EĞİTİM 4.0

"Eğitim 4.0", geleneksel eğitim anlayışının teknolojik dönüşüm ve dijitalleşme ile buluştuğu bir kavramı ifade eder. Endüstri 4.0 teriminin eğitim alanına uyarlanmış hali olarak da düşünülebilir. Eğitim 4.0, teknolojinin eğitim süreçlerine entegre edildiği, öğrenmenin daha kişiselleştirildiği ve öğrenci merkezli yaklaşımların vurgulandığı bir eğitim paradigmasıdır.

Eğitim 4.0'ın temel özellikleri şunlar olabilir:

• Teknoloji Entegrasyonu: Dijital araçlar, çevrimiçi platformlar, eğitim yazılımları ve yapay zeka gibi teknolojiler, öğrenme deneyimlerini zenginleştirmek ve çeşitlendirmek için kullanılır.
• Kişiselleştirilmiş Öğrenme: Teknoloji sayesinde öğrencilerin ilgi alanları, öğrenme hızları ve ihtiyaçları daha iyi anlaşılabilir. Buna göre öğrenme içerikleri ve yöntemleri öğrenciye özelleştirilebilir.
• Esneklik ve Uzaktan Eğitim: Dijital platformlar ve çevrimiçi kaynaklar sayesinde öğrenme fiziksel mekanlara bağlı olmaktan çıkar. Uzaktan eğitim, öğrencilere daha fazla esneklik sağlar.
• İşbirlikçi Öğrenme: Teknoloji, öğrencilerin farklı bölgelerden veya ülkelerden gelerek işbirliği yapmalarını sağlar. Proje tabanlı çalışmalar ve dijital işbirliği araçları önem kazanır.
• Problem Çözme ve Eleştirel Düşünme: Öğrencilere gerçek dünya problemleri çözme becerileri kazandırmak, eleştirel düşünme yeteneklerini geliştirmek hedeflenir.
• Sürekli Öğrenme Kültürü: Teknolojinin hızla değiştiği bir çağda, öğrencilere sürekli öğrenme ve kendini geliştirme alışkanlıkları kazandırılması amaçlanır. Eğitim 4.0’ın kısaca bileşenleri
• ZAMAN VE MEKANDAN BAĞIMSIZ EĞİTİM
• KİŞİSELLEŞTİRİLMİŞ ÖĞRENİM
• ÖĞRENİM ESNEKLİĞİ
• PROJE BAZLI ÖĞRENME (MAKER)VERİ YORUMLAMA
• TEK SINAV DEĞİL, SÜREKLİ GELİŞİM
• ÖĞRENCİ KATILIMLI MÜFREDAT
• REHBERLİK ODAKLI

Eğitim 4.0, geleneksel eğitim paradigmasını aşarak öğrenme süreçlerini daha çağdaş ve teknoloji destekli bir şekilde yeniden şekillendirmeyi hedefler.

Eğitim 1.0’dan Eğitim 4.0’a

Eğitim sistemlerinde yaşanan değişimleri sanayi devrimleriyle bağlantılı olarak dört kademeli olarak açıklamak mümkündür: Eğitim 1.0’da, tarım toplumunda, günlük yaşamda gerekli temel bazı bilgilerin öğrenciye aktarılması amaçlanmış (Harkins, 2018; Öztemel, 2018) ve eğitim kurumlarında yaygınlıkla anlatım yöntemi kullanılmıştı (Koantakool, 2016).

Eğitim 2.0’da, birinci sanayi devriminin ardından üretimde yaşanan dönüşüm doğrultusunda fabrikaların ihtiyaç duyduğu insan gücünü karşılayacak temel ve daha üst düzey nitelikte mezunların yetiştirilmesi amaçlanmıştı (Öztemel, 2018). Eğitim 2.0’da sanayi toplumunun gereksinimlerine uygun şekilde, bireylere iş yerindeki araç gereçlerin kullanımına ilişkin teknoloji bilgisinin öğretilmesine odaklanılmıştı (Göker, 2017). Eğitim 2.0’da ilerlemecilik felsefesine uygun şekilde öğretmenden öğrenciye, öğrenciden öğrenciye etkileşim vardı (Harkins, 2018).

Eğitim 3.0’da bilgi toplumuna uygun şekilde öğrencilerin bilgiyi yapılandırma yollarını öğrenmesi (Harkins, 2018; Öztemel, 2018), bilgiyi tüketenler olmak yerine “bilgiyi üretenler” F. Demir vd. 437 Journal of Bayburt EducationFaculty, Year: 2019 Volume: 14 Number: 28 olarak yetiştirilmeleri amaçlanmıştı. Bu dönemde geleneksel eğitim ortamı, teknoloji sayesinde değişikliğe uğramış, teknoloji öğrencilere sanal öğrenme fırsatı sunmuştur (Harkins, 2018). Yükseköğretimde, Bologna süreci ile başlayan çok uluslu ortak eğitim programları uygulanmaya başlanmıştır (Öztemel, 2018).

Eğitim 4.0’da, Endüstri 4.0’ın getirdiği dijital dönüşümün etkisiyle değişen şartlara uyum sağlayacak şekilde bireylerin inovasyon yapan girişimci bireyler olması amaçlanmaktadır (Harkins, 2018).Çünkü ülkeler ekonomilerini, inovasyona dayalı ekonomiler haline getirmek zorunda kalmaktadır (Keleşoglu ve Kalaycı, 2018)