Nu hij bij het grote publiek is doorgebroken en een serieus platencontract in de wacht heeft gesleept, grijpt Elliott Smith voor XO (1998) de kans om zijn songs vakkundig uit te vouwen tot organisch vloeiende werkstukken. Nog steeds horen we hem breekbaar mijmeren met zijn gitaar, maar de singer-songwriter breidt zijn composities uit met rijkere arrangementen in een vollere sound. De magie van zijn minimalisme blijft echter in tact en hij bewijst dat hij thuishoort in het rijtje van de grote folkmakers.