(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo złożyło notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, tj. od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

Z chwilą, gdy Zjednoczone Królestwo stanie się państwem trzecim i w przypadku braku umowy o wystąpieniu towary przywożone ze Zjednoczonego Królestwa będą podlegać obowiązkowi złożenia przywozowej deklaracji skróconej, a towary opuszczające obszar celny Unii, których krajem przeznaczenia jest Zjednoczone Królestwo, będą podlegały obowiązkowi złożenia deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie. Deklaracje te muszą być złożone w terminie zapewniającym organom celnym państw członkowskich wystarczający czas na przeprowadzenie właściwej analizy ryzyka do celów bezpieczeństwa i ochrony odpowiednio przed przybyciem towarów i przed wyprowadzeniem towarów, bez powodowania poważnych zakłóceń w przepływach i procesach logistycznych podmiotów gospodarczych.

(3)

Obecnie, zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/2446 (2), ustanowiono określone terminy składania przywozowych deklaracji skróconych lub deklaracji poprzedzających wyprowadzenie w odniesieniu do przewozów towarowych między obszarem celnym Unii a każdym portem na Morzu Północnym. Z chwilą gdy Zjednoczone Królestwo stanie się państwem trzecim, te same terminy powinny mieć zastosowanie do tych celów dla towarów przewożonych drogą morską z lub do portów Zjednoczonego Królestwa, które nie znajdują się na Morzu Północnym. W związku z tym terminy określone dla portów Morza Północnego powinny być stosowane dla wszystkich portów Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Wysp Normandzkich i Wyspy Man.

(4)

Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym i obowiązywać od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestają mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, chyba że umowa o wystąpieniu zawarta ze Zjednoczonym Królestwem wejdzie w życie przed tym dniem,

(1)

Consejo Regulador del Tequila („wnioskodawca”) meksykański organ ustanowiony zgodnie z prawem meksykańskim złożył wniosek o rejestrację oznaczenia geograficznego „Tequila” w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 110/2008 zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia. „Tequila” to napój spirytusowy tradycyjnie wytwarzany w Meksyku w drodze destylacji soku uzyskanego z gatunku Agave tequilana Weber (odmiana zwana niebieską agawą).

(2)

Zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 110/2008, Komisja zbadała wniosek o rejestrację nazwy „Tequila” przesłany przez wnioskodawcę.

(3)

Po stwierdzeniu, że wniosek jest zgodny z rozporządzeniem (WE) nr 110/2008, Komisja opublikowała podstawowe specyfikacje dokumentacji technicznej dla produktu „Tequila” w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) do celów procedury zgłaszania sprzeciwu, zgodnie z art. 17 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 110/2008.

(4)

Zgodnie z art. 17 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 110/2008 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 716/2013 (3) Unión Española del Licor z Hiszpanii oraz Vinum et Spiritus z Belgii zgłosiły w wyznaczonym terminie sprzeciw wobec rejestracji nazwy „Tequila” jako oznaczenia geograficznego. Komisja uznała obydwa zgłoszenia sprzeciwu za dopuszczalne zgodnie z art. 14 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 716/2013. Otrzymano również zgłoszenie sprzeciwu ze strony Unión de Licoristas Cataluña oraz dalsze informacje od Unión Española del Licor oraz Vinum et Spiritus, ale uznano je za niedopuszczalne zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 716/2013, ponieważ nie złożono ich w terminie, o którym mowa w art. 17 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 110/2008.

(5)

Pismem z dnia 4 kwietnia 2017 r. Komisja powiadomiła wnioskodawcę o dwóch dopuszczalnych zgłoszeniach sprzeciwu i wezwała go do przedstawienia uwag w terminie dwóch miesięcy zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 716/2013. Wnioskodawca przesłał swoje uwagi w wymaganym terminie w dniu 3 czerwca 2017 r.

(6)

Zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 716/2013 Komisja przekazała uwagi wnioskodawcy pismami z dnia 31 lipca 2017 r. dwóm zgłaszającym sprzeciw, którym przyznano okres dwóch miesięcy na przedstawienie uwag zgodnie z art. 15 ust. 2 tego rozporządzenia wykonawczego. Komisja otrzymała odpowiedź od Unión Española del Licor w dniu 22 września 2017 r.

(7)

Zgłoszenia sprzeciwu ze strony Unión Española del Licor oraz Vinum et Spiritus dotyczą obowiązkowych wymogów określonych w normie urzędowej NOM-006-SCFI-2012 (napoje alkoholowe – Tequila – specyfikacje) opublikowanej w Diario Oficial de la Federación w dniu 13 grudnia 2012 r. (4) („Oficjalna Norma Meksykańska”) i o których mowa w dokumentacji technicznej dla produktu „Tequila”, dotyczącej: a) wymogów w zakresie etykietowania w odniesieniu do informacji handlowych i zdrowotnych oraz numerów referencyjnych uprawnionych producentów; b) ograniczeń w zakresie umów handlowych zawieranych między dostawcami a podmiotami butelkującymi, dotyczących uprawnienia do stosowania zarejestrowanych znaków towarowych lub innych oznaczeń odróżniających, a zatem ograniczających zdolność podmiotów butelkujących do pozyskiwania meksykańskiego produktu i ograniczających obrót produktem „Tequila” po butelkowaniu do niektórych dozwolonych znaków towarowych, uniemożliwiających w ten sposób wprowadzanie do obrotu pod własnymi znakami towarowymi podmiotów bez specjalnego uprawnienia; c) zasad wydawania pozwoleń podmiotom w Unii dopuszczonym do butelkowania produktu „Tequila” oraz przepisów dotyczących procedur butelkowania; d) wymogów w zakresie kontroli mających zastosowanie do uprawnionych podmiotów butelkujących na terytorium Unii, jak również konsekwencje określone w Oficjalnej Normie Meksykańskiej w przypadkach niezgodności; e) zakazu wprowadzania do obrotu luzem kategorii produktu „Tequila” stanowiącego mieszaninę (zawierającego do 49 % łącznej zawartości cukrów redukujących pochodzących z innych źródeł niż cukry pochodzące z niebieskiej odmiany Agave tequilana Weber) na terytorium Unii oraz zaopatrywania się w produkt „Tequila” luzem zaliczany do kategorii mieszanin za pośrednictwem państw trzecich; oraz f) wymogu, zgodnie z którym kategorię produktu „Tequila” o 100 % zawartości agawy należy butelkować w zakładzie prowadzonym przez uprawnionych producentów znajdującym się na wyznaczonym obszarze geograficznym w Meksyku. Zgłaszający sprzeciw twierdzą, że wymogi te obchodzą zasady wolnego handlu i wolnej konkurencji i są z nimi niezgodne w odniesieniu do produktu „Tequila” w państwach członkowskich, a w szczególności naruszają art. 6 rozporządzenia (WE) nr 110/2008.

(8)

Wnioskujący twierdzi, że zgłoszenia sprzeciwu należy odrzucić jako niedopuszczalne, ponieważ zgłaszający sprzeciw nie zastosowali w przedłożonych przez nich dokumentach wzoru wymaganego w art. 13 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 716/2013 oraz nie wykazali, których szczególnych warunków rejestracji przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 110/2008 nie spełniono. Wnioskujący twierdzi, że głównym celem systemu kontroli butelkowania, wprowadzania do obrotu i dystrybucji jest zagwarantowanie identyfikowalności, a w konsekwencji autentyczności produktu „Tequila”. Ponadto wnioskujący twierdzi, że każdy podmiot chcący butelkować produkt „Tequila” luzem może to uczynić pod warunkiem że uzyska świadectwo dopuszczenia podmiotu butelkującego produkt „Tequila” i zawrze umowę o wspólnej odpowiedzialności za zarejestrowany znak towarowy lub inne oznaczenie odróżniające.

(9)

Co więcej, wnioskodawca uważa, że żadna z uwag podważających stosowanie Oficjalnej Normy Meksykańskiej nie stanowi podstawy do zgłoszenia sprzeciwu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 110/2008, ponieważ nazwa „Tequila” jest już wiążąca na podstawie postanowień umowy między Unią a Meksykiem z dnia 27 maja 1997 r. w sprawie wzajemnego uznawania i ochrony oznaczeń napojów spirytusowych (zwanej dalej „umową z 1997 r.”) (5), której art. 4 ust. 2 przewiduje, że na terytorium Unii chronioną nazwę „Tequila” można stosować wyłącznie na warunkach ustanowionych w przepisach ustawowych i wykonawczych Meksyku.

(10)

W odniesieniu do formy sprzeciwów poruszonej przez wnioskodawcę Komisja uznała zastrzeżenia Unión Española del Licor i Vinum et Spiritus za dopuszczalne, ponieważ są one zgodne z wymogami określonymi w art. 13 ust. 1 i art. 14 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 716/2013, bowiem wszystkie informacje wymagane w formularzu „Wniosku o zgłoszenie sprzeciwu wobec oznaczenia geograficznego”, określonym w załączniku III do tego rozporządzenia wykonawczego, zostały zawarte w zgłoszeniach sprzeciwu.

(11)

Jeżeli chodzi o stosowanie przepisów zawartych w Oficjalnej Normie Meksykańskiej, jako że jest to rozporządzenie państwa trzeciego, Komisja uważa, że nie ma ono bezpośredniego ekstraterytorialnego wpływu na Unię. W publikacji podstawowych specyfikacji dokumentacji technicznej dla produktu „Tequila” w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wyraźnie wymienia się jednak niektóre zasady określone w Oficjalnej Normie Meksykańskiej i w związku z tym stwierdza się, że mają one zastosowanie do produktu przeznaczonego na wywóz. Obejmują one wymogi produkcyjne, przepisy dotyczące etykietowania oraz zasady butelkowania kategorii produktu „Tequila” o 100 % zawartości agawy, które są określone lub o których mowa we wspomnianej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. System umożliwiający podmiotom lub władzom państw trzecich zapobieganie dystrybucji produktu na całym jednolitym rynku w sposób niezgodny z zasadami prawa Unii po jego przywozie nie może być chroniony za pośrednictwem rozporządzenia (WE) nr 110/2008.

(12)

W odniesieniu do związku z umową z 1997 r., która chroniła produkt „Tequila” na terytorium Unii, przypomina się, że ewentualna ochrona za pośrednictwem rozporządzenia (WE) nr 110/2008 wynika z innego systemu prawnego, niezależnego od systemu ustanowionego w porozumieniu z 1997 r. Biorąc pod uwagę, że wnioskodawca zdecydował się złożyć wniosek o objęcie ochroną indywidualną oznaczenia geograficznego „Tequila” na podstawie rozporządzenia (WE) nr 110/2008 oprócz ochrony na mocy umowy z 1997 r., należy wyjaśnić, że ochrona na podstawie tych dwóch instrumentów ma zastosowanie zgodnie z odpowiednimi przepisami każdego z tych instrumentów.

(13)

Komisja oceniła argumenty i dowody przedstawione przez zgłaszających sprzeciw i wnioskodawcę i doszła do wniosku, że nazwę „Tequila” powinno zarejestrować się jako oznaczenie geograficzne w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 110/2008 po uwzględnieniu następujących uwarunkowań.

(14)

W odniesieniu do wymogów dotyczących etykietowania, o których mowa w motywie 7 lit. a), art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 110/2008 stanowi, że państwa członkowskie mogą ustanowić dodatkowe przepisy dotyczące produkcji, opisu, prezentacji i etykietowania, które są bardziej rygorystyczne niż przepisy określone w załączniku II do tego rozporządzenia w zakresie, w jakim są one zgodne z prawem Unii. Należy stosować art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia odpowiednio do przepisów określonych przez władze państw trzecich. Z Oficjalnej Normy Meksykańskiej i sekcji 9 podstawowej specyfikacji dokumentacji technicznej produktu „Tequila” wynika, że Meksykańskie Stany Zjednoczone, poza przepisami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 110/2008, przewidują bardziej surowe przepisy dotyczące etykietowania wszystkich produktów „Tequila”. Przepisy, o których mowa, dotyczą informacji marketingowych i zdrowotnych, numerów referencyjnych oraz nazw i adresów identyfikujących uprawnionego producenta lub podmiotu butelkującego. Wymogi te nie są niezgodne z przepisami Unii dotyczącymi etykietowania, a w szczególności z przepisami ustanowionymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 (6). Wymóg, aby podmioty identyfikowano po numerze referencyjnym lub nazwie i adresie jest uzasadniony w świetle przejrzystości i identyfikowalności i nie jest nierozsądny. Z tych powodów Komisja uznaje, że podstawy sprzeciwu dotyczące wymogów etykietowania nie są uzasadnione i należy je odrzucić.

(15)

Ograniczenia dotyczące umów handlowych między dostawcami i podmiotami butelkującymi, o których mowa w motywie 7, lit. b) oraz zasady upoważniania podmiotów butelkujących w Unii i procedury wspomnianego upoważniania, o których mowa w motywie 7 lit. c), są uzasadnione ze względu na potrzebę zapewnienia identyfikowalności i zapobiegania oszustwom. Przepisy mają wyraźnie zastosowanie do etykietowania produktów przeznaczonych do wywozu zgodnie z sekcją 9 akapit drugi podstawowej specyfikacji dokumentacji technicznej produktu „Tequila” opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, w której mowa o stosowaniu wyrażenia „Tequila” i zarejestrowanych znaków towarowych lub oznaczeń odróżniających w ramach umowy o wspólnej odpowiedzialności przedłożonej w meksykańskim Urzędzie ds. Patentów i Znaków Towarowych. W zakresie ich stosowania względem określenia „Tequila” w Unii, Komisja uznaje te przepisy i ustalenia za proporcjonalne i uzasadnione, a sprzeciw za bezpodstawny i uważa, że należy go odrzucić.

(16)

W odniesieniu do wymogów w zakresie kontroli stosowanych względem uprawnionych podmiotów butelkujących na obszarze Unii, a także konsekwencji określonych w Oficjalnej Normie Meksykańskiej w przypadku niezgodności, o której mowa w motywie 7 lit. d), w art. 22 rozporządzenia (WE) nr 110/2008 podano przepisy dotyczące weryfikacji zgodności ze specyfikacją przed wprowadzeniem produktu do obrotu, co w przypadku produktu „Tequila” przeznaczonego na sprzedaż konsumentom obejmuje działalność związaną z butelkowaniem i w szczególności wymaga zapewnienia weryfikacji zgodności przez organy publiczne państwa trzeciego lub przez co najmniej jedną jednostkę certyfikującą produkty w przypadku produktu pochodzącego z państwa trzeciego. Komisja zaznacza, że procedury i działania weryfikacyjne w przypadku niezgodności są uzasadnione pod względem potrzeby zapewnienia identyfikowalności i zapobiegania domieszania lub oszustwa, które są trudne do wykrycia w przypadku takiego produktu. W zakresie, w jakim w Oficjalnej Normie Meksykańskiej przewidziano weryfikację zgodności ze specyfikacjami dokumentacji technicznej przed wprowadzeniem produktu „Tequila” do sprzedaży konsumentom na runku Unii, przepisy te są zgodne z art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 110/2008. Z tych powodów Komisja uznaje, że podstawy sprzeciwu dotyczące wymogów w zakresie kontroli nie są uzasadnione i należy je odrzucić.

(17)

W odniesieniu do rzekomego zakazu handlu luzem na terenie Unii kategorią produktu „Tequila” stanowiącego mieszaninę, o którym mowa w motywie 7 lit. e), Komisja zauważa, że publikacja podstawowej specyfikacji dokumentacji technicznej produktu „Tequila” w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiera jedynie przepisy szczegółowe dotyczące zakazu handlu kategorią produktu „Tequila” o 100 % zawartości agawy luzem; nie ma odniesienia, które zakazywałoby handlu luzem kategorią produktu stanowiącego mieszaninę produktu „Tequila” w ramach jednolitego rynku, po jej przywozie do Unii.

(18)

W odniesieniu do rzekomego zakazu zaopatrywania się w kategorię produktu „Tequila” luzem stanowiącego mieszaninę za pośrednictwem państw trzecich, wynikającego z wymogu zawarcia umowy o wspólnej odpowiedzialności złożonej w meksykańskim Urzędzie ds. Patentów i Znaków Towarowych w odniesieniu do dostaw produktu luzem, a także w świetle potrzeby zapewnienia identyfikowalności i zapobiegania oszustwom, Komisja uważa za uzasadniony wymóg, aby można było nabywać produkt luzem poza Unią wyłącznie od producentów w kraju pochodzenia. Z tych powodów Komisja uznaje, że podstawy sprzeciwu dotyczące ograniczeń produktów luzem nie są uzasadnione i należy je odrzucić.

(19)

W odniesieniu do zarzutu, że wymóg obowiązkowego butelkowania na wyznaczonym obszarze geograficznym, mający zastosowanie do kategorii „Tequila” o 100 % zawartości agawy, o której mowa w motywie 7 lit. f), nie jest zgodny z prawem Unii, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 10 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 716/2013 wszelkie ograniczenia dotyczące butelkowania napojów spirytusowych w ramach wyznaczonego obszaru geograficznego należy uzasadnić w dokumentacji technicznej, ponieważ stanowią one potencjalne ograniczenie swobodnego przepływu towarów i swobody świadczenia usług na jednolitym rynku. Prawa Unii nie stosuje się do określenia, czy państwo trzecie może ograniczać butelkowanie na swoim terytorium, ale w celu zapobiegania ograniczeniom dotyczącym ponownego butelkowania lub butelkowania produktu luzem w Unii, jeżeli takie produkty luzem były wywożone z państwa trzeciego do Unii. Wprowadzanie takich ograniczeń może być dozwolone tylko wówczas, gdy są one konieczne, proporcjonalne i odpowiednie do celów ochrony renomy oznaczenia geograficznego (7).

(20)

W sekcji 7 podstawowej specyfikacji dokumentacji technicznej wnioskodawca stwierdza, że celem ograniczenia butelkowania jest zachowanie złożonych właściwości organoleptycznych, które mogłyby doznać uszczerbku w wyniku transportu luzem, ponieważ nie są dodawane żadne inne cukry poza uzyskanymi z agawy gatunku Agave tequilana Weber (odmiana zwana niebieską agawą). Wnioskodawca zapewnia również, że kolejnym powodem ograniczenia w zakresie butelkowania jest zachowanie renomy produktu „Tequila” o 100 % zawartości agawy, której podstawą są zasadniczo szczególne cechy, a bardziej ogólnie jakość produktu, która z kolei wynika z wiedzy lokalnych uprawnionych producentów i może być zagrożona ryzykiem domieszki i oszustwa, które są trudne do wykrycia. Przedmiotowy wymóg należy uznać za zgodny z prawem Unii pomimo swojego ograniczającego efektu, jeżeli zostanie wykazane, że stanowi konieczny, proporcjonalny i skuteczny sposób utrzymania znaczącej renomy, którą bezsprzecznie cieszy się wśród konsumentów meksykańskie oznaczenie „Tequila”. Z informacji zawartych w dokumentacji technicznej wynika, że ograniczenie butelkowania dotyczy tylko jednej kategorii produktu „Tequila”, natomiast nie stanowi to przeszkody dla przywozu luzem do Unii kategorii mieszaniny „Tequila” (zawierającej do 49 % cukru ze źródeł innych niż surowiec), którego to ograniczenie nie dotyczy. Terytorialny zakres ograniczenia w przypadku produktu „Tequila” dotyczy jedynie wyznaczonego obszaru geograficznego, który ogranicza się do pięciu meksykańskich stanów. Dowody dostarczone przez wnioskodawcę pokazują, że ograniczenie to jest uzasadnione jako proporcjonalny i odpowiedni środek mający na celu zagwarantowanie składu produktu i jego renomy wśród konsumentów. Ponadto nie wskazano żadnych mniej ograniczających, alternatywnych środków umożliwiających osiągnięcie odpowiedniego poziomu kontroli. Konieczne uzasadnienie ograniczenia dotyczącego obowiązkowego butelkowania kategorii „Tequila” o 100 % zawartości agawy jest zatem zgodne z art. 10 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 716/2013.

(21)

Z powodów przedstawionych powyżej Komisja uznaje podstawy sprzeciwu wobec rejestracji oznaczenia geograficznego „Tequila” w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 110/2008, dotyczącego obowiązkowego butelkowania na wyznaczonym obszarze geograficznym kategorii „Tequila” o 100 % zawartości agawy, za bezzasadne i uważa, że należy je odrzucić.

(22)

W świetle powyższych argumentów i zgodnie z art. 17 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 110/2008 Komisja uznaje, że wniosek o rejestrację produktu „Tequila” jako oznaczenia geograficznego spełnia warunki określone w tym rozporządzeniu. Nazwa „Tequila” powinna zatem być chroniona i zarejestrowana jako oznaczenie geograficzne w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 110/2008.

(23)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 110/2008.

(24)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Napojów Spirytusowych,

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 686/2012 (2) oraz rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1141/2010 (3) przydzielono Zjednoczonemu Królestwu, jako państwu członkowskiemu pełniącemu rolę sprawozdawcy, zadanie oceny niektórych substancji czynnych zawartych w środkach ochrony roślin.

(2)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo złożyło notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, tj. od dnia 30 marca 2019 r., chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(3)

Projekt umowy o wystąpieniu uzgodniony między negocjatorami i zatwierdzony przez Radę Europejską (art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej) zawiera ustalenia dotyczące stosowania przepisów prawa Unii do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie po dniu, w którym Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie. Jeżeli umowa ta wejdzie w życie, przepisy Unii w dziedzinie środków ochrony roślin będą miały zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w okresie przejściowym zgodnie z tą umową i przestaną być stosowane z końcem tego okresu. Nawet jeśli UE i Zjednoczone Królestwo ratyfikują umowę o wystąpieniu, w okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo nie będzie jednak pełnić roli wiodącego organu w zakresie oceny ryzyka, badań, zatwierdzeń lub zezwoleń na szczeblu Unii lub na szczeblu państw członkowskich działających wspólnie, o czym mowa m.in. w rozporządzeniu (WE) nr 1107/2009.

(4)

Zadanie oceny substancji czynnych, w odniesieniu do których Zjednoczone Królestwo jest państwem członkowskim pełniącym rolę sprawozdawcy i w przypadku których decyzja o odnowieniu zatwierdzenia prawdopodobnie nie zostanie podjęta przed dniem 30 marca 2019 r., należy zatem przydzielić innym państwom członkowskim. Substancje czynne, o których mowa, to: 1-metylocyklopropen, famoksadon, mankozeb, metiokarb, metoksyfenozyd, pirymikarb, pirymifos metylu i tiaklopryd.

(5)

Przydzielenie to powinno zapewnić równowagę w podziale obowiązków i pracy między państwami członkowskimi.

(6)

Ponieważ ocena przedmiotowych substancji czynnych znajduje się na zaawansowanym etapie i przewiduje się, że pozostała do wykonania praca będzie nieznaczna, do oceny tej nie należy przydzielać państwa członkowskiego pełniącego rolę współsprawozdawcy.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 686/2012 oraz rozporządzenie (UE) nr 1141/2010.

(8)

Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od dnia 30 marca 2019 r. W przypadku przedłużenia dwuletniego okresu, o którym mowa w art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, niniejsze rozporządzenie powinno jednak być stosowane od dnia następującego po dniu, w którym przepisy w dziedzinie środków ochrony roślin przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, ponieważ – zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 (4) – ustanie zastosowania aktów, ustalone na określoną datę, przypada na moment upłynięcia ostatniej godziny dnia przypadającego na tę datę.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Zjednoczone Królestwo otrzymało w dniu 29 lutego 2016 r. złożony przez BASF Agro B.V. wniosek o zatwierdzenie substancji czynnej mefentriflukonazol.

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w dniu 30 marca 2016 r. Zjednoczone Królestwo jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy powiadomiło wnioskodawcę, pozostałe państwa członkowskie, Komisję i Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) o spełnieniu kryteriów formalnych wniosku.

(3)

W dniu 25 kwietnia 2017 r. państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło Komisji projekt sprawozdania z oceny wraz z kopią dla Urzędu, w którym to sprawozdaniu oceniono, czy wspomniana substancja czynna ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(4)

Urząd spełnił warunki określone w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Zgodnie z art. 12 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zwrócił się on do wnioskodawcy o przedłożenie dodatkowych informacji państwom członkowskim, Komisji i Urzędowi. Ocenę dodatkowych informacji dokonaną przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożono Urzędowi w formie zaktualizowanego projektu sprawozdania z oceny w dniu 1 lutego 2018 r.

(5)

W dniu 5 lipca 2018 r. Urząd przedstawił wnioskodawcy, państwom członkowskim i Komisji wnioski (2), w których określił, czy substancja czynna mefentriflukonazol ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. Urząd podał swoje wnioski do wiadomości publicznej.

(6)

W odniesieniu do nowych kryteriów określania właściwości zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego, wprowadzonych rozporządzeniem Komisji (UE) 2018/605 (3), które zaczęto stosować w dniu 10 listopada 2018 r., oraz wspólnych wytycznych służących identyfikacji substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego (4) we wnioskach Urzędu stwierdzono, że jest mało prawdopodobne, by mefentriflukonazol był substancją zaburzającą funkcjonowanie układu hormonalnego w odniesieniu do wydzielania estrogenów, androgenów, steroidów i hormonów tarczycy. Na podstawie dostępnych informacji oraz zgodnie z wytycznymi służącymi identyfikacji substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego stwierdzono ponadto, że jest mało prawdopodobne, by mefentriflukonazol był substancją zaburzającą funkcjonowanie układu hormonalnego ryb, biorąc pod uwagę, że przeprowadzone badania objęły wszystkie dostępne metody badań układu hormonalnego. W związku z tym Komisja uznaje, że mefentriflukonazol nie ma właściwości zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego.

(7)

W dniu 12 grudnia 2018 r. Komisja przedstawiła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu dotyczące mefentriflukonazolu, a w dniu 25 stycznia 2019 r. projekt rozporządzenia przewidującego zatwierdzenie mefentriflukonazolu.

(8)

Wnioskodawcy umożliwiono przedstawienie uwag do sprawozdania z przeglądu.

(9)

W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego substancję czynną, o której mowa, a w szczególności w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane i szczegółowo opisane w sprawozdaniu z przeglądu, ustalono, że spełnione są kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(10)

Należy zatem zatwierdzić mefentriflukonazol.

(11)

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z jego art. 6 oraz w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej należy jednak uwzględnić pewne warunki i ograniczenia. Należy w szczególności zażądać dodatkowych informacji potwierdzających.

(12)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 należy odpowiednio zmienić załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (5).

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

(1)

Po wygaśnięciu pomocy finansowej w ramach Europejskiego Mechanizmu Stabilności w dniu 20 sierpnia 2018 r. decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2018/1192 (2) wprowadzono na okres sześciu miesięcy od dnia 21 sierpnia 2018 r. wzmocniony nadzór w Grecji.

(2)

Grecja powinna kontynuować kluczowe reformy instytucjonalne i strukturalne w perspektywie średnioterminowej w celu zapewnienia ich realizacji i pełnej skuteczności, w oparciu o znaczną liczbę działań wdrażanych przez ten kraj w ramach programu pomocy finansowej Europejskiego Mechanizmu Stabilności („program”). W tym celu Grecja podjęła zobowiązanie w Eurogrupie, że będzie kontynuować i zakończy wszystkie kluczowe reformy przyjęte w ramach programu oraz zapewni ochronę celów istotnych reform przyjętych w ramach programu oraz w ramach poprzedzających go instrumentów.

(3)

Grecja zobowiązała się również do wdrożenia konkretnych działań w obszarze polityki budżetowej i budżetowo-strukturalnej, dobrobytu społecznego, stabilności finansowej, rynków pracy i dóbr, prywatyzacji i administracji publicznej. Te konkretne działania, które wymieniono w załączniku do oświadczenia Eurogrupy z dnia 22 czerwca 2018 r., przyczynią się do usunięcia potencjalnych źródeł trudności gospodarczych Grecji.

(4)

Od 2010 r. Grecja otrzymała znaczną pomoc finansową, w wyniku której jej pozostające do spłaty zobowiązania na rzecz państw członkowskich należących do strefy euro, na rzecz Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej i na rzecz Europejskiego Mechanizmu Stabilności wynoszą w sumie 243 700 mln EUR. Grecja otrzymała od swoich europejskich partnerów wsparcie finansowe na preferencyjnych warunkach. Aby doprowadzić zadłużenie do bardziej zrównoważonego poziomu, w 2012 r. i następnie w 2017 r. w ramach Europejskiego Mechanizmu Stabilności przyjęto konkretne środki. W dniu 22 czerwca 2018 r. Eurogrupa osiągnęła porozumienie polityczne w sprawie wdrożenia dodatkowych środków, aby zapewnić stabilność długu. Środki te obejmują przedłużenie średnich ważonych terminów zapadalności o kolejnych 10 lat, odroczenie odpisów amortyzacyjnych i spłaty odsetek o kolejnych 10 lat, jak również wdrożenie innych środków okołozadłużeniowych. Dwa razy w roku, na podstawie potwierdzenia w ramach wzmocnionego nadzoru, że Grecja wywiązuje się ze swoich poprogramowych zobowiązań politycznych, w Eurogrupie można uzgodnić dwa dodatkowe środki (odstąpienie od marży odsetkowej za transzę na wykup długu w ramach programu Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej na 2018 r. i przywrócenie transferu kwot równoważnych dochodom banków centralnych strefy euro narosłym od greckich obligacji rządowych na podstawie umowy o aktywach finansowych netto i programu dotyczącego rynku papierów wartościowych).

(5)

Saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych Grecji od 2016 r. jest dodatnie. Prognozuje się, że Grecja osiągnęła docelowy poziom nadwyżki pierwotnej w wysokości 3,5 % produktu krajowego brutto w 2018 r. i osiągnie swój cel w perspektywie średnioterminowej. W 2015 r. zewnętrzne wierzytelności netto osiągnęły poziom dodatni i w kolejnych latach wykazywały jedynie nieznaczny deficyt. Sytuacja gospodarcza w dalszym ciągu się poprawia; w 2018 r. odnotowano wzrost szacowany na 2,0 %, a bezrobocie wykazuje tendencję spadkową. Grecja zainicjowała szeroko zakrojony program reform strukturalnych w celu poprawy otoczenia działalności gospodarczej i konkurencyjności w ramach programów pomocy finansowej i od sierpnia 2018 r. nadal podejmuje działania w tym obszarze.

(6)

Mimo reform Grecja nadal doświadcza znacznych narosłych zakłóceń równowagi; utrzymuje się też podatność na zagrożenia. W szczególności – jak stwierdzono w sprawozdaniu Komisji przedkładanym w ramach mechanizmu ostrzegania na 2019 r., przygotowanym zgodnie z art. 3 i 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 (3) – Grecja doświadcza obecnie pewnych trudności. Szacuje się, że pod koniec trzeciego kwartału 2018 r. dług publiczny wynosił 182,8 % produktu krajowego brutto, co stanowi najwyższy poziom w Unii. Międzynarodowa pozycja inwestycyjna netto w wysokości -140,5 % produktu krajowego brutto w 2017 r. również utrzymuje się na podwyższonym poziomie; co więcej, mimo iż saldo obrotów bieżących wykazuje niemal równowagę, nadal jest ono niewystarczające, aby obniżyć znaczną międzynarodową pozycję inwestycyjną netto do rozsądnego poziomu w zadowalającym tempie. Mimo że bezrobocie w dalszym ciągu spadało, ze szczytowej wartości 27,9 % w 2013 r., w październiku 2018 r. nadal wynosiło 18,6 %. Bezrobocie długotrwałe (13,5 % w trzecim kwartale 2018 r.) i bezrobocie młodzieży (39,1 % w listopadzie 2018 r.) również utrzymują się na bardzo wysokim poziomie. Otoczenie działalności gospodarczej i system sądownictwa nadal wymagają znacznego usprawnienia – Grecja wciąż ma duże zaległości w porównaniu z krajami osiągającymi najlepsze wyniki w kilku obszarach objętych wskaźnikami strukturalnymi należącymi do porównawczych wskaźników mierzących wyniki gospodarcze (np. czas potrzebny do przyjęcia orzeczenia sądowego, egzekwowanie umów, rejestrowanie własności, postępowanie upadłościowe itp.).

(7)

Sektor bankowy jest wystarczająco wyposażony w kapitał, jednak wciąż zmaga się z wyzwaniami związanymi z wysokim poziomem ekspozycji zagrożonej i niskim poziomem rentowności; ponadto nadal jest silnie powiązany z państwem. Na koniec września 2018 r. poziom ekspozycji zagrożonej nadal był bardzo wysoki i wynosił 84,7 mld EUR lub 46,7 % całkowitych ekspozycji bilansowych. W ramach programu Grecja przyjęła kluczowe reformy i ma zamiar w najbliższym czasie opracować dodatkowe narzędzia, aby wzmocnić ramy służące obniżeniu ekspozycji zagrożonej i tym samym ułatwić uporządkowanie bilansów banków. Konieczne będą jednak stałe działania, aby obniżyć wskaźnik ekspozycji zagrożonej do zrównoważonego poziomu oraz umożliwić instytucjom finansowym nieprzerwane pełnienie funkcji w zakresie pośrednictwa i zarządzania ryzykiem.

(8)

Grecja – która była odcięta od pożyczek na rynku finansowym od 2010 r. – zaczęła odzyskiwać dostęp do rynku dzięki emisji obligacji państwowych od lipca 2017 r. W styczniu 2019 r. Grecja przeprowadziła udaną emisję obligacji – pierwszą od momentu wyjścia z programu. W obliczu zewnętrznych zagrożeń gospodarczych i krajowych wyzwań dotyczących realizacji reform w perspektywie średnioterminowej warunki uzyskiwania pożyczek przez Grecję pozostają jednak niestabilne.

(9)

W dniu 21 listopada 2018 r. Komisja opublikowała swoją pierwszą ocenę dotyczącą wzmocnionego nadzoru nad Grecją. W ocenie przeprowadzonej przez Komisję i odzwierciedlonej w komunikacie opisano postępy poczynione w odniesieniu do ogólnych i szczegółowych zobowiązań Grecji w zakresie reform podjętych w ramach Eurogrupy i stwierdzono, że wdrażanie reform postępowało, ale konieczne są dalsze wysiłki w celu wypełnienia powyższych zobowiązań (4).

(10)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, że nadal istnieją przesłanki uzasadniające prowadzenie wzmocnionego nadzoru zgodnie z art. 2 rozporządzenia (UE) nr 472/2013. W szczególności nadal istnieją zagrożenia dla stabilności finansowej Grecji, które – jeżeli się urzeczywistnią – mogą wywołać niekorzystne skutki uboczne w pozostałych państwach członkowskich należących do strefy euro. Jeżeli pojawią się jakiekolwiek skutki uboczne, mogą one nastąpić w sposób pośredni, wywierając niekorzystny wpływ na zaufanie inwestorów, a tym samym na koszty refinansowania dla banków i pozostałych państw członkowskich należących do strefy euro.

(11)

W związku z tym w średnim okresie Grecja powinna kontynuować podejmowanie działań służących usunięciu źródeł lub potencjalnych źródeł trudności oraz realizowanie reform strukturalnych, aby wspierać solidne i zrównoważone ożywienie gospodarcze, co pozwoli złagodzić skutki wynikające z kilku czynników. Czynniki te obejmują poważne i przedłużające się pogorszenie koniunktury w czasie kryzysu; wysokość poziomu zadłużenia w Grecji; słabości sektora finansowego w Grecji; nadal stosunkowo silne powiązania między sektorem finansowym i finansami publicznymi w Grecji, w tym przez własność państwową; ryzyko przeniesienia poważnych napięć w tych sektorach na inne państwa członkowskie, jak również narażenie państw członkowskich należących do strefy euro na ryzyko w kontekście zadłużenia państwa greckiego.

(12)

Aby zlikwidować pozostałe ryzyko i monitorować spełnienie zobowiązań podjętych w tym celu, konieczne i właściwe wydaje się przedłużenie wzmocnionego nadzoru w Grecji na mocy art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 472/2013.

(13)

Pismem wystosowanym w dniu 14 lutego 2019 r. Grecji umożliwiono przedstawienie opinii na temat oceny Komisji. W swojej odpowiedzi w dniu 15 lutego 2019 r. Grecja zasadniczo zgodziła się z dokonaną przez Komisję oceną wyzwań gospodarczych, przed którymi stoi ten kraj, co stanowi podstawę przedłużenia wzmocnionego nadzoru.

(14)

Grecja będzie nadal korzystała ze wsparcia technicznego w ramach programu wspierania reform strukturalnych (jak określono w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/825 (5)) w celu opracowywania i wdrażania reform, w tym kontynuacji i zakończenia kluczowych reform zgodnie z zobowiązaniami politycznymi poddanymi monitorowaniu w ramach wzmocnionego nadzoru.

(15)

Komisja zamierza ściśle współpracować z Europejskim Mechanizmem Stabilności – w kontekście jego systemu wczesnego ostrzegania – aby wdrożyć wzmocniony nadzór,

(1)

Art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi, że każdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii. Artykuł ten określa szereg praw procesowych mających zastosowanie do zainteresowanych stron uczestniczących w postępowaniach administracyjnych, które mogą mieć wpływ na ich interesy.

(2)

W 2007 r. Komisja ustanowiła funkcję rzecznika praw stron w celu zapewnienia skutecznego wykonywania praw procesowych zainteresowanych stron oraz zapewnienia bezstronnych i sprawiedliwych postępowań w sprawie handlu, przeprowadzanych w rozsądnym terminie. W latach 2007–2012 funkcję tę powierzono urzędnikowi Dyrekcji Generalnej ds. Handlu, który miał doświadczenie w kwestiach związanych z ochroną handlu.

(3)

W celu wzmocnienia roli rzecznika praw stron oraz zwiększenia przejrzystości i rzetelności postępowań w sprawie handlu przewodniczący Komisji przyjął w 2012 r. decyzję 2012/199/UE (2). Aby uwzględnić wcześniejsze doświadczenia, nowe zmiany prawne, w tym odniesienie do roli rzecznika praw stron w rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 (3) i (UE) 2016/1037 (4), a także rosnące ograniczenia proceduralne, decyzję tę należy zastąpić.

(4)

Funkcję rzecznika praw stron należy powierzyć osobie niezależnej, posiadającej doświadczenie w postępowaniach w sprawie handlu. Rzecznik praw stron powinien być wyznaczony przez Komisję zgodnie z zasadami określonymi w regulaminie pracowniczym urzędników Wspólnot Europejskich i warunkach zatrudnienia innych pracowników Unii. Zgodnie z tymi zasadami można uwzględniać kandydatów, którzy nie są urzędnikami Komisji.

(5)

Aby zapewnić pełną niezależność rzecznika praw stron, powinien on być przypisany, jedynie do celów administracyjnych, do członka Komisji odpowiedzialnego za politykę handlową.

(6)

Do głównych zadań rzecznika praw stron należy doradzanie członkowi Komisji odpowiedzialnemu za politykę handlową oraz dyrektorowi generalnemu ds. polityki handlowej („dyrektor generalny”), gwarantowanie praw procesowych, podejmowanie decyzji w sprawie wniosków o dostęp do akt, podejmowanie decyzji w sprawie poufnego charakteru dokumentów oraz dokonywanie przeglądu stanowiska służb Komisji odpowiedzialnych za przedłużanie terminów. Rzecznik praw stron powinien czynić starania mające na celu zagwarantowanie należytego uwzględnienia wszystkich istotnych faktów, niezależnie od tego, czy przemawiają one na korzyść, czy na niekorzyść zainteresowanych stron, przy przygotowywaniu projektów aktów prawnych lub wniosków.

(7)

Rzecznik praw stron powinien zapewniać zainteresowanym stronom możliwość przedstawiania dowodów potwierdzających fakty i obronę ich interesów w trakcie postępowania, tak aby umożliwić im korzystanie z prawa do obrony w najbardziej skuteczny sposób.

(8)

Interwencja rzecznika praw stron powinna być dokonywana w sposób umożliwiający podejmowanie działań następczych, mając na uwadze ograniczenia czasowe postępowania.

(9)

Konieczne jest określenie sposobu i okoliczności, w jakich rzecznik praw stron może interweniować, oraz ustanowienie zasad dotyczących organizacji i przebiegu takich interwencji oraz związanych z nimi działań następczych.

(10)

Uprawnienia rzecznika praw stron do podejmowania decyzji w sprawach dotyczących dostępu do akt, poufności i terminów powinny zapewnić stronom biorącym udział w postępowaniu w sprawie handlu dodatkową gwarancję procesową bez uszczerbku dla prawidłowego przebiegu i terminowego zakończenia postępowania.

(11)

Sprawozdania rzecznika praw stron powinny zwracać uwagę decydentów na kluczowe kwestie będące przedmiotem jego działań oraz wydane przez niego zalecenia, zapewniając tym samym dodatkową gwarancję przestrzegania praw stron biorących udział w danym postępowaniu w sprawie handlu. Sprawozdania roczne rzecznika praw stron powinny także informować o jego głównych działaniach państwa członkowskie, Parlament Europejski i opinię publiczną.

(12)

Przetwarzając dane osobowe, rzecznik praw stron powinien przestrzegać rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (5).

(13)

Niniejsza decyzja nie powinna naruszać ogólnych zasad dotyczących przyznawania lub odmowy dostępu do dokumentów Komisji,

(1)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) 2017/492 z dnia 21 marca 2017 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (1).

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik VI do Porozumienia EOG,

(1)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniające dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (1), sprostowane w Dz.U. L 349 z 21.12.2016, s. 8.

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik IX do Porozumienia EOG,

(1)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/751 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie opłat interchange w odniesieniu do transakcji płatniczych realizowanych w oparciu o kartę (1).

(2)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik IX do Porozumienia EOG,