9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/1

(1)

Znormalizowane wymogi regulaminu nr 29 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) w sprawie jednolitych przepisów dotyczących homologacji pojazdów w zakresie ochrony osób przebywających w kabinie pojazdu użytkowego (3) (regulamin nr 29 EKG ONZ) mają na celu usunięcie barier technicznych w handlu pojazdami silnikowymi pomiędzy Umawiającymi się Stronami Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r. oraz zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa osób przebywających w pojeździe.

(2)

W dniu przystąpienia do Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r. Unia przystąpiła do ograniczonej liczby regulaminów EKG ONZ wymienionych w wykazie w załączniku II do decyzji 97/836/WE; regulamin nr 29 EKG ONZ nie został ujęty w tym wykazie.

(3)

W świetle późniejszych zmian regulaminu nr 29 EKG ONZ oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 661/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie wymagań technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego, ich przyczep oraz przeznaczonych dla nich układów, części i oddzielnych zespołów technicznych (4), zgodnie z którym Unia ma uwzględnić regulamin nr 29 EKG ONZ, regulamin nr 29 EKG ONZ powinien zostać włączony do unijnego systemu homologacji pojazdów silnikowych,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/3

(1)

Znormalizowane wymagania projektu regulaminu Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) w sprawie ujednoliconych przepisów dotyczących homologacji pojazdów silnikowych w odniesieniu do bezpieczeństwa pieszych (3) oraz projektu regulaminu EKG ONZ w sprawie ujednoliconych przepisów dotyczących diodowych źródeł światła (LED) stosowanych w zatwierdzonych zespołach świateł sygnalizacyjnych w pojazdach o napędzie silnikowym i ich przyczepach (4) mają na celu zniesienie barier technicznych w handlu pojazdami silnikowymi pomiędzy Umawiającymi się Stronami zrewidowanego porozumienia z 1958 r. oraz zapewnienie, by takie pojazdy charakteryzowały się wysokim poziomem bezpieczeństwa i ochrony.

(2)

Należy określić stanowisko Unii Europejskiej w odniesieniu do tych projektów regulaminów i tym samym umożliwić Unii, reprezentowanej przez Komisję, poparcie projektów w głosowaniu.

(3)

Projekty regulaminów dotyczące bezpieczeństwa pieszych i diodowych źródeł światła (LED) należy włączyć do systemu homologacji typu UE pojazdów silnikowych,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/5

(1)

W dniu 12 kwietnia 2005 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 560/2005.

(2)

Na podstawie przeglądu wykazu osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 560/2005, Rada uważa, że nie ma już powodów do pozostawienia niektórych osób w tym wykazie.

(3)

Ponadto należy dokonać aktualizacji informacji dotyczących jednej z osób znajdujących się w wykazie w załączniku I oraz informacji dotyczących osób znajdujących się w wykazie w załączniku IA do tego rozporządzenia,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/10

(1)

Dopłaty do prywatnego przechowywania nie powinny przekraczać sumy technicznych i finansowych kosztów udokumentowanych w Unii podczas roku połowowego poprzedzającego dany rok.

(2)

Aby zniechęcić do długoterminowego przechowywania, skrócić okresy płatności i zmniejszyć obciążenie kontrolami, dopłaty do prywatnego przechowywania powinny być wypłacane w pojedynczej racie.

(3)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2012 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2012.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

—

:

pierwszy miesiąc

:

219 EUR za tonę,

—

:

drugi miesiąc

:

0 EUR za tonę.

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/11

(1)

Unijna cena sprzedaży jest ustalana przed rozpoczęciem roku połowowego dla każdego z produktów wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 104/2000, na poziomie równym co najmniej 70 % oraz nieprzekraczającym 90 % ceny orientacyjnej.

(2)

Rozporządzenie Rady (UE) nr 1388/2011 (2) ustala ceny orientacyjne na rok połowowy 2012 dla wszystkich objętych nim produktów.

(3)

Ceny rynkowe różnią się znacznie w zależności od gatunków i postaci produktów, w szczególności w przypadku kalmara i morszczuka.

(4)

Dlatego wskaźniki przeliczeniowe należy ustalić dla różnych gatunków i postaci produktów mrożonych wyładowanych na terenie Unii w celu ustalenia poziomu ceny, która uruchamia środek interwencyjny przewidziany w art. 25 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 104/2000.

(5)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2012 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2012.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/13

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 przewiduje, że pomoc może być przyznawana w odniesieniu do ilości niektórych świeżych produktów wycofanych z obrotu i przetworzonych w celu ich utrwalenia i przechowywanych albo konserwowanych.

(2)

Celem tej pomocy jest przyznanie odpowiedniej zachęty organizacjom producentów do przetwarzania lub konserwowania produktów wycofanych z obrotu, tak aby można było uniknąć ich niszczenia.

(3)

Poziom pomocy nie powinien być taki, aby zakłócał równowagę na rynku w odniesieniu do danych produktów lub zakłócał konkurencję.

(4)

Poziom pomocy nie powinien przekraczać kosztów technicznych i finansowych związanych z czynnościami, które są niezbędne do utrwalania i przechowywania, rejestrowanych w Unii w trakcie roku połowowego poprzedzającego dany rok.

(5)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2012 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2012.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/15

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 stanowi, że ceny referencyjne obowiązujące w Unii mogą być ustalane corocznie według kategorii produktu dla produktów, których dotyczy zawieszenie cła na mocy art. 28 ust. 1. To samo odnosi się do produktów, których ceny – podlegając albo obowiązującemu zmniejszeniu taryfy w ramach Światowej Organizacji Handlu albo innym umowom preferencyjnym – muszą być zgodne z cenami referencyjnymi.

(2)

Zgodnie z art. 29 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 104/2000 cena referencyjna dla produktów wymienionych w załączniku I część A i B do tego rozporządzenia jest równa cenie wycofania, ustalonej zgodnie z art. 20 ust. 1 tego rozporządzenia.

(3)

Unijne ceny wycofania dla danych produktów na rok połowowy 2012 określono w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 198/2012 (2).

(4)

Zgodnie z art. 29 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 104/2000 cenę referencyjną produktów innych niż wymienione w załącznikach I i II do tego rozporządzenia ustala się w szczególności na podstawie wyliczonej średniej wartości celnych odnotowanych na rynkach importowych lub w portach importowych w ciągu trzech lat bezpośrednio poprzedzających datę ustalenia ceny referencyjnej.

(5)

Nie ma potrzeby ustalania cen referencyjnych dla produktów objętych kryteriami określonymi w art. 29 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 104/2000, które są importowane z państw trzecich w niewielkich ilościach.

(6)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, aby umożliwić szybkie zastosowanie cen referencyjnych w roku 2012.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/19

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 stanowi, że wspólnotowe ceny wycofania i sprzedaży dla każdego z produktów wymienionych w załączniku I do wymienionego rozporządzenia mają zostać ustalone na podstawie świeżości, wielkości lub wagi i prezentacji produktu poprzez zastosowanie współczynnika przeliczeniowego dla danej kategorii produktów do kwoty nieprzekraczającej 90 % odpowiedniej ceny orientacyjnej.

(2)

Ceny wycofania mogą być mnożone przez współczynniki dostosowawcze w strefach wyładunku położonych daleko od głównych ośrodków spożycia Unii. Ceny orientacyjne na rok połowowy 2012 zostały ustalone dla wszystkich odnośnych produktów objętych rozporządzeniem Rady (UE) nr 1388/2011 (2).

(3)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2012 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2012.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/29

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 104/2000 przewiduje rekompensatę finansową wypłacaną organizacjom producentów, które wycofują na określonych warunkach produkty wymienione w częściach A i B załącznika I do tego rozporządzenia. Kwota takiej rekompensaty finansowej powinna być ograniczona przez standardowe wartości w przypadku produktów przeznaczonych do celów innych niż spożycie przez ludzi.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2493/2001 z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie zbytu określonych produktów rybołówstwa wycofanych z rynku (2) określa sposoby zbytu produktów wycofanych z obrotu. Wartość takich produktów powinna być ustalona na standardowym poziomie w odniesieniu do każdego z tych sposobów zbytu, uwzględniając przeciętne dochody, jakie mogą być uzyskane z takiego zbytu w różnych państwach członkowskich.

(3)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2509/2000 z dnia 15 listopada 2000 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 w zakresie przyznawania rekompensat finansowych za wycofywanie niektórych produktów rybołówstwa (3) specjalne zasady przewidują, że w przypadku gdy organizacja producentów lub któryś z jej członków wystawia swe produkty na sprzedaż w innym państwie członkowskim niż to, w którym jest ona uznawana, organ odpowiedzialny za udzielanie rekompensaty finansowej musi zostać o tym powiadomiony. Organ ten jest organem państwa członkowskiego, w którym organizacja jest uznawana. Możliwa do odliczenia standardowa wartość powinna być zatem wartością mającą zastosowanie w tym państwie członkowskim.

(4)

Ta sama metoda obliczania powinna mieć zastosowanie do zaliczek na rekompensaty finansowe zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2509/2000.

(5)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2012 r., aby nie zakłócać działania systemu interwencji w roku 2012.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Produktów Rybołówstwa,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/31

(1)

Celem rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 jest zapewnienie podjęcia właściwych i skutecznych środków w zakresie wykrywania i kontroli m.in. salmonelli na wszystkich stosownych etapach produkcji, a w szczególności na poziomie produkcji pierwotnej, tj. w stadach, w celu ograniczenia rozpowszechniania odzwierzęcych czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność i tym samym zagrożenia, jakie stanowią dla zdrowia publicznego.

(2)

Art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 określa cele unijne, jakie mają być ustanowione w celu ograniczenia częstości występowania u brojlerów wszystkich serotypów salmonelli mających znaczenie dla zdrowia publicznego. Ograniczenie to jest konieczne, aby mogły zostać spełnione kryteria dotyczące salmonelli w świeżym mięsie brojlerów określone w części E załącznika II do ww. rozporządzenia oraz w rozdziale 1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów mikrobiologicznych dotyczących środków spożywczych (2).

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 stanowi, że cel unijny ma obejmować liczbowe wyrażenie maksymalnej wartości procentowej jednostek epidemiologicznych z wynikiem dodatnim lub minimalnej wartości procentowej ograniczenia liczby jednostek epidemiologicznych z wynikiem dodatnim, maksymalny termin, w jakim cel musi zostać osiągnięty, oraz określenie systemów badawczych koniecznych do sprawdzenia, czy cel został osiągnięty. W stosownych przypadkach ma również zawierać określenie serotypów o znaczeniu dla zdrowia publicznego.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 stanowi, że przy ustalaniu celu unijnego należy uwzględnić doświadczenie zdobyte w ramach obowiązujących środków krajowych, informacje przekazywane Komisji lub Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności w ramach obowiązujących wymagań unijnych, w szczególności w ramach informacji przewidzianych w dyrektywie 2003/99/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych, zmieniającej decyzję Rady 90/424/EWG i uchylającej dyrektywę Rady 92/117/EWG (3), w szczególności w jej art. 5.

(5)

Art. 1 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 646/2007 z dnia 12 czerwca 2007 r. wykonującego rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wspólnotowego celu ograniczenia częstości występowania Salmonella enteritidis i Salmonella typhimurium u brojlerów i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1091/2005 (4) ustanawia cel ograniczenia maksymalnej wartości procentowej stad brojlerów z wynikiem dodatnim na obecność Salmonella enteritidis i Salmonella typhimurium do nie więcej niż 1% do dnia 31 grudnia 2011 r.

(6)

W sprawozdaniu podsumowującym w sprawie tendencji dotyczących chorób odzwierzęcych, odzwierzęcych czynników chorobotwórczych i ognisk przenoszonych przez żywność oraz ich źródeł w Unii Europejskiej w 2009 r. (5) stwierdzono, że z zachorowaniami u ludzi najczęściej mają związek serotypy Salmonella enteritidis i Salmonella typhimurium. W 2009 r. liczba zakażeń u ludzi spowodowanych przez Salmonella enteritidis znacznie spadła, odnotowano natomiast wzrost liczby zakażeń Salmonella typhimurium.

(7)

W lipcu 2011 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) przyjął opinię naukową w sprawie ilościowej oceny wpływu, jaki ustanowienie nowego celu w zakresie ograniczenia występowania salmonelli u brojlerów będzie miało na zdrowie publiczne (6). Stwierdzono w niej, że u drobiu zakażenie od organizmów rodzicielskich na potomstwo przekazywane jest najczęściej w przypadku serotypu salmonelli odzwierzęcej Salmonella enteritidis. Urząd zauważył również, że unijne środki kontroli dotyczące brojlerów przyczyniły się do znaczącego zmniejszenia występowania u ludzi przypadków salmonellozy związanej z brojlerami w porównaniu z sytuacją w roku 2006. Dlatego należy potwierdzić ten cel.

(8)

Jednofazowe szczepy Salmonella typhimurium stały się w ostatnich latach jednymi z najczęściej wykrywanych serotypów salmonelli u kilku gatunków zwierząt i w izolatach klinicznych od człowieka. W opinii naukowej z 2010 r. w sprawie monitorowania i oceny zagrożenia dla zdrowia publicznego stwarzanego przez szczepy podobne do Salmonella typhimurium, przyjętej przez EFSA w dniu 22 września 2010 r. (7), również stwierdzono, że jednofazowe szczepy Salmonella typhimurium o wzorze antygenowym 1,4,[5],12:i:-, co obejmuje szczepy z antygenem O5 i bez tego antygenu, muszą być uważane za odmiany Salmonella typhimurium stanowiące zagrożenie dla zdrowia publicznego porównywalne do zagrożenia stwarzanego przez inne szczepy Salmonella typhimurium. Dlatego cel musi również obejmować szczepy Salmonella typhimurium o wzorze antygenowym 1,4,[5],12:i:-.

(9)

Aby sprawdzić, czy cel unijny został spełniony, trzeba przeprowadzić wielokrotne pobieranie próbek ze stad brojlerów. Aby ocenić i porównać wyniki, trzeba opisać wspólny system badawczy do sprawdzania, czy cel unijny został osiągnięty.

(10)

Krajowe programy zwalczania salmonelli służące osiągnięciu celu unijnego na 2012 r. w odniesieniu do stad brojlerów gatunku Gallus gallus przedłożono w celu współfinansowania przez Unię zgodnie z decyzją Rady 2009/470/WE z dnia 25 maja 2009 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (8). Zmiany techniczne wprowadzone w załączniku do niniejszego rozporządzenia stosuje się bezpośrednio. W związku z powyższym Komisja nie musi ponownie zatwierdzać krajowych programów zwalczania salmonelli wykonujących niniejsze rozporządzenie. Tym samym nie jest wymagany okres przejściowy.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i nie spotkały się ze sprzeciwem Parlamentu Europejskiego ani Rady,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/37

(1)

Maksymalny limit pozostałości (zwany dalej „MLP”) substancji farmakologicznie czynnych, przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej, należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)

Substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego określono w załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (2).

(3)

Obecnie nitroksynil jest wymieniony w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 jako substancja dopuszczona do stosowania u bydła i owiec w odniesieniu do mięśni, tłuszczu, wątroby i nerek, z wyjątkiem zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi.

(4)

Irlandia złożyła wniosek do Europejskiej Agencji Leków o wydanie opinii w sprawie ekstrapolacji obecnego wpisu dla nitroksynilu na zastosowanie do krowiego i owczego mleka.

(5)

Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych zalecił określenie MLP dla nitroksynilu w mleku krowim i owczym i usunięcie zapisu „Nie stosować u zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi”.

(6)

Należy zatem zmienić wpis dotyczący nitroksynilu w tabeli 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010 w celu dodania do niego zalecanego MLP w odniesieniu do mleka krowiego i owczego oraz skreślenia istniejącego zapisu „Nie stosować u zwierząt, których mleko jest przeznaczone do spożycia przez ludzi”.

(7)

Należy zapewnić podmiotom, których to dotyczy, odpowiednią ilość czasu na wprowadzenie środków niezbędnych do spełnienia nowych wymogów w zakresie MLP.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/40

(1)

Maksymalny limit pozostałości („MLP”) substancji farmakologicznie czynnych przeznaczonych do stosowania w Unii w weterynaryjnych produktach leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, bądź w produktach biobójczych stosowanych w produkcji zwierzęcej należy określać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 470/2009.

(2)

Substancje farmakologicznie czynne i ich klasyfikację w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego określono w załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 37/2010 z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie substancji farmakologicznie czynnych i ich klasyfikacji w odniesieniu do maksymalnych limitów pozostałości w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (2).

(3)

Do Europejskiej Agencji Leków wpłynął wniosek w sprawie określenia maksymalnych limitów pozostałości pegylowanego bydlęcego czynnika wzrostu kolonii granulocytów w odniesieniu do bydła.

(4)

Zgodnie z zaleceniem Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych nie ma potrzeby określania MLP pegylowanego bydlęcego czynnika wzrostu kolonii granulocytów w odniesieniu do bydła.

(5)

Należy zatem zmienić tabelę 1 załącznika do rozporządzenia (UE) nr 37/2010, tak aby włączyć do niej substancję pegylowany bydlęcy czynnik wzrostu kolonii granulocytów w odniesieniu do bydła.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych,

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/42

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 834/2007, w szczególności jego tytuł III rozdział 4, ustanawia podstawowe wymogi dotyczące ekologicznej produkcji żywności przetworzonej. Szczegółowe zasady wdrożenia tych podstawowych wymogów zostały ustanowione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 889/2008 z dnia 5 września 2008 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych w odniesieniu do produkcji ekologicznej, znakowania i kontroli (2).

(2)

Szczegółowe przepisy dotyczące produkcji wina ekologicznego powinny zostać ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 889/2008. Przepisy powinny mieć zastosowanie do produktów z sektora wina określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającym wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (3).

(3)

Przetwarzanie wina ekologicznego wymaga zastosowania niektórych produktów i substancji jako dodatków lub substancji pomocniczych, zgodnie z należycie określonymi warunkami. W tym celu oraz na podstawie zaleceń zawartych w obejmującym zasięgiem całą Unię Europejską badaniu „Ekologiczna uprawa winorośli i produkcja wina: rozwój środowiska i technologii przyjaznych konsumentowi w celu poprawy jakości wina ekologicznego oraz opracowania ram prawnych w oparciu o osiągnięcia naukowe” (zwanym również „ORWINE”) (4) stosowanie takich produktów powinno być dopuszczone zgodnie z art. 21 rozporządzenia (WE) nr 834/2007.

(4)

Niektóre produkty i substancje, które są używane jako dodatki i substancje pomocnicze w praktykach enologicznych na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 606/2009 z dnia 10 lipca 2009 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do kategorii produktów winiarskich, praktyk enologicznych i obowiązujących ograniczeń (5) to produkty uzyskane z surowców pochodzenia rolniczego. W takim przypadku surowce mogą być dostępne na rynku w postaci ekologicznej. Aby zachęcić do zwiększenia na nie popytu na rynku, należy preferencyjnie traktować dodatki i substancje pomocnicze uzyskane z surowców ekologicznych.

(5)

Na szczeblu UE praktyki i techniki produkcji wina są ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 i przepisach wykonawczych do niego, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 606/2009 i rozporządzeniu Komisji (WE) nr 607/2009 z dnia 14 lipca 2009 r. ustanawiającym niektóre szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 w odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, określeń tradycyjnych, etykietowania i prezentacji niektórych produktów sektora wina (6). Stosowanie tych praktyk i technik w produkcji wina ekologicznego może nie być zgodne z celami i zasadami ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007, w szczególności ze szczegółowymi zasadami mającymi zastosowanie do przetwarzania żywności ekologicznej, o których mowa w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 834/2007. Zatem należy wprowadzić niektóre obostrzenia i ograniczenia w odniesieniu do niektórych praktyk i procesów enologicznych.

(6)

Niektóre inne praktyki, szeroko stosowane w przetwarzaniu żywności, są również dostępne w produkcji wina i mogą mieć pewien wpływ na niektóre podstawowe cechy produktów ekologicznych, a zatem na ich prawdziwy charakter, lecz obecnie nie ma alternatywnych technik, które mogłyby je zastąpić. Dotyczy to obróbki termicznej, filtracji, odwróconej osmozy i stosowania żywicznej wymiany jonowej. W konsekwencji praktyki te powinny być dostępne dla producentów wina ekologicznego, lecz ich używanie powinno być ograniczone. W stosownym czasie należy przewidzieć ponowne zbadanie obróbki termicznej żywic jonowymiennych i odwróconej osmozy.

(7)

Praktyki i procesy enologiczne, które mogą być mylące, jeżeli chodzi o prawdziwy charakter produktów ekologicznych, powinny być wykluczone w produkcji wina ekologicznego. Dotyczy to zagęszczania w drodze chłodzenia, zmniejszania zawartości alkoholu, eliminacji dwutlenku siarki przy zastosowaniu procesów fizycznych, elektrodializy i stosowania żywic kationitowych jako praktyk enologicznych znacząco zmieniających skład produktu, to jest w takim stopniu, że mogą być mylące co do prawdziwego charakteru wina ekologicznego. Dla tych samych celów stosowanie i dodawanie niektórych substancji może być również mylące, jeżeli chodzi o prawdziwy charakter wina ekologicznego. Należy zatem postanowić, że takich substancji nie należy stosować ani dodawać w ramach ekologicznych praktyk enologicznych i procesu przetwarzania.

(8)

Jeżeli chodzi w szczególności o siarczyny, wyniki badania ORWINE dowodzą, że producenci wina w Unii już ograniczyli poziom dwutlenku siarki w winach produkowanych z ekologicznych winogron w porównaniu z maksymalną zawartością dwutlenku siarki, która jest dopuszczalna w winach nieekologicznych. Należy zatem wyznaczyć maksymalną zawartość siarki w winach ekologicznych, która powinna być niższa niż poziom dopuszczony w przypadku win nieekologicznych. Niezbędna ilość dwutlenku siarki zależy od różnych kategorii win oraz od niektórych swoistych właściwości wina, w szczególności jego zawartości cukru, które należy wziąć pod uwagę przy określaniu maksymalnej zawartości dwutlenku siarki w winach ekologicznych. Przy ustalaniu poszczególnych poziomów zawartości siarki w winach ekologicznych należy wziąć pod uwagę odmienne warunki w różnych strefach uprawy winorośli. Skrajne warunki pogodowe mogą jednak wywołać takie trudności w niektórych strefach uprawy winorośli, że może okazać się konieczne użycie dodatkowych ilości siarczynów w procesie produkcji wina w celu uzyskania stabilnego produktu końcowego w danym roku. Należy zatem zezwolić na podniesienie maksymalnej zawartości dwutlenku siarki, jeżeli takie warunki zostaną spełnione.

(9)

Wino jest produktem o długim okresie przydatności do spożycia, a niektóre rodzaje win są tradycyjnie przechowywane przez wiele lat w beczkach lub zbiornikach przed wprowadzeniem do obrotu. Na mocy warunków rozporządzenia Rady (EWG) nr 2092/91 z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (7), oraz – w ograniczonym okresie – zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 889/2008 należy dopuścić sprzedaż takiego wina w drodze utrzymania wymogów dotyczących etykietowania na mocy tego rozporządzenia aż do wyczerpania zapasów.

(10)

Niektóre z tych win zostały już wyprodukowane w ramach procesu produkcji wina, który jest zgodny z zasadami produkcji wina ekologicznego przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu. Jeżeli można to udowodnić, należy zezwolić na stosowanie wspólnotowego logo produkcji ekologicznej, o którym mowa w art. 25 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 834/2007, od dnia 1 lipca 2010 r. określanego mianem „unijnego logo produkcji ekologicznej”, aby umożliwić uczciwe porównanie i uczciwą konkurencję między winami ekologicznymi wyprodukowanymi przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia i po jego wejściu w życie. W przeciwnym razie wino powinno być etykietowane wyłącznie jako „wino z winogron ekologicznych”, bez oznaczania unijnym logo produkcji ekologicznej, pod warunkiem że zostało wyprodukowane zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2092/91 oraz rozporządzeniem (WE) nr 889/2008 przed jego zmianą niniejszym rozporządzeniem.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 889/2008.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Rolnictwa Ekologicznego,

1)

w tytule II wprowadza się następujące zmiany:

2)

w tytule V wprowadza się następujące zmiany:

3)

dodaje się nowy załącznik VIIIa, którego tekst znajduje się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

9.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 71/48

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,