(1)

System zasobów własnych Unii musi zapewniać odpowiednie zasoby na kształtowanie poszczególnych polityk Unii w sposób uporządkowany, przy uwzględnieniu potrzeby ścisłej dyscypliny budżetowej. Rozwój systemu zasobów własnych może i powinien także – w najszerszym możliwym zakresie – przyczyniać się do kształtowania polityk Unii.

(2)

Traktat lizboński wprowadził zmiany w przepisach odnoszących się do systemu zasobów własnych Unii, które umożliwiają zniesienie istniejącej kategorii zasobów własnych i tworzenie nowych kategorii.

(3)

W dniach 7 i 8 lutego 2013 r. Rada Europejska zaapelowała do Rady o kontynuowanie prac nad wnioskiem Komisji w sprawie nowego rodzaju zasobów własnych opartych na podatku od wartości dodanej (VAT), aby uczynić go jak najprostszym i jak najbardziej przejrzystym, aby wzmocnić związek z unijną polityką VAT i faktycznymi wpływami z VAT oraz aby zapewnić równe traktowanie podatników we wszystkich państwach członkowskich.

(4)

W czerwcu 2017 r. Komisja przyjęła dokument otwierający debatę na temat przyszłości finansów UE. Komisja zaproponowała w nim szereg możliwości bardziej widocznego powiązania zasobów własnych z politykami Unii, w szczególności dotyczącymi jednolitego rynku i zrównoważonego wzrostu. Zgodnie z tym dokumentem przy wprowadzaniu nowych zasobów własnych należy zwrócić uwagę na przejrzystość, prostotę i stabilność tych zasobów, ich spójność z celami unijnej polityki, ich wpływ na konkurencyjność i zrównoważony wzrost oraz ich sprawiedliwy podział między państwa członkowskie.

(5)

Obecny system określania zasobów własnych opartych na VAT był krytykowany wielokrotnie przez Trybunał Obrachunkowy, Parlament Europejski i państwa członkowskie jako zbyt skomplikowany. Rada Europejska obradująca w dniach od 17 do 21 lipca 2020 r. stwierdziła zatem, że należy uprościć obliczanie tych zasobów własnych.

(6)

Rada Europejska obradująca w dniach od 17 do 21 lipca 2020 r. stwierdziła, że w celu lepszego dostosowania unijnych instrumentów finansowania do priorytetów politycznych, lepszego odzwierciedlenia znaczenia budżetu ogólnego Unii („budżet Unii”) dla funkcjonowania jednolitego rynku, lepszego wsparcia celów polityk Unii i zmniejszenia wkładów państw członkowskich do rocznego budżetu Unii opartych na dochodzie narodowym brutto (DNB), w nadchodzących latach Unia będzie dążyć do zreformowania systemu zasobów własnych i wprowadzenia nowych zasobów własnych.

(7)

Jako pierwszy krok należy wprowadzić nową kategorię zasobów własnych opartych na krajowych wkładach obliczonych na podstawie odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych niepoddawanych recyklingowi. Zgodnie z europejską strategią w dziedzinie tworzyw sztucznych budżet Unii może przyczynić się do zmniejszenia zanieczyszczenia pochodzącego z odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych. Zasoby własne oparte na krajowych wkładach, które są proporcjonalne do ilości odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych, które nie są poddawane recyklingowi w poszczególnych państwach członkowskich, będą stanowiły zachętę do zmniejszenia zużycia jednorazowych produktów z tworzyw sztucznych oraz promowania recyklingu i gospodarki o obiegu zamkniętym. Jednocześnie, zgodnie z zasadą pomocniczości, państwa członkowskie będą mogły podjąć kroki, jakie uznają za najbardziej odpowiednie do realizacji tych celów. Aby uniknąć nadmiernego regresywnego wpływu na wkłady krajowe, w odniesieniu do wkładów państw członkowskich, których DNB na mieszkańca w 2017 r. był niższy od średniej unijnej, należy zastosować roczną obniżkę ryczałtową. Obniżka ta powinna odpowiadać 3,8 kilogramom pomnożonym przez liczbę ludności danego państwa członkowskiego w 2017 r.

(8)

Rada Europejska obradująca w dniach od 17 do 21 lipca 2020 r. odnotowała, że jako podstawę dodatkowych zasobów własnych Komisja przedstawi w pierwszym półroczu 2021 r. wniosek w sprawie mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 oraz wniosek w sprawie opłaty cyfrowej w celu ich wprowadzenia najpóźniej do dnia 1 stycznia 2023 r. Rada Europejska zwróciła się do Komisji o przedstawienie zmienionego wniosku w sprawie unijnego systemu handlu uprawnieniami, z możliwością rozszerzenia go na sektor lotniczy i morski. Stwierdziła, że w czasie trwania wieloletnich ram finansowych na okres 2021–2027 („WRF 2021–2027”) Unia będzie pracować nad wprowadzeniem innych zasobów własnych, które mogą obejmować podatek od transakcji finansowych.

(9)

Rada Europejska obradująca w dniach od 17 do 21 lipca 2020 r. stwierdziła, że ustaleniami dotyczącymi zasobów własnych powinny kierować ogólne cele prostoty, przejrzystości i sprawiedliwości, w tym sprawiedliwego podziału obciążeń. Stwierdziła też, że z korekt ryczałtowych obniżających roczny wkład oparty na DNB za okres 2021–2027 mają skorzystać Dania, Niderlandy, Austria i Szwecja, oraz w kontekście wsparcia na rzecz odbudowy i odporności, także Niemcy.

(10)

Państwa członkowskie powinny zatrzymać – na poczet kosztów poboru – 25 % pobranych przez siebie kwot z tradycyjnych zasobów własnych.

(11)

Włączeniu Europejskiego Funduszu Rozwoju do budżetu Unii powinno towarzyszyć podwyższenie pułapów zasobów własnych ustanowionych w niniejszej decyzji. Aby Unia była w stanie wypełniać w każdych okolicznościach swoje zobowiązania finansowe, nawet w okresie pogorszenia koniunktury gospodarczej, niezbędne jest zapewnienie wystarczającego marginesu między płatnościami a pułapem zasobów własnych.

(12)

Należy zachować wystarczający margines w ramach pułapów zasobów własnych, aby Unia mogła pokryć wszystkie swoje zobowiązania finansowe i warunkowe, których termin zapadalności przypada na dany rok. Łączna kwota zasobów własnych przydzielonych Unii na pokrycie rocznych środków na płatności nie powinna przekroczyć 1,40 % sumy DNB wszystkich państw członkowskich. Łączna roczna kwota wpisanych do budżetu Unii środków na zobowiązania nie powinna przekroczyć 1,46 % sumy DNB wszystkich państw członkowskich.

(13)

W celu utrzymania niezmienionej kwoty zasobów finansowych oddawanych do dyspozycji Unii, należy dostosować pułapy zasobów własnych w odniesieniu do środków na płatności i środków na zobowiązania, wyrażone jako procent DNB, w przypadku zmian do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 549/2013 (2), które powodują istotne zmiany poziomu DNB.

(14)

Skutki gospodarcze kryzysu związanego z COVID-19 uwydatniły znaczenie zapewnienia, że Unia ma dostateczną zdolność finansową na wypadek wstrząsów gospodarczych. Unia musi sobie zapewnić środki umożliwiające realizację zakładanych celów. Potrzebne są zasoby finansowe na wyjątkową skalę, aby można było zaradzić skutkom kryzysu związanego z COVID-19 bez dodatkowego obciążania finansów państw członkowskich w sytuacji, w której ich budżety są już pod ogromną presją w związku z koniecznością sfinansowania krajowych środków gospodarczych i społecznych związanych z kryzysem. Konieczna jest zatem wyjątkowa reakcja na szczeblu Unii. W związku z tym należy na zasadzie wyjątku upoważnić Komisję do tymczasowego zaciągnięcia w imieniu Unii pożyczek na rynkach kapitałowych do wysokości 750 000 mln EUR w cenach z 2018 r. Z tej kwoty maksymalnie 360 000 mln EUR w cenach z 2018 r. pożyczonych środków finansowych byłoby przeznaczone na udzielanie pożyczek, a maksymalnie 390 000 mln EUR w cenach z 2018 r. pożyczonych środków finansowych byłoby przeznaczone na wydatki, obie kwoty wyłącznie w celu zaradzenia skutkom kryzysu związanego z COVID-19.

(15)

Ta wyjątkowa reakcja powinna zaradzić skutkom kryzysu związanego z COVID-19 i zapobiec jego nawrotowi. W związku z tym wsparcie należy ograniczyć w czasie, a większość środków finansowych należy zapewnić w okresie następującym bezpośrednio po kryzysie, co oznacza, że zobowiązania prawne w ramach danego programu finansowanego z tych dodatkowych zasobów należy zaciągnąć przed dniem 31 grudnia 2023 r. Zatwierdzenie płatności na podstawie Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności będzie uzależnione od zadowalającego osiągnięcia odnośnych celów pośrednich i końcowych określonych w planie odbudowy i zwiększania odporności; osiągnięcie tych celów zostanie poddane ocenie zgodnie z odpowiednią procedurą określoną w rozporządzeniu ustanawiającym Instrument na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności, w myśl konkluzji Rady Europejskiej, która odbyła się w dniach od 17 do 21 lipca 2020 r.

(16)

Aby pokryć zobowiązania wynikające z planowanego zaciągania pożyczek, konieczne jest nadzwyczajne i tymczasowe zwiększenie pułapów zasobów własnych. W związku z tym, wyłącznie w celu pokrycia wszystkich zobowiązań Unii wynikających z pożyczek zaciągniętych w celu zaradzenia skutkom kryzysu związanego z COVID-19, pułap środków na płatności i pułap środków na zobowiązania powinny zostać zwiększone o 0,6 punktu procentowego każdy. Uprawnienie Komisji do zaciągania, w imieniu Unii, pożyczek na rynkach kapitałowych w wyłącznym celu sfinansowania środków mających zaradzić skutkom kryzysu związanego z COVID-19 jest ściśle związane z podwyższeniem pułapu zasobów własnych przewidzianym w niniejszej decyzji, a ostatecznie z funkcjonowaniem systemu zasobów własnych Unii. W związku z tym w niniejszej decyzji należy przewidzieć takie uprawnienie. Bezprecedensowy charakter tej operacji i wyjątkowa kwota środków finansowych, które mają być pożyczone wymagają pewności co do ogólnej wielkości zobowiązania Unii i podstawowej charakterystyki jego spłaty, a także realizacji zróżnicowanej strategii zaciągania pożyczek.

(17)

Zwiększenie pułapów zasobów własnych jest konieczne, ponieważ bez tego pułapy te nie byłyby wystarczające, aby zapewnić dostępność odpowiednich zasobów, których Unia potrzebuje do pokrycia zobowiązań wynikających z wyjątkowego i tymczasowego uprawnienia do zaciągania pożyczek. Konieczność korzystania z tego dodatkowego przydziału też będzie miała wyłącznie tymczasowy charakter, ponieważ odnośne zobowiązania finansowe i warunkowe będą się zmniejszać w miarę spłacania pożyczek i zbliżania się terminów zapadalności. W związku z tym zwiększenie powinno wygasnąć w momencie, gdy wszystkie pożyczone środki finansowe zostaną spłacone i wszystkie zobowiązania warunkowe z tytułu pożyczek udzielonych na podstawie tych środków finansowych wygasną, co powinno nastąpić najpóźniej do dnia 31 grudnia 2058 r.

(18)

Działania Unii w celu zaradzenia skutkom kryzysu związanego z COVID-19 muszą mieć istotną skalę i nastąpić w stosunkowo krótkim czasie. Działalność w zakresie zaciągania pożyczek musi przebiegać według harmonogramu zgodnego z tymi założeniami. A zatem nowa działalność w zakresie zaciągania pożyczek netto powinna się zakończyć najpóźniej z końcem 2026 r. Po 2026 r. operacje zaciągania pożyczek należy ściśle ograniczyć do operacji refinansujących, tak by zapewnić skuteczne zarządzanie długiem. Wdrażając operacje w ramach zróżnicowanej strategii finansowania, Komisja powinna jak najlepiej wykorzystać zdolności rynków do absorpcji tak znacznej kwoty środków finansowych w postaci pożyczek o różnych terminach zapadalności, w tym finansowania krótkoterminowego do celów zarządzania płynnością, oraz zapewnić jak najkorzystniejsze warunki spłaty. Dodatkowo Komisja powinna regularnie przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyczerpujące informacje na temat wszystkich aspektów swoich działań w zakresie zarządzania długiem. W momencie gdy harmonogramy płatności dotyczących polityk, które mają być finansowane z pożyczonych środków, będą znane, Komisja przekaże Parlamentowi Europejskiemu i Radzie harmonogram emisji zawierający przewidywane daty i przewidywane wielkości emisji na kolejny rok, a także plan określający przewidywane płatności z tytułu kwoty głównej i odsetek. Komisja powinna regularnie aktualizować ten harmonogram.

(19)

Spłata środków finansowych pożyczonych w celu udzielenia bezzwrotnego wsparcia, wsparcia zwrotnego za pośrednictwem instrumentów finansowych lub rezerw na gwarancje budżetowe, jak również spłata należnych odsetek powinna być finansowana z budżetu Unii. Pożyczone środki finansowe, które są wykorzystywane celem udzielenia pożyczek państwom członkowskim, powinny zostać spłacone z kwot otrzymanych od państw członkowskich będących beneficjentami. Należy przydzielić i udostępnić Unii niezbędne zasoby, aby mogła pokrywać wszystkie swoje zobowiązania finansowe i warunkowe wynikające z wyjątkowego i tymczasowego uprawnienia do zaciągania pożyczek w dowolnym roku oraz w dowolnych okolicznościach zgodnie z art. 310 ust. 4 i art. 323 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(20)

Kwoty niewykorzystane do przewidywanych płatności z tytułu odsetek zostaną użyte do celów przedterminowych spłat przed końcem WRF 2021–2027, w kwocie minimalnej, i mogą być zwiększane powyżej tego poziomu pod warunkiem, że po 2021 r. zostaną wprowadzone nowe zasoby własne zgodnie z procedurą określoną w art. 311 akapit trzeci TFUE. Wszystkie zobowiązania zaciągnięte w wyniku tego wyjątkowego i tymczasowego uprawnienia do zaciągania pożyczek powinny zostać w pełni spłacone do dnia 31 grudnia 2058 r. W celu zapewnienia skutecznego zarządzania budżetowego środkami potrzebnymi na pokrycie spłat pożyczonych środków należy przewidzieć możliwość rozłożenia odnośnych zobowiązań budżetowych na roczne raty.

(21)

Harmonogram spłat powinien być zgodny z zasadą należytego zarządzania finansami i obejmować łączną wielkość pożyczonych środków finansowych na podstawie uprawnienia przyznanego Komisji w celu zapewnienia stałej i przewidywalnej redukcji zobowiązań w całym okresie. Z tego względu kwoty należne w danym roku od Unii z tytułu spłaty kwoty głównej nie powinny przekraczać 7,5 % kwoty maksymalnej wynoszącej 390 000 mln EUR na wydatki.

(22)

Mając na uwadze wyjątkowy, tymczasowy i ograniczony charakter uprawnienia Komisji do zaciągania pożyczek na potrzeby zaradzenia skutkom kryzysu związanego z COVID-19, należy doprecyzować, że co do zasady Unia nie powinna wykorzystywać środków finansowych pożyczonych na rynkach kapitałowych do finansowania wydatków operacyjnych.

(23)

Aby zapewnić, by Unia była zawsze w stanie terminowo wywiązywać się ze swoich zobowiązań prawnych wobec stron trzecich, niniejsza decyzja powinna przewidywać szczegółowe przepisy upoważniające Komisję – w okresie tymczasowego zwiększenia pułapów zasobów własnych – do wzywania państw członkowskich do tymczasowego udostępnienia odpowiednich zasobów pieniężnych, w przypadku gdy zatwierdzone środki zapisane w budżecie Unii okażą się niewystarczające, by pokryć zobowiązania wynikające z zaciągniętych pożyczek w związku z tymczasowym zwiększeniem pułapów. Komisja powinna – jako rozwiązanie stosowane w ostateczności – mieć możliwość wezwania do udostępnienia zasobów pieniężnych jedynie wtedy, gdyby nie była w stanie zapewnić koniecznej płynności poprzez uruchomienie innych środków aktywnego zarządzania płynnością, w tym w razie potrzeby poprzez wykorzystanie finansowania krótkoterminowego na rynkach kapitałowych, by zapewnić terminowe wywiązanie się z zobowiązań Unii wobec pożyczkodawców. Należy przewidzieć, by Komisja ogłaszała takie wezwania skierowane do państw członkowskich z należytym wyprzedzeniem i by były one ściśle proporcjonalne do szacowanych dochodów budżetu poszczególnych państw członkowskich i, w każdym przypadku, ograniczone do ich udziału w ramach tymczasowo zwiększonego pułapu zasobów własnych, tj. 0,6 % DNB państw członkowskich. Jeżeli jednak państwo członkowskie w określonym terminie nie zastosuje się do wezwania, w całości lub w części, lub poinformuje Komisję, że nie będzie w stanie się do niego zastosować, Komisja i tak powinna być upoważniona, na zasadzie tymczasowej, do wystąpienia z dodatkowymi wezwaniami do innych państw członkowskich, z zachowaniem proporcjonalności. Należy przewidzieć maksymalna kwotę roczną, jaka może być przedmiotem wezwania Komisji skierowanego do poszczególnych państw członkowskich. Oczekuje się, że Komisja przedłoży niezbędne wnioski na potrzeby zapisywania wydatków pokrywanych z kwot zasobów pieniężnych tymczasowo udostępnionych przez państwa członkowskie w budżecie Unii, aby zapewnić, by zasoby te zostały uwzględnione na jak najwcześniejszym etapie do celów wpłacenia zasobów własnych na rachunek przez państwa członkowskie, tzn. zgodnie z mającymi zastosowanie ramami prawnymi, a zatem według odnośnych kluczy DNB i bez uszczerbku dla innych zasobów własnych i innych dochodów.

(24)

Na podstawie art. 311 akapit czwarty TFUE przyjęte zostanie rozporządzenie Rady ustanawiające środki wykonawcze w odniesieniu do systemu zasobów własnych Unii. Środki takie powinny obejmować przepisy o charakterze ogólnym i technicznym, które mają zastosowanie do wszystkich kategorii zasobów własnych. Środki te powinny obejmować szczegółowe zasady obliczania salda i jego zapisywania w budżecie, a także przepisy i ustalenia niezbędne do kontrolowania i nadzorowania poboru zasobów własnych.

(25)

Niniejsza decyzja powinna wejść w życie dopiero po jej zatwierdzeniu przez wszystkie państwa członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi, a tym samym w pełnym poszanowaniu suwerenności państw. Rada Europejska obradująca w dniach od 17 do 21 lipca 2020 r. zauważyła, że państwa członkowskie zamierzają jak najszybciej przystąpić do zatwierdzenia niniejszej decyzji.

(26)

Dla zachowania spójności, ciągłości i pewności prawa należy ustanowić przepisy zapewniające płynne przejście z systemu wprowadzonego decyzją Rady 2014/335/UE, Euratom (3) na system przewidziany niniejszą decyzją.

(27)

Należy uchylić decyzję 2014/335/UE, Euratom.

(28)

Do celów niniejszej decyzji wszystkie kwoty pieniężne należy wyrazić w euro.

(29)

Ze względu na konieczność pilnego umożliwienia zaciągania pożyczek w celu sfinansowania działań mających na celu zaradzenie skutkom kryzysu COVID-19 niniejsza decyzja powinna wejść w życie pierwszego dnia pierwszego miesiąca od otrzymania ostatniego z powiadomień o zakończeniu procedur przyjęcia niniejszej decyzji.

(30)

Aby zapewnić przejście na zmieniony system zasobów własnych i zbieżności niniejszej decyzji w czasie z rokiem budżetowym, niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2021 r.,

a)

procedury obliczania i zapisywania w budżecie rocznego salda budżetowego zgodnie z art. 8;

b)

przepisów i ustaleń koniecznych do kontrolowania i nadzorowania poboru zasobów własnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 oraz wszelkich odpowiednich wymogów sprawozdawczych.

(1)

Umowa zawarta pomiędzy Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Konfederacją Szwajcarską (zwana dalej „umową”) została zawarta przez Unię na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 2840/72 (1) i weszła w życie w dniu 1 stycznia 1973 r.

(2)

Częścią umowy jest protokół 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 3”). Zgodnie z art. 3 protokołu 3 Wspólny Komitet ustanowiony na mocy art. 29 umowy (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do protokołu 3.

(3)

Wspólny Komitet przyjmie decyzję o zmianie umowy poprzez zastąpienie protokołu 3 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między umawiającymi się stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 3 odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Konfederacja Szwajcarska wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień konwencji mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno być zatem oparte na projekcie decyzji,

(1)

Umowa między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Rządem Danii i Rządem Lokalnym Wysp Owczych, z drugiej strony (zwana dalej „umową”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 97/126/WE (1) i weszła w życie w dniu 1 stycznia 1997 r.

(2)

Częścią umowy jest protokół 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 3”). Zgodnie z art. 3 protokołu 3 Wspólny Komitet ustanowiony na mocy art. 31 umowy (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do postanowień protokołu 3.

(3)

Wspólny Komitet przyjmie decyzję o zmianie umowy poprzez zastąpienie protokołu 3 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron ma podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 3 odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Wyspy Owcze wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień Konwencji mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno być zatem oparte na projekcie decyzji,

(1)

Umowa między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii (zwana dalej „umową”) została zawarta przez Unię na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 1691/73 (1) i weszła w życie w dniu 1 lipca 1973 r.

(2)

Częścią umowy jest protokół nr 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem nr 3”). Zgodnie z art. 3 protokołu nr 3 Wspólny Komitet ustanowiony na mocy art. 29 umowy (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do protokołu nr 3.

(3)

Wspólny Komitet przyjmie decyzję o zmianie umowy poprzez zastąpienie protokołu nr 3 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu, gdyż decyzja będzie miała wiążace skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handly zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron ma podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole nr 3 odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby zawsze odnosić się do najnowszej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Królestwo Norwegii wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, którego mogą być stosowane dwustronnie jako reguły pochodzenia alternatywne do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień Konwencji mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno być zatem oparte na projekcie decyzji,

(1)

Umowa między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką Islandii (zwana dalej „umową”) została zawarta przez Unię na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 2842/72 (1) i weszła w życie w dniu 1 kwietnia 1973 r.

(2)

Częścią umowy jest protokół nr 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem nr 3”). Zgodnie z art. 3 protokołu nr 3 Wspólny Komitet ustanowiony na mocy art. 30 umowy (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”) może podjąć decyzję o zmianie postanowień protokołu nr 3.

(3)

Wspólny Komitet przyjmiedecyzję o zmianie umowy poprzez zastąpienie protokołu nr 3 do niej (zwaną dalej „decyzją”) przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu, gdyż decyzja ta będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron ma podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi dynamiczne odniesienia do konwencji w protokole nr 3 do umowy, tak aby zawsze odnosić się do najnowszej obowiązującej wersji konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany do konwencji, Unia i Republika Islandii wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze zastosowanie alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartego na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia do reguł określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie również zawierać reguły przejściowe.,

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR.1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień konwencji mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami,

(9)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno być zatem oparte na projekcie decyzji,

(1)

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwane dalej „porozumieniem EOG”) zostało zawarte przez Unię na mocy decyzji Rady i Komisji 94/1/EWWiS, WE (1) i weszło w życie w dniu 1 stycznia 1994 r.

(2)

Częścią porozumienia EOG jest protokół 4 dotyczący reguł pochodzenia. Zgodnie z art. 98 porozumienia EOG Wspólny Komitet EOG ustanowiony na mocy art. 92 Porozumienia (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do protokołu 4.

(3)

Wspólny Komitet przyjmie decyzję o zmianie protokołu 4 (zwaną dalej „decyzją”) na swoim najbliższym posiedzeniu przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu, gdyż decyzja ta będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia („zwana dalej konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejście w życie zmian do konwencji, strony EOG wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze zastosowanie alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie, jako alternatywne reguły pochodzenia do reguł określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie zawierać także reguły przejściowe.

(7)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem opierać się na projekcie decyzji,

(1)

Umowa przejściowa o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej (1) (zwana dalej „umową”), podpisana w dniu 30 lipca 2009 r., ustanowiła ramy umowy o partnerstwie gospodarczym. Umowa jest stosowana tymczasowo przez Niezależne Państwo Papui-Nowej Gwinei i Republikę Fidżi odpowiednio od dnia 20 grudnia 2009 r. i 28 lipca 2014 r. Niezależne Państwo Samoa i Wyspy Salomona, po ich przystąpieniu do umowy, również stosują tymczasowo umowę, odpowiednio od dnia 31 grudnia 2018 r. i 17 maja 2020 r.

(2)

Zgodnie z art. 68 umowy oraz art. 41 protokołu II dotyczącego definicji pojęcia „produkty pochodzące” oraz metod współpracy administracyjnej (zwanego dalej „protokołem II”) Komitet ds. Handlu ustanowiony na mocy umowy (zwany dalej „Komitetem ds. Handlu UE–Pacyfik”) może podjąć decyzję o zmianie postanowień protokołu II.

(3)

Komitet ds. Handlu UE–Pacyfik ma przyjąć na swoim ósmym posiedzeniu decyzję zmieniającą niektóre postanowienia Protokołu II.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w Komitecie ds. Handlu UE–Pacyfik, ponieważ planowana decyzja będzie wiążąca dla Unii.

(5)

Należy zmienić niektóre postanowienia protokołu II, aby odzwierciedlić ostatnie zmiany w zakresie reguł pochodzenia, zapewnić bardziej elastyczne i prostsze reguły pochodzenia ułatwiające wymianę handlową dla podmiotów gospodarczych oraz zoptymalizować stopień wykorzystania preferencyjnego traktowania.

(6)

Należy zmienić pozycje i opisy dotyczące niektórych produktów znajdujących się w załączniku II do protokołu II w celu dostosowania ich do aktualizacji nomenklatury systemu zharmonizowanego (HS) z 2012 r. i 2017 r. dokonanej przez Światową Organizację Celną (WCO) oraz zachowania spójności opisów produktów i klasyfikacji HS.

(7)

Traktat dotyczący przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej został podpisany w dniu 9 grudnia 2011 r. i wszedł w życie w dniu 1 lipca 2013 r. Umowę stosuje się, z jednej strony, do terytoriów, do których ma zastosowanie Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na warunkach określonych w tym Traktacie, oraz, z drugiej strony, do terytorium państw Pacyfiku będących sygnatariuszami. Należy zatem zmienić załącznik IV do protokołu II w celu uwzględnienia chorwackiej wersji deklaracji na fakturze.

(8)

W załączniku VIII do protokołu II znajduje się wykaz krajów i terytoriów zamorskich Unii. W rozumieniu protokołu II „kraje i terytoria zamorskie” oznaczają kraje i terytoria określone w części czwartej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Wykaz w załączniku VIII do protokołu II należy zaktualizować w celu uwzględnienia niedawnych zmian statusu niektórych krajów i terytoriów zamorskich.

(9)

W związku z przystąpieniem Niezależnego Państwa Samoa i Wysp Salomona do umowy oba państwa powinny zostać usunięte z wykazu „inne państwa AKP”, znajdującego się w załączniku X do protokołu II,

(1)

Umowa przejściowa o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej (1) (zwana dalej „umową”), która ustanawia ramy umowy o partnerstwie gospodarczym, została podpisana w Londynie w dniu 30 lipca 2009 r. Umowa jest tymczasowo stosowana przez Niezależne Państwo Papui-Nowej Gwinei i Republikę Fidżi odpowiednio od dnia 20 grudnia 2009 r. i od dnia 28 lipca 2014 r.

(2)

Art. 80 umowy przewiduje możliwość przystąpienia innych państw wyspiarskich Pacyfiku. Decyzjami (UE) 2018/1908 (2) i (UE) 2020/409 (3) Rada zatwierdziła przystąpienie, odpowiednio, Niezależnego Państwa Samoa (Samoa) i przystąpienie Wysp Salomona do umowy. Samoa przystąpiło do umowy w dniu 21 grudnia 2018 r. i tymczasowo ją stosuje od dnia 31 grudnia 2018 r. Wyspy Salomona przystąpiły do umowy w dniu 7 maja 2020 r. i tymczasowo ją stosują od dnia 17 maja 2020 r.

(3)

W następstwie przystąpienia Samoa i Wysp Salomona konieczna jest zmiana załącznika II do umowy w celu dodania w tym załączniku ofert dostępu do rynku przedstawionych przez te państwa.

(4)

Art. 68 umowy ustanawia Komitet ds. Handlu, który zajmuje się wszystkimi kwestiami niezbędnymi do wykonania umowy.

(5)

Decyzją (UE) 2019/1707 (4) Rada ustaliła stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii w Komitecie ds. Handlu w odniesieniu do tych zmian. Na swoim siódmym posiedzeniu w dniach 3-4 października 2019 r. Komitet ds. Handlu przyjął zalecenie dla Stron umowy, zalecając między innymi zmianę umowy w celu uwzględnienia przystąpienia Samoa i przystąpienia w przyszłości innych państw wyspiarskich Pacyfiku.

(6)

Art. 13 umowy stanowi, że Komitet ds. Handlu w drodze porozumienia może wprowadzić zmiany do załącznika II w każdej kwestii, w której uważa to za stosowne. W związku z tym na swoim ósmym posiedzeniu Komitet ds. Handlu będzie mógł wprowadzić tę zmianę techniczną do umowy w celu uwzględnienia przystąpienia Samoa i Wysp Salomona.

(7)

Unia powinna ustalić stanowisko, jakie należy zająć w ramach Komitetu ds. Handlu podczas jego ósmego posiedzenia w odniesieniu do proponowanej zmiany.

(8)

Stanowisko Unii w ramach Komitetu ds. Handlu podczas jego ósmego posiedzenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji Komitetu ds. Handlu,

(1)

W dniu 30 lipca 2009 r. Unia podpisała Umowę przejściową o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej (1) (zwaną dalej „umową”), która ustanawia ramy umowy o partnerstwie gospodarczym. Umowa jest tymczasowo stosowana przez Papuę-Nową Gwineę od dnia 20 grudnia 2009 r., przez Fidżi od dnia 28 lipca 2014 r., przez Samoa od dnia 31 grudnia 2018 r. oraz przez Wyspy Salomona od dnia 17 maja 2020 r.

(2)

W art. 68 umowy ustanowiono Komitet ds. Handlu (zwany dalej „Komitetem ds. Handlu UE–Pacyfik”), który zajmuje się wszystkimi kwestiami niezbędnymi do wykonania umowy.

(3)

Zgodnie z art. 68 umowy Komitet ds. Handlu UE–Pacyfik ustanawia swój regulamin wewnętrzny i może ustanowić komitety specjalne, którym przekaże szczególne uprawnienia wykonawcze, jak przewidziano w odpowiednich postanowieniach umowy.

(4)

Na swoim ósmym posiedzeniu Komitet ds. Handlu UE–Pacyfik przyjmie swój regulamin wewnętrzny oraz regulaminy wewnętrzne komitetów specjalnych.

(5)

Unia powinna ustalić stanowisko, jakie należy zająć w ramach Komitetu ds. Handlu UE–Pacyfik w odniesieniu do przyjęcia takiego regulaminu wewnętrznego,

(1)

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Albanii, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady i Komisji 2009/332/WE, Euratom (1) i wszedł w życie w dniu 1 kwietnia 2009 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 4 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 4”). Zgodnie z art. 3 protokołu 4 Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 116 układu (zwana dalej „Radą Stabilizacji i Stowarzyszenia”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do postanowień protokołu 4.

(3)

Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastapienie protokołu 4 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 4 odesłanie dynamiczne do konwencji tak, aby zawsze odwoływać się do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Republika Albanii wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień konwencji, mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Bośnią i Hercegowiną, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady i Komisji (UE, Euratom) 2015/998 (1) i wszedł w życie w dniu 1 czerwca 2015 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 2 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 2”). Zgodnie z art. 3 protokołu 2 Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 115 układu (zwana dalej „Radą Stabilizacji i Stowarzyszenia”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do protokołu 2.

(3)

Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu 2 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 2 odesłanie dynamiczne do konwencji tak, aby zawsze odwoływać się do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia oraz Bośnia i Hercegowina wyraziły zgodę na możliwie jak najszybszerozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię Europejską, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień konwencji, mających zastosowanie w odniesieniu do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii Europejskiej w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony, a Arabską Republiką Egiptu z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady i Komisji 2004/635/WE (1) i wszedł w życie w dniu 1 czerwca 2006 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 4 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 4”). Zgodnie z art. 3 protokołu 4 Rada Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 74 ust. 1 układu (zwana dalej „Radą Stowarzyszenia”) może podjąć decyzję o zmianie postanowień protokołu 4.

(3)

Rada Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu w drodze zastapienia protokołu 4 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron ma podjąć odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 4 odesłanie dynamiczne do konwencji tak, aby zawsze odwoływać się do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Arabska Republika Egiptu wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

Stanowisko Unii Europejskiej w ramach Rady Stowarzyszenia powinno być zatem oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady 2014/495/Euratom (1) i wszedł w życie w dniu 1 lipca 2016 r.

(2)

Częścią układu jest protokół I dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem I”). Zgodnie z art. 3 protokołu I Podkomitet ds. Ceł ustanowiony na mocy art. 74 ust. 1 układu (zwany dalej „Podkomitetem ds. Ceł”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do protokołu I.

(3)

Podkomitet ds. Ceł przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu I (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Podkomitetu ds. Ceł, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole I odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej obowiązującej wersji konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Gruzja wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień Konwencji, mających zastosowanie w odniesieniu do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ eurośródziemnomorski ustanawiający Stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Państwem Izrael, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzjiRady i Komisji 2000/384/WE, EWWiS (1) i wszedł w życie w dniu 1 czerwca 2000 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 4 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 4”). Zgodnie z art. 39 protokołu 4 Rada Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 67 układu (zwana dalej „Radą Stowarzyszenia”) może podjąć decyzję o zmianie postanowień protokołu 4.

(3)

Rada Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu w drodze zastąpienia protokołu 4 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stowarzyszenia, gdyż decyzja Rady Stowarzyszenia będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu Rada Stowarzyszenia wprowadzi w protokole 4 odesłanie dynamiczne do konwencji tak, aby zawsze odwoływać się do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Izrael wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

Stanowisko Unii Europejskiej w ramach Rady Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady i Komisji 2002/357/WE, EWWiS (1) i wszedł w życie w dniu 1 maja 2002 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 3”). Zgodnie z art. 39 protokołu 3 Rada Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 89 układu (zwana dalej „Radą Stowarzyszenia”) może podjąć decyzję o zmianie postanowień protokołu 3.

(3)

Rada Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu 3 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 3 odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Jordańskie Królestwo Haszymidzkie wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

Stanowisko Unii w ramach Rady Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Kosowem (*), z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady (UE) 2016/342 (1) i wszedł w życie w dniu 1 kwietnia 2016 r.

(2)

Częścią układu jest protokół III dotyczący pojęcia „produkty pochodzące” (zwany dalej „protokołem III”). Zgodnie z art. 4 protokołu III Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 126 układu (zwana dalej „Radą Stabilizacji i Stowarzyszenia”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do protokołu III.

(3)

Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu III (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole III odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Kosowo (*) wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych zawartych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR.1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień konwencji mających zastosowane do diagonalnej kumulacji między tymi partnerami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony a Republiką Libańską, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady 2006/356/WE (1) i wszedł w życie w dniu 1 kwietnia 2006 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 4 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 4”). Zgodnie z art. 38 protokołu 4 Rada Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 74 ust. 1 układu („Rada Stowarzyszenia”) może podjąć decyzję o zmianie postanowień protokołu 4.

(3)

Rada Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu 4 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 4 dynamiczne odniesienia do konwencji, tak aby zawsze odwoływać się do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W ramach dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany do konwencji Unia i Liban wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem opierać się na projekcie decyzji,

(1)

Układ o Stabilizacji i Stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady i Komisji 2004/239/WE, Euratom (1) i wszedł w życie w dniu 1 kwietnia 2004 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 4 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 4”). Zgodnie z art. 3 protokołu 4 Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 108 układu (zwana dalej „Radą Stabilizacji i Stowarzyszenia”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do postanowień protokołu 4.

(3)

Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie Układu poprzez zastąpienie protokołu 4 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 4 odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby zawsze odnosić się do ostatniej obowiązującej wersji konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany do konwencji, Unia i Macedonia Północna wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie dwustronnego stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień Konwencji, mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem opierać się na projekcie decyzji,

(1)

Układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Mołdawii, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady 2014/493/Euratom (1) i wszedł w życie w dniu 1 lipca 2016 r.

(2)

Częścią układu jest protokół II dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem II”). Zgodnie z art. 3 protokołu II Podkomitet ds. Ceł ustanowiony na mocy art. 200 układu (zwany dalej „Podkomitetem ds. Ceł”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian postanowień protokołu II.

(3)

Podkomitet ds. Ceł przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu II (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Podkomitetu ds. Ceł, gdyż decyzja ta będzie miała wiążące skutki prawne wUnii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między umawiającymi się stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole II odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiane konwencji,Unia i Republika Mołdawii wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień Konwencji mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Serbii, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady i Komisji 2013/490/UE, Euratom (1) i wszedł w życie w dniu 1 września 2013 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 3”). Zgodnie z art. 3 protokołu 3 Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 119 układu (zwana dalej „Radą Stabilizacji i Stowarzyszenia”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian postanowień protokołu 3.

(3)

Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu 3 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 3 odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Republika Serbiiu wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych zawaratych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR.1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień Konwencji mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi partnerami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Decyzja nr 1/98 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja z dnia 25 lutego 1998 r. w sprawie systemu handlu produktami rolnymi (1) (zwana dalej „decyzją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 98/223/WE i weszła w życie w dniu 1 stycznia 1998 r.

(2)

Częścią decyzji jest protokół 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 3”). Decyzją nr 3/2006 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja (2) protokół 3 został zastąpiony nowym protokołem Zgodnie z art. 39 protokołu 3 Rada Stowarzyszenia do spraw systemu handlu produktami rolnymi (zwana dalej „Radą Stowarzyszenia”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do postanowień protokołu 3.

(3)

Rada Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie decyzji poprzez zastąpienie protokołu 3 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (3) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 3 odesłanie dynamiczne do konwencji tak, aby zawsze odwoływać się do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

Wwyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Republika Turcji wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię Europejską, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień Konwencji, mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii Europejskiej w ramach Rady Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Umowa między Europejską Wspólnotą Węgla i Stali a Republiką Turcji o handlu produktami objętymi Traktatem ustanawiającym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (zwana dalej „umową”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Komisji 96/528/EWWiS (1) i weszła w życie w dniu 1 sierpnia 1996 r.

(2)

Częścią umowy jest protokół 1 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 1”). Zgodnie z art. 39 protokołu 1 Wspólny Komitet ustanowiony na mocy art. 14 ust. 1 umowy (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do postanowień protokołu 1.

(3)

Wspólny Komitet przyjmie decyzję o zmianie umowy poprzez zastąpienie protokołu 1 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r..

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu, gdyż decyzja Wspólnego Komitetu będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 1 odesłanie dynamiczne do konwencji tak, aby zawsze odwoływać się do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Republika Turcji wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe,

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię Europejską, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień konwencji, mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi uczestnikami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ukrainą, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady 2014/670/Euratom (1) i wszedł w życie w dniu 1 września 2017 r.

(2)

Częścią układu jest protokół I dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem I”).. Zgodnie z art. 3 protokołu I Podkomitet ds. Ceł ustanowiony na mocy art. 83 układu (zwany dalej „Podkomitetem ds. Ceł”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do postanowień protokołu I.

(3)

Podkomitet ds. Ceł przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu I (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Podkomitetu ds. Ceł, gdyż decyzja Podkomitetu ds. Ceł będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między Umawiającymi się Stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole I odesłanie dynamiczne do konwencji tak, aby zawsze odwoływać się do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Ukraina wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych określonych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię Europejską, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień konwencji, mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi partnerami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Podkomitetu ds. Ceł powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

W dniach 10 grudnia 2019 r., 20 stycznia 2020 r., 3 lutego 2020 r. i 26 marca 2020 r. Rada przyjęła decyzje (UE) 2019/2157 (1), (UE) 2020/102 (2), (UE) 2020/144 (3) i (UE) 2020/511 (4) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2020 r. do dnia 25 stycznia 2025 r. W dniu 8 czerwca 2020 r. Rada przyjęła decyzję (UE) 2020/766 w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 1 lutego 2020 r. do dnia 25 stycznia 2025 r. (5). W dniu 30 lipca 2020 r. Rada przyjęła kolejną decyzję (UE) 2020/1153 w sprawie mianowania członków oraz zastępców członków Komitetu Regionów (6).

(2)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z upływem kadencji Moniki MARINI.

(3)

Jedno stanowisko zastępcy członka Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu, na podstawie którego zaproponowano kandydaturę Nicoli MARINIEGO (Sindaco del Comune di Albano Laziale (RM)),

—

Nicola MARINI, Consigliere comunale di Albano Laziale (RM) (zmiana mandatu),

—

Enrico ROSSI, Assessore del Comune di Signa (FI).

(1)

Umowa między Wspólnotą Europejską a Kanadą o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych (zwana dalej „umową o współpracy i wzajemnej pomocy”) została zawarta przez Unię decyzją Rady 98/18/WE (1) i weszła w życie w dniu 1 stycznia 1998 r.

(2)

W art. 2 umowy o współpracy i wzajemnej pomocy wzywa się organy celne do rozwoju współpracy celnej w najszerszym możliwym zakresie.

(3)

Zgodnie z art. 20 umowy o współpracy i wzajemnej pomocy Wspólny Komitet Współpracy Celnej (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”) podejmuje środki niezbędne dla współpracy celnej.

(4)

Umowa między Unią Europejską a Kanadą o współpracy celnej w sprawach związanych z bezpieczeństwem łańcucha dostaw (zwana dalej „umową o bezpieczeństwie łańcucha dostaw”) została zawarta przez Unię decyzją Rady 2014/941/UE (2) i weszła w życie w dniu 1 listopada 2013 r.

(5)

Zgodnie z art. 5 umowy o bezpieczeństwie łańcucha dostaw Wspólny Komitet jest upoważniony do przyjmowania decyzji dotyczących wzajemnego uznawania technik zarządzania ryzykiem, standardów ryzyka, kontroli bezpieczeństwa oraz programów partnerstwa handlowego.

(6)

Wspólny Komitet zamierza przyjąć decyzję dotyczącą wzajemnego uznawania programu „Partners in Protection” Kanady oraz programu upoważnionego przedsiębiorcy Unii Europejskiej na swoim piątym posiedzeniu, a w każdym razie przed końcem 2022 r.

(7)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu ponieważ decyzja dotycząca wzajemnego uznawania programu „Partners in Protection” Kanady oraz programu upoważnionego przedsiębiorcy Unii Europejskiej będzie miała skutki prawne w Unii.

(8)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu w odniesieniu do wzajemnego uznawania programu „Partners in Protection” Kanady oraz programu upoważnionego przedsiębiorcy Unii Europejskiej, powinno być oparte na projekcie decyzji Wspólnego Komitetu,