21.11.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 334/1

---

DECYZJA RADY 2014/821/WPZiB

z dnia 4 listopada 2014 r.

dotycząca podpisania i zawarcia Umowy między Unią Europejską a Ukrainą w sprawie statusu misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 37, w związku z art. 218 ust. 5 i 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 22 lipca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/486/WPZiB (1).

(2)	W tym samym dniu Rada przyjęła decyzję w sprawie upoważnienia do podjęcia negocjacji z Ukrainą w celu zawarcia umowy między Unią Europejską a Ukrainą w sprawie statusu misji Unii Europejskiej w dziedzinie Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (WPBiO) na Ukrainie.

(3)	Umowa w sprawie statusu misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) została wynegocjowana między Unią a Ukrainą.

(4)	Umowa powinna zostać zatwierdzona,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym zatwierdza się w imieniu Unii Umowę między Unią Europejską a Ukrainą w sprawie statusu misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine).

Tekst umowy dołącza się do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania umowy ze skutkiem wiążącym dla Unii.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Decyzja Rady 2014/486/WPZiB z dnia 22 lipca 2014 r. w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) (Dz.U. L 217 z 23.7.2014, s. 42).

---

21.11.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 334/3

---

TŁUMACZENIE

UMOWA

między Unią Europejską a Ukrainą w sprawie statusu misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine)

UNIA EUROPEJSKA, zwana dalej „Unią Europejską” lub „UE”,

z jednej strony, oraz

UKRAINA zwana dalej „Ukrainą” lub „państwem przyjmującym”,

z drugiej strony,

razem zwane dalej „stronami”,

UWZGLĘDNIAJĄC:

—	pismo z dnia 11 lipca 2014 r. od Ministra Spraw Zagranicznych Ukrainy do Wysokiego Przedstawiciela Unii Europejskiej do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

—	decyzję Rady 2014/486/WPZiB z dnia 22 lipca 2014 r. w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine),

—	fakt, że niniejsza umowa nie będzie miała wpływu na prawa ani obowiązki stron wynikające z umów międzynarodowych ani innych instrumentów ustanawiających międzynarodowe sądy i trybunały, w tym ze Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Zakres stosowania i definicje

1.   Niniejsza umowa ma zastosowanie do misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) oraz do jej personelu.

2.   Niniejsza umowa ma zastosowanie wyłącznie na terytorium Ukrainy.

3.   Do celów niniejszej umowy:

a)

„EUAM Ukraine” lub „misja” oznacza misję doradczą UE na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie utworzoną przez Radę Unii Europejskiej na mocy decyzji 2014/486/WPZiB, w tym jej komponenty, jednostki, dowództwo i personel rozmieszczony na terytorium państwa przyjmującego i przydzielony misji EUAM Ukraine;

b)	„szef misji” oznacza szefa misji EUAM Ukraine, mianowanego przez Radę Unii Europejskiej;

c)	„Unia Europejska (UE)” oznacza stałe organy UE, a także ich personel;

d)

„personel EUAM Ukraine” oznacza szefa misji, personel oddelegowany przez państwa członkowskie, Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) i instytucje UE oraz państwa spoza UE zaproszone przez UE do udziału w EUAM Ukraine, personel międzynarodowy zatrudniony na podstawie umów przez EUAM Ukraine i rozmieszczony w celu przygotowania, wsparcia i realizacji misji oraz personel skierowany w podróż służbową przez państwo wysyłające, instytucję UE lub ESDZ w ramach misji. Nie obejmuje kontrahentów handlowych ani personelu miejscowego;

e)	„dowództwo” oznacza dowództwo EUAM Ukraine w Kijowie;

f)	„państwo wysyłające” oznacza każde państwo członkowskie UE lub państwo spoza UE, które oddelegowało personel do misji;

g)	„obiekty” oznaczają wszystkie budynki, pomieszczenia, instalacje i grunt niezbędne do prowadzenia działalności przez misję, jak również do zakwaterowania personelu misji;

h)	„personel miejscowy” oznacza personel posiadający obywatelstwo Ukrainy lub mający stałe miejsce pobytu na Ukrainie;

i)	„korespondencja służbowa” oznacza wszelką korespondencję związaną z EUAM Ukraine i z jej funkcjami;

j)	„środki transportu EUAM Ukraine” oznaczają wszelkie pojazdy i inne środki transportu należące do EUAM Ukraine bądź przez nią wypożyczane lub czarterowane;

k)	„majątek EUAM Ukraine” oznacza sprzęt, w tym środki transportu, oraz dobra konsumpcyjne konieczne do prowadzenia działalności przez EUAM Ukraine.

Artykuł 2

Przepisy ogólne

1.   EUAM Ukraine oraz personel EUAM Ukraine przestrzegają przepisów ustawowych i wykonawczych państwa przyjmującego, a także powstrzymują się od wszelkich działań lub wszelkiej działalności niezgodnych z celami EUAM Ukraine.

2.   EUAM Ukraine zachowuje niezależność w wykonywaniu swoich funkcji na podstawie niniejszej umowy. Państwo przyjmujące respektuje jednolity i międzynarodowy charakter EUAM Ukraine.

3.   Szef misji regularnie informuje rząd państwa przyjmującego o liczbie personelu EUAM Ukraine przebywającego na terytorium państwa przyjmującego.

Artykuł 3

Identyfikacja

1.   Wykaz personelu EUAM Ukraine, w tym daty przyjazdu i wyjazdu jego członków, dostarczany jest Ministerstwu Spraw Zagranicznych Ukrainy (MSZ Ukrainy) na czas trwania misji oraz jest aktualizowany w miarę potrzeb. Personel EUAM Ukraine otrzymuje karty identyfikacyjne wydane przez MSZ Ukrainy, które potwierdzają status personelu EUAM Ukraine.

2.   Środki transportu EUAM Ukraine mogą być opatrzone wyraźnymi oznaczeniami identyfikacyjnymi EUAM Ukraine, których wzory są dostarczane odnośnym organom państwa przyjmującego, oraz tablicami rejestracyjnymi dostarczanymi misjom dyplomatycznym na Ukrainie.

3.   EUAM Ukraine ma prawo wywiesić flagę UE w siedzibie dowództwa i w każdym innym miejscu, samą lub wraz z flagą państwa przyjmującego, zgodnie z decyzją szefa misji. Flagi lub oznaczenia poszczególnych kontyngentów narodowych biorących udział w EUAM Ukraine mogą być umieszczane na obiektach misji, środkach transportu EUAM Ukraine oraz mundurach, zgodnie z decyzją szefa misji.

Artykuł 4

Przekraczanie granic i poruszanie się w obrębie terytorium Ukrainy

1.   Personel EUAM Ukraine, majątek EUAM Ukraine oraz środki transportu EUAM Ukraine przekraczają granicę państwa przyjmującego na oficjalnych przejściach granicznych, w portach morskich i przez międzynarodowe korytarze powietrzne.

2.   Państwo przyjmujące ułatwia wjazd personelu EUAM Ukraine oraz przywiezienie majątku EUAM Ukraine oraz środków transportu EUAM Ukraine na swoje terytorium, jak również wyjazd personelu EUAM Ukraine oraz wywiezienie majątku EUAM Ukraine oraz środków transportu EUAM Ukraine ze swojego terytorium. Personel EUAM Ukraine przekracza granicę państwową Ukrainy z ważnym paszportem. Przy wjeździe na terytorium państwa przyjmującego i wyjeździe z niego członkowie personelu EUAM Ukraine posiadający kartę identyfikacyjną misji lub tymczasowy dowód uczestnictwa w EUAM Ukraine nie podlegają kontroli celnej, wymogom wizowym i imigracyjnym ani jakimkolwiek innym formom kontroli imigracyjnej na terytorium państwa przyjmującego.

3.   Personel EUAM Ukraine nie podlega przepisom państwa przyjmującego w zakresie rejestracji i kontroli cudzoziemców, jednak nie nabywa on praw do stałego pobytu lub zamieszkania na terytorium państwa przyjmującego.

4.   EUAM Ukraine przywozi na obszar celny państwa przyjmującego lub wywozi z obszaru celnego Ukrainy majątek, w tym obiekty transportowe przewidziane do oficjalnego użytkowania na Ukrainie, podlegając zwolnieniu z kontroli celnej. Takie towary, w tym pojazdy, są zgłaszane zgodnie z przepisami celnymi państwa przyjmującego mającymi zastosowanie do misji dyplomatycznych.

5.   Personel EUAM Ukraine może kierować pojazdami, nawigować statkami oraz obsługiwać statki powietrzne i wszelkie inne środki transportu na terytorium państwa przyjmującego pod warunkiem posiadania — odpowiednio — ważnych krajowych lub międzynarodowych praw jazdy, uprawnień kapitańskich lub licencji pilota. Państwo przyjmujące uznaje ważność praw jazdy lub pozwoleń posiadanych przez personel EUAM Ukraine, nie pobierając z tego tytułu podatków ani opłat.

6.   EUAM Ukraine i personel EUAM Ukraine oraz należące do nich pojazdy i wszelkie inne środki transportu, sprzęt i dostawy korzystają z prawa do swobodnego i nieograniczonego przemieszczania się po całym terytorium państwa przyjmującego, w tym po jego morzu terytorialnym i przestrzeni powietrznej, zgodnie z przepisami Ukrainy.

W razie potrzeby, możliwe jest zawarcie dodatkowych uzgodnień, zgodnie z art. 18.

7.   Do celów podróży służbowych personel EUAM Ukraine i personel miejscowy może korzystać z publicznych dróg, mostów, promów oraz portów lotniczych i morskich bez obowiązku uiszczania ceł, opłat, opłat drogowych, podatków czy innych należności. EUAM Ukraine nie zwalnia się z uzasadnionych opłat za usługi zamówione i wykonane na zasadach mających zastosowanie do usług świadczonych na rzecz obywateli państwa przyjmującego.

Artykuł 5

Przywileje i immunitety przyznane EUAM Ukraine przez państwo przyjmujące

1.   Obiekty są nietykalne. Urzędnicy państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać bez zgody szefa misji.

2.   Obiekty, ich wyposażenie i inny majątek, które się w nich znajdują, jak również ich środki transportu nie podlegają rewizji, rekwizycji, zajęciu ani egzekucji.

3.   EUAM Ukraine, jej mienie i majątek EUAM Ukraine objęte są immunitetem jurysdykcyjnym, niezależnie od tego, gdzie i w czyim posiadaniu się znajdują.

4.   Archiwa i dokumenty EUAM Ukraine są nietykalne zawsze i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.

5.   Korespondencja służbowa jest nietykalna.

6.   EUAM Ukraine jest zwolniona ze wszystkich krajowych, regionalnych i lokalnych opłat, podatków i należności o podobnym charakterze w odniesieniu do nabywanych i przywożonych towarów, świadczonych usług oraz obiektów wykorzystywanych przez EUAM Ukraine do celów EUAM Ukraine. EUAM Ukraine nie jest zwolniona z opłat, podatków ani należności stanowiących zapłatę za wyświadczone usługi.

7.   Państwo przyjmujące zezwala na przywóz przedmiotów potrzebnych do celów EUAM Ukraine i zwalnia je z wszelkich ceł, opłat, opłat drogowych, podatków i podobnych należności innych niż opłaty za przechowywanie, przewóz i inne świadczone usługi.

Artykuł 6

Przywileje i immunitety przyznane personelowi EUAM Ukraine przez państwo przyjmujące

1.   Personel EUAM Ukraine nie podlega aresztowaniu ani zatrzymaniu w żadnej formie.

2.   Dokumenty, korespondencja i majątek personelu EUAM Ukraine są nietykalne, z wyjątkiem przypadku przedsięwzięcia środków egzekucyjnych dozwolonych na mocy ust. 6.

3.   Personel EUAM Ukraine korzysta z immunitetu od jurysdykcji karnej państwa przyjmującego we wszystkich okolicznościach. Przywileje przyznane personelowi EUAM Ukraine i immunitet od jurysdykcji karnej Ukrainy nie wyłączają go spod jurysdykcji państwa wysyłającego lub instytucji UE. Immunitet od jurysdykcji karnej państwa przyjmującego, z którego korzysta personel EUAM Ukraine, może zostać uchylony — w zależności od przypadku — przez państwo wysyłające lub odnośną instytucję UE. Uchylenie takie musi zawsze być jednoznacznie wyrażone.

4.   Personel EUAM Ukraine korzysta z immunitetu od jurysdykcji cywilnej i administracyjnej państwa przyjmującego w odniesieniu do wypowiedzi ustnych lub pisemnych i wszystkich działań podejmowanych przez niego podczas pełnienia obowiązków służbowych. Szef misji oraz właściwy organ państwa wysyłającego lub właściwa instytucja UE są niezwłocznie powiadamiani o każdym przypadku wszczęcia przed sądem państwa przyjmującego jakiegokolwiek postępowania cywilnego przeciwko personelowi EUAM Ukraine. Przed wszczęciem postępowania sądowego szef misji oraz właściwy organ państwa wysyłającego lub właściwa instytucja UE przedkładają sądowi dokument poświadczający, czy działanie, o którym mowa, zostało podjęte przez personel EUAM Ukraine podczas pełnienia obowiązków służbowych. Jeżeli działanie to zostało podjęte podczas pełnienia obowiązków służbowych, nie wszczyna się postępowania i stosuje się postanowienia art. 16. Jeżeli działanie to nie zostało podjęte podczas pełnienia obowiązków służbowych, można kontynuować postępowanie. Poświadczenie szefa misji oraz właściwego organu państwa wysyłającego lub właściwej instytucji UE jest wiążące dla jurysdykcji państwa przyjmującego i państwo to nie może go zakwestionować. Wszczęcie postępowania przez członka personelu EUAM Ukraine uniemożliwia mu powoływanie się na immunitet jurysdykcyjny w stosunku do powództw wzajemnych powiązanych bezpośrednio z powództwem głównym.

5.   Personel EUAM Ukraine nie jest zobowiązany do składania zeznań w charakterze świadka.

6.   W stosunku do personelu EUAM Ukraine nie mogą być przedsięwzięte żadne środki egzekucyjne, z wyjątkiem przypadków, w których wszczęto przeciwko niemu postępowanie cywilne nie powiązane z pełnieniem obowiązków służbowych. Mienie personelu EUAM Ukraine nie podlega zajęciu w celu wykonania wyroku, postanowienia lub nakazu sądowego, jeżeli szef misji poświadczy, iż jest ono niezbędne do wykonywania jego obowiązków służbowych. W postępowaniu cywilnym personel EUAM Ukraine nie podlega ograniczeniu wolności osobistej ani innym środkom przymusu.

7.   Immunitet personelu EUAM Ukraine od jurysdykcji państwa przyjmującego nie wyłącza ich spod jurysdykcji odpowiednich państw wysyłających.

8.   W zakresie usług świadczonych na rzecz EUAM Ukraine personel EUAM Ukraine podlega zwolnieniom od przepisów o ubezpieczeniach społecznych, które mogą obowiązywać w państwie przyjmującym.

9.   Personel EUAM Ukraine zwolniony jest w państwie przyjmującym z wszelkich form opodatkowania dochodów i wynagrodzenia, wypłacanych mu przez EUAM Ukraine lub państwa wysyłające, a także wszelkich innych dochodów pochodzących spoza państwa przyjmującego.

10.   Państwo przyjmujące, zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi, które może przyjąć, zezwala na przywóz przedmiotów przeznaczonych do osobistego użytku personelu EUAM Ukraine i zwalnia z wszelkich ceł, podatków i innych związanych z tym należności, z wyjątkiem należności za przechowywanie, przewóz i podobne usługi w odniesieniu do takich przedmiotów. Państwo przyjmujące zezwala również na wywóz takich przedmiotów. Zakup towarów i usług na rynku krajowym przez personel EUAM Ukraine jest zwolniony z podatku VAT i innych podatków, zgodnie z przepisami państwa przyjmującego.

11.   Osobisty bagaż personelu EUAM Ukraine jest zwolniony z kontroli, chyba że istnieją poważne podstawy do przypuszczenia, że zawiera on przedmioty, które nie są przeznaczone do osobistego użytku personelu EUAM Ukraine, lub przedmioty, których przywóz lub wywóz jest zabroniony przez przepisy państwa przyjmującego lub które podlegają przepisom państwa przyjmującego w zakresie kwarantanny. Kontrola takiego bagażu osobistego jest przeprowadzona jedynie w obecności zainteresowanego członka personelu EUAM Ukraine lub upoważnionego przedstawiciela EUAM Ukraine.

Artykuł 7

Personel miejscowy

Personel miejscowy korzysta z przywilejów i immunitetów tylko w zakresie przyznanym mu przez państwo przyjmujące. Państwo przyjmujące sprawuje jednak jurysdykcję nad tym personelem w taki sposób, aby nie zakłócać w sposób nieuzasadniony wypełniania przez niego obowiązków związanych z EUAM Ukraine.

Artykuł 8

Jurysdykcja karna

Właściwe organy państwa wysyłającego, w porozumieniu z właściwymi organami Ukrainy, mają prawo w pełni sprawować jurysdykcję karną oraz władzę dyscyplinarną przyznaną im przez prawo państwa wysyłającego w stosunku do personelu EUAM Ukraine na terytorium państwa przyjmującego.

Artykuł 9

Bezpieczeństwo

1.   Państwo przyjmujące, korzystając z własnych środków, zapewnia bezpieczeństwo personelu EUAM Ukraine.

2.   Do celów ust. 1 państwo przyjmujące podejmuje wszystkie niezbędne środki w celu zapewnienia ochrony i bezpieczeństwa EUAM Ukraine i personelowi EUAM Ukraine. Jakiekolwiek postanowienia szczególne proponowane przez państwo przyjmujące uzgadnia się z szefem misji przed ich wykonaniem. Państwo przyjmujące zezwala na działania związane z ewakuacją medyczną personelu EUAM Ukraine i udziela wsparcia w tym zakresie.

W razie konieczności zostaną zawarte dodatkowe uzgodnienia, o których mowa w art. 18.

Artykuł 10

Umundurowanie

1.   Personel EUAM Ukraine może nosić mundury krajowe lub ubrania cywilne wyraźnie oznakowane emblematem EUAM Ukraine.

2.   Noszenie mundurów podlega zasadom określonym przez szefa misji.

Artykuł 11

Współpraca i dostęp do informacji

1.   Państwo przyjmujące zapewnia pełną współpracę i wsparcie EUAM Ukraine i personelowi EUAM Ukraine. W stosownych przypadkach można odwoływać się do procedur przewidzianych w Umowie między Unią Europejską a Ukrainą w sprawie procedur bezpieczeństwa przy wymianie informacji niejawnych z dnia 13 czerwca 2005 r.

W razie konieczności oraz do celów akapitu pierwszego zostaną zawarte dodatkowe uzgodnienia, o których mowa w art. 18.

2.   Szef misji i państwo przyjmujące regularnie konsultują się wzajemnie i podejmują odpowiednie środki, aby zapewnić ścisłą wzajemną współpracę na każdym odpowiednim szczeblu. Państwo przyjmujące może wyznaczyć oficera łącznikowego przy EUAM Ukraine.

Artykuł 12

Wsparcie państwa przyjmującego i zawieranie umów

1.   Państwo przyjmujące udziela EUAM Ukraine, na jej prośbę, pomocy w znalezieniu odpowiednich obiektów.

2.   Państwo przyjmujące udostępnia nieodpłatnie, w miarę potrzeb i możliwości, obiekty do niego należące. EUAM Ukraine jest upoważniona do budowy obiektów, ich przebudowy lub modyfikowania w inny sposób w zależności od wymogów operacyjnych. Państwo przyjmujące nie żąda od EUAM Ukraine żadnego odszkodowania za budowę, przebudowę lub modyfikowanie tych obiektów.

Obiekty należące do podmiotów prywatnych, w zakresie potrzebnym do prowadzenia przez EUAM Ukraine działań administracyjnych i operacyjnych, są udostępniane na podstawie odpowiednich ustaleń umownych.

3.   W zakresie swoich środków i możliwości, państwo przyjmujące udziela pomocy w przygotowaniu, utworzeniu, wykonaniu i wspieraniu EUAM Ukraine, co obejmuje wspólne korzystanie z obiektów i sprzętu wraz z ekspertami EUAM Ukraine.

W razie potrzeby, możliwe jest zawarcie dodatkowych uzgodnień, zgodnie z art. 18.

4.   Państwo przyjmujące udziela pomocy i wsparcia EUAM Ukraine na co najmniej takich samych warunkach, na jakich udziela pomocy i wsparcia własnym obywatelom.

5.   EUAM Ukraine posiada konieczną zdolność prawną zgodnie z przepisami państwa przyjmującego, aby wypełniać swoje zadanie, w szczególności w celu otwierania rachunków bankowych oraz nabywania majątku lub dysponowania nim, jak również aby być stroną w postępowaniu prawnym.

6.   Prawo właściwe dla umów zawieranych przez EUAM Ukraine w państwie przyjmującym określa się w odpowiednich postanowieniach tych umów.

7.   Umowy zawierane przez EUAM Ukraine mogą przewidywać, że do sporów wynikających z jej wykonywania ma zastosowanie procedura rozstrzygania sporów, o której mowa w art. 15 ust. 3 i 4.

Artykuł 13

Zmarli członkowie personelu EUAM Ukraine

1.   Szef misji ma prawo zająć się odesłaniem zwłok zmarłych członków personelu EUAM Ukraine oraz odesłaniem ich mienia osobistego do kraju pochodzenia, jak również podjąć odpowiednie działania w tym zakresie zgodnie z przepisami Ukrainy.

2.   Nie przeprowadza się sekcji zwłok zmarłych członków personelu EUAM Ukraine bez zgody zainteresowanego państwa oraz obecności przedstawiciela EUAM Ukraine lub przedstawiciela zainteresowanego państwa.

3.   Państwo przyjmujące oraz EUAM Ukraine współpracują w jak najszerszym zakresie w celu szybkiego odesłania zwłok zmarłych członków personelu EUAM Ukraine do kraju pochodzenia.

Artykuł 14

Łączność

1.   EUAM Ukraine może instalować i obsługiwać nadawcze i odbiorcze stacje radiowe, jak również systemy satelitarne, zgodnie z przepisami państwa przyjmującego. EUAM Ukraine współpracuje z właściwymi organami państwa przyjmującego w celu uniknięcia konfliktu w korzystaniu z odpowiednich częstotliwości.

2.   EUAM Ukraine korzysta z prawa do nieograniczonej łączności radiowej (włącznie z satelitarnymi, ruchomymi i przenośnymi aparatami radiowymi), telefonicznej, telegraficznej, faksowej i za pomocą innych środków, jak również z prawa do instalowania sprzętu niezbędnego do utrzymywania takiej łączności w obrębie obiektów EUAM Ukraine i między nimi, w tym instalowania kabli i linii naziemnych na potrzeby EUAM Ukraine, zgodnie z przepisami państwa przyjmującego.

3.   W obrębie swoich obiektów EUAM Ukraine może podjąć działania niezbędne do dystrybucji poczty adresowanej do EUAM Ukraine lub do personelu EUAM Ukraine i przez nich nadawanej.

Artykuł 15

Roszczenia odszkodowawcze z tytułu śmierci, obrażeń ciała, szkody lub straty

1.   EUAM Ukraine, personel EUAM Ukraine, UE ani państwa wysyłające nie ponoszą odpowiedzialności z tytułu szkód lub strat dotyczących mienia cywilnego lub publicznego, które związane są z potrzebami operacyjnymi lub powstają w wyniku działań związanych z zakłóceniami porządku publicznego lub ochroną EUAM Ukraine.

2.   W celu osiągnięcia ugody roszczenia z tytułu szkód lub strat dotyczących mienia cywilnego lub państwowego nieobjętych postanowieniami ust. 1 oraz roszczenia z tytułu śmierci lub uszkodzenia ciała oraz z tytułu szkód lub strat dotyczących mienia EUAM Ukraine są przekazywane EUAM Ukraine przez właściwe organy państwa przyjmującego w przypadku roszczeń wniesionych przez osoby prawne lub fizyczne z państwa przyjmującego, oraz do właściwych organów państwa przyjmującego w przypadku roszczeń wniesionych przez EUAM Ukraine.

3.   Jeżeli osiągnięcie ugody jest niemożliwe, roszczenie przedkłada się komisji ds. roszczeń złożonej z jednakowej liczby przedstawicieli EUAM Ukraine i przedstawicieli państwa przyjmującego. Rozstrzygnięcie co do roszczeń osiąga się na zasadzie wspólnego porozumienia.

4.   Jeżeli niemożliwe jest osiągnięcie ugody w ramach komisji ds. roszczeń, spór jest rozstrzygany na drodze dyplomatycznej między przedstawicielami państwa przyjmującego i UE w przypadku roszczeń w wysokości nie większej niż 40 000 EUR. W przypadku roszczeń powyżej tej kwoty, spór jest wnoszony przed trybunał arbitrażowy, którego decyzje są wiążące.

5.   Trybunał arbitrażowy, o którym mowa w ust. 4, składa się z trzech sędziów polubownych, z których jeden jest wyznaczany przez państwo przyjmujące, jeden — przez EUAM Ukraine, a trzeci wyznaczany jest wspólnie przez państwo przyjmujące i EUAM Ukraine. Jeżeli jedna ze stron nie wyznaczy sędziego polubownego w terminie dwóch miesięcy lub w przypadku braku zgody pomiędzy państwem przyjmującym a EUAM Ukraine co do wyznaczenia trzeciego sędziego, sędzia ten jest wyznaczany przez przewodniczącego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

6.   EUAM Ukraine oraz organy administracyjne państwa przyjmującego zawierają porozumienie administracyjne w celu określenia zakresu uprawnień komisji ds. roszczeń oraz trybunału arbitrażowego, procedur obowiązujących w tych organach oraz zasad wnoszenia roszczeń.

Artykuł 16

Współpraca i spory

1.   Wszystkie kwestie zaistniałe w związku ze stosowaniem niniejszej umowy są rozpatrywane wspólnie przez przedstawicieli EUAM Ukraine oraz właściwe organy państwa przyjmującego.

2.   W przypadku braku jakiegokolwiek wcześniejszego rozstrzygnięcia spory dotyczące wykładni lub stosowania niniejszej umowy rozstrzygane są wyłącznie na drodze dyplomatycznej przez przedstawicieli państwa przyjmującego i przedstawicieli UE.

Artykuł 17

Inne postanowienia

1.   Rząd państwa przyjmującego odpowiada za to, aby ukraińskie władze lokalne wprowadzały w życie przewidziane w niniejszej umowie przywileje, immunitety i prawa EUAM Ukraine i personelu EUAM Ukraine oraz ich przestrzegały.

2.   Żadne z postanowień niniejszej umowy nie ma na celu ustanowienia odstępstwa ani nie może być interpretowane jako ustanawiające odstępstwo od jakichkolwiek praw, które mogą przysługiwać na mocy innych umów państwu członkowskiemu UE lub jakiemukolwiek innemu państwu wnoszącemu wkład w EUAM Ukraine.

Artykuł 18

Uzgodnienia wykonawcze

Do celów stosowania niniejszej umowy kwestie operacyjne, administracyjne i techniczne mogą być przedmiotem odrębnych uzgodnień zawieranych pomiędzy szefem misji a organami administracyjnymi państwa przyjmującego.

Artykuł 19

Wejście w życie i wygaśnięcie

1.   Niniejsza umowa wchodzi w życie w dniu otrzymania, za pośrednictwem kanałów dyplomatycznych, ostatniego pisemnego powiadomienia o wypełnieniu przez strony procedur wewnętrznych koniecznych do wejścia w życie niniejszej umowy oraz pozostaje w mocy do dnia wyjazdu ostatniego członka personelu EUAM Ukraine, zgodnie z informacją przekazaną przez EUAM Ukraine.

2.   Niniejsza umowa może zostać zmieniona lub wypowiedziana w formie pisemnej za obopólną zgodą Stron.

3.   Wypowiedzenie niniejszej umowy nie ma wpływu na żadne prawa ani obowiązki wynikające z wykonywania niniejszej umowy przed jej wygaśnięciem.

---

21.11.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 334/10

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 1241/2014

z dnia 7 listopada 2014 r.

rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Westfälischer Pumpernickel (ChOG)]

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (1), w szczególności jego art. 52 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje,

(1)	Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Niemiec o rejestrację nazwy „Westfälischer Pumpernickel” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)	Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Westfälischer Pumpernickel” powinna zostać zarejestrowana,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nazwa „Westfälischer Pumpernickel” (ChOG) zostaje zarejestrowana.

Nazwa, o której mowa w akapicie pierwszym, określa produkt należący do klasy 2.3. Chleb, ciasta, ciastka, wyroby cukiernicze, herbatniki i inne wyroby piekarnicze wymienione w załączniku XI do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 668/2014 (3).

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2)  Dz.U. C 196 z 26.6.2014, s. 20.

(3)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 668/2014 z dnia 13 czerwca 2014 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 179 z 19.6.2014, s. 36).

---

21.11.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 334/11

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 1242/2014

z dnia 20 listopada 2014 r.

ustanawiające zasady, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego, w odniesieniu do przedstawiania odpowiednich danych zbiorczych dotyczących operacji

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2328/2003, (WE) nr 861/2006, (WE) nr 1198/2006 i (WE) nr 791/2007 oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1255/2011 (1), w szczególności jego art. 97 ust. 2,

Po konsultacji z Komitetem ds. Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z art. 97 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 508/2014 instytucje zarządzające w państwach członkowskich muszą dostarczyć Komisji istotne dane zbiorcze dotyczące operacji wybranych do finansowania do końca poprzedniego roku, w tym najważniejszych cech beneficjenta i operacji.

(2)

W celu zapewnienia spójności i kompletności danych zbiorczych dotyczących operacji wybranych do finansowania konieczne jest określenie wspólnych specyfikacji technicznych i zasad przedstawiania danych zbiorczych. W tym celu właściwe jest odwołanie się do struktury bazy danych, o których mowa w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1243/2014 (2).

(3)	W celu umożliwienia niezwłocznego zastosowania środków, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Instytucje zarządzające powinny przestrzegać specyfikacji technicznej i zasad przedstawiania danych zbiorczych dotyczących operacji wybranych do finansowania, w tym najważniejszych cech beneficjenta i operacji, jak przewidziano w art. 97 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 508/2014, zgodnie z formularzami i tabelami przedstawionymi w załącznikach do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 149 z 20.5.2014, s. 1.

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1243/2014 z dnia 20 listopada 2014 r. ustanawiające zasady, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego, w odniesieniu do informacji, które mają być przekazywane przez państwa członkowskie, jak również w odniesieniu do zapotrzebowania na dane oraz synergii między potencjalnymi źródłami danych (zob. s. 39 niniejszego Dziennika Urzędowego).

---

---

---

---

---

---

21.11.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 334/39

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 1243/2014

z dnia 20 listopada 2014 r.

ustanawiające zasady, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 508/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego, w odniesieniu do informacji, które mają być przekazywane przez państwa członkowskie, jak również do zapotrzebowania na dane oraz synergii między potencjalnymi źródłami danych

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2328/2003, (WE) nr 861/2006, (WE) nr 1198/2006 i (WE) nr 791/2007 oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1255/2011 (1), w szczególności jego art. 107 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 (2) ustanowiono przepisy wspólne dla Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR). W rozporządzeniu tym zawarty jest wymóg ustanowienia przez instytucje zarządzające państw członkowskich systemu elektronicznej rejestracji i przechowywania danych dotyczących każdej operacji, które są niezbędne do monitorowania, oceny, zarządzania finansowego, weryfikacji i audytu, w tym danych dotyczących poszczególnych operacji.

(2)	Załącznik III do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 480/2014 (3) zawiera wykaz danych, które mają być zapisywane i przechowywane w formie skomputeryzowanej w odniesieniu do każdej operacji w ramach systemu monitorowania ustanowionego przez każde państwo członkowskie.

(3)

Dodatkowe przepisy dotyczące rejestracji i przekazywania danych są niezbędne do funkcjonowania wspólnego systemu monitorowania i oceny, o którym mowa w art. 107 rozporządzenia (UE) nr 508/2014. Zgodnie z art. 107 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 508/2014 w ramach tych przepisów należy określić informacje, które mają być przekazywane przez państwa członkowskie, przy zapewnieniu jak największej synergii z innymi potencjalnymi źródłami danych, takimi jak wykaz danych, które mają być zapisywane i przechowywane zgodnie z wymogami rozporządzenia (UE) nr 1303/2013.

(4)	W celu umożliwienia niezwłocznego zastosowania środków, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(5)	Środki określone w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Funduszu Morskiego i Rybackiego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy dotyczące informacji, które mają być przesyłane Komisji przez państwa członkowskie w celu umożliwienia monitorowania i oceny operacji finansowanych w ramach Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (zwanego dalej „EFMR”) w ramach zarządzania dzielonego.

Artykuł 2

Wykaz danych i struktura bazy danych

1.   Każde państwo członkowskie rejestruje w swojej bazie danych, o której mowa w art. 125 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, i przekazuje Komisji wykaz danych zawierający informacje, o których mowa w art. 107 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 508/2014, oraz zgodnie ze strukturą określoną w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

2.   Wykaz danych jest rejestrowany i przekazywany Komisji w odniesieniu do każdej operacji wybranej do finansowania w ramach programu operacyjnego wspieranego z EFMR.

Artykuł 3

Wprowadzanie informacji do bazy danych

Dane, o których mowa w art. 2, wprowadza się do bazy danych w następujących dwóch etapach:

a)	w momencie zatwierdzania operacji;

b)	po zakończeniu operacji.

Artykuł 4

Dane dotyczące realizacji operacji

Informacje, o których mowa w części D załącznika I (dane dotyczące realizacji operacji), oparte są na polach określonych w załączniku II.

Artykuł 5

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 149 z 20.5.2014, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320).

(3)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 480/2014 z dnia 3 marca 2014 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (Dz.U. L 138 z 13.5.2014, s. 5).

---

---

---

21.11.2014

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 334/52

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 1244/2014

z dnia 20 listopada 2014 r.

ustanawiające zasady wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 375/2014 ustanawiającego Europejski Ochotniczy Korpus Pomocy Humanitarnej („inicjatywa »Wolontariusze pomocy UE«”)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 375/2014 ustanawiające Europejski Ochotniczy Korpus Pomocy Humanitarnej („inicjatywa »Wolontariusze pomocy UE«”) (1), w szczególności jego art. 9 ust. 3, art. 10 ust. 1 i art. 12 ust. 6,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 375/2014 Komisja powinna ustalić normy i procedury obejmujące niezbędne warunki, zasady i wymogi stosowane przez organizacje wysyłające i przyjmujące podczas naboru, selekcji i przygotowania kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE oraz kierowania nimi i oddelegowywania ich w celu wspierania pomocy humanitarnej w państwach trzecich. Rozporządzenie (UE) nr 375/2014 przewiduje, że normy te należy przyjąć w drodze aktów delegowanych i że procedury należy przyjąć w drodze aktów wykonawczych.

(2)	Wszystkie zainteresowane strony związane z inicjatywą „Wolontariusze pomocy UE”, w tym samych wolontariuszy oraz organizacje wysyłające i przyjmujące, należy zachęcać do wspólnego poczucia tożsamości w ramach inicjatywy.

(3)

Ważne jest, aby nabór i selekcja kandydatów na wolontariuszy odbywały się w ramach niedyskryminującej, sprawiedliwej i przejrzystej procedury, opartej na partnerstwie między organizacjami wysyłającymi i przyjmującymi, oraz spełniały rzeczywiste potrzeby wyrażone na szczeblu lokalnym przez organizacje przyjmujące.

(4)

Aby zapobiec nieporozumieniom dotyczącym ról i oczekiwań oraz zapewnić wolontariuszom właściwe i praktyczne przygotowanie do oddelegowania, zarówno organizacje wysyłające, jak i przyjmujące powinny dokonać gruntownego wprowadzenia wolontariuszy w ich obowiązki. Stworzy to podstawę zaufania i akceptacji w społecznościach przyjmujących przy pełnym uwzględnieniu odpowiednich delikatnych kwestii kulturowych.

(5)

Szkolenie stanowi zasadniczą część przygotowania przed oddelegowaniem i powinno być zapewnione wszystkim kandydatom na wolontariuszy w formie ustrukturyzowanego programu obowiązkowych i fakultatywnych kursów. Ponadto należy umożliwić młodszym specjalistom dalsze rozwijanie ich kompetencji oraz nabywanie nowej szczegółowej wiedzy i umiejętności odpowiednich w odniesieniu do sektora pomocy humanitarnej, w stosownych przypadkach poprzez odbywanie staży. W szczególności działania te powinny to być dostosowane do działalności i kontekstu funkcjonowania organizacji wysyłających i przyjmujących.

(6)

Organizacje wysyłające i przyjmujące powinny wprowadzić właściwy system nadzoru i zarządzania. Powinny one wspólnie nadzorować i oceniać wyniki i osiągnięcia wolontariuszy pomocy UE oraz udzielać im informacji zwrotnych na temat ich przydziału zadań i celów. Pomoże to poprawić rozliczalność inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”.

(7)	Nadzór i zarządzenie powinna uzupełniać opieka pedagogiczna stanowiąca dodatkowe wsparcie dla wolontariusza pomocy UE przed oddelegowaniem, w jego trakcie i po jego zakończeniu.

(8)	Podczas oddelegowania do państw trzecich należy ustanowić kanał ciągłej komunikacji i dodatkowego wsparcia ze strony organizacji wysyłającej. Wszyscy wolontariusze pomocy UE powinni uzyskać podsumowanie i wsparcie na koniec oddelegowania.

(9)

Należy zapewnić odpowiednie warunki pracy i życia, aby umożliwić wolontariuszom pomocy UE podjęcie przydzielonych im zadań w bezpiecznym i zdrowym środowisku oraz zaspokojenie ich podstawowych potrzeb bez doświadczania osobistych trudności, przy jednoczesnym poszanowaniu zasad skromnego, nieostentacyjnego stylu życia wolontariusza. Diety i inne płatności przyznane wolontariuszom pomocy UE nie stanowią wynagrodzenia z tytułu regularnego zatrudnienia. Stawek tych płatności nie należy określać w świetle doświadczenia zawodowego, wiedzy fachowej lub wyników przydziału zadań wolontariusza: ich celem jest wyłącznie pokrycie kosztów utrzymania podczas oddelegowania. Aby zapewnić wysoki i równy poziom ochrony, wszystkich wolontariuszy pomocy UE należy objąć kompleksową polisą ubezpieczeniową specjalnie przygotowaną w celu ochrony wolontariuszy przez cały czas trwania ich oddelegowania do państw trzecich i we wszystkich właściwych okresach przed oddelegowaniem i po nim.

(10)

Obowiązek dochowania staranności ma zasadnicze znaczenie i stanowi wspólną odpowiedzialność. Organizacje wysyłające i przyjmujące powinny w miarę możliwości dbać o zdrowie, ochronę, bezpieczeństwo i dobrostan wolontariuszy pomocy UE oraz opracować właściwe procedury dotyczące ochrony, zdrowia i bezpieczeństwa. Wolontariusze pomocy UE powinni również dokładać wszelkich starań, aby zapewnić zdrowie, ochronę i bezpieczeństwo sobie samym oraz innym osobom w ich miejscu pracy.

(11)

Monitorowanie i ocena indywidualnych wyników wolontariuszy pomocy UE powinny stanowić ciągły proces przez cały okres oddelegowania. Proces ten powinien opierać się na systemie nadzoru i zarządzania wynikami oraz dostarczać danych, które pokazują, w jakim stopniu indywidualne wyniki wolontariusza pomocy UE przyczyniają się — na poziomie wyników i skutków — do realizacji celów projektu i całej inicjatywy.

(12)

Niezbędny jest solidny mechanizm certyfikacji w celu zapewnienia przestrzegania norm określonych w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014 oraz procedur określonych w niniejszym rozporządzeniu przez organizacje wysyłające i przyjmujące. Taki mechanizm certyfikacji powinien opierać się na zasadach uproszczenia i niepowielania, rozróżnienia między organizacjami wysyłającymi i przyjmującymi, opłacalności, przejrzystości i bezstronności, wspierania różnorodności i dostępności.

(13)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 26 rozporządzenia (UE) nr 375/2014.

(14)	W celu zapewnienia terminowego wdrożenia inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” konieczne jest, aby niniejsze rozporządzenie weszło w życie w trybie pilnym, ponieważ ustanawia ono przepisy, na podstawie których organizacje wdrażające oddelegowują wolontariuszy pomocy UE do państw trzecich,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ 1

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady wykonania rozporządzenia (UE) nr 375/2014 w odniesieniu do następujących kwestii wymienionych w art. 9 ust. 3, art. 10 ust. 1 i art. 12 ust. 6 tego rozporządzenia:

a)	procedur, których należy przestrzegać podczas naboru, selekcji i koniecznego przygotowania kandydatów na wolontariuszy przed oddelegowaniem, w tym stażu w odpowiednich przypadkach;

b)	zasad działania programu szkoleń i procedury oceny gotowości kandydatów na wolontariuszy do oddelegowania;

c)	przepisów dotyczących oddelegowania wolontariuszy pomocy UE do państw trzecich i kierowania nimi, w tym między innymi nadzoru na miejscu, ciągłego wsparcia poprzez instruktaż, opiekę pedagogiczną, dodatkowe szkolenie, niezbędne warunki pracy oraz wsparcie po oddelegowaniu;

d)	zapewnienia ochrony ubezpieczeniowej i warunków życia wolontariuszy, w tym pokrycia kosztów utrzymania, zakwaterowania, podróży i innych powiązanych kosztów;

e)

procedur, których należy przestrzegać przed oddelegowaniem, w jego trakcie i po nim, aby zapewnić dochowanie należytej staranności, oraz odpowiednich środków ochrony i bezpieczeństwa, w tym protokołów medyczno-ewakuacyjnych i planów bezpieczeństwa na wypadek nagłej ewakuacji z państw trzecich, obejmujących niezbędne procedury współpracy z władzami krajowymi;

f)	procedur monitorowania i oceny indywidualnych wyników wolontariuszy pomocy UE;

g)	mechanizmu certyfikacji zapewniającego przestrzeganie przez organizacje wysyłające norm i procedur, o których mowa w art. 9 rozporządzenia (UE) nr 375/2014, oraz odrębnego mechanizmu certyfikacji w odniesieniu do organizacji przyjmujących.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje zawarte w art. 3 rozporządzenia (UE) nr 375/2014 oraz definicje określone w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014. Ponadto stosuje się następujące definicje:

a)	„zakres kompetencji” oznacza plan ramowy w rozumieniu określonym w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014;

b)	„plan uczenia się i rozwoju” oznacza plan w rozumieniu określonym w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014;

c)	„osoba prowadząca szkolenie” oznacza osobę zatrudnioną przez organizatora szkoleń w celu realizacji co najmniej jednego modułu szkoleniowego lub w celu ułatwienia wykonywania ćwiczeń symulacyjnych opartych na scenariuszu oraz dokonania oceny kompetencji kandydatów na wolontariuszy;

d)

„opiekun pedagogiczny szkolenia” oznacza osobę prowadzącą szkolenie zatrudnioną przez organizatora szkoleń i pełniącą funkcję koordynacyjną w celu dokonania oceny kwalifikowalności kandydata na wolontariusza do oddelegowania. Osoba ta jest odpowiedzialna za grupę kandydatów na wolontariuszy. Osoba ta koordynuje ocenę ich kompetencji na podstawie informacji zwrotnych od innych osób prowadzących szkolenie i angażuje się w indywidualny kontakt z kandydatami na wolontariuszy w celu przeanalizowania ich samooceny i oceny dokonanej przez osobę prowadzącą szkolenie;

e)

„opieka pedagogiczna” oznacza proces nieformalnego przekazywania wiedzy, kapitału społecznego i wsparcia psychospołecznego odpowiednich w odniesieniu do pracy, kariery lub doskonalenia zawodowego. Opieka pedagogiczna wiąże się z nieformalną, zwykle bezpośrednią i trwającą przez dłuższy okres czasu komunikacją między osobą zidentyfikowaną przez organizację przyjmującą jako opiekun pedagogiczny, o którym uważa się, że posiada odpowiednią wiedzę, wiedzę fachową i doświadczenie, z jednej strony a wolontariuszem pomocy UE z drugiej strony;

f)

„podsumowanie” oznacza proces, poprzez który organizacje wysyłające i przyjmujące oraz wolontariusz pomocy UE otrzymują jasne informacje na temat wyników realizacji przydzielonych zadań, osiągnięć wolontariuszy pomocy UE i zaleceń lub wniosków wynikających z ich doświadczenia oraz kapitalizacji, zdobytych doświadczeń i pozytywnego zawodowego zakończenia oddelegowania.

ROZDZIAŁ 2

PROCEDURY NABORU I SELEKCJI KANDYDATÓW NA WOLONTARIUSZY

Artykuł 3

Procedura naboru i selekcji

1.   Organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie przygotowują procedurę naboru i selekcji. Określone zostają role, obowiązki i procesy w celu zapewnienia przejrzystego, sprawiedliwego i skutecznego procesu rekrutacji z poszanowaniem norm równego traktowania, równych szans i niedyskryminacji, określonych w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014.

2.   Procedura naboru i selekcji opiera się na partnerstwie między organizacjami wysyłającymi i przyjmującymi i zapewnia terminową i bieżącą komunikację. Organizacja wysyłająca zapewnia stałe zaangażowanie organizacji przyjmującej w ciągu całego procesu rekrutacji.

3.   Uzgodnioną procedurę naboru i selekcji stosuje się do wszystkich etapów procesu rekrutacji.

4.   Procedura naboru i selekcji obejmuje co najmniej następujące elementy:

a)	określenie przydzielonych zadań, profil kompetencji i kryteria selekcji wolontariuszy pomocy UE zgodnie z art. 4;

b)	ogłoszenie i składanie wniosków zgodnie z art. 5;

c)	ocenę i sporządzanie długiej i krótkiej listy kandydatów zgodnie z art. 6;

d)	selekcję zgodnie z art. 7.

Artykuł 4

Określenie przydzielonych zadań, profil kompetencji i kryteria selekcji wolontariuszy pomocy UE

1.   Na podstawie oceny potrzeb przeprowadzanej zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014 organizacja przyjmująca proponuje, zgodnie z wymogami określonymi załączniku I pkt 1, przydział zadań dla wolontariusza pomocy UE, w tym elementy elastyczne w celu uwzględnienia wkładu wolontariusza po rekrutacji.

2.   Organizacja wysyłająca dokonuje przeglądu przydzielonych zadań, aby pomóc w ich modyfikacji w razie potrzeby w celu zapewnienia odpowiedniego i realistycznego dopasowania, uwzględniając oczekiwane kompetencje wolontariusza pomocy UE oraz potrzeby i zdolność absorpcyjną organizacji przyjmującej.

3.   Na podstawie przydzielonych zadań i zakresu kompetencji organizacja wysyłająca lub przyjmująca określa profil kompetencji wolontariusza pomocy UE i kryteria selekcji ze wskazaniem minimalnych wymagań stosowanych podczas procesu rekrutacji. Profil kompetencji wskazuje również, czy wolontariusz jest starszym czy młodszym specjalistą i czy potrzebuje odbyć jakikolwiek staż.

Artykuł 5

Ogłoszenie i składanie wniosków

1.   Organizacja wysyłająca jest odpowiedzialna za ogłoszenie dostępności miejsca oddelegowania. Przy wkładzie ze strony organizacji przyjmującej organizacja wysyłająca przygotowuje informacje związane z ogłoszeniem w celu poinformowania o inicjatywie i przyciągnięcia kandydatów na wolontariuszy.

2.   Ogłoszenie sporządzone co najmniej w języku angielskim w sposób jasny, konkretny i zrozumiały zawiera informacje na temat stanowiska oferowanego kandydatowi na wolontariusza zgodnie z wymogami określonymi w załączniku I pkt 2.

3.   Publikuje się je przez okres co najmniej jednego miesiąca na centralnej platformie inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”, wykorzystując ewentualnie dodatkowe możliwości promocji w celu przyciągania kandydatów do platformy centralnej. W odpowiednio uzasadnionych okolicznościach w przypadku operacji oddelegowania w reakcji na kryzys wymagający pomocy humanitarnej ogłoszenie może być publikowane przez okres krótszy niż jeden miesiąc, ale nie krótszy niż jeden tydzień.

4.   Kandydaci składają wnioski, korzystając ze standardowego formularza wniosku, który zawiera CV o określonej strukturze. Kandydaci wypełniają również standardowy kwestionariusz samooceny w celu dokonania oceny ich kompetencji wymaganych w odniesieniu do danego zakresu kompetencji oraz ich zdolności dostosowania się do przydzielonych zadań, a także warunków życia i pracy określonych w ogłoszeniu. Wymaga się od nich wyrażenia zgody na określone wyżej czynności.

Artykuł 6

Ocena, sporządzanie długiej i krótkiej listy kandydatów

1.   Organizacja wysyłająca ocenia kandydatów na podstawie informacji przedstawionych w formularzu wniosku i kwestionariuszu samooceny, liście motywacyjnym dotyczącym uczestniczenia w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE” — w określonym miejscu oddelegowania — oraz oceny ich zdolności do przeanalizowania odpowiedniego scenariusza pomocy humanitarnej na podstawie pisemnego testu, eseju lub podobnych sprawdzianów.

2.   Na podstawie oceny organizacja wysyłająca przedstawia organizacji przyjmującej długą listę kandydatów w celu wspólnego uzgodnienia krótkiej listy kandydatów, z którymi przeprowadza się rozmowy.

3.   Kandydatów z krótkiej listy zaprasza się na ustrukturyzowaną rozmowę przeprowadzaną w oparciu o zakres kompetencji. Rozmowa może odbywać się podczas spotkania bezpośredniego lub z zastosowaniem technologii komunikacyjnych w miarę możliwości z udziałem organizacji przyjmującej. Dodatkowe metody oceny mogą obejmować ocenę zintegrowaną, działania zespołowe i ćwiczenia symulujące pracę.

4.   W stosownych przypadkach organizacja wysyłająca może przed ostateczną selekcją sprawdzić referencje osobiste i zawodowe. Kandydatów informuje się o procesie kontroli w ogłoszeniu na początku procesu.

Artykuł 7

Selekcja

1.   Organizacja przyjmująca podejmuje ostateczną decyzję dotyczącą wybranego kandydata na wolontariusza i potwierdza swój wybór wobec organizacji wysyłającej, która jest odpowiedzialna za przedstawienie oferty stanowiska i przygotowanie etapu wprowadzenia w obowiązki. W odniesieniu do każdego stanowiska można wybrać wolontariuszy zastępczych w celu zastąpienia kandydata w przypadku jego rezygnacji lub braku dalszej dostępności.

2.   Organizacje wysyłające i przyjmujące muszą być w stanie wykazać i uzasadnić sposób podjęcia decyzji w sprawie selekcji z uwzględnieniem zasad równego traktowania, równych szans i niedyskryminacji w trakcie całego procesu naboru i selekcji.

3.   Procedura selekcji powinna zakończyć się w rozsądnym czasie. Organizacja wysyłająca informuje wszystkich kandydatów o decyzji w sprawie selekcji oraz o możliwości otrzymania informacji zwrotnej. Zwraca się ona do wybranego kandydata na wolontariusza o potwierdzenie na piśmie jego zainteresowania udziałem w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE”.

4.   Organizacja wysyłająca zapewnia identyfikowalność dokumentacji związanej z procesem naboru i selekcji i jej przechowywanie zgodnie z normą dotyczącą ochrony danych, określoną w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014.

Artykuł 8

Ocena potrzeb w zakresie uczenia się

1.   Na podstawie wyników procesu rekrutacji, potrzeb organizacji przyjmującej i przewidzianego oddelegowania organizacja wysyłająca ocenia, w porozumieniu z organizacją przyjmującą i kandydatem na wolontariusza, potrzeby w zakresie uczenia się i określa moduły programu szkolenia, w których kandydat uczestniczy, na podstawie następujących kryteriów:

a)	staż pracy, przy czym starsi specjaliści mają możliwość skupienia się na modułach obowiązkowych oraz wyboru właściwego poziomu szkolenia z zakresu zarządzania projektami i specjalistycznych modułów fakultatywnych;

b)	potrzeby organizacji przyjmującej w zakresie szczegółowych kompetencji uwzględniane poprzez uczestnictwo kandydata na wolontariusza w modułach fakultatywnych;

c)	kompetencje ogólne kandydata na wolontariusza uwzględniane poprzez uczestnictwo w modułach fakultatywnych.

2.   Organizacja wysyłająca wypełnia plan uczenia się i rozwoju określony w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014 oraz określa ocenione kompetencje pomyślnie wybranych kandydatów na wolontariuszy i ich potrzeby w zakresie uczenia się w celu przekazania ich organizatorom szkoleń.

ROZDZIAŁ 3

PROGRAM SZKOLEŃ INICJATYWY „WOLONTARIUSZE POMOCY UE”

Artykuł 9

Program szkoleń

1.   Program szkoleń dla wszystkich pomyślnie wybranych kandydatów na wolontariuszy jest realizowany przez organizatora lub organizatorów szkoleń, w stosownych przypadkach z wykorzystaniem wkładu ze strony organizacji wysyłających i przyjmujących oraz byłych wolontariuszy.

2.   Program szkoleń opiera się na zakresie kompetencji i można go dostosować do potrzeb młodszych i starszych specjalistów.

3.   Program szkoleń składa się z łączonego podejścia do uczenia się opartego na modułach realizowanych w trybie e-uczenia się oraz w sali wykładowej.

4.   Moduły obowiązkowe dla wszystkich kandydatów na wolontariuszy obejmują:

a)	ogólne wprowadzenie do spraw Unii, jej stosunków zewnętrznych i systemu reagowania kryzysowego;

b)	wprowadzenie do działalności humanitarnej, unijnej polityki w zakresie pomocy humanitarnej i inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”;

c)	zarządzanie osobistą ochroną, bezpieczeństwem i zdrowiem;

d)	zarządzanie projektami;

e)	świadomość międzykulturową (i kwestie przekrojowe);

f)	ćwiczenie symulacyjne oparte na scenariuszu, w którym kandydaci na wolontariuszy przedstawiają nabyte kompetencje.

5.   Moduły fakultatywne obejmują:

a)	komunikację i popieranie;

b)	pierwszą pomoc psychologiczną;

c)	szkolenie osób zajmujących się rozpowszechnianiem;

d)	zarządzanie wolontariatem;

e)	rozwój organizacyjny;

f)	w stosownych przypadkach moduły dostosowane do potrzeb, w szczególności związane z dostosowaniem kompetencji technicznych kandydatów na wolontariuszy do kontekstu pomocy humanitarnej.

6.   Kandydaci na wolontariuszy biorą udział we wszystkich obowiązkowych modułach i mogą wziąć udział w jednym lub większej liczbie modułów fakultatywnych wybieranych zgodnie z art. 8.

7.   Program szkolenia zawierający szczegóły dotyczące każdego modułu, w tym jego status, grupę docelową, harmonogram, odnośne kompetencje i związane z nimi efekty uczenia się, sporządza się zgodnie z załącznikiem II.

Artykuł 10

Ocena kandydatów na wolontariuszy podczas szkolenia i po jego zakończeniu

1.   Podczas szkolenia i po jego zakończeniu kandydatów na wolontariuszy ocenia się pod kątem ich gotowości do oddelegowania w odniesieniu do zakresu kompetencji.

2.   Ocenę organizują wspólnie osoby prowadzące szkolenie, przy czym główną rolę koordynującą odgrywa opiekun pedagogiczny szkolenia danego kandydata.

3.   Ocena kompetencji opiera się na ocenie wiedzy, umiejętności i postawy kandydata na wolontariusza, której dokonuje osoba prowadząca szkolenie i która obejmuje:

a)	samoocenę dokonywaną przez kandydata na wolontariusza po wykonaniu ćwiczenia symulacyjnego opartego na scenariuszu;

b)	notatki z obserwacji przedstawiane przez osoby prowadzące szkolenie po każdym module i po ćwiczeniu symulacyjnym opartym na scenariuszu;

c)	ocenę dokonaną przez opiekuna pedagogicznego szkolenia stanowiącą krytyczny przegląd samooceny i notatek z obserwacji z indywidualnych sesji pedagogicznych opiekuna pedagogicznego z kandydatem na wolontariusza na podstawie informacji zwrotnej od osób prowadzących szkolenie.

4.   Ocenę wszystkich kompetencji włącza się do planu uczenia się i rozwoju kandydata na wolontariusza, który jest aktualizowany po zakończeniu szkolenia i w którym wskazuje się kursy, na które uczęszczał kandydat na wolontariusza, i podaje się uzyskane przez niego wyniki.

5.   Kandydaci na wolontariuszy, którzy wykazują niską biegłość w zakresie którejkolwiek spośród kompetencji przekrojowych lub szczegółowych, są dyskwalifikowani. W stosownych przypadkach osoby prowadzące szkolenie i opiekun pedagogiczny szkolenia muszą być w stanie wyjaśnić i uzasadnić każdą taką ocenę i decyzję.

ROZDZIAŁ 4

PROCEDURY PRZYGOTOWANIA KANDYDATÓW NA WOLONTARIUSZY PRZED ODDELEGOWANIEM

Artykuł 11

Program wprowadzania w obowiązki

1.   Proces wprowadzania w obowiązki umożliwia zapoznanie kandydatów lub wolontariuszy pomocy UE z kulturą, polityką i praktykami organizacji wysyłających i przyjmujących oraz z oczekiwaniami związanymi z przydzielonymi zadaniami.

2.   Organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie opracowują program wprowadzania w obowiązki. Program określa ich role i obowiązki na podstawie wkładu wnoszonego w miarę możliwości przez powracających wolontariuszy pomocy UE w celu skorzystania z ich bezpośredniego doświadczenia i wyciągniętych przez nich wniosków. Program ten obejmuje:

a)	wprowadzanie w obowiązki przed oddelegowaniem zapewniane przez organizację wysyłającą zgodnie z art. 12;

b)	wprowadzanie w obowiązki w państwie oddelegowania zapewniane przez organizację przyjmującą zgodnie z art. 18.

3.   Organizacje wysyłające i przyjmujące organizują w stosownych przypadkach wspólne sesje z udziałem wszystkich kandydatów i wolontariuszy pomocy UE.

Artykuł 12

Wprowadzanie w obowiązki przed oddelegowaniem

1.   Organizacje wysyłające zapewniają, aby wszyscy kandydaci na wolontariuszy otrzymali gruntowne i właściwe bezpośrednie wprowadzenie w obowiązki przed ich oddelegowaniem. Obejmuje ono przynajmniej następujące kwestie:

a)	strukturę i procesy związane z organizacją i zarządzaniem, informacje dotyczące zespołów zaangażowanych w projekt (w tym kierownika projektu, urzędnika ds. zarządzania kryzysowego, zespołu ds. kadrowych), misję organizacyjną i cele związane z inicjatywą „Wolontariusze pomocy UE”;

b)	wyczerpujące informacje na temat kontekstu projektu, w ramach którego kandydat na wolontariusza będzie działał, przydzielonych zadań i oceny potrzeb uzasadniającej przydział zadań oraz przewidywane warunki pracy i życia zgodnie z art. 22 i art. 24–27;

c)	właściwe ramy prawne mające zastosowanie do wolontariusza zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014;

d)

normy i procedury właściwe w odniesieniu do wolontariusza, w tym dotyczące kwestii dyscyplinarnych i składania skarg, zwalczania nadużyć finansowych i korupcji, ochrony dzieci i osób dorosłych szczególnej troski oraz kodeksu postępowania zgodnie z przepisami rozporządzenia delegowanego Komisji przyjmowanego na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014;

e)	obowiązkową właściwą dla danego kontekstu instrukcję dotyczącą ochrony oraz zdrowia i bezpieczeństwa (w tym orzeczenia lekarskiego przed wyjazdem) zgodnie z art. 28 i 30;

f)	system i procedurę nadzoru i zarządzania wynikami oraz wprowadzone mechanizmy wspierające, w tym kwestie związane z opieką pedagogiczną i inne formy wsparcia, zgodnie z art. 19, 20 i 21;

g)	plan uczenia się i rozwoju;

h)	informacje na temat sieci na potrzeby inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” i sposobów wspierania przez nią wolontariuszy przed oddelegowaniem, w jego trakcie i po jego zakończeniu;

i)	informacje na temat działań związanych z komunikacją i eksponowaniem znaczenia inicjatywy przewidzianych w projekcie w oparciu o plan komunikacji, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia (UE) nr 375/2014, w tym dane kontaktowe regionalnego urzędnika Komisji ds. informacji.

j)	proces podsumowania zgodnie z art. 23.

2.   W kontekście wprowadzania w obowiązki organizacja wysyłająca dostarcza również informacji na temat biura terenowego Komisji ds. pomocy humanitarnej odpowiedzialnego za państwo oddelegowania oraz informuje to biuro o nadchodzącym oddelegowaniu wolontariuszy pomocy UE.

3.   Organizacja wysyłająca zapewnia, aby wszystkie informacje dostarczone podczas procesu wprowadzania w obowiązki zostały przeczytane i zrozumiane przez kandydatów na wolontariuszy i pozostawały łatwo dostępne podczas ich udziału w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE”.

Artykuł 13

Staże dla młodszych specjalistów

1.   Od kandydatów na wolontariuszy będących młodszymi specjalistami można wymagać, aby w uzupełnieniu szkolenia podjęli staż w organizacji wysyłającej w celu nauczenia się procedur, zasad etycznych i kontekstu pracy humanitarnej poprzez zdobywanie doświadczenia oraz przygotowali się dodatkowo do przewidzianego ich oddelegowania jako wolontariuszy pomocy UE. Czas trwania stażu wynosi maksymalnie sześć miesięcy, z możliwością przedłużenia na ograniczony czas w należycie uzasadnionych wyjątkowych przypadkach.

2.   Organizacja wysyłająca, w porozumieniu z organizacją przyjmującą i wolontariuszem stażystą, dokonuje przeglądu i aktualizacji potrzeb w zakresie uczenia się w planie uczenia się i rozwoju na podstawie potrzeb określonych w ramach stażu. Plan uczenia się i rozwoju określa w szczególności:

a)	efekty uczenia się, których osiągnięcia oczekuje się od wolontariusza stażysty w czasie trwania stażu;

b)	zadania, które wolontariusz stażysta będzie wykonywał w ramach procesu uczenia się oraz potrzebne w tym celu zasoby;

c)	cele i wyniki, których osiągnięcia oczekuje się od wolontariusza stażysty w momencie zakończenia okresu stażu.

3.   Do staży z obowiązkami organizacji wysyłających, które przyjmują wolontariuszy stażystów, stosuje się odpowiednio następujące artykuły niniejszego rozporządzenia:

a)	art. 19 ust. 4, 5, 6 i 9, art. 21 i 22;

b)

art. 24 oprócz ust. 5. Kandydaci na wolontariuszy pochodzący z państw członkowskich UE lub z państw trzecich, o których mowa w art. 23 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 375/2014, zgodnie z warunkami określonymi w tym artykule, objęci systemem zabezpieczenia społecznego lub systemem ubezpieczenia w państwie zamieszkania i podejmujący staże w wyżej wspomnianych państwach otrzymują tylko ochronę uzupełniającą. Oznacza to, że ich ochrona ubezpieczeniowa jest ograniczona do kosztów wykraczających poza zakres ochrony zapewniony przez krajowy system zabezpieczenia społecznego lub ubezpieczenia. W wyjątkowo uzasadnionych przypadkach, gdy krajowy system zabezpieczenia społecznego lub ubezpieczenia pokrywa tylko część kosztów przewidzianych w art. 24 ust. 5 lub nie pokrywa ich wcale, zakres ochrony obejmuje 100 % poniesionych kosztów;

c)	art. 25 oprócz ust. 6, art. 26 i art. 27 ust. 1 w stosownych przypadkach;

d)	art. 28 ust. 1, 8 i 14 oraz art. 30 ust. 1, 4, 5, 6 i 7.

Artykuł 14

Ocena kandydatów na wolontariuszy po stażu

1.   Na zakończenie stażu wolontariusz stażysta dokonuje samooceny w odniesieniu do zakresu kompetencji oraz planu uczenia się i rozwoju.

2.   Bezpośredni przełożony wolontariusza z organizacji wysyłającej dokonuje w porozumieniu z organizacją przyjmującą przeglądu samooceny i ocenia wolontariusza stażystę w szczególności w celu:

a)	oceny wyników działalności wolontariusza stażysty w odniesieniu do wyznaczonych celów;

b)	oceny, czy zostały osiągnięte uzgodnione wyniki;

c)	określenia efektów uczenia się.

3.   Kandydaci na wolontariuszy, którzy wykazują niską biegłość w zakresie którejkolwiek spośród kompetencji przekrojowych lub szczegółowych są dyskwalifikowani i nie kwalifikują się do uzyskania statusu wolontariusza pomocy UE. W stosownych przypadkach bezpośredni przełożony z organizacji wysyłającej musi być w stanie wyjaśnić i uzasadnić każdą taką ocenę i decyzję.

Artykuł 15

Dodatkowe szkolenie przed oddelegowaniem

Bez uszczerbku dla uczestnictwa kandydata na wolontariusza w programie szkoleń lub w charakterze wolontariusza stażysty organizacja wysyłająca może zapewnić właściwe dodatkowe szkolenie przed oddelegowaniem, takie jak szkolenie związane z dostosowaniem kompetencji technicznych kandydatów na wolontariuszy w celu zaspokojenia potrzeb organizacji przyjmującej, szkolenie językowe potrzebne w państwie oddelegowania itd.

Artykuł 16

Umowa z wolontariuszem pomocy UE

1.   Na podstawie wyników wprowadzenia w obowiązki przed oddelegowaniem oraz, w stosownych przypadkach, stażu i innych szkoleń przed oddelegowaniem, o których mowa w art. 13–15, organizacja wysyłająca w porozumieniu z organizacją przyjmującą potwierdza ostateczną ocenę dotyczącą kwalifikowalności kandydata na wolontariusza do oddelegowania jako wolontariusza pomocy UE.

2.   Organizacja wysyłająca i pozytywnie oceniony wolontariusz pomocy UE podpisują umowę o oddelegowanie zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 375/2014.

3.   Umowa, której treść ustalana jest w bezpośrednim porozumieniu z organizacjami przyjmującymi, określa szczegółowe zasady oddelegowania oraz prawa i obowiązki wolontariusza pomocy UE. Wskazuje ona również prawo stosowane w odniesieniu do sądu właściwego dla umowy zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014 i zawiera co najmniej następujące elementy:

a)	specyfikację roli wolontariusza pomocy UE, tytuł, czas trwania i miejsce oddelegowania oraz zadania do wykonania określone w przydziale zadań, w tym elementy wynikające z planu komunikacji, o którym mowa w art. 17 rozporządzenia (UE) nr 375/2014;

b)	czas trwania umowy, w tym datę rozpoczęcia i zakończenia;

c)	zarządzanie wynikami, w tym: — ustalenia dotyczące zarządzania, w tym dotyczące odpowiedzialnego bezpośredniego przełożonego z organizacji przyjmującej i punktu kontaktowego do celów bieżącego wsparcia ze strony organizacji wysyłającej; — ustalenia dotyczące opieki pedagogicznej;

d)	warunki pracy, w tym godziny pracy i urlop;

e)

prawa i obowiązki finansowe wolontariusza pomocy UE, w tym niezbędne ustalenia w celu ich świadczenia dotyczące: — diety i dodatku na ponowne zagospodarowanie; — informacji na temat obowiązujących przepisów podatkowych i przepisów w zakresie zabezpieczenia społecznego; — ochrony ubezpieczeniowej; — zakwaterowania; — podróży;

f)	ustalenia praktyczne dotyczące: — orzeczeń lekarskich; — wizy i zezwolenia na pracę;

g)

poufność;

h)	oczekiwane postępowanie wolontariusza pomocy UE, w tym kwestie dotyczące prawości i kodeksu postępowania oraz ochrony dzieci i osób dorosłych szczególnej troski, w tym zasady zerowej tolerancji dla niegodziwego traktowania w celach seksualnych, które określa się w załączniku do umowy;

i)	politykę dyscyplinarną i zakończenie statusu wolontariusza;

j)	mechanizm mediacji w celu rozwiązywania problemów, składania skarg i rozstrzygania sporów;

k)	zakres odpowiedzialności i politykę w odniesieniu do zarządzania ochroną oraz zdrowiem i bezpieczeństwem;

l)	uczenie się i rozwój: — szkolenie i wprowadzenie w obowiązki; — podsumowanie oddelegowania.

4.   W przypadku sporu między organizacją przyjmującą lub wysyłającą a wolontariuszem pomocy UE wolontariusz pomocy UE ma prawo do skutecznego środka zaskarżenia zgodnie z krajowymi przepisami mającymi zastosowanie do organizacji wysyłającej.

Artykuł 17

Wpis do bazy danych

Po otrzymaniu wyraźnej zgody wolontariusza pomocy UE organizacja wysyłająca wpisuje dane wolontariusza pomocy UE do bazy danych, o której mowa w art. 13 rozporządzenia (UE) nr 375/2014 („baza danych”). Wszelkie czynności przetwarzania danych osobowych związane z tą bazą danych muszą odbywać się zgodnie z normą dotyczącą ochrony danych, określoną w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014. Do przetwarzania przez Komisję danych osobowych związanych z tą bazą danych stosuje się rozporządzenie (WE) nr 45/2001 (2).

ROZDZIAŁ 5

PROCEDURY DELEGOWANIA WOLONTARIUSZY POMOCY UE I KIEROWANIA NIMI

Artykuł 18

Wprowadzanie w obowiązki w państwie oddelegowania

1.   Organizacje przyjmujące zapewniają, aby wszyscy wolontariusze pomocy UE otrzymali gruntowne i właściwe wprowadzenie w obowiązki w państwie oddelegowania niezwłocznie po przybyciu do tego państwa, obejmujące co najmniej następujące elementy:

a)

strukturę i procesy organizacyjne i zarządcze; informacje dotyczące zespołów zaangażowanych w projekt (w tym kierownika projektu, zespołu operacyjnego i technicznego, urzędnika ds. zarządzania kryzysowego, zespołów wspierających, takich jak zespół ds. kadrowych i finansowych); miejsce (miejsca) realizacji projektu; misję organizacyjną i cele związane z inicjatywą „Wolontariusze pomocy UE”;

b)	wyczerpujące informacje na temat misji, zadań i projektów organizacji przyjmującej, zaangażowanych społeczności, kontekstu operacyjnego oraz oczekiwań dotyczących wyników i rezultatów realizacji przydzielonych zadań wolontariusza pomocy UE, a także oceny potrzeb uzasadniającej przydział zadań;

c)	właściwe lokalne ramy prawne mające zastosowanie do wolontariusza pomocy UE;

d)	obowiązkową właściwą dla danego kontekstu instrukcję dotyczącą ochrony oraz zdrowia i bezpieczeństwa zgodnie z art. 28 i 30;

e)	system i procedurę nadzoru i zarządzania wynikami oraz wprowadzone mechanizmy wspierające, w tym kwestie związane z opieką pedagogiczną i inne formy wsparcia, zgodnie z art. 19, 20 i 21;

f)	informacje dotyczące kultury państwa, regionu i miejscowości oddelegowania, w tym wskazówki dotyczące właściwego zachowania;

g)	proces podsumowania w państwie oddelegowania zgodnie z art. 23.

2.   Organizacja przyjmująca zapewnia, aby wszystkie informacje dostarczone podczas procesu wprowadzania w obowiązki zostały przeczytane i zrozumiane przez kandydatów na wolontariuszy pomocy UE i pozostawały łatwo dostępne podczas ich udziału w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE”.

Artykuł 19

Nadzór i zarządzanie wynikami

1.   Organizacje wysyłające i przyjmujące opracowują wspólnie system zarządzania wynikami oparty na celach działalności oraz oczekiwanych wynikach i rezultatach w celu zmierzenia postępów i jakości pracy wolontariusza pomocy UE zgodnie z przydzielonymi zadaniami.

2.   Procedura zarządzania wynikami określa odpowiednie role organizacji wysyłających i przyjmujących oraz obowiązki w zakresie nadzoru nad wolontariuszem pomocy UE.

3.   Podczas wprowadzania w obowiązki organizacje wysyłające i przyjmujące określają wspólnie z wolontariuszami pomocy UE cele ich działalności oraz umożliwiają im wyrażenie uwag w odniesieniu do elastycznych elementów przydzielonych zadań.

4.   Organizacja przyjmująca wyznacza bezpośredniego przełożonego wolontariusza odpowiedzialnego za nadzór nad wolontariuszem pomocy UE, z którym odbywa on spotkania w ramach nadzoru z wystarczającą i praktyczną częstotliwością.

5.   W stosownych przypadkach w zależności od długości oddelegowania organizacja wysyłająca i bezpośredni przełożony z organizacji przyjmującej wraz z wolontariuszem pomocy UE przeprowadzają wspólny śródokresowy przegląd wyników, aby formalnie ocenić proces integracji i postęp w realizacji celów, a także skorygować cele i przydzielone zadania oraz plan uczenia się i rozwoju.

6.   W przypadku gdy śródokresowy przegląd wyników prowadzi do wniosku, że wolontariusz pomocy UE wykazuje niską biegłość w którejkolwiek spośród kompetencji przekrojowych lub szczegółowych, organizacja przyjmująca w porozumieniu z organizacją wysyłającą może podjąć decyzję o przedwczesnym zakończeniu oddelegowania. W stosownych przypadkach muszą one być w stanie wyjaśnić i uzasadnić każdą taką ocenę i decyzję.

7.   Organizacja wysyłająca i bezpośredni przełożony z organizacji przyjmującej wraz z wolontariuszem pomocy UE przeprowadzają końcowy przegląd wyników, aby ocenić osiągnięcia wolontariusza pomocy UE na zakończenie oddelegowania w odniesieniu do celów przydzielonych mu zadań oraz planu uczenia się i rozwoju.

8.   Rezultaty przeglądu wyników uwzględnia się w planie uczenia się i rozwoju wolontariusza pomocy UE.

9.   Organizacja wysyłająca zatrzymuje dokumentację przeglądu wyników zgodnie z normami dotyczącymi ochrony danych, określonymi w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014, i wysyła do bazy danych potwierdzenie zakończenia oddelegowania z powodzeniem lub — w przeciwnym wypadku — informację o powodzie braku takiego zakończenia.

Artykuł 20

Bieżące wsparcie ze strony organizacji wysyłających

1.   Przed oddelegowaniem organizacja wysyłająca wyznacza osobę odpowiedzialną za kontakty, która jest dostępna przez czas trwania oddelegowania i utrzymuje regularne kontakty z wolontariuszem pomocy UE, aby:

a)	wspierać wolontariusza pomocy UE w jego zagospodarowaniu i okresie przejściowym;

b)	udzielać niezbędnego dodatkowego wsparcia wolontariuszowi pomocy UE i organizacji przyjmującej;

c)	uczestniczyć w śródokresowych i końcowych przeglądach wyników oraz w stosownych przypadkach brać udział w innych spotkaniach; oraz

d)	udzielać wsparcia mediacyjnego w przypadku sporów między organizacją przyjmującą a wolontariuszem pomocy UE.

2.   Jeżeli wyznaczona osoba odpowiedzialna za kontakty nie może dłużej wypełniać swojej funkcji podczas oddelegowania, niezwłocznie zapewnia się zastępstwo w celu zapewnienia ciągłości wsparcia.

Artykuł 21

Opieka pedagogiczna

1.   Organizacja przyjmująca wyznacza co najmniej jednego opiekuna pedagogicznego dla wolontariusza pomocy UE w celu udzielania wsparcia w dziedzinach, takich jak:

a)	rozwój umiejętności zawodowych oraz poprawa wyników i wiedzy;

b)	integracja i aklimatyzacja kulturowa;

c)	coaching związany z przydziałem zadania; oraz

d)	rozwiązywanie problemów psychospołecznych.

2.   Wyznaczony opiekun pedagogiczny ma dostęp do planu uczenia się i rozwoju oraz przydzielonych zadań wolontariusza pomocy UE i opiera na nich swoje wsparcie. Opiekun pedagogiczny lub opiekunowie pedagogiczni spotykają się regularnie z wolontariuszem pomocy UE, aby przeanalizować jego postępy i pomóc mu w rozwiązaniu wszelkich problemów związanych z oddelegowaniem i problemów osobistych.

3.   Opieka pedagogiczna powinna uwzględniać uwarunkowania lokalne i w miarę możliwości być odpowiednia również dla lokalnych wolontariuszy.

4.   Organizacja wysyłająca ułatwia świadczenie opieki pedagogicznej poprzez partnerską współpracę z organizacją przyjmującą w celu udzielenia wsparcia analitycznego, szkoleniowego i innego wsparcia na rzecz budowania zdolności oraz poprzez identyfikację we własnych strukturach i sieciach wyznaczonych osób o właściwych i komplementarnych umiejętnościach na wypadek niskiej dostępności kwalifikacji na poziomie lokalnym.

5.   W stosownych przypadkach można wziąć pod uwagę zdalną opiekę pedagogiczną, w szczególności przy wykorzystaniu sieci na potrzeby inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”.

Artykuł 22

Warunki pracy

1.   Wszyscy wolontariusze pomocy UE dysponują odpowiednimi warunkami pracy, które umożliwiają im osiąganie dobrych wyników podczas oddelegowania oraz zapewniają im dobrostan, motywację, zdrowie i bezpieczeństwo. Warunki te są zgodne z właściwymi przepisami dyrektywy 89/391/EWG (3) i dyrektywy 2003/88/WE (4).

2.   Organizacje wysyłające i przyjmujące współpracują w celu określenia odpowiednich warunków pracy w oparciu o lokalne i krajowe okoliczności operacyjne.

3.   Organizacja przyjmująca dostarcza niezbędnych informacji i proponuje warunki pracy, których odpowiedniość i stosowność ocenia organizacja wysyłająca w celu zapewnienia zgodności z jej obowiązkiem dochowania staranności i ogólną polityką i praktykami organizacji wysyłającej.

4.   Organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie zapewniają zapobieganie czynnikom ryzyka dotyczącym bezpieczeństwa, zdrowia i ochrony, zarządzanie nimi i łagodzenie ich, a także zgodność proponowanych warunków pracy z uzgodnionymi procedurami w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia oraz ochrony, o których mowa w art. 28, 29 i 30, oraz z wymogami dotyczącymi godzin pracy, urlopu, minimalnego czasu dziennego i cotygodniowego odpoczynku i miejsca pracy, o których mowa w załączniku I pkt 3.

Artykuł 23

Zakończenie oddelegowania i wsparcie po oddelegowaniu

1.   Organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie decydują o treści i procesie podsumowania przewidzianego w odniesieniu do wszystkich wolontariuszy pomocy UE, w tym wolontariuszy, którzy przedwcześnie wracają z oddelegowania.

2.   Organizacja przyjmująca zapewnia wolontariuszowi pomocy UE osobiste i grupowe podsumowanie, w tym końcowy przegląd wyników, o którym mowa w art. 19 ust. 7, i w stosownych przypadkach przekazanie projektu zespołowi i partnerom, którzy będą kontynuować działalność wolontariusza pomocy UE w celu zapewnienia trwałości i ciągłości.

3.   Organizacja wysyłająca zapewnia wracającym wolontariuszom pomocy UE terminowe podsumowanie osobiste lub grupowe oraz podsumowania operacyjne lub związane z projektami na podstawie informacji zwrotnych od organizacji przyjmującej oraz finalizacji planu uczenia się i rozwoju.

4.   Organizacja wysyłająca ułatwia uzyskanie orzeczenia lekarskiego po oddelegowaniu po powrocie wolontariusza pomocy UE oraz oferuje podsumowującą(-e) sesję(-e) psychospołeczną(-e) i wsparcie w formie poradnictwa, z których wolontariusz pomocy UE może skorzystać na zasadzie dobrowolnej.

5.   Organizacje wysyłające i przyjmujące informują wolontariuszy pomocy UE o możliwościach kontynuacji zaangażowania w kwestie związane z pomocą humanitarną i aktywnym obywatelstwem europejskim, w tym w promowanie sieci na potrzeby inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” oraz zaangażowanie w tę sieć.

6.   Organizacja wysyłająca zaprasza powracających wolontariuszy pomocy UE do udzielenia konstruktywnych informacji zwrotnych na temat inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”, w tym również poprzez wyjaśnienie, w jaki sposób ich wkład może stanowić informację przydatną dla przyszłych operacji oddelegowania.

ROZDZIAŁ 6

PRZEPISY DOTYCZĄCE UBEZPIECZENIA I WARUNKÓW ŻYCIA

Artykuł 24

Ochrona ubezpieczeniowa

1.   Wszystkich wolontariuszy pomocy UE obejmuje się kompleksową polisą ubezpieczeniową specjalnie przygotowaną w celu ochrony wolontariuszy przez cały czas trwania ich oddelegowania do państw trzecich i we wszystkich właściwych okresach przed oddelegowaniem i po nim.

2.   Ochrona ubezpieczeniowa obejmuje cały świat i jest ważna przez 24 godziny na dobę. Okres ubezpieczenia rozpoczyna się w dniu opuszczenia przez wolontariusza UE jego miejsca zamieszkania w celu udania się do państwa trzeciego będącego państwem oddelegowania i kończy się w dniu opuszczenia przez wolontariusza pomocy UE państwa trzeciego będącego państwem oddelegowania w celu powrotu do miejsca zamieszkania i dotarcia do tego miejsca zamieszkania („pierwszy okres ochrony ubezpieczeniowej”).

3.   W przypadku ochrony ubezpieczeniowej trwającej dłużej niż 12 tygodni przedłuża się ją o kolejne 8 tygodni w państwie pochodzenia osoby ubezpieczonej w celu pokrycia kosztów dalszej opieki medycznej związanej z chorobami i urazami, które wystąpiły podczas pierwszego okresu ochrony ubezpieczeniowej.

4.   Ochrona ubezpieczeniowa obejmuje wszystkie działania związane z inicjatywą „Wolontariusze pomocy UE” podczas pierwszego okresu ochrony.

5.   Wszyscy wolontariusze pomocy UE są objęci ochrona ubezpieczeniową na poziomie 100 % (pełny zakres) obejmującą:

a)	opiekę medyczną i dentystyczną;

b)	ciążę i poród;

c)

wypadki;

d)	repatriację;

e)	ubezpieczenie na życie;

f)	trwałą lub tymczasową niepełnosprawność lub niezdolność;

g)	odpowiedzialność cywilną;

h)	utratę lub kradzież dokumentów, biletów i przedmiotów osobistych;

i)	pomoc dodatkową.

6.   W celu zapewnienia równego traktowania i równej ochrony wszystkim wolontariuszom pomocy UE Komisja może udzielić zamówienia jednemu lub kilku ubezpieczycielom w drodze postępowania o udzielenie zamówienia.

Artykuł 25

Dieta i dodatek na ponowne zagospodarowanie

1.   Organizacja wysyłająca zapewnia wolontariuszom pomocy UE, którzy są osobami niezatrudnionymi, pokrycie kosztów utrzymania w formie płatności ryczałtowych dokonywanych w odpowiednim czasie i w regularnych ratach.

2.   Płatności ryczałtowe z tytułu kosztów utrzymania opierają się na koszyku konsumpcyjnym, który pokrywa wszystkie regularne wydatki ponoszone przez wolontariusza pomocy UE na następujące potrzeby:

a)

żywność;

b)	artykuły toaletowe i artykuły gospodarstwa domowego;

c)

odzież;

d)	komunikację lokalną i transport krajowy;

e)

wydatki różne, uważane za niezbędne w celu zapewnienia właściwego poziomu życia i udziału w życiu społeczności lokalnej (można dodać maksymalnie 20 % całkowitej kwoty za pozycje wymienione w lit. a) –d), aby uwzględnić inne koszty, takie jak koszty zajęć rekreacyjnych, usług fryzjerskich, prasy i materiałów piśmiennych);

f)	kwota dodatkowa dla wolontariuszy pomocy UE przebywających w obszarach, na których wskaźniki są wyższe niż średnia krajowa (maksymalnie 10 % dla pozycji wymienionych w lit. a)–d)).

3.   Kosztów zakwaterowania nie wlicza się do płatności ryczałtowych z tytułu kosztów utrzymania.

4.   Komisja publikuje informacje na temat płatności ryczałtowych z tytułu kosztów utrzymania dla państw oddelegowania na podstawie wskaźników krajowych. Koszty wynikające ze specjalnych potrzeb związanych z niepełnosprawnością lub innymi odpowiednio uzasadnionymi wyjątkowymi okolicznościami mogą być zwracane jako dodatek do płatności z tytułu kosztów utrzymania.

5.   Wolontariusze pomocy UE otrzymują w odpowiednim czasie informację o zmianach wskaźników i poziomów kosztów utrzymania, które mają na wpływ na ich sytuację podczas oddelegowania, w szczególności w przypadku oddelegowania do państw o wysokich stopach inflacji lub deflacji.

6.   Po pomyślnym zakończeniu oddelegowania organizacja wysyłająca zapewnia wracającym wolontariuszom pomocy UE regularnie indeksowany dodatek na ponowne zagospodarowanie wynoszący 100 EUR miesięcznie, w zależności od długości ich oddelegowania.

Artykuł 26

Zakwaterowanie

1.   Organizacja wysyłająca zapewnia, aby organizacja przyjmująca zapewniła wolontariuszowi pomocy UE odpowiednie zakwaterowanie po umiarkowanych kosztach w kontekście lokalnym.

2.   Organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie zapewniają zapobieganie czynnikom ryzyka dotyczącym zdrowia i bezpieczeństwa oraz ochrony, zarządzanie nimi i łagodzenie ich, a także zgodność proponowanego zakwaterowania z uzgodnionymi procedurami w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa oraz ochrony, o których mowa w art. 28, 29 i 30, oraz z wymogami określonymi w załączniku I pkt 4.

3.   Koszty zakwaterowania, ogrzewania i inne koszty bezpośrednio powiązane ponosi w miarę możliwości bezpośrednio organizacja przyjmująca. Organizacja przyjmująca zawiera umowę z wynajmującymi i podejmuje wszystkie niezbędne kroki w celu poinformowania gospodarzy i wynajmujących o inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE”.

Artykuł 27

Podróż i koszty powiązane

1.   Organizacja wysyłająca organizuje podróż wolontariusza pomocy UE do miejsca oddelegowania i z powrotem, również w przypadkach wcześniejszego powrotu, oraz pokrywa koszty podróży.

2.   Na wniosek wolontariusza pomocy UE organizacja wysyłająca organizuje dodatkową podróż powrotną i pokrywa jej koszty w przypadku:

a)	urlopu w domu dla wolontariuszy pomocy UE, których okres oddelegowania przekracza 18 miesięcy;

b)	urlopu rodzicielskiego lub ze względów rodzinnych dla wolontariuszy pomocy UE, którzy mają jedno lub więcej pozostających na ich utrzymaniu dzieci poniżej 12 roku życia, jeżeli ich okres oddelegowania przekracza 6 miesięcy;

c)	urlopu okolicznościowego na wypadek pogrzebu lub poświadczonej przez lekarza poważnej choroby wstępnego lub zstępnego krewnego w linii prostej, małżonka lub zarejestrowanego partnera, siostry lub brata.

3.   Koszty podróży mogą opierać się na rzeczywistych kosztach taryf klasy ekonomicznej lub drugiej klasy albo być zwracane w formie płatności ryczałtowych na podstawie racjonalnej metody obliczania odległości.

4.   Organizacja wysyłająca dostarcza informacji i zapewnia wsparcie logistyczne przy załatwianiu wizy dla wolontariusza pomocy UE, a organizacja przyjmująca w razie potrzeby wspiera proces starania się o wizę. Organizacja wysyłająca pokrywa koszty związane z uzyskaniem wizy, w tym niezbędne koszty podróży.

ROZDZIAŁ 7

PROCEDURY DOTYCZĄCE OBOWIĄZKU DOCHOWANIA STARANNOŚCI, OCHRONY I BEZPIECZEŃSTWA

Artykuł 28

Zarządzanie bezpieczeństwem i ocena ryzyka

1.   Organizacja wysyłająca posiada organizacyjną politykę bezpieczeństwa i procedury oceny ryzyka, które są odpowiednie i mają zastosowanie w odniesieniu do wszystkich wolontariuszy pomocy UE oraz są odpowiednio dostosowywane w stosownych przypadkach.

2.   Na podstawie organizacyjnej polityki bezpieczeństwa organizacji wysyłającej organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie opracowują plan zarządzania bezpieczeństwem i ewakuacji w odniesieniu do działań w ramach inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”. Plany takie spełniają co najmniej wymogi określone w załączniku I pkt 5.

3.   Organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie opracowują pisemną ocenę czynników ryzyka związanych z bezpieczeństwem, podróżą i zdrowiem w odniesieniu do państwa oddelegowania. Oceny takie spełniają co najmniej wymogi określone w załączniku I pkt 6.

4.   Ocena ryzyka, o której mowa w ust. 3, podlega przeglądom i aktualizacji z regularnością, jakiej wymagają okoliczności, a co najmniej ma to miejsce przed oddelegowaniem wolontariusza pomocy UE. W przypadku gdy ocena ryzyka prowadzi do wniosku, że oddelegowanie miałoby miejsce na scenie międzynarodowego lub wewnętrznego konfliktu zbrojnego lub w sytuacji zagrożenia takim konfliktem, oddelegowanie nie zostaje zaplanowane lub zostaje anulowane, jeżeli doszło już do selekcji wolontariusza pomocy UE.

5.   Wymogi związane ze świadomością w kwestiach bezpieczeństwa oraz z właściwym zachowaniem w stosunku do ryzyka i zarządzania bezpieczeństwem określa się w opisie przydzielonych zadań i procesu rekrutacji.

6.   Organizacja wysyłająca informuje właściwe organy krajowe w państwach członkowskich i innych państwach uczestniczących, zgodnie z art. 23 rozporządzenia (UE) nr 375/2014, przed oddelegowaniem ich obywatela jako wolontariusza pomocy UE. Przed oddelegowaniem organizacja wysyłająca, która deleguje wolontariuszy pomocy UE niebędących obywatelami Unii, ustala zasady ochrony konsularnej zapewnianej przez państwo, którego wolontariusz jest obywatelem, lub inne państwo.

7.   Organizacje wysyłające i przyjmujące zapewniają, aby wszystkie informacje dotyczące procedur bezpieczeństwa i ochrony były przekazywane wolontariuszowi pomocy UE i przez niego zrozumiane. Podczas wprowadzania w obowiązki udziela się właściwej w danym kontekście instrukcji dotyczącej bezpieczeństwa, przy czym odbywa się to przed wyjazdem i w ciągu 24 godzin od przybycia do państwa oddelegowania. Instrukcja taka musi zawierać wyniki oceny ryzyka, plan ewakuacji i zarządzania bezpieczeństwem, w tym zgłaszanie incydentów związanych z bezpieczeństwem, procedury ewakuacji i repatriacji, schemat komunikacyjny, dane wyznaczonych do kontaktów urzędników ds. zarządzania kryzysowego oraz szczegółowe informacje o ambasadach, jednostkach policji i straży pożarnej oraz szpitalach.

8.   Organizacje wysyłające zapewniają objęcie wszystkich wolontariuszy pomocy UE co najmniej ochroną ubezpieczeniową zapewnioną zgodnie z art. 24.

9.   Poza obowiązkowym szkoleniem w zakresie bezpieczeństwa w kontekście programu szkoleń organizacja wysyłająca zapewnia wolontariuszom pomocy UE wszelkie inne właściwe szkolenia w zakresie bezpieczeństwa, jakie zapewnia swojemu własnemu personelowi międzynarodowemu.

10.   Podpisując umowę, o której mowa w art. 16 ust. 2, wolontariusze pomocy UE potwierdzają znajomość i przestrzeganie procedur zarządzania bezpieczeństwem, w tym obowiązku uzyskiwania aktualnych informacji na temat bieżącej sytuacji w zakresie bezpieczeństwa, osobistej odpowiedzialności za zarządzanie swoim bezpieczeństwem oraz bezpieczeństwem innych osób i organizacji, a także obowiązku powstrzymywania się od zachowań ryzykownych. Organizacje wysyłające i przyjmujące informują wolontariusza pomocy UE o konsekwencjach wszelkich naruszeń procedur bezpieczeństwa, w szczególności tych, które skutkują przedwczesnym i przymusowym zakończeniem oddelegowania.

11.   Organizacja wysyłająca zaleca wolontariuszom pomocy UE zarejestrowanie się w ambasadzie lub konsulacie państwa, którego są obywatelami, po przybyciu do państwa oddelegowania oraz informuje ich o możliwości zwrócenia się o pomoc konsularną do tej ambasady lub tego konsulatu. Jeżeli państwo, którego wolontariusz pomocy UE jest obywatelem, nie ma przedstawicielstwa konsularnego w państwie oddelegowania, organizacja wysyłająca zaleca wolontariuszom pomocy UE będącym obywatelami Unii zarejestrowanie się w konsulacie innego państwa członkowskiego oraz informuje ich o możliwości zwrócenia się o pomoc konsularną do tych konsulatów.

12.   Na podstawie aktualizacji dokonywanych przez organizację przyjmującą organizacje wysyłające i przyjmujące regularnie aktualizują plan ewakuacji w celu zapewnienia, aby przez cały czas pozostawał on odpowiedni w odniesieniu do danego otoczenia operacyjnego. Wynik oceny ryzyka służy do określenia częstotliwości przeglądów planu, a organizacja przyjmująca wykorzystuje dane dotyczące przeszłości i obecne aktualizacje w celu dostosowania go w razie potrzeby. Plan ewakuacji przechowuje się w miejscu łatwo dostępnym dla wolontariusza pomocy UE.

13.   Organizacja przyjmująca zapewnia, aby wolontariusz pomocy UE otrzymywał aktualne informacje na temat wszelkich zmian w otoczeniu operacyjnym i wynikających z nich zmian w procedurach i protokołach bezpieczeństwa.

14.   Organizacja przyjmująca posiada wiedzę o miejscu oddelegowania wolontariusza pomocy UE i zna numer kontaktowy, który pozwala skontaktować się z nim w każdej chwili, również w czasie urlopu.

Artykuł 29

Procedury dotyczące incydentów lub ewakuacji

1.   W przypadku wystąpienia jakichkolwiek incydentów związanych z bezpieczeństwem wolontariusz pomocy UE przechodzi jak najszybciej procedurę podsumowania. W zależności od powagi incydentu i procedur wdrożonych przez organizacje wysyłające i przyjmujące podsumowanie takie może przeprowadzić bezpośredni przełożony, opiekun pedagogiczny z organizacji przyjmującej lub urzędnik ds. zarządzania kryzysowego w organizacji wysyłającej, przy czym może ono obejmować profesjonalne wsparcie psychologiczne.

2.   W przypadku ewakuacji stosuje się plan ewakuacji, przy czym wolontariusz pomocy UE przez cały czas pozostaje pod opieką, w uzasadnionych przypadkach zgodnie z procedurami obowiązującymi w konsulatach lub ambasadach, w których wolontariusz pomocy UE został zarejestrowany zgodnie z art. 28 ust. 11.

3.   Organizacja wysyłająca kontaktuje się z wolontariuszami pomocy UE po ich powrocie i zapewnia przeprowadzenie wobec nich odpowiednich działań następczych obejmujących podsumowanie oraz wsparcie psychospołeczne i medyczne.

4.   Bezpieczeństwo stanowi element ram monitorowania i oceny organizacji wysyłających i przyjmujących, a wnioski wyciągnięte z incydentów związanych z bezpieczeństwem są wykorzystywane do celów przeglądu i poprawy projektu.

Artykuł 30

Zdrowie i bezpieczeństwo

1.   Organizacja wysyłająca posiada organizacyjną politykę zdrowia i bezpieczeństwa, która jest odpowiednia i ma zastosowanie w odniesieniu do wszystkich wolontariuszy pomocy UE oraz jest odpowiednio dostosowywana w stosownych przypadkach, w tym poprzez określenie wytycznych dotyczących:

a)	zdrowia osobistego, tj. zdrowia fizycznego (zapobieganie chorobom, porady dotyczące odżywiania się i snu, świadomość ryzyka związanego z zagrożeniami klimatycznymi i geograficznymi, dostęp do leczenia);

b)	zdrowia psychicznego (porady dotyczące równowagi między życiem zawodowym i prywatnym, zarządzania stresem, mechanizmów radzenia sobie i technik relaksacyjnych, punkty kontaktowe udzielające wsparcia psychospołecznego).

2.   Na podstawie organizacyjnej polityki w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa organizacji wysyłającej organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie opracowują wyczerpujący zbiór zasad polityki i wytycznych w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa w celu wypełnienia swojego obowiązku dochowania staranności oraz zapewnienia fizycznego i emocjonalnego dobrostanu wolontariuszy pomocy UE.

3.   W ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 28 ust. 3, i przed określeniem przydzielanych zadań organizacje wysyłające i przyjmujące wspólnie oceniają, czy miejsce oddelegowania zapewnia bezpieczne warunki pracy i życia dla wolontariusza pomocy UE, opierając się na wskaźnikach określonych w załączniku I pkt 7.

4.   Organizacja wysyłająca zapewnia objęcie wolontariusza pomocy UE przynajmniej kompleksowym ubezpieczeniem zdrowotnym i podróżnym zgodnie z art. 24.

5.   Podczas wprowadzania w obowiązki organizacja wysyłająca udziela wolontariuszowi pomocy UE instrukcji na temat polityki w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa oraz wytycznych, o których mowa w ust. 1 i 2, w tym w odniesieniu do chorób, wsparcia w zakresie pierwszej pomocy, utrzymania we wszystkich miejscach oddelegowania, utrzymania pojazdu i wyposażenia, stacji roboczych, równowagi między życiem zawodowym i prywatnym, incydentów związanych ze zdrowiem i z bezpieczeństwem, procedury ewakuacji medycznej.

6.   Organizacja wysyłająca zapewnia odbycie przez wolontariusza pomocy UE gruntownego badania lekarskiego przed wyjazdem, a także dostarcza zalecane leki i szczepienia przeciwko czynnikom ryzyka występującym w państwie oddelegowania oraz w razie potrzeby wyposażenie, takie jak apteczki pierwszej pomocy i zestawy przeciwko komarom.

7.   Organizacja przyjmująca zapewnia uwzględnienie obowiązku dochowania staranności w codziennym kierowaniu wolontariuszami, a podczas wprowadzania w obowiązki dostarcza wolontariuszom:

a)	aktualnych informacji na temat lokalnych zasobów związanych ze zdrowiem i bezpieczeństwem, takich jak szczegółowe informacje o lekarzach, szpitalach i usługach paramedycznych;

b)	wytyczne dotyczące lokalnych zwyczajów i norm stanowiące część instrukcji udzielanej w państwie oddelegowania w celu ograniczenia czynników ryzyka dotyczących bezpieczeństwa i w celu ułatwienia integracji.

8.   Organizacja wysyłająca ułatwia uzyskanie orzeczenia lekarskiego po oddelegowaniu po powrocie wolontariusza pomocy UE oraz oferuje podsumowującą(-e) sesję(-e) psychospołeczną(-e) i wsparcie w formie poradnictwa jako część procesu podsumowania. Organizacje wysyłające i przyjmujące promują sieć na potrzeby inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE” jako alternatywny mechanizm wsparcia w trakcie oddelegowania i po jego zakończeniu.

ROZDZIAŁ 8

PROCEDURY MONITOROWANIA I OCENY INDYWIDUALNYCH WYNIKÓW WOLONTARIUSZY POMOCY UE

Artykuł 31

Monitorowanie i ocena indywidualnych wyników wolontariuszy pomocy UE

1.   W oparciu o procedurę nadzoru i zarządzania wynikami, o której mowa w art. 19, organizacje wysyłające i przyjmujące monitorują i oceniają indywidualne wyniki wolontariuszy pomocy UE, mierząc ich postępy, wyniki i rezultaty w odniesieniu do przydzielonych zadań wolontariusza pomocy UE oraz związanych z nimi celów.

2.   Monitorowanie i ocena indywidualnych wyników wolontariuszy pomocy UE stanowi proces ciągły trwający przez cały okres oddelegowania i obejmuje szczegółowe przeglądy co najmniej na następujących etapach:

a)	w stosownych przypadkach na zakończenie stażu, o którym mowa w art. 14;

b)	podczas końcowego przeglądu wyników, o którym mowa w art. 19, oraz w przypadku gdy uznaje się, że należy przeprowadzić przegląd śródokresowy;

c)	podczas podsumowania, o którym mowa w art. 23.

3.   Organizacje wysyłające i przyjmujące dostarczają dane, które pokazują, w jakim stopniu indywidualne wyniki wolontariusza pomocy UE przyczyniają się — na poziomie wyników i skutków — do realizacji celów projektu i całej inicjatywy, uwzględniając wskaźniki, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (UE) nr 375/2014. Dane te zawierają zapisy dotyczące jakości wyników i rezultatów pracy wolontariusza pomocy UE, które są przetwarzane w celu zachowania anonimowości i udostępniane na potrzeby procesu oceny. Dane te przetwarza się zgodnie z normami dotyczącymi ochrony danych, określonymi w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014.

4.   Organizacje wysyłające udzielają wsparcia na rzecz budowania zdolności organizacji przyjmujących w zakresie mierzenia postępów, wyników i rezultatów w odniesieniu do przydzielonych zadań wolontariusza pomocy UE oraz związanych z nimi celów.

ROZDZIAŁ 9

MECHANIZMY CERTYFIKACJI DLA ORGANIZACJI WYSYŁAJĄCYCH I PRZYJMUJĄCYCH

Artykuł 32

Mechanizm certyfikacji dla organizacji przyjmujących

1.   Organizacje przyjmujące, które ubiegają się o certyfikację, przedstawiają obiektywną i zgodną z prawdą samoocenę zgodnie z wymogami, o których mowa w załączniku III pkt 1, oceniającą ich istniejące polityki i praktyki w odniesieniu do wymogów norm i procedur dotyczących kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE, określonych w niniejszym rozporządzeniu i w rozporządzeniu delegowanym Komisji przyjmowanym na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 375/2014.

2.   Organizacja przyjmująca ujawnia w samoocenie wszelkie luki i obszary do poprawy, które mogą wymagać budowania zdolności w celu osiągnięcia poziomu pełnej zgodności.

3.   Wraz z samooceną organizacje przyjmujące dostarczają trzy referencje zgodnie z wymogami określonymi w załączniku III pkt 1 w celu udzielenia wyczerpujących informacji na temat wszystkich wymogów norm i procedur dotyczących kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE. Referencje powinny pochodzić od co najmniej dwóch spośród następujących grup zainteresowanych stron:

a)	certyfikowanej organizacji wysyłającej lub przyjmującej, z którą organizacja przyjmująca składająca wniosek już ustanowiła lub zamierza ustanowić partnerstwo w celu uczestniczenia w inicjatywie „Wolontariusze pomocy UE”;

b)	partnera Komisji w dziedzinie pomocy humanitarnej z obowiązującą umową ramową (umową o partnerstwie), z którym organizacja przyjmująca składająca wniosek z powodzeniem współpracowała przy realizacji projektu w zakresie pomocy humanitarnej;

c)	właściwej organizacji międzynarodowej, organizacji niedochodowej lub podmiotu prawa publicznego o charakterze cywilnym, z którym organizacja przyjmująca składająca wniosek z powodzeniem współpracowała przy realizacji projektu w zakresie pomocy humanitarnej;

d)	organizacji akredytującej lub audytowej, która certyfikowała organizację przyjmującą składającą wniosek w obszarach właściwych dla inicjatywy „Wolontariusze pomocy UE”; w tym przypadku należy także dostarczyć właściwe dokumenty związane z akredytacją lub audytem.

4.   Ukończona samoocena zostaje podpisana przez osobę umocowaną do reprezentowania organizacji przyjmującej i zaciągania w jej imieniu zobowiązań prawnych, a następnie wysłana do Komisji wraz z referencjami, o których mowa w ust. 3.

5.   Komisja dokonuje oceny wniosku na podstawie samooceny i referencji i może podjąć jedną z następujących decyzji:

a)	udzielić certyfikacji w przypadkach, gdy organizacja przyjmująca składająca wniosek zostaje oceniona jako w pełni zgodna z wymogami norm i procedur;

b)	nie udzielić certyfikacji w przypadkach, gdy organizacja przyjmująca składająca wniosek zostaje oceniona jako nie w pełni zgodna z wymogami norm i procedur.

6.   W terminie sześciu miesięcy od otrzymania wniosku Komisja informuje organizację przyjmującą składającą wniosek o wyniku certyfikacji, w razie potrzeby określając również możliwości wsparcia na rzecz budowania zdolności w celu ponownego złożenia wniosku. W przypadku gdy istnieją jakiekolwiek zidentyfikowane potrzeby, które należy zaspokoić w oparciu o strategię budowania zdolności dostarczaną przez organizację przyjmującą składającą wniosek, ta ostatnia kwalifikuje się do wsparcia na rzecz budowania zdolności i ma pierwszeństwo w zakresie tego wsparcia.

Artykuł 33

Mechanizm certyfikacji dla organizacji wysyłających

1.   Organizacje wysyłające, które ubiegają się o certyfikację, przedstawiają obiektywną, zgodną z prawdą i opartą na dowodach samoocenę zgodnie z wymogami, o których mowa w załączniku III pkt 2, oceniającą ich istniejące polityki i praktyki w odniesieniu do wymogów norm i procedur dotyczących kandydatów na wolontariuszy i wolontariuszy pomocy UE.

2.   W opartej na dowodach samoocenie organizacja wysyłająca ujawnia wszelkie luki i obszary do poprawy, które mogą wymagać pomocy technicznej w celu osiągnięcia poziomu pełnej zgodności. Dołącza ona także próbkę środków dowodowych i środków weryfikacji dotyczących wdrożenia polityk i praktyk, o których mowa w każdym z wymogów norm i procedur, w szczególności w odniesieniu do wolontariuszy.

3.   Ukończona oparta na dowodach samoocena zostaje podpisana przez osobę umocowaną do reprezentowania organizacji wysyłającej i zaciągania w jej imieniu zobowiązań prawnych, a następnie wysłana do Komisji wraz z dokumentami towarzyszącymi, o których mowa w ust. 2.

4.   Komisja dokonuje oceny wniosku na podstawie opartej na dowodach samooceny i dokumentów towarzyszących i może podjąć jedną z następujących decyzji:

a)	udzielić certyfikacji w przypadkach, gdy organizacja wysyłająca składająca wniosek zostaje oceniona jako w pełni zgodna z wymogami norm i procedur;

b)	nie udzielić certyfikacji w przypadkach, gdy organizacja wysyłająca składająca wniosek zostaje oceniona jako nie w pełni zgodna z wymogami norm i procedur.

5.   W terminie sześciu miesięcy od otrzymania wniosku Komisja informuje organizację wysyłającą składającą wniosek o wyniku certyfikacji, w razie potrzeby określając również możliwości pomocy technicznej w celu ponownego złożenia wniosku. W przypadku gdy istnieją jakiekolwiek zidentyfikowane potrzeby, które należy zaspokoić w oparciu o strategię pomocy technicznej dostarczaną przez organizację wysyłającą składającą wniosek, ta ostatnia kwalifikuje się do pomocy technicznej i ma pierwszeństwo w zakresie tej pomocy.

Artykuł 34

Środki odwoławcze

1.   W decyzji Komisji o nieudzieleniu certyfikacji i odrzuceniu wniosku wskazuje się, że odrzucona organizacja składająca wniosek może złożyć wniosek ponownie dopiero po upływie okresu 12 miesięcy, począwszy od dnia otrzymania przez wnioskodawcę decyzji o odrzuceniu wniosku. W decyzji tej określa się również dostępne środki odwoławcze od tej decyzji.

2.   Na mocy art. 256 i 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Sąd jest właściwy w odniesieniu do aktów Komisji Europejskiej zmierzających do wywarcia skutków prawnych wobec osób trzecich. Podobnie, na mocy art. 256, 268 i 340 TFUE Sąd jest właściwy do orzekania w sporach dotyczących odszkodowań za szkody wyrządzone przez Komisję Europejską w przypadku odpowiedzialności pozaumownej.

Artykuł 35

Rentowność finansowa i zdolności organizacyjne organizacji

Ocena rentowności finansowej i zdolności organizacyjnych certyfikowanych organizacji wysyłających i przyjmujących pozostaje poza zakresem procedury certyfikacji. W związku z tym, że ocena rentowności i zdolności stanowi warunek wstępny otrzymania wsparcia finansowego z Unii, aspekty te ocenia się na etapie składania wniosku po ogłoszeniu zaproszenia do składania wniosków.

Artykuł 36

Ważność certyfikacji i regularne kontrole

1.   Certyfikowane organizacje wysyłające i przyjmujące przechodzą ponowną certyfikację trzy lata po otrzymaniu decyzji Komisji o udzieleniu certyfikacji lub w dowolnym czasie w przypadku znaczących zmian w normach i procedurach dotyczących odnośnych kwestii.

2.   W okresie ważności certyfikacji można w stosownych przypadkach wymagać od certyfikowanych organizacji wysyłających i przyjmujących poddawania się regularnym kontrolom przeprowadzanym przez Komisję.

3.   Certyfikowane organizacje wysyłające i przyjmujące niezwłocznie informują Komisję o wszelkich zmianach w ich sytuacji prawnej, finansowej, technicznej lub organizacyjnej, które mogłyby podważać ich zgodność z normami i procedurami lub powodować konflikt interesów. Informują one również Komisję o wszelkich zmianach ich nazwy, adresu lub przedstawiciela prawnego.

Artykuł 37

Zawieszenie i zakończenie certyfikacji

1.   Na podstawie informacji otrzymanych od certyfikowanej organizacji wysyłającej lub przyjmującej, w tym informacji uzyskanej w wyniku regularnych kontroli, o których mowa w art. 36 ust. 2, lub informacji uzyskanych w jakikolwiek inny sposób, Komisja może uznać, że certyfikowana organizacja wysyłająca lub przyjmująca przestała być zgodna z co najmniej jedną normą lub procedurą. W takich przypadkach Komisja może podjąć odpowiednie działania, w tym zawiesić lub zakończyć certyfikację, zgodnie z procedurą określoną w załączniku III pkt 3.

2.   Organizacja wysyłająca lub przyjmująca, której dotyczy zawieszenie lub zakończenie certyfikacji, nie deleguje lub nie przyjmuje wolontariuszy pomocy UE od dnia zwieszenia lub zakończenia certyfikacji i nie kwalifikuje się do otrzymywania pomocy finansowej z Unii przeznaczonej na ten cel.

3.   W świetle powodów zawieszenia lub zakończenia certyfikacji, w szczególności związanych z ochroną i bezpieczeństwem wolontariuszy pomocy UE, Komisja może żądać repatriacji wolontariuszy pomocy UE, którzy są oddelegowani w momencie zawieszenia lub zakończenia certyfikacji.

4.   Organizacja wysyłająca lub przyjmująca nie jest uprawniona do roszczenia o odszkodowanie z tytułu zawieszenia lub zakończenia certyfikacji.

Artykuł 38

Odpowiedzialność za szkody

Komisja nie ponosi odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez organizację wysyłającą lub przyjmującą lub osoby trzecie w związku ze statusem certyfikowanej organizacji wysyłającej lub przyjmującej.

ROZDZIAŁ 10

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 39

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 122 z 24.4.2014, s. 1.

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych, Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1.

(3)  Dyrektywa 89/391/EWG w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dz.U. L 183 z 29.6.1989, s. 1).

(4)  Dyrektywa 2003/88/WE z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299 z 18.11.2003, s. 9).

---

---

---

---