Als hij op het podium van de meest gerespecteerde zaal van New York stapt, is Bill Withers allang geen fabrieksarbeider meer, maar een soulfenomeen. Op Live at Carnegie Hall (1973) – een van de betere livealbums van de jaren 70 – hoor je waarom: Withers' ebbenhouten stem raakt in 'Lean On Me', 'Ain't No Sunshine' en 'Grandma's Hands' gevoelige snaren die lang natrillen, terwijl de ronkende wah-wah-grooves van 'Use Me' en 'Harlem/Cold Baloney' het euforische publiek compleet over de kook brengen.