Vraag Ellie Goulding hoe ze zich voelt over haar vierde album Brightest Blue en de zangeres slaakt een zucht van verlichting. “Mijn god, het is als een nieuwe wereld”, vertelt Goulding aan Apple Music. “Als ik naar deze nummers luister ben ik trots op ze.” Stel je dezelfde vraag over de voorganger Delirium – de gepolijste popplaat die ze in 2015 uitbracht – dan is ze wat minder enthousiast. “Ik kwam er snel achter dat toen ik de nummers speelde ze niet leuk vond. Ik dacht: dit is niet wat ik wil. Dit is niet wat ik wilde doen. Ik zat niet lekker in mijn vel op dat album en ik ben niet bang om dat toe te geven.” Na een broodnodige pauze (“Ik moest stoppen met toeren om op één plek te blijven en wat tijd in mijn eentje door te brengen”) en een kort uitstapje naar een door de Beach Boys geïnspireerde sound (“Ik zag een film over ze en dacht, oh mijn god”) kwam Goulding op het idee om een dubbelalbum uit te brengen. Op het eerste (en centrale) deel ‘Brightest Blue’ profileert Goulding zich als de singer-songwriter die aan de haal gaat met euforische refreinen, stampende bassen, strijkarrangementen en pianoballads. Op het tweede deel van het album ‘EG.0’ trekt ze een blik pophits open en werkt ze samen met gasten als Diplo, Lauv en wijlen Juice WRLD. “Ik ben altijd al én zangeres en muzikant en songwriter geweest, maar soms ging dat een beetje verloren”, zegt Goulding. “Daarom wilde ik beide kanten van dit album uitbrengen. Ik kan de nummers op ‘EG.0’ echt waarderen, ik hou van die lichtvoetigheid. Maar ik denk dat ik meer ben dan alleen dat.” ‘Brightest Blue’ is Gouldings sterkste (en meest versterkende) werk tot nog toe. Een rauwe, kwetsbare en opwindende verkenning van de ‘chaos en corruptie’ van haar twintiger jaren. Goulding haalt herinneringen op over vermoeiende dates met narcisten (het pulserende, sluipende ‘Power’), exen waar ze niet echt overheen kan komen (‘Flux’, ‘Bleach’) en de stappen die zette naar het bestaan als volwassen vrouw. Het zijn thema's die je niet zou verwachten van een zangeres die in 2019 trouwde met kunsthandelaar Caspar Jopling. “Toen ik was getrouwd leek iedereen te verwachten dat ik opeens over de geneugten van verliefdheid zou gaan schrijven”, zegt ze. “Maar mijn relatie staat los van wat ik doe. Ik heb de afgelopen tien jaar zoveel levenszaken moeten ontrafelen dat ik een flinke achterstand heb van onderwerpen die ik nog moet behandelen. Verwacht voorlopig nog geen nummers over mijn huwelijk.” Wat je wel hoort, in het serene laatste nummer, is resolutie. En Goulding heeft haar leven meer onder controle dan ooit tevoren. “Ik denk dat ik door het schrijven van deze muziek nieuw zelfvertrouwen heb gevonden in mijn songwriting en geloof in mijzelf. Het is heel cool als je voelt dat je op een punt bent beland waarop je de artiest begint te zijn die je altijd eigenlijk al was.” Hier loopt Goulding de 13 nummers van ‘Brightest Blue’ één voor één langs. Start (feat. serpentwithfeet) “Delirium begon met ‘Aftertaste’, een nogal groots, hypnotiserend, tribaal nummer. Ik opende al mijn festivaloptredens met dat nummer. Op dit album wilde ik weer beginnen met iets dat hypnotiseert, maar niet echt verklapt hoe het album gaat uitpakken. Ik haalde serpentwithfeet erbij omdat ik een soort mooie verwarring wilde creëren, en ik wilde hem graag op het eerste nummer hebben. Het is zo speciaal en hij deed het perfect. Ik denk dat ik uiteindelijk altijd dingen herleid naar een persoon. Maar als ik op dit nummer ‘I can start a truce for anyone but you’ zing gaat dat misschien niet over een persoon. Misschien verzin ik dat helemaal zelf. Iets dat me tegenhoudt, of iets dat me vooruit stuwt. Dus als ik zeg ‘you’ gaat dat niet per se over een persoon. Het gaat gewoon over een mysterieus iets.” Power “De bas hier is echt heel sexy. Het doet me denken aan een mix van George Michael en Annie Lennox, dat jaren 80-achtige sexy sfeertje. Er was gewoon iets mee. Ik heb veel stukken gemaakt met [de Engelse songwriter en producer] Jamie Scott. We maakten folknummers. Ballads. Danceplaten. Uiteindelijk werd het dit bijzondere, onsamenhangende nummer vol synthesizers. Het heeft een groots refrein dat bijna iets viert dat, uiteindelijk, deprimerend is. Het is als een eerste date waarop je compleet ongeïnspireerd ergens in een bar zit. Moe van alle oppervlakkigheid van alles, wat volgens mij aangevoerd wordt door dingen als Instagram. Ik denk dat dat echt voorkomt. Ik hou ook van het idee dat een vrouw zich sterk voelt als ze dit nummer zingt, ook al suggereert de tekst dat ze zwak wordt gemaakt door een onbekende jongen. In de tekst staat: ‘Keep making me need a new fix’. Alsof ik steeds meer en meer nodig heb. Je hebt me verslaafd aan je gemaakt als een drug. Het is ook iets seksueels.” How Deep Is Too Deep “Ik denk dat ik het mezelf toesta om [via muziek] dingen te zeggen die ik in het echte leven nooit zou zeggen. Ik zou nooit tegen iemand zeggen: ‘Ik kan een veel beter iemand krijgen dan jou’, wat ik in dit nummer wel zeg. Dat zou ik gewoon niet doen. Maar tegelijkertijd heb ik het idee dat zoveel vrouwen kracht kunnen putten uit dit soort dingen, dat ze geen genoegen hoeven te nemen met iemand alleen maar omdat ze iemand nodig hebben. Eerlijk gezegd, als ik dat soort dingen zeg wil ik vrouwen beschermen. Ik wil dat ze een stuk meezingen en denken: ‘Weet je wat? Ik ben om verkeerde redenen bij deze persoon en door hem voel ik me slecht.’ Ik denk dat ik in mijn tiener- en twintiger jaren absoluut situaties had waarin ik altijd wanhopig verlangde naar diepzinnigheid, maar ik kon niet echt bevatten wat dat inhield. Ik denk dat het was omdat het niet echte liefde was die ik voelde. Ik probeerde er gewoon meer van te maken, probeerde het meer substantie te geven. Het is een nummer over passie en lust voor iemand die je in feite bedondert.” Cyan “‘Hide and Seek’ van Imogen Heap veranderde mijn leven. Toen ik het voor het eerst hoorde dacht ik: ‘Godver’. Ik had nog nooit zoiets gehoord. Ik was echt geïnspireerd door het feit dat ze zo'n krachtig nummer kon maken met alleen haar stem. Op dit nummer leg ik het volgende nummer, ‘Love I'm Given’, uit. In het begin van het nummer hoor je mij praten. Ik probeer de manier samen te vatten waarop ik denk en de dingen doe die me maken tot wie ik ben. Dat was een heel eerlijk moment. Voor mij is het altijd makkelijk geweest om heel eerlijk en open te zijn over mijn gevoelens. Niet per se als ik met mensen praat, maar ik heb het altijd goed op kunnen schrijven.” Love I’m Given “Dit stipt het oplichterssyndroom een beetje aan. Waar ik over probeer te zingen is dat ik denk dat ik mensen niet altijd juist behandeld heb. Ik denk dat er tijden in mijn leven zijn geweest waarin ik problemen had en dat beïnvloedde de manier waarop ik mensen behandelde en hoe ik liefde gaf. Ik was destructief, waarschijnlijk vanuit het overlevingsmechanisme om me voor te doen als weerbaar persoon. De persoonlijkheid en liefde, alles wat ik gaf was niet goed. Ik weet het niet zeker, maar misschien maakt iedereen zo'n soort moment van zelfinzicht mee. Wat ik weet van mijn eigen ervaring is dat het invloed had op mijn werk. Ik deed het goed, verkocht platen en het lukte allemaal, maar als artiest voelde ik dat ik niet mijn puurste zelf liet zien. In ‘Love I'm Given’ had ik een moment van verlossing. Of van het ontdoen van zonde. Rehabilitatie. Vergiffenis. Dat zijn de woorden die ik associeer met dit nummer. Ik heb gewoon het gevoel van, ‘Goed. Ik heb nu het gevoel dat ik mezelf heb bevrijd en het is tijd om verder te gaan.” New Heights “Ik heb dit in een studio in Soho in New York geschreven. Ik was alleen en verzon deze piano-akkoorden. Het nummer voelt als een wals. Maar voor mij is het een wals waarop je in je eentje kan dansen. Het gaat over het bereiken van een punt waarop je denkt: ‘Mijn god, ik heb een ultieme onafhankelijkheid en zekerheid in mezelf gevonden, liefde voor mijzelf.’ Ik had het gevoel dat het die sound moest hebben omdat het hypnotiserend blij aanvoelt. Het voelt als een resolutie. Alsof je de ultieme vrede hebt gevonden. Dit is een van mijn favoriete nummers op het album. De reden dat ik ‘Love without someone else feels so bright’ zong is dat ik dacht aan een enorme onafhankelijkheid en ik schreeuwde het van de daken omdat ik dacht: ‘Dit is geweldig. Wie had gedacht dat het leven zo goed kon zijn in je eentje?’ Omdat ik zoveel tijd besteedde aan al dat gedoe met die jongens, terwijl uiteindelijk het antwoord toch echt de hele tijd al bij mezelf lag.” Ode to Myself “Ik had het idee dat ik op dit album mezelf echt moest proberen te erkennen. Ik heb altijd veel ruimte op mijn albums ingevuld met teksten over andere mensen. Ik dacht: Hoe zou het zijn als ik eens voor mezelf ging schrijven? Het leek me een goed moment voor mensen om te begrijpen waar ik met dit album op aanstuur.” Woman “Het was de bedoeling dat dit een nummer werd met alleen mij en mijn piano, maar ik heb het een beetje gemanipuleerd om het wat vloeiender in de rest van het album over te laten gaan. Ik weet dat ik dit nummer vaak ga spelen en kijk er naar uit om het in zijn puurste vorm te horen. Maar ik heb er wel voor gezorgd dat de productie niet in de weg kwam te staan van het nummer. Ik zing hier over mijn eerlijkheid en mijn plek als vrouw en hoe ik me voel, en het gevoel dat ik nog steeds moet uitzoeken waar ik sta en wat me te wachten te staat. Dit was de makkelijkste manier om mijn route naar het bestaan als volwassen vrouw te omschrijven. Ik hou van de zin: ‘I’m done listening to another man’s music, so I’m leaving with another drink in my hand.’ Dat is een van mijn favoriete stukken tekst op het album. Ik geef hier uitdrukking aan het feit dat mannelijke artiesten zijn verkozen over mij ongeacht hun kwaliteit of succes. Natuurlijk zit dat me dwars en ik denk dat vrouwelijke artiesten instinctief altijd het gevoel hebben dat ze harder hun best moeten doen of wat verder moeten gaan. In een eerlijke wereld zou dat niet het geval moeten zijn. Ik denk dat mensen nu eindelijk wakker worden en er verandert nu veel. Ik hou van het beeld waarin ik de kroeg uitloop met een drankje in mijn hand met het idee van ‘Doei!’” Tides “Het was zo leuk om dit nummer te schrijven. Dit was geen danceplaat, maar ik luisterde toen naar mensen als The Blaze en Jamie xx en wilde iets maken dat meer een anti-danceplaat was. Ik vond het geweldig om mijn stem overal te samplen en dan dingen te zingen als ‘Take those elbows off the table’ en andere dingen die je ouders vroeger tegen je zeiden. En dan om het te hebben over mijn tijd in New York en een sprookjesachtig verhaal te vertellen over een ontmoeting met iemand. Ook het sentimentele hier vind ik geweldig, zo van, ‘I want to stay with you tonight. I want to go against the tide. I want to be with you even if it means sacrificing something’. Dit nummer gaat niet echt over iemand. Ik luisterde naar The Blaze en ze hebben zulke lege teksten die tegelijkertijd zoveel betekenis hebben. Ze zingen willekeurige dingen die je in oude popnummers zou vinden, zoals van ABBA. Ze zetten er dan een simpele beat onder met een euforische sfeer. Dat vind ik een geweldig idee. Er zijn best wat mensen die tegen me zeiden dat dit hun favoriete nummer van het album is.” Wine Drunk “Dit is mijn innerlijke dialoog. Je hoort mij hier gewoon praten en het doet me denken aan de momenten waarop ik wijn heb gedronken en alle gedachten eruit laat rollen. Dat is meestal hoe het gaat met teksten. Ik zeg wat ik denk. Ik herinner me dat ik het had over het gevoel dat er iets ontbrak en ik uiteindelijk ontdekte wat dat was.” Bleach “‘Bleach’ gaat terug naar een oude gewoonte van het schrijven over hoe ik iemand niet uit mijn hoofd kan krijgen. Er staan een paar nummers op dit album zoals dit en ‘How Deep Is Too Deep’ die suggereren dat iemand me slecht heeft behandeld. Ik hou van de eenvoud van dit nummer, maar ook van hoe ernstig het is, vooral de tekst: ‘How can I bleach you?’. Dat gevoel hebben velen van ons wel eens gehad. Je hebt het gevoel dat je die persoon letterlijk moet wissen om maar niet aan hen te denken. Uiteraard heb ik dat gevoel op dit moment niet, maar ik denk nog steeds aan exen. En ik ben hier met mijn man heel open over. Ik schreef dit nummer in Los Angeles en er waren veel van dit soort nummers op de radio te horen. Daar heb ik het denk ik van. Ik word altijd beïnvloed door dingen die ik op de radio hoor.” Flux “Deze confronteert je met iets heel ongemakkelijks: de vraag wat er was gebeurd als je bij elkaar was gebleven. Dat is in mijn ervaring iets wat absoluut niet goed voor je is. Het is niet goed voor je groei. Maar dit soort nummers zijn geweldig om op mee te zingen en geweldig om in te zwelgen. Dus ik denk dat ik dat als vrijbrief heb genomen om dit nummer te schrijven. En ik vond het hartverscheurend toen ik en [de Britse songwriter] Jim Eliot, met wie ik al jaren schrijf, schreef: ‘I'm still in love with the idea of loving you’. Het is best treurig, echt. Het is niet eens ‘ik hou nog steeds van je’. Het is ‘ik hou van het beeld dat ik van jou heb’. Dat komt volgens mij in het echte leven best vaak voor. Muzikaal gezien heb ik zoveel tijd doorgebracht met luisteren van klassieke muziek. Er zijn al die texturen en lagen in klassieke muziek die zo mooi zijn. De Noorse componist Ola Gjeilo speelde op mijn bruiloft. En hij maakte zulke mooie muziek, stukken die echt je ziel raken. Ik weet niet, het spreekt de mens in je aan. ‘Flux’ heeft daar raakvlakken mee. Het is absoluut het rauwste nummer op het album en waarschijnlijk het verdrietigste nummer dat ik ooit heb geschreven.” Brightest Blue “Ik heb het over de ‘blauwe evolutie’ in dit nummer. Dat is mijn versie van een gelukkige, vredige plek. Het gaat over het creëren van een harmonieuze situatie waarin zelfs als er vervelende dingen gebeuren je daar op een andere manier mee om kan gaan omdat je een zekere harmonie in jezelf hebt ontdekt. Ik was me er toen ik dit album schreef ook van bewust dat we verdoemd zijn, en dat er iets aan de hand was en de wereld aan het veranderen was. Ik denk veel over de natuur en over hoeveel daarvan we hebben vernietigd. In dit nummer stelde ik me voor dat dingen in verbinding staan met de natuur, met bloemen en alle andere mooie dingen die we associëren met het buitenleven. Het was als een Utopia, een plek bereiken van enorme verlichting. Ik denk dat de zin ‘maybe because we're doomed, we're whole’ de meest indringende tekst op het album is. Dus het is min of meer het accepteren van het lot en het verkeren in een harmonieuze staat van acceptatie. En dan is er de zin ‘you're my greatest revelation’, die, opnieuw, niet per se naar een persoon verwijst maar meer naar soort een energie. Mijn grootste openbaring was het feit dat ik een punt heb bereikt van ultieme onafhankelijkheid. Het is zo cruciaal en het is echt een terugkerend thema op het album. En ik zat zo goed in mijn vel dat ik denk dat ik een soort hyper-achtig geluk voelde.”