14.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/1

(1)

Dyrektywa 97/78/WE stanowi, że państwa członkowskie prowadzą kontrole weterynaryjne produktów wprowadzanych do Unii z państw trzecich zgodnie ze wspomnianą dyrektywą i z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004.

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 ustanowiono ogólne zasady przeprowadzania kontroli urzędowych służących sprawdzeniu zgodności z przepisami mającymi na celu, w szczególności, zapobieganie zagrożeniom dla ludzi i zwierząt, eliminowanie tych zagrożeń lub ich ograniczanie do dopuszczalnych poziomów, bezpośrednio lub przez środowisko naturalne.

(3)

W dyrektywie 2002/99/WE ustanowiono ogólne przepisy o wymaganiach zdrowotnych dla zwierząt regulujące wszystkie etapy produkcji, przetwarzania i dystrybucji w Unii oraz dotyczące wprowadzania z państw trzecich produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi.

(4)

W rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 ustanowiono dla podmiotów prowadzących przedsiębiorstwa spożywcze szczegółowe przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego. Artykuł 6 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia stanowi, że przedsiębiorstwa sektora spożywczego sprowadzające żywność zawierającą zarówno produkty pochodzenia roślinnego, jak i przetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego (produkty złożone) zobowiązane są zapewnić, aby przetworzone produkty pochodzenia zwierzęcego wchodzące w skład takiej żywności spełniały określone wymogi w zakresie zdrowia publicznego zawarte we wspomnianym rozporządzeniu. Ponadto rozporządzenie (WE) nr 853/2004 stanowi, że podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze muszą być w stanie udowodnić spełnienie tego wymogu, np. przez przedstawienie właściwych dokumentów lub świadectw.

(5)

Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 stosuje się od dnia 1 stycznia 2006 r. Stosowanie niektórych z ustanowionych nim środków ze skutkiem natychmiastowym począwszy od wspomnianej daty, spowodowałoby jednak w pewnych przypadkach trudności natury praktycznej.

(6)

W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 2076/2005 (6) stanowi, że w drodze odstępstwa od art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004 przedsiębiorstwa sektora spożywczego sprowadzające żywność zawierającą produkty złożone są zwolnione z obowiązku określonego we wspomnianym artykule.

(7)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1162/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającym środki przejściowe do celów wykonania rozporządzeń (WE) nr 853/2004, (WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (7) uchylono i zastąpiono rozporządzenie (WE) nr 2076/2005. Rozporządzenie (WE) nr 1162/2009 zawiera to samo odstępstwo od art. 6 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004, które zawarte było w rozporządzeniu (WE) nr 2076/2005.

(8)

Ponadto rozporządzenie (WE) nr 1162/2009 stanowi, że sprowadzane produkty złożone muszą być zgodne ze zharmonizowanymi przepisami unijnymi, w stosownych przypadkach, oraz z przepisami krajowymi stosowanymi przez państwa członkowskie w pozostałych przypadkach.

(9)

Rozporządzenie (WE) nr 1162/2009 stosuje się do dnia 31 grudnia 2013 r.

(10)

Decyzja Komisji 2007/275/WE z dnia 17 kwietnia 2007 r. dotycząca wykazu zwierząt i produktów mających podlegać kontroli w punktach kontroli granicznej na mocy dyrektyw Rady 91/496/EWG i 97/78/WE (8) stanowi, że niektóre produkty złożone podlegają kontroli weterynaryjnej przy przywozie do Unii. Zgodnie ze wspomnianą decyzją produkty złożone podlegające kontroli weterynaryjnej to wszystkie produkty, które zawierają przetworzone produkty mięsne, takie, w których przypadku połowę lub więcej składu produktu stanowi jakikolwiek przetworzony produkt pochodzenia zwierzęcego inny niż przetworzony produkt mięsny oraz takie, które nie zawierają przetworzonych produktów mięsnych i w których przypadku mniej niż połowę składu stanowi przetworzony produkt mleczny, o ile produkty końcowe nie spełniają określonych wymogów ustanowionych w decyzji 2007/275/WE.

(11)

Ponadto w decyzji 2007/275/WE ustanowiono określone wymogi dotyczące świadectw dołączanych do produktów złożonych podlegających kontroli weterynaryjnej. Zgodnie ze wspomnianą decyzją do wspomnianych powyżej produktów złożonych zawierających przetworzone produkty mięsne dołącza się przy ich wprowadzaniu do Unii odpowiednie świadectwo dotyczące produktów mięsnych, określone w przepisach Unii. Odpowiednie świadectwo, określone w przepisach Unii, towarzyszy przy wprowadzaniu do Unii także produktom złożonym zawierającym przetworzone produkty mleczne, podlegającym kontroli weterynaryjnej. Ponadto do produktów złożonych zawierających wyłącznie przetworzone produkty rybołówstwa lub produkty jajeczne, podlegających kontroli weterynaryjnej, dołącza się przy ich wprowadzaniu do Unii odpowiednie świadectwo określone w przepisach Unii lub, o ile świadectwo takie nie jest wymagane, dokument handlowy.

(12)

Produkty złożone podlegające kontroli weterynaryjnej na podstawie decyzji 2007/275/WE to produkty, które ze względu na swój charakter mogą stanowić większe zagrożenie dla zdrowia publicznego. Poziomy potencjalnego zagrożenia dla zdrowia publicznego różnią się zależnie od produktu pochodzenia zwierzęcego wchodzącego w skład produktu złożonego, od zawartości procentowej produktu pochodzenia zwierzęcego w produkcie złożonym, od zastosowanych wobec niego procesów obróbki, a także od stabilności przechowywania produktu złożonego.

(13)

W związku z tym właściwe jest, aby wymogi w zakresie zdrowia publicznego ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 miały zastosowanie do takich produktów złożonych nawet przed wygaśnięciem odstępstwa określonego w rozporządzeniu (WE) nr 1162/2009.

(14)

W szczególności w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć stosowanie świadectw zgodności z wymogami w zakresie zdrowia publicznego, takich jak te, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004, w związku z przywozem produktów złożonych zawierających przetworzone produkty mięsne, produktów złożonych, w których przypadku produkty mleczne bądź przetworzone produkty rybołówstwa lub produkty jajeczne stanowią połowę lub więcej składu, a także produktów złożonych, które nie zawierają przetworzonych produktów mięsnych i w których przypadku przetworzone produkty mleczne stanowią mniej niż połowę składu, jeśli produkty końcowe nie cechują się stabilnością przechowywania w temperaturze otoczenia lub jeśli w trakcie produkcji ewidentnie nie podlegały pełnemu procesowi gotowania lub obróbki cieplnej w całej swojej substancji, przez co ewentualne produkty surowe nie uległy denaturacji.

(15)

W związku z tym w odniesieniu do takich produktów złożonych nie powinno być dłużej stosowane odstępstwo określone w rozporządzeniu (WE) nr 1162/2009.

(16)

Przepisy Unii określają już wymogi w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące takich produktów złożonych. Zgodnie ze wspomnianymi wymogami takie produkty złożone należy w szczególności przywozić tylko z zatwierdzonych państw trzecich.

(17)

W niniejszym rozporządzeniu powinien zostać określony odpowiedni wzór świadectwa weterynaryjnego potwierdzającego, że takie produkty złożone przywożone do Unii są zgodne z wymogami w zakresie zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt. W związku z tym w odniesieniu do takich produktów złożonych nie powinny dłużej mieć zastosowania wymogi w zakresie świadectw określone w decyzji 2007/275/WE.

(18)

W przypadku pozostałych produktów złożonych, których połowę lub więcej składu stanowią produkty pochodzenia zwierzęcego inne niż produkty mleczne bądź produkty rybołówstwa lub produkty jajeczne, nadal powinny być stosowane wymogi w zakresie świadectw określone decyzją 2007/275/WE. W celu uproszczenia i zwiększenia przejrzystości prawodawstwa unijnego właściwe jest jednak uwzględnienie wspomnianych wymogów w zakresie świadectw w niniejszym rozporządzeniu, dzięki czemu główne zasady odnoszące się do świadectw dotyczących produktów złożonych będą zawarte w jednym akcie.

(19)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2007/275/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1162/2009.

(20)

Ze względów związanych ze zdrowiem zwierząt należy ustalić zasady odnoszące się do świadectwa i szczególnych warunków tranzytu przez terytorium Unii. Takie warunki powinny mieć jednak zastosowanie tylko do produktów złożonych zawierających przetworzone produkty mięsne lub przetworzone produkty mleczne.

(21)

Ze względu na położenie geograficzne Kaliningradu należy określić szczególne warunki tranzytu przez terytorium Unii przesyłek do Rosji i z Rosji, co dotyczy jedynie Litwy, Łotwy i Polski.

(22)

W celu uniknięcia zakłóceń w handlu należy dopuścić w okresie przejściowym użycie świadectw wydanych zgodnie z decyzją 2007/275/WE przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(23)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

produkty złożone zawierające przetworzone produkty mięsne, o których mowa w art. 4 lit. a) decyzji 2007/275/WE;

b)

produkty złożone zawierające przetworzone produkty mleczne, o których mowa w art. 4 lit. b) i c) decyzji 2007/275/WE;

c)

produkty złożone, w których przypadku połowę lub więcej składu stanowią przetworzone produkty rybołówstwa lub produkty jajeczne, o których mowa w art. 4 lit. b) decyzji 2007/275/WE.

a)

pochodzą z państwa trzeciego lub jego części, z których jest dozwolone wprowadzanie do Unii przesyłek produktów pochodzenia zwierzęcego zawartych w takich produktach złożonych, a także spełniają warunki w zakresie właściwej obróbki takich produktów, określone w decyzji Komisji 2007/777/WE (9) oraz w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 605/2010 (10) w stosunku do odnośnego produktu pochodzenia zwierzęcego;

b)

towarzyszy im świadectwo weterynaryjne sporządzone zgodnie ze wzorem świadectwa weterynaryjnego określonym w załączniku II;

c)

odpowiadają szczególnym wymogom w zakresie zdrowia zwierząt dotyczącym przywozu do Unii produktów pochodzenia zwierzęcego zawartych w odnośnych produktach złożonych, zgodnie z poświadczeniem zdrowia zwierząt znajdującym się w świadectwie weterynaryjnym, o którym mowa w lit. b);

d)

są zakwalifikowane jako dopuszczone do tranzytu, w tym, w odpowiednich przypadkach, do przechowywania, we wspólnym weterynaryjnym dokumencie wejścia, o którym mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 136/2004 (11), podpisanym przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej wprowadzenia do Unii.

a)

w punkcie kontroli granicznej wprowadzenia do Unii służby weterynaryjne właściwego organu plombują przesyłkę plombą oznaczoną numerem seryjnym;

b)

na każdej stronie dokumentów towarzyszących przesyłce, o których mowa w art. 7 dyrektywy 97/78/WE, urzędowy lekarz weterynarii właściwego organu odpowiedzialnego za punkt kontroli granicznej wprowadzenia do Unii umieszcza stempel „WYŁĄCZNIE TRANZYT DO ROSJI PRZEZ TERYTORIUM UE”;

c)

spełnione są wymogi proceduralne określone w art. 11 dyrektywy 97/78/WE;

d)

przesyłka posiada poświadczenie dopuszczenia do tranzytu znajdujące się we wspólnym weterynaryjnym dokumencie wejścia, wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii w punkcie kontroli granicznej wprowadzenia do Unii.

14.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/14

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1019/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie norm handlowych w odniesieniu do oliwy z oliwek (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zachowania przejrzystości i zrozumiałości należy je ujednolicić.

(2)

Oliwa z oliwek posiada określone właściwości, zwłaszcza właściwości organoleptyczne oraz odżywcze, które, biorąc pod uwagę jej koszty produkcji, przeznaczają jej miejsce na rynku charakteryzującym się stosunkowo wysokimi cenami, w porównaniu z większością innych tłuszczów roślinnych. W świetle tej sytuacji rynkowej należy ustanowić normy handlowe dotyczące oliwy z oliwek, obejmujące w szczególności szczegółowe przepisy dotyczące etykietowania, uzupełniające te ustanowione w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (4), w szczególności przepisy ustanowione w jej art. 2.

(3)

W celu zagwarantowania autentyczności sprzedawanej oliwy z oliwek opakowanie do sprzedaży detalicznej powinno być małe i mieć odpowiedni system zamknięcia. Jednakże państwa członkowskie powinny mieć prawo zatwierdzania większych opakowań dla zakładów żywienia zbiorowego.

(4)

Poza obowiązkowymi opisami różnych kategorii oliwy z oliwek, określonych w art. 118 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, konsumenci powinni być informowani o oferowanych rodzajach oliwy z oliwek.

(5)

Wskutek tradycji rolniczych oraz lokalnych praktyk wyciskania i sporządzania mieszanek nadająca się do bezpośredniego obrotu oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia może mieć zupełnie inny smak i jakość, w zależności od jej geograficznego pochodzenia. Może to spowodować różnice w cenie w ramach tej samej kategorii, które zakłócają sytuację na rynku. Nie ma zasadniczych różnic wynikających z pochodzenia w innych kategoriach jadalnej oliwy z oliwek i w związku z tym oznaczenie pochodzenia na bezpośrednim opakowaniu takiej oliwy może sprawić, że konsument uwierzy, że różnice jakościowe jednak istnieją. Aby nie zakłócać sytuacji na rynku jadalnej oliwy z oliwek, powinien zatem być ustalony na poziomie Unii obowiązkowy system oznaczania pochodzenia, ograniczony do oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia, który spełnia szczegółowe warunki. Wprowadzone do 2009 r. uzgodnienia fakultatywne okazały się niewystarczające, aby uniknąć wprowadzania konsumentów w błąd co do rzeczywistych cech charakterystycznych oliwy z oliwek w tym względzie. Ponadto rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (5) ustanowiło zasady dotyczące możliwości śledzenia mające zastosowanie od dnia 1 stycznia 2005 r. Doświadczenia zdobyte w tym zakresie przez podmioty gospodarcze i organy administracji umożliwiły wprowadzenie obowiązkowego oznaczania pochodzenia oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia.

(6)

Istniejące znaki towarowe obejmujące wskazania geograficzne mogą nadal pozostać w użyciu, pod warunkiem że zostały oficjalnie zarejestrowane w przeszłości zgodnie z pierwszą dyrektywą Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającą na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (6) lub rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (7).

(7)

Regionalne oznaczenie pochodzenia może stanowić przedmiot chronionej nazwy pochodzenia (ChNP) lub chronionego oznaczenia geograficznego (ChOG), zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (8). Oznaczenia wskazujące pochodzenie regionalne powinny być zarezerwowane dla ChNP lub ChOG, tak aby uniknąć nieporozumienia między konsumentami, potencjalnie prowadzącego do zakłóceń na rynku. W przypadku przywożonej oliwy z oliwek przepisy dotyczące niepreferencyjnego pochodzenia, o których mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny (9), powinny być przestrzegane.

(8)

Jeśli oznaczenie pochodzenia oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia odnosi się do Unii lub państwa członkowskiego, trzeba mieć na uwadze, że nie tylko wykorzystane oliwki, ale także techniki oraz praktyki tłoczenia mają wpływ na jakość i smak oliwy. Oznaczenie pochodzenia musi wobec tego odnosić się do obszaru geograficznego, z którego oliwa z oliwek została uzyskana, który stanowi co do zasady obszar, w którym oliwa została pozyskana z oliwek. Jednakże w niektórych przypadkach oliwa jest pozyskiwana w miejscu, które nie jest tym samym co miejsce zbioru oliwek, i ta informacja powinna znaleźć się na opakowaniu lub etykietach na opakowaniu, aby zagwarantować, że konsumenci nie są wprowadzani w błąd, a rynek oliwy z oliwek nie jest zakłócany.

(9)

W Unii znaczne ilości oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia składają się z mieszanek oliwy pochodzącej z różnych państw członkowskich i krajów trzecich. Należy ustanowić proste przepisy dotyczące oznaczania pochodzenia takich mieszanek.

(10)

Zgodnie z dyrektywą 2000/13/WE oznaczenia wskazane na etykietach nie mogą wprowadzać kupującego w błąd, zwłaszcza pod względem cech charakterystycznych oliwy z oliwek, o którą chodzi, lub poprzez przypisywanie jej właściwości, których nie posiada, albo poprzez sugerowanie, że posiada specjalne cechy, podczas gdy w rzeczywistości większość oliw ma takie cechy. Pewne powszechnie używane oznaczenia opcjonalne, które są typowe dla oliwy z oliwek, także wymagają zharmonizowanych przepisów w celu dokładnego określenia takich oznaczeń oraz zagwarantowania, że ich trafność może podlegać weryfikacji. W związku z tym pojęcia „tłoczenie na zimno” oraz „uzyskiwanie na zimno” powinny odpowiadać określonej pod względem technicznym metodzie tradycyjnej produkcji. Niektóre terminy dotyczące właściwości organoleptycznych odnoszących się do smaku lub zapachu oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia zostały zdefiniowane przez Międzynarodową Radę ds. Oliwy z Oliwek (IOOC) w jej zweryfikowanej metodzie oceny organoleptycznej oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia. Stosowanie tych terminów na etykietach oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia powinno być zarezerwowane dla oliwy, która została oceniona zgodnie z odpowiednimi metodami analizy. Potrzebna jest procedura przejściowa dla niektórych podmiotów gospodarczych stosujących w chwili obecnej zarezerwowane terminy. Osobne odniesienie do kwasowości niesłusznie sugeruje skalę absolutnej jakości, co jest mylące dla konsumentów, jako że ten wskaźnik reprezentuje jakościową wartość tylko w odniesieniu do innych cech charakterystycznych danej oliwy z oliwek. Wskutek tego, w świetle rozprzestrzeniania niektórych oznaczeń i ich znaczenia gospodarczego, należy ustalić obiektywne kryteria odnośnie do ich używania, w celu wprowadzenia przejrzystości na rynku oliwy z oliwek.

(11)

Należy podjąć kroki dla zapewnienia, by w odniesieniu do środków spożywczych zawierających oliwę z oliwek nie nadużywano zaufania konsumentów poprzez podkreślanie reputacji oliwy z oliwek bez jasnego określenia prawdziwego składu produktu. Zawartość procentowa oliwy z oliwek i niektóre oznaczenia typowe dla produktów zawierających wyłącznie mieszankę olejów roślinnych muszą wobec tego być wyraźnie wskazane na etykiecie. Ponadto należy wziąć pod uwagę specjalne przepisy ustanowione w niektórych rozporządzeniach, typowe dla produktów oliwy z oliwek.

(12)

Nazwy kategorii oliwy z oliwek odpowiadają cechom fizyko-chemicznym i organoleptycznym, które są wymienione w załączniku XVI do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2568/91 z dnia 11 lipca 1991 r. w sprawie właściwości oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn oliwek oraz w sprawie odpowiednich metod analizy (10). Wszystkie pozostałe oznaczenia pojawiające się na etykiecie muszą być potwierdzone obiektywnymi dowodami, w celu zapewnienia, że konsumenci nie są wprowadzani w błąd i że konkurencja na rynkach oliwy, o której mowa, nie jest zakłócana.

(13)

W ramach systemu kontroli, ustanowionego w art. 113 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, państwa członkowskie muszą określić dowód do okazania oraz kary finansowe ponoszone w przypadku innych określeń niż te, jakie mogą być użyte na etykiecie. Bez wyrokowania o jakichkolwiek możliwościach a priori, taki dowód mógłby zawierać ustalony stan faktyczny, rezultaty analiz lub wiarygodne zapisy, oraz informacje administracyjne lub księgowe.

(14)

Z uwagi na to, że kontrole przedsiębiorstw odpowiedzialnych za etykietowanie muszą być przeprowadzane w państwie członkowskim, w którym prowadzą one działalność, powinna istnieć procedura współpracy administracyjnej pomiędzy Komisją a państwami członkowskimi, w których oliwa znajduje się w obrocie handlowym.

(15)

W celu oceny systemu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu zainteresowane państwa członkowskie muszą składać sprawozdanie dotyczące okoliczności oraz napotkanych trudności.

(16)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

a)

oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia:

„najwyższa kategoria oliwy z oliwek, uzyskana bezpośrednio z oliwek i wyłącznie za pomocą środków mechanicznych”;

b)

oliwa z oliwek z pierwszego tłoczenia:

„oliwa z oliwek uzyskana bezpośrednio z oliwek i wyłącznie za pomocą środków mechanicznych”;

c)

oliwa z oliwek – składająca się z rafinowanej oliwy z oliwek i oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia:

„oliwa zawierająca wyłącznie oliwę z oliwek, która poddana została rafinacji i oliwę uzyskaną bezpośrednio z oliwek”;

d)

oliwa z wytłoczyn z oliwek:

a)

w przypadku oliwy z oliwek pochodzącej, zgodnie z przepisami ust. 4 i 5, z jednego państwa członkowskiego lub kraju trzeciego – odniesienie odpowiednio do państwa członkowskiego, Unii lub kraju trzeciego;

b)

w przypadku mieszanek oliwy z oliwek pochodzącej, zgodnie z przepisami ust. 4 i 5, z więcej niż jednego państwa członkowskiego lub kraju trzeciego – jedną z następujących uwag, w stosownych przypadkach:

c)

chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 510/2006, zgodnie ze specyfikacją danego produktu.

a)

oznaczenie „pierwsze tłoczenie na zimno” może się pojawić tylko odnośnie do oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia lub oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia, otrzymanych przy temperaturze poniżej 27 °C z pierwszego mechanicznego tłoczenia przecieru z oliwek za pomocą tradycyjnego systemu uzyskiwania z wykorzystaniem tłoków hydraulicznych;

b)

oznaczenie „uzyskiwanie na zimno” może pojawić się tylko odnośnie do oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia lub oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia otrzymywanych przy temperaturze poniżej 27 °C, za pomocą przesączania lub wirowania przecieru z oliwek;

c)

oznaczenia właściwości organoleptycznych odnoszących się do smaku lub zapachu mogą pojawić się tylko w odniesieniu do oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia lub oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia; terminy, o których mowa w pkt 3.3 załącznika XII do rozporządzenia (EWG) nr 2568/91, mogą pojawić się na etykiecie, tylko jeśli są one oparte na wynikach oceny przeprowadzonej zgodnie z metodą przewidzianą w tym załączniku;

d)

oznaczenie kwasowości lub maksymalnej kwasowości może pojawić się, tylko jeśli towarzyszy mu oznaczenie, za pomocą napisu tego samego rozmiaru i w tym samym polu widzenia, na temat wartości nadtlenku, zawartości wosku i pochłanianiu ultrafioletu, ustalone zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2568/91.

a)

stan faktyczny lub stan faktyczny ustanowiony naukowo;

b)

rezultaty analiz lub zapisów automatycznych wykonane na reprezentatywnych próbkach;

c)

informacja administracyjna lub księgowa, zgodna z przepisami Unii lub przepisami krajowymi.

a)

właściwe służby Komisji;

b)

organizację podmiotów gospodarczych w danym państwie członkowskim, o której mowa w art. 125 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

c)

jednostkę kontrolującą innego państwa członkowskiego.

a)

data pobrania próbek lub zakupu oliwy, o której mowa;

b)

nazwa i adres przedsiębiorstwa, w którym próbka została pobrana lub w którym oliwa została zakupiona;

c)

ilość partii, o których mowa;

d)

kopia wszystkich etykiet pojawiających się na opakowaniu oliwy, o którą chodzi;

e)

rezultaty analiz lub innych porównawczych opinii eksperckich, wskazujące wykorzystane metody i nazwę/nazwisko i adres laboratorium lub eksperta, o których chodzi;

f)

gdzie stosowne, nazwa dostawcy oliwy, o którą chodzi, jak zadeklarowane przez sprzedającego.

a)

posiadają urządzenia do pakowania;

b)

podejmują się gromadzenia oraz przechowywania dokumentacji dowodowej wymaganej przez państwo członkowskie, na podstawie art. 7;

c)

mają system gromadzenia, który umożliwia kontrole pochodzenia oliwy mającej oznaczenie pochodzenia w sposób zadowalający zainteresowane państwo członkowskie.

a)

wnioski o weryfikację, otrzymane zgodnie z art. 8 ust. 2;

b)

podjęte weryfikacje i te rozpoczęte w poprzednich latach gospodarczych, a wciąż będące w toku;

c)

uzupełnienie przeprowadzonych weryfikacji i zastosowanych kar.

14.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/22

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

14.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/24

(1)

Artykuł 136 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przewiduje, że należności celne przywozowe na produkty objęte kodami CN 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 et 1007 90 00, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej w odniesieniu do takich produktów przy przywozie, powiększonej o 55 % i zmniejszonej o cenę przywozową CIF stosowaną wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć stawki określonej we wspólnej taryfie celnej.

(2)

Artykuł 136 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowi, że do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1 wspomnianego artykułu, reprezentatywne ceny przywozowe CIF ustanawiane są regularnie dla przedmiotowych produktów.

(3)

Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 642/2010, ceną do obliczania należności celnych przywozowych produktów objętych kodami CN 1001 19 00, 1001 11 00, ex 1001 91 20 (pszenica zwyczajna, do siewu), ex 1001 99 00 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości, inna niż do siewu), 1002 10 00, 1002 90 00, 1005 10 90, 1005 90 00, 1007 10 90 i 1007 90 00 jest dzienna reprezentatywna cena przywozowa CIF ustalona w sposób określony w art. 5 wymienionego rozporządzenia.

(4)

Należy ustalić należności celne przywozowe na okres od dnia 16 stycznia 2012 r., mające zastosowanie do czasu wejścia w życie nowych ustaleń.

(5)

Ze względu na konieczność zapewnienia możliwie jak najszybszego stosowania tego środka niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w dniu jego opublikowania,