23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/3

(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1063/2005 (2) ogłoszono stały przetarg na wywóz 275 911 ton pszenicy znajdującej się w posiadaniu czeskiej agencji interwencyjnej.

(2)

Republika Czeska poinformowała Komisję o zamiarze przystąpienia jej agencji interwencyjnej do zwiększenia o 120 000 ton ilości zgłoszonej do przetargu na wywóz. Mając na uwadze dostępne ilości oraz sytuację na rynku, należy przychylnie ustosunkować się do wniosku Republiki Czeskiej.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1063/2005.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/4

(1)

Artykuł 10 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1445/95 z dnia 26 czerwca 1995 r. w sprawie zasad stosowania pozwoleń na przywóz i na wywóz w sektorze wołowiny i cielęciny oraz uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 2377/80 (2) przewiduje, że pozwolenia na wywóz wydaje się piątego dnia roboczego następującego po dniu, w którym wniosek został złożony, pod warunkiem że w tym okresie Komisja nie podjęła żadnych działań specjalnych.

(2)

Z uwagi na dni wolne w 2006 r. oraz nieregularne ukazywanie się Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej w tym czasie, wspomniany wyżej okres pięciu dni roboczych będzie zbyt krótki, by zapewnić właściwe zarządzanie rynkiem, i z tego powodu powinien zostać przedłużony.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wołowiny i Cielęciny,

23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/6

(1)

Artykuł 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1518/2003 z dnia 28 sierpnia 2003 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wprowadzania w życie systemu pozwoleń na wywóz w sektorze wieprzowiny (2) przewiduje, że pozwolenia na wywóz wydaje się w środę następującą po tygodniu, w którym składa się wnioski o pozwolenie, jeżeli w tym czasie Komisja nie podjęła żadnych szczególnych środków.

(2)

Biorąc pod uwagę dni świąteczne w 2006 r. i nieregularną publikację Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej w tych dniach, okres czasu między złożeniem wniosków a dniem wydawania pozwoleń jest zbyt krótki, aby zapewnić właściwe zarządzanie rynkiem. Należy zatem wspomniany okres przedłużyć.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wieprzowiny,

23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/8

(1)

Rozdział II rozporządzenia podstawowego określa procedury uaktualniania wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty, jak również procedury zezwalające państwom członkowskim na przyjęcie w niektórych okolicznościach środków wyjątkowych nakładających zakaz wykonywania przewozów na ich terytorium.

(2)

Należy przyjąć pewne środki wykonawcze w celu wprowadzenia szczegółowych przepisów w odniesieniu do tych procedur.

(3)

W szczególności należy określić, jakie informacje państwo członkowskie powinno dostarczyć przy składaniu wniosku o przyjęcie przez Komisję decyzji zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w celu uaktualnienia wykazu poprzez nałożenie nowego zakazu wykonywania przewozów, zniesienie istniejącego zakazu lub zmianę warunków towarzyszących.

(4)

Należy określić warunki korzystania z prawa do obrony przez przewoźników podlegających decyzjom przyjętym przez Komisję w celu uaktualnienia wykazu wspólnotowego.

(5)

W odniesieniu do uaktualniania wykazu rozporządzenie podstawowe wymaga, aby Komisja uwzględniła w należyty sposób potrzebę szybkiego podejmowania decyzji oraz, tam gdzie jest to wskazane, przewidziała możliwość zastosowania procedury dla pilnych przypadków.

(6)

Komisja powinna otrzymać stosowne informacje o wszelkich zakazach wykonywania przewozów nałożonych przez państwa członkowskie w ramach środków wyjątkowych zgodnie z art. 6 ust. 1 i 6 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Bezpieczeństwa Lotniczego (2),

23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/14

(1)

Rozdział II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) określa procedury ustanowienia wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty, jak również procedury zezwalające państwom członkowskim na przyjęcie w pewnych okolicznościach środków wyjątkowych nakładających zakaz na ich terytorium.

(2)

Zgodnie z art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, każde państwo członkowskie przekazuje Komisji tożsamość przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów na jego terytorium wraz z uzasadnieniem powodów nałożenia takich zakazów oraz wszelkimi innymi istotnymi informacjami.

(3)

Komisja poinformowała wszystkich zainteresowanych przewoźników lotniczych bezpośrednio, lub gdy było to niemożliwe, poprzez organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny, określając istotne fakty i względy, które stanowiłyby podstawę decyzji o nałożeniu zakazu wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty.

(4)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia podstawowego, Komisja zapewniła przewoźnikom lotniczym możliwość zapoznania się z dokumentami dostarczonymi przez państwa członkowskie, aby mogli złożyć pisemne komentarze oraz dokonać ustnej prezentacji przed Komisją w terminie 10 dni roboczych oraz przed Komitetem ds. Bezpieczeństwa Lotniczego (2).

(5)

Załącznik do rozporządzenia podstawowego określa wspólne kryteria rozważenia zakazu wykonywania przewozów ze względów bezpieczeństwa na poziomie Wspólnoty.

(6)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez Air Bangladesh w odniesieniu do określonego samolotu należącego do ich floty. Naruszenie to zostało stwierdzone podczas kontroli na ziemi dokonanej przez Niemcy w ramach programu SAFA (3).

(7)

Air Bangladesh nie udzieliły odpowiedniej i terminowej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Niemiec dotyczące bezpieczeństwa przewozów, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego. Do tej pory Niemcy nie miały okazji sprawdzenia, czy naruszenia bezpieczeństwa zostały wyeliminowane.

(8)

Organy odpowiedzialne w Bangladeszu za nadzór regulacyjny nad Air Bangladesh nie sprawowały odpowiedniego nadzoru nad określonym samolotem używanym przez przewoźnika w ramach obowiązków określonych przez konwencję chicagowską.

(9)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że linia lotnicza Air Bangladesh powinna zostać objęta ścisłym ograniczeniem wykonywania przewozów oraz zostać umieszczona w załączniku B.

(10)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez Air Koryo. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Francję i Niemcy podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (4).

(11)

Podczas innych kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (5) odnotowano, że Air Koryo nadal nie eliminują naruszenia bezpieczeństwa zgłoszonego uprzednio przez Francję.

(12)

Uzasadnione i poważne informacje związane z danymi przypadkami, przekazane przez Francję, wskazują na utajone systematyczne naruszanie przez Air Koryo kwestii bezpieczeństwa.

(13)

Air Koryo wykazały brak zdolności zajęcia się tymi kwestiami bezpieczeństwa.

(14)

Air Koryo nie udzieliły odpowiedniej i terminowej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Francji dotyczące bezpieczeństwa przewozów, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, czego dowodem jest brak odpowiedzi na wniosek tego państwa członkowskiego.

(15)

Plan działań naprawczych przedstawiony przez Air Koryo w odpowiedzi na wniosek Francji nie był adekwatny i wystarczający, aby poprawić odnotowane poważne naruszenia bezpieczeństwa.

(16)

Organy Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad Air Koryo nie sprawowały odpowiedniego nadzoru nad tym przewoźnikiem w ramach obowiązków określonych przez konwencję chicagowską.

(17)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Air Koryo nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(18)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez określony samolot eksploatowany przez Ariana Afghan Airlines. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Niemcy podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (6).

(19)

Ariana Afghan Airlines wykazały brak zdolności zajęcia się tymi kwestiami bezpieczeństwa.

(20)

Ariana Afghan Airlines nie udzieliły odpowiedniej i terminowej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Niemiec dotyczące bezpieczeństwa przewozów, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego.

(21)

Właściwe organy Afganistanu, gdzie zarejestrowany jest samolot używany przez Ariana Afghan Airlines, nie sprawowały w pełni odpowiedniego nadzoru nad samolotem eksploatowanym przez tego przewoźnika w ramach obowiązków określonych przez konwencję chicagowską.

(22)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Ariana Afghan Airlines nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa dla wszystkich eksploatowanych przez nie samolotów, za wyjątkiem A310 numer rejestracyjny F-GYY zarejestrowanego we Francji i podlegającego nadzorowi organów Francji.

(23)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia bezpieczeństwa przez BGB Air. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Włochy podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (7).

(24)

BGB Air wykazały brak zdolności lub woli zajęcia się kwestiami bezpieczeństwa, na co wskazuje złożenie niezgodnej z późniejszymi ustaleniami kontroli SAFA samooceny zgodności z normami ICAO na podstawie listy kontrolnej operatorów zagranicznych dostarczonej przez Włochy.

(25)

BGB Air nie udzieliły odpowiedniej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Włoch dotyczące bezpieczeństwa przewozów, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, na co wskazuje brak odpowiedzi na część korespondencji tego państwa członkowskiego.

(26)

Nie istnieją dowody na wdrożenie przez BGB Air planu działań naprawczych w celu wyeliminowania poważnych naruszeń bezpieczeństwa w odpowiedzi na wniosek Włoch.

(27)

Organy odpowiedzialne w Kazachstanie za nadzór regulacyjny nad BGB Air nie współpracowały w pełni z urzędem lotnictwa cywilnego Włoch w momencie zgłoszenia obaw dotyczących bezpieczeństwa wykonywania przewozów przez BGB Air zarejestrowane w tym państwie, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego.

(28)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że BGB Air nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(29)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez Buraq Air. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Szwecję i Niderlandy podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (8).

(30)

Buraq Air nie udzieliły odpowiedniej i terminowej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Niemiec dotyczące bezpieczeństwa przewozów ładunku, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego.

(31)

Organy Libii odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad Buraq Air nie sprawowały odpowiedniego nadzoru nad przewozami ładunku przez tego przewoźnika w ramach obowiązków określonych przez konwencję chicagowską.

(32)

Dlatego, na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Buraq Air powinny zostać objęte ścisłym ograniczeniem wykonywania przewozów oraz zostać umieszczone w załączniku B.

(33)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia bezpieczeństwa przez Air Service Comores. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Francję, podczas kontroli na ziemi dokonanej w ramach programu SAFA (9).

(34)

Nie istnieją dowody na wdrożenie przez Air Service Comores właściwego planu działań naprawczych w celu wyeliminowania poważnych naruszeń bezpieczeństwa w odpowiedzi na wniosek Francji.

(35)

Organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad Air Service Comores wykazały brak zdolności zajęcia się kwestiami bezpieczeństwa.

(36)

Organy Komorów odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nie podjęły w odpowiednim czasie współpracy z urzędem lotnictwa cywilnego Francji po tym, jak zgłoszono obawy dotyczące bezpieczeństwa wykonywania przewozów przez przewoźnika licencjonowanego lub certyfikowanego w tym państwie.

(37)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Air Service Comores nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(38)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez GST Aero Air Company. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Włochy podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (10).

(39)

GST Aero Air Company wykazały brak zdolności lub woli zajęcia się kwestiami bezpieczeństwa.

(40)

GST Aero Air Company nie udzieliły odpowiedniej i terminowej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Włoch dotyczące bezpieczeństwa przewozów, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego.

(41)

Nie istnieją dowody na wdrożenie przez GST Aero Air Company właściwego planu działań naprawczych w celu wyeliminowania poważnych naruszeń bezpieczeństwa w odpowiedzi na wniosek Włoch.

(42)

Organy odpowiedzialne w Kazachstanie za nadzór regulacyjny nad GST Aero Air Company nie współpracowały w pełni z urzędem lotnictwa cywilnego Włoch w momencie zgłoszenia obaw dotyczących bezpieczeństwa wykonywania przewozów przez przewoźnika licencjonowanego lub certyfikowanego w tym państwie, na co wskazuje ograniczona odpowiedź na korespondencję Włoch.

(43)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że GST Aero Air Company nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(44)

Organy odpowiedzialne w Kirgizji za nadzór regulacyjny nad Phoenix Aviation wykazały niewystarczającą zdolność wdrożenia i egzekwowania właściwych norm bezpieczeństwa. Chociaż certyfikat przewoźnika lotniczego Phoenix Aviation został wydany przez Kirgizję, istnieją dowody wskazujące na to, że linie lotnicze mają główną siedzibę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, co jest sprzeczne z wymogami załącznika 6 do konwencji chicagowskiej. W sprawozdaniu Krajowego Zarządu ds. Bezpieczeństwa Transportu USA (11) z wypadku dotyczącego lotu Kam Air nr 904 wykonywanego przez Phoenix Aviation stwierdza się, że Phoenix Aviation mają siedzibę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

(45)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Phoenix Aviation nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(46)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez Phuket Airlines. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Zjednoczone Królestwo i Niderlandy podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (12).

(47)

Phuket Airlines wykazały brak zdolności terminowego i właściwego zajęcia się kwestiami bezpieczeństwa.

(48)

Organy Tajlandii odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nie podjęły pełnej współpracy z urzędem lotnictwa cywilnego Niderlandów w momencie zgłoszenia obaw dotyczących bezpieczeństwa wykonywania przewozów przez Phuket Airlines certyfikowane w tym państwie, czego dowodem jest brak właściwej odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego.

(49)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Phuket Airlines nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(50)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez Reem Air. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Niderlandy podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (13).

(51)

Podczas kolejnych kontroli na ziemi dokonanych w jednym określonym samolocie w ramach programu SAFA (14) Niderlandy potwierdziły, że Reem Air nadal nie eliminuje naruszeń.

(52)

Reem Air wykazały brak zdolności lub woli zajęcia się kwestiami bezpieczeństwa.

(53)

Reem Air nie udzieliły odpowiedniej i terminowej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Niderlandów dotyczące bezpieczeństwa przewozów, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego.

(54)

Nie istnieją dowody na wdrożenie przez Reem Air właściwego planu działań naprawczych w celu wyeliminowania poważnych naruszeń bezpieczeństwa w odpowiedzi na wniosek Niderlandów.

(55)

Organy odpowiedzialne w Kirgizji za nadzór regulacyjny nad Reem Air nie sprawowały odpowiedniego nadzoru nad tym przewoźnikiem w ramach obowiązków określonych przez konwencję chicagowską, czego dowodem jest ciągłe występowanie poważnych naruszeń wymogów bezpieczeństwa. Dodatkowo informacje przekazane Komisji przez Reem Air podczas przesłuchania, w którym linie te miały możliwość wziąć udział wskazują, że chociaż certyfikat przewoźnika lotniczego Reem Air został wydany przez Kirgizję, główna siedziba linii znajduje się w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, co jest sprzeczne z wymogami załącznika 6 do konwencji chicagowskiej.

(56)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Reem Air nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(57)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez Silverback Cargo Freighters. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Belgię podczas kontroli na ziemi dokonanej w ramach programu SAFA (15).

(58)

Linia Silverback Cargo Freighters, która prowadzi również konserwację własnych samolotów (kontrole A i B), nie udzieliła odpowiedniej i terminowej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Belgii dotyczące aspektów bezpieczeństwa przewozów, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, czego dowodem jest brak właściwej odpowiedzi na wnioski tego państwa członkowskiego.

(59)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Silverback Cargo Freighters nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(60)

Pomimo podjętych wysiłków, organy lotnictwa cywilnego Demokratycznej Republiki Konga (DRK) miały trudności z wdrożeniem i wyegzekwowaniem stosownych norm bezpieczeństwa, na co wskazuje sprawozdanie podsumowujące ICAO-USOAP z kontroli w Dyrekcji Lotnictwa Cywilnego Demokratycznej Republiki Konga (Kinszasa, 11–18 czerwca 2001 r.). W szczególności nie istnieje obecnie system certyfikacji przewoźników lotniczych.

(61)

Organy odpowiedzialne w DRK za nadzór regulacyjny wykazały w związku z tym brak zdolności sprawowania odpowiedniego nadzoru nad bezpieczeństwem.

(62)

Na Central Air Express nałożono zakaz wykonywania przewozów ze względu na udowodnione naruszenia międzynarodowych norm bezpieczeństwa oraz brak współpracy z państwem członkowskim.

(63)

Belgia (16) i Hewa Bora Airways (HBA) dostarczyły informacje wykazujące, że w przypadku HBA naruszenia odkryte w przeszłości przez Belgię zostały w znacznym stopniu wyeliminowane w odniesieniu do określonych samolotów. Ponadto Belgia poinformowała Komisję, że zamierza przeprowadzać systematyczne kontrole na ziemi w odniesieniu do HBA. W świetle powyższego, uważa się, że temu przewoźnikowi lotniczemu należy zezwolić na dalsze wykonywanie przewozów w obecnym zakresie.

(64)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że wszyscy przewoźnicy lotniczy certyfikowani w Demokratycznej Republice Konga (DRK) powinni zostać umieszczeni w załączniku A, za wyjątkiem Hewa Bora Airways (HBA), które powinny zostać umieszczone w załączniku B.

(65)

Organy Gwinei Równikowej odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nie podjęły pełnej współpracy z urzędem lotnictwa cywilnego Zjednoczonego Królestwa w momencie zgłoszenia obaw dotyczących bezpieczeństwa wykonywania przewozów przez przewoźników licencjonowanych lub certyfikowanych w tym państwie. Zjednoczone Królestwo zwróciło się w dniu 27 marca 2002 r. (17) do Dyrektora Generalnego Lotnictwa Cywilnego Gwinei Równikowej, prosząc o wyjaśnienie następujących kwestii:

W piśmie tym poinformowano również Dyrektora Generalnego Lotnictwa Cywilnego, że Zjednoczone Królestwo nie będzie mogło zezwolić na prowadzenie przez linie lotnicze Gwinei Równikowej przewozów komercyjnych na jego terytorium do czasu uzyskania przez organy Zjednoczonego Królestwa pewności, że nad tymi liniami lotniczymi sprawowany jest właściwy nadzór. Gwinea Równikowa nie udzieliła odpowiedzi na to pismo.

(66)

Organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny Gwinei Równikowej wykazały niewystarczającą zdolność wdrożenia i egzekwowania stosownych norm bezpieczeństwa, na co w szczególności wskazują kontrole i związane z nimi plany działań naprawczych w ramach uniwersalnego programu kontroli nadzoru bezpieczeństwa ICAO. Kontrola Gwinei Równikowej miała miejsce w maju 2001 r., a w sprawozdaniu z niej (18) stwierdzono, że organy lotnictwa cywilnego nie miały w czasie kontroli możliwości zapewnienia właściwego nadzoru nad liniami lotniczymi oraz zagwarantowania, że dokonują one przewozów zgodnie z normami ICAO. Kontrola wykazała:

Ponadto Dyrekcja Generalna Lotnictwa Cywilnego Gwinei Równikowej do tej pory nie przedłożyła ICAO planu działań w odpowiedzi na wyniki kontroli (19), w wyniku czego nie odbyła się misja pokontrolna.

(67)

Organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny Gwinei Równikowej wykazały niewystarczającą zdolność wdrożenia i egzekwowania stosownych norm bezpieczeństwa w ramach obowiązków określonych przez konwencję chicagowską. Niektórzy przewoźnicy posiadający certyfikat przewoźnika lotniczego nie mają głównej siedziby w Gwinei Równikowej, co jest sprzeczne z wymogami załącznika 6 do konwencji chicagowskiej (20).

(68)

Organy odpowiedzialne w Gwinei Równikowej za nadzór regulacyjny nad następującymi przewoźnikami lotniczymi wykazały brak zdolności sprawowania odpowiedniego nadzoru nad tymi przewoźnikami: Air Consul SA, Avirex Guinée Equatoriale, COAGE – Compagnie Aeree de Guinée Equatorial, Ecuato Guineana de Aviación, Ecuatorial Cargo, GEASA – Guinea Ecuatorial Airlines SA, GETRA – Guinea Ecuatorial de Transportes Aéreos, Jetline Inc., King Transavia Cargo, Prompt Air GE SA, UTAGE – Unión de Transporte Aéreo de Guinea Ecuatorial.

(69)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że wszyscy przewoźnicy lotniczy certyfikowani w Gwinei Równikowej powinni podlegać zakazowi wykonywania przewozów i zostać umieszczeni w załączniku A.

(70)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez International Air Services certyfikowane w Liberii. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Francję podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (21).

(71)

Organy Liberii odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nie podjęły pełnej współpracy z urzędem lotnictwa cywilnego Zjednoczonego Królestwa w momencie zgłoszenia poważnych naruszeń bezpieczeństwa stwierdzonych podczas kontroli na ziemi samolotu zarejestrowanego w Liberii, przeprowadzonej przez Zarząd Lotnictwa Cywilnego Zjednoczonego Królestwa w dniu 5 marca 1996 r. (22). Natychmiast zgłoszono obawy o bezpieczeństwo wykonywania przewozów przez przewoźników licencjonowanych lub certyfikowanych w Liberii, a w dniu 12 marca 1996 r. Zarząd Lotnictwa Cywilnego Zjednoczonego Królestwa poinformował Dyrekcję Lotnictwa Cywilnego Liberii, że wszystkie wnioski o udzielenie samolotom zarejestrowanym w Liberii zezwolenia na wykonywanie przewozów komercyjnych w Zjednoczonym Królestwie będą odrzucane do czasu, gdy organy Liberii będą w stanie wykazać istnienie skutecznego systemu regulacyjnego zapewniającego zdatność do lotu samolotów zarejestrowanych w Liberii. Organy Liberii nie udzieliły odpowiedzi. Ponadto organy Liberii nie współpracowały w pełni z urzędem lotnictwa cywilnego Francji poprzez odmowę odpowiedzi na obawy zgłoszone przez to państwo członkowskie dotyczące bezpieczeństwa wykonywania przewozów przez przewoźników licencjonowanych lub certyfikowanych w Liberii.

(72)

Organy Liberii odpowiedzialne za nadzór regulacyjny wykazały niewystarczającą zdolność wdrożenia i egzekwowania stosownych norm bezpieczeństwa. Rząd Liberii przyznał w 1996 r. (23), że nie jest w stanie utrzymać kontroli regulacyjnej nad samolotami zarejestrowanymi w Liberii ze względu na toczący się w tym kraju konflikt wewnętrzny. Chociaż w 2003 r. podpisano pełne porozumienie pokojowe, a ONZ i władze tymczasowe Liberii powoli wdrażają środki mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa, nie wydaje się prawdopodobnym, że zdolność rządu do regulacji rejestrów wzrosła od 1996 r. ICAO nie przeprowadził jeszcze kontroli Liberii w ramach uniwersalnego programu kontroli nadzoru bezpieczeństwa ze względu na sytuację bezpieczeństwa.

(73)

Organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad następującymi przewoźnikami lotniczymi wykazały brak zdolności sprawowania odpowiedniego nadzoru nad tymi przewoźnikami: International Air Services Inc., Satgur Air Transport Corp., Weasua Air Transport Co. Ltd.

(74)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że wszyscy przewoźnicy lotniczy certyfikowani w Liberii powinni podlegać zakazowi wykonywania przewozów i zostać umieszczeni w załączniku A.

(75)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia bezpieczeństwa przez Air Universal Ltd. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Szwecję podczas kontroli na ziemi dokonanej w ramach programu SAFA (24).

(76)

Organy Sierra Leone odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nie podjęły pełnej współpracy z urzędem lotnictwa cywilnego Szwecji w momencie zgłoszenia obaw dotyczących bezpieczeństwa wykonywania przewozów przez Air Universal Ltd. certyfikowane w tym państwie, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego.

(77)

Zjednoczone Królestwo uprzednio odmówiło udzielenia lub cofnęło zezwolenie na wykonywanie przewozów lub zezwolenie techniczne wszelkim przewoźnikom, nad którymi nadzór sprawuje Sierra Leone.

(78)

Chociaż certyfikat przewoźnika lotniczego Air Universal Ltd. został wydany przez Sierra Leone, główna siedziba linii lotniczych znajduje się obecnie w Jordanii, co jest sprzeczne z wymogami załącznika 6 do konwencji chicagowskiej.

(79)

Organy Sierra Leone odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad Air Universal Ltd. nie sprawowały odpowiedniego nadzoru nad tym przewoźnikiem w ramach obowiązków określonych przez konwencję chicagowską.

(80)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że Air Universal Ltd. nie spełniają stosownych norm bezpieczeństwa.

(81)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia bezpieczeństwa przez część przewoźników lotniczych certyfikowanych w Sierra Leone. Naruszenie to zostało stwierdzone przez trzy państwa członkowskie, Zjednoczone Królestwo, Maltę i Szwecję, podczas kontroli na ziemi dokonanych w ramach programu SAFA (25).

(82)

Organy Sierra Leone odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nie podjęły pełnej współpracy z urzędami Lotnictwa Cywilnego Szwecji i Malty w momencie zgłoszenia obaw dotyczących bezpieczeństwa wykonywania przewozów przez Air Universal Ltd. certyfikowane w tym państwie, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tych państw członkowskich.

(83)

Organy Sierra Leone odpowiedzialne za nadzór regulacyjny wykazały niewystarczającą zdolność wdrożenia i egzekwowania stosownych norm bezpieczeństwa w ramach obowiązków określonych przez konwencję chicagowską. Sierra Leone nie posiada odpowiedniego systemu nadzoru nad przewoźnikami lub samolotami i nie ma zdolności technicznych lub zasobów niezbędnych do podjęcia się takiego zadania. Niektórzy przewoźnicy posiadający certyfikat przewoźnika lotniczego wydany przez Sierra Leone nie mieli głównej siedziby w Sierra Leone, co jest sprzeczne z wymogami załącznika 6 do konwencji chicagowskiej.

(84)

Uznaje się, że plan działań naprawczych przedstawiony przez Sierra Leone jest niewłaściwy (lub niewystarczający) do eliminacji stwierdzonych poważnych naruszeń bezpieczeństwa. Dyrekcja Lotnictwa Cywilnego Sierra Leone zatrudniła przedsiębiorstwo prywatne, International Aviation Surveyors (IAS), do prowadzenia w jej imieniu pewnych działań nadzorczych. Jednakże ustalenia zawarte przez obie strony w protokole ustaleń (26) nie zapewniają odpowiedniego systemu nadzoru nad samolotami w rejestrze Sierra Leone. W szczególności:

(85)

Organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad następującymi przewoźnikami lotniczymi wykazały brak zdolności lub chęci sprawowania odpowiedniego nadzoru nad tymi przewoźnikami: Aerolift Co. Ltd, Afrik Air Links, Air Leone Ltd., Air Rum Ltd., Air Salone, Ltd., Air UniversaL Ltd., Destiny Air Services Ltd., First Line Air (SL) Ltd., Paramount Airlines, Ltd., Star Air Ltd., Teebah Airways, West Coast Airways Ltd.

(86)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że wszyscy przewoźnicy lotniczy certyfikowani w Sierra Leone powinni podlegać zakazowi wykonywania przewozów i zostać umieszczeni w załączniku A.

(87)

Istnieją sprawdzone dowody istotnego naruszenia wymogów bezpieczeństwa przez Jet Africa – przewoźnika lotniczego certyfikowanego w Suazi. Naruszenie to zostało stwierdzone przez Niderlandy podczas kontroli na ziemi dokonanej w ramach programu SAFA (27).

(88)

Jet Africa nie udzieliły odpowiedniej i terminowej odpowiedzi na pytania urzędu lotnictwa cywilnego Niderlandów dotyczące bezpieczeństwa przewozów, wykazując brak przejrzystości lub komunikacji, czego dowodem jest brak odpowiedzi na korespondencję tego państwa członkowskiego.

(89)

Nie istnieją dowody na przedstawienie przez Jet Africa planu działań naprawczych w celu wyeliminowania poważnych naruszeń bezpieczeństwa w odpowiedzi na wniosek Niderlandów.

(90)

Organy Suazi odpowiedzialne za nadzór regulacyjny wykazały niewystarczającą zdolność wdrożenia i egzekwowania stosownych norm bezpieczeństwa, na co w szczególności wskazuje kontrola w ramach uniwersalnego programu kontroli nadzoru bezpieczeństwa, przeprowadzona w marcu 1999 r. W sprawozdaniu z kontroli (28) stwierdzono, że w czasie kontroli Suazi nie była w stanie prowadzić skutecznego nadzoru nad rejestrem linii lotniczych i samolotów. Zauważa się również, że nie było możliwości określenia rzeczywistej liczby zarejestrowanych samolotów, ponieważ rejestr nie był prowadzony w sposób prawidłowy. Zespół przeprowadzający kontrolę nie był również w stanie określić rzeczywistej liczby licencji personelu wydanych przez Dyrekcję Lotnictwa Cywilnego, które były jeszcze ważne, ponieważ nie prowadzono rejestru. Nie przeprowadzono dalszej misji kontrolnej w ramach uniwersalnego programu kontroli nadzoru bezpieczeństwa, ponieważ Suazi nie dostarczyła ICAO informacji dotyczących postępu dokonanego we wdrażaniu planu działań w odpowiedzi na wyniku kontroli.

(91)

Organy odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad następującymi przewoźnikami lotniczymi wykazały brak zdolności lub chęci sprawowania odpowiedniego nadzoru nad tymi przewoźnikami: Aero Africa (Pty) Ltd., African International Airways (Pty) Ltd., Airlink Swaziland Ltd., Northeast Airlines (Pty) Ltd., Scan Air Charter Ltd., Swazi Express Airways, Jet Africa.

(92)

Dlatego na podstawie wspólnych kryteriów ocenia się, że wszyscy przewoźnicy lotniczy certyfikowani w Suazi powinni podlegać zakazowi wykonywania przewozów i zostać umieszczeni w załączniku A.

(93)

Ponieważ takie rozwiązanie nie zagrażałoby bezpieczeństwu, wszystkim wyżej wymienionym przewoźnikom lotniczym można zezwolić na wykonywanie prawa przewozowego poprzez dzierżawę załogową samolotu przewoźnika niepodlegającego zakazowi wykonywania przewozów, pod warunkiem spełnienia odpowiednich norm bezpieczeństwa.

(94)

Wykaz wspólnotowy powinien być regularnie uaktualniany, natychmiast gdy jest to wymagane, w celu wzięcia pod uwagę oceny bezpieczeństwa w odniesieniu do zainteresowanych przewoźników lotniczych oraz na podstawie dalszych dowodów na podjęcie działań naprawczych.

(95)

W świetle dowodów przedstawionych przez Tuninter i organy Tunezji odpowiedzialne za nadzór regulacyjny nad tymi liniami oraz po dalszym potwierdzeniu przez Włochy uznaje się, że istnieją dowody, że naruszenia bezpieczeństwa odnotowane podczas dwóch kontroli na miejscu przeprowadzonych przez organy Włoch zostały wyeliminowane przez tego przewoźnika.

(96)

Na podstawie informacji przekazanych przez Niemcy uważa się, że nie ma już dowodów braku zdolności lub woli organów Tadżykistanu odpowiedzialnych za nadzór regulacyjny nad przewoźnikami lotniczymi certyfikowanymi w tym państwie.

(97)

Na podstawie informacji dostarczonych Belgii wykazujących, że naruszenia, które doprowadziły do nałożenia przez nią zakazu wykonywania przewozów przez I.C.T.T.P.W. i South Airlines zostały w pełni wyeliminowane, uznaje się, że nie istnieją dowody na dalsze występowanie poważnych naruszeń bezpieczeństwa w przypadku tych przewoźników lotniczych.

(98)

Na podstawie dostarczonych przez Niemcy informacji wykazujących, że określony samolot, który spowodował nałożenie na Atlant Soyuz zakazu wykonywania przewozów, nie stanowi już części floty tego przewoźnika, uznaje się, że nie istnieją dowody na dalsze występowanie poważnych naruszeń bezpieczeństwa w przypadku tego przewoźnika lotniczego.

(99)

Na podstawie informacji posiadanych obecnie uznaje się, że nie istnieją dowody na to, że Air Mauritanie nie wyeliminowały poważnych naruszeń bezpieczeństwa. Jednak zdolność organów Mauretanii odpowiedzialnych za nadzór regulacyjny nad tym przewoźnikiem lotniczym należy poddać dalszej ocenie. W tym celu Komisja z pomocą organów wszelkich zainteresowanych państw członkowskich powinna przeprowadzić w ciągu 2 miesięcy ocenę organów Mauretanii odpowiedzialnych za nadzór regulacyjny nad tym przewoźnikiem lotniczym oraz działań podlegających ich nadzorowi.

(100)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Bezpieczeństwa Lotniczego,

23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/29

(1)

Artykuł 9 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003 przewiduje szczegółowe zasady dotyczące ustalenia zobowiązań dostawy, po zerowej stawce celnej, produktów oznaczonych kodem CN 1701, wyrażonych jako ekwiwalent cukru białego i pochodzących z krajów, które podpisały Protokół AKP i Umowę z Indiami.

(2)

Artykuł 16 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003 przewiduje szczegółowe zasady dotyczące ustalenia kontyngentów taryfowych, po zerowej stawce celnej, w odniesieniu do produktów oznaczonych kodem CN 1701 11 10, wyrażonych jako ekwiwalent cukru białego i pochodzących z krajów, które podpisały Protokół AKP i Umowę z Indiami.

(3)

Artykuł 22 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003 otwiera kontyngenty taryfowe, po stawce celnej 98 EUR za tonę, produktów oznaczonych kodem CN 1701 11 10, pochodzących z Brazylii, Kuby i innych państw trzecich.

(4)

W okresie od 13 do 17 marca 2006 r., zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003, zostały przedłożone właściwym władzom wnioski o pozwolenie na przywóz dla ilości całkowitej przekraczającej ilość przewidzianą w zobowiązaniu dostawy dla danego kraju, ustaloną na mocy art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1159/2003 odnośnie do cukru preferencyjnego z AKP–Indii.

(5)

W tych okolicznościach Komisja powinna ustalić współczynnik redukcyjny umożliwiający wydawanie pozwoleń proporcjonalnie do dostępnej ilości oraz zaznaczyć, jeżeli odpowiedni limit został wykorzystany,

23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/31

(1)

Artykuł 173 do 177 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 przewidują, że Komisja okresowo ustala wartości jednostkowe dla produktów wskazanych w klasyfikacji w załączniku 26 do tego rozporządzenia.

(2)

Stosowanie zasad i kryteriów określonych w wyżej wymienionych artykułach do elementów przekazanych Komisji zgodnie z art. 173 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 prowadzi do ustanowienia wartości jednostkowych określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia w stosunku do produktów, o których mowa,

23.3.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/37

(1)

Pismem z 7 stycznia 2003 r. (zarejestrowanym 10 stycznia 2003 r. pod numerem A/30189) Niderlandy zgłosiły pomoc operacyjną na rzecz AVR Nutsbedrijf Gevaarlijk Afval BV (zwanym dalej ”AVR Nuts”) do wykorzystania przy przetwarzaniu w Niderlandach odpadów niebezpiecznych przeznaczonych do usunięcia. Większa część subwencji przeznaczona była na spalanie tego rodzaju odpadów w dwóch obrotowych piecach bębnowych (zwanych dalej „OPB”). Niderlandy powołały się na zastosowanie art. 86 ust. 2 Traktatu i zwróciły się do Komisji z wnioskiem o wydanie decyzji stwierdzającej, że środek ten nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu, ponieważ chodzi tu o odpowiednią rekompensatę względem zobowiązania świadczenia usługi w ogólnym interesie gospodarczym w rozumieniu art. 86 ust. 2 Traktatu. Sprawa ta została zarejestrowana pod numerem N 43/2003.

(2)

W pismach z 7 lutego (nr referencyjny D/50847) i 22 kwietnia 2003 r. (nr referencyjny D/52566) Komisja zwróciła się o wyjaśnienia uzupełniające. Niderlandy przekazały dodatkowe informacje w pismach z 24 marca 2003 r. (zarejestrowanym 28 marca 2003 r. pod numerem A/32279) i z 19 czerwca 2003 r. (zarejestrowanym 25 czerwca pod numerem A/34394). Przedstawiciele Niderlandów i urzędnicy Komisji odbyli spotkanie 21 maja 2003 r. Dwie strony konkurencyjne pismem z 2 maja 2003 r. (zarejestrowanym 5 maja 2003 r. pod numerem A/33155) wniosły wspólną skargę dotyczącą pomocy. Pismem z 20 maja 2003 r. (zarejestrowanym tego samego dnia pod numerem A/33548) poinformowały one Komisję, że do skargi dołącza się jedno z przedsiębiorstw zależnych od jednej z nich.

(3)

Decyzją C(2003)1763 z 24 czerwca 2003 r. Komisja wszczęła procedurę zgodnie z art..88 ust.22 Traktatu wobec zgłoszonego środka pomocy. Sprawa ta została zarejestrowana jako środek pomocy nr C 43/2003. Decyzja została przekazana do wiadomości Niderlandów pismem z 26 czerwca 2003 r. (nr referencyjny D/230250). Decyzja została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z 20 sierpnia 2003 r. (2). Komisja otrzymała uwagi od czterech zainteresowanych stron (zarejestrowane pod numerami A/36309, A/36463, A/36645, A/36679, A/36870, A/37077, A/37480 i A/37569). Wśród nich znalazły się także uwagi stron konkurencyjnych, które złożyły skargę w maju. Skarga ta złożona była także w imieniu jeszcze jednego przedsiębiorstwa wchodzącego w skład koncernu, do którego należy jedna ze stron konkurencyjnych. (Cztery zainteresowane strony będą nazywane dalej „dwiema wspólnie działającymi stronami konkurencyjnymi”.) Komisja przesłała ich uwagi do wiadomości Niderlandów w pismach z 1 października (nr referencyjny D/56129), 29 października (nr referencyjny D/56898), 7 listopada (nr referencyjny D/57120) i z 12 listopada 2003 r. (nr referencyjny D/57185). Pisma te zawierają również szereg dalszych pytań Komisji.

(4)

Pismem z 13 sierpnia 2003 r. (zarejestrowanym 14 sierpnia 2003 r. pod numerem A/35706) dwie wspólnie działające strony konkurencyjne poinformowały Komisję, że część subwencji przeznaczonych dla AVR Nuts została wypłacona. Strony zwróciły się do Komisji o wydanie nakazu na podstawie art. 11 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art..93 Traktatu WE (3), celem nakazania Niderlandom zawieszenia dalszych wypłat oraz wezwania do tymczasowego zwrotu wypłaconej pomocy. Na wniosek Komisji z 20 sierpnia 2003 r. (nr referencyjny pisma D/55321) Niderlandy pismem z 25 września 2003 r. (zarejestrowanym 30 września 2003 r. pod numerem A/36690) potwierdziły, że zgłoszona pomoc na rok 2002 i pierwszy kwartał 2003 została wypłacona na rzecz AVR Nuts. Pismem z 20 października 2003 r. (nr referencyjny D/56735) Komisja poinformowała dwie wspólnie działające strony konkurencyjne, że nie zamierza wydać wnioskowanej decyzji. Dwie wspólnie działające strony konkurencyjne przesłały ponownie swój wniosek w piśmie z 14 listopada 2003 r. (zarejestrowanym 17 listopada 2003 r. pod numerem A/37909) i w piśmie z 1 grudnia 2003 r. (zarejestrowanym 2 grudnia 2003 r. pod numerem A/38325). Ostatnie z wymienionych pism minęło się w zasadzie z odpowiedzią Komisji z 24 listopada 2003 r. (nr referencyjny D/57541), w której potwierdziła ona swoje stanowisko.

(5)

Po złożeniu wniosku o odroczenie (pismo z dnia 14 lipca 2003 r., zarejestrowane 18 lipca 2003 r. pod numerem A/35109 oraz pismo z 29 października 2003 r., zarejestrowane 5 listopada 2003 r. pod numerem A/37568), o którego pozytywnym rozpatrzeniu powiadomiono pismem z 23 lipca 2003 r. (nr referencyjny D/54737), Niderlandy w piśmie z 18 grudnia 2003 r. (zarejestrowanym 8 stycznia 2004 r. pod numerem A/30088) przekazały swoje uwagi wobec decyzji Komisji. Niderlandy przekazały uwagi wobec uwag złożonych przez zainteresowane strony pismem z 23 grudnia 2003 r. (zarejestrowanym 8 stycznia 2004 r. pod numerem A/30090), 23 stycznia 2004 r. (zarejestrowanym 29 stycznia 2004 r. pod numerem A/30621), 25 lutego 2004 r. (zarejestrowanym 27 lutego 2004 r. pod numerem A/31451) i z 23 kwietnia 2004 r. (zarejestrowanym 30 kwietnia 2004 r. pod numerem A/33118). W dwóch ostatnich wymienionych pismach Niderlandy poinformowały także Komisję o bieżącym rozwoju spraw w AVR Nuts. Ponieważ wzrastające deficyty wymagałyby stałego zwiększania kwot pomocy, postanowiono o zamknięciu jednego z dwóch OPB z dniem 1 lipca 2004 r. Rozważano również zamknięcie drugiego OPB. Okazało się, że pierwotne porozumienie o pomocy zawierało postanowienia przewidujące przyznanie przez Niderlandy rekompensat za koszty zamknięcia.

(6)

Uwzględniając te nowe informacje, Komisja przyjęła decyzję C(2004) 2640 wersja ostateczna z dnia 17 lipca 2004 r., aby wszcząć procedurę przewidzianą w art..88 ust. 2 Traktatu o rekompensatę kosztów (ewentualnego) zamknięcia OPB. Treść tej decyzji została przesłana Niderlandom dnia 16 lipca 2004 r. Niderlandy złożyły wniosek o przedłużenie terminu składania uwag związanych z omawianą decyzją oraz o zorganizowanie spotkania celem omówienia bieżącego rozwoju wydarzeń (pismo z 30 lipca 2004 r., zarejestrowane 4 sierpnia 2004 r. pod numerem A/35996). Spotkanie przedstawicieli Niderlandów i Komisji odbyło się 23 sierpnia 2004 r. Dnia 26 sierpnia 2004 r. odbyło się kolejne spotkanie służb Komisji i dwóch wspólnie działających stron konkurencyjnych. Ponadto w spotkaniu uczestniczył adwokat reprezentujący kolejną stronę konkurencyjną. Niderlandy przekazały swoje uwagi do decyzji Komisji pismem z dnia 10 września 2004 r. (zarejestrowanym 17 września 2004 r. pod numerem A/36999). Komisja zwróciła się z prośbą o dalsze informacje pismem z 30 września 2004 r. (nr referencyjny D/56902). Niderlandy przesłały je pismem z 22 października 2004 r. (zarejestrowanym 27 października 2004 r. pod numerem A/38271). W piśmie tym Niderlandy potwierdziły, że wypłacono beneficjentowi dalszą pomoc za resztę roku 2003, trzy pierwsze kwartały roku 2004 oraz za zamknięcie jednej z instalacji.

(7)

Decyzja o rozpoczęciu procedury została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 9 października 2004 r. (4). Komisja otrzymała uwagi dwóch wspólnie działających stron konkurencyjnych (pisma z 16 i 19 listopada 2004 r., zarejestrowane pod numerami A/38860 i A/38978). Komisja wysłała powyższe uwagi do Niderlandów w piśmie z 22 listopada 2004 r. (nr referencyjny D/58307). Niderlandy przekazały swoje uwagi do nadesłanych im uwag, a także odpowiedziały na pytania Komisji w pismach z 22 grudnia 2004 r. (zarejestrowanym 5 stycznia 2005 r. pod numerem A/30171) i z 12 stycznia 2005 r. (zarejestrowanym 17 stycznia pod numerem A/30525). W pismach tych Niderlandy poinformowały Komisję nie tylko o decyzji o zamknięciu pozostałego OPB, ale także o rekompensacie kosztów zamknięcia wynikających z porozumienia.

(8)

Na koniec dwie wspólnie działające strony konkurencyjne potwierdziły swój sprzeciw wobec pomocy w pismach z dnia 25 kwietnia 2005 r. (zarejestrowanym tego samego dnia pod numerem A/33476) i 2 maja 2005 r. (zarejestrowanym 12 maja 2005 r. pod numerem A/33884). Po tej wymianie korespondencji dnia 26 maja 2005 r. odbyło się jeszcze jedno spotkanie służb Komisji i dwóch wspólnie działających stron konkurencyjnych. W spotkaniu tym także uczestniczył adwokat reprezentujący wspomnianą już trzecią stronę konkurencyjną (ta właśnie strona konkurencyjna oraz pozostałe dwie będą dalej zwane razem „trzema wspólnie działającymi stronami konkurencyjnymi”). Na spotkaniu przedłożony został dokument sugerujący, że AVR Nuts otrzymał dalszą pomoc za rok 2004.

(9)

Artykuł 5 ust. 1 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (5) stanowi, że „Państwa Członkowskie, we współpracy z innymi Państwami Członkowskimi w przypadku gdy jest to niezbędne lub zalecane, podejmują właściwe środki w celu stworzenia odpowiedniej zintegrowanej sieci urządzeń do unieszkodliwiania odpadów, uwzględniając najlepsze dostępne technologie nieobejmujące nadmiernych kosztów. Sieć musi umożliwiać Wspólnocie jako całości samowystarczalność w zakresie unieszkodliwiania odpadów, a Państwom Członkowskim stopniowe osiąganie tego celu indywidualnie, biorąc pod uwagę warunki geograficzne lub potrzebę specjalistycznych urządzeń dla niektórych typów odpadów”. Artykuł 5 ust. 2 tej samej dyrektywy stanowi, że „sieć musi także umożliwiać unieszkodliwianie odpadów w jednym z najbliższych urządzeń, za pomocą najodpowiedniejszych metod i technologii w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego oraz zdrowia publicznego”.

(10)

Aby sprostać opisanym celom, na początku lat dziewięćdziesiątych w Niderlandach uruchomiono specjalne składowisko (zwane dalej „składowiskiem C2”) oraz piece OPB. Składowisko C2 używane jest do właściwego unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych, które nie mogą zostać spalone (zwanych dalej „odpadami C2”). Piece OPB używane są do właściwego unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych, które – mimo swej niskiej wartości cieplnej – mogą jeszcze zostać przetworzone przez spalenie (6) (zwanych dalej „odpadami OPB”). Przy ich spalaniu niezbędne jest współzasilanie – w praktyce najbardziej opłacalnym paliwem są odpady niebezpieczne o wysokiej wartości cieplnej.

(11)

Państwa Członkowskie – zgodnie z art. 8 ust. 3 dyrektywy 75/442/WE i art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar (7) – mogą zakazać wywozu „odpadów do usuwania”. Dopiero po przeprowadzeniu różnorakich kontroli odpady tego rodzaju mogą zostać wprowadzone do obiegu handlowego. Państwa Członkowskie nie mogą jednakże wprowadzić ogólnego zakazu wywozu „odpadów do odzysku”. (8) Pojęcia „odpady do usuwania” i „odpady do odzysku” zostały zinterpretowane w licznych orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. (9) Na ich skutek – w porównaniu z interpretacją wykorzystywaną dotychczas przez Niderlandy – mniejsza objętość odpadów niebezpiecznych powinna być traktowana jako „odpady do usuwania”, a większa objętość odpadów jako „odpady do odzysku”. Różnica ta nie zależy od wartości cieplnej odpadów, lecz raczej od pierwotnego celu instalacji, w której odpady są przetwarzane, a także od rodzaju odpadów.

(12)

Odpady C2 i OPB dostarczane są przez przedsiębiorstwa ze wszystkich sektorów gospodarki. Do najważniejszych należą sektor metalowy, służby gospodarcze i administracyjne, sektor (petro-)chemiczny, transport i wydobycie minerałów. Większość odpadów odbierana jest przez wyspecjalizowanych pośredników, których usługi obejmują zwykle różne rodzaje odpadów danego przedsiębiorstwa: odpady C2 i OPB, pozostałe odpady niebezpieczne i odpady nieszkodliwe. Usługi te związane są przede wszystkim z miejscem, gdzie wytwarzane są odpady, jednak szczególne rodzaje odpadów przewożone są na dalsze odległości. Wiele dużych przedsiębiorstw zajmujących się odpadami przemysłowymi działa na skalę międzynarodową i posiada oddziały w kilku krajach.

(13)

W minionych latach możliwości właściwego wykorzystania odpadów niebezpiecznych bardzo się rozwinęły. Coraz większe objętości wykorzystywane są w przemyśle cementowym (przede wszystkim w Belgii), bądź też do wypełniania zamykanych kopalń (zwłaszcza w Niemczech). Ścisła interpretacja Trybunału co do pojęcia „odpady do usuwania” wzmogła ten rozwój. W tym samym czasie producenci dalej ograniczali wytwarzanie odpadów. W przewidzianych prawem ramach mogą oni – w pewnym stopniu – mieszać część odpadów z odpadami mniej szkodliwymi, co umożliwia tańsze ich unieszkodliwienie lub odzysk. Było to przyczyną spadku podaży odpadów OPB z około 80 000/100 000 ton w 1995 r. do około 34 000 ton w 2002 r. W 2002 r. oczekiwano, że produkowanych będzie około 38 500 ton rocznie. W połowie 2004 r. AVR Nuts szacował, że otrzymywać będzie jedynie 16 000 ton odpadów OPB rocznie (10). Podaż odpadów C2 spadła z około 6 000 ton w 2000 r. do około 4 000 ton w 2002 r. Wywóz odpadów niebezpiecznych wytwarzanych w Niderlandach wzrósł do około 36 000 ton, w tym 4 000 ton odpadów OPB, co przyczyniło się do nadwyżki mocy przerobowych w instalacjach do unieszkodliwiania odpadów. Jest to zjawisko obserwowane na szeroką skalę. Dotyczy także na przykład Wielkiej Brytanii, Niemiec i Belgii.

(14)

Składowisko C2 i kilka pieców OPB uruchomione zostały początkowo przez AVR Chemie CV (zwanego dalej „AVR Chemie”), w którym 30% udziałów ma Skarb Państwa, a 70% Holding AVR Bedrijven NV (zwany dalej „AVR Holding” lub w skrócie „AVR”). AVR jest liczącym się podmiotem na holenderskim rynku odpadów. W chwili obecnej jedynym udziałowcem AVR jest Gmina Rotterdam, jednak niedawno poinformowała ona o zamiarze sprzedaży udziałów w AVR. Od połowy lat dziewięćdziesiątych AVR Chemie notuje straty (10,9 miliona EUR w 2000 r. i 7,2 miliona EUR w 2001 r.). Z tego względu AVR zamierzał zamknąć trzy piece OPB, jakie w tym okresie obsługiwał. Niderlandom udało się jednak zawrzeć porozumienie o restrukturyzacji. Na jego podstawie doszło do podziału AVR Chemie. Utworzono AVR Nuts, mające kontynuować unieszkodliwianie odpadów C2 i OPB po zamknięciu jednego z trzech pieców OPB. Utworzono także AVR-Industrial Waste Services Rotterdam BV (zwany dalej „AVR IW”), mający zajmować się pozostałą działalnością na rynkach odpadów (niebezpiecznych), na których AVR chciał nadal funkcjonować z własnych powodów handlowych. Obie spółki są w całości własnością AVR. Pozostała działalność AVR Chemie to wynajem obiektów na rzecz AVR Nuts. AVR Nuts i AVR IW blisko ze sobą współpracują. Umowa o świadczeniu usług określa, że większą część zadań kierowniczych i komercyjnych AVR Nuts wykonuje AVR IW.

(15)

Wydajność obu pieców OPB, na które AVR uzyskał zezwolenie, wynosi 100 000 ton odpadów niebezpiecznych rocznie. Teoretycznie dostępna wydajność wynosi 80-85% przyznanej wydajności. W 2001 r. AVR przetworzył 84 880 ton odpadów niebezpiecznych (odpady OPB i inne), 81 274 ton w 2002 r. i 78 297 ton w 2003 r. Do spalenia odpadów OPB potrzeba mniej więcej taką samą ilość innych odpadów niebezpiecznych jako paliwa. Ilość rzeczywiście przetworzonych odpadów OPB w piecach OPB wynosi zgodnie z szacunkami 19 000 ton w 2002 r. i 23 000 ton w 2003 r. Niektóre rodzaje odpadów OPB mogą być ponadto przetwarzane w spalarniach odpadów z gospodarstw domowych pracujących przy niższej temperaturze spalania.

(16)

AVR Nuts ma obowiązek prowadzenia odrębnej księgowości zgodnie z dyrektywą Komisji 80/723/EWG z dnia 25 czerwca 1980 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między Państwami Członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi (11).

(17)

Pomoc i działalność, na jaką zostaje ona przyznana, zostały opisane w decyzji o koncesji wydanej przez Ministra Mieszkalnictwa, Gospodarki Przestrzennej i Środowiska z dnia 3 lipca 2002 r., oraz w umowie koncesyjnej zawartej 10 lipca 2002r między Niderlandami, AVR Holding, AVR Nuts, AVR IW i kilkoma innymi przedsiębiorstwami zależnymi. W decyzji o koncesji państwo nadaje „AVR Nuts na okres pięciu lat wyłączne prawo eksploatacji składowiska odpadów C2 i przetwarzania odpadów niebezpiecznych w obrotowych piecach bębnowych, pod warunkiem oferowania składowania odpadów C2 i przetwarzania odpadów niebezpiecznych w obrotowych piecach bębnowych jako usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, dostępnych publicznie i na warunkach rzetelnych, przejrzystych i niedyskryminujących oraz po cenach społecznie akceptowalnych, a wszystko to z uwzględnieniem warunków i ustaleń określonych szczegółowo w umowie koncesyjnej”. Umowa ta precyzuje warunki zarządzania AVR Nuts. Umowa zawarta została na okres od 1 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2006 r. włącznie.

(18)

Subwencja wynosi 100% przewidywanych niedoborów eksploatacyjnych, obliczonych na podstawie metodologii przygotowanej przez niezależnego rewidenta. W przypadku ustalonej z góry nadwyżki eksploatacyjnej, 70% jej wartości zostanie użyte na spłatę pomocy przyznanej w poprzednich latach. Przewidywane niedobory eksploatacyjne wynoszą 1,5 miliona EUR w 2002 r. i 2,8 miliona EUR w 2003 r. W załączniku I do niniejszej decyzji przedstawiono podsumowanie metodologii i jej zastosowanie dla lat 2002, 2003 i 2004. Większa część pomocy przeznaczona jest na piece OPB. Obliczony z góry niedobór dla składowiska C2 wyniósł na przykład w 2003 r. 370 000 EUR.

(19)

Według umowy o świadczeniu usług AVR IW wykonuje większą część zadań administracyjnych i operacyjnych AVR Nuts. W zamian otrzymuje wynagrodzenie, rozliczane w przewidywanym niedoborze. Rozliczenie odbywa się na podstawie ceny kosztów własnych („activity based costing”). W praktyce oznaczało to, że za okres 2002-2004 średnio 30% kosztów ogólnych AVR zostało naliczonych AVR Nuts.

(20)

Dodatkową pozycją kosztową ujętą w ustalanym z góry budżecie, na którą AVR Nuts otrzymuje pomoc przekazywaną AVR IW, jest pozyskiwanie odpadów. Zważywszy na duży udział kosztów stałych, aktywne pozyskiwanie odpadów traktowane jest jako niezbędne do maksymalnego wykorzystania mocy przerobowych oraz utrzymywania kosztów eksploatacji na możliwie niskim poziomie. Koszty przewidywane i rzeczywiste przedstawione są w tabeli 1.

Tabela 1:

Przewidywane i rzeczywiste koszty pozyskiwania

(21)

Początkowo oczekiwano, że niedobór wzrośnie do 3,8 miliona EUR w 2006 r., jednak warunki rynkowe i eksploatacyjne okazały się o wiele trudniejsze, niż przewidywano, a także nie rokowały polepszenia. W okresie 2002-2003 AVR Nuts zanotowało – poza przewidywanym niedoborem – stratę 12 milionów EUR. Oczekuje się, że niedobór przewidywany na rok 2004 i lata kolejne będzie o wiele wyższy niż zakładano; i tak przewidywany niedobór na rok 2004 wyniósł 8,898 miliona EUR (12). W obliczeniu tym uwzględniono decyzję o zamknięciu pieców OPB.

(22)

Wziąwszy pod uwagę wzrastające niedobory eksploatacyjne Niderlandy – jak już wspomniano w punktach 5 i 7 – zrewidowały swoją politykę postępowania. Pod koniec 2003 r. podjęto decyzję o zamknięciu jednego z dwóch pieców OPB z dniem 1 lipca 2004 r. Latem 2004 r. postanowiono, że z dniem 1 stycznia 2005 r. zamknięty zostanie drugi OPB. Zgodnie z przewidywaniami zakładane straty za pozyskanie odpadów C2 w pozostałych latach są niskie.

(23)

Zgodnie z umową koncesyjną państwo miało pokryć koszty AVR za pozostałą wartość księgową nieodpisanych jeszcze inwestycji, jakie w czasie trwania umowy zostały dokonane po zatwierdzeniu przez państwo na potrzeby AVR Nuts. Dokonując analizy zastosowania niniejszej klauzuli, władze holenderskie uzyskały po obliczeniach kwotę 8 670 108 EUR będącą kosztem zamknięcia pierwszego OPB. Kwota ta dotyczy różnych inwestycji, jakie odliczone zostały w 50% - o ile dotyczyły obu pieców OPB, i w 100% - o ile łączyły się bezpośrednio z OPB, który został zamknięty. Najważniejsze części składowe tej kwoty to: 1,9 miliona EUR za inwestycje w zakresie ochrony przeciwpożarowej, 3,3 miliona EUR na instalację homogenizacyjną, 1,5 miliona EUR na wymianę lejów koksowych i 0,5 miliona EUR na końcówkę bębna i pierścień Steffersona. Jeśli chodzi o zamknięcie drugiego OPB, kalkulacja obejmuje 11 151 000 EUR za pozostałą wartość księgową instalacji oraz rzeczowe aktywa trwałe. Kwota ta zawiera drugie 50% pozostałej wartości księgowej wymienionych wyżej inwestycji, dokonywanych za przyzwoleniem państwa, oraz 100% pozostałej wartości księgowej inwestycji dokonywanych za przyzwoleniem państwa, a dotyczących wyłącznie drugiego OPB. Ostatnia wymieniona część składowa obejmuje w szczególności inwestycję w kompleksową konserwację pozostałego OPB, jaka przeprowadzona została w 2004 r. Konserwacja ta pochłonęła 3 273 000 EUR, co przewyższało pierwotne założenia. Po fakcie okazało się, że była to inwestycja nietrafiona.

(24)

Ponieważ Niderlandy zgodnie z umową koncesyjną zobowiązane były do kompensowania niedoborów budżetowych do roku 2006 włącznie, państwo zmuszone było do negocjowania z AVR pokrycia dodatkowych kosztów zamknięcia drugiego OPB z dniem 1 stycznia 2004 r. – zamiast w pierwotnym terminie, w którym kończyłaby się umowa. Na tej podstawie kompensacja obejmuje następujące kwoty dodatkowe:

(25)

W czasie negocjacji Niderlandy korzystały ze wsparcia niezależnego rewidenta, którego sprawozdanie zostało przedłożone Komisji. Łączna kwota uzgodnionego pokrycia kosztów zamknięcia drugiego OPB wyniosła 27,850 miliona EUR. Jest ona znacznie niższa niż kwota szacunków własnych AVR wynosząca 58,544 miliona EUR (bądź 46 828 miliona EUR bez wliczenia dodatkowych strat AVR Nuts w latach 2002 i 2003). Według Niderlandów, w przypadku, gdyby pozostały OPB funkcjonował do końca 2006 r., suma szacowanych niedoborów eksploatacyjnych za lata 2005 i 2006 oraz kwota na pokrycie kosztów zamknięcia pod koniec 2006 r. wynosiłyby 31 milionów EUR. Porozumienie o wcześniejszym zamknięciu doprowadziło więc do obniżenia kosztów państwa.

(26)

Wliczając koszty na pokrycie zamknięcia, łączna subwencja za okres 2002-2004 wyniosła 49 718 108 EUR – pokazuje to zestawienie w tabeli 2.

Tabela 2:

Zestawienie pokrycia kosztów AVR

(27)

Niderlandy przyznały, że pomoc przekazana AVR wyniosła 19 543 608 EUR. Kwota na pokrycie kosztów związanych z zamknięciem drugiego OPB została przekazana na rachunek zablokowany.

(28)

Umowa koncesyjna zawiera gwarancję, że – o ile AVR Chemie poddany zostałby likwidacji – państwo wypłaci nie więcej niż 30% wartości kosztów związanych z usunięciem i monitoringiem poprocesowym, jakie powstałyby przy demontażu i oczyszczeniu instalacji. Ta wartość procentowa pokrywa się z ilością udziałów państwa w AVR Chemie.

(29)

Jeszcze przed zawarciem umowy koncesyjnej AVR Chemie podwyższył swoje taryfy przyjęcia do 700 NLG/tonę (317,6 EUR/tonę). Zdaniem Niderlandów jeszcze wyższe taryfy mogłyby prowadzić do uników, jak np. „upłynnianie” w innych strumieniach odpadów i nielegalne składowanie odpadów, a tym samym nie byłyby celowe przy zmniejszaniu niedoborów eksploatacyjnych. Taryfy przyjęcia są wysokie w porównaniu z krajami sąsiednimi. Stało się to możliwe dzięki zakazowi wywozu z Niderlandów odpadów do usuwania. Celem pomocy było utrzymanie opłat na istniejącym poziomie – a nie ich obniżanie. Ponadto umowa koncesyjna zawiera załącznik „Ramowa struktura taryfowa, nośnik taryfowy i obliczanie taryf użytkowników”. Władze holenderskie kontrolują wysokość tych taryf, zważywszy, że to one wyrażają zgodę na przewidywane niedobory budżetowe, a taryfy stanowią tu oczywiście podstawowy element uwzględniany przy kalkulacji.

(30)

Taryfy przyjęcia dla wysokokalorycznych odpadów niebezpiecznych używanych jako paliwo są dużo niższe niż taryfy dla odpadów OPB. AVR Nuts przyjmuje tę pierwszą kategorię odpadów według taryfy dopasowanej do rynku, mianowicie taryfy, jaka stosowana byłaby wobec przetwarzania na przykład w piecach OPB za granicą lub w przemyśle cementowym.

(31)

Ponieważ koszty stałe w porównaniu z kosztami zmiennymi są bardzo wysokie, AVR Nuts stara się maksymalnie wykorzystywać swą wydajność, aby utrzymać straty na jak najniższym poziomie. Stąd też opłaty za przyjęcie, jakim podlegają dostawcy odpadów niebezpiecznych, są obniżane, jeśli rocznie dostarczana ilość jest większa. Te „obniżki zróżnicowane” zostają ustalone z góry i mają zastosowanie w przypadku, gdy dostarczane będzie co najmniej 75% tej samej ilości wysokokalorycznych odpadów, włączając w to odpady OPB.

(32)

Wszystkie taryfy dla okresu koncesyjnego ustalane są z góry (13) i obowiązują zarówno konkurentów AVR jak i AVR IW. Od momentu zawarcia umowy koncesyjnej taryfy na odpady C2 i OPB zostały upublicznione i były dostępne dla każdego dostawcy. Od początku 2004 r. dotyczyło to także wysokokalorycznych odpadów niebezpiecznych.

(33)

Aby móc zaplanować wykorzystanie wydajności, AVR IW co roku zwraca się do swych dostawców z pytaniem o przewidywaną ilość odpadów. W ciągu roku taryfy przyjęcia naliczane są na podstawie ustalonych obniżek zróżnicowanych. W przypadku, gdy dostarczona ilość rzeczywista na koniec roku jest mniejsza lub większa od zadeklarowanej, następuje naliczenie zwrotu lub dodatkowej opłaty, aby w oparciu o dostarczoną ilość rzeczywistą zrealizować prawidłowe obniżki zróżnicowane. Umowy nie zawierają zwykle zobowiązań do dostarczania uzgodnionych ilości.

(34)

Wydając decyzję w sprawie wszczęcia procedury przewidzianej w art. 88 ust. 2 Traktatu, Komisja wyraziła wątpliwość co do następujących punktów.

(35)

Po pierwsze, Komisja nie jest pewna, czy działalność AVR Nuts rzeczywiście może być uważana za świadczenie usług w ogólnym interesie gospodarczym w rozumieniu art. 86 ust. 2 Traktatu, ponieważ nie podano na przykład jednoznacznie, czy AVR jest jedynym przedsiębiorstwem będącym w stanie oferować tego rodzaju usługi na takich samych lub porównywalnych warunkach. Ponadto Komisja wyraziła wątpliwość, czy Niderlandy użyły właściwej procedury przy wyborze AVR Nuts. Dodatkowo Komisja wątpi, czy zważywszy na wszystkie okoliczności, uniknięto naruszenia zasady „kto zanieczyszcza, ten płaci”, ponieważ producenci tych właśnie odpadów zobligowani są do płacenia taryf przyjęcia, które traktować można jako zwykłe koszty.

(36)

Po drugie, Komisja wyraziła podejrzenie co do ewentualnej nadwyżki rekompensat i związanego z nim ryzyka efektu ubocznego związanego z wpływem na inne segmenty rynku odpadów. Komisja obawiała się mianowicie, że nadwyżki rekompensat wynikać mogą także z faktu, że pomoc bazowała na obliczeniu ex ante, a AVR Nuts mógł zatrzymać część ewentualnego dodatniego salda z nadwyżek rzeczywistych i wypłaconych z góry.

(37)

Po trzecie, Komisja poddała w wątpliwość kwestię, czy – w przypadku badania zgodności subwencji z art. 87 – wspólnotowe wytyczne w sprawie pomocy państwa dla celów ochrony środowiska (14) (zwane dalej „wytycznymi w sprawie pomocy na ochronę środowiska”) mogły stanowić podstawę do interpretowania tej pomocy jako zgodnej ze wspólnym rynkiem.

(38)

W swej decyzji o wszczęciu procedury zgodnie z art. 88 ust. 2 Traktatu Komisja wyjaśniła, że miała podobne wątpliwości wobec znacznie wyższej kwoty pomocy za rok 2004 oraz pokrycia kosztów przyspieszonego zamknięcia pieców OPB.

(39)

Po wydaniu decyzji Komisji o wszczęciu procedury przewidzianej w art. 88 ust. 2 cztery zainteresowane strony nadesłały swoje uwagi.

(40)

Pierwsza zainteresowana strona dowodziła, że zarządzenie to wpłynie negatywnie na konkurencję na rynku irlandzkim, ponieważ AVR – poprzez swe pięćdziesięcioprocentowe udziały we wspólnym przedsiębiorstwie z irlandzkim przedsiębiorstwem Safeway Warehousing / South Coast Transport – będzie mógł naliczać taryfy poniżej ceny kosztów własnych i mocno poniżej normalnych cen rynkowych na rynku irlandzkim.

(41)

Druga strona zainteresowana zwróciła również uwagę na nieuczciwe uprzywilejowanie względem konkurencji, jakie zdobyło wspólne przedsiębiorstwo AVR i Safeway. Do Irlandii wwożone są duże ilości odpadów niebezpiecznych. Ta sama zainteresowana strona dowodziła, że zarządzenie to zaburzy konkurencję na międzynarodowym rynku „projektów oczyszczania pod klucz” PCB, pestycydów i innych niebezpiecznych odpadów organicznych.

(42)

Trzecia zainteresowana strona, Edelchemie, skierowała swą uwagę na rynek krajowy. Przedsiębiorstwo to opracowało własną technologię przetwarzania odpadów z firm galwanizacyjnych i procesów fotograficznych („opcja-eko”) oraz odzyskiwania z tych odpadów wartościowych materiałów (m.in. metali szlachetnych i obsydianu). Dla tej firmy pomoc dla AVR stanowić będą nie tylko zagrożenie ekonomiczne, ale również zahamują jej rozwój technologiczny. Uwagi Edelchemie dotyczą AVR Nuts, AVR Chemie i jego poprzedników aż do roku 1963 (w piśmie przedstawiono szczegóły dotyczące holenderskiej polityki odpadów niebezpiecznych na przestrzeni tych lat).

(43)

Na koniec trzy wspólnie działające strony konkurencyjne opisały krajowy rynek odpadów OPB. Zarówno w Niderlandach jak i innych Państwach Członkowskich istnieje według nich wydajność porównywalna z piecami OPB firmy AVR. Rozszerzenie działalności AVR przyczyniło się do powstania nadwyżki mocy przerobowych odpadów OPB na rynku holenderskim, a dane dotyczące odpadów OPB nie przedstawiają kompletnego i prawidłowego obrazu. W połowie lat dziewięćdziesiątych AVR zamknął jeden ze swych pieców OPB i wtedy już można było oczekiwać, że podaż odpadów niebezpiecznych nadal będzie spadać. Wziąwszy pod uwagę te przewidywania, logiczne było zamknięcie jednego z dwóch pozostałych pieców OPB. Podczas spotkania dnia 26 maja 2005 r. jeden z przedstawicieli oświadczył dosłownie, że „zamknięcie jednego OPB [w 2002 r.] było słuszną decyzją”. Ponadto AVR wykorzystywało swą mocną pozycję do naliczania wysokich taryf, do żądania, by do pieców OPB dostarczane były jednocześnie wysokokaloryczne odpady, oraz do tworzenia nieprzejrzystej i niejawnej struktury taryf. Dzięki temu AVR IW mógł naliczać taryfy także dla niektórych rodzajów odpadów OPB, a następnie przetwarzać te odpady w piecach rusztowych spalarni odpadów z gospodarstw domowych, co oznaczało niskie koszty eksploatacji, gdyż piece te działają przy niskich temperaturach.

(44)

Wprowadzenie środka stanowi niemożliwą do zaakceptowania pomoc eksploatacyjną. Omawiana usługa nie stanowi usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, a cztery kryteria wynikające z orzeczenia w sprawie Altmark określające, czy rekompensata stanowi, czy nie stanowi pomocy państwa (15), nie zostały spełnione. Gdyby Komisja zatwierdziła subwencję (lub jej część), musiałoby się to odbyć z zastrzeżeniem wielu warunków, aby uniknąć podwójnego dotowania, przymusowego wiązanego odbioru odpadów (tying) i dyskryminacji cenowej. Ponadto Niderlandy nie powinny były móc przedłużyć pomocy o kolejne dziesięć lat.

(45)

Dwie wspólnie działające strony konkurencyjne także nadesłały swe uwagi po zapoznaniu się z decyzją Komisji o wszczęciu procedury. Strony podtrzymały wszystkie punkty z ich pierwszego oświadczenia i przekazały dokumenty uzupełniające mające stanowić dowód, że w sprawie tej można mówić o podwójnym dotowaniu. Dodatkowo strony w swym piśmie poruszyły opisane niżej punkty.

(46)

Po pierwsze, zdziwienie budzi fakt, że – mimo zamknięcia jednego z pieców OPB – przewidywane niedobory eksploatacyjne tak znacznie przekroczyły zakładane ilości. Gdyby przestrzegano czwartego kryterium orzeczenia w sprawie Altmark (wydajność), niedobory eksploatacyjne powinny były spadać.

(47)

Po drugie, strony mają zastrzeżenia wobec pomocy na pokrycie kosztów zamknięcia pieców OPB. Nie wiązało się to z żadną usługą zwrotną ze strony AVR. Subwencja ta nie może być określona jako wypłacenie odszkodowania i nie jest uzasadniona między innymi dlatego, że dokonywano inwestycji z zamiarem prowadzenia działalności przez dziesięć lat, a tymczasem wszystko skończyło się po upływie niespełna trzech latach. Strony mają pytania dotyczące szczegółów obliczeń, przede wszystkim kwoty podlegającej odpisowi, kosztów redukcyjnych i bieżących kosztów stałych. Kwota łączna jest bardzo wysoka i znacznie przekracza 2 miliony EUR, o których jest mowa w artykule 21.2 umowy koncesyjnej. Ponadto w jednym z dokumentów analizowanych przez Parlament stwierdza się, że „przy ustalaniu odszkodowania przyznanego Afvalverwerking Rijnmond w związku z zamknięciem obrotowych pieców bębnowych zawarto również porozumienie odnośnie do otwartego jeszcze roszczenia Ministerstwa Mieszkalnictwa, Gospodarki Przestrzennej i Środowiska (VROM) względem AVR w związku z zanieczyszczeniem Lickebaertpolder dioksynami”. W efekcie Ministerstwo otrzymało kwotę 2,5 miliona EUR, jaka nie była uwzględniona w budżecie za rok 2004. Trzy wspólnie działające strony konkurencyjne obawiają się, że rozwiązanie tego sporu „zanieczyściło” obliczenia kwoty rekompensaty. Mają wrażenie, że „pewne sprawy nie ujrzały światła dziennego”.

(48)

Po trzecie, strony zgłaszają zastrzeżenia co do kolejnych przywilejów dla AVR na podstawie art. 21.5 umowy koncesyjnej, a przede wszystkim do faktu, że w przypadku likwidacji AVR Chemie, państwo pokryje 30% kosztów rozbiórki oraz kosztów usunięcia zanieczyszczeń spowodowanych przez tę instalację. W świetle przepisów dotyczących pomocy państwa, państwo nie powinno nigdy wyrażać zgody na tego rodzaju zobowiązania.

(49)

Po czwarte, strony twierdzą, że nie może być tu mowy o usłudze świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym przede wszystkim dlatego, że usługa tego rodzaju nie jest niezbędna w świetle różnorakich istniejących alternatyw, jak np. piroliza, przetwarzanie przez przemysł cementowy, zasypywanie kopalń soli bądź usuwanie w zakładach energetycznych i piecach OPB za granicą. Działalność omawiana w sprawie została uznana za usługę świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym wyłącznie dlatego, że zaczęła przynosić straty. Umowa koncesyjna została zawarta tylko w celu sfinansowania inwestycji w piece OPB, do których wyłączne prawo otrzymał AVR Nuts. Ponadto dwie wspólnie działające strony konkurencyjne poddają w wątpliwość kwestię, czy pomoc gwarantuje możliwe do zapłacenia ceny, jeśli taryfy przyjęcia ABR są wyższe niż w krajach sąsiednich. Wysokie taryfy można wyjaśnić praktykowanymi przez AVR przymusowym wiązaniem odbioru odpadów i podwójnym dotowaniem dotyczącymi odpadów wysokokalorycznych stosowanych jako paliwo. Taryfy te są nieprzejrzyste i niejawne. Zyski księgowane są w AVR IW, a straty w AVR Nuts. Stąd AVR IW mógł naliczać wyższe taryfy przyjęcia dla odpadów OPB. Ponadto AVR odmawia przyjmowania odpadów OPB, jeśli wraz z nimi nie są dostarczane odpady wysokokaloryczne. Tym samym narusza swe zobowiązania wynikające z umowy koncesyjnej, nie oferując usług wszystkim klientom. Na koniec – w przeciwieństwie do pozostałych alternatyw – jakość świadczonych usług nie jest utrzymywana ani ulepszana.

(50)

Po piąte, pomoc nie spełnia kryteriów Altmark. Nie zastosowano procedury zamówień publicznych przy wskazaniu odbiorcy koncesji, a pomoc nie została określona na podstawie kosztów średniego, dobrze zarządzanego przedsiębiorstwa. Pomocy nie określono na podstawie z góry ustalonych obiektywnych i przejrzystych kryteriów. Została ona zawyżona ponad konieczną stawkę i wiązała się ze skutkami ubocznymi wpływającymi na inne rynki. Piece OPB za granicą naliczają – bez pomocy państwa – niższe taryfy. Przy określaniu pomocy nie uwzględniono tańszych metod usuwania odpadów. Ponadto AVR może zatrzymać część zysku, jeśli jej działalność będzie lepsza, niż przewidywano.

(51)

Na koniec dwie wspólnie działające strony konkurencyjne stwierdzają, że Niderlandy zamierzają kontynuować naruszanie przepisów o pomocy państwa, zważywszy, że władze niderlandzkie w przypadku niekorzystnej decyzji Komisji omówią je z AVR i poszukają rozwiązania finansowych problemów, jakie mogą obarczać AVR z tego czy innego powodu.

(52)

Ponieważ prawodawstwo wspólnotowe zezwala Państwom Członkowskim na zakaz wywozu odpadów do usuwania, kwestionowana pomoc nie zakłóci konkurencji między Państwami Członkowskimi.

(53)

Niderlandy stwierdziły, że pomoc została przyznana wyłącznie dla usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym, jaka świadczona jest przez AVR Nuts. Otwarte zaproszenie do składania ofert nie zostało uznane za konieczne, ponieważ AVR Nuts był jedynym przedsiębiorstwem w Niderlandach, jakie było w stanie i chciało przetworzyć wszystkie omawiane odpady C2 i OPB. Informacje o koncesji zostały ponadto opublikowane w Dzienniku Urzędowym (Staatscourant), po czym ewentualne zainteresowane strony mogły składać odwołania. Nie miało to jednak miejsca. Ponadto władze holenderskie przed podjęciem decyzji o zamknięciu pieców OPB wykonały niezbędne czynności, aby zorganizować przetarg publiczny w sprawie przedłużenia ich działania.

(54)

Środek spełnia kryteria Altmark i nie powinien być traktowany jako pomoc państwa. I tak na przykład państwo przy ustalaniu zakładanych niedoborów korzystało ze wsparcia niezależnego rewidenta. Środek nie stanowi naruszenia zasady „kto zanieczyszcza, ten płaci”, ponieważ taryfy są wyższe niż w krajach sąsiednich.

(55)

Z całą stanowczością nieprawdziwa jest również informacja, że AVR Nuts przyjmowało odpady OPB wyłącznie, jeśli były one dostarczane razem z odpadami wysokokalorycznymi. Ustalono również jasno, że taryfy naliczane pozostałym przedsiębiorstwom powiązanym z AVR za przetworzenie innych odpadów mają być identyczne jak dla podmiotów trzecich (16). Niderlandy zwróciły się o ekspertyzę do jednego z biur księgowych w sprawie zwiększenia przejrzystości w związku z umowami pomiędzy AVR Nuts i AVR IW. Zaproponowane rozwiązania zostały przyjęte i wprowadzone w życie.

(56)

Jeśli chodzi o wyniki AVR Nuts, Niderlandy stwierdziły, że przy wyliczaniu niedoborów eksploatacyjnych nie uwzględniano jakiejkolwiek marży. W mało prawdopodobnym przypadku wystąpienia przewidywanej nadwyżki eksploatacyjnej zysk miał zostać ograniczony jedynie do 30% nadwyżki, aż do chwili zwrotu pomocy z lat ubiegłych.

(57)

Niderlandy stwierdziły, że w przedstawionych uwagach nie wyjaśniono, w jaki sposób subwencja może mieć wpływ na cenę kosztów własnych wspólnego przedsiębiorstwa AVR i Safeways. Przedsiębiorstwo to powinno było płacić za przetwarzanie w Rotterdamie takie same taryfy, jakie obowiązują krajowych dostawców odpadów. Ponadto jedynie jedna trzecia odpadów przyjmowanych przez wspólne przedsiębiorstwo była przetwarzana w Rotterdamie, a wśród nich znajdowała się tylko nieznaczna część odpadów C2 i OPB w rozumieniu umowy koncesyjnej. Konkurencyjne ceny można wyjaśnić wieloma innymi czynnikami: 1) Safeway jest jedynym przedsiębiorstwem w Irlandii dysponującym stacją przeładunkową, w której możliwe jest skuteczne sortowanie i rozdzielanie odpadów przed ich przesłaniem do najbardziej odpowiedniego ośrodka przetwarzającego; 2) istnieje bliska współpraca z przedsiębiorstwem transportowym Southcoast, co zapewnia korzyści logistyczne i oszczędność kosztów, oraz 3) w Irlandii poziom taryf był w przeszłości względnie wysoki, co wynikało z braku konkurencji.

(58)

Za przetwarzanie odpadów pochodzących z projektów oczyszczania pod klucz AVR naliczał taryfy wyższe niż dla dostawców krajowych. Średnia taryfa za wszystkie strumienie odpadów z innych krajów była nieco wyższa niż średnia taryfa naliczana w kraju. Ponadto niższe taryfy nie mogły liczyć na większą pomoc, ponieważ jest ona uzależniona od przewidywanych niedoborów eksploatacyjnych.

(59)

W chwili podpisywania umowy koncesyjnej oba piece OPB pracowały z pełnym wykorzystaniem swych mocy przerobowych. Wziąwszy pod uwagę obszerne zapasy, przewidywano pełne wykorzystanie wydajności. Obecna nadwyżka mocy przerobowych nie została prawdopodobnie wywołana wzrastającym udziałem konkurentów na rynku, a raczej przez wzrastające ponowne użycie odpadów, na przykład po dopuszczonym przez prawo rozcieńczeniu innymi rodzajami odpadów.

(60)

Jeśli chodzi o pirolizę, Niderlandy stwierdziły, że taryfy AVR są wyższe niż taryfy naliczane przez jedyne przedsiębiorstwo w Niderlandach dysponujące instalacją do pirolizy.

(61)

Niderlandy oświadczyły, że część pomocy została wypłacona z powodu finansowych problemów AVR Nuts, w świetle orzeczenia w sprawie Altmark i w czasie umożliwiającym zakończenie formalnej procedury wyjaśniającej zgodnie z art..88 ust.2 Traktatu.

(62)

Niderlandy stwierdziły, że Edelchemie działała głównie na polu odpadów niebezpiecznych z procesów fotograficznych, jakie ze względu na wydajność nie mogły być przetwarzane przez AVR. Przedsiębiorstwo posiada różne instalacje, z których piec do pirolizy jest najistotniejszy dla firmy. W przeciwieństwie do urządzeń AVR technologia ta nie jest jednak odpowiednia dla wszystkich rodzajów odpadów OPB. Zgodnie z pozwoleniem ministra środowiska w piecu tym przetwarzać można jedynie 10 000 ton, co jest niewystarczające wobec strumienia odpadów w Niderlandach. Niderlandy nie pojmują, w jaki sposób pomoc może szkodzić interesom Edelchemie, wziąwszy pod uwagę, że AVR nie przetwarza odpadów z procesów fotograficznych i stosuje taryfy zgodne z wymogami rynku. Rozwój technologiczny stymulowany jest na przykład specjalnymi programami wspierającymi oraz – poprzez wydawanie pozwoleń ministra środowiska – obligowaniem do korzystania z dostępnych technologii. Czas ważności takich pozwoleń to pięć lat. Ewentualne subwencje z lat poprzednich przypadają na okres poza okresem dziesięcioletnim opisanym w art..15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999, a uwzględniając, że urządzenia ulegają odpisowi przez dziesięć lat, nie miałoby to żadnego wpływu na obliczenia przewidywanych niedoborów eksploatacyjnych w AVR.

(63)

Niderlandy stwierdziły, że nadmierna rekompensata nie miała miejsca ani na korzyść AVR Nuts, ani na korzyść AVR IW. AVR IW występował jako pośrednik, ale nie miał możliwości wykorzystania swej pozycji w celu uzyskiwania nadmiernej rekompensaty, toteż tego nie uczynił. I tak na przykład odpady dostarczane do AVR Nuts przez konkurentów, nawet jeśli były odbierane na piśmie przez AVR IW w imieniu AVR Nuts, nie były uwzględniane przy obliczaniu obniżek zróżnicowanych stosowanych przy taryfach dla odpadów samodzielnie pozyskiwanych przez AVR IW. Odpady te dostarczane były bezpośrednio do pieców OPB – nie do siedziby AVR IW – ponieważ nie byłoby to warte dodatkowych kosztów logistycznych.

(64)

Pomoc na pokrycie kosztów pozyskiwania odpadów jest uzasadniona. Aktywne pozyskiwanie odpadów OPB było niezbędne, ponieważ możliwość rozcieńczania tego rodzaju odpadów bądź adaptowania jego opakowania – co powoduje, że ten rodzaj odpadów nie jest już uznawany za odpady OPB – była wykorzystywana w coraz większym zakresie. Bez tego rodzaju pozyskiwania udziały AVR Nuts w rynku kurczyłyby się, a jego udział w rynku alternatywnych sposobów przetwarzania, zwłaszcza za granicą, straciłby na tym. Efektem byłby spadek wykorzystania wydajności i wzrost strat. Pokrycie kosztów AVR IW na pozyskiwanie wysokokalorycznych odpadów niebezpiecznych tłumaczono potrzebą dysponowania wystarczającą ilością tego rodzaju odpadów jako materiałem opałowym. Rozdzielenie kosztów pozyskiwania między AVR Nuts i AVR IW opierało się właśnie na tym. Po zamknięciu pieców OPB zostanie zlikwidowanych 7 stanowisk pracy, których koszty zgadzają się z obliczeniami. Dowodzi to, że te siedem stanowisk stanowi dodatkowe koszty pozyskiwania odpadów, jakie generowane były wyłącznie w interesie AVR Nuts.

(65)

Władze holenderskie przeprowadziły badanie dotyczące przyszłego rozwoju alternatyw dla usuwania i odzysku omawianych odpadów w Niderlandach i w krajach sąsiednich. Do badania tego nawiązano w pkt 13. Z badania wynika, że planuje się rozwój właściwych alternatyw, aby zagwarantować bezpieczne i właściwe usuwanie i odzysk tego rodzaju odpadów.

(66)

Niderlandy przedłożyły również analizę ekonomiczną umowy koncesyjnej i potencjalnej nadmiernej rekompensaty sporządzoną przez konsultanta na zlecenie AVR. W badaniu stwierdza się między innymi, że po pierwsze, wszyscy istotni konkurenci AVR mieli możliwość skorzystania z wyższych obniżek zróżnicowanych, ale widocznie preferowali dostarczanie części zgromadzonych odpadów do alternatywnych ośrodków zagranicznych celem ich usunięcia lub odzysku. Po drugie, suma na pokrycie kosztów, jaką Niderlandy rzeczywiście przyznają na zamknięcie pieców OPB, jest znacznie niższa od sumy 45 milionów EUR wyliczonej przez sam AVR oraz od sumy niemal 40 milionów EUR obliczonej przez niezależnego rewidenta. Najistotniejsza różnica wynika z odmienności kalkulacji kosztów redukcji personelu.

(67)

Niderlandy przedłożyły szczegółowe wyliczenie niedoborów budżetowych za rok 2004. Mimo zamknięcia jednego OPB są one wyższe niż w latach ubiegłych, ponieważ sytuacja na rynku pogorszyła się przede wszystkim za przyczyną obniżki taryf za wysokokaloryczne odpady niebezpieczne.

(68)

Co do pokrycia kosztów rozbiórki i monitoringu w przypadku likwidacji AVR Chemie przeprowadzane będą rozmowy między państwem a AVR, ponieważ państwo posiada trzydziestoprocentowe udziały w AVR Chemie. W przypadku negatywnej decyzji Komisji w sprawie zgłoszonej pomocy również odbędą się rozmowy w celu znalezienia wyjścia z zaistniałej sytuacji, przy czym nie odbędzie się to bez uwzględnienia oceny Komisji.

(69)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu „wszelka pomoc przyznawana prze Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi”.

(70)

Pomoc eksploatacyjna i pokrycie kosztów związanych z zamknięciem pieców OPB na rzecz AVR Nuts, jak opisano w pkt. 17 – 27, zostały przyznane przez państwo i są finansowane bezpośrednio ze środków państwowych. Subwencje te mają charakter selektywny, ponieważ dotyczą w pierwszej kolejności AVR, AVR Nuts i AVR IW. Przedsiębiorstwa te świadczą usługi na rynku odpadów do usuwania oraz odpadów do odzysku. Powyższe dotyczy również opłacenia przez państwo kosztów usunięcia i monitoringu, na które to koszty państwo udzieliło gwarancji do wysokości 30%.

(71)

Zastosowane środki powinny być traktowane jako środki niekorzystnie wpływające na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi. Rynki odpadów do usuwania oraz odpadów do odzysku są ze sobą nierozerwalnie połączone. Mimo ram prawodawczych i surowych kontroli odpadów przeznaczonych do przetworzenia, handel między Państwami Członkowskimi jest stale praktykowany na obu tych rynkach. Obrazuje to następujący przykład: po ogłoszeniu zamknięcia pieców OPB liczba wniosków o pozwolenie na eksport odpadów do innych Państw Członkowskich znacznie wzrosła. Na podstawie tego faktu Komisja wyciąga wniosek, że subwencja na dalsze funkcjonowanie pieców OPB wpływała hamująco na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

(72)

Wprowadzone środki nie stanowią uprzywilejowania dostawców odpadów niebezpiecznych. Taryfy przyjęcia wysokokalorycznych odpadów stosowanych jako paliwo – w porównaniu z taryfami naliczanymi w Niderlandach i krajach sąsiednich – zostały ustalone na poziomie rynkowym. Taryfy przyjęcia odpadów C2 i OPB ze względu na politykę państwa ustalone zostały na poziomie społecznie akceptowalnym, przewyższały jednak taryfy z krajów sąsiednich. Było to możliwe dzięki ograniczeniom wywozu odpadów przeznaczonych do usunięcia. Wyższe taryfy w normalnej sytuacji rynkowej byłyby opcją nie do zrealizowania, ponieważ spowodowałyby wywóz większej ilości odpadów, mieszanie odpadów z innymi strumieniami odpadów, legalny lub nielegalne składowanie – a więc nie przyczyniałyby się do wzrostu dochodów AVR Nuts. Po zamknięciu pieców OPB dostawcom było mianowicie łatwiej korzystać z niższych taryf przyjęcia w Belgii i w Niemczech. Bez wprowadzenia subwencji piece OPB zostałyby zamknięte wcześniej, a tym samym zostałyby szybciej stworzone możliwości wywozu odpadów przeznaczonych do usunięcia zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 259/93. Potwierdziła to ewolucja cenowa i objętościowa po zamknięciu drugiego OPB. Z tych względów Komisja ocenia, że środek nie uwolnił dostawców odpadów niebezpiecznych od kosztów, jakie w zwykłych warunkach ciążyły na ich budżetach.

(73)

Nie naruszając oceny zgodności środka na mocy art. 86 ust. 2 Traktatu Komisja uważa, że nie zostało spełnione czwarte kryterium orzeczenia w sprawie Altmark. Po pierwsze, AVR Nuts nie został wybrany w drodze przetargu, a opublikowanie rozporządzenia o koncesji w Dzienniku Urzędowym, po którym zainteresowane strony mogły składać swe odwołania w terminie sześciu tygodni, nie może zastąpić otwartej i przejrzystej procedury przetargowej. Po drugie, rekompensata nie została ustalona w oparciu o koszty generowane przez średnie, prawidłowo zarządzane przedsiębiorstwo, rzetelnie wyposażone w moce przerobowe do przetwarzania odpadów. Wziąwszy pod uwagę szczególną pozycję w skali kraju składowiska C2 i pieców OPB, wydaje się, że tego rodzaju średnie przedsiębiorstwo po prostu w Niderlandach nie istniało. Zakładany z góry niedobór budżetowy odzwierciedla raczej szczególne warunki, na jakich AVR Nuts eksploatował te urządzanie. Koszty porównywalnych obiektów za granicą nie były uwzględniane. Jasne jest, że AVR nie był wyposażony prawidłowo w moce przerobowe do przetwarzania odpadów: ich nadwyżka doprowadziła do niepełnego wykorzystywania pieców OPB i w efekcie do ich zamknięcia. Jedno i drugie miało wpływ na pomoc, przede wszystkim niedobór za rok 2004 i pokrycie kosztów zamknięcia. Biorąc pod uwagę te okoliczności, subwencje należy traktować jako selektywny przywilej na rzecz AVR Nuts, a nie jedynie rekompensatę, jaką otrzymywałyby inne przedsiębiorstwa w podobnej sytuacji, gdyby zostały obciążone wykonaniem takiego zobowiązania.

(74)

Twierdzenie o selektywnym przywileju wynika nie tylko z niedoborów eksploatacyjnych i pokrycia kosztów zamknięcia, ale także z gwarancji państwowej na 30% kosztów usunięcia i monitoringu poprocesowego obiektów. Fakt, że koszty te pokrywają się z udziałami państwa w AVR Chemie, nie neguje stwierdzenia, że chodzi tu o pomoc państwa, zważywszy, że państwo jako cichy wspólnik AVR Chemie odpowiadałoby jedynie do wysokości swych udziałów – a nie za dalsze roszczenia, które udział ten by przewyższały. Gwarancja ta wydaje się raczej wynikać z polityki państwa chcącego uniknąć sytuacji, w której – po likwidacji AVR Nuts i AVR Chemie – trudno byłoby obciążyć jakieś inne przedsiębiorstwo odpowiedzialnością za koszty prawidłowego usunięcia i monitoringu poprocesowego. Gwarancja ta przez cały czas trwania umowy koncesyjnej mogła prowadzić do korzyści, ponieważ każde inne przedsiębiorstwo – bez gwarancji – odkładałoby niezbędne rezerwy w czasie operacyjnego funkcjonowania obiektów, aby – bez subwencji – móc pokryć ewentualne koszty usunięcia i monitoringu.

(75)

Z tego względu zgłoszony środek stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu.