17.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 98/1

17.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 98/3

(1)

Załącznik 37 do rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (2) stanowi, że w niektórych przypadkach w zgłoszeniu celnym należy podawać numer identyfikujący daną osobę. Rodzaj numeru identyfikacyjnego, który należy stosować, jest jednak ustalany przez państwa członkowskie, które wymagają od danej osoby zarejestrowania w swoich systemach krajowych. W wyniku powyższego przedsiębiorcy i inne osoby zamierzające dokonać przywozu towarów, ich transportu w ramach procedury tranzytowej lub ich wywozu, bądź też zamierzające wystąpić o pozwolenie na stosowanie uproszczeń celnych lub procedur celnych w różnych państwach członkowskich, mają obowiązek rejestracji i uzyskania nowego numeru identyfikacyjnego w każdym z tych państw.

(2)

Środki mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa, wprowadzone rozporządzeniem (EWG) nr 2913/92 zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (3), przewidują analizę ryzyka oraz elektroniczną wymianę informacji związanych z ryzykiem pomiędzy organami celnymi, jak również pomiędzy tymi organami a Komisją, w ramach wspólnego ramowego systemu zarządzania ryzykiem, przekazywanie organom celnym informacji poprzedzających wprowadzenie i wyprowadzenie wszystkich towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty lub z niego wyprowadzanych oraz nadawanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy (AEO) wiarygodnym przedsiębiorcom spełniającym określone warunki. W celu wzmocnienia efektywności tych środków powinno być możliwe identyfikowanie tych osób na podstawie niepowtarzalnego numeru nadawanego każdej z tych osób.

(3)

W związku z tym należy ustanowić numer rejestracyjny i identyfikacyjny przedsiębiorcy (numer EORI) nadawany każdemu przedsiębiorcy i, w stosownych przypadkach, innym osobom, który będzie stanowił ogólny znak referencyjny w ich kontaktach z organami celnymi na terytorium całej Wspólnoty oraz będzie stosowany przy wymianie informacji między organami celnymi oraz między organami celnymi i innymi organami. W celu zapewnienia niepowtarzalności należy stosować tylko jeden numer w odniesieniu do danej osoby.

(4)

Niektóre przepisy rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 mogą wymagać od osób innych niż przedsiębiorcy podawania numeru EORI w przypadku kontaktów z organami celnymi. Państwa członkowskie muszą zatem mieć możliwość rejestracji tych osób.

(5)

Aby ograniczyć konieczność dokonania znacznych zmian w istniejących krajowych systemach rejestracji oraz w przepisach prawnych, a także ułatwić integrację centralnego systemu z innymi systemami krajowymi, należy ustanowić, że przedsiębiorcy oraz, w stosownych przypadkach, inne osoby składają wnioski i otrzymują numer EORI w państwach członkowskich.

(6)

Biorąc pod uwagę różnorodność organów zajmujących się rejestracją przedsiębiorców i innych osób w państwach członkowskich, każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć organ lub organy nadające numery EORI i dokonujące rejestracji przedmiotowych przedsiębiorców i innych osób.

(7)

Aby ograniczyć obciążenie administracyjne przedsiębiorców i innych osób, powinny one mieć możliwość uzyskania numeru EORI ważnego w innych państwach członkowskich poprzez rejestrację w jednym państwie członkowskim. W celu uproszczenia przetwarzania informacji i ułatwienia kontaktów z organami celnymi, po nadaniu numeru przedsiębiorcy i inne osoby powinni mieć obowiązek stosowania tego niepowtarzalnego numeru we wszystkich kontaktach z organami celnymi, przy których wymagany jest ich identyfikator.

(8)

Celem uproszczenia procedur administracyjnych oraz zapewnienia łatwego i niezawodnego dostępu organów celnych do danych, należy wprowadzić centralny elektroniczny system służący do przechowywania i wymiany danych dotyczących rejestracji przedsiębiorców i innych osób oraz numerów EORI.

(9)

Państwa członkowskie i Komisja powinny ściśle współpracować w celu stworzenia centralnego systemu elektronicznego działającego bezpiecznie i bez zakłóceń.

(10)

Dane dostępne w centralnym systemie powinny być wykorzystywane w wymianie informacji między organami celnymi i innymi organami krajowymi tylko w takim stopniu, w jakim ich dostęp do tych danych jest niezbędny w celu wypełnienia zobowiązań prawnych w odniesieniu do przepływu towarów objętych procedurą celną.

(11)

Publikacja numerów EORI oraz, w ograniczonym stopniu, danych dotyczących rejestracji przedsiębiorców i innych osób jest przydatnym narzędziem weryfikacji tych danych przez inne strony. Należy zatem opublikować numery EORI oraz, w ograniczonym stopniu, dane dotyczące rejestracji. Jednakże uwzględniając konsekwencje takiej publikacji, powinna ona mieć miejsce wyłącznie w przypadku, gdy przedsiębiorca lub inna osoba udzieliły dobrowolnej, wyraźnej i świadomej zgody na piśmie.

(12)

Zasady ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez państwa członkowskie określa dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (4), natomiast zasady ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez Komisję określa rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (5).

(13)

Zgodnie z art. 28 dyrektywy 95/46/WE krajowe organy nadzorcze powinny monitorować legalność przetwarzania danych osobowych przez państwa członkowskie, podczas gdy zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Europejski Inspektor Ochrony Danych powinien monitorować działania instytucji i organów wspólnotowych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych w związku z ograniczonymi zadaniami instytucji i organów wspólnotowych odnośnie do tych danych; organy te, działając w ramach swoich kompetencji, powinny aktywnie współpracować i zapewniać skoordynowany nadzór nad przetwarzaniem danych osobowych dokonywanym na mocy tego rozporządzenia.

(14)

W świetle doświadczenia zdobytego od momentu przyjęcia rozporządzenia Komisji (WE) nr 1875/2006 (6) zmieniającego rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 należy dostosować i określić niektóre szczegółowe informacje dotyczące składanych organom celnym deklaracji poprzedzających wprowadzenie towarów na obszar celny Wspólnoty lub zgłoszeń/deklaracji poprzedzających wyprowadzenie towarów z tego obszaru.

(15)

Bardziej szczegółowe przepisy są w szczególności potrzebne w odniesieniu do informacji wymienianych między dysponentem środka transportu a urzędem celnym wprowadzenia w przypadkach, gdy środek transportu przybywa do portu wodnego lub lotniczego innego niż zadeklarowany w przywozowej deklaracji skróconej.

(16)

Ponadto należy określić, w jakich przypadkach i jaki sposób dysponent środka transportu ma powiadomić urząd celny wprowadzenia o przybyciu środka transportu.

(17)

Potrzebne są bardziej szczegółowe przepisy określające osobę odpowiedzialną za dostarczenie informacji o towarach niewspólnotowych, które po przybyciu na obszar celny Wspólnoty są czasowo składowane. Informacje te powinny w jak największym stopniu opierać się na danych dostępnych już organom celnym.

(18)

Określono dodatkowe przypadki, w których złożenie deklaracji poprzedzającej wprowadzenie lub zgłoszenia/deklaracji poprzedzających wyprowadzenie nie jest wymagane, szczególnie w odniesieniu do towarów dostarczanych na platformy wiertnicze lub produkcyjne bądź pochodzących z takich platform, jak również broni i sprzętu wojskowego transportowanych przez władze wojskowe państwa członkowskiego lub w ich imieniu. Ponadto w celu ograniczenia obciążenia przedsiębiorców towary w przesyłkach, których rzeczywista wartość nie przekracza 22 EUR, powinny być objęte zwolnieniem z obowiązku złożenia deklaracji poprzedzającej wprowadzenie lub zgłoszenia/deklaracji poprzedzających wyprowadzenie, z zastrzeżeniem określonych warunków. Jeżeli takie zwolnienie ma zastosowanie, po wprowadzeniu lub wyprowadzeniu towarów należy przeprowadzić analizę ryzyka na podstawie deklaracji skróconej do czasowego składowania lub zgłoszenia celnego obejmującego te towary.

(19)

Konieczne jest również określenie trybu postępowania w przypadku zgłoszeń poprzedzających wyprowadzenie, w odniesieniu do których potwierdzenie wyprowadzenia nie zostało przesłane przez urząd celny wyprowadzenia urzędowi celnemu wywozu, oraz określenie postępowania poszukiwawczego i informacyjnego między urzędem celnym wywozu a urzędem celnym wyprowadzenia. Ponadto urząd celny wywozu powinien mieć możliwość zamknięcia operacji wywozowej, w odniesieniu do której urząd celny wyprowadzenia nie przesłał potwierdzenia wyprowadzenia, na podstawie dowodów przedstawionych przez eksportera lub zgłaszającego bądź po upływie określonego terminu.

(20)

Rozporządzeniem (WE) nr 1875/2006 wprowadzono do rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 szereg środków w odniesieniu do danych wymaganych do zebrania w przypadku sporządzania przywozowych i wywozowych deklaracji skróconych. Rozwój techniczny w dziedzinie technologii informatycznych niezbędny do wdrożenia tych środków wykazał, że dostosowanie tych danych, wskazanych w załączniku 30A do rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, jest konieczne.

(21)

W celu lepszego zidentyfikowania przypadków, w których dla określonych kategorii deklaracji mogą być stosowane uproszczone zestawy danych, podawanie danych dotyczących „Rodzaju transportu” powinno być obowiązkowe.

(22)

Najlepszą metodą jednoznacznej identyfikacji środka transportu jest stosowanie numeru identyfikacyjnego statku nadanego przez IMO (niepowtarzalnego europejskiego numeru identyfikacyjnego statku) oraz niepowtarzalnego europejskiego numeru identyfikacyjnego statku (ENI). Zamiast nazwy statku należy zatem przedstawiać te dane.

(23)

Ponieważ przewoźnik musi być poinformowany, jeżeli przywozowa deklaracja skrócona jest składana przez inną osobę, konieczne jest posiadanie numeru dokumentu przewozowego przewoźnika.

(24)

Możliwość zmian w operacjach transportu międzynarodowego sprawia, że konieczne jest zapewnienie rozpatrywania ewentualnych wniosków o zmianę trasy. W tym celu należy wprowadzić nową tabelę odnośnie do wymaganych danych dotyczących wniosków o zmianę trasy.

(25)

Ze względu na wymóg podania numeru EORI nie będzie już konieczne stosowanie kodów w celu identyfikowania stron, a w przypadku przesyłek pocztowych odniesienia do zgłoszeń pocztowych powinny zostać zastąpione danymi udostępnianymi przez organy pocztowe.

(26)

W wyniku zmian poczynionych w odniesieniu do wymaganych danych należy odpowiednio dostosować wyjaśnienia dotyczące danych.

(27)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (EWG) nr 2454/93.

(28)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

1)

w art. 1 dodaje się pkt 16 i 17 w brzmieniu:

„16.   Numer EORI (numer rejestracyjny i identyfikacyjny przedsiębiorcy) oznacza: numer niepowtarzalny w ramach Wspólnoty Europejskiej, nadawany przez organ celny państwa członkowskiego lub przez wyznaczony przez dane państwo członkowskie organ lub organy przedsiębiorcom i innym osobom zgodnie z zasadami określonymi w rozdziale 6.

17.   Przywozowa deklaracja skrócona oznacza: deklarację skróconą, o której mowa w art. 36a Kodeksu, składaną w odniesieniu do towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty, o ile w niniejszym rozporządzeniu nie określono inaczej.”;

2)

w części I tytuł I dodaje się rozdział 6 w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 6

System rejestracji i identyfikacji

Artykuł 4k

1.   Numer EORI stosuje się do celów identyfikacji przedsiębiorców i innych osób w ich kontaktach z organami celnymi.

Struktura numeru EORI odpowiada kryteriom ustanowionym w załączniku 38.

2.   W przypadku gdy organem odpowiedzialnym za nadawanie numeru EORI nie jest organ celny, każde państwo członkowskie wyznacza organ lub organy odpowiedzialne za rejestrację przedsiębiorców i innych osób oraz za nadanie im numerów EORI.

Organy celne państwa członkowskiego przekazują Komisji nazwę i dane adresowe organu lub organów odpowiedzialnych za nadanie numeru EORI. Komisja publikuje te informacje w Internecie.

3.   Z zastrzeżeniem ust. 1 państwa członkowskie mogą stosować, jako numer EORI, numer już nadany przedsiębiorcy lub innej osobie przez właściwe organy do celów podatkowych, statystycznych lub innych.

Artykuł 4l

1.   Przedsiębiorca mający siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty jest rejestrowany przez organ celny lub wyznaczony organ państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę. Przedsiębiorcy składają wniosek o rejestrację przed rozpoczęciem działalności, o której mowa w art. 1 pkt 12. Jednakże przedsiębiorcy, które nie złożyły wniosku o rejestrację, mogą to uczynić podczas pierwszej operacji.

2.   W przypadkach, o których mowa w art. 4k ust. 3, państwa członkowskie mogą zwolnić przedsiębiorcę lub inną osobę z obowiązku ubiegania się o numer EORI.

3.   Jeżeli przedsiębiorca, który nie ma siedziby na obszarze celnym Wspólnoty, nie posiada numeru EORI, jego rejestracji dokonuje organ celny lub wyznaczony organ państwa członkowskiego, w którym po raz pierwszy ten podmiot dokonuje jednej z poniższych czynności:

4.   Osoby inne niż przedsiębiorcy nie podlegają rejestracji, chyba że spełnione są wszystkie następujące warunki:

5.   W przypadkach, o których mowa w ust. 4:

6.   Przedsiębiorcy i inne osoby mają tylko jeden numer EORI.

7.   Do celów niniejszego rozdziału przy określaniu, czy dana osoba ma siedzibę w państwie członkowskim, stosuje się art. 4 ust. 2 Kodeksu z niezbędnymi zmianami.

Artykuł 4m

1.   Dane rejestracyjne i identyfikacyjne przedsiębiorców lub, w stosownych przypadkach, innych osób, przetwarzane w systemie, o którym mowa w art. 4o, obejmują dane określone w załączniku 38d, z uwzględnieniem szczególnych warunków określonych w art. 4o ust. 4 i 5.

2.   Przy rejestracji przedsiębiorców i innych osób w celu nadania im numeru EORI państwa członkowskie mogą nałożyć na nie wymóg przekazywania danych innych niż dane wymienione w załączniku 38d, jeżeli dane te są konieczne do celów określonych w prawodawstwie krajowym.

3.   Państwa członkowskie mogą nałożyć na przedsiębiorców lub, w stosownych przypadkach, na inne osoby wymóg przekazywania danych, o których mowa w ust. 1 i 2, drogą elektroniczną.

Artykuł 4n

Numer EORI jest stosowany, jeżeli jest to wymagane, we wszystkich kontaktach przedsiębiorców i innych osób z organami celnymi. Jest on również stosowany do wymiany informacji między organami celnymi oraz między organami celnymi i innymi organami na warunkach określonych w art. 4p i 4q.

Artykuł 4o

1.   Państwa członkowskie współpracują z Komisją w celu opracowania centralnego, elektronicznego systemu informacyjnego i komunikacyjnego, w którym przechowywane są dane wymienione w załączniku 38d, przekazywane przez wszystkie państwa członkowskie.

2.   Organy celne współpracują z Komisją celem przetwarzania i wymiany wymienionych w załączniku 38d danych rejestracyjnych i identyfikacyjnych przedsiębiorców i innych osób, między organami celnymi oraz między Komisją i organami celnymi, przy wykorzystaniu systemu, o którym mowa w ust. 1.

Dane inne niż dane wymienione w załączniku 38d nie są przetwarzane w centralnym systemie.

3.   Państwa członkowskie zapewniają aktualizowanie krajowych systemów, ich kompletność i dokładność.

4.   Państwa członkowskie regularnie wprowadzają do centralnego systemu dane wymienione w pkt 1–4 załącznika 38d dotyczące przedsiębiorców i innych osób, za każdym razem, kiedy nadawane są nowe numery EORI lub następują zmiany w tych danych.

5.   Państwa członkowskie regularnie wprowadzają do centralnego systemu dane wymienione w pkt 5–12 załącznika 38d dotyczące przedsiębiorców i innych osób, jeżeli są one dostępne w systemach krajowych, za każdym razem, kiedy nadawane są nowe numery EORI lub następują zmiany w tych danych.

6.   Do centralnego systemu, obok innych danych wymienionych w załączniku 38d, wprowadzane są tylko numery EORI nadane zgodnie z art. 4 l ust. 1–5.

7.   W przypadku gdy stwierdzono, że przedsiębiorca lub osoba inna niż przedsiębiorca zaprzestaje prowadzenia działalności, o której mowa w art. 1 pkt 12, państwa członkowskie odnotowują ten fakt w danych wymienionych w pkt 11 załącznika 38d.

Artykuł 4p

W każdym państwie członkowskim organ wyznaczony zgodnie z art. 4k ust. 2 zapewnia bezpośredni dostęp organów celnych tego państwa członkowskiego do danych, o których mowa w załączniku 38d.

Artykuł 4q

1.   W każdym państwie członkowskim następujące organy mogą, w indywidualnych przypadkach, zapewnić sobie nawzajem bezpośredni dostęp do znajdujących się w ich posiadaniu danych, o których mowa w pkt 1–4 załącznika 38d:

2.   Organy, o których mowa w ust. 1, mogą przechowywać dane, o których mowa w tym ustępie, lub dokonywać między sobą ich wymiany, wyłącznie jeżeli jest to niezbędne do celów spełnienia wymogów prawnych w odniesieniu do przemieszczenia towarów objętych procedurą celną.

3.   Organy celne państwa członkowskiego przekazują Komisji dane adresowe organów, o których mowa w ust. 1. Komisja publikuje te informacje w Internecie.

Artykuł 4r

Numer EORI i dane wymienione w załączniku 38d są przetwarzane w centralnym systemie przez czas wymagany w prawodawstwie państw członkowskich, które wprowadziły dane, o których mowa w art. 4o ust. 4 i 5.

Artykuł 4s

1.   Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu ani nie narusza poziomu ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na mocy przepisów prawa wspólnotowego i krajowego, a w szczególności nie zmienia zobowiązań państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy dyrektywy 95/46/WE lub zobowiązań instytucji i organów wspólnotowych w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 podczas pełnienia przez nie swoich obowiązków.

2.   Dane rejestracyjne i identyfikacyjne przedsiębiorców i innych osób, składające się z zestawu danych określonych w pkt 1, 2 i 3 załącznika 38d, mogą zostać opublikowane przez Komisję w Internecie, wyłącznie jeżeli dany przedsiębiorca lub osoba dobrowolnie udzieliła wyraźnej, świadomej zgody na piśmie. W przypadku udzielenia zgody jest ona przekazywana, zgodnie z prawodawstwem krajowym państw członkowskich, organowi lub organom państw członkowskich wyznaczonym zgodnie z art. 4k ust. 2 lub organom celnym.

3.   Prawa osób w odniesieniu do ich danych rejestracyjnych wymienionych w załączniku 38d i przetwarzanych w krajowych systemach są stosowane zgodnie z przepisami prawa państwa członkowskiego, które przechowuje dane osobowe tych osób, w szczególności, w stosownych przypadkach, z przepisami wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE.

Artykuł 4t

Krajowe organy nadzorujące ochronę danych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych, działając w ramach swoich kompetencji, aktywnie współpracują i zapewniają skoordynowany nadzór nad systemem, o którym mowa w art. 4o ust. 1.”;

3)

artykuł 181b otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 181b

Do celów niniejszego rozdziału oraz załącznika 30A:

Przewoźnik oznacza: osobę, która wprowadza towary na obszar celny Wspólnoty lub przejmuje odpowiedzialność za przewóz towarów na ten obszar zgodnie z art. 36b ust. 3 Kodeksu. Jednakże:

w przypadku transportu kombinowanego, o którym mowa w art. 183b, przewoźnik oznacza osobę prowadzącą środek transportu, który po wprowadzeniu na obszar celny Wspólnoty będzie poruszał się samodzielnie jako aktywny środek transportu,

w przypadku transportu morskiego lub lotniczego, gdy istnieją uzgodnienia dotyczące współużytkowania lub zakontraktowania statku wodnego lub powietrznego, o których mowa w art. 183c, przewoźnik oznacza osobę, która podpisała umowę oraz wystawiła konosament lub lotniczy list przewozowy na rzeczywisty przewóz towarów na obszar celny Wspólnoty.”;

4)

w art. 181c w ustępie pierwszym wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 183 wprowadza się następujące zmiany:

6)

artykuł 183b otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 183b

W przypadku transportu kombinowanego, jeżeli aktywny środek transportu wprowadzany na obszar celny Wspólnoty przewozi jedynie inny środek transportu, który po wprowadzeniu na obszar celny Wspólnoty będzie poruszał się samodzielnie jako aktywny środek transportu, obowiązek złożenia przywozowej deklaracji skróconej spoczywa na dysponencie tego innego środka transportu.

Termin złożenia przywozowej deklaracji skróconej odpowiada terminowi odnoszącemu się do aktywnego środka transportu wprowadzonego na obszar celny Wspólnoty, zgodnie z art. 184a.”;

7)

artykuł 183d otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 183d

1.   W przypadku gdy aktywny środek transportu wprowadzany na obszar celny Wspólnoty ma przybyć najpierw do urzędu celnego znajdującego się w państwie członkowskim, które nie zostało zadeklarowane w przywozowej deklaracji skróconej, dysponent tego środka transportu lub jego przedstawiciel powiadamiają o tym deklarowany urząd celny wprowadzenia, stosując komunikat »wniosek o zmianę trasy«. Komunikat ten zawiera dane określone w załączniku 30A i jest wypełniany zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w tym załączniku. Niniejszy ustęp nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 183a.

2.   Deklarowany urząd celny wprowadzenia niezwłocznie powiadamia rzeczywisty urząd celny wprowadzenia o zmianie trasy oraz o wynikach analizy ryzyka w zakresie ochrony i bezpieczeństwa.”;

8)

artykuł 184a ust. 1 lit. b) otrzymuje brzmienie:

9)

w art. 184d wprowadza się następujące zmiany:

10)

w art. 184e akapity drugi i trzeci otrzymują brzmienie:

„W przypadku rozpoznania ryzyka urząd celny pierwszego portu wprowadzenia podejmuje działania zapobiegawcze w stosunku do przesyłek rozpoznanych jako stwarzające zagrożenie o tak poważnym charakterze, że wymagana jest natychmiastowa interwencja oraz, w każdym przypadku, przekazuje wyniki analizy ryzyka do kolejnych portów.

W kolejnych portach obszaru celnego Wspólnoty do towarów przedstawianych organom celnym w danym porcie zastosowanie znajduje art. 186.”;

11)

skreśla się art. 184f;

12)

w części I tytuł VI rozdział 1 dodaje się sekcję 5 w brzmieniu:

„Sekcja 5

Powiadomienie o przybyciu

Artykuł 184g

Dysponent aktywnego środka transportu wprowadzanego na obszar celny Wspólnoty lub jego przedstawiciel powiadamiają organy celne pierwszego urzędu celnego wprowadzenia o przybyciu środka transportu. Powiadomienie o przybyciu zawiera dane niezbędne do identyfikacji przywozowych deklaracji skróconych złożonych w odniesieniu do wszystkich towarów przewożonych tym środkiem transportu. Tam gdzie to możliwe, stosuje się dostępne metody powiadomienia o przybyciu.”;

13)

artykuł 186 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 186

1.   Towary niewspólnotowe przedstawiane organom celnym obejmuje się deklaracją skróconą do czasowego składowania określoną przez organy celne.

Deklaracja skrócona do czasowego składowania jest składana przez osobę przedstawiającą towary lub na jej rzecz nie później niż w chwili przedstawiania. W przypadku gdy deklaracja skrócona do czasowego składowania jest składana przez osobę inną niż podmiot prowadzący magazyn składowania czasowego, organy celne powiadamiają ten podmiot o deklaracji, o ile jest on wskazany w deklaracji skróconej do czasowego składowania i podłączony do systemu celnego.

2.   Deklaracja skrócona do czasowego składowania może mieć jedną z poniższych form określonych przez organy celne:

3.   Odniesienie do przywozowej deklaracji skróconej nie jest wymagane, jeżeli towary były już czasowo składowane lub nadano im przeznaczenie celne i nie opuściły one obszaru celnego Wspólnoty.

4.   Portowe, handlowe, lub transportowe systemy inwentaryzacyjne mogą być stosowane, o ile są one zatwierdzone przez organy celne.

5.   Deklaracja skrócona do czasowego składowania może zostać złożona wraz z powiadomieniem o przybyciu, o którym mowa w art. 184g, lub zawierać to powiadomienie.

6.   Do celów art. 49 Kodeksu deklarację skróconą do czasowego składowania uznaje się za złożoną w dniu przedstawienia towarów.

7.   Organy celne zatrzymują deklarację skróconą do czasowego składowania w celu sprawdzenia, czy towarom, których ona dotyczy, zostanie nadane przeznaczenie celne.

8.   Deklaracja skrócona do czasowego składowania nie jest wymagana, jeżeli najpóźniej w chwili przedstawienia towarów organom celnym:

9.   Jeżeli zgodnie z art. 36c Kodeksu w urzędzie celnym wprowadzenia w charakterze przywozowej deklaracji skróconej zostaje złożone zgłoszenie celne, organy celne przyjmują zgłoszenie niezwłocznie po przedstawieniu towarów, a towary zostają bezpośrednio objęte zadeklarowaną procedurą celną zgodnie z warunkami określonymi dla tej procedury.

10.   Do celów ust. 1–9, jeżeli towary niewspólnotowe przemieszczane z urzędu celnego wyjścia w ramach procedury tranzytu są przedstawiane organom celnym w urzędzie celnym przeznaczenia na obszarze celnym Wspólnoty, zgłoszenie tranzytowe przeznaczone dla organów celnych w urzędzie przeznaczenia uznaje się za deklarację skróconą do czasowego składowania.”;

14)

artykuł 189 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 189

Jeżeli towary wprowadzane na obszar celny Wspólnoty drogą morską lub powietrzną są przewożone tym samym środkiem transportu bez przeładunku, przedstawia się je organom celnym, zgodnie z art. 40 Kodeksu, tylko we wspólnotowym porcie wodnym lub lotniczym, w którym są wyładowywane lub przeładowywane.”;

15)

w art. 251 ust. 2 lit. b) otrzymuje brzmienie:

16)

w art. 592a wprowadza się następujące zmiany:

17)

w art. 592b ust. 1 lit. a) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:

18)

artykuł 592 g otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 592g

Jeżeli towary, dla których nie składa się zgłoszenia celnego zgodnie z art. 592a lit. c)–m) w terminach określonych w art. 592b i 592c, zostają wyprowadzone poza obszar celny Wspólnoty, analizę ryzyka przeprowadza się po przedstawieniu towarów, na podstawie zgłoszenia celnego, które ich dotyczy, jeżeli jest ono dostępne.”;

19)

w art. 792a ust. 1 skreśla się zdanie trzecie;

20)

artykuł 792b otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 792b

W przypadku złożenia zgłoszenia wywozowego w formie papierowej stosuje się art. 796da i 796e z niezbędnymi zmianami.”;

21)

po art. 796d wprowadza się art. 796da w brzmieniu:

„Artykuł 796da

1.   Jeżeli po upływie 90 dni od zwolnienia towarów do wywozu urząd celny wywozu nie otrzyma komunikatu »Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia«, o którym mowa w art. 796d ust. 2, urząd celny wywozu może, w razie potrzeby, zażądać od eksportera lub zgłaszającego, by wskazał datę, w której towary opuściły obszar celny Wspólnoty oraz urząd celny, przez który to nastąpiło.

2.   Eksporter lub zgłaszający, z własnej inicjatywy lub na żądanie sporządzone zgodnie z ust. 1, mogą poinformować urząd celny wywozu, że towary opuściły obszar celny Wspólnoty, podając datę, w której towary opuściły obszar celny Wspólnoty, oraz urząd celny, przez który to nastąpiło, oraz zażądać od urzędu celnego wywozu potwierdzenia wyprowadzenia towarów. W takim przypadku urząd celny wywozu żąda od urzędu celnego wyprowadzenia przekazania komunikatu »Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia«, a urząd celny wyprowadzenia udziela odpowiedzi w ciągu 10 dni.

3.   Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 2, urząd celny wyprowadzenia nie potwierdzi wyprowadzenia towarów w terminie określonym w ust. 2, urząd celny wywozu informuje o tym eksportera lub zgłaszającego.

Eksporter lub zgłaszający mogą przekazać urzędowi celnemu wywozu dowód, że towary opuściły obszar celny Wspólnoty.

4.   Dowód, o którym mowa w ust. 3, może w szczególności stanowić jeden z następujących dokumentów lub kilka z nich:

22)

artykuł 796e otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 796e

1.   Urząd celny wywozu potwierdza wyprowadzenie towarów eksporterowi lub zgłaszającemu w następujących przypadkach:

2.   Jeżeli w ciągu 150 dni od daty zwolnienia towarów do wywozu urząd celny wywozu nie otrzymał komunikatu »Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia« z urzędu celnego wyprowadzenia ani dostatecznych dowodów zgodnie z art. 796da ust. 4, urząd celny wywozu może uznać to za informację, że towary nie opuściły obszaru celnego Wspólnoty.

3.   O unieważnieniu zgłoszenia wywozowego urząd celny wywozu informuje eksportera lub zgłaszającego oraz deklarowany urząd celny wyprowadzenia. Urząd celny wywozu informuje deklarowany urząd celny wyprowadzenia o uznaniu dowodów zgodnie z ust. 1 lit. b).”;

23)

w art. 842a wprowadza się następujące zmiany:

24)

w art. 842d ust. 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 592b ust. 2 i 3 oraz art. 592c stosują się z niezbędnymi zmianami.”;

25)

dodaje się art. 842f w brzmieniu:

„Artykuł 842f

Jeżeli po upływie 150 dni od daty złożenia wywozowej deklaracji skróconej towary objęte tą deklaracją nie opuściły obszaru celnego Wspólnoty, wywozową deklarację skróconą uznaje się za niezłożoną.”;

26)

załącznik 30A zmienia się zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia;

27)

załącznik 37 zmienia się zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia;

28)

załącznik 38 zmienia się zgodnie z załącznikiem III do niniejszego rozporządzenia;

29)

dodaje się załącznik 38d zgodnie z załącznikiem IV do niniejszego rozporządzenia.

17.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 98/24

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (2) przewiduje nadzór przywozu produktów wymienionych w załączniku XVII do tego rozporządzenia. Nadzór ten przeprowadza się zgodnie z zasadami określonymi w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (3).

(2)

W celu zastosowania art. 5 ust. 4 Porozumienia w sprawie rolnictwa (4), zawartego w trakcie wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, oraz na podstawie ostatnich danych dotyczących lat 2006, 2007 i 2008 należy zmienić wartości progowe dodatkowych należności celnych na ogórki i czereśnie.

(3)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1580/2007.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

17.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 98/26

(1)

Sytuacja na rynku wieprzowiny w Irlandii i Irlandii Północnej jest szczególnie trudna, biorąc pod uwagę najnowsze wyniki badań wskazujące na podwyższony poziom dioksyn i polichlorowanych bifenyli (PCB) w wieprzowinie pochodzącej z Irlandii. Właściwe organy przyjęły różnorodne środki dla poprawy sytuacji.

(2)

Do gospodarstw utrzymujących świnie i bydło w Irlandii dostarczono zanieczyszczoną paszę. Zanieczyszczona pasza stanowi bardzo dużą część racji żywieniowej świń, czego rezultatem jest podwyższony poziom dioksyn w mięsie świń pochodzących z tych gospodarstw. Biorąc pod uwagę trudności związane z ustaleniem gospodarstw, z których pochodzi zanieczyszczona wieprzowina, oraz podwyższony poziom dioksyn w niej wykryty, w ramach środków zapobiegawczych władze Irlandii podjęły decyzję o wycofaniu z rynku całej wieprzowiny i wszystkich produktów z wieprzowiny.

(3)

Uwzględniając wyjątkowe okoliczności i rzeczywiste problemy, jakich doświadcza rynek wieprzowiny w Irlandii i Irlandii Północnej, Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1278/2008 z dnia 17 grudnia 2008 r. w sprawie przyjęcia nadzwyczajnych środków wsparcia rynku wieprzowiny w formie dopłat do prywatnego przechowywania w Irlandii (2) oraz rozporządzenie (WE) nr 1329/2008 z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie przyjęcia nadzwyczajnych środków wsparcia rynku wieprzowiny w formie dopłat do prywatnego przechowywania w części Zjednoczonego Królestwa (3).

(4)

Ponadto Rada Europejska obradująca w dniach 11–12 grudnia 2008 r. zwróciła się do Komisji o wsparcie rolników i rzeźni w Irlandii poprzez współfinansowanie środków potrzebnych do usunięcia z rynku przedmiotowych zwierząt i produktów.

(5)

W tym kontekście rozporządzenie Komisji (WE) nr 94/2009 z dnia 30 stycznia 2009 r. przyjmujące tymczasowe nadzwyczajne środki wspierania rynku wieprzowiny i wołowiny w Irlandii w formie programu usuwania z rynku (4) ustanawia program usuwania z rynku niektórych świń i niektórego bydła pochodzących z gospodarstw, które stosowały zanieczyszczoną paszę, a także produktów z wieprzowiny, które są zablokowane w rzeźniach lub też na ich odpowiedzialność w Irlandii.

(6)

Ponadto w dniu 23 grudnia 2008 r. Komisja podjęła decyzję o niezgłoszeniu zastrzeżeń wobec programu pomocy państwa przewidującego specjalne środki dotyczące produktów z wieprzowiny w następstwie zanieczyszczenia dioksynami w Irlandii (5) (dalej zwanego „programem pomocy N 643/2008”). W ramach programu przewiduje się wypłatę – pod pewnymi warunkami – rekompensaty za wieprzowinę wycofaną z innych państw członkowskich.

(7)

Znaczna część świń poddanych ubojowi w Irlandii Północnej pochodzi z Irlandii. W tym zakresie zanieczyszczenie paszy w Irlandii ma również znaczący wpływ na rynek wieprzowiny w Irlandii Północnej. Jednakże jedynie wieprzowina uzyskana ze świń poddanych ubojowi w Irlandii kwalifikuje się do rekompensaty w ramach programu pomocy państwa N 643/2008, co oznacza, że mięso uzyskane ze świń poddanych ubojowi w Irlandii Północnej się do niej nie kwalifikuje.

(8)

Zanieczyszczenie paszy w Irlandii miało również negatywny wpływ na sektor bydła w Irlandii Północnej. Według informacji przekazanych przez władze Zjednoczonego Królestwa ustalono w szczególności, że zanieczyszczona pasza została dostarczona do niektórych gospodarstw utrzymujących bydło w Irlandii Północnej. W rezultacie niektóre bydło pozostaje na gospodarstwach w Irlandii Północnej, gdzie próbki pobrane od innych zwierząt wykazały podwyższony poziom dioksyn i polichlorowanych bifenyli (PCB). Ponadto pewna ilość wołowiny uzyskana ze zwierząt poddanych ubojowi w Irlandii Północnej nie później niż dnia 6 grudnia 2008 r. i przechowywana w Zjednoczonym Królestwie pochodziła ze stad, w których próbki pobrane od innych zwierząt w tych stadach wykazały podwyższony poziom dioksyn i polichlorowanych bifenyli (PCB).

(9)

Na poziomie gospodarstw w Irlandii Północnej zanieczyszczenie pasz i zastosowanie kontroli, w wyniku których przedmiotowe bydło zostało objęte zakazem wprowadzania do łańcucha żywnościowego w celu ograniczenia potencjalnych zagrożeń dla zdrowia publicznego, sprawiło, że dalsze prowadzenie działalności gospodarczej przez te gospodarstwa jest poważnie zagrożone. Co więcej, nadal utrzymują się problemy dotyczące dobrostanu zwierząt, ponieważ zagrożone bydło uzyskało zbyt dużą wagę. Ponadto niektórzy rolnicy, których dotyczy problem zanieczyszczenia, doświadczają znacznych trudności finansowych z utrzymaniem środków na paszę.

(10)

Władze Zjednoczonego Królestwa wystąpiły zatem do Komisji z wnioskiem o wprowadzenie dalszych nadzwyczajnych środków wspierania rynku wieprzowiny i wołowiny w Irlandii Północnej.

(11)

Część II rozdział II sekcja I rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje nadzwyczajne środki wspierania rynku. W szczególności art. 44 rozporządzenia stanowi, że Komisja może przyjąć nadzwyczajne środki wspierania rynku w przypadku wystąpienia chorób zwierząt, a art. 45 stanowi, że w odniesieniu do sektora mięsa drobiowego i sektora jaj Komisja może przyjąć nadzwyczajne środki wspierania rynku, aby uwzględnić poważne zakłócenia na rynku bezpośrednio związane z utratą zaufania konsumentów, wynikającą z zagrożeń dla zdrowia publicznego bądź dla zdrowia zwierząt. Aby rozwiązać praktyczne problemy wynikające z bieżącej sytuacji na rynku wieprzowiny i wołowiny w Irlandii Północnej, stosowne jest przyjęcie tymczasowych nadzwyczajnych środków wspierania rynku, podobnych do środków ustanowionych w sekcji I rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i podobnych do środków przyjętych w przypadku Irlandii na mocy rozporządzenia (WE) nr 94/2009.

(12)

Nadzwyczajny środek wspierania rynku powinien przyjąć postać programu usuwania z rynku niektórego bydła pozostającego na gospodarstwach w Irlandii Północnej, gdzie próbki pobrane od innych zwierząt wykazały podwyższony poziom dioksyn i polichlorowanych bifenyli (PCB). Ponadto stosowne jest ustanowienie programu usuwania z rynku produktów z wołowiny i wieprzowiny, które są zablokowane w rzeźniach lub też na ich odpowiedzialność i pod ich kontrolą w Zjednoczonym Królestwie, i w odniesieniu do których nie jest pewne, w jakim zakresie pochodzą one od bydła lub świń z gospodarstw, które stosowały zanieczyszczoną paszę.

(13)

Nadzwyczajny środek wspierania rynku powinien zatem przeciwdziałać powiększającym się zagrożeniom dla zdrowia i dobrostanu zwierząt i jednocześnie uniemożliwić wprowadzenie do łańcucha żywnościowego i pokarmowego produktów pochodzących od zwierząt, które mogą mieć podwyższony poziom skażenia. Ponadto środek ten powinien zapobiegać niekorzystnym warunkom konkurencji dla rynku wołowiny i wieprzowiny w Irlandii Północnej w porównaniu z rynkiem w Irlandii, uwzględniając warunki kwalifikowania się do programu usuwania z rynku określone w rozporządzeniu (WE) nr 94/2009 i w programie pomocy państwa N 643/2008.

(14)

Nadzwyczajny środek wspierania rynku powinien być częściowo finansowany przez Wspólnotę. Wkład wspólnoty w rekompensaty powinien być wyrażony jako maksymalne średnie kwoty za zwierzę lub za tonę wołowiny lub wieprzowiny w odniesieniu do określonej liczby przedmiotowych produktów, natomiast właściwe organy powinny być zobowiązane do określenia ceny kompensacyjnej, a tym samym kwoty współfinansowania na podstawie wartości rynkowej zwierząt i produktów, w odniesieniu do których przyznaje się rekompensatę w ramach określonych limitów.

(15)

Właściwe organy powinny stosować wszystkie środki kontroli i nadzoru potrzebne do właściwego stosowania nadzwyczajnego środka ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu i odpowiednio informować Komisję.

(16)

Biorąc pod uwagę, że ze względu na dobrostan zwierząt, zdrowie publiczne i podaż rynkową właściwe organy musiały rozpocząć program usuwania z rynku przedmiotowych zwierząt i produktów z dniem 14 lutego 2009 r., tj. datą wniosku Zjednoczonego Królestwa, należy ustanowić, że niniejsze rozporządzenie stosuje się od wymienionej daty.

(17)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

bydła pozostającego od dnia 6 grudnia 2008 r. w gospodarstwach w Irlandii Północnej, gdzie próbki pobrane od innych zwierząt wykazały podwyższony poziom dioksyn i polichlorowanych bifenyli (PCB);

b)

świeżej, schłodzonej lub mrożonej wołowiny uzyskanej ze zwierząt poddanych ubojowi w Irlandii Północnej nie później niż dnia 6 grudnia 2008 r. i przechowywanej w Irlandii Północnej, pochodzącej ze stad, gdzie próbki pobrane od innych zwierząt w tych stadach wykazały podwyższony poziom dioksyn i polichlorowanych bifenyli (PCB);

c)

świeżej, schłodzonej lub mrożonej wieprzowiny, uzyskanej ze zwierząt pochodzących z Irlandii i poddanych ubojowi w Irlandii Północnej nie później niż dnia 6 grudnia 2008 r. Wieprzowina ta jest przechowywana w Zjednoczonym Królestwie:

a)

468,62 EUR za sztukę w odniesieniu do nie więcej niż 5 196 sztuk bydła;

b)

3 150,00 EUR za tonę wołowiny w odniesieniu do nie więcej niż 40 ton wołowiny;

c)

1 133,50 EUR za tonę wieprzowiny w odniesieniu do nie więcej niż 1 034 ton wieprzowiny.

a)

zapewnienie, że żadnego z produktów, za który otrzymano rekompensatę na mocy art. 2, nie wprowadzono do łańcucha żywnościowego lub pokarmowego, poprzez przeprowadzanie właściwych kontroli na miejscu, stosowanie odpowiednich środków denaturujących oraz plomb na przesyłkach;

b)

przeprowadzenie co najmniej raz w miesiącu kontroli administracyjnych i kontroli księgowości w każdym zakładzie utylizacyjnym uczestniczącym w programie, aby zagwarantować, że wszystkie tusze oraz cała wołowina i wieprzowina dostarczone od początku obowiązywania programu bądź od czasu przeprowadzenia ostatniej takiej kontroli zostały usunięte;

c)

w odniesieniu do świeżej, schłodzonej lub mrożonej wołowiny i wieprzowiny przechowywanej w miejscach innych niż rzeźnie, o których mowa w art. 1 lit. c) ppkt (ii), przeprowadzenie kontroli inwentarza na miejscu w celu ustalenia ilości wołowiny i wieprzowiny pochodzącej od zwierząt poddanych ubojowi nie później niż dnia 6 grudnia 2008 r., gwarantując, że ta wołowina i wieprzowina są zabezpieczone, łatwe do zidentyfikowania i przechowywane oddzielnie od pozostałych zapasów, a działania związane z ich usuwaniem podlegają niezbędnym kontrolom identyfikacji i wagi;

d)

zapewnienie kontroli na miejscu oraz sporządzanie szczegółowych sprawozdań z tych kontroli, zawierających w szczególności:

a)

możliwie najszybciej po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia – opis wprowadzonych przez nie ustaleń dotyczących kontroli i sprawozdawczości w odniesieniu do od wszystkich związanych z tym działań;

b)

nie później niż dnia 30 kwietnia 2009 r. szczegółowe sprawozdanie na temat kontroli podjętych na mocy ust. 1.

17.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 98/31

(1)

Po opublikowaniu w roku 2001 badania naukowego pod tytułem „Stosowanie trwałych farb do włosów a ryzyko wystąpienia raka pęcherza” Komitet Naukowy ds. Produktów Kosmetycznych i Produktów Nieżywnościowych Przeznaczonych dla Konsumentów, obecnie Komitet Naukowy ds. Produktów Konsumenckich (dalej „SCCP”) (2) stwierdził, że istnieje problem potencjalnego ryzyka. Komitet zalecił, aby Komisja podjęła dalsze kroki mające na celu kontrolę stosowania substancji używanych do farbowania włosów.

(2)

SCCP zalecił ponadto ogólną strategię oceny bezpieczeństwa dla substancji używanych do farbowania włosów, obejmującą wymogi testowania substancji stosowanych w produktach do farbowania włosów pod kątem ich ewentualnej genotoksyczności/mutagenności.

(3)

W nawiązaniu do opinii SCCP Komisja wraz z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami uzgodniła ogólną strategię mającą na celu wprowadzenie regulacji dotyczących substancji używanych w produktach do farbowania włosów, w ramach której wymaga się od przemysłu dostarczenia dokumentacji zawierającej dane naukowe dotyczące substancji używanych do farbowania włosów w celu poddania ich ocenie przez SCCP.

(4)

Substancje, dla których dostarczono uaktualnioną dokumentację bezpieczeństwa, są obecnie poddane ocenie przez SCCP. W odniesieniu do 17 substancji używanych do farbowania włosów SCCP wydał już ostateczne opinie. W związku z tym, na podstawie tych ocen możliwe jest wprowadzenie ostatecznych regulacji dotyczących substancji używanych do farbowania włosów.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 76/768/EWG.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Kosmetycznych,

17.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 98/38

(1)

Unia Europejska ustanowiła Fundusz Solidarności Unii Europejskiej („fundusz”) w celu okazania solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami.

(2)

Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. dopuszcza możliwość uruchomienia funduszu w granicach rocznego pułapu wynoszącego 1 mld EUR.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2012/2002 zawiera postanowienia, na mocy których można uruchomić fundusz.

(4)

Rumunia złożyła wniosek o uruchomienie funduszu w związku z klęską żywiołową wywołaną powodziami. Komisja uważa, że wniosek spełnia warunki określone w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 2012/2002 i tym samym proponuje zatwierdzenie odpowiednich środków,

17.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 98/39

(1)

W dniu 1 lutego 2008 r. Komisja, na mocy art. 5 rozporządzenia podstawowego, ogłosiła w drodze zawiadomienia („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antydumpingowego w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”), Republiki Korei i Tajwanu („kraje, których dotyczy postępowanie”).

(2)

Postępowanie wszczęto na skutek skargi złożonej w dniu 21 grudnia 2007 r. przez EUROFER („skarżący”) w imieniu europejskich producentów reprezentujących większą część, w tym przypadku ponad 25 %, całkowitej wspólnotowej produkcji płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno. Skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na przywóz dumpingowy płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z krajów, których dotyczy postępowanie, i wynikającą z niego znaczną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania.

(3)

Komisja oficjalnie zawiadomiła skarżącego, wszystkich producentów wspólnotowych, importerów/handlowców oraz zainteresowanych użytkowników i ich stowarzyszenia, a także producentów eksportujących oraz władze zainteresowanych krajów o wszczęciu postępowania. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(4)

Aby umożliwić producentom eksportującym z ChRL złożenie wniosku o traktowanie na zasadach gospodarki rynkowej („MET”) lub o traktowanie indywidualne („IT”), Komisja przesłała zainteresowanym producentom eksportującym i władzom ChRL formularze wniosków. Cztery grupy przedsiębiorstw w ChRL wystąpiły z wnioskiem o MET na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego lub IT, gdyby dochodzenie wykazało, że nie spełniły wymogów uzyskania MET.

(5)

Ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących w ChRL, Republice Korei i Tajwanie, importerów we Wspólnocie oraz producentów wspólnotowych, zawiadomienie o wszczęciu postępowania przewidywało kontrolę wyrywkową dla tych stron, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(6)

Jednakże w przypadku ChRL i Republiki Korei, ze względu na to, że dochodzenie obejmujące wszystkie współpracujące przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw zostało uznane za możliwe do zrealizowania w terminie oraz za niebędące nadmiernie uciążliwym, następnie zadecydowano, że kontrola wyrywkowa nie będzie konieczna. W przypadku Tajwanu, z dziesięciu przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw (jedna grupa składała się z dwóch przedsiębiorstw), które odpowiedziały na pytania dotyczące kontroli wyrywkowych, wybrano kontrolę wyrywkową czterech przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw. Jednakże jedno z nich następnie wycofało się ze współpracy; w związku z tym próba dotyczy ostatecznie trzech przedsiębiorstw lub grup przedsiębiorstw. Ponadto jedno tajwańskie przedsiębiorstwo, które nie zostało objęte kontrolą wyrywkową, złożyło wniosek o ocenę indywidualną na podstawie art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Jednakże ze względu na to, że przedsiębiorstwo to nie przedstawiło wystarczających informacji, zostało uznane za niebiorące udziału we współpracy.

(7)

W odniesieniu do importerów płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno Komisja zwróciła się do wszystkich znanych jej importerów o przedstawienie informacji dotyczących przywozu i sprzedaży produktu objętego postępowaniem. Duża liczba importerów zadeklarowała chęć współpracy. Do próby wybrano pięciu głównych importerów pod względem wielkości przywozu. Importerzy ci stanowią około 16 % łącznego przywozu Wspólnoty z krajów objętych postępowaniem. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zainteresowane strony zapytano o zgodę na kontrole i nie wniosły one sprzeciwu. Jednakże trzech z wybranych importerów ostatecznie nie udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i podjęło decyzję o zaprzestaniu dalszej współpracy w dochodzeniu. Dwóch pozostałych importerów reprezentowało 2–4 % łącznego przywozu Wspólnoty z krajów objętych postępowaniem w okresie dochodzenia. Ponieważ włączenie pewnej liczby innych importerów, którzy zaoferowali współpracę, tylko w niewielkim stopniu wpłynęłoby na reprezentatywność próby, podjęto decyzję o niezastępowaniu tych trzech importerów objętych próbą, którzy zakończyli współpracę w dochodzeniu.

(8)

W odniesieniu do producentów wspólnotowych, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego, dokonano doboru próby, przyjmując za kryterium największą reprezentatywną wielkość produkcji i sprzedaży WE płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno we Wspólnocie, która mogłaby zostać objęta dochodzeniem w dostępnym terminie. Na podstawie informacji otrzymanych od producentów wspólnotowych Komisja wybrała cztery przedsiębiorstwa (dwie grupy przedsiębiorstw powiązanych), które charakteryzują się największą produkcją i sprzedażą we Wspólnocie. W odniesieniu do produkcji wspólnotowej, ze wszystkich przedsiębiorstw, które zaoferowały współpracę, przedsiębiorstwa objęte próbą reprezentowały 62 % szacowanej produkcji całkowitej płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno we Wspólnocie oraz 99 % sprzedaży we Wspólnocie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego przeprowadzono konsultacje z zainteresowanymi stronami i nie wniosły one sprzeciwu. Ponadto pozostałych producentów wspólnotowych poproszono o dostarczenie pewnych ogólnych danych w celu analizy szkody.

(9)

Komisja rozesłała kwestionariusze objętym próbą producentom eksportującym, producentom i importerom wspólnotowym oraz wszystkim znanym jej użytkownikom i stowarzyszeniom użytkowników. Pełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach otrzymano od czterech producentów wspólnotowych, 25 przedsiębiorstw należących do czterech grup przedsiębiorstw w ChRL, ośmiu przedsiębiorstw należących do trzech grup przedsiębiorstw w Republice Korei, trzech objętych próbą producentów eksportujących z Tajwanu, jednego przedsiębiorstwa z Tajwanu wnioskującego o ocenę indywidualną, dwóch importerów i pięciu użytkowników ze Wspólnoty. Ponadto sześciu pozostałych producentów wspólnotowych przedstawiło wymagane dane ogólne.

(10)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do celów oceny wniosków MET/IT w przypadku ChRL oraz do określenia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz interesu Wspólnoty w odniesieniu do krajów objętych postępowaniem. Wizyty weryfikacyjne odbyły się w siedzibie następujących przedsiębiorstw:

(11)

Biorąc pod uwagę potrzebę ustanowienia wartości normalnej dla producentów eksportujących w ChRL, co do których istnieje możliwość, że nie zostanie im przyznane MET, przeprowadzono weryfikację w tymczasowo wybranym kraju analogicznym – Stanach Zjednoczonych, w siedzibie następujących przedsiębiorstw:

(12)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2007 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od dnia 1 stycznia 2004 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(13)

Produktem, którego dotyczy zarzut dumpingu, są płaskie wyroby ze stali nierdzewnej niepoddane innej obróbce niż walcowanie na zimno, pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei i Tajwanu („produkt objęty postępowaniem”), zgłaszane zwykle w ramach kodów CN 7219 31 00, 7219 32 10, 7219 32 90, 7219 33 10, 7219 33 90, 7219 34 10, 7219 34 90, 7219 35 10, 7219 35 90, 7220 20 21, 7220 20 29, 7220 20 41, 7220 20 49, 7220 20 81 i 7220 20 89.

(14)

Płaskie wyroby ze stali nierdzewnej walcowane na zimno są szeroko wykorzystywane w sektorach produkcji towarów konsumpcyjnych i w produktach końcowych. Przykłady ich wykorzystania obejmują:

(15)

W dniu 4 listopada 2008 r. Komisja ujawniła zainteresowanym stronom sprawozdanie okresowe prezentujące wstępne ustalenia w odniesieniu do tego postępowania, tj. fakt, że w dochodzeniu wstępnie stwierdzono istnienie dumpingu, jednak nie ustalono istotnego związku pomiędzy przywozem dumpingowym a jakąkolwiek szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy, oraz podkreśliła potrzebę dalszej analizy sytuacji i kwestii możliwego zagrożenia wystąpieniem szkody. Na podstawie wstępnych ustaleń uznano, że nie należy wprowadzać żadnych środków tymczasowych, lecz kontynuować dochodzenie. Wszystkim stronom umożliwiono przedstawienie odpowiednich dowodów i wyrażenie opinii na temat wstępnych ustaleń. Stronom, które wystąpiły z takim wnioskiem, umożliwiono przedstawienie swojego stanowiska. Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń.

(16)

Pismem z dnia 4 marca 2009 r. skarżący oficjalnie wycofał skargę skierowaną do Komisji. Według skarżącego wycofanie skargi było spowodowane tym, że obecna sytuacja rynkowa dla przemysłu wspólnotowego zdecydowanie różni się od sytuacji rynkowej, w której złożono skargę, biorąc pod uwagę, że popyt rzeczywisty i pozorny w UE ostatnio gwałtownie się zmniejszył, co spowodowało również spadek przywozu. W obliczu tych zaburzeń rynkowych skarżący nie chce kontynuować dochodzenia w tej sprawie, która została oparta na odnoszących się do przeszłości danych, które nie odzwierciedlają już w pełni obecnych warunków rynkowych. W opinii skarżącego w tych okolicznościach należałoby raczej odpowiedzieć na ewentualne nieuczciwe i wyrządzające szkodę praktyki handlowe poprzez wszczęcie nowego dochodzenia, jeżeli przyszła sytuacja uzasadni takie postępowanie, które może w pełni uwzględnić wszystkie problemy.

(17)

Skarżący twierdził również, że w przypadku, w którym przywóz ponownie by wzrósł, mógłby on w większości przypadków wywołać wątpliwości co do żywotności przemysłu wspólnotowego.

(18)

Należy zauważyć, że obecną sytuację produktu objętego postępowaniem, zarówno w UE, jak i w krajach objętych postępowaniem, charakteryzuje bezprecedensowa zmiana w obrębie podstawowych uwarunkowań gospodarczych. Choć w tych okolicznościach trudne jest poczynienie racjonalnych założeń w odniesieniu do krótko- i średnioterminowego rozwoju rynku, wydaje się jednak, iż sytuacja gospodarcza jest zmienna i pojawienie się dumpingu wyrządzającego szkodę nie może zostać wykluczone. Biorąc pod uwagę, że przez co najmniej pewną część okresu dochodzenia miał miejsce znaczący wzrost omawianego przywozu w relatywnie krótkim okresie, a także biorąc pod uwagę ustalone podcięcie cenowe, uznano, że należy monitorować przywóz produktu objętego postępowaniem do UE. Informacje uzyskane w ramach tego monitoringu pozwoliłyby Komisji, w razie konieczności, na szybkie reagowanie. Na przykład mógłby on być wykorzystany do celów wszczęcia nowego postępowania, przy założeniu, że spełnione zostały warunki określone w art. 5 rozporządzenia podstawowego, tj. jeżeli istnieją wystarczające dowody prima facie na wyrządzający szkodę dumping.

(19)

Komisja zauważa również, że w przypadku wszczęcia nowego postępowania dotyczącego tego produktu i jeżeli sytuacja uzasadni takie działanie, właściwe będzie przeprowadzenie szybkiego dochodzenia. Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia podstawowego daje taką możliwość, ponieważ pozwala na szybkie zastosowanie środków tymczasowych po wszczęciu postępowania.

(20)

Okres monitorowania powinien obowiązywać przez maksymalnie 24 miesiące od daty publikacji decyzji w sprawie zakończenia niniejszego postępowania.

(21)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w przypadku wycofania skargi postępowanie może zostać zakończone, o ile nie jest to sprzeczne z interesem Wspólnoty.

(22)

Komisja uznała, że obecne postępowanie powinno zostać zakończone, ponieważ dochodzenie nie ujawniło żadnych okoliczności wskazujących, że takie zakończenie nie byłoby w interesie Wspólnoty. Zainteresowane strony zostały odpowiednio poinformowane i umożliwiono im przedstawienie uwag. Nie otrzymano jednak żadnych uwag, które mogłyby wpłynąć na zmianę tej decyzji.

(23)

Komisja stwierdza zatem, że postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei i Tajwanu powinno zostać zakończone, a środki antydumpingowe nie powinny zostać zastosowane,

17.4.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 98/43