"Het echte leven is grappig.", schreef Taylor Swift in de liner notes van Speak Now (2010), haar derde album en ook het derde dat ze opnieuw heeft opgenomen in het kader van haar grote project om haar muziekrechten te heroveren. "Er is een tijd voor stilte. Er is een tijd om te wachten op je beurt. Maar als je weet hoe je je voelt en wat je moet zeggen, dan weet je wat je te doen staat." Swift was begin 20 toen ze Speak Now schreef. Ze was nog bezig haar stem te vinden als artiest en volwassene. Maar ze is hier trouw aan de originele songs − die ze allemaal in haar eentje heeft geschreven − en ze is trouw aan een veel jongere versie van zichzelf. Ze eert vroege invloeden als Fall Out Boy en Hayley Williams van Paramore, met wie ze samenwerkt op nieuwe versies van nummers 'uit de kluis': 'Electric Touch' en 'Castles Crumbling'. En hoewel ze producer Nathan Chapman uit Nashville inruilt voor haar recentere samenwerkingspartners Jack Antonoff en Aaron Dessner, klinken de arrangementen nog steeds warm en helder – misschien iets minder opgepoetst. Het album is een voorbode op het soort alomvattende pop dat ze uiteindelijk met haar hele hart omarmt. We weten allemaal wat Swift hierna uitbrengt: het album Red uit 2012. Achteraf hoor je dat ook wel aankomen in deze nummers. Speak Now maakt complexe gevoelens op gracieuze wijze simpel. Swift is hier kwetsbaar maar ook vrijgevochten ('Mean'). Ze is onschuldig, maar weet wanneer ze verantwoordelijkheid moet nemen ('Dear John'). Ze is wijs genoeg om spijt te hebben van haar vergissingen ('Back To December'), maar niet te afgestompt om het beste in mensen te zien ('Innocent'). Wil ze volwassen worden? Ja, als dat meer daadkracht en onafhankelijkheid betekent ('Speak Now'). Maar wanneer je moederziel alleen in dat nieuwe appartement zit, moet je wellicht alsnog huilen − niet alleen vanwege het huis uit je kindertijd dat je hebt achtergelaten, maar ook vanwege de wetenschap dat je nooit meer terug kan ('Never Grow Up'). De sound is groots, maar de details maken het verschil. Op een bepaald moment zegt Swift dat haar rivaal haar voor gek verklaart omdat Swift haar naam graag op dingen laat rijmen (de poppunk-uitbarsting 'Better Than Revenge'). Die balans van universeel en specifiek, toegankelijk en obscuur, onderscheidt Swift niet alleen van de meeste hedendaagse popsongwriters, maar maakt haar ook een gids voor iedereen die de enorme berg gevoelens die gepaard gaat met jongvolwassen zijn probeert te doorgronden. Niet dat je een tiener hoeft te zijn om je in haar te herkennen. Juist Swifts vermoeden dat iedereen het hartenleed waarover ze schrijft heeft meegemaakt − of ze het willen toegeven of niet −maakt haar bijzonder. In haar liner notes voor Fearless beschreef ze de kracht van geloven in de prins op het witte paard en eind goed al goed. Op Speak Now blijken de meeste prinsen dompers, en het echte goede einde zit 'm in de wijsheid en de veerkracht die je vindt wanneer je toch voor ze valt.