6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/3

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1334/2003 z dnia 25 lipca 2003 r. zmieniające warunki zezwolenia na kilka dodatków paszowych, należących do grupy pierwiastków śladowych (2) ustanawia najwyższy dopuszczalny poziom ołowiu w tlenku cynku, a rozporządzenie Komisji (WE) nr 2148/2004 z dnia 16 grudnia 2004 r. w sprawie stałego i tymczasowego dopuszczenia niektórych dodatków oraz dopuszczenia nowych zastosowań dodatku już dopuszczonego do użycia w paszach (3) ustanawia najwyższy dopuszczalny poziom ołowiu w klinoptylolicie pochodzenia wulkanicznego.

(2)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/32/WE z dnia 7 maja 2002 r. w sprawie niepożądanych substancji w paszach zwierzęcych (4), zmieniona dyrektywą Komisji 2005/87/WE (5), ustanowiła najwyższe dopuszczalne poziomy ołowiu w odniesieniu do dodatków należących do grup funkcjonalnych związków pierwiastków śladowych, łącznie z tlenkiem cynku, oraz w odniesieniu do dodatków należących do grup funkcjonalnych lepiszczy i środków zapobiegających zbrylaniu, łącznie z klinoptylolitem pochodzenia wulkanicznego. Ponieważ przepisy mające zastosowanie do niepożądanych substancji powinny dla większej przejrzystości zostać zebrane w jednolity tekst, należy usunąć odpowiednie odniesienia z rozporządzeń (WE) nr 1334/2003 i (WE) nr 2148/2004.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/4

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1864/2004 (1) otwiera i ustala zarządzanie kontyngentami taryfowymi na grzyby zakonserwowane przywożone z państw trzecich.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 1864/2004 ustanawia środki przejściowe umożliwiające importerom z Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (zwanych dalej „nowymi Państwami Członkowskimi”) korzystanie z kontyngentów. Środki te mają na celu ustalenie różnicy między tradycyjnymi i nowymi importerami w nowych Państwach Członkowskich oraz dostosowanie ilości, których mogą dotyczyć wnioski o wydanie pozwoleń, złożone przez tradycyjnych importerów z nowych Państw Członkowskich, tak aby importerzy ci mogli korzystać z systemu.

(3)

W celu zapewnienia ciągłości dostaw na rynek rozszerzonej Wspólnoty, a także biorąc pod uwagę warunki ekonomiczne zaopatrzenia istniejące w nowych Państwach Członkowskich przed ich przystąpieniem do Unii Europejskiej, należy otworzyć autonomiczny i tymczasowy kontyngent taryfowy na przywóz grzybów zakonserwowanych z rodzaju Agaricus objętych kodami CN 0711 51 00, 2003 10 20 i 2003 10 30.

(4)

Nowy kontyngent powinien zostać otwarty na okres przejściowy i nie przesądzać o wyniku toczących się negocjacji w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO) w następstwie przystąpienia nowych Państw Członkowskich.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Przetworów Owocowych i Warzywnych,

—

95 % dla importerów tradycyjnych,

—

5 % dla nowych importerów.

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/8

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 565/2002 (1) ustanawia metodę zarządzania kontyngentami taryfowymi i wprowadza system świadectw pochodzenia czosnku przywożonego z państw trzecich.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 228/2004 z dnia 3 lutego 2004 r. ustanawiające środki przejściowe stosowane do rozporządzenia (WE) nr 565/2002 w następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (2) wprowadza środki umożliwiające importerom z wymienionych państw (zwanych dalej nowymi Państwami Członkowskimi) korzystanie z systemu przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 565/2002. Środki te miały na celu wprowadzenie rozróżnienia między tradycyjnymi i nowymi importerami w nowych Państwach Członkowskich i dostosowanie pojęcia ilości referencyjnej, tak aby mogli oni korzystać z wymienionego systemu.

(3)

W celu zapewnienia ciągłości dostaw na rynek rozszerzonej Wspólnoty i biorąc pod uwagę warunki ekonomiczne zaopatrzenia istniejące w nowych Państwach Członkowskich przed ich przystąpieniem do Unii Europejskiej, należy otworzyć tymczasowy i autonomiczny kontyngent taryfowy na przywóz świeżego lub mrożonego czosnku objętego kodami CN 0703 20 00.

(4)

Nowy kontyngent powinien zostać otwarty na okres przejściowy i nie przesądzać o wyniku toczących się negocjacji w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO) w następstwie przystąpienia nowych Państw Członkowskich.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Przetworów Owocowych i Warzywnych,

—

70 % dla importerów tradycyjnych,

—

30 % dla nowych importerów.

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/12

(1)

Stawki refundacji stosowane od dnia 25 listopada 2005 r. do produktów wymienionych w Załączniku, wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu, zostały ustalone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1928/2005 (2).

(2)

Z zastosowania reguł i kryteriów zawartych w rozporządzeniu (WE) nr 1928/2005 do informacji posiadanych przez Komisję wynika, iż obecnie stosowane stawki refundacji wywozowych powinny zostać zmienione zgodnie z Załącznikiem do niniejszego rozporządzenia,

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/14

(1)

Artykuł 2 ust. 2 i art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 4088/87 przewiduje, iż wspólnotowe ceny przywozu i wspólnotowe ceny producenta są ustalane co piętnaście dni dla goździków jednokwiatowych (bloom), goździków wielokwiatowych (spray), róż wielkokwiatowych i róż drobnokwiatowych i mają zastosowanie przez dwa tygodnie. Zgodnie z art. 1b rozporządzenia Komisji (EWG) nr 700/88 z dnia 17 marca 1988 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady stosowania uzgodnień dotyczących przywozu do Wspólnoty niektórych kwiatów pochodzących z Cypru, Izraela, Jordanii, Maroka oraz z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy (2) ceny są ustalone dla okresu dwóch kolejnych tygodni na podstawie ważonych danych, dostarczonych przez Państwa Członkowskie.

(2)

Istotne jest, aby ceny te zostały bezzwłocznie ustalone, żeby móc określić, jakie należności celne należy stosować.

(3)

Z uwagi na przystąpienie Cypru do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r. w przyszłości nie należy ustalać cen przywozu odnośnie do tego państwa.

(4)

Podobnie nie należy też już ustalać cen przywozu względem Izraela, Maroka, Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy, biorąc pod uwagę porozumienia zatwierdzone decyzją Rady 2003/917/WE z dnia 22 grudnia 2003 r. w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Wspólnotą Europejską a Państwem Izrael dotyczącego wzajemnych środków liberalizacyjnych oraz zastąpienia protokołów 1 i 2 do Układu o stowarzyszeniu między WE a Izraelem (3), 2003/914/WE z dnia 22 grudnia 2003 r. w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Wspólnotą Europejską a Królestwem Maroka dotyczącego wzajemnych środków liberalizacyjnych oraz zastąpienia protokołów 1 i 3 do Układu o stowarzyszeniu między WE a Marokiem (4) oraz 2005/4/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) na rzecz Autonomii Palestyńskiej na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy, dotyczącego wzajemnych środków liberalizacji oraz zastąpienia protokołów 1 i 2 do Przejściowego układu stowarzyszeniowego pomiędzy WE a Autonomią Palestyńską (5).

(5)

Komisja powinna przyjąć omawiane środki w odstępie czasowym między zebraniami Komitetu Zarządzającego ds. Żywych Roślin i Produktów Kwiatowych,

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/16

(1)

Dyrektywa 2002/32/WE stanowi, że stosowanie produktów przeznaczonych na pasze zwierzęce, w których zawartość niepożądanych substancji przekracza maksymalny dopuszczalny poziom określony w załączniku I do tejże dyrektywy, jest niedozwolone.

(2)

Z chwilą przyjmowania dyrektywy 2002/32/WE Komisja podała, że przepisy określone w załączniku I do wyżej wymienionej dyrektywy będą podlegać przeglądowi na podstawie aktualnej naukowej oceny zagrożeń i przy uwzględnieniu zakazu rozcieńczania wszelkich skażonych, niezgodnych z przepisami produktów przeznaczonych do żywienia zwierząt.

(3)

Dnia 2 lutego 2005 r. panel naukowy ds. substancji skażających w łańcuchu pokarmowym przy Europejskim Urzędzie ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął opinię na wniosek Komisji dotyczącą kamfechloru jako niepożądanej substancji w paszach zwierzęcych.

(4)

Kamfechlor jest kontaktowym środkiem owadobójczym, którego stosowanie jest stopniowo wycofywane w większości krajów świata. Mieszanki na bazie kamfechloru mają złożony skład, z co najmniej 202 różnymi opisanymi kongenerami. Ze względu na jego trwałość i właściwości chemiczne, kamfechlor jest nadal obecny w środowisku.

(5)

Niektóre kongenery, takie jak CHB 32, które są głównymi składnikami mieszanek technicznych, stanowią przedmiot stosunkowo szybkiej biotransformacji, podczas gdy inne kongenery, takie jak CHB 26, 50 i 62 są bardziej trwałe i zbierają się w sposób znaczący w łańcuchu pokarmowym. Kongenery CHB 26, 50 i 62 mogą służyć jako wskaźniki skażenia kamfechloru. Obecność CHB 32 jest wskaźnikiem niedawnego skażenia, który mógłby być włączony do programów monitorowania w celu wykrycia ewentualnych oszukańczych praktyk.

(6)

Głównymi źródłami narażenia zwierząt na działanie kamfechloru w wyniku karmienia są olej rybny i mączki rybne. Karma dla ryb (w szczególności dla gatunków mięsożernych) może zawierać duże ilości mączki rybnej i oleju rybnego. Jeśli chodzi o inne zwierzęta, to mączki rybne są mniej używane, co wiąże się z mniejszym narażeniem w wyniku karmienia.

(7)

Ryby są najbardziej wrażliwe na toksyczność kamfechloru. Przenoszenie się kamfechloru do jadalnych tkanek jest na wysokim poziomie u ryb tłustych, a na niższym poziomie u innych zwierząt gospodarskich. Ryby, w szczególności gatunki bogate w lipidy, stanowią główne źródło narażenia człowieka, podczas gdy inne źródła są mniej istotne.

(8)

Należy zastąpić obecny ogólny maksymalny poziom kamfechloru we wszystkich paszach przez maksymalny poziom kamfechloru w oleju rybnym, mączce rybnej i w karmie dla ryb, aby produkty nie stanowiły jakiegokolwiek zagrożenia dla zdrowia ludzi zwierząt. Bezpieczeństwo pasz zostało poprawione poprzez znaczne ograniczenie poziomu stosującego się do karmy dla ryb podawanej rybom bezpośrednio, a celowe kontrole środków żywienia zwierząt, w przypadku których uznano, że są głównym źródłem narażenia na kamfechlor powinno poprawić bezpieczeństwo pasz.

(9)

Obecny ogólny maksymalny poziom kamfechloru nie odzwierciedla obecnego normalnego poziomu skażenia tła w oleju rybnym. Należy ustanowić maksymalny poziom dla oleju rybnego przy uwzględnieniu poziomów tła bez narażania zdrowia zwierząt i ludzi. Maksymalny poziom wymaga przeglądu w świetle niezbędnego zastosowania na szerszą skalę procedur usuwania zanieczyszczeń.

(10)

Dyrektywa 2002/32/WE powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/19

(1)

Dyrektywa 2002/32/WE stanowi, że stosowanie produktów przeznaczonych do żywienia zwierząt, w których zawartość niepożądanych substancji przekracza maksymalny dopuszczalny poziom określony w załączniku I do tejże dyrektywy, jest niedozwolone.

(2)

Z chwilą przyjmowania dyrektywy 2002/32/WE Komisja podała, że przepisy określone w załączniku I do wyżej wymienionej dyrektywy będą podlegać przeglądowi na podstawie aktualnej naukowej oceny zagrożeń i przy uwzględnieniu zakazu rozcieńczania wszelkich zakażonych, niezgodnych z przepisami produktów przeznaczonych do żywienia zwierząt.

(3)

Dnia 2 czerwca 2004 r. panel naukowy ds. substancji skażających w łańcuchu pokarmowym przy Europejskim Urzędzie ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął opinię na wniosek Komisji dotyczącą ołowiu jako niepożądanej substancji w paszach zwierzęcych.

(4)

Zanieczyszczenie żywności przez ołów jest problemem zdrowia publicznego. Ołów gromadzi się w pewnym stopniu w tkance nerkowej i w tkance wątrobowej, a tkanki mięśniowe zawierają małe pozostałości ołowiu i jego przejście do mleka jest ograniczone. Jednakże żywność pochodzenia zwierzęcego nie stanowi głównego źródła narażenia ludzi na działanie ołowiu.

(5)

Bydło i owce wydają się być gatunkami zwierząt najbardziej wrażliwymi na ostrą toksyczność ołowiu. Indywidualne zatrucia zostały zgłoszone w następstwie spożycia materiału paszowego pochodzącego z zanieczyszczonych obszarów lub przypadkowego spożycia substancji zawierających ołów. Jednakże poziomy stwierdzone w materiałach paszowych wprowadzonych do obrotu w Unii Europejskiej nie mają klinicznych objawów toksyczności.

(6)

Obowiązujące przepisy prawne dotyczące ołowiu w produktach przeznaczonych do żywienia zwierząt są zwykle odpowiednie dla zapewnienia, że produkty te nie mogą stanowić jakiegokolwiek niebezpieczeństwa dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt bądź niekorzystnie wpływać na produkcję zwierząt.

(7)

Zważywszy, że bydło i owce wydają się być gatunkami zwierząt najbardziej wrażliwymi, a zielonka stanowi główny składnik ich dziennej racji żywieniowej, należy dokonać przeglądu w celu ewentualnego ograniczenia w przyszłości maksymalnego poziomu ołowiu w zielonce.

(8)

Poza tym należy ustanowić maksymalny poziom ołowiu dla dodatków należących do grup funkcjonalnych pierwiastków śladowych, lepiszczy i środków zapobiegających zbrylaniu, oraz do premiksów. Maksymalny poziom ustanowiony dla premiksów uwzględnia dodatki o najwyższym poziomie ołowiu, a nie wrażliwość różnych gatunków zwierząt na ołów. Aby chronić zdrowia ludzi i zwierząt, producenci premiksów są odpowiedzialni za zapewnienie, że poza maksymalnymi poziomami dla premiksów instrukcje użytkowania premiksów są zgodne z maksymalnymi poziomami dla pasz uzupełniających lub pełnoporcjowych.

(9)

Dnia 22 września 2004 r. panel naukowy ds. substancji skażających w łańcuchu pokarmowym przy Europejskim Urzędzie ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął opinię na wniosek Komisji dotyczącą fluoru jako niepożądanej substancji w paszach zwierzęcych.

(10)

Fluor gromadzi się zwłaszcza w wapniejących tkankach. Natomiast przejście do tkanek jadalnych, w tym do mleka i jaj, jest ograniczone. Dlatego też koncentracja fluoru w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego tylko przyczynia się do narażenia człowieka.

(11)

W Unii Europejskiej poziomy fluoru na pastwiskach, łąkach i w mieszankach paszowych są raczej słabe, a co za tym idzie narażenie zwierząt na fluor występuje zwykle poniżej poziomu powodującego szkodliwe skutki. Jednakże w pewnych określonych regionach geograficznych i, rzadko, w pobliżu terenów przemysłowych, gdzie emisja fluoru jest wysoka, nadmierne narażenie na fluor związane jest z anomaliami uzębienia i szkieletu.

(12)

Obowiązujące przepisy prawne dotyczące fluoru w produktach przeznaczonych do żywienia zwierząt są zwykle odpowiednie dla zapewnienia, że produkty te nie mogą stanowić jakiegokolwiek niebezpieczeństwa dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt bądź niekorzystnie wpływać na produkcję zwierząt.

(13)

Stosowana metoda ekstrakcyjna ma znaczący wpływ na wynik analizy, i wobec tego należy ją określić. Można stosować podobne metody o takiej samej sprawdzonej skuteczności ekstrakcji.

(14)

Poziom fluoru w skorupiakach morskich, takich jak kryl, powinien zostać zmieniony w celu uwzględnienia nowych technik przetwórstwa, zmierzających do poprawy jakości odżywczej i ograniczenia straty biomasy, ale zarazem prowadzących do zwiększonych poziomów fluoru w produkcie końcowym.

(15)

Dyrektywa Komisji 84/547/EWG z dnia 26 października 1984 r. zmieniająca załączniki do dyrektywy Rady 70/524/EWG dotyczącej dodatków paszowych (3) ustanawia maksymalny poziom fluoru w wermikulicie (E561). Zakres dyrektywy 2002/32/WE przewiduje możliwość ustanowienia maksymalnych poziomów niepożądanych substancji w dodatkach paszowych a, dla większej przejrzystości, przepisy dotyczące niepożądanych substancji powinny zostać zebrane w jednolitym tekście.

(16)

Dnia 2 czerwca 2004 r. panel naukowy ds. substancji skażających w łańcuchu pokarmowym przy Europejskim Urzędzie ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął opinię na wniosek Komisji dotyczącą kadmu jako niepożądanej substancji w paszach zwierzęcych.

(17)

Zanieczyszczenie żywności przez kadm jest problemem zdrowia publicznego. Nagromadzenie kadmu w tkance zwierzęcej jest zależne od stałego stężenia żywieniowego i od okresu narażenia. Krótki okres życia zwierząt, takich jak tuczniki i drób, minimalizuje ryzyko stężenia niepożądanego kadmu w ich jadalnych tkankach. Przeżuwacze i konie mogą jednak być narażone w trakcie całego swojego życia na kadm obecny na pastwiskach. W niektórych regionach może to skutkować nagromadzeniem niepożądanego kadmu, w szczególności w nerkach.

(18)

Kadm jest toksyczny dla wszystkich gatunków zwierząt. U większości gatunków zwierząt domowych, w tym u świń uważanych za gatunek najbardziej wrażliwy, ciężkie objawy kliniczne są mało prawdopodobne, jeśli stężenie kadmu w paszy jest niższe niż 5 mg/kg.

(19)

Obowiązujące przepisy prawne dotyczące kadmu w produktach przeznaczonych do żywienia zwierząt są zwykle odpowiednie dla zapewnienia, że produkty te nie mogą stanowić jakiegokolwiek niebezpieczeństwa dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt bądź niekorzystnie wpływać na produkcję zwierząt.

(20)

Obecnie nie ustanowiono żadnego maksymalnego poziomu dla żywności przeznaczonej dla zwierząt domowych, ani dla materiałów paszowych pochodzenia mineralnego innych niż fosforany. Należy ustanowić maksymalny poziom dla tych produktów przeznaczonych do żywienia zwierząt. Należy zmienić obecny maksymalny poziom dla kadmu w odniesieniu do karmy dla ryb, uwzględniając rozwój sytuacji w ostatnim okresie w odniesieniu do składu karmy dla ryb wprowadzający wyższe proporcje oleju rybnego i mączki rybnej. Poza tym należy ustanowić maksymalny poziom kadmu dla dodatków należących do grup funkcjonalnych pierwiastków śladowych, lepiszczy i środków zapobiegających zbrylaniu, oraz do premiksów. Maksymalny poziom ustanowiony dla premiksów uwzględnia dodatki o najwyższym poziomie kadmu, a nie wrażliwość różnych gatunków zwierząt na kadm. Jak przewidziano w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003, w celu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt producenci premiksów są odpowiedzialni za zapewnienie, że, poza maksymalnymi poziomami dla premiksów, instrukcje użytkowania premiksów są zgodne z maksymalnymi poziomami dla pasz uzupełniających lub pełnoporcjowych.

(21)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2002/32/WE i 84/547/EWG.

(22)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/25

(1)

Rachunki Europejskiego Banku Centralnego (EBC) oraz krajowych banków centralnych Eurosystemu podlegają badaniu prowadzonemu przez niezależnych zewnętrznych biegłych rewidentów rekomendowanych przez Radę Prezesów EBC i zatwierdzanych przez Radę Unii Europejskiej.

(2)

Mandat obecnych zewnętrznych biegłych rewidentów Central Bank and Financial Services Authority of Ireland wygasł i nie zostanie odnowiony. Niezbędne jest zatem ustanowienie zewnętrznych biegłych rewidentów począwszy od roku obrachunkowego 2005.

(3)

Central Bank and Financial Services Authority of Ireland wybrał Deloitte & Touche jako swoich zewnętrznych biegłych rewidentów począwszy od roku obrachunkowego 2005, przy czym EBC uważa, że spełniają oni warunki niezbędne do ich ustanowienia.

(4)

Rada Prezesów EBC zaleciła udzielenie zewnętrznym biegłym rewidentom mandatu na okres trzech lat, z możliwością odnowienia.

(5)

Właściwym jest stosowanie się do zalecenia Rady Prezesów EBC i dokonanie odpowiednio zmiany decyzji Rady 1999/70/WE (2) z dnia 25 stycznia 1999 r.,

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/26

6.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 318/29

(1)

W związku z oficjalną prośbą wystosowaną przez rząd DRK w dniu 26 kwietnia 2005 r., Rada przyjęła w dniu 2 maja 2005 r. wspólne działanie 2005/355/WPZiB w sprawie misji doradczej i pomocowej Unii Europejskiej w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa Demokratycznej Republiki Konga (DRK) (1), zwanej „EUSEC RD Kongo”.

(2)

Misja EUSEC RD Kongo ma na celu udzielenie konkretnego wsparcia dla integracji wojska kongijskiego i dobrych rządów w dziedzinie bezpieczeństwa, w tym w dziedzinie kontroli i zarządzania budżetowego i finansowego, statusu wojskowych, szkoleń, zamówień publicznych, księgowości i nadzoru finansowego. W art. 2 wyżej wymienionego wspólnego działania przewiduje się, że misja EUSEC RD Kongo powinna identyfikować i przyczyniać się do opracowania różnych projektów i opcji, w zakresie których Unia Europejska lub jej Państwa Członkowskie mogą zdecydować o udzieleniu wsparcia.

(3)

W związku z prośbą rządu kongijskiego z dnia 19 lipca 2005 r. o udzielenie wsparcia technicznego i logistycznego w celu modernizacji systemu zarządzania personelem i finansami Sił Zbrojnych Demokratycznej Republiki Konga, misja EUSEC RD Kongo opracowała projekt programu wsparcia technicznego mającego na celu w szczególności modernizację łańcucha płatności Ministerstwa Obrony DRK.

(4)

W piśmie z dnia 11 listopada 2005 r. Sekretarz Generalny/Wysoki Przedstawiciel powiadomił rząd kongijski o zamiarze Unii Europejskiej ustanowienia projektu wsparcia technicznego mającego na celu modernizację łańcucha płatności.

(5)

W dniu 21 listopada 2005 r. Rada zatwierdziła ogólną koncepcję dotyczącą ustanowienia projektu wsparcia technicznego mającego na celu modernizację wyżej wspomnianego łańcucha płatności. Projekt powinien zostać ustanowiony jako odrębne zadanie w ramach misji EUSEC RD Kongo.

(6)

Projekt dotyczący łańcucha płatności zawiera się w mandacie i celach misji EUSEC RD Kongo, która jest misją o charakterze cywilnym, jednak ze względu na strukturę i warunki wykonania projektu, jak również niezbędną liczbę personelu i odpowiednią wysokość budżetu, należy dokonać zmian w treści wspólnego działania 2005/355/WPZiB.

(7)

Państwa trzecie powinny brać udział w projekcie zgodnie z ogólnymi wytycznymi określonymi przez Radę Europejską.

(8)

Personel, który zostanie rozmieszczony w DRK w ramach projektu dotyczącego modernizacji łańcucha płatności powinien podlegać przepisom dotyczącym statusu personelu obowiązującym w przypadku personelu już rozmieszczonego dla celów misji EUSEC RD Kongo.

(9)

Projekt zostanie przeprowadzony w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i zaszkodzić celom wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa określonym w art. 11 Traktatu,

1)

w art. 2 dodaje się następujący akapit:

„W ramach mandatu opisanego w akapicie pierwszym ustanawia się w ramach misji projekt wsparcia technicznego dotyczący modernizacji łańcucha płatności Ministerstwa Obrony DRK, dalej zwany »projektem dotyczącym łańcucha płatności«, w celu wykonania zadań określonych w ogólnej koncepcji projektu.”;

2)

w art. 3 dodaje się lit. c) w następującym brzmieniu:

3)

dodaje się art. 8a w następującym brzmieniu:

„Artykuł 8a

Udział państw trzecich w projekcie dotyczącym łańcucha płatności

1.   Bez uszczerbku dla autonomii decyzyjnej UE i dla jej jednolitych ram instytucjonalnych, państwa trzecie mogą być zapraszane do wniesienia wkładu do projektu dotyczącego łańcucha płatności, z zastrzeżeniem że ponoszą one koszty oddelegowanego przez nie personelu, w tym koszty wynagrodzenia, ubezpieczenia od wysokiego ryzyka, dodatków oraz kosztów podróży do i z DRK, oraz że wnoszą stosowny wkład dla pokrycia wydatków bieżących projektu dotyczącego łańcucha płatności.

2.   Państwa trzecie wnoszące wkład do projektu dotyczącego łańcucha płatności mają te same prawa i obowiązki w odniesieniu do bieżącego zarządzania projektem, co Państwa Członkowskie UE.

3.   Rada niniejszym upoważnia KPB do podejmowania stosownych decyzji dotyczących akceptacji proponowanych wkładów i do ustanowienia Komitetu Uczestników.

4.   Szczegółowe uzgodnienia dotyczące udziału państw trzecich są przedmiotem umowy zawartej zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 Traktatu. Sekretarz Generalny/Wysoki Przedstawiciel, który wspiera Prezydencję, może negocjować takie uzgodnienia w jej imieniu. W przypadku gdy UE i państwo trzecie zawarły umowę ustanawiającą ramy dla udziału tego państwa trzeciego w operacjach zarządzania kryzysami UE, postanowienia takiej umowy stosują się w ramach projektu dotyczącego łańcucha płatności.”;

4)

dodaje się art. 9a w brzmieniu:

„Artykuł 9a

Szczegółowe przepisy odnoszące się do finansowania projektu dotyczącego łańcucha płatności

1.   W okresie do dnia 15 lutego 2006 r. stosuje się następujące przepisy:

2.   W okresie od dnia 16 lutego do dnia 2 maja 2006 r. wydatki operacyjne związane z projektem dotyczącym łańcucha płatności są pokrywane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej zgodnie z następującymi przepisami:

5)

dodaje się następujący Załącznik: