Kurumsal Fahişelik

Konsept olarak insanlığı oynuyoruz. Özümüzde ise; hırslarımız, dürüst olmayan davranışlarımız, onaylamak için yaptığımız ve kişiliğimizden ödün verdiğimiz değersizlik duygumuz ve göze girmek için yaptığımız biz olmayan hallerimiz, büyük oyunda iş dünyamızın gerçekliği haline geliyor...

Kabul görme ve kabul verme arasında kabuk bağlayan, çürümüş iç dinamikler hak edenin gark etmediği sonuçlara maruz bırakabiliyor. Vicdani olarak, BEN egosu ile yol alınan ve acımasızca yok sayılan insani değerler, kimliğin elde edeceği kar uğruna heba edilmekte...

İnsan varoluş itibariyle toplumsal sınıfta görünür olmak ister. Bu görünür olma çabasını da diğerlerini silikleştirerek elde eder. Bundan başka bir metod bilmediğinden, sınırsız olan insancıl ihtimalleri es geçer.

Bunu gören sistem, herkesin ezerek yükselmesini kendi kar anlayışına göre değerlendirir. Çünkü eylem özünde kazandırıyor gibi görünür. Oysa değerlerle işlenmemiş hiç bir yapı büyük resimde noktadan öteye gidemez...

İçine zehir akıtılan eylemlerin şifası, düşüncenin ve eylemin ruhunu gören kişi tarafından verilir. Bir de özgüven patlatması yaşayan lakin özünde güvensiz olan kimliklerin de kendisine uyanıp, degersizlik duygusunu yenerek uyanması ile gerçekleşir şifa.