14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/3

(1)

Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 60/2004 (1) stanowi, że kwota do zapłacenia przez wspomniane Państwa Członkowskie za nadwyżkowe ilości niewyeliminowane z rynku jest brana pod uwagę przy obliczaniu opłat produkcyjnych dla roku gospodarczego 2004/2005.

(2)

Wysokość kwoty do zapłacenia nie będzie znana przy obliczaniu we wrześniu 2005 r. opłat dla roku gospodarczego 2004/2005, ponieważ ostateczny termin dostarczania dowodów wyeliminowania z rynku został zmieniony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 651/2005 na dzień 31 marca 2006 r. Należy zatem przewidzieć, że wymieniona kwota będzie wzięta pod uwagę przy obliczaniu we wrześniu 2006 r. opłat produkcyjnych dla roku gospodarczego 2005/2006.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 60/2004. Ponieważ zmiana ta powinna poprzedzać ustalenie opłat dla roku gospodarczego 2004/2005, należy przewidzieć, aby niniejsze rozporządzenie weszło natychmiast w życie.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/4

(1)

Artykuł 3 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 411/88 z dnia 12 lutego 1988 r. w sprawie metody i stopy procentowej stosowanych przy obliczaniu kosztów finansowania środków interwencyjnych obejmujących skup, składowanie i zbyt (2) przewiduje, że kwotę procentów podlegających zapłacie, które mają być sfinansowane ze środków Sekcji Gwarancji EFOGR, oblicza się według metody oraz stopy procentowej jednolitej w całej Wspólnocie na podstawie trzymiesięcznych i dwunastomiesięcznych kursów terminowych przy zastosowaniu wagi odpowiednio jedna trzecia i dwie trzecie.

(2)

Komisja ustanawia tę stopę procentową przed rozpoczęciem każdego roku obrachunkowego Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) na podstawie stopy procentowej obowiązującej w trakcie sześciu miesięcy poprzedzających to ustalenie.

(3)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia (EWG) nr 411/88 jeżeli w ciągu co najmniej 6 miesięcy koszty odsetek ponoszone przez Państwo Członkowskie są niższe niż jednolita stopa procentowa ustalona dla Wspólnoty, ustala się specjalną stopę procentową dla tego Państwa Członkowskiego. W przypadku braku informacji od Państwa Członkowskiego na temat średnich kosztów odsetek przez nie poniesionych przed upływem roku budżetowego, ustala się specjalną stopę procentową na podstawie referencyjnej stopy procentowej zamieszczonej w Załączniku do tego rozporządzenia.

(4)

Artykuł 4 ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 411/88 przewiduje, że dla lat budżetowych 2005 i 2006, gdy średnie koszty odsetek ponoszone przez Państwo Członkowskie są ponaddwukrotnie wyższe niż jednolita stopa procentowa ustalona dla Wspólnoty, może ona zwrócić koszty odsetek na podstawie jednolitej stopy procentowej powiększonej o różnicę między dwukrotnie wyższą stopą a rzeczywistą stopą ponoszoną przez dane Państwo Członkowskie.

(5)

W świetle informacji otrzymanych przez Komisję od Państw Członkowskich należy ustalić stopy procentowe stosowane dla roku obrachunkowego 2006 EFOGR, Sekcja Gwarancji mając na uwadze powyższe elementy.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu EFOGR,

1)

jednolitą stopę procentowa określoną w art. 5 rozporządzenia (EWG) nr 1883/78 ustala się na 2,2 % dla Państw Członkowskich innych niż wymienione w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu;

2)

specjalną stopę procentową określoną w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 411/88 ustala się na:

3)

stopę procentową zwracaną zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 411/88 ustala się na:

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/6

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1422/95 z dnia 23 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące przywozu melasy w sektorze cukru i zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 785/68 (2), przewiduje, że cenę importową CIF melasy, ustaloną zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 785/68 (3), uważa się za „cenę reprezentatywną”. Uważa się, że ta cena została ustalona dla jakości standardowej określonej w art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(2)

Dla celów ustalania cen reprezentatywnych, należy wziąć pod uwagę wszelkie informacje przewidziane w art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 785/68, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 4 wymienionego rozporządzenia, oraz, w przypadku gdy ma to zastosowanie, dla celów takiego ustalenia można zastosować metodę przewidzianą w art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(3)

Dla celów dostosowania cen, nieodnoszącego się do jakości standardowej, należy, w zależności od jakości oferowanej melasy, zwiększyć lub zmniejszyć ceny w zależności od wyników otrzymanych w zastosowaniu art. 6 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(4)

Kiedy istnieje różnica między ceną spustową dla rozpatrywanego produktu a ceną reprezentatywną, należy ustalić dodatkowe należności przywozowe zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1422/95. W przypadku zawieszenia stosowania należności przywozowych w zastosowaniu art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1422/95, należy ustalić szczególne kwoty dla tych należności.

(5)

Należy ustalić ceny reprezentatywne i dodatkowe należności celne w odniesieniu do przywozu rozpatrywanych produktów, zgodnie z art. 1 ust. 2 i art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1422/95.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/8

(1)

Zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) wymienionego rozporządzenia a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, refundacje do cukrów białego i surowego, niedenaturowanych i wywiezionych w stanie nieprzetworzonym muszą zostać ustalone przy uwzględnieniu sytuacji na rynku wspólnotowym i rynku światowym cukru, i w szczególności elementów kalkulacji cen i kosztów, o których mowa w art. 28 wymienionego rozporządzenia. Zgodnie z tym samym artykułem, należy również uwzględnić gospodarcze aspekty proponowanego wywozu.

(3)

W odniesieniu do cukru surowego, refundację należy ustalić dla jakości standardowej, która jest określona w załączniku I, pkt II rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Wymieniona refundacja jest ponadto ustalana zgodnie z art. 28 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Cukier krystaliczny został określony w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2135/95 z dnia 7 września 1995 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania przyznawania refundacji wywozowych w sektorze cukru (2). Kwotę tak obliczonej refundacji w odniesieniu do cukrów aromatyzowanych lub zawierających substancje barwiące należy zastosować do ich zawartości sacharozy, zatem należy ją ustalać w odniesieniu na 1 % tej zawartości.

(4)

W przypadkach szczególnych kwota refundacji może być ustalona w instrumentach prawnych innego typu.

(5)

Refundację należy ustalać co dwa tygodnie. Można ją zmieniać w tym odstępie czasowym.

(6)

Art. 27 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(7)

Znaczący i szybki wzrost preferencyjnego przywozu cukru pochodzącego z zachodnich krajów bałkańskich od początku 2001 r., oraz wywozu cukru ze Wspólnoty do tych krajów wydaje się być istotnie sztuczny.

(8)

Aby uniknąć wszelkiego nadużycia w związku z ponownym przywozem do Wspólnoty produktów w sektorze cukru, dla których przyznano refundację wywozową, należy nie ustalać refundacji do produktów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do wszystkich zachodnich krajów bałkańskich.

(9)

Biorąc pod uwagę te informacje i aktualną sytuację na rynkach w sektorze cukru, a w szczególności notowania lub ceny cukru we Wspólnocie i na rynku światowym, należy ustalić refundację w odpowiedniej wysokości.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/10

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1138/2005 z dnia 15 lipca 2005 r. w sprawie stałego przetargu ustalającego opłaty wyrównawcze i/lub refundacje wywozowe do cukru białego na rok gospodarczy 2004/2005 (2) przystępuje się do przetargów częściowych w sprawie wywozu wspomnianego cukru do niektórych państw trzecich.

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1138/2005, jeżeli właściwe, ustala się maksymalną kwotę refundacji wywozowej dla rozpatrywanego przetargu częściowego, biorąc pod uwagę w szczególności sytuację i przewidywany rozwój rynku cukru we Wspólnocie i na rynku światowym.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/11

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 581/2004 z dnia 26 marca 2004 r. w sprawie stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych odnośnie do refundacji wywozowych do niektórych rodzajów masła (2) przewiduje otwarcie stałego przetargu.

(2)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 580/2004 z dnia 26 marca 2004 r. ustanawiającym procedurę przetargową dotyczącą refundacji wywozowych do niektórych przetworów mlecznych (3) oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na ten przetarg, stosowne jest ustalenie maksymalnego poziomu refundacji wywozowej w okresie przetargowym kończącym się dnia 11 października 2005 r.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/13

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 582/2004 z dnia 26 marca 2004 r. w sprawie stałego zaproszenia do składania ofert przetargowych odnośnie do refundacji wywozowych dla mleka odtłuszczonego w proszku (2) przewiduje otwarcie stałego przetargu.

(2)

Zgodnie z art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 580/2004 z dnia 26 marca 2004 r. ustanawiającego procedurę przetargową dotyczącą refundacji wywozowych do niektórych przetworόw mlecznych (3) oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na ten przetarg stosowne jest nieprzyznanie żadnych refundacji w okresie przetargowym kończącym się dnia 11 października 2005 r.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Mleka i Przetworów Mlecznych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/14

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 27/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. ustalające wielkości dopuszczalne połowów na 2005 r. i inne związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty, oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach gdzie wymagane są ograniczenia połowowe (3), ustanawia kwoty na rok 2005.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą lub zarejestrowane w Państwie Członkowskim określonym w Załączniku do niniejszego rozporządzenia wyczerpały kwotę na połowy zasobu w nim określonego przyznaną na 2005 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów tego zasobu oraz jego przechowywania na pokładzie, przeładunku i wyładunku,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/16

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie, może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Refundacje wywozowe powinny być ustalone z uwzględnieniem czynników, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż (2).

(3)

W odniesieniu do pszennych oraz żytnich mąk, kasz i grysików refundację wywozową stosowaną do tych produktów należy wyliczyć z uwzględnieniem ilości zbóż koniecznych do wytwarzania danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą sprawić, że niezbędne stanie się zróżnicowanie refundacji dla niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundacja powinna być ustalana raz na miesiąc. Zmian można dokonywać w tym odstępie czasowym.

(6)

Zastosowanie tych zasad do aktualnej sytuacji na rynkach zbóż, a w szczególności do notowań lub cen na te produkty we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/18

(1)

Przetarg na refundację wywozową do jęczmienia na wywóz do niektórych krajów trzecich został ogłoszony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1058/2005 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (3), Komisja może, na podstawie zgłoszonych ofert, podjąć decyzję o wstrzymaniu przetargu.

(3)

Biorąc pod uwagę czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95, nie jest wskazane ustalenie maksymalnej wysokości refundacji.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/19

(1)

Przetarg na refundację wywozową dla owsa wyprodukowanego w Finlandii i Szwecji z przeznaczeniem na wywóz z Finlandii i Szwecji do wszystkich krajów trzecich z wyjątkiem Bułgarii został ogłoszony na mocy rozporządzenia (WE) nr 1565/2004.

(2)

Biorąc pod uwagę w szczególności czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95, jest wskazane ustalenie maksymalnej wysokości refundacji.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/20

(1)

Przetarg na refundację wywozową dla pszenicy zwyczajnej na wywóz do pewnych krajów trzecich został ogłoszony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1059/2005 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (3), Komisja może, na podstawie zgłoszonych ofert, podjąć decyzję o ustaleniu maksymalnej wysokości refundacji wywozowej, uwzględniając czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95. W tym wypadku przetarg wygrywa ten oferent lub oferenci, którego lub których oferta odpowiada poziomowi równemu maksymalnej refundacji lub jest od niej niższa.

(3)

Zastosowanie powyższych czynników do aktualnej sytuacji na danych rynkach zbóż prowadzi do ustalenia maksymalnej refundacji wywozowej.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/21

(1)

Unia Europejska utworzyła Fundusz Solidarności („Fundusz”), aby okazać solidarność z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami.

(2)

Słowacja złożyła wniosek o uruchomienie Funduszu w dniu 24 stycznia 2005 r. po klęsce spowodowanej burzą.

(3)

Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 7 listopada 2002 r. pozwala na uruchomienie środków z Funduszu w ramach rocznego pułapu w wysokości 1 miliarda EUR.

(4)

Klęska żywiołowa na Słowacji w listopadzie 2004 r. spełnia kryteria uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/23

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/24

a)

kwota w poddziale 1a „Wspólna polityka rolna” zostanie pomniejszona w 2006 r. o kwotę odpowiadającą modulacji;

b)

kwota w poddziale 1b „Rozwój obszarów wiejskich” zostanie powiększona w 2006 r. o kwotę odpowiadającą modulacji;

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/30

(1)

Pismem z dnia 31 stycznia 2003 r. Komisja poinformowała Francję o swojej decyzji o wszczęciu formalnej procedury dochodzenia przewidzianej w art. 88 ust. 2 Traktatu WE (zwanej dalej „decyzją o wszczęciu postępowania”) w odniesieniu do środków finansowych uruchomionych przez władze francuskie na rzecz France Télécom (zwanej dalej „FT” lub „przedsiębiorstwo”) oraz w odniesieniu do systemu podatku przemysłowego (fr. taxe professionnelle) stosowanego wobec tego operatora. Niniejsza decyzja (2) nie przedstawia ponownie opisu faktów, które doprowadziły do wszczęcia tego postępowania.

(2)

Decyzja o wszczęciu postępowania została notyfikowana Francji w dniu 31 stycznia 2003 r. Po dokonanej korekcie błędów rzeczowych, w dniu 7 marca 2003 r. Francja otrzymała notyfikację o sprostowaniu.

(3)

Francja przekazała Komisji informacje uzupełniające w pismach z 4 kwietnia 2003 r., 15 maja 2003 r. oraz 29 stycznia 2004 r.

(4)

Decyzja Komisji o wszczęciu postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3). Komisja wezwała zainteresowane strony trzecie do przedstawienia uwag odnośnie do wymienionych środków pomocy.

(5)

Komisja otrzymała od zainteresowanych stron trzecich następujące uwagi na ten temat:

(6)

Komisja przekazała je Francji w dniu 16 maja 2003 r., dając jej możliwość zgłoszenia komentarzy.

(7)

Władze francuskie przedstawiły swoje uwagi w pismach z 30 czerwca 2003 r. i 29 lipca 2003 r.

(8)

Komisja otrzymała również od stron trzecich inne, wymienione poniżej informacje i dokumenty:

(9)

Komisja poprosiła władze francuskie o złożenie dodatkowych wyjaśnień, które otrzymała odpowiednio w pismach z:

(10)

Komisja przesłała władzom francuskim w dniach 3 maja 2004 r. i 14 czerwca 2004 r. pisma wymienione w motywie 8.

(11)

Komisja wysłuchała przedstawicieli stron trzecich podczas licznych spotkań w trakcie postępowania.

(12)

Komisja spotkała się z władzami francuskimi oraz FT w dniu 22 stycznia 2004 r. oraz w dniach 16 i 23 czerwca 2004 r.

(13)

Faksem z dnia 5 lipca 2004 r. władze francuskie przedłożyły Komisji nowe obliczenia dotyczące specjalnego systemu podatku przemysłowego. W dniach 13, 15 i 16 lipca 2004 r. władze francuskie przedłożyły Komisji swoje uwagi uzupełniające.

(14)

Przedmiotem niniejszej decyzji jest jedynie specjalny system podatku przemysłowego stosowany wobec FT, przedstawiony w decyzji o wszczęciu postępowania.

(15)

Ponieważ badany środek został już opisany w sposób szczegółowy w decyzji o wszczęciu postępowania (7), niniejsza decyzja powtarza ten opis jedynie w zakresie, w jakim jest to niezbędne.

(16)

Do roku 1990 działalność spółki FT była realizowana przez Dyrekcję Ministerstwa ds. Usług Pocztowych i Telekomunikacyjnych. Jako państwowa publiczna służba administracyjna dawna Dyrekcja Główna Telekomunikacji nie podlegała żadnemu z wymienionych podatków: i) podatek przemysłowy, ii) podatek od nieruchomości zabudowanej i niezabudowanej oraz iii) podatek od spółek (8). Dysponowała ona budżetem dodatkowym do budżetu państwa, dodatnim i podlegającym przekazaniu na rzecz budżetu ogólnego z tytułu nadwyżek operacyjnych z działalności, jak również pewnym potrąceniom przeznaczonym na finansowanie specyficznych działań.

(17)

Ustawa nr 90-568 z dnia 2 lipca 1990 r. w sprawie organizacji służby publicznej usług pocztowych i telekomunikacyjnych przekształciła dawną Dyrekcję Główną Telekomunikacji w dwie odrębne osoby prawa publicznego (La Poste i FT) posiadające autonomię finansową i podlegające prawu handlowemu. Przyznanie wymienionej osobowości prawnej obu jednostkom powinno pociągać za sobą zastosowanie systemu podatkowego prawa powszechnego. Faktycznie, na mocy art. 1654 Ogólnego Kodeksu Podatkowego (fr. Code général des impôts), zwanego dalej „CGI”): „przedsiębiorstwa publiczne, państwowe przedsiębiorstwa przemysłowe i handlowe, przedsiębiorstwa, w których udziały posiadają państwo lub jednostki terytorialne, są zobowiązane do zapłaty na warunkach prawa powszechnego wszelkich podatków i opłat, jakim podlegają przedsiębiorstwa prywatne prowadzące taką samą działalność”. W związku z tym FT powinna była podlegać systemowi podatkowemu prawa powszechnego od dnia jej utworzenia, tj. od dnia 1 stycznia 1991 r. (art. 1 ustawy nr 90-568 z dnia 2 lipca 1990 r.). Jednakże wbrew tej zasadzie, na którą powołuje się zresztą ta sama ustawa nr 90-568 (9), ustawodawca ustanowił dla FT zasady opodatkowania stanowiące odstępstwo od prawa powszechnego (art. 18–21 ustawy nr 90-568) w zakresie dwóch systemów, systemu „tymczasowego” stosowanego od dnia 1 stycznia 1991 r. do dnia 1 stycznia 1994 r., oraz systemu „ostatecznego” stosowanego od dnia 1 stycznia 1994 r., bez ograniczenia okresu jego stosowania:

(18)

Uwagi przesłane przez zainteresowane strony ograniczały się do powtórzenia argumentów przedstawionych przez Komisję w decyzji o wszczęciu postępowania. W rezultacie nie zostaną one powtórzone w niniejszej decyzji.

(19)

Argumentacja władz francuskich skupia się na zasadniczym punkcie, a mianowicie stwierdzeniu, że specyficzny system ustalony przez państwo na rzecz FT nie stwarzał przywilejów dla tego przedsiębiorstwa. Faktycznie, władze francuskie przyjmują, że FT podlegała specjalnemu systemowi dotyczącemu podatku przemysłowego w latach 1991–2002, ale uważają one, że system ten nie przyznawał jej żadnego przywileju oraz nie miał żadnego wpływu na zasoby publiczne, ponieważ wyrażał się nadmiernym opodatkowaniem FT w stosunku do opodatkowania na warunkach prawa powszechnego. Swoje prowadzące do tego wniosku rozumowanie władze francuskie opierają się na trzech wymienionych niżej punktach:

(20)

Po drugie, władze francuskie utrzymują, że wymieniony środek powinien być traktowany jako istniejący. Na koniec, podczas spotkań z Komisją mających miejsce w dniach 16 i 23 czerwca 2004 r., władze francuskie podważyły zasadność obliczeń, które same wcześniej przedłożyły Komisji, dotyczących różnicy między podatkiem przemysłowym płaconym przez FT a podatkiem, jaki musiałaby ona zapłacić, gdyby podlegała podatkowi na zasadach prawa powszechnego. Zdaniem władz francuskich niemożliwe jest obliczenie w sposób pewny niedostatecznego opodatkowania FT z tytułu podatku przemysłowego w okresie rozpoczynającym się od 1994 r. W rezultacie, według władz francuskich, Komisja nie powinna orzekać w tej kwestii. Pismem z dnia 5 lipca 2004 r. władze francuskie przedłożyły Komisji nowe obliczenia (dokonane przez samą FT), które nie mogą być uznane za bardziej szczegółowe lub dokładne niż te przedłożone wcześniej, ale które mają na celu jedynie wykazanie niemożności dokładnej wyceny przywileju, jaki FT uzyskała z tytułem korzystania od 1994 r. ze specjalnego systemu podatku przemysłowego.

(21)

Artykuł 87 ust. 1 Traktatu WE uznaje za sprzeczną ze wspólnym rynkiem, w zakresie, w jakim narusza wymianę wewnątrzwspólnotową, pomoc udzielaną przez państwo (lub ze źródeł państwowych bez względu na formę) przyznającą korzyści określonym przedsiębiorstwom lub niektórym sektorom produkcji, która zakłóca przez to konkurencję lub tym grozi. W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że, a priori, zebrane są wszystkie elementy składowe pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Powyższą analizę powtórzono w niniejszej decyzji jedynie w zakresie najważniejszych wynikających z niej wniosków (13):

(22)

W celu dokonania analizy systemu podatku przemysłowego w latach 1991–1993 należy zbadać pierwszy argument przedstawiony przez władze francuskie, według którego potrącenie na rzecz budżetu ogólnego płacone przez FT w latach 1991–1993 miało charakter podatku i może być uznane za uwzględniające zapłatę podatku przemysłowego według specyficznych zasad. Odnośnie do tego Komisja zauważa, że, zgodnie z orzecznictwem, nie można uznać, że pomoc finansowa nie istniała w związku z faktem, że przedsiębiorstwo korzystające z uprzywilejowanego systemu podatkowego podlega z innego tytułu opodatkowaniu wyższemu (14). Każdy podatek faktycznie odzwierciedla pewną logikę i różne założenia.

(23)

Odnośnie do natury podatkowej potrącenia, Komisja podkreśla przede wszystkim, że potrącenie to nie jest w sposób wyraźny łączone przez ustawę z podatkiem przemysłowym. Ustawa nie stanowi, że potrącenie to jest należne zamiast podatku przemysłowego. Kwota tego potrącenia również nie była określana w oparciu o parametry będące podstawą obliczenia wysokości podatku przemysłowego.

(24)

Ponadto w decyzji o wszczęciu postępowania Komisja zaznaczyła, że wysokość kwoty ryczałtowej płaconej przez FT na rzecz państwa z tytułu wkładu do budżetu ogólnego była równa zyskowi, jaki P.T.T. przekazywały państwu w latach 1989 i 1990. Komisja uznała więc, że zapłata wymienionej kwoty była bardziej zbliżona do potrącenia od wyników działalności FT niż do szczególnego opodatkowania z tytułu podatku przemysłowego.

(25)

Do roku 1990, kiedy działalność FT była jeszcze prowadzona przez Dyrekcję Ministerstwa ds. Usług Pocztowych i Telekomunikacyjnych, budżet dodatkowy tej dyrekcji wykazywał nadwyżkę. W celu uzupełnienia deficytu budżetu ogólnego państwa wymieniony budżet dodatkowy podlegał potrąceniom na rzecz budżetu ogólnego z tytułu „nadwyżek z działalności operacyjnej”, do których zostały dodane następnie inne potrącenia mające na celu finansowanie specyficznych działań. W roku 1988 rząd zobowiązał się do dokonania do roku 1992 ustalenia udziału budżetu dodatkowego w budżecie ogólnym na kwotę 13,7 miliardów franków francuskich w roku 1989 oraz 14 miliardów franków francuskich w roku 1990. Do wymienionych kwot odnosiła się ustawa nr 90-568, gdy ustalała potrącenie nałożone na FT na rzecz budżetu ogólnego w latach 1991, 1992 i 1993 (15).

(26)

W sposób bardziej ogólny, cechy wymienionego potrącenia (płatność zryczałtowana, kwota ustalana w oparciu o wysokość nadwyżki z działalności operacyjnej przedsiębiorstwa w poprzednich okresach rozliczeniowych) nie są cechami klasycznego systemu podatkowego.

(27)

Biorąc pod uwagę jego zmiany i sposoby definiowania, wymienione potrącenie bardziej przypomina udział w dochodach z działalności.

(28)

Jednakże, nawet jeżeli wymienione potrącenie nie jest przez ustawę łączone w sposób wyraźny z podatkiem przemysłowym, jest ono związane ze specyficznym systemem podatkowym stosowanym wobec FT. Faktycznie ustawa nr 90-568 przewidywała, w tym samym rozdziale „System podatkowy” i w tym samym artykule, że FT nie była zobowiązana do zapłaty podatków (innych niż podatki opłacane przez państwo) oraz że była zobowiązana do zapłaty wymienionego potrącenia na rzecz budżetu ogólnego. Wymienione dwa przepisy były stosowane w tym samym okresie (od 1 stycznia 1991 r. do 1 stycznia 1994 r.).

(29)

Ponadto wymienione potrącenie zawiera klasyczne składniki podatku, a mianowicie świadczenie pieniężne pobierane ostatecznie, bez kompensaty i odgórnie przez państwo lub inną jednostkę publiczną. Na koniec potrącenie to dostarcza państwu zasobów.

(30)

Wydaje się więc, że celem art. 19 ustawy było ustanowienie trzyletniego okresu przejściowego, w ciągu którego FT płaciłaby wciąż identyczne z płaconymi wcześniej kwoty z tytułu uczestnictwa w dochodach z działalności, i była jednocześnie zwolniona z zapłaty wszelkich podatków (innych niż podatki płacone przez państwo). Bezzwłoczne poddanie FT systemowi podatkowemu prawa powszechnego pociągnęłoby za sobą, między innymi, zapłatę podatków lokalnych (przynoszących wpływy jednostkom terytorialnym a nie budżetowi ogólnemu państwa, jak np. podatek przemysłowy), co stwarzałoby ryzyko obniżenia udziału FT w budżecie państwa (w przypadku braku wcześniejszego bezzwłocznego ustanowienia nowej formy udziału w dochodach z działalności).

(31)

Podsumowując, wydaje się, że potrącenie na rzecz budżetu ogólnego, któremu FT podlegała w latach 1991–1993, miało charakter mieszany, częściowo podatku, a częściowo udziału w dochodach z działalności, w zakresie, w jakim to potrącenie miało zapewnić, że w ciągu trzyletniego okresu przejściowego przedsiębiorstwo będzie płacić na rzecz państwa kwotę równą tej, jaką płaciłoby w przypadku zapłaty podatku na warunkach prawa powszechnego, wraz z dodatkową kwotą odpowiadającą potrąceniu od dochodów z działalności. Innymi słowy, potrącenie specjalne jakie FT płaciła państwu w latach 1991–1993 miało podwójną rolę: odpowiadało w części zapłacie różnego typu podatków, oraz dodatkowo udziałowi państwa-właściciela w dochodach z działalności przedsiębiorstwa.

(32)

W świetle powyższego (w szczególności w części podatkowego charakteru potrącenia oraz związku między tym potrąceniem a specyficznym systemem podatkowym, jakiemu podlegało przedsiębiorstwo), nawet przy braku wyraźnego wskazania w tekście, że potrącenie to powinno być uznawane za specyficzną formę zapłaty podatku przemysłowego, Komisja wnioskuje, że omawiane potrącenie w latach 1991–1993 odpowiadało w części zapłacie podatków, w tym w szczególności zapłacie podatku przemysłowego, oraz dodatkowo udziałowi państwa-właściciela w dochodach z działalności przedsiębiorstwa.

(33)

W związku z powyższym należy dodać, że, zgodnie z informacjami przedłożonymi przez władze francuskie, w latach 1991–1993 omawiane potrącenie było wyższe od kwoty podatków, jakie FT byłaby zobowiązana płacić, gdyby podlegała podatkowi przemysłowemu oraz podatkowi od spółek prawa powszechnego. Wynika z tego, że w powyższym okresie FT nie korzystała z żadnego przywileju związanego ze zwolnieniem z podatku przemysłowego. Jednakże Komisja przypomina, że w latach 1991–1993 FT podlegała jedynie podatkom i opłatom, jakim podlegało państwo (w szczególności nie płaciła podatku od nieruchomości). W rezultacie, w celu upewnienia się, że zwolnienie z podatku przemysłowego oraz zastąpienie go omawianym potrąceniem nie dawało FT przywileju podatkowego, Komisja zwróciła się do władz francuskich z zapytaniem, czy potrącenie to było wyższe od kwoty wszystkich innych podatków, jakie FT zobowiązana byłaby płacić, w przypadku gdyby mu podlegała na warunkach prawa powszechnego (a nie jedynie wyższe od sumy podatku przemysłowego oraz podatku od spółek) (16). Podczas spotkań z Komisją, jakie miały miejsce w dniach 16 i 23 czerwca 2004 r., władze francuskie potwierdziły, że potrącenie to było faktycznie wyższe od kwoty wszystkich innych podatków. W rezultacie Komisja uznaje, że FT nie korzystała w latach 1991–1993 z przywileju, w zakresie, w jakim podlegała specjalnemu potrąceniu, o charakterze mieszanym, odpowiadającemu w części zapłacie innych podatków oraz dodatkowo potrąceniu od dochodu z działalności, potrąceniu specjalnemu, które przewyższało sumę podatków i opłat, z których zapłaty FT była zwolniona.

(34)

W celu dokonania analizy systemu podatku przemysłowego w latach 1994–2003, należy poddać ocenie argumenty drugi i trzeci przedstawione przez władze francuskie.

(35)

Władze francuskie podkreślają fakt, że ustawa nr 90-568 ustaliła „raz na zawsze” wyjątkowy system podatkowy stosowany wobec FT w latach 1991–2002. Ich zdaniem należy dokonać obliczenia całkowitej kwoty przywileju przyznanego FT przez ten system w całym okresie 1991–2002. Oznacza to, że ich zdaniem nadmierne opodatkowanie FT w jednym roku mogło „kompensować” niedostateczne opodatkowanie FT w innym roku. Mówiąc dokładniej, władze francuskie utrzymują, że niedostateczne opodatkowanie FT w okresie „końcowym” (1 stycznia 1994 r.–1 stycznia 2003 r.) jest kompensowane przez nadmierne opodatkowanie (wynikające z zapłaty potrącenia) w okresie „tymczasowym” (1 stycznia 1991 r.–31 grudnia 1993 r.). Faktycznie, kwota płacona przez FT na rzecz państwa tytułem potrącenia w latach 1991, 1992 i 1993 jest o tyle wyższa od płaconej w ramach opodatkowania na zasadach prawa powszechnego, że przewyższa korzyść, jaką FT czerpie ze specyficznego sposobu definiowania podatku przemysłowego w okresie „końcowym”.

(36)

Powyższa argumentacja nie może zostać przyjęta. Ustawa nr 90-568 ustala dwa całkowicie różne systemy opodatkowania:

(37)

Zgodnie z orzecznictwem, pomoc udzielona przedsiębiorstwu nie może być „kompensowana” specyficznym obciążeniem, któremu podlega to samo przedsiębiorstwo z innego tytułu. Trybunał wykluczył wobec tego, że ulga w wydatkach socjalnych związanych z zasiłkami rodzinnymi, z której korzystają niektóre przedsiębiorstwa, „kompensuje” dodatkowe obciążenie z tytułu ubezpieczenia od bezrobocia (17).

(38)

W zastosowaniu tego orzecznictwa Komisja nie może przyjąć, by „niedostateczne opodatkowanie” FT z tytułu podatku przemysłowego od roku 1994 było kompensowane przez potrącenie specjalne płacone przez FT w latach 1991–1994, które nie jest szczególnie związane z podatkiem przemysłowym. Faktycznie, jak już stwierdziła Komisja, ustawa nr 90-568 nie stanowi w żaden sposób, że potrącenie specjalne było należne w zastępstwie podatku przemysłowego. Kwota wymienionego potrącenia nie była również obliczana w oparciu o parametry będące podstawą obliczenia wysokości podatku przemysłowego, ale poprzez odniesienie do zysku, jaki P.T.T. przekazywał na rzecz państwa w latach 1989–1990. Biorąc pod uwagę jego zmiany i sposoby definiowania, wymienione potrącenie jest bliższe potrącenia od dochodu z działalności, niż szczególnego podatku przemysłowego. Powinno to skłonić Komisję do wykluczenia wszelkiej formy kompensaty i stwierdzenia, że brak zapłaty podatku przemysłowego w okresie „tymczasowym” stanowi konkretny przywilej udzielony przedsiębiorstwu.

(39)

Jedynie w drodze wyjątku Komisja przyjęła, że potrącenie płacone przez przedsiębiorstwo w latach 1991–1993 było również równoznaczne zapłacie podatku przemysłowego. Faktycznie, biorąc pod uwagę niejasny charakter tego potrącenia, które wydaje się być związane ze specyficznym systemem opodatkowania stosowanym wobec FT (18), w związku z faktem, że potrącenie to przewyższało kwotę, jaka wynikałaby z zastosowania systemu podatkowego prawa powszechnego, oraz biorąc pod uwagę tymczasowy charakter omawianego systemu, Komisja postanowiła udzielić przedsiębiorstwu przywileju wyrokowania na korzyść w wypadku wątpliwości oraz zgodziła się na uznanie częściowo podatkowego charakteru potrącenia i faktu, że miało ono również wartość zapłaty podatków. Jednakże wszelka część potrącenia przewyższająca obciążenie podatkowe stosowane na mocy prawa powszechnego może być rozumiana jedynie jako zapłata w kapitale, co wyklucza jakiekolwiek uzasadnienie prawne dla przeprowadzenia kompensaty. Faktycznie, kompensata dokonana między potrąceniami zapłaconymi przez FT z tytułu nadwyżki z działalności oraz niedostatecznym opodatkowaniem FT z tytułu podatku przemysłowego pociągałaby za sobą pomieszanie różnego rodzaju potrąceń (ulg podatkowych z zyskami natury majątkowej), co nie może być przyjęte.

(40)

Na koniec Komisja zauważa, że ustawa nr 90-568 nie przewidywała kompensaty niedostatecznego opodatkowania FT od 1994 r. przez nadmierne opodatkowanie w latach 1991–1994. Tak więc rachunek ogólny, taki jak zaproponowany przez władze francuskie, pociągałby za sobą przekwalifikowanie ex post rzekomej nadwyżki podatkowej zapłaconej przez FT w okresie „tymczasowym” na zaliczkę z tytułu podatku (ulga podatkowa) do odliczenia w latach następnych, co nie było absolutnie przedmiotem ustawy nr 90-568, gdy ustanawiała ona te dwa systemy. Jeżeli władze francuskie proponują obecnie dokonanie kompensaty między potrąceniami różnej natury (potrącenie specjalne o charakterze mieszanym – jednocześnie podatkowym i dywidendowym – oraz niedostateczne opodatkowanie FT z tytułu podatku przemysłowego), stosowanymi w różnych okresach, nie jest to w żadnej mierze spowodowane zastosowaniem zwyczajowych reguł podatkowych prawa francuskiego, ale wynika z racjonalizacji a posteriori mającej na celu uniknięcie windykacji pomocy, której beneficjentem była FT.

(41)

W rezultacie, Komisja nie może zaakceptować drugiego argumentu przedstawionego przez władze francuskie, według którego należałoby dokonać obliczenia całości kwoty przywileju przyznanego FT przez ten system dla całego okresu 1991–2002.

(42)

Oznacza to, że różnica między podatkiem przemysłowym faktycznie płaconym przez FT oraz podatkiem, jaki byłby należny na mocy prawa powszechnego od dnia 1 stycznia 1994 r. do dnia 1 stycznia 2003 r., stanowi pomoc państwa, ponieważ ma charakter przywileju przyznanego FT przy użyciu środków, które w innym wypadku zostałyby włączone do budżetu państwa.

(43)

Komisja nie może również zaakceptować argumentu, według którego podatek przemysłowy jest składnikiem obliczenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, a korekcie ewentualnego niedostatecznego opodatkowania z tytułu podatku przemysłowego powinno towarzyszyć obniżenie kwoty podatku od spółek, w związku z nierozdzielnością systemów opodatkowania przedsiębiorstwa z tytułu podatku przemysłowego i podatku od spółek.

(44)

Faktycznie argument ten został odrzucony przez Sąd Pierwszej Instancji, który wyraźnie potwierdził, że: „… Komisja, w wydawanych decyzjach nakazujących windykację pomocy państwa, nie może obliczać wpływu podatku na kwotę pomocy podlegającą windykacji, gdyż wymienione obliczenie wchodzi w zakres stosowania prawa krajowego, lecz powinna ograniczyć się do wskazania kwoty brutto podlegającej windykacji. Nie stanowi to przeszkody, aby w trakcie windykacji władze krajowe dokonywały, tam, gdzie jest to właściwe, odliczenia od kwoty windykowanej kwot wynikających z zastosowania przepisów prawa krajowego, pod warunkiem, że zastosowanie przepisów prawa krajowego nie spowoduje, że powyższa windykacja stanie się praktycznie niewykonalną oraz nie będzie miało charakteru dyskryminacyjnego w stosunku do porównywalnych przypadków podlegających prawu krajowemu” (19).

(45)

Odnośnie do natury pomocy, Komisja potwierdza swój wniosek wstępny przedstawiony w decyzji o wszczęciu postępowania, według którego omawiana pomoc musi być uznana za pomoc nową. Faktycznie system przewidujący odstępstwo od podatku przemysłowego został ustanowiony przez ustawę z roku 1990 (lub po wejściu w życie Traktatu), właśnie w celu uniknięcia, by utworzenie FT jako przedsiębiorcy państwowego nie przeniosło jej obowiązku podatkowego do systemu podatkowego prawa powszechnego. Ponadto od roku 1988 sektor telekomunikacji podlegał stopniowej liberalizacji. Biorąc pod uwagę, że FT od roku 1994 korzystała z pomocy związanej ze specyficznym systemem podatku przemysłowego oraz, że w wymienionym okresie rynki, na których działała FT, były przynajmniej w części rynkami konkurencyjnymi (20), Komisja stwierdza, że pomoc o której mowa, jest pomocą nową.

(46)

Władze francuskie uważają, że w każdym przypadku domniemany program pomocy na rzecz FT, ustanowiony ustawą nr 90-568, stanowi program pomocy istniejącej, która nie może podlegać windykacji. Zaznaczają one, że program ten został ustanowiony ustawą nr 90-568 z dnia 2 lipca 1990 r. oraz oceniają, że to właśnie dnia 2 lipca 1990 r. (a więc w dniu przyjęcia ustawy) wymieniona pomoc została przyznana jej beneficjentowi. Decyzja o wszczęciu postępowania została podjęta w dniu 30 stycznia 2003 r., a więc po upływie dziesięciu lat od daty przyznania pomocy. Władze francuskie utrzymują, że, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, domniemana pomoc na rzecz FT jest „objęta” przepisami wspólnotowymi dotyczącymi przedawnienia pomocy państwa.

(47)

W związku z tym należy przypomnieć, że art. 15 przewiduje:

„1.   Kompetencje Komisji w zakresie windykacji pomocy podlegają dziesięcioletniemu okresowi przedawnienia.

2.   Okres przedawnienia zaczyna się w dniu, w którym bezprawnie przyznano pomoc beneficjentowi w charakterze pomocy indywidualnej lub w ramach programu pomocowego. Jakiekolwiek działania, podejmowane przez Komisję lub przez Państwo Członkowskie działające na wniosek Komisji w odniesieniu do pomocy przyznanej bezprawnie, powoduje przerwanie okresu przedawnienia. Każde przerwanie powoduje, że okres przedawnienia zaczyna się od początku. Okres przedawnienia zostaje zawieszony tak długo, jak decyzja Komisji jest przedmiotem postępowania toczącego się przed Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

3.   Wszelką pomoc, w odniesieniu do której upłynął okres przedawnienia, uznaje się za pomoc istniejącą”.

(48)

Należy zauważyć, że dziesięcioletni termin przewidywany w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 „będąc dalekim od wyrażania zasady ogólnej zmieniającej pomoc nową w pomoc istniejącą, wyklucza jedynie windykację pomocy udzielonej w okresie poprzedzającym o ponad dziesięć lat pierwszą interwencję Komisji” (21). Wynika z tego, że w zastosowaniu art. 15 rozporządzenia pomoc z jakiej FT korzystała z tytułu specyficznego systemu podatku przemysłowego, nie traci charakteru pomocy nowej w związku z ustanowieniem tego systemu przed ponad dziesięcioma laty. Na mocy tego przepisu Komisja może nakazać jedynie windykację pomocy, z której przedsiębiorstwo korzystało w okresie dziesięciu lat poprzedzających jej działanie. Tak więc biorąc pod uwagę, że FT korzystała z pomocy od roku obrotowego 1994 oraz decyzja o wszczęciu postępowania została wydana w dniu 30 stycznia 2003 r., Komisja jest zobowiązana do nakazania windykacji omawianej pomocy w jej całości.

(49)

Należy również zaznaczyć, że zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 „Kompetencje Komisji w zakresie windykacji pomocy podlegają dziesięcioletniemu okresowi przedawnienia” oraz, że okres ten rozpoczyna się „w dniu, w którym bezprawnie przyznano pomoc beneficjentowi […] w ramach programu pomocowego”. Na mocy rozporządzenia znaczenie ma więc data przyznania beneficjentowi pomocy indywidualnej w ramach programu pomocowego, a nie data ustanowienia samego programu. Inaczej mówiąc, przepisy art. 15 nakazują przedawnienie przez Komisję windykacji pomocy przyznanej bezprawnie beneficjentowi przed ponad dziesięcioma laty, a w żadnym wypadku – w przeciwieństwie do tego, co utrzymują władze francuskie – nie określają dziesięcioletniego okresu przedawnienia od momentu powstania samych systemów pomocowych. Wynika z tego, że w przypadku systemów pomocowych, okres przedawnienia w odniesieniu do windykacji zaczyna biec nie w dniu ustanowienia systemu pomocy, ale w dniu, w którym pomoc została faktycznie beneficjentowi przyznana. Ustawa nr 90-568 ustanowiła system pomocowy na rzecz FT (22). Wobec tego termin przedawnienia pomocy przyznanej FT z tytułu specyficznego systemu podatkowego nie zaczyna biec w dniu przyjęcia ustawy nr 90-568, ale w dniu, w którym pomoc została faktycznie przyznana FT, to znaczy w rozumieniu rocznym, w momencie, w którym był należny podatek przemysłowy.

(50)

Odnośnie do przerwania biegu terminu przedawnienia, nie wymaga to wydania przez Komisję decyzji oficjalnej, w przeciwieństwie do tego, co utrzymują władze francuskie. Zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 „jakiekolwiek działanie podejmowane przez Komisję […] w odniesieniu do pomocy przyznanej bezprawnie powoduje przerwanie okresu przedawnienia”. Trybunał rozstrzygnął już, że zwykły wniosek o udzielenie informacji może wstrzymać bieg okresu przedawnienia określony w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (23). W tym przypadku pierwszy wniosek o udzielenie informacji skierowany przez Komisję do władz francuskich odnośnie specjalnego systemu opodatkowania z tytułu podatku przemysłowego stosowanego wobec FT nosi datę 28 czerwca 2001 r. Tak więc to w tym dniu, w rozumieniu art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (24), nastąpiło przerwanie biegu okresu przedawnienia.

(51)

W konsekwencji jedynie pomoc przyznana FT ponad dziesięć lat przed pierwszym wnioskiem o udzielenie informacji (lub przed dniem 28 czerwca 1991 r.) mogłyby już nie podlegać windykacji. Tak więc, ponieważ pomoc została przyznana FT od roku obrotowego 1994, w ramach systemu podatku przemysłowego stosowanego dla okresu 1994–2003, Komisja jest zobowiązana nakazać windykację pomocy, o której mowa, w jej całości.

(52)

Władze francuskie nie podały żadnego konkretnego argumentu na poparcie zgodności pomocy. Komisja podkreśla, że z powodów przedstawionych w ust. 122 i 123 decyzji o wszczęciu postępowania uważa, że pomoc nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 ust. 2 i art. 87 ust. 3 lit. a), c) (odniesienie do rozwoju gospodarczego niektórych regionów), d) i e). Omawiana pomoc nie jest zresztą związana z żadnym projektem restrukturyzacji przedsiębiorstwa, a stanowi raczej pomoc dla jego funkcjonowania. W rezultacie, w oparciu o art. 87 ust. 3 lit. c), pomoc nie może być uznana za zgodną (odniesienie do rozwoju niektórych działań gospodarczych).

(53)

W świetle powyższego Komisja stwierdza, że:

(54)

Według wyliczeń raportu przekazanego Parlamentowi przez Dyrekcję Generalną ds. Podatków w listopadzie 2001 r. „bezzwłoczna normalizacja warunków opodatkowania FT w zakresie podatku przemysłowego pociągnęłaby za sobą, przy niezmienianej stopie (to znaczy niezależnie od decyzji podjętych przez jednostki terytorialne) zwiększenie opodatkowania przedsiębiorstwa w kwocie prawie 198 milionów euro”. Jednakże w piśmie z dnia 15 maja 2003 r. władze francuskie przedłożyły Komisji bardziej szczegółowe informacje dotyczące niedostatecznego opodatkowania FT z tytułu specyficznego systemu podatku przemysłowego (patrz: tabela poniżej):

(55)

Pismem z dnia 29 stycznia 2004 r. władze francuskie poinformowały Komisję, że podatek przemysłowy należny od przedsiębiorstwa w roku 2003 (pierwszym roku stosowania systemu prawa powszechnego) wynosił 773 miliony euro, co stanowi kwotę znacznie niższą od 971 mln EUR prognozowanych na 2002 r., podczas gdy należna kwota podatku nie była wówczas jeszcze znana, i podkreśliły, że przeniesienie tej liczby na lata poprzedzające potwierdzało i umacniało ich stanowisko, gdyż wykazywało nadmierne opodatkowanie FT w stosunku do prawa powszechnego.

(56)

Na koniec, podczas spotkań z Komisją w dniach 16 i 23 czerwca 2004 r. władze francuskie utrzymywały, że obliczenia przedłożone uprzednio Komisji były niedokładne i że było niemożliwe dokładne obliczenie kwoty pomocy, z jakiej korzystała FT w latach 1994–2003. W rezultacie zaproponowały one Komisji, by nie orzekała o domniemanej pomocy, z jakiej FT korzystała z tytułu specjalnego systemu podatku przemysłowego.

(57)

W odniesieniu do ostatniego argumentu Komisja zaznacza przede wszystkim, że jest to nowy argument, który przeczy poprzedniemu stanowisku władz francuskich, które przedłożyły obliczenia z dnia 15 maja 2003 r., potwierdzone i uzupełnione w dniu 19 stycznia 2004 r. Władze francuskie nie kwestionowały zresztą prawidłowości tych obliczeń przez cały okres trwania procedury. Dopiero podczas spotkania w czerwcu 2004 r., gdy dochodzenie Komisji dobiegało końca, władze francuskie zakwestionowały dostarczone wcześniej obliczenia. W tych okolicznościach argument braku możliwości dokładnego obliczenia kwoty pomocy, z jakiej korzystała FT, nie może zostać przyjęty.

(58)

Ponadto władze francuskie przedłożyły Komisji w dniu 5 lipca 2004 r. nowe obliczenia dotyczące podatku przemysłowego, jaki byłby należny ze strony FT, gdyby podlegała ona prawu powszechnemu w latach 1991–2002. Faksem z dnia 13 lipca 2004 r. władze francuskie zaznaczyły, że „obliczenia te oparte są jedynie na kwocie faktycznej, obecnie znanej, podatku przemysłowego, jaką FT zapłaciła za rok 2003, zgodnie z zasadami prawa powszechnego”. Faksem z dnia 16 lipca 2004 r. władze francuskie przedstawiły metodę stosowaną w tych nowych obliczeniach:

(59)

Biorąc pod uwagę rozbieżność informacji przedłożonych przez władze francuskie, Komisja nie może na tym etapie określić dokładnej kwoty pomocy podlegającej windykacji, ale uważa, że FT korzystała z pomocy państwa, której orientacyjna kwota zawiera się w granicach między 798 milionami euro a 1 140 milionami euro w kapitale, z doliczeniem odsetek liczonych od dnia udostępnienia jej beneficjentowi do dnia jej odzyskania (25). Dokładna kwota pomocy podlegającej windykacji zostanie określona przez Komisję we współpracy z władzami francuskimi, w ramach procedury windykacji, najpóźniej do dnia 1 listopada 2004 r.

(60)

W rezultacie Komisja stwierdza, że specyficzny system podatku przemysłowego stosowany wobec FT w latach 1994–2003 dał jej przywilej stanowiący pomoc państwa, w zakresie niedostatecznego opodatkowania w stosunku do prawa powszechnego. Wymieniona pomoc państwa, przyznana przez władze francuskie z naruszeniem ich obowiązku uprzedniego powiadomienia, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem i powinna zostać odzyskana. Komisja zaprasza władze francuskie, zgodnie ze spoczywającym na nich obowiązkiem rzetelnej współpracy, do wspólnej pracy mającej na celu określenie dokładnej kwoty pomocy podlegającej windykacji,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/42

(1)

Ptasia grypa jest zakaźną chorobą wirusową drobiu i ptaków, powodującą śmiertelność i zaburzenia, które w szybkim czasie mogą osiągnąć rozmiary epidemii i spowodować poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt i ludzi oraz znacznie obniżyć opłacalność hodowli drobiu. Istnieje niebezpieczeństwo wprowadzenia środka chorobotwórczego za pośrednictwem międzynarodowego handlu drobiem i wyrobami drobiowymi.

(2)

Dnia 12 października 2005 r. Rumunia poinformowała Komisję o izolacji szczepu wirusa ptasiej grypy H5 pobranego z chorego osobnika. W oczekiwaniu na określenie typu neuraminidazy (N) i wskaźnika zjadliwości, obraz kliniczny pozwala na podejrzenie wystąpienia wysoce zjadliwej ptasiej grypy.

(3)

Zważywszy na zagrożenie dla zdrowia zwierząt i możliwość wprowadzenia choroby do Wspólnoty, właściwym jest natychmiastowe zawieszenie przywozu z Rumunii żywego drobiu, ptaków bezgrzebieniowych, hodowlanych i dzikich ptaków łownych, żywych ptaków innych niż drób oraz jaj wylęgowych tych gatunków.

(4)

Ponieważ Rumunia posiada zezwolenie na przywóz trofeów myśliwskich, jaj przeznaczonych do spożycia przez ludzi i nieprzetworzonych piór, przywozy tych produktów do Wspólnoty również powinny zostać zawieszone ze względu na zagrożenie dla zdrowia zwierząt.

(5)

Ponadto należy zawiesić przywóz do Wspólnoty z Rumunii świeżego mięsa z drobiu, drobiu bezgrzebieniowego, hodowlanych i dzikich ptaków łownych oraz przywozu przetworów mięsnych i wyrobów mięsnych składających się z lub zawierających mięso tych gatunków.

(6)

Powinno się utrzymać zezwolenie na niektóre produkty otrzymane z drobiu poddanego ubojowi przed dniem 1 sierpnia 2005 r., biorąc pod uwagę okres inkubacji choroby.

(7)

Decyzja Komisji 2005/432/WE ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz wzory świadectw na przywóz produktów mięsnych do spożycia przez ludzi z państw trzecich i uchylająca decyzje 97/41/WE, 97/221/WE i 97/222/WE (3) określa wykaz państw trzecich, które mogą otrzymać zezwolenie Państw Członkowskich na przywóz produktów mięsnych, i ustanawia systemy obróbki uznane za skuteczne w unieszkodliwianiu odnośnych czynników chorobotwórczych. W celu uniknięcia ryzyka przenoszenia chorób za pośrednictwem tych wyrobów, w zależności od statusu zdrowotnego kraju pochodzenia i gatunków, z których otrzymano produkt, należy zastosować odpowiednią obróbkę. W związku z tym wydaje się stosowne dalsze zezwalanie na przywóz produktów z mięsa drobiowego pochodzących z Rumunii i poddanych całościowej obróbce w temperaturze co najmniej 70 °C.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

—

żywego drobiu, ptaków bezgrzebieniowych, hodowlanych i dzikich ptaków łownych, żywych ptaków innych niż drób, jak określono w art. 1 tiret trzecie decyzji 2000/666/WE, włączając ptaki towarzyszące swoim właścicielom (ptaki domowe) oraz jaja wylęgowe tych gatunków,

—

świeżego mięsa z drobiu, ptaków bezgrzebieniowych, dzikich i hodowlanych ptaków łownych,

—

przetworów i wyrobów mięsnych składających się z lub zawierających mięso tych gatunków,

—

surowej karmy dla zwierząt domowych oraz nieprzetworzonych surowców paszowych zawierających jakiekolwiek części tych gatunków,

—

jaj przeznaczonych do spożycia przez ludzi,

—

nieobrobionych trofeów myśliwskich z wszelkich ptaków, a także

—

nieprzetworzonych piór i części piór.

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/44

(1)

Przygotowując przystąpienie Rumunii do Unii Europejskiej, ułatwiono by stosunki handlowe z tym krajem przez uproszczenie formalności dotyczących handlu towarami między tym krajem a Wspólnotą Europejską, Republiką Islandii, Królestwem Norwegii i Konfederacją Szwajcarską.

(2)

W celu osiągnięcia wspomnianego uproszczenia należy zaprosić Rumunię do przystąpienia do Konwencji,

14.10.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 269/46

(1)

Promocja wymiany z Rumunią byłaby ułatwiona dzięki uproszczeniu formalności, których należy dopełnić przy handlu towarami między tym państwem a Wspólnotą Europejską, Republiką Islandii, Królestwem Norwegii i Konfederacją Szwajcarską.

(2)

W celu osiągnięcia wspomnianego uproszczenia należy zaprosić Rumunię do przystąpienia do Konwencji,