odwoławczych jako członek lub zastępca. Środki te mogą ewentualnie ulec zmianie podczas danego roku kalendarzowego. Decyzje podejmowane przez Prezydium na mocy niniejszego ustępu są publikowane w Dzienniku Urzędowym Urzędu.

6.   Prezydium jest również organem właściwym do:

7.   Przewodniczący izb odwoławczych konsultuje się z Prezydium w sprawie określenia potrzeb dotyczących wydatków izb, które przekazuje prezesowi Urzędu w celu sporządzenia preliminarza wydatków oraz, jeżeli uzna to za stosowne, w każdej innej sprawie dotyczącej zarządzania izbami odwoławczymi.”;

2)

wprowadza się następujące artykuły od 1a do 1d:

„Artykuł 1a

Wielka Izba

1.   Poszerzona izba, ustanowiona na mocy art. 130 ust. 3 rozporządzenia, stanowi Wielką Izbę.

2.   W skład Wielkiej Izby wchodzi dziewięciu członków, w tym przewodniczący izb odwoławczych w randze przewodniczącego, przewodniczący poszczególnych izb, sprawozdawca wyznaczony przed przekazaniem, w razie potrzeby, do Wielkiej Izby oraz członkowie wylosowani w drodze rotacji z zamówionej listy zawierającej nazwiska wszystkich członków izb odwoławczych innych niż przewodniczący izb i przewodniczący poszczególnych izb.

Prezydium sporządza listę, o której mowa w pierwszym akapicie, a także ustala zasady pozwalające na wybór członków z tej listy na podstawie obiektywnych kryteriów. Powyższa lista oraz te zasady publikowane są w Dzienniku Urzędowym Urzędu. Jeżeli przed przekazaniem do Wielkiej Izby nie został wyznaczony sprawozdawca, przewodniczący Wielkiej Izby wyznacza sprawozdawcę spośród członków Wielkiej Izby.

3.   W przypadku niemożności wykonywania przez przewodniczącego izb odwoławczych swojej funkcji, nieobsadzenia jego stanowiska lub wykluczenia albo wyłączenia na mocy art. 132 rozporządzenia, Wielkiej Izbie przewodniczy:

4.   W przypadku niemożności wykonywania swojej funkcji przez innego członka Wielkiej Izby lub wykluczenia albo wyłączenia na mocy art. 132 rozporządzenia, zastępowany on jest przez osobę zajmującą najwyższą pozycję na liście, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

5.   Wielka Izba może rozpatrywać sprawy, a procedury ustne przed nią mogą odbywać się jedynie w obecności co najmniej siedmiu jej członków, w tym jej przewodniczącego i sprawozdawcy.

Jeżeli Wielka Izba rozpatruje sprawy w obecności jedynie ośmiu członków, członek o najkrótszym stażu pracy w izbach odwoławczych nie uczestniczy w głosowaniu, chyba że tym członkiem jest przewodniczący lub sprawozdawca. W takim przypadku w głosowaniu nie bierze udziału ten członek Izby, którego staż pracy jest najdłuższy po stażu pracy przewodniczącego lub sprawozdawcy.

Artykuł 1b

Przekazanie do Wielkiej Izby

1.   Izba przekazuje Wielkiej Izbie przydzieloną jej sprawę, jeżeli zmuszona jest odstąpić od interpretacji stosownych przepisów prawnych, przyjętej we wcześniejszej decyzji Wielkiej Izby.

2.   Izba może przekazać przydzieloną jej sprawę Wielkiej Izbie, jeżeli uzna, że jest to uzasadnione trudnością prawną lub wagą sprawy, bądź też szczególnymi okolicznościami, na przykład jeżeli izby odwoławcze wydały rozbieżne decyzje w kwestii prawnej podniesionej w danej sprawie.

3.   Na wniosek przewodniczącego izb odwoławczych postawiony z jego własnej inicjatywy lub na żądanie jednego z członków Prezydium, Prezydium może przekazać do Wielkiej Izby sprawę przydzieloną jednej z izb, jeżeli uzna, że jest to uzasadnione trudnością prawną lub wagą sprawy, bądź też szczególnymi okolicznościami, na przykład jeżeli izby odwoławcze wydały rozbieżne decyzje w kwestii prawnej podniesionej w danej sprawie.

4.   Wielka Izba bezzwłocznie odsyła sprawę do izby, której została ona pierwotnie przydzielona, jeżeli uzna, że warunki pierwotnego przekazania nie zostały spełnione.

5.   Wszelkie decyzje dotyczące przekazywania spraw do Wielkiej Izby są uzasadniane i strony są o nich powiadamiane.

Artykuł 1c

Decyzje podejmowane przez jednego członka

1.   Prezydium sporządza przykładową listę rodzajów spraw, które, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, izby mogą przekazywać do decyzji jednemu członkowi, takie jak decyzje zamykające postępowanie wskutek porozumienia między stronami oraz decyzje dotyczące kosztów lub dopuszczalności odwołania.

Prezydium może również sporządzić listę rodzajów spraw, których przekazywanie do decyzji jednego członka jest wykluczone.

2.   Podejmowanie decyzji o przekazaniu jednemu członkowi jakiejkolwiek sprawy należącej do rodzajów spraw określonych przez Prezydium zgodnie z ust. 1 może zostać zlecone przez izbę jej przewodniczącemu.

3.   O decyzji o przekazaniu danej sprawy do decyzji jednemu członkowi powiadamia się strony.

Członek, któremu przekazano rozpatrzenie danej sprawy, odsyła ją do izby, jeżeli stwierdzi, że warunki przekazania nie są już spełniane.

Artykuł 1d

Przekazanie sprawy w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości

1.   Jeżeli zgodnie z art. 63 ust. 6 rozporządzenia środki niezbędne dla wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości, unieważniającego w całości lub w części decyzję izby odwoławczej lub Wielkiej Izby, obejmują ponowne rozpatrzenie przez izby odwoławcze sprawy, która była przedmiotem tej decyzji, Prezydium decyduje, czy sprawa ma być przekazana do izby, która podjęła tę decyzję, do innej izby czy do Wielkiej Izby.

2.   Jeżeli sprawa przekazana jest do innej izby, w jej skład nie wchodzi żaden z członków uczestniczących w podjęciu zakwestionowanej decyzji. Tego ostatniego przepisu nie stosuje się w przypadku, gdy sprawa zostaje przekazana do Wielkiej Izby.”;

3)

z art. 4 usuwa się ust. 3, a ustęp 4 staje się ustępem 3;

4)

artykuł 5 zastępuje się następującym tekstem:

„Artykuł 5

Kancelaria

1.   Przy izbach odwoławczych ustanawia się kancelarię, zobowiązaną w szczególności, pod kierownictwem przewodniczącego izb odwoławczych, do odbierania, wysyłania, przechowywania i zgłaszania wszelkich dokumentów dotyczących postępowania toczącego się przed izbami odwoławczymi oraz do kompletowania związanych z nim akt.

2.   Pracą kancelarii kieruje sekretarz. Przewodniczący izb wyznacza pracownika kancelarii odpowiedzialnego za pełnienie funkcji sekretarza w przypadku nieobecności lub niemożności wykonywania funkcji przez tego ostatniego lub w przypadku nieobsadzenia jego stanowiska.

3.   Sekretarz dba w szczególności o przestrzeganie terminów i innych warunków formalnych dotyczących przedstawiania odwołania i wskazania podstaw odwołania.

Jeżeli stwierdzona zostanie nieprawidłowość mogąca pociągnąć za sobą niedopuszczalność odwołania, sekretarz przesyła bezzwłocznie przewodniczącemu właściwej izby odwoławczej opinię uzasadniającą.

4.   Protokoły z postępowania ustnego i dowodowego są sporządzane przez sekretarza lub, jeżeli przewodniczący izb odwoławczych wyrazi zgodę, przez któregokolwiek z pracowników izb odwoławczych, wyznaczonego przez przewodniczącego danej izby.

5.   Przewodniczący izb odwoławczych może powierzyć sekretarzowi zadanie przydzielania spraw konkretnym izbom odwoławczym zgodnie z kryteriami przydzielania spraw ustalonymi przez Prezydium.

Przewodniczący może, za zgodą Prezydium, powierzyć kancelarii inne zadania związane z prowadzeniem postępowania przed izbami odwoławczymi.”;

5)

artykuł 8 zastępuje się następującym tekstem:

„Artykuł 8

Tryb postępowania

1.   Jeżeli sekretarz kieruje do przewodniczącego izby odwoławczej opinię w kwestii dopuszczalności odwołania zgodnie z art. 5 ust. 3 akapit drugi, przewodniczący danej izby może albo zawiesić postępowanie i prosić izbę podjęcie decyzji w kwestii dopuszczalności odwołania, albo odłożyć wydanie orzeczenia w kwestii odwołania do chwili podjęcia decyzji kończącej postępowanie przed izbą odwoławczą.

2.   W postępowaniach inter partes i bez uszczerbku dla przepisów art. 61 ust. 2 rozporządzenia, wskazanie podstaw odwołania oraz odpowiedź na nie mogą zostać uzupełnione repliką odwołującej się strony, złożoną w terminie dwóch miesięcy od zawiadomienia jej o odpowiedzi, oraz odparciem zarzutów przez stronę pozwaną, złożonym w terminie dwóch miesięcy od powiadomienia jej o replice.

3.   W postępowaniach inter partes strona pozwana może w swojej odpowiedzi domagać się unieważnienia lub zmiany zaskarżonej decyzji w kwestii nie podniesionej w odwołaniu. Takie wnioski stają się bezprzedmiotowe w przypadku odstąpienia powoda od powództwa.”

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/12

(1)

W celu uproszczenia zarządzania kontyngentami przywozowymi i umożliwienia ich obsługi drogą elektroniczną należy ustanowić w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1432/94 z dnia 22 czerwca 1994 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania w sektorze wieprzowiny uzgodnień dotyczących przywozu przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 774/94 otwierającym i ustalającym zarządzanie niektórymi wspólnotowymi kontyngentami taryfowymi na wieprzowinę i inne produkty rolne (3) oraz w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1458/2003 z dnia 18 sierpnia 2003 r. otwierającym i ustalającym zarządzanie kontyngentem taryfowym w sektorze wieprzowiny (4), odniesienie w postaci numeru porządkowego odpowiadającego każdemu kontyngentowi.

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 1432/94 i (WE) nr 1458/2003.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wieprzowiny,

1)

w art. 3 lit. b) zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

2)

załączniki zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/19

(1)

Artykuł 2 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2837/93 z dnia 18 października 1993 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2019/93 w odniesieniu do utrzymania gajów oliwnych na tradycyjnych obszarach uprawy oliwek (2) stanowi, że pomoc ryczałtowa na hektar uprawy w celu utrzymania gajów oliwnych na tradycyjnych obszarach uprawy oliwek na mniejszych wyspach morza Egejskiego jest wypłacana między dniem 16 października a dniem 30 listopada każdego roku.

(2)

Na wyspach Morza Egejskiego istnieje możliwość dokonywania wypłat pomocy przy użyciu programu obejmującego w całości dany region. Program ten wprowadzono jako projekt pilotażowy w 2003 roku i teraz wymaga on pewnych dostosowań. W związku z tym należy przewidzieć w 2004 roku w odniesieniu do Grecji możliwość przedłużenia terminu wypłacania stawki ryczałtowej pomocy na hektar uprawy od dnia 16 października do dnia stycznia 2005 r. zamiast od dnia 16 października do dnia 30 listopada każdego roku kalendarzowego.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Olejów i Tłuszczów,

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/20

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/22

(1)

W liście z 5 czerwca 2001 r. władze Hiszpanii zgłosiły Komisji pomoc na rzecz organizacji producentów oliwy z oliwek, opisaną w decyzji o wszczęciu procedury zgodnie z postanowieniami art. 88 ust. 3 Traktatu.

(2)

W telefaksach z 28 czerwca i 12 września 2001 r. oraz z 29 stycznia i 29 kwietnia 2002 r. Komisja zwróciła się o dodatkowe informacje, które przedłożono jej w listach z 27 lipca 2001 r. oraz z 17 stycznia, 4 marca i 12 czerwca 2002 r. W liście z 12 czerwca 2002 r. władze Hiszpanii potwierdziły, iż dostarczone informacje są pełne i wystarczające oraz wnioskowały do Komisji o jak najszybsze podjęcie decyzji w sprawie zgodności pomocy.

(3)

W liście z 17 lipca 2002 r. Komisja poinformowała Hiszpanię o swojej decyzji o wszczęciu procedury przewidzianej w art. 88 ust. 2 Traktatu w odniesieniu do przedmiotowego systemu pomocy.

(4)

Decyzja Komisji o wszczęciu procedury została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich  (2). Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w zakresie przedmiotowej pomocy.

(5)

Hiszpania zgłosiła uwagi w liście z 24 września 2002 r.

(6)

Komisja otrzymała odnośne uwagi od zainteresowanych. Przekazała je Hiszpanii w celu umożliwienia jej odniesienia się do nich.

(7)

Nazwa systemu: system pomocy na rzecz organizacji producentów oliwy z oliwek.

(8)

Budżet: 20 milionów ESP (120 200 EUR) na rok 2001.

(9)

Okres: nieograniczony.

(10)

Beneficjenci: cztery organizacje producentów oliwy z oliwek z Ekstremadury.

(11)

Cel pomocy: wsparcie tych organizacji w zarządzaniu pomocą na produkcję oliwy z oliwek.

(12)

Możliwe skutki pomocy: zniekształcenie konkurencji, faworyzowanie pewnych producentów oliwy z oliwek, pogwałcenie zasad funkcjonowania odpowiedniej wspólnej organizacji rynku.

(13)

Intensywność pomocy, koszty kwalifikujące się do subwencji, kumulacja: od 1 500 do 2 000 ESP od wniosku przekazanego przez organizację.

(14)

Poniżej opisano powody wszczęcia procedury.

(15)

Projekt zgłoszonego dekretu władz regionalnych przewiduje przyznanie pomocy organizacjom producentów oliwy z oliwek zajmujących się zarządzaniem i kontrolą pomocy na produkcję oliwy oraz oliwek jadalnych. Pomoc ma formę subwencji obliczonej na podstawie ilości przekazanych wniosków o pomoc. Organizacje te prowadzą działalność administracyjną i nie zajmują się obrotem oliwą.

(16)

Beneficjentami są, według władz Hiszpanii, cztery organizacje stowarzyszające 11 500 producentów. Organizacje te są uznane zgodnie z rozporządzeniem Rady nr 136/66/EWG z dnia 22 września 1966 r. w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku olejów i tłuszczów (3).

(17)

Pomoc przypadająca na każdy z pierwszych 1 200 przekazanych wniosków wynosi 1 500 ESP (9,02 EUR); kwota ta może być większa, jeżeli ilość rozpatrzonych wniosków zwiększyła się w porównaniu z rokiem poprzednim, i może wynosić od 1 600 ESP (9,62 EUR) do 2 000 ESP (12,02 EUR) od jednego wniosku. Powyżej 1 200 wniosków pomoc wynosi 2 000 ESP (12,02 EUR) od wniosku.

(18)

Finansowanie tych organizacji reguluje rozporządzenie nr 136/66/EWG, którego art. 20d zezwala na przyznanie 0,8 % kwoty pomocy produkcyjnej uznanym organizacjom i związkom w celu wniesienia wkładu w finansowanie kosztów wynikających z całokształtu ich działalności.

(19)

Według władz Hiszpanii w regionie Ekstremadura nie osiąga się obecnie wyżej wymienionego poziomu 0,8 % w płatnościach na rzecz organizacji, lecz jedynie około 0,6 %. Wynika to z dwóch czynników:

(20)

Według władz Hiszpanii organizacje producentów oliwy z oliwek są skutecznym instrumentem zarządzania pomocą produkcyjną, jednak w regionie Ekstremadura większość wniosków o pomoc składanych jest indywidualnie przez poszczególnych producentów. Przedmiotowa pomoc pozwoliłaby na zwiększenie liczby organizacji oraz liczby członków organizacji już istniejących.

(21)

Okres obowiązywania systemu pomocy jest nieograniczony, zaś budżet na 2001 r. wynosi 20 milionów ESP (120 200 EUR).

(22)

Wszczynając procedurę, Komisja wzięła pod uwagę, co następuje.

(23)

Artykuł 20d rozporządzenia nr 136/66/EWG pozwala na przydzielenie 0,8 % kwoty pomocy produkcyjnej uznanym organizacjom i związkom w celu wniesienia wkładu w finansowanie kosztów związanych z całokształtem ich działalności. Ponadto art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2261/84 z dnia 17 lipca 1984 r. ustanawiającego ogólne zasady przyznawania pomocy na produkcję oliwy z oliwek oraz organizacjom producentów (6) stanowi, że producencie Państwa Członkowskie zapewniają, iż kwoty przeznaczone dla związków i organizacji producentów są przez nie wykorzystywane wyłącznie na finansowanie działań wynikających z przepisów prawa wspólnotowego, w tym między innymi składania wniosków o pomoc dla ich członków. Artykuł 11 ust. 3 stanowi, że kwoty nie wykorzystane w całości lub częściowo zgodnie z ust. 2 podlegają zwrotowi do Państwa Członkowskiego oraz odliczeniu od wydatków finansowanych przez Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej.

(24)

Przyznanie organizacjom producentów pomocy państwa poza pomocą przewidzianą w przepisach Wspólnoty nie jest zgodne z tymi zasadami i może spowodować zniekształcenia rynku oraz ewentualną dyskryminację względem pozostałych producentów we Wspólnocie. W rezultacie bowiem organizacje producentów, które zajmują się zarządzaniem pomocą, stałyby się beneficjentami dwóch rodzajów pomocy: z jednej strony pomocy wspólnotowej, z drugiej zaś – dodanej do niej pomocy państwa. Zarządzanie pomocą produkcyjną może stawiać w sytuacji uprzywilejowanej producentów zrzeszonych w organizacjach korzystających z tej pomocy względem producentów niezrzeszonych w żadnej organizacji lub zrzeszonych w innych organizacjach, które nie otrzymują pomocy państwa. Dzieje się tak w szczególności w przypadku, jeśli łączna kwota otrzymanej pomocy przekracza koszty zarządzania pomocą i nadwyżka jest przeznaczona dla producentów lub na działania na korzyść producentów. Ponadto producenci, lub organizacje, niekorzystający z pomocy państwa, mogą być zmuszeni do ponoszenia części kosztów zarządzania wnioskami o pomoc, w przeciwieństwie do producentów zrzeszonych w organizacjach korzystających z pomocy.

(25)

Zważywszy na fakt, że w liście z 12 czerwca 2002 r. władze Hiszpanii uznały, że dostarczone informacje są pełne i wystarczające i zwróciły się do Komisji o możliwie najszybsze podjęcie decyzji odnośnie do zgodności pomocy, Komisja była zmuszona oprzeć swoją decyzję na informacjach, którymi dysponowała.

(26)

Na podstawie dostępnych jej informacji Komisja uznała, że planowana pomoc ma przesłanki pomocy państwa nakierowanej na poprawę sytuacji finansowej organizacji producentów oliwy z oliwek, która w żaden sposób nie przyczynia się do rozwoju sektora (punkt 3.5 Wytycznych Wspólnoty w zakresie pomocy państwa w sektorze rolnictwa (7)). W związku z tym przedmiotową pomoc uznano na tym etapie za pomoc operacyjną, niezgodną ze wspólnym rynkiem. Tego typu pomoc nie przynosi żadnych długotrwałych skutków dla rozwoju sektora, zaś jej skutek bezpośredni zanika wraz z jej zakończeniem (patrz orzeczenie Sądu Pierwszej Instancji z 8 czerwca 1995 r. w sprawie T-459/93, Siemens SA przeciwko Komisji (8)). Pomoc ta prowadzi bezpośrednio do poprawy warunków produkcji i obrotu produktami dla operatorów nią objętych, w odróżnieniu od operatorów niekorzystających z podobnej pomocy (na terytorium danego kraju lub w innych Państwach Członkowskich).

(27)

Ponadto uznano, że przedmiotowa pomoc na rzecz organizacji producentów oliwy z oliwek odnosi się do produktu – oliwy z oliwek – objętego wspólną organizacją rynku, uregulowaną rozporządzeniem nr 136/66/EWG, która stanowi wyłączną kompetencję Wspólnoty i na której funkcjonowanie Państwa Członkowskie mają ograniczony wpływ. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (patrz m.in. wyrok z 26 czerwca 1979 r. w sprawie 177/78 Pigs and Bacon przeciwko McCarren (9)) wielokrotnie stanowi, że wspólne organizacje rynku należy traktować jako systemy pełne i wyczerpujące, wykluczające wszelkie kompetencje Państw Członkowskich do podejmowania środków mogących stanowić wyjątki lub podważać te organizacje. W związku z powyższym na tym etapie właściwe było uznanie przedmiotowej pomocy za naruszającą wspólne organizacje rynku i, w konsekwencji, zasady wspólnotowe.

(28)

Biorąc powyższe pod uwagę, na etapie wszczynania procedury Komisja uznała, że przedmiotowa pomoc nie spełnia przesłanek do zakwalifikowania jej do jakiejkolwiek kategorii wyjątków przewidzianych w art. 87 ust. 3 Traktatu i w związku z tym postanowiła wszcząć w tej sprawie procedurę przewidzianą w art. 88 ust. 2 Traktatu i wezwała Hiszpanię do przedstawienia uwag i przekazania wszelkich informacji istotnych dla oceny pomocy.

(29)

W liście z 24 września 2002 r. Hiszpania przedstawiła poniższe argumenty.

(30)

Przedmiotowa pomoc opiera się na rozporządzeniach nr 136/66/EWG, (WE) nr 2366/98 i (WE) nr 674/2001, mieszczących się w ramach wspólnej organizacji rynku, a w związku z tym jest zgodna z art. 87 i 88 Traktatu.

(31)

Projekt dekretu nie został opublikowany i w konsekwencji nie został sfinalizowany.

(32)

Zgodnie z procedurą organizacja producentów oliwy z oliwek z regionu Ekstremadura (Opracolex) przedstawiła swoje uwagi.

(33)

Beneficjentami pomocy są cztery organizacje, które – według Opracolex – zrzeszają 11 500 producentów. Organizacje te prowadzą działalność o charakterze administracyjnym, polegającą na zarządzaniu pomocą na produkcję oliwy i oliwek jadalnych oraz jej kontrolą.

(34)

Opracolex uważa, iż rozpatrywana pomoc nie wchodzi w zakres stosowania art. 87 ust. 1 Traktatu. Wymaga on, by beneficjentami były przedsiębiorstwa, rozumiane jako podmioty prowadzące działalność gospodarczą, w związku z czym nie ma on zastosowania do środków skierowanych do innych kategorii beneficjentów. Działania podejmowane przez Opracolex w zakresie zarządzania zadaniami kontrolnymi warunkującymi przyznanie pomocy na produkcję nie mają na celu osiągnięcia zysku i nie są działaniami o charakterze rynkowym. W związku z powyższym działalność ta nie może zostać uznana za działalność gospodarczą, a zatem nie wchodzi w zakres stosowania art. 87 Traktatu.

(35)

Działalność prowadzona przez Opracolex nie powoduje zakłóceń konkurencji ani nie wpływa na wymianę handlową. Jest to działalność pozbawiona wszelkiego wpływu na rynek, a zatem w żadnym wypadku nie może zostać uznana za działalność, która mogłaby mieć wpływ na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

(36)

Przedmiotowa pomoc jest przeznaczona wyłącznie na wspieranie działań administracyjnych podejmowanych przez organizację; nie istnieje możliwość, by jakaś jej część została wykorzystana na wsparcie produkcji. Pomoc ta zakłada wsparcie pozwalające na skompensowanie niekorzystnej sytuacji istniejącej w regionie Ekstremadura, m.in. ze względu na słabo rozwiniętą infrastrukturę, niski poziom wykształcenia i wyszkolenia pracowników itd. Chodzi zatem o pomoc mającą na celu wsparcie dla regionu o wyjątkowo niekorzystnych warunkach gospodarowania.

(37)

Jest mało prawdopodobne, by ogólna kwota otrzymanej pomocy przewyższyła koszty związane z zarządzaniem nią. Opracolex dostarczył kopie skróconych rocznych bilansów, zawierających dane o jego dochodach i wydatkach w 1999, 2000 i 2001 r. Wynika z nich, iż wydatki przewyższają dochody, a głównym źródłem finansowania organizacji są kredyty; w związku z tym otrzymana pomoc w żadnym wypadku nie spowodowałaby wystąpienia nadwyżki, która mogłaby zostać rozdzielona między producentów należących do organizacji Opracolex. Różnica pomiędzy przychodami a kosztami pokrywana jest przez członków organizacji w ramach rocznych składek, co przyczynia się do uszczuplenia ich dochodów.

(38)

Ponadto, nawet w przypadku gdyby została uznana za wchodzącą w zakres stosowania art. 87 ust. 1, rozpatrywana pomoc mogłaby, według Opracolex, być objęta wyjątkiem przewidzianym w art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu jako pomoc przeznaczona na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom życia jest nienormalnie niski.

(39)

W tym zakresie Ekstremadurę uznaje się za region, do którego może mieć zastosowanie wyjątek przewidziany w art. 87 ust. 2 lit. a) Traktatu (11). Rozpatrywana pomoc sprzyja rozwojowi regionu Ekstremadura w następujący sposób:

(40)

Na mocy art. 87 ust. 1 Traktatu wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

(41)

Artykuły 87 i 88 Traktatu mają zastosowanie do wszystkich produktów rolnych wymienionych w jego załączniku I, które są objęte wspólną organizacją rynku. Artykuły 87 i 88 Traktatu mają zatem zastosowanie do oliwy z oliwek.

(42)

Beneficjentami rozpatrywanego systemu pomocy są uznane grupy producentów, w rozumieniu rozporządzenia nr 136/66/EWG. Zgodnie z art. 20 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia grupy producentów muszą spełniać następujące warunki:

(43)

Działania podejmowane przez organizacje będące beneficjentami omawianej pomocy są szczegółowo opisane w art. 20c rozporządzenia nr 136/66/EWG. Działania te polegają na wykonywaniu zadań administracyjnych w zakresie zarządzania i kontroli pomocy na produkcję oliwy z oliwek. Działania takie mogą być podejmowane wyłącznie przez grupy producentów uznane przez każde Państwo Członkowskie, zgodnie z postanowieniami rozporządzenia nr 136/66/EWG. Z tego względu nie jest możliwe, by tego typu działania, obejmujące kontrolę producentów, prowadzone były przez inne podmioty lub organizacje producentów z innego Państwa Członkowskiego.

(44)

Organizacje otrzymujące omawianą pomoc składają w imieniu swych członków plantatorów wnioski o przyznanie pomocy na produkcję oraz kontrolują ich produkcję oliwek oraz oliwy z oliwek. Organizacje te podejmują działania w interesie producentów oliwy z oliwek.

(45)

W ramach przekazanych uwag Opracolex dostarczył kopie skróconych bilansów rocznych, zawierających dane o dochodach i wydatkach organizacji w 1999, 2000 i 2001 r. Wynika z nich, iż wydatki przewyższają dochody, a głównym źródłem finansowania organizacji są kredyty; w związku z tym otrzymana pomoc w żadnym wypadku nie spowodowałaby wystąpienia nadwyżki. Różnica pomiędzy przychodami a kosztami pokrywana jest przez członków organizacji w ramach rocznych składek. Rozpatrywana pomoc pozwoliłaby na zmniejszenie lub nawet zlikwidowanie składek płaconych przez członków na rzecz organizacji otrzymującej pomoc.

(46)

W związku z powyższym rzeczywistym beneficjentem rozpatrywanej pomocy są producenci, płacący niższe składki roczne. Finansowanie przez państwo usług, które przyczyniają się do redukcji normalnych kosztów operacyjnych rolników, stanowi pomoc przyznaną rolnikom (patrz orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 20 listopada w sprawie C-126/01, Ministère de l’Economie, des Finances et de l’Industrie przeciwko GEMO S.A. (12)).

(47)

Pomoc, o której mowa, stanowi korzyść przyznaną beneficjentom, która zmniejsza ich normalne obciążenia finansowe. Pomoc ta przyznana jest przez państwo lub pochodzi z zasobów państwowych. Posiada ona specyficzny lub selektywny charakter, jako że sprzyja konkretnym przedsiębiorstwom lub produkcji konkretnych towarów, w tym przypadku producentom oliwy z oliwek.

(48)

W świetle nabytych doświadczeń Komisja uznaje, iż bardzo niskie kwoty udzielonej pomocy w sektorze rolnictwa nie spełniają kryteriów art. 87 ust. 1 Traktatu, pod warunkiem że spełnione są pewne wymogi. Dzieje się tak w przypadku, gdy kwoty pomocy otrzymanej przez indywidualnych producentów są niewielkie, a jednocześnie ogólna kwota pomocy przyznanej sektorowi rolnictwa nie przekracza niewielkiego procentu wartości produkcji.

(49)

Wspólnotowa produkcja rolna charakteryzuje się tym, że każdy produkt jest zwykle produkowany przez dużą liczbę bardzo niewielkich producentów, których produkty są w dużej mierze substytucyjne w obrębie wspólnych organizacji rynku. Z tego względu wpływ niewielkich kwot pomocy przyznanej indywidualnym producentom w danym okresie należy odnieść do wartości produkcji rolnej całego sektora w tym samym okresie.

(50)

Pomoc nieprzekraczająca pułapu 3 000 EUR na beneficjenta w dowolnie określonym okresie trzech lat – w sytuacji gdy całkowita kwota takiej pomocy przyznanej wszystkim przedsiębiorstwom w ciągu trzech lat nie przekracza pułapu ok. 0,3 % produkcji rolnictwa w roku 2001 (w przypadku Hiszpanii odpowiada to kwocie 106 755 000 EUR) – nie wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi i/lub nie zakłóca ani nie zagraża zakłóceniem konkurencji i z tego względu nie wchodzi w zakres stosowania art. 87 ust. 1 Traktatu.

(51)

Powyższy wniosek nie dotyczy pomocy, której kwota związana jest z ceną lub z ilością produktów wprowadzonych na rynek, pomocy udzielanej na działalność związaną z wywozem, a w szczególności na działalność związaną bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, z tworzeniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucyjnej lub wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności wywozowej oraz pomocy uzależnionej od stosowania towarów krajowych zamiast towarów importowanych.

(52)

Budżet przewidziany w ramach przedmiotowego systemu pomocy wynosi 120 000 EUR rocznie. Podana liczba producentów korzystających z systemu pomocy to 11 500, zatem kwota pomocy na beneficjenta i na rok wynosi 10,4 EUR.

(53)

Biorąc pod uwagę niewielką kwotę pomocy przypadającą na beneficjenta oraz metodę przyznawania pomocy, Komisja uznaje, iż rozpatrywana pomoc nie wchodzi w zakres stosowania art. 87 ust. 1 Traktatu.

(54)

Rozpatrywana pomoc nie stanowi pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu,

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/28

(1)

Decyzje Komisji 92/139/EWG (2), 92/140/EWG (3), 92/141/EWG (4), 92/281/EWG (5), 92/282/EWG (6), 92/283/EWG (7), 92/342/EWG (8), 92/344/EWG (9), 92/345/EWG (10), 92/379/EWG (11), 92/480/EWG (12), 94/964/WE (13) i 95/141/WE (14) zatwierdzają plany zatwierdzania zakładów zajmujących się handlem wewnątrzwspólnotowym drobiem i jajami wylęgowymi, przedłożone przez Danię, Irlandię, Francję, Zjednoczone Królestwo, Portugalię, Niderlandy, Niemcy, Grecję, Hiszpanię, Belgię, Włochy, Finlandię i Szwecję.

(2)

Ze względu na zmiany w sektorze drobiu wyżej wymienione Państwa Członkowskie oraz Austria zostały poproszone o aktualizację swoich planów i ponowne ich przedłożenie Komisji.

(3)

Republika Czeska, Estonia, Cypr, Łotwa, Litwa, Węgry, Malta, Polska, Słowenia i Słowacja przedłożyły Komisji plany zatwierdzania zakładów zajmujących się handlem wewnątrznwspólnotowym drobiem i jajami wylęgowymi.

(4)

Plany te spełniają kryteria ustanowione w dyrektywie 90/539/EWG i pozwalają na osiągnięcie założonych celów pod warunkiem ich skutecznego wdrożenia.

(5)

Dla zachowania spójności i jasności ustawodawstwa wspólnotowego należy zatwierdzić zmienione plany przedłożone przez Państwa Członkowskie oraz plany przedłożone przez nowe Państwa Członkowskie i Austrię.

(6)

W związku z tym decyzje 92/139/EWG, 92/140/EWG, 92/141/EWG, 92/281/EWG, 92/282/EWG, 92/283/EWG, 92/342/EWG, 92/344/EWG, 92/345/EWG, 92/379/EWG, 92/480/EWG, 94/964/WE i 95/141/WE powinny zostać uchylone i zastąpione niniejszą decyzją.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/30

(1)

Na mocy decyzji Komisji 2004/4/WE (2) bulwy Solanum tuberosum L. pochodzące z Egiptu nie mogą co do zasady być wprowadzane do Wspólnoty. Jednakże, dla sezonu przywozowego 2003/2004, zezwala się na wprowadzenie do Wspólnoty tychże bulw z „obszarów wolnych od szkodników”, z zastrzeżeniem specjalnych warunków.

(2)

W sezonie przywozowym 2003/2004 odnotowano szereg przypadków wykrycia Pseudomonas solanacearum (Smith) Smith i Egipt sam podjął decyzję zakazu wszelkiego wywozu egipskich ziemniaków do Wspólnoty od dnia 9 kwietnia 2004 r.

(3)

Sytuacja została poddana ponownej ocenie. Egipt poinformował Komisję o podjęciu rygorystycznych środków przeciwko producentom, inspektorom, eksporterom i punktom pakowania, które naruszają egipskie instrukcje dotyczące wywozu ziemniaków przeznaczonych do Wspólnoty. Podjęto dodatkowe środki odnośnie do identyfikacji obszarów wolnych od szkodników, skrócenia okresu ważności Świadectwa Fitosanitarnego z 15 do 7 dni, zwiększenia liczby inspektorów, ściślejszych zasad etykietowania opakowań oraz rygorystycznych przepisów dotyczących przedsiębiorstw, które chcą wywieźć ziemniaki do Wspólnoty.

(4)

W świetle informacji dostarczonej przez Egipt Komisja ustaliła, że nie występuje ryzyko rozprzestrzenienia się Pseudomonas solanacearum (Smith) Smith wraz z wprowadzeniem do Wspólnoty bulw Solanum tuberosum L. z obszarów wolnych od szkodników w Egipcie, pod warunkiem że zostaną spełnione specjalne warunki. W związku z tym należy zezwolić na wprowadzenie do Wspólnoty bulw Solanum tuberosum L., pochodzących z Egiptu, dla sezonu przywozowego 2004/2005.

(5)

Ponadto należy poprawić pewne błędy w tekście.

(6)

W związku z tym decyzja 2004/4/WE powinna zostać odpowiednio zmieniona.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

1)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 3 datę „2003/2004” zastępuje się datą „2004/2005”;

3)

w art. 4 datę „30 sierpnia 2004 r.” zastępuje się datą „30 sierpnia 2005 r.”;

4)

w art. 7 datę „30 września 2004 r.” zastępuje się datą „30 września 2005 r.”;

5)

w Załączniku wprowadza się następujące zmiany:

7.12.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 360/32