Jarenlang pakten Donald Fagen en Walter Becker het opnemen van muziek aan op een conventionele manier: een groep muzikanten speelde in de studio samen van begin tot eind nummers in. Maar geleidelijk ontwikkelden ze een gefragmenteerd proces, waarbij ze meerdere muzikanten hetzelfde deel lieten spelen, totdat ze op combinaties stuitten die hen bevielen. Om het bij het daaropvolgende nummer weer opnieuw uit te vogelen. Ondanks die verfijnde werkwijze klonk de band niet eerder zo direct als op Aja. Het album bevat de R&B van ‘Josie’, het springerige ‘Black Cow’ en ‘Peg’, dat eens niet als een academische studie van dansmuziek klonk, maar gewoon als dansmuziek. In de context van de Californische popscene in de jaren 70, waren Fagen en Becker buitenbeentjes. Ze kwamen uit de regio New York, waren eerder hipsters dan hippies, en hielden van R&B en jazz. Op Aja kwam die achtergrond voor het eerst duidelijk op de muzikale voorgrond te staan. Ook verschijnen er op het album diverse typische Steely Dan-personages. Neem bijvoorbeeld de tragische held van ‘Deacon Blues’: een man uit een voorstad die fantaseert over een bestaan als safoxonist. Maar hij wordt dronken en overlijdt door een verkeersongeval. Hij is ook een buitenbeentje, maar hij had tenminste een droom.