2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/1

(1)

Pismem z dnia 13 września 2005 r. (2) Dania powiadomiła Komisję o zmianie duńskiego systemu podatku tonażowego, początkowo zatwierdzonego decyzją z dnia 12 marca 2002 r. (3) (sprawa N 563/01).

(2)

Zmiana ta została zarejestrowana jako zgłoszona pomoc pod numerem N 469/05. Zgłoszona zmiana została wprowadzona ustawą nr 408 z dnia 1 czerwca 2005 r.

(3)

W pismach z dnia 28 października 2005 r., dnia 19 maja i dnia 29 sierpnia 2006 r. (4) Komisja zwróciła się do władz duńskich o przedstawienie dodatkowych informacji, które zostały przedstawione w odpowiedziach z dnia 22 listopada 2005 r., dnia 30 czerwca 2006 r. oraz dnia 29 września 2006 r. (5)

(4)

Decyzją z dnia 7 lutego 2007 r. Komisja podjęła decyzję o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego (zwaną dalej „decyzją o wszczęciu postępowania”) zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (6) (zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie pomocy państwa). Decyzją z dnia 4 kwietnia 2007 r. Komisja przyjęła decyzję w sprawie sprostowania zmieniającą decyzję o wszczęciu postępowania na wniosek władz duńskich. Zawiadomienie streszczające decyzję oraz pełna treść pisma w języku urzędowym – w poprawionej wersji – opublikowano w Dzienniku Urzędowym C 135/6 z dnia 19 czerwca 2007 r.  (7).

(5)

Pismem z dnia 7 marca 2007 r. (8) Dania przedstawiła swoje uwagi dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania. Tylko jedna zainteresowana strona przedstawiła swoje uwagi pismem z dnia 19 lipca 2007 r. (9).

(6)

Zgłoszony środek opisano w decyzji o wszczęciu postępowania i zostanie ponownie opisany w niniejszej sekcji.

(7)

Transakcje handlowe między dwoma przedsiębiorstwami należącymi do tej samej grupy są dokonywane zgodnie z zasadą ceny rynkowej. Zgodnie z tą zasadą należy przeprowadzić weryfikację zgodności cen w transakcjach między przedsiębiorstwami powiązanymi należącymi do tej samej grupy przedsiębiorstw z cenami rynkowymi. W celu umożliwienia administracji podatkowej sprawdzenia, czy zasada ta jest przestrzegana, przedsiębiorstwa muszą dostarczyć wszystkie niezbędne informacje dotyczące ich transakcji handlowych z przedsiębiorstwami powiązanymi należącymi do tej samej grupy.

(8)

Ustawa nr 408 z dnia 1 czerwca 2005 r. zwalnia duńskie przedsiębiorstwa żeglugi morskiej objęte duńskim podatkiem tonażowym (10) z obowiązku dostarczania organom podatkowym wszystkich niezbędnych informacji o prowadzonych przez nie transakcjach finansowych z przedsiębiorstwami zagranicznymi należącymi do tej samej grupy.

(9)

Dokładniej art. 1 ust. 9 tej ustawy stanowi, że „ust. 1–8 nie mają zastosowania ani do przedsiębiorstw itp., które deklarują swoje dochody zgodnie z ustawą o podatku tonażowym w odniesieniu do kontrolowanych transakcji z zagranicznymi osobami prawnymi ani do stałych miejsc prowadzenia działalności gospodarczej (por. ust. 1 pkt 2–4), w których dochody z tytułu tych transakcji są przydzielone do dochodów podlegających podatkowi tonażowemu”. Ust. 1–8, do których odnosi się powyższy artykuł, są zawarte w art. 3B ust. 9 ustawy o zarządzaniu w dziedzinie podatków (ustawa skonsolidowana nr 869 z dnia 12 sierpnia 2004 r., ostatnio zmieniona art. 1 ustawy nr 1441 z dnia 22 grudnia 2004 r.). Ustępy te odnoszą się do dwóch najważniejszych obowiązków nałożonych na wszystkie duńskie przedsiębiorstwa działające w Danii, mianowicie:

(10)

Zgłoszone zmiany przewidują zwolnienie przedsiębiorstw podlegających podatkowi tonażowemu z obydwu obowiązków w odniesieniu do ich transakcji transgranicznych, ale pozostają w mocy w przypadku przedsiębiorstw podlegających podatkowi tonażowemu w odniesieniu do transakcji pomiędzy przedsiębiorstwami powiązanymi na terenie Danii.

(11)

Zgłoszony środek będzie zatem miał wpływ na „zasadę ceny rynkowej”, o której mowa w sekcji 2.11.1 pierwotnej decyzji z dnia 12 marca 2002 r. zatwierdzającej duński system podatku tonażowego (11), w związku z tym, że zmieni on obowiązek dostarczania informacji i dokumentacji nałożony na przedsiębiorstwa korzystające z podatku tonażowego w odniesieniu do ich transakcji transgranicznych.

(12)

Zwolnienie z obowiązku dostarczania informacji i dokumentacji jest właściwe dla przedsiębiorstw podlegających podatkowi tonażowemu.

(13)

System podatku tonażowego opisano w decyzji Komisji z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie N 563/01 oraz z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie N 469/05. Jego główne cechy przypomniano poniżej w niniejszej sekcji.

(14)

Dochód pochodzący z wszystkich kwalifikowalnych działań i podlegający opodatkowaniu w ramach systemu podatku tonażowego stanowi zryczałtowaną kwotę odpowiadającą sumie ustalonych kwot, obliczaną dla każdego statku poprzez odniesienie do jego tonażu, bez względu na faktyczny zysk wypracowany przez przedsiębiorstwo żeglugi morskiej, w następujący sposób:

(15)

Obliczony w ten sposób dochód podlega opodatkowaniu według zwykłej stawki podatku od przedsiębiorstw.

(16)

System ten, wdrożony po wejściu w życie dnia 1 stycznia 2001 r., jest otwarty dla przedsiębiorstw podlegających opodatkowaniu w Danii (mających w Danii stałe miejsce prowadzenia działalności) i świadczących usługi transportu morskiego. System jest otwarty także dla przedsiębiorstw zagranicznych zarejestrowanych w Danii w związku z przeniesieniem do tego państwa ich bazy administracyjnej. Systemem objęte mogą być jedynie dochody uzyskane z transportu morskiego.

(17)

Przedsiębiorstwa żeglugi morskiej mają swobodę wyboru tego systemu lub pozostania poza nim. Wyboru należy dokonać nie później niż w terminie złożenia zeznania podatkowego za rok, w stosunku do którego podatek tonażowy został zastosowany po raz pierwszy. Decyzja o wyborze systemu podatku tonażowego lub pozostaniu poza nim jest wiążąca na okres 10 lat. W Danii przedsiębiorstwa żeglugi morskiej należące do tej samej grupy muszą dokonać takiego samego wyboru w odniesieniu do systemu podatku tonażowego. Jeżeli przedsiębiorstwo żeglugi morskiej wybiera system podatku tonażowego, to zostają nim objęte wszystkie statki i działania spełniające odnośne wymogi.

(18)

Zgodnie z najlepszą wiedzą Komisji Dania, poza systemem podatku tonażowego, stosuje obecnie tylko jeden inny system na rzecz przedsiębiorców transportu morskiego: system zwalniający właścicieli statków z podatku dochodowego i składek na ubezpieczenie społeczne marynarzy pracujących na pokładzie kwalifikowalnych statków (tzw. system DIS) (12).

(19)

Jak wspomniano w decyzji z dnia 7 lutego 2007 r. władze duńskie zobowiązały się pismem z dnia 14 lutego 2006 r. do ponownego zgłoszenia zgłoszonej zmiany przed upływem 10 lat. Przyjmuje się więc, że analizowany środek wygasa z końcem 2015 r.

(20)

Jak wspomniano w decyzji z dnia 7 lutego 2007 r. władze duńskie stwierdziły, że zmiana nie powinna mieć wpływu na budżet w ramach obecnego system. Przewidywana zmiana nie wpłynie na pomoc indywidualną.

(21)

W decyzji o wszczęciu postępowania Komisja poruszyła dwie najważniejsze kwestie w odniesieniu do zgłoszonego środka.

(22)

Komisja przypomniała, że środki zabezpieczające mają zasadnicze znaczenie dla zapewnienia „odporności” systemów podatku tonażowego.

(23)

W szczególności bez skutecznego wdrożenia przedmiotowego środka zabezpieczającego sektory inne niż transport morski, czy to w zainteresowanym państwie członkowskim, czy w innych krajach, mogą korzystać z możliwości uchylenia się od płacenia podatku od przedsiębiorstw poprzez transakcje handlowe z przedsiębiorstwami powiązanymi podlegającymi opodatkowaniu w ramach systemu podatku tonażowego zainteresowanego państwa członkowskiego.

(24)

Komisja obawiała się również, że zmiana przedmiotowego środka zabezpieczającego, którego dotyczy zgłoszenie, doprowadzi do sytuacji, w której działania podlegające opodatkowaniu w innych krajach, a zatem nieobjęte systemem podatku tonażowego w Danii, będą czerpać z niego nienależne im korzyści poprzez transakcje prowadzone po nierzetelnych cenach z przedsiębiorstwami powiązanymi mającymi siedziby w Danii i objętymi duńskim podatkiem tonażowym.

(25)

Komisja zauważyła, że duńskie organy podatkowe zachowają jednak możliwość przeprowadzania kontroli ex post transakcji wewnątrz grupy, w których uczestniczyły jedynie duńskie przedsiębiorstwa objęte podatkiem tonażowym.

(26)

Pismem z dnia 15 marca 2007 r. (14) władze duńskie odpowiedziały na decyzję o wszczęciu postępowania, wskazując, że nie mają dalszych uwag ani komentarzy i odnoszą się tym samym do odpowiedzi, których udzieliły wcześniej w pismach z dnia 22 listopada 2005 r., dnia 30 czerwca 2006 r. i dnia 29 września 2006 r.

(27)

W piśmie z dnia 22 listopada 2005 r. stwierdzono, że: „Zgłoszony program nie będzie wiązał się z transferem środków publicznych do przedsiębiorstw korzystających z pomocy. Jest to ograniczenie wymogu dotyczącego sprawozdawczości i dokumentacji, które nie ma wartości ekonomicznej samo w sobie. Zgłoszony program nie oznacza zatem żadnych dodatkowych korzyści finansowych ani podatkowych itd. w porównaniu z programami wcześniej zatwierdzonymi przez Komisję. Przedsiębiorstwa żeglugi morskiej podlegające opodatkowaniu podatkiem tonażowym muszą spełniać wymogi zasady ceny rynkowej we wszystkich swoich kontrolowanych transakcjach. Zgłoszony program nie zmienia tego wymogu. Program obejmuje jedynie ograniczenie wymogu udokumentowania zgodności z zasadą ceny rynkowej dla niektórych kontrolowanych transakcji”.

(28)

W piśmie z dnia 30 czerwca 2006 r. władze duńskie wskazały, że przed wejściem w życie ustawy 408 z dnia 1 czerwca 2005 r. obowiązek dostarczania informacji i dokumentacji dotyczył wyłącznie transakcji transgranicznych pomiędzy przedsiębiorstwami powiązanymi. Ustawa rozszerzyła ten obowiązek na transakcje między przedsiębiorstwem opodatkowanym duńskim podatkiem tonażowym i przedsiębiorstwem powiązanym nieopodatkowanym podatkiem tonażowym podlegającym opodatkowaniu w Danii.

(29)

W piśmie z dnia 29 września 2006 r. władze duńskie wskazały w odniesieniu do kwestii, czy obce kraje, w tym państwa członkowskie inne niż Dania, powinny ponosić ciężar kontrolowania wszystkich transakcji transgranicznych z przedsiębiorstwami opodatkowanymi duńskim podatkiem tonażowym:

„Krajowe organy podatkowe mają obowiązek sprawdzenia rachunku zysków i strat przedsiębiorstw i osób podlegających opodatkowaniu w tym kraju. W ramach zobowiązań międzynarodowych konieczne może być również przekazanie informacji innym krajom – z własnej inicjatywy lub na wniosek.

Decyzja w sprawie sposobu wypełnienia zadań kontrolnych musi leżeć w kompetencjach samego organu podatkowego państwa członkowskiego. Dla duńskich organów podatkowych decydujące znaczenie ma fakt, aby duńskie dochody podatkowe były chronione uwzględniając dostępne zasoby. Oznacza to też, że zadania kontrolne skoncentrują się naturalnie na jednostkach podlegających opodatkowaniu, które w ocenie ryzyka zostały uznane za jednostki warte dokładnego nadzorowania.

Proponowana zmiana duńskiego systemu podatku tonażowego nie zmienia tego stanu rzeczy. Z drugiej strony może ona wpłynąć na możliwości duńskich organów podatkowych w zakresie przyjmowania wniosków o udzielenie informacji od organów podatkowych innych krajów.

W szczególności jeżeli chodzi o ceny transferowe, otrzymanie po fakcie niezbędnych dowodów, że transakcje wewnątrz grupy przeprowadzono zgodnie z zasadą ceny rynkowej, może okazać się trudne. Często podstawa porównania stosowana przy ocenie nie będzie pełna. Znacznie łatwiej jest zatem otrzymać niezbędną dokumentację w czasie przeprowadzania transakcji wewnątrz grupy. Obowiązek dostarczenia dokumentacji jest wyraźną zachętą do zdobywania na bieżąco materiałów w celu poparcia wniosku, że wewnętrzne transakcje przeprowadzono zgodnie z zasadą ceny rynkowej.

Zgodnie ze zgłoszoną zmianą przedsiębiorstwa opodatkowane podatkiem tonażowym zwolnione są z obowiązku dostarczania dokumentacji, jeżeli transakcje dotyczą przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy zagranicznej. Na mocy zwolnienia podmioty te nie będą podlegały temu samemu wymogowi zdobywania na bieżąco lub w ogóle materiałów w celu poparcia wniosku, że transakcje z przedsiębiorstwami w ramach grupy przeprowadzono zgodnie z zasadą ceny rynkowej. Na wniosek innego kraju o dostarczenie informacji można odpowiedzieć, jeżeli istnieją materiały, na przykład księgi przedsiębiorstwa z pokwitowaniami. Duńskie organy podatkowe nie będą miały jednak możliwości żądania sporządzenia nowych materiałów wyłącznie do użytku organów podatkowych innego kraju. Jeżeli jednostka podlegająca opodatkowaniu nie podlega obowiązkowi dostarczania dokumentacji, nie będzie na przykład możliwe wymaganie sporządzenia przez nią analizy porównawczej dla innego kraju. W tym kontekście zwolnienie może być ze szkodą dla innych krajów”.

(30)

W tym samym piśmie z dnia 29 września 2006 r. w odniesieniu do kwestii, czy po wprowadzeniu zgłoszonego środka środki zabezpieczające pozostaną odporne na wszelkie próby uchylania się od płacenia podatków przez zagraniczne przedsiębiorstwa powiązane przedsiębiorstw żeglugi morskiej podlegających opodatkowaniu duńskim podatkiem tonażowym, stwierdzono, że:

„Aby takie zapewnienie było możliwe, wymagane byłoby przynajmniej coroczne sprawdzanie wszystkich podmiotów podlegających opodatkowaniu podatkiem tonażowym z przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy zagranicznej i sprawdzanie pod tym kątem wszystkich transakcji między dwoma stronami. Byłoby to jednak zupełnie nierealistyczne. Duńskie organy podatkowe zobowiązane są do określania priorytetów zgodnie ze swoimi zasobami i dążenia do optymalizacji zadań kontrolnych.

Obowiązujące zasady są wyrazem poczynionych prób stworzenia najlepszych środków zabezpieczających przed uchylaniem się od płacenia podatków. Zgłoszona zmiana – zwolnienie z obowiązku dostarczania informacji i dokumentacji – osłabi trochę te środki zabezpieczające. Z tego wynika zgłoszenie do Komisji”.

(31)

We wspomnianym wcześniej piśmie władze duńskie stwierdziły, że zmiana osłabi trochę środek zabezpieczający, dodając jednak, że „trochę oznacza tylko trochę”. Według władz duńskich „jeżeli inne państwo członkowskie zainteresowane transakcją transgraniczną również posiada system podatku tonażowego, zmiana nie będzie miała znaczenia. Problemy mogą pojawić się tylko w odniesieniu do krajów, które nie wdrożyły takiego systemu podatku tonażowego. Ważne jednak będzie, czy kraj sam wprowadził obowiązek dostarczania dokumentacji, czy nie uznał za konieczne nałożenia takiego obowiązku na podatników”.

(32)

Na pytanie, jak uzasadnić nierówne traktowanie w odniesieniu do obowiązku dostarczania informacji i dokumentacji przedsiębiorstw objętych duńskim systemem podatku tonażowego i tych, które nie są nim objęte (ale które podlegają opodatkowaniu duńskim podatkiem od przedsiębiorstw), władze duńskie odpowiedziały, że specjalny rachunek zysków i strat, w tym brak możliwości dokonywania odliczeń, oznacza, że obowiązek dostarczania informacji i dokumentacji ma mniejsze znaczenie dla osób podlegających podatkowi tonażowemu.

(33)

Tylko jedna zainteresowana strona, Duńskie Stowarzyszenie Armatorów, (Danmarks Rederiforening), zareagowała na publikację w Dzienniku Urzędowym zawiadomienia streszczającego decyzję o wszczęciu postępowania.

(34)

Pismem z dnia 19 lipca 2007 r. (15) Duńskie Stowarzyszenie Armatorów przypomina, że duńskie przedsiębiorstwo żeglugi morskiej musi, jak wcześniej, działać zgodnie z warunkami ceny rynkowej, zarówno wewnętrznie, między działalnością opodatkowaną podatkiem tonażowym i działalnością ogólną, jak i zewnętrznie w odniesieniu do przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy zagranicznej. Przedsiębiorstwo musi też być w stanie dostarczyć dowody zastosowanych cen.

(35)

Duńskie Stowarzyszenie Armatorów podkreśla, że w ramach zgłoszonego środka przedsiębiorstwa nie będą musiały dostarczać informacji odnoszących do transakcji handlowych z zagranicznymi przedsiębiorstwami powiązanymi z wyprzedzeniem, ale jedynie na wezwanie.

(36)

W kwestii, czy różne traktowanie przedsiębiorstw w odniesieniu do procedur administracyjnych jest uzasadnione, Duńskie Stowarzyszenie Armatorów podkreśla, że z pewnością Komisja nie jest zdania, że na niektóre przedsiębiorstwa powinny być nakładane niepotrzebne obciążenia administracyjne jedynie w celu równego traktowania z punktu widzenia konkurencyjności z innymi przedsiębiorstwami, w odniesieniu do których władze uważają, że dane procedury są konieczne.

(37)

Dania nie przesłała komentarzy na temat uwag przekazanych przez Duńskie Stowarzyszenie Armatorów.

(38)

W rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(39)

Poprzez system podatku tonażowego władze duńskie zapewniają korzyść, obniżając podatek od przedsiębiorstw, którym sektor musiałby zostać obciążony, stosując zasoby państwowe i sprzyjając w ten sposób niektórym przedsiębiorstwom, ponieważ środek dotyczy sektora międzynarodowej żeglugi morskiej. Takie dotacje grożą zakłóceniem konkurencji i mogą wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi, ponieważ taką działalność żeglugową prowadzi się zasadniczo na rynku światowym.

(40)

Komisja uznaje, że zgłoszony środek nie zmienia kwalifikacji programu jako pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(41)

W tym kontekście główną kwestią jest ustalenie, czy przewidywane środki wpłynęłyby na ocenę zawartą w decyzji Komisji z dnia 12 marca 2002 r. (16) w odniesieniu do ogólnej zgodności systemu ze wspólnym rynkiem.

(42)

W rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE pomoc przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych rodzajów działalności gospodarczej może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem, a zatem może stanowić możliwą podstawę do wyłączenia jej z ogólnego zakazu pomocy państwa. W niniejszym przypadku Komisja uznaje, że zgłoszony środek należy analizować na podstawie art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE.

(43)

Pomoc dla sektora morskiego należy w szczególności rozpatrywać w świetle wytycznych wspólnotowych z 2004 r. dotyczących pomocy państwa dla transportu morskiego (17) (zwanych dalej „wytycznymi”).

(44)

W decyzji o wszczęciu postępowania przypomniano, że jednym z głównych warunków zgodności systemu podatku tonażowego z zasadami wspólnego rynku jest wdrożenie środków zabezpieczających związanych z tymi systemami. Warunek ten jest w szczególności określony w ostatnim akapicie sekcji 3.1 wytycznych, zgodnie z którym „w wypadkach gdy przedsiębiorstwo będące właścicielem statku jest zaangażowane również w inną działalność komercyjną, konieczne jest przejrzyste prowadzenie rachunkowości dla uniknięcia oddziaływania na działalność niezwiązaną z żeglarstwem”.

(45)

Środki zabezpieczające stanowiące integralną część systemu mają na celu zagwarantowanie, że żadne działania inne niż transport morski nie będą pośrednio czerpały korzyści z systemu w zainteresowanym państwie członkowskim lub w żadnym innym państwie członkowskim lub kraju trzecim. Gdyby zmieniony system podatku tonażowego mógł potencjalnie skutkować odnoszeniem korzyści z opodatkowania duńskim podatkiem tonażowym przez podmioty prowadzące działalność inną niż żegluga morska, zgodność systemu wzbudzałaby wątpliwości.

(46)

Jednym z głównych środków zabezpieczających jest weryfikacja, zgodnie z zasadą ceny rynkowej, transakcji handlowych między przedsiębiorstwami opodatkowanymi podatkiem tonażowym i ich ewentualnymi przedsiębiorstwami powiązanymi (lub częściami tych przedsiębiorstw, opodatkowanymi zwykłym podatkiem od przedsiębiorstw), niezależnie od tego, czy takie przedsiębiorstwa powiązane są przedsiębiorstwami krajowymi czy zagranicznymi.

(47)

Nawet jeżeli organy duńskie uważają, że wymóg dotyczący sprawozdawczości i dokumentacji nie ma żadnej wartości ekonomicznej sam w sobie, jest on powiązany z transakcjami finansowymi, które same w sobie mają charakter gospodarczy – bez skutecznego wdrożenia środków zabezpieczających dotyczących transakcji handlowych sektory inne niż transport morski (w zainteresowanym państwie członkowskim bądź w innych krajach) mogą skorzystać z możliwości uniknięcia uiszczenia podatku od przedsiębiorstw poprzez zawieranie transakcji handlowych z przedsiębiorstwem powiązanym opodatkowanym podatkiem tonażowym obowiązującym w zainteresowanym państwie członkowskim, co nie jest uzasadnione żadnym celem leżącym we wspólnym interesie.

(48)

Ponadto Komisja uważa, że gdyby środki zabezpieczające okazały się nawet częściowo nieskuteczne lub prawdopodobne byłoby, że okażą się nieskuteczne, system podatku tonażowego może stworzyć możliwość uchylania się od opodatkowania, co przyniesie szkodę państwom członkowskim i krajom EOG.

(49)

Z tego powodu złagodzenie środków zabezpieczających należy uznać za zmieniające warunki wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem. W tych okolicznościach system byłby niezgodny ze wspólnym rynkiem.

(50)

Ponadto Komisja rozumie, że władze duńskie zamierzają nadal weryfikować, stosując środek zabezpieczający oparty na zasadzie ceny rynkowej, transakcje przeprowadzane między dwoma przedsiębiorstwami powiązanymi, z których jedno opodatkowane jest podatkiem tonażowym, tak jak to miało miejsce dotychczas, ale tylko w przypadku, kiedy oba przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w Danii.

(51)

W rezultacie weryfikacja transakcji wewnątrzkrajowych w obrębie przedsiębiorstwa opodatkowanego podatkiem tonażowym wciąż podlega nadzorowi duńskich organów podatkowych i stanowi ich obowiązek, natomiast weryfikacja transakcji transgranicznych między przedsiębiorstwem opodatkowanym podatkiem tonażowym w Danii a zagranicznym przedsiębiorstwem powiązanym stanowiłaby obowiązek przedmiotowego kraju obcego, w wyniku czego międzynarodowe transakcje finansowe byłyby pozbawione nadzoru.

(52)

W wyniku tego zgłoszony środek zmienia duński system podatku tonażowego zatwierdzony przez Komisję w 2002 r. (18) i zwolni przedsiębiorstwa opodatkowane podatkiem tonażowym z wymagań obowiązujących w 2002 r. Działania inne niż transport morski prowadzone w innym państwie członkowskim lub kraju EOG przez przedsiębiorstwo powiązane przedsiębiorstwa podlegającego podatkowi tonażowemu w Danii mogą znacznie łatwiej skorzystać z opodatkowania duńskim podatkiem tonażowym i unikać opodatkowania zwykłym podatkiem od przedsiębiorstw w zainteresowanym państwie członkowskim lub kraju EOG. Dania przyznaje, że taka sytuacja ma miejsce, gdyż stwierdza, że przedmiotowy środek zabezpieczający zostanie „trochę” osłabiony. Należy jednak stosować zasady niedyskryminacji i równego traktowania wszystkich przedsiębiorstw w sektorze. Władze duńskie uważają, że oszustwa podatkowe i uchylanie się od opodatkowania nie są powszechne w transakcjach handlowych, ale gdyby nawet tak było, wydaje się, że kontrole są niezbędne do zapewnienia właściwego funkcjonowania transakcji międzynarodowych.

(53)

Komisja uważa, że środek zabezpieczający dotyczący transakcji zawieranych wewnątrz grupy musi chronić przed zakłóceniami na wspólnym rynku wynikającymi w równym stopniu z korzyści przedsiębiorstw powiązanych w zainteresowanym państwie członkowskim i w innych państwach członkowskich. W przeciwnym razie konsekwencje uchylania się od opodatkowania przez przedsiębiorstwo opodatkowane podatkiem tonażowym poważnie wpłynęłyby na funkcjonowanie wspólnego rynku.

(54)

W rezultacie Komisja uważa, że państwo członkowskie, które wprowadziło system podatku tonażowego, musi traktować transgraniczne transakcje zawierane wewnątrz grupy (transakcje transgraniczne, które mogą przynosić korzyści przedsiębiorstwom powiązanym w każdym innym państwie członkowskim lub kraju EOG) jak transakcje, które przyniosły korzyści tym przedsiębiorstwom na terytorium danego państwa członkowskiego. Innymi słowy, dla celów wdrożenia środków zabezpieczających dotyczących transakcji zawieranych wewnątrz grupy państwo członkowskie musi stosować wobec transakcji zawieranych przez przedsiębiorstwo opodatkowane podatkiem tonażowym z zagranicznym przedsiębiorstwem powiązanym te same normy, które stosuje wobec transakcji zawieranych z krajowymi przedsiębiorstwami powiązanymi nieopodatkowanymi podatkiem tonażowym.

(55)

Zgodnie z zasadą niedyskryminacji i równego traktowania państwo członkowskie, w którym nakładany jest podatek tonażowy, musi nałożyć na transakcje wewnątrzkrajowe (mogące przynosić szkodę przedmiotowemu państwu członkowskiemu) i transakcje transgraniczne (mogące przynosić szkodę innym państwom członkowskim lub krajom EOG) taki sam obowiązek przedstawiania informacji i dokumentacji określony w ramach przedmiotowego środka zabezpieczającego. Informacje te są niezbędne do sprawdzania cen transferowych wewnątrz grupy przedsiębiorstw.

(56)

Łagodząc weryfikację, której duńskie władze muszą poddać transakcje zawierane między przedsiębiorstwem opodatkowanym duńskim podatkiem tonażowym i dowolnym jego zagranicznym przedsiębiorstwem powiązanym, Dania postępuje niezgodnie z zasadami niedyskryminacji i równego traktowania. Postępując w ten sposób Dania przeniosłaby co najmniej część ciężaru weryfikacji, czy przestrzegane są cele systemu, oraz weryfikacji późniejszych ewentualnych zakłóceń na wspólnym rynku na inne państwo członkowskie i kraj EOG, w których podatkiem jest objęte nieopodatkowane podatkiem tonażowym przedsiębiorstwo powiązane biorące udział w transakcji.

(57)

Dlatego też Komisja stwierdza, że zgłoszony środek doprowadzi do istotnego osłabienia środka zabezpieczającego z innego państwa członkowskiego lub kraju EOG.

(58)

Ponadto Komisja uważa za nieuzasadnione nierówne traktowanie w odniesieniu do obowiązku przedstawiania informacji i dokumentacji beneficjentów mających jedynie krajowe przedsiębiorstwa powiązane niekwalifikujące się do objęcia podatkiem tonażowym i beneficjentów mających także zagraniczne przedsiębiorstwa powiązane. Środek doprowadziłby więc do zakłócenia konkurencji między przedsiębiorstwami mającymi zagraniczne przedsiębiorstwa powiązane i przedsiębiorstwami, które ich nie mają.

(59)

W rezultacie zgłoszony środek zmienia warunki wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE i nie spełnia wymogu zawartego w ostatnim akapicie sekcji 3.1. wytycznych. Przedmiotowy środek uznaje się zatem za niezgodny ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE.

(60)

Podsumowując, Komisja uważa, że zgłoszony środek doprowadziłby do zakłóceń sprzecznych ze wspólnym interesem w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE, i uznaje duński system podatku tonażowego za niezgodny ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu WE,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/8

(1)

Dyrektywa 2003/85/WE określa minimalne środki zwalczania w przypadku wystąpienia ogniska pryszczycy oraz niektóre środki zapobiegawcze mające na celu podniesienie poziomu świadomości i gotowości właściwych organów oraz rolników na wypadek tej choroby.

(2)

Jak przewidziano w art. 65 dyrektywy 2003/85/WE, państwa członkowskie zapewniają, że prace badawcze, diagnostyczne lub produkcyjne z żywym wirusem pryszczycy prowadzone są jedynie w zatwierdzonych laboratoriach wymienionych w załączniku XI, które działają co najmniej zgodnie z normami bezpieczeństwa biologicznego określonymi w załączniku XII do tej dyrektywy.

(3)

W części A załącznika XI do dyrektywy 2003/85/WE wyszczególniono krajowe laboratoria upoważnione do pracy z żywym wirusem pryszczycy w celach badawczych i diagnostycznych. W części B tego załącznika znajduje się wykaz laboratoriów upoważnionych do pracy z antygenem wirusa na potrzeby produkcji szczepionki.

(4)

Francja oficjalnie powiadomiła Komisję, że nie uznaje już jednego ze swoich krajowych laboratoriów referencyjnych oraz jednego z laboratoriów produkujących szczepionkę za spełniające normy bezpieczeństwa biologicznego, które określono w art. 65 lit. d) dyrektywy 2003/85/WE.

(5)

Niderlandy oficjalnie powiadomiły Komisję o najnowszej zmianie nazwy swojego krajowego laboratorium diagnostycznego upoważnionego do pracy z żywym wirusem pryszczycy oraz o przejęciu przez prywatne przedsiębiorstwo „Lelystad Biologicals BV, Lelystad” tej części dawnego laboratorium Central Institute for Animal Disease Control (CIDC-Lelystad), która jest upoważniona do pracy z żywym wirusem pryszczycy na potrzeby produkcji szczepionki.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić wykaz laboratoriów upoważnionych do pracy z żywym wirusem pryszczycy zawarty w załączniku XI do dyrektywy 2003/85/WE.

(7)

W pkt 1 załącznika XII do dyrektywy 2003/85/WE określono normy bezpieczeństwa biologicznego dla laboratoriów pracujących z żywym wirusem pryszczycy. W punkcie tym przewidziano, iż laboratoria i zakłady, które pracują z żywym wirusem pryszczycy, muszą spełniać lub przewyższać minimalne wymagania ustanowione w „Minimalnych normach dla laboratoriów pracujących z wirusem pryszczycy in vitro i in vivo” przyjętych przez Europejską Komisję ds. Zwalczania Pryszczycy na 26 sesji, w Rzymie, w kwietniu 1985 r., zmienionych w 1993 r.

(8)

W pkt 1 załącznika XV do dyrektywy 2003/85/WE przewidziano, że wszystkie laboratoria krajowe pracujące z żywym wirusem pryszczycy muszą działać w warunkach najwyższego bezpieczeństwa opisanych w „Minimalnych normach dla Laboratoriów pracujących z żywym wirusem pryszczycy in vitro i in vivo” Europejskiej Komisji ds. Zwalczania Pryszczycy – 26 sesja, Rzym, 1985 r., ze zmianami wprowadzonymi załącznikiem 6 (ii) do Raportu z sesji 30, Rzym, 1993 r.

(9)

Ponadto w pkt 7 załącznika XVI do dyrektywy 2003/85/WE przewidziano, iż Laboratorium Referencyjne Wspólnoty działa w warunkach najwyższego bezpieczeństwa opisanych w „Minimalnych normach dla laboratoriów pracujących z żywym wirusem pryszczycy in vitro i in vivo” Europejskiej Komisji ds. Zwalczania Pryszczycy – 26 sesja, Rzym, 1985 r., ze zmianami wprowadzonymi przez załącznik 6 (ii) do Raportu z sesji 30 Europejskiej Komisji ds. Zwalczania Pryszczycy, 1993, wspomnianymi w załączniku XII do tej dyrektywy.

(10)

Po pojawieniu się w 2007 r. ogniska pryszczycy w jednym z państw członkowskich, co nastąpiło w następstwie wydostania się wirusa pryszczycy z laboratorium, owe „Minimalne normy dla laboratoriów pracujących z wirusem pryszczycy in vitro lub in vivo” („normy bezpieczeństwa biologicznego”) zostały zmienione. W wyniku rozmów z państwami członkowskimi na temat norm bezpieczeństwa biologicznego w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt normy te w zmienionej wersji zostały przyjęte podczas 38. sesji generalnej Europejskiej Komisji ds. Zwalczania Pryszczycy w dniu 29 kwietnia 2009 r. (2) oraz włączone do raportu z 38. sesji generalnej Europejskiej Komisji ds. Zwalczania Pryszczycy, Rzym, 28–30 kwietnia 2009 r. („raport”). Zastępują one normy bezpieczeństwa biologicznego ustanowione w 1985 r., zmienione w roku 1993. Dlatego też załączniki XII, XV oraz XVI do dyrektywy 2003/85/WE powinny zostać odpowiednio zmienione.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2003/85/WE.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/11

(1)

W decyzji Komisji 2009/821/WE z dnia 28 września 2009 r. ustalającej wykaz zatwierdzonych punktów kontroli granicznej, ustanawiającej niektóre zasady kontroli przeprowadzanych przez ekspertów weterynaryjnych Komisji oraz ustanawiającej jednostki weterynaryjne w systemie TRACES (3) ustanowiono wykaz punktów kontroli granicznej zatwierdzonych zgodnie z dyrektywami 91/496/EWG i 97/78/WE. Wykaz ten zamieszczono w załączniku I do wspomnianej decyzji.

(2)

Służba kontrolna Komisji (Biuro ds. Żywności i Weterynarii, FVO) przeprowadziła kontrolę punktu kontroli granicznej w porcie lotniczym w Kopenhadze (Dania). Wyniki kontroli były zadowalające. Należy zatem dodać kolejny ośrodek kontroli w tym punkcie kontroli granicznej do wykazu określonego w załączniku I do decyzji 2009/821/WE.

(3)

W związku z informacjami przekazanymi przez Danię, Francję, Portugalię i Włochy niektóre kategorie zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego, których kontrolowanie jest dozwolone w niektórych punktach kontroli granicznej, zatwierdzonych uprzednio zgodnie z decyzją 2009/821/WE, należy dołączyć do wykazu punktów kontroli granicznej tych państw członkowskich określonego w załączniku I do wymienionej decyzji.

(4)

W związku z wynikami kontroli przeprowadzonych przez FVO, zgodnie z decyzją 2009/821/WE oraz informacjami przekazanymi przez Francję, Irlandię i Włochy, niektóre kategorie zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego, których kontrolowanie jest dozwolone w niektórych punktach kontroli granicznej, zatwierdzonych uprzednio zgodnie z decyzją 2009/821/WE, należy usunąć z wykazu punktów kontroli granicznej tych państw członkowskich określonego w załączniku I do wymienionej decyzji.

(5)

W związku z informacjami przekazanymi przez Łotwę należy zmienić wykaz punktów kontroli granicznej tego państwa członkowskiego, aby uwzględnić zawieszenie jednego z punktów kontroli granicznej tego państwa.

(6)

W związku z informacjami przekazanymi przez Belgię, Francję i Niemcy należy usunąć niektóre punkty kontroli granicznej tych państw członkowskich z wykazu punktów kontroli granicznej określonego w załączniku I do decyzji 2009/821/WE.

(7)

W związku z informacjami przekazanymi przez Włochy należy zmienić wykaz punktów kontroli granicznej tego państwa członkowskiego, aby uwzględnić zmianę nazwy jednego z punktów kontroli granicznej tego państwa.

(8)

Ponadto Belgia przekazała informację, że zamknięto placówkę OCHZ w punkcie kontroli granicznej w Zeebrugge i utworzono nowy punkt kontroli.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2009/821/WE.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/15

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1085/2006 określa cele i główne zasady pomocy przedakcesyjnej na rzecz krajów kandydujących i potencjalnych krajów kandydujących w okresie od 2007 r. do 2013 r. oraz nakłada na Komisję obowiązek realizacji tej pomocy.

(2)

Art. 11, 12, 13, 14, 18 i 186 rozporządzenia (WE) nr 718/2007 dają Komisji możliwość przyznania krajowi będącemu beneficjentem uprawnień w zakresie zarządzania komponentem V Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej – Rolnictwo i Rozwój Obszarów Wiejskich i określenia wymogów, które kraj ten musi w tym celu spełnić.

(3)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 718/2007 Komisja i kraj będący beneficjentem zawierają umowę ramową w celu określenia i uzgodnienia zasad współpracy dotyczącej pomocy finansowej WE na rzecz kraju będącego beneficjentem. W razie konieczności umowa ramowa może zostać uzupełniona umową sektorową lub umowami sektorowymi, które zawierają postanowienia szczegółowe dotyczące danego komponentu.

(4)

Aby kraj będący beneficjentem mógł otrzymać uprawnienia w zakresie zarządzania, należy spełnić warunki określone w art. 53c i 56 ust. 2 rozporządzenia finansowego i w art. 35 zasad wykonania.

(5)

Umowa ramowa w sprawie zasad współpracy dotyczącej pomocy finansowej WE na rzecz Republiki Chorwacji w ramach realizacji pomocy z Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA) pomiędzy rządem Republiki Chorwacji i Komisją Wspólnot Europejskich została zawarta dnia 17 grudnia 2007 r.

(6)

Program na rzecz Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich Republiki Chorwacji realizowany w ramach IPA (zwany dalej „programem IPARD”) zatwierdzony decyzją Komisji C(2008) 690 z dnia 25 lutego 2008 r. zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1085/2006 i z art. 184 rozporządzenia (WE) nr 718/2007 zawierał plan rocznych kwot wkładów Wspólnoty oraz umowę w sprawie finansowania.

(7)

Umowa sektorowa zawarta dnia 12 stycznia 2009 r. pomiędzy Komisją Wspólnot Europejskich, działającą w imieniu i na rzecz Wspólnoty Europejskiej, a rządem Republiki Chorwacji, działającym w imieniu i na rzecz Republiki Chorwacji, stanowi uzupełnienie postanowień umowy ramowej, określające przepisy szczegółowe dotyczące wdrażania i realizacji Programu IPARD na rzecz Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich Republiki Chorwacji w ramach Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA).

(8)

Ostatnie zmiany do programu IPARD wprowadzono dnia 10 września 2009 r. na mocy decyzji Komisji C(2009) 6770.

(9)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia Komisji (WE) nr 718/2007 kraj będący beneficjentem zobowiązany jest do wyznaczenia podmiotów i instytucji odpowiedzialnych za wdrażanie programu IPARD: właściwego urzędnika akredytującego, krajowego urzędnika zatwierdzającego, fundusz narodowy, instytucję zarządzającą, agencję IPARD oraz instytucję audytową.

(10)

Rząd Chorwacji powołał Dział Funduszu Narodowego, jednostkę organizacyjną skarbu państwa w ramach Ministerstwa Finansów, działającą w charakterze funduszu narodowego i realizującą zadania i obowiązki zgodnie z załącznikiem I do umowy sektorowej.

(11)

Rząd Chorwacji powołał Dyrektoriat ds. Rynku i Wsparcia Strukturalnego w Rolnictwie, jednostkę organizacyjną Ministerstwa Rolnictwa, Rybołówstwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, w charakterze agencji IPARD, która realizować będzie zadania i obowiązki zgodnie z załącznikiem I do umowy sektorowej.

(12)

Rząd Chorwacji powołał Dyrektoriat ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich, instytucję zarządzającą programem Sapard/IPARD, w ramach Ministerstwa Rolnictwa, Rybołówstwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich, w charakterze instytucji zarządzającej, która realizować będzie zadania i obowiązki zgodnie z załącznikiem I do umowy sektorowej.

(13)

Właściwy urzędnik akredytujący poinformował Komisję Europejską w dniu 12 listopada 2008 r. o akredytacji krajowego urzędnika zatwierdzającego i funduszu narodowego zgodnie z art. 12 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 718/2007.

(14)

Krajowy urzędnik zatwierdzający powiadomił Komisję Europejską w dniu 12 listopada 2008 r. o akredytacji struktur operacyjnych odpowiedzialnych za zarządzanie komponentem V IPA – Rozwój obszarów wiejskich i za jego wdrażanie, zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 718/2007.

(15)

Dyrektoriat ds. Rynku i Wsparcia Strukturalnego w Rolnictwie, działający w charakterze agencji IPARD, oraz Dyrektoriat ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich, instytucja zarządzająca programem Sapard/IPARD, działająca w charakterze instytucji zarządzającej, będą odpowiedzialne za wdrażanie trzech zatwierdzonych przez krajowego urzędnika zatwierdzającego środków spośród siedmiu z programu IPARD: 101 „Inwestycje w gospodarstwa rolne z myślą o ich restrukturyzacji i dostosowaniu do norm wspólnotowych”, 103 „Inwestycje w przetwórstwo i obrót produktami rolnymi i rybołówstwa z myślą o ich restrukturyzacji i dostosowaniu do norm wspólnotowych” oraz 301 „Modernizacja i rozwój infrastruktury wiejskiej” zgodnie z opisem zawartym w programie.

(16)

Dnia 16 marca 2009 r. władze Chorwacji przekazały Komisji wykaz kwalifikujących się wydatków zgodnie z art. 32 ust. 3 umowy sektorowej. Komisja zatwierdziła ten wykaz w dniu 8 kwietnia 2009 r.

(17)

W celu uwzględnienia wymogów art. 19 ust. 1 umowy ramowej wydatki poniesione na mocy niniejszej decyzji są kwalifikowalne do współfinansowania wspólnotowego jedynie, jeżeli nie zostały poniesione przed datą decyzji o przyznaniu uprawnień w zakresie zarządzania, z wyłączeniem ogólnych kosztów, o których mowa w art. 172 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 718/2007. Wydatki są kwalifikowalne, jeżeli są zgodne z zasadami należytego zarządzania finansami, w szczególności z zasadami gospodarności i opłacalności.

(18)

Rozporządzenie (WE) nr 718/2007 stanowi, że wymóg uprzedniego zatwierdzenia, o którym mowa w art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 718/2007, może być uchylony na podstawie przeprowadzanej osobno dla każdego przypadku analizy skutecznego funkcjonowania danego systemu zarządzania i kontroli, oraz przewiduje szczegółowe zasady przeprowadzania tego rodzaju analizy.

(19)

Zgodnie z art. 14 i 18 rozporządzenia (WE) nr 718/2007, akredytacje, o których mowa w art. 11, 12 i 13 rozporządzenia (WE) nr 718/2007, zostały poddane przeglądowi, a procedury i struktury odpowiednich podmiotów i instytucji, zgodnie z ich opisem we wniosku przekazanym krajowemu urzędnikowi zatwierdzającemu, zostały poddane analizie, w tym poprzez kontrole na miejscu.

(20)

Kontrole w odniesieniu do środka 101 „Inwestycje w gospodarstwa rolne z myślą o ich restrukturyzacji i dostosowaniu do norm wspólnotowych” i do środka 103 „Inwestycje w przetwórstwo i obrót produktami rolnymi i rybołówstwa z myślą o ich restrukturyzacji i dostosowaniu do norm wspólnotowych” zostały jednakże przeprowadzone przez Komisję w oparciu o system, który choć sprawny, nie jest jeszcze stosowany w żadnym ze swoich istotnych elementów.

(21)

Choć instytucja audytowa nie uczestniczy bezpośrednio w niniejszej decyzji, jeszcze przed złożeniem do Komisji pakietu akredytacji wymaganego do przeniesienia uprawnień w zakresie zarządzania przeprowadzono kontrole na miejscu w celu dokonania oceny jej gotowości do funkcjonowania jako niezależna operacyjnie instytucja audytowa.

(22)

Spełnienie przez Chorwację wymogów art. 56 ust. 2 rozporządzenia finansowego i art. 11, 12 i 13 rozporządzenia (WE) nr 718/2007 oceniono poprzez kontrole na miejscu.

(23)

Ocena ta wykazała, że Chorwacja spełnia przedmiotowe wymogi w odniesieniu do środków 101 i 103. Jednakże Dyrektoriat ds. Rynku i Wsparcia Strukturalnego w Rolnictwie, występujący w charakterze agencji IPARD, nie wdrożył jeszcze we właściwy sposób kryteriów akredytacyjnych niezbędnych do zadań, które ma on wykonywać w ramach realizacji środka 301 z programu dla Chorwacji.

(24)

Należy zatem, na zasadzie decentralizacji, znieść wymogi zatwierdzenia ex ante, o których mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 718/2007 i art. 165 rozporządzenia finansowego oraz przyznać krajowemu urzędnikowi zatwierdzającemu, funduszowi narodowemu, agencji IPARD i instytucji zarządzającej uprawnienia w zakresie zarządzania w odniesieniu do środków 101 i 103 z programu dla Chorwacji,

a)

krajowy urzędnik zatwierdzający;

b)

fundusz narodowy;

c)

struktura operacyjna IPA – komponent V:

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/18

(1)

W białej księdze Komisji pt: „Razem na rzecz zdrowia: strategiczne podejście dla UE na lata 2008–2013” (1), przyjętej przez Komisję w dniu 23 października 2007 r. w ramach opracowywania strategii UE w zakresie zdrowia, rzadkie choroby uznano za jedne z priorytetowych obszarów działań.

(2)

Równocześnie Parlament Europejski i Rada przyjęły decyzję nr 1350/2007/WE z dnia 23 października 2007 r. ustanawiającą drugi wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia na lata 2008–2013 (2). Zgodnie z art. 7 ust. 2 tej decyzji oraz zgodnie z załącznikiem do niej działania w dziedzinie generowania i rozpowszechniania informacji i wiedzy na temat zdrowia są prowadzone w bliskiej współpracy z państwami członkowskimi, w celu stworzenia mechanizmów konsultacji i procesów uczestnictwa.

(3)

Komisja Europejska w dniu 11 listopada 2008 r. przyjęła komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów pt.: „Rzadkie choroby: wyzwania stojące przed Europą” (3) (zwany dalej „komunikatem Komisji”), a w dniu 8 czerwca 2009 r. Rada przyjęła zalecenie Rady w sprawie działań w dziedzinie rzadkich chorób (4) (zwane dalej „zaleceniem Rady”).

(4)

Przygotowanie i realizacja działań Wspólnoty w dziedzinie rzadkich chorób wymagają bliskiej współpracy z wyspecjalizowanymi organami w państwach członkowskich i zainteresowanymi stronami.

(5)

W związku z tym konieczne są ramy pozwalające na regularne konsultacje z tymi organami, z kierownikami projektów wspieranych przez Komisję Europejską w dziedzinach badań i działań na rzecz zdrowia publicznego oraz z innymi właściwymi zainteresowanymi stronami działającymi w tej dziedzinie.

(6)

Potrzeba stworzenia takich ram została odzwierciedlona w komunikacie COM(2008) 679 wersja ostateczna dotyczącym rzadkich chorób. Punkt 7 komunikatu zaleca, aby Komisję wspierał Komitet Doradczy Unii Europejskiej ds. Rzadkich Chorób.

(7)

Komitet nie może funkcjonować jak komitet w rozumieniu decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5),

a)

wspiera Komisję w monitorowaniu, ocenie i rozpowszechnianiu wyników działań w dziedzinie rzadkich chorób podjętych na szczeblach wspólnotowym i krajowym;

b)

przyczynia się do realizacji działań Wspólnoty w tej dziedzinie, przede wszystkim poprzez analizowanie wyników i przedstawianie propozycji ulepszania podejmowanych działań;

c)

wnosi wkład w przygotowywanie sprawozdań Komisji na temat wdrażania komunikatu Komisji i zalecenia Rady;

d)

wydaje opinie, zalecenia lub przedkłada Komisji sprawozdania, na jej wniosek bądź z własnej inicjatywy;

e)

wspiera Komisję w zakresie współpracy międzynarodowej w kwestiach związanych z rzadkimi chorobami;

f)

wspiera Komisję w opracowywaniu wytycznych, zaleceń i innych działań określonych w komunikacie Komisji i zaleceniu Rady;

g)

składa Komisji roczne sprawozdanie ze swojej działalności.

a)

po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego, z ministerstw lub agencji rządowych odpowiedzialnych za rzadkie choroby; przedstawiciele wyznaczani są przez rząd każdego państwa członkowskiego;

b)

czterech przedstawicieli organizacji pacjentów;

c)

czterech przedstawicieli przemysłu farmaceutycznego;

d)

dziewięciu przedstawicieli obecnie lub dawniej realizowanych projektów w dziedzinie rzadkich chorób, finansowanych w ramach programów działań Wspólnoty w dziedzinie zdrowia (8), w tym trzech członków pilotażowych europejskich sieci referencyjnych zajmujących się rzadkimi chorobami;

e)

sześciu przedstawicieli obecnie lub dawniej realizowanych projektów dotyczących rzadkich chorób, finansowanych w ramach wspólnotowych programów ramowych na rzecz badań i rozwoju technologicznego (9);

f)

jeden przedstawiciel Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC), którego mandat, ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającym Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (10), obejmuje rzadko występujące choroby zakaźne.

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/22

(1)

Dyrektywa 89/556/EWG określa warunki zdrowotne zwierząt, regulujące handel wewnątrzwspólnotowy oraz przywóz z krajów trzecich świeżych i zamrożonych zarodków bydła domowego.

(2)

Decyzja Komisji 2006/168/WE z dnia 4 stycznia 2006 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt i wymogi w zakresie świadectw weterynaryjnych przy przywozie do Wspólnoty zarodków bydlęcych (2) stanowi, że państwa członkowskie zezwalają na przywóz zarodków bydła domowego pobranych lub wytworzonych w kraju trzecim wymienionym w załączniku I do tej decyzji przez zatwierdzone zespoły pobierania lub wytwarzania zarodków wymienione w załączniku do decyzji Komisji 92/452/EWG z dnia 30 lipca 1992 r. ustanawiającej wykazy zespołów pobierania zarodków i zespoły produkcji zarodków zatwierdzonych w państwach trzecich do wywozu do Wspólnoty zarodków bydlęcych (3).

(3)

Decyzja Komisji 2008/155/WE z dnia 14 lutego 2008 r. ustanawiająca wykaz zespołów pobierania i produkcji zarodków w krajach trzecich, zatwierdzonych do przywozu zarodków bydlęcych do Wspólnoty (4) uchyliła i zastąpiła decyzję 92/452/EWG. Decyzja 2008/155/WE stanowi, że państwa członkowskie przywożą zarodki z krajów trzecich tylko w przypadku, gdy zostały one pobrane, przetworzone i przechowane przez zespoły pobierania i wytwarzania zarodków, wymienione w załączniku do tej decyzji.

(4)

Dyrektywa Rady 2008/73/WE z dnia 15 lipca 2008 r. upraszczająca procedury dotyczące podawania i publikowania informacji z dziedziny weterynarii i zootechniki oraz zmieniająca dyrektywy 64/432/EWG, 77/504/EWG, 88/407/EWG, 88/661/EWG, 89/361/EWG, 89/556/EWG, 90/426/EWG, 90/427/EWG, 90/428/EWG, 90/429/EWG, 90/539/EWG, 91/68/EWG, 91/496/EWG, 92/35/EWG, 92/65/EWG, 92/66/EWG, 92/119/EWG, 94/28/WE, 2000/75/WE, decyzję 2000/258/WE oraz dyrektywy 2001/89/WE, 2002/60/WE i 2005/94/WE (5) zmieniła dyrektywę 89/556/EWG i wprowadziła uproszczoną procedurę sporządzania i publikowania wykazu zespołów pobierania i wytwarzania zarodków w krajach trzecich, zatwierdzonych do przywozu zarodków bydlęcych do Wspólnoty. Zgodnie z nową procedurą, która ma być stosowana od dnia 1 stycznia 2010 r., Komisja nie będzie już sporządzała wykazu. Wykaz zespołów pobierania lub wytwarzania zarodków, zatwierdzony przez właściwy organ danego kraju trzeciego zgodnie z warunkami określonymi w dyrektywie 89/556/EWG i z których zarodki mogą być wysyłane do Wspólnoty, trzeba będzie jedynie przekazać Komisji, która ma go udostępnić opinii publicznej w celach informacyjnych.

(5)

W konsekwencji wprowadzenia dyrektywą 2008/73/WE nowej procedury decyzja 2008/155/WE będzie stosowana do dnia 31 grudnia 2009 r.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2006/168/WE.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/24

(1)

Dyrektywa Komisji 2003/23/WE (2) zawiera błąd dotyczący minimalnej czystości substancji czynnej oksasulfuronu. Konieczne jest sprostowanie tego błędu.

(2)

Środek przewidziany w niniejszej decyzji jest zgodny z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/25

(1)

Na mocy rozporządzenia (WE) nr 689/2008, Komisja, w imieniu Wspólnoty, decyduje o zezwoleniu na przywóz do Wspólnoty każdego z chemikaliów podlegających procedurze zgody po uprzednim poinformowaniu (PIC).

(2)

Program Ochrony Środowiska Narodów Zjednoczonych (UNEP) i Organizacja ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) zostały wyznaczone do zapewnienia obsługi sekretarskiej dla funkcjonowania procedury PIC, ustanowionej przez Konwencję rotterdamską w sprawie procedury zgody po uprzednim poinformowaniu (PIC) w międzynarodowym handlu niektórymi niebezpiecznymi substancjami chemicznymi i pestycydami, zwanej dalej konwencją rotterdamską, zatwierdzoną przez Wspólnotę decyzją Rady 2006/730/WE (3).

(3)

Komisja, działając jako wspólnie wyznaczony organ, zobowiązana jest do przekazywania, w imieniu Wspólnoty i jej państw członkowskich, decyzji w sprawie przywozu chemikaliów podlegających procedurze PIC do Sekretariatu konwencji rotterdamskiej.

(4)

Związki tributylocyny zostały objęte procedurą PIC jako pestycydy decyzją RC.4/5 czwartego posiedzenia Konferencji Stron, a Sekretariat Konwencji przesłał Komisji informacje na ich temat w formie wytycznych dla decyzji. Związki tributylocyny podlegają zakresowi rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 i należą do związków organicznych cyny, których stosowanie – jako substancji lub składników preparatów biobójczych – jest surowo ograniczone.

(5)

Substancja czynna tlenek bis(tributylocyny) podlega zakresowi dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (4). Tlenek bis(tributylocyny) należy do związków cyny i był stosowany do konserwacji drewna do czasu kiedy i tego ostatniego zastosowania zabroniono rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1048/2005 z dnia 13 czerwca 2005 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2032/2003 w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (5).

(6)

Należy zatem podjąć ostateczną decyzję dotyczącą przywozu związków tributylocyny,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/30

(1)

W decyzji Rady 2004/512/WE z dnia 8 czerwca 2004 r. w sprawie ustanowienia wizowego systemu informacyjnego (VIS) (2) ustanowiono VIS jako system wymiany danych wizowych między państwami członkowskimi oraz przyznano Komisji mandat na stworzenie tego systemu.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 767/2008 określa cel i funkcje VIS oraz związane z nim obowiązki, a także ustanawia warunki i procedury wymiany danych wizowych między państwami członkowskimi, aby ułatwić rozpatrywanie wniosków wizowych oraz wydawanie związanych z tym decyzji.

(3)

Artykuł 45 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 767/2008 przewiduje, że środki niezbędne do wdrożenia na poziomie technicznym centralnego VIS, interfejsów krajowych i infrastruktury komunikacyjnej między centralnym VIS a interfejsami krajowymi są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 49 ust. 2.

(4)

Decyzja Komisji 2009/377/WE (3) ustanawia środki wykonawcze dla mechanizmu konsultacji i procedur określonych w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 767/2008. Decyzja Komisji 2009/756/WE (4) ustanawia specyfikacje dotyczące rozdzielczości oraz korzystania z odcisków palców do identyfikacji i weryfikacji biometrycznej w VIS.

(5)

Na mocy art. 45 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 767/2008 należy przyjąć środki niezbędne do technicznego wdrożenia VIS dotyczące procedur wprowadzania danych i tworzenia odsyłaczy między wnioskami, dostępu do danych, zmiany, usuwania i wcześniejszego usuwania danych oraz prowadzenia rejestrów operacji przetwarzania danych i dostępu do nich.

(6)

Należy przyjąć techniczną koncepcję własności, aby dane w systemie VIS były utrzymywane jedynie przez organy wizowe państw członkowskich odpowiedzialnych za wprowadzanie danych do VIS.

(7)

Środki ustanowione niniejszą decyzją, dotyczące wdrożenia VIS na poziomie technicznym, powinny zostać uzupełnione o szczegółowe specyfikacje techniczne i dokument kontroli interfejsu VIS.

(8)

Zgodnie z art. 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczyła w przyjmowaniu rozporządzenia (WE) nr 767/2008, nie jest nim związana, ani nie podlega jego stosowaniu. Jednakże ze względu na fakt, że rozporządzenie (WE) nr 767/2008 stanowi rozwinięcie dorobku Schengen zgodnie z postanowieniami tytułu IV części trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania, w myśl art. 5 wyżej wymienionego protokołu, pismem z dnia 13 października 2008 r. poinformowała o transpozycji tego dorobku do swojego prawa krajowego. Dlatego też w świetle prawa międzynarodowego Dania zobowiązana jest do wprowadzenia w życie niniejszej decyzji.

(9)

Zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowaniu wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (5) Zjednoczone Królestwo nie uczestniczyło w przyjęciu rozporządzenia (WE) nr 767/2008, nie jest nim związane, ani nie podlega jego stosowaniu, ponieważ stanowi ono rozwinięcie przepisów dorobku Schengen. Dlatego też niniejsza decyzja nie jest skierowana do Zjednoczonego Królestwa.

(10)

Zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (6) Irlandia nie uczestniczyła w przyjęciu rozporządzenia (WE) nr 767/2008, nie jest nim związana, ani nie podlega jego stosowaniu, ponieważ stanowi ono rozwinięcie przepisów dorobku Schengen. Dlatego też niniejsza decyzja nie jest skierowana do Irlandii.

(11)

Niniejsza decyzja jest aktem, który rozwija dorobek Schengen lub jest w inny sposób z tym dorobkiem związany w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r. oraz art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r.

(12)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), należących do obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (8).

(13)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, należące do obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (9) w sprawie zawarcia tej umowy w imieniu Wspólnoty Europejskiej.

(14)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, należące do obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/261/WE (10) w sprawie podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej i tymczasowego stosowania niektórych postanowień tego protokołu.

(15)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego w art. 51 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (11),

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/35

(1)

W dniu 2 czerwca 2008 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) przyjęła rezolucję 1816 (2008) wzywającą wszystkie państwa do współpracy przy określaniu jurysdykcji oraz prowadzeniu dochodzeń i osądzaniu osób odpowiedzialnych za akty piractwa i rozboju dokonane u wybrzeży Somalii. Postanowienia te potwierdzono w rezolucji RB ONZ 1846 (2008) przyjętej w dniu 2 grudnia 2008 r.

(2)

W dniu 10 listopada 2008 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2008/851/WPZiB w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (1) (operacja „Atalanta”).

(3)

Artykuł 12 wspólnego działania 2008/851/WPZiB przewiduje, że osoby, które popełniły akty piractwa lub rozboju na wodach terytorialnych Somalii lub są podejrzane o popełnienie takich aktów, ujęte i przetrzymywane w celu osądzenia, jak również mienie wykorzystane do popełnienia tych aktów, mogą zostać przekazane państwu trzeciemu, które chce wykonywać jurysdykcję w odniesieniu do wyżej wymienionych osób lub mienia, o ile warunki tego przekazania zostały uzgodnione z tym państwem trzecim w sposób zgodny z odpowiednimi postanowieniami prawa międzynarodowego – w szczególności prawa międzynarodowego praw człowieka – w celu zagwarantowania w szczególności, że nikt nie zostanie poddany karze śmierci, torturom lub jakiemukolwiek innemu okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu.

(4)

Zgodnie z art. 24 Traktatu prezydencja, wspierana przez Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela („SG/WP”), wynegocjowała wymianę listów między Unią Europejską a rządem Republiki Seszeli w sprawie warunków i trybu przekazywania podejrzanych o akty piractwa i rozboju przez EUNAVFOR Republice Seszeli i w sprawie traktowania takich osób po ich przekazaniu.

(5)

Wymiana listów powinna zostać podpisana i być tymczasowo stosowana, z zastrzeżeniem jej przyjęcia w późniejszym terminie,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/44

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/46

(1)

Artykuł 4 Protokołu w sprawie postanowień przejściowych stanowi, że do wejścia w życie decyzji Rady Europejskiej dotyczącej wykazu składów Rady, o której mowa w art. 16 ust. 6 akapit pierwszy Traktatu o Unii Europejskiej, Rada do Spraw Ogólnych, stanowiąc zwykłą większością głosów, powinna ustanowić wykaz składów Rady, w uzupełnieniu do Rady do Spraw Ogólnych i Rady do Spraw Zagranicznych.

(2)

Na posiedzeniu Rady (do Spraw Ogólnych) w dniu 22 lipca 2002 r. ustanowiono wykaz składów Rady, jako część załącznika I do regulaminu wewnętrznego Rady i na podstawie wykazu uzgodnionego na posiedzeniu Rady Europejskiej w Sewilli w dniach 21–22 czerwca 2002 r.

(3)

Aby wypełnić postanowienia Traktatów należy dostosować przedmiotowy wykaz, który ma zostać włączony do regulaminu wewnętrznego Rady,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/48

(1)

Traktat z Lizbony ustanawia nowy urząd Przewodniczącego Rady Europejskiej.

(2)

Należy wybrać Przewodniczącego Rady Europejskiej,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/49

(1)

Traktat z Lizbony ustanawia nowy urząd Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa.

(2)

Zgodnie z art. 5 protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych oraz w myśl deklaracji (nr 12) załączonej do Aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła traktat z Lizbony, Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa mianowany w trakcie kadencji Komisji powinien stać się członkiem Komisji na pozostały okres jej kadencji.

(3)

Należy mianować Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/50

(1)

Deklaracja (nr 9) załączona do Aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła traktat z Lizbony, przewiduje, że w dniu wejścia w życie Traktatu Rada Europejska przyjmie decyzję, której tekst przedstawiono we wspomnianej deklaracji.

(2)

Należy zatem przyjąć wyżej wymienioną decyzję,

2.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 315/51

(1)

Traktat z Lizbony przekształca Radę Europejską w jedną z instytucji Unii Europejskiej.

(2)

Rada Europejska powinna zatem przyjąć swój regulamin wewnętrzny.

(3)

Aby umożliwić jego niezwłocznie przyjęcie w dniu wejścia w życie traktatu z Lizbony, należy w niniejszej decyzji przewidzieć możliwość zastosowania przez Radę Europejską procedury pisemnej przewidzianej w art. 7 swojego regulaminu wewnętrznego w celu przyjęcia wspomnianego regulaminu,