Als er een terugkerend thema zit in het tweede album van Phoebe Bridgers, dan is dat “het idee dat je worstelt met persoonlijke problemen terwijl er grote onrust heerst in de wereld − als een dagboek over je kalverliefde tijdens de apocalyps”, vertelt ze aan Apple Music. “Ik kwel mezelf vijf dagen lang vanwege een ruzie met een vriend, terwijl er veel grotere shit aan de gang is. Het voelt gewoon zo dom, zo zwelgen in je eigen ellende. Maar mijn meest indringende gedachten gaan over mijn persoonlijke leven.” Ze dook de studio in toen ze eindelijk klaar was met toeren − ter ondersteuning van Stranger in the Alps uit 2017 en gemeenschappelijke releases met Lucy Dacus en Julien Baker (boygenius) in 2018 en met Conor Oberst (Better Oblivion Community Center) in 2019 − en het resultaat is Punisher, een collectie folk en bedroompop die tegelijkertijd comfortabel en adembenemend is, zowel een schuilplaats als een koortsdroom. “Soms krijg ik vragen als: ‘Zie je jezelf als een typische songwriter uit Los Angeles?’ of ‘Identificeer je jezelf als een queer songwriter?’ En dan zeg ik: ‘Nee. Ik ben wat ik ben’”, aldus de inwoner van Pasadena. “De dingen die gebeuren zijn nu eenmaal de dingen die gebeuren, dus natuurlijk sijpelt elke trekje van mijn persoonlijkheid en elk deel van de wereld door in mijn muziek. Maar ik heb nooit het plan om iets specifieks te maken − ik kijk gewoon terug en denk dan ‘Oh. Daar dacht ik toen over na.’” Hieronder vertelt Bridgers over elk nummer van het album. DVD Menu “Het is een verwijzing naar de laatste song op het album − een omkering van die melodie op het einde. En het samplet van de laatste song op mijn eerste album − ‘You Missed My Heart’ − dat rare stemmetje dat je nog net kan horen. Het voelde voor mij mooi afgerond aan om het album zo te beginnen. Ook heb ik veel geluisterd naar Grouper. Er zit een voicemailbericht in deze song. Iedereen keek me aan alsof ik krankzinnig was toen ik Rob Moose − die strijkinstrumenten speelt op het album − vroeg om het af te spelen. Iedereen was zo van ‘Waar heb je het in hemelsnaam over?’ En dat is volgens mij het engste deel ervan. Ik hou van enge muziek.” Garden Song “Dit gaat diep in op dromen en − dit is typisch Los Angeles − het manifesteren daarvan. Het gaat erover dat de goede gedachten die je hebt ook uitkomen, en dat alle klotedingen waar je aan denkt ook uitkomen. Als je ergens de hele tijd bang voor bent, dan ga je op zoek naar bewijs dat het is gebeurd, of dat het gaat gebeuren. En als je een ongelukkig iemand bent die denkt dat goede mensen jong sterven en kwaadaardige bedrijven alles regeren, dan is er genoeg bewijs in de wereld dat het klopt. Maar als je iemand bent die denkt dat goede mensen geweldige dingen doen, hoe gering van aard dan ook, en dat er ook schoonheid is te midden van duisternis, dan ga je daar ook bewijs voor vinden. En je gaat de duistere shit negeren, of dat wel zien maar het niet je wereldbeeld laten beïnvloeden. Het gaat over knokken tegen duistere, boosaardige gedachten en over voelen dat als je iets echt wilt, het ook gaat gebeuren, of dat het uitkomt op een volslagen gekke, andere manier dan ik ooit had verwacht.” Kyoto “Dit nummer gaat over op tour zijn en het haten om te toeren, en daarna thuis zijn en het haten om thuis te zijn. Ik wil gewoon altijd zijn waar ik niet ben. Dat is volgens mij geen hele mooie of speciale gedachte, maar het is wel zo. Met boygenius namen we een nachtvlucht om op te treden in een talkshow. Dat klinkt glamoureus, maar het was een hoop gehaast en daarna moesten we urenlang backstage wachten terwijl we doodzenuwachtig waren en met vreemden praatten. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Dit is tegelijk geweldig en vreselijk. Ik ben hier met mijn vrienden, maar we voelen ons allemaal ellendig. We voelen ons zo gelukkig en zo verwend, maar voelen ons ook slecht omdat we klagen over hoe vermoeid we zijn.’ Ik mis het leven waarover ik klaagde en ik denk dat veel mensen dat nu voelen. Ik hoop dat de feestjes goed zijn die gegeven worden na deze shit [de pandemie]. Ik hoop dat mensen een hernieuwde waardering hebben voor menselijke verhoudingen en zo. Ik ga zeker weer op tournee.” Punisher “Ik weet niet eens waar ik het mee kan vergelijken. Als ik het vergelijk met hoe ik normaal nummers schrijf, heb ik het gevoel dat ik eerder stopte met schrijven dan ik normaal gesproken doe. Normaliter herschrijf ik dingen vijf keer, maar bij deze dacht ik: ‘Oké. Dit is een eenvoudig eerbetoon.’ Het gaat min of meer over de buurt [Silver Lake in Los Angeles], ook een beetje over depressie, maar vooral over het stalken van Elliott Smith en bang zijn dat ik een kletskous ben − dat zodra ik met mijn helden praat, hun ogen glazig worden. Stel dat je op Thanksgiving op bezoek bent bij de familie van je vrouw en dat ze een ouder familielid heeft die tegen vaccinaties is of net een of ander artikel over samenzweringen heeft gelezen. En dat, ook al zijn ze heel lief, ze maar tegen je blijven praten en ze niet beseffen dat je ogen glazig worden en dat je probeert te ontsnappen…Dat is een ‘punisher’. De ergste manier waarop zoiets kan gebeuren is als een lieve fan aardig tegen je wil zijn, en hun handen trillen en ze beseffen niet dat ze je bij je bus staan terwijl ik naar bed wil gaan. En ze praten zo’n 45 minuten tegen je en je beseft dat jouw reactie heel veel voor ze betekent, dus je probeert er ook voor hen te zijn. En ik ben heel bang dat als ik met pakweg Patti Smith om zou gaan, dat ik zo’n figuur word. Ik weet dat ik dat in het verleden was. En ik denk dat als Elliott nog zou leven − en aangezien we dan naast elkaar hadden gewoond − het 1000% zeker zou zijn dat ik hem had ontmoet en dat ik dan totaal uit mijn nek zou kletsen, en dat ik hem in een hoek zou drijven in de Silverlake Lounge.” Halloween “Het begon met mijn vriend Christian Lee Hutson. Het was trouwens een van de eerste keren dat we elkaar ontmoetten. We bleven eindeloos praten en plots kwamen we op de proppen met deze melodie waar ik veel van hou. We waren vijf uur bij elkaar en besteedden maar 10 minuten aan muziek. Het gaat over een dode relatie, maar het krijgt geen glorieus einde. Je bent verveeld, verdrietig en hebt geen zin in drama. Elke dag wordt je wakker met de wens dat alles weer normaal is, maar het gaat gewoon niet zo geweldig. Hij woont vlakbij het Children’s Hospital, dus toen we het nummer schreven waren er telkens ziekenwagens. Dat was dus wel een deprimerende achtergrond en dat hebben we in het nummer gebruikt. De andere stem is van Conor Oberst. Ik was aan het stressen over de tekst − ik was op zoek naar een laatste couplet en hij zei: ‘Man, je praat altijd over die fan van de Los Angeles Dodgers die vermoord werd. Daar moet je het over hebben.’ En ik zei: ‘Jezus. Oké.’ Het album van Better Oblivion Community Center was zo’n geweldige leerschool voor me en halverwege het schrijven en opnemen voelde ik me zo op mijn gemak. Toen we dat verdomde album hadden afgerond had ik het gevoel dat ik hem een vreselijk idee kon laten horen zonder me te schamen − ik wist dat hij me gewoon zou helpen. Zo ging het ook bij boygenius: aanvankelijk ben je zo nerveus over samenwerken met nieuwe mensen, maar tegen de tijd dat je klaar bent, denk je: ‘Verdomd, het zou zo makkelijk zijn om dat weer te doen’. Je beste optreden is altijd op het laatste concert van de tournee.” Chinese Satellite “Ik heb geen geloof, daar gaat dit over. Mijn vriend Harry omschreef dat ooit op de beste manier ooit. Hij zei: ‘Man, soms zou ik willen dat ik ineens in Jezus geloof’. Maar ik kan dat niet. Ik bedoel, ik heb absoluut bizarre geloven die uit het niets komen. Ik ben niet religieus opgevoed. Ik doe yoga en zulke dingen. Ik denk dat ademhalen belangrijk is. Maar daar houdt het mee op. Ik wil best geloven dat geesten en aliens bestaan, maar ik betwijfel het. Ik hou van wetenschap − ik denk dat wetenschap ons zo dichtbij de waarheid brengt als maar mogelijk is. Als ik eerlijk ben: dit nummer gaat over 11 jaar worden en geen brief krijgen van Zweinstein, beseffen dat niemand me gaat redden van mijn leven, dat niemand me wakker maakt en zegt: ‘Grapje! Alles is veel specialer dan dit, en jij bent speciaal’. Nee, ik ga voor eeuwig blijven wie ik ben. Ik bedoel, stiekem wacht ik nog steeds op die brief. Dat is ook een deel van de song: ik wil dat iemand me in het midden van de nacht wakker schudt en zegt: ‘Kom met me mee. Alles is eigenlijk totaal anders dan je ooit kon denken.’ Dat zou tof zijn.” Moon Song “Ik heb het gevoel dat songs ook een soort droom zijn, dat je denkt: ‘Ik zou kunnen zeggen dat het over dat ene gaat, maar...’ Tegelijk gaat het enorm specifiek over bepaalde mensen, een persoon en een relatie, maar dat is zo met elke song. Ik heb complexe gevoelens over elke persoon waar ik ooit om heb gegeven en dat is volgens mij nogal duidelijk. De centrale gedachte is dat het heel moeilijk is om te geven om iemand die zichzelf haat, want ze denken dat je dom bent. En dan voel je je ook dom. Want als je gaat klagen, dan gaan ze je verlaten. Dus je klaagt niet en kropt alles op en je denkt: ‘Nee, stap maar weer op me, alsjeblieft.’ Het gaat over dat gevoel, dat je wil dat er weer op je wordt gestapt.” Savior Complex “Thematisch is dit een opvolger van ‘Moon Song’. Je krijgt waar je om vraagt en dan date je iemand die zichzelf haat. Wat de muziek betreft is het een van de weinige songs die ik heb geschreven in een droom. Ik rolde in het midden van de nacht uit bed en neuriede. Ik ben nog steeds op zoek naar die verdomde voicememo, want ik weet dat hij bestaat, maar het klinkt zo gek, zo eng. Ik werd wakker, wist waar ik wilde dat het over zou gaan en ging naar de studio. Dat is Blake Mills op de klarinet en dat was zo grappig: hij was net een klein schoolkind dat in de gangen van Sound City oefende voordat hij naar binnen kwam om te spelen.” I See You “Ik had al die regel ‘I've been playing dead my whole life’, die had ik al minstens vijf jaar. Ik voelde me elke dag als een lopende zombie, dat is hoe mijn depressie zich uitte. Het is een lusteloos gevoel, een uitgeput gevoel. Ik ben niet manisch-depressief, was dat maar zo. Ik zou willen dat ik supercreatief ben als ik depressief ben, maar in plaats daarvan staar ik acht uur achter elkaar naar mijn telefoon. En dan word je verliefd en alles wordt opgeschud en je denkt: ‘Kan deze persoon me fixen? Dat zou geweldig zijn.’ Deze song gaat over close zijn met iemand. Ik bedoel, het gaat over mijn drummer. Het gaat niet over iemand anders. Toen we voor het eerst uit elkaar gingen was dat zo zwaar en hartverscheurend. Het is gewoon zo gek dat je eerst met elkaar datet en dan ineens een tijdje een vreemde bent voor elkaar. Nu zijn we weer enorm hecht. We zijn beste vrienden en zullen dat altijd blijven. Er zijn bepaalde mensen waar je mee datet, waarbij het zo romantisch is dat het element van vriendschap op de tweede plaats komt. En bij ons was dat nooit zo. Het element van vriendschap stond boven alles. We hebben samen miljoenen projecten opgestart, begonnen direct met samen schrijven, konden nooit zonder elkaar, waren heel afhankelijk. En als dat ineens allemaal wordt afgepakt− dat is verschrikkelijk.” Graceland Too “Toen ik begon met schrijven ging het over een MDMA-trip. Of ik had daar een paar regels over geschreven en toen veranderde het richting dingen die er in mijn leven gebeurden. Zoals ik al zei, als je geeft om iemand die zichzelf haat en heel zelfdestructief is, dan is dat voor mij enorm lastig om mee om te gaan. Je kunt mensen niet controleren, maar het is verleidelijk om te willen helpen als iemand een zware periode doormaakt. Ik denk dat dit nummer daar een overpeinzing van is − het gaat over er willen zijn voor mensen. Ik hoop dat er een dag komt dat ik rondhang met mensen die hebben geworsteld met verslaving of suïcidale gedachten en dat ze zich dan prima voelen. Ik wil meer songs zoals deze schrijven, over wat ik zou willen dat er gaat gebeuren.” I Know the End “Hierin zitten een hoop dingen die op mijn to-do-lijstje stonden: ik wilde schreeuwen, ik wilde een metalnummer maken, ik wilde schrijven over langs de kust rijden naar het noorden van Californië, wat ik vaak gedaan heb in mijn leven. Het is een heel specifiek gevoel. Dit klinkt vast heel wazig, maar het voelt voor mij aan als een soort vagevuur als ik die rit maak, want ik heb die rit in elke fase van mijn leven gemaakt. Daardoor word ik in een tijdperk getrokken dat niet bestaat als ik dat ritje maak, alsof ik al die verschillende keren niet uit elkaar kan houden in mijn geheugen. Ik denk dat ik het altijd in mijn hoofd had dat als de apocalyps uitbreekt ik ga ontsnappen door eindeloos naar het noorden te rijden. Dit is beslist voor de helft een ballad. Ik zie het een beetje als ‘tja, wat voor genre is ‘Welcome to the Black Parade’ van My Chemical Romance eigenlijk’? Het is niet echt een anthem − ik weet het niet. Ik hou ervan om mensen om de tuin te leiden met een bepaalde vibe die ik daarna dan helemaal omgooi. Dat zou ik vaker willen doen.”