9.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 323/1

(1)

Dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (3), dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (4) oraz dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotycząca ubezpieczeń na życie (5) określają przepisy dotyczące podejmowania i wykonywania działalności w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich we Wspólnocie.

(2)

Dyrektywy te przewidują ramy prawne wykonywania przez zakłady ubezpieczeń działalności ubezpieczeniowej na rynku wewnętrznym, zarówno w zakresie prawa przedsiębiorczości, jak i swobody świadczenia usług, w celu ułatwienia zakładom ubezpieczeń mającym główną siedzibę we Wspólnocie wykonania zobowiązań ze zdarzeń ubezpieczeniowych powstałych na terytorium Wspólnoty oraz w celu umożliwienia ubezpieczającym korzystania z usług nie tylko ubezpieczycieli prowadzących działalność w ich własnym kraju, ale również ubezpieczycieli, których główna siedziba znajduje się na obszarze Wspólnoty i którzy wykonują działalność w innych Państwach Członkowskich.

(3)

System ustalony przez te dyrektywy stosuje się do zakładów ubezpieczeń bezpośrednich w odniesieniu do całości wykonywanej przez nie działalności, zarówno czynności związanych z ubezpieczeniami bezpośrednimi, jak i czynności związanych z reasekuracją przez przejęcie ryzyka; jednakże działalność reasekuracyjna wykonywana przez wyspecjalizowane zakłady reasekuracji nie podlegaja temu systemowi ani żadnemu innemu systemowi przewidzianemu przez prawo Wspólnoty.

(4)

Reasekuracja jest ważną działalnością finansową, gdyż umożliwia zakładom ubezpieczeń bezpośrednich, dzięki ułatwieniu szerszego rozkładu ryzyk na poziomie ogólnoświatowym, posiadanie większej zdolności przyjmowania ryzyka w celu angażowania się w działalność ubezpieczeniową i zapewniania ochrony ubezpieczeniowej, a także obniżenia ich kosztów kapitałowych; ponadto reasekuracja odgrywa fundamentalną rolę dla stabilności finansowej, gdyż jest niezbędnym elementem zapewnienia mocnej pozycji finansowej oraz stabilności rynków ubezpieczeń bezpośrednich, a także systemu finansowego jako całości, dzięki swoim rolom głównego pośrednika finansowego i inwestora instytucjonalnego.

(5)

Dyrektywa Rady 64/225/EWG z dnia 25 lutego 1964 r. w sprawie zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług w dziedzinie reasekuracji i retrocesji (6) usunęła ograniczenia prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług związane z obywatelstwem lub miejscem zamieszkania/siedzibą świadczącego usługi reasekuracyjne. Dyrektywa nie usunęła jednak ograniczeń spowodowanych rozbieżnościami pomiędzy krajowymi przepisami dotyczącymi ostrożnościowej regulacji reasekuracji. Sytuacja ta doprowadziła do znacznych różnic w poziomie nadzoru zakładów reasekuracji we Wspólnocie, które tworzą bariery dla wykonywania działalności reasekuracyjnej, takie jak zobowiązanie zakładu reasekuracyjnego do zastawiania aktywów w celu pokrycia części rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakładu ubezpieczeń bezpośrednich, jak również stosowanie się przez zakłady reasekuracji do różnych zasad nadzoru w różnych Państwach Członkowskich, w których wykonują one działalność lub zasad pośredniego nadzoru różnych aspektów działalności zakładu reasekuracji, prowadzonego przez organy właściwe dla zakładów ubezpieczeń bezpośrednich.

(6)

W Planie Działania dla Usług Finansowych wymieniono reasekurację jako sektor, który wymaga działania na poziomie Wspólnoty w celu ukończenia tworzenia rynku wewnętrznego usług finansowych. Ponadto główne organizacje finansowe, takie jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy oraz Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego (IAIS) zwróciły uwagę na brak zharmonizowanych zasad nadzoru reasekuracyjnego na poziomie Wspólnoty jako istotną lukę w ramach regulacyjnych dotyczących usług finansowych, która powinna zostać wypełniona.

(7)

Niniejsza dyrektywa ma na celu ustanowienie ostrożnościowych ram regulacyjnych dla wykonywania działalności reasekuracyjnej we Wspólnocie. Stanowi ona część zbioru prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie ubezpieczeń, mającego na celu ustanowienie rynku wewnętrznego w sektorze ubezpieczeń.

(8)

Niniejsza dyrektywa jest zgodna z głównymi pracami międzynarodowymi prowadzonymi nad ostrożnościowymi zasadami reasekuracji, w szczególności pracami prowadzonymi przez IAIS.

(9)

Niniejsza dyrektywa jest zgodna z podejściem przyjętym w prawodawstwie wspólnotowym w odniesieniu do ubezpieczeń bezpośrednich poprzez dokonanie harmonizacji, która jest zasadnicza, niezbędna i wystarczająca do zapewnienia wzajemnego uznawania zezwoleń i systemów ostrożnościowej kontroli, umożliwiając przez to udzielanie jednolitego zezwolenia ważnego na całym terytorium Wspólnoty oraz stosowanie zasady nadzoru przez rodzime Państwo Członkowskie.

(10)

W wyniku tego do podejmowania i wykonywania działalności reasekuracyjnej wymagane jest udzielenie jednolitego zezwolenia urzędowego przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład reasekuracji ma swoją główną siedzibę. Umożliwia ono zakładowi wykonywanie działalności we Wspólnocie na podstawie prawa przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług. Państwo Członkowskie, w którym znajduje się oddział lub w którym świadczone są usługi, nie może wymagać uzyskania nowego zezwolenia przez zakład reasekuracji, który chce wykonywać w nim działalność ubezpieczeniową i który otrzymał już zezwolenie w swoim rodzimym Państwie Członkowskim. Ponadto zakład reasekuracji, który otrzymał już zezwolenie w swoim rodzimym Państwie Członkowskim, nie powinien podlegać dodatkowemu nadzorowi lub kontrolom dotyczącym jego pozycji finansowej, które są przeprowadzane przez organy właściwe dla zakładu ubezpieczeń reasekurowanego przez dany zakład reasekuracji. Ponadto Państwa Członkowskie nie powinny mieć możliwości wymagania od zakładu reasekuracji, posiadającego zezwolenie na wykonywanie działalności we Wspólnocie, zastawiania aktywów na poczet pokrycia części rezerw techniczno-ubezpieczeniowych cedenta. Warunki udzielenia lub wycofania zezwolenia powinny zostać określone. Właściwe organy nie powinny udzielać lub utrzymywać zezwolenia dla zakładu reasekuracji, który nie spełnia warunków określonych w niniejszej dyrektywie.

(11)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do zakładów reasekuracji, które wykonują wyłącznie działalność reasekuracyjną i nie angażują się w bezpośrednią działalność ubezpieczeniową; powinna ona mieć zastosowanie również do tak zwanych „wewnętrznych” zakładów reasekuracji utworzonych przez lub których właścicielem jest przedsiębiorstwo finansowe inne niż zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji lub grupa zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, do których stosuje się dyrektywę 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych (7), albo utworzonych przez lub którego właścicielem jest jedno lub kilka przedsiębiorstw niefinansowych, których celem jest zapewnianie ochrony reasekuracyjnej wyłącznie ryzyk tych przedsiębiorstw, do których one należą. Jeżeli niniejsza dyrektywa odnosi się do zakładów reasekuracji, powinno obejmować to wewnętrzne zakłady reasekuracji, z wyjątkiem szczególnych przepisów dotyczących wewnętrznych zakładów reasekuracji. Wewnętrzne zakłady reasekuracji nie pokrywają ryzyk wynikających z zewnętrznej działalności ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji należącego do grupy. Ponadto zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji należące do konglomeratu finansowego nie mogą być właścicielami zakładu wewnętrznego.

(12)

Niniejsza dyrektywa nie powinna jednak mieć zastosowania do zakładów ubezpieczeń, które są już objęte dyrektywami 73/239/EWG lub 2002/83/WE; jednakże aby zapewnić mocną pozycję finansową zakładów ubezpieczeń, które wykonują także działalność reasekuracyjną, i aby charakterystyczne cechy tego rodzaju działalności zostały należycie uwzględnione w wymaganiach kapitałowych stawianych tym zakładom ubezpieczeń, przepisy dotyczące marginesu wypłacalności zakładów reasekuracji zawarte w niniejszej dyrektywie powinny stosować się do działalności reasekuracyjnej tych zakładów ubezpieczeń, jeżeli ich działalność reasekuracyjna stanowi znaczącą część ich całkowitej działalności.

(13)

Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do pokrycia reasekuracyjnego realizowanego lub w pełni gwarantowanego z uwagi na istotny interes publiczny przez Państwo Członkowskie, działające jako reasekurator ostatniej szansy, w szczególności gdy wskutek szczególnej sytuacji na rynku uzyskanie odpowiedniego pokrycia komercyjnego jest niewykonalne; w tym względzie brak „odpowiedniego pokrycia komercyjnego” powinien zasadniczo oznaczać załamanie rynku, charakteryzujące się wyraźnym brakiem wystarczającego zakresu ofert ubezpieczeniowych, przy czym nadmiernie wysokie składki nie powinny jednak same w sobie wskazywać na nieadekwatność takiego pokrycia komercyjnego. Artykuł 1 ust. 2 lit. d) niniejszej dyrektywy stosuje się również do porozumień zawieranych pomiędzy zakładami ubezpieczeń, do których stosują się dyrektywy 73/239/EWG lub 2002/83/WE i których celem jest pulowanie roszczeń finansowych wynikających z istotnych ryzyk, takich jak terroryzm.

(14)

Zakłady reasekuracji mają ograniczyć przedmiot ich działalności do prowadzenia działalności reasekuracyjnej i czynności z tym związanych. Ten wymóg pozwala zakładowi reasekuracji podejmować takie działania, jak na przykład doradztwo statystyczne lub aktuarialne, analiza ryzyka lub badania na rzecz klientów. Może on również obejmować funkcję spółki holdingowej oraz czynności związane z działalnością w sektorze finansowym w rozumieniu art. 2 pkt 8 dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (8). W żadnym przypadku wymóg ten nie pozwala na prowadzenie niepowiązanej działalności bankowej i finansowej.

(15)

Niniejsza dyrektywa powinna wyjaśnić uprawnienia i środki nadzoru udzielone właściwym organom. Właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego zakładu reasekuracji powinny być odpowiedzialne za monitorowanie kondycji finansowej zakładów reasekuracji, w tym stopnia ich wypłacalności, tworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka) oraz pokrycia tych rezerw poprzez wysokiej jakości aktywa.

(16)

Właściwe organy Państw Członkowskich powinny mieć do swojej dyspozycji takie środki nadzoru, jakie są niezbędne do zapewnienia prawidłowego wykonywania działalności przez zakłady reasekuracji na całym terytorium Wspólnoty, niezależnie od tego, czy wykonywana jest ona na podstawie prawa przedsiębiorczości czy swobody świadczenia usług. W szczególności powinny one być w stanie wprowadzać właściwe środki zabezpieczające lub nakładać sankcje mające na celu zapobieganie nieprawidłowościom i naruszeniom przepisów w sprawie nadzoru nad reasekuracją.

(17)

Przepisy dotyczące przenoszenia portfeli powinny być zgodne z jednolitym zezwoleniem przewidzianym w niniejszej dyrektywie. Powinny one stosować się do poszczególnych rodzajów przenoszenia portfeli pomiędzy zakładami reasekuracji, takich jak przenoszenie portfeli w wyniku połączeń zakładów reasekuracji lub innych instrumentów prawa spółek lub przeniesienia portfeli niewygasłych ryzyk w celu pozbycia się ich do innego zakładu reasekuracji. Ponadto przepisy dotyczące przenoszenia portfeli powinny zawierać przepisy szczególne dotyczące przeniesienia do innego zakładu reasekuracji portfela umów zawartych na podstawie prawa przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług.

(18)

Powinien zostać wprowadzony przepis dotyczący wymiany informacji pomiędzy właściwymi organami oraz organami lub podmiotami, które z tytułu swojej funkcji przyczyniają się do wzmacniania stabilności systemu finansowego. W celu zachowania poufnego charakteru przekazywanych informacji lista adresatów powinna pozostawać ściśle ograniczona. Konieczne jest zatem określenie warunków, w których wyżej wspomniana wymiana informacji jest dozwolona; ponadto w przypadku gdy ustanowiono, że informacje mogą być ujawnione wyłącznie za wyraźną zgodą właściwych organów, mogą one, tam gdzie jest to stosowne, uzależnić swoją zgodę od spełnienia rygorystycznych warunków. W związku z powyższym oraz w celu zapewnienia właściwego nadzoru nad zakładami reasekuracji przez właściwe organy, niniejsza dyrektywa powinna określać zasady umożliwiające Państwu Członkowskiemu zawieranie umów dotyczących wymiany informacji z państwami trzecimi, pod warunkiem że ujawniane informacje objęte są odpowiednimi gwarancjami tajemnicy zawodowej.

(19)

Do celów wzmocnienia nadzoru ostrożnościowego nad zakładami reasekuracji należy zastrzec, że biegły rewident musi mieć obowiązek niezwłocznego powiadomienia właściwych organów w każdym przypadku przewidzianym niniejszą dyrektywą, gdy w trakcie wykonywania swoich zadań wejdzie w posiadanie informacji dotyczących pewnych faktów, które mogą mieć poważne konsekwencje dla sytuacji finansowej zakładów reasekuracji lub dla funkcjonowania organizacji administracyjnej i księgowej zakładu reasekuracji. Uwzględniając określony cel, pożądane jest, aby Państwa Członkowskie postanowiły, że taki obowiązek powinien dotyczyć wszystkich okoliczności, kiedy biegły rewident stwierdza takie fakty w trakcie wykonywania swoich zadań w przedsiębiorstwie posiadającym bliskie powiązania z zakładem reasekuracji. Obowiązek biegłych rewidentów, aby w stosownych przypadkach powiadomić właściwe organy o niektórych faktach i decyzjach dotyczących zakładów reasekuracji, stwierdzonych podczas wykonywania ich zadań w przedsiębiorstwie innym niż zakład reasekuracji, nie zmienia charakteru ich zadań w takim przedsiębiorstwie, ani też wymaganego sposobu wykonywania tych zadań w tym przedsiębiorstwie.

(20)

Należy przewidzieć możliwość zastosowania niniejszej dyrektywy do istniejących zakładów reasekuracji, które otrzymały już zezwolenie lub uprawnienie do prowadzenia działalności reasekuracyjnej zgodnie z przepisami Państw Członkowskich przed zastosowaniem niniejszej dyrektywy.

(21)

W celu umożliwienia zakładowi reasekuracji realizacji jego zobowiązań, rodzime Państwo Członkowskie powinno wymagać od zakładu reasekuracji stworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych. Wielkość takich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych powinna zostać określona zgodnie z dyrektywą Rady 91/674/EWG z dnia 19 grudnia 1991 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń (9) oraz, w odniesieniu do operacji związanych z reasekuracją ubezpieczeń na życie, powinno także pozwolić się rodzimemu Państwu Członkowskiemu na ustanowienie bardziej szczegółowych zasad zgodnie z dyrektywą 2002/83/WE.

(22)

Od zakładu reasekuracji prowadzącego działalność reasekuracyjną dotyczącą ubezpieczenia kredytowego, którego operacje reasekuracji kredytowej stanowią więcej niż niewielką część jego całkowitej działalności, należy wymagać ustanowienia rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka), która nie stanowi części marginesu wypłacalności; rezerwa ta powinna zostać wyliczona zgodnie z metodami określonymi w dyrektywie 73/239/EWG i które są uznane za równoważne; ponadto niniejsza dyrektywa powinna pozwalać rodzimemu Państwu Członkowskiemu również wymagać, aby zakłady reasekuracji, których siedziba główna znajduje się na jego terytorium, ustanowiły rezerwy wyrównawcze dla klas ryzyka innych niż reasekuracja kredytowa, stosownie do zasad określonych przez to Państwo Członkowskie. Po wprowadzeniu Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF 4) niniejsza dyrektywa powinna wyjaśnić ostrożnościowe traktowanie rezerw wyrównawczych ustanowionych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Jednakże ponieważ nadzór nad reasekuracją wymaga ponownej oceny w ramach projektu Solvency II, niniejsza dyrektywa nie wyklucza przyszłego nadzoru nad reasekuracją w ramach Solvency II.

(23)

Zakład reasekuracji powinien dysponować aktywami na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka), które uwzględniają rodzaj działalności prowadzonej przez zakład reasekuracji, a w szczególności charakter, wielkość i czas trwania spodziewanych wypłat roszczeń w sposób zapewniający wystarczającą ilość, płynność, bezpieczeństwo, jakość, zyskowność i dopasowanie jego inwestycji, dla których to zakład powinien zapewnić zróżnicowanie i należyte rozłożenie, a także w sposób, który da zakładowi możliwości adekwatnego reagowania na zmieniające się sytuacje gospodarcze, w szczególności na wydarzenia na rynkach finansowych i rynkach nieruchomości lub katastroficzne zdarzenia o dużych skutkach.

(24)

Niezbędne jest, poza rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi, aby zakłady reasekuracji posiadały rezerwę dodatkową, określoną mianem marginesu wypłacalności, reprezentowaną przez aktywa dowolne oraz, za zgodą właściwych organów, przez inne aktywa implicytywne, które mają spełniać rolę bufora dla niekorzystnych wahań w sektorze. Wymaganie to jest ważnym elementem nadzoru ostrożnościowego. Do czasu zakończenia rewizji obecnego systemu marginesu bezpieczeństwa, którą Komisja prowadzi w ramach tak zwanego „projektu Solvency II”, do określania wymaganego marginesu wypłacalności zakładów reasekuracji należy stosować zasady przewidziane w prawodawstwie obowiązującym w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich.

(25)

W świetle podobieństw pomiędzy reasekuracją ubezpieczeń na życie, pokrywającą ryzyko umieralności, a reasekuracją inną niż ubezpieczeń na życie, w szczególności pokrycia ryzyk objętych ubezpieczeniem i okresu trwania umów reasekuracji ubezpieczeń na życie, margines wypłacalności wymagany dla reasekuracji ubezpieczeń na życie powinien być ustalony zgodnie z przepisami określonymi w niniejszej dyrektywie do obliczenia marginesu wypłacalności wymaganego dla reasekuracji innej niż ubezpieczeń na życie; rodzime Państwo Członkowskie powinno jednak mieć możliwość stosowania zasad określonych w dyrektywie 2002/83/WE do ustalania marginesu wypłacalności wymaganego dla działań w ramach reasekuracji ubezpieczeń na życie, które są powiązane z funduszami inwestycyjnymi lub umowami uczestnictwa.

(26)

W celu uwzględnienia szczególnego charakteru niektórych typów umów reasekuracyjnych lub określonych branż działalności należy przewidzieć możliwość dokonania modyfikacji obliczania wymaganego marginesu wypłacalności; modyfikacji tych powinna dokonać Komisja po konsultacji z Europejskim Komitetem ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych ustanowionym na mocy decyzji Komisji 2004/9/WE (10), korzystając z uprawnień wykonawczych przyznanych jej na mocy Traktatu.

(27)

Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać podjęte zgodnie z art. 5 decyzji Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (11).

(28)

Wykaz pozycji kwalifikujących się do stanowienia dostępnego marginesu wypłacalności określonego niniejszą dyrektywą powinien być taki, jak przewidziany w dyrektywach 73/239/EWG i 2002/83/WE.

(29)

Zakłady reasekuracji powinny również posiadać fundusz gwarancyjny w celu zapewnienia, aby miały one należyte środki, gdy zostają utworzone i aby w późniejszym toku działalności margines wypłacalności w żadnym przypadku nie spadł poniżej minimum bezpieczeństwa; jednakże aby uwzględnić specyfikę wewnętrznych zakładów reasekuracji, należy przewidzieć możliwość ustalenia przez rodzime Państwo Członkowskie minimalnego funduszu gwarancyjnego wymaganego dla zależnych zakładów reasekuracji w niższej wysokości.

(30)

Niektóre przepisy niniejszej dyrektywy określają minimalne normy. Rodzime Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do ustanawiania bardziej surowych zasad dla zakładów reasekuracji działających na podstawie zezwolenia wydanego przez własne właściwe organy, w szczególności w odniesieniu do wymagań dotyczących marginesu wypłacalności.

(31)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do działalności w zakresie ograniczonej reasekuracji; dlatego też do celu stosowania niniejszej dyrektywy niezbędna jest definicja ograniczonej reasekuracji; ze względu na specyfikę tego typu działalności reasekuracyjnej rodzime Państwo Członkowskie powinno mieć możliwość ustanowienia specjalnych przepisów regulujących wykonywanie działalności ograniczonej reasekuracji. Przepisy te mogłyby się różnić w określonych punktach od ogólnego systemu ustanowionego niniejszą dyrektywą.

(32)

Niniejsza dyrektywa powinna ustanowić zasady dotyczące tych spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles), które przejmują ryzyko od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Szczególna natura owych spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia), które nie są zakładami ubezpieczeń lub reasekuracji, wymaga ustanowienia szczególnych przepisów w Państwach Członkowskich. Ponadto niniejsza dyrektywa powinna przewidywać, że rodzime Państwo Członkowskie ustanowi bardziej szczegółowe przepisy, precyzujące okoliczności, w których kwoty należne ze spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia) mogłyby być wykorzystane jako aktywa na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji. Niniejsza dyrektywa powinna również przewidywać, że kwoty podlegające zwrotowi ze spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia) mogą zostać uznane za kwoty możliwe do potrącenia na podstawie umów reasekuracji lub retrocesji, w limitach wyznaczonych w niniejszej dyrektywie, pod warunkiem wystąpienia zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji z wnioskiem do właściwego organu i wyrażenia zgody przez ten właściwy organ.

(33)

Niezbędne jest zapewnienie środków w przypadkach gdy sytuacja finansowa zakładu reasekuracji prowadzi do trudności w pokrywaniu zobowiązań ubezpieczeniowych. W szczególnych sytuacjach istnieje również potrzeba upoważnienia właściwych organów do interweniowania na dostatecznie wczesnym etapie, jednak korzystając z takich uprawnień, właściwe organy powinny powiadomić zakłady reasekuracji o powodach uzasadniających takie działanie nadzorcze zgodnie z zasadami zdrowej administracji i należytego postępowania. Dopóki istnieje taka sytuacja, właściwe organy nie powinny zaświadczać, że zakład reasekuracji ma dostateczny margines wypłacalności.

(34)

Niezbędne jest zastrzeżenie warunku współpracy pomiędzy właściwymi organami Państw Członkowskich w celu zagwarantowania, że zakład reasekuracji, prowadzący działalność na podstawie prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, będzie stosował się do przepisów obowiązujących go w przyjmującym Państwie Członkowskim.

(35)

Należy ustanowić przepisy pozwalające na odwoływanie się do sądów w przypadku odmowy udzielenia zezwolenia lub jego wycofania.

(36)

Ważne jest zastrzeżenie, aby zakłady reasekuracji, których główna siedziba znajduje się poza Wspólnotą i które prowadzą działalność reasekuracyjną na terenie Wspólnoty, nie były przedmiotem przepisów, które skutkują traktowaniem w sposób bardziej uprzywilejowany niż zakłady reasekuracji, których główna siedziba znajduje się w jednym z Państw Członkowskich.

(37)

W celu uwzględnienia międzynarodowych aspektów reasekuracji należy uregulować zawieranie umów międzynarodowych z państwem trzecim, mające na celu zdefiniowanie środków nadzoru nad podmiotami reasekuracyjnymi prowadzącymi działalność na terytorium każdej z umawiających się stron.

(38)

Należy ustanowić przepisy wprowadzające elastyczną procedurę umożliwiającą ocenę ostrożnościowej równoważności z państwami trzecimi na zasadzie wspólnotowej po to, aby poprawić liberalizację usług reasekuracyjnych w państwach trzecich, czy to poprzez przedsiębiorstwa, czy też poprzez transgraniczne świadczenie usług. W tym celu niniejsza dyrektywa powinna przewidywać procedury negocjacyjne z państwami trzecimi.

(39)

Komisja powinna być uprawniona do przyjęcia środków wykonawczych, pod warunkiem że nie zmieniają one zasadniczych elementów niniejszej dyrektywy. Środki wykonawcze powinny umożliwiać Wspólnocie uwzględnienie przyszłego rozwoju reasekuracji. Środki konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z decyzją 1999/468/WE.

(40)

Obowiązujące wspólnotowe ramy prawne dla wykonywania działalności ubezpieczeniowej powinny zostać dostosowane tak, aby uwzględnić nowy system nadzorczy dla zakładów reasekuracji ustanowiony na mocy niniejszej dyrektywy i aby zapewnić jednolite ramy prawne dla całego sektora ubezpieczeniowego. W szczególności należy dostosować obecne przepisy, które umożliwiają „pośredni nadzór” nad zakładami reasekuracji przez organy właściwe dla nadzoru zakładów ubezpieczeń bezpośrednich. Ponadto niezbędne jest zniesienie aktualnych przepisów pozwalających, aby Państwa Członkowskie wymagały zastawienia aktywów na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakładu ubezpieczeń, niezależnie od formy, jaką ten wymóg może przyjąć, gdy ubezpieczyciel jest reasekurowany przez zakład reasekuracji posiadający zezwolenie na mocy niniejszej dyrektywy lub przez zakład ubezpieczeń. Wreszcie, należy ustanowić, aby margines wypłacalności wymagany od zakładów ubezpieczeń wykonujących działalność reasekuracyną, gdy działalność taka stanowi znaczącą część ich całkowitej działalności, podlegał zasadom wypłacalności przewidzianym w niniejszej dyrektywie dla zakładów reasekuracji. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 73/239/EWG, 92/49/EWG oraz 2002/83/WE.

(41)

Należy zmienić dyrektywę 98/78/WE w celu zagwarantowania, że zakłady reasekuracji w grupie ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej podlegają dodatkowemu nadzorowi w ten sam sposób, co zakłady ubezpieczeń, które są obecnie częścią grupy ubezpieczeniowej.

(42)

Zgodnie z pkt 34 międzyinstytucjonalnego porozumienia dotyczącego stanowienia lepszego prawa (12), Państwa Członkowskie są zachęcane do sporządzenia, dla ich celów oraz w interesie Wspólnoty, własnych tabel ilustrujących, w możliwie najszerszym zakresie, powiązania pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami jej transpozycji, oraz podania ich do publicznej wiadomości.

(43)

W związku z tym, że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienie ram prawnych dla podejmowania i prowadzenia działalności reasekuracyjnej, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki działań możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(44)

W związku z tym, że niniejsza dyrektywa określa minimalne normy, Państwa Członkowskie mogą ustanowić bardziej restrykcyjne zasady,

a)

zakładów ubezpieczeń, do których stosują się dyrektywy 73/239/EWG lub 2002/83/WE;

b)

działań i podmiotów, o których mowa w art. 2 i 3 dyrektywy 73/239/EWG;

c)

działań i podmiotów, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2002/83/WE;

d)

działalności reasekuracyjnej prowadzonej lub w pełni gwarantowanej, z uwagi na istotny interes publiczny, przez rząd Państwa Członkowskiego, działający w charakterze reasekuratora ostatniej szansy, w tym w okolicznościach, gdy rola ta jest wymagana na skutek sytuacji na rynku, w której niewykonalne jest uzyskanie odpowiedniego pokrycia komercyjnego.

a)

„reasekuracja” oznacza działalność polegającą na przyjmowaniu ryzyk cedowanych przez zakład ubezpieczeń lub przez inny zakład reasekuracji. W przypadku ubezpieczycieli zrzeszonych w towarzystwie Lloyd's, reasekuracja oznacza również działalność polegającą na przyjmowaniu przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji inny niż ubezpieczyciele zrzeszeni w towarzystwie Lloyd's ryzyk cedowanych przez któregokolwiek z członków towarzystwa Lloyd's;

b)

„wewnętrzny zakład reasekuracji” oznacza zakład reasekuracji, którego właścicielem jest przedsiębiorstwo finansowe niebędące zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, lub grupą zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, do których ma zastosowanie dyrektywa 98/78/WE, albo którego właścicielem jest przedsiębiorstwo niefinansowe, którego celem jest zapewnienie pokrycia reasekuracyjnego wyłącznie ryzyka przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstw, do których należy lub zakładu lub zakładów, których członkiem grupy jest wewnętrzny zakład reasekuracji;

c)

„zakład reasekuracji” oznacza zakład, który otrzymał urzędowe zezwolenie zgodnie z art. 3;

d)

„oddział” oznacza przedstawicielstwo lub oddział zakładu reasekuracji;

e)

„siedziba” oznacza główną siedzibę lub oddział zakładu reasekuracji, z uwzględnieniem lit. d);

f)

„rodzime Państwo Członkowskie” oznacza Państwo Członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba zakładu reasekuracji;

g)

„Państwo Członkowskie oddziału” oznacza Państwo Członkowskie, w którym znajduje się oddział zakładu reasekuracji;

h)

„przyjmujące Państwo Członkowskie” oznacza Państwo Członkowskie, w którym zakład reasekuracji ma oddział lub świadczy usługi;

i)

„kontrola” oznacza związek między jednostką dominującą a jednostką zależną zgodnie z definicją zawartą w art. 1 dyrektywy 83/349/EWG (13) lub podobny związek między jakąkolwiek osobą fizyczną lub prawną a zakładem;

j)

„znaczny pakiet akcji” oznacza każdy posiadany bezpośrednio lub pośrednio pakiet akcji lub udział w zakładzie stanowiący 10 % lub więcej kapitału lub dający prawo do 10 % lub więcej głosu lub taki, który umożliwia wywieranie znacznego wpływu na zarządzanie tym zakładem;

k)

„jednostka dominująca” oznacza jednostkę dominującą w rozumieniu definicji zawartej w art. 1 i 2 dyrektywy 83/349/EWG;

l)

„jednostka zależna” oznacza jednostkę zależną w rozumieniu definicji zawartej art. 1 i 2 dyrektywy 83/349/EWG;

m)

„właściwe organy” oznaczają organy krajowe upoważnione na mocy ustawy lub rozporządzenia do nadzorowania zakładów reasekuracji;

n)

„bliskie powiązania” oznaczają sytuację, w której dwie lub więcej osób fizycznych lub prawnych jest powiązanych ze sobą przez:

o)

„przedsiębiorstwo finansowe” oznacza jedną z poniższych jednostek:

p)

„spółka celowa (podmiot specjalnego przeznaczenia)” oznacza przedsiębiorstwo, posiadające osobowość prawną lub nie, niebędące istniejącym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, które przejmuje ryzyka od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji oraz w pełni finansuje ekspozycję z tytułu takich ryzyk z wpływów z emisji dłużnej lub innego mechanizmu finansowania, gdzie prawa spłaty dostawców takiego długu lub innych mechanizmów finansowania są podporządkowane zobowiązaniom reasekuracyjnym tej spółki;

q)

„reasekuracja ograniczona” oznacza reasekurację, w której jawnie określona maksymalna, możliwa szkoda, wyrażona jako maksymalna wielkość przenoszonego ryzyka ekonomicznego wynikającego zarówno ze znaczącego ryzyka złej wyceny ryzyk ubezpieczeniowych, jak i z ryzyka niepewności czasu płatności, przewyższa wysokość składki w okresie obowiązywania umowy o kwotę ograniczoną, ale znaczącą, oraz ma przynajmniej jedną z następujących dwóch cech:

—

wszelkie jednostki zależne danej jednostki zależnej są również uważane za jednostki zależne jednostki dominującej stojącej na czele tych przedsiębiorstw,

—

sytuację, w której dwie lub więcej osób fizycznych lub prawnych jest trwale powiązanych z jedną i tą samą osobą za pomocą kontroli, również uważa się za bliskie powiązanie tych osób.

a)

każde przedsiębiorstwo, które ustanawia swoją główną siedzibę na terytorium tego Państwa;

b)

każdy zakład reasekuracji, który po uzyskaniu zezwolenia rozszerza swoją działalność na operacje reasekuracyjne inne, niż te, na które uzyskał zezwolenie.

a)

ograniczenia przedmiotu działaności do działalności reasekuracyjnej i powiązanych operacji; wymóg ten może obejmować funkcję i działalność spółki holdingowej w odniesieniu do działań sektora finansowego w rozumieniu art. 2 pkt 8 dyrektywy 2002/87/WE;

b)

przedłożenia planu działalności zgodnie z art. 11;

c)

posiadania minimalnego funduszu gwarancyjnego określonego w art. 40 ust. 2;

d)

sprawnego zarządzania przez osoby cieszące się nieposzlakowaną opinią i mające właściwe kwalifikacje lub doświadczenie zawodowe.

a)

rodzaju ryzyk, które zakład reasekuracji zamierza ubezpieczać;

b)

rodzajów umów reasekuracji, które zakład reasekuracji zamierza zawierać z zakładami dokonującymi cesji;

c)

podstawowych wytycznych dotyczących retrocesji;

d)

pozycji składających się na minimalny fundusz gwarancyjny;

e)

oszacowania dotyczące kosztów ustanowienia służb administracyjnych oraz struktury organizacyjnej zapewniającej działalność oraz środków finansowych na pokrycie tych kosztów.

a)

oszacowania dotyczące kosztów administracyjnych niebędących kosztami organizacji, w szczególności ogólnych kosztów bieżących i prowizji;

b)

oszacowania dotyczące składek lub wkładów i roszczeń;

c)

prognozę bilansu;

d)

oszacowania dotyczące środków finansowych przeznaczonych na pokrycie zobowiązań ubezpieczeniowych oraz marginesu wypłacalności.

a)

jednostką zależną zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji posiadającego zezwolenie w innym Państwie Członkowskim; lub

b)

jednostką zależną jednostki dominującej nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającym zezwolenie w innym Państwie Członkowskim; lub

c)

kontrolowany przez tę samą osobę fizyczną lub prawną, która kontroluje zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiadający zezwolenie w innym Państwie Członkowskim.

a)

jednostką zależną instytucji kredytowej lub przedsiębiorstwa inwestycyjnego posiadającego zezwolenie we Wspólnocie; lub

b)

jednostką zależną jednostki dominującej nad instytucją kredytową lub przedsiębiorstwem inwestycyjnym posiadającymi zezwolenie we Wspólnocie; lub

c)

kontrolowany przez tę samą osobę fizyczną lub prawną, która kontroluje instytucję kredytową lub przedsiębiorstwo inwestycyjne posiadające zezwolenie we Wspólnocie.

a)

przeprowadzania szczegółowych badań dotyczących sytuacji zakładu reasekuracji oraz całej jego działalności, miedzy innymi przez zbieranie informacji lub wymaganie złożenia dokumentów dotyczących jego działalności reasekuracyjnej i retrocesyjnej oraz przez prowadzenie kontroli na miejscu, w lokalu zakładu;

b)

podejmowania wszelkich właściwych i koniecznych środków wobec zakładu reasekuracji, członków jego zarządu lub kierownictwa, lub wobec osób sprawujących kontrolę nad zakładem, aby zapewnić utrzymanie zgodności wykonywania działalności przez zakład reasekuracji z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, które muszą być przestrzegane przez zakład reasekuracji w każdym Państwie Członkowskim;

c)

zagwarantowania stosowania tych środków, w razie konieczności w drodze przymusu oraz, gdy jest to właściwe, na drodze sądowej.

a)

w celu sprawdzenia, czy zostały spełnione warunki regulujące podejmowanie działalności reasekuracyjnej oraz ułatwianie monitorowania i wykonywania takiej działalności, w szczególności w odniesieniu do monitorowania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, marginesu wypłacalności, procedur administracyjnych i księgowych oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej;

b)

w celu nałożenia sankcji;

c)

w postępowaniu administracyjnym odwoławczym, dotyczącym decyzji wydanych przez właściwe organy; lub

d)

w postępowaniu sądowym wszczętym na podstawie art. 53 lub na podstawie szczególnych przepisów przewidzianych w niniejszej dyrektywie i innych dyrektywach przyjętych w zakresie zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji.

a)

organami odpowiedzialnymi za urzędowy nadzór nad instytucjami kredytowymi lub innymi organizacjami finansowymi oraz organami odpowiedzialnymi za nadzór nad rynkami finansowymi;

b)

podmiotami uczestniczącymi w postępowaniu likwidacyjnym i upadłościowym zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz w innych podobnych postępowaniach; oraz

c)

osobami odpowiedzialnymi za przeprowadzenie wymaganego prawem badania sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń, zakładów reasekuracji i innych instytucji finansowych,

a)

organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie podmiotów uczestniczących w postępowaniu likwidacyjnym i upadłościowym zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji oraz w innych podobnych postępowaniach; lub

b)

organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie osób zobowiązanych do wykonywania przewidzianych prawem kontroli sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, instytucji kredytowych, przedsiębiorstw inwestycyjnych i innych instytucji finansowych; lub

c)

niezależnymi aktuariuszami zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji prowadzącymi przewidziany prawem nadzór nad tymi zakładami oraz podmiotami odpowiedzialnymi za nadzorowanie tych aktuariuszy.

a)

wymiana informacji ma na celu wykonywanie lub nadzorowanie przewidzianego prawem nadzoru wskazanego w akapicie pierwszym;

b)

informacje otrzymane w tym kontekście podlegają warunkom tajemnicy zawodowej nałożonym art. 24;

c)

w przypadku gdy informacja pochodzi z innego Państwa Członkowskiego, nie może być ujawniona bez wyraźnej zgody właściwych organów, które ją ujawniły, a we właściwych przypadkach, może być ujawniona jedynie do celów, na które te organy wyraziły zgodę.

a)

informacja ta ma na celu wykonywanie zadań wskazanych w akapicie pierwszym;

b)

informacje otrzymane w tym kontekście podlegają warunkom tajemnicy zawodowej nałożonym art. 24;

c)

w przypadku gdy informacja pochodzi z innego Państwa Członkowskiego, nie może być ujawniona bez wyraźnej zgody właściwych organów, które ją ujawniły, a we właściwych przypadkach, jedynie do celów, na które te organy wyraziły zgodę.

a)

stanowić istotne naruszenie przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, które ustanawiają warunki udzielania zezwolenia zakładom ubezpieczeń lub zakładom reasekuracji, lub regulują prowadzenie działalności zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji; lub

b)

mieć wpływ na ciągłość działania zakładu reasekuracji; lub

c)

spowodować odmowę zatwierdzenia sprawozdań finansowych lub spowodować wydanie opinii z zastrzeżeniem.

a)

aktywa uwzględniają rodzaj działalności wykonywanej przez zakład reasekuracji, w szczególności rodzaj, kwotę i czas przewidywanych wypłat roszczeń, w taki sposób, aby zapewnić wystarczalność, płynność, bezpieczeństwo, jakość, zyskowność i dopasowanie inwestycji;

b)

zakład reasekuracji zapewnia, aby aktywa były zróżnicowane i odpowiednio rozłożone oraz umożliwiały właściwe reagowanie na zmiany w otoczeniu gospodarczym, w szczególności na rozwój sytuacji na rynkach finansowych i rynkach nieruchomości lub poważne w skutkach katastrofy. Zakład ocenia wpływ nietypowych uwarunkowań rynkowych na jego aktywa i różnicuje aktywa w taki sposób, aby ograniczyć taki wpływ;

c)

lokaty w aktywa, które nie są dopuszczone do obrotu na regulowanym rynku finansowym są w każdym wypadku utrzymywane na ostrożnym poziomie;

d)

lokaty w instrumenty pochodne są dopuszczalne, pod warunkiem że przyczyniają się do zmniejszenia ryzyk inwestycyjnych lub ułatwiają sprawne zarządzanie portfelem. Ich wycena jest dokonywana na zasadzie ostrożnościowej, z uwzględnieniem aktywów bazowych, i włączona do wyceny aktywów instytucji. Instytucja unika również nadmiernej ekspozycji na ryzyko w stosunku do jednego kontrahenta oraz w stosunku do innych operacji pochodnych;

e)

aktywa są prawidłowo zróżnicowane w taki sposób, aby uniknąć nadmiernego oparcia na jednym, szczególnym składniku aktywów, emitencie lub grupie przedsiębiorstw, oraz akumulacji ryzyka w portfelu jako całości. Lokaty w aktywach wyemitowanych przez tego samego emitenta lub emitentów należących do tej samej grupy nie mogą narażać zakładu na nadmierną koncentrację ryzyka.

a)

lokaty rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w walutach innych niż te, w których rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe są ustalone, powinny być ograniczone do 30 %;

b)

lokaty rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w akcjach i innych zbywalnych papierach wartościowych traktowanych jako akcje, obligacjach i dłużnych papierach wartościowych, które nie są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym, powinny być ograniczone do 30 %;

c)

rodzime Państwo Członkowskie może wymagać, aby każdy zakład reasekuracji lokował nie więcej niż 5 % rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w akcjach i innych zbywalnych papierach wartościowych traktowanych jako akcje, obligacjach, dłużnych papierach wartościowych oraz innych instrumentach rynku pieniężnego i kapitałowego tego samego przedsiębiorstwa, oraz nie więcej niż 10 % rezerw techniczno-ubezpieczeniowych brutto w akcjach i innych zbywalnych papierach wartościowych traktowanych jako akcje, obligacjach, dłużnych papierach wartościowych oraz innych instrumentach rynku pieniężnego i kapitałowego przedsiębiorstw należących do tej samej grupy.

a)

wpłacony kapitał zakładowy lub, w przypadku towarzystw reasekuracji wzajemnych, pokryty kapitał zakładowy oraz rachunki członków spełniających wszystkie następujące kryteria:

b)

rezerwy określone przez prawo oraz rezerwy dowolne, które nie odpowiadają zobowiązaniom ubezpieczeniowym i nie są zaklasyfikowane jako rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyk);

c)

zysk lub stratę przeniesione po potrąceniu należnych dywidend.

a)

udziały kapitałowe, które zakład reasekuracji posiada w następujących podmiotach:

b)

każdą z następujących pozycji, które zakład reasekuracji posiada w odniesieniu do podmiotów określonych w lit. a), w których posiada udziały kapitałowe:

a)

kumulatywnego uprzywilejowanego kapitału zakładowego i kapitału pożyczek podporządkowanych do 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, który z nich jest mniejszy, z których nie więcej niż 25 % składa się z podporządkowanych pożyczek z ustalonym terminem wymagalności, lub kumulatywnego uprzywilejowanego kapitału zakładowego, pod warunkiem że w przypadku upadłości lub likwidacji zakładu reasekuracji istnieją wiążące umowy, na mocy których kapitał pożyczek podporządkowanych lub preferencyjny kapitał zakładowy ma niższą pozycję niż roszczenia wszystkich innych wierzycieli oraz nie będzie zwracany do czasu, aż wszystkie inne zaległe istniejące w tym czasie długi nie zostaną uregulowane.

Kapitał pożyczek podporządkowanych spełnia również następujące warunki:

b)

papierów wartościowych bez oznaczonego terminu wymagalności oraz innych instrumentów, włączając w to kumulatywne akcje uprzywilejowane, inne niż wymienione w lit. a), do wysokości 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, która z tych wartości jest mniejsza, dla ogólnej sumy tych papierów wartościowych oraz kapitału pożyczek podporządkowanych, o którym mowa w lit. a), pod warunkiem że spełniają one następujące warunki:

a)

połowy nieopłaconego kapitału zakładowego lub kapitału założycielskiego, jeżeli opłacona część wynosi 25 % tego kapitału, do 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, która z tych wartości jest mniejsza;

b)

w przypadku towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych wykonującego działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie lub innego towarzystwa ubezpieczeń opartego na zasadzie wzajemności ze zmienną wysokością wkładów, wszelkie roszczenia towarzystwa wobec jego członków w formie wezwania do wniesienia dodatkowych wkładów w trakcie roku obrachunkowego, do połowy różnicy między maksymalną wysokością wkładów a wkładami rzeczywiście wniesionymi, z zastrzeżeniem ograniczenia do 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, która z tych wartości jest mniejsza. Właściwe władze krajowe ustanawiają wytyczne określające warunki, w których akceptowane są dodatkowe wkłady;

c)

wszelkich ukrytych rezerw netto wynikających z wyceny aktywów, o ile powyższe ukryte rezerwy netto nie mają wyjątkowego charakteru.

a)

do dnia 31 grudnia 2009 r. z kwoty równej 50 % przyszłych zysków zakładu, jednakże nieprzekraczającej 25 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, zależnie od tego, która z tych wartości jest mniejsza; kwota przyszłych zysków zostaje obliczona poprzez pomnożenie szacowanego rocznego zysku przez czynnik określający przeciętny okres pozostały do końca ubezpieczenia; zastosowany czynnik nie może być większy niż sześć; szacowany roczny zysk nie może przekroczyć średniej arytmetycznej zysków osiągniętych w ciągu ostatnich pięciu lat obrachunkowych w zakresie działalności wymienionych w art. 2 ust. 1 dyrektywy 2002/83/WE.

Właściwe organy mogą zgodzić się na włączenie kwoty dostępnego marginesu wypłacalności jedynie:

b)

gdy nie stosuje się metody Zillmera lub gdy jest ona stosowana, lecz uzyskana kwota jest niższa od obciążenia z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki – różnica między rezerwą matematyczną nieobliczaną lub tylko częściowo obliczaną metodą Zillmera a rezerwą matematyczną obliczaną metodą Zillmera, w stosunku odpowiadającym obciążeniu z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki; wielkość ta nie może jednak przekroczyć 3,5 % sumy różnic między odpowiednimi sumami kapitału reasekuracji ubezpieczeń na życie i rezerw matematycznych dla wszystkich polis, dla których możliwe jest stosowanie metody Zillmera; różnicę tę zmniejsza się o kwotę niezamortyzowanych kosztów uzyskania, zaksięgowaną jako aktywa.

a)

wpłacane składki są obliczane na podstawie tabel zachorowalności zgodnie z metodą matematyczną stosowaną w ubezpieczeniach;

b)

tworzona jest rezerwa uwzględniająca wzrost wieku;

c)

zbierana jest dodatkowa składka w celu utworzenia marginesu bezpieczeństwa w odpowiedniej wysokości;

d)

zakład ubezpieczeń może rozwiązać umowę najpóźniej do końca trzeciego roku ubezpieczenia;

e)

umowa ubezpieczenia przewiduje możliwość podwyższenia składek lub zmniejszenia wypłat nawet w przypadku umów obowiązujących.

a)

oszacowania kosztów zarządzania, w szczególności bieżących wydatków ogólnych i prowizji;

b)

planu określającego szczegółowe oszacowanie dochodów i wydatków w związku z reasekuracją czynną i cesjami reasekuracji;

c)

prognozy bilansu;

d)

oszacowania środków finansowych przeznaczonych na pokrycie zobowiązań ubezpieczeniowych i wymaganego marginesu wypłacalności;

e)

ogólnej polityki retrocesyjnej.

a)

charakter lub jakość umów retrocesji uległy znacznym zmianom od ostatniego roku obrachunkowego;

b)

nie istnieje lub istnieje ograniczone przeniesienie ryzyka na podstawie umów retrocesji.

a)

w ciągu dwunastu miesięcy nie korzysta z zezwolenia, wyraźnie z niego zrezygnuje lub zaprzestaje wykonywania działalności na okres dłuższy niż sześć miesięcy, chyba że zainteresowane Państwo Członkowskie zastosowało rozwiązania powodujące wygaśnięcie zezwolenia w takich przypadkach;

b)

przestał spełniać warunki dopuszczenia do wykonywania działalności;

c)

nie jest w stanie podjąć w wymaganym terminie środków określonych w planie przywrócenia prawidłowej sytuacji finansowej zakładu lub planie finansowym, o których mowa w art. 42;

d)

w poważnym stopniu narusza obowiązki wynikające z przepisów, którym podlega.

—

obowiązkowe warunki, jakie mają być zawarte we wszystkich sporządzanych umowach;

—

prawidłowe procedury administracyjne i rachunkowe, odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej i wymagania dotyczące zarządzania ryzykiem;

—

wymagania dotyczące informacji rachunkowych, ostrożnościowych i statystycznych;

—

tworzenie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych dla zapewnienia jej adekwatności, niezawodności i obiektywności;

—

inwestowanie w aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w celu zapewnienia, że uwzględniony został typ działalności wykonywanej przez zakład reasekuracji, a w szczególności rodzaj, kwotę i czas spodziewanej wypłaty roszczeń [odszkodowań], w taki sposób, aby zapewnić wystarczalność, płynność, bezpieczeństwo, rentowność i dopasowanie inwestycji;

—

przepisy odnoszące się do dostępnego i wymaganego marginesu wypłacalności oraz do minimalnego funduszu gwarancyjnego, które utrzymuje zakład reasekuracyjny w odniesieniu do działań związanych z reasekuracją ograniczoną.

—

zakresu udzielanego zezwolenia,

—

obowiązkowych warunków zawieranych we wszystkich sporządzanych umowach,

—

odpowiednich osób posiadających właściwe kwalifikacje, kierujących spółką celową (podmiotem specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicle),

—

wymogów dotyczących przydatności i stosowności (fit and proper) akcjonariuszy lub wspólników posiadających znaczny pakiet akcji w spółce celowej (podmiocie specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicle),

—

prawidłowych procedur administracyjnych i rachunkowych, odpowiednich mechanizmów kontroli wewnętrznej i wymagań dotyczących zarządzania ryzykiem,

—

wymagań dotyczących informacji rachunkowej, ostrożnościowej i statystycznej,

—

wymogów wypłacalności spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles).

a)

zakładami reasekuracji, które mają główne siedziby w państwie trzecim, wykonującymi działalność reasekuracyjną na terytorium Wspólnoty;

b)

zakładami reasekuracji, które mają główne siedziby na terytorium Wspólnoty i wykonują działalność reasekuracyjną na terytorium państwa trzeciego.

a)

właściwe organy Państw Członkowskich mogły uzyskiwać informacje niezbędne do nadzorowania zakładów reasekuracji, których głównesiedziby znajdują się na terytorium Wspólnoty i które wykonują działalność na terytorium państw trzecich;

b)

właściwe organy Państw Członkowskich mogły uzyskiwać informacje niezbędne do nadzorowania zakładów reasekuracji, których główne siedziby znajdują się na ich terytorium i które wykonują działalność we Wspólnocie.

a)

o każdym przypadku udzielenia zezwolenia bezpośrednim lub pośrednim jednostkom zależnym jednej lub więcej jednostek dominujących, podlegających prawu państwa trzeciego;

b)

o każdym nabyciu przez taką jednostkę dominującą pakietu akcji we wspólnotowym zakładzie reasekuracji, które uczyniłoby z tego ostatniego jednostkę zależną.

a)

rozszerzenie form prawnych przewidzianych w załączniku I;

b)

wyjaśnienie pozycji wchodzących w skład marginesu wypłacalności, wymienionych w art. 36, w celu uwzględnienia powstania nowych instrumentów finansowych;

c)

podniesienie maksymalnie o 50 % kwoty składek i roszczeń używanej do obliczania wymaganego marginesu wypłacalności, o którym mowa w art. 37 ust. 3 i 4, w klasach innych niż klasy 11, 12 i 13 wymienione w pkt A Załącznika do dyrektywy 73/239/EWG, dla szczególnych typów operacji i umów reasekuracji, w celu uwzględnienia szczególnych warunków tych operacji lub umów;

d)

zmiana minimalnego funduszu gwarancyjnego przewidzianego w art. 40 ust. 2, w celu uwzględnienia rozwoju gospodarczego i finansowego,

e)

wyjaśnienie definicji w art. 2 w celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy w całej Wspólnocie.

1)

w art. 12a ust. 1 i 2 otrzymują następujące brzmienie:

„1.   Z właściwymi organami innego Państwa Członkowskiego prowadzone są konsultacje przed udzieleniem zezwolenia zakładowi ubezpieczeń wykonującemu działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie, który jest:

2.   Z właściwym organem zaangażowanego Państwa Członkowskiego, odpowiedzialnym za nadzór nad instytucjami kredytowymi lub przedsiębiorstwami inwestycyjnymi, prowadzone są konsultacje przed udzieleniem zezwolenia zakładowi wykonującemu działalność w zakresie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie, który jest:

2)

w art. 13 ust. 2 dodaje się akapit trzeci w następującym brzmieniu:

„Rodzime Państwo Członkowskie zakładu ubezpieczeń nie może odrzucić umowy reasekuracji zawartej przez zakład ubezpieczeń z zakładem reasekuracji posiadającym zezwolenie wydane zgodnie z dyrektywą 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji (24) lub z zakładem ubezpieczeń posiadającym zezwolenie wydane zgodnie z niniejszą dyrektywą lub dyrektywą 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącą ubezpieczeń na życie (25) z przyczyn bezpośrednio związanych z kondycją finansową tego zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń.

3)

w art. 15 ust. 2 i 3 otrzymują następujące brzmienie:

„2.   Rodzime Państwo Członkowskie wymaga, aby każdy zakład ubezpieczeń pokrył rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe oraz rezerwę na wyrównanie szkodowości (ryzyka), określone w art. 15a niniejszej dyrektywy, przez aktywa dopasowane zgodnie z art. 6 dyrektywy 88/357/EWG. W odniesieniu do ryzyk umiejscowionych na terytorium Wspólnoty, aktywa te muszą znajdować się na terytorium Wspólnoty. Państwa Członkowskie nie wymagają, aby zakłady ubezpieczeń umiejscawiały swoje aktywa w określonym Państwie Członkowskim. Rodzime Państwo Członkowskie może jednak dopuścić złagodzenie zasad dotyczących umiejscowienia aktywów.

3.   Państwa Członkowskie nie zachowują ani nie wprowadzają w odniesieniu do tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych systemu tworzenia rezerwy brutto, który wymaga zastawiania przez reasekuratora aktywów stanowiących pokrycie rezerwy składek lub rezerwy na niewypłacone odszkodowania i świadczenia, jeżeli reasekurator jest zakładem reasekuracji, którzy otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywą 2005/68/WE lub zakładem ubezpieczeń, który otrzymał zezwolenie zgodnie z niniejszą dyrektywą lub dyrektywą 2002/83/WE.

Jeżeli rodzime Państwo Członkowskie dopuszcza, aby rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe były pokryte przez należności od reasekuratorów, którzy nie otrzymali zezwolenia zgodnie z dyrektywą 2005/68/WE lub zakładów ubezpieczeń, które nie otrzymały zezwolenia zgodnie z niniejszą dyrektywą ani dyrektywą 2002/83/WE, ustala ono warunki przyjęcia takich roszczeń.”;

4)

artykuł 16 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

5)

artykuł 16a otrzymuje następujące brzmienie:

6)

dodaje się art. 17b w następującym brzmieniu:

„Artykuł 17b

1.   Każde Państwo Członkowskie wymaga, aby zakład ubezpieczeń, którego główna siedziba znajduje się na jego terytorium i który wykonuje działalność reasekuracyjną, utworzył, w odniesieniu do całej swojej działalności, minimalny fundusz gwarancyjny, zgodnie z art. 40 dyrektywy 2005/68/WE, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

2.   Każde Państwo Członkowskie może zadecydować o zastosowaniu w stosunku do zakładów ubezpieczeń na życie, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i których główna siedziba mieści się na jego terytorium, przepisów art. 34 dyrektywy 2005/68/WE w zakresie ich operacji przejęcia ryzyka w ramach wykonywania działalności reasekuracyjnej, jeżeli spełniony jest jeden z warunków przedstawionych we wspomnianym ust. 1.

W takim przypadku dane Państwo Członkowskie wymaga, aby wszystkie środki finansowe przeznaczone przez zakład ubezpieczeń na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych odpowiadających wykonywanej reasekuracji czynnej, zostały wydzielone, zarządzane i odseparowane od bezpośredniej działalności ubezpieczeniowej zakładów ubezpieczeń, bez jakiejkolwiek możliwości transferu. W takim przypadku i tylko w zakresie ich operacji reasekuracji czynnej, zakłady ubezpieczeń nie są objęte art. 20–22 dyrektywy 92/49/EWG (26) i załącznikiem I do dyrektywy 88/357/EWG.

Każde Państwo Członkowskie zapewnia weryfikację przez jego właściwe organy wydzielenia, o którym mowa w akapicie drugim.

3.   Jeżeli Komisja postanawia, zgodnie z art. 56 lit. c) dyrektywy 2005/68/WE, zwiększyć kwoty używane do obliczania wymaganego marginesu wypłacalności przewidzianego w art. 37 ust. 3 i 4 tej dyrektywy, wówczas każde Państwo Członkowskie zastosuje do takich zakładów ubezpieczeń, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, przepisy art. 35–39 tej dyrektywy w odniesieniu do ich operacji reasekuracji czynnej.

7)

w art. 20a ust. 4 otrzymuje następujące brzmienie:

„4.   Państwa Członkowskie gwarantują, że właściwe organy posiadają uprawnienia pozwalające na zmniejszenie redukcji opartej na reasekuracji, do marginesu wypłacalności określonego zgodnie z art. 16a, w przypadku gdy:

1)

w art. 15 ust. 1a otrzymuje następujące brzmienie:

„1a.   Jeżeli nabywcą pakietu akcji, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jest zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji, instytucja kredytowa lub przedsiębiorstwo inwestycyjne posiadające zezwolenie w innym Państwie Członkowskim lub jednostka dominująca takiego podmiotu lub osoba fizyczna lub prawna kontrolująca taki podmiot oraz jeżeli w wyniku takiego nabycia jednostka, w której nabywca zamierza posiadać pakiet akcji, stałaby się jednostką zależną lub podlegającą kontroli nabywcy, ocena nabycia podlega uprzednim konsultacjom, o których mowa w art. 12a dyrektywy 73/239/EWG.”;

2)

w art. 16 ust. 4, 5 i 6 otrzymują następujące brzmienie:

„4.   Właściwe organy otrzymujące poufne informacje na mocy ust. 1 lub 2 mogą te informacje wykorzystać jedynie w trakcie pełnienia swoich obowiązków:

5.   Ustępy 1 i 4 nie wykluczają wymiany informacji w ramach jednego Państwa Członkowskiego w przypadku gdy w ramach tego samego Państwa Członkowskiego działają dwa lub więcej właściwe organy lub między Państwami Członkowskimi, lub między właściwymi organami i:

w ramach wykonywania funkcji nadzorczych oraz ujawniania podmiotom prowadzącym przymusowe postępowanie likwidacyjne lub zarządzającym funduszami gwarancyjnymi, informacji niezbędnych do wykonywania ich obowiązków. Informacje otrzymane przez te organy, podmioty i osoby podlegają obowiązkowi zachowania tajemnicy zawodowej ustanowionemu w ust. 1.

6.   Nie naruszając ust. 1–4, Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wymianę informacji między właściwymi organami i:

Państwa Członkowskie, które korzystają z możliwości przewidzianej w akapicie pierwszym, wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków:

Państwa Członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim nazwiska lub nazwy organów, osób i podmiotów, które mogą otrzymywać informacje zgodnie z niniejszym ustępem.”;

3)

w art. 21 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

4)

w art. 22 ust. 1 zdanie wprowadzające otrzymuje następujące brzmienie:

1)

tytuł otrzymuje następujące brzmienie:

„Dyrektywa 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji w grupach ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych”;

2)

w art. 1 wprowadza się następujące zmiany:

3)

artykuły 2, 3 i 4 otrzymują następujące brzmienie:

„Artykuł 2

Przypadki stosowania dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji

1.   Poza przepisami dyrektywy 73/239/EWG, dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie (30) oraz dyrektywy 2005/68/WE, które określają zasady nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji, Państwa Członkowskie przewidują nadzór dodatkowy nad każdym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, który jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładzie reasekuracji mieszącym się w państwie trzecim w sposób przewidziany w art. 5, 6, 8 i 9 niniejszej dyrektywy.

2.   Każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, podlega dodatkowemu nadzorowi w sposób przewidziany w art. 5 ust. 2, art. 6, 8 i 10.

3.   Każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową wykonującą działalność mieszaną, podlega dodatkowemu nadzorowi w sposób przewidziany w art. 5 ust. 2, art. 6 i 8.”

Artykuł 3

Zasięg nadzoru dodatkowego

1.   Sprawowanie nadzoru dodatkowego zgodnie z art. 2 nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku właściwych organów do prowadzenia nadzoru nad zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, nad zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową ani nad ubezpieczeniową grupą kapitałową wykonującą działalność mieszaną, rozpatrywanymi indywidualnie.

2.   W dodatkowym nadzorze bierze się pod uwagę następujące przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 5, 6, 8, 9 i 10:

3.   Państwa Członkowskie mogą zadecydować o nieuwzględnianiu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, zakładów mających siedzibę statutową w państwie trzecim, o ile istnieją przeszkody prawne w przekazywaniu niezbędnych informacji, bez uszczerbku dla przepisów załącznika I pkt 2.5 oraz załącznika II pkt 4.

Ponadto właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mogą zadecydować, w poszczególnych przypadkach, o nieuwzględnianiu zakładu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, w następujących przypadkach:

Artykuł 4

Właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego

1.   Nadzór dodatkowy sprawowany jest przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład ubezpieczeń otrzymał zezwolenie urzędowe, zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub art. 4 dyrektywy 2002/83/WE, lub art. 3 dyrektywy 2005/68/WE.

2.   W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji, które otrzymały zezwolenie w dwóch lub więcej Państwach Członkowskich, mają za zakład macierzysty tę samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim lub ubezpieczeniową grupę kapitałową wykonującą działalność mieszaną, to właściwe organy tych Państw Członkowskich mogą osiągnąć porozumienie co do wyboru tych spośród nich, które będą odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego.

3.   Jeżeli Państwo Członkowskie posiada więcej niż jeden właściwy organ sprawowania nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń oraz zakładami reasekuracji, wówczas Państwo to podejmuje kroki niezbędne w celu zapewnienia koordynacji między tymi organami.

4)

w art. 5 ust. 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1.   Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy mają wymagać, aby każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji podlegający dodatkowemu nadzorowi dysponował odpowiednimi procedurami kontroli wewnętrznej w celu przedstawiania wszelkich danych oraz informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.”;

5)

artykuły 6, 7 i 8 otrzymują następujące brzmienie:

„Artykuł 6

Dostęp do informacji

1.   Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mają posiadać dostęp do każdej informacji użytecznej do celów sprawowania nadzoru nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym takiemu dodatkowemu nadzorowi. Właściwe organy mogą zwrócić się bezpośrednio do odpowiednich zakładów, o których mowa w art. 3 ust. 2, aby otrzymać konieczne informacje, o ile informacje te są wymagane od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, a zakład ten ich nie dostarczył.

2.   Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy będą mogły dokonać na ich terytorium, same lub za pośrednictwem osób, które powołają w tym celu, weryfikacji na miejscu informacji, o których mowa w ust. 1, w:

3.   W przypadku gdy w ramach stosowania przepisów niniejszego artykułu właściwe organy danego Państwa Członkowskiego domagają się, w określonych przypadkach, sprawdzenia ważnych informacji, dotyczących zakładu mieszczącego się w innym Państwie Członkowskim i który jest zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń, zakładem powiązanym z zakładem reasekuracji, zakładem zależnym, zakładem macierzystym lub zakładem zależnym zakładu macierzystego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, podlegającym dodatkowemu nadzorowi, zobowiązane są złożyć u właściwych organów innego Państwa Członkowskiego wniosek o dokonanie tego sprawdzenia. Organy, które otrzymały wniosek, zobowiązane są w granicach swojej jurysdykcji do dokonania sprawdzenia lub wydania zezwolenia na sprawdzenie organom, które wystąpiły z wnioskiem, lub wydania zezwolenia na sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub eksperta.

Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w sprawdzeniu, jeżeli nie przeprowadza sprawdzenia we własnym zakresie.

Artykuł 7

Współpraca między właściwymi organami

1.   W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji mające siedziby w różnych Państwach Członkowskich są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego przekazują sobie nawzajem, na wniosek drugiej strony, wszystkie istotne informacje mogące umożliwić lub ułatwić sprawowanie nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy oraz przekazują, z własnej inicjatywy, każdą informację, którą uznają za niezbędną dla innych właściwych organów.

2.   W przypadku gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz instytucja kredytowa w rozumieniu przepisów dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (31) albo przedsiębiorstwo inwestycyjne w rozumieniu przepisów dyrektywy Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych (32), albo obie te instytucje są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy oraz organy publicznie odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi zakładami ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te dostarczają sobie wszystkie informacje, mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności w ramach niniejszej dyrektywy.

3.   Informacje otrzymane na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami, przewidziane przez niniejszą dyrektywę, podlegają tajemnicy zawodowej określonej w art. 16 dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa dotycząca ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (33) oraz w art. 16 dyrektywy 2002/83/WE, oraz w art. 24–30 dyrektywy 2005/68/WE.

Artykuł 8

Transakcje w obrębie grupy

1.   Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy sprawują ogólny nadzór nad transakcjami między:

Transakcje te dotyczą w szczególności:

2.   Państwa Członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji wprowadzenia odpowiednich procesów zarządzania ryzykiem oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej, w tym rzetelnych procedur dotyczących sprawozdawczości i rachunkowości, w celu ustalenia, zmierzenia, nadzorowania i kontrolowania transakcji przewidzianych odpowiednio w ust. 1. Państwa Członkowskie wymagają składania co najmniej raz w roku przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosownych sprawozdań dotyczących znaczących transakcji. Te procesy i mechanizmy podlegają kontroli właściwych organów.

Jeżeli z tych informacji wynika, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji jest lub może być zagrożona, właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

6)

art. 9 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Jeżeli obliczenie, o którym mowa w ust. 1, pokazuje, że skorygowana wypłacalność jest ujemna, to właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie danego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.”;

7)

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

8)

w art. 10a wprowadza się następujące zmiany:

9)

Załączniki I i II do dyrektywy 98/78/WE zastępuje się tekstem określonym w Załączniku II do niniejszej dyrektywy.

1)

w art. 1 ust. 1 dodaje się lit. s) w następującym brzmieniu:

2)

dodaje się art. 9a w następującym brzmieniu:

„Artykuł 9a

Wcześniejsze konsultacje z właściwymi organami innych Państw Członkowskich

1.   Z właściwymi organami innego zaangażowanego Państwa Członkowskiego prowadzone są konsultacje przed udzieleniem zezwolenia zakładowi ubezpieczeń na życie, który jest:

2.   Z właściwym organem zaangażowanego Państwa Członkowskiego, odpowiedzialnym za nadzór nad instytucjami kredytowymi lub przedsiębiorstwami inwestycyjnymi, prowadzone są konsultacje przed udzieleniem zezwolenia zakładowi ubezpieczeń, który jest:

3.   Odpowiednie właściwe organy określone w ust. 1 i 2 konsultują się wzajemnie, w szczególności podczas dokonywania oceny odpowiedniości akcjonariuszy oraz reputacji i doświadczenia członków zarządu uczestniczących w zarządzaniu innym podmiotem należącym do tej samej grupy. Przekazują sobie wzajemnie wszelkie informacje odnoszące się do odpowiedniości akcjonariuszy oraz reputacji i doświadczenia członków zarządu, istotne dla innych właściwych władz uczestniczących w udzielaniu zezwoleń, a także prowadzeniu oceny zgodności z warunkami działalności.”;

3)

w art. 10 ust. 2 dodaje się akapit drugi w następującym brzmieniu:

„Rodzime Państwo Członkowskie zakładu ubezpieczeń nie może odrzucić umowy reasekuracji zawartej przez zakład ubezpieczeń z zakładem reasekuracji posiadającym zezwolenie wydane na mocy dyrektywy 2005/68/WE lub z zakładem ubezpieczeń posiadającym zezwolenie wydane na mocy dyrektywy 73/239/EWG lub niniejszej dyrektywy z przyczyn bezpośrednio związanych z kondycją finansową tego zakładu reasekuracji lub ubezpieczeń.”;

4)

w art. 15 dodaje się ust. 1a w następującym brzmieniu:

„1a.   Jeżeli nabywcą pakietu akcji, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jest zakład ubezpieczeń, zakład reasekuracji, instytucja kredytowa lub przedsiębiorstwo inwestycyjne posiadające zezwolenie w innym Państwie Członkowskim, lub jednostka dominująca takiego podmiotu, lub osoba fizyczna lub prawna kontrolująca taki podmiot oraz jeżeli w wyniku takiego nabycia przedsiębiorstwo, w którym nabywca zamierzający posiadać pakiet akcji, stałoby się jednostką zależną lub podlegającą kontroli nabywcy, ocena nabycia musi podlegać uprzednim konsultacjom, o których mowa w art. 9a.”;

5)

w art. 16 wprowadza się następujące zmiany:

6)

artykuł 20 ust. 4 otrzymuje nastepujące brzmienie:

„4.   Państwa Członkowskie nie zachowują ani nie wprowadzają w odniesieniu do tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych systemu tworzenia rezerwy brutto, który wymaga zastawiania przez reasekuratora, posiadającego zezwolenie na mocy dyrektywy 2005/68/WE, aktywów na pokrycie rezerwy składek lub rezerwy na niewypłacone odszkodowania i świadczenia, jeżeli reasekurator jest zakładem reasekuracji lub zakładem ubezpieczeń, który otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywą 73/239/EWG lub niniejszą dyrektywą.

Jeżeli rodzime Państwo Członkowskie dopuszcza, aby rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe były pokryte przez należności od reasekuratora, który nie jest zakładem reasekuracji, który otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywą 2005/68/WE, lub zakładem ubezpieczeń, które otrzymał zezwolenie zgodnie z dyrektywą 73/239/EWG lub niniejszą dyrektywą, ustala ono warunki przyjęcia takich roszczeń.”;

7)

artykuł 23 otrzymuje następujące brzmienie:

8)

w art. 27 ust. 2 dodaje się akapity w następującym brzmieniu:

„Dopuszczalny margines wypłacalności zostaje również zmniejszony o następujące pozycje:

Jeżeli udziały w innej instytucji kredytowej, przedsiębiorstwie inwestycyjnym, instytucji finansowej, zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji lub ubezpieczeniowej grupie kapitałowej posiadane są tymczasowo do celów pomocy finansowej przeznaczonej na reorganizację oraz utrzymanie podmiotu, właściwy organ może odstąpić od stosowania przepisów w sprawie odpisów, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b).

Alternatywnie, do potrącania pozycji, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b), które zakład ubezpieczeń posiada w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych i instytucjach finansowych, Państwa Członkowskie mogą umożliwić swoim zakładom ubezpieczeń stosowanie mutatis mutandis metod 1, 2, lub 3 określonych w załączniku I do dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (39). Metodę 1 (konsolidacja rachunkowości) stosuje się jedynie wtedy, gdy właściwy organ ma pewność co do poziomu zintegrowanego zarządzania oraz kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby włączone w zakres konsolidacji. Wybraną metodę stosuje się w sposób jednolity długookresowo.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że do celów obliczania marginesu wypłacalności przewidzianego w niniejszej dyrektywie zakłady ubezpieczeń podlegające dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 98/78/WE lub dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE nie muszą potrącać pozycji, o których mowa w akapicie trzecim lit. a) i b) niniejszego artykułu, posiadanych w instytucjach kredytowych, przedsiębiorstwach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, zakładach ubezpieczeń lub zakładach reasekuracji lub w ubezpieczeniowych grupach kapitałowych objętych zakresem dodatkowego nadzoru. Do celów potrącania udziałów kapitałowych określonych w niniejszym ustępie udział kapitałowy oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 1 lit. f) dyrektywy 98/78/WE.

9)

art. 28 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

10)

dodaje się art. 28a w następującym brzmieniu:

„Artykuł 28a

Margines wypłacalności dla zakładów ubezpieczeń wykonujących działalność reasekuracyjną

1.   Każde Państwo Członkowskie stosuje wobec zakładów ubezpieczeń, których główna siedziba znajduje się na jego terytorium, przepisy art. 35–39 dyrektywy 2005/68/WE w odniesieniu do ich operacji reasekuracji czynnej, w związku z wykonywaną przez nie działalnością reasekuracyjną w przypadku gdy spełniony jest jeden z następujących warunków:

2.   Każde Państwo Członkowskie może zadecydować o zastosowaniu w stosunku do zakładów ubezpieczeń na życie, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu i których siedziba główna mieści się na jego terytorium, przepisów art. 34 dyrektywy 2005/68/WE w zakresie ich operacji reasekuracji czynnej, jeżeli spełniony jest jeden z warunków przedstawionych we wspomnianym ust. 1.

W takim przypadku dane Państwo Członkowskie wprowadza nakaz, by wszystkie środki finansowe, przeznaczone przez zakład ubezpieczeń na życie na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych odpowiadających wykonywanej reasekuracji czynnej, zostały wydzielone, zarządzane i odseparowane od bezpośredniej działalności ubezpieczeniowej zakładów ubezpieczeń, bez jakiejkolwiek możliwości transferu. W takim przypadku i tylko w zakresie ich operacji reasekuracji czynnej w związku z wykonywaną przez nie działalnością reasekuracyjną, zakłady ubezpieczeń na życie nie podlegają przepisom art. 22–26 niniejszej dyrektywy.

Każde Państwo Członkowskie zapewnia zweryfikowanie przez jego odpowiednie organy separacji przewidzianej w akapicie drugim.”;

11)

artykuł 37 ust. 4 otrzymuje następujące brzmienie:

„4.   Państwa Członkowskie gwarantują, że właściwe organy posiadają uprawnienia pozwalające na zmniejszenie redukcji opartej na reasekuracji do marginesu wypłacalności określonego zgodnie z art. 28, w przypadku gdy:

9.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 323/51

(1)

W produkcji opon są stosowane oleje-zmiękczacze, które mogą zawierać różne ilości wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA) nie dodanych celowo. WWA mogą być wchłaniane do matrycy kauczukowej. W rezultacie mogą one być obecne w różnych ilościach w produkcie końcowym.

(2)

Obecność benzo[a]pirenu (BaP) może stanowić jakościowy i ilościowy wskaźnik obecności WWA. BaP i inne WWA zostały sklasyfikowane jako rakotwórcze, mutagenne i działające szkodliwie na rozrodczość. Ponadto z uwagi na obecność WWA niektóre oleje-zmiękczacze jako takie zostały sklasyfikowane jako rakotwórcze, mutagenne i działające szkodliwie na rozrodczość.

(3)

Komitet Naukowy ds. Toksyczności, Ekotoksyczności oraz Środowiska (CSTEE) potwierdził wyniki badań naukowych wykazujące negatywny wpływ WWA na zdrowie.

(4)

Emisja BaP i innych WWA do środowiska powinna zostać w jak największym stopniu zredukowana. Dla zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia i dla redukcji całkowitej rocznej emisji WWA – zgodnie z wymaganiami Protokołu z 1998 r. do Konwencji z 1979 r. w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości, dotyczącego emisji trwałych związków organicznych – niezbędne wydaje się ograniczenie wprowadzania do obrotu i stosowania olejów-zmiekczaczy o wysokiej zawartości WWA oraz mieszanek używanych jako oleje-zmiekczacze w produkcji opon.

(5)

Dyrektywa Rady 76/769/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu niektórych substancji i preparatów niebezpiecznych (3) powinna zostać odpowiednio zmieniona.

(6)

Bez uszczerbku dla wymagań wynikających z innych przepisów europejskich, niniejsza dyrektywa dotyczy opon do samochodów osobowych (4), samochodów dostawczych i ciężarowych (5), pojazdów rolniczych (6) oraz motocykli (7).

(7)

Spełnienie koniecznych wymogów bezpieczeństwa, w szczególności zapewnienie wysokiej przyczepności opon na mokrej nawierzchni, wymaga wprowadzenia okresu przejściowego, podczas którego producenci opon opracują i przetestują nowe typy opon produkowanych bez użycia wysokoaromatycznych olejów-zmiękczaczy. Według obecnie dostępnych informacji, opracowanie i testowanie zajmie znaczną ilość czasu, gdyż producenci muszą przeprowadzić wiele serii testów, zanim można będzie zagwarantować odpowiednio wysoką przyczepność nowych opon na mokrej powierzchni. Dlatego niniejszą dyrektywę należy stosować do podmiotów gospodarczych od dnia 1 stycznia 2010 r.

(8)

Dla stosowania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do zawartości WWA w olejach- zmiękczaczach i oponach konieczne jest przyjęcie zharmonizowanych metod badań. Wprowadzenie takich metod nie może opóźniać wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Preferowane jest opracowanie metody na poziomie europejskim lub międzynarodowym, w stosownych przypadkach przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) lub przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO). Komisja może opublikować odniesienia do odpowiednich norm CEN lub ISO lub, w koniecznych przypadkach, opracować takie metody zgodnie z art. 2a dyrektywy 76/769/EWG.

(9)

Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na prawodawstwo wspólnotowe ustanawiające minimalne wymagania w zakresie ochrony pracowników, takie jak dyrektywa Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (8) oraz dyrektywy szczegółowe oparte na niej, w szczególności dyrektywę 2004/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych lub mutagennych podczas pracy (szósta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 89/391/EWG) (9) oraz dyrektywę Rady 98/24/WE z 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym ze środkami chemicznymi w miejscu pracy (czternasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (10).

(10)

Celem niniejszej dyrektywy nie jest ograniczanie wprowadzania na rynek, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 lit. e) dyrektywy Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (11), opon wyprodukowanych przed dniem 1 stycznia 2010 r., których zapasy mogą i tak być wyprzedawane po upływie tego terminu. Data produkcji opon może być łatwo sprawdzona dzięki obowiązkowemu oznaczeniu „daty produkcji” na oponie zgodnie z dyrektywą 92/23/EWG. Na wszystkie opony bieżnikowane po dniu 1 stycznia 2010 r. powinien zostać nałożony nowy bieżnik zawierający nowe oleje-zmiękczacze o niskiej zawartości WWA,

9.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 323/55

(1)

Jak zamierzano przy przyjmowaniu dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, należy dostosować próg mający zastosowanie do zamówień na pewne usługi, subsydiowanych w ponad 50 % do progu mającego zastosowanie do zamówień na usługi, udzielanych przez instytucje zamawiające inne niż centralne organy rządowe (3).

(2)

Odpowiednie dostosowanie powinno mieć miejsce również w ramach korekty progów przewidzianej w art. 78 dyrektywy 2004/18/WE.

(3)

Jednak istotny błąd spowodował, że art. 78 dyrektywy 2004/18/WE nie zapewnia osiągnięcia zamierzonego dostosowania. Należy zatem poddać korekcie lit. b) i c) w art. 78 ust. 2, przenosząc z art. 78 ust. 2 lit. b) i 78 ust. 2 lit. c) odniesienie do art. 8 akapit pierwszy lit. b),

„b)

próg przewidziany w art. 67 ust. 1 lit. a) do skorygowanego progu mającego zastosowanie do zamówień publicznych na usługi udzielanych przez instytucje zamawiające, o których mowa w załączniku IV;

c)

progi przewidziane w art. 8 akapit pierwszy lit. b) oraz w art. 67 ust. 1 lit. b) i c) do skorygowanego progu mającego zastosowanie do zamówień publicznych na usługi udzielanych przez instytucje zamawiające niewymienione w załączniku IV.”.

9.12.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 323/57

(1)

Artykuł 151 ust. 4 Traktatu stanowi, że Wspólnota ma uwzględniać aspekty kulturalne w swoim działaniu na podstawie innych postanowień Traktatu, w szczególności w celu poszanowania i popierania różnorodności jej kultur.

(2)

Kinematografia jest formą sztuki zapisaną na nietrwałym nośniku, co wymaga pozytywnego działania ze stron władz publicznych w celu zapewnienia jej ochrony. Utwory kinematograficzne stanowią istotny element naszego dziedzictwa kulturowego, w związku z czym zasługują na pełną ochronę.

(3)

Poza wartościami, które wnoszą do kultury, utwory kinematograficzne stanowią źródło informacji historycznych na temat społeczeństwa europejskiego. Utwory te we wszechstronny sposób świadczą o historii bogactwa tożsamości kulturowych Europy oraz o różnorodności zamieszkujących ją ludzi. Obrazy kinematograficzne stanowią zasadniczy element procesu poznawania przeszłości i podstawę dla obywatelskiej refleksji nad naszą cywilizacją.

(4)

Niniejsze zalecenie ma na celu wsparcie lepszego wykorzystania przemysłowego i kulturowego potencjału europejskiego dziedzictwa filmowego poprzez wspieranie polityk innowacyjności, badań i rozwoju technologicznego w dziedzinie konserwacji i restaurowania utworów kinematograficznych. Zalecane dalej działania mają na celu zapewnienie istnienia warunków niezbędnych dla konkurencyjności przemysłu filmowego Wspólnoty, które przyspieszą rozwój jego konkurencyjności.

(5)

Dziedzictwo filmowe stanowi istotny element przemysłu filmowego, a propagowanie jego konserwacji, restaurowania i eksploatacji może przyczynić się do poprawy konkurencyjności tego przemysłu.

(6)

Rozwój europejskiego przemysłu filmowego ma istotne znaczenie dla Europy ze względu na jego znaczący potencjał w dziedzinie dostępu do kultury, rozwoju gospodarczego i tworzenia miejsc pracy. Odnosi się to nie tylko do produkcji i projekcji filmów, ale również do gromadzenia, katalogowania, zachowania i restaurowania utworów kinematograficznych. Zachodzi potrzeba poprawienia warunków konkurencyjności działalności przemysłowej związanej z dziedzictwem filmowym, w szczególności w zakresie lepszego wykorzystania osiągnięć technologicznych, takich jak digitalizacja.

(7)

Pełne osiągnięcie tego potencjału wymaga istnienia sprawnego i innowacyjnego przemysłu filmowego we Wspólnocie. Można to ułatwić poprzez poprawę warunków konserwacji, restaurowania i eksploatacji dziedzictwa filmowego, a także usunięcie przeszkód w rozwoju i pełnej konkurencyjności branży, w szczególności poprzez gromadzenie, katalogowanie, zachowanie i restaurowanie dziedzictwa filmowego oraz udostępnienie go do użytku oświatowego, kulturalnego, badawczego lub dla innych niekomercyjnych zastosowań o podobnym charakterze, zawsze z poszanowaniem praw autorskich i pokrewnych.

(8)

Ogólna konkurencyjność przemysłu filmowego poprawi się dzięki tworzeniu warunków sprzyjających współpracy między wyznaczonymi organami, którymi mogą być europejskie, krajowe lub regionalne archiwa, instytuty filmowe lub podobne instytucje, w sprawach dotyczących konserwacji i ochrony dziedzictwa filmowego.

(9)

Rezolucja Rady z dnia 26 czerwca 2000 r. w sprawie zachowania i podniesienia wartości dziedzictwa kina europejskiego (4) wzywa Państwa Członkowskie do współpracy w restaurowaniu i konserwacji dziedzictwa kinematograficznego, między innymi poprzez odwołanie się do technologii cyfrowych, do wymiany dobrych praktyk w tym sektorze, do propagowania stopniowego tworzenia europejskich sieci danych archiwalnych oraz do rozważenia możliwego wykorzystania tych zbiorów w celach edukacyjnych.

(10)

Europejska Konwencja w sprawie ochrony dziedzictwa audiowizualnego stanowi, że każda strona musi wprowadzić, za pomocą środków ustawodawczych lub innych właściwych środków, obowiązek deponowania materiałów filmowych, stanowiących część jej dziedzictwa audiowizualnego, wyprodukowanych lub koprodukowanych na terytorium danej strony.

(11)

Komunikat Komisji z dnia 26 września 2001 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych dotyczących utworów kinematograficznych oraz innych utworów audiowizualnych (5) przeanalizował prawne deponowanie utworów audiowizualnych na poziomie krajowym i regionalnym jako jeden z możliwych sposobów konserwacji i ochrony europejskiego dziedzictwa audiowizualnego i rozpoczął przegląd sytuacji dotyczącej deponowania utworów kinematograficznych w Państwach Członkowskich.

(12)

Podczas posiedzenia Rady (Rada ds. Kultury i ds. Audiowizualnych) w dniu 5 listopada 2001 r. przewodniczący Rady zauważył, że treść komunikatu Komisji spotkała się z przychylnym przyjęciem Rady.

(13)

W swojej rezolucji z dnia 2 lipca 2002 r. (6) w sprawie komunikatu Komisji Parlament Europejski podkreślił znaczenie ochrony dziedzictwa kinematograficznego i poparł podejście wyrażone w Europejskiej konwencji o ochronie dziedzictwa audiowizualnego, która stanowi ważny punkt odniesienia w czasach nasilonych zmian technologicznych. Stopniowe przechodzenie na techniki cyfrowe umożliwi większą konkurencyjność europejskiego przemysłu filmowego i w dłuższym okresie przyczyni się do zmniejszenia kosztów katalogowania, deponowania, konserwacji i restaurowania utworów audiowizualnych. Jednocześnie stworzy nowe możliwości innowacji w dziedzinie ochrony dziedzictwa filmowego.

(14)

Rezolucja Rady z dnia 24 listopada 2003 r. w sprawie deponowania utworów kinematograficznych w Unii Europejskiej (7) zachęcała Państwa Członkowskie do wdrożenia skutecznego systemu deponowania i zachowania utworów kinematograficznych stanowiących część ich dziedzictwa audiowizualnego w swoich archiwach krajowych, instytutach filmowych lub podobnych instytucjach, jeżeli takie systemy jeszcze nie istnieją.

(15)

Wszystkie Państwa Członkowskie posiadają już systemy gromadzenia i zachowania utworów kinematograficznych stanowiących część ich dziedzictwa audiowizualnego. Cztery piąte tych systemów opiera się na zobowiązaniu prawnym lub umownym do deponowania wszystkich filmów lub przynajmniej tych filmów, które otrzymały finansowanie publiczne.

(16)

„Materiał filmowy” oznacza każdy zapis filmowy, niezależnie od tego, jakimi środkami i na jakim nośniku został zarejestrowany, z dźwiękiem lub bez, zdolny przekazać wrażenie ruchu.

(17)

„Utwór kinematograficzny” oznacza dowolnej długości materiał filmowy, w szczególności filmy fabularne, filmy rysunkowe i dokumentalne, przeznaczony do wyświetlania w kinach.

(18)

„Utwory kinematograficzne stanowiące część ich dziedzictwa audiowizualnego” oznaczają produkcje filmowe, w tym koprodukcje z innymi Państwami Członkowskimi lub państwami trzecimi, zaklasyfikowane jako takie przez Państwa Członkowskie lub wskazane przez nie organy, w oparciu o obiektywne, przejrzyste i niedyskryminujące kryteria. Całość dziedzictwa audiowizualnego Państw Członkowskich stanowi europejskie dziedzictwo audiowizualne.

(19)

W celu zapewnienia, że europejskie dziedzictwo filmowe zostanie przekazane przyszłym pokoleniom, należy je w sposób metodyczny gromadzić, katalogować, zachowywać i restaurować, w każdym przypadku w zgodności z prawami autorskimi i pokrewnymi.

(20)

Europejskie dziedzictwo filmowe należy uczynić bardziej dostępnym dla celów edukacyjnych, kulturalnych, badawczych lub innych niekomercyjnych zastosowań o podobnym charakterze, w każdym przypadku w zgodności z prawami autorskimi i pokrewnymi.

(21)

Przeniesienie posiadania egzemplarzy utworów kinematograficznych na organy archiwizujące nie oznacza przeniesienia praw autorskich i pokrewnych.

(22)

Artykuł 5 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (8) stanowi, że Państwa Członkowskie mogą przewidzieć wyjątki lub ograniczenia w odniesieniu do szczególnych czynności reprodukowania dokonywanych przez ogólnodostępne biblioteki lub przez archiwa, które nie mają na celu osiągnięcia bezpośredniej lub pośredniej korzyści gospodarczej lub handlowej,

1)

rozważyć wprowadzenie dla beneficjentów korzystających z finansowania ze środków UE obowiązku deponowania w przynajmniej jednym archiwum krajowym kopii filmów europejskich, które otrzymały finansowanie ze środków UE;

2)

wspierać współpracę pomiędzy wyznaczonymi organami;

3)

rozważyć finansowanie projektów badawczych w dziedzinach długookresowego zachowywania i restaurowania filmów;

4)

promować europejską normalizację w zakresie katalogowania filmów w celu poprawy interoperacyjności baz danych, w tym przez współfinansowanie projektów normalizacji i przez wzmocnienie wymiany najlepszych praktyk, przy jednoczesnym poszanowaniu różnorodności językowej;

5)

ułatwić negocjowanie standardowej umowy na poziomie europejskim pomiędzy wyznaczonymi organami a posiadaczami praw, określającej warunki, na których wyznaczone organy mogą udostępniać publicznie zdeponowane utwory kinematograficzne;

6)

monitorować i oceniać stopień, w jakim środki określone w niniejszym zaleceniu są skuteczne oraz rozważyć konieczność podjęcia dalszych działań.

1)

wspieranie zwiększonego wykorzystania potencjału przemysłowego i kulturalnego europejskiego dziedzictwa filmowego przy pomocy środków systematycznej konserwacji i restaurowania, zachęcając do polityk innowacji, badań i rozwoju technicznego w dziedzinie konserwacji i restaurowania utworów kinematograficznych;

2)

podjęcie nie później niż 16 listopada 2007 r. środków ustawodawczych, administracyjnych lub innych właściwych środków w celu zapewnienia, aby utwory kinematograficzne stanowiące część ich dziedzictwa audiowizualnego były systematycznie gromadzone, katalogowane, zachowywane, rekonstruowane i udostępniane do użytku oświatowego, kulturalnego, badawczego lub dla innych niekomercyjnych zastosowań o podobnym charakterze, w każdym przypadku w zgodności z prawami autorskimi i pokrewnymi;

3)

wyznaczenie odpowiednich organów do realizacji w interesie publicznym zadań określonych w ust. 2 w sposób niezależny i profesjonalny, zapewniając im otrzymanie najlepszych dostępnych zasobów finansowych i technicznych;

4)

zachęcanie wyznaczonych organów do określenia, w porozumieniu lub w drodze umowy z posiadaczami praw, warunków, na jakich zdeponowane utwory kinematograficzne mogą być udostępniane publiczności;

5)

rozważenie, w szczególności w celu promowania dziedzictwa filmowego, ustanowienia lub wspierania krajowych akademii filmowych lub podobnych podmiotów;

6)

przyjęcie właściwych środków w celu zwiększenia wykorzystania technologii cyfrowych i nowych technologii do gromadzenia, katalogowania, zachowania i restaurowania utworów kinematograficznych;

7)

podjęcie systematycznego gromadzenia utworów kinematograficznych stanowiących część ich narodowego dziedzictwa audiowizualnego w drodze obowiązkowego prawnego lub umownego depozytu w wyznaczonych organach, co najmniej jednej wysokiej jakości kopii takich utworów kinematograficznych. Wyznaczając warunki deponowania, Państwa Członkowskie powinny zagwarantować, że:

8)

przyjęcie odpowiednich środków (które mogłyby ostatecznie doprowadzić do powstania kodeksu archiwizacji produkcji filmowej) w celu promowania katalogowania i indeksowania zdeponowanych utworów kinematograficznych oraz zachęcenia do tworzenia baz danych zawierających informacje o filmach, przy użyciu europejskich i międzynarodowych norm;

9)

promowanie normalizacji europejskiej, interoperacyjności filmograficznych baz danych i ich dostępności dla społeczeństwa, na przykład poprzez Internet, szczególnie przez aktywne zaangażowanie wyznaczonych organów;

10)

zbadanie możliwości stworzenia sieci baz danych obejmującej europejskie dziedzictwo audiowizualne, we współpracy z odpowiednimi organizacjami, w szczególności Radą Europy (Eurimages i Europejskie Obserwatorium Audiowizualne);

11)

zachęcanie organów zajmujących się archiwizacją do zwiększenia wartości zasobów poprzez organizowanie ich w zbiory na poziomie UE, na przykład pod względem tematu, autora i okresu;

12)

przyjęcie ustawodawstwa lub wykorzystanie innych metod zgodnie z krajowymi praktykami w celu zapewnienia zachowania zdeponowanych utworów kinematograficznych. Środki służące zachowaniu powinny obejmować w szczególności:

13)

wprowadzenie wszystkich właściwych środków w celu zezwolenia, w ramach swojego ustawodawstwa, na reprodukowanie zdeponowanych utworów kinematograficznych dla celów restaurowania, jednocześnie umożliwiając posiadaczom praw korzystanie, na podstawie umów między wszystkimi zainteresowanymi stronami, z udoskonalonego potencjału przemysłowego ich utworów, będącego wynikiem restaurowania;

14)

popieranie projektów restaurowania starych filmów lub filmów o wysokiej wartości kulturalnej lub historycznej;

15)

przyjęcie koniecznych środków ustawodawczych lub administracyjnych w celu umożliwienia wyznaczonym organom udostępniania zdeponowanych utworów kinematograficznych do użytku oświatowego, kulturalnego, badawczego lub dla innych niekomercyjnych zastosowań o podobnym charakterze, w każdym przypadku w zgodności z prawami autorskimi i pokrewnymi;

16)

podjęcie odpowiednich środków w celu zapewnienia osobom niepełnosprawnym dostępu do zdeponowanych utworów kinematograficznych, w każdym przypadku w zgodności z prawami autorskimi i pokrewnymi;

17)

promowanie szkolenia zawodowego we wszystkich dziedzinach związanych z dziedzictwem filmowym w celu wspierania zwiększonego wykorzystania przemysłowego potencjału dziedzictwa filmowego;

18)

promowanie wykorzystania dziedzictwa filmowego do wzmocnienia wymiaru europejskiego w zakresie edukacji i propagowania różnorodności kulturowej;

19)

wspieranie i propagowanie edukacji wizualnej, filmoznawstwa i umiejętności korzystania z mediów na wszystkich poziomach edukacji, w programach kształcenia zawodowego i w programach europejskich;

20)

promowanie bliskiej współpracy między producentami, dystrybutorami, nadawcami i instytutami filmowymi dla celów edukacyjnych, przy jednoczesnym poszanowaniu kwestii praw autorskich i pokrewnych;

21)

rozważenie stworzenia systemu dobrowolnego lub obowiązkowego deponowania:

22)

zachęcanie i wspieranie wyznaczonych organów do wymiany informacji i koordynowania ich działalności na poziomie krajowym i europejskim w celu, przykładowo:

23)

informowanie Komisji co dwa lata o działaniu podjętym w odpowiedzi na niniejsze zalecenie.