23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/1

(1)

Komisja przeprowadziła badanie dotyczące wykonywania przepisów rozporządzenia (WE) nr 850/2004 odnoszących się do odpadów. Badanie to ustaliło maksymalne dopuszczalne wartości stężenia do celów części 2 załącznika V do rozporządzenia (WE) nr 850/2004. Przy stężeniach przekraczających te wartości nie byłoby możliwe wykluczenie zagrożenia dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(2)

Dopuszczalna wartość stężenia dla polichlorowanych dibenzo-p-dioksyn i dibenzofuranów („PCDF/PCDD”) wyrażona jest w stężeniu równoważnika toksyczności („TEQ”), przy zastosowaniu współczynników toksyczności („TEFs”) Światowej Organizacji Zdrowia z 1998 r. Dostępne dane dotyczące dioksynopochodnych polichlorowanych bifenyli („PCB”) nie są wystarczające dla objęcia tych związków równoważnikiem toksyczności TEQ.

(3)

Heksachlorocykloheksan („HCH”) jest nazwą technicznej mieszaniny różnych izomerów. Wysiłek jaki należałoby włożyć w ich pełną analizę byłby nieproporcjonalny. Jedynie alfa-, beta- i gamma-HCH liczą się pod względem toksyczności. Z tego względu dopuszczalna wartość stężenia powinna odnosić się wyłącznie do nich. Większość dostępnych w handlu wzorcowych mieszanin testowych służących do przeprowadzania analiz tej klasy związków jedynie rozpoznaje te izomery.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu uznaje się za najwłaściwsze w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 850/2004 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione.

(6)

Po konsultacji z Komitetem ustanowionym na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 850/2004, przeprowadzonej dnia 25 stycznia 2006 r. zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2 tego rozporządzenia, Komitet nie wydał opinii,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/7

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/9

(1)

Artykuł 32 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że różnica między cenami na rynku światowym na produkty wyszczególnione w art. 1 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia a cenami na te produkty na rynku wspólnotowym może być objęta refundacją wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku cukru, refundacje wywozowe powinny być ustalone zgodnie z zasadami i niektórymi kryteriami przewidzianymi w art. 32 i 33 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(3)

Artykuł 33 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że ze względu na sytuację na rynku światowym lub szczególne wymagania niektórych rynków może zaistnieć konieczność zróżnicowania refundacji w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Refundacją mogą być objęte jedynie te produkty, które są dopuszczone do swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty i które spełniają wymogi rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/11

(1)

Artykuł 32 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że różnica między cenami na rynku światowym na produkty wyszczególnione w art. 1 ust. 1 lit. c), d) i g) tego rozporządzenia a cenami na te produkty na rynku wspólnotowym może być objęta refundacją wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku cukru, refundacje wywozowe powinny być ustalone zgodnie z zasadami i kryteriami przewidzianymi w art. 32 i 33 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(3)

Artykuł 33 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że ze względu na sytuację na rynku światowym lub szczególne wymagania niektórych rynków może zaistnieć konieczność zróżnicowania refundacji w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Refundacją mogą być objęte jedynie te produkty, które są dopuszczone do swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty i które spełniają wymogi rozporządzenia Komisji (WE) nr 951/2006 z dnia 30 czerwca 2006 r. ustalającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia (WE) nr 318/2006 w odniesieniu do handlu z państwami trzecimi w sektorze cukru (2).

(5)

Refundacje wywozowe mogą zostać ustalone w celu zmniejszenia luki konkurencyjnej między wywozem Wspólnoty a wywozem państw trzecich. Wywóz wspólnotowy do niektórych bliskich miejsc przeznaczenia i do państw trzecich, przyznający produktom wspólnotowym preferencyjne traktowanie w przywozie, ma obecnie korzystną pozycję konkurencyjną. Refundacje wywozowe do tych miejsc przeznaczenia powinny być zatem zniesione.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/13

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 958/2006 z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie stałego przetargu w celu ustalenia refundacji wywozowej na cukier biały w roku gospodarczym 2006/2007 (2) wymaga, by ogłaszano częściowe przetargi.

(2)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 958/2006 oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na przetarg częściowy, zakończony w dniu 22 lutego 2007 r., właściwym będzie ustalenie maksymalnych refundacji wywozowych dla tego przetargu.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/14

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1784/2003 i art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 tych rozporządzeń, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 refundacje powinny być ustalane z uwzględnieniem, z jednej strony, istniejącej sytuacji i przyszłych tendencji pod względem cen i dostępności zbóż, ryżu i ryżu łamanego na rynku Wspólnoty, a z drugiej – cen zbóż, ryżu, ryżu łamanego i produktów sektora zbożowego na rynku światowym. Na mocy tych samych artykułów należy także zapewnić na rynku zbożowym i ryżowym równowagę i naturalny rozwój cen i handlu, a ponadto uwzględniać ekonomiczne aspekty przewidywanych wywozów oraz potrzebę unikania zakłóceń na rynku Wspólnoty.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1518/95 (3) w sprawie systemu przywozu i wywozu produktów przetworzonych na bazie zbóż i ryżu, określiło w art. 4 szczególne kryteria, jakie należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji dla tych produktów.

(4)

Należy różnicować refundacje dla niektórych produktów przetworzonych w zależności od zawartości w tych produktach popiołów, surowego błonnika, łusek, białka, tłuszczu lub skrobi, ponieważ zawartość ta jest szczególnie znaczącym wskaźnikiem ilości produktu podstawowego rzeczywiście obecnego w produkcie przetworzonym.

(5)

Jeśli chodzi o maniok i inne korzenie oraz bulwy roślin tropikalnych, jak również wytworzone z nich mąki, ekonomiczny aspekt ich wywozu, jaki można przewidywać, biorąc przede wszystkim pod uwagę charakter i pochodzenie tych produktów, nie uzasadnia aktualnie potrzeby ustalania refundacji wywozowej. W odniesieniu do niektórych produktów przetworzonych na bazie zbóż, niewielkie znaczenie udziału Wspólnoty w handlu światowym nie wymaga aktualnie ustalania refundacji wywozowej.

(6)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymagania niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania refundacji w odniesieniu do niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(7)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(8)

Niektóre produkty przetworzone na bazie kukurydzy mogą być poddane obróbce termicznej, która stwarza ryzyko przyznania refundacji nieodpowiadającej jakości produktu. Należy uściślić, że produkty te, zawierające wstępnie żelatynizowaną skrobię, nie mogą korzystać z refundacji wywozowej.

(9)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/17

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, na rynku światowym a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1517/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 w odniesieniu do ustaleń dotyczących wywozu i przywozu mieszanek paszowych pochodzenia zbożowego oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1162/95 ustanawiające specjalne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz w sektorze zbóż i ryżu (2) określiło w art. 2 szczególne kryteria, jakie należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji do tych produktów.

(3)

Przy wyliczaniu należy także uwzględnić zawartość produktów zbożowych. Dla uproszczenia, refundacja powinna być wypłacana do dwóch kategorii „produktów zbożowych”, a więc po pierwsze – kukurydzy, zboża najpowszechniej używanego do produkcji mieszanek paszowych wywożonych, i produktów na bazie kukurydzy, a po drugie – „innych zbóż”, które są produktami zbożowymi kwalifikującymi się do przyznania refundacji, z wyłączeniem kukurydzy i produktów na bazie kukurydzy. Refundacja powinna być przyznana ze względu na ilość produktu zbożowego zawartego w mieszance paszowej.

(4)

Ponadto kwota refundacji powinna także uwzględniać możliwości i warunki sprzedaży tych produktów na rynku światowym, potrzebę uniknięcia zakłóceń na rynku wspólnotowym i ekonomiczny aspekt wywozu.

(5)

Obecna sytuacja na rynku zbóż, a w szczególności perspektywy zaopatrzenia, uzasadniają zniesienie wszelkich refundacji dotyczących wywozu.

(6)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/19

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1722/93 z dnia 30 czerwca 1993 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń Rady (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 1418/76 dotyczące refundacji produkcyjnych w sektorach zbóż i ryżu, odpowiednio (2), określiło warunki przyznawania refundacji produkcyjnych. Podstawa wyliczenia została określona w art. 3 tego rozporządzenia. Tak wyliczona refundacja, zróżnicowana, w razie potrzeby, dla skrobi ziemniaczanej, powinna być ustalana raz w miesiącu i może być zmieniana, jeśli ceny kukurydzy i/lub pszenicy ulegną znaczącej zmianie.

(2)

W celu określenia dokładnej kwoty do wypłaty przy wyliczaniu ustalanych przez niniejsze rozporządzenie refundacji produkcyjnych należy użyć współczynników podanych w załączniku II do rozporządzenia (EWG) nr 1722/93.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

a)

0,00 EUR/t dla skrobi kukurydzianej, pszennej i jęczmiennej;

b)

0,00 EUR/t dla skrobi ziemniaczanej.

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/20

(1)

Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 stanowią, że różnica między notowaniami lub cenami produktów wymienionych w art. 1 każdego z tych rozporządzeń na rynku światowym a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. wdrażające rozporządzenie Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria ustalania wysokości sum takich refundacji (3), określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji stosowaną w przypadku, jeśli produkty te są wywożone jako towary wymienione odpowiednio w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 lub w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, stawkę refundacji na 100 kilogramów każdego z omawianych produktów podstawowych ustala się co miesiąc.

(4)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do refundacji, które mogą zostać przyznane do wywozów produktów rolnych należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach, niezbędne jest zatem podjęcie środków ostrożności, nie stanowiąc jednak przeszkody dla zawierania umów długoterminowych. Ustalenie specjalnej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(5)

Uwzględniając porozumienie pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wywozów produktów z ciasta makaronowego ze Wspólnoty do Stanów Zjednoczonych, przyjęte decyzją Rady 87/482/EWG (4), niezbędne jest zróżnicowanie refundacji do produktów objętych kodami CN 1902 11 00 i 1902 19 ze względu na ich miejsce przeznaczenia.

(6)

Zgodnie z art. 15 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, należy ustalić obniżoną stawkę refundacji wywozowej, uwzględniając wysokość mającej zastosowanie refundacji wywozowej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1722/93 (5), dla rozpatrywanych produktów podstawowych, stosowaną w zakładanym okresie wytworzenia towarów.

(7)

Napoje alkoholowe uważane są za mniej wrażliwe na cenę zbóż stosowanych do produkcji tych napojów. Niemniej jednak, Protokół 19 do Aktu Przystąpienia Zjednoczonego Królestwa, Irlandii i Danii stanowi, że należy uchwalić środki niezbędne w celu ułatwienia stosowania zbóż wspólnotowych do produkcji napojów alkoholowych pozyskiwanych ze zbóż. Konieczne jest zatem dostosowanie stawki refundacji stosowanej odpowiednio do zbóż wywożonych jako napoje alkoholowe.

(8)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/24

(1)

Artykuł 33 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, iż różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 ust. 1 lit. b), c), d) i g) tego rozporządzenia a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta refundacją wywozową, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku VII do wymienionego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteriów dla ustalania wysokości kwot takich refundacji (2) określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji, stosowaną w przypadku, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku VII do rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 stawkę refundacji ustala się co miesiąc na 100 kg każdego z rozpatrywanych produktów podstawowych.

(4)

Artykuł 33 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że refundacja wywozowa do produktu będącego składnikiem towaru nie może być wyższa niż ta obowiązująca w stosunku do tego samego produktu wywożonego bez dalszego przetwarzania.

(5)

Zważywszy na fakt, iż obecnie niemożliwe jest określenie sytuacji na rynku w ciągu kilku następnych miesięcy, refundacje, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, mogą być ustalone z wyprzedzeniem.

(6)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do refundacji, które mogą zostać przyznane do wywozów produktów rolnych należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach niezbędne jest zatem zastosowanie środków ostrożności, nie stanowiąc jednak przeszkody dla zawierania umów długoterminowych. Ustalenie określonej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/26

(1)

Przetarg na refundację wywozową do pszenicy zwyczajnej na wywóz do niektórych krajów trzecich został ogłoszony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 936/2006 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (3), Komisja może, na podstawie zgłoszonych ofert, podjąć decyzję o wstrzymaniu przetargu.

(3)

Biorąc pod uwagę czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95, nie jest wskazane ustalenie maksymalnej wysokości refundacji,

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/27

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 38/2007 z dnia 17 stycznia 2007 r. otwierające przetarg stały na odsprzedaż cukru znajdującego się w posiadaniu agencji interwencyjnych w Belgii, Republice Czeskiej, Hiszpanii, Irlandii, Włoszech, na Węgrzech, w Polsce, Słowacji i Szwecji z przeznaczeniem na wywóz (2) wymaga, by ogłaszano częściowe przetargi.

(2)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 38/2007 oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na przetarg częściowy, zakończony w dniu 21 lutego 2007 r., właściwe będzie ustalenie maksymalnych refundacji wywozowych dla tego przetargu.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/28

(1)

Artykuł 3 ust. 2 pkt i) lit. d) i art. 4 ust. 2 pkt i) lit. d) rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 zakazuje produkcji, przywozu i wprowadzania do obrotu po dniu 31 grudnia 2004 r. bromku metylu przeznaczonego do wszystkich zastosowań, z wyjątkiem, między innymi (2), zastosowań krytycznych zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt ii) oraz z kryteriami ustalonymi w decyzji IX/6 przyjętej przez strony protokołu montrealskiego wraz z innymi istotnymi kryteriami uzgodnionymi przez strony. Wyłączenia dotyczące zastosowań krytycznych mają stanowić nieliczne odstępstwa, w celu zapewnienia krótkiego okresu na przyjęcie rozwiązań alternatywnych.

(2)

Decyzja IX/6 stanowi, że bromek metylu należy uznać za „krytyczny” jedynie w przypadku, gdy wnioskodawca określa, że brak dostępności bromku metylu do danego konkretnego zastosowania spowodowałby znaczne zakłócenia na rynku oraz że brak jest substancji alternatywnych możliwych do zastosowania pod względem technicznym i ekonomicznym, jak również brak jest substytutów dostępnych dla użytkownika, które są dopuszczalne z punktu widzenia ochrony środowiska i zdrowia i które są odpowiednie dla danych upraw i z punktu widzenia wszystkich okoliczności wniosku. Ponadto do produkcji i zużycia bromku metylu do zastosowań krytycznych należy dopuścić jedynie w przypadku, gdy zostały podjęte wszystkie działania możliwe z technicznego i ekonomicznego punktu widzenia, mające na celu ograniczenie do minimum zastosowania krytycznego i związanej z tym ewentualnej emisji bromku metylu. Wnioskodawca powinien także wykazać, że zostały podjęte stosowne starania w celu dokonania oceny, przygotowania do sprzedaży i zapewnienia krajowego oficjalnego zatwierdzenia substancji alternatywnych i substytutów oraz że istnieją programy badawcze mające na celu opracowanie i wykorzystanie substancji alternatywnych.

(3)

Dnia 18 stycznia 2006 r. Komisja otrzymała od Grecji wniosek w sprawie zastosowań krytycznych bromku metylu dotyczący 113 081 kg w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2006 r.

(4)

W celu określenia ilości bromku metylu spełniającej warunki zezwolenia, które ma zostać udzielone Grecji dla zastosowań krytycznych w 2006 r., Komisja zastosowała kryteria zawarte w decyzji IX/6 oraz w art. 3 ust. 2 pkt ii) rozporządzenia (WE) nr 2037/2000. Komisja stwierdziła, że dla niektórych zastosowań istnieją odpowiednie rozwiązania alternatywne oraz że dla zaspokojenia potrzeb wynikających z zastosowań krytycznych w Grecji w 2006 r. może zostać zużytych 46 771 kg bromku metylu. Kategorie zastosowań krytycznych są zbliżone do kategorii określonych dla Grecji w tabeli A decyzji XVII/9 przyjętej na siedemnastym posiedzeniu stron protokołu montrealskiego (3).

(5)

Artykuł 3 ust. 2 pkt ii) zobowiązuje również Komisję do określenia, którzy użytkownicy mogą korzystać z wyłączenia związanego z zastosowaniem krytycznym. Zważywszy że art. 17 ust. 2 wymaga określenia przez państwo członkowskie minimalnych wymagań dotyczących kwalifikacji personelu zaangażowanego przy stosowaniu bromku metylu, a jedynym zastosowaniem jest fumigacja (gazowanie), Komisja określiła, że jedynymi użytkownikami bromku metylu są osoby przeprowadzające fumigację, zaproponowane przez państwo członkowskie i upoważnione przez Komisję do stosowania bromku metylu do zastosowań krytycznych. Osoby przeprowadzające fumigację mają odpowiednie kwalifikacje, aby móc w sposób bezpieczny stosować wymieniony środek, natomiast na przykład nie mogą to być rolnicy lub właściciele młynów będący właścicielami obiektów, w których środek ten będzie stosowany, lecz którzy na ogół nie posiadają kwalifikacji w zakresie stosowania bromku metylu. Ponadto państwa członkowskie wprowadziły procedury umożliwiające identyfikację na ich terytorium osób przeprowadzających fumigację wykorzystujących bromek metylu do zastosowań krytycznych.

(6)

Artykuł 4 ust. 2 pkt ii) stanowi, że z zastrzeżeniem art. 4 ust. 4, wprowadzanie do obrotu bromku metylu oraz stosowanie go przez przedsiębiorców innych niż producenci i importerzy jest zakazane od dnia 31 grudnia 2005 r. Artykuł 4 ust. 4 stanowi, że art. 4 ust. 2 nie ma zastosowania do wprowadzania do obrotu i wykorzystywania substancji regulowanych, jeśli są one wykorzystywane do celów zamówień objętych pozwoleniami w odniesieniu do zastosowań krytycznych przez użytkowników określonych w art. 3 ust. 2.

W związku z powyższym poza producentami i importerami również osoby przeprowadzające fumigację zarejestrowane przez Komisję w 2006 r. będą mogły wprowadzać do obrotu bromek metylu oraz wykorzystywać go do zastosowań krytycznych po dniu 31 grudnia 2005 r. Z reguły osoby przeprowadzające fumigację zwracają się do importera zarówno o uzyskanie przywozu bromku metylu, jak i jego dostarczenie.

(7)

Osoby przeprowadzające fumigację zarejestrowane przez Komisję w 2005 r. będą mogły przenieść na 2006 r. ilości bromku metylu, które nie zostały wykorzystane w 2005 r. (zwane dalej „zapasami”). Komisja Europejska wprowadziła procedury udzielania zezwoleń pozwalające na odliczenie takich zapasów bromku metylu, zanim dodatkowy bromek metylu zostanie przywieziony lub wyprodukowany do celów zamówień objętych pozwoleniami w odniesieniu do zastosowań krytycznych w 2006 r. Decyzja IX/6 stanowi, że produkcja i zużycie bromku metylu do zastosowań krytycznych powinny być dopuszczalne jedynie w przypadku, gdy bromek metylu jest niedostępny z istniejących zapasów bromku metylu niewykorzystanego lub otrzymanego w wyniku recyklingu. Artykuł 3 ust. 2 pkt ii) stanowi, że na produkcję i przywóz bromku metylu zezwala się jedynie w przypadku, gdy żadna ze stron nie dysponuje bromkiem metylu pochodzącym z recyklingu lub z odzysku. Zgodnie z decyzją IX/6 i art. 3 ust. 2 pkt ii) oraz informacjami dostarczonymi Komisji przez Grecję nie istnieją w Grecji zapasy bromku metylu dla zastosowań krytycznych.

(8)

Komisja, w decyzji Komisji 2006/350/WE (4), zatwierdziła wykorzystanie 1 607 587 kg bromku metylu dla zastosowań krytycznych w ośmiu państwach członkowskich w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2006 r. w oparciu o wnioski przedstawione przez owe państwa członkowskie w lipcu 2005 r. Ilość bromku metylu, jaka została na mocy tej decyzji zatwierdzona dla Grecji, uwzględnia ilość konieczną dla zaspokojenia potrzeb wynikających z zastosowań krytycznych w okresie od dnia 1 czerwca do dnia 31 grudnia 2006 r.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu powołanego na mocy art. 18 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/31

(1)

Występowanie przypadków zakaźnej anemii łososia (ISA) na Wyspach Owczych doprowadziło do przyjęcia decyzji Komisji 2003/71/WE z dnia 29 stycznia 2003 r. w sprawie niektórych środków ochronnych w odniesieniu do zakaźnej anemii łososia na Wyspach Owczych (3). Decyzję tę stosuje się do dnia 31 stycznia 2007 r.

(2)

Decyzja nr 2/2005 Wspólnego Komitetu WE–Wyspy Owcze z dnia 8 grudnia 2005 r. zmieniająca decyzję nr 1/2001 ustanawiającą zasady wdrażania Protokołu w sprawie zagadnień weterynaryjnych uzupełniającego Umowę między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a rządem Danii i rządem lokalnym Wysp Owczych, z drugiej strony (4) zatwierdza plan interwencyjny przedłożony przez Wyspy Owcze w odniesieniu do niektórych chorób ryb, w tym ryb zakażonych zakaźną anemią łososia, zgodnie z art. 15 dyrektywy Rady 93/53/EWG z dnia 24 czerwca 1993 r. wprowadzającej minimalne środki wspólnotowe zwalczania niektórych chorób ryb (5) („plan interwencyjny”).

(3)

Plan interwencyjny obejmuje plan usunięcia ryb zgodnie z art. 6 dyrektywy 93/53/EWG oraz procedurę szczepienia. Szczepienie jest nadal stosowane w ramach strategii kontrolnej. Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby na obszary niezakażone, środki ochronne przewidziane w decyzji 2003/71/WE powinny być nadal stosowane do czasu zakończenia szczepień.

(4)

Dyrektywa Rady 2006/88/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury oraz zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób (6) stanowi, że środki transpozycji przyjmowane przez państwa członkowskie na mocy tej dyrektywy mają być stosowane od 1 sierpnia 2008 r. Należy zatem poddać przeglądowi decyzję 2003/71/WE przed tą datą.

(5)

Należy zatem zmienić decyzję 2003/71/WE w celu przedłużenia okresu jej stosowania od dnia 31 stycznia 2007 r. do dnia 31 lipca 2008 r.

(6)

Występowanie przypadków zakaźnej anemii łososia (ISA) w Norwegii doprowadziło do przyjęcia decyzji Komisji 2003/70/WE z dnia 29 stycznia 2003 r. w sprawie niektórych środków ochronnych w odniesieniu do zakaźnej anemii łososia w Norwegii (7). Decyzja ta miała zastosowanie do dnia 1 lutego 2004 r. W celu zachowania jasności decyzję tę należy jednoznacznie uchylić.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/33

(1)

Rada Europejska uznała, że budowanie w pełni integracyjnego społeczeństwa informacyjnego w oparciu o powszechne wykorzystanie technologii teleinformatycznych w usługach publicznych, małych i średnich przedsiębiorstwach oraz gospodarstwach domowych w znaczącym stopniu przyczynia się do wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy (2). Podejmując inicjatywę i2010, Komisja podkreśliła rolę technologii teleinformatycznych jako istotnego czynnika napędowego konkurencyjności, wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy (3).

(2)

Stworzenie otwartego i konkurencyjnego wspólnego rynku urządzeń i usług mediów na potrzeby społeczeństwa informacyjnego we Wspólnocie ma zasadnicze znaczenie dla upowszechnienia technologii teleinformatycznych. Wspólnotowe ramy regulacyjne w zakresie usług i urządzeń łączności elektronicznej mogą przyczyniać się do zwiększenia konkurencyjności i wzmocnienia konkurencji w branży teleinformatycznej, między innymi poprzez zapewnienie szybkiego wprowadzania nowych technologii.

(3)

Technologia ultraszerokopasmowa (ang. ultra-wideband, dalej „UWB”), charakteryzująca się zwykle bardzo niskim poziomem mocy promieniowanej w bardzo szerokim paśmie częstotliwości radiowych, może zapewnić szereg zastosowań w łączności, pomiarach, lokalizacji, medycynie, nadzorze i obrazowaniu, z korzyścią dla wielu obszarów wspólnotowej polityki, w tym dla polityki w zakresie społeczeństwa informacyjnego i rynku wewnętrznego. W związku z tym ważne jest określenie warunków regulacyjnych, które będą sprzyjać rozwojowi ekonomicznie opłacalnych rynków zastosowań technologii UWB w miarę pojawiania się możliwości rynkowych.

(4)

W szybkim wdrażaniu i upowszechnianiu zastosowań wykorzystujących technologię UWB na terytorium Wspólnoty pomoże harmonizacja zasad wykorzystania widma radiowego we Wspólnocie, prowadząc do utworzenia skutecznego wspólnego rynku tych zastosowań, co z kolei doprowadzi do pojawienia się efektu skali oraz korzyści dla użytkowników.

(5)

Pomimo bardzo niskiej mocy sygnałów wykorzystywanych w technologii UWB mogą one zakłócać funkcjonowanie istniejących usług radiokomunikacyjnych, co należy odpowiednio uwzględnić. Z tego względu ramy regulacyjne wykorzystania widma radiowego na potrzeby technologii UWB muszą uwzględniać prawo do ochrony przed szkodliwymi zakłóceniami (w tym dostępność widma radiowego na potrzeby radioastronomii oraz satelitarnych systemów badań Ziemi i badania kosmosu) oraz zapewniać równowagę pomiędzy interesem dotychczas funkcjonujących usług radiokomunikacyjnych a ogólnym celem politycznym, jakim jest tworzenie korzystnych warunków dla wprowadzania nowatorskich rozwiązań technicznych z korzyścią dla społeczeństwa.

(6)

Wykorzystanie widma podlega przepisom prawa wspólnotowego w dziedzinie ochrony zdrowia publicznego, w szczególności przepisom dyrektywy 2004/40/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dotyczących narażenia pracowników na ryzyko spowodowane czynnikami fizycznymi (polami elektromagnetycznymi) (4) oraz zalecenia Rady 1999/519/WE z dnia 12 lipca 1999 r. w sprawie ograniczenia narażenia populacji na działanie pól elektromagnetycznych (0 Hz do 300 GHz) (5). Dla zapewnienia ochrony zdrowia urządzenia radiowe muszą spełniać zasadnicze wymagania dyrektywy 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności („dyrektywa RTTE”) (6).

(7)

Na mocy art. 4 ust. 2 decyzji o spektrum radiowym Komisja udzieliła Europejskiej Konferencji Administracji Pocztowych i Telekomunikacyjnych (dalej zwanej „CEPT”) trzech mandatów (7), upoważniając ją do podjęcia wszelkich niezbędnych prac celem określenia najbardziej odpowiednich kryteriów techniczno-eksploatacyjnych na potrzeby zharmonizowanego wprowadzenia zastosowań wykorzystujących technologię UWB w Unii Europejskiej.

(8)

Niniejsza decyzja oparta jest na technicznych analizach kompatybilności elektromagnetycznej opracowanych przez CEPT w ramach mandatów udzielonych przez WE. W analizach tych przyjęto między innymi założenie, że urządzenia wykorzystujące technologię UWB eksploatowane będą głównie wewnątrz pomieszczeń oraz że będą przerywać nadawanie po upływie 10 sekund, jeżeli nie otrzymają od odpowiedniego odbiornika potwierdzenia odbioru transmisji. Ponadto sygnał wizyjny będzie nadawany przede wszystkim z zastosowaniem wysoko wydajnego kodowania.

(9)

Niniejsza decyzja dotyczy również eksploatacji urządzeń korzystających z technologii UWB na zewnątrz pomieszczeń, z wyjątkiem eksploatacji w punktach o stałej lokalizacji, w połączeniu ze stałą anteną zewnętrzną lub w pojazdach. Możliwe zakłócenia wynikające z takiej eksploatacji wymagają dalszej analizy.

(10)

Urządzenia wykorzystujące technologię UWB, których dotyczy niniejsza decyzja, wchodzą w zakres dyrektywy RTTE. W zakres tej dyrektywy nie wchodzi natomiast wykorzystanie zakresów częstotliwości przez urządzenia korzystające z technologii UWB do celów łączności na potrzeby zarządzania ruchem lotniczym w statkach powietrznych oraz do celów zastosowań związanych z ochroną życia ludzkiego na statkach, a wszelkie użycie takich urządzeń w tego rodzaju zastosowaniach związanych z ochroną życia ludzkiego podlega odpowiednim przepisom branżowym.

(11)

Na mocy dyrektywy RTTE Komisja Europejska udzieliła mandatu (M/329) europejskim organizacjom normalizacyjnym, upoważniając je do opracowania zbioru zharmonizowanych norm dotyczących zastosowania technologii UWB, które mają zostać uznane na mocy tej dyrektywy i których spełnienie skutkuje założeniem zgodności z jej wymaganiami.

(12)

Na mocy udzielonego przez WE mandatu M/329 Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych ETSI prowadzi prace nad normami europejskimi, takimi jak norma zharmonizowana EN 302 065 dla technologii UWB, które uwzględniać będą możliwe skutki ogólne, jeśli mogłyby one prowadzić do powstania szkodliwych zakłóceń, oraz opracowane przez CEPT analizy kompatybilności. Konieczna jest bieżąca aktualizacja norm zharmonizowanych celem zapewnienia ochrony nowych usług radiokomunikacyjnych, którym nie przydzielono jeszcze zakresów częstotliwości.

(13)

Ponadto w przypadku, gdy państwo członkowskie uzna, że urządzenia korzystające z technologii UWB, objęte zakresem dyrektywy RTTE oraz przyjętych na jej podstawie norm zharmonizowanych, nie spełniają wymagań tej dyrektywy, mogą zostać zastosowane odpowiednie środki bezpieczeństwa, zgodnie z art. 9 i 5 dyrektywy.

(14)

Wykorzystanie widma radiowego przez urządzenia korzystające z technologii UWB na mocy niniejszej decyzji dozwolone jest przy uwzględnieniu zasady niepowodowania zakłóceń oraz braku ochrony przed zakłóceniami, w związku z czym podlega przepisom art. 5 ust. 1 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (8).

(15)

W celu zapewnienia regularnego dostosowywania warunków określonych w niniejszej decyzji oraz wobec szybkich zmian w dziedzinie widma radiowego krajowe organy administracji powinny w miarę możliwości monitorować wykorzystanie widma radiowego przez urządzenia korzystające z technologii UWB, na potrzeby aktywnego przeglądu niniejszej decyzji. W przeglądzie należy uwzględnić postęp techniki i zmiany sytuacji rynkowej oraz zweryfikować aktualność pierwotnych założeń dotyczących funkcjonowania urządzeń korzystających z technologii UWB w zakresie częstotliwości określonym w niniejszej decyzji.

(16)

W celu zapewnienia odpowiedniej ochrony istniejących usług radiokomunikacyjnych w niniejszej decyzji należy określić warunki, które uznaje się za odpowiednie do tego celu.

(17)

Odpowiednie techniki osłabiania zakłóceń (w tym detect-and-avoid oraz low-duty-cycle), będące przedmiotem badań CEPT i ETSI oraz specyfikacji opracowywanych przez te instytucje w ramach odpowiednich mandatów udzielonych przez WE, po uzyskaniu stabilnych wyników oraz wykazaniu, że zapewniają odpowiednią ochronę przed zakłóceniami na poziomach określonych w niniejszej decyzji, powinny zostać uwzględnione w normach zharmonizowanych na mocy dyrektywy RTTE.

(18)

Warunki dotyczące urządzeń korzystających z technologii UWB bez odpowiednich technik osłabiania zakłóceń w zakresie częstotliwości od 4,2 do 4,8 GHz powinny obowiązywać przez czas ograniczony, a po dniu 31 grudnia 2010 r. powinny zostać zastąpione bardziej rygorystycznymi, ponieważ w dłuższej perspektywie przewiduje się, że urządzenia tego rodzaju powinny pracować wyłącznie w zakresie powyżej 6 GHz.

(19)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Widma Radiowego,

1)

„urządzenia wykorzystujące technologię UWB” oznacza urządzenia zawierające zintegrowane lub stanowiące wyposażenie dodatkowe rozwiązania radiokomunikacji bliskiego zasięgu, służące do celowego wytwarzania i emitowania energii fal radiowych w zakresie częstotliwości o szerokości przekraczającej 50 MHz, który może obejmować większą liczbę zakresów częstotliwości przeznaczonych na potrzeby usług radiokomunikacyjnych;

2)

„niepowodowanie zakłóceń i brak ochrony przed zakłóceniami” oznacza niepowodowanie żadnych szkodliwych zakłóceń w odniesieniu do wszelkich usług radiokomunikacyjnych oraz brak możliwości ubiegania się o ochronę tych urządzeń przed szkodliwymi zakłóceniami wytwarzanymi przez usługi radiokomunikacyjne;

3)

„wewnątrz pomieszczeń” oznacza wnętrza budynków oraz miejsca, w których ekranowanie zasadniczo zapewnia tłumienie chroniące usługi radiokomunikacyjne przed szkodliwymi zakłóceniami;

4)

„pojazd samochodowy” oznacza każdy pojazd w rozumieniu dyrektywy Rady 70/156/EWG (9);

5)

„pojazd szynowy” oznacza każdy pojazd w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 91/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (10);

6)

„e.i.r.p.” oznacza zastępczą moc promieniowaną izotropowo;

7)

„średnia gęstość e.i.r.p.” oznacza średnią wartość mocy mierzoną miernikiem wartości skutecznej przy rozdzielczości szerokości pasma wynoszącej 1 MHz i czasie uśredniania nieprzekraczającym 1 ms;

8)

„szczytowa gęstość e.i.r.p.” oznacza szczytową wartość mocy nadawania w paśmie o szerokości 50 MHz, którego środek stanowi częstotliwość, na której średnia moc promieniowana osiąga maksimum. W przypadku pomiaru w paśmie o szerokości x MHz wartość zmierzoną należy zmniejszyć, stosując w tym celu współczynnik 20log(50/x)dB;

9)

„maksymalna gęstość e.i.r.p.” oznacza najwyższą wartość mocy sygnału, mierzoną w dowolnym kierunku i na dowolnej częstotliwości w przyjętym zakresie.

23.2.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 55/37

1.

Na str. 3 tytuł rozporządzenia otrzymuje brzmienie: