Medisch Contact

𝗝𝗲 𝗯𝗲𝗻𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗴𝗼𝗲𝗱𝗹𝗮𝗰𝗵𝘀𝗲 𝗲𝗻 𝗴𝗲𝘇𝗲𝗹𝗹𝗶𝗴 𝗸𝗹𝗲𝘁𝘀𝗲𝗻𝗱𝗲 𝗷𝗼𝗻𝗴𝗲𝗻. 𝗜𝗻 𝗱𝗲 𝗯𝗹𝗼𝗲𝗶 𝘃𝗮𝗻 𝗷𝗲 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻. 𝗔𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗹𝗼𝗼𝗽𝘁 𝗲𝗶𝗴𝗲𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸 𝘄𝗲𝗹 𝗼𝗽 𝗿𝗼𝗹𝗹𝗲𝘁𝗷𝗲𝘀. Ik zie je enkel om wat huis-tuin-en-keukengeneeskundezaken. Om mijn boodschap wat meer kracht bij te zetten geef ik je wel eens informatie mee via thuisarts.nl om het thuis nog eens rustig na te kunnen lezen. Je glimlacht dan altijd vriendelijk en zegt steevast: ‘dat is fijn’. Je leven begint wat serieuzere wendingen te nemen. Een vaste vriendin. Een baan. Een huis. Eigen verantwoordelijkheid. Van die goedlachse jongen zie ik weinig meer terug. Je lijkt zelfs een beetje bozig. Alles en iedereen werkt je tegen. ➡️Lees deze blog van huisarts Arianne Beckers-Bruls: https://lnkd.in/eZq8neGM

𝗔𝗹𝘀 𝗝𝗼𝗵𝗮𝗻 𝗖𝗿𝘂𝗶𝗷𝗳𝗳 𝗻𝗼𝗴 𝗹𝗲𝗲𝗳𝗱𝗲, 𝘇𝗼𝘂 𝗵𝗶𝗷 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗹𝗼𝗻𝗴 𝗰𝗼𝘃𝗶𝗱 𝗴𝗲𝘇𝗲𝗴𝗱 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻: ‘𝗝𝗲 𝗴𝗮𝗮𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝗽𝗮𝘀 𝘇𝗶𝗲𝗻, 𝗮𝗹𝘀 𝗷𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝗱𝗼𝗼𝗿 𝗵𝗲𝗯𝘁.’ Recent ontving ik het verslag van de verzekeringsarts die mij had beoordeeld in het kader van gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid. Eén zin uit het rapport viel mij in het bijzonder op: ‘Voor zover een psychische aandoening te objectiveren valt, kan worden gesteld dat ik voldoende aanleiding heb gevonden bij mijn onderzoek om de psychische diagnose te bevestigen. Objectivering van de postcovidklachten is niet mogelijk.’ Een zeer discutabele uitspraak met potentieel grote gevolgen. Met één pennenstreek wordt er een kaart weggetrokken uit mijn toch al wankele financiële kaartenhuis. Objectivering niet mogelijk. Ik ben helaas lang niet de enige longcovidpatiënt die moet vechten voor zijn diagnose. Alsof we niet genoeg energie kwijt zijn om er tégen te vechten. Gaat die arts nu echt het oordeel van mijn huisarts, longarts, internist en sportarts naast zich neerleggen en komt ze aan met de excuusdiagnose somatisch-symptoomstoornis, favoriet bij menig verzekeringsarts? ➡️Lees deze blog van huisarts Jelle Struik: https://lnkd.in/e8CaekJi

𝗗𝗲 𝘄𝗮𝗽𝗲𝗻𝘀𝘁𝗶𝗹𝘀𝘁𝗮𝗻𝗱 𝗶𝗻 𝗚𝗮𝘇𝗮 𝗯𝗶𝗲𝗱𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗳𝗿𝗮𝗴𝗶𝗲𝗹𝗲 𝗮𝗮𝗻𝗹𝗲𝗶𝗱𝗶𝗻𝗴 𝘁𝗼𝘁 𝗵𝗼𝗼𝗽. Terwijl er voorzichtig wordt gespeculeerd over het herstellen van de zorg en de hulpgoederen langzaamaan binnenkomen, zal het nog heel lang duren voor de opgelopen achterstand en schade zijn ingehaald. De internationale medische wereld staat dan ook voor de zware taak om de Palestijnen bij te staan in de wederopbouw van zorg. Maar, zeggen Artsen voor Gaza, dat is niet genoeg. We moeten ook de samenwerking met Israëlische (zorg)instellingen kritisch evalueren. Organisaties die meewerken aan of zelfs baat hebben bij de bezetting van Palestina, moeten worden geboycot. ➡️Lees dit artikel van Artsen voor Gaza: https://lnkd.in/eFz7TXjv

‘𝗗𝗲 𝗴𝗲𝗹𝘂𝗸𝗸𝗶𝗴𝘀𝘁𝗲 𝗺𝗲𝗻𝘀 𝗶𝘀 𝗱𝗲𝗴𝗲𝗻𝗲 𝗱𝗶𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝗱𝗲𝗻𝗸𝘁 𝘁𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻.’ 𝗛𝗶𝗷 𝗶𝘀 𝗲𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻𝗱𝗲 𝘃𝗼𝗼𝗿𝗯𝗲𝗲𝗹𝗱 𝘃𝗮𝗻. 𝗢𝗻𝗱𝗮𝗻𝗸𝘀 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝟳𝟬 𝗷𝗮𝗮𝗿 𝗵𝘂𝗽𝗽𝗲𝗹𝘁 𝗵𝗶𝗷 𝗯𝗶𝗷𝗻𝗮 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝘀𝗽𝗿𝗲𝗲𝗸𝗸𝗮𝗺𝗲𝗿 𝗯𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻. De zware jaren uit zijn jeugd heeft hij zichtbaar achter zich gelaten. ‘Hoe is het met u en met uw ouders? Leven ze nog?’ Het is zelden dat het over mij gaat in de spreekkamer en al helemaal niet over mijn ouders. Eén keer kwam het ter sprake. Sindsdien vraagt hij er elke keer naar. Trouw komt hij op mijn spreekuur voor zijn periodieke controles. Zijn bloeddruk is steevast te hoog. De natuurlijke producten die hij ervoor gebruikt werken uitstekend, zegt hij. Hij wil niets anders voorgeschreven krijgen. Toch blijft hij komen en laat hij geduldig zijn bloeddruk door mij controleren. Hij komt niet alleen wat halen, hij brengt ook van alles: een krantenknipsel dat hem is opgevallen of een titel van een boek dat ik absoluut moet lezen. Vaak ook nog wat lekkers voor bij de koffie. ➡️ Lees deze blog van huisarts Anneke Baltussen: https://lnkd.in/eSdjTEVC

🎧𝗗𝗲𝘇𝗲 𝘄𝗲𝗲𝗸 𝘀𝗽𝗿𝗲𝗸𝗲𝗻 𝘄𝗲 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝗻𝘂𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗽𝘀𝘆𝗰𝗵𝗼𝘁𝗵𝗲𝗿𝗮𝗽𝗶𝗲 met Flip Jan van Oenen die recent het boek 'Verdragen' heeft uitgebracht, met als ondertitel: 'Over de hulp helpt-mythe'. De strekking van zijn boek: psychotherapie werkt nauwelijks en de meeste psychische klachten gaan vanzelf over. En dat terwijl er steeds meer Nederlanders een beroep op psychische hulp doen; in 2023 stond de teller op anderhalf miljoen. ➡️ Beluister deze nieuwe aflevering van Medisch Contact de podcast: https://lnkd.in/ehU9fACC

Jaren geleden werd hij ’s avonds binnengebracht op onze Spoedeisende Hulp: begin dertig, volledig doorgesnoven, tachycard, tachypnoïsch, oververhit, een gevaar voor zichzelf, voor de omgeving, en in het geheel niet voor rede vatbaar. De politieterm ‘verward persoon’ was behoorlijk eufemistisch gekozen, en voor zijn lichamelijk welzijn werd ook gevreesd. ➡️ Lees dit praktijkperikel van een spoedeisendehulparts die zich ernstig bedreigd voelde: https://lnkd.in/e8dijQ2D

𝗠𝗲𝗱𝗶𝘀𝗰𝗵 𝗖𝗼𝗻𝘁𝗮𝗰𝘁 𝗹𝗶𝗲𝗽 𝗲𝗲𝗻 𝗱𝗮𝗴 𝗺𝗲𝗲 𝗺𝗲𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗮𝗿𝘁𝘀, 𝘄𝗲𝗿𝗸𝘇𝗮𝗮𝗺 𝗶𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗲𝘁 𝘂𝗶𝘁𝘀𝘁𝗲𝗿𝘃𝗲𝗻 𝗯𝗲𝗱𝗿𝗲𝗶𝗴𝗱 𝘃𝗮𝗸𝗴𝗲𝗯𝗶𝗲𝗱: 𝗱𝗲 𝘀𝗼𝗰𝗶𝗮𝗮𝗹-𝗺𝗲𝗱𝗶𝘀𝗰𝗵𝗲 𝗮𝗱𝘃𝗶𝘀𝗲𝗿𝗶𝗻𝗴. Arts Lisette Kwast doet dit werk al dertig jaar lang, eerst bij een GGD, later bij een particulier medisch adviesbureau. Ze houdt spreekuur en geeft medisch advies over gehandicaptenparkeerkaarten, trapliften, huisvestingsurgentie, vrijstellingen van de leerplicht en huishoudelijke hulp. Maar het aantal opgeleide artsen in het werkveld is dramatisch laag en neemt de komende jaren sterk af, waarschuwde ook het Capaciteitsorgaan in 2023. De laatste jaren zijn er geen aiossen meer opgeleid, onder meer wegens de kosten voor de opleiding, die de werkgevers zelf moeten betalen. Toch ziet Kwast wel een paar lichtpuntjes. ‘Gelukkig zie ik de belangstelling voor het vak bij de nieuwe generatie iets toenemen.’ ➡️ Lees hier de gehele reportage vanuit het spreekuur van Kwast in Purmerend: https://lnkd.in/eyfWFidG

‘𝗣𝗿𝗼𝗯𝗲𝗲𝗿 𝗻𝗼𝘂 𝗴𝗲𝘄𝗼𝗼𝗻 𝗲𝘃𝗲𝗻 𝘁𝗲 𝗸𝗶𝗷𝗸𝗲𝗻 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗷𝗲𝘇𝗲𝗹𝗳 𝗲𝗻 𝗷𝗲 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘁𝗲 𝘃𝗲𝗿𝗴𝗲𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲𝗻 𝗺𝗲𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿.’ Dit advies heb ik in de afgelopen jaren al vaker min of meer dringend gegeven aan patiënten, vriendinnen en vooral aan vierjarigen die willen dat alles ‘eerlijk’ is. Ik vind mezelf niet per se een persoon met jaloerse neigingen, en ook niet met een erge Fear Of Missing Out, meestal ben ik heel tevreden hoe het gaat. Ik hoef eigenlijk niets anders, of beter of meer, of wat andere mensen hebben. Maar nu heb ik dus iets wat die anderen niet hebben. Ik weet sinds vijf maanden dat dat bij mij zo is. ➡️ 𝗟𝗲𝗲𝘀 𝗱𝗲𝘇𝗲 𝗯𝗹𝗼𝗴 𝘃𝗮𝗻 𝗠𝗮𝗿𝗶𝗷𝗲 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲𝗿 𝗠𝗲𝗲𝗿: https://lnkd.in/eSFaJnPM Marije van der Meer is huisarts en medisch manager van een gezondheidscentrum. Zij is onlangs gediagnosticeerd met baarmoederhalskanker en schrijft over haar ervaringen als dokter en patiënt.

𝗧𝘂𝘀𝘀𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗻𝗲𝗲𝘀𝗸𝘂𝗻𝗱𝗲 𝗻𝘂 𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗩𝗢𝗖-𝘁𝗶𝗷𝗱 𝗯𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝗻𝗼𝗱𝗶𝗴𝗲 𝗽𝗮𝗿𝗮𝗹𝗹𝗲𝗹𝗹𝗲𝗻 𝘁𝗲 𝗯𝗲𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻. Tot die ontdekking kwam oud-huisarts Ton Zwaard bij zijn promotieonderzoek naar de medische voorzieningen binnen de Vereenigde Oost-Indische Compagnie (VOC). De nieuwsgierigheid naar de medische zorg bij de VOC werd bij de onlangs gepromoveerde Ton Zwaard (70) jaren geleden getriggerd door een bezoekje dat de huisarts niet-praktiserend aflegde aan de hoofdstedelijke replica van het VOC-schip de ‘Amsterdam’. In zijn onderzoek ‘Chirurgijns in den vreemde: de geneeskundige zorg van de Vereenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) voor haar personeel in Azië’ aan de Universiteit Leiden focuste de in 2019 gepensioneerde Zwaard zich op de geneeskunde die plaatsvond in de vele handelsposten die de VOC stichtte in Azië, en dus niet zozeer op de scheepschirurgijns die er ook waren – al snel drie per schip die richting ‘de Oost’ voeren. ➡️ Lees meer over zijn onderzoek: https://lnkd.in/e9Ra_ZG4

𝗢𝗽 𝘇𝗮𝗮𝗹 𝗹𝗶𝗴𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗲𝘃𝗿𝗼𝘂𝘄 𝗱𝗶𝗲 𝗶𝗸 𝗶𝗻 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗹𝗮𝗮𝘁𝘀𝘁𝗲 𝗱𝗶𝗲𝗻𝘀𝘁𝗯𝗹𝗼𝗸 𝗵𝗲𝗯 𝗼𝗽𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗲𝗻. 𝗛𝗮𝗮𝗿 𝗹𝗮𝗮𝘁𝘀𝘁𝗲 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻𝘀𝗳𝗮𝘀𝗲 𝗶𝘀 𝗮𝗹 𝗲𝗲𝗻 𝘁𝗶𝗷𝗱 𝗴𝗲𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗮𝗮𝗻𝗴𝗲𝗯𝗿𝗼𝗸𝗲𝗻 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝗱𝘂𝘂𝗿𝘁 𝗹𝗮𝗻𝗴𝗲𝗿 𝗱𝗮𝗻 𝘇𝗲 𝗴𝗲𝗵𝗼𝗼𝗽𝘁 𝗵𝗮𝗱. Liefst was ze nooit bij mij op de spoed gekomen, maar rond drie uur ‘s nachts ging het thuis echt niet meer. Vertwijfeld zaten we samen op de spoed. Opstaan van de brancard was geen optie en naar huis gaan nog minder. Tegelijkertijd schreeuwde haar kwetsbare brein dat ze niet het ziekenhuis in moest. Ze kreeg gelijk, want weken later ben ik haar zaalarts. Tenminste, ze staat op ‘verkeerd bed’, maar op maandag loop ik toch visite bij haar. Met angstige ogen kijkt ze me aan: ‘hoe lang nog? Ik houd het niet meer vol.’ ➡️Lees deze blog van anios neurologie, Sabine Musterd: https://lnkd.in/e6rwq83H