آیا "حکومت ایران" تهدیدی " علیه صلح، نقض صلح و اعمال تجاوز" نیست؟
آیا "حکومت ایران" تهدیدی " علیه صلح، نقض صلح و اعمال تجاوز" نیست؟
محمد حسن محقق معین
11 اردیبهشت 1397
وزیر خارجه آمریکا ، ایران را به دروغ گفتن در مورد برنامه اتمی‌اش متهم کرد. او گفت، اسناد ارائه‌شده اسرائيل
علیه ایران "موثق" و "جدید"اند.
عنوان فصل هفت منشور ملل متحد، «اقدام در موارد تهدید علیه صلح، نقض صلح و اعمال تجاوز» است و به این ترتیب زمانی که شورای امنیت بخواهد تهدیدی جدی علیه کشوری را مطرح کند، آن کشور را ذیل فصل هفتم قرار می‌دهد. این تهدید می تواند شامل" متوقف ساختن تمام یا قسمتی از روابط اقتصادی و ارتباطات راه آهن، دریایی و هوایی و... قطع روابط سیاسی باشد"(بند 41 فصل هفتم) و یا شامل" اعمال قدرت به وسیله نیرو‌های هوایی، دریایی یا زمینی برای حفظ یا اعاده صلح و امنیت بین‌المللی باشد."بند 43 فصل هفتم) و یا شامل هر دو باشد.
اکثریت مردم ایران چنین حسی نسبت به حکومتشان ندارند؛ می توان چنین حسی را در سایر حکومت ها ی جهان و نیز سازمان ملل نپذبرفته، تقبیح و محکوم کرد. اما اگر مردم ایران خودشان هم حس می کنند که حکومتشان با آنها سر سازش ندارد؛ چنانچه خودشان تکلیف حکومتشان را روشن نکنند؛ دیگران تکلیف این حکومت که با برجام هم - که سه قطعنامه فصل هفتی منشور ملل متحد را از روی سر ملت و سرزمین ایران برداشت - سر به راه نشده را روشن خواهند کرد. در این صورت آیا ملت ایران حق اعتراض دارند؟
چنانچه برای سرزمین مان و زندگی انسانی در آن اهمیت قائل هستیم نباید نسبت به نحوه ی اعمال قدرت حکومت ایران در داخل و نیز خارج از کشور بی تفاوت باشیم.
ایران را با بیانِ آزادی می توان حفظ کرد. در طول تاریخ و در مقابله ی با حملات یونانیان، اعراب ، مغولان و تاتارها به ایران این بیان آزادی بود که ایران را از زیر یوغ بیگانه خارج ساخت. تبعیت از بیان قدرت جز ذلت برای ما چیزی به ارمغان نیاورده و نخواهد آورد. اگر می خواهیم کشورمان مستقل باشد و آزاد باشد نخست باید خودمان مستقل و آزاد باشیم.
در بیان آزادی، آزادی محور بوده و پویش ها از درون نشئت گرفته و خلاقانه است. در این بیان، رسیدن به اهداف و یا تامین و یا ازدست ندادن منافع خاصی مورد نظر نبوده و زندگی بر مبنای آگاهی ، اراده و تصمیمِ خود شکل می گیرد.
در بیان قدرت،قدرت محور بوده و پویش ها از بیرون نشئت گرفته و مقلدانه است. در این بیان رسیدن به اهداف و یا تامین و یا ازدست ندادن منافع خاصی مورد نظر بوده و زندگی بر مبنای آگاهی،اراده و تصمیم دیگری ی قدرتمند تر از خود شکل می گیرد.
چهل سال از پیروزی انقلاب اسلامی سال 57 می گذرد و ثمرات پذیرش و سازش با حکومت فقهای شیعه بر ایران بر همه ی ایرانیان روشن شده است. اگر این حکومت را سر به راه نکنیم مسلما با شورش های داخلی و یا حملات خارجی و یا ترکیبی از این دو مواجه خواهیم شد. جلوی ضرر بیشتر را بگیریم. تجربه 20 ساله تقاضای اصلاحات در حکومت هم جواب نداده است.
آیا مردم ایران از مردم ارمنستان کمترند که همین امروز در حال سر به راه کردن حکومتشان هستند؟