(1)

Rozporządzeniem Komisji (WE) nr 847/2006 (2) wprowadzono od dnia 2 czerwca 2006 r. dwa roczne kontyngenty taryfowe na bezcłowy przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych ryb.

(2)

Zgodnie z Porozumieniem w formie wymiany listów między Wspólnotą Europejską a Królestwem Tajlandii, załączonym do decyzji Rady 2006/324/WE, pewną ilość każdego z tych kontyngentów taryfowych przyznano Królestwu Tajlandii, zaś pozostałe otwarto na przywóz ze wszystkich państw.

(3)

Kontyngent taryfowy dla danego państwa przyznaje się na podstawie niepreferencyjnego pochodzenia towarów. Informacja o tym niepreferencyjnym pochodzeniu ma być zawarta w zgłoszeniu do dopuszczenia do obrotu w Unii. W niektórych przypadkach zgłoszeniu musi towarzyszyć dowód pochodzenia wydany przez właściwe organy w państwie pochodzenia.

(4)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 847/2006 korzystanie z udziału w kontyngentach taryfowych przyznanych Tajlandii jest uwarunkowane przedstawieniem świadectwa pochodzenia spełniającego wymogi ustanowione w art. 47 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (3).

(5)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/481 (4) uchylono rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 ze skutkiem od dnia 1 maja 2016 r.

(6)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/2447 (5), obowiązujące od dnia 1 maja 2016 r., nie przewiduje już procedury wydawania i przedstawiania dowodu pochodzenia porównywalnej z procedurą stosowaną do dnia 30 kwietnia 2016 r. zgodnie z art. 47 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

(7)

Przywóz do Unii przetworzonych lub zakonserwowanych ryb pochodzących z Tajlandii, objęty kontyngentami taryfowymi otwartymi rozporządzeniem (WE) nr 847/2006, podlega obowiązkowi przedstawienia Wspólnotowego świadectwa weterynaryjnego dla wwozu i przewozu (CVED) zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 136/2004 (6). Procedura wydawania CVED zapewnia wystarczające gwarancje odnośnie do pochodzenia przetworzonych lub zakonserwowanych ryb.

(8)

Ponadto organy celne mogą wymagać od zgłaszającego, aby udowodnił pochodzenie towarów, zgodnie z art. 61 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (7). Pozwala to na wykorzystanie innych środków dowodowych niż urzędowe świadectwo i zapewnia odpowiednie stosowanie właściwych przepisów.

(9)

Należy zatem usunąć z rozporządzenia (WE) nr 847/2006 wymóg przedstawienia specjalnego świadectwa pochodzenia w celu skorzystania z kontyngentów taryfowych na wspomniane towary pochodzące z Tajlandii.

(10)

Przepisy dotyczące zarządzania kontyngentami taryfowymi określono w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2015/2447; od dnia 1 maja 2016 r. zastąpiły one przepisy zawarte w art. 308a–308d rozporządzenia (EWG) nr 2454/93. W celu uwzględnienia tych nowych przepisów należy zmienić art. 4 rozporządzenia (WE) nr 847/2006.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

(1)

System EGNOS jest własnością Unii Europejskiej zgodnie z art. 6 rozporządzenia (UE) nr 1285/2013. Jego pełne nabycie przez Unię w dniu 1 kwietnia 2009 r. było przedmiotem wymiany listów pomiędzy Europejską Agencją Kosmiczną i Komisją w dniach 24 marca i 31 marca 2009 r. oraz zostało zatwierdzone decyzją Komisji z dnia 31 marca 2009 r. (2). W piśmie skierowanym do Europejskiej Agencji Kosmicznej w dniu 31 marca 2009 r. Komisja zaznaczyła, że przyjmuje aktywa w takim stanie faktycznym i prawnym, w jakim się one znajdują.

(2)

Infrastruktura naziemna systemu EGNOS składa się z centrum koordynacyjnego eksploatacji systemu, stacji kontrolnych, stacji nadzoru nad sygnałem i jego integralnością, stacji komunikujących się z satelitami geostacjonarnymi, centrum obsługi oraz sieci bezpiecznej transmisji danych.

(3)

Centrum koordynacyjne eksploatacji systemu stanowi główny ośrodek eksploatacji systemu EGNOS, ponieważ zarządza ono działaniami operacyjnymi i obsługą techniczną systemu. W 2004 r., czyli jeszcze przed nabyciem systemu przez Unię, zostało ono umiejscowione w Tuluzie (Francja). Nie ma potrzeby kwestionowania tej lokalizacji, jako że odpowiada ona potrzebom programu, korzysta z przyznanych jej już inwestycji publicznych oraz spełnia wymogi bezpieczeństwa w porozumieniu z państwem członkowskim, na którego terytorium znajduje się centrum koordynacyjne eksploatacji systemu. Ponadto przeniesienie do innej lokalizacji pociągałoby za sobą koszty i mogłoby zakłócić funkcjonowanie systemu.

(4)

Zadaniem dwóch stacji kontrolnych jest stałe nadzorowanie i kontrolowanie stanu i funkcjonowania systemu. Odpowiednio w 2004 r. i w 2003 r., czyli jeszcze przed nabyciem systemu przez Unię, zostały one umiejscowione w Ciampino (Włochy) i w Torrejón (Hiszpania). Nie ma potrzeby kwestionowania tych dwóch lokalizacji, jako że odpowiadają one potrzebom programu, korzystają z przyznanych im już inwestycji publicznych oraz spełniają wymogi bezpieczeństwa w porozumieniu z państwami członkowskimi, na których terytorium znajdują się stacje kontrolne. Ponadto przeniesienie do innych lokalizacji pociągałoby za sobą koszty i mogłoby zakłócić funkcjonowanie systemu.

(5)

Zadaniem stacji nadzoru nad sygnałem i jego integralnością („Ranging and Integrity Monitoring Stations” lub „RIMS”) jest lokalny nadzór nad prawidłowym funkcjonowaniem globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS). Przeprowadzają one w czasie rzeczywistym pomiary rozbieżności pomiędzy danymi geolokalizacyjnymi pochodzącymi z sygnałów emitowanych przez te systemy a ich własną lokalizacją referencyjną, która jest ustalona z ogromną precyzją. Przy wyborze ich umiejscowienia uwzględnia się przede wszystkim techniczną konieczność ich równomiernego rozmieszczenia geograficznego na wszystkich obszarach objętych systemem EGNOS, lecz również ewentualną obecność wcześniej istniejących instalacji i urządzeń, oraz przestrzega się wymogów bezpieczeństwa w porozumieniu z państwami członkowskimi i państwami trzecimi, na których terytorium stacje te są umiejscowione.

(6)

Liczba i umiejscowienie stacji RIMS mogą ewoluować w zależności od stopnia zaawansowania programu, od jego potrzeb, a przede wszystkim w zależności od rozszerzania zasięgu geograficznego systemu w pełnej zgodności z przepisami art. 2 ust. 5 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 1285/2013. Ich liczba i umiejscowienie może również ulec zmianie w zależności od wyników analiz zagrożeń dla bezpieczeństwa, w szczególności w przypadku stacji RIMS położonych w państwach trzecich.

(7)

Stacje komunikujące się z satelitami geostacjonarnymi („Navigation Land Earth Stations” lub „NLES”) wysyłają skorygowane dane do transponderów EGNOS zainstalowanych na satelitach geostacjonarnych, co umożliwia odbiornikom sygnałów GNSS znajdującym się na obszarach objętych systemem EGNOS wprowadzenie odpowiednich poprawek w ich geolokalizacji. Na każdego satelitę geostacjonarnego przypadają dwie stacje NLES. Wybór ich umiejscowienia odzwierciedla zasadniczo wymagania techniczne, w szczególności konieczność lokalnego połączenia urządzeń systemu EGNOS z urządzeniami transmisji sygnału należącymi do operatorów satelitów geostacjonarnych, na których zainstalowane są transpondery EGNOS, lecz również uwzględnia się przy nim konieczność przestrzegania wymogów bezpieczeństwa.

(8)

Liczba i umiejscowienie stacji NLES mogą ewoluować w zależności od stopnia zaawansowania i potrzeb programu, a przede wszystkim w zależności od okresu trwałości transponderów EGNOS zainstalowanych na satelitach geostacjonarnych znajdujących się obecnie na orbicie oraz od wyboru satelitów, na których zostaną ulokowane przyszłe transpondery.

(9)

Zadaniem centrum obsługi jest z jednej strony nadzorowanie jakości sygnałów i danych przesyłanych przez transpondery zainstalowane na satelitach geostacjonarnych, a z drugiej strony – pełnienie roli interfejsu wobec użytkowników systemu EGNOS. Centrum to zapewnia również rozpowszechnianie danych o charakterze komercyjnym w ramach usługi EDAS, o której mowa w art. 2 ust. 5 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1285/2013. W 2004 r., czyli jeszcze przed nabyciem systemu przez Unię, centrum obsługi zostało umiejscowione w Torrejón (Hiszpania). Nie ma potrzeby kwestionowania tej lokalizacji, jako że odpowiada ona potrzebom programu, korzysta z przyznanych jej już inwestycji publicznych oraz spełnia wymogi bezpieczeństwa w porozumieniu z państwem członkowskim, na którego terytorium znajduje się centrum obsługi. Ponadto przeniesienie do innej lokalizacji pociągałoby za sobą koszty i mogłoby zakłócić funkcjonowanie systemu.

(10)

W celu zapewnienia bezpiecznego wzajemnego połączenia w czasie rzeczywistym pomiędzy wszystkimi składnikami infrastruktury naziemnej systemu EGNOS są one ze sobą połączone poprzez sieć EWAN („EGNOS Wide Area Network”) – sieć bezpiecznej transmisji danych specjalnie utworzoną do celów systemu. Ze względu na cechy fizyczne tej sieci nie jest możliwe określenie jej lokalizacji i podanie jej w niniejszej decyzji.

(11)

Należy zatwierdzić lokalizację centrum koordynacyjnego eksploatacji systemu, stacji kontrolnych, stacji RIMS, stacji NLES oraz centrum obsługi, stanowiących infrastrukturę naziemną systemu EGNOS.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 36 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1285/2013,