25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/3

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/4

(1)

Artykuł 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 716/2005 ustalił ilości mrożonej wołowiny przeznaczonej do przetworzenia, jakie mogą zostać przywiezione na specjalnych warunkach w okresie od 1 lipca 2005 r. do 30 czerwca 2006 r.

(2)

Artykuł 5 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 716/2005 przewiduje, że wnioskowane ilości mogą być zmniejszone. Wnioski, które zostały złożone, dotyczą ilości globalnej, przekraczającej dostępny limit. W tej sytuacji i w trosce o zapewnienie sprawiedliwego podziału dostępnych ilości, należy zmniejszyć proporcjonalnie wnioskowane ilości,

a)

5,166817 % wnioskowanej ilości mięsa przeznaczonego na wyrób konserw, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 716/2005;

b)

32,725815 % wnioskowanej ilości mięsa przeznaczonego na wyrób produktów, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 716/2005.

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/5

(1)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz złożonymi na trzeci kwartał 2005 r. są mniejsze od dostępnych ilości i mogą w związku z tym zostać w całości uwzględnione.

(2)

Należy określić ilość dostępną w następnym okresie.

(3)

Należy zwrócić uwagę podmiotów gospodarczych na to, że pozwolenia mogą być wykorzystane tylko dla produktów spełniających wszystkie wymagania przepisów weterynaryjnych aktualnie obowiązujących we Wspólnocie,

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/7

(1)

Ilości objęte wnioskami o pozwolenia na przywóz złożonymi na trzeci kwartał 2005 r. są mniejsze od dostępnych ilości i mogą w związku z tym zostać w całości uwzględnione.

(2)

Należy określić nadwyżkę dodawaną do ilości dostępnej w następnym okresie,

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/9

(1)

Przetarg dotyczący refundacji wywozowych do ryżu został otwarty rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2032/2004 (2).

(2)

Zgodnie z postanowieniami art. 5 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 584/75 (3), na podstawie złożonych ofert Komisja może, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 26 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, podjąć decyzję o ustaleniu maksymalnej refundacji wywozowej. W ramach tych ustaleń należy w szczególności wziąć pod uwagę kryteria przewidziane w art. 14 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003. Zamówienie zostaje udzielone każdemu oferentowi, którego wartość oferty znajduje się na poziomie maksymalnej refundacji wywozowej lub jest od niego niższa.

(3)

Zastosowanie powyższych kryteriów do aktualnej sytuacji na rozpatrywanym rynku ryżu prowadzi do ustalenia maksymalnej refundacji wywozowej zgodnie z kwotami przedstawionymi w art. 1.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/10

(1)

Strefa wolnego handlu między UE a Marokiem powinna zostać ustanowiona nie później niż w dniu 28 lutego 2012 r.

(2)

Artykuł 36 ust. 3 Układu przewiduje istnienie postanowień wykonawczych dotyczących współpracy między Stronami w celu ułatwienia wprowadzenia w życie postanowień ust. 1 i 2 tego artykułu oraz możliwość przyjęcia środków współpracy technicznej.

(3)

Artykuł 36 ust. 3 Układu przewiduje przyjęcie przez Radę Stowarzyszenia postanowień niezbędnych do wprowadzenia w życie zasad konkurencji w terminie pięciu lat od wejścia w życie Układu,

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/14

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/15

(1)

Pismem z dnia 20 grudnia 2002 r., władze belgijskie poinformowały o projekcie mającym na celu przyznanie pomocy firmie Sioen Fibres SA (zwana dalej „Sioen”) przy realizacji inwestycji w urządzenia służące do produkcji przemysłowej przędzy poliestrowej. Komisja zwróciła się z prośbą o dodatkowe informacje pismem z dnia 12 lutego 2002 r., na które władze belgijskie odpowiedziały pismem z dnia 11 marca 2003 r.

(2)

Pismem z dnia 2 maja 2003 r., Komisja poinformowała Belgię o swej decyzji rozpoczęcia procedury przewidzianej w art. 88 ust. 2 Traktatu w odniesieniu do planowanej pomocy.

(3)

Decyzja Komisji o rozpoczęciu procedury opublikowana została w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2). Komisja zwróciła się z prośbą do wszystkich zainteresowanych o przedstawienie uwag w odniesieniu do rzeczonej pomocy.

(4)

Komisja otrzymała uwagi Belgii dnia 8 lipca 2003 r. Międzynarodowy Komitet ds. Włókien Sztucznych i Syntetycznych (CIRFS) oraz Hiszpańskie Stowarzyszenie Producentów Włókien Chemicznych (Profibra) przedstawiły swe uwagi odpowiednio 10 i 15 lipca 2003 r. Powyższe uwagi stron trzecich zostały przekazane Belgii, która z kolei przedstawiła swoje uwagi dnia 8 października 2003 r. Spotkanie pomiędzy władzami belgijskimi i Sioen miało miejsce dnia 7 listopada 2003 r. Dnia 27 listopada 2003 r., CIRFS wyraził zgodę, aby niektóre informacje zawarte w jego piśmie z dnia 10 lipca 2003 r. i początkowo zaklasyfikowane jako ściśle poufne, zostały udostępnione władzom belgijskim. Informacje te zostały przekazane Belgii dnia 1 grudnia 2003 r. Belgia przedstawiła swe uwagi dnia 19 stycznia 2004 r.

(5)

Sioen jest dużym przedsiębiorstwem działającym w sektorze włókien sztucznych. Spółka w 99,99 % należy do spółki Sioen Industries SA, która w 2001 r. wykazała obroty w wysokości 226,02 mln EUR i zatrudniała około 3 900 osób.

(6)

Deklarowana przez Sioen wysokość nakładów inwestycyjnych kwalifikujących się do pomocy wynosi 19,46 mln EUR w okresie od maja 2001 do czerwca 2003 r. Celem inwestycji jest zwiększenie mocy produkcyjnych przemysłowej przędzy poliestrowej o dużej wytrzymałości (3). Przędza przeznaczona jest do produkcji materiałów powlekanych, używanych do produkcji takich wyrobów gotowych jak plandeki do ciężarówek, pokrycia namiotów czy poduszki powietrzne. Zdaniem Belgii, włókno to nie jest przeznaczone do użytku w sektorze tekstylnym (produkcja ubrań lub dywanów). Inwestycja powinna pozwolić na stworzenie 39 nowych miejsc pracy.

(7)

Inwestycja zwiększy moce produkcyjne z 8 500 ton rocznie w 2002 r. do 14 850 ton począwszy od 2003 r. (4). Belgia oświadcza, iż urządzenia nie mogłyby być przystosowane w sposób łatwy i po niskich kosztach do produkcji innego typu przędzy. W 2002 r. rzeczywista produkcja roczna wyniosła 7 650 ton i wzrosła do 13 543 ton począwszy od 2003 r. W ramach struktury integracji wertykalnej w Sioen Industries, całość wytworzonej produkcji jest przeznaczona wyłącznie do użytku wewnętrznego grupy.

(8)

Przewidywana pomoc w wysokości 2,86 mln EUR będzie przyznana w ramach dozwolonego systemu pomocy (5), który nie obejmuje jednak pomocy udzielanej przemysłowi włókien sztucznych. Wniosek o pomoc został przedstawiony władzom walońskim dnia 18 maja 2001 r. i zaakceptowany przez nie dnia 29 sierpnia 2002 r. pod warunkiem wyrażenia zgody przez Komisję. Maksymalna wysokość dozwolonej pomocy dla regionu Hainaut na mocy przepisów wspólnotowych (art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu) wynosi 17,5 % w subwencyjnym ekwiwalencie pomocy netto dla dużych przedsiębiorstw.

(9)

W swej decyzji o rozpoczęciu dochodzenia, z uwagi na sytuację rynkową i wpływ inwestycji będącej przedmiotem pomocy na zdolności produkcyjne, Komisja wyraziła swe wątpliwości w związku ze zgodnością pomocy z kryteriami zgodności ze wspólnym rynkiem, przedstawionymi w ramach regulacyjnych dotyczących pomocy na rzecz przemysłu włókien sztucznych (6) (zwane dalej „ramami regulacyjnymi”).

(10)

Uwagi przedstawione przez CIRFS można podsumować w następujący sposób.

(11)

CIRFS zauważa, iż przemysł włókien sztucznych jest szczególnie wrażliwy na zniekształcenia konkurencji, wywołane pomocą państwa. W sektorze tym, do którego zalicza się także produkcję przemysłowej przędzy poliestrowej o dużej wytrzymałości, pomoc państwa, w przypadku braku rygorystycznej kontroli, mogłaby istotnie wpłynąć na warunki wymiany handlowej w sposób sprzeczny ze wspólnym interesem.

(12)

W odniesieniu do ustalenia, czy występuje niewystarczająca podaż strukturalna, CIRFS zauważa, że wyliczenia strony belgijskiej nie wskazują na niedostateczny poziom podaży, opierając się na średnich rocznych z dwóch lat poprzedzających rok złożenia zawiadomienia. Hipoteza ta byłaby zgodna z poufnymi danymi CIRFS, zebranymi na podstawie deklaracji swoich organizacji członkowskich i oszacowań w odniesieniu do organizacji niebędących członkami CIRFS, zgodnie z którymi wykorzystanie zdolności produkcyjnych we Wspólnocie wynosiło 91,45 % w 2000, 88,06 % w 2001 i 88,23 % w 2002 r.

(13)

Odnosząc się do kwestii wpływu na rynek, CIRFS zauważa, iż nakłady inwestycyjne Sioen, których dotyczy pomoc, przyczynią się do znacznego zwiększenia mocy produkcyjnych zarówno Sioen jak i całego sektora. W kwestii tej CIRFS zauważa także, że żaden z producentów będących członkiem komitetu nie wykazuje obecnie satysfakcjonującego zwrotu z kapitału lub sprzedaży, co powoduje, że pomoc państwa mogłaby w szczególnie negatywny sposób wpłynąć na ich pozycję konkurencyjną. CIRFS wyjaśnia poza tym, iż jednej z konkurencyjnych firm właśnie udało się przezwyciężyć trudności w wyniku procedury naprawczej, lecz realizacja planu przywrócenia zdolności produkcyjnej tej firmy mogłaby zostać poważnie zagrożona przez przyznanie pomocy państwowej konkurentowi. Inwestycje w sektorze innych producentów z krajów Wspólnoty szacowane są na 59 mln EUR w okresie ostatnich pięciu lat, przy czym nie mieli oni dostępu do pomocy inwestycyjnej, nawet w przypadku tych firm, które znajdują się w regionach objętych pomocą. CIRFS przewiduje także, że na rynku utrzyma się wysoka konkurencja, przy niskich marżach na przestrzeni wielu lat, nie tylko z powodu współzawodnictwa pomiędzy producentami Wspólnoty, ale także w wyniku wpływu importu i dumpingu.

(14)

Uwagi Profibry można podsumować w następujący sposób.

(15)

Profibra wyraziła swe zaniepokojenie w związku z pomocą na rzecz Sioen w piśmie z dnia 15 lipca 2003 r. Żadne okoliczności nie uzasadniają wniosku o pomoc na rzecz Sioen. Profibra zauważa, że planowane przez Sioen zwiększenie mocy produkcyjnych reprezentuje 74,4 % aktualnej zdolności produkcyjnej przedsiębiorstwa, co odpowiada 3,5 % całkowitej europejskiej mocy produkcyjnej. Mając na uwadze obecną sytuację w zatrudnieniu, globalizację rynków oraz brak ograniczeń w dostępie do rynku europejskiego, wniosek o pomoc byłby niezgodny z żadną logiką biznesową lub ekonomiczną. Profibra poddaje także w wątpliwość twierdzenie o niewystarczającej podaży, biorąc pod uwagę fakt, iż stopień wykorzystania mocy produkcyjnych wynosił 86,7 % w 2000, a 89,5 % w 2001 r. Profibra wskazuje także na znaczny wzrost importu i zauważa, iż żadna z firm działających w tym sektorze nie może, według wszelkich znanych przesłanek, osiągać zysków, jeśli nie utrzyma wykorzystania mocy produkcyjnych na poziomie od 85 do 90 %.

(16)

Uwagi przedstawione przez Belgię w sprawie wątpliwości wyrażonych przez Komisję w decyzji o rozpoczęciu dochodzenia oraz w sprawie uwag stron trzecich można podsumować w następujący sposób.

(17)

Belgia zauważa, że zarówno CIRFS jak i Profibra są organizacjami branżowymi, reprezentującymi głównych producentów poliestrowej przędzy przemysłowej o dużej wytrzymałości, przy czym Sioen nie jest członkiem żadnej z tych organizacji. Belgia poddaje w wątpliwość obiektywność przedstawionych uwag, które uważa za nieuzasadnione, nieprecyzyjne i niejasne. Belgia zwraca się do Komisji z prośbą o zachowanie ostrożności w ocenie tych uwag, tym bardziej, że brak jest oficjalnych danych statystycznych dotyczących rzeczonego rynku.

(18)

W odniesieniu do kwestii rozstrzygnięcia, czy istnieje niewystarczająca podaż strukturalna, Belgia zauważa, iż brak jest oficjalnych danych statystycznych dotyczących poliestrowej przędzy przemysłowej o dużej wytrzymałości. Sioen zebrał informacje na temat mocy wytwórczych i konsumpcji od głównych producentów obecnych na rynku, w celu jak najdokładniejszego oszacowania stopnia wykorzystania mocy produkcyjnych. Na podstawie tych informacji, dostarczonych in tempore non suspecto, Belgia wyjaśnia, że stopień wykorzystania mocy produkcyjnych dotyczący poliestrowych włókien przemysłowych o dużej wytrzymałości przekracza 90 %. Władze belgijskie konkludują, że sektor w latach 2000–2002 wykazywał niewystarczającą podaż strukturalną, co zostało potwierdzone przez wielu ekspertów.

(19)

W odniesieniu do poruszanej kwestii, Sioen wyjaśnia także, że produkowana przez niego przędza dostarcza wysokiej wartości dodanej jak również podkreśla fakt, że ceny na rynku są stosunkowo stabilne od roku 1999. Spółka nie zgadza się także z opinią CIRFS, według której marże zysku miałyby ulegać silnym naciskom w sektorze. Sioen argumentuje również, iż firmy członkowskie CIRFS działają na mniej rentownych rynkach niż rynek włókna poliestrowego o dużej wytrzymałości, podczas gdy Sioen zawdzięcza swe dobre wyniki znaczącym nakładom na badania i rozwój, ukierunkowanym na stałą poprawę jakości oraz obecności na niszowych, wysoce rentownych rynkach.

(20)

Belgia uważa, że zwiększenie mocy produkcyjnych Sioen jest zgodne z ramami regulacyjnymi. W celu określenia, czy zmiana mocy wytwórczych jest lub nie jest znacząca, Komisja, zgodnie z tymi ramami prawnymi, powinna wziąć pod uwagę wiele czynników.

(21)

Po pierwsze, Belgia podkreśla, że dodatkowa produkcja, będąca wynikiem zwiększenia mocy wytwórczych Sioen jest przeznaczona w całości do użytku w obrębie grupy. Produkcja Sioen nie będzie więc miała żadnego wpływu na poziom cen lub marż zysku innych producentów przędzy poliestrowej o dużej wytrzymałości.

(22)

Po drugie, pomoc dotyczy projektu inwestycyjnego zaawansowanej technologii, który pozwoli Sioen zaopatrzyć grupę w produkt o bardzo szczególnych parametrach. Ten rodzaj przemysłowej przędzy poliestrowej, ciągle udoskonalany i rozwijany przez firmę, nie jest dostępny na rynku. W konsekwencji, zwiększenie mocy produkcyjnych Sioen jest uzasadnione integracją pionową przedsiębiorstwa, w ramach której cała produkcja zostanie zużytkowana w obrębie grupy.

(23)

Po trzecie, Belgia podkreśla, że zwiększenie mocy wytwórczych o 3,5 % jest nieznaczne w proporcji do rynku europejskiego i wynosi mniej niż poziom 5 %, który nie został uznany za znaczny przez Komisję w jej decyzji z roku 1999 w sprawie Sioen (7). Gdyby więc w niniejszej sprawie Komisja miała oceniać zwiększenie mocy produkcyjnych w odniesieniu do przedsiębiorstwa, a nie w odniesieniu do rynku europejskiego, decyzja taka byłaby sprzeczna z decyzją wydaną w roku 1999.

(24)

Wreszcie, jak podkreśla Belgia, ocena zwiększenia mocy produkcyjnych na poziomie przedsiębiorstwa dyskryminowałaby małych producentów, z uwagi na fakt, że dane zwiększenie mocy wytwórczej dałoby stosunkowo mniejszą stopę wzrostu w przypadku dużego przedsiębiorstwa, posiadającego już wysokie moce produkcyjne.

(25)

Artykuł 87 ust. 1 Traktatu stanowi, że, z zastrzeżeniem innych postanowień, pomoc, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

(26)

Pomoc dla Sioen polega na udzieleniu subwencji finansowanej ze środków publicznych. Pozwoli ona przedsiębiorstwu na realizację zakładanej inwestycji bez konieczności ponoszenia jej całkowitych kosztów. Sioen działa w sektorze, w którym wymiana handlowa między państwami członkowskimi jest intensywna i w którym warunki konkurencji są trudne, jak dowodzi tego istnienie sektorowych ram prawnych do dnia 31 grudnia 2002 r. (8). W konsekwencji, subwencja przewidziana na potrzeby Sioen jest więc pomocą, w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu.

(27)

Artykuł 87 ust. 2 Traktatu wymienia listę rodzajów pomocy zgodnych z Traktatem. Mając na uwadze charakter i przedmiot planowanej pomocy, jak również położenie geograficzne przedsiębiorstwa, liter a), b) i c) we wspomnianym ustępie nie stosuje się do omawianego projektu. Artykuł 87 ust. 3 Traktatu wyszczególnia inne formy pomocy, które mogą być uważane za zgodne ze wspólnym rynkiem. Komisja zauważa, że projekt umiejscowiony jest w strefie Blanc Ballot w Mouscron (region Hainaut), która jest strefą dopuszczoną do korzystania z pomocy na mocy art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu. Maksymalna intensywność dopuszczalnej pomocy wynosi 17,5 % w subwencyjnym ekwiwalencie pomocy dla dużych przedsiębiorstw. Belgia zamierza przyznać intensywność pomocy równą 50 % dopuszczalnego pułapu pomocy regionalnej.

(28)

Od roku 1977 warunki określające przyznawanie pomocy producentom włókien sztucznych, stanowiącej wsparcie dla tego typu produkcji, ustalane są przez ramy prawne, których treść i zakres wielokrotnie ulegały zmianom, po raz ostatni w roku 1996 (9). Począwszy od dnia 1 stycznia 2003 r., te ramy prawne nie są już stosowane i nie jest już dopuszczalna żadna pomoc dla przemysłu włókien sztucznych (10). Jednakże, zgodnie z punktem 39, ostatnie zdanie, pierwszego komunikatu Komisji w sprawie wielosektorowych ram prawnych dotyczących pomocy o zasięgu regionalnym na rzecz dużych projektów inwestycyjnych (11)„zawiadomienia zarejestrowane przez Komisję przed 1 stycznia 2003 r. dla […] sektora włókien sztucznych będą rozpatrywane w świetle kryteriów obowiązujących w momencie zawiadomienia”. Z uwagi na fakt, że zawiadomienie o pomocy zostało złożone dnia 20 grudnia 2002 r., musi ono być rozpatrywane zgodnie z warunkami określonymi w ramach prawnych.

(29)

Ramy prawne wymagają złożenia zawiadomienia o każdym projekcie, którego celem jest przyznanie producentom włókien sztucznych, w jakiejkolwiek postaci i niezależnie od tego czy Komisja udzieliła zgody na odpowiedni system czy też nie, pomocy, która nie spełnia kryterium de minimis, która stanowi wsparcie bezpośrednie:

(30)

W tym przypadku, planowana pomoc byłaby przyznana w celu wsparcia produkcji włókien sztucznych, których dotyczą ramy prawne, a mianowicie instalacji nowych mocy produkcyjnych do ekstruzji przemysłowej przędzy poliestrowej. Z tego względu, zawiadomienie zostało złożone przed Komisją w sposób prawidłowy.

(31)

Ramy prawne wymieniają także kryteria stosowane przy rozpatrywaniu przez Komisję projektów w zakresie kontroli. Przewidują one między innymi, że przy ocenie zgodności planowanej pomocy, podstawowym czynnikiem oceny jest wpływ pomocy na rynek włókien i przędzy, których produkcja byłaby wspierana przez przyznaną pomoc. Na mocy ram prawnych pomoc inwestycyjna dla dużych przedsiębiorstw, to znaczy przedsiębiorstw nienależących do kategorii małych i średnich przedsiębiorstw, dopuszczalna jest do wysokości 50% pułapu pomocy stosowanej w przypadku, gdy pomoc pociąga za sobą znaczącą redukcję odpowiednich mocy produkcyjnych lub gdy rynek produktowy charakteryzuje się niedostateczną podażą strukturalną i jeśli pomoc nie powoduje znacznego zwiększenia mocy produkcyjnych. Sioen jest dużym przedsiębiorstwem z uwagi na fakt, że grupa, do której należy, zatrudnia ponad 250 osób i realizuje obroty przekraczające 40 mln EUR (12).

(32)

Komisja uważa, że zwiększenie mocy produkcyjnych powinno być oceniane w odniesieniu do przedsiębiorstwa. W związku z tym, aby ocenić zmiany mocy produkcyjnej będące rezultatem projektu, który korzysta z pomocy, należy porównać zdolności wytwórcze beneficjenta przed i po przyznaniu pomocy (dodając uzupełnienie mocy produkcyjnych wynikające z projektu i odejmując moce produkcyjne, których przedsiębiorstwo nie będzie już używać).

(33)

W swoich uwagach Belgia odwołuje się do decyzji Komisji z dnia 28 lipca 1999 r. (13), w której Komisja nie wyraziła sprzeciwu w stosunku do pomocy na rzecz Sioen. Belgia zauważa, że zwiększenie mocy produkcyjnych Sioen zostało ocenione w odniesieniu do całkowitej zdolności produkcyjnej rynku i wynikające z tego zwiększenie rzędu 5 % nie zostało ocenione jako znaczące. Jednakże, w ocenie Komisji, w poprzednim przypadku Komisja miała do czynienia z sytuacją wyjątkową i całkowicie odmienną w stosunku do obecnej, gdyż w owym czasie przedsiębiorstwo nie posiadało przed inwestycją żadnych mocy wytwórczych w zakresie ekstruzji. Ocena nowego poziomu mocy produkcyjnych w stosunku do możliwości całego rynku była uzasadniona, gdyż Sioen był nowym graczem na rynku, niedysponującym żadnymi mocami produkcyjnymi w odniesieniu do omawianego produktu. W przypadku gdyby Komisja oceniała zdolności produkcyjne na poziomie przedsiębiorstwa, każde zwiększenie zdolności wytwórczych firmy wchodzącej na rynek z definicji pociągałoby za sobą zwiększenie w stopniu „znaczącym”. Takie podejście byłoby więc dyskryminujące dla firm wchodzących na rynek. W chwili obecnej Sioen jest producentem o ugruntowanej pozycji, dysponującym istniejącymi już mocami wytwórczymi, co powoduje, że odstąpienie przez Komisję od stosowanej praktyki, polegającej na ocenie mocy produkcyjnych w odniesieniu do przedsiębiorstwa, jest nieuzasadnione.

(34)

W odniesieniu do argumentu Belgii, iż w przypadku niewystarczającej podaży strukturalnej, zwiększenie mocy produkcyjnej powinno być oceniane w odniesieniu do całkowitych mocy produkcyjnych rynku, Komisja zauważa, że zarządzenie nie przewiduje odmiennych metod pomiaru mocy wytwórczych w zależności od faktu, czy istnieje lub nie niedostateczna podaż strukturalna. Ramy prawne ustalają mniej wymagające warunki w przypadku istnienia niewystarczającej podaży strukturalnej z uwagi na fakt, iż nie wymagają one, aby dla dużych przedsiębiorstw pomoc powodowała „znaczące zmniejszenie mocy produkcyjnych”, lecz tylko, aby „nie powodowała znaczącego zwiększenia mocy”. Ramy prawne, w przypadku niewystarczającej podaży strukturalnej, nie przewidują jako dodatkowej korzyści, aby zwiększenie możliwości wytwórczych nie było mierzone w stosunku do przedsiębiorstwa, lecz w stosunku do całkowitych mocy produkcyjnych rynku. W konsekwencji, niezależnie od tego czy rynek charakteryzuje się czy też nie niewystarczającą podażą strukturalną, pomoc nie może w żadnym przypadku spowodować znaczącego zwiększenia mocy produkcyjnych.

(35)

W wyniku rozpoczęcia procedury, Belgia potwierdziła i wyjaśniła Komisji, na podstawie dokumentów dostarczonych przez producentów maszyn, że wyspecjalizowanych maszyn nie można łatwo przystosować do produkcji różnego typu włókien. Na tej podstawie Komisja zaakceptowała metodę zastosowaną do mierzenia mocy produkcyjnych. Według Belgii, inwestycja spowoduje wzrost możliwości wytwórczych przemysłowej przędzy poliestrowej z 8 500 ton rocznie w roku 2002 do 14 850 ton rocznie począwszy od roku 2003 (na bazie średniego decitexa o wartości 1 100 dtexów), co reprezentuje znaczące zwiększenie o około 75 % na poziomie przedsiębiorstwa.

(36)

Komisja uważa, iż fakt, że Sioen znacząco zwiększa swe możliwości produkcyjne, pozwala na zwolnienie w tym przypadku z konieczności ustalenia, czy na rynku istnieje niewystarczająca podaż strukturalna.

(37)

Komisja nie akceptuje argumentu Sioen, według którego produkcja wynikająca ze zwiększenia mocy wytwórczych i przeznaczona w całości na użytek grupy Sioen nie miałaby żadnego wpływu na ceny lub marże zysku innych producentów przemysłowej przędzy poliestrowej. Nawet w przypadku gdy nowa produkcja jest w całości przeznaczona na użytek grupy Sioen z uwagi na jej zintegrowanie pionowe, nie można wykluczyć, że w innych okolicznościach przędza mogłaby być dostarczana przez innych producentów, jak o tym świadczą reakcje dwóch zainteresowanych stron trzecich.

(38)

Mając na uwadze wpływ inwestycji, na rzecz której planowana jest pomoc, na wielkość mocy produkcyjnych, Komisja uważa, że pomoc nie spełnia głównych kryteriów zgodności ze wspólnym rynkiem, opisanych w ramach prawnych, gdyż prowadziłaby ona do znaczącego zwiększenia możliwości produkcyjnych, o których mowa. W związku z powyższym, nie jest konieczna ocena spełnienia dwóch kolejnych kryteriów zdefiniowanych w ramach prawnych (sytuacja na rynku produktu, innowacyjność produktu). Komisja stwierdza, iż w każdym razie nie zostało jednoznacznie wykazane, że rynek produktu charakteryzuje się niewystarczającą podażą strukturalną, mając na uwadze informacje przedstawione przez organizacje trzecie (CIRFS i Profibra) na temat stanu mocy produkcyjnych we Wspólnocie oraz dane przekazane przez Belgię w zawiadomieniu początkowym, dotyczącym dwóch lat poprzedzających zgłoszenie (wykorzystanie mocy produkcyjnych na poziomie niższym niż 90 %),

(39)

Żadne z innych odstępstw przewidzianych w art. 87 ust. 3 Traktatu WE nie jest stosowane w tym szczególnym przypadku. Inwestycja nie jest umiejscowiona w regionie, o którym mowa w art. 87 ust. 3 lit. a) Traktatu. Jest także jasne, że celem pomocy nie jest promowanie ważnego projektu, leżącego we wspólnym europejskim interesie ani też przeciwdziałanie poważnym zakłóceniom w gospodarce Państwa Członkowskiego, jak to przewiduje art. 87 ust. 3 lit. b) Traktatu. Ponadto, władze belgijskie nie przedstawiły żadnych argumentów, a Komisja nie stwierdziła, że pomoc mogłaby zostać wykorzystana do realizacji innego celu horyzontalnego lub sektorowego w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) lub d) Traktatu,

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/21

(1)

Komisja poinformowała Szwecję pismem z dnia 11 czerwca 2003 r. o decyzji o wszczęciu procedury określonej w art. 88 ust. 2 Traktatu, dotyczącej zwolnienia z podatku energetycznego od energii elektrycznej, dla przemysłu produkcyjnego.

(2)

W piśmie z dnia 9 lipca 2003 r., które zostało zarejestrowane przez Komisję w tym samym dniu (A/34842), Szwecja przedstawiła swoje uwagi na temat wszczęcia postępowania.

(3)

Decyzja Komisji o wszczęciu procedury została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 9 sierpnia 2003 r. (2) Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag na temat przedmiotowej pomocy państwa.

(4)

Komisja otrzymała uwagi przedstawione przez Stowarzyszenie szwedzkich przedsiębiorstw (Svenskt näringsliv) w dniu 29 września 2003 r.

(5)

Uwagi przedstawione przez Svenskt näringsliv wpłynęły w ustalonym terminie (3) i zostały przekazane przez Komisję rządowi szwedzkiemu, któremu umożliwiono ich skomentowanie. Szwecja nie przekazała żadnych uwag.

(6)

Ustawę o podatku energetycznym wprowadzono w Szwecji w 1957 r. Zgodnie z ustawą, podatek energetyczny należy pobierać od paliw kopalnych i energii elektrycznej. Podatek ma pozytywny wpływ na środowisko, w odniesieniu do oszczędności energii i efektywności energetycznej.

(7)

Podatek od energii elektrycznej jest należny w pełnej wysokości od gospodarstw domowych i firm usługowych oraz zakładów produkcyjnych w przypadku energii elektrycznej wykorzystywanej do celów ogrzewania, które nie stanowi części procesu produkcyjnego.

(8)

Na podstawie rozdziału 11 art. 3 ustawy o podatku energetycznym zwalnia się całkowicie z podatku energetycznego (4) przedsiębiorstwa zużywające energię elektryczną w trakcie procesów produkcyjnych w przemyśle (NACE Rev. 1 działy C i D). Zwolnienie z podatku zostało wprowadzone w obecnej formie w dniu 1 stycznia 1993 r., tzn. przed przystąpieniem Szwecji do EOG i UE. Od tego czasu nie zostało zmienione.

(9)

W przypadku energii elektrycznej, w badanym okresie stawka podatkowa kształtowała się w granicach 0,198–0,241 koron szwedzkich za KWh.

(10)

Władze szwedzkie szacują, że całkowite obniżenie podatków prowadzi do utraty wpływów podatkowych o około 11 000 milionów koron szwedzkich (około 1 190 milionów euro) rocznie.

(11)

Komisja wszczęła procedurę ze względu na wątpliwości dotyczące rodzaju środka jako pomocy państwa i zgodności ewentualnego subsydium ze wspólnym rynkiem. Komisja uznała, że program zwolnienia podatkowego stanowił pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Komisja zakwestionowała rzekomą zgodność środka z wytycznymi wspólnotowymi dotyczącymi pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska (5) (zwanymi dalej „wytycznymi”).

(12)

Svenskt näringsliv uważa, że podatki od energii elektrycznej i emisji dwutlenku węgla powinny być traktowane jako dwa składniki tego samego systemu opodatkowania energii. Jest to spowodowane bliskim związkiem między tymi dwoma podatkami: po to, aby nie tworzyć zbyt dużego popytu na energię elektryczną, podwyżkę podatku od emisji dwutlenku węgla musi równoważyć odpowiedni wzrost podatku od energii elektrycznej.

(13)

W okresie 1993–2004 podatek energetyczny wzrósł o około 27 000 milionów koron szwedzkich (około 3 000 milionów euro) ogółem. Wzrost ten nie byłby możliwy bez całkowitego zwolnienia sektora produkcyjnego z podatku energetycznego. Tym samym całkowite zwolnienie z podatków od energii elektrycznej nie prowadzi do utraty dochodów państwa tzn. środek nie jest finansowany z zasobów państwowych.

(14)

Svenskt näringsliv jest zdania, że zwolnienie szwedzkiego przemysłu produkcyjnego z podatków jest logiczne z punktu widzenia systemu, ponieważ przemysł ma wystarczające powody do oszczędzania energii elektrycznej, bo ma ona duży udział w kosztach tych przedsiębiorstw. Aby utrzymać siłę konkurencyjności – w czasie, gdy wzrasta łączny podatek od energii – przemysł musi być zwolniony z podatku od energii elektrycznej.

(15)

Ze względów podanych przez rząd szwedzki (patrz: motyw 21 niniejszej decyzji) Svenskt näringsliv uważa, że środki te ani nie zakłócają, ani nie grożą zakłóceniem konkurencji, jak również nie sprzyjają określonej gałęzi produkcji.

(16)

Z następujących względów Svenskt näringsliv zaprzecza, jakoby żądanie zwrotu mogło wystąpić w którymś z przedstawionych przypadków:

(17)

Po pierwsze, na podstawie art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe przepisy stosowania art. 93 Traktatu WE (6), żądanie zwrotu może wystąpić jedynie w odniesieniu do pomocy przyznanej bezprawnie, która w art. 1 lit. f) tego samego rozporządzenia jest zdefiniowana jako: „nowa pomoc, wprowadzona w życie z naruszeniem art. 93 ust. 3 Traktatu”. Ponieważ Komisja w pkt 2.2. swojej decyzji o wszczęciu procedury wyjaśniającej doszła do wniosku, iż środek stanowi pomoc już istniejącą, nie może nastąpić żądanie zwrotu ex tunc.

(18)

Po drugie, żadne żądanie zwrotu nie może mieć miejsca ze względu na uzasadnione oczekiwania beneficjentów subsydium. Omawiana ustawa została przedłożona przez szwedzki rząd i przyjęta przez szwedzki parlament. Przedsiębiorstwa nie powinny być zmuszane do kwestionowania decyzji swojego własnego parlamentu. Obowiązuje to tym bardziej, ponieważ istnieją wcześniejsze decyzje Komisji (7), w których środki na rzecz sektora produkcyjnego zostały zatwierdzone jako środki publiczne. Następnie dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (8) umożliwia utrzymanie zerowej stawki podatkowej na energię elektryczną dla dużych odbiorców energii od dnia 1 stycznia 2004 r. Przezorny przedsiębiorca miał prawo do uzasadnionych oczekiwań, że tego rodzaju stan obowiązywał również w okresie dwóch lat przed tą datą.

(19)

Po trzecie, żądanie zwrotu pozostawałoby w sprzeczności z zasadą proporcjonalności. Celem żądania zwrotu jest przywrócenie poprzedniego stanu, sprzed domniemanego zakłócenia konkurencji. Skoro Svenskt näringsliv nie uważa, aby środek zakłócał konkurencję lub groził zakłóceniem konkurencji, nie istnieje żadne uprawnione i publiczne interes uzasadniający żądaniem zwrotu. Ponadto wiele zainteresowanych przedsiębiorstw miałoby trudności ze zwrotem pomocy, przy czym w przypadku niektórych firm nie można byłoby wykluczyć ryzyka bankructwa.

(20)

W końcu Svenskt näringsliv podziela pogląd rządu szwedzkiego (patrz: motyw 28 niniejszej decyzji), iż Komisja nie dopełniła swojego obowiązku określonego w art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 659/1999.

(21)

Szwedzki przemysł produkcyjny korzysta w znaczniejszej mierze z energii elektrycznej niż konkurenci z innych krajów, którzy wykorzystują węgiel lub gaz ziemny. Ponieważ te źródła energii w wielu Państwach Członkowskich były zwolnione z podatku, Szwecja uważa, iż właściwe jest zwolnienie szwedzkiego przemysłu produkcyjnego z podatku od energii elektrycznej. Ponadto szwedzki poziom opodatkowania energii jest generalnie wysoki w porównaniu z odpowiednim poziomem w większości innych Państw Członkowskich. Osiągnięcie tych poziomów nie byłoby możliwe bez zwolnienia niektórych sektorów z podatku od energii elektrycznej.

(22)

Dlatego rząd szwedzki nie zgadza się z tym, że zwolnienie z podatków działałoby na korzyść szwedzkiego przemysłu w porównaniu z innymi Państwami Członkowskimi

(23)

W piśmie z dnia 16 marca 2001 r. rząd szwedzki zaakceptował odpowiednie środki pomocowe, które zaproponowane zostały w pkt 75–77 wytycznych.

(24)

W dniu 8 listopada 2001 r. w rozstrzygnięciu Trybunału w sprawie rabatu dotyczącego podatku od energii w Austrii wykazano, że zwolnienie z podatku energetycznego dla pewnej gałęzi gospodarki stanowi pomoc państwa, sprawa C-143/99, Adria-Wien Pipeline (9).

(25)

Rząd szwedzki utrzymuje, iż w czasie, gdy Szwecja przyjęła zaproponowane środki pomocowe zgodnie z wytycznymi, nie wynikało jasno, czy stanowiły one pomoc państwa. Po wyroku w sprawie Adria-Wien Pipeline stało się jasne dla rządu szwedzkiego, że środek pomocowy zawierał elementy, które powodują problemy w zakresie pomocy państwa. Szwecja utrzymuje jednak, iż ponieważ podatek energetyczny jest technicznie skomplikowany, konieczny byłby odpowiedni okres od decyzji rządu do momentu, w którym zmienione zasady mogłyby wejść w życie. Od dnia 1 lipca 2004 r. planuje się pobór podatku energetycznego od energii elektrycznej w przemyśle produkcyjnym, przy czym podatek ten byłby zgodny z minimalnymi poziomami określonymi w nowej dyrektywie 2003/96/WE w sprawie energii.

(26)

W Szwecji występuje jeden podatek energetyczny pobierany od paliw kopalnych i energii elektrycznej oraz jeden podatek od dwutlenku węgla pobierany od paliw kopalnych. Szwedzki rząd traktuje te podatki jako części tego samego systemu podatkowego, których celem jest podwyższenie efektywności energetycznej oraz zmniejszenie emisji dwutlenku węgla. Dlatego rząd szwedzki twierdzi, iż Komisja w swojej ocenie zgodności ze wspólnym rynkiem powinna uwzględnić obciążenia podatkowe wynikające ze wszystkich części systemu podatkowego łącznie, zamiast oceniać zwolnienie z podatku od energii elektrycznej jako zdarzenie wyizolowane.

(27)

Rząd szwedzki wielokrotnie przekazywał do Komisji dane, w których omawiany program pomocy przedstawiany był w całości (10). Dlatego Szwecja uważa, że wypełniła swoje zobowiązanie wynikające z art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 656/1999, w zakresie przekazania wszystkich informacji koniecznych do zbadania przez Komisję istniejących programów pomocy.

(28)

Rząd szwedzki twierdzi, że Komisja naruszyła art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, który wymaga, aby przed zaproponowaniem podjęcia właściwych środków Komisja informowała Państwo Członkowskie, jeśli uważa, że środek stał się niezgodny ze wspólnym rynkiem. Komisja zaproponowała, bez przedstawienia takiej informacji, podjęcie środków nie dla poszczególnych programów, tylko dla wszystkich programów, które obowiązywały w czasie, gdy weszły w życie nowe wytyczne w odniesieniu do środowiska naturalnego.

(29)

Na skutek tego błędu proceduralnego, pomoc nie została przyznana bezprawnie, a zatem nie może być wymagany jej zwrot.

(30)

Na podstawie rozdziału 2 art. 10 akapit 2 ustawy zasadniczej (Regeringsformen), podatek nie może być pobierany w przypadku, gdy nie opiera się na przepisie obowiązującym w czasie, gdy nastąpiło zdarzenie podatkowe.

(31)

Ponieważ szwedzka ustawa o podatku od energii nie zawiera reguł, zgodnie z którymi przedsiębiorstwa w przemyśle produkcyjnym powinny płacić podatki od energii elektrycznej, zmiana ustawy stanowiłaby takie opodatkowanie z mocą wsteczną, które jest niezgodne z konstytucją szwedzką.

(32)

W swojej decyzji o wszczęciu procedury na podstawie art. 88 ust. 2 Traktatu WE Komisja uznała, że środek stanowił istniejące subsydium w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt i) rozporządzenia (WE) nr 659/1999 w czasie przystąpienia Szwecji do Unii Europejskiej i do dnia 1 stycznia 2002 r. Szwecja wyraźnie przyjęła zaproponowane przez Komisję środki pomocowe, zgodnie z którymi wszystkie istniejące programy pomocy dotyczące środowiska naturalnego powinny być dostosowane do wytycznych (pkt 77). Komisja uznała, że w niniejszym przypadku tak się nie stało. Dlatego poproszono Szwecję o przekazanie wszystkich uwag, które mogłyby być istotne dla zbadania okresu od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2005 r.

(33)

Uwagi otrzymane od rządu szwedzkiego w piśmie z dnia 9 lipca 2003 r. wyraźnie obejmują okres, co do którego Komisja wymagała wyjaśnień. Rząd szwedzki wykorzystał swoje prawo do obrony w odniesieniu do całego okresu.

(34)

Strony trzecie uzyskały możliwość przedstawienia swoich uwag dotyczących zastosowania programu pomocy w odniesieniu do tego samego okresu. W piśmie z dnia 29 września 2003 r.Svenskt näringsliv przekazała swoje uwagi na temat zwolnienia z podatku energetycznego. Tym samym prawo stron trzecich do przedstawienia uwag zostało uwzględnione.

(35)

Poprzez ustawę o zmianie ustawy (1994:1776) o podatku energetycznym (11) wprowadzony zostanie nowy system opodatkowania energii elektrycznej. Planuje się, iż ustawa wejdzie w życie z dniem 1 lipca 2004 r., natomiast do Komisji została zgłoszona w piśmie z dnia 1 kwietnia 2004 r. (12). Dlatego Komisja podejmie osobną decyzję dotyczącą wymienionego środka pomocowego.

(36)

Dlatego ocena zgodności ze wspólnym rynkiem dotyczy okresu od dnia 1 stycznia 2002 r. do momentu, gdy obecny system przestanie obowiązywać.

(37)

Aby środek pomocowy można było traktować jako pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu, muszą być spełnione jednocześnie cztery kryteria. Środek musi sprzyjać niektórym przedsiębiorstwom, musi być selektywny, finansowany z zasobów państwowych i musi oddziaływać na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

(38)

Oceniając sposób, w jaki dany środek sprzyja beneficjentom pomocy, Komisja musi porównać przedsiębiorstwa, które pod względem faktycznym i prawnym znajdują się w porównywalnej sytuacji (13). Dlatego Komisja nie może oceniać pozycji szwedzkiego przemysłu produkcyjnego w stosunku do innego europejskiego przemysłu produkcyjnego, natomiast musi ocenić korzyści szwedzkiego przemysłu produkcyjnego w porównaniu z sytuacją innych przedsiębiorstw w Szwecji. Z tego punktu widzenia korzystny jest fakt, iż środek pomocowy uwalnia przedsiębiorstwo w sektorze produkcyjnym od kosztów, które w innym przypadku musiałyby ponosić te przedsiębiorstwa w porównaniu z innymi sektorami w przemyśle szwedzkim. Przyznając zwolnienia z podatku tylko niektórym przedsiębiorstwom, sprzyja się im, w porównaniu z innymi przedsiębiorstwami, co potencjalnie może zakłócić konkurencję.

(39)

Zwolnienie jest ograniczone do przedsiębiorstw sektora produkcyjnego (NACE Rev.1 działy C i D). Trybunał Sprawiedliwości WE stwierdził (14), że „ani ta okoliczność, że istnieje duża liczba przedsiębiorstw, które korzystają z pomocy, ani ta okoliczność, że te przedsiębiorstwa należą do różnych i znaczących sektorów nie skutkuje tym, że inicjatywa państwowa może być uważana za publiczny środek ekonomiczno-polityczny”. Svenskt näringsliv odsyła do decyzji Komisji w sprawie pomocy N 255/96 i NN 72a/2000, w których zatwierdziła ona szwedzki system podatkowy dotyczący emisji dwutlenku węgla jako środek publiczny. Nie jest to prawidłowe. W pierwszej wymienionej decyzji oceniono system podatkowy dotyczący emisji dwutlenku węgla, jako stanowiący pomoc państwa zgodną ze wspólnym rynkiem. Druga decyzja dotyczy rozszerzenia tego samego systemu i zatwierdzona jest na podstawie tych samych postanowień. Inaczej wygląda sytuacja w przypadku przyjętej przez Komisję praktyki (15) potwierdzonej w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości WE (16), która polega na traktowaniu zwolnienia dla przemysłu energochłonnego lub dla określonego sektora, jako środka selektywnego. Tym samym Komisja stwierdza, iż zwolnienie z podatku jest selektywne.

(40)

Komisja uważa, że uzasadnienie selektywności środka pomocowego nie wynika z logiki systemu, ponieważ nie zgadza się ona z logiką podatkową. Przeciwnie, zwolnienie stanowi wyraźne odchylenie od ogólnej struktury i funkcji podatku. Celem podatku jest takie sterowanie przedsiębiorstwami, aby podejmowały działania mające na celu oszczędzanie energii. Nawet w przypadku, gdy zainteresowane przedsiębiorstwa już w dużej mierze podejmują działania mające na celu oszczędzanie energii w celu obniżenia kosztów, to podatek energetyczny ma uzupełniające działanie sprawcze. Zużycie energii jest generalnie zależne od techniki i określone wyłącznie krótkofalowo. Na dłuższą metę jest zwykle możliwe, aby, między innymi dzięki postępowi technicznemu i innowacjom, uzyskiwać dalsze korzyści w zakresie efektywności. W tym względzie zwolnienie z podatku energetycznego dla przedsiębiorstw sektora produkcyjnego, które z definicji również zanieczyszczają środowisko, nie może stanowić elementu logiki systemu, ponieważ zużycie energii we wszystkich sektorach jest równie szkodliwe dla środowiska naturalnego.

(41)

Środek jest obciążeniem dla państwa i jest finansowany z zasobów państwowych, ponieważ państwo akceptuje utratę wpływów z podatków. Komisja nie zgadza się z opinią Svenskt näringsliv, że nie dochodzi do żadnego ubytku wpływów z podatków na skutek zwiększenia podatków od energii elektrycznej i dwutlenku węgla, które faktycznie są opłacane. Przeciwnie, w wyniku zwolnienia, podwyższona stawka podatkowa prowadzi do jeszcze większego ubytku wpływów z podatków.

(42)

Przynajmniej kilku beneficjentów pomocy działa w sektorach, w których istnieje wymiana handlowa między Państwami Członkowskimi. Środek może oddziaływać na taką wymianę i zakłócać konkurencję.

(43)

Reasumując, Komisja uważa, że środek pomocowy stanowi pomoc państwa zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(44)

Komisja podtrzymuje swoje stanowisko, że podatek energetyczny od energii elektrycznej nie może być oceniany łącznie z podatkiem energetycznym od dwutlenku węgla. Jak podano w decyzji o wszczęciu procedury na podstawie art. 88 ust. 2, wynika to z dwóch powodów. Po pierwsze, podatek od dwutlenku węgla nie jest pobierany od zużycia energii. Po drugie, podatek energetyczny od energii elektrycznej nie ma tego samego działania sprawczego na emisję dwutlenku węgla, co podatek od dwutlenku węgla, ponieważ w Szwecji 90 % energii elektrycznej jest wytwarzane w elektrowniach atomowych i zakładach hydroenergetycznych. Dlatego podatek energetyczny od energii elektrycznej musi być oceniany osobno.

(45)

Do dnia 31 grudnia 2001 r. program pomocy stanowił istniejącą pomoc państwa, w rozumieniu art. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Zgodnie z pkt 77 wytycznych i w wyniku akceptacji przez Szwecję stosownych środków, cała pomoc państwa dla ochrony środowiska powinna być dostosowana w taki sposób, aby najpóźniej w dniu 1 stycznia 2002 r. była zgodna z wytycznymi.

(46)

Rząd szwedzki twierdzi, iż konieczny jest odpowiedni okres w celu wprowadzenia nowego systemu podatków energetycznych, zgodnego z wytycznymi. Po pierwsze, upłynęło 2,5 roku między terminem dostosowania programu pomocy, tak aby był on zgodny z wytycznymi, a datą wejścia w życie ponownie opracowanego systemu podatków energetycznych. Przyznając nawet, iż opodatkowanie energii jest z natury skomplikowane, Komisja uważa, że okres dwuipółletni jest niewspółmiernie długi. Po drugie, rząd szwedzki nie wykorzystał możliwości przedłużenia okresu potrzebnego dla realizacji wytycznych dotyczących niektórych środków pomocowych – co uczyniły Francja i Niemcy (17). Przeciwnie, w piśmie z dnia 16 marca 2001 r. władze szwedzkie przyjęły środki zaproponowane przez Komisję. Jeśli rząd szwedzki miałby problemy ze zmianą programu pomocy w ustalonym terminie, mógłby przyjąć zaproponowane środki i wyłączyć omawiany programie z zakresu ich stosowania.

(47)

Uwzględniając powyższe, Komisja oceniła zgodność pomocy z wytycznymi. W decyzji o wszczęciu procedury Komisja wyraziła pogląd, że żadne inne zwolnienia wymienione w art. 87 ust. 2 lub ust. 3 Traktatu WE nie wydawały się być stosowne. Ten punkt widzenia musi być potwierdzony w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 88 ust. 2. Podczas tego postępowania nie zostały zaprezentowane żadne nowe okoliczności, które mogłyby złagodzić te obawy, które Komisja wyraziła w swojej decyzji o wszczęciu procedury wyjaśniającej. Dlatego Komisja dochodzi do następujących wniosków:

(48)

W pkt 51 ust. 2 wytycznych stwierdza się, iż postanowienia pkt 51 ust. 1 mogą być zastosowane w przypadku, gdy podatek ma znaczący efekt pozytywny w zakresie ochrony środowiska naturalnego i gdy zwolnienie stało się niezbędne ze względu na znaczącą zmianę przesłanek ekonomicznych, które stawiają przedsiębiorstwa w szczególnie trudnej sytuacji z punktu widzenia konkurencji. Celem podatku energetycznego jest zachęta do oszczędzania energii i podwyższania efektywności jej wykorzystania. Obecny szwedzki system podatków energetycznych utrzymuje się w niezmienionej formie od 1993 r. Pod tym względem środek pomocowy jest stawiany na równi ze zwolnieniem z już istniejącego podatku, uchwalonym w okresie, kiedy podatek został przyjęty. Dlatego środek jest objęty postanowieniami pkt 51 ust. 2 wytycznych, który odsyła do kryteriów zgodności w pkt 51 ust. 1.

(49)

W odniesieniu do okresu od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2003 r. zastosowano pkt 51 ust. 1. lit. b) akapit drugi wytycznych, ponieważ zwolnienie dotyczy podatku krajowego, który został wprowadzony ze względu na brak opłaty wspólnotowej. Zgodnie z tym postanowieniem przedsiębiorstwa, którym przyznano zmniejszenie podatku, mają jednak zapłacić znaczącą część opłaty krajowej. Przyczyną tego jest dążenie do utrzymania zachęt dla tych przedsiębiorstw, w zakresie doskonalenia ich działań na rzecz ochrony środowiska. Wynika to z brzmienia pkt 51 ust. 1 lit. b) akapit pierwszy, który dopuszcza obniżenie zharmonizowanego podatku, jeśli podatek faktycznie płacony przez przedsiębiorstwa korzystające z obniżenia, jest wyższy niż wspólnotowa kwota minimalna, „aby zachęcić przedsiębiorstwa do podjęcia środków poprawiających ochronę środowiska”. Aktualne zwolnienie prowadzi do zerowej stawki podatkowej na energię elektryczną, którą zużywa sektor produkcyjny w procesach produkcji. Komisja może zatem stwierdzić, że przedsiębiorstwa nie uiszczały znaczącej części opłaty krajowej. Dlatego też, w okresie od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2003 r., środek pomocowy w swojej obecnej formie nie może być uznany za zgodny z wytycznymi. Ponieważ nie jest on zgodny również z innych powodów, dlatego musi być uznany za niezgodny ze wspólnym rynkiem.

(50)

Jak wspomniano w motywie 18, dyrektywa 2003/96/WE weszła w życie z dniem 1 stycznia 2004 r. W dyrektywie tej uwzględnia się zdecydowanie jako cel ochronę środowiska naturalnego (patrz zwłaszcza: motywy 3, 6, 7 i 12). Dlatego Komisja uważa, że przestrzeganie minimalnych poziomów opodatkowania ustalonych w dyrektywie 2003/96/WE zachęca przedsiębiorstwa do działań na rzecz poprawy ochrony środowiska. Z tego względu Komisja może zaakceptować potraktowanie minimalnych poziomów opodatkowania również jako równoznacznych z istotnym udziałem opłaty krajowej, która wymagana jest w pkt 51 ust. 1 lit. b) akapit drugi wytycznych. Dlatego środek szwedzki w okresie od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2003 r. może być uznany za zgodny ze wspólnym rynkiem wyłącznie w takim wymiarze, w jakim podatek, który beneficjenci pomocy mają do zapłaty, odpowiada minimalnym stawkom określonym w dyrektywie 2003/96/WE. Wielkość pomocy uznanej za niezgodną, odpowiada kwocie wynikającej z zastosowania poziomów minimalnych określonych w dyrektywie 2003/96/WE.

(51)

W okresie od dnia 1 stycznia 2004 r. do czasu, gdy obecny system przestanie obowiązywać, omawiany podatek jest zharmonizowany na podstawie dyrektywy 2003/96/WE. Dlatego zastosowanie znajduje pkt 51 ust. 1 lit. c) akapit pierwszy wytycznych. Zgodnie z tym postanowieniem obniżenie podatku może być zatwierdzone w przypadku, gdy kwota, którą przedsiębiorstwa faktycznie wpłacają, po obniżeniu pozostanie wyższa niż minimalna kwota wspólnotowa. Na podstawie art. 10 dyrektywy 2003/96/WE minimalny poziom opodatkowania za energię elektryczną ustalony jest na 0,5 euro za MWh, w przypadku zastosowań gospodarczych. Ustalona stawka minimalna podatku nie była zatem respektowana w tym przypadku. Na podstawie art. 17 ust. 2 i ust. 4 tej samej dyrektywy poziom opodatkowania, łącznie z podatkiem zerowym, jest dozwolony dla zakładów energochłonnych, które zawarły umowy lub podobne porozumienia, w których zobowiązują się do podjęcia działań mających na celu ochronę środowiska naturalnego lub podwyższoną efektywność energetyczną odpowiadającą temu, co zostałoby osiągnięte, gdyby minimalne wspólnotowe stawki podatkowe były uwzględnione. W tym przypadku nie są spełnione warunki zastosowania zerowej stawki podatkowej. W odniesieniu do okresu od dnia 1 stycznia 2004 r. istotne jest to, że środek szwedzki może być uznany za zgodny w takim zakresie, w jakim odbiorcy pomocy powinni opłacić stawki minimalne ustalone w dyrektywie 2003/96/WE.

(52)

Następnie Komisja stwierdza, że w okresie od dnia 1 stycznia 2002 r. do momentu, w którym zwolnienie w swojej obecnej formie przestanie obowiązywać, środek szwedzki nie jest zgodny z wytycznymi i dyrektywą 2003/96/WE. Wielkość pomocy uznanej za niezgodną odpowiada kwocie wynikającej z zastosowania poziomów minimalnych określonych w dyrektywie 2003/96/WE.

(53)

W przypadku gdy pomoc państwa przyznana bezprawnie okaże się być niezgodna ze wspólnym rynkiem, na podstawie art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 żąda się od beneficjenta jej zwrotu. Poprzez żądanie zwrotu przywracana jest, na ile to możliwe, sytuacja w zakresie konkurencji istniejąca przed przyznaniem pomocy. Fakt, iż pomoc przyznaje się w zgodzie z prawem krajowym, co na ogół ma miejsce, nie wpływa na żądanie w zwrotu, ponieważ prawodawstwo wspólnotowe ma pierwszeństwo przed prawodawstwem krajowym.

(54)

Jednak w myśl art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 „Komisja nie wymaga windykacji pomocy, jeżeli byłoby to sprzeczne z ogólną zasadą prawa wspólnotowego”. Na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości WE (18) i praktyki Komisji w zakresie wydawania decyzji ustalono, iż w przypadku, gdy wskutek kroków podjętych przez Komisję beneficjent pomocy ma uzasadnione oczekiwania, że pomoc jest przyznana zgodzie z prawodawstwem wspólnotowym, to żądanie zwrotu tej pomocy stoi w sprzeczności z ogólną zasadą prawa wspólnotowego.

(55)

Na Państwach Członkowskich spoczywa odpowiedzialność za doprowadzenie do zgodności środków krajowych ze wspólnotowymi przepisami w zakresie pomocy państwa, aby przeszkodzić zakłóceniu konkurencji, informowanie Komisji o wszystkich środkach pomocy państwa na podstawie art. 88 ust. 3 Traktatu oraz zaniechanie ich realizacji w okresie oczekiwania na kontrolę. W zasadzie przedsiębiorstwa nie mogą powoływać się na ochronę uzasadnionych oczekiwań w przypadku pomocy państwa przyznanej bezprawnie. Jeśli przedsiębiorstwa mogłyby z powodzeniem opierać się na prawodawstwie krajowym – nawet przyjętym w dobrej wierze, ale niezgodnie z regułami o pomocy państwa i dlatego zakłócającym konkurencję – cel wspólnotowej kontroli pomocy państwa nie byłby osiągnięty.

(56)

W wyroku w sprawie 265/85 Van den Bergh en Jurgens BV przeciwko Komisji (19) Trybunał Sprawiedliwości WE stwierdził, że „[…] wszyscy przedsiębiorcy, u których jakakolwiek instytucja wzbudziła uzasadnioną nadzieję, mogą powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Z drugiej strony, w przypadku gdy przezorny i trzeźwo myślący przedsiębiorca mógłby przewidzieć podjęcie środka wspólnotowego, który prawdopodobnie wpłynąłby na jego interesy, nie może się powoływać na tę zasadę, jeśli środek zostanie podjęty.”

(57)

Władze szwedzkie utrzymują, iż zwrotu pomocy państwa nie można żądać, ponieważ Komisja nie wypełniła swoich obowiązków określonych w art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. W tym względzie Komisja zaproponowała Państwom Członkowskim, aby w celu dostosowania istniejącej pomocy do nowych wytycznych zmieniły one własne istniejące programy pomocy dotyczące środowiska naturalnego, tak aby najpóźniej do dnia 1 stycznia 2002 r. były one zgodne z wytycznymi. W orzecznictwie (20) utrwaliło się to, iż propozycja przedstawiona w wytycznych stanowi sposób realizacji trwałej i regularnej współpracy, gdzie Komisja, współdziałając z Państwami Członkowskimi, będzie nieprzerwanie kontrolować istniejące programy pomocowe i przedstawiać propozycje właściwych środków, które należy podjąć. Porozumienie pomiędzy Komisją i każdym Państwem Członkowskim, dotyczące pełnego zestawienia wszystkich istniejących programów pomocy, byłoby niepraktyczne, natomiast słuszne jest, aby odpowiedzialność za dostosowanie systemów pomocy przeszła na Państwa Członkowskie – w szczególności z tego względu, iż Państwa Członkowskie są zaangażowane w wypracowanie nowych wytycznych przed ich wejściem w życie, jak również są świadome tego, w jaki sposób wytyczne te będą oddziaływać na już istniejące programy pomocy. W tej sprawie władze szwedzkie twierdzą, że Szwecja informowała Komisję o programie pomocy, na przykład przekazując jej kompletny tekst szwedzkiej ustawy o podatku energetycznym. Komisja uważa, że te dane zostały przesłane i użyte w innych kontekstach oraz że w każdym razie przekazanie tych informacji nie może zastąpić formalnego zgłoszenia wymaganego na podstawie art. 88 ust. 3 Traktatu WE.

(58)

Svenskt näringsliv utrzymuje, że pomoc stanowi już istniejącą pomoc i żądanie zwrotu jest niemożliwe. Komisja uważa, że środek pomocowy stanowił istniejącą pomoc tylko do dnia 31 grudnia 2001 r. Od dnia 1 stycznia 2002 r. pomoc państwa stała się nową pomocą, ponieważ środek ten miał być dostosowany do wytycznych. Dlatego Komisja nie zgadza się z argumentami przedstawionymi przez Svenskt näringsliv.

(59)

Reasumując, Komisja nie uważa, aby argumenty Szwecji uzasadniały decyzję bez żądania zwrotu. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości WE wynika również to, że Komisja z własnej inicjatywy ma uwzględniać wyjątkowe okoliczności, które na podstawie art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 skłaniają ją do odstąpienia od żądania zwrotu pomocy przyznanej w sposób bezprawny, w przypadku gdy żądanie zwrotu stoi w sprzeczności z ogólną zasadą prawa wspólnotowego, jaką jest poszanowanie uzasadnionych oczekiwań beneficjentów pomocy.

(60)

Na podstawie art. 19 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 Państwo Członkowskie musi wprowadzić w życie właściwe środki pomocowe wyłącznie w wyniku przyjęcia przez siebie proponowanych środków. Potwierdzone zostało to w orzecznictwie (21). Chodzi o to, że zmiana statusu środka pomocowego ze środka istniejącego na środek nowy była skutkiem przyjęcia przez rząd szwedzki właściwych środków proponowanych w wytycznych.

(61)

Na podstawie art. 26 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 jest możliwe, że fakt nieopublikowania przez Komisję informacji na temat przyjęcia wytycznych przez rząd szwedzki mógł doprowadzić do tego, że niektórzy beneficjenci w dobrej wierze przyjęli, że w dalszym ciągu środki krajowe były traktowane jako istniejąca pomoc. Artykuł 26 stanowi, że Komisja opublikuje „skrócone zawiadomienie o decyzjach, jakie podejmuje na podstawie […] art. 18 wraz z art. 19 ust. 1”. Artykuł 18 tego samego rozporządzenia stanowi, iż w przypadku gdy „Komisja stwierdza, że istniejący program pomocowy nie jest lub przestaje być zgodny ze wspólnym rynkiem, Komisja wydaje skierowane do zainteresowanego Państwa Członkowskiego zalecenie zawierające propozycje właściwych środków.” Artykuł 19 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że w przypadku gdy Państwo Członkowskie przyjmuje zaproponowane środki, Komisja „stwierdza to ustalenie” i informuje o tym Państwo Członkowskie.

(62)

Komisja nie opublikowała informacji na temat przyjęcia przez każde Państwo Członkowskie proponowanych przez Komisję środków mających na celu wprowadzenie wytycznych w życie. Dlatego też Komisji trudno jest udowodnić to, że beneficjenci byli prawidłowo informowani o przyjęciu środków przez rząd szwedzki i wynikającej stąd zmianie statusu pomocy z już istniejącej pomocy na nowy środek. W momencie opublikowania przez Komisję decyzji o wszczęciu procedury na podstawie art. 88 ust. 2, dla beneficjentów musiało być jasne, że środek pomocowy nie był już istniejącą pomocą i że mógł być sprzeczny z wytycznymi. Sprawa ta została opublikowana w dniu 9 sierpnia 2003 r.

(63)

Uwzględniając wszystkie omawiane okoliczności, Komisja stwierdza w niniejszej sprawie, że żądanie zwrotu pomocy państwa, przyznanej przed dniem opublikowania decyzji o wszczęciu procedury dochodzeniowej, byłoby sprzeczne z zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań. Dlatego na podstawie art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, Komisja postanawia nie domagać się zwrotu za okres od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 8 sierpnia 2003 r.

(64)

Pomoc, której udzielono w ramach programu pomocy państwa począwszy od dnia 9 sierpnia 2003 r., należy jednak zwrócić.

(65)

Komisja uważa, że Szwecja bezprawnie utrzymała ustawę (1994:1776) o podatku energetycznym bez zmiany od dnia 1 stycznia 2002 r., co jest sprzeczne z jej zobowiązaniem wynikającym z przyjęcia właściwych środków pomocowych, zaproponowanych przez Komisję i zobowiązaniem zawartym w art. 88 ust. 3 Traktatu WE.

(66)

Program pomocy państwa stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE.

(67)

Od dnia 1 stycznia 2002 r. pomoc jest niezgodna z wytycznymi, szczególnie z pkt 51 ust. 1 lit. b) oraz z wszelkimi innymi zwolnieniami, wymienionymi w art. 87 ust. 2 i ust 3 Traktatu WE. Ponieważ nie ma żadnych innych przyczyn zgodności programu pomocy jako takiego, to jest on niezgodny ze wspólnym rynkiem.

(68)

Bezprawnie wypłacona pomoc powinna być zwrócona zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. W tym przypadku okres żądania zwrotu powinien zaczynać się w dniu opublikowania decyzji Komisji o wszczęciu procedury na podstawie art. 88 ust. 2 dotyczącym sprawy, a kończyć się w dniu, w którym nowy system podatków energetycznych wejdzie w życie, tzn. należy zwrócić pomoc przyznaną w okresie od dnia 9 sierpnia 2003 r. do dnia 30 czerwca 2004 r.

(69)

Niniejsza decyzja dotyczy danego programu pomocy państwa i musi być natychmiast wykonana, zwłaszcza w części dotyczącej żądania zwrotu każdej poszczególnej pomocy przyznanej w ramach programu pomocy. Komisja odnotowuje również, że decyzja dotycząca programu pomocy państwa nie wpływa na możliwość oceny poszczególnej pomocy jako całkowicie lub częściowo zgodnej ze wspólnym rynkiem, z jej własnymi uregulowaniami, wynikającymi na przykład z zastosowania reguł de minimis w odniesieniu do indywidualnej pomocy, z przyszłych decyzji Komisji lub z rozporządzenia w sprawie zwolnienia.

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/31

(1)

Na mocy decyzji Komisji 2004/614/WE z dnia 24 sierpnia 2004 r. w sprawie środków ochronnych odnoszących się do wysoce zjadliwej grypy ptaków w Republice Południowej Afryki (3) Komisja przyjęła środki ochronne w związku z ptasią grypą w stadach ptactwa bezgrzebieniowego w Republice Południowej Afryki.

(2)

W grudniu 2004 r. Komisja otrzymała z Republiki Południowej Afryki informacje wskazujące na poprawę sytuacji w odniesieniu do tej choroby w stadach ptactwa bezgrzebieniowego. Informacje te nie pozwoliły jednak Komisji na stwierdzenie, że choroba została rzeczywiście opanowana. Nie otrzymano żadnych nowych informacji z Republiki Południowej Afryki i obecna sytuacja związana z chorobą wydaje się niejasna.

(3)

W tych okolicznościach należy przedłużyć zastosowanie decyzji 2004/614/WE o kolejne sześć miesięcy. Decyzja ta może jednak zostać poddana przeglądowi przed upływem sześciomiesięcznego okresu w zależności od dalszych informacji, które zostaną przekazane przez Republikę Południowej Afryki.

(4)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/32

(1)

W dniu 5 czerwca 1991 r. Komisja otrzymała skargę, złożoną zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2641/84 z dnia 17 września 1984 r. w sprawie wzmocnienia wspólnej polityki handlowej w szczególności w odniesieniu do ochrony przed nielegalnymi praktykami handlowymi (2), od Europejskiego Biura Międzynarodowej Federacji Przemysłu Fonograficznego (IFPI), reprezentującej prawie wszystkich producentów nagrań dźwiękowych we Wspólnocie.

(2)

W skardze twierdzono, że w Tajlandii ma miejsce piractwo nagrań dźwiękowych Wspólnoty na ogromną skalę oraz że piractwo to wyrządza szkody w przemyśle wspólnotowym, w szczególności wpływając na wywóz nagrań dźwiękowych Wspólnoty do Tajlandii, jak również na niektóre rynki trzecie.

(3)

Komisja uznała, że skarga zawiera fakty wystarczające do wszczęcia procedury kontrolnej. Stosowne zawiadomienie opublikowano w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich  (3).

(4)

Po wszczęciu procedury Komisja zbadała stan faktyczny i prawny sprawy oraz przedstawiła 20 lutego 1992 r. sprawozdanie z kontroli Komitetowi Doradczemu. Z powyższego wynikało, że w trakcie okresu odniesienia, zasadniczo wskutek niewłaściwego egzekwowania przez władze tajskie ówczesnego ustawodawstwa tajskiego o prawach autorskich, poziom piractwa nagrań dźwiękowych (z repertuaru międzynarodowego) prawdopodobnie osiągnął 90 %, a sytuacja ta spowodowała istotne szkody dla przemysłu wspólnotowego, w szczególności w postaci utraconej sprzedaży na rynku tajskim (jak również na niektórych innych rynkach trzecich).

(5)

Następnie Komisja przeprowadziła konsultacje z władzami tajskimi, w wyniku których rząd tajski zobowiązał się we wrześniu 1992 r. do zmniejszenia piractwa nagrań dźwiękowych WE do nieznacznego poziomu w możliwie najkrótszym okresie czasu oraz do osiągnięcia znacznego zmniejszenia w pierwszym etapie w ciągu jednego roku. Nowa tajska ustawa o prawach autorskich weszła w życie 21 marca 1995 r. Wprowadziła ona liczne przepisy mające na celu uproszczenie postępowania przeciwko piratom, włączając w to niezbędne skutki odstraszające dla potencjalnych i rzeczywistych sprawców naruszeń, w szczególności przez znacznie podwyższone kary. Zważywszy na powyższe okoliczności, decyzją Komisji 96/40/WE (4) postanowiono zawiesić procedurę kontrolną i kontynuować ścisłe monitorowanie sytuacji.

(6)

Komisja ponownie zbadała stan faktyczny i prawny sprawy oraz przedstawiła Komitetowi Doradczemu 29 maja 2002 r., 13 października 2003 r. i 29 czerwca 2004 r. trzy sprawozdania z kontroli. Wynikało z nich, że Tajlandia podjęła działania zmierzające do skutecznego zmniejszenia poziomu piractwa nagrań dźwiękowych, włączając w to przyjęcie przez tajski parlament przepisów prawnych dotyczących nośników optycznych, wzmocnienie działań w zakresie egzekwowania prawa ukierunkowanych na osoby zajmujące się piractwem muzycznym, poprawę koordynacji pomiędzy różnymi władzami tajskimi zaangażowanymi w walkę z piractwem muzycznym oraz pomiędzy władzami tajskimi i stowarzyszeniami branży muzycznej, jak również organizację kampanii publicznych, mających na celu uświadomienie konsumentom negatywnych skutków piractwa.

(7)

Pomimo tych inicjatyw piractwo nagrań dźwiękowych (z repertuaru międzynarodowego) w dalszym ciągu stanowi poważny problem w Tajlandii i znaczna ilość pirackich nagrań dźwiękowych jest nadal wywożona do Unii Europejskiej. Te ciągłe problemy mogą być jednak lepiej rozwiązywane w innym kontekście niż dochodzenie w ramach rozporządzenia (WE) nr 3286/94.

(8)

Należy dążyć do osiągnięcia dalszego postępu w ograniczeniu piractwa nagrań dźwiękowych Wspólnoty w Tajlandii w kontekście stałych dwustronnych i regionalnych ustaleń dotyczących współpracy pomiędzy Tajlandią i Wspólnotą.

(9)

Działania mające na celu ograniczenie piractwa mogą być również rozwijane w kontekście dwustronnego partnerstwa i porozumienia o współpracy pomiędzy Tajlandią i Wspólnotą.

(10)

Wspólnota może także nadal wspierać wysiłki zmierzające do poprawy możliwości technicznych władz tajskich w zwalczaniu piractwa nagrań dźwiękowych w kontekście programów wsparcia finansowego.

(11)

Wysiłki Tajlandii mające na celu rozwiązanie problemów piractwa nagrań dźwiękowych Wspólnoty mogą być monitorowane w ramach mechanizmów przewidzianych przez komunikat w sprawie strategii egzekwowania praw własności intelektualnej w krajach trzecich (5).

(12)

Właściwym jest zakończenie procedury kontrolnej.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu Doradczego,

25.6.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 165/34