Dziennik Urzędowy L 260/2009

I Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja jest obowiązkowa

3.10.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 260/5

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2009/104/WE

z dnia 16 września 2009 r.

dotycząca minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny użytkowania sprzętu roboczego przez pracowników podczas pracy (druga dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG)

(wersja ujednolicona)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 137 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dyrektywa Rady 89/655/EWG z dnia 30 listopada 1989 r. dotycząca minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny użytkowania sprzętu roboczego przez pracowników podczas pracy (druga dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. l dyrektywy 89/391/EWG) (3) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (4). W celu zapewnienia jej jasności i zrozumiałości należy tę dyrektywę ujednolicić.

(2)

Niniejsza dyrektywa jest dyrektywą szczegółową w rozumieniu art. 16 ust. l dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (5). W związku z tym przepisy dyrektywy 89/391/EWG mają pełne zastosowanie w zakresie użytkowania sprzętu roboczego przez pracowników w miejscu pracy, bez uszczerbku dla zawartych w niniejszej dyrektywie przepisów bardziej rygorystycznych lub szczegółowych.

(3)	Artykuł 137 ust. 2 Traktatu stanowi, iż Rada może przyjąć, w drodze dyrektyw, minimalne wymagania mające na celu polepszanie w szczególności środowiska pracy, w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.

(4)	Na mocy tego artykułu dyrektywy te unikają nakładania administracyjnych, finansowych i prawnych ograniczeń, które utrudniałyby tworzenie i rozwijanie małych i średnich przedsiębiorstw.

(5)	Przepisy przyjęte na mocy art. 137 ust. 2 Traktatu nie stanowią przeszkody dla jakiegokolwiek państwa członkowskiego w utrzymaniu ani w wprowadzeniu bardziej surowych środków ochrony warunków pracy zgodnych z Traktatem.

(6)	Zgodność z minimalnymi wymaganiami przewidzianymi dla zagwarantowania lepszych standardów bezpieczeństwa i zdrowia przy użytkowaniu sprzętu roboczego jest niezbędna dla zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników.

(7)	Poprawa bezpieczeństwa, higieny i ochrony zdrowia w miejscu pracy stanowi cel, który nie powinien być podporządkowany wyłącznie względom ekonomicznym.

(8)	Praca na wysokości może narazić pracowników na szczególnie wysokie ryzyko dla ich zdrowia i bezpieczeństwa, w szczególności na upadek z wysokości i inne poważne wypadki przy pracy, które stanowią dużą część wszystkich wypadków, szczególnie śmiertelnych.

(9)	Niniejsza dyrektywa ustanawia praktyczny aspekt realizacji wymiaru społecznego rynku wewnętrznego.

(10)

Stosownie do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (6) państwa członkowskie mają obowiązek notyfikować Komisji wszelkie projekty przepisów technicznych dotyczących maszyn, wyposażenia i instalacji.

(11)	Niniejsza dyrektywa jest najbardziej właściwym środkiem dla osiągnięcia zamierzonych celów i nie wykracza poza to, co jest do ich osiągnięcia niezbędne.

(12)	Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku III część B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

1. Niniejsza dyrektywa jest drugą szczegółową dyrektywą w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG, określa minimalne wymagania dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia przy użytkowaniu sprzętu roboczego przez pracowników podczas pracy, w rozumieniu art. 2.

2. Przepisy dyrektywy 89/391/EWG mają w pełni zastosowanie do całego zakresu określonego w ust. 1, bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych lub szczegółowych przepisów zawartych w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 2

Definicje

Na użytek niniejszej dyrektywy użyte pojęcia oznaczają:

a) „sprzęt roboczy”– wszelkie maszyny, urządzenia, narzędzia lub instalacje użytkowane podczas pracy;

b) „użytkowanie sprzętu roboczego”– wszelką działalność z użyciem sprzętu roboczego, taką jak rozruch lub zatrzymanie sprzętu, posługiwanie się nim, transportowanie, naprawianie, modernizacja, modyfikacja, konserwacja i obsługa – obejmująca szczególnie jego czyszczenie;

c) „strefa niebezpieczna”– wszelką strefę wewnątrz lub wokół sprzętu roboczego, w której pracownik jest narażony na zagrożenie bezpieczeństwa lub zdrowia;

d) „pracownik narażony”– każdego pracownika znajdującego się całkowicie lub częściowo w strefie niebezpiecznej;

e) „operator”– pracownika lub pracowników, których zadaniem jest użytkowanie sprzętu roboczego.

ROZDZIAŁ II

OBOWIĄZKI PRACODAWCÓW

Artykuł 3

Przepisy ogólne

1. Pracodawca podejmuje konieczne środki zapewniające, aby sprzęt roboczy udostępniany pracownikom w przedsiębiorstwie lub zakładzie był właściwy do wykonania pracy lub był odpowiednio przystosowany do tego celu i mógł być użytkowany przez pracowników bez szkody dla ich bezpieczeństwa i zdrowia.

Przy wyborze sprzętu roboczego, który ma być użyty, pracodawca zwraca uwagę na specyficzne warunki pracy, jej charakter oraz na zagrożenia bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, jakie występują w przedsiębiorstwie lub zakładzie, szczególnie na stanowiskach pracy, lub na wszelkie dodatkowe zagrożenia wynikające z użytkowania tego sprzętu roboczego.

2. W przypadku gdy nie ma możliwości zapewnienia, aby sprzęt roboczy mógł być użytkowany przez pracowników bez ryzyka dla ich bezpieczeństwa lub narażenia zdrowia, pracodawca podejmuje odpowiednie środki w celu zminimalizowania ryzyka.

Artykuł 4

Przepisy dotyczące sprzętu roboczego

1. Bez uszczerbku dla art. 3, pracodawca posiada lub używa:

sprzęt roboczy, który, jeżeli został dostarczony pracownikom w przedsiębiorstwie lub zakładzie po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 1992 r., spełnia:

(i)	przepisy wszelkich mających zastosowanie odpowiednich dyrektyw Wspólnoty;

(ii)	minimalne wymagania określone w załączniku I w takim zakresie, w jakim nie mają zastosowania żadne inne dyrektywy Wspólnoty lub też mają zastosowanie tylko częściowo;

b)	sprzęt roboczy, który, jeżeli został dostarczony pracownikom w przedsiębiorstwie lub zakładzie do dnia 31 grudnia 1992 r., musi spełniać minimalne wymagania określone w załączniku I, nie później niż cztery lata po tej dacie;

bez uszczerbku dla lit. a) ppkt (i) oraz w drodze odstępstwa od lit. a) ppkt (ii) oraz lit. b) szczególny sprzęt roboczy podlegający wymaganiom załącznika I pkt 3, jeżeli już został dostarczony pracownikom w przedsiębiorstwie lub zakładzie do dnia 5 grudnia 1998 r., musi spełniać minimalne wymagania ustalone w załączniku I, nie później niż cztery lata po tej dacie.

2. Pracodawca podejmuje konieczne środki umożliwiające, poprzez odpowiednią konserwację, utrzymanie sprzętu roboczego w ciągu całego czasu pracy w stanie zgodnym odpowiednio z ust. 1 lit. a) lub b).

3. Państwa członkowskie po konsultacji z partnerami społecznymi oraz należycie uwzględniając krajowe ustawodawstwo lub praktyki, ustalają procedury, według których można osiągnąć poziom bezpieczeństwa odpowiadający celom wskazanym w załączniku II.

Artykuł 5

Kontrola sprzętu roboczego

1. Pracodawca zapewnia, aby w przypadkach, gdy bezpieczeństwo sprzętu roboczego uzależnione jest od warunków jego instalowania, poddany był on wstępnej kontroli (po zainstalowaniu i przed pierwszym wprowadzeniem do użytku) oraz kontroli po przeprowadzeniu montażu na nowym miejscu lub w nowej lokalizacji przez właściwe osoby, w rozumieniu ustawodawstwa lub praktyk krajowych, celem zagwarantowania, że sprzęt został prawidłowo zainstalowany i działa we właściwy sposób.

2. W celu utrzymania warunków ochrony zdrowia i bezpieczeństwa oraz dla wykrycia i usunięcia we właściwym czasie usterek mogących prowadzić do niebezpiecznych sytuacji pracodawca zapewnia, aby sprzęt roboczy narażony na działania powodujące takie usterki podlegał:

a)	okresowym kontrolom oraz, w miarę potrzeby, badaniom wykonanym przez właściwe osoby, w rozumieniu ustawodawstwa krajowego lub praktyk krajowych;

specjalnym kontrolom przeprowadzanym przez właściwe osoby, w rozumieniu ustawodawstwa krajowego lub praktyk krajowych, za każdym razem, gdy zaszły wyjątkowe okoliczności, które mogą narażać bezpieczeństwo sprzętu roboczego, takie jak modyfikacja prac, wypadki, zjawiska naturalne lub przedłużone okresy przestoju.

3. Wyniki kontroli są rejestrowane i przechowywane do dyspozycji właściwych organów. Są one przechowywane przez odpowiedni okres.

Jeżeli sprzęt roboczy używany jest poza przedsiębiorstwem, towarzyszy mu materialne zaświadczenie o ostatnio przeprowadzonej kontroli.

4. Państwa członkowskie określają warunki, na których przeprowadza się takie kontrole.

Artykuł 6

Sprzęt roboczy stwarzający szczególne ryzyko

Gdy użytkowany sprzęt roboczy może powodować powstanie szczególnego zagrożenia bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, pracodawca podejmuje konieczne środki zapewniające:

a)	ograniczenie użytkowania sprzętu roboczego wyłącznie do pracowników, którym przydzielono jego użytkowanie;

b)	wykonywanie napraw, modernizacji, konserwacji lub obsługi przez pracowników, którzy są odpowiednio wyznaczeni do przeprowadzenia takich prac.

Artykuł 7

Ergonomia i ochrona zdrowia pracowników

Stosując minimalne wymagania ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, pracodawca bierze pod uwagę zasady ergonomii, a także pozycję i stanowisko, jakie przyjmują pracownicy podczas użytkowania sprzętu roboczego.

Artykuł 8

Informowanie pracowników

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 10 dyrektywy 89/391/EWG, pracodawca podejmuje konieczne środki w celu zapewnienia, że pracownicy posiadają odpowiednie informacje i, tam gdzie jest to potrzebne, pisemne instrukcje dotyczące sprzętu roboczego użytkowanego w miejscu pracy.

2. Informacje i pisemne instrukcje zawierają co najmniej odpowiednie dane dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia odnoszące się do:

a)	warunków użytkowania sprzętu roboczego;

b)	przewidywanych sytuacji nietypowych;

c)	wniosków wyciągniętych z doświadczenia przy użytkowaniu sprzętu roboczego, o ile jest to potrzebne.

Pracownicy są uświadamiani co do grożącego im niebezpieczeństwa, sprzętu roboczego znajdującego się w miejscu pracy lub strefie pracy, a także muszą być powiadomieni o zmianach wpływających na nich w zakresie, w jaki wpływają one na sprzęt roboczy znajdujący się w ich najbliższym otoczeniu, nawet jeżeli bezpośrednio nie używają oni tego sprzętu.

3. Informacje i pisemne instrukcje muszą być zrozumiałe dla pracowników, których dotyczą.

Artykuł 9

Szkolenie pracowników

Bez uszczerbku dla przepisów art. 12 dyrektywy 89/391/EWG, pracodawca podejmuje konieczne środki w celu zapewnienia, aby:

a)	pracownicy, którzy mają użytkować sprzęt roboczy, zostali odpowiednio przeszkoleni, w tym w zakresie wszelkiego ryzyka, jakie może wynikać z tego użytkowania;

b)	pracownicy, o których mowa w art. 6 lit. b), odbyli odpowiednie specjalistyczne przeszkolenie.

Artykuł 10

Konsultacje i współudział pracowników

Konsultacje i współdziałanie pracowników lub ich przedstawicieli w sprawach objętych zakresem niniejszej dyrektywy, z uwzględnieniem jej załączników, przebiegają zgodnie z art. 11 dyrektywy 89/391/EWG.

ROZDZIAŁ III

PRZEPISY RÓŻNE

Artykuł 11

Zmiany załączników

1. Uzupełnienia do załącznika I o dodatkowe minimalne wymagania mające zastosowanie do szczególnego sprzętu roboczego określonego w pkt 3 Rada przyjmuje zgodnie z procedurą określoną w art. 137 ust. 2 Traktatu.

2. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 17 ust. 2 dyrektywy 89/391/EWG, przyjmowane są ściśle techniczne dostosowania załączników będące wynikiem:

a)	przyjęcia dyrektyw w sprawie harmonizacji technicznej i normalizacji sprzętu roboczego; lub

b)	postępu technicznego, zmian w międzynarodowych przepisach, postanowieniach lub wiedzy w zakresie sprzętu roboczego.

Artykuł 12

Przepisy końcowe

Państwa członkowskie przedkładają Komisji treść przepisów prawa krajowego, które już zostały przyjęte lub są przyjmowane, w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.

Artykuł 13

Dyrektywa 89/655/EWG, zmieniona dyrektywami, o których mowa w załączniku III część A, zostaje uchylona, bez naruszenia zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku III część B.

Odesłania do uchylonej dyrektywy traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku IV.

Artykuł 14

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 15

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 16 września 2009 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

J. BUZEK

Przewodniczący

W imieniu Rady

C. MALMSTRÖM

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 100 z 30.4.2009, s. 144.

(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 13 lipca 2009 r.

(3) Dz.U. L 393 z 30.12.1989, s. 13.

(4) Zob. załącznik III część A.

(5) Dz.U. L 183 z 29.6.1989, s. 1.

(6) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37.

ZAŁĄCZNIK I

MINIMALNE WYMAGANIA

(o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 4 ust. 1 lit. b))

1. Uwaga ogólna

Obowiązki przewidziane w niniejszym załączniku stosuje się, uwzględniając niniejszą dyrektywę oraz tam, gdzie występuje ryzyko związane z wymienionym sprzętem roboczym.

Następujące minimalne wymagania, w zakresie, w jakim mają zastosowanie do używanego sprzętu roboczego, nie wymagają niezbędnie takich samych środków jak zasadnicze wymagania dotyczące nowego sprzętu roboczego.

2. Ogólne minimalne wymagania dotyczące sprzętu roboczego

2.1.

Urządzenia sterownicze sprzętu roboczego, które mają wpływ na bezpieczeństwo, muszą być widoczne i możliwe do zidentyfikowania oraz odpowiednio oznakowane, o ile jest to potrzebne.

Poza koniecznym wyjątkiem, urządzenia sterownicze muszą być usytuowane poza strefami niebezpiecznymi i to w taki sposób, aby ich obsługa nie powodowała dodatkowych zagrożeń. Urządzenia sterownicze nie powinny stwarzać jakichkolwiek zagrożeń spowodowanych niezamierzoną obsługą.

O ile jest to konieczne, operator musi mieć możliwość stwierdzenia z dyspozytorni głównej, że nikt nie znajduje się w strefie niebezpiecznej. Jeśli jest to niemożliwe, układ bezpieczeństwa automatycznie musi wysyłać akustyczny lub optyczny sygnał ostrzegawczy przed uruchomieniem maszyny. Pracownik narażony na ryzyko musi mieć czas lub środki, ażeby szybko uniknąć zagrożeń spowodowanych rozruchem lub zatrzymywaniem się sprzętu roboczego.

Układy sterowania muszą być bezpieczne i muszą zostać wybrane z należytym uwzględnieniem awarii, wad i ograniczeń, do których może dochodzić w planowanych okolicznościach użycia.

2.2.

Uruchomienie sprzętu roboczego musi być możliwe tylko przez celowe działanie za pomocą urządzenia sterowniczego przeznaczonego do tego celu.

To samo powinno dotyczyć:

—	ponownego uruchomienia po zatrzymaniu z jakiejkolwiek przyczyny,

—	sterowania w przypadku znaczących zmian parametrów pracy (np. prędkości, ciśnienia itp.),

w przypadku, kiedy ponowny rozruch lub zmiana nie stwarzają jakiegokolwiek zagrożenia dla pracownika.

Niniejsze wymagania nie mają zastosowania do ponownego uruchomienia lub zmian parametrów pracy, o ile są one spowodowane normalnym cyklem roboczym urządzenia automatycznego.

2.3.

Sprzęt roboczy musi być wyposażony w urządzenia sterownicze przeznaczone do całkowitego i bezpiecznego zatrzymywania.

Każde stanowisko pracy musi być wyposażone w urządzenia sterownicze przeznaczone do zatrzymywania pewnych części lub całości sprzętu roboczego, w zależności od rodzaju zagrożenia, tak aby sprzęt roboczy był w stanie bezpiecznym. Układ sterowania wyłącznikiem „stop” sprzętu musi mieć pierwszeństwo nad układami sterowania rozruchem. Kiedy sprzęt roboczy lub jego niebezpieczne części zostają zatrzymane, zasilanie urządzeń uruchamiających musi zostać odłączone.

2.4.	Gdy jest to konieczne, w zależności od zagrożeń, jakie stwarza sprzęt, i od jego nominalnego czasu zatrzymania się, sprzęt roboczy musi być wyposażony w urządzenie zatrzymania awaryjnego.

2.5.

Sprzęt roboczy, który stwarza ryzyko upadku przedmiotów lub ich wyrzucenia, musi posiadać odpowiednie środki ochrony, odpowiadające stopniu ryzyka.

Sprzęt roboczy stwarzający zagrożenie emisją gazu, oparów, płynu lub pyłu musi być wyposażony w odpowiednie obudowy lub urządzenia wyciągowe w pobliżu źródła zagrożenia.

2.6.	Sprzęt roboczy i części takiego sprzętu, o ile jest to konieczne dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, muszą być zamocowane za pomocą odpowiednich zaczepów lub innych podobnych środków.

2.7.	O ile występuje ryzyko zerwania lub rozsypania części sprzętu roboczego, co może stanowić znaczące zagrożenie dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, należy zastosować odpowiednie środki ochronne.

2.8.

O ile występuje ryzyko bezpośredniego kontaktu z ruchomymi częściami sprzętu roboczego, które mogłyby prowadzić do wypadków, to takie części muszą być wyposażone w osłony lub takie urządzenia, które zapobiegałyby dostępowi do stref niebezpiecznych lub powstrzymywały ruchy części niebezpiecznych, zanim zostanie osiągnięta strefa niebezpieczna.

Osłony i środki ochrony:

—	muszą być mocnej (trwałej) konstrukcji,

—	nie mogą stwarzać żadnego dodatkowego zagrożenia,

—	nie mogą być łatwo usuwane lub pozbawiane działania,

—	muszą być usytuowane w odpowiedniej odległości od strefy niebezpiecznej,

—	nie mogą przesłaniać, bardziej niż jest to niezbędne, pola widzenia cyklu pracy urządzenia,

—	muszą umożliwiać wykonywanie operacji w celu zamocowania lub wymiany części oraz prac konserwacyjnych, ograniczać dostęp tylko do tych obszarów, gdzie praca ma być wykonywana, jeżeli jest to możliwe, bez usuwania osłon środków ochrony.

2.9.	Miejsca i stanowiska pracy lub konserwacji sprzętu roboczego muszą być wystarczająco oświetlone i odpowiednio przystosowane do wykonywanych czynności.

2.10.

Części sprzętu roboczego o wysokiej lub bardzo niskiej temperaturze muszą, o ile to konieczne, być zabezpieczone w celu uniknięcia ryzyka dotknięcia lub zbliżenia.

2.11.

Urządzenia ostrzegawcze sprzętu roboczego muszą być niedwuznaczne, łatwo dostrzegalne i zrozumiałe.

2.12.

Sprzęt roboczy musi być użytkowany tylko w procesach i warunkach, dla których jest przeznaczony.

2.13.

Musi być możliwe przeprowadzanie prac konserwacyjnych podczas postoju maszyny. Jeżeli jest to niemożliwe, to musi być możliwość podjęcia odpowiednich środków ochronnych w celu przeprowadzenia takich prac lub takie prace są przeprowadzane poza strefami niebezpiecznymi.

Jeżeli dla jakiejkolwiek maszyny jest przewidziany dziennik konserwacji, to musi być on prowadzony na bieżąco.

2.14.

Sprzęt roboczy musi być wyposażony w łatwo odróżniające się środki, służące do odłączania od wszystkich źródeł energii.

Ponowne przyłączenie nie może stanowić zagrożenia dla pracowników.

2.15.

Sprzęt roboczy musi być wyposażony w znaki ostrzegawcze i oznakowanie, mające zasadnicze znaczenie dla poprawy bezpieczeństwa pracowników.

2.16.

Pracownicy muszą mieć zapewniony bezpieczny dostęp i bezpieczne przebywanie we wszystkich obszarach koniecznych do produkcji, ustawiania i do prac konserwacyjnych.

2.17.

Sprzęt roboczy musi odpowiednio ochraniać pracowników przed ryzykiem pożaru, przegrzania lub uwolnienia się gazu, pyłu, płynu, oparu lub innych substancji produkowanych, użytkowanych lub magazynowanych w wyposażeniu.

2.18.

Sprzęt roboczy musi odpowiednio ochraniać pracowników przed ryzykiem wybuchu urządzenia lub substancji produkowanej, używanej czy zmagazynowanej w wyposażeniu.

2.19.

Sprzęt roboczy musi odpowiednio ochraniać pracowników przed ryzykiem bezpośredniego lub pośredniego kontaktu z elektrycznością.

3. Dodatkowe wymagania minimalne mające zastosowanie do określonych rodzajów sprzętu roboczego

3.1. Wymagania minimalne odnoszące się do ruchomego sprzętu roboczego, zarówno samobieżnego, jak i niesamobieżnego

3.1.1. Ruchomy sprzęt roboczy, na którym jeżdżą pracownicy, musi być wyposażony w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko dla pracowników podczas jazdy.

Niniejsze ryzyka muszą obejmować ryzyko związane z możliwością kontaktu lub zaczepienia się o koła lub gąsienice.

3.1.2. Jeżeli niezamierzone zakleszczenie jednostki napędowej między elementem ruchomego sprzętu roboczego a jego osprzętem lub czymkolwiek holowanym przez sprzęt może stworzyć specyficzne ryzyko, taki sprzęt roboczy musi być wyposażony lub dostosowany tak, aby zapobiec unieruchomianiu jednostek napędowych.

W przypadku gdy nie można unikać takiego zakleszczania, muszą zostać podjęte wszystkie możliwe środki w celu uniknięcia skutków szkodliwych dla pracowników.

3.1.3. W przypadkach, gdy wały napędowe, przeznaczone do przekazywania napędu między ruchomymi elementami sprzętu roboczego mogłyby ulec zanieczyszczeniu lub uszkodzeniu na skutek ciągnięcia ich po podłożu, powinny być przewidziane urządzenia do zamocowania ich w ustalonym położeniu.

3.1.4. Ruchomy sprzęt roboczy, na którym znajdują się pracownicy, musi być tak zaprojektowany, aby, w rzeczywistych warunkach jego użytkowania, ryzyko związane z jego wywróceniem się było ograniczone poprzez:

—	konstrukcję ochronną, mającą zapewnić, że sprzęt nie przechyli się więcej niż 90o, lub

—	konstrukcję zapewniającą wystarczającą wolną przestrzeń wokół osób jadących na nim w razie ruchu przechylania się sprzętu o więcej niż 90o, lub

—	inne urządzenie wywołujące równoważne skutki.

Takie konstrukcje ochronne mogą stanowić integralne części sprzętu roboczego.

Takie konstrukcje ochronne nie są wymagane, jeśli sprzęt roboczy jest stabilizowany podczas działania lub jeśli jego budowa uniemożliwia wywrócenie się.

W przypadku gdy istnieje ryzyko przygniecenia pracowników jadących na sprzęcie przez jego części w przypadku przewrócenia się, należy zainstalować system umocowujący pracowników.

3.1.5. Wózki podnośnikowe, ze znajdującymi się na nich pracownikami, muszą być dostosowane lub wyposażone tak, aby ograniczyć ryzyko związane z wywróceniem się wózka podnośnikowego, np.:

—	przez zainstalowanie kabiny dla kierowcy, lub

—	przez konstrukcję zapobiegającą wywróceniu się wózka podnośnikowego, lub

—	przez konstrukcję zapewniającą, w razie wywróceniu się wózka podnośnikowego, wystarczającą wolną przestrzeń dla przewożonych pracowników między podłożem a częściami wózka podnośnikowego, lub

—	przez konstrukcję umocowującą (utrzymującą) pracowników w siedzeniach (siedziskach), tak aby uchronić ich przed przygnieceniem przez części wózka podnośnikowego w przypadku jego wywrócenia się.

3.1.6. Samobieżny sprzęt roboczy, który w czasie poruszania się może być źródłem ryzyka dla osób, musi spełniać następujące warunki:

a)	sprzęt musi być wyposażony w urządzenia zapobiegające nieuprawnionemu uruchamianiu;

b)	musi być wyposażony w odpowiednie urządzenia służące minimalizowaniu skutków zderzenia, w przypadku gdy więcej niż jeden pojazd szynowy jest w ruchu w tym samym czasie;

musi być wyposażony w urządzenia hamujące i zatrzymujące. W przypadku gdy ograniczenia dotyczące bezpieczeństwa tego wymagają, muszą być dostępne urządzenia hamujące lub zatrzymujące na wypadek sytuacji wyjątkowych, w razie awarii głównego systemu, sterowane za pomocą łatwo dostępnych urządzeń kontrolnych lub przez systemy automatyczne;

d)	w przypadku gdy bezpośrednie pole widzenia kierowcy jest nieodpowiednie dla zapewnienia bezpieczeństwa, należy zainstalować pomocnicze urządzenia celem poprawy widoczności;

e)	sprzęt roboczy przeznaczony do użytkowania w nocy lub w ciemnych miejscach musi być wyposażony w światła właściwe do rodzaju prac, jakie mają być wykonywane, i musi zapewniać odpowiednie bezpieczeństwo pracowników;

sprzęt roboczy stwarzający zagrożenie pożarowe, sam lub ze względu na to, co przewozi lub holuje, i mogący stanowić zagrożenie dla pracowników, musi zostać wyposażony w odpowiednie przyrządy przeciwpożarowe, w przypadku gdy takie przyrządy nie są dostępne wystarczająco blisko miejsca użycia sprzętu;

g)	zdalnie sterowany sprzęt roboczy musi się automatycznie zatrzymywać w momencie opuszczenia zasięgu kontroli;

h)	zdalnie sterowany sprzęt roboczy, który w normalnych warunkach może zagrażać przygnieceniem lub uderzeniem, musi zostać wyposażony w urządzenia chroniące przed takim zagrożeniem, o ile nie ma innych odpowiednich urządzeń przed nim chroniących.

3.2. Minimalne wymagania w stosunku do sprzętu roboczego podnoszącego ładunki

3.2.1. Jeżeli sprzęt roboczy podnoszący ładunki jest zainstalowany na stałe, jego wytrzymałość i stateczność podczas użycia musi być zapewniona, uwzględniając w szczególności ładunki, które mają być podnoszone, oraz nacisk wywierany na podstawę lub punkt umocowania konstrukcji.

3.2.2. Maszyny służące do podnoszenia ładunków muszą być wyraźnie oznakowane celem wskazania ich udźwigu nominalnego, a także, w razie potrzeby, tablicę udźwigu podającą nominalny udźwig dla wszystkich układów maszyn.

Osprzęt służący do podnoszenia ładunków musi być oznakowany w taki sposób, aby możliwe było określenie cech istotnych dla bezpiecznego użytkowania.

Sprzęt roboczy, który nie jest przeznaczony do podnoszenia osób, a który może być do tego celu niewłaściwie wykorzystany, musi być odpowiednio oznakowany w tym celu.

3.2.3. Sprzęt roboczy zainstalowany na stałe musi być umocowany w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko:

a)	uderzenia pracowników przez ładunek;

b)	niebezpiecznego przesunięcia się lub niekontrolowanego upadku ładunku;

c)	nieumyślnego zwolnienia.

3.2.4. Sprzęt roboczy służący do podnoszenia lub przenoszenia pracowników musi:

a)	zapobiegać ryzyku upadku kosza, jeżeli takie istnieje, przez zastosowanie odpowiednich urządzeń;

b)	zapobiegać ryzyku wypadnięcia użytkownika z kosza, jeżeli takie istnieje;

c)	zapobiegać ryzyku przygniecenia, zakleszczenia lub zablokowania użytkownika, w szczególności przez niezamierzony kontakt z przedmiotami;

d)	zapewniać, że osoby uwięzione wewnątrz kosza w razie awarii nie są narażone na niebezpieczeństwo oraz mogą zostać uwolnione.

Jeżeli, ze względu na nieodłączne cechy miejsca pracy lub różnice wysokości, nie można uniknąć ryzyk określonych w lit. a), musi zostać zainstalowana lina zawieszenia o zwiększonym współczynniku bezpieczeństwa oraz musi ona być sprawdzana każdego dnia roboczego.

ZAŁĄCZNIK II

PRZEPISY DOTYCZĄCE UŻYTKOWANIA SPRZĘTU ROBOCZEGO

Określonego w art. 4 ust. 3

Uwaga wstępna

Niniejszy załącznik stosuje się, uwzględniając niniejszą dyrektywę oraz tam, gdzie występuje odpowiadające ryzyko w stosunku do danego sprzętu roboczego.

1. Przepisy ogólne dotyczące wszystkich rodzajów sprzętu roboczego

1.1.

Sprzęt roboczy musi być zainstalowany, umieszczony i używany w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyka dla użytkowników sprzętu roboczego, a także dla innych pracowników, np. przez zapewnienie, że istnieje wystarczająca przestrzeń między ruchomymi częściami sprzętu roboczego a ruchomymi lub nieruchomymi częściami znajdującymi się w jego otoczeniu oraz że wszystkie formy energii i wszystkie substancje używane lub produkowane mogły być dostarczone lub usunięte w bezpieczny sposób.

1.2.	Sprzęt roboczy musi być montowany i rozmontowywany w bezpiecznych warunkach, w szczególności zgodnie z instrukcjami, które mogły zostać dostarczone przez producenta.

1.3.	Sprzęt roboczy, który może zostać uderzony piorunem w czasie używania, musi być chroniony przed skutkami uderzenia za pomocą urządzeń lub innych odpowiednich środków.

2. Przepisy dotyczące użytkowania sprzętu ruchomego, zarówno samobieżnego, jak i niesamobieżnego

2.1.	Samobieżny ruchomy sprzęt roboczy może być kierowany tylko przez pracowników odpowiednio przeszkolonych w zakresie bezpiecznego prowadzenia tego typu sprzętu.

2.2.	Jeżeli sprzęt roboczy porusza się na obszarze miejsca pracy, należy określić odpowiednie zasady organizacji ruchu i przestrzegać ich.

2.3.

Muszą zostać podjęte środki organizacyjne, aby zapobiec wchodzeniu pieszych pracowników na teren, na którym działa samobieżny ruchomy sprzęt roboczy.

Jeżeli prace mogą być właściwie wykonywane, jedynie jeżeli piesi pracownicy są obecni na tym terenie, podejmowane są odpowiednie środki celem zapobieżenia uszkodzeniom ciała, które może spowodować sprzęt.

2.4.	Transport pracowników za pomocą ruchomego sprzętu o napędzie mechanicznym dopuszcza się jedynie w przypadku, gdy jest on wyposażony w urządzenia zapewniające bezpieczeństwo pracowników. Jeżeli praca musi być wykonywana w czasie podróży, należy odpowiednio do konieczności dostosować szybkości.

2.5.	Ruchomy sprzęt roboczy wyposażony w silnik spalinowy dopuszcza się jedynie w przypadku, gdy w obszarze pracy zapewniona jest wystarczająca ilość powietrza niestanowiącego zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.

3. Przepisy dotyczące użytkowania sprzętu roboczego służącego do podnoszenia ładunków

3.1. Uwaga ogólna

3.1.1. Sprzęt roboczy, który jest ruchomy lub który może być rozmontowywany, a który jest przeznaczony do podnoszenia ładunków, musi być używany w taki sposób, aby zapewnić stateczność sprzętu roboczego podczas użytkowania we wszystkich przewidywalnych warunkach z uwzględnieniem rodzaju podłoża.

3.1.2. Osoby mogą być podnoszone tylko za pomocą sprzętu roboczego i osprzętu przeznaczonego do tego celu.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 5 dyrektywy 89/391/EWG, wyjątkowo, sprzęt roboczy, który nie jest przeznaczony w szczególny sposób do podnoszenia osób, może być wykorzystany do tego celu, pod warunkiem że podjęte zostały odpowiednie działania, aby zapewnić bezpieczeństwo, zgodnie z ustawodawstwem krajowym lub praktykami krajowymi ustalającymi odpowiedni nadzór.

Podczas gdy pracownicy znajdują się na sprzęcie roboczym przeznaczonym do podnoszenia ładunków, musi on być przez cały czas sterowany przez człowieka. Osoby podnoszone muszą dysponować odpowiednimi środkami komunikacji. W przypadku niebezpieczeństwa muszą istnieć dające pewność sposoby ewakuowania pracowników.

3.1.3. Należy podjąć środki w celu zapewnienia, aby pracownicy nie znajdowali się pod zawieszonymi ładunkami, chyba że taka obecność jest wymagana dla skutecznego przeprowadzenia prac.

Ładunki nie mogą być przenoszone ponad niechronionymi miejscami pracy, w których zazwyczaj znajdują się pracownicy.

W przypadku gdy dochodzi do tego, jeżeli prace nie mogą być inaczej właściwie wykonane, należy ustanowić i stosować odpowiednie procedury.

3.1.4. Osprzęt służący do podnoszenia musi być dobrany w zależności od sposobu obchodzenia się z ładunkiem, punktów zaczepienia, przyrządów mocujących i warunków atmosferycznych, z uwzględnieniem układu podwieszenia. Przyrządy osprzętu służącego do podnoszenia muszą być tak oznakowane, aby użytkownicy byli świadomi co do jego właściwości, w przypadku gdy nie jest on rozmontowany po użyciu.

3.1.5. Osprzęt służący do podnoszenia musi być magazynowany w sposób zapewniający, aby nie został on uszkodzony lub nie uległ pogorszeniu jego właściwości użytkowe.

3.2. Sprzęt roboczy służący do podnoszenia ładunków niekierowanych

3.2.1. Jeżeli na tym samym terenie zainstalowane lub zmontowane są dwa urządzenia lub więcej służących do podnoszenia ładunków niekierowanych, a promienie ich zasięgu zachodzą na siebie, należy podjąć właściwe środki celem uniknięcia zderzenia się ładunków lub części sprzętu roboczego.

3.2.2. W przypadku używania ruchomego sprzętu roboczego służącego do podnoszenia ładunków niekierowanych należy podjąć działania zapobiegające przechylaniu się, wywróceniu, a także, w razie potrzeby, jego poruszeniu lub ześlizgnięciu się. Należy przeprowadzać kontrole w celu zapewnienia, że środki te są właściwie stosowane.

3.2.3. Jeżeli operator sprzętu roboczego przeznaczonego do podnoszenia ładunków niekierowanych nie jest w stanie obserwować całej drogi przebytej przez ładunek, zarówno bezpośrednio, jak i za pomocą pomocniczego sprzętu zapewniającego niezbędne informacje, właściwa osoba musi być w kontakcie z operatorem, aby nim kierować, oraz należy podjąć środki organizacyjne celem zapobieżenia zderzeniom ładunków, które mogą stanowić zagrożenie dla pracowników.

3.2.4. Prace muszą być zorganizowane w taki sposób, że jeżeli pracownik ręcznie umocowuje lub odpina ładunek, może to być wykonywane w sposób bezpieczny, w szczególności przez zaangażowanie pracownika bezpośrednio lub pośrednio do kontroli nad sprzętem roboczym.

3.2.5. Wszystkie operacje podnoszenia ładunków muszą być właściwie zaplanowane, odpowiednio nadzorowane i przeprowadzone, aby chronić bezpieczeństwo pracowników.

W szczególności jeżeli ładunek ma być podniesiony przez dwie lub więcej części sprzętu roboczego przeznaczonego do podnoszenia ładunków niekierowanych jednocześnie, należy ustalić i stosować procedurę celem zapewnienia dobrej koordynacji pracy operatorów.

3.2.6. Jeżeli sprzęt roboczy przeznaczony do podnoszenia ładunków niekierowanych nie jest w stanie utrzymać ładunku w przypadku całkowitej lub częściowej awarii zasilania, należy podjąć odpowiednie działania w celu uniknięcia wynikającego z tej sytuacji zagrożenia dla pracowników.

Zawieszone ładunki nie mogą pozostawać bez nadzoru, z wyjątkiem przypadków, gdy wstęp na zagrożony teren jest zabroniony, a ładunek został bezpiecznie zawieszony i jest bezpiecznie umocowany.

3.2.7. Użycie sprzętu roboczego przeznaczonego do podnoszenia ładunków niekierowanych pod gołym niebem musi zostać wstrzymane, jeżeli warunki pogodowe ulegną pogorszeniu do takiego stopnia, że może to zagrozić bezpiecznemu używaniu sprzętu i narazić pracowników na niebezpieczeństwo. Odpowiednie środki ochronne, w szczególności w celu uniknięcia przewrócenia się sprzętu, muszą zostać podjęte, aby uniknąć ryzyka dla pracowników.

4. Przepisy dotyczące użytkowania sprzętu roboczego wykorzystywanego do tymczasowej pracy na wysokości

4.1. Przepisy ogólne

4.1.1. Jeżeli, zgodnie z art. 6 dyrektywy 89/391/EWG i art. 3 niniejszej dyrektywy, tymczasowa praca na wysokości nie może być wykonana bezpiecznie i zgodnie z odpowiednimi warunkami ergonomicznymi z odpowiedniej powierzchni, należy dokonać wyboru najbardziej odpowiedniego sprzętu, który zapewni bezpieczne warunki pracy. Zapewnia się pierwszeństwo środków zbiorowej ochrony nad środkami ochrony osobistej. Wymiary sprzętu muszą być właściwe dla rodzaju pracy do wykonania i przewidywalnego obciążenia oraz umożliwiać bezpieczne przejście.

Wybór najbardziej odpowiednich środków dostępu do miejsc tymczasowej pracy na wysokości musi być dokonany stosownie do częstotliwości przejść, wysokości, jaka ma być pokonana, i czasu ich używania. Dokonany wybór musi umożliwiać ewakuację w przypadku grożącego niebezpieczeństwa. Przejście w obu kierunkach między drogami dostępu i platformami, pomostami lub kładkami nie może stwarzać dodatkowego ryzyka upadku.

4.1.2. Drabiny mogą być wykorzystywane jako stanowiska robocze dla pracy na wysokości tylko w warunkach, w których, biorąc pod uwagę pkt 4.1.1, wykorzystanie innego, bardziej bezpiecznego sprzętu roboczego nie jest uzasadnione z powodu niskiego poziomu ryzyka oraz krótkotrwałego ich wykorzystania albo istniejących na miejscu właściwości, których pracodawca nie może zmienić.

4.1.3. Wejścia linowe i techniki pozycjonowania mogą być wykorzystane tylko w warunkach, gdzie ocena ryzyka wskazuje, że praca może być wykonywana bezpiecznie i gdzie stosowanie innego, bezpieczniejszego sprzętu roboczego nie jest uzasadnione.

Uwzględniając ocenę ryzyka oraz w szczególności w zależności od czasu trwania pracy oraz od ograniczeń ergonomicznych, należy zapewnić siedziska z odpowiednim wyposażeniem.

4.1.4. W zależności od wybranego typu sprzętu roboczego na podstawie powyższego należy ustalić właściwe środki mające na celu zminimalizowanie zagrożenia dla pracowników, nieodłącznego dla tego typu sprzętu. Jeśli to konieczne, należy ustanowić przepisy dla zainstalowania zabezpieczeń zapobiegających upadkom. Muszą one być odpowiednio skonfigurowane i wystarczająco mocne w celu zapobieżenia lub zatrzymania upadku z wysokości i, najdalej jak to możliwe, zapobiegać wyrządzeniu szkody pracownikom. Zbiorowe środki ochronne zapobiegające upadkom mogą posiadać przerwy jedynie w miejscach dostępu do drabin lub schodów.

4.1.5. Gdy wykonanie szczególnego zadania wymaga czasowego usunięcia środka ochrony zbiorowej zapobiegającego upadkom, muszą zostać zastosowane zastępcze, skuteczne środki. Zadanie nie może być wykonywane, dopóki takie środki nie zostaną podjęte. Natychmiast po całkowitym albo tymczasowym zakończeniu danego zadania środki ochrony zbiorowej zapobiegające upadkom muszą zostać ponownie zainstalowane.

4.1.6. Tymczasowa praca na wysokości może być wykonywana jedynie wtedy, gdy warunki pogodowe nie zagrażają bezpieczeństwu i zdrowiu pracowników.

4.2. Przepisy szczególne dotyczące użytkowania drabin

4.2.1. Drabiny muszą być tak ustawione, aby zapewnić ich stateczność w trakcie używania. Przenośne drabiny muszą opierać się na stabilnym, mocnym, odpowiedniej wielkości, nieruchomym podłożu, tak aby szczeble pozostawały w pozycji poziomej. Drabiny zawieszane muszą być zaczepione w bezpieczny sposób i, z wyjątkiem drabin linowych, tak, aby zapobiec ich przemieszczaniu lub bujaniu.

4.2.2. Nóżki przenośnych drabin muszą być zabezpieczone przed przesuwaniem się w trakcie używania poprzez zabezpieczenie ramiaków pionowych na końcu lub blisko górnego lub dolnego końca, za pomocą urządzenia przeciwpoślizgowego lub poprzez każde inne ustawienia o równoważnej skuteczności. Drabiny używane jako środki dostępu muszą być dostatecznie długie, tak aby wystarczająco wystawały ponad platformę dostępu, chyba że zostały przyjęte inne środki zapewniające mocne uchwycenie poręczy. Drabiny łączone i drabiny rozkładane muszą być używane w taki sposób, aby zapobiec przesuwaniu się ich różnych części względem siebie. Drabiny przenośne muszą być zabezpieczone przed przesuwaniem, zanim zostaną wykorzystane.

4.2.3. Drabiny muszą być używane w taki sposób, żeby w każdym czasie zapewniona była możliwość bezpiecznego uchwycenia poręczy lub bezpiecznego wsparcia dla pracowników. W szczególności, jeśli ładunek ma zostać ręcznie przeniesiony na drabinie, nie może on przeszkadzać w bezpiecznym trzymaniu się poręczy.

4.3. Przepisy szczególne dotyczące użytkowania rusztowań

4.3.1. W przypadku rusztowań, gdy ich dokumentacja zawierająca obliczenia dla wybranego rusztowania nie jest dostępna lub dokumentacja ta nie obejmuje rozważanych ustawień strukturalnych, należy wykonać obliczenia dotyczące wytrzymałości i stabilności, chyba że rusztowanie jest montowane zgodnie z ogólnie uznawanym standardem montażu.

4.3.2. W zależności od złożoności danego rusztowania instrukcja jego montażu, użytkowania i demontażu musi zostać opracowana przez kompetentną osobę. Instrukcja ta może mieć formę standardowej instrukcji, uzupełnionej elementami odnoszącymi się do specjalistycznych szczegółów danego rusztowania.

4.3.3. Elementy nośne rusztowania muszą być zabezpieczone przed poślizgiem albo poprzez przytwierdzenie do powierzchni nośnej, zapewnienie urządzenia przeciwpoślizgowego lub poprzez inne środki o równoważnej skuteczności, zaś powierzchnia nośna musi mieć wystarczającą nośność. Stabilność rusztowania musi być zapewniona. Rusztowania na kółkach muszą być zabezpieczone odpowiednimi środkami uniemożliwiającymi przypadkowe przesunięcie się w trakcie pracy na wysokości.

4.3.4. Wymiary, kształt oraz układ pomostów rusztowania muszą być dostosowane do charakteru wykonywanej pracy i do przenoszonego ciężaru oraz muszą pozwalać na bezpieczną pracę i bezpieczne przejście. Pomosty rusztowania muszą być zmontowane w taki sposób, aby ich elementy nie mogły się poruszać w trakcie normalnego używania. Nie mogą istnieć niebezpieczne przerwy między elementami pomostów i pionowymi środkami zbiorowej ochrony zapobiegającymi upadkom.

4.3.5. Gdy elementy rusztowania nie są gotowe do używania, na przykład podczas składania, demontażu lub zmiany, muszą one być oznaczone ogólnymi znakami ostrzegawczymi, zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywę Rady 92/58/EWG z dnia 24 czerwca 1992 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących znaków bezpieczeństwa lub zdrowia w miejscu pracy (dziewiąta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (1) oraz być odpowiednio odgraniczone za pomocą środków fizycznych uniemożliwiających dostęp do strefy niebezpiecznej.

4.3.6. Rusztowania mogą być montowane, demontowane lub istotnie zmieniane tylko pod nadzorem kompetentnej osoby oraz przez pracowników, którzy odbyli odpowiednie i specjalistyczne przeszkolenie w zakresie przewidzianych czynności, uwzględniające szczególne ryzyka, zgodnie z art. 9, w szczególności w zakresie:

a)	rozumienia sposobu montażu, demontażu lub zmiany danego rusztowania;

b)	bezpieczeństwa w trakcie montażu, demontażu lub zmiany danego rusztowania;

c)	środków zapobiegających ryzyku upadku osób lub elementów;

d)	środków bezpieczeństwa na wypadek zmieniających się warunków pogodowych, które mogą niekorzystnie wpłynąć na bezpieczeństwo danego rusztowania;

e)	dopuszczalnych obciążeń;

f)	każdego innego ryzyka, które może wiązać się z wyżej wymienionymi czynnościami montażu, demontażu lub zmiany.

Osoba nadzorująca i pracownicy, o których mowa, muszą mieć udostępniony schemat montażu i demontażu, określony w pkt 4.3.2, włącznie ze wszystkimi wskazówkami, które może on zawierać.

4.4. Przepisy szczególne dotyczące korzystania z wejść linowych i technik pozycjonowania

Korzystanie z dostępu linowego i technik pozycjonowania musi być zgodne z następującymi warunkami:

a)	system powinien składać się z co najmniej dwóch oddzielnie zakotwiczonych lin, jednej jako drogi wejścia, zejścia i podtrzymującej (lina robocza) oraz drugiej jako ubezpieczającej (lina bezpieczeństwa);

b)	pracownicy muszą być wyposażeni i używać odpowiednią uprząż oraz być przyczepieni za jej pomocą do liny bezpieczeństwa;

lina robocza musi być wyposażona w bezpieczne środki wejścia i zejścia i mieć samoblokujący się system zapobiegający upadkowi użytkownika w przypadku utraty przez niego kontroli nad swoimi ruchami. Lina bezpieczeństwa musi być wyposażona w ruchomy system zabezpieczenia przed upadkiem, który podąża za ruchami pracownika;

d)	narzędzia i inne akcesoria używane przez pracownika muszą być mocno przytwierdzone do uprzęży pracownika lub siedzenia albo za pomocą innych odpowiednich środków;

e)	praca musi być odpowiednio zaplanowana i nadzorowana, tak aby pracownik mógł być niezwłocznie uratowany w przypadku niebezpieczeństwa;

f)	zgodnie z art. 9 pracownicy, o których mowa, muszą odbyć odpowiednie przeszkolenie, szczególne dla przewidzianych czynności, w szczególności procedur ratunkowych.

W wyjątkowych okolicznościach, w przypadku gdy z punktu widzenia oceny ryzyka użycie drugiej liny spowodowałoby, że praca byłaby bardziej niebezpieczna, użycie pojedynczej liny może być dopuszczalne, z zastrzeżeniem, że zgodnie z ustawodawstwem krajowym lub praktyką, zostały przedsięwzięte właściwe środki zapewniające bezpieczeństwo.

(1) Dz.U. L 245 z 26.8.1992, s. 23.

ZAŁĄCZNIK III

CZĘŚĆ A

Uchylona dyrektywa i wykaz jej kolejnych zmian

(o których mowa w art. 13)

Dyrektywa Rady 89/655/EWG (Dz.U. L 393 z 30.12.1989, s. 13)
Dyrektywa Rady 95/63/WE (Dz.U. L 335 z 30.12.1995, s. 28)
Dyrektywa 2001/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 195 z 19.7.2001, s. 46)
Dyrektywa 2007/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 165 z 27.6.2007, s. 21)	wyłącznie odesłanie do dyrektywy 89/655/EWG w art. 3 pkt 3

CZĘŚĆ B

Wykaz terminów transpozycji do prawa krajowego

(o których mowa w art. 13)

Dyrektywa	Termin transpozycji
89/655/EWG	31 grudnia 1992 r.
95/63/WE	4 grudnia 1998 r.
2001/45/WE	19 lipca 2004 r. (1)
2007/30/WE	31 grudnia 2012 r.

(1) W zakresie wprowadzenia w życie pkt 4 załącznika II do dyrektywy 89/655/EWG państwa członkowskie mają prawo skorzystać z okresu przejściowego, nie dłuższego niż dwa lata od dnia 19 lipca 2004 r., w celu uwzględnienia różnych sytuacji, które mogą wyniknąć z praktycznego wykonania dyrektywy 2001/45/WE, w szczególności przez małe i średnie przedsiębiorstwa.

ZAŁĄCZNIK IV

Tabela korelacji

Dyrektywa 89/655/EWG	Niniejsza dyrektywa
art. 1	art. 1
art. 2	art. 2
art. 3	art. 3
art. 4	art. 4
art. 4a ust. 1	art. 5 ust. 1
art. 4a ust. 2 tiret pierwsze i drugie	art. 5 ust. 2 lit. a) i b)
art. 4a ust. 3	art. 5 ust. 3
art. 4a ust. 4	art. 5 ust. 4
art. 5 tiret pierwsze i drugie	art. 6 lit. a) i b)
art. 5a	art. 7
art. 6 ust. 1	art. 8 ust. 1
art. 6 ust. 2 akapit pierwszy tiret pierwsze, drugie i trzecie	art. 8 ust. 2 akapit pierwszy lit. a), b) i c)
art. 6 ust. 2 akapit drugi	art. 8 ust. 2 akapit drugi
art. 6 ust. 3	art. 8 ust. 3
art. 7 tiret pierwsze	art. 9 lit. a)
art. 7 tiret drugie	art. 9 lit. b)
art. 8	art. 10
art. 9 ust. 1	art. 11 ust. 1
art. 9 ust. 2 tiret pierwsze i drugie	art. 11 ust. 2 lit. a) i b)
art. 10 ust. 1	—
art. 10 ust. 2	art. 12
—	art. 13
—	art. 14
art. 11	art. 15
załącznik I	załącznik I
załącznik II	załącznik II
—	załącznik III
—	załącznik IV

3.10.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 260/20

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY NR 922/2009/WE

z dnia 16 września 2009 r.

w sprawie rozwiązań interoperacyjnych dla europejskich administracji publicznych (ISA)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 156 akapit pierwszy,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 154 Traktatu, aby pomóc w osiągnięciu celów, o których mowa w art. 14 i 158 Traktatu oraz umożliwić obywatelom Unii Europejskiej, podmiotom gospodarczym, wspólnotom regionalnym i lokalnym pełne czerpanie korzyści z ustanowienia obszaru bez granic wewnętrznych, Wspólnota powinna przyczyniać się do tworzenia i rozwoju sieci transeuropejskich, podejmując działania na rzecz promowania wzajemnych połączeń, interoperacyjności oraz dostępności tych sieci.

(2)

W swoich konkluzjach z dnia 1 grudnia 2005 r. na temat komunikatu Komisji zatytułowanego „i2010 – Europejskie społeczeństwo informacyjne na rzecz wzrostu i zatrudnienia” Rada podkreśliła, że bardziej skoncentrowane, skuteczne i zintegrowane polityki w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych (TIK), zarówno na poziomie europejskim, jak i krajowym, są niezbędne do osiągnięcia celów w zakresie wzrostu gospodarczego i zwiększenia wydajności. Komisja została wezwana do wspierania efektywnego korzystania z TIK w usługach publicznych poprzez wymianę doświadczeń oraz do wypracowania wspólnego podejścia do kluczowych kwestii, takich jak interoperacyjność oraz skuteczne wykorzystanie otwartych standardów.

(3)

W swojej rezolucji z dnia 14 marca 2006 r. w sprawie europejskiego społeczeństwa informacyjnego na rzecz wzrostu i zatrudnienia (4) Parlament Europejski wezwał do udzielenia pierwszeństwa kwestiom interoperacyjności oraz najlepszym praktykom w dziedzinie elektronicznych usług sektora publicznego dla obywateli i przedsiębiorstw, kierując się dążeniem do ułatwienia swobody i nieograniczania przemieszczania się, przedsiębiorczości oraz zatrudniania obywateli w państwach członkowskich. Parlament Europejski wezwał również państwa członkowskie do wdrożenia inicjatyw i programów i2010 w trakcie reformy administracji publicznych w celu zapewnienia lepszych, wydajniejszych i łatwiej dostępnych usług dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz obywateli.

(4)

W ramach deklaracji ministerialnej, podpisanej dnia 24 listopada 2005 r. w Manchesterze, ministrowie odpowiedzialni za politykę w zakresie TIK postanowili, między innymi, współpracować ze sobą oraz z Komisją w celu skuteczniejszego dzielenia się istniejącymi narzędziami, wspólnymi specyfikacjami, standardami i rozwiązaniami oraz wspierania wspólnego opracowywania rozwiązań tam, gdzie jest to konieczne.

(5)

W ramach deklaracji ministerialnej, podpisanej dnia 19 września 2007 r. w Lizbonie, ministrowie wezwali Komisję, między innymi, do usprawnienia współpracy pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją w celu określenia, opracowania, wdrożenia i monitorowania transgranicznej i międzysektorowej interoperacyjności oraz stwierdzili, że przyszłe przepisy wspólnotowe powinny w szczególności przewidywać i oceniać wpływ takich przepisów na infrastrukturę TIK oraz przekształcanie usług.

(6)

Z uwagi na szybki rozwój TIK istnieje ryzyko, że państwa członkowskie zdecydują się na różne lub niekompatybilne rozwiązania, co mogłoby doprowadzić do powstania nowych barier, które zakłóciłyby prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz związanych z nim swobód przepływu. Mogłoby to spowodować negatywne skutki dla otwartości i konkurencyjności rynków oraz dla świadczenia obywatelom lub przedsiębiorcom niektórych usług publicznych, przy czym mogą mieć one wymiar ekonomiczny lub pozaekonomiczny. Państwa członkowskie i Komisja powinny zwiększyć swoje starania na rzecz unikania fragmentaryzacji rynku, dążenia do interoperacyjności oraz promowania ustalonych wspólnie rozwiązań TIK, zapewniając jednocześnie odpowiednie zarządzanie.

(7)

Obywatele i przedsiębiorstwa również skorzystaliby z powszechnych, możliwych do ponownego wykorzystania interoperacyjnych rozwiązań i interoperacyjnych procesów zaplecza administracyjnego, ponieważ rozwiązania te promowałyby wydajne i skuteczne świadczenie usług publicznych przedsiębiorcom i obywatelom ponad granicami i sektorami.

(8)

Niezbędne jest podejmowanie nieustannych wysiłków w celu zapewnienia transgranicznej i międzysektorowej interoperacyjności, w celu wymiany doświadczeń, opracowania i utrzymania wspólnych i podzielanych podejść, jak również oceny wpływu prawodawstwa wspólnotowego na TIK w celu wspierania sprawnych i skutecznych kontaktów transgranicznych, między innymi, w zakresie wdrażania tego prawodawstwa, przy jednoczesnym zmniejszaniu obciążeń i kosztów administracyjnych.

(9)

Wyzwaniom tym można sprostać poprzez bliską współpracę, koordynację oraz dialog pomiędzy Komisją i państwami członkowskimi, w ścisłej współpracy z sektorami odpowiedzialnymi za wdrażanie polityk Unii Europejskiej oraz, w stosownych przypadkach, z innymi zainteresowanymi stronami, jednocześnie mając na uwadze priorytety i językowe zróżnicowanie Unii Europejskiej, a także poprzez ustalanie wspólnych stanowisk w kluczowych kwestiach takich jak interoperacyjność i rzeczywiste stosowanie otwartych standardów.

(10)

Usługi infrastrukturalne powinny być świadczone w sposób zrównoważony zgodnie z decyzją 2004/387/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperatywnego świadczenia ogólnoeuropejskich usług eGovernment dla administracji publicznej, przedsiębiorstw i obywateli (IDABC) (5), która zobowiązuje Komisję do określenia mechanizmów zapewnienia finansowej i operacyjnej trwałości usług infrastrukturalnych. Takie usługi infrastrukturalne zostały uzgodnione z państwami członkowskimi podczas wdrażania decyzji nr 1719/1999/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 1999 r. w sprawie szeregu wytycznych, w tym identyfikacji projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, dotyczących transeuropejskich sieci elektronicznej wymiany danych między administracjami (IDA) (6) oraz decyzji nr 1720/1999/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 1999 r. przyjmującej szereg działań i środków w celu zapewnienia interoperacyjności i dostępu do transeuropejskich sieci elektronicznej wymiany danych między administracjami (IDA) (7), oraz podczas realizacji IDABC i innych odnośnych programów.

(11)	Po zakończeniu programu IDABC dnia 31 grudnia 2009 r. należy przejść do realizacji wspólnotowego programu dotyczącego rozwiązań interoperacyjnych dla europejskich administracji publicznych (program ISA), który sprosta tym wyzwaniom.

(12)

Program ISA powinien powstać w oparciu o doświadczenia nabyte w związku z realizacją programów IDA i IDABC. Należy również uwzględnić wnioski z ocen programu IDABC dotyczących adekwatności, skuteczności, wydajności, przydatności oraz spójności tego programu. Szczególną zaś uwagę należy zwrócić na potrzeby wyrażone przez użytkowników. Wykazano, że skoordynowane podejście, poprzez wspólne i dzielone rozwiązania, tworzone i wdrażane we współpracy z państwami członkowskimi, może prowadzić do szybszego osiągania wyników o lepszej jakości i spełnienia wymogów administracyjnych. Działania w ramach programów IDA i IDABC wniosły już i nadal wnoszą istotny wkład w zapewnianie interoperacyjności w zakresie elektronicznej wymiany informacji pomiędzy europejskimi administracjami publicznymi z pozytywnymi skutkami pośrednimi dla jednolitego rynku.

(13)	W celu uniknięcia fragmentaryzacji i zapewnienia całościowego podejścia podczas ustalania priorytetów programu ISA należy w odpowiedni sposób uwzględnić europejską strategię interoperacyjności oraz europejskie ramy interoperacyjności.

(14)

Rozwiązania tworzone lub wdrażane w ramach programu ISA powinny być stymulowane popytem oraz, w miarę możliwości, tworzyć część spójnego ekosystemu usług ułatwiających kontakty pomiędzy europejskimi administracjami publicznymi oraz zapewniających, ułatwiających lub umożliwiających transgraniczną i międzysektorową interoperacyjność.

(15)

Program ISA powinien zapewnić dostępność wspólnych ram, wspólnych usług oraz podstawowych narzędzi wspierających transgraniczne i międzysektorowe kontakty pomiędzy europejskimi administracjami publicznymi, jak również wesprzeć sektory w ocenie wpływu prawodawstwa wspólnotowego na TIK oraz w planowaniu wdrożenia odpowiednich rozwiązań.

(16)	Wspólne ramy powinny zawierać, między innymi, wspólne specyfikacje, wytyczne i metodyki, jak również wspólne strategie. Tego rodzaju ramy powinny spełniać wymogi ustanowione w istniejących przepisach wspólnotowych.

(17)	W celu zapewnienia eksploatacji i usprawnienia istniejących wspólnych usług w ramach programów IDA i IDABC oraz innych podobnych inicjatyw program ISA powinien wspierać tworzenie, industrializację, eksploatację oraz usprawnianie nowych wspólnych usług w odpowiedzi na nowe potrzeby i wymagania.

(18)	Z uwagi na obowiązek administracji lokalnych i regionalnych polegający na zapewnianiu skutecznego funkcjonowania i interoperacyjności europejskich administracji publicznych ważne jest, by rozwiązania uwzględniały potrzeby administracji lokalnych i regionalnych.

(19)

W celu usprawnienia istniejących podstawowych narzędzi wielokrotnego użytku opracowanych w ramach programów IDA i IDABC oraz innych podobnych inicjatyw program ISA powinien wspierać tworzenie, dostarczanie i usprawnianie działania nowych podstawowych narzędzi wielokrotnego użytku w odpowiedzi na nowe potrzeby i wymogi powstałe, między innymi, w wyniku oceny wpływu ustawodawstwa wspólnotowego na TIK.

(20)

Przy tworzeniu, usprawnianiu i wdrażaniu wspólnych rozwiązań, podstawą lub uzupełnieniem dla programu ISA powinna być, w stosownych przypadkach, wymiana doświadczeń i rozwiązań, jak również wymiana i promocja dobrych praktyk. W tym kontekście powinno się promować zgodność z europejskimi ramami interoperacyjności oraz otwartość standardów i specyfikacji.

(21)	Rozwiązania tworzone lub wdrażane w ramach programu ISA powinny opierać się na zasadzie neutralności technologicznej i przystosowalności, aby także zapewnić obywatelom, przedsiębiorstwom i administracjom wolny wybór technologii, z której będą korzystać.

(22)	We wszystkich działaniach objętych programem ISA należy zastosować zasady bezpieczeństwa, ochrony prywatności i danych osobowych.

(23)

O ile należy wspierać uczestnictwo wszystkich państw członkowskich w działaniach objętych programem ISA, dopuszcza się również inicjowanie działań przez kilka państw członkowskich. Państwa członkowskie niebiorące udziału w takich działaniach należy zachęcać do przyłączenia się na późniejszym etapie.

(24)

Program ISA powinien przyczynić się do wdrożenia wszelkich przyszłych inicjatyw i2010 i, aby uniknąć powielania wysiłków, powinien on uwzględniać inne programy wspólnotowe w zakresie TIK, a w szczególności program TIK na rzecz wspierania polityki w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych stanowiący część programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (2007–2013), zgodnie z decyzją nr 1639/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8).

(25)

Współdziałanie z sektorem prywatnym i innymi podmiotami dowiodło już swojej skuteczności i wartości dodanej. Należy zatem dążyć do synergii z tymi zainteresowanymi stronami w celu priorytetowego traktowania, w stosownych przypadkach, rozwiązań dostępnych i utrzymywanych na rynku. W tym kontekście należy kontynuować obecną praktykę organizowania konferencji, warsztatów i innych spotkań w celu współdziałania z tymi zainteresowanymi stronami. Nadal powinno się promować stałe korzystanie z platform elektronicznych. Ponadto wykorzystywać należy wszelkie inne środki uważane za stosowne w celu utrzymywania kontaktów z tymi zainteresowanymi stronami.

(26)	Program ISA należy realizować zgodnie ze wspólnotowymi zasadami udzielania zamówień publicznych.

(27)	Środki konieczne do wykonania niniejszej decyzji należy przyjmować zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (9).

(28)	Program ISA powinien podlegać regularnemu monitoringowi i ocenie, co umożliwi wprowadzanie do niego poprawek.

(29)

Należy wspierać współpracę międzynarodową i w tym zakresie otworzyć program ISA na kraje Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz kraje kandydujące. Ponadto należy wspierać współpracę z krajami trzecimi, a także organizacjami lub instytucjami międzynarodowymi, zwłaszcza w ramach partnerstwa eurośródziemnomorskiego i wschodniego oraz z krajami sąsiadującymi, w szczególności z krajami Bałkanów Zachodnich i z krajami regionu Morza Czarnego.

(30)

Należy dogłębniej zbadać możliwość wykorzystania funduszy przedakcesyjnych do ułatwienia udziału krajów kandydujących w programie ISA oraz możliwość współfinansowania z funduszy strukturalnych oraz przez użytkowników stosowania wspólnych ram i podstawowych narzędzi stworzonych lub udoskonalonych w ramach programu ISA.

(31)

W celu zapewnienia rozsądnego wykorzystania środków finansowych Wspólnoty oraz uniknięcia zbędnej rozbudowy wyposażenia, powtarzania badań oraz różnicowania podejść należy umożliwić wykorzystanie rozwiązań tworzonych lub wdrażanych w ramach programu ISA poprzez inicjatywy pozawspólnotowe, o ile koszty nie są pokrywane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej, zaś główny cel Wspólnoty w odniesieniu do tego rozwiązania nie jest zagrożony.

(32)

Niniejsza decyzja ustanawia pulę środków finansowych dla wieloletniego programu, która stanowi zasadniczy punkt odniesienia dla władzy budżetowej podczas corocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (10). Pula ta powinna również pokrywać koszty związane z działaniami przygotowawczymi, monitorowaniem, kontrolą, audytem i oceną, wymagane bezpośrednio do zarządzania programem i osiągnięcia jego celów, w szczególności z badaniami, spotkaniami ekspertów, środkami przekazywania informacji i publikacji, wydatkami związanymi z systemami TIK i sieciami wymiany i przetwarzania informacji, wraz z wszelkimi innymi wydatkami na pomoc techniczną i administracyjną, które Komisja może ponieść w związku z zarządzaniem programem.

(33)

W związku z tym, że cel niniejszej decyzji, jakim jest ułatwienie sprawnych i skutecznych elektronicznych kontaktów transgranicznych i międzysektorowych pomiędzy europejskimi administracjami publicznymi, co umożliwi świadczenie elektronicznych usług publicznych wspierających realizację polityki i działań Wspólnoty, nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie, a z uwagi na zakres i skutki proponowanego działania może być osiągnięty w lepszy sposób na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym samym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

STANOWIĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Przedmiot i cel

1. Niniejsza decyzja ustanawia, na okres 2010–2015, program dotyczący rozwiązań interoperacyjnych dla europejskich administracji publicznych, w tym administracji lokalnych i regionalnych oraz instytucji i organów wspólnotowych, dostarczający wspólnych i dzielonych rozwiązań ułatwiających interoperacyjność (program ISA).

2. Celem programu ISA jest wsparcie współpracy pomiędzy europejskimi administracjami publicznymi poprzez ułatwienie sprawnych i skutecznych elektronicznych kontaktów transgranicznych i międzysektorowych pomiędzy tymi administracjami, w tym podmiotami pełniącymi funkcje publiczne w ich imieniu, umożliwiając świadczenie elektronicznych usług publicznych wspierających wdrażanie polityki i działań Wspólnoty.

Artykuł 2

Definicje

Na użytek niniejszej decyzji stosuje się następujące definicje:

„interoperacyjność” oznacza możliwość współdziałania różnych odrębnych organizacji na rzecz osiągnięcia uzgodnionych i korzystnych dla wszystkich stron celów, przy jednoczesnym dzieleniu się informacjami i wiedzą pomiędzy tymi organizacjami poprzez wspierane przez nie procesy biznesowe, za pomocą wymiany danych za pośrednictwem odpowiednich systemów TIK;

b)	„rozwiązania” oznaczają wspólne ramy, wspólne usługi i podstawowe narzędzia;

c)	„wspólne ramy” oznaczają strategie, specyfikacje, metodyki, wytyczne oraz podobne podejścia i dokumenty;

d)	„wspólne usługi” oznaczają podstawowe aplikacje operacyjne oraz infrastrukturę o charakterze ogólnym, spełniające wymagania użytkowników w różnych obszarach polityki;

e)	„podstawowe narzędzia” oznaczają platformy referencyjne, wspólne platformy i platformy współpracy, wspólne komponenty i podobne elementy składowe, które spełniają wymagania użytkowników na różnych obszarach polityki;

f)	„działania” oznaczają badania, projekty oraz środki towarzyszące;

g)	„środki towarzyszące” oznaczają działania strategiczne i podnoszące świadomość, działania wspierające zarządzanie programem ISA oraz działania związane z wymianą doświadczeń oraz wymianą i promocją dobrych praktyk.

Artykuł 3

Obszary działania

Program ISA ma na celu wspierać i promować:

a)	ustanawianie i usprawnianie wspólnych ram wspierających interoperacyjność transgraniczną i międzysektorową;

b)	ocenę wpływu proponowanego lub przyjętego prawodawstwa wspólnotowego na TIK, jak również planowanie wprowadzania systemów TIK wspierających wdrażanie takiego prawodawstwa;

c)	eksploatację i usprawnianie istniejących wspólnych usług oraz tworzenie, industrializację, eksploatację i usprawnianie nowych wspólnych usług, w tym interoperacyjność kluczowych infrastruktur publicznych (KIP);

d)	usprawnianie istniejących podstawowych narzędzi wielokrotnego użytku oraz tworzenie, dostarczanie i usprawnianie nowych podstawowych narzędzi wielokrotnego użytku.

Artykuł 4

Zasady ogólne

Działania rozpoczęte lub kontynuowane w ramach programu ISA opierają się na następujących zasadach:

a)	technologicznej neutralności i przystosowalności;

b)	otwartości;

c)	ponownego wykorzystania;

d)	ochrony prywatności i danych osobowych; oraz

e)	bezpieczeństwa.

Artykuł 5

Działania

1. Wspólnota, we współpracy z państwami członkowskimi, wdraża działania określone w kroczącym programie prac, ustanowionym na mocy art. 9, zgodnie z przepisami wykonawczymi zawartymi w art. 8. Działania tego rodzaju wdraża Komisja.

2. Badanie składa się z jednego etapu i zakończone jest sprawozdaniem końcowym.

3. Projekt, w stosownych przypadkach, obejmuje trzy etapy:

a)	etap początkowy, prowadzący do powstania karty projektu;

b)	etap wykonawczy, zakończony sporządzeniem sprawozdania z wykonania projektu; oraz

c)	etap operacyjny, rozpoczynany wraz z udostępnieniem rozwiązania.

Odpowiednie etapy projektu określane są wraz z włączeniem działania do kroczącego programu prac.

4. Realizacja programu ISA odbywa się ze wsparciem środków towarzyszących.

Artykuł 6

Karta projektu i sprawozdanie z jego wykonania

1. Karta projektu zawiera opis:

a)	zakresu, celów i problemu lub możliwości, w tym oczekiwanych beneficjentów rozwiązania i korzyści płynących z jego zastosowania oraz ilościowych i jakościowych wskaźników pomiaru takich korzyści;

b)	podejścia, w tym aspektów organizacyjnych projektu, takich jak etapy, wyniki i kluczowe kroki, jak również środki umożliwiające komunikację wielojęzyczną;

c)	zainteresowanych stron i użytkowników, jak również odnośnej struktury zarządzania;

d)	szczegółów rozwiązania, w tym jego spójności z innymi rozwiązaniami i zależności od nich, podziału oczekiwanych kosztów, terminów i wymogów oraz oszacowania całkowitych kosztów własności, w tym ewentualnych rocznych kosztów eksploatacji;

e)	właściwości rozwiązań; oraz

f)	ograniczeń, w tym wymogów dotyczących bezpieczeństwa i ochrony danych osobowych.

2. Sprawozdanie z wykonania projektu zawiera opis:

a)	zakresu, celów i problemu lub możliwości w porównaniu do karty projektu;

b)	skuteczności projektu, w tym pomiaru osiągnięć, poniesionych kosztów, faktycznych terminów realizacji i wymogów w porównaniu do karty projektu, analizy oczekiwanego zwrotu z inwestycji oraz całkowitych kosztów własności, w tym rocznych kosztów eksploatacji;

c)	aspektów organizacyjnych, w tym przydatności zastosowanej struktury zarządzania, oraz, w stosownych przypadkach, zaleceń dotyczących struktury zarządzania po realizacji projektu;

d)	w stosownych przypadkach – proponowanego planu wdrożenia rozwiązania na etapie operacyjnym oraz wskaźników poziomu usług; oraz

e)	użytkownika końcowego oraz dostępnych technicznych materiałów pomocniczych.

Artykuł 7

Rozwiązania

1. Wspólne ramy ustala się i utrzymuje za pomocą badań.

Badania służą również jako pomoc w ocenie wpływu proponowanego lub przyjętego prawodawstwa wspólnotowego na TIK oraz w planowaniu procesu wprowadzania rozwiązań wspierających wdrażanie takiego prawodawstwa.

2. Badania są publikowane i przekazywane przedmiotowo właściwym komisjom Parlamentu Europejskiego jako podstawa dla przyszłych zmian w prawodawstwie, niezbędnych w celu zapewnienia interoperacyjności systemów TIK wykorzystywanych przez europejskie administracje publiczne.

3. Podstawowe narzędzia ustala się i utrzymuje za pomocą projektów. Projekty są ponadto środkiem tworzenia, industrializacji, eksploatacji i utrzymywania wspólnych usług.

Artykuł 8

Przepisy wykonawcze

1. Przy wdrażaniu programu ISA uwzględnia się odpowiednio europejską strategię interoperacyjności oraz europejskie ramy interoperacyjności.

2. Wspiera się uczestnictwo jak największej możliwej liczby państw członkowskich w badaniu lub projekcie. Do badania lub projektu można się przyłączyć na każdym etapie i zachęca się państwa członkowskie nieuczestniczące w badaniu lub projekcie do przystąpienia do nich na późniejszym etapie.

3. Aby zapewnić interoperacyjność między systemami krajowymi i wspólnotowymi, określane są wspólne ramy, wspólne usługi i podstawowe narzędzia w odniesieniu do istniejących standardów europejskich albo do publicznie dostępnych lub otwartych specyfikacji na rzecz wymiany informacji i integracji usług.

4. Tworzenie lub usprawnianie rozwiązań opiera się, w stosownych przypadkach, na wymianie doświadczeń oraz na wymianie i promocji dobrych praktyk.

5. Aby uniknąć powielania działań oraz przyspieszyć tworzenie rozwiązań, uwzględnia się, w stosownych przypadkach, wyniki osiągnięte w ramach innych odpowiednich inicjatyw Wspólnoty lub państw członkowskich.

Aby zmaksymalizować synergię oraz zapewnić podjęcie połączonych i wzajemnie uzupełniających się wysiłków, koordynuje się, w stosownych przypadkach, działania z innymi odpowiednimi inicjatywami wspólnotowymi.

6. Podejmowanie działań, określanie etapów takich działań oraz opracowywanie kart projektów i sprawozdań z ich wykonania jest przeprowadzane i monitorowane przez Komisję w ramach realizacji kroczącego programu prac ustanowionego zgodnie z art. 9.

Artykuł 9

Kroczący program prac

1. Komisja ustanawia kroczący program prac w celu realizacji działań na okres stosowania niniejszej decyzji.

2. Komisja zatwierdza kroczący program prac oraz, przynajmniej raz w roku, jego wszelkie zmiany.

3. Bez uszczerbku dla art. 10 ust. 4 procedura zarządzania, o której mowa w art. 12 ust. 2, ma zastosowanie do zatwierdzenia kroczącego programu prac przez Komisję oraz wszelkich jego zmian.

4. W odniesieniu do każdego działania kroczący program prac zawiera, w stosownych przypadkach:

a)	opis zakresu, celów, problemu lub możliwości, oczekiwanych beneficjentów i korzyści oraz podejścia technicznego i organizacyjnego;

b)	podział oczekiwanych kosztów oraz, w stosownych przypadkach, kluczowe kroki, które należy wykonać.

5. Projekt może zostać uwzględniony w kroczącym programie prac na dowolnym jego etapie.

Artykuł 10

Przepisy budżetowe

1. Podstawą uwolnienia środków jest osiągnięcie wymienionych niżej, konkretnych kluczowych etapów:

a)	w przypadku rozpoczęcia badania, środka towarzyszącego lub początkowego etapu projektu – włączenia działania do kroczącego programu prac;

b)	w przypadku rozpoczęcia etapu wykonawczego projektu – karty projektu;

c)	w przypadku rozpoczęcia kolejnego etapu operacyjnego projektu – sprawozdania z wykonania.

2. Ewentualne kluczowe etapy do osiągnięcia w fazie wykonawczej oraz operacyjnej określa się w kroczącym programie prac.

3. Jeżeli projekt zostaje uwzględniony w kroczącym programie prac na etapie wykonawczym lub operacyjnym, środki uwalnia się po włączeniu tego projektu do kroczącego programu prac.

4. Zmiany kroczącego programu prac dotyczące przyznanych środków budżetowych w wysokości przekraczającej 400 000 EUR na działanie wprowadza się zgodnie z procedurą zarządzania, o której mowa w art. 12 ust. 2.

5. Program ISA jest realizowany zgodnie ze wspólnotowymi zasadami udzielania zamówień publicznych.

Artykuł 11

Wkład finansowy Wspólnoty

1. Ustanowienie i usprawnienie wspólnych ram i podstawowych narzędzi jest w całości finansowane w ramach programu ISA. Stosowanie tych ram i narzędzi jest finansowane przez użytkowników.

2. Tworzenie, industrializacja i usprawnianie wspólnych usług jest finansowane w całości w ramach programu ISA. Eksploatacja tego rodzaju usług jest w całości finansowana w ramach programu ISA w zakresie, w jakim ich wykorzystanie może służyć interesom Wspólnoty. W innych przypadkach korzystanie z tych usług, w tym ich eksploatacja w sposób zdecentralizowany, finansowane jest przez użytkowników.

3. Środki towarzyszące są w całości finansowane w ramach programu ISA.

Artykuł 12

Komitet

1. Komisję wspiera komitet ds. rozwiązań interoperacyjnych dla europejskich administracji publicznych (komitet ISA).

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy art. 8 tej decyzji.

3. Długość okresu, o którym mowa w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE, ustala się na trzy miesiące.

Artykuł 13

Monitorowanie i ocena

1. Komisja monitoruje regularnie realizację programu ISA oraz bada synergię z komplementarnymi programami Wspólnoty.

Komisja przekazuje komitetowi ISA roczne sprawozdanie z realizacji programu ISA.

2. Rozwiązania podlegają przeglądowi co dwa lata.

3. Program ISA podlega ocenie okresowej i ocenie końcowej, których wyniki są przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednio do dnia 31 grudnia 2012 r. oraz dnia 31 grudnia 2015 r. W tym kontekście przedmiotowo właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zwrócić się do Komisji o przedstawienie wyników oceny i o odpowiedzi na pytania postawione przez posłów.

Oceny dotyczą kwestii takich, jak adekwatność, skuteczność, wydajność, przydatność, trwałość oraz spójność działań w ramach programu ISA i zawierają porównanie osiągnięć z celem programu ISA oraz kroczącego programu prac. W ocenie końcowej bada się ponadto zakres, w jakim program ISA osiągnął wyznaczony cel.

W ramach oceny bada się również korzyści, jakie Wspólnota odniosła z rozwoju wspólnej polityki, określa obszary potencjalnego rozwoju i weryfikuje synergię z innymi inicjatywami Wspólnoty w dziedzinie interoperacyjności transgranicznej i międzysektorowej.

Artykuł 14

Współdziałanie z zainteresowanymi stronami

Komisja gromadzi zainteresowane strony w celu wymiany poglądów między nimi i z Komisją na temat kwestii objętych programem ISA. W tym celu Komisja organizuje konferencje, warsztaty i inne spotkania. Komisja korzysta z interaktywnych platform elektronicznych oraz może wykorzystywać wszelkie inne środki kontaktu, które uważa za stosowne.

Artykuł 15

Współpraca międzynarodowa

1. Kraje Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz kraje kandydujące mogą uczestniczyć w programie ISA w ramach odpowiednich umów zawartych ze Wspólnotą.

2. Wspierana jest współpraca z innymi krajami trzecimi oraz organizacjami i instytucjami międzynarodowymi, zwłaszcza w ramach partnerstwa eurośródziemnomorskiego i wschodniego, a także z krajami sąsiadującymi, zwłaszcza z krajami Bałkanów Zachodnich i z krajami regionu Morza Czarnego. Koszty z tym związane nie są pokrywane w ramach programu ISA.

3. Program ISA promuje, w stosownych przypadkach, ponowne wykorzystanie jego rozwiązań przez kraje trzecie.

Artykuł 16

Inicjatywy pozawspólnotowe

Bez uszczerbku dla innych polityk Wspólnoty rozwiązania tworzone i wdrażane w ramach programu ISA mogą zostać wykorzystane w pozawspólnotowych inicjatywach, o ile budżet ogólny Unii Europejskiej nie zostanie obciążony dodatkowymi kosztami, zaś główny cel Wspólnoty związany z rozwiązaniem nie jest zagrożony.

Artykuł 17

Przepisy finansowe

1. Pula środków finansowych na realizację działań Wspólnoty na podstawie niniejszej decyzji na okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. wynosi 164 100 000 EUR, z czego 103 500 000 EUR przeznacza się na okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

Kwotę na okres po dniu 31 grudnia 2013 r. uznaje się za potwierdzoną, jeżeli w odniesieniu do tego etapu jest ona zgodna z ramami finansowymi mającymi zastosowanie do okresu rozpoczynającego się w 2014 r.

2. Roczne środki zatwierdzane są przez władzę budżetową w granicach ram finansowych.

Artykuł 18

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejszą decyzje stosuje się od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.

Sporządzono w Strasburgu dnia 16 września 2009 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

J. BUZEK

Przewodniczący

W imieniu Rady

C. MALMSTRÖM

Przewodniczący

(1) Opinia z dnia 25 lutego 2009 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2) Dz.U. C 200 z 25.8.2009, s. 58.

(3) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 22 kwietnia 2009 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 27 lipca 2009 r.

(4) Dz.U. C 291 E z 30.11.2006, s. 133.

(5) Dz.U. L 144 z 30.4.2004, s. 62 (decyzja zamieszczona w Dz.U. L 181 z 18.5.2004, s. 25).

(6) Dz.U. L 203 z 3.8.1999, s. 1.

(7) Dz.U. L 203 z 3.8.1999, s. 9.

(8) Dz.U. L 310 z 9.11.2006, s. 15.

(9) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

(10) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa

3.10.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 260/31

WYTYCZNE EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO

z dnia 17 września 2009 r.

zmieniające wytyczne EBC/2007/2 w sprawie transeuropejskiego zautomatyzowanego błyskawicznego systemu rozrachunku brutto w czasie rzeczywistym (TARGET2)

(EBC/2009/21)

(2009/734/WE)

RADA PREZESÓW EUROPEJSKIEGO BANKU CENTRALNEGO,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 105 ust. 2 tiret pierwsze i czwarte,

uwzględniając Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, w szczególności jego art. 3 ust. 1 oraz art. 17, 18 i 22,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rada Prezesów Europejskiego Banku Centralnego (EBC) przyjęła wytyczne EBC/2007/2 z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie transeuropejskiego zautomatyzowanego błyskawicznego systemu rozrachunku brutto w czasie rzeczywistym (TARGET2) (1) regulujące działanie systemu TARGET2, który charakteryzuje się pojedynczą platformą techniczną zwaną jednolitą wspólną platformą (Single Shared Platform, SSP).

(2)

W wytycznych EBC/2007/2 należy wprowadzić zmiany: a) uwzględniające nową wersję SSP; b) w celu wyjaśnienia szczególnych zasad dotyczących miejsca położenia instytucji sprawujących nadzór systemowy, do których przestrzegania obowiązane są podmioty świadczące usługi w euro; c) wprowadzające wyłączenia dotyczące porozumień dwustronnych z systemami zewnętrznymi, które zakładają rachunki w PM i nie podlegają roszczeniom z tytułu zastawu lub potrącenia wierzytelności; d) uwzględniające szereg innych zmian i wyjaśnień o charakterze technicznym i redakcyjnym; oraz e) skreślające nieobowiązujące już postanowienia dotyczące migracji do TARGET2,

PRZYJMUJE NINIEJSZE WYTYCZNE:

Artykuł 1

W wytycznych EBC/2007/2 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 definicja „systemu zewnętrznego” otrzymuje brzmienie:

„—

»system zewnętrzny« system zarządzany przez podmiot mający siedzibę w EOG i podlegający nadzorowi ostrożnościowemu (supervision) lub nadzorowi systemowemu (oversight) właściwego organu, spełniający wymogi nadzorcze dotyczące miejsca położenia infrastruktury świadczącej usługi w euro, okresowo nowelizowane i ogłaszane na stronie internetowej EBC (2), w przypadku gdy w systemie takim odbywa się obrót płatnościami lub instrumentami finansowymi, względnie rozliczanie takiego obrotu, przy czym rozrachunek powstających w ten sposób zobowiązań pieniężnych następuje w TARGET2 zgodnie z niniejszymi wytycznymi oraz umową dwustronną między danym systemem zewnętrznym a odpowiednim BC Eurosystemu,

w art. 8 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:

„4. W drodze wyjątku od postanowień ust. 3 porozumienia dwustronne z systemami zewnętrznymi stosującymi interfejs użytkownika, które dokonują rozrachunku transakcji płatniczych jedynie na rzecz swoich klientów, powinny być zgodne z:

a)	załącznikiem II, z wyjątkiem tytułu V, art. 36 oraz dodatków VI i VII; oraz

b)	art. 18 załącznika IV.”;

3)	skreśla się art. 13;

artykuł 15 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 15

Postanowienia różne oraz przejściowe

1. Rachunki otwarte poza PM przez uczestniczący KBC dla instytucji kredytowych oraz systemów zewnętrznych podlegają regułom danego uczestniczącego KBC, z zastrzeżeniem postanowień niniejszych wytycznych odnoszących się do rachunków typu home oraz innych decyzji Rady Prezesów. Rachunki otwarte poza PM przez uczestniczący KBC dla podmiotów innych niż instytucje kredytowe oraz systemy zewnętrzne podlegają regułom danego uczestniczącego KBC.

2. Podczas okresu przejściowego każdy BC Eurosystemu może w dalszym ciągu dokonywać na swoich rachunkach typu home rozrachunku transakcji płatniczych i innych transakcji, w tym:

a)	płatności między instytucjami kredytowymi;

b)	płatności między instytucjami kredytowymi a systemami zewnętrznymi; oraz

c)	płatności dotyczących operacji otwartego rynku Eurosystemu.

3. Z upływem okresu przejściowego ustają:

a)	rejestracja adresowalnego posiadacza BIC przez BC Eurosystemu – w przypadku podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a) i b) załącznika II;

b)	uczestnictwo pośrednie za pośrednictwem BC Eurosystemu; oraz

c)	rozrachunek na rachunkach typu home wszystkich płatności, o których mowa w ust. 2 lit. a)–c).”;

5)	Załączniki II, III i IV do wytycznych EBC/2007/2 podlegają zmianie zgodnie z załącznikiem do niniejszych wytycznych.

Artykuł 2

Wejście w życie

1. Niniejsze wytyczne wchodzą w życie z dniem 22 września 2009 r.

2. Artykuł 1 ust. 1 oraz pkt 1 ust. 1 lit. a), pkt 1 ust. 2 i pkt 2 załącznika do niniejszych wytycznych stosuje się od dnia 23 października 2009 r.

3. Pozostałe przepisy niniejszych wytycznych stosuje się od dnia 23 listopada 2009 r.

Artykuł 3

Adresaci i sposób implementacji

1. Niniejsze wytyczne stosuje się do wszystkich banków centralnych Eurosystemu.

2. Krajowe banki centralne państw członkowskich, które przyjęły euro, informują EBC o środkach, za pomocą których zamierzają zastosować się do niniejszych wytycznych najpóźniej do dnia 9 października 2009 r.

Sporządzono we Frankfurcie nad Menem dnia 17 września 2009 r.

W imieniu Rady Prezesów EBC

Jean-Claude TRICHET

Prezes EBC

(1) Dz.U. L 237 z 8.9.2007, s. 1.

(2) Obecna polityka Eurosystemu w zakresie miejsca położenia infrastruktury określona jest w następujących komunikatach, dostępnych na stronie internetowej EBC pod adresem www.ecb.europa.eu: a) »Policy statement on euro payment and settlement systems located outside the euro area« z dnia 3 listopada 1998 r.; b) »The Eurosystem’s policy line with regard to consolidation in central counterparty clearing« z dnia 27 września 2001 r.; c) »The Eurosystem policy principles on the location and operation of infrastructures settling in euro-denominated payment transactions« z dnia 19 lipca 2007 r.; oraz d) »The Eurosystem policy principles on the location and operation of infrastructures settling euro-denominated payment transactions: specification of ‘legally and operationally located in the euro area’ « z dnia 20 listopada 2008 r.”;

ZAŁĄCZNIK

W załączniku II do wytycznych EBC/2007/2 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 1 wprowadza się następujące zmiany:

definicja terminu „system zewnętrzny” otrzymuje brzmienie:

„—

»system zewnętrzny« – system zarządzany przez podmiot mający siedzibę w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) i podlegający nadzorowi ostrożnościowemu (supervision) lub nadzorowi systemowemu (oversight) właściwego organu, spełniający wymogi nadzorcze dotyczące miejsca położenia infrastruktury świadczącej usługi w euro, okresowo nowelizowane i ogłaszane na stronie internetowej EBC (1), w przypadku gdy w systemie takim odbywa się obrót płatnościami lub instrumentami finansowymi, względnie rozliczanie takiego obrotu, przy czym rozrachunek powstających w ten sposób zobowiązań pieniężnych następuje w TARGET2 zgodnie z wytycznymi EBC/2007/2 oraz umową dwustronną między danym systemem zewnętrznym a odpowiednim BC Eurosystemu,

definicja terminu „techniczna niesprawność TARGET2” otrzymuje brzmienie:

„—

»techniczna niesprawność TARGET2« (technical malfunction of TARGET2) – jakiekolwiek trudności, awarie bądź błędy w funkcjonowaniu infrastruktury technicznej lub systemów komputerowych używanych przez TARGET2-[oznaczenie BC/kraju] lub jakiekolwiek inne zdarzenie powodujące niemożliwość wykonania i zakończenia przetwarzania płatności w TARGET2-[oznaczenie BC/kraju]w tym samym dniu.”;

artykuł 4 ust. 2 lit. d) otrzymuje brzmienie:

„d)	podmioty zarządzające systemami zewnętrznymi i działające w tym charakterze; oraz”;

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

a)	ustęp 2 otrzymuje brzmienie: „2. Przy braku odmiennych wniosków uczestnika w tym zakresie, jego BIC publikuje się w TARGET2 directory.”;

dodaje się ust. 5 w brzmieniu:

„5. Uczestnicy przyjmują do wiadomości, że [nazwa BC] oraz inne BC są uprawnione do publikowania nazw oraz BIC uczestników. Publikowane mogą być także nazwy i BIC uczestników pośrednich zarejestrowanych przez uczestników, przy czym uczestnicy zapewniają zgodę uczestników pośrednich na taką publikację.”;

artykuł 12 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. [Nazwa BC] otwiera i prowadzi co najmniej jeden rachunek w PM dla każdego uczestnika. Na żądanie uczestnika działającego jako bank rozrachunkowy [nazwa BC] otwiera jedno lub większą ilość subkont w TARGET2-[oznaczenie BC/kraju], do wykorzystywania przy dedykowaniu płynności.”;

5)	dodaje się art. 14 ust. 3 w brzmieniu: „3. SSP określa znacznik czasu w ramach przetwarzania zleceń płatniczych w oparciu o chwilę otrzymania i przyjęcia danego zlecenia płatniczego.”;

artykuł 15 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 15

Zasady ustalania priorytetów

1. Uczestnik zlecający oznacza każde zlecenie płatnicze przy pomocy jednego z poniższych oznaczeń:

a)	zwykłe zlecenie płatnicze (priorytet klasy 2);

b)	pilne zlecenie płatnicze (priorytet klasy 1); lub

c)	bardzo pilne zlecenie płatnicze (priorytet klasy 0).

Zlecenia płatnicze niezawierające oznaczenia priorytetu traktuje się jako zlecenia płatnicze zwykłe.

2. Zlecenie płatnicze może być oznaczone jako bardzo pilne tylko przez:

a)	poszczególne BC; oraz

b)	uczestników – w przypadkach płatności pochodzących lub przekazywanych na rzecz CLS International Bank oraz przekazań płynności dotyczących rozrachunku systemu zewnętrznego korzystającego z interfejsu systemu zewnętrznego.

Wszystkie instrukcje płatnicze przekazywane przez system zewnętrzny za pomocą interfejsu systemu zewnętrznego w celu obciążenia lub uznania rachunku PM uczestników są uznawane za bardzo pilne zlecenia płatnicze.

3. Zlecenia przekazania płynności inicjowane za pośrednictwem ICM uznawane są za pilne zlecenia płatnicze.

4. W przypadku pilnych i zwykłych zleceń płatniczych płatnik może ze skutkiem natychmiastowym dokonać zmiany priorytetu za pośrednictwem ICM. Nie jest możliwa zmiana priorytetu zlecenia płatniczego oznaczonego jako bardzo pilne.”;

artykuł 17 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Po otrzymaniu wniosku o ustanowienie rezerwy [nazwa BC] sprawdza, czy kwota płynności na rachunku w PM uczestnika jest wystarczająca dla ustanowienia rezerwy. Jeżeli tak nie jest, ustanawia się rezerwę tylko na kwocie płynności dostępnej na rachunku w PM. Pozostała część wnioskowanej rezerwy ustanawiana jest w razie udostępnienia dodatkowej płynności.”;

dodaje się art. 17a w brzmieniu:

„Artykuł 17a

Stałe instrukcje ustanawiania rezerwy oraz dedykowania płynności

1. Uczestnicy mogą określić domyślną kwotę płynności zarezerwowanej na realizację pilnych lub bardzo pilnych zleceń płatniczych za pośrednictwem ICM. Taka stała instrukcja lub zmiany takiej instrukcji są skuteczne od następnego dnia operacyjnego.

2. Uczestnicy mogą określić za pośrednictwem ICM domyślną kwotę płynności przeznaczonej na rozrachunek systemu zewnętrznego. Taka stała instrukcja lub zmiany takiej instrukcji są skuteczne od następnego dnia operacyjnego. Uznaje się, że uczestnik złożył [nazwa BC] instrukcję dedykowania płynności w swoim imieniu w razie zgłoszenia takiego żądania przez system zewnętrzny.”;

artykuł 21 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 21

Rozrachunek i zwrot zleceń płatniczych oczekujących w kolejce

1. Zlecenia płatnicze, które nie zostają natychmiast rozliczone w ramach wstępnej próby przetwarzania, umieszczane są w kolejkach zleceń oczekujących według ich priorytetów określonych przez danego uczestnika zgodnie z art. 15.

2. W celu optymalizacji rozrachunku oczekujących zleceń płatniczych [nazwa BC] może stosować procedury optymalizacyjne określone w dodatku I.

3. Za wyjątkiem bardzo pilnych zleceń płatniczych, płatnik może dokonać zmiany pozycji w kolejce oczekujących zleceń płatniczych (tzn. zmieniać ich kolejność) za pomocą ICM. Zlecenia płatnicze mogą być przenoszone ze skutkiem natychmiastowym na początek albo na koniec kolejki zleceń oczekujących w dowolnym momencie przetwarzania dziennego, o którym mowa w dodatku V.

4. Na wniosek płatnika [nazwa BC] lub – w przypadku grupy AL – BC menedżera grupy AL może zadecydować o dokonaniu zmiany pozycji w kolejce oczekujących zleceń płatniczych bardzo pilnego zlecenia płatniczego (za wyjątkiem bardzo pilnych zleceń płatniczych w zakresie procedury rozrachunkowej 5 i 6), o ile taka zmiana nie wpłynie na sprawny rozrachunek przez systemy zewnętrzne w TARGET2 lub w inny sposób nie zwiększy ryzyka systemowego.

5. Zlecenia przekazania płynności inicjowane za pomocą ICM będą niezwłocznie zwracane jako nierozliczone w razie braku wystarczających środków. Inne zlecenia płatnicze będą zwracane jako nierozliczone, jeżeli nie mogą zostać rozliczone przed końcową granicą czasową dla danego rodzaju komunikatu, określoną w dodatku V.”;

10)

artykuł 24 ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Do procedury uzyskiwania zgody na stosowanie trybu CAI stosuje się odpowiednio procedurę uzyskiwania zgody na stosowanie trybu AL określoną w art. 25 ust. 4 i 5. Menedżer grupy CAI nie przekazuje zarządzającemu KBC egzemplarza porozumienia w sprawie stosowania trybu CAI.”;

11)

ustępy 2 i 3 w art. 37 otrzymują brzmienie:

„2. [Nazwa BC] dokona blokady salda subkonta uczestnika po otrzymaniu wiadomości od systemu zewnętrznego (za pomocą komunikatu o rozpoczęciu cyklu). O ile ma to zastosowanie, [nazwa BC] następnie zwiększa lub zmniejsza zablokowane saldo poprzez uznawanie lub obciążanie subkonta płatnościami rozrachunku międzysystemowego lub uznawanie subkonta transferami płynności. Blokada salda wygaśnie z chwilą otrzymania wiadomości od systemu zewnętrznego (za pomocą komunikatu o zakończeniu cyklu).

3. Potwierdzając dokonanie blokady salda subkonta uczestnika, [nazwa BC] gwarantuje systemowi zewnętrznemu płatność do wysokości kwoty w danym saldzie. O ile ma to zastosowanie, poprzez potwierdzenie zwiększenia lub zmniejszenia zablokowanego salda po uznaniu lub obciążeniu subkonta płatnościami rozrachunku międzysystemowego lub uznaniu subkonta transferami płynności następuje automatyczne zwiększenie lub zmniejszenie gwarancji o kwotę płatności. Z zastrzeżeniem wskazanych powyżej przypadków zwiększenia lub zmniejszenia gwarancji, gwarancja jest nieodwołalna, bezwarunkowa oraz płatna na pierwsze żądanie. Jeśli [nazwa BC] nie jest BC systemu zewnętrznego, to uznaje się, że [nazwa BC] otrzymał polecenie udzielenia wspomnianej gwarancji BC systemu zewnętrznego.”;

12)

w dodatku I wprowadza się następujące zmiany:

w pkt 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

tabela w ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„Rodzaj komunikatu	Rodzaj użycia	Opis
MT 103	Obowiązkowy	Płatność klientowska
MT 103+	Obowiązkowy	Płatność klientowska – przetwarzanie bezpośrednie (STP)
MT 202	Obowiązkowy	Płatność międzybankowa
MT 202COV	Obowiązkowy	Płatności pokrywające
MT 204	Opcjonalny	Płatność z tytułu obciążenia bezpośredniego
MT 011	Opcjonalny	Zawiadomienie o dostarczeniu
MT 012	Opcjonalny	Zawiadomienie wysyłającego
MT 019	Obowiązkowy	Zawiadomienie o przerwaniu
MT 900	Opcjonalny	Potwierdzenie obciążenia
MT 910	Opcjonalny	Potwierdzenie uznania
MT 940/950	Opcjonalny	Komunikat zawierający wyciąg z rachunku (klienta)”;

(ii)

dodaje się ust. 5 w brzmieniu:

„5)

Komunikatu MT 202COV używa się w celu przeprowadzania płatności pokrywających, tzn. płatności przeprowadzanych przez banki korespondentów w celu rozliczenia (pokrycia) komunikatów polecenia przelewu, które zostają przekazane bankowi klienta za pomocą innych, bardziej bezpośrednich środków. Szczegółów dotyczących klienta zawartych w komunikacie MT 202COV nie wyświetla się w ICM.”;

w pkt 8 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

ustęp 4 lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)

tryb użytkownik-aplikacja (user-to-applicaton mode, U2A)

Tryb U2A umożliwia bezpośrednią komunikację pomiędzy uczestnikiem a ICM. Informacje wyświetlane są w przeglądarce działającej w systemie PC (SWIFT Alliance WebStation lub inny interfejs, który może być wymagany przez SWIFT). Dla uzyskania dostępu w trybie U2A infrastruktura informatyczna musi obsługiwać „ciasteczka” (cookies) i JavaScript. Dalsze szczegóły zawarte są w Podręczniku użytkownika ICM.”;

(ii)

ustęp 5 otrzymuje brzmienie:

„5)	Każdy użytkownik dysponuje przynajmniej jedną SWIFT Alliance WebStation lub innym interfejsem, który może być wymagany przez SWIFT, w celu uzyskania dostępu do ICM w trybie U2A.”;

13)

w dodatku II wprowadza się następujące zmiany:

Punkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Warunki ofert rekompensaty

a)	Płatnik może zgłosić roszczenia o opłatę administracyjną oraz rekompensatę odsetkową, jeżeli w wyniku technicznej niesprawności TARGET2 rozrachunek danego zlecenia płatniczego nie nastąpił w dniu operacyjnym, w którym zlecenie to zostało przyjęte.

Odbiorca płatności może zgłosić roszczenie o opłatę administracyjną, jeżeli w wyniku technicznej niesprawności TARGET2 nie otrzymał płatności, którą miał otrzymać w danym dniu operacyjnym. Odbiorca płatności może także zgłosić roszczenie o rekompensatę odsetkową, jeżeli spełniony jest co najmniej jeden z poniższych warunków:

(i)	w przypadku uczestników mających dostęp do kredytu banku centralnego na koniec dnia (marginal lending facility): w wyniku technicznej niesprawności TARGET2 odbiorca płatności musiał skorzystać z kredytu banku centralnego na koniec dnia; lub

(ii)	w przypadku wszystkich uczestników: uzyskanie przez niego odpowiednich środków na rynku pieniężnym było niemożliwe z powodów technicznych lub refinansowanie w ten sposób było niemożliwe z innych obiektywnie uzasadnionych powodów.”;

14)

w dodatku III wprowadza się następujące zmiany:

Punkt 3.6.a w Ramowej treści opinii krajowych dla uczestników TARGET2 spoza EOG otrzymuje brzmienie:

„3.6.a. Przelew lub przeniesienie praw lub aktywów na zabezpieczenie (assignment of rights or deposit assets for collateral purposes); zastaw (pledge) oraz transakcje odwracalne (repo)

Przelew lub przeniesienie praw na zabezpieczenie będą ważne i skuteczne na podstawie przepisów prawa [jurysdykcja]. W szczególności ustanowienie lub realizacja zastawu bądź zawarcie i wykonanie transakcji odwracalnej zgodnie z [dodać odniesienie do odpowiednich postanowień umowy z bankiem centralnym] będzie ważne i skuteczne na podstawie przepisów prawa [jurysdykcja].”;

15)

w dodatku IV wprowadza się następujące zmiany:

Punkt 1 lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)	Ilekroć w niniejszym dodatku określa się dokładny czas, należy przez to rozumieć czas lokalny w siedzibie EBC, tzn. czas środkowoeuropejski (CET (2)).

16)

dodatek V otrzymuje brzmienie:

„Dodatek V

HARMONOGRAM OPERACYJNY

1.	TARGET2 działa we wszystkie dni za wyjątkiem sobót, niedziel, Nowego Roku, Wielkiego Piątku oraz Poniedziałku Wielkanocnego (według kalendarza obowiązującego w miejscu siedziby EBC), 1 maja, pierwszego dnia Bożego Narodzenia oraz 26 grudnia.

2.	Czasem odniesienia dla systemu jest czas lokalny w siedzibie EBC, tzn. CET.

Bieżący dzień operacyjny rozpoczyna się wieczorem poprzedniego dnia operacyjnego i przebiega zgodnie z następującym harmonogramem:

Godzina	Opis
6.45–7.00	Przerwa w działalności na przygotowanie operacji dziennych (3)
7.00–18.00	Przetwarzanie dzienne
17.00	Końcowa granica czasowa dla płatności klientowskich (tj. płatności, w przypadku których zleceniodawca lub beneficjent płatności nie jest uczestnikiem bezpośrednim lub pośrednim; identyfikuje się je w systemie poprzez użycie komunikatu MT 103 lub MT 103+)
18.00	Końcowa granica czasowa dla płatności międzybankowych (tj. płatności niebędących płatnościami klientowskimi)
18.00–18.45 (4)	Przetwarzanie na koniec dnia
18.15 (4)	Ogólna końcowa granica czasowa korzystania z operacji Banku Centralnego na koniec dnia (standing facilities)
(Krótko po) 18.30 (5)	Dane konieczne do dokonania aktualizacji systemów księgowych są dostępne dla BC
18.45–19.30 (5)	Rozpoczęcie przetwarzania dziennego (nowy dzień operacyjny)
19.00 (5)–19.30 (4)	Dostarczenie płynności na rachunek w PM
19.30 (5)	Komunikat o rozpoczęciu procedury i rozliczenie zleceń stałych w celu przekazania płynności z rachunków w PM na subkonta/konta lustrzane (rozrachunek związany z systemami zewnętrznymi)
19.30 (5)–22.00	Realizacja dodatkowych transferów płynności za pośrednictwem ICM zanim system zewnętrzny przekaże komunikat o rozpoczęciu cyklu; okres rozrachunku nocnych operacji systemów zewnętrznych (tylko dla procedury rozrachunkowej 6 dla systemów zewnętrznych)
22.00–1.00	Faza obsługi technicznej
1.00–6.45	Procedura rozrachunku nocnych operacji systemów zewnętrznych (tylko dla procedury rozrachunkowej 6 dla systemów zewnętrznych)

4.	Przekazywanie płynności za pośrednictwem ICM jest możliwe od godz. 19.30 (6) do godz. 18.00 dnia następnego, za wyjątkiem fazy obsługi technicznej od godz. 22.00 do godz. 1.00.

5.	Godziny operacyjne mogą zostać zmienione w razie podjęcia środków zapewnienia ciągłości działania na podstawie pkt 5 dodatku IV.

W załączniku III do wytycznych EBC/2007/2 wprowadza się następujące zmiany:

Punkt 2 lit. e) otrzymuje brzmienie:

„e)	podmiotom innym niż te, o których mowa w lit. a) i b), które zarządzają systemami zewnętrznymi i działają w tym charakterze, o ile uzgodnienia w sprawie udzielania takim podmiotom kredytu w ciągu dnia zostały uprzednio przedstawione Radzie Prezesów i zostały przez nią zatwierdzone.”.

W załączniku IV do wytycznych EBC/2007/2 wprowadza się następujące zmiany:

punkt 11 ust. 5 otrzymuje brzmienie

„5)

Banki rozrachunkowe i systemy zewnętrzne mają dostęp do informacji za pośrednictwem ICM. Systemy zewnętrzne są powiadamiane o dokonaniu rozrachunku albo jego niedojściu do skutku w oparciu o wybraną opcję – zawiadomienie pojedyncze lub globalne. Banki rozrachunkowe są powiadamiane o skutecznym dokonaniu rozrachunku za pomocą komunikatu SWIFT MT 900 albo MT 910 w razie zgłoszenia przez nie takiego żądania.”;

punkt 14 ust. 7 lit. c) otrzymuje brzmienie:

„c)	zlecenia SWIFT przechodzące przez komunikat MT 202, które mogą być składane wyłącznie w czasie trwania procedury rozrachunkowej 6 i tylko podczas przetwarzania dziennego. Takie zlecenia podlegają natychmiastowemu rozrachunkowi.”;

punkt 14 ust. 9 otrzymuje brzmienie:

„9)

W procedurze rozrachunkowej 6 płynność dedykowana na subkontach podlega zamrożeniu na czas trwania cyklu przetwarzania systemu zewnętrznego (rozpoczynającego się komunikatem o rozpoczęciu cyklu i kończącego się komunikatem o zakończeniu cyklu, przy czym oba komunikaty są wysyłane przez system zewnętrzny) i uwolnieniu po zakończeniu cyklu. Saldo podlegające zamrożeniu może się zmienić w czasie trwania cyklu przetwarzania w wyniku płatności rozrachunku międzysystemowego lub jeżeli bank rozrachunkowy przekazuje płynność ze swojego rachunku w PM. Bank centralny systemu zewnętrznego zgłasza systemowi zewnętrznemu zmniejszenie lub zwiększenie płynności na subkoncie powstałe na skutek płatności rozrachunku międzysystemowego. Na żądanie systemu zewnętrznego bank centralny systemu zewnętrznego zgłasza systemowi zewnętrznemu także zwiększenie płynności na subkoncie powstałe w wyniku transferu płynności przez bank rozrachunkowy.”;

punkt 14 ust. 12 otrzymuje brzmienie

„12)

Rozrachunek międzysystemowy pomiędzy dwoma systemami zewnętrznymi stosującymi model interfejsowy może zostać zainicjowany wyłącznie przez system zewnętrzny (lub w jego imieniu przez odpowiedni bank centralny systemu zewnętrznego), którego uczestnika subkonto podlega obciążeniu. Rozrachunek instrukcji płatniczej polega na obciążeniu subkonta uczestnika systemu zewnętrznego inicjującego instrukcję płatniczą kwotą wskazaną w instrukcji płatniczej oraz uznaniu subkonta uczestnika innego systemu zewnętrznego.

System zewnętrzny inicjujący instrukcję płatniczą oraz drugi wspomniany system zewnętrzny powiadamia się o zakończeniu rozrachunku. Banki rozrachunkowe powiadamia się o skutecznym dokonaniu rozrachunku za pomocą komunikatu SWIFT MT 900 albo MT 910 w razie zgłoszenia przez nie takiego żądania.”;

punkt 14 ust. 13 otrzymuje brzmienie:

„13)

Rozrachunek międzysystemowy z systemu zewnętrznego stosującego model interfejsowy do systemu zewnętrznego stosującego model zintegrowany może zostać zainicjowany przez system zewnętrzny stosujący model interfejsowy (lub w jego imieniu przez odpowiedni bank centralny systemu zewnętrznego). Rozrachunek instrukcji płatniczej polega na obciążeniu subkonta uczestnika systemu zewnętrznego stosującego model interfejsowy kwotą wskazaną w instrukcji płatniczej oraz uznaniu konta lustrzanego systemu zewnętrznego stosującego model zintegrowany. Instrukcja płatnicza nie może zostać zainicjowana przez system zewnętrzny stosujący model zintegrowany, którego konto lustrzane ma zostać uznane.

punkt 14 ust. 17 otrzymuje brzmienie:

„17)

Rozrachunek międzysystemowy pomiędzy dwoma systemami zewnętrznymi stosującymi model zintegrowany może zostać zainicjowany wyłącznie przez system zewnętrzny (lub w jego imieniu przez odpowiedni bank centralny systemu zewnętrznego), którego konto lustrzane podlega obciążeniu. Rozrachunek instrukcji płatniczej polega na obciążeniu konta lustrzanego systemu zewnętrznego inicjującego instrukcję płatniczą kwotą wskazaną w instrukcji płatniczej oraz uznaniu konta lustrzanego innego systemu zewnętrznego. Instrukcja płatnicza nie może zostać zainicjowana przez system zewnętrzny, którego konto lustrzane ma zostać uznane.

punkt 14 ust. 18 otrzymuje brzmienie:

„18)

Rozrachunek międzysystemowy z systemu zewnętrznego stosującego model zintegrowany do systemu zewnętrznego stosującego model interfejsowy może zostać zainicjowany przez system zewnętrzny stosujący model zintegrowany (lub w jego imieniu przez odpowiedni bank centralny systemu zewnętrznego). Rozrachunek instrukcji płatniczej polega na obciążeniu konta lustrzanego systemu zewnętrznego stosującego model zintegrowany kwotą wskazaną w instrukcji płatniczej oraz uznaniu subkonta uczestnika innego systemu zewnętrznego. Instrukcja płatnicza nie może zostać zainicjowana przez system zewnętrzny stosujący model interfejsowy, którego uczestnika subkonto ma zostać uznane.

punkt 15 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3)

Czas rozrachunku (»do«) umożliwia przeznaczenie ograniczonego czasu na rozrachunek w systemie zewnętrznym dla uniknięcia zablokowania lub opóźnienia rozrachunku innych transakcji związanych z systemem zewnętrznym albo transakcji w TARGET2. Jeżeli instrukcja płatnicza nie zostanie rozliczona do osiągnięcia chwili »do« lub w ciągu zdefiniowanego okresu rozliczeniowego, instrukcja ta podlega zwrotowi albo, w procedurach rozrachunkowych 4 i 5, może zostać uruchomiony mechanizm funduszu gwarancyjnego. Czas rozrachunku (»do«) można określić dla procedur rozrachunkowych 1–5.”

(1) Obecna polityka Eurosystemu w zakresie miejsca położenia infrastruktury określona jest w następujących komunikatach, dostępnych na stronie internetowej EBC pod adresem www.ecb.europa.eu: a) »Policy statement on euro payment and settlement systems located outside the euro area« z dnia 3 listopada 1998 r.; b) »The Eurosystem’s policy line with regard to consolidation in central counterparty clearing« z dnia 27 września 2001 r.; c) »The Eurosystem policy principles on the location and operation of infrastructures settling in euro-denominated payment transactions« z dnia 19 lipca 2007 r.; oraz d) »The Eurosystem policy principles on the location and operation of infrastructures settling euro-denominated payment transactions: specification of ‘legally and operationally located in the euro area’« z dnia 20 listopada 2008 r.”;

(2) CET uwzględnia zmianę na czas letni środkowoeuropejski (Central European Summer Time).”;

(3) Operacje dzienne oznaczają przetwarzanie dzienne i przetwarzanie na koniec dnia.

(4) Kończy się 15 minut później w ostatnim dniu okresu rezerwy minimalnej Eurosystemu.

(5) Rozpoczyna się 15 minut później w ostatnim dniu okresu rezerwy minimalnej Eurosystemu.

(6) Rozpoczyna się 15 minut później w ostatnim dniu okresu rezerwy minimalnej Eurosystemu.”.

		ISSN 1725-5139 doi:10.3000/17255139.L_2009.260.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 260

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 52 3 października 2009

Spis treści		I Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja jest obowiązkowa	Strona
		ROZPORZĄDZENIA
		Rozporządzenie Komisji (WE) nr 920/2009 z dnia 2 października 2009 r. ustanawiające standardowe wartości celne w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	1
	*	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 921/2009 z dnia 1 października 2009 r. ustanawiające zakaz połowów brosmy w wodach WE oraz wodach międzynarodowych obszaru V, VI i VII przez statki pływające pod banderą Francji	3
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/104/WE z dnia 16 września 2009 r. dotycząca minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny użytkowania sprzętu roboczego przez pracowników podczas pracy (druga dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) ( 1 )	5
		DECYZJE PRZYJĘTE WSPÓLNIE PRZEZ PARLAMENT EUROPEJSKI I RADĘ
	*	Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 922/2009/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie rozwiązań interoperacyjnych dla europejskich administracji publicznych (ISA) ( 1 )	20

	II Akty przyjęte na mocy Traktatów WE/Euratom, których publikacja nie jest obowiązkowa
	DECYZJE
	Rada
	2009/731/WE, Euratom
*	Decyzja Rady z dnia 21 września 2009 r. w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Grecji	28
	2009/732/WE, Euratom
*	Decyzja Rady z dnia 21 września 2009 r. w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Belgii	29
	2009/733/WE, Euratom
*	Decyzja Rady z dnia 21 września 2009 r. w sprawie mianowania do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego członka z Austrii	30
	WYTYCZNE
	Europejski Bank Centralny
	2009/734/WE
*	Wytyczne Europejskiego Banku Centralnego z dnia 17 września 2009 r. zmieniające wytyczne EBC/2007/2 w sprawie transeuropejskiego zautomatyzowanego błyskawicznego systemu rozrachunku brutto w czasie rzeczywistym (TARGET2) (EBC/2009/21)	31

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod krajów trzecich (1)	Standardowa stawka celna w przywozie
0702 00 00	MK	29,4
0702 00 00	ZZ	29,4
0707 00 05	TR	127,2
0707 00 05	ZZ	127,2
0709 90 70	TR	110,1
0709 90 70	ZZ	110,1
0805 50 10	AR	81,0
	CL	103,4
	TR	91,1
	UY	88,0
	ZA	72,9
	ZZ	87,3
0806 10 10	BR	235,1
	EG	159,5
	TR	100,6
	US	152,0
	ZZ	161,8
0808 10 80	CL	85,7
	NZ	67,8
	US	83,8
	ZA	71,0
	ZZ	77,1
0808 20 50	AR	82,8
	CN	33,7
	TR	95,7
	ZA	76,1
	ZZ	72,1

Nr	21/T&Q
Państwo członkowskie	Francja
Stado	USK/567EI.
Gatunek	Brosma (Brosme brosme)
Obszar	wody WE i wody międzynarodowe obszarów V, VI oraz VII
Data	2.9.2009

		Sprostowania
	*	Sprostowanie do dyrektywy Rady 2009/7/Euratom z dnia 25 czerwca 2009 r. ustanawiającej wspólnotowe ramy bezpieczeństwa jądrowego obiektów jądrowych (Dz.U. L 172 z 2.7.2009)	40