EZ KIME

Ezmona mirovî, gotinê dibejê ku kirine wê tîne cih e. Wê demê mirove ku kirî insana jî te. Yanî ebdek xwe nas e û her warîde menfaete.

Havîne dixebitîn kedê didîn hev, zivistanê rûdnîn xebata havîne dixûn. Ev dinya jî weliye. Vi dinyayide dixebitîn, piştî diçîn ser dilovaniyaxwe, hîsabi wi didîn û gorî wi xelat distînîn. Qenç an xirap, bihuşt an dojeh.

Bêrîkirin ku cewherek ye mirovî ji evîne te. Cîhan jî ser evîne xweş dibe. Min biriya mirovin xwe nas kiriye. Lê windane.

Insan xwedîye, gelo çima xwe dihêlîn bixwedî û jixwe û gelêxwe dûr dikevîn? Bêtifaqî tûnehîti ye. Ev tê çi watê? Çi wane jive te standin? Rojên peş yên çawebê; zelal an şilo?

Cana insan hesreta hinek tişt dikşîne. Heta weq meksedê ji mirovîre te, mirovîre dibe hêviyek dûr. Ya girîng, gorî wê heviye xebat e.

"Heta min xwe naskir, emrêxwe xilaskir" ev gotin hij jî nehtiye fihmkiren. Dost û neyar hij nehtiye naskiren. Heçî rûye mirovî bikene ne doste. Mixabin insan û jiyan bihevre giredayiye. Çiqas ferkêdene? Ne diyare!.. Ewil bibîn insan, peyre bibî çi bibe ew, insanî ye derkevê pêş. Hej nebiyîn mirov dibîn her tişt. Ev jî nexweşiya canî dertêxe pêş.

Jiyan; gorî mihtaciye te şîrovekêren. Ev jî di riya dertexe pêş.

Yek; ehlakî û vîcdanî bimeşî, edalet û heqiye bixî bingeh ve dûnyaye qenç, xelata dûnyadi jî bihuşt e.

Didû; dûrû ehlaq û vîcdanê heraket bikî, bihuquqîye û nexweşiye bexî esas bîbî esîre malê dûnyaye ve cîhane neqenç, xelata dûnyadi jî dojeh e.

Sureya Ehzab ayet 72; “Me emanet pêşkêşî asîman, erd û çiyayan kir. Nexwestin hilgirin, jê ditirsiyan, ji ber vê yekê mirovan hilgirt. "Ew bi rastî pir zalim e, pir nezan e."

"Ax piştamin."

"Xeyê sebrê dibe melîk e Misr e."