5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/1

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 1 i 3 rozporządzenia (UE) 2015/757 przedsiębiorstwa mają obowiązek przedkładać weryfikatorowi plan monitorowania obejmujący pełną i przejrzystą dokumentację metody monitorowania, która ma być zastosowana do każdego statku objętego zakresem tego rozporządzenia.

(2)

Aby przedmiotowe plany monitorowania zawierały znormalizowane informacje umożliwiające harmonijne wdrożenie obowiązków dotyczących monitorowania i raportowania, należy określić szablony, w tym zasady techniczne w celu ich jednolitego stosowania.

(3)

Plan monitorowania powinien zawierać co najmniej elementy określone w art. 6 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/757. W przedmiotowym planie należy również stosować jednostki w celu określania „przewożonego ładunku”, określone w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2016/1928 (2). Ze względu na to, że statki typu ro-pax świadczą dwie odrębne usługi transportowe, w przypadku takich statków konieczne będzie rozróżnienie między danymi dotyczącymi zużycia paliwa i emisji CO2 w odniesieniu do frachtu i do przewozów pasażerskich. Umożliwi to lepsze określenie ich średnich wskaźników eksploatacyjnej efektywności energetycznej.

(4)

Nie naruszając postanowień art. 6 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/757 i zgodnie z art. 10 akapit ostatni tego rozporządzenia plany monitorowania powinny umożliwiać monitorowanie i raportowanie zużycia paliwa i wyemitowanego CO2 na podstawie innych, dobrowolnie wybranych kryteriów. Pozwoli to na lepsze zrozumienie zgłaszanej średniej efektywności energetycznej. Dotyczy to w szczególności zróżnicowanego monitorowania zużycia paliwa na potrzeby ogrzewania ładunku i dynamicznego pozycjonowania statku, a także zróżnicowanego monitorowania rejsów z ładunkiem i żeglugi w warunkach lodowych.

(5)

Aby ułatwić przedsiębiorstwom posiadającym kilka statków przygotowanie planów monitorowania, należy umożliwić im wskazanie, które opisane procedury planu monitorowania będą miały odpowiednie zastosowanie do wszystkich statków, za które odpowiada przedsiębiorstwo.

(6)

Dostarczając informacji dotyczących elementów i procedur w ramach planu monitorowania zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/757, przedsiębiorstwa powinny mieć również możliwość odwołania się do procedur lub systemów skutecznie wdrożonych w ramach ich istniejących systemów zarządzania, takich jak międzynarodowy kodeks zarządzania bezpieczeństwem (kodeks ISM) (3) bądź plan zarządzania efektywnością energetyczną statku (SEEMP) (4), lub do systemów i kontroli objętych zharmonizowanymi normami jakości, normami środowiskowymi i normami zarządzania energią, na przykład EN ISO 9001:2015, EN ISO 14001:2015 lub EN ISO 50001:2011.

(7)

Aby ułatwić monitorowanie, należy umożliwić stosowanie domyślnych wartości w odniesieniu do poziomu niepewności związanego z monitorowaniem paliwa.

(8)

Aby ułatwić wdrożenie całego cyklu zgodności (w tym monitorowania, raportowania i weryfikacji), należy uznać za użyteczne informacje dotyczące zarządzania, w szczególności działań prowadzonych w zakresie zarządzania danymi i kontroli danych. Specjalna sekcja w szablonie monitorowania powinna ułatwić przedsiębiorstwom usystematyzowanie niezbędnych elementów zarządzania.

(9)

Należy określić specyfikacje techniczne elektronicznego szablonu raportów na temat wielkości emisji. Jest to konieczne, aby zapewnić składanie zweryfikowanych raportów na temat wielkości emisji drogą elektroniczną i zamieszczenie w nich pełnych i zagregowanych informacji w ujęciu rocznym, które można udostępniać publicznie i które umożliwiają Komisji sporządzenie sprawozdań wymaganych zgodnie z art. 21 rozporządzenia (UE) 2015/757.

(10)

Raport na temat wielkości emisji powinien zawierać co najmniej informacje określone w art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/757, w tym wyniki rocznego monitorowania. Powinien również umożliwić zgłaszanie dodatkowych informacji, które ułatwiają zrozumienie zgłaszanych dobrowolnie średnich wskaźników eksploatacyjnej efektywności energetycznej. Dotyczy to w szczególności elementów dobrowolnego monitorowania zużytego paliwa i wyemitowanego CO2, zróżnicowanych na podstawie kryteriów wyszczególnionych w planie monitorowania.

(11)

Należy określić przepisy techniczne ustanawiające elektroniczny szablon dokumentów zgodności. Dzięki temu zapewniona zostanie możliwość uwzględnienia łatwych do przetworzenia informacji w dokumentach zgodności wysyłanych przez weryfikatorów zgodnie z nałożonym na nich w art. 17 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2015/757 obowiązkiem bezzwłocznego informowania Komisji i organów państwa bandery o wystawieniu dokumentu zgodności.

(12)

System THETIS MRV, dedykowany unijny system informacyjny opracowany i obsługiwany przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego, powinien być dostępny dla przedsiębiorstw i akredytowanych weryfikatorów, aby mogli oni składać drogą elektroniczną poprawnie zweryfikowane raporty na temat wielkości emisji i powiązane dokumenty zgodności do Komisji i państw bandery. Powinien on zostać zaprojektowany w elastyczny sposób, aby uwzględniał fakt globalnego monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji gazów cieplarnianych.

(13)

Komisja skonsultowała się z zainteresowanymi stronami w sprawie najlepszych praktyk dotyczących kwestii poruszonych w niniejszym rozporządzeniu. Konsultacje przeprowadzono za pośrednictwem podgrup ekspertów w dziedzinie monitorowania, raportowania i weryfikacji w zakresie żeglugi, powołanych w ramach Europejskiego Forum Zrównoważonej Żeglugi.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu ustanowionego zgodnie z art. 26 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (5),

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/22

(1)

Przepisy dotyczące monitorowania przewożonego ładunku oraz inne istotne informacje określono w załączniku II do rozporządzenia (UE) 2015/757. Określania przewożonego ładunku w odniesieniu do kategorii statków innych niż statki pasażerskie, statki ro-ro i kontenerowce należy w szczególności dokonać zgodnie z parametrami określonymi w części A ust. 1 lit. g) tego załącznika.

(2)

W przypadku tankowców do przewozu ropy, chemikaliowców, gazowców, masowców, drobnicowców, chłodniowców i statków wielozadaniowych należy zapewnić, by określanie średniego wskaźnika operacyjnej efektywności energetycznej było zgodne z wytycznymi IMO dotyczącymi dobrowolnego stosowania wskaźnika operacyjnej efektywności energetycznej (EEOI) (2), ponieważ wytyczne te odzwierciedlają praktyki branżowe.

(3)

W przypadku gazowców LNG i kontenerowców/statków ro-ro parametr, który ma być stosowany przy obliczaniu przewożonego ładunku, powinien odzwierciedlać praktyki branżowe oraz gwarantować, że przekazane informacje są dokładne i porównywalne w czasie.

(4)

W przypadku drobnicowców przy określaniu przewożonego ładunku należy stosować specjalnie opracowane podejście, które uwzględnia zmiany w gęstości ładunku statku istotne dla tej kategorii statków. Należy umożliwić uzupełnienie tych danych na zasadzie dobrowolności o dodatkowe dane zgodnie z wytycznymi IMO dotyczącymi dobrowolnego stosowania wskaźnika operacyjnej efektywności energetycznej (EEOI).

(5)

W przypadku statków do przewozu pojazdów przy określaniu przewożonego ładunku należy przyjąć elastyczne podejście oparte na dwóch różnych opcjach. W celu lepszego uwzględnienia specjalnego znaczenia objętości należy móc wprowadzić dane dotyczące różnych dodatkowych parametrów, które mają być dostarczane na zasadzie dobrowolności.

(6)

Statki ro-pax należy uznać za szczególny przypadek, w którym powinny mieć zastosowanie określone warunki. Mając na uwadze mieszane usługi świadczone przez statki ro-pax oraz lepsze odzwierciedlenie praktyk branżowych, w celu określenia przewożonego ładunku należy stosować dwa parametry.

(7)

W odniesieniu do innych rodzajów statków niezaliczających się do żadnej z powyższych kategorii, ani nieokreślonych w części A ust. 1 lit. d), e) i f) załącznika II do rozporządzenia (UE) 2015/757, należy zezwolić na elastyczne podejście, aby w pełni odzwierciedlić różnorodność statków przewożących bardzo różne rodzaje ładunku. W celu zapewnienia spójności i porównywalności danych w czasie, zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2015/757, wybór przedsiębiorstwa dotyczący najbardziej odpowiedniego parametru dla przewożonego ładunku należy udokumentować w planie monitorowania danego statku i odpowiednio stosować.

(8)

Komisja przeprowadziła konsultacje z zainteresowanymi stronami na temat najlepszych praktyk w dziedzinach objętych niniejszym rozporządzeniem. Konsultacje przeprowadzono w ramach „Podgrupy ds. monitorowania MRW dla transportu morskiego” utworzonej w ramach Europejskiego Forum Zrównoważonej Żeglugi.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu ustanowionego na podstawie art. 26 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (3),

(1)

„tankowiec do przewozu ropy” oznacza statek zbudowany bądź przystosowany głównie do przewozu ropy naftowej lub produktów naftowych luzem w pomieszczeniach ładunkowych, inny niż statek wielozadaniowy, zbiornikowiec przewożący szkodliwe substancje ciekłe (zbiornikowiec NLS), tankowiec czy gazowiec;

(2)

„chemikaliowiec” oznacza statek zbudowany lub przystosowany do przewozu luzem jakichkolwiek płynnych produktów, które zostały wyszczególnione w rozdziale 17 międzynarodowego kodeksu budowy i wyposażenia statków przewożących niebezpieczne chemikalia luzem (4), lub statek zbudowany bądź przystosowany do przewozu szkodliwych substancji ciekłych luzem;

(3)

„gazowiec LNG” oznacza tankowiec do przewozu luzem skroplonego gazu ziemnego (LNG) (głównie metanu) w osobnych izolowanych zbiornikach;

(4)

„gazowiec” oznacza tankowiec do przewozu luzem skroplonych gazów innych niż LNG;

(5)

„masowiec” oznacza statek, który jest przeznaczony głównie do przewozu suchych ładunków luzem, w tym rodzaj statków takich jak rudowce zdefiniowane w prawidle 1 rozdziału XII międzynarodowej konwencji z 1998 r. o bezpieczeństwie życia na morzu (konwencja SOLAS), ale z wyłączeniem statków wielozadaniowych;

(6)

„drobnicowiec” oznacza statek o kadłubie wielopoziomowym lub jednopoziomowym przeznaczony głównie do przewozu ładunków drobnicowych, z wyłączeniem wyspecjalizowanych statków do przewozu ładunków suchych, które nie są uwzględniane przy obliczaniu linii odniesienia dla drobnicowców, tzn. statków do przewozu zwierząt gospodarskich, barkowców, ciężarowców, statków do przewozu jachtów, statków do przewozu paliwa jądrowego;

(7)

„chłodniowiec” oznacza statek zaprojektowany wyłącznie do przewozu ładunków w warunkach chłodniczych w ładowniach;

(8)

„statek do przewozu pojazdów” oznacza statek wielopokładowy w systemie ro-ro przeznaczony do przewozu pustych samochodów osobowych i ciężarowych;

(9)

„statek wielozadaniowy” oznacza statek zaprojektowany do przewozu masowych ładunków płynnych i suchych odpowiadających 100 % nośności ładunkowej;

(10)

„statek ro-pax” oznacza statek, który przewozi więcej niż 12 pasażerów i posiada pomieszczenia ładunkowe typu ro-ro na pokładzie;

(11)

„kontenerowiec/statek ro-ro” oznacza statek hybrydowy, będący jednocześnie kontenerowcem i statkiem typu ro-ro, podzielony na osobne sekcje;

(12)

„nośność ładunkowa” oznacza mierzoną w tonach metrycznych objętość wypornościową statku przy zanurzeniu, pomnożoną przez względną gęstość wody przy wyjściu statku z portu, pomniejszoną o masę statku pustego oraz masę paliwa załadowanego na pokład przy rozpoczęciu rejsu z danym ładunkiem;

(13)

„mierzona objętość wypornościowa” oznacza objętość mierzoną w metrach sześciennych wypartą przez statek (z wyjątkiem części wystających) w przypadku statku o metalowej powłoce, i objętość wypartą do zewnętrznej powierzchni kadłuba statku w przypadku statku zbudowanego z innych materiałów;

(14)

„masa statku pustego” oznacza mierzony w tonach metrycznych rzeczywisty ciężar statku bez paliwa, pasażerów, ładunku, wody i innych środków zaopatrzenia na pokładzie.

a)

dla tankowców do przewozu ropy naftowej – jako masę ładunku znajdującego się na pokładzie;

b)

dla chemikaliowców – jako masę ładunku znajdującego się na pokładzie;

c)

dla gazowców LNG – jako wielkość ładunku przy wyładunku lub jeśli ładunek jest wyładowywany kilkakrotnie w trakcie rejsu, jako sumę ładunków wyładowywanych podczas rejsu i ładunku wyładowanego we wszystkich kolejnych portach, do momentu załadowania nowego ładunku;

d)

dla gazowców – jako masę ładunku znajdującego się na pokładzie;

e)

dla masowców – jako masę ładunku znajdującego się na pokładzie;

f)

dla drobnicowców – jako nośność ładunkową dla rejsów z ładunkiem i jako zero dla rejsów w stanie balastowym;

g)

dla chłodniowców – jako masę ładunku znajdującego się na pokładzie;

h)

dla statków do przewozu pojazdów – jako masę ładunku znajdującego się na pokładzie, określoną jako rzeczywista masa lub liczba jednostek ładunku lub zajmowanych metrów, pomnożona przez domyślne wartości wagowe;

i)

dla statków wielozadaniowych – jako masę ładunku znajdującego się na pokładzie;

j)

dla statków ro-pax – jako liczbę pasażerów i masę ładunku na pokładzie, określoną jako rzeczywista masa lub liczba jednostek ładunku (pojazdów ciężarowych, samochodów itd.) lub zajmowanych metrów, pomnożona przez domyślne wartości wagowe;

k)

dla kontenerowców/statków ro-ro – jako wielkość ładunku na pokładzie, określaną jako suma liczby jednostek ładunku (pojazdów, przyczep, samochodów ciężarowych i innych jednostek znormalizowanych) pomnożona przez domyślną powierzchnię i wysokość pokładu (odległość między podłogą a belką konstrukcyjną), liczby zajętych metrów linearnych pomnożonej przez wysokość pokładu (dla pozostałych statków ro-ro) i liczby jednostek TEU pomnożonej przez 38,3 m3;

l)

dla innych rodzajów statków nienależących do żadnej z kategorii wymienionych w lit. a) – k), ani nieokreślonych w części A ust. 1 lit. d), e) i f) załącznika II do rozporządzenia (UE) 2015/757 – jako masę ładunku na pokładzie lub jako nośność ładunkową dla rejsów z ładunkiem i jako zero dla rejsów w stanie balastowym.

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/26

(1)

W dniu 30 stycznia 2013 r. Francja otrzymała wniosek zgodnie z art. 11 ust. 1 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) w sprawie włączenia do załącznika I do tej dyrektywy substancji czynnej Bacillus thuringiensis subsp. kurstaki serotyp 3a3b, szczep ABTS-351 przeznaczonej do stosowania w produktach typu 18 (insektycydy, akarycydy i produkty stosowane do zwalczania innych stawonogów) zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 18 określonej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(2)

W dniu 29 maja 2015 r. Francja przedłożyła sprawozdanie z oceny oraz zalecenia, zgodnie z art. 90 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

W dniu 16 lutego 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(4)

Na podstawie tej opinii można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grupy produktowej 18 i zawierające Bacillus thuringiensis subsp. kurstaki serotyp 3a3b, szczep ABTS-351 spełniają kryteria ustanowione w art. 19 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 528/2012, o ile przestrzegane będą określone wymogi i warunki dotyczące ich stosowania.

(5)

Należy zatem zatwierdzić Bacillus thuringiensis subsp. kurstaki serotyp 3a3b, szczep ABTS-351 do stosowania w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 18, z zastrzeżeniem przestrzegania pewnych wymogów i warunków.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/29

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. Wykaz ten obejmuje chlorokrezol.

(2)

Chlorokrezol oceniono pod kątem zastosowania w produktach należących do grupy produktowej 1 „Higiena ludzi”, grupy produktowej 2 „Środki dezynfekcyjne lub glonobójcze nieprzeznaczone do bezpośredniego stosowania wobec ludzi ani zwierząt”, grupy produktowej 3 „Higiena weterynaryjna”, grupy produktowej 6 „Środki do konserwacji produktów podczas przechowywania” oraz grupy produktowej 9 „Produkty stosowane do konserwacji włókien, skóry, gumy i materiałów polimerowych”, które to grupy opisano w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Francja została wyznaczona jako właściwy organ oceniający i w dniach 8 października 2013 r., 15 listopada 2013 r. i 18 grudnia 2013 r. przedłożyła sprawozdania z oceny wraz z zaleceniami.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1062/2014 w dniu 13 kwietnia 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinie Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Na podstawie tych opinii można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grup produktowych 1, 2, 3, 6 i 9 oraz zawierające chlorokrezol spełniają kryteria ustanowione w art. 19 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 528/2012, o ile przestrzegane będą określone specyfikacje i warunki dotyczące ich stosowania.

(6)

Należy zatem zatwierdzić chlorokrezol do stosowania w produktach biobójczych należących do grup produktowych 1, 2, 3, 6 i 9, z zastrzeżeniem przestrzegania określonych specyfikacji i warunków.

(7)

Należy przewidzieć odpowiedni okres, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/33

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. W wykazie tym znajduje się chlorokrezol.

(2)

Chlorokrezol został oceniony zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) pod kątem stosowania w produktach typu 13 (środkach ochronnych służących do ochrony płynów stosowanych przy obróbce metali), opisanych w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 13, opisanej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Francja została wyznaczona jako właściwy organ oceniający i w dniu 24 lipca 2013 r. przedłożyła sprawozdanie z oceny wraz z zaleceniami.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1062/2014 w dniu 13 kwietnia 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Zgodnie z tą opinią można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grupy produktowej 13 i zawierające chlorokrezol spełniają wymagania ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, o ile przestrzegane są określone wymogi i warunki związane z ich stosowaniem.

(6)

Należy zatem zatwierdzić chlorokrezol do stosowania w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 13, z zastrzeżeniem przestrzegania określonych wymogów i warunków.

(7)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/36

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. W wykazie tym znajduje się tlenek magnezu i wapnia (palone wapno dolomitowe).

(2)

Tlenek magnezu i wapnia (palone wapno dolomitowe) oceniono zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) pod kątem stosowania w produktach typu 2 (środki dezynfekcyjne lub glonobójcze nieprzeznaczone do bezpośredniego stosowania wobec ludzi ani zwierząt) i 3 (higiena weterynaryjna) opisanych w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada stosownym grupom produktowym 2 i 3 opisanym w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Zjednoczone Królestwo, które zostało wyznaczone jako właściwy organ oceniający, w dniu 19 września 2011 r. przedłożyło sprawozdania z oceny wraz z zaleceniami.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1062/2014 w dniu 14 kwietnia 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinie Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Na podstawie tych opinii można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grup produktowych 2 i 3 zawierające tlenek magnezu i wapnia (palone wapno dolomitowe) spełniają wymagania ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, o ile przestrzegane będą określone wymogi i warunki dotyczące ich stosowania.

(6)

Należy zatem zatwierdzić tlenek magnezu i wapnia (palone wapno dolomitowe) do stosowania w produktach biobójczych należących do grup produktowych 2 i 3, z zastrzeżeniem przestrzegania określonych wymogów i warunków.

(7)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/39

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. W wykazie tym znajduje się tetrawodorotlenek magnezu i wapnia (uwodnione wapno dolomitowe).

(2)

Tetrawodorotlenek magnezu i wapnia (uwodnione wapno dolomitowe) oceniono zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) pod kątem stosowania w produktach typu 2 (środki dezynfekcyjne lub glonobójcze nieprzeznaczone do bezpośredniego stosowania wobec ludzi ani zwierząt) i 3 (higiena weterynaryjna) opisanych w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada stosownym grupom produktowym 2 i 3 opisanym w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Zjednoczone Królestwo, które zostało wyznaczone jako właściwy organ oceniający, w dniu 19 września 2011 r. przedłożyło sprawozdania z oceny wraz z zaleceniami.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1062/2014 w dniu 14 kwietnia 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinie Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Na podstawie tych opinii można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grup produktowych 2 i 3 zawierające tetrawodorotlenek magnezu i wapnia (uwodnione wapno dolomitowe) spełniają wymagania ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, o ile przestrzegane będą określone wymogi i warunki dotyczące ich stosowania.

(6)

Należy zatem zatwierdzić tetrawodorotlenek magnezu i wapnia (uwodnione wapno dolomitowe) do stosowania w produktach biobójczych należących do grup produktowych 2 i 3, z zastrzeżeniem przestrzegania określonych wymogów i warunków.

(7)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/42

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. Wykaz ten obejmuje kokosowy alkil chlorku trimetyloamonu (ATMAC/TMAC).

(2)

Kokosowy alkil chlorku trimetyloamonu (ATMAC/TMAC) został oceniony zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) pod kątem stosowania w produktach typu 8 (środki konserwacji drewna), opisanych w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 8 opisanej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Włochy zostały wyznaczone jako właściwy organ oceniający i w dniach 20 listopada 2007 r. i 10 czerwca 2010 r. przedłożyły sprawozdania z oceny wraz z zaleceniami.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1062/2014 w dniu 14 kwietnia 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Na podstawie tej opinii można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grupy produktowej 8 zawierające kokosowy alkil chlorku trimetyloamonu (ATMAC/TMAC) spełniają wymagania ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, o ile przestrzegane będą określone specyfikacje i warunki dotyczące ich stosowania.

(6)

Należy zatem zatwierdzić kokosowy alkil chlorku trimetyloamonu (ATMAC/TMAC) do stosowania w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 8, z zastrzeżeniem przestrzegania określonych specyfikacji i warunków.

(7)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/45

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. Wykaz ten obejmuje dwuwodorotlenek wapnia (wapno hydratyzowane).

(2)

Dwuwodorotlenek wapnia (wapno hydratyzowane) oceniono zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) pod kątem stosowania w produktach typu 2 (środki dezynfekcyjne lub glonobójcze nieprzeznaczone do bezpośredniego stosowania wobec ludzi ani zwierząt) i 3 (higiena weterynaryjna) opisanych w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada stosownym grupom produktowym 2 i 3 opisanym w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Zjednoczone Królestwo, które zostało wyznaczone jako właściwy organ oceniający, w dniu 19 września 2011 r. przedłożyło sprawozdania z oceny wraz z zaleceniami.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1062/2014 w dniu 14 kwietnia 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinie Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Na podstawie tych opinii można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grup produktowych 2 i 3 zawierające dwuwodorotlenek wapnia (wapno hydratyzowane) spełniają wymagania ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, o ile przestrzegane będą określone specyfikacje i warunki dotyczące ich stosowania.

(6)

Należy zatem zatwierdzić dwuwodorotlenek wapnia (wapno hydratyzowane) do stosowania w produktach biobójczych należących do grup produktowych 2 i 3, z zastrzeżeniem przestrzegania określonych specyfikacji i warunków.

(7)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/48

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. Wykaz ten obejmuje tlenek wapnia (wapno palone).

(2)

Tlenek wapnia (wapno palone) został oceniony zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) w odniesieniu do stosowania w produktach należących do grupy produktowej 2 (środki dezynfekcyjne lub glonobójcze nieprzeznaczone do bezpośredniego stosowania wobec ludzi ani zwierząt) oraz do grupy produktowej 3 (higiena weterynaryjna) opisanych w załączniku V do wspomnianej dyrektywy, co odpowiada odpowiednio grupom produktowym 2 i 3, opisanym w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Zjednoczone Królestwo, które zostało wyznaczone jako właściwy organ oceniający, w dniu 19 września 2011 r. przedłożyło sprawozdania z oceny wraz z zaleceniami.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1062/2014 w dniu 14 kwietnia 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinie Europejskiej Agencji Chemikaliów, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Na podstawie tych opinii można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grup produktowych 2 i 3 zawierające tlenek wapnia (wapno palone) spełniają warunki ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, o ile spełnione są określone specyfikacje i warunki związane z ich stosowaniem.

(6)

Należy zatem zatwierdzić tlenek wapnia (wapno palone) jako istniejącą substancję czynną do stosowania w produktach biobójczych należących do grup produktowych 2 i 3, z zastrzeżeniem przestrzegania określonych specyfikacji i warunków.

(7)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/51

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. Wykaz ten obejmuje cyflutrynę.

(2)

Cyflutryna została oceniona zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) pod kątem stosowania w produktach typu 18 (insektycydy, akarycydy i produkty stosowane w celu zwalczania innych stawonogów) zgodnie z definicją w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 18 zdefiniowanej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Niemcy, które zostały wyznaczone jako właściwy organ oceniający, w dniu 23 grudnia 2010 r. przedłożyły sprawozdanie z oceny wraz z zaleceniami.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1062/2014 w dniu 16 lutego 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów dotyczącą stosowania w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 18, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(5)

Zgodnie z tą opinią można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grupy produktowej 18 i zawierające cyflutrynę, spełniają wymagania ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, o ile przestrzegane są określone wymogi i warunki związane z ich stosowaniem.

(6)

Należy zatem zatwierdzić cyflutrynę do stosowania w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 18, z zastrzeżeniem spełnienia określonych wymogów i warunków.

(7)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/54

(1)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 1062/2014 (2) ustanowiono wykaz istniejących substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego zatwierdzenia do stosowania w produktach biobójczych. Wykaz ten obejmuje kwas cytrynowy.

(2)

Kwas cytrynowy oceniono zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) pod kątem stosowania w produktach typu 1 (produkty biobójcze przeznaczone do utrzymywania higieny przez człowieka) określonych w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 1 określonej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Ocena dotyczyła jednak antywirusowej chusteczki higienicznej nasączonej kwasem cytrynowym, która miała być wprowadzana do obrotu z oświadczeniem „zabija 99,9 % wirusów przeziębienia i grypy znajdujących się w chusteczce”. Zgodnie z art. 1 decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/1985 (4) taką antywirusową chusteczkę higieniczną uznaje się za produkt biobójczy należący do grupy produktowej 2 zgodnie z definicją w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012. Takie zatwierdzenie kwasu cytrynowego jako istniejącej substancji czynnej powinno obejmować zatem jedynie stosowanie go w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 2 (środki dezynfekcyjne lub glonobójcze nieprzeznaczone do bezpośredniego stosowania wobec ludzi ani zwierząt).

(4)

Belgia, która została wyznaczona jako właściwy organ oceniający, w dniu 23 sierpnia 2013 r. przedłożyła sprawozdanie z oceny wraz z zaleceniami.

(5)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1062/2014 w dniu 16 lutego 2016 r. Komitet ds. Produktów Biobójczych wydał opinię Europejskiej Agencji Chemikaliów dotyczącą stosowania w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 2, uwzględniając wnioski właściwego organu oceniającego.

(6)

Zgodnie z tą opinią można oczekiwać, że produkty biobójcze należące do grupy produktowej 2 i zawierające kwas cytrynowy spełniają wymagania ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, o ile przestrzegane są określone wymogi i warunki związane z ich stosowaniem.

(7)

Należy zatem zatwierdzić kwas cytrynowy do stosowania w produktach biobójczych należących do grupy produktowej 2, z zastrzeżeniem spełnienia określonych wymogów i warunków.

(8)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymagań.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/57

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/59

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 391/2013 ustanowiono wspólny system opłat za korzystanie ze służb żeglugi powietrznej. Zgodnie z art. 3 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia państwa członkowskie mogą postanowić, że ich niektóre lub wszystkie terminalowe służby żeglugi powietrznej podlegają warunkom rynkowym. W takim przypadku zastosowanie mają przepisy tego rozporządzenia, jednakże zainteresowane państwo członkowskie może podjąć decyzję o niestosowaniu – w odniesieniu do tych usług – środków określonych w jego art. 3 ust. 1 lit. a)–d).

(2)

W dniu 6 maja 2015 r. władze Zjednoczonego Królestwa powiadomiły Komisję o swojej decyzji, zgodnie z którą terminalowe służby żeglugi powietrznej w portach lotniczych w strefie pobierania opłat terminalowych B podlegają warunkom rynkowym. Służby te są zapewniane w dziewięciu portach lotniczych w Zjednoczonym Królestwie, a mianowicie Londyn-Heathrow, Londyn-Gatwick, Londyn-Stansted, Luton, Londyn-City, Birmingham, Manchester, Glasgow i Edynburg.

(3)

Władze Zjednoczonego Królestwa przedstawiły sprawozdanie na temat treści i wyników oceny pod kątem warunków określonych w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 391/2013, na którym decyzja ta została oparta. Na wniosek Komisji, w dniu 2 października 2015 r. władze te przedstawiły dodatkowe dokumenty potwierdzające, w tym dokumenty przetargowe. Komisja zweryfikowała informacje przedstawione przez władze Zjednoczonego Królestwa.

(4)

Z informacji tych wynika, że przeprowadzona przez te władze ocena obejmowała konsultacje z przedstawicielami użytkowników przestrzeni powietrznej, zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 391/2013, a także z innymi zainteresowanymi stronami, takimi jak operatorzy portów lotniczych oraz instytucje zapewniające służby żeglugi powietrznej.

(5)

Ponadto informacje te wskazywały, że na przedmiotowym rynku terminalowych służb żeglugi powietrznej w Zjednoczonym Królestwie istnieją warunki rynkowe. W szczególności sprawozdanie oceniające pokazało, że spełnione są warunki wymienione w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 391/2013. Dotyczy to również tych portów lotniczych w strefie pobierania opłat B, w przypadku których procedura przetargowa jeszcze się nie odbyła, ale oczekuje się, że odbędzie się w przyszłości, biorąc pod uwagę fakt, iż w kontekście istnienia warunków rynkowych przeprowadzenie takiej procedury w analizowanych ramach czasowych nie jest niezbędne.

(6)

Dlatego też Komisja zgadza się z oceną dokonaną przez władze Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z którą terminalowe służby żeglugi powietrznej w portach lotniczych w strefie pobierania opłat B podlegają warunkom rynkowym.

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 391/2013, niniejsza decyzja powinna obowiązywać przez czas trwania danego okresu odniesienia, a mianowicie w drugim okresie odniesienia (2015–2019),

5.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 299/61

(1)

W decyzji wykonawczej 2014/190/UE (2) Komisja określa, między innymi, roczny podział między państwa członkowskie zasobów ogólnych przyznanych w ramach celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” i celu „Europejska współpraca terytorialna”, a także roczny podział między państwa członkowskie zasobów ze szczególnej alokacji na Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, o której mowa w art. 91 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013.

(2)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (3) oraz art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 Komisja powinna w 2016 r. dokonać przeglądu łącznych przydziałów środków dla wszystkich państw członkowskich w ramach celu „Inwestycje na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia” w ramach polityki spójności na lata 2017 – 2020.

(3)

Zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013 i art. 90 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, Komisja w 2016 r. ma dokonać przeglądu kwalifikowalności państw członkowskich do Funduszu Spójności i w przypadku gdy dane państwo członkowskie staje się nowym państwem kwalifikującym się do otrzymywania środków z Funduszu Spójności lub traci taką kwalifikowalność, Komisja dodaje wynikające ze stosownych obliczeń kwoty do środków przydzielonych danemu państwu członkowskiemu na lata 2017–2020 lub odejmuje je od tych środków.

(4)

Zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013 i art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013, Komisja przedstawi wyniki obu tych przeglądów w dostosowaniu technicznym ram finansowych na rok 2017. W dniu 30 czerwca 2016 r. Komisja przyjęła wyniki tych przeglądów w swoim komunikacie do Rady i Parlamentu Europejskiego (4). W komunikacie stwierdzono, że w oparciu o najnowsze dane statystyczne odnotowuje się łączną rozbieżność wynoszącą ponad ± 5 % między przydziałami po przeglądzie a łącznymi przydziałami dla Belgii, Republiki Czeskiej, Danii, Estonii, Irlandii, Grecji, Hiszpanii, Chorwacji, Włoch, Cypru, Niderlandów, Słowenii, Słowacji, Finlandii, Szwecji i Zjednoczonego Królestwa. Ponadto wspomniano, że w oparciu o dochód narodowy brutto (DNB) per capita w latach 2012–2014 Cypr będzie w pełni kwalifikował się do uzyskania wsparcia z Funduszu Spójności od dnia 1 stycznia 2017 r.

(5)

Zgodnie z art. 7 ust. 4 i 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013 i art. 92 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 przydziały tych państw członkowskich należy odpowiednio dostosować, pod warunkiem że łączny wynik netto dostosowań nie może przekroczyć 4 mld EUR. Wymagane dostosowania zostaną rozłożone równo na lata 2017–2020.

(6)

Zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013 dokonuje się rewizji wieloletnich ram finansowych (WRF) celem przeniesienia na następne lata środków przydzielonych, ale niewykorzystanych w 2014 r., w przypadku późniejszego przyjęcia nowych programów w ramach zarządzania dzielonego odnoszących się do funduszy strukturalnych, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego.

(7)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE, Euratom) 2015/623 (5), środki przewidziane dla funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności w wysokości 11,2 mld EUR według cen bieżących nie mogły zostać wykorzystane w 2014 r. ani przeniesione na 2015 r. Ponadto w ramach szczególnej alokacji dla Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych dostępne zobowiązania budżetowe w 2014 r. nie mogły zostać wykorzystane w 2014 r. ani przeniesione na 2015 r. Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 1311/2013 zostało zatem zmienione poprzez przeniesienie odpowiednich środków na zobowiązania, których nie wykorzystano w 2014 r., na kolejne lata do poddziału 1b „Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna” (6). Przeniesienie to powinno znaleźć odzwierciedlenie w decyzji wykonawczej 2014/190/UE.

(8)

Zgodnie z art. 93 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 Komisja przyjęła wnioski złożone przez Republikę Czeską, Grecję, Francję, Włochy, Polskę, Portugalię, Rumunię, Słowację i Zjednoczone Królestwo w umowach o partnerstwie, aby przenieść do 3 % ogólnej kwoty środków przeznaczonej dla danej kategorii regionów do innych kategorii regionów. Przeniesienia te powinny znaleźć odzwierciedlenie w decyzji wykonawczej 2014/190/UE.

(9)

Zgodnie z art. 94 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 Komisja przyjęła wniosek złożony przez Danię w umowie o partnerstwie o przesunięcie części środków na cel „Europejska współpraca terytorialna” do celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia”. Przeniesienie to powinno znaleźć odzwierciedlenie w decyzji wykonawczej 2014/190/UE.

(10)

Zgodnie z art. 25 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 Komisja przyjęła wniosek Grecji i Cypru o przeniesienie części środków przeznaczonych na pomoc techniczną z inicjatywy państwa członkowskiego na pomoc techniczną z inicjatywy Komisji na realizację działań w stosunku do państw członkowskich. Przeniesienie to powinno znaleźć odzwierciedlenie w decyzji wykonawczej 2014/190/UE.

(11)

Należy odpowiednio dostosować środki na cel „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” oraz ich podział między regiony słabiej rozwinięte, regiony w okresie przejściowym, regiony lepiej rozwinięte, państwa członkowskie otrzymujące pomoc w ramach Funduszu Spójności i regiony najbardziej oddalone, jak określono w art. 92 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów.

(12)

Należy odpowiednio dostosować roczny podział szczególnego przydziału dla Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, jak określono w art. 91 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013.

(13)

Należy odpowiednio dostosować zasoby na cel „Europejska współpraca terytorialna” dostępne na zobowiązania budżetowe na lata 2014 – 2020, jak określono w art. 92 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013.

(14)

Ze względu na kwestie porównywalności z ogólnymi podziałami w decyzji wykonawczej 2014/190/UE, ogólne podziały zasobów należy podać w cenach z 2011 r.

(15)

Dla celów programowania przez państwa członkowskie należy przewidzieć szczególne roczne podziały według cen bieżących, aby odzwierciedlić indeksację w wysokości 2 % rocznie zgodnie z art. 91 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013.

(16)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję wykonawczą 2014/190/UE,

1)

załączniki I, II, III zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

2)

załączniki V–X zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji;

3)

załączniki XIV, XV i XVI zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji.