(1)

Jednym z celów Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (zwanej dalej „Wspólnotą”) jest wkład w podnoszenie jakości życia w państwach członkowskich, w tym przez propagowanie i ułatwianie badań jądrowych w państwach członkowskich oraz uzupełnianie ich za pomocą wspólnotowego programu badawczo-szkoleniowego.

(2)

Badania jądrowe mogą wnieść wkład w zapewnienie dobrobytu społeczno-gospodarczego oraz zrównoważoności środowiskowej przez poprawę bezpieczeństwa jądrowego, jądrowego bezpieczeństwa fizycznego i ochrony radiologicznej. Równie ważny jest potencjalny wkład badań jądrowych w długoterminową dekarbonizację systemu energetycznego w sposób bezpieczny, efektywny i pewny.

(3)

W wyniku oceny śródokresowej programu badawczo-szkoleniowego Wspólnoty (2014–2018) ustanowionego rozporządzeniem Rady (Euratom) nr 1314/2013 (2) (zwanego dalej „programem na lata 2014–2018”) stwierdzono, że działanie to jest istotne i nadal odgrywa zasadniczą rolę w podejmowaniu wyzwań w zakresie bezpieczeństwa jądrowego, jądrowego bezpieczeństwa fizycznego i środków bezpieczeństwa w sektorze jądrowym, a także gospodarowania odpadami promieniotwórczymi, ochrony radiologicznej i energii termojądrowej.

(4)

Aby zapewnić ciągłość badań jądrowych na poziomie Wspólnoty, konieczne jest ustanowienie programu badawczo-szkoleniowego Wspólnoty na okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. (zwanego dalej „programem na lata 2019–2020”). Program na lata 2019–2020 powinien mieć te same cele, co program na lata 2014–2018, wspierać te same działania i stosować tę samą metodę wdrażania, która okazała się skuteczna i odpowiednia do osiągnięcia celów programu na lata 2014–2018.

(5)

Przez wsparcie badań jądrowych program na lata 2019–2020 przyczyni się do osiągnięcia celów programu „Horyzont 2020” – programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji (zwanego dalej „programem ramowym” Horyzont 2020„”) ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1291/2013 (3), a także ułatwi realizację strategii „Europa 2020” oraz stworzenie i funkcjonowanie europejskiej przestrzeni badawczej.

(6)

Niezależnie od potencjalnego wpływu energii jądrowej na dostawy energii i rozwój gospodarczy, poważne awarie jądrowe mogłyby zagrozić zdrowiu ludzi. W związku z tym w programie na lata 2019–2020 możliwie największą uwagę należy zwrócić na bezpieczeństwo jądrowe, oraz, w stosownych przypadkach, aspekty jądrowego bezpieczeństwa fizycznego, którymi zajmuje się Wspólne Centrum Badawcze (zwane dalej „JRC”).

(7)

Europejski strategiczny plan w dziedzinie technologii energetycznych (zwany dalej „planem EPSTE”) określony w konkluzjach z posiedzenia Rady w Brukseli w dniu 28 lutego 2008 r. przyspiesza opracowywanie portfela technologii niskoemisyjnych. Na posiedzeniu w dniu 4 lutego 2011 r. Rada Europejska uzgodniła, że Unia i jej państwa członkowskie będą propagowały inwestycje w odnawialne źródła energii oraz bezpieczne i zrównoważone technologie niskoemisyjne oraz będą skupiały się na wdrażaniu priorytetów w dziedzinie technologii określonych w planie EPSTE. Państwa członkowskie mają swobodę wyboru rodzajów technologii, które będą wspierały.

(8)

Ponieważ we wszystkich państwach członkowskich istnieją obiekty jądrowe lub korzysta się z materiałów promieniotwórczych, w szczególności do celów medycznych, Rada, w konkluzjach z posiedzenia w Brukseli w dniach 1 i 2 grudnia 2008 r., uznała ciągłą potrzebę zapewnienia kwalifikacji w dziedzinie jądrowej, w szczególności przez właściwą edukację i szkolenie związane z badaniami naukowymi i koordynowane na poziomie Wspólnoty.

(9)

Każde państwo członkowskie samo decyduje o korzystaniu z energii jądrowej, niemniej jednak uznaje się również, że energia jądrowa odgrywa różne role w różnych państwach członkowskich.

(10)

Podpisując Umowę w sprawie powołania Międzynarodowej Organizacji Energii Termojądrowej na rzecz wspólnej realizacji projektu ITER (4), Wspólnota podjęła się udziału w tworzeniu projektu ITER (zwanego dalej „ITER”) oraz jego przyszłym wykorzystaniu. Wkładem Wspólnoty zarządza się w ramach Europejskiego Wspólnego Przedsięwzięcia na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej („Fusion for Energy”), ustanowionego decyzją Rady 2007/198/Euratom (5).

(11)

Aby synteza jądrowa stała się realną opcją dla komercyjnej produkcji energii, należy najpierw z powodzeniem i terminowo ukończyć budowę ITER oraz rozpocząć jego eksploatację. Następnie należy ustalić ambitny, ale realistyczny plan działań dotyczący produkcji energii elektrycznej do 2050 r. Osiągnięcie tych celów wymaga ukierunkowania europejskiego programu syntezy jądrowej na realizację wspólnego programu wdrażania tego planu działań. Aby zagwarantować osiągnięcie celów badań prowadzonych obecnie w dziedzinie syntezy jądrowej, a także długoterminowe zaangażowanie zainteresowanych stron w dziedzinie syntezy jądrowej oraz współpracę między nimi, należy zapewnić ciągłość wsparcia przez Wspólnotę. Silniejszy nacisk należy położyć przede wszystkim na działania wspierające ITER, ale także na działania służące stworzeniu reaktora demonstracyjnego, w tym – w stosownych przypadkach – większy udział sektora prywatnego. Taka racjonalizacja i nowe ukierunkowanie powinny zostać osiągnięte bez szwanku dla wiodącej pozycji Europy w środowisku naukowym związanym z syntezą jądrową.

(12)

JRC powinno w dalszym ciągu zapewniać niezależne wsparcie naukowo-techniczne zorientowane na klienta w zakresie opracowania, rozwoju, realizacji i monitorowania polityk Wspólnoty, w szczególności w zakresie badań i szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i jądrowego bezpieczeństwa fizycznego. Aby zoptymalizować wykorzystanie zasobów ludzkich oraz zapewnić, aby badania w Unii nie były powielane, każde nowe działanie prowadzone przez JRC powinno być analizowane pod kątem spójności z działaniami prowadzonymi już w państwach członkowskich. Aspekty programu ramowego „Horyzont 2020” w dziedzinie bezpieczeństwa fizycznego należy ograniczyć do działań bezpośrednich JRC.

(13)

JRC powinno w dalszym ciągu wytwarzać dodatkowe zasoby przez konkurencyjne działania, w tym uczestnictwo w działaniach pośrednich programu na lata 2019–2020, pracach stron trzecich oraz, w mniejszym stopniu, przez wykorzystanie własności intelektualnej.

(14)

W interesie wszystkich państw członkowskich rolą Unii jest opracowanie ram wspierania wspólnych najnowocześniejszych badań, tworzenia i zachowania wiedzy w zakresie technologii rozszczepienia jądrowego, ze szczególnym naciskiem na bezpieczeństwo, bezpieczeństwo fizyczne, ochronę radiologiczną oraz nieproliferację. Wymaga to niezależnych dowodów naukowych, a kluczowy wkład w tym zakresie może zapewnić JRC. Zostało to uznane w komunikacie Komisji z dnia 6 października 2010 r. skierowanym do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, zatytułowanym „Projekt przewodni strategii Europa 2020 – Unia innowacji”, w którym Komisja wyraziła zamiar wzmocnienia bazy naukowej do celów stanowienia polityki w drodze działań JRC. Odpowiedzią JRC na to wyzwanie jest skupienie badań w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i jądrowego bezpieczeństwa fizycznego na priorytetach polityk Unii.

(15)

Dążąc do pogłębienia związków między nauką a społeczeństwem oraz wzmocnienia społecznego zaufania do nauki, program na lata 2019–2020 powinien sprzyjać świadomemu zaangażowaniu obywateli i społeczeństwa obywatelskiego w sprawy badań naukowych i innowacji przez propagowanie edukacji naukowej, zapewnienie szerszego dostępu do wiedzy naukowej, opracowywanie odpowiedzialnych planów działań w dziedzinie badań naukowych i innowacji wychodzących naprzeciw obawom i oczekiwaniom obywateli i społeczeństwa obywatelskiego, a także przez ułatwienie im uczestnictwa w działaniach realizowanych w ramach programu na lata 2019–2020.

(16)

Realizacja programu na lata 2019–2020 powinna uwzględniać nowe możliwości i potrzeby związane z nauką i technologią, przemysłem, polityką i społeczeństwem. Programy działań powinny zatem być opracowywane w ścisłej współpracy z zainteresowanymi stronami ze wszystkich sektorów; należy również zapewnić wystarczającą elastyczność pozwalającą reagować na zmiany sytuacji. W trakcie realizacji programu na lata 2019–2020 można by również zasięgać porad zewnętrznych, wykorzystując stosowne struktury, takie jak europejskie platformy technologiczne.

(17)

Potrzeba dalszego prowadzenia badań jądrowych na poziomie europejskim została uznana w wynikach debat, które odbyły się podczas sympozjum w sprawie „Korzyści i ograniczeń badań nad rozszczepieniem jądrowym na rzecz gospodarki niskoemisyjnej” przygotowanego przez interdyscyplinarny zespół skupiający między innymi ekspertów w dziedzinie energii, ekonomii oraz nauk społecznych, współorganizowanego przez Komisję i Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny w Brukseli w dniach 26 i 27 lutego 2013 r.

(18)

Program na lata 2019–2020 powinien przyczynić się do atrakcyjności zawodu naukowca w Unii. Należy uwzględnić w odpowiednim stopniu zalecenie Komisji z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie Europejskiej Karty Naukowca oraz Kodeksu postępowania przy rekrutacji pracowników naukowych (6), jak również inne stosowne dokumenty ramowe określone w kontekście europejskiej przestrzeni badawczej, respektując jednocześnie ich dobrowolny charakter.

(19)

Działania prowadzone w ramach programu na lata 2019–2020 powinny mieć na celu propagowanie, w dziedzinie badań naukowych i innowacji, równości między kobietami a mężczyznami, w szczególności przez przeciwdziałanie podstawowym przyczynom braku równowagi płci, wykorzystanie pełnego potencjału naukowców obu płci oraz uwzględnienie w treści projektów wymiaru płci z myślą o poprawie jakości badań i stymulowaniu innowacji. Działania powinny również zmierzać do wdrożenia zasad dotyczących równości kobiet i mężczyzn określonych w art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej oraz w art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(20)

Przy realizacji działań w zakresie badań naukowych i innowacji wspieranych w ramach programu na lata 2019–2020 należy przestrzegać podstawowych zasad etycznych. W stosownych przypadkach należy uwzględnić opinie Europejskiej Grupy do spraw Etyki w Nauce i Nowych Technologiach dotyczące energii. W działaniach badawczych należy również uwzględniać art. 13 TFUE, a także ograniczać wykorzystywanie zwierząt w badaniach i testach, z myślą o ostatecznym zaprzestaniu w dalszej perspektywie wykorzystywania zwierząt w tym celu. Wszystkie działania należy prowadzić przy zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi.

(21)

Większy wpływ powinien zostać osiągnięty przez połączenie finansowania z programu na lata 2019–2020 oraz z sektora prywatnego w ramach partnerstw publiczno-prywatnych w kluczowych obszarach, w których badania i innowacje mogłyby przyczynić się do osiągnięcia szerzej zakreślonych celów Unii w zakresie konkurencyjności. Szczególną uwagę należy zwrócić na udział małych i średnich przedsiębiorstw.

(22)

Program na lata 2019–2020 powinien propagować współpracę z państwami trzecimi, w szczególności w dziedzinie bezpieczeństwa, w oparciu o wspólne interesy i wzajemne korzyści, w szczególności w celu promowania ciągłej poprawy bezpieczeństwa jądrowego.

(23)

Aby zapewnić równe warunki dla wszystkich przedsiębiorstw, które działają na rynku wewnętrznym, finansowanie w ramach programu na lata 2019–2020 powinno być zgodne z przepisami dotyczącymi pomocy państwa, tak aby zapewnić efektywność wydatków publicznych oraz zapobiegać zakłóceniom na rynku, takim jak wypieranie finansowania prywatnego, tworzenie nieskutecznych struktur rynkowych lub utrzymywanie nierentownych przedsiębiorstw.

(24)

Potrzeba nowego podejścia do kontroli i zarządzania ryzykiem w finansowaniu badań naukowych przez Unię została uznana przez Radę Europejską w konkluzjach z dnia 4 lutego 2011 r., w których wezwano do znalezienia nowej równowagi między zaufaniem a kontrolą oraz między ponoszeniem ryzyka a unikaniem go. W rezolucji z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie uproszczeń w realizacji programów ramowych w zakresie badań naukowych (7) Parlament Europejski wezwał do pragmatycznego przejścia do uproszczenia administracyjnego i finansowego oraz stwierdził, że zarządzanie unijnym finansowaniem badań naukowych powinno w większym stopniu opierać się na zaufaniu do uczestników i odznaczać się większą tolerancją ryzyka.

(25)

W całym cyklu wydatkowania interes finansowy Unii powinny zabezpieczać proporcjonalne środki, obejmujące zapobieganie nieprawidłowościom, ich wykrywanie i badanie, odzyskiwanie środków straconych, niewłaściwie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, sankcje. Zmieniona strategia kontroli, przenosząca nacisk z minimalizacji poziomu błędu na kontrolę opartą na analizie ryzyka i na wykrywanie nadużyć finansowych, powinna ograniczyć obciążenia ponoszone przez uczestników w związku z kontrolą.

(26)

Ważne jest zapewnienie należytego zarządzania finansami programu na lata 2019–2020 oraz jego realizacji w sposób jak najbardziej efektywny i przyjazny dla użytkownika, przy równoczesnym zapewnieniu pewności prawa i dostępności programu na lata 2019–2020 dla wszystkich uczestników. Należy zapewnić zgodność z odpowiednimi przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”) (8) oraz z wymogami uproszczenia i lepszego stanowienia prawa.

(27)

W celu zapewnienia jak najsprawniejszej realizacji, łatwego dostępu dla wszystkich uczestników przez uproszczone procedury oraz w celu utworzenia spójnych, kompleksowych i przejrzystych ram dla uczestników, uczestnictwo w programie na lata 2019–2020 oraz upowszechnianie wyników badań powinno podlegać przepisom mającym zastosowanie do programu ramowego „Horyzont 2020” określonym w rozporządzeniu (UE) nr 1291/2013, z pewnymi zmianami lub wyjątkami.

(28)

Aby umożliwić jak najskuteczniejsze wykorzystanie dłużnych i kapitałowych instrumentów finansowych ustanowionych w ramach programu ramowego „Horyzont 2020”, a jednocześnie zachować odrębny charakter działań w ramach programu na lata 2019–2020 oraz w pełni wykorzystać dostępny budżet, kwoty spłat wynikające z tych instrumentów finansowych ze względu na niewykorzystanie środków udostępnionych w ramach programu na lata 2019–2020 lub programu na lata 2014–2018 powinny bezpośrednio zasilać program na lata 2019–2020.

(29)

Ważne jest dalsze ułatwianie korzystania z własności intelektualnej wypracowanej przez uczestników, przy jednoczesnej ochronie uzasadnionych interesów pozostałych uczestników oraz Wspólnoty zgodnie z rozdziałem 2 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej („traktat Euratom”).

(30)

Fundusze gwarancyjne dla uczestników, zarządzane przez Komisję, ustanowione zgodnie z rozporządzeniem Rady (Euratom) nr 1908/2006 (9) oraz z rozporządzeniem Rady (Euratom) nr 139/2012 (10), okazały się ważnym mechanizmem zabezpieczającym, zmniejszającym ryzyko związane z kwotami należnymi i niezwróconymi przez uchybiających zobowiązaniom uczestników. Fundusz gwarancyjny dla uczestników ustanowiony zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1290/2013 (11) powinien obejmować także działania objęte niniejszym rozporządzeniem.

(31)

W celu zapewnienia jednolitych warunków realizacji działań pośrednich programu na lata 2019–2020, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania programów prac oraz decyzji zatwierdzających finansowanie działań pośrednich. Te uprawnienia wykonawcze powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (12).

(32)

Osiągnięcie celów programu na lata 2019–2020 w odnośnych dziedzinach wymaga wspierania działań przekrojowych, zarówno w ramach programu na lata 2019–2020, jak i wspólnie z działaniami programu ramowego „Horyzont 2020”.

(33)

Skuteczne zarządzanie efektywnością, w tym ocena i monitorowanie, wymaga opracowania specjalnych wskaźników efektywności, umożliwiających pomiar w czasie, realistycznych, odzwierciedlających logikę interwencji oraz odpowiednich do stosownej hierarchii celów i działań. Należy wprowadzić odpowiednie mechanizmy koordynacji między realizacją a – z jednej strony – monitorowaniem programu na lata 2019–2020 oraz – z drugiej strony – monitorowaniem postępu, osiągnięć i funkcjonowania europejskiej przestrzeni badawczej.

(34)

Skonsultowano się z Radą Gubernatorów JRC, ustanowioną decyzją Komisji 96/282/Euratom (13) w sprawie treści naukowych i technicznych bezpośrednich działań JRC.

(35)

Ze względu na pewność prawa należy uchylić rozporządzenie (Euratom) nr 1314/2013.

(36)

Na zasadzie dobrowolności skonsultowano się z Parlamentem Europejskim, który wydał opinię (14),

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożono wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu dolomit-magnezyt. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu dolomit-magnezyt jako dodatku paszowego dla wszystkich gatunków zwierząt, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki technologiczne”.

(4)

Preparat dolomit-magnezyt należący do kategorii „dodatki technologiczne” został już dopuszczony rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/1964 (2) na dziesięć lat jako dodatek paszowy dla krów mlecznych i innych przeżuwaczy utrzymywanych do celów produkcji mleczarskiej, prosiąt odsadzonych od maciory i tuczników.

(5)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) w opiniach z dnia 17 kwietnia 2018 r. (3) oraz z dnia 25 stycznia 2017 r. (4) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat dolomit-magnezyt nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, zdrowie ludzi ani na środowisko. Urząd stwierdził również, że jest on skuteczny jako środek przeciwzbrylający. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczególnych wymogów dotyczących nadzoru po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(6)

Ocena preparatu dolomit-magnezyt dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu endo-1,4-beta-mannanazy wytwarzanej przez Paenibacillus lentus (DSM 28088). Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek ten dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu endo-1,4-beta-mannanazy wytwarzanej przez Paenibacillus lentus (DSM 28088) jako dodatku paszowego dla kurcząt rzeźnych, kurcząt odchowywanych na kury nioski i podrzędnych gatunków drobiu innych niż ptaki nieśne, indyków rzeźnych, indyków utrzymywanych w celach hodowlanych, prosiąt odsadzonych od maciory, tuczników i podrzędnych gatunków świń, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki zootechniczne”.

(4)

W swoich opiniach z dnia 7 grudnia 2016 r. (2) i z dnia 17 kwietnia 2018 r. (3) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat endo-1,4-beta-mannanazy wytwarzanej przez Paenibacillus lentus (DSM 28088) nie ma niekorzystnego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko. Urząd stwierdził również, że dodatek ten uznaje się za skuteczny w odniesieniu do kurcząt rzeźnych, indyków rzeźnych i prosiąt odsadzonych od maciory, tuczników i podrzędnych gatunków świń. Urząd uznał, że wniosek ten można rozszerzyć na kurczęta odchowywane na kury nioski i indyki utrzymywane w celach hodowlanych oraz że można go ekstrapolować na podrzędne gatunki drobiu rzeźnego lub odchowywanego na ptaki nieśne. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu endo-1,4-beta-mannanazy wytwarzanej przez Paenibacillus lentus (DSM 28088) dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń. W art. 10 tego rozporządzenia przewidziano ponowną ocenę dodatków dopuszczonych na mocy dyrektywy Rady 70/524/EWG (2).

(2)

Preparat endo-1,3(4)-beta-glukanazy i endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanych przez Aspergillus niger (NRRL 25541) i alfa-amylazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (ATCC66222) został dopuszczony zgodnie z dyrektywą 70/524/EWG bez ograniczeń czasowych jako dodatek paszowy dla prosiąt odsadzonych od maciory rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1453/2004 (3). Preparat ten został następnie wpisany do rejestru dodatków paszowych jako istniejący produkt zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 w związku z art. 7 tego rozporządzenia złożony został wniosek o ponowną ocenę preparatu endo-1,3(4)-beta-glukanazy i endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanych przez Aspergillus niger (NRRL 25541) oraz alfa-amylazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (ATCC66222) jako dodatku paszowego dla prosiąt odsadzonych od maciory i podrzędnych gatunków świń (odstawionych od maciory). Wnioskodawca wystąpił o sklasyfikowanie tego dodatku w kategorii „dodatki zootechniczne”. Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(4)

W opiniach z dnia 8 października 2013 r. (4), 16 maja 2017 r. (5) i 17 kwietnia 2018 r. (6) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania preparat endo-1,3(4)-beta-glukanazy i endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanych przez Aspergillus niger (NRRL 25541) oraz alfa-amylazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (ATCC66222) nie ma niekorzystnego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko. Urząd stwierdził również, że stosowanie tego preparatu może zwiększyć końcową masę ciała i przyrost masy ciała w stosunku do ilości podawanej paszy u prosiąt odsadzonych od maciory, a wniosek ten można rozszerzyć na podrzędne gatunki świń (odstawionych od maciory). Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu endo-1,3(4)-beta-glukanazy i endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanych przez Aspergillus niger (NRRL 25541) oraz alfa-amylazy wytwarzanej przez Aspergillus niger (ATCC66222) dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

W związku z udzieleniem zezwolenia na stosowanie preparatu należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1453/2004.

(7)

Ponieważ nie ma względów bezpieczeństwa, które wymagałyby natychmiastowego zastosowania zmian w warunkach zezwolenia, należy przewidzieć okres przejściowy, aby umożliwić zainteresowanym stronom przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających z zezwolenia.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 2018/249 (2) zezwala na stosowanie niektórych dodatków paszowych jako środków aromatyzujących, w tym glicyny, L-cysteiny i jednowodnego chlorowodorku L-cysteiny.

(2)

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/249 w pozycji dotyczącej glicyny pojawił się błąd: w kolumnie „Pozostałe przepisy” stwierdzono, że etykieta tego dodatku ma wskazywać, że zalecana maksymalna zawartość substancji czynnej w mieszance paszowej pełnoporcjowej o wilgotności 12 %, dla innych kategorii i gatunków, wynosi 25 g/kg. Zgodnie z opinią Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (3) wydanej w odniesieniu do zezwolenia na stosowanie tego dodatku paszowego prawidłowa ilość wynosi 25 mg/kg.

(3)

W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/249, w pozycjach dotyczących L-cysteiny i jednowodnego chlorowodorku L-cysteiny w odniesieniu do procesu wytwarzania substancji czynnej, pojawił się błąd. Mianowicie w kolumnie „Skład, wzór chemiczny, opis, metoda analityczna” wskazano, że substancja czynna jest wytwarzana w procesie syntezy chemicznej lub hydrolizy białka. W tej części pomija się fakt, że hydrolizuje się białko zwierzęce lub roślinne, w związku z czym nie zezwala się na stosowanie włosów ludzkich, które mogłyby być wykorzystane jako źródło do hydrolizy w celu wytworzenia tego konkretnego dodatku.

(4)

Błędne zapisy doprowadziły do dezorientacji podmiotów działających na rynku pasz w kwestii przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu przedmiotowych dodatków. Sytuacja ta powoduje brak pewności prawa co do mających zastosowanie ram prawnych. Błędy spowodowały pewne zakłócenia na rynku związane z przedmiotowymi upoważnieniami do wprowadzania do obrotu i stosowania glicyny, L-cysteiny i jednowodnego chlorowodorku L-cysteiny. Sprostowania do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/249 powinny zatem mieć zastosowanie z mocą wsteczną od dnia wejścia w życie tego rozporządzenia wykonawczego, aby przywrócić pewność prawa co do statusu prawnego dodatków, w przypadku których wystąpiły błędy, oraz aby uniknąć wszelkich negatywnych konsekwencji dla zainteresowanych podmiotów gospodarczych, a w konsekwencji przywrócić stabilność na rynku.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie preparatu esterazy fumonizynowej wytwarzanej przez Komagataella phaffii (DSM 32159). Do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie preparatu esterazy fumonizynowej wytwarzanej przez Komagataella phaffii (DSM 32159) jako dodatku paszowego dla świń i drobiu celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki technologiczne”.

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził w swojej opinii z dnia 17 kwietnia 2018 r. (2), że w proponowanych warunkach stosowania preparat esterazy fumonizynowej wytwarzanej przez Komagataella phaffii (DSM 32159) nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, ludzi ani na środowisko. Urząd stwierdził również, że preparat ten ma zdolność rozkładania fumonizyn w paszach. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003.

(5)

Ocena preparatu esterazy fumonizynowej wytwarzanej przez Komagataella phaffii (DSM 32159) wykazała, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie preparatu, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 przewiduje udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określa sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (WE) nr 1110/2011 (2) zezwolono na stosowanie preparatu endo-1,4-beta-ksylanazy wytwarzanej przez Trichoderma reesei (CBS 114044) jako dodatku paszowego dla kur niosek, gatunków podrzędnych drobiu oraz tuczników.

(3)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 posiadacz zezwolenia zaproponował zmianę minimalnej zawartości dodatku dla kur niosek i tuczników. Do wniosku dołączono odnośne dane na jego poparcie. Komisja skierowała ten wniosek do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanego dalej „Urzędem”).

(4)

W swoich opiniach z dnia 6 marca 2018 r. (3) Urząd stwierdził, że obniżenie minimalnej zawartości z 24 000 BXU do 12 000 BXU dla kur niosek oraz z 24 000 BXU do 20 000 BXU dla tuczników nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt i ludzi ani na środowisko, a nowe proponowane dawki są skuteczne u gatunków docelowych.

(5)

Ocena proponowanych nowych dawek dowodzi, że warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 są spełnione.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1110/2011.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

W dniu 28 maja 2013 r. rozporządzeniem (UE) nr 490/2013 Komisja nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”) (3).

(2)

W dniu 19 listopada 2013 r. rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1194/2013 Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”) (4).

(3)

W dniu 15 września 2016 r. Sąd Unii Europejskiej („Sąd”) wydał wyroki w sprawach T-80/14, T-111/14 do T-121/14 (5) i T-139/14 (6) („wyroki”), w których stwierdzono nieważność art. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych w zakresie, w jakim przepisy te dotyczą skarżących w tych sprawach („producenci eksportujący, których dotyczy postępowanie”) (7).

(4)

Rada Unii Europejskiej początkowo wniosła odwołania od tych wyroków. W związku z podjęciem przez Radę decyzji o wycofaniu odwołań sprawy zostały jednak usunięte z rejestru Trybunału Sprawiedliwości w dniach 2 i 5 marca 2018 r. (8). W rezultacie wyroki stały się ostateczne i wiążące od dnia ich ogłoszenia.

(5)

Sąd uznał, że instytucje nie wykazały w sposób wystarczający z prawnego punktu widzenia istnienia znacznego zakłócenia cen głównych surowców wykorzystywanych do produkcji biodiesla w Argentynie i Indonezji wynikającego z systemu zróżnicowanego podatku wywozowego, w ramach którego stosowano różne stawki podatkowe w odniesieniu do surowców i biodiesla. Sąd orzekł, że instytucje nie powinny były uznać, że cena surowców nie została właściwie odzwierciedlona w dokumentacji księgowej argentyńskich i indonezyjskich producentów eksportujących, i nie powinny były pominąć zapisów w tej dokumentacji przy konstruowaniu wartości normalnej biodiesla produkowanego w Argentynie i Indonezji.

(6)

W dniu 26 października 2016 r. Organ Rozstrzygania Sporów WTO przyjął sprawozdanie zespołu orzekającego, zmienione sprawozdaniem Organu Apelacyjnego („sprawozdania dotyczące Argentyny”) (9), dotyczące sporu Unia Europejska – Środki antydumpingowe nałożone na biodiesel z Argentyny (DS473).

(7)

W dniu 28 lutego 2018 r. przyjął on także sprawozdanie zespołu orzekającego w sporze Unia Europejska – Środki antydumpingowe dotyczące biodiesla z Indonezji (DS480) („sprawozdanie dotyczące Indonezji”) (10). Ani Indonezja, ani UE nie odwoływały się od tego sprawozdania.

(8)

W sprawozdaniach dotyczących Argentyny i Indonezji („sprawozdania”) stwierdzono między innymi, że UE działała w sposób niezgodny z:

(9)

W sprawozdaniu dotyczącym Indonezji zespół orzekający stwierdził ponadto, że UE działała w sposób niezgodny z:

(10)

Zespół orzekający zalecił Organowi Rozstrzygania Sporów wezwanie UE, aby zapewniła zgodność swoich środków z Porozumieniem antydumpingowym oraz GATT 1994.

(11)

Po opublikowaniu sprawozdań dotyczących Argentyny Komisja rozpoczęła rewizję (11) zgodnie z art. 1 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/476 (12) („rewizja”). W chwili rozpoczęcia rewizji Komisja oświadczyła, że uważa, iż należy przeanalizować skutki ustaleń zawartych w sprawozdaniach dotyczących Argentyny również w odniesieniu do środków nałożonych na biodiesel z Indonezji, ponieważ wykładnie prawne zawarte w sprawozdaniach dotyczących Argentyny mogą mieć znaczenie również dla dochodzenia dotyczącego Indonezji.

(12)

Podczas rewizji Komisja otrzymała jednak szereg uwag od zainteresowanych stron, które to uwagi dotyczyły w szczególności możliwości zastosowania interpretacji uwzględnionej w sprawozdaniach dotyczących Argentyny w przypadku środków nałożonych na biodiesel z Indonezji. Komisja uznała, że analiza tych uwag w odniesieniu do Indonezji wymaga więcej czasu i postanowiła nie uwzględniać w rozporządzeniu zmieniającym badania dotyczącego Indonezji i nie zamykać rewizji w zakresie, w jakim dotyczy ona Indonezji.

(13)

W dniu 18 września 2017 r. Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1578 zmieniające rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych („rozporządzenie zmieniające”) w odniesieniu do argentyńskich producentów eksportujących (13).

(14)

Stwierdzenie przez Sąd nieważności części normatywnej rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych w odniesieniu do producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, ma również wpływ na ważność rozporządzenia zmieniającego. W związku z tym, że rozporządzeniem zmieniającym wprowadzono zmiany do rozporządzenia, które w międzyczasie zostało unieważnione, rozporządzenie zmieniające również straciło ważność i nie ma zastosowania w odniesieniu do producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie.

(15)

W dniu 28 maja 2018 r. opublikowano zawiadomienie (14) o wznowieniu dochodzenia pierwotnego dotyczącego przywozu biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji, które doprowadziło do przyjęcia rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych („zawiadomienie”). Jednocześnie zamknięto przegląd dotyczący Indonezji.

(16)

Zgodnie z orzecznictwem Sądu procedura zastąpienia unieważnionego aktu może zostać podjęta w punkcie, w którym wystąpiła niezgodność z prawem. Instytucje Unii, stosując się w ten sposób do przedmiotowych wyroków, mają możliwość skorygowania tych aspektów rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, które to aspekty doprowadziły do jego unieważnienia w odniesieniu do producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie (15).

(17)

Komisja powinna uwzględnić nie tylko sentencje tych wyroków, ale również uzasadnienia prowadzące do ich wydania, które stanowiły nieodzowny element wyroków w tym znaczeniu, że były niezbędne do określenia dokładnego znaczenia tego, co zostało orzeczone w sentencji. Pozostałe ustalenia zawarte w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, które nie zostały zaskarżone w terminie przewidzianym na odwołanie lub które zostały zakwestionowane, ale zaskarżenie zostało odrzucone w wyrokach Sądu, a więc nie doprowadziło do unieważnienia rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, są wciąż zasadne (16).

(18)

W celu wypełnienia swoich zobowiązań Komisja postanowiła wznowić niniejsze postępowanie antydumpingowe na tym etapie, na którym wystąpiła niezgodność z prawem, i tym samym ponownie zbadać metody zastosowane do skonstruowania wartości normalnej.

(19)

W zawiadomieniu zawarto uzasadnienie wyroków Sądu dotyczących producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz możliwości rozszerzenia ustaleń na wszystkich producentów eksportujących z Argentyny i Indonezji. Wzięto ponadto pod uwagę ustalenia zespołów orzekających WTO i Organu Apelacyjnego, zarówno w odniesieniu do Argentyny, jak i Indonezji, w celu dostosowania środków uznanych przez WTO za nie w pełni zgodne z porozumieniami WTO zgodnie z art. 19 ust. 1 uzgodnienia w sprawie rozstrzygania sporów.

(20)

W zawiadomieniu Komisja zwróciła się do producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, i do przemysłu unijnego o przedstawienie opinii na piśmie oraz o złożenie wniosku o przeprowadzenia spotkania wyjaśniającego w terminie określonym w zawiadomieniu.

(21)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem we wskazanym terminie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(22)

Oświadczenia otrzymano od Europejskiej Rady Biodiesla (EBB), od pięciu producentów eksportujących z Indonezji i od władz Indonezji.

(23)

Komisja ma możliwość skorygowania tych aspektów rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, które doprowadziły do jego unieważnienia, pozostawiając niezmienionymi te części oceny, na które wyroki nie mają wpływu (17).

(24)

Jak wskazano w zawiadomieniu, Komisja dokonała również ponownej oceny ostatecznych ustaleń pierwotnego dochodzenia, uwzględniając ustalenia zespołu orzekającego WTO i Organu Apelacyjnego WTO, zarówno w odniesieniu do Argentyny, jak i Indonezji. Komisja podjęła decyzję o rozszerzeniu ustaleń na wszystkich producentów eksportujących z Argentyny i Indonezji. Ponowna ocena opierała się na informacjach zebranych podczas pierwotnego dochodzenia i przeglądu oraz na informacjach otrzymanych przez zainteresowane strony po publikacji zawiadomienia.

(25)

Jeden z indonezyjskich producentów eksportujących – Wilmar – twierdził, przed ujawnieniem i po nim, że podstawa prawna do wznowienia dochodzenia w odniesieniu do przedsiębiorstwa Wilmar nie istnieje, ponieważ Sąd stwierdził nieważność całości rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych w odniesieniu do tego przedsiębiorstwa. Art. 266 TFUE stanowi jednak, że instytucja, której akt został uznany za nieważny, musi podjąć środki niezbędne do wykonania wyroku Trybunału. UE ma ponadto obowiązek dostosowania środków antydumpingowych nałożonych na przywóz biodiesla z Indonezji do zaleceń i ustaleń zawartych w sprawozdaniach WTO. W celu zbadania, jakie środki należy podjąć w celu zastosowania się do orzeczeń Sądu i WTO, konieczne było wznowienie dochodzenia w punkcie stwierdzenia niezgodności z prawem w odniesieniu do obu państw oraz wszystkich producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie. To, czy dany środek został unieważniony w całości, czy w części, nie ma znaczenia dla ustalenia, czy Komisja musi w rezultacie ponownie zbadać wszystkie aspekty dochodzenia, które poprzedzało uchylenie środka. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(26)

Pierwotne dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody obejmowało okres od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. („okres objęty dochodzeniem”). W odniesieniu do parametrów istotnych w kontekście oceny szkody analizowane były dane obejmujące okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(27)

Produktem objętym postępowaniem są monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, w formie czystej lub zawarte w mieszance, pochodzące z Argentyny lub Indonezji, objęte obecnie kodami CN ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 95, ex 1518 00 99, ex 2710 19 43, ex 2710 19 46, ex 2710 19 47, 2710 20 11, 2710 20 15, 2710 20 17, ex 3824 99 92, 3826 00 10 i ex 3826 00 90 („produkt objęty postępowaniem”, powszechnie zwany „biodieslem”).

(28)

Ani wyroki Sądu, ani sprawozdania nie mają wpływu na ustalenia zawarte w motywach 16–27 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych dotyczące produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego.

(29)

Komisja dokonała ponownej oceny ustaleń pierwotnego dochodzenia w odniesieniu do kwestii korekty kosztów, pułapu zysku i podwójnego liczenia.

(30)

Wyroki Sądu i ustalenia WTO, o których mowa w motywie 8, odnoszą się do korekty kosztów wykonanej przez instytucje UE w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych.

(31)

Jak wspomniano w motywie 28 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, Komisja ustaliła, że wartość normalną należało skonstruować, ponieważ sprzedaży krajowej nie uznano za odbywającą się w zwykłym obrocie handlowym. Ustalenie to nie zostało zakwestionowane, a zatem pozostaje ważne. Żadna z zainteresowanych stron nie zakwestionowała ponadto tego ustalenia w ramach przeglądu.

(32)

W motywach 29–34 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych Komisja ustaliła, że różnice w podatkach wywozowych nałożonych przez Indonezję na główne surowce (olej palmowy surowy w Indonezji oraz olej sojowy i nasiona soi w Argentynie) oraz tych nałożonych na produkt końcowy (biodiesel) spowodowały obniżenie cen krajowych w Indonezji i Argentynie, w związku z czym należy to uwzględnić przy określaniu wartości normalnej.

(33)

W rezultacie przy konstruowaniu wartości normalnej Komisja zastąpiła koszty głównych surowców wykazane w dokumentacji księgowej producentów eksportujących cenami referencyjnymi opublikowanymi przez właściwe organy państw, których dotyczy postępowanie.

(34)

Komisja oparła ponadto swoje wnioski ustalone w ramach pierwotnego dochodzenia na interpretacji, zgodnie z którą art. 2.2.1.1 Porozumienia antydumpingowego pozwala organowi prowadzącemu dochodzenie na odmówienie wykorzystania dokumentacji księgowej producentów eksportujących, jeśli organ ten uzna, że rzeczona dokumentacja jest albo (i) niezgodna z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości, albo (ii) nie odzwierciedla właściwie kosztów związanych z produkcją i sprzedażą produktu objętego postępowaniem (motyw 42 i 72 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych).

(35)

W sprawozdaniach dotyczących Argentyny i Indonezji zespół orzekający i Organ Apelacyjny są zdania, że Komisja nie przedstawiła wystarczającej podstawy prawnej zgodnie z art. 2.2.1.1, aby stwierdzić, że dokumentacja producentów z Indonezji i Argentyny nie odzwierciedlała właściwie kosztów związanych z produkcją i sprzedażą biodiesla, i by nie uwzględnić odpowiednich kosztów w tej dokumentacji przy określaniu wartości normalnej biodiesla.

(36)

Po opublikowaniu sprawozdań dotyczących Argentyny Komisja ponownie obliczyła wartość normalną dla producentów eksportujących z Argentyny, stosując metody objaśnione w odniesieniu do Argentyny w motywach od 40–49 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych (18). Jak wyjaśniono powyżej w motywach 11 i 12, Komisja początkowo ponownie obliczyła również wartość normalną dla producentów eksportujących z Indonezji, stosując metody objaśnione w odniesieniu do Indonezji w motywach od 60–65 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych (18). Teraz Komisja ponownie zastosowała te metody w odniesieniu do obu krajów.

(37)

W oświadczeniach złożonych po wznowieniu niniejszej sprawy EBB stwierdziła, że sprawozdania nie uniemożliwiają zastosowania korekty kosztów do kosztów surowców przy konstruowaniu wartości normalnej, o ile jest to odpowiednio wyjaśnione. To samo twierdzenie zostało przedstawione w ramach przeglądu po opublikowaniu sprawozdań dotyczących Argentyny; Komisja odrzuciła je, ponieważ uznanie go nie byłoby zgodne z ustaleniami zawartymi w sprawozdaniach, jak wyjaśniono w motywach 43–53 rozporządzenia zmieniającego. Jako że wyjaśnienie pozostaje ważne po sprawozdaniu dotyczącym Indonezji, Komisja po raz kolejny odrzuciła ten argument.

(38)

Z przyczyn wyjaśnionych w motywach 44 i 64 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych sprzedaży krajowej w żadnym z dwóch przedmiotowych państw nie uznano za odbywającą się w zwykłym obrocie handlowym, a normalną wartość produktu podobnego musiano skonstruować zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego, dodając do skorygowanych kosztów produkcji przedsiębiorstwa w okresie objętym dochodzeniem poniesione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne i rozsądną marżę zysku.

(39)

Jak wyjaśniono w motywach 46 i 65 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja uznała, że kwoty zysku nie można opierać na faktycznych danych przedsiębiorstw objętych próbą w Indonezji. Kwotę zysku zastosowaną do skonstruowania wartości normalnej określono zatem zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego na podstawie uzasadnionego poziomu zysku, jaki mógłby osiągnąć młody i innowacyjny kapitałochłonny przemysł tego rodzaju w normalnych warunkach konkurencji na wolnym i otwartym rynku, czyli 15 % obrotu.

(40)

W sprawach WTO dotyczących Argentyny i Indonezji zysk w wysokości 15 % został zakwestionowany przez oba państwa, które stwierdziły, że kwota zysku nie była oparta na „wiarygodnej metodzie” zgodnie z wymogami art. 2.2.2 ppkt iii) Porozumienia antydumpingowego. Organy orzekające WTO stwierdziły w obu przypadkach, że UE nie działała w sposób niezgodny z Porozumieniem antydumpingowym w tym zakresie. W związku z tym kwota zysku wykorzystana do skonstruowania wartości normalnej pozostaje na poziomie 15 %.

(41)

Jeden z producentów eksportujących z Indonezji – PT Cermerlang Energi Perkasa – podniósł w swoim oświadczeniu, że Komisja powinna oprzeć swoje obliczenia na danych producentów objętych próbą, a w każdym razie nie powinna automatycznie stosować art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Po ujawnieniu ustaleń podtrzymał swoje stanowisko. Jak jednak wyjaśniono w motywie 40, organy orzekające WTO stwierdziły, że odwołanie się przez Komisję do tego artykułu i jego zastosowanie nie były sprzeczne z zasadami WTO. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(42)

Chociaż zespół orzekający WTO podtrzymał kwotę zysku określoną przez UE zgodnie z art. 2.2.2 ppkt iii) Porozumienia antydumpingowego, w sprawozdaniu dotyczącym Indonezji stwierdził, że w sytuacji, w której organ ustala zysk na podstawie innej uzasadnionej metody zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego, zgodnie z Porozumieniem antydumpingowym organ ten powinien zapewnić, aby zysk ten nie przekraczał zysku zwykle uzyskiwanego przez innych eksporterów tej samej ogólnej kategorii produktów w danym państwie. Zdaniem zespołu orzekającego UE nie udało się ustalić takiego pułapu zysku.

(43)

W celu określenia pułapu zysku zgodnie z art. 2.2.2 ppkt iii) Porozumienia antydumpingowego konieczne jest określenie przedsiębiorstw wytwarzających produkty, które można zakwalifikować jako należące do „tej samej ogólnej kategorii” jako biodiesla.

(44)

W sprawozdaniu dotyczącym Indonezji w pkt 7.62 zespół orzekający stwierdził, że „art. 2.2.2 ppkt iii) Porozumienia antydumpingowego nie obejmuje szczególnego wymogu, by organ prowadzący dochodzenie w określony sposób ustalał, jakie produkty należą do tej samej ogólnej kategorii produktów w celu określenia zysku zwykle uzyskiwanego”; zespół orzekający zgodził się z Unią Europejską, że „zakres produktów w tej samej ogólnej kategorii niekoniecznie musi być rozumiany szeroko”. W pkt 7.63 zespół orzekający dodał, że „jego zdaniem rozsądny i obiektywny organ może uznać, że ta sama ogólna kategoria produktów jest kategorią węższą”.

(45)

Na podstawie ustaleń zawartych w sprawozdaniu dotyczącym Indonezji Komisja ponownie przeanalizowała dostępne jej dane, które można wykorzystać do określenia pułapu zysku, zarówno w odniesieniu do Argentyny, jak i Indonezji. Komisja uznała, że dostępne są dwa zestawy danych, które wchodziłyby w zakres tej samej ogólnej kategorii produktów.

(46)

Pierwszy zestaw danych został dostarczony przez przedsiębiorstwa objęte próbą w ramach pierwotnego dochodzenia. Art. 2.2.2 Porozumienia antydumpingowego przewiduje, że kwota zysku dla „eksportera lub producenta objętego dochodzeniem” jest ograniczona zgodnie z art. 2.2.2 ppkt iii) przez kwotę zysku zwykle uzyskiwaną przez „innych eksporterów lub producentów przy sprzedaży produktów tej samej ogólnej kategorii”. Najwęższa interpretacja tej samej ogólnej kategorii produktów w ramach przedmiotowego artykułu byłaby ograniczona do tego samego produktu, tj. biodiesla. Dane potrzebne do obliczenia pułapu zysku w oparciu o zyski uzyskane przez producentów biodiesla w Indonezji i Argentynie są dla Komisji łatwo dostępne, ponieważ zostały jej dostarczone przez przedsiębiorstwa objęte próbą podczas pierwotnego dochodzenia.

(47)

Fakt, że zyski faktycznie uzyskane przez przedsiębiorstwa objęte próbą nie zostały wykorzystane do ustalenia marży zysku dla każdego z tych producentów zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, nie uniemożliwia Komisji korzystania z tych danych w celu ustalenia pułapu zysku na podstawie art. 2 ust. 6 lit. c). Wynika to z brzmienia sprawozdania dotyczącego Indonezji, w którym w pkt 7.65 zespół orzekający nie zgadza się z argumentem, zgodnie z którym „zysk zwykle uzyskiwany” w art. 2.2.2 ppkt iii) Porozumienia antydumpingowego oznacza, że organ prowadzący dochodzenie może pominąć zysk uzyskany ze sprzedaży uznany za niezgodny z normalną praktyką handlową. Jeden z indonezyjskich producentów eksportujących – PT Cermerlang Energi Perkasa – również stwierdził w swoim oświadczeniu, że zgodnie ze sprawozdaniem dotyczącym Indonezji Komisja, obliczając pułap zysku, nie może zignorować zysku uzyskanego z krajowej sprzedaży biodiesla w Indonezji na tej podstawie, że nie został on uznany za uzyskany w zwykłym obrocie handlowym.

(48)

Zgodnie z tą wąską interpretacją kategorii produktów w zakresie biodiesla Komisja obliczyła pułap zysku dla poszczególnych producentów, stosując kwotę zysku uzyskanego przez pozostałych producentów objętych dochodzeniem. Na przykład, aby obliczyć kwotę zysku dla indonezyjskiego producenta Wilmar, wykorzystano średnią ważoną zysków osiągniętych przez innych zbadanych i zweryfikowanych indonezyjskich producentów P.T. Ciliandra, P.T. Musim Mas oraz P.T. Pelita. Z kolei w przypadku P.T. Ciliandra wykorzystano średnią ważoną zysków osiągniętych przez Wilmar, P.T. Musim Mas oraz P.T. Pelita. Tę samą metodę zastosowano do obliczenia pułapu zysku dla objętych dochodzeniem zweryfikowanych producentów argentyńskich.

(49)

Drugi zestaw danych obejmuje dane dotyczące producentów innych niż producenci objęci dochodzeniem; dane te zostały przekazane Komisji podczas pierwotnego dochodzenia. Jeden z indonezyjskich producentów objętych dochodzeniem przedstawił dane przedsiębiorstwa powiązanego dotyczące sprzedaży mieszanek biodiesla i mineralnego oleju napędowego, a także sprzedaży oleju napędowego i żeglugowego oleju napędowego („inne paliwa”). Stwierdzono, że marża zysku w przypadku tej sprzedaży wynosiła 10,2 %. Gdyby jako pułap zysku zastosowano tę marżę zysku, doprowadziłoby to prawdopodobnie do marginesu dumpingu równego zeru lub marginesu de minimis w przypadku wszystkich przedsiębiorstw w Indonezji. Jednak te niezweryfikowane dane dotyczyły tylko jednego producenta w Indonezji; inni indonezyjscy lub argentyńscy producenci nie udostępnili Komisji podobnych danych. Jako że dostępne dane nie mogą zostać zastosowane w sposób spójny do obu państw, Komisja uznała, że wykorzystanie danych tylko od jednego producenta w jednym państwie jest nieodpowiednie do ustalenia pułapu zysku. Ponadto po wznowieniu dochodzenia Komisja nie miała możliwości, by w terminie zweryfikować dokładność dostarczonych danych i leżących u ich podstaw obliczeń. Jako że poziom dumpingu – jak stwierdzono w motywie 62 – kształtuje się, ogólnie rzecz biorąc, na poziomie de minimis, oraz jako że stosownie do tej sytuacji zakończono dochodzenie dla wszystkich przedsiębiorstw, Komisja w każdym razie nie uznała za konieczne, by wykorzystać na potrzeby ustalenia pułapu zysku niezweryfikowane, zgłoszone dane dotyczące zysku, odnoszące się do sprzedaży mieszanek biodiesla z mineralnym olejem napędowym. Zamiast tego Komisja uznała, że bardziej odpowiednie będzie oparcie się na danych, które dostarczono i zweryfikowano w trakcie pierwotnego dochodzenia.

(50)

Dwóch producentów eksportujących z Indonezji – Wilmar i PT Pelita Agung Agrindustri – oraz władze Indonezji stwierdziły, że swoboda uznania Komisji w zakresie wyboru danych wykorzystanych do określenia pułapu zysku jest ograniczona z uwagi na ustalenia zespołu orzekającego zawarte w sprawozdaniu dotyczącym Indonezji. Po ujawnieniu ustaleń Wilmar podtrzymał to stanowisko. Według tych zainteresowanych stron Komisja powinna wykorzystać albo zyski ze sprzedaży mieszanek biodiesla z mineralnym olejem napędowym, albo zyski uzyskane ze sprzedaży oleju napędowego i żeglugowego oleju napędowego. Żadne z ustaleń sprawozdania dotyczącego Indonezji nie uniemożliwia jednak Komisji wykorzystania innych dostępnych danych. Zespół orzekający stwierdził w pkt 7.70, że władze UE mogły wziąć tę sprzedaż pod uwagę w celu określenia pułapu zysku, a w pkt 7.72, że władze UE powinny były wziąć pod uwagę również sprzedaż olejów napędowych i żeglugowego oleju napędowego przez [[***]] w celu określenia pułapu zysku. Użycie słów „mogły” i „powinny” w sprawozdaniu dotyczącym Indonezji wskazuje, że zdaniem zespołu orzekającego Komisja musiała rozważyć, czy można by wykorzystać te dane do ustalenia pułapu zysków, zamiast pomijać te informacje na podstawie błędnej interpretacji wyrażenia „zysk zwykle uzyskiwany”. Analiza tej sprzedaży została obecnie uwzględniona w motywie 49 i wykorzystanie tej konkretnej sprzedaży nie zostało ani uznane za właściwe, ani za konieczne.

(51)

W swoich uwagach EBB przedstawiła alternatywny zestaw danych, który Komisja mogłaby wykorzystać do obliczenia pułapu zysku. Dane te dotyczyły trzech przedsiębiorstw, które nie produkowały lub nie sprzedawały produktu objętego postępowaniem w jednym z krajów objętych dochodzeniem w okresie objętym dochodzeniem. Z publicznie dostępnych informacji i informacji przekazanych przez dwóch producentów eksportujących z Indonezji wyraźnie wynika, że wszystkie trzy przedsiębiorstwa nie mają siedziby w Indonezji, ale w Malezji i w Singapurze. Dane przekazane przez EBB to dane zagregowane pochodzące ze sprawozdań rocznych lub zapowiedzi wyników odnośnych przedsiębiorstw, obejmujące marże zysku dla potencjalnie szerokiego zakresu produktów i przedsiębiorstw powiązanych.

(52)

Komisja nie zgadza się, że dane te stanowią odpowiednią podstawę do ustalenia pułapu zysku. Główne produkty tych przedsiębiorstw to olej palmowy i produkty takie jak kwasy tłuszczowe, gliceryna, nawozy, cukier i melasa, stearyna, masło kakaowe lub oleochemikalia. Niektóre przedsiębiorstwa świadczą również usługi niepowiązane, takie jak obsługa nieruchomości mieszkalnych, zarządzanie zasobami finansowymi lub obsługa techniczna linii kolejowych. Nie można uznać, że produkty tych przedsiębiorstw należą do tej samej ogólnej kategorii produktów, co produkt objęty postępowaniem, czyli biodiesel. Dotyczy to w szczególności oleju palmowego, jest to bowiem surowiec wykorzystywany jako główny składnik do produkcji biodiesla. Komisja uważa, że włączenie tego produktu do tej samej ogólnej kategorii co biodiesel pociągałoby za sobą zbyt szeroką interpretację tej kategorii. W związku z tym Komisja odrzuciła wykorzystanie proponowanych danych.

(53)

W niedawno zakończonym dochodzeniu antydumpingowym w sprawie przywozu biodiesla z Indonezji do Stanów Zjednoczonych władze Stanów Zjednoczonych obliczyły marżę zysku w wysokości 6,15 % (19). Komisja przeanalizowała, czy ta liczba może być wykorzystana jako pułap zysku. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że pochodzi ona ze sprawozdań finansowych producenta działającego w Niemczech, Komisja nie mogła wykorzystać tych danych.

(54)

Podsumowując, metoda określona w motywach 46–48 jest zgodna z logiką art. 2.2.2 ppkt iii) Porozumienia antydumpingowego i wykorzystuje dane znane i dostępne w aktach sprawy Komisji bez konieczności dalszego dochodzenia. Uznaje się zatem, że metoda ta jest w przedmiotowej sprawie najbardziej odpowiednia.

(55)

Wykorzystanie tej metody przynosi następujące wyniki: w przypadku Argentyny wszyscy zaangażowani producenci mieli rzeczywistą marżę zysku przewyższającą 15 %, którą – jak wyjaśniono w motywach 39 i 40 – wykorzystano w dochodzeniu pierwotnym. Średnia ważona dowolnej kombinacji tych marż zysku również dawałaby zawsze pułap zysku przekraczający 15 %. Oznacza to, że marża zysku wynosząca 15 %, która została określona w pierwotnym dochodzeniu, jest niższa od indywidualnych pułapów zysku i w związku z tym jest marżą zysku, jaką należy zastosować do obliczenia marginesów dumpingu.

(56)

W przypadku Indonezji marże zysku rzeczywiście osiągane przez producentów objętych dochodzeniem były wyższe niż 15 % dla wszystkich przedsiębiorstw z wyjątkiem jednego. Jako że do obliczenia indywidualnych pułapów zysku stosuje się średnią ważoną, ta marża zysku poniżej 15 % prowadzi do pułapu zysku dla niektórych producentów na poziomie poniżej 15 % i w związku z tym wymaga korekty w dół części marż zysku wykorzystanych do obliczenia marginesów dumpingu. W przypadku jednego przedsiębiorstwa pułap zysku wynosił powyżej 15 %, co oznacza, że należy stosować marżę zysku w wysokości 15 %. W przypadku pozostałych trzech przedsiębiorstw pułap zysku wyniósł poniżej 15 %, co oznacza, że marża zysku stosowana do obliczenia wartości normalnej nie może być wyższa niż ten pułap. Zastosowanie powyższej metody prowadzi do następujących wyników:

Tabela 1

(57)

Zespół orzekający w sprawozdaniu dotyczącym Indonezji stwierdził, że UE nie skonstruowała ceny eksportowej jednego z indonezyjskich producentów eksportujących – P.T. Musim Mas – na podstawie ceny, po której przywożony biodiesel produkowany przez P.T. Musim Mas był po raz pierwszy odsprzedawany niezależnym nabywcom w UE zgodnie z wymogami art. 2.3 Porozumienia antydumpingowego;

(58)

Pewien rodzaj biodiesla (biodiesel bazujący na destylacie kwasów tłuszczowych oleju palmowego) kwalifikuje się do „podwójnego liczenia” na potrzeby zgodności z obowiązującymi celami UE w zakresie mieszania biodiesla. W związku z tym przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem w UE muszą wykorzystywać jedynie połowę tego rodzaju biodiesla w celu spełnienia obowiązujących celów UE w zakresie mieszania biodiesla. Jako że ten rodzaj biodiesla jest w związku z tym bardziej wartościowy dla klientów, producent tego biodiesla może podwyższyć cenę płaconą przez klienta. W tym konkretnym przypadku podwójne liczenie dotyczy wywozu P.T. Musim Mas na rzecz klientów we Włoszech. W pierwotnym dochodzeniu przy konstruowaniu ceny eksportowej biodiesla UE nie wzięła pod uwagę wyższej ceny płaconej przez klientów.

(59)

W świetle ustaleń WTO, zgodnie z którymi UE nieprawidłowo nie wzięła pod uwagę wyższej ceny płaconej przez klientów we Włoszech, Komisja dokonała ponownej oceny obliczeń i odpowiednio dostosowała cenę eksportową dla P.T. Musim Mas.

(60)

Skorygowane stawki celne w odniesieniu do wszystkich eksporterów z Indonezji i Argentyny w świetle wyroków Sądu Unii Europejskiej oraz ustaleń i zaleceń przedstawionych w sprawozdaniach dotyczących Indonezji i Argentyny, wyrażone w cenach CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

Tabela 2

(61)

Ze względu na wysokie ujemne marginesy dumpingu w przypadku dwóch z czterech objętych próbą indonezyjskich przedsiębiorstw Komisja sprawdziła, czy średni ważony margines dumpingu dla całego kraju, z uwzględnieniem marginesów ujemnych, znajdował się powyżej poziomu de minimis zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(62)

Poziom dumpingu w próbie indonezyjskiej, wyrażony jako odsetek wartości CIF wywozu przedsiębiorstw objętych próbą, wynosił 1,6 %, tj. mniej niż próg de minimis wynoszący 2 %.

(63)

Biorąc pod uwagę margines dumpingu de minimis dla całego kraju, dochodzenie w odniesieniu do przywozu biodiesla z Indonezji należy zakończyć bez wprowadzania środków.

(64)

W sprawozdaniach dotyczących Argentyny stwierdzono między innymi, że UE działała w sposób niezgodny z art. 3.1 i art. 3.4 Porozumienia antydumpingowego przy badaniu wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na dany przemysł krajowy w zakresie mocy produkcyjnych i ich wykorzystania.

(65)

W rozporządzeniu zmieniającym, które zostało przyjęte po publikacji sprawozdań dotyczących Argentyny, kwestia ta została omówiona w motywach 87–123 (20). Ani wyroki Sądu, ani sprawozdanie dotyczące Indonezji nie zawierają ustaleń, które wymagałyby dokonania ponownej oceny tej analizy; analiza pozostaje w związku z tym bez zmian.

(66)

W pierwotnym dochodzeniu uznano, że należy przeprowadzić łączną ocenę przywozu z Argentyny i Indonezji, ponieważ w momencie tego dochodzenia warunki określone w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego były spełnione. Dlatego też wnioski dotyczące szkody i związku przyczynowego opierały się na łącznym wpływie przywozu biodiesla z obu przedmiotowych państw. Powyższe warunki nie są już jednak spełnione, ponieważ ustalono, że ogólnokrajowy poziom dumpingu w przypadku Indonezji jest niższy od poziomu de minimis wynoszącego 2 %.

(67)

Należy zatem ustalić, czy analiza związku przyczynowego ograniczona do przywozu biodiesla z Argentyny po cenach dumpingowych doprowadziłaby do stwierdzenia związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(68)

Metoda, która leży u podstaw analizy szkody przeprowadzonej w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, nie ma wpływu na ustalenia zawarte w wyrokach Sądu ani w sprawozdaniu dotyczącym Indonezji, jeżeli chodzi o Argentynę. W związku z tym odpowiednie ustalenia zawarte w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych pozostają w mocy.

(69)

W okresie badanym całkowita produkcja unijna wynosiła około 9 052 871 ton, a konsumpcja biodiesla w Unii wzrosła o 5 %. W okresie badanym wielkość przywozu z Argentyny wzrosła łącznie o 41 %; jej udział w rynku wzrósł w tym samym okresie z 7,7 % do 10,8 %. Chociaż ceny przywozu biodiesla z Argentyny znacznie wzrosły w okresie badanym, były nadal znacznie niższe niż ceny przemysłu unijnego w tym samym okresie. Różnica między cenami Argentyny i cenami unijnymi, wyrażona jako odsetek średniej ważonej ceny ex-works przemysłu unijnego, tj. margines podcięcia cenowego, wynosiła od 4,5 % do 9,1 %. W 2009 r. rentowność przemysłu unijnego wynosiła 3,5 %, następnie spadła do poziomu strat i wyniosła w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem (od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r.) – 3,5 %.

(70)

Analiza przeprowadzona w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych wyraźnie wskazuje, że przemysł unijny doznał istotnej szkody w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Podczas gdy konsumpcja wzrosła, przemysł unijny tracił udział w rynku i spadała jego rentowność. W tym samym czasie udział w rynku przywozu zwiększył się, podcinając ceny producentów unijnych.

(71)

Jak wyjaśniono w pkt 5.1, stwierdzono, że cały przywóz z Argentyny do Unii w okresie objętym dochodzeniem był dokonywany po cenach dumpingowych. Ustalenia zawarte w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych wykazały również, że przywóz po niskich cenach dumpingowych z Argentyny znacznie wzrósł pod względem wielkości (o 41 % w okresie objętym postępowaniem), co na koniec tego okresu doprowadziło do wzrostu udziału w rynku o 3 punkty procentowe.

(72)

Mimo wzrostu konsumpcji o 5 % przemysł unijny w okresie badanym stracił 5,5 punktów procentowych udziału w rynku. Chociaż średnie ceny przywozu towarów po cenach dumpingowych z Argentyny wzrosły o 54 % w okresie badanym, były nadal znacznie niższe niż ceny przemysłu unijnego w tym samym okresie. Przywóz po cenach dumpingowych doprowadził do podcięcia cen stosowanych przez przemysł unijny, a średni margines podcięcia w okresie objętym dochodzeniem wyniósł 8 %.

(73)

Ponieważ dochodzenie w odniesieniu do Indonezji zostało zakończone, jak wyjaśniono w motywach 60–63, przywóz z Indonezji należy ocenić oddzielnie, jako kolejny czynnik, który również mógł spowodować szkodę.

(74)

Skorygowane dane liczbowe dotyczące przywozu z państw trzecich (w tym Indonezji) przedstawiają się następująco:

Tabela 3

(75)

W następstwie nałożenia środków na przywóz z USA w 2009 r. oraz dochodzenia w sprawie obejścia środków dotyczącego przywozu wysyłanego z Kanady w 2010 r. nastąpił znaczny spadek przywozu ze Stanów Zjednoczonych, Norwegii i Korei Południowej. Z drugiej strony przywóz z Indonezji zwiększył swój udział z 1,4 % do 8,5 %, co stanowi wzrost o 500 % w okresie badanym. Jednocześnie przemysł unijny odnotował spadek udziału w rynku z 84,7 % do 79,2 %.

(76)

Podobnie przywóz z Indonezji w badanym okresie zwiększył się ponad pięciokrotnie, podczas gdy sprzedaż przemysłu unijnego spadała. Z dokładniejszej analizy wynika, że w 2010 r. wielkość sprzedaży przywozu z Indonezji wzrosła o 214 %. W tym samym roku wielkość sprzedaży przemysłu unijnego wzrosła o 2 %. Dopiero w roku następnym wielkość sprzedaży przemysłu unijnego gwałtownie spadła, co zbiegło się z dalszym wzrostem przywozu z Indonezji o 119 % w latach 2010–2011.

Tabela 4

(77)

Średnie ceny przywozu z Indonezji były ponadto znacznie niższe niż ceny przemysłu unijnego i ceny przywozu z Argentyny w całym okresie badanym. Ponieważ istnieją jednak pewne różnice między produktem z Indonezji i produktem na rynku unijnym, cenę eksportową należy dostosować, aby odzwierciedlić stosunki konkurencyjne między tymi dwoma produktami.

(78)

W motywach od 93–97 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja przeprowadziła korektę cen poprzez uwzględnienie różnicy w cenie na rynku unijnym między sprzedażą biodiesla o temperaturze zablokowania zimnego filtra (CFPP) 13 (odzwierciedlającej jakość indonezyjską) a sprzedażą biodiesla o temperaturze CFPP wynoszącej 0 (odzwierciedlającej jakość UE). Nawet po dokonaniu tej korekty indonezyjskie ceny eksportowe nadal podcinają ceny unijne o 4 %.

(79)

W sprawozdaniu dotyczącym Indonezji zespół orzekający stwierdził jednak w pkt 7.158–159, że ta korekta cen nie odzwierciedlała odpowiednio złożoności w relacjach konkurencyjnych między importowanym indonezyjskim biodieslem a mieszanym produktem sprzedawanym przez przemysł unijny. Zespół nie przedstawił bardziej precyzyjnych wskazówek dotyczących metody pomiaru tej relacji.

(80)

Komisja zauważyła, że istnieje bardzo szeroka gama możliwości mieszania różnych rodzajów biodiesla z indonezyjskim biodieslem, aby uzyskać porównywalny produkt unijny. Z tego względu obliczenie danych dotyczących cen w odniesieniu do różnych rodzajów mieszanek biodiesla w okresie objętym dochodzeniem jest praktycznie niemożliwe. Europejscy producenci biodiesla uważają ponadto, że pierwotna korekta cen, w wyniku której podcięcie cenowe wyliczono na 4 %, odpowiednio odzwierciedlała stosunek konkurencyjny. Sam zespół orzekający wskazał wreszcie w pkt 7.159, że bardziej złożona analiza mogła nadal uzasadniać ustalenie, że przywóz z Indonezji miał znaczący wpływ na podcięcie cenowe produktu mieszanego przemysłu unijnego. Komisja stwierdziła zatem, że indonezyjski wywóz w okresie objętym dochodzeniem podcinał ceny UE o co najmniej 4 %.

(81)

W celu ustalenia związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł unijny należy wykazać, zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego, że przywóz po cenach dumpingowych wyrządził istotną szkodę przemysłowi unijnemu, natomiast szkoda spowodowana przez inne znane czynniki nie została przypisana przywozowi po cenach dumpingowych. Pojęcie związku przyczynowego jest interpretowane w sposób zgodny z zasadami WTO, co oznacza, że należy ustalić, czy istnieje rzeczywisty i znaczący związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą dla przemysłu krajowego (21). W motywie 189 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych wyciągnięto wniosek, że nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że wpływ innych czynników, rozpatrywanych osobno bądź łącznie, nie był na tyle znaczący, aby spowodować zerwanie związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Argentyny i Indonezji łącznie a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(82)

Jednakże w świetle faktów i zmienionej analizy przedstawionej w motywach 71–80 w następstwie ograniczenia analizy do przywozu z Argentyny wniosek ten również musiał zostać zmieniony.

(83)

W okresie objętym dochodzeniem prawie połowa całego przywozu do Unii pochodziła z Indonezji po cenie niższej niż ceny unijne oraz ceny argentyńskie. Co ważniejsze, gwałtowny wzrost wielkości przywozu z Indonezji oraz jego udziału w rynku w znacznym stopniu przyczyniły się do istotnej szkody poniesionej przez przemysł unijny.

(84)

Wpływ wywozu z Indonezji dodano do innych czynników określonych w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, do których należą między innymi nadwyżka mocy produkcyjnych przemysłu unijnego i szkoda powstała z własnej winy (motywy 132–140 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych).

(85)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że wpływ przywozu biodiesla z Indonezji do Unii i inne czynniki określone w poprzednim motywie przyczyniły się do szkody poniesionej przez przemysł unijny w takim stopniu, że nie można stwierdzić, że istnieje rzeczywisty i istotny związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Argentyny a istotną szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(86)

W następstwie ujawnienia EBB stwierdziła, że rodzaj szkody spowodowanej przez inne czynniki, w tym przywóz z Indonezji, nie łagodzi związku przyczynowego między istotną szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem z Argentyny. Ponadto stwierdziła, że Komisja zastosowała w swojej analizie błędną normę, opartą rzekomo o założenie, że przywóz towarów po cenach dumpingowych z Argentyny powinien być zasadniczą lub jedyną przyczyną istotnej szkody, nie zaś tylko jedną z przyczyn szkody. Zdaniem EBB wystarczające byłoby wykazanie, że przywóz z Argentyny miał negatywny wpływ na przemysł unijny; nie musiałby on być jedynym lub najważniejszym czynnikiem powodującym poniesioną szkodę. Mając na uwadze fakt, że wielkość przywozu z Argentyny w badanym okresie (od 2009 r. do połowy 2012 r.) była wyższa niż wielkość przywozu z Indonezji, a także fakt, że podcięcie przez Argentynę cen przemysłu unijnego o 8 % było wyższe niż podcięcie przez Indonezję (o 4 %), przywóz z Argentyny miał, zdaniem EBB, wyraźny negatywny wpływ na sytuację przemysłu unijnego, co jest wystarczające dla ustalenia związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych z Argentyny a istotną szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(87)

W tym względzie Komisja zauważa po pierwsze, że już wyjaśniła zastosowaną normę prawną w motywie 81. W tym motywie nie ma żadnej wzmianki o pojęciu „zasadniczej” lub „głównej” przyczyny na potrzeby analizy związku przyczynowego. Norma prawna opiera się na art. 3 ust. 6 oraz 7 rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym należy wykazać, że przywóz po cenach dumpingowych powoduje szkodę, przy jednoczesnym przeanalizowaniu innych czynników, dzięki czemu szkoda spowodowana przez te inne czynniki nie zostaje przypisana przywozowi po cenach dumpingowych. Po drugie, EEB twierdzi, że kryterium określające, czy przywóz po cenach dumpingowych miał „negatywny wpływ na przemysł unijny” nie znajduje odzwierciedlenia w ramach prawnych. W rzeczywistości, właściwy tekst prawny nakazuje ustalenie, czy istniał „rzeczywisty i znaczący związek” między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Argentyny a istotną szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(88)

Komisja jest zdania, że fakty będące do dyspozycji nie pozwalają na wyciągnięcie takiego wniosku. W 2009 r., kiedy przemysł unijny doświadczył już znacznego przywozu z Argentyny, ale jedynie niewielkich ilości przywożonych z Indonezji, rentowność przemysłu kształtowała się na poziomie 3,5 %. Gdy przywóz z Indonezji znacznie wzrósł, rentowność osiągnęła wartość ujemną i wynosiła -2,5 % w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem. W tym względzie należy zauważyć, że przywóz z Indonezji w tym okresie wzrósł w znacznie większym stopniu niż przywóz z Argentyny (zob. tabela 3 powyżej). W związku z tym Komisja uważa, że odwoływanie się EBB wyłącznie do porównania między odpowiednim marginesem podcięcia w kontekście przywozu z Indonezji (po dostosowaniu pod względem różnic jakościowych) oraz z Argentyny nie odzwierciedla w pełni i w wystarczającym stopniu wpływu, jaki wywóz z poszczególnych krajów eksportujących miał na sytuację przemysłu unijnego, a zwłaszcza jego rentowność.

(89)

Komisja uznaje, że nie jest możliwe ustalenie rzeczywistego i istotnego związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Argentyny a istotną szkodą poniesioną przez przemysł unijny, mając na względzie znaczenie innych czynników przyczyniających się do tej szkody.

(90)

Jedno przedsiębiorstwo – COFCO Argentina S.A. – zgłosiło się po publikacji rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/1578, twierdząc, że spełnia ono wszystkie trzy kryteria dla nowych producentów eksportujących określone w art. 3 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych; przedsiębiorstwo to przedstawiło dowody na poparcie tych twierdzeń. Komisja przeanalizowała wniosek i dowody. W świetle wyników wznowionego dochodzenia wniosek stał się jednak bezprzedmiotowy.

(91)

Dochodzenie należy zakończyć z uwagi na fakt, iż (i) marginesy dumpingu z Indonezji są na poziomie de minimis oraz (ii) nie można ustalić, że istnieje rzeczywisty i istotny związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych z Argentyny a istotną szkodą poniesioną przez przemysł unijny, zgodnie z wymogami art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Oznacza to, że obowiązujące środki, obowiązujące w stosunku do producentów eksportujących z Argentyny i Indonezji, którzy nie zaskarżyli skutecznie środków antydumpingowych przed Sądem, powinny zostać uchylone. W celu zapewnienia jasności i pewności prawa należy zatem uchylić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1194/2013.

(92)

Ostateczne cła antydumpingowe zapłacone na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1194/2013 od przywozu biodiesla z Argentyny i Indonezji oraz cła tymczasowe ostatecznie pobrane zgodnie z art. 2 tego rozporządzenia powinny zostać zwrócone lub umorzone w zakresie, w jakim dotyczą przywozu biodiesla sprzedawanego na wywóz do Unii przez przedsiębiorstwa, które skutecznie zaskarżyły to rozporządzenie przed sądem, tj. argentyńskich producentów eksportujących: Unitec Bio SA, Molinos Rio de la Plata SA, Oleaginosa Moreno Hermanos SACIFI y A, Vicentin SAIC, Aceitera General Deheza SA, Bunge Argentina SA, Cargill SACI, Louis Dreyfus Commodities S.A. (LDC Argentina SA); oraz indonezyjskich producentów eksportujących: PT Pelita Agung Agrindustri, PT Ciliandra Perkasa, PT Wilmar Bioenergi Indonesia, PT Wilmar Nabati Indonesia, PT Perindustrian dan Perdagangan Musim Semi Mas (PT Musim Mas). Wnioski o zwrot lub umorzenie należy składać do krajowych organów celnych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa celnego.

(93)

Po ujawnieniu ustaleń PT Cermerlang Energi Perkasa stwierdziło, że zwrot lub umorzenie ceł antydumpingowych powinny być dostępne dla wszystkich przedsiębiorstw, które były takimi cłami obciążone, nie zaś jedynie dla tych przedsiębiorstw, które skutecznie zakwestionowały rozporządzenie na drodze sądowej. Przedsiębiorstwo stwierdziło również, że uchylić należy nie tylko rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1194/2013, ale również zmieniające je rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1578.

(94)

W pierwszym rzędzie Komisja przypomniała, że rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/1578 jedynie zmieniło rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1194/2013. W związku z tym, że to ostatnie zostało uchylone, rozporządzenie zmieniające staje się nieważne i traci moc. Z tego powodu nie ma potrzeby wyraźnego uchylenia także tego rozporządzenia. Po drugie, uchylenie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1194/2013 na drodze sądowej ma zastosowanie jedynie do tych przedsiębiorstw, które zakwestionowały to rozporządzenie przed sądem. Stosownie do tego, cła antydumpingowe nałożone na inne przedsiębiorstwa zostały zgodnie z prawem pobrane na podstawie prawa Unii. W zakresie, w jakim w sprawozdaniu WTO dotyczącym Indonezji stwierdzono, że należy zapewnić zgodność działań antydumpingowych nałożonych na przywóz z Indonezji ze zobowiązaniami Unii w ramach WTO, Komisja uzgodniła z Indonezją wdrożenie tych ustaleń do października 2018 r. Zgodnie z ogólnymi zasadami rozstrzygania sporów przez WTO, wdrożenie to będzie skuteczne dopiero od dnia wejścia w życie. W związku z tym Komisja odrzuciła argument, że również te cła powinny zostać zwrócone lub umorzone.

(95)

W świetle niedawnego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości (22) właściwe jest ponadto ustalenie wysokości odsetek za zwłokę należnych w przypadku zwrotu ceł ostatecznych, ponieważ obowiązujące przepisy dotyczące należności celnych nie określają wysokości takich odsetek, a stosowanie przepisów krajowych prowadziłoby do nieuzasadnionych zakłóceń między podmiotami gospodarczymi w zależności od państwa członkowskiego, w którym dokonywana byłaby odprawa celna.

(96)

Wszystkie strony poinformowano o ustaleniach Komisji oraz wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi,

(97)

Komitet ustanowiony na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego nie wydał opinii,

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/2080 (3) otwarto sprzedaż odtłuszczonego mleka w proszku w drodze procedury przetargowej.

(2)

Na podstawie ofert otrzymanych w ramach dwudziestego szóstego częściowego zaproszenia do składania ofert należy ustalić minimalną cenę sprzedaży.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 97/836/WE (1) Unia przystąpiła do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań (2) (zwanego dalej „zrewidowanym porozumieniem z 1958 r.”).

(2)

Zharmonizowane wymagania regulaminu nr 9 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczoych (EKG ONZ) – Jednolite przepisy dotyczące homologacji pojazdów kategorii L2, L4 oraz L5 w zakresie emisji hałasu, regulaminu nr 63 EKG ONZ – Jednolite przepisy dotyczące homologacji pojazdów kategorii L1 w zakresie emisji hałasu oraz regulaminu nr 92 EKG ONZ – Jednolite przepisy dotyczące homologacji nieoryginalnych zamiennych układów tłumiących wydechu (NORESS) w pojazdach kategorii L1, L2, L3, L4 oraz L5 w zakresie ich emisji hałasu (zwanych dalej „regulaminami nr 9, 63 i 92 ONZ”) mają na celu usunięcie barier technicznych w handlu pojazdami silnikowymi pomiędzy umawiającymi się stronami zrewidowanego porozumienia z 1958 r. oraz zagwarantowanie, że pojazdy takie zapewniają wysoki poziom bezpieczeństwa i ochrony. Kategoria pojazdów L obejmuje lekkie pojazdy, takie jak rowery z napędem, motorowery dwu- lub trójkołowe, motocykle z wózkiem bocznym lub bez niego, pojazdy trójkołowe i czterokołowce.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 (3) i rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 134/2014 (4) upoważniają do przyjęcia dopuszczalnych poziomów hałasu, wymagań dotyczących zamiennych układów wydechowych i procedur badania dwu- i trójkołowych pojazdów silnikowych i czterokołowców.

(4)

Załączniki IV, V i VI do rozporządzenia (UE) nr 168/2013 i załącznik IX do rozporządzenia (UE) nr 134/2014 zawierają wymagania dotyczące homologacji typu pojazdów kategorii L w odniesieniu do ich dopuszczalnego poziomu hałasu i układu wydechowego.

(5)

W dniu przystąpienia do zrewidowanego porozumienia z 1958 r. Unia przystąpiła do szeregu regulaminów ONZ wymienionych w załączniku II do decyzji 97/836/WE; regulaminy nr 9, 63 i 92 ONZ nie zostały ujęte w tym wykazie.

(6)

Zgodnie z art. 3 ust. 3 decyzji 97/836/WE oraz zgodnie z art. 1 ust. 7 zrewidowanego porozumienia z 1958 r. Unia może podjąć decyzję o stosowaniu jednego, kilku lub wszystkich regulaminów ONZ, do których nie przystąpiła w chwili przystąpienia do zrewidowanego porozumienia z 1958 r.

(7)

W następstwie niedawnych zmian w regulaminach nr 9, 63 i 92 ONZ, dostosowujących je do odpowiednich przepisów technicznych rozporządzeń (UE) nr 168/2013 i (UE) nr 134/2014, właściwe jest obecnie, by Unia stosowała regulaminy nr 9, 63 i 92 ONZ w celu zapewnienia wspólnych, zharmonizowanych wymogów na poziomie międzynarodowym. Powinno to umożliwić unijnym przedsiębiorstwom stosowanie jednego zestawu wymagań uznanego na poziomie światowym, w szczególności w państwach będących umawiającymi się stronami zrewidowanego porozumienia z 1958 r.,

(1)

Umowa została podpisana w imieniu Unii w dniu 28 lipca 2016 r. zgodnie z decyzją Rady (UE) 2016/1850 (2) i jest tymczasowo stosowana od dnia 15 grudnia 2016 r.

(2)

Traktat dotyczący przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej („Unia”) został podpisany dnia 9 grudnia 2011 r. i wszedł w życie z dniem 1 lipca 2013 r.

(3)

Republika Chorwacji przystąpiła do umowy w dniu 8 listopada 2017 r., składając Akt przystąpienia.

(4)

Zgodnie z art. 77 umowy Komitet UPG może zdecydować o podjęciu wszelkich środków wprowadzających zmiany, które mogą okazać się konieczne w następstwie przystąpienia do Unii nowych państw członkowskich.

(5)

Należy określić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w odniesieniu do przyjęcia przez Komitet UPG, na corocznym posiedzeniu decyzji w sprawie zmian do umowy, które są niezbędne w następstwie przystąpienia do Unii Republiki Chorwacji,

(1)

W dniach 26 stycznia 2015 r., 5 lutego 2015 r. i 23 czerwca 2015 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2015/116 (1), (UE) 2015/190 (2) i (UE) 2015/994 (3) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2015 r. do dnia 25 stycznia 2020 r.

(2)

Jedno stanowisko członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Luciana D'ALFONSA,

(1)

W dniu 8 lipca 2009 r. konsorcjum Loutraki AE – Club Hotel Loutraki AE (2) („skarżący” lub „kasyno Loutraki”) złożyło do Komisji Europejskiej („Komisja”) skargę dotyczącą ustawodawstwa greckiego ustanawiającego system opłat za wstęp do kasyn, twierdząc, że system ten zapewniał pomoc państwa pewnym podmiotom. W wiadomości e-mail z dnia 7 października 2009 r. skarżący zaznaczył, że nie sprzeciwia się ujawnieniu swojej tożsamości. W dniu 14 października 2009 r. odbyło się spotkanie służb Komisji z przedstawicielami skarżącego. W piśmie z dnia 26 października 2009 r. skarżący dostarczył dalszych szczegółów na poparcie swojej skargi.

(2)

W dniu 21 października 2009 r. Komisja przekazała skargę Grecji i zwróciła się do Grecji o wyjaśnienie przedstawionych w niej kwestii. W dniu 27 listopada 2009 r. Grecja udzieliła Komisji odpowiedzi.

(3)

W dniu 15 grudnia 2009 r. Komisja przekazała odpowiedź Grecji skarżącemu. W dniu 29 grudnia 2009 r. skarżący przedłożył uwagi dotyczące odpowiedzi Grecji.

(4)

W dniach 25 lutego, 4 i 23 marca oraz 13 kwietnia 2010 r. Komisja zażądała od Grecji dodatkowych informacji, na co Grecja udzieliła odpowiedzi w dniach 10 marca oraz 1 i 21 kwietnia 2010 r.

(5)

Decyzją z dnia 6 lipca 2010 r. („decyzja o wszczęciu postępowania”) Komisja powiadomiła Grecję o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), dotyczącego środka wprowadzonego przez Grecję, a mianowicie pobierania niższej stawki podatkowej od opłat za wstęp do niektórych kasyn („środek”). Decyzję o wszczęciu postępowania opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (1), zaś zainteresowane strony zaproszono do zgłaszania uwag.

(6)

W dniu 4 sierpnia 2010 r. Komisja otrzymała uwagi dotyczące decyzji o wszczęciu postępowania od dwóch domniemanych beneficjentów środka: kasyna Mont Parnès (3) i kasyna w Salonikach (4).

(7)

W dniu 6 października 2010 r. Komisja otrzymała uwagi Grecji na temat decyzji o wszczęciu postępowania. W dniu 12 października 2010 r. władze greckie przekazały dodatkowe informacje dotyczące kwestionowanego środka.

(8)

W pismach z dni 8 i 25 października 2010 r. skarżący przedłożył swoje uwagi na temat decyzji o wszczęciu postępowania.

(9)

Pismem z dnia 29 października 2010 r. Komisja przekazała uwagi przedłożone przez kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach władzom greckim. Pismem z dnia 6 grudnia 2010 r. władze greckie przedstawiły swoje uwagi na temat uwag stron trzecich.

(10)

W dniu 24 maja 2011 r. Komisja przyjęła decyzję 2011/716/UE (5) („ostateczna decyzja z 2011 r.”), stwierdzając, że środek ten stanowił pomoc państwa niezgodną z prawem i ze wspólnym rynkiem, a także nakazując odzyskanie pomocy.

(11)

Wnioskiem złożonym w sekretariacie Sądu Unii Europejskiej w dniu 3 sierpnia 2011 r. Grecja wniosła skargę o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji z 2011 r. (sprawa T-425/11). Skargi o stwierdzenie nieważności zostały również wniesione przez Etaireia Akiniton Dimosiou AE (sprawa T-419/11), kasyno w Salonikach (sprawa T-635/11), kasyno Mont Parnès (sprawa T-14/12) i Athens Resort Casino AE Symmetochon (sprawa T-36/12), przedsiębiorstwo posiadające udziały w kasynie w Salonikach i kasynie Mont Parnès.

(12)

W wyroku z dnia 11 września 2014 r. w sprawie T-425/11, Republika Grecka przeciwko Komisji Europejskiej (6) („wyrok z 2014 r.”), Sąd Unii Europejskiej, uznawszy, że Komisja nie wykazała istnienia pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdził nieważność ostatecznej decyzji z 2011 r.

(13)

W dniu 22 listopada 2014 r. Komisja odwołała się od wyroku z 2014 r. Postanowieniem z dnia 22 października 2015 r. w sprawie C-530/14 P, Komisja Europejska/Republika Grecka (7) („postanowienie z 2015 r.”), Trybunał Sprawiedliwości oddalił odwołanie Komisji i podtrzymał wyrok z 2014 r. W rezultacie Sąd stwierdził, że skargi o stwierdzenie nieważności wniesione przez Etaireia Akiniton Dimosiou AE, kasyno w Salonikach, kasyno Mont Parnès i Athens Resort Casino AE Symmetochon przeciwko ostatecznej decyzji z 2011 r. są bezprzedmiotowe i że nie ma potrzeby ich rozpatrywania.

(14)

W konsekwencji Komisja musiała dokonać ponownej oceny środka i przyjąć nową ostateczną decyzję.

(15)

W dniu 14 kwietnia 2017 r. kasyno Loutraki wniosło nową skargę, żądając, aby Komisja przyjęła nową ostateczną decyzję uznającą środek za niezgodny z art. 108 ust. 3 TFUE oraz z rynkiem wewnętrznym i nakazującą odzyskanie pomocy.

(16)

W dniu 17 listopada 2017 r. Komisja przekazała nową skargę Grecji i zwróciła się do Grecji o przekazanie uwag. W odpowiedzi na wniosek Grecji o tłumaczenie na język grecki Komisja ponownie przesłała dokumenty w języku greckim w dniu 20 grudnia 2017 r. W dniu 26 stycznia 2018 r. Grecja udzieliła Komisji odpowiedzi.

(17)

Przedmiotowy środek obejmuje system opłat za wstęp do kasyn w Grecji, który istniał do listopada 2012 r. W ramach tego systemu opłaty za wstęp do kasyn w Grecji zostały objęte zróżnicowanym opodatkowaniem, w zależności od tego, czy kasyno stanowiło własność publiczną, czy prywatną.

(18)

Od 1995 r. wszystkie kasyna w Grecji są zobowiązane do pobierania opłaty za wstęp w wysokości 15 EUR od każdego klienta. Następnie są one zobowiązane przekazać państwu greckiemu 80 % tej ceny (12 EUR) jako podatku od wstępu do kasyn. Mają one prawo do zachowania pozostałych 20 % wysokości tej ceny (3 EUR), które uznaje się za opłatę za wydanie biletu wstępu i na pokrycie wydatków.

(19)

W praktyce, w odniesieniu do poziomu opłaty za wstęp pobieranej przez kasyna, wobec kasyn będących własnością państwa („kasyna publiczne”) i wobec kasyna w Salonikach, będącego własnością prywatną, stosowano wyjątek. Kasyna te mają obowiązek pobierania 6 EUR od każdego przyjętego przez siebie klienta. Następnie są one zobowiązane przekazać państwu greckiemu 80 % tej ceny (4,80 EUR) jako podatku od wstępu do kasyn. Mają one prawo do zachowania pozostałych 20 % wysokości tej kwoty (1,20 EUR), które uznaje się za opłatę za wydanie biletu wstępu i na pokrycie wydatków.

(20)

W rezultacie stosowania tego środka kasyna prywatne przekazują państwu 12 EUR za każdego przyjętego przez siebie klienta, natomiast kasyna publiczne i kasyno w Salonikach przykazują państwu 4,80 EUR za każdego przyjętego klienta. Prawo pod pewnymi warunkami pozwala również kasynom przyjmować klientów bez pobierania opłat. W takim przypadku nadal są one zobowiązane do płacenia państwu podatku od wstępu w wysokości 12 EUR lub 4,80 EUR od każdego przyjętego przez siebie klienta, mimo że same nie pobierają opłaty za wstęp.

(21)

Przed liberalizacją greckiego rynku kasyn w 1994 r. w Grecji prowadziły działalność tylko trzy kasyna, a mianowicie kasyno Mont Parnès, kasyno na Korfu, i kasyno na Rodos. W owym czasie kasyna te były przedsiębiorstwami publicznymi i były prowadzone jako kluby będące własnością państwa przez Grecki Urząd ds. Turystyki („EOT”) (8). Wysokość opłat za bilet wstępu pobieranych przez te kasyna została określona w drodze decyzji Sekretarza Generalnego EOT (9) i wynosiła 1 500 GRD (około 4,50 EUR) lub 2 000 GRD (około 6 EUR). Po przyjęciu przez Grecję euro w 2002 r. regulowana opłata za wstęp do kasyn publicznych wynosiła 6 EUR.

(22)

Rynek kasyn w Grecji zliberalizowano w 1994 r. na mocy ustawy 2206/1994 (10) i wówczas do trzech istniejących kasyn publicznych dołączyło sześć nowo utworzonych kasyn prywatnych. W art. 2 ust. 10 ustawy 2206/1994 przewidziano, że na pewnych obszarach opłata za wstęp do kasyn byłaby ustalana decyzją ministerialną; w tej samej decyzji określony byłby również procent tej opłaty, który stanowiłby dochody państwa greckiego. W dniu 16 listopada 1995 r. decyzją Ministra Finansów (11) („decyzja ministerialna z 1995 r.”) ustalono, że od dnia 15 grudnia 1995 r. wszystkie podmioty prowadzące kasyna, których działalność jest regulowana ustawą 2206/1994 (12), muszą pobierać opłatę za wstęp w wysokości 5 000 GRD (13) (około 15 EUR). Decyzja ministerialna z 1995 r. zawierała wymóg prawny, aby podmioty prowadzące kasyna zachowały 20 % wysokości tej kwoty, w tym stosowny podatek VAT, jako opłatę za wydanie biletu wstępu i na pokrycie wydatków; pozostała część miała stanowić podatek na rzecz państwa (14). W decyzji ministerialnej z 1995 r. przewidziano, że w szczególnych przypadkach kasyna mogą oferować wstęp bezpłatny (15). Jednak nawet w tych przypadkach kasyna musiały przekazywać 80 % regulowanej opłaty za wstęp na rzecz państwa, mimo że nie pobierały opłat za wstęp (16). Zgodnie z decyzją ministerialną z 1995 r. kasyna były zobowiązane do uiszczania tego podatku co miesiąc (17). W decyzji tej przewidziano również określone bonifikaty w odniesieniu do biletów ważnych przez 15 lub 30 dni (18). Po przyjęciu przez Grecję euro w 2002 r. regulowana standardowa opłata za wstęp do kasyn wynosiła 15 EUR.

(23)

Chociaż działalność kasyn w Grecji jest zasadniczo regulowana ustawą 2206/1994 oraz decyzją ministerialną z 1995 r., kasyno Mont Parnès, kasyna na Korfu i Rodos, będące własnością państwa, zostały zwolnione ze stosowania tej ustawy i tej decyzji do czasu udzielenia im pozwoleń przez komisję ds. kasyn. Mówiąc konkretnie, w ustawie 2160/1993 przewidziano, że kasyna te będą nadal prowadziły działalność jako kluby zarządzane przez EOT w oparciu o ustawodawstwo regulujące działalność EOT, a mianowicie ustawę 1624/1951 (19), dekret 4109/1960 (20) i ustawę 2160/1993 (21). W rezultacie kasyno Mont Parnès, kasyno na Korfu i kasyno na Rodos nadal stosowały opłatę za wstęp w wysokości 6 EUR.

(24)

Z drugiej strony wszystkie nowe kasyna prywatne powstałe po przyjęciu ustawy 2206/1994, z wyjątkiem kasyna w Salonikach, stosowały się do wspomnianej decyzji ministerialnej z 1995 r. i pobierały 15 EUR tytułem opłaty za wstęp. Chociaż kasyno w Salonikach powstało i otrzymało pozwolenie na prowadzenie działalności na mocy ustawy 2206/1994 w 1995 r., do listopada 2012 r. pobierano w nim obniżoną opłatę za wstęp w wysokości 6 EUR, stosowaną w kasynach publicznych, na mocy dekretu legislacyjnego 2687/1953 (22), który stanowi, że przedsiębiorstwa utworzone z udziałem inwestycji zagranicznych powinny być traktowane na warunkach co najmniej równie korzystnych jak warunki dotyczące innych, podobnych przedsiębiorstw w kraju (23). Od wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w 1995 r. kasyno w Salonikach podlegało obowiązkowi przekazywania państwu 80 % wartości nominalnej biletów wstępu (24).

(25)

Zdaniem Grecji przepisy szczególne mające zastosowanie do kasyn publicznych, które istniały przed przyjęciem ustawy 2206/1994, uważane są za wyjątki od ogólnych przepisów ustawy 2206/1994 i decyzji ministerialnej z 1995 r. W związku z tym do czasu otrzymania przez te kasyna pozwoleń na mocy ustawy 2206/1994 uważano, że decyzja ministerialna z 1995 r. nie ma zastosowania do kasyn publicznych ani pod względem standardowej ceny wstępu, wynoszącej 15 EUR, ani pod względem wymogu przekazywania państwu 80 % tej ceny. Nawet wówczas jednak – ponieważ uważano, że wcześniejsze decyzje EOT, w których cenę wstępu ustalono na 6 EUR, stanowią szczególny wyjątek (wcześniejsze lex specialis), który nie został zmieniony przepisami ogólnymi ustawy 2206/1994 i decyzji ministerialnej z 1995 r. – cena wstępu do kasyn publicznych pozostała wyjątkowo na wysokości 6 EUR i kasyna te płaciły tylko 80 % kwoty 6 EUR. Dopiero po prywatyzacji, kiedy kasyna nie były już w pełni własnością państwa, uznano, że decyzje EOT nie mają zastosowania. Dopiero po prywatyzacji kasyna te zaczęły pobierać standardową opłatę za wstęp w wysokości 15 EUR i były zobowiązane do płacenia 80 % kwoty 15 EUR jako podatku.

(26)

Kolejny wyjątek od stosowania przepisów ogólnych ustawy 2206/1994 i decyzji ministerialnej z 1995 r. zastosowano wobec kasyna Mont Parnès po jego częściowej prywatyzacji, na podstawie ustawy 3139/2003, w której wyraźnie stwierdzono, że cena wstępu do kasyna Mont Parnès nadal będzie wynosić 6 EUR.

(27)

W 2000 r. EOT został zastąpiony jako podmiot gospodarczy prowadzący kasyno Mont Parnès i kasyno na Korfu przez przedsiębiorstwo Ellinika Touristika Akinita AE (Przedsiębiorstwo Rozwoju Turystyki Greckiej, „ETA”), które było w pełni własnością państwa greckiego. Od końca 2000 r. do 2003 r., kiedy to kasyna te otrzymały pozwolenia na mocy ustawy 2206/1994, ETA zaczęło (25), z początku dobrowolnie, a później zgodnie z art. 24 ustawy 2919/2001, dostosowywać się stopniowo do wymogów określonych w odniesieniu do kasyn w ustawie 2206/1994, aby przygotować dwa kasyna, które wcześniej były klubami stanowiącymi własność publiczną, do pełnego objęcia ich pozwoleniem i do ich prywatyzacji. W trakcie tego okresu przejściowego ETA przekazywało państwu 80 % ceny biletu wstępu do kasyna Mont Parnès i kasyna na Korfu, wynoszącej 6 EUR. Zgodnie z informacjami przekazanymi Komisji nie wydano żadnej nowej decyzji ministerialnej i w kasynie na Korfu nadal pobierano opłatę w wysokości 6 EUR, do jego prywatyzacji w sierpniu 2010 r. (26), kiedy to zaczęto stosować cenę 15 EUR.

(28)

W przypadku kasyna na Rodos pozwolenie przewidziane w ustawie 2206/1994 wydano w 1996 r. (27) W kasynie do 1999 r. nadal pobierano jednak niższą opłatę za wstęp, którą podniesiono do 15 EUR dopiero po prywatyzacji kasyna w kwietniu 1999 r.

(29)

W listopadzie 2012 r. Grecja wprowadziła nowe prawodawstwo (28) określające równą regulowaną opłatę za wstęp dla wszystkich kasyn, publicznych i prywatnych, wynoszącą 6 EUR, zachowując wymóg, aby wszystkie kasyna zachowały 20 % (1,20 EUR) ceny za wstęp jako opłatę za wydanie biletu i na pokrycie wydatków, oraz aby co miesiąc przekazywały państwu pozostałe 80 % (4,80 EUR) jako podatek na rzecz państwa. Grecja potwierdziła, że obecnie przepisy te nadal obowiązują.

(30)

Komisja wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające na mocy art. 108 ust. 2 TFUE, ponieważ miała poważne obawy, że może dochodzić do dyskryminacyjnego traktowania podatkowego kilku konkretnych kasyn w Grecji, które korzystały z bardziej korzystnych regulacji podatkowych niż inne kasyna w kraju.

(31)

Komisja uznała, że kwestionowany środek stanowił odejście od ogólnych zasad prawnych ustanawiających normalny poziom opłat za wstęp do kasyn i tym samym wzmacniał pozycję konkurencyjną beneficjentów.

(32)

Wydawało się, że kwestionowany środek powodował uszczuplenie dochodów publicznych państwa greckiego i przynosił korzyść kasynom o niższej cenie wstępu. Na argument władz greckich, że bezpośrednim beneficjentem niższej ceny wstępu jest klient, Komisja odpowiedziała, że dotacje dla konsumentów mogą stanowić pomoc państwa dla przedsiębiorstw, jeśli otrzymanie dotacji jest uwarunkowane skorzystaniem z konkretnej usługi lub użyciem konkretnego towaru danego przedsiębiorstwa (29).

(33)

Komisja zauważyła również, że poziom opodatkowania nie wydawał się być ustanowiony zgodnie z sytuacją każdego kasyna (30) i wstępnie stwierdziła, że przedmiotowy środek miał charakter selektywny (31).

(34)

Komisja uznała, że kwestionowany środek może powodować zakłócenie konkurencji między kasynami w Grecji i na rynku nabywania przedsiębiorstw w Europie. Komisja stwierdziła, że w pełni respektuje prawa państw członkowskich do regulowania gier hazardowych na swoich terytoriach zgodnie z prawem unijnym, nie mogła jednak zgodzić się, że z tego wynika, iż omawiany środek nie skutkuje zakłóceniem konkurencji lub wpływem na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Podmioty działające w tym sektorze często były międzynarodowymi grupami hotelowymi i środek mógł mieć wpływ na ich decyzje inwestycyjne, a kasyna mogą stanowić atrakcję turystyczną zachęcającą turystów do odwiedzenia Grecji. Komisja stwierdziła zatem, że środek może powodować zakłócenie konkurencji i wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi (32).

(35)

Komisja wstępnie zajęła stanowisko, że przedmiotowy środek stanowi pomoc niezgodną z prawem, ponieważ został wdrożony przez władze greckie bez uprzedniej zgody Komisji, oraz że konieczne może być odzyskanie pomocy z zastrzeżeniem art. 15 rozporządzenia proceduralnego, które miało wówczas zastosowanie (rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 (33)) (34).

(36)

Komisja nie znalazła również żadnych podstaw, aby uznać kwestionowany środek za zgodny z rynkiem wewnętrznym; środek wydawał się stanowić nieuzasadnioną pomoc operacyjną dla kasyn, które odnoszą z niego korzyści (35).

(37)

Komisja zauważyła, że w przypadku potwierdzenia jej obaw, iż przedmiotowy środek stanowi niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa, zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia proceduralnego będzie zobowiązana nakazać Grecji odzyskanie pomocy od beneficjentów, o ile nie stanowiłoby to naruszenia ogólnych zasad prawa (36).

(38)

W trakcie formalnego postępowania wyjaśniającego Komisja otrzymała uwagi Grecji, kasyna Mont Parnès, kasyna w Salonikach i kasyna Loutraki.

(39)

Ponieważ uwagi zgłoszone przez przedstawicieli kasyna Mont Parnès i kasyna w Salonikach będących beneficjentami oraz uwagi otrzymane od władz greckich są w zasadzie identyczne, zostaną one w niniejszej sekcji streszczone łącznie.

(40)

Zarówno władze greckie, jak i kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach zaprzeczają, jakoby występowała jakakolwiek pomoc państwa, argumentując, że państwo nie rezygnuje z żadnych dochodów, a jeśli to czyni, kasyna nie czerpią z tego żadnej korzyści.

(41)

Władze greckie argumentują, że zróżnicowanie cen jest wyłącznie kwestią regulacji cen, ponieważ nałożony podatek jest jednolitym odsetkiem odpowiedniej ceny biletu wstępu.

(42)

Zdaniem władz greckich ustalenie ceny wstępu i wymóg przekazywania państwu części opłaty nie ma na celu przynoszenia państwu dochodów, a zniechęcanie do gier hazardowych osób o niskich dochodach. Fakt, że opłata za wstęp przynosi również dochody publiczne, nie zmienia jej charakteru jako środka kontroli. Władze greckie są zatem zdania, że wymóg wydawania po określonej cenie biletu wstępu klientom wchodzącym do pomieszczeń kasyna przeznaczonych do uprawiania hazardu stanowi środek kontroli administracyjnej, który wiąże się z nałożeniem opłaty, ale nie ma charakteru podatkowego i nie może być uważany za obciążenie podatkowe, jak orzeczono w wyroku nr 4027/1998 rady państwa (najwyższego sądu administracyjnego w Grecji).

(43)

Jeżeli chodzi o różnice między cenami w różnych kasynach, Grecja argumentuje, że sytuacja gospodarcza i społeczna poszczególnych kasyn jest odmienna i nieporównywalna. Władze greckie twierdzą, że różnica między opłatami uzasadniona jest porządkiem publicznym: argumentują w szczególności, że „sytuacja poszczególnych kasyn uzasadnia praktykę ustalania odmiennych cen biletów w kasynach położonych w pobliżu dużych ośrodków miejskich […] i w kasynach na obszarach wiejskich […], zamieszkanych głównie przez ludność wiejską, która w większości ma niższe dochody i niższy poziom wykształcenia, i bardziej potrzebuje zniechęcania do hazardu niż mieszkańcy obszarów miejskich, oraz że sytuacja ta jest w pełni zgodna z tą praktyką”.

(44)

Skarżący (kasyno Loutraki) zauważył, że gdy w 2010 r. sprywatyzowano kasyno na Korfu, cena wstępu wzrosła z 6 do 15 EUR, w odpowiedzi na co władze greckie stwierdziły, że odległe położenie geograficzne wyspy Korfu oznacza, że nie konkuruje ona z żadnym innym greckim kasynem, więc nie może dojść do zakłócenia konkurencji. Władze greckie ponadto argumentują, że konieczne jest ustalenie zniechęcającej ceny wstępu, aby chronić mieszkańców Korfu, ponieważ zmiana warunków prowadzenia działalności kasyna w następstwie prywatyzacji nieuchronnie doprowadzi do ogromnego wzrostu liczby godzin pracy kasyna, jego ogólnego poziomu aktywności oraz jego atrakcyjności.

(45)

Władze greckie oraz kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach kwestionują pogląd, że nawet gdyby istniała jakakolwiek korzyść dla kasyn pobierających niższe opłaty, ze względu na fakt, że przyciągają one więcej klientów koniecznie musi dochodzić do uszczuplenia dochodów publicznych. Nie jest również pewne, czy w przypadku wyższej ceny wstępu domniemani beneficjenci przynosiliby państwu wyższe dochody, tak więc domniemane uszczuplenie dochodów jest hipotetyczne. Władze greckie oraz kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach argumentują także, że korzyści płynące z niższej ceny wstępu czerpie klient i że część ceny zatrzymywana przez kasyno wynosi więcej w kasynach pobierających opłatę za wstęp w wysokości 15 EUR, co stanowi korzyść dla kasyn o wyższej cenie wstępu.

(46)

Władze greckie oraz kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach utrzymują ponadto, że nie istnieje wpływ na konkurencję czy wymianę handlową, ponieważ każde kasyno obsługuje rynek lokalny. Kwestionują domniemaną możliwość konkurowania z innymi formami gier hazardowych, o których wspomniano w decyzji o wszczęciu postępowania, i zwracają uwagę, że internetowe gry hazardowe są obecnie nielegalne w Grecji.

(47)

Władze greckie oraz kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach utrzymują także, że nawet gdyby przyjąć, iż niższa opłata za wstęp w wysokości 6 EUR mogła lub może mieć wpływ na decyzję zagranicznego przedsiębiorstwa dotyczącą inwestowania w kasyno w Grecji, zagraniczne przedsiębiorstwo zawsze mogłoby skorzystać z dekretu legislacyjnego 2687/1953, jak spółka Hyatt Regency Xenodocheiaki kai Touristiki (Thessaloniki) AE uczyniła w przypadku kasyna w Salonikach.

(48)

Skarżący twierdzi, że beneficjenci są w stanie oferować bezpłatny wstęp, chociaż nadal muszą płacić podatek w wysokości 80 %, co zdaniem skarżącego bardzo wyraźnie dowodzi, że przedmiotowy środek stanowi pomoc państwa; władze greckie odpowiadają na to, że praktyka ta stanowi wyjątek, ponieważ kasyna korzystają z tej możliwości w celu oferowania bezpłatnego wstępu głównie ważnym lub sławnym osobom, i że praktyka ta jest sprzeczna z prawem podatkowym (ustawa 2238/1994), ponieważ płacenie państwu 80 % ceny biletu z zasobów własnych przedsiębiorstwa nie jest zaliczane do wydatków produktywnych i nie może być odliczone od przychodów przedsiębiorstwa, a zatem przedsiębiorstwo stosujące taką praktykę ponosi znaczne obciążenie podatkowe.

(49)

Władze greckie oraz kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach zwracają dalej uwagę Komisji na inne różnice między kasynami wynikające z różnych środków podatkowych i regulacyjnych. Twierdzą, że różnice te są korzystne dla kasyna Loutraki (skarżącego), i stanowią przeciwwagę dla korzyści, które beneficjenci odnoszą dzięki niższej cenie wstępu. W szczególności każde kasyno płaci państwu pewien odsetek rocznego zysku brutto, ale na mocy ustawy kasyno Loutraki płaci niższy odsetek niż inne kasyna. Komisja zwraca przede wszystkim uwagę, że jeśli inne środki, o których wspomniały władze greckie oraz kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach, rzeczywiście istnieją, mogą stanowić oddzielny środek pomocy dla kasyna Loutraki, o ile spełnione są wszystkie warunki określone w mającym zastosowanie prawodawstwie unijnym dotyczącym pomocy państwa. W każdym razie są one odrębne w stosunku do ocenianego środka i nie wchodzą w zakres niniejszej decyzji.

(50)

Władze greckie oraz kasyno Mont Parnès i kasyno w Salonikach nie zgłosiły żadnych uwag dotyczących zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem i z prawem.

(51)

W odpowiedzi na nowe zgłoszenie z dnia 14 kwietnia 2017 r. oraz w szczególności stwierdzenie, że wyższa atrakcyjność kasyn będących beneficjentami, wynikająca z niższych opłat za wstęp i powszechnej praktyki oferowania bezpłatnego wstępu, doprowadziła do odchyleń w popycie i zwiększonego dochodu całkowitego, a co za tym idzie, stanowiła korzyść (zobacz motyw (58) poniżej), władze greckie utrzymują, że ani niższe opłaty za wstęp, ani oferowanie bezpłatnych biletów nie ma związku ze wzrostem całkowitego dochodu zainteresowanych kasyn.

(52)

Kasyno Loutraki argumentuje, że środki określone w ustawodawstwie krajowym stanowią dyskryminację podatkową na rzecz niektórych kasyn w zakresie, w jakim jednolity podatek w wysokości 80 % ceny wstępu do kasyn, który musi być przekazany państwu, stosuje się do różnych podstaw opodatkowania, a mianowicie dwóch różnych cen wstępu ustalonych przez państwo. Cena wstępu do kasyn będących beneficjentami jest znacznie niższa niż cena wstępu do innych kasyn (6 EUR zamiast 15 EUR), co oznacza uszczuplenie dochodów państwa oraz – biorąc pod uwagę powodowane przez nią zakłócenie konkurencji – stanowi pomoc państwa.

(53)

Kasyno Loutraki argumentuje dalej, że przedmiotowy środek nie jest obiektywnie uzasadniony, ponieważ wprowadzenie niższej ceny wstępu do kasyn będących beneficjentami jest w rzeczywistości sprzeczne z celem społecznym oraz z uzasadnieniem i cechami mechanizmu ustalania cen wstępu do kasyn omówionego w wyroku rady państwa nr 4027/1998. Kasyno Loutraki utrzymuje, że nie można racjonalnie argumentować, że kontrolę administracyjną i ochronę społeczną można osiągnąć poprzez pobieranie różnych opłat za bilety wstępu – w kasynie Mont Parnès, zaledwie 20 km od centrum Aten, wstęp kosztuje 6 EUR, natomiast w kasynie Loutraki, około 85 km od centrum Aten, wstęp kosztuje 15 EUR; wstęp do kasyna w Salonikach, zaledwie 8 km od centrum Salonik, kosztuje 6 EUR, natomiast do kasyna Chalkidiki, około 120 km od centrum Salonik, kosztuje 15 EUR.

(54)

Kasyno Loutraki zwraca uwagę, że Grecja wcześniej argumentowała, iż niższa cena wstępu, wynosząca 6 EUR, uzasadniona była szczególną sytuacją każdego kasyna będącego beneficjentem, związaną głównie z położeniem geograficznym (które decydowało o pewnych cechach gospodarczych, społecznych, demograficznych i innych określonych właściwościach), ale gdy kasyno na Korfu zostało sprywatyzowane w sierpniu 2010 r., zaczęło pobierać opłatę w wysokości 15 EUR bez żadnego wyjaśnienia, dlaczego ta szczególna sytuacja nie ma już zastosowania.

(55)

Jeżeli chodzi o odrębne środki wspomniane przez Grecję i Mont Parnès, które ich zdaniem są korzystne dla kasyna Loutraki, przy czym główny z nich rzekomo polega na tym, że kasyno Loutraki płaci państwu mniejszy odsetek rocznego zysku brutto niż inne kasyna, kasyno Loutraki utrzymuje, że na mocy odrębnych ustaleń z organami w praktyce płaci taką samą kwotę, co jego konkurenci.

(56)

W swoim nowym zgłoszeniu z dnia 14 kwietnia 2017 r., po stwierdzeniu nieważności ostatecznej decyzji z 2011 r. przez Sąd Unii Europejskiej, kasyno Loutraki podkreśla, że korzyści płynące ze środka podlegającego ocenie polegają na zwiększeniu atrakcyjności kasyn będących jego beneficjentami, a także wynikającego z tego zwiększenia dochodu całkowitego beneficjentów. Zdaniem kasyna Loutraki Komisja powinna ustalić, czy zaistniała taka korzyść, i przyjąć nową decyzję ostateczną, uznającą, że środek podlegający ocenie przynosi korzyści beneficjentom, biorąc pod uwagę wszystkie informacje przekazane przez władze greckie w trakcie postępowania sprzed ostatecznej decyzji z 2011 r.

(57)

Ponadto kasyno Loutraki utrzymuje, że szerokie stosowanie przez kasyna będące beneficjentami możliwości udzielania bezpłatnego wstępu stanowi niezależny, trzeci element uzyskanych korzyści. W związku z tym elementem kasyno Loutraki zwraca się do Komisji o przekazanie wszystkich informacji i dowodów niezbędnych w celu ustalenia, czy praktyka oferowania bezpłatnego wstępu była powszechna i nadmiernie stosowana, oraz czy wykraczała poza cele wyjątku przewidzianego w decyzji ministerialnej z 1995 r.

(58)

Kasyno Loutraki utrzymuje, że środek spełnia również pozostałe kryteria pomocy państwa i jest niezgodny z rynkiem wewnętrznym oraz że w związku z tym Komisja powinna przyjąć nową ostateczną decyzję, uznającą środek ten za wprowadzony w życie niezgodnie z prawem, z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE, i nakazującą odzyskanie korzyści.

(59)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Aby dany środek mógł być zaklasyfikowany jako pomoc w rozumieniu tego postanowienia, spełnione muszą być wszystkie warunki w nim określone. Po pierwsze, musi mieć miejsce interwencja państwa lub interwencja przy użyciu zasobów państwowych. Po drugie, interwencja ta musi być w stanie wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Po trzecie, musi ona przyznawać beneficjentowi selektywną korzyść. Po czwarte, musi zakłócać konkurencję lub grozić jej zakłóceniem (37).

(60)

Jeżeli chodzi o trzeci z warunków niezbędnych do stwierdzenia istnienia pomocy, należy dokonać rozróżnienia pomiędzy warunkami dotyczącymi korzyści i warunkami dotyczącymi selektywności, aby zapewnić, że nie wszystkie środki państwowe przynoszące korzyść (tj. te, które poprawiają sytuację finansową netto przedsiębiorstwa) stanowią pomoc państwa, a tylko te, które przyznają taką korzyść w sposób selektywny niektórym przedsiębiorstwom, niektórym kategoriom przedsiębiorstw lub niektórym sektorom gospodarki (38).

(61)

Jako korzyść rozumie się każdą korzyść gospodarczą, jakiej przedsiębiorstwo nie uzyskałoby w normalnych warunkach rynkowych, tzn. bez interwencji państwa (39). Znaczenie ma wyłącznie wpływ środka na przedsiębiorstwo, a nie przyczyna czy cel interwencji państwa (40). Korzyść występuje zawsze, ilekroć sytuacja finansowa przedsiębiorstwa ulega poprawie w wyniku interwencji państwa na warunkach innych niż normalne warunki rynkowe. Aby to ocenić, należy porównać sytuację finansową przedsiębiorstwa po zastosowaniu środka z jego sytuacją finansową w przypadku braku środka (40). Ponieważ znaczenie ma wyłącznie wpływ środka na przedsiębiorstwo, nieistotne jest to, czy korzyść ma charakter obowiązkowy dla przedsiębiorstwa w tym sensie, że nie mogło ono jej uniknąć ani odmówić jej przyjęcia (41).

(62)

Dokładna forma środka również nie ma znaczenia przy ustalaniu, czy przynosi on korzyść gospodarczą przedsiębiorstwu (42). Nie tylko przyznanie pozytywnych korzyści gospodarczych jest istotne w odniesieniu do pojęcia pomocy państwa, ale również zwolnienie z obciążeń gospodarczych może stanowić korzyść. Ten drugi przypadek stanowi szeroką kategorię, która obejmuje wszelkie zmniejszenia kosztów obciążających zwykle budżet przedsiębiorstwa (43). Obejmuje ona wszystkie sytuacje, w których podmioty gospodarcze są zwolnione z kosztów nieodłącznie związanych z prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą (44).

(63)

W wyroku z 2014 r. Sąd uznał, że pobieranie zróżnicowanych podatków od opłat za wstęp do kasyn publicznych i prywatnych w Grecji nie stanowiło obniżenia podatku dla kasyn publicznych, a tym samym nie spowodowało zaistnienia korzyści w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Według Sądu: „ze spornego środka wynika, że kwoty przekazane państwu przez kasyna z tytułu należnego mu podatku od biletów wstępu pozostają w proporcji do tego, co każde kasyno pobiera z tytułu opłat za wstęp. Co za tym idzie, […] badany środek nie odpowiada obniżeniu podstawy opodatkowania, gdyż kwoty, które ma przekazać każde kasyno, są równe wynoszącemu 80 % ułamkowi ogółu opłat za wstęp, które kasyno to rzeczywiście otrzymało. […] [P]onieważ obciążenie wynoszące 80 % przekazywane państwu przez wszystkie kasyna jest obliczane w proporcji do tego, co kasyna te rzeczywiście otrzymały z tytułu opłat za wstęp pobieranych od sprzedanych biletów” (45), „fakt, że w rezultacie stosowania badanego środka kasyna, do których ma zastosowanie opłata za wstęp wynosząca 6 EUR, przekazują na rzecz państwa kwoty mniejsze od przekazywanych mu przez kasyna, do których ma zastosowanie opłata za wstęp wynosząca 15 EUR, jest niewystarczający dla stwierdzenia zaistnienia korzyści po stronie kasyn należących do pierwszej kategorii” (46).

(64)

W postanowieniu z 2015 r. Trybunał Sprawiedliwości podtrzymał to rozumowanie, stwierdzając, że „Sąd mógł powołać się na fakt, że różnica między dwiema bezwzględnymi kwotami, jakie należy zapłacić państwu greckiemu odpowiada temu samemu procentowi różnych kwot otrzymywanych przez te dwie kategorie kasyn” (47).

(65)

W świetle powyższego Komisja uznaje, że omawiany środek nie przynosi korzyści w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(66)

Jeżeli chodzi o praktykę oferowania bezpłatnego wstępu, w wyroku z 2014 r. Sąd stwierdził, że „kasyna, do których ma zastosowanie opłata za wstęp wynosząca 6 EUR, znajdują się w korzystniejszym położeniu, ponieważ w przeliczeniu na taką samą opłatę za wstęp (równą 0) przekazują państwu opłatę niższą od przekazywanej przez kasyna, do których ma zastosowanie opłata za wstęp wynosząca 15 EUR” (48). Następnie jednak Sąd stwierdził, że ponieważ system opłat za wstęp do kasyn w Grecji nie przyznaje korzyści kasynom, które pobierają opłatę za wstęp wynoszącą 6 EUR, nie można uznać, że system nieodpłatnego wstępu zwiększał jeszcze korzyść wynikającą z tego systemu (49). Następnie orzekł, że „[w] tym względzie skoro system opłat za wstęp do kasyn nie przyznaje korzyści w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie sprzedanych biletów wstępu, a zainteresowane państwo członkowskie może zezwolić na wydawanie nieodpłatnych biletów ze ściśle wskazanych, uzasadnionych powodów, takich jak akcje promocyjne lub zobowiązania społeczne, jest właściwe, by państwo członkowskie ustanowiło dodatkowy warunek, aby opłaty, które w przeciwnym wypadku zostałyby przekazane państwu, były mu przekazywane także w przypadku biletów nieodpłatnych” (50). W konsekwencji Sąd wykluczył istnienie wyraźnej i szczególnej korzyści wynikającej z wydawania biletów nieodpłatnych (51).

(67)

W postanowieniu z 2015 r. Trybunał Sprawiedliwości podtrzymał to rozumowanie, stwierdzając, że ponieważ „Sąd słusznie orzekł, że sama różnica między kwotami płaconymi na rzecz państwa z tytułu sprzedanych biletów wstępu nie stanowi korzyści dla kasyn, do których zastosowanie ma opłata za wstęp wynosząca 6 EUR”, to praktyka oferowania bezpłatnego wstępu nie może zwiększać tej korzyści (52).

(68)

W związku z powyższym Komisja uznaje, że praktyka oferowania bezpłatnego wstępu nie przynosi korzyści w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(69)

Wreszcie skarżący twierdzi, że system opłat za wstęp do kasyn w Grecji zwiększa atrakcyjność kasyn publicznych w oczach klientów dzięki niższej regulowanej opłacie za wstęp i wyższym dochodzie całkowitym (tj. generowaniu innych źródeł dochodu, takich jak gry hazardowe, zakwaterowanie, usługi barowe i restauracyjne), wynikającym z dodatkowych klientów, których przyciągnęła niższa opłata za wstęp. Podobnie jak w przypadku bezpłatnych biletów, biorąc pod uwagę fakt, że system opłat za wstęp do kasyn w Grecji sam w sobie nie przynosi korzyści kasynom publicznym, nie można uznać, że jakakolwiek poprawa atrakcyjności czy dodatkowy zysk spowodowany większą liczbą klientów, których przyciągnęła niższa opłata za wstęp, prowadzi do powstania korzyści. W każdym razie, nawet jeżeli można wykazać istnienie takiej korzyści, jedynie korzyści przyznane bezpośrednio lub pośrednio przy użyciu zasobów państwowych mogą stanowić pomoc w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE (53). Według Trybunału Sprawiedliwości negatywny pośredni wpływ na dochody państwa wynikający ze środków regulacyjnych nie wiąże się z przekazaniem zasobów państwowych w przypadku, gdy jest to nieodłączna cecha takiego środka (54). Na przykład przepisy krajowe, które określają cenę minimalną za niektóre towary, nie wiążą się z przekazaniem zasobów państwowych (55). Podczas gdy uszczuplenie dochodów publicznych wiąże się ze zróżnicowanym podatkiem przekazywanym państwu greckiemu przez kasyna publiczne i prywatne, żadne uszczuplenie dochodów publicznych nie wynika z samego faktu, że kasyna publiczne miały możliwość pobierania niższej opłaty za wstęp niż kasyna prywatne. W konsekwencji Komisja uznaje, że korzyść, na którą powołuje się skarżący, nawet jeżeli można wykazać jej istnienie, nie jest przyznawana z zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(70)

Ponieważ środek musi spełniać łącznie wszystkie cztery warunki określone w art. 107 ust. 1 TFUE, aby stanowić pomoc państwa, nie ma konieczności badania, czy w niniejszej sprawie pozostałe warunki są spełnione.

(71)

W świetle powyższych informacji Komisja uznaje, że system opłat za wstęp do kasyn w Grecji, który istniał do listopada 2012 r., nie stanowi pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE,

a)

w przypadku biletów ważnych przez 15 dni – 40 % całkowitej wartości 15 biletów jednodniowych; jeżeli tego rodzaju bilety wydawane są na dwa tygodnie kalendarzowe, ostatnie dwa tygodnie miesiąca obejmują okres zaczynający się szesnastego dnia i kończący się wraz z końcem miesiąca;

b)

w przypadku biletów ważnych przez 30 dni lub miesiąc – 50 % całkowitej wartości 30 biletów jednodniowych”.

(1)

Decyzją wykonawczą Komisji 2014/709/UE (4) ustanowiono środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich, gdzie wystąpiły potwierdzone przypadki tej choroby u świń domowych lub zdziczałych („zainteresowane państwa członkowskie”). W częściach I–IV załącznika do tej decyzji wykonawczej wyznaczono i wymieniono niektóre obszary zainteresowanych państw członkowskich w podziale według poziomu ryzyka na podstawie sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby. Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE był wielokrotnie zmieniany w celu uwzględnienia zmian sytuacji epidemiologicznej w Unii w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń, które należało odzwierciedlić w tym załączniku. Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE został ostatnio zmieniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2018/1512 (5) w następstwie niedawnych przypadków afrykańskiego pomoru świń na Węgrzech i w Polsce.

(2)

Ryzyko rozprzestrzenienia się afrykańskiego pomoru świń wśród dzikich zwierząt jest związane z naturalnym powolnym rozprzestrzenianiem się tej choroby w populacjach zdziczałych świń, jak też z ryzykiem w związku z działalnością człowieka, o czym świadczy niedawny rozwój epidemiologiczny tej choroby w Unii i co zostało udokumentowane przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) w opinii naukowej panelu ds. zdrowia i warunków hodowli zwierząt, opublikowanej w dniu 14 lipca 2015 r.; w sprawozdaniu naukowym EFSA „Epidemiological analyses on African swine fever in the Baltic countries and Poland” (Analizy epidemiologiczne dotyczące afrykańskiego pomoru świń w krajach bałtyckich i Polsce), opublikowanym w dniu 23 marca 2017 r.; oraz w sprawozdaniu naukowym EFSA „Epidemiological analyses on African swine fever in the Baltic countries and Poland” (Analizy epidemiologiczne dotyczące afrykańskiego pomoru świń w krajach bałtyckich i Polsce), opublikowanym w dniu 8 listopada 2017 r. (6).

(3)

W dyrektywie Rady 2002/60/WE (7) ustanowiono minimalne unijne środki w zakresie zwalczania afrykańskiego pomoru świń. W szczególności w art. 9 dyrektywy 2002/60/WE przewidziano ustanowienie okręgów zapowietrzonych i zagrożonych po urzędowym stwierdzeniu rozpoznania afrykańskiego pomoru świń u świń w gospodarstwie, a w art. 10 i 11 tej dyrektywy określono środki, jakie należy wprowadzić w okręgach zapowietrzonych i zagrożonych, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się tej choroby. Ponadto w art. 15 dyrektywy 2002/60/WE przewidziano środki, które należy zastosować w przypadku potwierdzenia wystąpienia afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń, w tym objęcie urzędowym dozorem gospodarstw, w których utrzymuje się trzodę chlewną, na określonym obszarze zakażonym. Niedawne doświadczenia pokazują, że środki określone w dyrektywie 2002/60/WE są skuteczne w kontrolowaniu rozprzestrzeniania się tej choroby, w szczególności środki dotyczące czyszczenia i odkażania zakażonych gospodarstw.

(4)

Biorąc pod uwagę skuteczność środków stosowanych w zainteresowanych państwach członkowskich zgodnie z dyrektywą 2002/60/WE, a w szczególności środków określonych w jej art. 10 ust. 4 lit. b), art. 10 ust. 5 oraz art. 15 i zgodnych ze środkami zmniejszającymi ryzyko w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń, wskazanymi w Kodeksie zdrowia zwierząt lądowych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt, niektóre obszary Łotwy, Litwy i Polski wymienione obecnie w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE powinny być wymienione w części II lub części I tego załącznika w związku z wygaśnięciem okresu trzech miesięcy, licząc od ostatecznego czyszczenia i odkażania zakażonych gospodarstw. Biorąc pod uwagę, że w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE wymieniono obszary, na których sytuacja ciągle się zmienia, w przypadku wprowadzenia jakichkolwiek zmian w wykazie obszarów wymienionych w tej części szczególną uwagę należy zwrócić na ich wpływ na obszary otaczające.

(5)

Ponadto od czasu przyjęcia decyzji wykonawczej (UE) 2018/1512 sytuacja epidemiologiczna w Unii w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń zmieniła się i wystąpiły dalsze przypadki tej choroby, które należy odzwierciedlić w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(6)

We wrześniu 2018 r. odnotowano jeden przypadek afrykańskiego pomoru świń u zdziczałej świni w okręgu tauroskim (Tauragė) na Litwie. Ten przypadek afrykańskiego pomoru świń u zdziczałej świni oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. W związku z tym wspomniany obszar Litwy, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien teraz być wymieniony w części II tego załącznika, a nie w jego części I.

(7)

W październiku 2018 r. odnotowano przypadek afrykańskiego pomoru świń u zdziczałej świni w powiecie puławskim w Polsce. Ten przypadek afrykańskiego pomoru świń u zdziczałej świni oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. W związku z tym wspomniany obszar Polski, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien teraz być wymieniony w części II tego załącznika, a nie w jego części I.

(8)

W październiku 2018 r. odnotowano ognisko afrykańskiego pomoru świń u świń domowych w okręgu Teleorman w Rumunii. To ognisko afrykańskiego pomoru świń u świń domowych oznacza wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. W związku z tym wspomniany obszar Rumunii, na którym występuje afrykański pomór świń, powinien teraz być wymieniony w części III tego załącznika, a nie w jego części I.

(9)

Aby uwzględnić niedawne zmiany sytuacji epidemiologicznej w zakresie afrykańskiego pomoru świń w Unii oraz aby proaktywnie zwalczać ryzyko związane z rozprzestrzenianiem się tej choroby, na Łotwie, Litwie i w Polsce należy wyznaczyć nowe obszary podwyższonego ryzyka o odpowiedniej wielkości oraz uwzględnić je w części I i II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, a także przenieść niektóre obszary z części III do części I lub II tego załącznika po upływie okresu trzech miesięcy od daty ostatecznego czyszczenia i odkażania zakażonych gospodarstw. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,