Hayata Dair...

Şems-i Tebrizi der ki ‘Hakkın karşına çıkardığı değişimlere direnmek yerine teslim ol. Bırak hayat sana rağmen değil, seninle birlikte aksın. Düzenim bozulur, hayatımın altı üstüne gelir diye endişe etme, nereden biliyorsun hayatının altının üstünden daha iyi olmayacağını.’

Öyle zamanlar vardır ki her birimizin hayatında, o an sanki dünya üzerimizde de biz altında kalmışız hissi kavurur tüm bedenimizi ve ruhumuzu…

Öyle dikenli yollardan geçmişiz de ayaklarımız kan revan içinde kalmıştır. Gözümüz o an sadece yaşadığımız acıyı görür, sanki ölümle burun buruna gelmişiz de son nefesi verecekmişiz gibi…

Öyle olaylara tanıklık etmişizdir ki ‘bunu da mı görecekti bu gözler? Bunu da mı yaşayacaktım?’ der gibi…

Öyle yalnız hissederiz ki ne dost bildiklerimiz kalmıştır yanımızda ne de aile dediklerimiz…

Günler öyle geçer ki bu zamanlarda; hani çocuğunuz ateşlenir de derecede 39’u gördüğünüz anda bir telaş kaplar ya içinizi ve sabahlar olmaz ya, işte böyle geçer o günlerde, sabahlar olmaz… Geceniz gündüz, gündüzünüz gece olur…

İşte böyle zamanlarda bir dost istersiniz yanı başınızda, derdinize derman olsun diye değil hâlbuki sadece size yarenlik etsin diye… Bilmezsiniz o anlarda en güzel dost kendinizdir kendinize. Tıpkı Niyazi Misri’nin dediği gibi ‘Derman arardım derdime Derdim bana derman imiş’. Zaman öyle güzel bir öğretmendir ki öğretir bunu size…

Canımız öyle yanar öyle acır ki bu acıya katlanamayacağımız hissini iliklerimize kadar hissederiz. O an bir kez daha şu söz gelir aklınıza ‘Allah hiç kimseye gücünün yeteceğinden başka yük yüklemez.’

Sonra düşünürsünüz bu acıyla baş etmenin bir yolu olmalı diye, sonuçta dünyada tek acı çeken insan sen değilsin ya…Düşünürsün düşünürsün düşünürsün..

Kimse bize acının içinden nasıl geçeceğimizin ve acıyla nasıl baş edeceğimizin yolunu öğretmemiştir. Ki bu öğretilen bir şey değildir zaten; bunu deneyim olarak yaşamadan öğrenemez insan. Bilemeyiz buradan çıkışın yolunu…

Acıyı dibine kadar yaşadığımız anlarda ona kapıyı göstermek isteriz çıkıp gitsin diye. O an ona çözüm bu değildir hâlbuki hiçbir zaman da olmayacaktır. Acının bize hissettirdiği tüm duyguları-öfke,nefret,korku,üzüntü,çaresizlik gibi- kabul edip, acımızla el ele tutuşup, dikenli yollarda ayaklarımız kanaya kanaya çıkışa doğru ilerlemeyi öğrendiğimizde acımızın hafiflediğini hatta yok olduğunu görürüz… Ve tünelin ucundaki ışığın yansımasıyla unuturuz yaşadığımız acıyı…

‘Zaman her şeyin ilacıdır’ sözünü günler haftalara, haftalar aylara, aylar yıllara dönünce anlarsınız. Zaman geçmiştir, acınız dinmiştir. Ve size öyle güzel hediyeler getirmiştir ki şükredersiniz yaşadığınız acılara...

Öyle güzel tecrübeler, öyle güzel öğretiler öğrenmişsinizdir; yüzlerce kitap okusanız dahi öğrenemeyeceğiniz şeyler…

*İyi gün dostunu kötü gün dostunu ayırt etmeyi öğrenmişsinizdir, her ne olursa olsun ne yaşarsanız yaşayın her daim sizin yanınızda olan insanların var olduğunu, hep de var olacağını öğrenmişsinizdir.

*Her hayrda bir şer, her şerde bir hayr olduğunu öğrenmişsinizdir.

* Hayatınızın, altının üstünden daha iyi olduğunu öğrenmişsinizdir.

* Yaşadıklarınızı iyisiyle kötüsüyle kabule geçtiğinizde teslimiyetin tadından yenmeyen bir yemek olduğunu öğrenmişsinizdir.

* Hayat denen bu yolculukta ayağınızın taşa takılıp düştüğünde taşa kızmak yerine önünüze bakmayı öğrenmişsinizdir.

* Hayatınızdaki fazlalıkların ne denli çok olduğunu öğrenmişsinizdir. Ve hayat sizin yerinize temizlemiştir hepsini.

* Olanı olduğu gibi kabul ederek yolunuzdaki dikenlerine rağmen gülleri koklamayı öğrenmişsinizdir…

 …Ve daha birçok öğreti… Dilimden kalbime akan, kalbimden tüm bedenime yayılan…

 Hayat dediğimiz bu âlemde acısıyla tatlısıyla öğrendiklerimiz ve öğreneceklerimiz var, hep de var olacak…

 Bu yazıyı okumanız bir tesadüf değil, tevafuktur. Öyle ki hayat size yaşadığınız deneyimleri hatırlatarak, size sunduğu ödüller için kendisine şükran duymanızı istemiş olabilir; benden söylemesi:)