Toen Bonnie Raitt aan de slag ging voor Just Like That..., haar eerste album in zes jaar tijd, had ze een specifieke missie in gedachten: nummers maken die ze altijd al had willen maken. Hoe meer soul en funk, hoe beter. “Ik heb altijd een zwak gehad voor oude soul en obscure albums van artiesten die ik al een tijdje niet heb geluisterd”, vertelt ze aan Zane Lowe van Apple Music. “Ik ben altijd op jacht.” Enkele nummers zijn covers of hommages, geïnspireerd door andere artiesten. Zo werd ze verliefd op 'Made Up Mind' van The Bros. Landreth toen de band voor haar opende tijdens een tour in 2014, terwijl 'Something’s Got a Hold of My Heart' van Al Anderson al drie decennia in haar hoofd zat. Andere nummers, zoals de titelsong, zijn nieuwe composities geïnspireerd door de favoriete nummers en artiesten van de legendarische singer-songwriter. “Ik wilde dit keer vanuit het perspectief van de derde persoon schrijven”, vertelt Bonnie Raitt. “Een kort verhaal of iets ontroerends uit het levensverhaal van iemand anders, want ik heb mijn eigen persoonlijke leven al behoorlijk uitgemolken. Ik heb zowat alle familieleden en relaties al besproken. Ik hou gewoon van verhalende nummers en had er nog nooit een gemaakt, behalve 'All at Once' jaren geleden. Ik hou van 'Angel From Montgomery' en 'Donald and Lydia' van John Prine, en ik hou van het vroege werk van Dylan, de eerste paar albums waarop hij zonder opsmuk zingt en op zijn gitaar tokkelt. Ik wilde een nummer dat een heel eenvoudig verhaal vertelt.” Just Like That... is eenvoudig, maar toch ook niet: het gaat over diepgaande liefde, de pijnlijke waarheid en hartverscheurend verlies. Dat zijn allemaal dingen die Raitt ervoer tijdens de pandemie, een periode met trauma's en veel veranderingen. “Het is moeilijk om de laatste paar jaar van COVID-19 los te zien van de verkiezingen. En los van alle polariteit, vijandigheid en wreedheid van het politieke klimaat in ons land”, zegt ze. “Ik had niet verwacht dat nog mee te maken. Het gaf me een doel. Ik wist dat we uiteindelijk weer op pad zouden gaan of dat ik de studio in zou duiken, dus het voelde therapeutisch om iets om handen te hebben en nummers te maken. En ik kan niet wachten om weer te toeren, niet alleen om mijn band, het personeel en de groepen die ik ondersteun te helpen, maar ook om gewoon plezier te hebben en verlichting te brengen.”