We blijven onszelf in de voet schieten

Al decennialang worstelt de Belgische economie met één arm op de rug gebonden. Zeker als we onze armslag vergelijken met die van haar handelspartners. De huidige zware moeilijkheden in de regeringsvorming maakt dit opnieuw pijnlijk duidelijk. Hoe langer onze beleidsmakers de afbrokkelende concurrentiepositie van ons land laten aanslepen, hoe groter de schade. Met als gevolg dat de onvermijdelijke maatregelen daardoor nog ingrijpender en pijnlijker zullen worden.

Zelfde nagel, steeds zwaardere hamer

Wie denkt dat het probleem zichzelf zal oplossen door het te negeren, moet ik ontgoochelen: onze economische slagkracht verbetert niet, wel integendeel. De nagel steekt steeds dieper in het blok en elke dag wordt de hamer zwaarder.  We kunnen er echt niet meer naast kijken:

• 1. De Belgische industrie staat er barslecht voor en vertoont niet onmiddellijk een teken van herstel. De productiecapaciteit draait op minder dan 75%, een niveau dat we enkel kenden tijdens crisismomenten zoals die van 1982 (devaluatie), 1993 (globaal plan), 2009 (financiële crisis) en 2021 (COVID-19 en Oekraïne). Verder blijft de Belgische inflatie hardnekkig hoger dan het Europees gemiddelde, wat een impact heeft op onze concurrentiepositie.
• 2. De voorbije 20 jaar gingen nog nooit zoveel jobs verloren in de industrie. Het aantal ligt zelfs hoger dan in vroegere rampjaren waarin grote industriële werkgevers zoals Ford Genk en Opel Antwerpen hun deuren sloten. Tegelijk werken in België 120.000 mensen voor (zombie)bedrijven die eigenlijk niet levensvatbaar zijn. Bovendien deint de crisis geleidelijk aan uit richting handel en bouw. Dat alles voorspelt weinig goeds.
• 3. Ten slotte blijven de faillissementen blijven zich opstapelen. Dit jaar liggen de cijfers dicht bij het niveau van de financiële crisis en de eurocrisis.

Minder dan 50 dagen respijt

Na meer dan 150 dagen politieke onderhandelingen  ligt de puzzel van de federale regeringsvorming er nog altijd niet. Toch is er is haast: de deadline voor de begrotingsplannen, door de Europese Commissie uitgesteld tot eind dit jaar, komt snel dichterbij. Het gebrek aan concrete en coherente plannen dreigt ons land in een streng carcan te duwen, waarbij we een groot deel van onze budgettaire autonomie zullen verliezen. De tijd dringt, maar de toekomst ligt nog altijd in onze handen. We hebben tot eind december.

Politici moeten echt beseffen dat elke dag van inactiviteit onze achterstand op internationale concurrenten vergroot. We hebben nu leiderschap en visie nodig om onze economie nieuw leven in te blazen en een veerkrachtige toekomst op te bouwen. Aan de beleidsmakers om over hun eigen schaduw te springen en de huidige impasse te doorbreken. We kunnen in eigen voet blijven schieten, maar dat is een keuze die geen keuze is als we een toekomst willen waarin België opnieuw kan floreren.

Tot slot nog deze vaststelling: in alle moeilijke perioden die ik hierboven citeerde, hebben de politieke partijen die een moedig beleid voerden met soms moeilijke maatregelen, de verkiezingen achteraf gewonnen, niet verloren. De bevolking beloont altijd moedige politici!