21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/3

(1)

Celem rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 jest zapewnienie podjęcia właściwych i skutecznych środków w zakresie wykrywania i zwalczania salmonelli oraz innych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych na wszystkich stosownych etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji, w szczególności na etapie produkcji pierwotnej, w celu ograniczenia częstości ich występowania i zmniejszenia zagrożenia, jakie stanowią one dla zdrowia publicznego.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 przewiduje ustanowienie celu wspólnotowego dotyczącego ograniczenia częstości występowania u indyków wszystkich serotypów salmonelli mających znaczenie dla zdrowia publicznego na etapie produkcji pierwotnej. Ograniczenie to jest istotne, ponieważ zgodnie z tym rozporządzeniem od dnia 12 grudnia 2010 r. w odniesieniu do świeżego mięsa pochodzącego z zakażonych stad indyków będą stosowane rygorystyczne środki. W szczególności świeże mięso drobiowe, w tym mięso indyków, nie może być wprowadzane do obrotu z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, chyba że spełnia następujące kryterium: „Salmonella: nie stwierdzono obecności w 25 gramach”.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 stanowi, że wspólnotowy cel ma obejmować liczbowe wyrażenie maksymalnej wartości procentowej jednostek epidemiologicznych z wynikiem pozytywnym i/lub minimalnej wartości procentowej ograniczenia liczby jednostek epidemiologicznych z wynikiem pozytywnym, maksymalny termin, w jakim cel musi zostać osiągnięty oraz określenie systemów badawczych koniecznych do zweryfikowania, czy cel został osiągnięty. W stosownych przypadkach ma ono również obejmować określenie serotypów o znaczeniu dla zdrowia publicznego.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 stanowi, że przy określaniu celów wspólnotowych należy uwzględnić doświadczenia zdobyte w ramach obowiązujących krajowych środków kontroli oraz informacje przedłożone Komisji lub Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności w ramach obowiązujących wymogów wspólnotowych, w szczególności w ramach informacji przewidzianych w dyrektywie 2003/99/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych (2), w szczególności w jej art. 5.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 stanowi, że przy określaniu każdego celu wspólnotowego Komisja dostarcza analizę jego przewidywanych kosztów oraz korzyści. Niemniej jednak, w drodze odstępstwa możliwe jest określenie na okres przejściowy celu wspólnotowego dla indyków, w zakresie Salmonelli enteritidis oraz Salmonelli typhimurium, bez przeprowadzenia takiej analizy.

(6)

Zebrano zatem porównywalne dane na temat częstości występowania serotypów Salmonelli w stadach indyków w państwach członkowskich, zgodnie z decyzją Komisji 2006/662/WE z dnia 29 września 2006 r. w sprawie wkładu finansowego Wspólnoty na rzecz badania podstawowego dotyczącego występowania bakterii salmonelli u indyków prowadzonego w państwach członkowskich (3).

(7)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 przewiduje, że w okresie przejściowym trwającym trzy lata cel wspólnotowy w odniesieniu do indyków ma objąć Salmonellę enteritidis i Salmonellę typhimurium. Po tym okresie można uwzględnić inne serotypy mające znaczenie dla zdrowia publicznego.

(8)

Aby móc sprawdzać postępy w realizacji celu wspólnotowego, należy w niniejszym rozporządzeniu wskazać konieczność powtarzania pobierania próbek w stadach indyków.

(9)

Zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 skonsultowano się z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) w sprawie ustanowienia celu wspólnotowego w odniesieniu do indyków.

(10)

Grupa Zadaniowa EFSA ds. Gromadzenia Danych o Chorobach Odzwierzęcych przyjęła dnia 28 kwietnia 2008 r. sprawozdanie z analizy badań występowania Salmonelli w stadach indyków w UE, w latach 2006–2007 (Report on the Analysis of the baseline survey on the prevalence of Salmonella in flocks of turkeys in the EU, 2006–2007, Part A: Salmonella prevalence estimates).

(11)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 646/2007 z dnia 12 czerwca 2007 r. wykonującym rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wspólnotowego celu ograniczenia częstości występowania Salmonella enteritidis i Salmonella typhimurium u brojlerów i uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1091/2005 (4) należy użyć przynajmniej dwóch par okładzin na buty/skarpety, aby w stadach brojlerów pobrać próbki w kierunku Salmonelli. Nowe dowody naukowe świadczą o tym, że użycie jednej pary okładzin butów/skarpet w połączeniu z próbką kurzu jest przynajmniej tak skuteczne, jak pobieranie próbek dwoma parami okładzin butów/skarpet. Takie połączenie powinno być więc dozwolone jako alternatywna metoda pobierania próbek, w związku z czym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 646/2007.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

ograniczenie maksymalnej wartości procentowej stad indyków rzeźnych z wynikiem pozytywnym w odniesieniu do Salmonelli enteritidis oraz Salmonelli typhimurium do 1% lub mniej do dnia 31 grudnia 2012 r.; oraz

b)

ograniczenie maksymalnej wartości procentowej dorosłych stad hodowlanych indyków z wynikiem pozytywnym w odniesieniu do Salmonelli enteritidis oraz Salmonelli typhimurium do 1% lub mniej do dnia 31 grudnia 2012 r.

1)

pod koniec pkt 2:

„Właściwy organ może również zdecydować o użyciu jednej pary okładzin na buty na 100 % powierzchni brojlerni w połączeniu z próbką kurzu, pobieraną w wielu miejscach w całej brojlerni z powierzchni charakteryzujących się widoczną obecnością kurzu.”;

2)

po drugim akapicie w ppkt 3.1:

„Zaleca się oddzielną analizę próbki kurzu. Właściwy organ może jednak zdecydować o przeanalizowaniu tej próbki razem z parą okładzin na buty/skarpety.”.

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/9

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/2008 z dnia 16 stycznia 2008 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2008 r. i związane z nimi warunki dla pewnych stad ryb i grup stad ryb, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (3), określa kwoty na rok 2008.

(2)

Według informacji przekazanych Komisji statki pływające pod banderą państwa członkowskiego określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia lub zarejestrowane w tym państwie członkowskim wyczerpały kwotę na połowy stada w nim określonego przyznaną na 2008 r.

(3)

Należy zatem zakazać połowów, przechowywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego stada,

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/11

(1)

Dyrektywa Rady 95/50/WE (3) przewiduje przyjęcie niektórych środków zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(2)

Decyzja 1999/468/WE została zmieniona decyzją 2006/512/WE, która wprowadziła procedurę regulacyjną połączoną z kontrolą w odniesieniu do przyjmowania środków o zasięgu ogólnym mających na celu zmianę elementów innych niż istotne aktu podstawowego przyjętego zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 251 Traktatu, między innymi poprzez wykreślenie niektórych z tych elementów lub uzupełnienie aktu nowymi elementami innymi niż istotne.

(3)

Zgodnie z oświadczeniem Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (5) w sprawie decyzji 2006/512/WE, aby nowa procedura regulacyjna połączona z kontrolą miała zastosowanie do środków przyjętych zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 251 Traktatu, które weszły już w życie, środki te muszą zostać dostosowane zgodnie ze stosownymi procedurami.

(4)

W szczególności Komisji należy przyznać uprawnienia do dostosowywania załączników do dyrektywy 95/50/WE do postępu naukowo-technicznego. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne dyrektywy 95/50/WE, środki te należy przyjąć zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 95/50/WE.

(6)

Ponieważ zmiany, które mają być wprowadzone do dyrektywy 95/50/WE na mocy niniejszej dyrektywy mają charakter techniczny i dotyczą jedynie procedur komitetowych, państwa członkowskie nie muszą dokonywać ich transpozycji. Nie jest zatem konieczne ustanowienie przepisów w tym względzie,

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/13

(1)

W ciągu ostatnich lat problem bioróżnorodności oraz ochrony zasobów genetycznych roślin zyskał dodatkowe znaczenie, co ilustrują różne inicjatywy na gruncie międzynarodowym i wspólnotowym. Należą do nich decyzja Rady 93/626/EWG z dnia 25 października 1993 r. dotycząca zawarcia Konwencji o różnorodności biologicznej (7), decyzja Rady 2004/869/WE z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Międzynarodowego Traktatu o Zasobach Genetycznych Roślin dla Żywności i Rolnictwa (8), rozporządzenie Rady (WE) nr 870/2004 z dnia 24 kwietnia 2004 r. ustanawiające wspólnotowy program w sprawie ochrony, nazewnictwa, zbierania i wykorzystania zasobów genetycznych w rolnictwie i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1467/94 (9) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (10). W celu uwzględnienia tych kwestii należy ustanowić szczególne warunki w ramach prawodawstwa wspólnotowego odnoszącego się do obrotu materiałem siewnym roślin rolniczych, zgodnie z dyrektywami 66/401/EWG, 66/402/EWG, 2002/53/WE, 2002/54/WE, 2002/56/WE i 2002/57/WE.

(2)

W celu zapewnienia zachowywania in situ i zrównoważonego wykorzystywania zasobów genetycznych roślin populacje miejscowe i odmiany przystosowane naturalnie do warunków lokalnych i regionalnych i zagrożone erozją genetyczną („odmiany chronione”) powinny być uprawiane i wprowadzane do obrotu, nawet jeśli nie spełniają ogólnych warunków co do rejestracji odmian oraz wprowadzania do obrotu materiału siewnego i sadzeniaków ziemniaka. Dla osiągnięcia tego celu należy przewidzieć odstępstwa w odniesieniu do rejestracji odmian chronionych, aby wpisać je do krajowych katalogów odmian roślin rolniczych, jak również umożliwić wytwarzanie i obrót materiałem siewnym i sadzeniakami ziemniaków tych odmian.

(3)

Takie odstępstwa powinny dotyczyć istotnych wymogów rejestracji odmian oraz wymogów proceduralnych ustanowionych w dyrektywie Komisji 2003/90/WE z dnia 6 października 2003 r. określającej środki wykonawcze do celów art. 7 dyrektywy Rady 2002/53/WE w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem oraz minimalnych warunków badania niektórych odmian gatunków roślin uprawnych (11).

(4)

Państwa członkowskie powinny w szczególności mieć prawo do ustanowienia własnych przepisów w odniesieniu do odrębności, trwałości i wyrównania. Takie przepisy w odniesieniu do odrębności i trwałości powinny przynajmniej być oparte na cechach wyszczególnionych w kwestionariuszu technicznym, który wypełnia wnioskodawca, składając wniosek o rejestrację odmiany, zgodnie z załącznikami I i II do dyrektywy 2003/90/WE. W przypadku gdy wyrównanie jest określane na podstawie występowania roślin nietypowych, przepisy powinny opierać się na określonych standardach.

(5)

Należy ustanowić wymagania proceduralne, w ramach których możliwa będzie rejestracja odmiany bez urzędowego badania. Ponadto w przypadku nazwy odmiany należy ustanowić pewne odstępstwa od wymogów przewidzianych w dyrektywie 2002/53/WE oraz rozporządzeniu Komisji (WE) nr 930/2000 z dnia 4 maja 2000 r. ustanawiającym reguły wykonawcze co do odpowiedniego nazewnictwa odmian gatunków roślin rolniczych i warzyw (12).

(6)

W przypadku wytwarzania i obrotu materiałem siewnym i sadzeniakami ziemniaka należącymi do odmian chronionych należy wprowadzić odstępstwo od kwalifikacji urzędowej.

(7)

Aby zapewnić, że obrót materiałem siewnym i sadzeniakami ziemniaka odbywa się w kontekście zachowywania zasobów genetycznych roślin, należy wprowadzić ograniczenia, w szczególności w odniesieniu do regionu pochodzenia. Aby przyczynić się do zachowywania in situ i do zrównoważonego wykorzystywania tych odmian, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zatwierdzania dodatkowych regionów, w których materiał siewny, stanowiący nadwyżkę w stosunku do ilości potrzebnych do zapewnienia ochrony danej odmiany w jej regionie pochodzenia, może być wprowadzany do obrotu pod warunkiem, że te dodatkowe regiony są porównywalne pod względem siedlisk naturalnych i częściowo naturalnych. Dla zachowania powiązania z regionem pochodzenia powyższe rozwiązanie nie powinno mieć zastosowania w przypadku gdy państwo członkowskie zatwierdziło dodatkowe regiony wytwarzania.

(8)

Należy ustanowić maksymalną ilość dla obrotu każdą odmianą chronioną w obrębie jednego gatunku oraz ogólną ilość dla wszystkich odmian chronionych w obrębie jednego gatunku łącznie. W celu zapewnienia przestrzegania tych ograniczeń ilościowych państwa członkowskie powinny wymagać, aby producenci informowali o ilościach materiału siewnego odmian chronionych, które zamierzają wytwarzać, i powinny przydzielać ilości producentom.

(9)

Należy wprowadzić stosowne wymagania dotyczące plombowania i etykietowania, aby zapewnić możliwość prześledzenia pochodzenia materiału siewnego i sadzeniaków ziemniaka.

(10)

W celu zapewnienia właściwego stosowania zasad przewidzianych w niniejszej dyrektywie należy monitorować uprawy nasienne, badać materiał siewny oraz przeprowadzać urzędową ocenę następczą. Dostawcy powinni informować państwa członkowskie o ilościach wprowadzanego do obrotu materiału siewnego odmian chronionych, te zaś powinny informować o nich Komisję.

(11)

Po trzech latach Komisja powinna przeprowadzić ocenę, czy środki ustanowione niniejszą dyrektywą, w szczególności przepisy dotyczące ograniczeń ilościowych, są skuteczne.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,

a)

dla wpisu do katalogów krajowych odmian gatunków roślin rolniczych, w rozumieniu dyrektywy 2002/53/WE, populacji miejscowych i odmian przystosowanych naturalnie do warunków lokalnych i regionalnych i zagrożonych erozją genetyczną;

b)

dla obrotu materiałem siewnym i sadzeniakami ziemniaka tychże populacji miejscowych i odmian.

a)

„zachowywanie in situ” oznacza zachowywanie materiału genetycznego w jego naturalnym otoczeniu, a w przypadku gatunków roślin uprawnych – w środowisku rolniczego gospodarowania, w którym wykształciły one swoje właściwości wyróżniające;

b)

„erozja genetyczna” oznacza postępującą z czasem utratę różnorodności genetycznej pomiędzy i w obrębie populacji lub odmian tego samego gatunku lub ograniczanie bazy genetycznej gatunku spowodowanej ingerencją człowieka lub zmianami środowiskowymi;

c)

„populacja miejscowa” oznacza zestaw populacji lub klonów gatunku rośliny, który w sposób naturalny przystosował się do warunków środowiskowych jego regionu;

d)

„materiał siewny” oznacza materiał siewny i sadzeniaki ziemniaka, chyba że sadzeniaki ziemniaka są wyraźnie wyłączone.

a)

kwestionariuszach technicznych załączonych do protokołów badań Wspólnotowego Urzędu Odmian Roślin (CPVO), wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/90/WE, które odnoszą się do danych gatunków; lub

b)

kwestionariuszach technicznych załączonych do wytycznych Międzynarodowego Związku Ochrony Nowych Odmian Roślin (UPOV), wymienionych w załączniku II dyrektywy 2003/90/WE, które odnoszą się do danych gatunków.

a)

opis odmiany chronionej oraz jej nazwa;

b)

wyniki badań innych niż urzędowe;

c)

wiedza uzyskana z praktycznego doświadczenia w czasie uprawy, rozmnażania i wykorzystania odmiany, tak jak przedstawił to zgłaszający w danym państwie członkowskim;

d)

inne informacje, w szczególności z urzędów odpowiedzialnych za genetyczne zasoby roślin lub z organizacji uznawanych dla tego celu przez państwa członkowskie.

a)

została już wpisana do wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych jako odmiana inna niż odmiana chroniona lub została skreślona ze wspólnego katalogu w ciągu ostatnich dwóch lat lub w ciągu dwóch lat od upływu okresu wyznaczonego zgodnie z art. 15 ust. 2 dyrektywy 2002/53/WE; lub

b)

jest chroniona wspólnotowym prawem do ochrony odmiany roślin w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 (13) lub krajowym prawem ochrony roślin, lub jeśli wniosek o ochronę takimi przepisami jest w trakcie rozpatrywania.

a)

został on wytworzony w regionie jego pochodzenia lub w regionie, o którym mowa w art. 11;

b)

wprowadzenie do obrotu odbywa się w jego regionie pochodzenia.

a)

sformułowanie „przepisy i normy WE”;

b)

nazwisko i adres osoby odpowiedzialnej za umieszczenie etykiety lub znak identyfikacyjny tej osoby;

c)

rok zaplombowania, określony w następujący sposób: „zaplombowano w…” (rok) lub, z wyjątkiem dla sadzeniaków ziemniaków, rok ostatniego pobrania próby w celu przeprowadzenia ostatniego badania zdolności kiełkowania określony w następujący sposób: „próbę pobrano w…” (rok);

d)

gatunek;

e)

nazwa odmiany chronionej;

f)

zwrot „odmiana chroniona”;

g)

region pochodzenia;

h)

w przypadku gdy region wytwarzania materiału siewnego jest inny niż region pochodzenia – wskazanie regionu wytwarzania materiału siewnego;

i)

numer referencyjny partii podany przez osobę odpowiedzialną za etykietowanie;

j)

deklarowana waga netto lub brutto lub, z wyjątkiem sadzeniaków ziemniaka, deklarowana liczba nasion;

k)

w przypadku wskazania wagi i zastosowania otoczkowania pestycydami, inkrustacji zaprawami nasiennymi lub innymi dodatkami stałymi – rodzaj obróbki chemicznej lub zastosowanego dodatku oraz przybliżony stosunek wagi kłębków lub czystego materiału siewnego do wagi całkowitej, z wyjątkiem sadzeniaków ziemniaka.

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/20

(1)

Dyrektywa Komisji 88/301/EWG z dnia 16 maja 1988 r. w sprawie konkurencji na rynkach końcowych urządzeń telekomunikacyjnych (1) została znacząco zmieniona (2). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinna zostać ujednolicona.

(2)

We wszystkich państwach członkowskich telekomunikacja całkowicie lub częściowo stanowiła monopol państwowy ogólnie przyznawany w postaci praw specjalnych lub wyłącznych jednemu lub większej liczbie podmiotów odpowiedzialnych za zapewnienie i obsługę infrastruktury sieci i związanych z nią usług. Jednakże prawa te często wykraczały poza świadczenie usług wynikających z użytkowania sieci i rozciągają się na dostawę końcowych urządzeń telekomunikacyjnych dla użytkowników w celu dołączania ich do sieci. W ostatnich dekadach nastąpił znaczny postęp techniczny w sieciach, a tempo jego rozwoju było szczególnie duże w dziedzinie końcowych urządzeń telekomunikacyjnych.

(3)

Państwa członkowskie, w odpowiedzi na rozwój techniczny i gospodarczy, dokonały przeglądu przyznanych przez nie praw specjalnych lub wyłącznych w sektorze telekomunikacji. Rozprzestrzenianie rodzajów końcowych urządzeń telekomunikacyjnych i możliwość wielorakiego ich zastosowania, oznacza, że użytkownicy muszą mieć swobodę wyboru różnych rodzajów dostępnych urządzeń, jeżeli mają w pełni korzystać z postępu techniki dokonanego w sektorze.

(4)

Istnienie wyłącznych praw skutkuje ograniczeniem wolnego przepływu końcowych urządzeń telekomunikacyjnych w zakresie przywozu i sprzedaży takich urządzeń (w tym satelitarnych), gdyż pewne wyroby nie są sprzedawane lub w zakresie przyłączania, uruchamiania lub konserwacji, gdyż ze względu na charakterystykę rynku, a w szczególności zróżnicowanie i techniczny charakter tych wyrobów, monopolista nie ma powodu do świadczenia tych usług w odniesieniu do wyrobów, których nie jest sprzedawcą ani importerem, ani do wyceny w oparciu o formuły kosztowe, gdyż nie ma zagrożenia konkurencyjnego ze strony nowych firm wchodzących na rynek. Uwzględniając fakt, iż na większości rynków urządzeń telekomunikacyjnych zazwyczaj występuje cała gama końcowych urządzeń telekomunikacyjnych wszelkie specjalne prawa bezpośrednio lub pośrednio ograniczają liczbę przedsiębiorstw uprawnionych do przywozu, sprzedaży, przyłączania, uruchamiania i konserwacji takich urządzeń, skutkując tak samo, jak nadanie wyłącznych praw. Takie wyłączne lub specjalne prawa są środkami skutkującymi tak samo, jak ograniczenia ilościowe, sprzeczne z art. 28 Traktatu. Tak więc niezbędne jest zniesienie wszelkich istniejących wyłącznych praw w odniesieniu do przywozu, sprzedaży, przyłączania, uruchamiania i konserwacji końcowych urządzeń telekomunikacyjnych, jak też praw skutkujących w podobny sposób – tj. wszelkich specjalnych praw z wyłączeniem praw polegających na uprzywilejowaniu w przepisach lub regulacjach prawnych, dotyczących jedynie możliwości innych przedsiębiorstw podejmowania działalności w wyżej wymienionych dziedzinach, na tym samym obszarze, na zasadniczo równych prawach.

(5)

Prawa specjalne lub wyłączne odnoszące się do końcowych urządzeń telekomunikacyjnych są wykonywane w praktyce na niekorzyść urządzeń z innych państw członkowskich, mianowicie przez uniemożliwianie użytkownikom swobodnego wyboru urządzeń najlepiej odpowiadających ich potrzebom w zakresie ceny i jakości, niezależnie od ich pochodzenia. Wykonywanie takich praw jest zatem niezgodne z art. 31 Traktatu we wszystkich państwach członkowskich.

(6)

Świadczenie usług instalacji i utrzymania jest kluczowym czynnikiem przy nabywaniu lub dzierżawie końcowych urządzeń telekomunikacyjnych. Zachowanie wyłącznych praw w tej dziedzinie byłoby równoznaczne z zachowaniem wyłącznego prawa do obrotu. Z tego powodu prawa takie muszą być również zniesione, jeżeli zniesienie wyłącznych praw przywozu i wyłącznych praw do obrotu ma mieć jakikolwiek praktyczny skutek.

(7)

Utrzymywanie końcowych urządzeń telekomunikacyjnych jest usługą w rozumieniu art. 50 Traktatu. Dana usługa, której z handlowego punktu widzenia nie można odłączyć od obrotu końcowymi urządzeniami telekomunikacyjnymi, zgodnie z art. 49 Traktatu musi być świadczona swobodnie, w szczególności, gdy jest świadczona przez wykwalifikowanych operatorów.

(8)

Sytuacja rynkowa wciąż prowadzi do naruszania reguł konkurencji ustanowionych w Traktacie. Ponadto negatywnie wpływa na rozwój handlu w takim zakresie, że prowadzi do sprzeczności z interesami Wspólnoty. Silniejsza konkurencja na rynku końcowych urządzeń telekomunikacyjnych wymaga wprowadzenia przejrzystych specyfikacji technicznych spełniających zasadnicze wymogi określone w dyrektywie 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (3) i umożliwienia swobodnego przepływu końcowych urządzeń. Z drugiej strony taka przejrzystość pociąga za sobą publikację specyfikacji technicznych.

(9)

Prawa specjalne lub wyłączne na przywóz i wprowadzanie do obrotu końcowych urządzeń powodują powstanie sytuacji sprzecznej z celem art. 3 lit. g) Traktatu, przewidującego ustanowienie systemu zapewniającego, aby konkurencja na rynku wewnętrznym nie była zakłócana, i wymagającego a fortiori, aby nie było możliwości wyeliminowania konkurencji. Państwa członkowskie są zobowiązane na mocy art. 10 Traktatu do wstrzymywania się od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów Traktatu łącznie z art. 3 lit. g). Prawa wyłączne końcowych urządzeń muszą być zatem uznane za niezgodne z art. 82 Traktatu w powiązaniu z art. 3, a przyznawanie i utrzymywanie takich praw przez państwo członkowskie jest zakazane na mocy art. 86 ust. 1 Traktatu.

(10)

W celu umożliwienia użytkownikom dostępu do końcowych urządzeń telekomunikacyjnych według ich wyboru niezbędna jest znajomość i uczynienie przejrzystymi parametrów interfejsów sieci publicznych, do których ma być dołączane końcowe urządzenie telekomunikacyjne. Państwa członkowskie muszą zatem upewnić się co do opublikowania tych parametrów oraz co do umożliwienia użytkownikom dostępu do interfejsów sieci publicznych.

(11)

W celu umożliwienia wytwórcom końcowych urządzeń wprowadzenia do obrotu ich produktów, muszą oni wiedzieć, jakie specyfikacje techniczne muszą być spełnione. Państwa członkowskie powinny zatem sformalizować i opublikować specyfikacje, o których projekcie muszą one powiadomić Komisję zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (4). Specyfikacje mogą być rozciągnięte na produkty przywożone z innych państw członkowskich jedynie w zakresie, w jakim są one niezbędne do zapewnienia zgodności z zasadniczymi wymaganiami, określonymi w art. 3 dyrektywy 1999/5/WE, które mogą być prawnie wymagane na mocy prawa wspólnotowego. Państwa członkowskie muszą w każdym przypadku postępować zgodnie z art. 28 i 30 Traktatu, na mocy których przywożące państwo członkowskie musi dopuścić końcowe urządzenia, legalnie wytworzone i wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim, do przywozu na swoje terytorium.

(12)

W celu zapewnienia, że specyfikacje będą stosowane w sposób przejrzysty, obiektywny i bez dyskryminacji, monitorowanie ich stosowania nie może być powierzone konkurentowi na rynku końcowych urządzeń ze względu na oczywisty konflikt interesów. Państwa członkowskie powinny zatem zapewnić, aby monitorowanie było powierzone podmiotowi niezależnemu od operatora sieci i od wszelkich innych konkurentów na danym rynku.

(13)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II, część B,

1)

„końcowe urządzenie” oznacza:

2)

„urządzenia naziemnych stacji satelitarnych” oznaczają urządzenia, które mogą być wykorzystane jedynie dla celów transmisji lub transmisji i odbioru („nadawczo-odbiorcze”) lub jedynie do odbioru („odbiorcze”) sygnałów radiokomunikacyjnych przy pomocy satelitów lub innych systemów umieszczonych w przestrzeni kosmicznej;

3)

„przedsiębiorstwo” oznacza podmiot publiczny lub prywatny, któremu państwo członkowskie przyznało prawa specjalne lub wyłączne na przywóz, wprowadzanie do obrotu, podłączanie, oddawanie do eksploatacji końcowego urządzenia telekomunikacyjnego lub utrzymywanie takiego urządzenia;

4)

„specjalne prawa” oznaczają prawa nadane przez państwo członkowskie ograniczonej liczbie przedsiębiorstw przy pomocy dowolnych przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, które na danym obszarze geograficznym:

a)

ograniczają do dwóch lub więcej liczbę przedsiębiorstw, w oparciu o inne zasady niż obiektywne, proporcjonalne i niedyskryminujące kryteria; lub

b)

wyznaczają, w oparciu o kryteria odmienne od kryteriów określonych w lit. a), kilka konkurujących ze sobą przedsiębiorstw.

a)

w odniesieniu do urządzeń naziemnych stacji satelitarnych, odmówić przyłączenia takich urządzeń do publicznej sieci telekomunikacyjnej lub uruchomienia, jeżeli nie spełniają one odnośnych wspólnych warunków technicznych, przyjętych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/5/WE lub, jeżeli nie ma takich warunków, wymogów zasadniczych ustalonych w art. 3 tej dyrektywy; w przypadku braku wspólnych przepisów wykonawczych lub zharmonizowanych regulacji prawnych, reguły krajowe odpowiadają tym wymogom zasadniczym oraz zostają przekazane Komisji zgodnie z wymogami dyrektywy 98/34/WE, o ile tak stanowi ta dyrektywa;

b)

w odniesieniu do innych urządzeń końcowych, odmówić przyłączenia takich urządzeń do publicznej sieci telekomunikacyjnej, jeżeli nie spełniają odnośnych wspólnych warunków technicznych przyjętych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/5/WE lub, jeżeli nie ma takich warunków, wymogów zasadniczych ustalonych w art. 3 tej dyrektywy;

c)

zobowiązać podmioty gospodarcze do posiadania kwalifikacji technicznych niezbędnych do podłączania, oddawania do eksploatacji i utrzymywania końcowych urządzeń, na podstawie obiektywnych, niedyskryminacyjnych i publicznie dostępnych kryteriów.

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/27

(1)

Decyzja nr 896/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) wprowadza wspólne przepisy dotyczące jednostronnego uznawania przez państwa członkowskie niektórych zezwoleń na pobyt wydawanych przez Szwajcarię i Liechtenstein oraz uproszczony system kontroli na granicach zewnętrznych obywateli państw trzecich posiadających takie dokumenty.

(2)

W następstwie dwustopniowego wprowadzania w życie dorobku Schengen nowe państwa członkowskie, które przystąpiły do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r., miały obowiązek od dnia przystąpienia wydawać wizy krajowe obywatelom państw trzecich, którzy posiadają zezwolenia na pobyt wydane przez Szwajcarię lub Liechtenstein i podlegają obowiązkowi wizowemu zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającym państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (3). Obowiązek ten nałożył na konsulaty tych państw członkowskich w Szwajcarii i Lichtensteinie dodatkowe obciążenia administracyjne.

(3)

Nie wydaje się jednak konieczne, aby państwa członkowskie musiały wymagać wiz do celów przejazdu tranzytem od tej kategorii osób, ponieważ stanowią one niewielkie ryzyko nielegalnej imigracji dla państw członkowskich.

(4)

Biorąc pod uwagę, że te same powody znajdują zastosowanie w odniesieniu do Bułgarii i Rumunii, uproszczony system wprowadzony decyzją nr 896/2006/WE powinien zostać rozszerzony na Bułgarię i Rumunię.

(5)

Taka zmiana decyzji nr 896/2006/WE powinna pozwolić Bułgarii i Rumunii, o ile państwa te zdecydują się na wprowadzenie w życie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 582/2008/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. wprowadzającej uproszczony system kontroli osób na granicach zewnętrznych oparty na jednostronnym uznawaniu przez Bułgarię, Cypr i Rumunię niektórych dokumentów za równorzędne z ich wizami krajowymi do celów przejazdu tranzytem przez ich terytoria (4), na jednostronne uznawanie zezwoleń na pobyt wydawanych przez Szwajcarię i Liechtenstein, wymienionych w załączniku do decyzji nr 896/2006/WE za równorzędne ze swoimi wizami krajowymi do celów przejazdu tranzytem.

(6)

Uznanie dokumentu powinno ograniczać się do celu przejazdu tranzytem przez terytorium Bułgarii i Rumunii i nie powinno mieć wpływu na możliwość wydawania przez te państwa członkowskie wiz na pobyt krótkoterminowy.

(7)

Możliwość niewprowadzenia w życie decyzji nr 896/2006/WE przez Bułgarię i Rumunię powinna być ograniczona do okresu przejściowego, do dnia określonego przez Radę zgodnie z art. 4 akapit drugi Aktu przystąpienia z 2005 r.

(8)

Warunki dotyczące wjazdu, określone w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (5), muszą być spełnione, z wyjątkiem warunku określonego w art. 5 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, w zakresie, w jakim niniejsza decyzja ustanawia system równorzędnego statusu wiz tranzytowych wydawanych przez Bułgarię i Rumunię oraz zezwoleń na pobyt wydawanych przez Szwajcarię i Liechtenstein.

(9)

Ponieważ cel niniejszej decyzji bezpośrednio dotyczy dorobku prawnego Wspólnoty w zakresie granic zewnętrznych i nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez same państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skalę działań może być lepiej osiągnięty na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(10)

W odniesieniu do Islandii oraz Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (6), objętych obszarem, o którym mowa w art. 1 lit. A. decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. (7) w sprawie niektórych warunków stosowania tej Umowy.

(11)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i w związku z tym nie jest nią związana, ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie dorobku Schengen w rozumieniu przepisów tytułu IV części trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zgodnie z art. 5 wspomnianego protokołu, Dania w terminie sześciu miesięcy od daty przyjęcia niniejszej decyzji podejmuje decyzję, czy wprowadzi ją do swojego prawa krajowego.

(12)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (8); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy zatem w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(13)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Irlandia nie uczestniczy zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (9). Irlandia nie uczestniczy zatem w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/30

(1)

Unia Europejska ustanowiła Fundusz Solidarności Unii Europejskiej („fundusz”) w celu okazania solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami.

(2)

Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. dopuszcza możliwość uruchomienia funduszu w granicach rocznego pułapu wynoszącego 1 mld EUR.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2012/2002 zawiera przepisy umożliwiające uruchomienie funduszu.

(4)

Grecja złożyła wniosek o uruchomienie funduszu w związku z katastrofą naturalną spowodowaną przez pożary lasów w sierpniu 2007 r.

(5)

Słowenia złożyła wniosek o uruchomienie funduszu w związku z katastrofą naturalną spowodowaną przez powodzie we wrześniu 2007 r.,

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/31

(1)

Decyzją Komisji 98/293/WE z dnia 22 kwietnia 1998 r. dotyczącą wprowadzenia do obrotu genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy (Zea mays L. linii T25) zgodnie z dyrektywą Rady 90/220/EWG (2) postanowiono, że udziela się zgody na wprowadzenie do obrotu tego produktu.

(2)

W dniu 3 sierpnia 1998 r. władze francuskie wyraziły taką zgodę. Zgoda obejmuje wszystkie zastosowania produktu, czyli przywóz, przetworzenie na żywność i paszę oraz uprawę.

(3)

Zgodnie z art. 35 ust. 1 dyrektywy 2001/18/WE, która zastąpiła dyrektywę Rady 90/220/EWG (3), procedury w odniesieniu do zgłoszeń dotyczących wprowadzenia do obrotu organizmów zmodyfikowanych genetycznie, które nie zostały zakończone do dnia 17 października 2002 r., podlegają przepisom dyrektywy 2001/18/WE.

(4)

W dniu 8 maja 2000 r. Austria poinformowała Komisję o swojej decyzji dotyczącej tymczasowego zakazu stosowania i sprzedaży Zea mays L. linii T25 dla wszystkich zastosowań i zgodnie z art. 16 ust. 1 dyrektywy 90/220/EWG uzasadniła swoją decyzję.

(5)

Produkty pozyskane z Zea mays L. linii T25 (skrobia i wszystkie jej pochodne, olej surowy i rafinowany, wszystkie produkty wytworzone z Zea mays L. linii T25 w procesie obróbki cieplnej lub w procesie fermentacji oraz pasza wyprodukowana z Zea mays L. linii T25) są zatwierdzone na mocy rozporządzenia (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady (4) i rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (5). Zastosowania te nie podlegają klauzuli ochronnej zgłoszonej przez Austrię.

(6)

W dniu 20 lipca 2001 r. Komitet Naukowy ds. Roślin stwierdził, iż przedłożone przez Austrię informacje nie zawierały nowych istotnych dowodów naukowych, które nie zostały wzięte pod uwagę podczas pierwotnej oceny dokumentacji i w związku z tym nie stanowią podstawy do przeprowadzenia przeglądu pierwotnej opinii Komitetu w sprawie tego produktu.

(7)

W dniu 9 stycznia 2004 r. oraz w dniach 9 i 17 lutego 2004 r. Austria przedłożyła Komisji dodatkowe informacje na poparcie krajowych środków dotyczących kukurydzy linii T25.

(8)

Zgodnie z art. 28 ust. 1 dyrektywy 2001/18/WE Komisja zasięgnęła opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), powołanego na mocy rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (6), zgodnie z którym zastąpił on właściwe komitety naukowe.

(9)

W dniu 8 lipca 2004 r. (7) EFSA uznał, iż informacje przedłożone przez Austrię nie zawierały nowych dowodów naukowych, wystarczających do unieważnienia oceny ryzyka dla środowiska naturalnego kukurydzy linii T25, uzasadniających zakaz stosowania i sprzedaży tego produktu w Austrii.

(10)

Jako że w tych okolicznościach nie było powodu, by twierdzić, że produkt ten stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego lub środowiska, w dniu 29 listopada 2004 r. Komisja przedłożyła projekt decyzji wymagający od Austrii uchylenia swojej tymczasowej klauzuli ochronnej, do rozpatrzenia przez komitet ustanowiony na mocy art. 30 dyrektywy 2001/18/WE, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 30 ust. 2 wymienionej dyrektywy.

(11)

Jednakże Komitet ten nie wydał opinii i zgodnie z art. 5 ust. 4 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (8) Komisja przedłożyła Radzie wniosek dotyczący środków, które należy podjąć.

(12)

W dniu 24 czerwca 2005 r. zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, odrzuciła ten wniosek.

(13)

W swoim oświadczeniu Rada stwierdziła, że „nadal pozostaje margines niepewności dotyczącej krajowych środków ochronnych na rynku genetycznie zmodyfikowanych odmian kukurydzy […] T25” i wezwała Komisję do „gromadzenia dalszych danych dotyczących wyżej wymienionego organizmu zmodyfikowanego genetycznie i dokonania dalszej oceny, czy środki podjęte przez [Austrię], mające na celu zawieszenie wprowadzania [go] do obrotu, stosowane jako tymczasowy środek ostrożności, są uzasadnione i czy zezwolenie na wprowadzenie do obrotu takich organizmów nadal spełnia wymogi bezpieczeństwa zawarte w dyrektywie 2001/18/WE”.

(14)

W listopadzie 2005 r. Komisja ponownie zasięgnęła opinii EFSA, aby określił, czy istnieją jakiekolwiek podstawy naukowe, aby sądzić, że dalsze wprowadzanie do obrotu kukurydzy T25, na warunkach, na których udzielono zgody, mogłoby wpłynąć negatywnie na zdrowie ludzi lub na środowisko. Zwrócono się do EFSA, by uwzględnił w szczególności wszelkie informacje naukowe, które wynikły po wydaniu poprzedniej opinii naukowej określającej bezpieczeństwo tego organizmu zmodyfikowanego genetycznie.

(15)

W swojej opinii z dnia 29 marca 2006 r. (9) EFSA stwierdził, iż nie ma żadnego powodu by sądzić, że dalsze wprowadzanie do obrotu kukurydzy T25 na warunkach, na których udzielono zgody, może mieć negatywny wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt lub na środowisko.

(16)

Zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE Komisja przedłożyła Radzie wniosek wymagający od Austrii uchylenia swojej klauzuli ochronnej.

(17)

Zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE w dniu 18 grudnia 2006 r. Rada ds. Środowiska, stanowiąc większością kwalifikowaną, wyraziła sprzeciw wobec wniosku.

(18)

W swojej decyzji Rada odniosła się do oceny zagrożenia dla środowiska zgodnie z przepisami dyrektywy 2001/18/WE i stwierdziła, że „w ocenie zagrożenia dla środowiska należy w bardziej systematyczny sposób uwzględnić różne struktury rolnicze i regionalne właściwości ekologiczne w Unii Europejskiej”.

(19)

Zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE Komisja przedłożyła zmieniony wniosek uwzględniający decyzję Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą wyłącznie aspektów środowiskowych klauzuli ochronnej, mianowicie upraw.

(20)

Austria rozpoczęła zbieranie wszelkich istotnych dowodów naukowych, które jej zdaniem uzasadniają tymczasowe utrzymanie klauzuli ochronnej, w szczególności w odniesieniu do „różnych struktur rolniczych i regionalnych właściwości ekologicznych”, o których mowa w motywie 3 wyżej wymienionej decyzji Rady. Zgodnie z art. 23 dyrektywy 2001/18/WE Austria jest proszona o dostarczenie Komisji wszystkich zebranych przez nią dowodów naukowych, jak również nowych ocen zagrożenia po ich dokonaniu, oraz o poinformowanie o tym wszystkich państw członkowskich.

(21)

Na podstawie wniosku Austrii i jej oceny naukowej Komisja podejmie działania zgodnie z art. 23 dyrektywy 2001/18/WE dotyczące tych aspektów środka stosowanego przez Austrię.

(22)

Aspekty dotyczące bezpieczeństwa żywości i paszy wyprodukowanej z Zea mays L. linii T25 objętej zgodą udzieloną na mocy dyrektywy 90/220/EWG (łącznie z przywozem i przetwarzaniem) są identyczne w całej Europie i zostały poddane ocenie przez EFSA, który stwierdził, że jest mało prawdopodobne, aby produkt ten miał negatywny wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.

(23)

Wniosek Komisji uwzględnia wyłącznie aspekty zakazu austriackiego dotyczące żywności i paszy, czyli zakaz przywozu i przetwarzania nieprzetworzonych ziaren jako materiałów źródłowych do dalszego przetwarzania lub do bezpośredniego wykorzystania w żywności lub paszy.

(24)

W tych okolicznościach Austria powinna uchylić środki ochronne przynajmniej w odniesieniu do przywozu i przetwarzania Zea mays L. linii T25 na żywność i paszę.

(25)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji nie są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 30 dyrektywy 2001/18/WE i w związku z tym Komisja przedłożyła Radzie wniosek dotyczący tych środków. Ponieważ w momencie upływu okresu, o którym mowa w art. 30 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE, Rada nie przyjęła proponowanych środków ani nie wyraziła sprzeciwu wobec nich, zgodnie z art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji środki powinny zostać przyjęte przez Komisję,

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/34

(1)

W ramach rozporządzenia (EWG) nr 793/93 następujące substancje zostały określone jako substancje priorytetowe wymagające oceny zgodnie z rozporządzeniami Komisji (WE) nr 1179/94 (2) oraz (WE) nr 2364/2000 (3), dotyczącymi – odpowiednio – pierwszego i czwartego wykazu substancji priorytetowych, przewidzianych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 793/93:

(2)

Państwa członkowskie wyznaczone jako sprawozdawcy na mocy powyższych rozporządzeń zakończyły działania związane z oceną ryzyka dla człowieka i środowiska naturalnego stwarzanego przez wymienione substancje zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1488/94 z dnia 28 czerwca 1994 r. ustanawiającym zasady oceny ryzyka dla człowieka i środowiska naturalnego ze strony istniejących substancji oraz zaproponowały strategię ograniczenia ryzyka zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 793/93 (4).

(3)

Przeprowadzono konsultacje z Komitetem Naukowym ds. Toksyczności, Ekotoksyczności i Środowiska (SCTEE) oraz z Komitetem Naukowym ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska (SCHER), które wydały opinie na temat ocen ryzyka przeprowadzanych przez sprawozdawców. Opinie te zostały opublikowane na stronach internetowych tych komitetów.

(4)

Wyniki oceny ryzyka i dalsze rezultaty strategii ograniczania ryzyka są przedstawione w odpowiednim komunikacie Komisji (5).

(5)

Na podstawie powyższej oceny należy zalecić podjęcie pewnych środków mających na celu zmniejszenie ryzyka w odniesieniu do niektórych substancji.

(6)

Zalecane środki mające na celu zmniejszenie ryzyka w odniesieniu do pracowników należy rozważyć w ramach ustawodawstwa o ochronie pracowników, które uznaje się za stanowiące odpowiednie ramy do ograniczenia ryzyka ze strony omawianych substancji w zakresie, w jakim jest to niezbędne.

(7)

Środki mające na celu zmniejszenie ryzyka przewidziane w niniejszym zaleceniu są zgodne z opinią komitetu powołanego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 793/93,

1)

Należy rozważyć przyjęcie dobrowolnego porozumienia z Europejskim Stowarzyszeniem ds. Rozpuszczalników Chlorowanych (ECSA) w imieniu europejskich producentów i dystrybutorów substancji a klientami, pozwalającego na sprzedaż przedmiotowej substancji jedynie tym klientom, którzy przestrzegają karty bezpiecznego stosowania trójchloroetylenu w czyszczeniu metali. Karta ta nakłada na użytkowników wymóg stosowania trójchloroetylenu do czyszczenia metalu w systemach całkowicie zamkniętych, jak to zostało określone w części 4 normy europejskiej EN 12921 oraz poddawania monitorowaniu przez osoby trzecie pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami.

2)

W celu wykluczenia potencjalnego zagrożenia dla przemysłowych oczyszczalni ścieków w miejscach produkcji i/lub przetwarzania benzenu zaleca się, by właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich powinny w pozwoleniach wydawanych na mocy dyrektywy 2008/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6) (dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli) określać warunki, dopuszczalne wartości emisji lub równoważne parametry bądź środki techniczne w odniesieniu do benzenu w celu zagwarantowania, że dane instalacje zaczną działać zgodnie z najlepszymi dostępnymi technikami (zwanymi dalej „BAT”) z uwzględnieniem technicznych właściwości odnośnych instalacji, ich geograficznego położenia i lokalnych warunków środowiska.

3)

Państwa członkowskie powinny ściśle monitorować wdrażanie BAT w odniesieniu do benzenu oraz informować Komisję o wszelkich istotnych zmianach w ramach wymiany informacji o BAT.

4)

W celu ułatwienia wydawania pozwoleń i monitorowania na mocy dyrektywy 2008/1/WE (dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli), benzen należy włączyć do obecnie prowadzonych prac mających na celu opracowanie wytycznych w sprawie najlepszych dostępnych technik (BAT).

5)

Narażenie mikroorganizmów w przemysłowych oczyszczalniach ścieków należy, tam gdzie stosowne, poddać kontroli przepisów krajowych w celu wykluczenia wszelkiego ryzyka dla mikroorganizmów i środowiska.

6)

Zapobieganie wprowadzaniu przez człowieka wszelkich substancji, w tym również 2-metoksy-2-metylobutanu, do wód podziemnych jest głównym celem obowiązujących obecnie na terenie Wspólnoty przepisów prawnych (7). Zaleca się zatem podjęcie programów monitorowania tam, gdzie stosowne, w celu wczesnego wykrycia wód podziemnych zanieczyszczonych przez 2-metoksy-2-metylobutan.

7)

Ponadto zaleca się szerokie stosowanie najlepszych dostępnych technik podczas konstrukcji podziemnych zbiorników benzyny i dystrybutorów na stacjach obsługi oraz w trakcie ich eksploatacji. Państwa członkowskie powinny rozważyć wprowadzenie obowiązkowych wymogów dla wszystkich stacji obsługi usytuowanych w strefach zasilania wód podziemnych.

8)

Właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich powinny w pozwoleniach wydawanych na mocy dyrektywy 2008/1/WE (dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli) określać warunki, dopuszczalne wartości emisji lub równoważne parametry bądź środki techniczne w odniesieniu do 2-metoksy-2-metylobutanu w celu zagwarantowania, że dane instalacje zaczną działać zgodnie z najlepszymi dostępnymi technikami (zwanymi dalej „BAT” z uwzględnieniem technicznych właściwości odnośnych instalacji, ich geograficznego położenia i lokalnych warunków środowiska.

9)

Państwa członkowskie powinny ściśle monitorować wdrażanie BAT w odniesieniu do 2-metoksy-2-metylobutanu oraz informować Komisję o wszelkich istotnych zmianach w ramach wymiany informacji o BAT.

10)

Lokalne emisje do wód powierzchniowych należy, tam gdzie stosowne, poddać kontroli przepisów krajowych w celu wykluczenia wszelkiego ryzyka dla środowiska.

11)

Istniejące środki prawne zalecane w celu ochrony wód podziemnych uznaje się za wystarczające dla ochrony ludzi narażonych poprzez środowisko.

12)

Niniejsze zalecenie skierowane jest do wszystkich sektorów, w których dokonuje się przywozu powyższych substancji, produkuje się je, transportuje, przechowuje, przetwarza na preparaty lub przetwarza w inny sposób, stosuje, usuwa lub odzyskuje, oraz do państw członkowskich.

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/37

(1)

W ramach rozporządzenia (EWG) nr 793/93 następujące substancje zostały określone jako substancje priorytetowe wymagające oceny zgodnie z rozporządzeniami Komisji (WE) nr 143/97 (2) oraz (WE) nr 2364/2000 (3), dotyczącymi odpowiednio trzeciego i czwartego wykazu substancji priorytetowych, przewidzianych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 793/93:

(2)

Państwa członkowskie wyznaczone jako sprawozdawcy na mocy powyższych rozporządzeń zakończyły działania związane z oceną ryzyka dla człowieka i środowiska naturalnego stwarzanego przez wymienione substancje zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1488/94 z dnia 28 czerwca 1994 r. ustanawiającym zasady oceny ryzyka dla człowieka i środowiska naturalnego ze strony istniejących substancji zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 793/93 (4) oraz zaproponowały strategię ograniczenia ryzyka.

(3)

Przeprowadzono konsultacje z Komitetem Naukowym ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska (SCHER), który wydał opinie na temat ocen ryzyka przeprowadzonych przez sprawozdawców. Opinie te zostały opublikowane na stronie internetowej tego komitetu.

(4)

Wyniki oceny ryzyka i dalsze rezultaty strategii ograniczania ryzyka są przedstawione w odpowiednim komunikacie Komisji (5).

(5)

Na podstawie powyższej oceny należy zalecić podjęcie pewnych środków mających na celu zmniejszenie ryzyka w odniesieniu do niektórych substancji. W odniesieniu do substancji, które nie zostały wyraźnie wymienione, brak jest zaleceń dla adresatów niniejszego zalecenia.

(6)

Zalecane dla pracowników środki mające na celu zmniejszenie ryzyka należy rozważyć w ramach ustawodawstwa o ochronie pracowników, uznawanego za stanowiące odpowiednie ramy dla ograniczenia ryzyka stwarzanego przez omawiane substancje w zakresie, w jakim jest to niezbędne.

(7)

Środki mające na celu zmniejszenie ryzyka przewidziane w niniejszym zaleceniu są zgodne z opinią komitetu powołanego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 793/93,

1.

Pracodawcy stosujący EPTAC w produkcji oraz jako odczynnik służący do wytwarzania skrobi kationowej powinni uwzględnić wszelkie wytyczne branżowe, które zostały wypracowane na poziomie krajowym w oparciu o praktyczne wytyczne o niewiążącym charakterze, sporządzone przez Komisję na podstawie art. 12 ust. 2 dyrektywy Rady 98/24/WE (6) (dyrektywa w sprawie środków chemicznych).

2.

Lokalne emisje EPTAC do środowiska podlegają w stosownych przypadkach przepisom prawa krajowego w celu wykluczenia wszelkiego ryzyka dla środowiska.

3.

Pracodawcy stosujący CHPTAC jako czynnik służący do wytwarzania skrobi kationowej powinni uwzględnić wszelkie wytyczne branżowe, które zostały wypracowane na poziomie krajowym w oparciu o praktyczne wytyczne o niewiążącym charakterze, sporządzone przez Komisję na podstawie art. 12 ust. 2 dyrektywy 98/24/WE.

4.

Lokalne emisje CHPTAC do środowiska podlegają w stosownych przypadkach przepisom prawa krajowego w celu wykluczenia wszelkiego ryzyka dla środowiska.

5.

Niniejsze zalecenie skierowane jest do wszystkich sektorów, w których dokonuje się przywozu powyższych substancji, produkuje się je, transportuje, przechowuje, przetwarza na preparaty lub przetwarza w inny sposób, stosuje, usuwa lub odzyskuje, oraz do państw członkowskich.

21.6.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 162/39

(1)

Dyrektywa 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, zmieniająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG oraz uchylająca dyrektywę Rady 84/253/EWG (1), określa minimalny stopień harmonizacji wymogów w zakresie ustawowych badań sprawozdań finansowych. Zgodnie z art. 31 wspomnianej dyrektywy Komisja ma obowiązek przedstawić sprawozdanie na temat wpływu krajowych zasad odpowiedzialności za przeprowadzenie badań ustawowych na europejskie rynki kapitałowe oraz na temat warunków ubezpieczenia biegłych rewidentów i firm audytorskich, a w stosownych przypadkach może także wydać zalecenia.

(2)

Płynne funkcjonowanie rynków kapitałowych wymaga trwałej funkcji badania oraz konkurencyjnego rynku usług audytorskich, który zapewnia odpowiedni wybór firm audytorskich będących w stanie i skłonnych przeprowadzić ustawowe badania sprawozdań finansowych spółek, których papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym któregokolwiek państwa członkowskiego. Jednak rosnąca zmienność wartości rynkowej spółek powoduje znaczne zwiększenie ryzyka pociągnięcia do odpowiedzialności. Jednocześnie dostęp do ubezpieczenia od ryzyka związanego z takimi badaniami sprawozdań finansowych staje się coraz bardziej ograniczony.

(3)

Z uwagi na fakt, że nieograniczona i solidarna odpowiedzialność może zniechęcić firmy i sieci audytorskie do wejścia na międzynarodowy rynek badań sprawozdań finansowych spółek notowanych na giełdach we Wspólnocie, istnieją niewielkie szanse, że wyłonią się nowe sieci audytorskie będące w stanie przeprowadzać ustawowe badania takich spółek.

(4)

W związku z tym należy ograniczyć odpowiedzialność firm audytorskich oraz biegłych rewidentów, w tym biegłych rewidentów przeprowadzających badania skonsolidowanych sprawozdań finansowych, którzy przeprowadzają ustawowe badania spółek notowanych na giełdzie. Jednak jakiekolwiek ograniczenie odpowiedzialności nie jest uzasadnione w przypadku celowego naruszenia obowiązków zawodowych przez biegłego rewidenta i nie powinno mieć w takich przypadkach zastosowania. Takie ograniczenie nie powinno także w sposób negatywny wpływać na prawo jakiejkolwiek strony poszkodowanej do sprawiedliwego odszkodowania.

(5)

W świetle znacznych różnic istniejących między systemami odpowiedzialności cywilnej w państwach członkowskich każde z tych państw powinno mieć na tym etapie możliwość wyboru metody ograniczenia odpowiedzialności, którą uzna za najbardziej odpowiednią w kontekście własnego systemu odpowiedzialności cywilnej.

(6)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość określenia na mocy krajowych przepisów prawa górnej granicy w odniesieniu do odpowiedzialności biegłych rewidentów. Ewentualnie powinny one mieć możliwość określenia na mocy krajowych przepisów prawa systemu proporcjonalnej odpowiedzialności, zgodnie z którym biegli rewidenci oraz firmy audytorskie przeprowadzające badania ustawowe ponosiłyby odpowiedzialność jedynie w zakresie, w jakim przyczyniły się do powstałej szkody, nie ponosząc odpowiedzialności solidarnie wraz z innymi stronami. Państwa członkowskie, w których jedynie badana spółka, a nie poszczególni udziałowcy lub inne strony trzecie, może wysuwać roszczenia odszkodowawcze wobec biegłych rewidentów przeprowadzających badania ustawowe, powinny mieć także możliwość udzielenia pozwolenia spółce, jej udziałowcom i biegłemu rewidentowi na określenie ograniczenia odpowiedzialności biegłego rewidenta z zastrzeżeniem odpowiednich środków zabezpieczenia dla inwestorów badanej spółki,

1.

Niniejsze zalecenie dotyczy odpowiedzialności cywilnej biegłych rewidentów i firm audytorskich przeprowadzających ustawowe badania skonsolidowanych lub rocznych sprawozdań finansowych spółki zarejestrowanej w jednym z państw członkowskich, której papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym w którymkolwiek z państw członkowskich.

2.

Odpowiedzialność cywilna biegłych rewidentów oraz firm audytorskich z tytułu naruszenia obowiązków zawodowych powinna zostać ograniczona, z wyjątkiem przypadków celowego naruszenia obowiązków zawodowych przez biegłego rewidenta lub firmę audytorską.

3.

Ograniczenie odpowiedzialności powinno stosować się wobec badanej spółki i jakiejkolwiek strony trzeciej uprawnionej na mocy krajowych przepisów prawa do wysunięcia roszczenia odszkodowawczego.

4.

Jakiekolwiek ograniczenie odpowiedzialności cywilnej nie powinno uniemożliwić poszkodowanym stronom dochodzenia prawa do sprawiedliwego odszkodowania.

5.

Państwa członkowskie powinny podjąć działania zmierzające do ograniczenia odpowiedzialności. W tym celu zaleca się w szczególności zastosowanie jednej lub kilku przedstawionych poniżej metod:

6.

Jeśli odpowiedzialność została ograniczona za porozumieniem stron, o czym mowa w pkt 5 lit. c), państwa członkowskie powinny zapewnić spełnienie poniższych warunków:

7.

Przed przyjęciem środków realizacji dowolnej z metod, o których mowa w pkt 5 lit. a), b) lub c), bądź jakiejkolwiek innej metody ograniczenia odpowiedzialności zgodnej z pkt 2, 3 i 4, państwo członkowskie powinno uwzględnić wpływ na rynki finansowe i inwestorów, a także na warunki dostępu do rynku badań ustawowych dla spółek notowanych na giełdzie oraz konsekwencje dla jakości badań sprawozdań finansowych, możliwości ubezpieczenia od ryzyka oraz spółek, których sprawozdania będą badane.

8.

Państwa członkowskie proszone są o przekazanie Komisji informacji na temat działań podjętych na podstawie niniejszego zalecenia do dnia 5 czerwca 2010 r.

9.

Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich.