Sterk
Inmiddels is het alweer ruim 2,5 week geleden dat ik met kampeerspullen op mijn rug een aantal dagen in Zweden heb gehiked. Bij thuiskomst was mijn “dagelijks” leven met gezin en werk vrijwel meteen weer volledig aan de gang. Daarom wil ik nu alsnog even stilstaan bij mijn avontuur. Want ik ga altijd maar door, maar even pauze mag.
Wat ik in Zweden gedaan heb was zowel bijzonder als extreem, in meerdere opzichten. Zowel fysiek als mentaal was het een aardige uitdaging. En ik had hiervoor überhaupt nog nooit gehiked.
- Met aardig gewichtige bepakking door de sneeuw stappen van A naar B;
- In de koudste nacht was het slapen en opstaan bij zo’n -25°C;
- Vuur dat niet altijd goed aan de gang bleef vanwege minder goed hout op die plek;
- Op stap met 6 andere mannen, waarvan je bij vertrek slechts de organisator enigszins kent;
- De op bepaalde momenten toch wel diepgaande, persoonlijke, maar daardoor ook confronterende gesprekken;
Mijn persoonlijke valkuil is om alles wat ik doe, dus ook zo’n hike, maar “normaal” te vinden. Dat doe je gewoon. Dat kan iedereen. Maar inmiddels realiseer ik me dat dit wellicht toch niet zo is.
Tuurlijk was ik blij toen we de laatste dag richting eindpunt gingen. Met nog een toepasselijke afsluiting in de vorm van een ijsbad in een meer. En was ik ’s avonds moe. Maar toen we er eenmaal waren was mijn gedachte toch ook: “zijn we er nu al? Ik had nog best verder gekund”. Zowel fysiek als mentaal ging het me eigenlijk prima af en had ik het onder controle.
Misschien ben ik toch sterker dan ik denk. Ik kan een hoop aan, en ik weet eigenlijk best wel wat ik wil. Doel van dit schrijven is dan ook vooral voor mijzelf. Het vertrouwen in mijzelf krijgen dat ik het kan, dat ik het mag doen, en ook dat het er toe doet. Ik ben sterk.
Harm Oosterhuis, en mijn reisgezelschap, nogmaals bedankt voor dit onvergetelijk avontuur.
Dennis
