In 1959 had Miles Davis zijn eerste grote kwintet ontbonden, en was zijn tweede nog niet geformeerd. De trompettist probeerde in die tijd iets nieuws uit, nietsvermoedend dat het experiment zou uitgroeien tot een van de succesvolste jazzalbums aller tijden. De rappe akkoordenschema's van bebop en postbop vergden van muzikanten dat ze snel en virtuoos improviseerden. Davis wist daar alles van: hij was immers de opvolger van Dizzy Gillespie in het Charlie Parker Quintet. Maar op Kind of Blue zat er meer tijd tussen de akkoorden, waardoor er ruimte ontstond in de muziek. De solist kon even op adem komen. Hoewel Miles de temperatuur van jazz omlaag bracht, introduceerde hij ook hele nieuwe texturen en klankkleuren. Daarvoor putte hij inspiratie uit de harmonische ideeën van Gil Evans en George Russell, of zelfs die van Debussy en Satie. In die zin was het album een opvolger van Birth of the Cool dat tien jaar eerder was opgenomen, en wellicht een vooraankondiging van het etherische In a Silent Way van tien jaar later. Davis’ gebruik van een demper (een zogeheten harmon mute) komt prachtig tot uiting op de indringende ballads ‘Blue in Green’ en ‘Flamenco Sketches’, waar zijn trompet een intiem geluid creëert dat vele trompettisten sindsdien hebben nagevolgd.