David Bowie znalazł w 1976 r. duchowy i artystyczny azyl w Berlinie Zachodnim. Tam, przy wsparciu ze strony producenta Tony’ego Viscontiego oraz Briana Eno, Anglik zatopił się we wpływach krautrocka i raczkującej elektroniki. Rezultatem okazały się zwięzłe, kanciaste rytmicznie piosenki takie jak „Speed of Life” czy „Breaking Glass” oraz nastrojowe utwory instrumentalne wypełniające drugą połowę płyty (mroczna „Warszawa” czy ambientowy lament „Subterraneans”).