21.5.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/1

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (2) wymaga od Państw Członkowskich zapewnienia skutecznej kontroli, inspekcji i egzekwowania zasad wspólnej polityki rybołówstwa oraz podejmowania w tym celu współpracy ze sobą oraz z państwami trzecimi.

(2)

W celu wypełnienia tych zobowiązań konieczne jest, aby Państwa Członkowskie koordynowały swoje działania w zakresie kontroli i inspekcji na swoich terytoriach lądowych, na wodach wspólnotowych i międzynarodowych zgodnie z prawem międzynarodowym, a w szczególności zobowiązań Wspólnoty w ramach regionalnych organizacji rybołówstwa oraz wynikających z porozumień z państwami trzecimi.

(3)

Żaden system inspekcji nie może być opłacalny bez zapewnienia inspekcji lądowych. Z tego też powodu terytoria lądowe powinny być objęte wspólnymi planami rozmieszczenia.

(4)

Współpraca taka powinna poprzez koordynację operacyjną działań w zakresie kontroli i inspekcji przyczynić się do zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów wodnych, jak również do zapewnienia równych szans sektora rybołówstwa zaangażowanego w proces eksploatacji, tym samym ograniczając liczbę przypadków zakłócenia konkurencji.

(5)

Skuteczna kontrola i inspekcja połowów uważana jest za niezbędną do zwalczania nielegalnych, niezgłaszanych i nieuregulowanych połowów.

(6)

Bez uszczerbku dla obowiązków Państw Członkowskich wynikających z rozporządzenia (WE) nr 2371/2002, istnieje potrzeba, aby organ Wspólnoty odpowiedzialny za kwestie techniczne i administracyjne zorganizował współpracę i koordynację pomiędzy Państwami Członkowskimi w odniesieniu do kontroli i inspekcji połowów.

(7)

W tym celu odpowiednie jest, w ramach istniejącej struktury instytucjonalnej Wspólnoty i uwzględniając podział kompetencji pomiędzy Komisją a Państwami Członkowskimi, ustanowienie Wspólnotowej Agencji Kontroli Rybołówstwa (zwanej dalej „Agencją”).

(8)

Aby osiągnąć cele, dla których Agencja została ustanowiona, konieczne jest określenie jej zadań.

(9)

W szczególności konieczne jest, aby Agencja mogła, na wniosek Komisji, udzielać pomocy Wspólnocie i Państwom Członkowskim w zakresie ich stosunków z państwami trzecimi lub regionalnymi organizacjami rybołówstwa, a także aby mogła współpracować z ich właściwymi organami w ramach międzynarodowych zobowiązań Wspólnoty.

(10)

Ponadto istnieje potrzeba działania na rzecz skutecznego stosowania wspólnotowych procedur inspekcji. Agencja mogłaby z czasem stać się źródłem odniesienia dla pomocy naukowej i technicznej w dziedzinie kontroli i inspekcji połowów.

(11)

Dla osiągnięcia celów wspólnej polityki rybołówstwa, które polegają na zapewnieniu zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów wodnych w kontekście zrównoważonego rozwoju, Rada przyjmuje środki dotyczące ochrony, zarządzania i eksploatacji żywych zasobów wodnych.

(12)

W celu zapewnienia właściwego egzekwowania tych środków Państwa Członkowskie muszą rozmieścić odpowiednie środki kontroli i wykonania. W celu uzyskania większej skuteczności i efektywności takiej kontroli i egzekucji właściwe jest, aby Komisja zgodnie z procedurą określoną w art. 30 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 i wspólnie z zainteresowanymi Państwami Członkowskimi przyjęła indywidualne programy kontroli i inspekcji. Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2847/93 z dnia 12 października 1993 r. ustanawiające system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa (3) powinno zostać odpowiednio zmienione.

(13)

Koordynowanie przez Agencję współpracy operacyjnej pomiędzy Państwami Członkowskimi powinno być podejmowane na podstawie wspólnych planów rozmieszczenia, które organizują użycie dostępnych środków kontroli i inspekcji należących do zainteresowanych Państw Członkowskich, w celu nadania skuteczności programom kontroli i inspekcji. Działania w zakresie kontroli i inspekcji połowów podejmowane przez Państwa Członkowskie powinny być prowadzone zgodnie ze wspólnymi kryteriami, priorytetami, kryteriami referencyjnymi i procedurami odnoszącymi się do działań w zakresie kontroli i inspekcji podejmowanych na podstawie takich programów.

(14)

Przyjęcie programu kontroli i inspekcji zobowiązuje Państwa Członkowskie do skutecznego zapewnienia zasobów niezbędnych do realizacji programu. Konieczne jest, aby Państwa Członkowskie bezzwłocznie powiadamiały Agencję o środkach kontroli i inspekcji, za pomocą których mają zamiar wykonać wszelkie programy tego typu. Przepisy wspólnych planów rozmieszczenia nie mogą powodować zaistnienia dodatkowych zobowiązań dotyczących kontroli, inspekcji i egzekucji lub związanych z udostępnianiem niezbędnych w tym kontekście zasobów.

(15)

Wspólny plan rozmieszczenia powinien zostać sporządzony przez Agencję jedynie w przypadku, gdy jest on przewidziany w programie prac.

(16)

Program prac powinien zostać przyjęty przez Zarząd, który zapewnia osiągnięcie wystarczającego konsensusu, w tym w zakresie dopasowania zadań przeznaczonych Agencji do programu prac oraz zasobów, którymi Agencja dysponuje, na podstawie informacji dostarczonych przez Państwa Członkowskie.

(17)

Kluczowym zadaniem dyrektora zarządzającego powinno być zapewnienie w drodze konsultacji z członkami Zarządu i Państwami Członkowskimi, aby dążeniom zawartym w programie prac na każdy rok odpowiadały wystarczające zasoby udostępnione Agencji przez Państwa Członkowskie w celu wykonania programu prac.

(18)

Dyrektor zarządzający powinien w szczególności opracować szczegółowe wspólne plany rozmieszczenia, korzystając z zasobów, o których powiadomiły Państwa Członkowskie, w celu wykonania każdego programu kontroli i inspekcji, a także przestrzegając zasad i celów określonych w indywidualnych programach kontroli i inspekcji, na których oparty jest wspólny plan rozmieszczenia, jak również innych odpowiednich zasad, takich jak zasady dotyczące inspektorów wspólnotowych.

(19)

W tym kontekście konieczne jest, aby dyrektor zarządzający zarządzał terminami w taki sposób, aby dać Państwom Członkowskim wystarczająco dużo czasu na przedstawienie ich komentarzy bazujących na ich operacyjnej wiedzy fachowej, nie wykraczając jednak poza ramy planu prac Agencji oraz limity czasowe przewidziane w niniejszym rozporządzeniu. Konieczne jest, aby dyrektor zarządzający uwzględniał udział zainteresowanych Państw Członkowskich w łowiskach objętych każdym planem. W celu zapewnienia skutecznej i terminowej koordynacji działań wspólnej kontroli i inspekcji konieczne jest opracowanie procedury, która umożliwi podjęcie decyzji dotyczącej przyjęcia wspólnych planów, w przypadku gdy zainteresowane Państwa Członkowskie nie mogą osiągnąć porozumienia.

(20)

Procedura opracowywania i przyjmowania wspólnych planów rozmieszczenia dotyczących wód pozawspólnotowych musi być podobna do procedury dotyczącej wód wspólnotowych. Podstawą dla takich wspólnych planów rozmieszczenia musi być program międzynarodowej kontroli i inspekcji stosujący międzynarodowe zobowiązania dotyczące kontroli i inspekcji wiążące Wspólnotę.

(21)

W celu wdrożenia wspólnych planów rozmieszczenia zainteresowane Państwa Członkowskie powinny zgromadzić i rozmieścić środki kontroli i inspekcji, które zaangażowały w celu wykonania takich planów. Agencja powinna ocenić, czy dostępne środki kontroli i inspekcji są wystarczające i, tam, gdzie to właściwe, poinformować zainteresowane Państwa Członkowskie oraz Komisję, że środki te nie są wystarczające do wykonania zadań wymaganych przez program kontroli i inspekcji.

(22)

Podczas gdy Państwa Członkowskie powinny przestrzegać własnych zobowiązań dotyczących inspekcji i kontroli, w szczególności tych wynikających z konkretnego programu kontroli i inspekcji przyjętego na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2371/2002, Agencja nie powinna posiadać uprawnień do nakładania na podstawie wspólnych planów rozmieszczenia dodatkowych zobowiązań ani do stosowania sankcji względem Państw Członkowskich.

(23)

Agencja powinna dokonywać okresowych przeglądów skuteczności wspólnych planów rozmieszczenia.

(24)

Właściwe jest zapewnienie możliwości przyjęcia specjalnych zasad wykonawczych dotyczących przyjmowania i zatwierdzania wspólnych planów rozmieszczenia. Skorzystanie z takiej możliwości może okazać się użyteczne, gdy Agencja rozpocznie już swoją działalność i dyrektor zarządzający uzna, że zasady takie muszą zostać określone w prawie wspólnotowym.

(25)

Agencja powinna być uprawniona, w przypadku gdy zwrócono się o to do niej, do świadczenia usług kontraktowych dotyczących środków kontroli i inspekcji do wykorzystania przez zainteresowane Państwa Członkowskie w związku ze wspólnymi planami rozmieszczenia.

(26)

W celu wypełnienia zadań Agencji Komisja, Państwa Członkowskie oraz Agencja powinny prowadzić wymianę istotnych informacji dotyczących kontroli i inspekcji poprzez sieć informacyjną.

(27)

Status i struktura Agencji powinny odpowiadać obiektywnemu charakterowi wyników, które ma za zadanie osiągać, oraz powinny pozwolić Agencji na sprawowanie jej funkcji w bliskiej współpracy z Państwami Członkowskimi oraz z Komisją. W konsekwencji Agencji powinno przyznać się autonomię prawną, finansową i administracyjną, przy jednoczesnym zachowaniu bliskich związków Agencji z instytucjami Wspólnoty oraz Państwami Członkowskimi. W tym celu konieczne i właściwe jest, aby Agencja była organem wspólnotowym posiadającym osobowość prawną i wykonującym uprawnienia nałożone na nią przez niniejsze rozporządzenie.

(28)

W odniesieniu do odpowiedzialności umownej Agencji, która podlega prawu właściwemu dla umów zawieranych przez Agencję, właściwy do orzekania powinien być Trybunał Sprawiedliwości, zgodnie z klauzulą arbitrażową zawartą w danej umowie. Trybunał Sprawiedliwości powinien być również właściwy do orzekania w sporach o odszkodowanie za szkody wynikające z odpowiedzialności pozaumownej Agencji, zgodnie z zasadami ogólnymi wspólnymi dla praw Państw Członkowskich.

(29)

Komisja i Państwa Członkowskie powinny mieć swoich przedstawicieli w Zarządzie Agencji, którzy byliby odpowiedzialni za zapewnienie prawidłowego i skutecznego funkcjonowania Agencji.

(30)

Powinna zostać utworzona Rada Doradcza w celu doradzania dyrektorowi zarządzającemu oraz w celu zapewnienia ścisłej współpracy z zainteresowanymi stronami.

(31)

Biorąc pod uwagę fakt, że Agencja musi wypełniać zobowiązania wspólnotowe oraz, na wniosek Komisji, nawiązywać współpracę z państwami trzecimi oraz regionalnymi organizacjami rybołówstwa w ramach zobowiązań międzynarodowych Wspólnoty, właściwe jest, aby prezes Zarządu był wybierany spośród przedstawicieli Komisji.

(32)

Ustalenia dotyczące głosowania na forum Zarządu powinny uwzględniać interesy Państw Członkowskich i Komisji dotyczące skutecznego funkcjonowania Agencji.

(33)

Właściwe jest zapewnienie uczestnictwa bez prawa do głosowania przedstawiciela Rady Doradczej w obradach Zarządu.

(34)

Konieczne jest określenie procedury mianowania i odwoływania dyrektora zarządzającego Agencji, jak również zasad określających sprawowanie przez niego funkcji.

(35)

W celu promowania przejrzystego funkcjonowania Agencji powinno mieć wobec niej zastosowanie bez żadnych ograniczeń rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (4).

(36)

W interesie ochrony prywatności osób, w odniesieniu do niniejszego rozporządzenia powinno mieć zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (5).

(37)

W celu zagwarantowania funkcjonalnej autonomii i niezależności Agencji należy przyznać jej autonomiczny budżet, którego dochody pochodzą z wkładu wspólnotowego, jak również z opłat za usługi kontraktowe świadczone przez Agencję. Procedura budżetowa Wspólnoty powinna mieć zastosowanie w zakresie dotyczącym wkładu Wspólnoty i innych dotacji, którymi obciążany jest budżet ogólny Unii Europejskiej. Rewizja ksiąg powinna być przeprowadzana przez Trybunał Obrachunkowy.

(38)

W celu zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i innych działań niezgodnych z prawem w odniesieniu do Agencji powinny mieć zastosowanie bez żadnych ograniczeń przepisy rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (6); Agencja powinna przystąpić do porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r. zawartego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Wspólnot Europejskich, dotyczącego dochodzeń wewnętrznych prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (7).

(39)

Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (8),

a)

„kontrola i inspekcja” oznaczają wszelkie środki podejmowane przez Państwa Członkowskie, w szczególności na podstawie art. 23, 24 i 28 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002, w celu dokonania kontroli i inspekcji działalności połowowej objętej zakresem wspólnej polityki rybołówstwa, w tym działania w zakresie nadzoru i monitorowania, takie jak satelitarne systemy monitorowania ruchu statków i działania w ramach systemów obserwacji;

b)

„środki kontroli i inspekcji” oznaczają statki, samoloty, pojazdy i inne zasoby materialne służące do prowadzenia nadzoru, jak również inspektorów, obserwatorów i inne zasoby ludzkie wykorzystywane przez Państwa Członkowskie do prowadzenia kontroli i inspekcji;

c)

„wspólny plan rozmieszczenia” oznacza plan przedstawiający ustalenia operacyjne dotyczące rozmieszczenia dostępnych środków kontroli i inspekcji;

d)

„międzynarodowy program kontroli i inspekcji” oznacza program określający cele, wspólne priorytety i procedury dotyczące działań w zakresie kontroli i inspekcji wspierający wypełnianie międzynarodowych zobowiązań Wspólnoty dotyczących kontroli i inspekcji;

e)

„indywidualny program kontroli i inspekcji” oznacza program określający cele, wspólne priorytety i procedury dotyczące działań w zakresie kontroli i inspekcji, ustanowiony zgodnie z art. 34 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 2847/93;

f)

„rybołówstwo” oznacza działalność połowową polegającą na eksploatacji pewnych zasobów rybnych określonych przez Radę, w szczególności zgodnie z art. 5 i 6 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002;

g)

„inspektorzy wspólnotowi” oznaczają inspektorów umieszczonych na liście, o której mowa w art. 28 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002.

a)

koordynacja prowadzonych przez Państwa Członkowskie kontroli i inspekcji związanych ze zobowiązaniami Wspólnoty w zakresie kontroli i inspekcji;

b)

koordynacja rozmieszczenia krajowych środków kontroli i inspekcji gromadzonych przez zainteresowane Państwa Członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

c)

pomoc Państwom Członkowskim w informowaniu Komisji i stron trzecich o działalności połowowej i działaniach w zakresie kontroli i inspekcji;

d)

w zakresie kompetencji Agencji, pomoc Państwom Członkowskim w wypełnianiu zadań i zobowiązań wynikających z zasad wspólnej polityki rybołówstwa;

e)

pomoc Państwom Członkowskim i Komisji w harmonizowaniu stosowania wspólnej polityki rybołówstwa w całej Wspólnocie;

f)

uczestnictwo w pracach Państw Członkowskich i Komisji dotyczących badań i rozwoju technik kontroli i inspekcji;

g)

uczestnictwo w działaniach koordynacyjnych związanych ze szkoleniem inspektorów i wymianą doświadczeń między Państwami Członkowskimi;

h)

koordynacja działań mających na celu zwalczanie nielegalnych, niezgłaszanych i nieuregulowanych połowów zgodnie z przepisami wspólnotowymi.

a)

udziela wsparcia Wspólnocie i Państwom Członkowskim w ich stosunkach z państwami trzecimi i regionalnymi organizacjami rybołówstwa, których członkiem jest Wspólnota;

b)

współpracuje z właściwymi organami międzynarodowych regionalnych organizacji rybołówstwa w odniesieniu do zobowiązań Wspólnoty dotyczących kontroli i inspekcji, w ramach ustaleń roboczych podjętych z takimi właściwymi organami.

a)

określa i opracowuje podstawowy program nauczania dla potrzeb szkolenia instruktorów szkolących inspektorów rybołówstwa z Państw Członkowskich oraz zapewnia dodatkowe kursy i seminaria szkoleniowe dla tych inspektorów oraz pozostałego personelu zaangażowanego w działania związane z monitorowaniem, kontrolą i inspekcją;

b)

na wniosek Państw Członkowskich podejmuje wspólne udzielanie zamówień publicznych na zakup towarów i usług związanych z działaniami w zakresie kontroli i inspekcji prowadzonymi przez Państwa Członkowskie, jak również prowadzenie przygotowań i koordynacji wdrażania przez Państwa Członkowskie wspólnych projektów pilotażowych;

c)

opracowuje wspólne procedury operacyjne dotyczące wspólnych działań w zakresie kontroli i inspekcji podejmowanych przez dwa lub większą liczbę Państw Członkowskich;

d)

opracowuje kryteria dotyczące wymiany środków kontroli i inspekcji pomiędzy Państwami Członkowskimi oraz pomiędzy Państwami Członkowskimi i państwami trzecimi, a także opracowuje kryteria dotyczące zapewnienia takich środków przez Państwa Członkowskie.

a)

spełnia wymagania odpowiedniego programu kontroli i inspekcji;

b)

stosuje kryteria, kryteria referencyjne, priorytety i wspólne procedury inspekcji określone przez Komisję w programach kontroli i inspekcji;

c)

ma na celu dopasowanie istniejących krajowych środków kontroli i inspekcji, o których powiadomiono zgodnie z art. 11 ust. 2, do potrzeb oraz zorganizowanie rozmieszczenia tych środków;

d)

organizuje wykorzystanie zasobów ludzkich i materialnych w odniesieniu do okresów i stref, w których środki te mają być rozmieszczone, w tym działanie zespołów inspektorów wspólnotowych pochodzących z więcej niż jednego Państwa Członkowskiego;

e)

uwzględnia istniejące zobowiązania zainteresowanych Państw Członkowskich w odniesieniu do innych wspólnych planów rozmieszczenia, a także wszelkie swoiste ograniczenia regionalne lub lokalne;

f)

określa warunki, zgodnie z którymi środki kontroli i inspekcji danego Państwa Członkowskiego mogą wkraczać na wody podlegające zwierzchnictwu i jurysdykcji innego Państwa Członkowskiego.

a)

względny obszar wód podlegających zwierzchnictwu lub jurysdykcji danego Państwa Członkowskiego, który objęty jest działaniem danego wspólnego planu rozmieszczenia, jeżeli taki obszar istnieje;

b)

ilość ryb wyładowanych na terytorium Państwa Członkowskiego w danym okresie referencyjnym stanowiąca odsetek całkowitej wielkości wyładunków ryb pochodzących z łowiska, którego dotyczy dany wspólny plan rozmieszczenia;

c)

względna liczba wspólnotowych statków rybackich pływających pod banderą danego Państwa Członkowskiego (moc silnika i tonaż brutto), które biorą udział w połowach na łowisku, którego dotyczy dany wspólny plan rozmieszczenia, w stosunku do całkowitej ilości statków, które biorą udział w połowach na tym łowisku;

d)

względna wielkość przydziału kontyngentu danego Państwa Członkowskiego lub, w przypadku braku kontyngentu, wielkości połowu danego Państwa Członkowskiego na tym łowisku w danym okresie referencyjnym.

a)

udostępniają środki kontroli i inspekcji zaangażowane do wdrożenia wspólnego planu rozmieszczenia;

b)

wyznaczają jeden krajowy punkt kontaktowy/koordynatora posiadającego wystarczające uprawnienia, aby móc reagować w terminie na wnioski Agencji dotyczące wdrażania wspólnego planu rozmieszczenia oraz powiadamiać o tym Agencję;

c)

rozmieszczają swoje zgromadzone środki kontroli i inspekcji zgodnie ze wspólnym planem rozmieszczenia oraz wymaganiami wymienionymi w ust. 4;

d)

zapewniają Agencji internetowy dostęp do informacji niezbędnych do wdrożenia wspólnego planu rozmieszczenia;

e)

współpracują z Agencją przy wdrażaniu wspólnego planu rozmieszczenia;

f)

zapewniają, by wszelkie środki kontroli i inspekcji wyznaczone do wdrażania wspólnotowego wspólnego planu rozmieszczenia prowadziły swoją działalność zgodnie z zasadami wspólnej polityki rybołówstwa.

a)

mianuje i odwołuje dyrektora zarządzającego zgodnie z art. 30;

b)

przyjmuje do dnia 30 kwietnia każdego roku sprawozdanie ogólne Agencji za poprzedni rok i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu i Państwom Członkowskim. Sprawozdanie podawane jest do wiadomości publicznej;

c)

przyjmuje do dnia 31 października każdego roku, uwzględniając przy tym opinię Komisji i Państw Członkowskich, program prac Agencji na nadchodzący rok oraz przekazuje ten program Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji i Państwom Członkowskim.

Program prac zawiera priorytety Agencji. Przyznaje on priorytet obowiązkom Agencji odnoszącym się do programów kontroli i nadzoru. Zostaje on przyjęty bez naruszenia rocznej procedury budżetowej Wspólnoty. W przypadku wyrażenia przez Wspólnotę w terminie 30 dni od daty przyjęcia programu prac sprzeciwu względem tego programu Zarząd dokonuje ponownego przeglądu programu i przyjmuje go z ewentualnymi zmianami w drugim czytaniu w terminie dwóch miesięcy;

d)

przyjmuje końcowy budżet Agencji przed rozpoczęciem roku budżetowego, dostosowując go, w razie potrzeby, do wkładu Komisji i wszelkich innych dochodów Agencji;

e)

wykonuje swoje obowiązki w odniesieniu do budżetu Agencji zgodnie z art. 35, 36 i 38;

f)

sprawuje nadzór dyscyplinarny nad dyrektorem zarządzającym;

g)

określa swój regulamin wewnętrzny, który może przewidywać w razie potrzeby stworzenie podkomitetów Zarządu;

h)

przyjmuje procedury niezbędne do wykonywania przez Agencję jej zadań.

a)

przygotowuje projekt programu prac i przedkłada go Zarządowi po konsultacjach z Komisją i Państwami Członkowskimi. Podejmuje, w granicach określonych niniejszym rozporządzeniem, kroki konieczne do wprowadzenia w życie programu prac, jego zasad wykonawczych i wszelkich mających zastosowanie przepisów prawa;

b)

podejmuje wszelkie konieczne kroki, w tym obejmujące przyjęcie wewnętrznych instrukcji administracyjnych oraz publikowanie obwieszczeń, w celu zapewnienia organizacji i funkcjonowania Agencji zgodnej z przepisami niniejszego rozporządzenia;

c)

podejmuje wszelkie konieczne kroki, w tym obejmujące przyjęcie decyzji dotyczących odpowiedzialności Agencji zgodnie z rozdziałami II i III, w tym czarterowania i działania środków kontroli i inspekcji oraz działania sieci informacyjnej;

d)

ustosunkowuje się do wniosków Komisji oraz do wniosków o udzielenie wsparcia składanych przez Państwo Członkowskie zgodnie z art. 6, 7 i 15;

e)

zapewnia skuteczny system monitorowania w celu porównania osiągnięć Agencji z jej celami operacyjnymi. Na podstawie tego porównania dyrektor zarządzający przygotowuje każdego roku projekt sprawozdania ogólnego i przedkłada go Zarządowi. Dyrektor zarządzający ustanawia procedury przeprowadzania regularnych ocen, spełniające uznane normy zawodowe;

f)

w odniesieniu do personelu dyrektor zarządzający korzysta z uprawnień określonych w art. 19 ust. 2;

g)

dyrektor zarządzający sporządza preliminarz dochodów i wydatków Agencji zgodnie z art. 35 oraz wykonuje budżet zgodnie z art. 36.

a)

wkładu Wspólnoty zapisanego w budżecie ogólnym Unii Europejskiej (dział Komisji);

b)

opłat za usługi świadczone przez Agencję na rzecz Państw Członkowskich zgodnie z art. 6;

c)

opłat za publikacje, szkolenia lub wszelkie inne usługi świadczone przez Agencję.

21.5.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/15

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

21.5.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/17

(1)

Artykuł 1 rozporządzenia (WE) nr 2247/2003 przewiduje możliwość wydawania pozwoleń na przywóz produktów wołowych i cielęcych pochodzących z Botswany, Kenii, Madagaskaru, Suazi, Zimbabwe i Namibii. Przywóz jednak musi się zamykać w granicach ilościowych przewidzianych dla każdego z tych eksportujących krajów trzecich.

(2)

Złożone między 1 a 10 maja 2005 r. wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz produktów pochodzących z Botswany, Kenii, Madagaskaru, Suazi, Zimbabwe i Namibii, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2247/2003, wyrażone w ilościach mięsa bez kości, nie przewyższają ilości dostępnych dla tych państw. Jest zatem możliwe wydanie pozwoleń na przywóz wnioskowanych ilości.

(3)

Ilości, na jakie mogą być składane wnioski o wydanie pozwoleń po dniu 1 czerwca 2005 r., należy ustalić w ramach ogólnej ilości 52 100 t.

(4)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza zastosowania dyrektywy Rady 72/462/EWG z dnia 12 grudnia 1972 r. w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnych podczas przywozu z państw trzecich bydła, trzody chlewnej, owiec i kóz oraz świeżego mięsa i produktów mięsnych (4),

Zjednoczone Królestwo:

Niemcy:

21.5.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/19

(1)

W sierpniu 2004 r. Komisja ogłosiła, w formie zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2), wszczęcie postępowania antydumpingowego w sprawie przywozu do Wspólnoty elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (zwanej dalej „ChRL”), Indonezji, Malezji, Filipin, Tajwanu, Tajlandii i Wietnamu i wszczęła dochodzenie w tej sprawie.

(2)

Postępowanie to wszczęto w wyniku skargi złożonej przez Europejski Instytut Przemysłowych Elementów Złącznych („EIFI”) w imieniu wspólnotowych producentów reprezentujących znaczną część (w tym przypadku ponad 50 %) całkowitej produkcji elementów złącznych ze stali nierdzewnej i ich części we Wspólnocie. Skarga zawierała dowód potwierdzający dumping wspomnianego produktu i powstałe w związku z nim istotne straty, który uznano za w wystarczającym stopniu uzasadniający wszczęcie postępowania.

(3)

Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu postępowania wspólnotowych producentów wnoszących skargę, ich stowarzyszenie, innych producentów ze Wspólnoty, eksportujących producentów, importerów, dostawców i użytkowników uważanych za zainteresowanych oraz przedstawicieli krajów eksportujących. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia swoich stanowisk na piśmie oraz wnioskowania o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia.

(4)

Ze względu na dużą liczbę znanych producentów eksportujących z ChRL i Tajwanu oraz producentów i importerów wspólnotowych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, podano informację o kontroli wyrywkowej w celu potwierdzenia dumpingu i oceny strat.

(5)

W celu umożliwienia producentom eksportującym z ChRL i Tajwanu ewentualnego złożenia wniosku o traktowanie według zasad gospodarki rynkowej („MET”) lub traktowanie indywidualne („IT”) Komisja przesłała formularze tych wniosków producentom eksportującym, uważanym za zainteresowanych, oraz władzom obu krajów.

(6)

Komisja przesłała kwestionariusze wszystkim stronom uważanym za zainteresowane i otrzymała odpowiedzi od pięciu eksporterów z Tajwanu, czterech producentów ze Wspólnoty wybranych do kontroli wyrywkowej, dwóch producentów ze Wspólnoty niewybranych do kontroli wyrywkowej, dwóch producentów eksportujących z ChRL, dwóch z Indonezji, dwóch z Malezji, dwóch z Filipin, czterech z Tajlandii, jednego z Wietnamu, czterech importerów wybranych do kontroli wyrywkowej, jednego użytkownika ze Wspólnoty oraz jednego wspólnotowego dostawcę przemysłowego będącego kolejnym ogniwem w produkcji danego towaru.

(7)

Niemieckie stowarzyszenie importerów/dystrybutorów (Fachverband des Schrauben-Großhandels e.V.) przesłało swoją opinię na piśmie. Wszystkim stronom, które w wyznaczonym terminie zgłosiły wniosek wraz z uzasadnieniem, zapewniono możliwość przesłuchania.

(8)

Komisja zebrała i sprawdziła wszystkie informacje, które uważała za niezbędne do celów wstępnego określenia dumpingu, wynikającej z niego szkody i interesu Wspólnoty, oraz odbyła wizyty weryfikacyjne w obiektach następujących przedsiębiorstw:

(9)

Dochodzenie w sprawie dumpingu obejmowało okres od dnia 1 lipca 2003 r. do dnia 30 czerwca 2004 r. („okres objęty postępowaniem” lub „OD”). Ocena szkody dotyczyła okresu od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia 30 czerwca 2004 r. (zwanego dalej „badanym okresem”).

(10)

Elementy złączne ze stali nierdzewnej i ich części („EZSN”) to śruby, nakrętki i wkręty ze stali nierdzewnej, służące do mechanicznego łączenia dwóch lub więcej elementów. Wkręty to elementy złączne posiadające gwint zewnętrzny na trzpieniu. Mogą być stosowane samodzielnie lub osadzone w drewnie (wkręty do drewna) lub blachach metalowych (blachowkręty), lub wraz z nakrętką i podkładkami tworzyć śrubę. Śruby różnią się kształtem łba (półkulisty, gniazdowy, płaski, sześciokątny itp.), długością trzpienia i średnicą. Trzpień może być gwintowany w całości lub częściowo. „EZSN” stosuje się w różnych gałęziach przemysłu i wielu produktach końcowych, które muszą charakteryzować się odpornością na korozję chemiczną i atmosferyczną oraz tam gdzie ważna jest higiena, na przykład w urządzeniach do przetwarzania i przechowywania żywności, zakładach chemicznych, produkcji sprzętu medycznego, urządzeniach oświetleniowych, stoczniach itp.

(11)

EZSN, czyli śruby, nakrętki i wkręty ze stali nierdzewnej stosowane do mechanicznego łączenia dwóch lub więcej elementów, klasyfikuje się zwykle za pomocą kodów CN 7318 12 10, 7318 14 10, 7318 15 30, 7318 15 51, 7318 15 61, 7318 15 70 oraz 7318 16 30. Istnieje wiele typów EZSN różniących się właściwościami fizycznymi i technicznymi oraz gatunkiem stali nierdzewnej, z której są wykonane.

(12)

W toku dochodzenia importerzy oraz niemieckie stowarzyszenie importerów/dystrybutorów twierdzili, że nakrętki należy wykluczyć z dochodzenia ze względu na domniemany brak ich produkcji we Wspólnocie.

(13)

Wniosek ten został rozpatrzony. W trakcie wstępnego dochodzenia powstały wątpliwości, czy nakrętki można traktować identycznie z innymi EZSN. W tej sytuacji konieczne jest wykonanie dalszych badań niektórych aspektów, np. sprawdzenie, czy i w jakim zakresie nakrętki i śruby są sprzedawane łącznie w zestawie oraz w jakim zakresie konstrukcja obu tych elementów jest od siebie zależna itp. Należy także sprawdzić, w jakim zakresie producenci wspólnotowi mają możliwość oferowania takich zestawów. Na tej podstawie podjęto tymczasową decyzję o wykluczeniu z definicji produktu objętego postępowaniem nakrętek klasyfikowanych za pomocą kodu CN 7318 16 30.

(14)

W tej sytuacji należy zauważyć, że niemal cały przywóz z Filipin stanowią nakrętki. W związku z tym, jeśli na końcowym etapie dochodzenia zostanie podjęta decyzja o wykluczeniu nakrętek z zakresu produktu, trzeba będzie przerwać postępowanie dotyczące Filipin.

(15)

Ponadto importerzy i niemieckie stowarzyszenie importerów/dystrybutorów wnioskowali o ograniczenie zakresu produktu do produktów klasyfikowanych za pomocą kodów CN 7318 15 61 i 7318 15 70, tj. wkrętów z łbem gniazdowym sześciokątnym ze stali nierdzewnej i śrub sześciokątnych ze stali nierdzewnej, argumentując, że we Wspólnocie nie istnieje wystarczająca produkcja pozostałych typów EZSN. Jednakże dochodzenie potwierdziło istnienie produkcji wspólnotowej pozostałych rodzajów EZSN. W związku z tym wniosek został odrzucony.

(16)

Stwierdzono, że wszystkie pozostałe typy produktów z wyjątkiem nakrętek mieszczą się w definicji elementów złącznych, mają takie same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne, takie samo podstawowe zastosowanie i są rozprowadzone przez te same kanały dystrybucji.

(17)

W związku z powyższym do celów niniejszego dochodzenia przyjmuje się, że wszystkie typy EZSN z wyjątkiem nakrętek, klasyfikowane za pomocą kodów CN 7318 12 10, 7318 14 10, 7318 15 30, 7318 15 51, 7318 15 61 oraz 7318 15 70, pochodzące z ChRL, Indonezji, Malezji, Tajwanu, Tajlandii i Wietnamu stanowią tymczasowo jeden produkt („produkt objęty postępowaniem”).

(18)

Komisja ustaliła, że EZSN produkowane i sprzedawane na rynkach krajowych w ChRL, Indonezji, Malezji, Tajwanie, Tajlandii i Wietnamie, wywożone z tych krajów do Wspólnoty i sprzedawane na jej obszarze, a także produkowane i sprzedawane na terenie Wspólnoty przez przemysł wspólnotowy, posiadają takie same właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz takie samo zastosowanie. Tymczasowo uznano zatem, że wszystkie wyżej wymienione produkty są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(19)

Ze względu na dużą liczbę znanych producentów eksportujących z ChRL i Tajwanu oraz producentów i importerów wspólnotowych, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, podano informację o kontroli wyrywkowej.

(20)

Aby Komisja mogła ustalić, czy potrzebne są kontrole wyrywkowe, i w razie potrzeby dokonać wyboru grupy firm do kontroli, producentów eksportujących wezwano do ujawnienia się w ciągu 15 dni od wszczęcia dochodzenia oraz do przedstawienia podstawowych informacji dotyczących wielkości sprzedaży krajowej i na eksport, dokładnego opisania ich działalności w zakresie wytwarzania produktu objętego postępowaniem oraz podania nazw i zakresu działalności przedsiębiorstw z nimi powiązanych uczestniczących w produkcji i/lub sprzedaży produktu objętego postępowaniem. Poproszono także o opinię władze ChRL i Tajwanu.

(21)

Tylko dwóch producentów eksportujących z ChRL zgłosiło się i przedstawiło żądane informacje w trzytygodniowym terminie określonym w art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W tej sytuacji Komisja uznała, że kontrola wyrywkowa producentów eksportujących z ChRL nie jest konieczna.

(22)

W terminie ustalonym w art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zgłosiło się i przesłało żądane informacje 49 przedsiębiorstw tajwańskich. Jednakże wywóz do Wspólnoty w okresie dochodzenia zgłosiło zaledwie 37 producentów eksportujących. Producenci, którzy w okresie dochodzenia eksportowali produkt objęty postępowaniem do Wspólnoty i wyrazili chęć uczestniczenia w kontroli wyrywkowej, zostali wstępnie uznani za przedsiębiorstwa współpracujące i uwzględnieni przy wyborze grupy przedsiębiorstw przeznaczonych do skontrolowania. Jedenaście z pozostałych 12 przedsiębiorstw to handlowcy lub producenci eksportujący, którzy w okresie dochodzenia nie prowadzili wywozu do Wspólnoty. W związku z tym nie można było ich uwzględnić w obliczeniach dumpingu. Ponadto trzeba zauważyć, że jedna z pozostałych dwunastu przedsiębiorstw była wyłącznym producentem eksportującym nakrętek, w związku z czym nie można było jej objąć środkami tymczasowymi.

(23)

Współpracujący producenci eksportujący stanowili około 78 % całego wywozu produktu objętego postępowaniem z Tajwanu do Wspólnoty.

(24)

Producenci eksportujący, którzy nie ujawnili się we wspomnianym okresie, zostali uznani za niewspółpracujących w dochodzeniu.

(25)

Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wyboru dokonano na podstawie reprezentatywnej wielkości eksportu, którą można było zbadać w dostępnym okresie. Na tej podstawie do wyrywkowej kontroli wybrano pięciu tajwańskich producentów eksportujących. Wybrane przedsiębiorstwa reprezentowały około 47 % tajwańskiego wywozu do Wspólnoty oraz około 57 % sprzedaży na rynku krajowym na Tajwanie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego spytano o zgodę na kontrolę władze tajwańskie, które nie wniosły sprzeciwu.

(26)

Trzydziestu dwóch współpracujących producentów eksportujących, których ostatecznie nie wybrano do próby, powiadomiono za pośrednictwem władz tajwańskich, że cło antydumpingowe na wywożone przez nich produkty zostanie obliczone zgodnie z postanowieniami art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(27)

Pięć wybranych przedsiębiorstw otrzymało kwestionariusze, które wypełniło i odesłało w wyznaczonym terminie.

(28)

Dwóch producentów eksportujących z Tajwanu, których nie uwzględniono w kontrolowanej grupie, zażądało indywidualnego ustalenia marginesu dumpingu i ewentualnej stawki celnej zgodnie z art. 9 ust. 6 i art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Mając na uwadze dużą liczbę zainteresowanych państw i stron oraz ograniczenia czasowe, Komisja stwierdziła, że nie obejmie postępowaniem indywidualnym żadnego z tajwańskich producentów eksportujących, gdyż byłoby to zbyt czasochłonne i uniemożliwiło zakończenie dochodzenia w rozsądnym terminie. Ponadto należy podkreślić, że jeden z producentów eksportujących, którzy wnioskowali o badanie indywidualne, produkował wyłącznie nakrętki, które jak opisano powyżej, zostały tymczasowo wyłączone z zakresu niniejszego postępowania.

(29)

Ze względu na dużą liczbę producentów wspólnotowych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, podano informację o kontroli wyrywkowej. W celu jej przeprowadzenia Komisja zwróciła się do producentów wspólnotowych o przedstawienie informacji dotyczących produkcji i sprzedaży produktu podobnego.

(30)

W terminie ustalonym w art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego żądane informacje przesłało ośmiu producentów wspólnotowych. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego do kontroli wyrywkowej Komisja wybrała cztery przedsiębiorstwa z dwóch Państw Członkowskich – trzy włoskie i jedno niemieckie – których produkcja stanowiła najwyższą reprezentatywną wielkość we Wspólnocie (około 50 %) i które można było skontrolować w dostępnym terminie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego spytano o zgodę na kontrolę stowarzyszenie producentów wspólnotowych, które nie wniosło sprzeciwu. Ponadto o dostarczenie pewnych danych ogólnych do analizy strat poproszono czterech pozostałych producentów z Belgii, Niemiec, Włoch i Zjednoczonego Królestwa. Wszyscy sprawdzani producenci wspólnotowi oraz dwaj inni producenci ze Wspólnoty współpracowali i odesłali kwestionariusze w wyznaczonym terminie. Jednakże jedno z dwóch przedsiębiorstw współpracujących, które nie zostało wybrane do kontroli, było wyłącznym producentem specjalnego typu nakrętek, który został tymczasowo wykluczony z zakresu dochodzenia, zatem przedsiębiorstwa nie uwzględniono w dalszych ustaleniach.

(31)

Ze względu na dużą liczbę importerów wspólnotowych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, podano informację o kontroli wyrywkowej. W celu jej przeprowadzenia Komisja zwróciła się do importerów wspólnotowych o przedstawienie informacji dotyczących przywozu i sprzedaży produktu objętego postępowaniem.

(32)

Na podstawie otrzymanych informacji Komisja wybrała do kontroli pięciu importerów z czterech Państw Członkowskich: dwóch z Niemiec, jednego z Włoch, jednego ze Szwecji i jednego ze Zjednoczonego Królestwa. Skontaktowano się również z dwoma znanymi stowarzyszeniami importerów. Przywóz realizowany przez tych importerów stanowił najwyższą reprezentatywną wielkość sprzedaży ujawnionych importerów wspólnotowych (około 37 %), których można było skontrolować w dostępnym terminie. Czterech importerów podjęło współpracę i odesłało wypełnione kwestionariusze. Szwedzki importer odmówił dalszej współpracy, a tylko dwóch importerów przesłało wszystkie żądane informacje.

(33)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, w dochodzeniach antydumpingowych dotyczących przywozu pochodzącego z ChRL i Wietnamu, wartości normalne ustala się zgodnie z ustępami 1–6 wspomnianego artykułu w przypadku tych producentów eksportujących, którzy mogą wykazać, że spełniają kryteria art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia, czyli że w prowadzonej przez nich produkcji i sprzedaży podobnego produktu przeważają warunki gospodarki rynkowej. Poniżej przedstawiono zestawienie kryteriów MET. Zestawienie to ma formę skróconą i służy wyłącznie celom porównawczym:

(34)

Dwóch producentów chińskich i jeden wietnamski wnioskowało o MET na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego i odesłało wniosek o MET dla producentów eksportujących w wyznaczonym terminie.

(35)

Jeden producent z ChRL dopiero rozpoczynał działalność, w związku z czym nie posiadał żadnej dokumentacji finansowej oraz nie przeszedł kontroli księgowej. Komisja uznała, że przy braku takiej dokumentacji nie można ustalić, czy kryteria określone w pkt. 2 i 3 zostały spełnione. W związku z tym uznano, że przedsiębiorstwo to nie spełnia warunków MET. Przedsiębiorstwo zostało o tym fakcie poinformowane i nie wniosło sprzeciwu.

(36)

W przypadku innego chińskiego producenta eksportującego Komisja zebrała wszystkie informacje, które uważała za niezbędne, oraz sprawdziła wszystkie dane podane we wniosku o MET w siedzibie przedsiębiorstwa, które go złożyło.

(37)

Kontrola wykazała, że przedsiębiorstwo to nie prowadzi podstawowej dokumentacji księgowej w sposób jasny i jednoznaczny, a dokumenty są przygotowywane i kontrolowane niezgodnie z zasadami MSR. Mimo skontrolowania dokumentacji księgowej przez niezależnych biegłych rewidentów zewnętrznych, nadal zawierała ona wiele rozbieżności i nieścisłości. W trakcie dochodzenia przedsiębiorstwo przedstawiało rozbieżne wersje dokumentów księgowych, w których stwierdzono poważne błędy, takie jak rozbieżne salda zamknięcia i otwarcia w kolejnych latach finansowych (MSR 1), lub prawdopodobne zmiany metody prowadzenia dokumentacji, które nie znajdowały uzasadnienia w dokumentach (MSR 8). Nie można było uzgodnić ważnych danych liczbowych, takich jak obrót sprzedaży z innymi informacjami w pozostałych dokumentach przedsiębiorstwa. Ponadto przedsiębiorstwo wykazało znaczny zysk, podczas gdy w rzeczywistości poniosło duże straty, a w przedstawionych dokumentach księgowych nie wpisano prawidłowych skonsolidowanych wielkości obrotu dotyczących wszystkich operacji przedsiębiorstwa. Raporty biegłych rewidentów ani słowem nie wspominały o opisanych wyżej problemach.

Mając na uwadze powyższe, kryterium nr 2 nie zostało spełnione. W związku z tym uznano, że przedsiębiorstwo nie spełnia warunków określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(38)

W przypadku producenta wietnamskiego Komisja zebrała wszystkie informacje, jakie uznała za konieczne.

(39)

Uznano, że przedsiębiorstwo to nie spełnia kryterium nr 1. W szczególności ustalono, że istniały pewne ograniczenia wielkości sprzedaży na rynek krajowy i zagraniczny. Ograniczenie to zostało zapisane w licencji inwestycyjnej, wniosku o wydanie licencji inwestycyjnej oraz w statucie przedsiębiorstwa. Poza tym w licencji inwestycyjnej przedsiębiorstwa istnieje zapis o tym, że wszelkie decyzje w sprawach dotyczących dzierżawy gruntów są podejmowane wyłącznie przez władze państwowe. Przedsiębiorstwo jest zwolnione z opłaty za dzierżawę gruntu do czasu zakończenia podstawowych prac budowlanych, a także na kilka kolejnych lat po ich zakończeniu. W tych okolicznościach ustalono, że przedsiębiorstwo to nie udowodniło, iż decyzje handlowe i koszty prowadzenia przez nie działalności są zależne od warunków rynkowych i realizowane bez istotnej interwencji władz.

(40)

Stwierdzono, że przedsiębiorstwo nie spełniło także kryterium nr 2, ponieważ raporty finansowe za 2002 r. nie zostały opublikowane w stosownym czasie oraz skontrolowane we właściwy sposób, co jest sprzeczne z normą MSR 1.

(41)

W związku z tym uznano, że przedsiębiorstwo nie spełnia warunków określonych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(42)

Zainteresowanym producentom eksportującym z Chin i Wietnamu oraz przedstawicielom przemysłu wspólnotowego dano możliwość zgłaszania swoich uwag do powyższych ustaleń.

(43)

Dwóch producentów eksportujących wyraziło sprzeciw, twierdząc, że powinni byli otrzymać traktowanie według zasad gospodarki rynkowej.

(44)

Chiński producent eksportujący twierdził, że stosowane przez niego metody prowadzenia księgowości są zgodne z chińskimi standardami i praktykami rachunkowości.

(45)

W tej kwestii należy zauważyć, że – zgodnie z kryteriami określonymi w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego – Komisja ocenia, czy dokumenty księgowe przedsiębiorstw są prowadzone i kontrolowane zgodnie z zasadami MSR. Zgodność z normami chińskimi lub jej brak nie ma znaczenia w świetle oceny zgodności z MET. Ponadto ustalenia kontrolne stwierdzają albo niezgodność z podstawowymi zasadami rachunkowości, albo istotne zmiany danych księgowych, które wymagają właściwego udokumentowania i wyjaśnienia.

(46)

Niezależnie od powyższych wyjaśnień należy zauważyć, że – zgodnie z art. 155 Chińskiego Systemu Rachunkowości dla Przedsiębiorstw – sprawozdaniom finansowym muszą towarzyszyć wyczerpujące i pełne wyjaśnienia. W związku z tym, że dokumenty finansowe przedsiębiorstwa nie były opatrzone żadnymi wyjaśnieniami czy uwagami, można uznać, że kontrola była prowadzona nie tylko niezgodnie z kryteriami MSR, ale także z chińskimi standardami rachunkowości.

(47)

W związku z tym uznano, że zastrzeżenia chińskiego producenta eksportującego są nieuzasadnione i nie można uznać go za działającego na zasadach rynkowych.

(48)

Wietnamski producent eksportujący twierdził, że stosunek sprzedaży krajowej do zagranicznej podany w licencji inwestycyjnej nie ma charakteru wiążącego, a jedynie odzwierciedla specjalne bodźce podatkowe, które rząd Wietnamu wprowadził jako zachętę do inwestowania. W związku z tym władze państwowe nie decydują o wielkości sprzedaży krajowej i zagranicznej przedsiębiorstwa.

(49)

W tej kwestii należy podkreślić, że nie istnieje bezpośrednia zależność pomiędzy zapisami dotyczącymi wydania licencji a zapisami dotyczącymi spraw podatkowych i finansowych. Ponadto w licencji inwestycyjnej nie ma żadnego zapisu wyjaśniającego, że współczynnik sprzedaży eksportowej jest ustalany wyłącznie dla celów podatkowych.

(50)

W przypadku dzierżawy gruntu przedsiębiorstwo twierdziło, że procedura obowiązująca w Wietnamie nie jest sprzeczna z zasadami gospodarki rynkowej, a wszystkie specjalne postanowienia dotyczące dzierżawy to mechanizmy, jakie stosuje rząd wietnamski w celu przyciągnięcia inwestycji zagranicznych. Producent eksportujący twierdził, że cena dzierżawy to rodzaj „podatku” i że ziemię kupił od innego przedsiębiorstwa będącego jej „pierwotnym właścicielem”.

(51)

Stwierdza się, że w Wietnamie nie istnieje wolny rynek obrotu gruntami. Zgodnie z okólnikiem rządowym przedstawionym przez przedsiębiorstwo, cenę gruntu ustala państwo. Jeżeli chodzi o zakup ziemi od „pierwotnego właściciela”, to jest to termin mylący, ponieważ w Wietnamie nie ma prywatnej własności gruntów. W rzeczywistości przedsiębiorstwo miało na myśli należność za prawo do korzystania z gruntu wypłaconą poprzedniemu dzierżawcy, którą ustala jednostronnie państwo. Ponadto nie przedstawiono dowodów na poparcie twierdzenia, że czynsz dzierżawny za grunt jest rodzajem „podatku”. Tak czy inaczej, zgodnie z informacją podaną w motywie 39, przedsiębiorstwo jest zwolnione z opłat za dzierżawę na kilka lat.

(52)

W przypadku kryterium nr 2 przedsiębiorstwo twierdziło, że biegli rewidenci zauważyli, iż sprawozdania finansowe za 2002 r. zostały opublikowane w terminie późniejszym niż określony w MSR, ale zgodnie z opinią Ministerstwo Finansów zignorowano tę rozbieżność.

(53)

Stwierdza się, że w dokumentacji biegłych rewidentów nie znaleziono potwierdzenia powyższych założeń. Przeciwnie, biegli rewidenci oświadczyli, że kontrola odbyła się zgodnie z zasadami MSR, nie wnieśli żadnych zastrzeżeń ani nie załączyli wyjaśnień w formie noty uzasadniających nieprzestrzeganie przez przedsiębiorstwo jasno określonej zasady MSR. Ponadto fakt, że pismo z Ministerstwa Finansów może potencjalne zmienić jednoznacznie określone przepisy lub dopuścić ich złagodzenie, dowodzi, że MSR nie były stosowane w sposób prawidłowy.

(54)

W związku z tym stwierdzono, że kryteria nr 1 i 2 nie są spełnione i przedsiębiorstwu nie można przyznać traktowania według zasad gospodarki rynkowej.

(55)

Na mocy art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, dla krajów, których dotyczy ten artykuł, ustalana jest jedna stawka celna, za wyjątkiem przedsiębiorstw, które mogą udowodnić, że spełniają wszystkie kryteria określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(56)

W przypadku ChRL obaj producenci eksportujący, którzy wnioskowali o traktowanie według zasad gospodarki rynkowej, wystąpili także o IT, w przypadku gdyby nie spełniali kryteriów MET.

(57)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że oba przedsiębiorstwa spełniają wszystkie kryteria IT określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(58)

Postanowiono zatem przyznać indywidualne traktowanie następującym producentom eksportującym z ChRL:

(59)

W przypadku Wietnamu producent eksportujący, który wnioskował o MET, wystąpił także o IT, w przypadku gdyby nie spełniał kryteriów MET.

(60)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że przedsiębiorstwo to nie spełnia wszystkich kryteriów IT określonych w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

W szczególności ustalono, że przedsiębiorstwo nie ma wpływu na wielkość sprzedaży eksportowej, która jest ustalana przez państwo w zezwoleniu na prowadzenie działalności, co wykazała opisana powyżej analiza dla potrzeb MET. Stwierdzono zatem, że to przedsiębiorstwo nie spełnia warunków koniecznych do IT.

(61)

W wyznaczonym terminie wniosek o IT złożyło dwóch innych wietnamskich producentów eksportujących. Jedno przedsiębiorstwo przedstawiło jednak niepełną odpowiedź na kwestionariusz, zaś drugie w ogóle nie odesłało kwestionariusza.

Żadne z przedsiębiorstw nie dostarczyło żądanych informacji ani nie przedstawiło żadnych wyjaśnień. W związku z tym Komisja uznała, że przedsiębiorstwa te nie udowodniły spełnienia warunków kwalifikujących do przyznania IT.

(62)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, w gospodarkach w okresie przejściowym, wartość normalną dla producentów eksportujących, którzy nie spełnili kryteriów MET, ustala się na podstawie cen lub wartości skonstruowanej w analogicznym kraju.

(63)

W zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia wskazano Indie jako kraj analogiczny dla celów ustalenia wartości normalnej dla ChRL i Wietnamu. Komisja poprosiła wszystkie zainteresowane strony o ustosunkowanie się do tego wyboru.

Przedstawiciele zainteresowanych stron przesłali swoje uwagi, proponując wykorzystanie jako kraju analogicznego Tajwanu, Tajlandii, Republiki Korei lub Włoch. Komisja skontaktowała się ze znanymi jej przedsiębiorstwami w Indiach, które zostały wstępnie wskazane jako właściwy kraj analogiczny. Jednak producenci z Indii nie odesłali wypełnionych kwestionariuszy ani nie przesłali żadnych konstruktywnych uwag. W przypadku Republiki Korei i Włoch strony, które wskazały na te kraje, nie przedstawiły żadnych konkretnych informacji. W związku z tym w dalszej części dochodzenia nie uwzględniono tych propozycji krajów analogicznych.

W przypadku Tajlandii stwierdza się, że w trakcie dochodzenia na podstawie informacji od współpracujących producentów ustalono, że sprzedaż krajowa w tym państwie praktycznie nie istnieje, w związku z czym nie może być ono krajem analogicznym.

Z drugiej strony ustalono, że Tajwan, będący jednym z największych światowych producentów produktu objętego postępowaniem, posiada reprezentatywny rynek krajowy z szerokim wyborem produktów i dużą liczbą dostawców zapewniających właściwy poziom konkurencyjności. W dochodzeniu stwierdzono, że czterech współpracujących producentów eksportujących z Tajwanu generuje w zwykłym obrocie handlowym znaczną sprzedaż krajową.

(64)

Mając na uwadze powyższe, stwierdzono, że Tajwan jest odpowiednim krajem analogicznym w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(65)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja najpierw sprawdziła, czy w każdym eksportującym kraju sprzedaż krajowa produktu, objętego postępowaniem, odbiorcom niezależnym, realizowana przez producenta eksportującego, była reprezentatywna, tzn. czy całkowita wielkość sprzedaży była równa lub większa 5 % całkowitej wielkości sprzedaży tego produktu eksportowanego do Wspólnoty.

(66)

Następnie Komisja ustaliła, które typy produktu sprzedawane przez przedsiębiorstwa odnotowujące reprezentatywną wielkość sprzedaży krajowej były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z typami sprzedawanymi na eksport do Wspólnoty. Zastosowano następujące kryteria: kod CN, rodzaj stosowanego surowca, numer DIN (tj. kod, który określa klasyfikację produktu w nomenklaturze DIN), średnica w milimetrach, długość w milimetrach.

(67)

Sprzedaż krajowa danego typu produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli wielkość sprzedaży tego typu produktu odbiorcom niezależnym na rynku krajowym w okresie dochodzenia była równa lub większa niż 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej do Wspólnoty porównywalnego typu produktu.

(68)

Następnie Komisja sprawdziła, czy sprzedaż krajowa każdego przedsiębiorstwa we wszystkich eksportujących krajach kwalifikowała się jako realizowana w zwykłym obrocie handlowym, w rozumieniu art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(69)

W tym celu ustalono odsetek sprzedaży krajowej odbiorcom niezależnym każdego typu eksportowanego produktu, sprzedawanego ze stratą na rynku krajowym w okresie dochodzenia.

(70)

W przypadku typów sprzedawanych na wywóz do Wspólnoty przez przedsiębiorstwa objęte postępowaniem, jeśli spełnione zostały wymagania określone w pkt. 3.2.3 – 3.2.4 lit. a) i b), wartość normalną dla danych typów produktów ustalono w oparciu o faktyczne ceny płacone lub należne na rynku krajowym w badanym kraju w trakcie OD, zgodnie z postanowieniami art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(71)

W przypadku typów produktów, spełniających warunki określone w pkt. 3.2.4 lit. c) powyżej, oraz typów produktów, które nie były sprzedawane w ilościach reprezentatywnych na rynku krajowym państw, których dotyczy postępowanie, przez producenta eksportującego w rozumieniu pkt. 3.2.3, wartość normalna musiała zostać skonstruowana.

W celu skonstruowania wartości normalnej, zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, poniesione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz średni ważony zysk zainteresowanych współpracujących producentów eksportujących z krajowej sprzedaży produktu podobnego, w zwykłym obrocie handlowym, w trakcie OD, dodano do ich średniego kosztu produkcji w OD. W razie konieczności przedstawione koszty produkcji oraz koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne odpowiednio skorygowano przed ich wykorzystaniem do badania zwykłego obrotu handlowego i konstruowania wartości normalnych.

W krajach objętych dochodzeniem, gdzie żaden z producentów eksportujących nie prowadził sprzedaży krajowej produktu podobnego lub produktu mieszczącego się w tej samej kategorii w zwykłym obrocie handlowym w trakcie OD, wartość normalną skonstruowano na podstawie kosztu wytworzenia podanego przez producenta eksportującego, w razie potrzeby stosownie skorygowanego. Tymczasowo uznano za stosowne dodanie do tego kosztu wytworzenia średniej ważonej kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, oraz zysku ze sprzedaży krajowej produktu podobnego w OD, odniesionego przez czterech współpracujących producentów eksportujących z Tajwanu poddanych kontroli wyrywkowej, zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(72)

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego wartość normalną dla ChRL i Wietnamu ustalono na podstawie sprawdzonych informacji od producentów w kraju analogicznym, tj. na podstawie cen płaconych lub należnych na tajwańskim rynku krajowym za porównywalne typy produktów w zwykłym obrocie handlowym lub na podstawie normalnych wartości skonstruowanych, w przypadku gdy nie istnieje sprzedaż krajowa w zwykłym obrocie porównywalnych typów produktów.

W związku z tym ustalono, że wartość normalna jest ważoną średnią ceny sprzedaży na rynku krajowym odbiorcom niepowiązanym lub wartością skonstruowaną dla typu produktu na podstawie danych czterech współpracujących skontrolowanych producentów z Tajwanu.

(73)

Ponieważ żadnemu z przedsiębiorstw nie przyznano MET, wartość normalną dla ChRL ustalono tak, jak opisano w motywie 72.

(74)

W przypadku jedynego indonezyjskiego współpracującego producenta eksportującego ustalono, że nie istnieje sprzedaż krajowa produktu podobnego. W związku z tym wartość normalną skonstruowano zgodnie z przepisami określonymi w motywie 71.

(75)

Należy zauważyć, że kwestionariusz rozesłany przez Komisję wypełnił także inny indonezyjski producent eksportujący, jednak później zrezygnował z prowadzenia działalności gospodarczej, w związku z czym niemożliwa była weryfikacja danych podanych przez niego w kwestionariuszu. W związku z powyższym uznano, że to przedsiębiorstwo już nie współpracuje w dochodzeniu. Przedsiębiorstwo i władze Indonezji poinformowano o wykluczeniu z postępowania i żadna ze stron nie wniosła uwag w tej sprawie.

(76)

W przypadku dwóch współpracujących producentów eksportujących z Malezji, którzy działali na obszarze Wolnej Strefy Ekonomicznej, ustalono, że sprzedaż zgłoszona przez nich jako krajowa odbywała się głównie na obszarze Wolnych Stref Ekonomicznych lub w składach celnych; czyli była sprzedażą przeznaczoną do wywozu przez strony trzecie.

W związku z tym stwierdzono, że w trakcie OD ci producenci eksportujący nie prowadzili reprezentatywnej sprzedaży krajowej, wobec czego wartość normalną skonstruowano zgodnie z motywem 71 powyżej.

(77)

W przypadku czterech producentów eksportujących wartość normalną ustalono, stosując metodę opisaną w motywach 65 – 71.

(78)

W toku postępowania ustalono, że dwaj z czterech współpracujących producentów eksportujących byli ze sobą powiązani. Przedsiębiorstwa sprzedawały produkt podobny na rynku krajowym poprzez powiązaną spółkę handlową i bezpośrednio odbiorcom niepowiązanym. Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 2 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego sprzedaż typów produktów powiązanej spółce handlowej może być uznana jako odbywająca się poza zwykłym obrotem handlowym. Z tego powodu oraz w celu ustalenia wartości normalnej oba przedsiębiorstwa poproszono, na długo przed przeprowadzeniem kontroli na miejscu, o przedstawienie cen, za jakie powiązane przedsiębiorstwo handlowe odsprzedawało produkty pierwszemu niezależnemu nabywcy. Podczas kontroli na miejscu stwierdzono, że obaj współpracujący producenci nie mogą przedstawić żądanych informacji. Przedsiębiorstwo odsprzedające kupowało produkt objęty postępowaniem z różnych źródeł, także od dwóch producentów eksportujących i sprzedawało go odbiorcom końcowym, sprzedawcom detalicznym i dystrybutorom. Mimo to przedsiębiorstwo odsprzedające nie mogło udowodnić na podstawie dokumentów księgowych, które produkty zostały zakupione od dwóch współpracujących producentów, w związku z czym nie mogło podać cen odsprzedaży tych produktów nabywcom niezależnym.

Na podstawie powyższych informacji Komisja tymczasowo uznaje, że sprzedaż produktu objętego postępowaniem na rynku krajowym poprzez powiązane przedsiębiorstwo odsprzedające nie zostanie uwzględniona w obliczeniach wartości normalnej, ponieważ pozostała sprzedaż krajowa może zostać uznana za reprezentatywną.

(79)

W przypadku piątego tajwańskiego producenta eksportującego, którego poddano kontroli, ustalono, że nie istnieje sprzedaż krajowa produktu podobnego. Zatem wartość normalna została skonstruowana zgodnie z wytycznymi w motywie 71 powyżej. Jednakże w toku postępowania ustalono, że przedstawione informacje zawierają poważne rozbieżności. Po pierwsze przedsiębiorstwo nie prowadziło klasyfikacji różnych typów produktu objętego postępowaniem, zgodnej z wytycznymi Komisji, w związku z czym nie można było porównać sprzedaży krajowej wielu typów produktów realizowanej przez producentów tajwańskich. Poza tym podczas kontroli na miejscu nie można było porównać kosztu produkcji produktu objętego postępowaniem podanego w kwestionariuszu z kosztem sprzedanych towarów podanym w rachunku zysków i strat załączonym do kwestionariusza, ani z danymi z rejestrów księgowych przedsiębiorstwa. Nie udało się ustalić związku między zakupem surowca a zgłoszonym kosztem produkcji poszczególnych typów produktu. Po wizycie weryfikacyjnej przedsiębiorstwo przedstawiło nowe informacje dotyczące kosztu produkcji, które nie znalazły odzwierciedlenia w sprawdzonych danych.

W związku z wyżej opisaną sytuacją oraz zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, przedsiębiorstwo poinformowano, że część informacji nie zostanie wykorzystana do obliczeń, a wstępne ustalenia będą częściowo opierać się na podstawie dostępnych faktów. Dlatego też w celu ustalenia skonstruowanej wartości normalnej Komisja posłużyła się skorygowanym kosztem wytworzenia produktu objętego postępowaniem, który można było ustalić na podstawie dostępnych specyfikacji. Do tego kosztu produkcji dodano ważone średnie koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk ze sprzedaży krajowej pozostałych czterech współpracujących producentów eksportujących z Tajwanu.

(80)

W przypadku czterech współpracujących producentów eksportujących z Tajlandii nie stwierdzono istnienia reprezentatywnej sprzedaży krajowej produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym. W związku z tym wartość normalną skonstruowano zgodnie z opisem w motywie 71.

(81)

Żadnemu z wietnamskich producentów eksportujących nie przyznano MET, zatem wartość normalną dla Wietnamu ustalono tak jak opisano w motywie 72.

(82)

Towary wywożone przez dwóch współpracujących producentów eksportujących, którzy otrzymali IT, były sprzedawane bezpośrednio niezależnym nabywcom we Wspólnocie. Ceny wywożonych produktów określono zatem na podstawie faktycznych cen sprzedaży lub cen należnych za produkt zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(83)

Towary wywożone przez jedynego współpracującego producenta eksportującego były sprzedawane bezpośrednio niezależnym nabywcom we Wspólnocie. Ceny eksportowanych produktów określono zatem na podstawie faktycznych cen sprzedaży lub cen należnych za produkt zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(84)

W przypadku jednego producenta eksportującego, który dokonywał sprzedaży wywozowej bezpośrednio niezależnym nabywcom we Wspólnocie, cenę sprzedaży wywozowej ustalono na podstawie faktycznych cen sprzedaży lub cen należnych za produkt objęty postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(85)

Inny malajski producent eksportujący sprzedawał produkt objęty postępowaniem niezależnym nabywcom i jednemu przedsiębiorstwu powiązanemu we Wspólnocie. W przypadku sprzedaży nabywcom niezależnym ceny wywożonych produktów określono zatem na podstawie faktycznych cen sprzedaży lub cen należnych za produkt zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. W przypadku sprzedaży przedsiębiorstwu powiązanemu cenę wywożonych towarów ustalono zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, na podstawie cen pierwszej odsprzedaży przywożonych produktów nabywcy niezależnemu. W celu ustalenia wiarygodnej ceny sprzedaży wywozowej dokonano korekt uwzględniających wszystkie koszty poniesione między przywozem a odsprzedażą, w tym cła i podatki oraz zysk niezależnych współpracujących importerów.

(86)

Producenci eksportujący dokonywali sprzedaży wywozowej produktów do Wspólnoty bezpośrednio niezależnym nabywcom lub poprzez tajwańskie przedsiębiorstwa handlowe.

(87)

W przypadku sprzedaży bezpośrednio niezależnym nabywcom we Wspólnocie cenę sprzedaży wywozowej ustalono na podstawie faktycznych cen sprzedaży lub cen należnych za produkt objęty postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(88)

W przypadku sprzedaży do Wspólnoty za pośrednictwem przedsiębiorstw handlowych ceny sprzedaży wywozowej ustalono na podstawie cen sprzedaży wywozowej produktu przedsiębiorstwom handlowym zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(89)

Jeden producent eksportujący, który sprzedawał produkt objęty postępowaniem za pośrednictwem tajwańskich przedsiębiorstw handlowych, nie mógł przedstawić dokumentów, które wskazywałyby państwo przeznaczenia produktów sprzedawanych przez niego za pośrednictwem przedsiębiorstw handlowych. W związku z tym tę sprzedaż pominięto, a cena sprzedaży wywozowej została ustalona wyłącznie na podstawie cen sprzedaży bezpośrednio nabywcom niezależnym we Wspólnocie.

(90)

Towary wywożone przez czterech współpracujących producentów eksportujących były sprzedawane bezpośrednio niezależnym nabywcom we Wspólnocie. Ceny wywożonych produktów określono zatem na podstawie faktycznych cen sprzedaży lub cen należnych za produkt zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(91)

Jak wyjaśniono w części dotyczącej IT powyżej, w dochodzeniu współpracowało tylko jedno przedsiębiorstwo z Wietnamu, ale nie otrzymało prawa do indywidualnego traktowania. Ponadto to przedsiębiorstwo było podwykonawcą powiązanej spółki tajwańskiej, która współpracowała w dochodzeniu. Przedsiębiorstwo tajwańskie było właścicielem surowca i zajmowało się wszystkimi działaniami związanymi ze sprzedażą wywozową. Przedsiębiorstwo to nie mogło jednak udowodnić na podstawie dokumentacji księgowej, że ceny sprzedaży wywozowej odbiorcom niezależnym podane w kwestionariuszu przesłanym przez wietnamskiego podwykonawcę dotyczą produktów wytworzonych w Wietnamie i wywiezionych do Wspólnoty. W związku z tym nie można było ich przyjąć za ceny sprzedaży wywozowej z Wietnamu do Wspólnoty. Przedsiębiorstwo zostało powiadomione o tej sytuacji. Ze względu na brak innych źródeł, ceny sprzedaży wywozowej dla wszystkich producentów eksportujących ustalono wstępnie na podstawie danych statystycznych Eurostatu dotyczących przywozu.

(92)

Wartość normalną i cenę eksportową porównano na zasadach loco fabryka.

(93)

W celu zapewnienia rzetelnego porównania wartości normalnej z ceną eksportową zastosowano odpowiednią tolerancję w formie korekt dotyczących różnic w czynnikach mających wpływ na porównywalność ceny, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. W przypadku wszystkich producentów eksportujących objętych dochodzeniem, tam gdzie było to zasadne i usprawiedliwione, uwzględniono różnice w kosztach transportu, przewozu drogą morską, ubezpieczenia, kosztach przeładunku, załadunku, kosztach dodatkowych, kosztach pakowania, kredytu, gwarancji i rękojmi oraz prowizji.

(94)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 marginesy dumpingu ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej typu produktu ze średnią ważoną ceną eksportową ustaloną powyżej.

(95)

Margines dumpingu dla współpracujących producentów eksportujących, którzy ujawnili się zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, ale nie byli kontrolowani, ustalono na podstawie średniej ważonej marginesów dumpingu przedsiębiorstw skontrolowanych wyrywkowo zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(96)

W przypadku producentów eksportujących, którzy nie ujawnili się lub nie odesłali Komisji wypełnionego kwestionariusza, margines dumpingu ustalono na podstawie dostępnych informacji zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(97)

W celu ustalenia marginesu dumpingu dla niewspółpracujących producentów eksportujących najpierw określono poziom braku współpracy. W tym celu porównano dane dotyczące wielkości wywozu do Wspólnoty, przekazane przez współpracujących eksportujących producentów, z danymi Eurostatu dotyczącymi przywozu.

(98)

W przypadkach dużego poziomu braku współpracy, tzn. powyżej 20 %, uznano za wskazane ustalenie marginesu dumpingu w odniesieniu do przedsiębiorstw niewspółpracujących na poziomie wyższym od najwyższego marginesu dumpingu ustalonego dla współpracujących producentów eksportujących. Istnieje bowiem powód, by sądzić, że tak duży brak współpracy ze strony tych producentów z kontrolowanego kraju wynika z faktu, iż stosowali oni dumping na wyższym poziomie niż producenci współpracujący. W takich przypadkach ustalono zatem margines dumpingowy na poziomie odpowiadającym średniemu ważonemu marginesowi dumpingu reprezentatywnych typów produktów sprzedawanych w największych ilościach przez producentów eksportujących o najwyższych marginesach dumpingowych.

(99)

W przypadkach, gdzie poziom współpracy był wysoki, uznano za właściwe ustalenie marginesu dumpingu dla niewspółpracujących producentów eksportujących na poziomie najwyższego marginesu dumpingu ustalonego dla współpracującego producenta eksportującego w państwie, którego dotyczy postępowanie, ponieważ nie było powodów, by sądzić, iż niewspółpracujący producent eksportujący stosował dumping na poziomie niższym niż najwyższy stwierdzony poziom.

(100)

Komisja bez wyjątku przyjęła założenie, że do celów ustalenia marginesów dumpingowych powiązanych producentów eksportujących lub producentów eksportujących należących do tej samej grupy będzie traktować jako jeden podmiot gospodarczy i ustalać dla nich wspólny margines dumpingowy. Powyższe podejście zastosowano w celu niestwarzania okazji do obchodzenia środków antydumpingowych czyniąc je nieskutecznymi, gdyż w przypadku różnych marginesów dumpingowych producenci eksportujący mogliby wywozić swoje produkty do Wspólnoty za pośrednictwem tej spółki, dla której ustalono najniższy margines dumpingowy.

Zgodnie z tą zasadą, dwóch powiązanych producentów eksportujących z Tajwanu uznano za jedno przedsiębiorstwo i wyznaczono im jeden margines dumpingowy. W przypadku tych producentów najpierw obliczono margines dumpingowy indywidualnie dla każdego przedsiębiorstwa, a następnie ustalono średnią ważoną tych wartości jako wspólny margines dumpingu dla obu przedsiębiorstw.

(101)

Poziom braku współpracy w przypadku producentów eksportujących z ChRL był wysoki (około 85 %).

(102)

Tymczasowy margines dumpingowy, wyrażony jako wielkość procentowa ceny cif na granicy Wspólnoty, bez opłacania cła, wynosi:

(103)

Poziom braku współpracy w przypadku producentów eksportujących z Indonezji był wysoki (około 60 %). Tymczasowy margines dumpingowy, wyrażony jako wielkość procentowa ceny cif na granicy Wspólnoty, bez opłacania cła, wynosi:

(104)

Producenci eksportujący z Malezji współpracowali w 100 %. Nie ustalono tymczasowych marginesów dumpingu dla żadnego z dwóch współpracujących producentów eksportujących (Tigges Stainless Steel Fasteners (M) Sdn. Bhd., Ipoh, Chemor and Tong Heer Fasteners Co. Sdn., Bhd, Penang), w związku z czym przywóz z Malezji nie będzie objęty żadnymi tymczasowymi środkami. Jeżeli w dalszym toku dochodzenia te ustalenia się potwierdzą, postępowanie wobec Malezji zostanie umorzone.

(105)

Jak wspomniano powyżej w motywie 14, ustalono, że niemal cały wywóz z Filipin do Wspólnoty dotyczy nakrętek. Wstępnie ustalono, że nakrętki należy wykluczyć z produktów objętych postępowaniem, dlatego przywozu z Filipin nie obłożono marginesem dumpingowym ani nie zastosowano wobec niego środków tymczasowych.

(106)

W przypadku jednego skontrolowanego producenta eksportującego z Tajwanu margines dumpingu ustalono, zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, na podstawie częściowo dostępnych informacji. W związku z tym, zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, marginesu dumpingu nie uwzględniono w obliczeniach średniego ważonego marginesu dumpingu dla współpracujących producentów eksportujących, których poddano kontroli wyrywkowej.

(107)

Dwóch skontrolowanych producentów eksportujących to przedsiębiorstwa powiązane, zatem ustalono dla nich wspólny margines dumpingu.

(108)

Poziom braku współpracy w przypadku producentów eksportujących z Tajwanu był wysoki (około 22 %). Tymczasowy margines dumpingu, wyrażony jako wielkość procentowa ceny cif na granicy Wspólnoty, bez opłacania cła, wynosi:

(109)

Producenci eksportujący z Tajlandii współpracowali w 100 %. Tymczasowy margines dumpingu, wyrażony jako wielkość procentowa ceny importowej cif na granicy Wspólnoty, bez opłacania cła, wynosi:

(110)

Tymczasowy margines dumpingu dla wszystkich przedsiębiorstw wietnamskich, wyrażony jako wielkość procentowa ceny importowej cif na granicy Wspólnoty, bez opłacania cła, wynosi 7,7 %.

(111)

Dochodzenie w ramach kontroli wyrywkowej wykazało, że w okresie dochodzenia (patrz: motyw 30) produkt podobny wytwarzało siedmiu producentów we Wspólnocie. Dwóch z nich nie współpracowało jednak w toku postępowania. Ponadto w ramach skargi ujawniło się wielu innych drobnych producentów wspólnotowych, którzy także nie współpracowali w toku postępowania.

(112)

W związku z powyższym, do celów art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, wstępnie obliczono wielkość produkcji we Wspólnocie, dodając do wielkości produkcji siedmiu producentów ujawnionych w kontroli wyrywkowej wielkość produkcji innych drobnych niewspólpracujących producentów ujawnionych w skardze.

(113)

Pięciu współpracujących producentów, o których mowa w motywie 30, reprezentowało 54 % całej wspólnotowej produkcji produktu podobnego. Przedsiębiorstwa te stanowią zatem, w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przemysł wspólnotowy i tym mianem są określane w dalszej części niniejszego projektu rozporządzenia. Cztery z tych przedsiębiorstw, posiadające największą reprezentatywną wielkość produkcji, zostały skontrolowane zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Są to „skontrolowani producenci wspólnotowi”.

(114)

Ze względu na zastosowanie kontroli wyrywkowych wskaźniki straty ustalono częściowo dla całego przemysłu wspólnotowego, a częściowo dla skontrolowanych producentów wspólnotowych. Analizę szkody w zakresie udziału w rynku, produkcji, mocy produkcyjnych i wykorzystania mocy produkcyjnych, wielkości i wartości sprzedaży, wzrostu, zapasów, zatrudnienia i produktywności oparto na danych całego przemysłu wspólnotowego. W przypadku pozostałych elementów (cen transakcyjnych, inwestycji i zwrotu poniesionych nakładów, płac, rentowności, przepływów pieniężnych oraz zdolności do gromadzenia kapitału) wykorzystano dane zebrane od kontrolowanych producentów wspólnotowych.

(115)

W ocenie tendencji cenowych i wielkości produkcji wykorzystano odpowiednie dane liczbowe Eurostatu dotyczące produktów objętych kodami CN 7318 12 10, 7318 14 10, 7318 15 30, 7318 15 51, 7318 15 61 i 7318 15 70 oraz ze zweryfikowanych kwestionariuszy, wypełnionych przez przedstawicieli przemysłu wspólnotowego. Należy przypomnieć, że na wstępnym etapie postępowania, z zakresu analizowanych produktów wykluczono nakrętki. W związku z tym w obecnej analizie nie uwzględniono danych dotyczących tego produktu (kod CN 7318 16 30).

(116)

Dane na temat przemysłu wspólnotowego uzyskano ze zweryfikowanych kwestionariuszy wypełnionych przez współpracujących producentów wspólnotowych.

(117)

W okresie od września 1997 r. do lutego 2003 r. obowiązywały środki antydumpingowe na przywóz produktów EZSN z ChRL, Indii, Malezji, Republiki Korei, Tajwanu i Tajlandii (3).

(118)

W celu obliczenia domniemanej konsumpcji wspólnotowej produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego Komisja dodała:

Dane przedstawione w poniższej tabeli dowodzą, że konsumpcja produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego we Wspólnocie w okresie objętym badaniem wzrosła o 24 %.

(119)

Dumpingowy przywóz EZSN pochodzących z ChRL, Indonezji, Tajwanu, Tajlandii i Wietnamu („państwa, których dotyczy postępowanie”) był, zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, oceniany łącznie. Należy przypomnieć, że przywozy z Malezji nie zostały uznane za dumpingowe, zaś przywóz z Filipin dotyczył wyłącznie nakrętek, które wstępnie wykluczono z przedmiotu niniejszego postępowania. W związku z tym tych przywozów nie uwzględniono przy ocenie przywozów dumpingowych. Marginesy dumpingu ustalone dla przywozów z każdego państwa, którego dotyczy postępowanie, wynoszą więcej niż poziom de minimis, w rozumieniu art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, tj. 2 % ceny eksportowej, natomiast wielkość przywozu z każdego państwa, którego dotyczy postępowanie, przekraczała próg 1 % udziału w rynku, określony w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. W badanym okresie średnie ceny przywozu ze wszystkich państw, których dotyczy postępowanie, stale spadały. Ponadto EZSN przywożone z państw, których dotyczy postępowanie, były we wszystkich aspektach podobne, wymienne i były sprzedawane na obszarze Wspólnoty za pośrednictwem porównywalnych kanałów sprzedaży i w podobnych warunkach handlowych, zatem były konkurencyjne wobec siebie i EZSN produkowanych we Wspólnocie. W związku z tym wstępnie uznano, że łączna ocena skutków przywozu jest zasadna.

(120)

W okresie objętym badaniem wielkość przywozu produktu objętego postępowaniem znacznie wzrosła. Przywóz w okresie dochodzenia wzrósł o 96 % w stosunku do 2001 r.

(121)

W okresie objętym badaniem cena produktu objętego postępowaniem w przywozie stale malała. Poziom cen w okresie dochodzenia spadł o 32 % w stosunku do 2001 r.

(122)

Udział w rynku wspólnotowym państw, których dotyczy postępowanie, spadł w latach 2001–2002 o 7 %. Jednakże od 2003 r. państwa, których dotyczy postępowanie, znacznie zintensyfikowały swoje działania na rynku wspólnotowym, w wyniku czego ich udział w tym rynku wzrósł o 58 %.

(123)

W celu ustalenia wielkości podcięcia cenowego przeanalizowano dane cenowe dotyczące okresu dochodzenia. W tym celu ceny sprzedaży odbiorcom niepowiązanym na zasadach ex-works realizowanej przez przemysł wspólnotowy porównano ze stosowanymi przez producentów eksportujących cenami sprzedaży cif pierwszemu niezależnemu odbiorcy we Wspólnocie, w obu przypadkach odliczając rabaty, obniżki, prowizje i podatki.

(124)

Ceny sprzedaży stosowane przez przemysł wspólnotowy oraz ceny importowe cif producentów eksportujących porównano na tym samym poziomie handlowym, czyli na poziomie cen płaconych przez handlowców/dystrybutorów na rynku wspólnotowym, na podstawie średnich ważonych cen. W ten sposób porównano ceny dla każdego typu EZSN i rodzaju stali nierdzewnej. W okresie dochodzenia praktycznie cała sprzedaż do Wspólnoty była realizowana za pośrednictwem przedsiębiorstw handlowych/dystrybutorów.

(125)

Wyniki tego porównania, wyrażone jako odsetek cen sprzedaży przemysłu wspólnotowego w okresie dochodzenia, wykazały istnienie znacznego marginesu podcięcia cen (do 59,2 %). Marginesy podcięcia cen dowodzą istnienia dużej presji cenowej, jaką wywierają przywozy z państw, których dotyczy postępowanie, na rynku wspólnotowym.

(126)

Marginesy podcięcia cen w państwach, których dotyczy postępowanie, osiągnęły następujące wartości:

(127)

Po zwiększeniu wydajności o 31 % w 2002 r., do poziomu teoretycznie przewyższającego konsumpcję we Wspólnocie, produkcja wspólnotowa spadła, by od 2003 r. zatrzymać się na stałym poziomie, wyższym o 15 % od poziomu z 2001 r. Należy zauważyć, że ten poziom wzrostu nie dorównuje wzrostowi konsumpcji wspólnotowej w badanym okresie, który wyniósł 24 %.

(128)

Moce produkcyjne przemysłu wspólnotowego wzrosły do wartości szczytowych osiągniętych w 2002 r. o 24 %, odzwierciedlając inwestycje dokonane przez skontrolowanych producentów wspólnotowych.

(129)

Stopień wykorzystania mocy produkcyjnych przemysłu wspólnotowego, po chwilowej poprawie w 2002 r., w następnych latach spadał osiągając średnio 7 % w całym badanym okresie.

(130)

Wielkość sprzedaży notowana przez przemysł wspólnotowy wzrosła o 7 % w badanym okresie. Jednakże należy zauważyć, że po okresie wzrostu o 22 % w 2002 r. wielkość ta stale spadała. Ponadto wzrost ten był znacznie mniejszy niż zwiększenie konsumpcji we Wspólnocie (24 %) i o wiele mniejszy niż wzrost przywozu z państw objętych postępowaniem w badanym okresie (96 %).

(131)

Średnia cena sprzedaży przez przemysł wspólnotowy wzrosła o 6 % w badanym okresie. Po spadku o 13 % w latach 2001–2002 ceny stale rosły.

(132)

W badanym okresie udział w rynku przemysłu wspólnotowego spadł o 14 %. Po wzroście o 12 % w latach 2001–2002 udział w rynku stale malał. W porównaniu z 2002 r. w OD zanotowano 26 % spadek. W tym samym okresie udział w rynku przywozów z państw, których dotyczy postępowanie, znacząco wzrósł.

(133)

Generalne tendencje wielkości produkcji i sprzedaży pokazują, że przemysł wspólnotowy w badanym okresie przeżywał wzrost, jednak w stosunku do danych z 2002 r. te wielkości malały. Ponadto w badanym okresie zmniejszył się również udział rynku, czyli ze względnego punktu widzenia, tj. poprzez porównanie z konkurencją, rynek wspólnotowy nie zanotował wzrostu.

(134)

W badanym okresie rentowność skontrolowanych producentów wspólnotowych uległa poprawie. W 2001 r. zanotowano nieznaczny zysk, ale w 2002 r. rentowność spadła i przemysł wspólnotowy zaczął przynosić straty. W latach 2002–2003 rentowność ponownie wzrosła, niemniej jednak przemysł nadal przynosił straty. W okresie od 2003 r. do OD rentowność przemysłu wspólnotowego była najwyższa w całym badanym okresie, a średnia marża zysku wyniosła 4,3 %. Wyniki te sprawiają pozytywne wrażenie, jednak konieczna jest ich ocena we właściwym kontekście.

(135)

W rzeczywistości, nawet w OD skontrolowani producenci wspólnotowi nie osiągnęli minimalnej marży zysku uznawanej za odpowiednią i możliwą do osiągnięcia w sytuacji braku dumpingu, tj. 5 % (patrz: motyw 178 poniżej), i byli dalecy od poziomu rentowności z 1995 r., tj. 9,1 % (4), kiedy przywóz dumpingowy był nieobecny na rynku.

(136)

Ponadto należy pamiętać, że taka poprawa rentowności w OD: i) została osiągnięta kosztem zmniejszenia udziału w rynku; oraz ii) była wyłącznie rezultatem dużego spekulacyjnego wzrostu cen głównego elementu kosztów, czyli stali nierdzewnej. Przewidywany wzrost cen stali nierdzewnej umożliwił przemysłowi wspólnotowemu sprzedawanie produktu podobnego po wyższych cenach, ponieważ przejściowo w produkcji korzystano ze stosunkowo taniej stali pozyskanej przed spekulacyjną podwyżką cen. Jednakże po wykorzystaniu zapasów surowca nową stal kupowano po znacznie wyższych cenach. Ponadto faza spekulacyjna zwykle nie trwa długo, a po jej zakończeniu i zatrzymaniu lub spadku cen stali klienci przemysłu – wielcy dystrybutorzy o dużych możliwościach negocjacyjnych – ponownie wywierają dużą presję cenową. Z powyższego wynika, że zwiększona rentowność przemysłu wspólnotowego w drugiej części OD wynikała wyłącznie z wyjątkowo korzystnych warunków rynkowych i nie miała trwałego charakteru.

(137)

W badanym okresie wielkość zapasów przemysłu wspólnotowego mierzona na koniec roku mocno spadła o 52 %. Spadek ten można tłumaczyć: i) większą produkcją na zamówienie (w takim przypadku zapasy nie są aż tak istotne); oraz ii) spadkiem produkcji od 2002 r.

(138)

Od 2001 r. do 2003 r. skontrolowani producenci wspólnotowi zwiększali inwestycje, w szczególności z powodu wymiany przestarzałego sprzętu i wyposażenia. W okresie dochodzenia nakłady spadły o 35 % w porównaniu do początku badanego okresu. Spadek w OD można jednak częściowo wyjaśnić dużymi inwestycjami poczynionymi w poprzednich latach. Inwestycje związane z produkcją produktu podobnego są konieczne to utrzymania i poprawienia konkurencyjności oraz poprawy norm środowiskowych i bezpieczeństwa.

(139)

W badanym okresie wzrósł poziom zwrotu poniesionych nakładów. Wzrost ten: i) potwierdza zasadność decyzji inwestycyjnych podejmowanych przez kierownictwo przedsiębiorstw; oraz ii) odzwierciedla lepszy poziom rentowności skontrolowanych producentów wspólnotowych w OD. Jednak jak już wskazano w kontekście analizy rentowności, lepsza rentowność wynikała w dużej mierze ze specyficznych, krótkotrwałych okoliczności (spekulacyjny wzrost cen stali w OD). Ponadto fakt, że część skontrolowanych producentów wspólnotowych coraz częściej wykorzystywała wydzierżawiony sprzęt w produkcji, tłumaczy stosunkowo lepsze wyniki w zakresie wskaźnika zwrotu poniesionych.

(140)

Mimo że od 2002 r. przepływy pieniężne skontrolowanych producentów wspólnotowych wytworzone ze sprzedaży produktu podobnego zwiększyły się, to sumarycznie w badanym okresie zmalały o 36 %.

(141)

Skontrolowani producenci wspólnotowi nie mieli większych problemów z gromadzeniem kapitału, co potwierdzają inwestycje poczynione przez nich w badanym okresie.

(142)

W 2002 r. przemysł wspólnotowy zwiększył zatrudnienie, następnie jednak wielkość zatrudnienia stale spadała, notując średni 5 % spadek w badanym okresie. Spadek zatrudnienia zbiega się w czasie z ograniczaniem produkcji od 2002 r.

(143)

Produktywność wyrażona w wielkości produkcji w kilogramach na jednego pracownika wzrosła o 22 % w badanym okresie, dowodząc możliwości i wolę zwiększania konkurencyjności produktów.

(144)

Płace na jednego pracownika wzrosły o 10 % w badanym okresie. Wzrost ten wynika z przyznanych premii za zwiększoną wydajność oraz dostosowania wynagrodzeń do poziomu inflacji. Poza tym koszty pracy od 2002 r. stale spadały.

(145)

Mając na uwadze w szczególności wielkość przywozu dumpingowego z państw, których dotyczy postępowanie, ustalonych marginesów dumpingu nie można uznać za nieznaczne.

(146)

W okresie do początku 2003 r. obowiązywały środki antydumpingowe na przywóz produktu objętego postępowaniem z ChRL, Indii, Malezji, Republiki Korei, Tajwanu i Tajlandii. Jednakże przemysł wspólnotowy nie usunął jeszcze skutków szkody spowodowanych wcześniejszym dumpingiem, czego dowodem są dane dotyczące kształtowania się udziału w rynku, wielkości sprzedaży i zatrudnienia. Stało się to szczególnie widoczne po wygaśnięciu poprzednich środków antydumpingowych.

(147)

W badanym okresie przemysł wspólnotowy zwiększył produkcję i wielkość sprzedaży, mógł ograniczyć zapasy i stale inwestować. Nie miał także trudności z gromadzeniem kapitału, a jego wydajność rosła. W całym badanym okresie koszty pracy w wartościach bezwzględnych spadły. Poza tym przemysł wspólnotowy w OD mógł zwiększyć ceny swoich produktów, a tym samym zwiększyć rentowność i zwrot z poniesionych nakładów.

(148)

Te pozytywne aspekty trzeba jednak rozpatrzyć we właściwym kontekście. Wyższe ceny i większą rentowność uzyskano kosztem znacznej straty udziału w rynku, jaką poniósł przemysł wspólnotowy (tj. 14 % w badanym okresie i aż 26 % od 2002 r.). W szczególności, ze względu na dostępność tanich produktów z przywozu dumpingowego, klienci korzystali z tych alternatywnych dostaw, a przemysł wspólnotowy nie był w stanie dotrzymać kroku konkurentom.

(149)

Oprócz zmniejszenia udziału w rynku, w badanym okresie wzrost produkcji (15 %) i wielkości sprzedaży (7 %) przemysłu wspólnotowego nie szedł w parze ze znacznie większym wzrostem konsumpcji na rynku wspólnotowym (24 %). Zmniejszenie kosztów pracy tłumaczy 5 % spadek zatrudnienia w przemyśle wspólnotowym. Ponadto rentowności skontrolowanych producentów wspólnotowych w całym okresie nie można uznać za zadowalającą. Przez niemal cały badany okres rentowność była stanowczo zbyt niska (straty lub niewystarczająca marża zysku). Mimo że w OD rentowność skontrolowanych producentów wspólnotowych wzrosła (4,3 % marża zysku), jednak: i) ciągle nie osiągnęła minimalnej 5 % marży zysku, jaką przemysł wspólnotowy powinien był osiągnąć przy braku szkodliwego dumpingu; oraz ii) jej główną przyczyną był przejściowy wzrost cen stali. Złą sytuację przemysłu wspólnotowego odzwierciedlają także tendencje w przepływach pieniężnych.

(150)

Podsumowując, negatywne wskaźniki przewyższają tendencje pozytywne, w związku z czym wstępnie stwierdza się, że przemysł wspólnotowy poniósł istotne straty w rozumieniu art. 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(151)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy istotna szkoda, jaką poniósł przemysł wspólnotowy, została spowodowana przywozem dumpingowym produktu objętego postępowaniem z państw objętych postępowaniem. Oprócz przywozu dumpingowego zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu wspólnotowego, aby sprawdzić, czy niesłusznie nie przypisano przywozowi dumpingowemu ewentualnej szkody spowodowanej tymi innymi czynnikami.

(152)

Od 2003 r. państwa, których dotyczy postępowanie, znacznie poprawiły swoją pozycję na rynku. Istnieje wyraźny związek między wzrostem ich udziału w rynku o 58 % a spadkiem udziału w rynku przemysłu wspólnotowego. Ponadto wielkość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, (wzrost o 96 %) wzrosła znacznie bardziej niż konsumpcja na rynku wspólnotowym (24 %). Należy wreszcie podkreślić, że w wyniku nieuczciwego handlu w formie dumpingu stosowanego po wygaśnięciu środków antydumpingowych, średnia cena importowa produktów z państw, których dotyczy postępowanie, była od 2003 r. znacznie niższa od poziomu cen przemysłu wspólnotowego, co powodowało presję cenową.

W związku z powyższym wstępnie ustalono, że przywozy dumpingowe z państw, których dotyczy postępowanie, miały znaczny niekorzystny wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego w badanym okresie, zwłaszcza poprzez utratę udziału w rynku oraz spadek wielkości sprzedaży.

(153)

Ogólnie przywóz produktu objętego postępowaniem z państw innych niż państwa, których dotyczy postępowanie, zmniejszył się. W istocie udział w rynku przywozu z innych krajów spadł w badanym okresie o 20 %. Ponadto średnia cena produktów przywożonych z tych krajów była znacznie wyższa niż ceny przywozów z państw, których dotyczy postępowanie.

(154)

Dwaj eksporterzy stwierdzili, że przywozy z Indii, Republiki Korei i Norwegii spowodują zerwanie związku przyczynowego między istotną szkodą ponoszoną przez przemysł wspólnotowy a przywozami dumpingowymi z państw, których dotyczy postępowanie.

(155)

Jednakże na podstawie posiadanych informacji szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy nie można tłumaczyć przywozami z Republiki Korei (średnio 221 po 2,72 EUR/kg w OD) i Norwegii (średnio 438 ton po 2,89 EUR/kg w OD), gdyż poziomy ich sprzedaży i cen są zbyt niskie. Ponadto stwierdza się, że w badanym okresie przywozy z Norwegii spadły o 36 %.

(156)

W przypadku Indii można zauważyć, że począwszy od 2003 r. przywozy z tego państwa znacząco wzrosły (1 147,6 ton w OD) i były sprzedawane po niskich cenach (średnio 1,91 EUR/kg). Nie można wykluczyć, że przywozy z Indii w OD mogły mieć pewien negatywny wpływ, w szczególności jeśli chodzi o presję cenową wywieraną na przemysł wspólnotowy. Jednak biorąc pod uwagę stosunkowo małą wielkość przywozu z Indii w porównaniu z wielkością przywozów z państw, których dotyczy postępowanie (średnio 27 400 ton po 2,41 EUR/kg), stwierdzono, że wpływ przywozu z Indii (udział w rynku w OD równy 1,4 %) nie był na tyle duży, by podważyć związek przyczynowy między przywozami dumpingowymi a istotną szkodą, jaką odniósł przemysł wspólnotowy. Same przywozy z Indii nie mogą tłumaczyć znaczącej utraty udziału w rynku poniesionej przez przemysł wspólnotowy i znacznie mniejszego wzrostu sprzedaży niż można byłoby oczekiwać wobec zwiększenia konsumpcji.

(157)

Ponadto, wbrew twierdzeniom dwóch eksporterów, nieuwzględnienie przywozów z Indii w obecnym dochodzeniu nie jest dyskryminujące w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Należy tu przypomnieć, że w badanym okresie do OD przywozy z Indii były nieznaczne w rozumieniu art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Import ten wzrósł wyłącznie w OD, ale nadal pozostawał na stosunkowo niskim poziomie (1,4 % udziału w rynku). Należy także stwierdzić, że Komisja nie posiadała dowodu prima facie, że w czasie rozpoczęcia niniejszego postępowania przywozy z Indii miały charakter dumpingowy.

(158)

Ze względu na wykluczenie Filipin i Malezji z niniejszego dochodzenia sprawdzono, czy przywozy z tych krajów mogły spowodować zerwanie związku przyczynowego między przywozem dumpingowym a istotną szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy. Po wykluczeniu nakrętek z zakresu postępowania przywozy pozostałych EZSN z Filipin były zdecydowanie nieznaczne (udział w rynku w OD – 0,1 %), a ceny przywożonych produktów wysokie (3,47 EUR/kg). Na podstawie powyższych informacji nie można było stwierdzić istnienia szkodliwego wpływu. Także przywozy z Malezji były mniejsze, a średnia cen wyższa (OD: 1 456 ton po 2,70 EUR/kg) w porównaniu z przywozem z państw, których dotyczy postępowanie. Ponadto w badanym okresie udział w rynku importu malajskiego spadł o 6 %. W związku z tym, mimo że przywóz z Malezji mógł mieć negatywny wpływ na stan przemysłu wspólnotowego, wstępnie ustalono, że wpływ ten nie był na tyle wysoki, żeby zniwelować negatywny wpływ przywozów dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie.

(159)

Na podstawie powyższych informacji wstępnie stwierdzono, że przywozy z państw innych niż te, których dotyczy postępowanie, nie spowodowały zerwania związku przyczynowego między przywozem dumpingowym z państw, których dotyczy postępowanie a istotną szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

(160)

Konsumpcja produktu objętego postępowaniem na rynku wspólnotowym wzrosła o 24 % w badanym okresie. W związku z tym szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy nie można tłumaczyć zmniejszonym popytem na rynku Wspólnoty.

(161)

Udział w rynku przemysłu wspólnotowego pokazuje, że jest on silnym konkurentem, jeśli chodzi o produkcję produktu objętego postępowaniem i przemysł ten ponosił ciągłe inwestycje, aby ten stan rzeczy utrzymać. Wydajność na jednego pracownika w badanym okresie wzrosła o 22 %. Wbrew twierdzeniom czterech eksporterów zwiększona wydajność przemysłu wspólnotowego w połączeniu ze wzrostem inwestycji dowodzi, że istotne straty tego przemysłu nie wynikają z jego polityki inwestycyjnej. Przeciwnie, przy zwiększonej wydajności inwestycje pomogły w minimalizowaniu szkody. W związku z tym nie znaleziono dowodów, że przyczyną zerwania związku przyczynowego między stratami poniesionymi przez przemysł wspólnotowy a przywozami dumpingowymi z państw, których dotyczy postępowanie, był brak konkurencyjności.

(162)

Mając na uwadze powyższe wnioski, stwierdzono wstępnie, że łączny przywóz z pięciu państw, których dotyczy postępowanie, spowodował istotne straty dla przemysłu wspólnotowego. Nie stwierdzono istnienia innych czynników, które spowodowały zerwanie tego związku przyczynowego.

(163)

Komisja zbadała, czy istnieją istotne powody, które mogłyby prowadzić do uznania, że w obecnym przypadku zastosowanie środków tymczasowych nie leży w interesie Wspólnoty. W tym celu, zgodnie z art. 21 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, rozważono wpływ zastosowania środków tymczasowych w odniesieniu do wszystkich stron, których dotyczy postępowanie. W celu oceny, czy nałożenie takich środków leży w interesie Wspólnoty, rozesłano kwestionariusze użytkownikom i importerom produktu objętego postępowaniem oraz dostawcom surowca stosowanego do wytwarzania produktu podobnego, będących kolejnym ogniwem w produkcji danego towaru.

(164)

Dochodzenie dowiodło, że przemysł wspólnotowy jest rentowny i może rywalizować w uczciwych warunkach handlowych. Jak pokazano powyżej, przemysł wspólnotowy posiada wolne moce produkcyjne do wytwarzania produktu podobnego. Wykorzystanie tych mocy byłoby korzystne dla zwiększenia sprzedaży i udziału w rynku tego przemysłu, jak również zatrudnienia w tym przemyśle, zaś w większej ekonomii skali – spowodowałoby osiągnięcie adekwatnej zrównoważonej rentowności. Taką poprawę uniemożliwia jednak stała presja cenowa, jaką na rynku wspólnotowym wywierają przywozy dumpingowe produktu objętego postępowaniem. Nałożenie środków antydumpingowych spowodowałoby zmniejszenie negatywnych skutków nieuczciwej presji cenowej.

(165)

Gdyby nie zostały zastosowane środki w celu ograniczenia negatywnych skutków przywozów dumpingowych, przemysł wspólnotowy nadal borykałby się z podcinaniem cen, a zwłaszcza jego negatywnym wpływem na udział w rynku i wielkość sprzedaży. Utrzymanie tej negatywnej tendencji mogłoby nawet zagrozić rentowności przemysłu wspólnotowego. W związku z tym stwierdza się, że nałożenie środków leży w interesie Wspólnoty.

(166)

Importerzy/dystrybutorzy pełnią praktycznie wyłączną rolę jako pośrednicy między producentami (wspólnotowymi i pozawspólnotowymi) a użytkownikami EZSN. Ich zdolności negocjacyjne i możliwość składowania dużych ilości EZSN ma duży wpływ na ceny tych produktów.

(167)

Czterech skontrolowanych importerów/dystrybutorów odesłało wypełnione kwestionariusze. Tylko dwóch jednak przesłało wyczerpujące odpowiedzi. Stanowili oni około 14 % importerów wspólnotowych produktu objętego postępowaniem w OD. Uwagi zgłosiło także niemieckie stowarzyszenie importerów/dystrybutorów. Następnie Komisja wysłuchała opinii importerów/hurtowników z tego stowarzyszenia.

(168)

Importerzy/dystrybutorzy we Wspólnocie opowiadają się przeciwko nałożeniu środków antydumpingowych. Współpracujący importerzy i stowarzyszenie, do którego należą, twierdzą, że nałożenie środków spowoduje wzrost cen detalicznych, natomiast nie zawsze produkt objęty postępowaniem i produkty podobne wytwarzane przez przemysł wspólnotowy są porównywalne. Ponadto nałożenie takich środków byłoby szkodliwe dla ich przedsiębiorstw i pracowników.

(169)

Na podstawie otrzymanych informacji stwierdzono jednak, że importerzy/dystrybutory dokonują zakupu produktu objętego postępowaniem z wielu źródeł we Wspólnocie i poza nią, także od przemysłu wspólnotowego. Ponieważ produkt przywożony z państw, których dotyczy postępowanie, i produkt podobny pozyskiwany z innych źródeł nie różnią się jakością lub typem w znaczący sposób, i mając na uwadze istnienie wielu alternatywnych dostawców produktu, wstępnie stwierdza się, że importerzy/dystrybutorzy ze Wspólnoty nie będą mieć trudności w pozyskiwaniu tego produktu w przypadku nałożenia środków antydumpingowych. Poza tym importerzy nie uzasadnili stwierdzenia, jakoby nałożenie środków antydumpingowych mogło mieć negatywny wpływ na zatrudnienie, zwłaszcza że działalność importowa nie wymaga wykorzystania znacznej ilości pracowników. Jeśli chodzi o wzrost cen po nałożeniu tymczasowych środków antydumpingowych, stwierdza się, że środki obowiązujące w latach 1997–2003 nie zagroziły sytuacji ekonomicznej importerów/dystrybutorów. Z informacji podanych w odesłanych kwestionariuszach wynika, że marże zysku importerów w badanym okresie znacznie przewyższały poziom rentowności przemysłu wspólnotowego. W tych okolicznościach nie przewiduje się, że wzrost cen spowodowany nałożeniem środków antydumpingowych, spowoduje automatyczne podniesienie cen detalicznych.

(170)

Mimo że importerzy/dystrybutorzy nie popierają nałożenia takich środków, to na podstawie dostępnych informacji można stwierdzić, że interes Wspólnoty, czyli zahamowanie nieuczciwych i szkodliwych praktyk handlowych stosowanych przez państwa, których dotyczy postępowanie, przewyższa ewentualne korzyści, jakie odniosłaby ta grupa z nienałożenia środków antydumpingowych.

(171)

W celu oceny możliwych skutków nałożenia środków antydumpingowych dla dostawców przemysłowych będących wcześniejszym ogniwem w produkcji wszystkim ujawnionym dostawcom rozesłano kwestionariusze. Kwestionariusze wysłano dziewięciu dostawcom i otrzymano jedną odpowiedź. Dostawca, który odesłał wypełniony kwestionariusz, będący producentem stali nierdzewnej, opowiedział się za nałożeniem środków antydumpingowych. Mimo że przemysł wspólnotowy nie należy do najważniejszych odbiorców tego dostawcy, ma jednak wpływ na jego wielkość zatrudnienia i rentowność. Jeżeli przemysł wspólnotowy ograniczyłby produkcję produktu podobnego, a nawet zaprzestał jego wytwarzania, dostawcy będący wcześniejszym ogniwem w produkcji straciliby część dochodów.

(172)

W związku z tym, przy braku informacji zaprzeczających tej tezie, stwierdza się, że nałożenie środków antydumpingowych leży w interesie dostawców będących wcześniejszym ogniwem w produkcji.

(173)

Stowarzyszenia konsumenckie nie ujawniły się Komisji ani nie przesłały żadnych informacji zgodnie z art. 21 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym oraz ze względu na to, że EZSN są wykorzystywane przede wszystkim do wytwarzania innych produktów, analizę ograniczono do zbadania skutków nałożenia środków dla użytkowników. EZSN są stosowane w wielu dziedzinach, między innymi w przemyśle motoryzacyjnym, stoczniowym, budowlanym, chemicznym, farmaceutycznym, medycznym i spożywczym. Dwunastu ujawnionym wspólnotowym użytkownikom produktu objętego postępowaniem rozesłano kwestionariusze. Komisja poprosiła ich między innymi o wyrażenie opinii, czy nałożenie środków antydumpingowych jest w interesie Wspólnoty oraz jak takie środki wpłynęłyby na ich działalność. Wypełniony kwestionariusz odesłał jeden producent taborów kolejowych. Producent ten poinformował, że produkt objęty postępowaniem stanowi mniej niż 1 % kosztów wytworzenia jego produktów końcowych.

(174)

Mając na uwadze, że użytkownicy mają możliwość pozyskiwania produktu objętego postępowaniem nie tylko z państw, których dotyczy postępowanie, lecz także z innych źródeł, a także uwzględniając marginalny wpływ EZSN na koszty produktów, do których wytwarzania są stosowane, nie stwierdzono, jakoby środki antydumpingowe miały wywrzeć negatywny wpływ na szczególnie znaczące interesy użytkowników.

(175)

Po zbadaniu interesów różnych zainteresowanych stron Komisja wstępnie stwierdziła, że z punktu widzenia całościowego interesu wspólnotowego ewentualne negatywne skutki nie przewyższają pozytywnego skutku dla przemysłu wspólnotowego nałożenia tymczasowych środków antydumpingowych, mających na celu wyeliminowanie zakłóceń w handlu powodowanych przez przywozy dumpingowe.

(176)

Uwzględniając wnioski dotyczące dumpingu, szkody, przyczyn i skutków oraz interesu Wspólnoty, uważa się za stosowne nałożenie tymczasowych środków antydumpingowych zapobiegających dalszej szkodzie, jaką wyrządza przemysłowi wspólnotowemu przywóz dumpingowy. W celu ustalenia poziomu takich środków wzięto pod uwagę marginesy dumpingu ustalone w okresie dochodzenia oraz wysokość cła, niezbędną do likwidacji szkody poniesionej przez przemysł wspólnotowy.

(177)

Poziom cen niezbędny do likwidacji szkody ustalono, porównując dla każdego z przedsiębiorstw średnią ważoną cenę przywozu produktu objętego postępowaniem z ceną sprzedaży przez przemysł wspólnotowy produktu podobnego na rynku Wspólnoty na poziomie zapobiegającym powstaniu szkody. Różnicę tych cen wyrażono jako odsetek wartości cif dla przywozu.

(178)

Wysokość ceny niepowodującej szkody obliczono, dodając do ważonego kosztu produkcji przemysłu wspólnotowego marżę zysku w wysokości 5 %. Taką marżę zysku według wstępnych ustaleń osiągnąłby przemysł wspólnotowy, gdyby nie istniały przywozu dumpingowe. Odpowiada ona marży zysku, jaką można osiągnąć dla podobnych grup produktów przemysłu wspólnotowego, tj. elementów złącznych nienależących do kodów CN objętych niniejszym dochodzeniem, które są sprzedawane w warunkach uczciwej konkurencji.

(179)

W świetle powyższych informacji stwierdza się, że zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć tymczasowe cło antydumpingowe na produkty przywożone z państw, których dotyczy postępowanie. Stawki cła powinny być równe ustalonym marginesom dumpingu lub kwocie niezbędnej do likwidacji szkody, w zależności od tego, która kwota jest niższa (art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego).

(180)

Jeśli chodzi o wysokość cła, w przypadku dwóch współpracujących producentów eksportujących (jednego z Tajwanu i jednego z ChRL) poziom likwidacji szkody okazał się niższy niż margines dumpingu. W tych przypadkach wysokość cła powinna zostać ustalona na poziomie likwidacji szkody. We wszystkich pozostałych przypadkach cło powinno być równe ustalonym marginesom dumpingu. Należy zastosować następujące stawki tymczasowego cła antydumpingowego dla państw, których dotyczy postępowanie:

(181)

Indywidualne stawki ceł antydumpingowych podane w niniejszym rozporządzeniu ustalono na podstawie ustaleń z niniejszego dochodzenia. W związku z tym odzwierciedlają one sytuację tych spółek ustaloną w niniejszym dochodzeniu. Te stawki celne (w przeciwieństwie do cła ogólnokrajowego, które ma zastosowanie do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) stosuje się zatem wyłącznie do przywozu produktów pochodzących z państw, których dotyczy postępowanie, i produkowanych przez przedsiębiorstwa, czyli wspomniane konkretne osoby prawne. Przywożone produkty wytwarzane przez inne przedsiębiorstwa, niewskazane z nazwy i adresu w wykonawczej części niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z podmiotami wymienionymi z nazwy, nie mogą korzystać z tych stawek i zostaną objęte stawką celną dla „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

(182)

Wszelkie wnioski o zastosowanie indywidualnych stawek ceł antydumpingowych (np. w związku ze zmianą nazwy podmiotu lub powołaniu nowego przedsiębiorstwa zajmującego się produkcją lub sprzedażą) należy niezwłocznie kierować do Komisji (5), załączając wszystkie istotne informacje, w szczególności dotyczące zmian w działalności przedsiębiorstwa związanej z produkcją, sprzedażą krajową i wywozową, polegających np. na zmianie nazwy lub podmiotu zajmującego się produkcją lub sprzedażą. Jeżeli będzie to konieczne, Komisja po konsultacji z komitetem doradczym dokona stosownych zmian w rozporządzeniu i wykazie przedsiębiorstw korzystających z indywidualnych stawek celnych.

(183)

W interesie dobrego zarządzania należy ustalić okres, w którym zainteresowane strony, które ujawniły się w terminie wyznaczonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, mogłyby przedstawić swe stanowisko na piśmie oraz zgłosić wniosek o przesłuchanie. Ponadto należy stwierdzić, że ustalenia dotyczące nałożenia ceł i poczynione do celów niniejszego rozporządzenia są tymczasowe i może zaistnieć konieczność ich ponownego rozpatrzenia w celu zastosowania ostatecznych ceł antydumpingowych,

Komisja Europejska

Dyrekcja Generalna ds. Handlu

Dyrekcja B

J-79 5/17

Rue de la Loi/Wetstraat 200

B-1049 Brussels

21.5.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/51

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 48/2004 ustanowiło wspólne ramy dla opracowywania corocznych wspólnotowych statystyk dotyczących stali za lata referencyjne 2003–2009.

(2)

Stosownie do art. 7 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 48/2004 do określenia zakresu wymaganych charakterystyk niezbędne są środki realizacji.

(3)

Stosownie do art. 7 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 48/2004 do zdefiniowania technicznego formatu dla przekazywania corocznych wspólnotowych statystyk dotyczących stali niezbędne są środki realizacji.

(4)

Środki realizacji przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Programów Statystycznych,

21.5.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/71

(1)

W dniu 5 listopada 2003 r. Komisja otrzymała skargę zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 3286/94 (zwanego dalej „rozporządzeniem o barierach w handlu”). Skargę złożyło Bureau International Permanent des Associations de Vendeurs et Rechapeurs de Pneumatiques („BIPAVER”).

(2)

Skarga dotyczyła pewnych domniemanych praktyk handlowych Brazylii zapobiegających przywozowi do Brazylii opon bieżnikowanych (2). W skardze twierdzono w szczególności, że praktyki te są niezgodne z art. III oraz art. XI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu („GATT 1994”). Na tej podstawie skarżący wnioskował, aby Komisja podjęła niezbędne działania.

(3)

Skarga zawierała dowody wystarczające do uzasadnienia wszczęcia wspólnotowej procedury kontrolnej zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia o barierach w handlu. W związku z tym Komisja wszczęła procedurę w dniu 7 stycznia 2004 r. (3), po konsultacji z Państwami Członkowskimi w ramach Komitetu Doradczego.

(4)

Po wszczęciu procedury kontrolnej Komisja przeprowadziła dochodzenie. Dochodzenie dotyczyło domniemanego zakazu przywozu oraz kar finansowych związanych z przywożonymi oponami bieżnikowanymi.

(5)

Dochodzenie objęło brazylijskie ustawodawstwo odnoszące się do zakazu przywozu oraz nałożenia kar finansowych, uwzględniono też opinie wyrażone przez kilka brazylijskich ministerstw oraz stowarzyszeń handlowych.

(6)

Dochodzenie doprowadziło do wniosku, że badane brazylijskie środki są niezgodne z kilkoma przepisami układu GATT 1994, w szczególności art. I:1, III:4, XI:1 oraz XIII:1, i nie są uzasadnione na mocy art. XX GATT 1994, Klauzuli Zezwalającej oraz innych mających zastosowanie instrumentów prawa międzynarodowego. Ponieważ Porozumienie WTO zakazuje omawianych praktyk, istnieje dowód obecności przeszkody w handlu w rozumieniu art. 2 ust. 1 rozporządzenia o barierach w handlu.

(7)

Dochodzenie wykazało, że przed wprowadzeniem zakazu w dniu 25 września 2000 r. Brazylia była ważnym rynkiem dla europejskich producentów opon bieżnikowanych. W latach 1995–2000 wywóz do Brazylii opon bieżnikowanych do samochodów osobowych wzrósł przeciętnie o 58 %, a po raz pierwszy w okresie sześcioletnim spadł o 32 % w roku 2001, tj. po wprowadzeniu zakazu.

(8)

Mimo że wywóz po wprowadzeniu zakazu dalej istniał, ze względu na będące jeszcze w obiegu pozwolenia na przywóz lub w wyniku sprzeciwu wniesionego przez niektórych importerów do brazylijskich sądów, oczywiste jest, że rynek stopniowo się zamykał dla europejskich eksporterów. Chociaż wielu wspólnotowym eksporterom udało się znaleźć nowe rynki zbytu, nie byli w stanie zrekompensować sobie utraty dużej części swoich dochodów z wywozu. Nie wszystkim udało się znaleźć nowe rynki lub stworzyć nowe linie opon bieżnikowanych do pojazdów wyspecjalizowanych (z napędem na cztery koła, sportowych itp.), więc zakaz, w połączeniu z innymi czynnikami (opóźnione płatności ze strony brazylijskiego importera, wahania kursu wymiany walut) doprowadził niektórych producentów wspólnotowych do upadłości.

(9)

Dowody wskazują jasno, że przemysł wspólnotowy poniósł i dalej ponosi szkody w rozumieniu art. 2 ust. 4 rozporządzenia o barierach w handlu.

(10)

Dane eksportowe oraz odpowiedzi zawarte w kwestionariuszu wysłanym przez Komisję do europejskich producentów i eksporterów opon bieżnikowanych popierają twierdzenie przedstawicieli przemysłu wspólnotowego, że przed wprowadzeniem zakazu Brazylia była ważnym rynkiem eksportowym oraz że przewidywano osiągnięcie do końca 2002 r. rocznego poziomu sprzedaży w wysokości 3 milionów sztuk. Dowody potwierdzają również, że przez ostatnie trzy lata producenci i eksporterzy ponosili szkody w wyniku brazylijskiego zakazu importu. W niektórych przypadkach nastąpiła likwidacja firm, które nie zdołały znaleźć nowych rynków eksportowych.

(11)

Na podstawie powyższego można stwierdzić, że w interesie Wspólnoty – w rozumieniu art. 12 ust. 1 rozporządzenia o barierach w handlu – jest podjęcie w ramach WTO działań mających na celu szybkie usunięcie brazylijskiego zakazu przywozu opon bieżnikowanych, stanowiącego naruszenie podstawowych zasad Światowej Organizacji Handlu oraz przeszkodę w handlu w rozumieniu art. 2 ust. 1 rozporządzenia o barierach w handlu.

(12)

Niezmiernie istotne dla Wspólnoty jest zapewnienie, aby partnerzy WTO w całości wypełniali swoje zobowiązania tak, jak wymaga się tego od Wspólnoty. Omówienie naruszenia zasad WTO na tym forum jest zatem kwestią podstawową dla dobrego funkcjonowania systemu handlu wielostronnego.

(13)

Podczas prób rozwiązania sporu za pomocą licznych spotkań z brazylijskimi władzami, które odbyły się od czasu wprowadzenia zakazu oraz w trakcie dochodzenia, nie zauważono ze strony brazylijskich władz chęci osiągnięcia rozwiązania satysfakcjonującego wszystkich zainteresowanych. Ze względu na brak prawdopodobieństwa zmiany stanowiska Brazylii uznaje się za konieczne wszczęcie procedury w ramach administrowanego przez WTO Uzgodnienia w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów (DSU).

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu TBR (Komitetu ds. Rozporządzenia o Barierach w Handlu),

21.5.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/73

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 2232/96 ustanawia procedurę dotyczącą ustalania zasad odnośnie do substancji aromatycznych używanych lub przeznaczonych do użycia w środkach spożywczych. Rozporządzenie to przewiduje przyjęcie rejestru substancji aromatycznych („rejestru”), po notyfikacji przez Państwa Członkowskie wykazu substancji aromatycznych, które mogą być używane w lub na środkach spożywczych sprzedawanych na ich terytorium i na podstawie dokładnej analizy przez Komisję tej notyfikacji. Rejestr ten został przyjęty decyzją Komisji 1999/217/WE (2).

(2)

Ponadto rozporządzenie (WE) nr 2232/96 ustanawia program oceny substancji aromatycznych w celu sprawdzenia, czy spełniają one ogólne kryteria użycia substancji aromatycznych, określone w Załączniku do wymienionego rozporządzenia.

(3)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w swojej opinii z dnia 13 lipca 2004 r. na temat para-hydroksybenzoesanów, że 4-hydroksybenzoesan propylu (FL 09.915) wpływał na hormony płciowe i męskie organy rozrodcze u młodych szczurów. Urząd nie był w stanie określić dopuszczalnego spożycia dziennego (DSD) tej substancji z powodu braku wyraźnego poziomu, na którym nie obserwuje się szkodliwego działania (NOAEL). Użycie 4-hydroksybenzoesanu propylu jako substancji aromatycznej w żywności nie jest dopuszczalne, ponieważ nie spełnia on ogólnych kryteriów użycia substancji aromatycznych, określonych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 2232/96. W związku z tym 4-hydroksybenzoesan propylu powinien zostać wykreślony z rejestru.

(4)

Urząd stwierdził w swojej opinii z dnia 7 grudnia 2004 r. na temat alifatycznych alkoholi dwuwodorotlenowych, diketonów i hydroksyketonów, że pentan-2,4-dion (FL 07.191) jest genotoksyczny w badaniach in vitro i in vivo. Wobec tego użycie go jako substancji aromatycznej nie jest dopuszczalne, ponieważ nie spełnia on ogólnych kryteriów użycia substancji aromatycznych, określonych w Załączniku do rozporządzenia (WE) nr 2232/96. W związku z tym pentan-2,4-dion powinien zostać wykreślony z rejestru.

(5)

W zastosowaniu rozporządzenia (WE) nr 2232/96 i zalecenia Komisji 98/282/WE z dnia 21 kwietnia 1998 r. w sprawie sposobów, za pomocą których Państwa Członkowskie i sygnatariusze państw Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym powinny chronić własność intelektualną w powiązaniu z rozwojem i produkcją substancji aromatycznych, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 2232/96 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), w odniesieniu do niektórych substancji, notyfikujące Państwa Członkowskie zażądały takiego sposobu rejestrowania tych substancji, aby chronione były prawa własności intelektualnej producenta.

(6)

Okres ochronny dla tych substancji, wymienionych w części B rejestru, jest ograniczony do najwyżej pięciu lat od daty otrzymania notyfikacji. Okres ten już upłynął w przypadku 28 substancji, zatem powinny one zostać przeniesione do części A rejestru.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 1999/217/WE.

(8)

Środki przewidziane niniejszą decyzją są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,

21.5.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/77

(1)

Na mocy decyzji Komisji 2000/666/WE z dnia 16 października 2000 r. ustanawiającej wymagania dotyczące zdrowia zwierząt i świadectwa weterynaryjne przy przywozie ptaków innych niż drób oraz warunki kwarantanny (3) Państwa Członkowskie zezwalają na przywóz ptaków z krajów trzecich wymienionych jako członkowie Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE) oraz poddają te ptaki kwarantannie i badaniom w momencie wprowadzenia do Wspólnoty.

(2)

Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna (Korea Północna) potwierdziła informację o wybuchu ptasiej grypy na jej terytorium. W związku z tym, że Korea Północna jest członkiem OIE, Państwa Członkowskie zezwalają na przywóz ptaków z tego kraju zgodnie z decyzją 2000/666/WE. Uwzględniając ewentualne poważne konsekwencje wynikające z obecności szczepu wirusa ptasiej grypy w pozostałej części Azji, przywóz tych ptaków z Korei Północnej powinien zostać wstrzymany w ramach środka zapobiegawczego.

(3)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (4) przywóz nieprzetworzonych piór i części piór pochodzących z Korei Północnej jest dozwolony. Ze względu na obecną sytuację związaną z chorobą w Korei Północnej, przywozy takie powinny zostać wstrzymane.

(4)

Decyzja Komisji 2004/122/WE z dnia 6 lutego 2004 r. dotycząca niektórych środków ochronnych w odniesieniu do influenzy drobiu w niektórych krajach azjatyckich (5) została przyjęta w odpowiedzi na wybuchy influenzy drobiu w niektórych krajach azjatyckich. Zgodnie z art. 4 tej decyzji Państwa Członkowskie wstrzymują przywóz z niektórych krajów trzecich nieprzetworzonych piór i części piór oraz żywych ptaków innych niż drób, jak ustanowiono w decyzji 2000/666/WE. W trosce o ochronę zdrowia ludzi i zwierząt Korea Północna powinna zostać włączona do krajów trzecich, o których mowa w art. 4 decyzji 2004/122/WE.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2004/122/WE.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt,